ความคิดเห็นที่ 1 วโรณิกาเดินหน้าเครียดออกมาจากแผนกรักษาความปลอดภัย มือกำแน่น แสนเสียดายที่เมื่อวานไม่รอบคอบพอจะตรวจดูเหตุการณ์ตรงโถงทางเดินชั้นยี่สิบสี่ให้ละเอียดละออกว่านี้ เธอระบายลมหายใจด้วยความหงุดหงิด โกรธตัวเองที่พลาดไปนิดเดียวก็สูญเสียกุญแจดอกสำคัญที่จะไขความลับทั้งหมดไปเลย ภควะยังพูดอะไรไม่ออก เขาเองก็กำลังเซ็งไม่ต่างจากเธอ วโรณิกาหันไปสบตาเขา ต่างเข้าใจดีว่าพวกเขาคว้าน้ำเหลว “ไปกันเถอะค่ะ” เธอชวน “เราทำอะไรไม่ได้แล้ว” เธอพลาด และเสียโอกาสไปเมื่อพิธานเข้ามาเกี่ยวข้อง เชื่อขนมกินได้ว่าพิธานจะไม่เชื่อเหตุผลงี่เง่าของเธอ และถ้าเดาไม่ผิด เขาคงจะสั่งห้ามเธอเข้าไปยุ่งกับแผนกรักษาความปลอดภัย “ทำไมล่ะ เรากลับมาวันหลังไม่ได้หรือ” ชายหนุ่มไม่อยากเชื่อว่าพิธานเพียงคนเดียวจะทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลง “ก็ได้หรอกค่ะ ถึงจะยังเหลือเวลาจนถึงวันพรุ่งนี้กว่าเขาจะลบคลิปวิดีโอเก่า ที่พาราดิสจะเก็บภาพวงจรปิดไว้สองอาทิตย์” เธออธิบาย “แต่ณิกาคิดว่าลุงพิธานคงจะสั่งห้ามไม่ให้พวกเราเข้าไปยุ่งในแผนกอีก” “คงเป็นเพราะผม” ภควจำสายตาที่พิธานมองเขาได้ ดวงตาคู่นั่นเต็มไปด้วยความหวาดระแวงผสมไม่ชอบใจ “ไม่หรอกค่ะ ลุงพิธานไม่โง่ คงจะไม่เชื่อข้อแก้ตัวของณิกา” ข้อแก้ตัวของเธอดูเป็นไปได้ แต่น่าเสียดายที่เธอไม่มีข้อแก้ตัวที่ดีกว่านี้ พิธานคงไม่เชื่อว่าคนอย่างเธอจะมาเรียกร้องอะไรจุกจิก ถ้าเป็นเปรมาหรือจีรายุก็ว่าไปอย่าง “เราลองดูไม่ได้หรือ” ชายหนุ่มยังไม่อยากเชื่อ “ก็ได้ค่ะ ลองดูก็ได้” ไม่เสียหายที่จะลอง แม้เธอจะเชื่อความคิดตัวเองมากกว่า ภควะยังไม่รู้จักพิธานดีเท่าเธอ ลูกครึ่งทั้งสองเดินกลับไปที่แผนกรักษาความปลอดภัย วินัยเอ่ยเรียกชื่อเจ้านายสาว ตามองอย่างระมัดระวัง “คุณวโรณิกา” “คุณวินัย ฉันอยากได้คลิปวิดีโอตรงโถงทางเดินชั้นยี่สิบสี่วันที่สิบสี่ ระหว่างเวลาสองทุ่มถึงห้าทุ่มครึ่ง” ทายาทสาวบอกจุดประสงค์ตรงๆ “เอ่อ คุณวโรณิกาครับ คุณพิธานสั่งไม่ให้คุณเข้ามาในห้องนี้น่ะครับ” นั่นยังไงล่ะ เธอว่าแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ โชคร้ายที่ดันมาเจอลุงพิธานจริงๆ ยังดีที่วันนั้นไม่เจอ ไม่อย่างนั้น เธอคงจะเจ็บใจยิ่งกว่านี้ “ฉันไม่เข้าก็ได้ แต่ช่วยสำเนาคลิปวิดีโอวันที่สิบสี่ให้ฉันหน่อย” “ไม่ได้ครับ ยังไงก็ไม่ได้ อะไรก็ไม่ได้ คุณพิธานสั่งเอาไว้” วินัยสั่นหน้า “มันสำคัญจริงๆ นะ” หญิงสาวย้ำ ยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ “คุณวโรณิกากลับไปเถอะครับ” วินัยเอ่ยอย่างขอร้อง ไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆ “เดี๋ยวผมกับลูกน้องจะแย่ ผมยังไม่ได้บอกคุณพิธานเรื่องเมื่อวานด้วย” “คุณวินัย” เธอเรียกเสียงอ่อน เขาสั่นหน้า ยังไม่ได้ปฏิเสธเป็นคำพูด หญิงสาวก็ขอร้องต่อ “นะคะ นิดเดียวเอง แค่ช่วงเวลาสองทุ่มถึงห้าทุ่มครึ่ง” “ไม่ได้จริงๆ ครับ ผมอยากจะช่วยนะครับ แต่...แต่ผมเสี่ยงไม่ได้ คุณวโรณิกาได้โปรดเห็นใจด้วย” เมื่อรู้ว่าคำอ้อนวอนไม่เป็นผลแน่ๆ วโรณิกาก็ถอนหายใจเฮือก บ้าจริง บ้าที่สุด! “งั้นก็...ขอบใจมากนะ” เธอดึงแขนภคว กำลังจะก้าวออกจากห้องเมื่อนึกได้ “คุณวินัยคะ เอาเป็นว่าถ้าคุณเปลี่ยนใจ รบกวนสำเนาคลิปวิดีโอโถงทางเดินชั้นยี่สิบสี่วันที่สิบสี่ช่วงสองทุ่มถึงห้าทุ่มครึ่งให้ฉันก็แล้วกัน” เธอเขียนเบอร์โทรศัพท์มือถือที่ด้านหลังนามบัตร ก่อนจะขยับเข้าไปหาหัวหน้าแผนก พร้อมเปล่งเสียงแผ่วเบา “นี่นามบัตรฉัน ติดต่อมาถ้าคุณวินัยเปลี่ยนใจ รับรองว่าฉันจะมีค่าตอบแทนให้คุ้มค่า” พวกเขากลับออกมาด้วยความผิดหวังอีกครั้ง แต่ดูเหมือนภควจะไม่ยอมถึงทางตันง่ายๆ เขาเงียบไปเพราะกำลังคิดแผนการอะไรบางอย่าง “ที่ห้องรักษาความปลอดภัยมีคนเฝ้าอยู่ตลอดใช่ไหม” “ใช่ค่ะ” วโรณิกาตอบ “ทำไมคะ คุณภาคอยากจะหาโอกาสเข้าไปตอนไม่มีคนอยู่รึไง” เธอคาดเดา “ครับ” ชายหนุ่มผงกศีรษะ “ไม่ใช่ในหนังนะคะ จะได้ทำแบบนั้นได้ง่ายๆ” หญิงสาวอดยิ้มไม่ได้ “ลุงพิธาน...” “ลุงพิธานของณิกากลับออกไปแล้วล่ะ ผมเห็นเขาลงลิฟต์อีกฝั่ง ตอนนี้ในห้องรักษาความปลอดภัยเหลือคุณวินัยกับลูกน้องอีกสองคน” “คุณภาคจะทำยังไง” เธอถามอย่างสงสัย “ณิกาคงต้องบอกก่อนนะคะว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จะต้องมีคนๆ นึงเฝ้าห้องรักษาความปลอดภัยเสมอ” "ผมอยากจะลองดู ลองสักหน่อยเถอะครับ ถ้าไม่ได้ผลก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเราโชคดี เราอาจจะได้คลิปนั้นมา" "ก็ได้ค่ะ คุณภาคมีแผนอะไรคะ" พวกเขาหยุดเดิน ภควพยักพเยิดไปยังกริ่งสัญญาณเตือนภัยที่อยู่ใกล้ๆ กับทางหนีไฟ วโรณิกาเข้าใจแผนของเขาในทันที เธอพยักหน้ารับเบาๆ ภควหันซ้ายแลขวา ทางเดินปลอดผู้คน เขาขยับเข้ามาใกล้เป้าหมาย พร้อมลงมือในทันที หากหญิงสาวรีบห้าม “เดี๋ยวค่ะ” เธอลากเขาเดินย้อนกลับไปทางเดิม และหยุดใต้กล้องรักษาความปลอดภัย เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา “ผมช่วย” เขาทราบว่าเธอจะทำอะไร ชายหนุ่มดึงผ้าเช็ดหน้ามาจากเธอ เขาเขย่งเท้าเต็มที่ พร้อมกับตวัดผ้าคลุมกล้อง จากนั้นพวกเขาก็รีบรุดไปยังกริ่งสัญญาณ มีเวลาไม่มากก่อนจะมีใครจับเรื่องผ้าเช็ดหน้าได้ ภควกระชากคันโยกกริ่งสัญญาณลง เสียงแหลมกรีดร้อง หญิงสาวฉุดมือเขาวิ่งย้อนไปยังห้องรักษาความปลอดภัย พวกเขาหลบอยู่ตรงทางเชื่อมอีกฟากฝั่ง เฝ้าดูเจ้าหน้าที่เดินออกมาจากห้อง นอกจากจ้อยกับพนักงานอีกคน ไม่มีใครสนใจเสียงกริ่งสัญญาณ คล้ายกับคิดว่าเป็นความผิดพลาดของระบบ มากกว่าจะเป็นไฟไหม้จริงๆ วโรณิกาหันมาพยักหน้าให้เขา ก่อนจะเดินแกมวิ่งไปที่แผนกรักษาความปลอดภัย เธอผลักประตูเข้าไปอย่างไม่ลังเล วินัยเป็นคนเดียวที่อยู่ในห้อง เขาหันมามองเธอตาโต แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 54 07:52:11 แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 54 17:40:22 จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 02:43:36

