ความคิดเห็นที่ 1 .   ================================                ตอนที่  8 (ต่อ )      ================================                                            ดาวโลก                    ณ จังหวัดหนึ่งทางตอนใต้ของประเทศไทย..!                    ม่านสายฝนหนาหนัก โหมกระหน่ำไปทั่วทิศทางจนแลดูโพลนเป็นสีขาว สายลมยามกรรโชกแรง สะบัดยอดไม้สูงไหวโยกไปมาดูน่ากลัว  ถนนทางหลวงนอกเมืองที่ทอดยาวคดเคี้ยวข้ามผ่านไปบนภูเขา ข้าง ทางเต็มไปด้วยป่ารกครึ้มสลับกับสวนยางพารา บางช่วงก็เป็นเหวลาดลึกลงไป ตลอดเส้นทางยามนี้ดูอันตราย น่าหวาดเสียวอย่างยิ่ง                    รถซีวิคสีบรอนซ์เทาคันหนึ่งขับเหมือนคลานต้วมเตี้ยมมาอย่างระมัดระวัง  หญิงสาววัยยี่สิบต้นๆ ที่เป็นคนขับสีหน้าดูเครียดกังวล ตั้งแต่ขับรถเป็นมาสี่ห้าปี ปานเนตรไม่เคยเจอสภาพเส้นทางที่มันอันตรายแบบ นี้มาก่อน  ฝนสาดลมซัดมาแต่ละครั้ง รถเขวแทบจะปลิวลงไปข้างทางเสียให้ได้ โชคดีตอนนี้ยังที่ไม่มีรถใหญ่ ขับจี้หลังหรือแล่นสวนผ่าน ไม่อย่างนั้นคงยิ่งกดดันให้เธอรู้สึกกลัวมากกว่านี้                    “ ขอโทษนะเนตร ฉันชวนเธอมาลำบากแท้ๆ ”                    เพื่อนสาวผมซอยสั้นเรี่ยต้นคออายุไล่เลี่ยกันซึ่งนั่งคู่กันมาด้วย เอียงหน้ามากล่าวอย่างไม่สบายใจ                    หลังจากติดภาระงานยาวช่วงเทศกาลปีใหม่ พันพรก็เพิ่งมีโอกาสได้ลาหยุดพักร้อนห้าวันเพื่อ กลับบ้าน  เธอเห็นเพื่อนรักกำลังมีเรื่องไม่สบายใจจึงชวนอีกฝ่ายไปเที่ยวที่บ้านด้วยกัน บ้านของพันพรอยู่ใกล้ รีสอร์ทริมทะเลแห่งหนึ่ง หาดทรายที่นั่นสวยงามมาก เธอจึงหวังว่าความงดงามของธรรมชาติคงทำให้เพื่อนรัก รู้สึกผ่อนคลายสบายใจขึ้นบ้าง                      แต่ใครจะคิด ระหว่างทางจะมาเจอฝนตกหนักแบบนี้ แทนที่จะช่วยให้เพื่อนสบายใจ กลับหาเรื่อง เครียดให้เพื่อนแท้ๆ นี่ถ้ารถเกิดเป็นอะไรระหว่างทาง เธอคงรู้สึกผิดน่าดู                    “  ไม่เป็นไรหรอก  ฉันเองก็อยากออกมาเที่ยวเหมือนกัน ไม่นึกว่าจะมาเจอฝนหนักแบบนี้ ”                    “ แต่มันก็แปลกนะเนตร พยากรณ์อากาศเมื่อเช้าก็ไม่เห็นบอกว่าฝนจะตกหนัก ขนาดนี้มัน เหมือนพายุน้อยๆเลยนะเนี่ย โลกเดี๋ยวนี้ไม่รู้เป็นอะไรไปหมดแล้วเนอะ ดินฟ้าอากาศมันแปรปรวนเหลือเกิน ซักวันเถอะ สงสัยหิมะคงตกเมืองไทย..”                    ปานเนตรเพียงแค่ส่งเสียงอืมในลำคอเป็นเชิงขานรับตามมารยาทว่ากำลังฟัง แต่เวลานี้เธอต้อง ใช้สมาธิในการประคองรถอย่างมาก จนไม่สามารถแบ่งไปใส่ใจเรื่องอื่นได้ แลเห็นข้างหน้ามีทางเล็กๆเลี้ยวเข้า ไปในป่ายางข้างทาง หญิงสาวจึงเกิดความคิดขึ้น                    “ พร..ฝนหนักมองแทบไม่เห็นทางเลย เราแวะเข้าไปหลบฝนกันก่อนดีไหม ไว้ฝนซาค่อยไปกันต่อ ”                    “  ก็แล้วแต่เธอเถอะนะ..”                    พันพรย่อมไม่ขัดข้องอยู่แล้ว ถึงแม้เวลานี้จะเริ่มใกล้ค่ำ ป่ายางเปลี่ยวร้างกลางสายฝน บรรยากาศวังเวงจับใจราวกับหลุดเข้าไปในมิติสนธยา แต่มันคงปลอดภัยกว่ามาก หากเทียบกับการจอดรถริม ถนนเพราะอาจมีรถคันไหนมองไม่เห็นทางขับมาเสยท้ายเอาเมื่อไรก็ได้                      ทันใดนั้น...รถเพิ่งขับเลี้ยวเข้ามาสิบกว่าเมตรไม่ทันหยุดลงจอดสนิท บนถนนใหญ่ทางด้านหลัง ก็บังเกิดเสียงล้อบดถนนลั่นเอี๊ยดดังโหยหวน  ตามด้วยเสียงโครมๆติดต่อกันหลายครั้ง สองสาวถึงกับนั่งตัว แข็งทื่อมือเย็นเฉียบอยู่ในรถ ใจเต้นตึกตักไม่มีใครขยับเคลื่อนไหวอยู่เกือบครึ่งนาที ความรู้สึกเฉียดตายอัน น่าหวาดกลัว สะกดใส่ทั้งสองถึงกับมึนงงทำอะไรไม่ถูก                    “  พร.. รถชนกันแน่เลย ไม่รู้ใครเป็นไงบ้าง เราออกไปดูดีไหม ? ”                    ปานเนตรถามความเห็นเพื่อนเสียงสั่น พันพรกระอึกกระอักด้วยความกลัว แต่เมื่อนึกถึงอาจมี ชีวิตที่กำลังรอความช่วยเหลือ ความละอายใจต่อเพื่อนมนุษย์และรู้สึกผิดต่อวิชาชีพก็เข้ามาแทนที่ เพียงแต่ ความกังวลในความปลอดภัยของตนเองก็หาใช่ความผิดไม่ พันพรเพียงรู้สึกว่าพวกเธอเป็นเพียงหญิงสาว ตัวเล็กๆสองคน แล้วฝนตกก็หนักลืมหูลืมตาไม่ขึ้นแบบนี้ ออกไปจะช่วยอะไรได้                    “ เราโทรแจ้งเหตุฉุกเฉินก่อนดีไหม ? ”                    หญิงสาวเสนอการช่วยเหลืออีกทาง พลางล้วงโทรศัพท์มือถือจากในกระเป๋าออกมากดเบอร์ เหตุด่วนเหตุร้าย แต่ก็พบว่าตรงนี้ไม่มีคลื่นโทรศัพท์เลย