ความคิดเห็นที่ 2 “คุณวโรณิกา...” เขารีบหุบปาก ยั้งคำถามที่ว่า...ยังไม่กลับอีกหรือครับ เขาไม่มีสิทธิ์ถามเจ้านายอย่างนี้ “เผอิญได้ยินเสียงกริ่งฉุกเฉิน เลยแวะมาถามคุณวินัยว่าเกิดอะไรขึ้น” “คิดว่ากริ่งคงขัดข้องนิดหน่อยครับ วันก่อนก็ดังแบบนี้ ผมเพิ่งจะทำเรื่องสั่งซื้อกริ่งตัวใหม่ไป” “หยุดแล้วนี่” ภควแทรกขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเสียงกรีดร้องเงียบหาย “ผมส่งลูกน้องไปจัดการน่ะครับ” “งั้นก็คงไม่น่ามีปัญหาอะไร ขอบใจมากนะคุณวินัย” วโรณิกากับภควกลับออกไป พวกเขาเดินสวนทางกับลูกน้องของวินัย หนึ่งในนั้นถือผ้าเช็ดหน้าของเธอไว้ สีหน้าของเขาดูงงงวย สองหนุ่มสาวสบตากัน แล้วเดินเข้าไปในลิฟต์ ภควผ่อนลมหายใจเบาๆ อย่างโล่งอก “โชคดีที่ไม่ถูกจับได้ ไม่ได้เล่นแผลงๆ แบบนี้นาน นึกว่าฝีมือจะตกเสียแล้ว” “คุณภาคเคยเล่นอะไรคะ” “ก็...หลายอย่าง ส่วนใหญ่ไม่แกล้งเพื่อนก็แกล้งอาจารย์ แต่มักจะแกล้งเพื่อนมากกว่า แกล้งอาจารย์ทีไร โดนทำโทษทุกทีเลย” “สมัยเด็กๆ คุณคงจะเป็นหัวโจกสินะ” เธอคาดเดาจากคำพูดของเขา ภควะยิ้มกว้างแทนคำตอบ “แล้วณิกาล่ะ สมัยเด็กๆ เป็นยังไงบ้าง” ภควพยายามนึกภาพเธอเมื่อครั้งยังเด็ก เด็กหญิงวโรณิกาคงจะสวยน่ารักเหมือนตุ๊กตา แต่เธอจะเป็นเหมือนตุ๊กตา...เย็นชาและไร้ชีวิตไหมนะ คงจะดีถ้าเธอเป็นเด็กหญิงที่มีความสุข “ไม่ได้เป็นหัวโจกแน่นอนค่ะ” “ณิกาคงจะเป็นเด็กเรียนเรียบร้อยสินะ” เขาเดา “ไม่เชิงค่ะ อาจจะเรียกได้ว่าเป็นเด็กเรียน แต่คงไม่มีใครคิดว่าคนในแก๊งของเราเรียบร้อยแน่ๆ” “แก๊ง? แก๊งอะไร ณิกาอยู่ในแก๊งงั้นรึ” ภควมองเธอตาโต วโรณิกาหัวเราะ “แก๊งของเราไม่มีชื่อหรอกค่ะ เพียงแต่ชอบเกาะกลุ่มกันไม่กี่คนจนใครๆ เห็นเป็นแก๊ง สมาชิกแก๊ง...ก็เปรม จี แล้วก็ติยายังไง ขาดฑิกาไปคน เพราะอยู่คนละชั้นกับพวกเรา” เธอหวนคิดถึงอดีตแล้วอดคิดถึงความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไปของพวกเธอไม่ได้ หรือบางทีมันอาจจะไม่ได้เปลี่ยนไปเลย แต่มันเป็นแบบนี้...เป็นคู่แข่งกันมาตั้งแต่แรกแล้ว ใช่ น่าจะเป็นอย่างนั้น พวกเธอแข่งขันกันมาตลอด ตั้งแต่เรื่องการเรียน จนกระทั่งการงาน ไม่มีใครยอมลงให้ใคร ต่างผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ และต้องยอมรับว่าเธอชอบการแข่งขัน มันเป็นแรงผลักดันที่ดีของเธอ “พวกคุณสนิทกันมาตั้งแต่เด็กเลยหรือ” เขาไม่ได้พูดต่อว่า...น่าแปลกที่เพื่อนและน้องของเธอกลับยังทำร้ายเธอฉกาจฉกรรจ์ เวลาที่ใช้ด้วยกันไม่ช่วยอะไรจริงๆ “จะเรียกว่าอย่างนั้นก็ได้” วโรณิกาหยุดไปนิด มุมปากข้างหนึ่งเหยียดขึ้นดูเยาะหยัน “ถ้าคุณใช้การแข่งขันบ่งบอกระดับความสนิทสนม” ภควไม่ซักถามต่อ เมื่อเธอเริ่มจะเครียดเกินไป เขาชอบเวลาเธอยิ้มหัวกับเขามากกว่าทำตัวเหมือนคนเย็นชาขวางโลก “น่าเสียดายที่เราไม่ได้คลิปวิดีโอเพิ่ม” เขาเปลี่ยนเรื่องเสีย “นั่นสินะคะ” เธอตอบเสียงเบา ตาเลื่อนลอยมองแต่พื้น ประตูลิฟต์เปิดออก เธอก้าวออกไปเป็นคนแรก ภควเดินตาม เขาเอื้อมมือไปแตะไหล่เธอเมื่อเห็นว่าวโรณิกาไม่หยุดรอเขาอย่างเคย “ณิกา โอเคหรือเปล่า” น้ำเสียงเป็นห่วง หญิงสาวหยุดเดินและฉวยมือเขาไว้...เป็นกำลังใจให้แก่ตัวเอง “โอเคค่ะ ณิกาไม่เป็นอะไร แค่...ไม่คิดว่าทุกอย่างจะเลยเถิดมาไกลขนาดนี้ ยังไงก็...ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง” ภควบีบมือเธอตอบ สองหนุ่มสาวยิ้มให้กัน “เอาล่ะ ผมว่าเรามาตามเรื่องอื่นกันต่อดีกว่า ไม่งั้นเดี๋ยวไม่คุ้ม อุตส่าห์แวะมาพาราดิสทั้งที” เขาหยุดคิด ก่อนจะพูดต่อ “เราลองไปตามหาคนส่งจดหมายให้เป้ดีไหม บางทีเราอาจจะสาวตัวไปถึงเจ้าของจดหมายได้” “ตกลงค่ะ ตามนั้นก็ได้ เผื่อจะโชคดี” ยังมีปริศนาอีกมากที่ต้องการคำตอบ “ว่าแต่...เราจะเริ่มยังไงดีคะ คืนนั้นเป้พูดอะไรเกี่ยวกับจดหมายบ้าง” “อืม...ถ้าจำไม่ผิด ตอนผมยืนอยู่ตรงนี้...” เขาหยุดอยู่หน้าโถงทางเดินใกล้กับลิฟต์โดยสารลงไปลานจอดรถชั้นล่าง ตากวาดมองไปรอบๆ “เป้เดินเอาจดหมายมาให้ บอกว่าพนักงานโรงแรมฝากมาให้เขา ส่งต่อให้ผู้ชายใส่เสื้อสีน้ำเงิน...ซึ่งก็คือผม” “ตอนนั้นคุณกำลังทำอะไร” “กำลังจะกลับบ้าน” “เป้ไม่ได้พูดอะไรนอกเหนือจากนี้ใช่ไหมคะ” เธอซักถามเพื่อช่วยเขาฟื้นความทรงจำ “ไม่ครับ” “แปลกนะคะที่พนักงานโรงแรมไม่เอาจดหมายมายื่นให้คุณภาคเอง กลับเป็นเป้ที่เอามาส่งแทน ปรกติ...ถ้าเป็นกรณีแบบนี้ พนักงานที่ถูกไหว้วานจะเอาโน้ตหรือจดหมายส่งมอบให้เจ้าของมากกว่า” “ครับ ก็แปลก บางทีเป้นั่นแหละที่เป็นเจ้าของจดหมาย ไม่มีพนักงานคนนั้นอยู่จริงหรอก เป้แค่อุปโลกน์ขึ้นมาเพื่อกันให้ตัวเองเป็นแค่คนรับสารเท่านั้น” นั่นเป็นสิ่งที่เขาสงสัยมาตั้งแต่แรก เมื่อเขาถาม ปาณัสม์ก็ปฏิเสธว่าไม่ได้ทำ และน่าขำที่เขาก็อยากจะเชื่อว่าปาณัสม์ไม่ได้โกหก “ก็ไม่แน่ แต่เราน่าจะลองหาตัวพนักงานคนนั้นก่อน ถ้าหาไม่เจอ ถึงน่าจะใช้ข้อสันนิษฐานนี้ได้” วโรณิกาสรุป และภควเห็นด้วย “ตกลงครับ ว่าแต่ที่นี่แบ่งกะพนักงานยังไง พนักงานตอนนี้เป็นกะเดียวกับคืนนั้นหรือเปล่าครับ” “ที่พาราดิสเราแบ่งเป็นสามกะ” ถึงจะทำงานที่ห้างพาราไดซ์ไลฟ์เป็นหลัก หากวโรณิกาพอจะทราบเรื่องราวภายในพาราดิสบ้าง “นี่เป็นกะสุดท้าย เริ่มทำงานสี่โมงเย็นจนถึงเที่ยงคืน และ...” สาวลูกครึ่งเงียบไป ใจครุ่นคิด นิ้วมือดีดขึ้น นับกะของลูกน้องที่จะสลับกันไปทุกวัน “โชคดีที่กะของวันพฤหัสฯ นี้ ตรงกับกะของวันศุกร์นั้นพอดี” ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงต้องเสียเวลากลับมาถามใหม่อีกรอบ   เมื่อเห็นว่าโชคเข้าข้าง ทั้งคู่จึงมุ่งมั่นมากขึ้น วโรณิกาเริ่มถามพนักงานที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด และพนักงานคนนั้นปฏิเสธว่าไม่รู้เรื่อง พวกเขาไม่ย่อท้อ ยังคงหาคนถามต่อไป คำตอบยังคงเป็นไม่...และไม่ ราวกับว่าพนักงานคนดังกล่าวเป็นมนุษย์ล่องหน ไม่ปรากฏตัวตนยังไงยังงั้น “แปลกจัง ทำไมถึงไม่มีใครรู้เรื่องเลยล่ะ ณิกาว่าเราถามหมดทุกคนที่เห็นแล้วนะ” วโรณิกาเปรยขึ้นมาหลังจากถามพนักงานหน้าเคาน์เตอร์เช็กอินเป็นคนสุดท้าย “หรือว่าเราจะพลาดใครไป” ชายหนุ่มส่ายหน้า “ไม่รู้สิครับ” เขาตอบไม่ได้ เขาไม่ได้เป็นคนของพาราดิส “แต่บางทีที่เราหาตัวคนทำไม่ได้ คงเป็นเพราะจดหมายมาจากเป้เอง” ภควเกร็งมือตัวเอง ภายในใจเริ่มพลุ่งพล่าน คนๆ นั้น...เป็นเป้งั้นรึ ไม่มีใครแสดงความเห็นใดๆ อีก แต่มีความคิดในแนวทางเดียวกัน อยากจะปักใจเชื่อว่าปาณัสม์เป็นคนทำ ทว่า...ไม่มีหลักฐานที่เป็นรูปธรรม “คุณภาคว่าเป้จะเขียนจดหมายฉบับนั้นได้หรือคะ ณิกาหมายถึง...เลียนแบบลายมือภัค เลียนแบบลายมือ จะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยากนะคะ” ถ้าเป็นคนที่ไม่ละเอียดรอบคอบ อาจจะเห็นว่าเป็นเรื่องยาก “เป้อาจจะไม่ได้เขียนด้วยตัวเอง” เขานึกถึงคนลายมือไก่เขี่ยอย่างปาณัสม์เขียนตัวหนังสือหวัดแต่อ่านง่ายและดูเป็นระเบียบอย่างลายมือของภัคไม่ออก “ถ้าไม่อย่างนั้นก็เป็นฝีมือของภัค” วโรณิกาเอ่ยชื่อเจ้าของลายมือนั้น ภควเงียบ ไม่สนับสนุน เขาเชื่อไม่ลงว่าภัคจะทำร้ายเขาได้ลงคอ หญิงสาวจับสังเกตเขาได้ เห็นเส้นเส้นแห่งความเครียดแล่นเป็นริ้วที่ข้างขมับ เธอดึงมือเขามากอบกุมและบีบเบาๆ อย่างปลอบประโลม ชายหนุ่มสบตาเธอ ไม่มีคำพูดใด เว้นแต่เสียงเงียบและนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่ทอดมองเธอด้วยความขอบคุณ ในคืนเดือนมืด ทางเดินหายลับไปพร้อมกับแสงพระจันทร์ หากเขาโชคดีที่มีเธอเดินอยู่เคียงข้าง ดังเข็มทิศ...ของกันและกัน - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 02:44:00

ความคิดเห็นที่ 3 แสงจันทร์ยังคงไม่ฉายฉาน ทางเดินนำไปสู่อนธกาล ไม่มีใครทราบ...หรือจำได้ว่ามีคนขอกระดาษกับซองจดหมายของโรงแรมไปใช้งาน วโรณิกาเข้าใจเป็นอย่างดี ส่วนใหญ่ชุดจดหมายของโรงแรม นอกจากจะหยิบได้ตามห้องพัก ยังสามารถขอจากพนักงานฟรอนต์ได้ และใครๆ ก็มักจะขอกัน พาราดิสไม่หวงห้าม จึงยากแก่การติดตามเสาะหา วโรณิกากับภควพักกินข้าวเย็น เติมพลังและกำลังใจ วโรณิกาไม่ยอมท้อง่ายๆ ปริศนาที่ค้างคาถูกไขกระจ่างไปบ้าง แม้จะเพียงเล็กน้อย แต่ก็เป็นตัวกระตุ้นให้เธอเดินหน้าต่อไป และเมื่อยิ่งมีเพื่อนร่วมทางช่วยประคับประคองไปด้วย เธอก็ยิ่งไม่ถอย “อาหารที่นี่ยังอร่อยเหมือนเดิม” ภควรวบส้อมกับมีดในจานเมื่อรับประทานสเต็กปลาหมดจาน หญิงสาวมองเขาด้วยความประหลาดใจ “คุณภาคเคยมากินอาหารที่นี่หรือคะ” “เคยครับ ร้านนี้เป็นร้านโปรดของผมในพาราดิสเลย” “นึกว่าจะเป็นผับซิลเวอร์เสียอีก” เธอล้อ เขาหัวเราะลั่น “ที่นั่นก็ชอบ...ชอบมาก แต่ถ้าพูดถึงร้านอาหาร ต้องเป็นที่นี่เท่านั้น”   “ท่าทางคุณชอบมาสืบข่าวของพาราไดซ์นะคะ” เธอถามยิ้มๆ “หรือว่าณิกาไม่ชอบสืบข่าวของมิราเคิลส์” เขาย้อนถาม ริมฝีปากแยกกว้าง วโรณิกาหัวเราะ “ชอบค่ะ ใครๆ ก็อยากรู้เรื่องของคู่แข่ง” เธอยอมรับ มันเป็นหน้าที่ของเธอในฐานะฝ่ายการตลาดที่ต้องรู้ข่าวคราวของมิราเคิลส์ จะได้เอามาปรับใช้กับพาราไดซ์ได้ “จริงครับ” ชายหนุ่มขยับหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาจับจ้องมองเธออย่างตั้งใจ “ยิ่งเป็นเรื่องของคู่แข่งคนนี้ ผมยิ่งอยากรู้” หญิงสาวฝืนสบตาเขา และถามด้วยใจที่อยากรู้ “คุณภาคอยากรู้อะไรล่ะ” “ผม...” กลับกลายเป็นภควที่อ้ำอึ้งพูดไม่ออก เขาคิดว่าเธอจะตอบโต้ไม่ได้ บางทีเขาคงจะลืมนึกไปว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาไล่ต้อนเธอด้วยคำพูดและกิริยาท่าทาง “ว่ายังไงคะ” เมื่อได้ที เธอก็ไล่ต้อนเขา ขยับหน้าเคลื่อนเข้าหาเข้าโดยไม่รู้ตัว “เอ่อ...ถ้าผมบอกว่าอยากรู้ทั้งหมดล่ะ ผมอยากรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับณิกา” คราวนี้วโรณิกาไม่ยอมสบตาเขา เธอบ่ายหน้าไปอีกทาง ริมฝีปากโค้งนิดๆ เป็นรอยยิ้ม “ทั้งหมดมันเยอะมากนะคะ” “ผมรู้ แต่เรามีเวลาไม่สิ้นสุดไม่ใช่หรือครับ” คำพูดของเขาสะกิดใจเธอ หญิงสาวนิ่งไปครู่ ก่อนจะหันกลับมาดังเดิม “คุณภาคแน่ใจหรือคะว่าหลังจากนี้...หลังจากเราเคลียร์ชื่อเสียงของกันและกันได้ เวลาของเราจะไม่สิ้นสุด” วโรณิกาไม่แน่ใจเลย ความเป็นศัตรู...เป็นพาราไดซ์ค้ำคอเธออยู่ และเธอคิดว่าเขาซึ่งเป็นคนของมิราเคิลส์ก็คงเข้าใจเธอ เช่นเดียวกับเขา เธอเปลี่ยนแปลงกำเนิดของตัวเองไม่ได้ เธอเกิดมาเป็นศัตรูของเขา แข่งขันกับเขา เพียงแต่ปัจจุบันพวกเขาร่วมมือกันเพราะความจำเป็นบังคับ หากในอนาคต...เมื่อเธอกลับคืนสู่ที่ฐานเดิม ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเป็นอย่างไร เธอคาดเดาไม่ได้เลย แต่ที่แน่ๆ เธอเชื่อว่าพ่อของเธอและคนของพาราไดซ์คงจะคัดค้านหัวชนฝา เพราะแค่ปัจจุบันที่ได้ยินเพียงข่าวซุบซิบ พวกเขายังไม่พอใจ และร่ำๆ อยากให้พวกเขาเลิกรากันเลย ยิ้มของเขาค่อยๆ หุบลง ความสุขที่มีร่วมกับเธอเมื่อครู่เลือนหายไปในม่านหมอกมัว ใช่ เวลาของพวกเขาอาจจะไม่ยืนยาวอย่างที่ตั้งใจ เขาจะคบหาเธอโดยไม่แคร์มิราเคิลส์ได้หรือ และที่สำคัญ พ่อของเขาจะว่าอย่างไร เผลอๆ อาจจะตัดเขาออกจะผู้เข้าชิงตำแหน่งประธานบริษัทอย่างง่ายดายเพียงเพราะเขาคบหากับคนของพาราไดซ์ และร้ายแรงกว่านั้น อาจจะตัดเขาออกจากตระกูลทวีทรัพย์ “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” ในที่สุดชายหนุ่มก็พูดออกมาได้ เขาหยุดไปและระบายลมหายใจน้อยๆ ก่อนจะพูดต่อ “เราอาจจะต้องคอยดูกันไป” บรรยากาศบนโต๊ะอาหารกร่อยลงอย่างเห็นได้ชัด วโรณิกาทนความอึดอัดไม่ได้ เธอกวักมือเรียกบริกรเก็บเงิน แล้วจึงหันมาบอกผู้ร่วมโต๊ะ “เสร็จแล้วเราไปเช็กห้องสองสี่สองหนึ่งกันเถอะค่ะ ไปดูสถานที่เกิดเหตุอีกครั้ง เผื่อจะนึกอะไรออก หรือเห็นอะไรที่เรามองข้ามไป” ภควไม่ค้าน เขาเห็นด้วย เงามืดยังคงแผ่ปกคลุมความจริง...และตอนนี้ขยับขยายเข้ามาครอบคลุมจิตใจของเขา...ของพวกเขา  และเขาจำต้องยอมรับอย่างไม่เต็มใจว่า นี่มันร้ายยิ่งกว่าการสืบหาความจริงเสียอีก เพราะเมื่อตระหนักว่าอนาคตของเขากับวโรณิกาไม่กระจ่างใสดังทะเลหน้าร้อน หัวใจเขาก็พลันห่อเหี่ยวอย่างบอกไม่ถูก จบบทที่ 15 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 02:44:17

ความคิดเห็นที่ 4 รัตติลวง บทที่ 16 หลังออกจากห้องอาหาร สองหนุ่มสาวก็มุ่งหน้าไปยังเคาน์เตอร์เช็กอินเพื่อติดต่อขอหห้องพักและตรวจบันทึกการจองของเมื่อหลายวันก่อน ซึ่งบันทึกการจองลงชื่อวโรณิกาไว้ ใครเป็นคนเปิดห้องให้เธอ หญิงสาวถามตัวเอง พยายามคิดทบทวนบทสนทนาที่เกิดขึ้นไปแล้ว หากพบว่าไม่มีใครระบุชื่อคนเปิดห้อง จีรายุกับกันติยาเพียงแค่กล่าวอ้างว่าพวกเรา ‘อย่าโทษกันสิรอนนี่ คืนนั้นเธอเมาไม่รู้เรื่อง พวกเราเลยเปิดห้องที่พาราดิสให้เธอพัก จะได้ไม่เจอลุงวีด่าถ้ากลับบ้านทั้งที่เมาแอ๋ยังไงล่ะ’ ‘แต่พอรอนนี่หลับ พวกเราก็อุตส่าห์เปิดห้องพักให้ จะได้ไม่ต้องกลับบ้านทั้งสภาพอย่างนั้น’ คนเปิดห้องพักจะเป็นคนตั้งกล้องหรือเปล่า ถ้าเขาเข้าห้องก่อนใคร ก็สามารถเตรียมกล้องวิดีโอล่วงหน้าได้ ถ้าไม่ใช่คนนั้น ก็ต้องเป็นคนถือกุญแจ หรือใครก็ตามที่ฉวยกุญแจไป ‘เรื่องคุณภาคของรอนนี่ พวกเราไม่รู้เรื่องด้วยนะ เราไม่รู้ว่าคุณภาคไปหาเธอได้ยังไง กุญแจห้องติยาก็วางไว้ในห้อง...ใช่ไหมติยา’ ‘ใช่ ไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ รอนนี่ไม่เห็นหรอกหรือ’ จีรายุถามกันติยาเรื่องกุญแจ หมายความว่ากันติยาเป็นคนจัดการเรื่องเปิดห้องพักใช่ไหม ไม่อย่างนั้นก็ไม่น่าจะเป็นคนวางกุญแจได้ กันติยาโกหกเรื่องที่วางกุญแจหรือเปล่า อาจจะไม่ได้มีกุญแจบนโต๊ะเขียนหนังสือตั้งแต่แรก เพราะกันติยาเอาไปแนบกับจดหมายที่ส่งให้ภคว ส่วนกุญแจอีกอันก็ถือไว้กับตัว ใช้เปิดประตูเพื่อกลับมาตั้งกล้องวิดีโอในภายหลัง “ณิกา...ณิกา...” วโรณิกาหยุดที่หน้าห้องโถงลิฟต์โดยสาร เธอหันไป เห็นภควกำลังมองเธออย่างเป็นห่วง “กำลังคิดเรื่องอะไร ใจลอยจนไม่ได้ยินที่ผมเรียกเลย” “ก็...คิดเรื่องห้องพักน่ะค่ะ กำลังคิดว่าใครเป็นคนเปิดห้อง เพราะมีสิทธิ์จะเอากล้องวิดีโอไปตั้งไว้ล่วงหน้าโดยคนอื่นไม่รู้ ซึ่งอาจจะเป็นติยา คนถือกุญแจในตอนนั้น หรืออาจจะเป็นใครก็ได้ที่เป็นคนเปิดห้องพัก ไม่มีใครยอมรับว่าเป็นคนจัดเตรียมห้องพักให้ณิกา น่าเสียดายที่เมื่อวานณิกาไม่เฉลียวใจขอคลิปอื่นมาดูด้วย” เธออยากได้คลิปทั้งหมดของโถงทางเดินชั้นที่ยี่สิบสี่   “ช่างมันเถอะครับณิกา อย่าคิดมากหรือโทษตัวเองเลย” ภควปลอบ “มันอดเจ็บใจไม่ได้จริงๆ นะคะ อีกนิดเดียวแท้ๆ เราก็จะได้รู้ตัวคนตั้งกล้องวิดีโอแล้ว” หญิงสาวกำหมัดแน่น ก่อนจะนึกได้ว่า “อ้อ...คุณภาคพอจะจำเรื่องกุญแจได้ไหมคะ ตอนนั้นคุณเอากุญแจจากที่ไหนคืนฟรอนต์” “ก็...การ์ดกุญแจใบที่ไขเข้ามาในห้อง ใบที่อยู่ในซองจดหมายไง แต่ผมมีแค่ใบเดียวนะ” “แล้วฟรอนต์ไม่ถามถึงการ์ดกุญแจอีกใบหรือคะ” “ไม่ได้ถามครับ” “คนที่ทำ...ทำเรื่องทั้งหมดอาจจะเป็นคนคืนกุญแจดอกนั้นด้วยตัวเอง” ภควเงียบไป เขาคิดตามและเห็นด้วย “นั่นสิ” “ไปถามที่ฟรอนต์เลยดีกว่า” วโรณิกาไม่เก็บความสงสัยไว้ เดินกลับไปที่เคาน์เตอร์ด้านหน้าโดยไม่รีรอ ปล่อยให้ภควเดินตามมาติดๆ เธอสอบถามเรื่องกุญแจอีกดอก แต่ไม่มีใครจำได้ พนักงานบันทึกแค่ว่าได้รับกุญแจคืนครบทุกดอก หญิงสาวถอนฉุนด้วยความหงุดหงิด ผิดหวังที่ไม่มีใครทราบคำตอบ พวกเขากลับไปที่จุดเริ่มต้น...ห้องสองสี่สองหนึ่งอีกครั้ง แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 54 08:10:26 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 54 07:58:39 จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 02:44:42

ความคิดเห็นที่ 5 ภควจำห้องนี้ได้ ความทรงจำในคืนนั้นหวนกลับมา มันหอมหวานสำหรับเขา แต่นำมาซึ่งความอัปยศข่มขื่นแก่หญิงสาวคนหนึ่ง เขาเหลือบตามองหญิงคนนั้น ใบหน้าเธอเรียบเฉย แต่แววตาครุ่นคิด เขาขยับเข้าไปใกล้เธอโดยอัตโนมัติ คอยดูว่าจะช่วยเหลืออะไรเธอได้บ้าง วโรณิกาก้าวนำไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ แม้จะรู้สึกหายใจไม่ออกคล้ายกับถูกบรรยากาศอึดอัดของเช้าวันนั้นครอบงำ ห้องน้ำอยู่ทางซ้าย ตรงข้ามกับตู้เสื้อผ้า ทางขวาเป็นชั้นวางโทรทัศน์ เบื้องหลังเป็นโต๊ะทำงาน ขาของเธอสั่นเมื่อก้าวพ้นทางเดินเล็กแคบและเห็นเตียงนอนกว้าง เธอเบนหน้าไปอีกทาง ผ้าม่านหนาหนักส่งเสริมความอึมครึม มือของเธอเลื่อนขึ้นมาเหนือหน้าอก ปากขยับพูดเสียงแหบแห้ง “คุณภาค ช่วยรูดผ้าม่านให้หน่อยค่ะ” เธอสั่ง ก่อนจะเดินไปเปิดไฟข้างหัวเตียงและมินิบาร์ อยากให้ห้องสว่างไสว ต้องการให้ฝันร้ายผ่านพ้นไป ภควรีบทำตามคำสั่ง ไม่ซักถามว่าเหตุใดเธอจึงอยากรูดผ้าม่านในเวลาค่ำคืน เธอดูเครียดราวกับจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ คงเพราะคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น ใช่...มีอยู่สาเหตุเดียวที่สั่นสะเทือนเกราะของเจ้าหญิงน้ำแข็ง หัวใจของเขาบีบรัด เจ็บปวดไปกับเธอ “ณิกา” เขาเอื้อมมือไปหา หวังจะช่วยแบ่งเบาความทุกข์นั้น หากฉับพลัน ไฟในห้องก็สว่างพรึบ เธอหันมา และก่อนที่เขาจะได้แตะต้องเธอ มือของเธอก็ปัดมือของเขาออกโดยแรง “คุณภาค” ท่ามกลางความตกใจของเขา เธอถอนหายใจดังเฮือก ท่าทางผ่อนคลายลง “ขอโทษค่ะ ณิกา...ณิกาไม่ได้ตั้งใจ คือ...ณิกาประสาทไปเอง” “อย่าขอโทษเลย ผมสิต้องขอโทษ ที่ณิกาเป็นแบบนี้ก็เพราะผม...เพราะวันนั้น” หญิงสาวสั่นหน้าน้อยๆ ริมฝีปากแต้มยิ้มบาง “อย่าขอโทษเลยค่ะ เราสองคนล้วนตกเป็นเหยื่อ ณิกาแค่...คิดมาก...คิดไพล่ไปถึงวันนั้น แล้วจู่ๆ...ก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาเฉยๆ” เธอไม่อยากโทษเขา ตอนนั้นเขาคิดว่าเธอเป็นเพียงผู้หญิงเย็นชาแปลกหน้าซึ่งยอมสวมบทบาทชวนหัวแลกกับเงิน “เห็นณิกาเป็นแบบนี้ทีไร ผมไม่สบายใจเลย” “อย่าเป็นห่วงณิกาเลยค่ะ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว อย่างที่บอก ณิกแค่นอยด์...ประสาทอ่อนไปหน่อย” วโรณิกายิ้มกว้างกว่าเดิม และยืนยันให้เขาสบายใจด้วยการจับมือเขาไว้ “ขอบคุณค่ะ” ภควเชื่อเธอ เขาไม่เซ้าซี้ไต่ถามอีก “เอาล่ะค่ะ เรามาทบทวนเรื่องคืนนั้นดีกว่า ไม่งั้นคืนนี้คงไม่ต้องกลับบ้านกันแน่” เธอแซวยิ้มๆ หารู้ไม่ว่าอีกฝ่ายอยากจะอยู่กับเธอให้นานที่สุด   “คืนนั้น ตอนที่คุณเข้ามาในห้อง มีอะไรที่ผิดสังเกตจากนี้ไหมคะ” “นอกจากณิกาบนเตียง...เอ่อ...ผม...ผมไม่เห็น...ไม่ได้สังเกตอะไรเลย” ภควขายหน้าเป็นที่สุดที่ต้องยอมรับว่าเธอมีอิทธิพลต่อเขามากเกินไป ความร้อนปะทุขึ้นมาบนใบหน้า แก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาพูดอะไรก็ไม่รู้ ชอบทำให้เธอทำหน้าไม่ถูกอยู่เรื่อย หญิงสาวเสเดินไปใกล้ชั้นวางทีวี และกระแอมเบาๆ ก่อนจะกล่าวต่อไป “ถ้าดูจากรูป...รูปจากคลิปวิดีโอ” เธอหยิบรูปของพวกเขาที่พิมพ์ใส่กระดาษขนาด A4 ออกมาเปรียบเทียบกับสถานที่ หน้ายังคงแดง แม้จะพอทำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองได้บ้าง แต่ก็ยังไม่ชินที่ต้องมาเห็นตัวเองเปลือยอยู่กับผู้ชาย...เปลือยแบบไม่ธรรมดาเสียด้วยสิ ภควขยับเข้ามาใกล้ ดูภาพเดียวกับเธอ รู้สึกกระอักกระอ่วนใจแทนพวกเขา น่าสงสารวโรณิกา หน้าแดงแล้วแดงอีก ไม่รู้ว่าถ้าจบเรื่องแล้ว เธอจะคุ้นชินหรือยัง ไม่ เธอคงไม่ชิน เธอไม่ใช่ผู้หญิงประเภทนั้น “เอ่อ...จุดตั้ง...ตั้งกล้อง...” หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก รับรู้ความร้อนจากกายเขาที่อยู่แนบผิวกายเธอ ร่างของเขาโอบล้อม ราวกับว่าเขากำลังกอดเธอทางอ้อมยังไงยังงั้น “น่าจะเป็น...ตรงนี้...” เธอหันกลับไปเพื่อจะชี้จุดบนชั้นวางของ ลืมไปเลยว่าเขายืนอยู่ใกล้มาก มือของเธอปัดโดนร่างของเขา เธอช้อนตาขึ้น มองเขาด้วยดวงตากลมโตแฝงแววตื่นตกใจ ชายหนุ่มกอดเธออย่างเผลอไผล วโรณิกาลืมคำพูดและคำถามเมื่อเขาโน้มหน้าลงจูบเธอ จุมพิตแรกที่เธอรับรู้อบอุ่นจนหัวใจเธอร้อนซ่านและเต้นระรัว ขาแข้งอ่อนพับจนต้องอาศัยแขนของเขาประคองมั่นคง เขาไม่ปล่อยเธอ โอบอุ้มเธอไว้ และจูบเธอแล้วจูบเธอเล่า จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์มือถือของวโรณิกาดังขึ้นอย่างเรียกร้อง จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 02:45:01

ความคิดเห็นที่ 6 หญิงสาวผละออกจากอ้อมแขนของเขา หอบหายใจน้อยๆ เธอไม่สบตาเขา แต่รีบหยิบโทรศัพท์มาดู สีหน้าเลื่อนลอยดูจริงจังระคนอึดอัด “ใครหรือครับ” ภควถาม คิ้วสีเข้มเลิกขึ้นอย่างสงสัย “พี่เดชค่ะ” วโรณิกาครางเล็กน้อย ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมรณเดชยังไม่เลิกตื้อเธออีก เธอคิดว่าตัวเองบอกเขาชัดเจนแล้ว อย่าบอกนะว่าเขาถือคติ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก เขาจะรู้ไหมว่าเธอรำคาญเขาจะแย่ “ไม่อยากรับใช่ไหม” หนุ่มลูกครึ่งถามอย่างรู้ใจ “ค่ะ” มุมปากของภควเหยียดออก ยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏ “ผมจัดการให้นะ” เขาแบมือรอ หญิงสาวไม่ได้ปฏิเสธ เธอปล่อยมันไว้ในอุ้งมือเขาทันที อยากรู้เหมือนกันว่าภควจะ ‘จัดการ’ ยังไง และเหนือสิ่งอื่นใด เธอไว้ใจเขา “สวัสดีครับคุณรณเดช” “เอ้อ...ครับ สวัสดีครับ นี่มือถือของรอนนี่...เอ่อ...วโรณิกาใช่ไหมครับ” น้ำเสียงงุนงงจากปลายสายยิ่งทำให้ภควะยิ้มกว้างมากกล่าเดิม “ณิกาเข้าห้องน้ำอยู่ ไม่ว่างรับสายครับ” วโรณิกามองเขาตาโต เธอเห็นประกายขบขันในดวงตาสีน้ำตาลอ่อน หญิงสาวไม่ได้ห้ามปราม ปล่อยให้เขาพูดต่อไป “คุณรณเดชอย่าโทรฯ มารบกวนแฟนผมอีกนะครับ ผมหึง” พูดจบภควก็กดวางสายโดยไม่สนใจกิจธุระที่ยังไม่เสร็จสิ้นของอีกฝ่าย ชายหนุ่มยังไม่คืนโทรศัพท์ให้เธอ เขากดปุ่มระรัว ยิ้มที่ยังไม่จางหายทำให้หญิงสาวผู้เฝ้าดูสงสัย ลืมไปเลยว่าเมื่อกี้เขาพูดแสดงความเป็นเจ้าของเธออย่างไร “เอาล่ะ เรียบร้อยแล้ว” เขาคืนโทรศัพท์ให้เธอ “คุณภาคทำอะไรคะ” “ผมสั่งโอนสายรณเดชมาที่มือถือของผม ถ้าเขายังขืนโทรฯ มาอีก ผมจะจัดการเอง” “เอ่อ...” “ผมทำเกินไปไหม” ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นสีหน้าอึ้งงงของเธอ “ณิกากดยกเลิกได้นะ เข้าไปตรงการตั้งค่าแล้วเลือกยกเลิกการโอนสาย” วโรณิกาสั่นหน้ายิก “ไม่หรอกค่ะ ดีแล้ว แบบนี้ดีแล้ว” ให้ภควเป็นหนังหน้าไฟให้ เธอเต็มกลืนกับรณเดชเต็มประดา “ไม่โกรธที่ผมแอบอ้างว่าเป็นแฟนใช่ไหม” เขาขยับเข้าไปใกล้ ท่าทางเหมือนนักล่า หญิงสาวถอยหลังไม่รู้ตัว และจนมุมเมื่อขาชนขอบเตียง “คือ...” วโรณิกาใจสั่น ทำอะไรไม่ถูก พูดอะไรออก และหลบดวงตาวาววามคู่นั้นไม่ได้ เพราะภควบังคับให้เธอสบตาเขา มือของเขาแตะอยู่ที่ปลายคางเธอ “ณิกาไม่โกรธผมใช่ไหมครับ” เขาถามซ้ำ น้ำเสียงอ่อนหวานอย่างยิ่ง หญิงสาวส่ายศีรษะอย่างเผลอไผล ภควะยิ้มอ่อนโยนให้ ก่อนจะบอกว่า “แต่ผมหึงเขาจริงๆ นะ” วโรณิกาเผยอปากน้อยๆ ตกใจกับคำพูดอาจหาญของเขา นี่เขาพูดอะไรนะ เขาหึงเธอ...กับพี่เดชอย่างงั้นรึ เป็นไปได้ยังไง ทำไมต้องหึงด้วย เธอกับเขาไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อย...ใช่ไหม - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 02:45:24

ความคิดเห็นที่ 7 ภควเดินผิวปากเข้าไปในบ้าน อารมณ์ดีเป็นพิเศษ ยิ้มบนหน้าขยับขยายเมื่อนึกถึงสีหน้าตกใจระคนงงงวยของวโรณิกา ตอนนั้นเธอพูดไม่ออกเลยทีเดียว ไม่ใช่แสร้งทำเย็นชาดุจเจ้าหญิงน้ำแข็ง แต่เป็นเพราะคาดไม่ถึง ไม่รู้จะตอบโต้เขาได้อย่างไร ณิกา...ณิกา...ฉายาเจ้าหญิงน้ำแข็งเป็นของปลอมใช่หรือไม่ รู้ไหมว่าณิกาไม่ได้เย็นชาเลย และจุมพิตของเธอนั้นดียิ่งกว่า เรียกว่าถ้าเขาเป็นน้ำแข็ง เธอก็เป็นคนละลายมันด้วยตัวเอง นึกถึงเธอแล้วก็อยากเห็นหน้าเธอ เห็นทีเขาคงจะอาการหนัก เพราะเพิ่งจะส่งเธอถึงบ้านไปเมื่อสักครู่ที่ผ่านมาเอง เขาแทบทนรอให้ถึงวันพรุ่งนี้เพื่อเจอหน้าเธอไม่ไหว บางทีเขาน่าจะหาเรื่องโทรศัพท์ไปหาเธอสักหน่อย...บอกว่าเขากลับถึงบ้านแล้ว ขอเพียงได้ยินเสียงก็ยังดี ภควไม่รอช้า ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมา หากยังไม่ทันได้กดปุ่มโทรฯ ออก ยิ้มระรื่นก็จางหาย ชายหนุ่มชะงักขาเมื่อเห็นมารดาเลี้ยงตรงหน้า “สวัสดีครับคุณแม่” เขารีบยกมือไหว้ตามมารยาทและความเคยชิน บุษยารับไหว้แข็งๆ ดวงตาเย็นชาปรายมองลูกเลี้ยงอย่างไม่พอใจ เสียงเย็นแว่วมาเบาๆ “เป็นภาคนี่ก็สบายดีนะ ดูจะไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลย” หูของภควกระตุก ปากเม้มเข้าหากันน้อยๆ “คุณแม่หมายความว่ายังไงครับ” “ภาคทำอะไรน่าจะรู้แก่ใจนะ รู้ไหมว่าทำให้ทุกคนลำบากใจแค่ไหน” “ไม่ครับ ผมไม่ทราบ ถ้าคุณแม่จะกรุณา รบกวนบอกผมหน่อยก็ดี” เขาประชด “ก็เรื่องภาคกับวโรณิกายังไง ทำเป็นนึกไม่ออก” บุษยาขึ้นเสียง “อย่าบอกนะว่าไม่ได้คบหากัน วันนี้แม่ยังเห็นข่าวซุบซิบอยู่เลย ไปรับกันถึงบ้านเลยนี่ แล้วคืนนั้นก็หายต๋อมไปทั้งคืน กว่าจะกลับบ้านก็สว่าง ไปทำอะไรกันมา ภาคคงไม่ต้องให้แม่ขยายความหรอกมั้ง” วันนี้เธออ่านพบข่าวซุบซิบของลูกชายเลี้ยงกับทายาทสาวของห้างคู่แข่ง ดูเหมือนว่าระยะนี้ข่าวคู่รักโรมิโอจูเลียตยุคใหม่จะเป็นที่สนใจของใครๆ ซึ่งไม่ดีต่อภาพพจน์ของมิราเคิลส์เป็นอย่างยิ่ง “นั่นมันเรื่องส่วนตัวของผม ไม่เกี่ยวข้องกับใคร” ซึ่งนั่นรวมถึงบุษยาด้วย “เกี่ยวสิ ใครว่าไม่เกี่ยว เรื่องของภาคกับวโรณิกาเกี่ยวข้องกับมิราเคิลส์เต็มๆ” “ผมแยกเรื่องงานจากเรื่องส่วนตัวได้” ชายหนุ่มแย้ง “แน่ใจหรือภาค” เธอจ้องเขาเขม็ง “ครับ ผมแน่ใจ” น้ำเสียงที่ตอบหนักแน่นมั่นใจ หากอีกฝ่ายไม่เชื่อ “แต่แม่ไม่แน่ใจ” เธอทำเสียงขึ้นจมูก ภควระงับอารมณ์ ไม่โพล่งออกไปว่า...ก็ช่างแม่สิ “ภาคต้องเลิกคบหากับผู้หญิงคนนั้น” เป็นคำสั่งมากกว่าคำขอร้อง “ผมมีสิทธิ์จะคบกับใครก็ได้” นั่นเป็นคำปฏิเสธ “พ่อของภาคคงจะไม่เห็นด้วย” ภควไม่ได้เถียงว่าแม้แต่พ่อแท้ๆ ยังห้ามเขาไม่ได้ บุษยาซึ่งเป็นเพียงแม่เลี้ยงจะทำอะไรเขาได้ “ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม ผมขอตัวก่อนนะครับแม่” ชายหนุ่มตัดบท และเดินขึ้นข้างบนโดยไม่สนใจฟังคำเทศนาจากบุษยาอีก ยังมาซึ่งความเจ็บแค้นแก่อีกฝ่ายเป็นอย่างมาก หน็อย มาทำเป็นเสียงแข็งใส่ คอยดูเถอะคอยดู สักวันเธอจะทำให้จุกจนพูดไม่ออกเลย บุษยาสูดลมหายใจลึก ระงับเสียงกรีดร้องที่อยากจะปลดปล่อยออกมาด้วยความยากลำบาก แค้นในอกมากกว่าสามสิบปีไม่เคยจางหาย และจะไม่ลบเลือนง่ายๆ จนกว่าเสี้ยนหนามจะถูกลิดเล็ม “แม่คะ” เธอหันไปตามเสียงเรียก เห็นลูกสาวขยับออกมาจากมุมมืดด้านในห้องแพนทรี “อยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่นะยายบัว” “ตั้งแต่แรกเลยค่ะ” บัวบุษย์เดินมาหามารดา ในมือถือกล่องน้ำผลไม้เย็นเฉียบ เธอลงมาหาอะไรเย็นๆ ดื่ม ไม่ได้เปิดไฟในแพนทรี เพราะจำทางได้และไฟตรงบันไดก็ช่วยนำทางได้บ้าง เธอเพิ่งจะฉวยน้ำผลไม้ได้ กำลังจะออกจากแพนทรีเมื่อภควเดินเข้ามาในบ้าน ปะทะกับแม่ของเธอพอดิบพอดี “ได้ยินหมดเลยล่ะสิ” “ค่ะ” จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 02:45:44

ความคิดเห็นที่ 8 “แม่ล่ะแค้นมันจริงๆ” บุษยากระซิบเสียงเบา แววตาแข็งกร้าว “คงนึกว่าพ่อรัก เลยทำอะไรตามใจตัวเอง ไม่ต้องเห็นหัวคนอื่นได้ ดูซิ แม่เตือนมันเรื่องยายวโรณิกาอะไรนั่น ก็ยังทำเฉย บอกว่ามีสิทธิ์จะคบกับใครก็ได้ นั่นมันคนของพาราไดซ์นะ เสียภาพพจน์มิราเคิลส์กันหมด เราไม่ได้จะญาติดีกับคู่แข่งสักหน่อย แล้วเชื่อใจได้ขนาดไหน ไม่กลัวถูกหลอกหรือไง เกิดยายนั่นแค่เข้ามาตีสนิทเพื่อหลอกเอาข้อมูลของมิราเคิลส์ล่ะ” เธอกังวลไปร้อยแปด “ภาคก็อย่างนี้ล่ะค่ะ ไม่ค่อยสนใจความรู้สึกคนอื่นเท่าไหร่หรอก” บัวบุษย์สนับสนุนแม่เหมือนทุกครา ไม่เคยขัดใจแม่เลยสักครั้ง “แบบนี้มันน่าวางแผนดัดหลังนัก วันหลังจะได้ไม่ทำเป็นเก่งกล้าอีก” “แม่จะทำอะไรหรือคะ” “บัวช่วยแม่ได้ไหมล่ะ” “ช่วยอะไรล่ะคะ บัวยินดีช่วย ถ้าไม่เกินความสามารถของบัว” เธอเองก็หมั่นไส้ภควมานานแล้ว ถ้ามีโอกาสดีๆ ก็อยากจะทำให้เขาเจ็บเหมือนกัน เผื่อมันจะทำให้ลูกสาวที่ถูกพ่อลืมอย่างเธอรู้สึกดีขึ้น “ไม่เกินความสามารถของบัวหรอก แม่รู้ว่าบัวทำได้” ลูกสาวเธอทำได้ทุกอย่าง ทำได้เก่งไม่แพ้ผู้ชาย น่าเสียดายที่ปกนมักมองข้ามบัวบุษย์เสมอ เพียงเพราะเห็นว่าเป็นผู้หญิง “ตอนนี้ภาคกำลังมีข่าวกับคนของพาราไดซ์ และดูท่าว่าจะมีข่าวนี้ต่อไปเรื่อยๆ...ไม่ยอมเลิกคบหาวโรณิกาง่ายๆ ดังนั้นแม่ว่าเราน่าจะใช้ประโยชน์อะไรจากข่าวนี้ได้บ้าง” บัวบุษย์เงียบและตั้งใจฟัง ไม่แทรกขัดทั้งที่อยากจะรู้มารดาคิดจะทำอย่างไร “บัวเคยบอกแม่ใช่ไหมว่าระยะนี้พาราไดซ์กับมิราเคิลส์ออกโปรโมชันชนกันอยู่เรื่อย” “ค่ะ ใช่ อย่างล่าสุดก็งานลดราคาแผนกเสื้อผ้าสตรี” “แม่ว่าจะต้องเป็นคนของพวกเรานี่แหละที่แลกเปลี่ยนข้อมูลกันเพื่อเอื้อประโยชน์อย่างใดอย่างหนึ่งแก่กันและกัน บางทีอาจจะเป็นภาคกับวโรณิกา พวกเขาอาจจะรู้จักกันมานานกว่านี้ แต่ความลับเพิ่งถูกเปิดเผยเพราะพวกนักข่าวสอดรู้” “ค่ะ ก็อาจจะเป็นอย่างนั้น” บัวบุษย์พยักหน้า แล้วเสริมว่า “แม่รู้ไหมคะว่าไม่ได้มีแต่ภาคที่รู้จักคนของพาราไดซ์ ภัคก็เหมือนกัน” “อะไรกัน แม้แต่ภัคก็เป็นไปด้วยหรือ” บุษยาตกใจ เพราะไม่คิดว่าลูกชายของตนจะมีเอี่ยว ถึงเธอจะรักภัคน้อยว่าบัวบุษย์ แต่เธอก็เป็นห่วงเขาเหมือนกัน “ใคร คนๆ นั้นเป็นใคร” “ก็...เพื่อนในกลุ่มของวโรณิกาน่ะค่ะ ชื่อจีรายุ เห็นภัคว่ารู้จักกันผิวเผิน ไม่ได้สนิทสนมกัน” ไม่ได้สนิทสนม แต่ทำไมต้องปกปิดความสัมพันธ์ บุษยาสงสัยและไม่อยากเชื่อ แต่เธอไม่พูดออกไป ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ “บัวก็มีเตือนภัคนะคะ แต่ไม่รู้ว่าภัคจะทำตามหรือเปล่า” “เอาเถอะ อย่างน้อยก็ถือว่าบัวเตือนแล้ว ถ้าภัคยังโง่ แม่ก็...” ผู้เป็นมารดาส่ายหน้าแทนคำตอบ “มาพูดเรื่องภาคต่อดีกว่า ถ้าเราทำสำเร็จ บางทีอาจจะช่วยเบี่ยงเบนเรื่องของภัคกับคนของพาราไดซ์ได้” “แม่จะให้บัวทำยังไงก็ได้ให้มิราเคิลส์รู้ว่าภาคร่วมมือกับพาราไดซ์...กับวโรณิกาใช่ไหมคะ” บัวบุษย์ถาม เธอเดาแผนการได้จากเนื้อหาบทสนทนาของมารดา “ใช่ นั่นแหละที่แม่ต้องการ ไม่ต้องเป็นหลักฐานจริงก็ได้ เราไม่รู้แน่ชัดว่าเรื่องโปรโมชันซ้ำซ้อนเป็นแผนของภาคหรือเปล่า แค่ทำหลักฐานปลอม...อาจจะเป็นข้อมูลโปรโมชันเก่า ทำนองว่าภาคส่งข้อมูลให้วโรณิกาก็น่าจะเพียงพอแล้ว” “คงต้องเป็นข้อมูลเก่าล่ะค่ะ เพราะตอนนี้ภาคถูกกันจากแผนงานใหม่” “สมควรแล้ว อยากทำตัวเอง ทำให้พ่อไม่ไว้ใจ” บุษยาเอ่ยอย่างสะใจ “บัวจะเริ่มเมื่อไหร่” “ขอบัวดูก่อนว่าจะทำยังไงให้แนบเนียนที่สุด” “ดี ดีมากบัว เก่งมาก สมกับเป็นลูกแม่จริงๆ” บุษยายิ้มหมายมาด นับวันรอดูความย่อยยับของลูกเลี้ยงด้วยใจจดจ่อ จบบทที่ 16 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 02:46:10

ความคิดเห็นที่ 9 ผังตัวละคร (ที่แอบลืมไปเลยว่าจะแปะให้ทุกครั้งที่ตั้งกระทู้) จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 02:47:01

ความคิดเห็นที่ 10 หวัดดีค่า มาแปะต่อแล้วนะคะ ตอนแรกว่าจะรวบบทที่ 15 – 16 ไว้เป็นบทเดียว แต่ดูแล้วออกจะยาวไปหน่อย เลยแยกเป็นสองบท ในที่สุดก็หมดวันเสียที หลังจากลากยาวมาตั้งแต่บทที่ 11 เป็นวันที่ยาวมากๆ สำหรับรอนนี่และภาค สุดท้ายการเข้าไปพาราดิสอีกครั้งก็ไม่มีประโยชน์ เพราะภาคกับรอนนี่ดูพิธานสกัดดาวรุ่งเสียก่อน แอบมีฉากหวานๆ ให้คนอ่านได้กระชุ่มกระชวยนิดๆ แต่ไม่ทันไร ภาคก็เจอปัญหาอีกแล้ว บุษยาแค้นจริงจังมานาน บัวจะทำอะไรกับภาค รอดูกันต่อไปค่ะ เนื่องจากเรื่องนี้ค่อนข้างเยอะและซับซ้อน ต้องขออภัยล่วงหน้าถ้ามีข้อมูลผิดพลาดหรือคำผิดนะคะ แม้จะพยายามอ่านทวนแล้ว แต่อาจจะหลงลืมผ่านเลยไปบ้าง แล้วเจอกันบทหน้าค่ะ รอดูหลักฐานเพิ่มเติม...รวมถึงฉากหวานๆ จากพระนางของเราค่ะ วันเสาร์หน้า ในงานสัปดาห์หนังสือ มิถุนาจะแวะไปที่บูธของ ณ บ้านวรรณกรรมนะคะ แต่ไม่รู้ว่า คู่จุ้นวุ่นรัก จะออกทันไหม ถ้าใครได้แวะผ่านไปก็ทักทายได้ค่ะ มิถุนา busaba401แอตhotmail.com จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 02:47:12

ความคิดเห็นที่ 11 รัตติลวง ตอนเก่าๆ (ถ้าลิงค์ในพันทิปเสีย สามารถเข้าไปอ่านในบล็อกของมิถุนาได้ค่ะ ช่วงนี้ไม่ได้ล็อกพาสเวิร์ด เข้าไปอ่านได้โดยไม่ต้องอีเมลมาขอพาสเวิร์ดเพื่อปลดล็อกค่ะ) บทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9735582/W9735582.html บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9759026/W9759026.html บทที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9786203/W9786203.html บทที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9829459/W9829459.html บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9922661/W9922661.html บทที่ 6 - 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10001764/W10001764.html บทที่ 8 – 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10133028/W10133028.html บทที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10192616/W10192616.html บทที่ 11 - 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10291165/W10291165.html บทที่ 13 - 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10334595/W10334595.html บทที่ 15 - 16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10363638/W10363638.html จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 02:47:53

ความคิดเห็นที่ 12 ตอบกระทู้ บทที่ 13 - 14 ตัวตลกสีเทา ลองเดาไปพลางๆ ก่อนนะคะ :-)) อ่านประกอบคำใบ้ในแต่ละบท แล้วรอลุ้นกันต่อตอนหน้าคะ่ :-)) scottie ตอนนี้เล็งตู้เสื้อผ้าที่ว่างไว้ใส่หนังสือล่ะค่ะ (วางพื้นไม่ได้ เดี๋ยวแม่ว่า) ปมยังคงเหลืออยู่...ตอนนี้ยังแก้ไม่หมด รอติดตามกันต่อไปนะคะ จะมีหลักฐานต่างๆ เพิ่มเรื่อยๆ ค่ะ MiniBelle  ช่ายค่ะ มีเรื่องมากมายซุกซ่อนอยู่ แต่ตอนนี้ทำท่าจะปิดไม่มิดเสียแล้ว แผนของรอนนี่จะเป็นยังไง จะทำยังไงเพื่อเคลียร์ตัวเอง รอลุ้นกันต่อนะคะ อิๆ ยังไงภาคก็คงไม่หน้าบานเท่ากับบทที่ 16 หรอกค่ะ...ว่าไหมคะ สังข์ ศักดา (ลูกผู้ชายสีเทา) ยังจะมีปมอีกเรื่อยๆ ค่ะ แต่ก็ใกล้จะคลี่คลายแล้ว รอดูกันต่อนะคะ ตอนหน้าห้ามพลาดค่า :-)) :::อาราเร่::: ขอบคุณที่คิดถึงกันค่า มาแปะสองบทให้หายคิดถึงแล้วนะคะ อ่านให้สนุก แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ ;-)) ลูนาติก อิๆ มันจะมีขนมค็อกเทลด้วยน่ะค่ะ เป็นชิ้นเล็กๆ เนื้อเป็นพวกแป้งพัฟ แล้วก็ใส่ไส้ครีมกับพวกเครื่องอย่าง กุ้ง แฮม ฯลฯ (ส่วนใหญ่มักเป็นกุ้ง) อร่อยดีนะคะ ไม่ค่อยเห็นคนทำเท่าไหร่ ถ้ามีโอกาสลองหามาทานดูค่ะ :-)) แสนดีคนในพื้นที่ หวัดดีค่า :-)) goldensun ช่ายค่ะ ข้างภาคจะมองยากกว่าเพราะยังไม่ชัดเจน แต่เดี๋ยวจะชัดเจนเรื่อยๆ ค่ะ คราวนี้ภาคกับณิกาพลาดเรื่องวิดีโอไปเสียแล้ว โชคร้ายจริงๆ เลยค่ะ แต่ยังมีเรื่องอื่นๆ ให้ติดตาม รออ่านกันในบทหน้านะคะ มีหลักฐานเพิ่มแน่นอนค่า ฑิกาเป็นน้องเล็กที่หลุดเข้ามาในกลุ่ม เพราะที่บ้านทำธุรกิจร่วมกันมากกว่าค่ะ ศักยภาพเลยสู้พี่ๆ ไม่ได้ แต่บางที...คนหงิมๆ ก็ร้ายนะคะ รอดูกันต่อไปค่ะ mimny ยังไม่ได้ลบ แต่มีใครบางคนมาขวางเข้าเสียก่อนน่ะสิคะ แย่เลย MissPiggy ขอบคุณมากค่า ช่วงนี้ดีขึ้นมากแล้ว ได้วิตามินบี แช่น้ำเกือบร้อน และออกกำลังกายง่ายๆ ช่วยค่ะ :-)) จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 02:59:20

ความคิดเห็นที่ 13 สวัสดีค่า สบายดีมั้ยคะ(รู้สึกเหมือนจะตกข่าวอะไรไป คุณมิถุนาฯป่วยเป็นอะไรคะ) ยังไงขอให้หายไวๆนะ จากคุณ : แสนดีคนในพื้นที่ เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 08:40:22

ความคิดเห็นที่ 14 พระ-นาง เป็นที่หมั่นไส้ของทุกคนเลยหรือนี่ จากคุณ : Toodmeeh เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 19:58:32

ความคิดเห็นที่ 15 กรี๊ดดดดดด จูบกันแย้ว ><  แต่อุปสรรค์ก็โผล่มาด้วย TT จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 21:31:58

ความคิดเห็นที่ 16 กรี๊ดดดดดด จูบกันแย้ว ><  แต่อุปสรรค์ก็โผล่มาด้วย TT จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 21:34:54

ความคิดเห็นที่ 17 เด่นเกินไป คน(ที่อยากแข่งด้วย)เลยไม่ชอบ ญาติกันทั้งนั้นเลยนะคะ เห็นแก่ผลประโยชน์จนลืมญาติไปเลย จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 21:04:58

ความคิดเห็นที่ 18 จัดการตัวประกอบได้ดีนะเนี่ย,,,คุณภาค จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 21:44:03

ความคิดเห็นที่ 19 อยากให้คนที่คิดร้ายๆ ได้รับกรรมให้หมดทุกคนเลยอ่า จัดให้หนักเลยนะคะ สงสารพระเอกนางเอก เป็นเหยื่อความอิจฉาริษยา แอร๊ยยยย ถึงจะหมั่นไส้ตาภาค แต่ก็อยากเป็นรอนนี่ ฮ่าๆ จากคุณ : MiniBelle เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 22:34:48

ความคิดเห็นที่ 20 โอ ใกล้ชิดกันมากขึ้นเรื่อยๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 20:16:36

ความคิดเห็นที่ 21 แก่แล้วปล่อยวางซะบ้างเถอะบุษยา จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 02:27:52

ความคิดเห็นที่ 22 ตอบกระทู้ บทที่ 15 - 16 และ รัตติลวง บทที่ 17 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10417769/W10417769.html จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 00:31:29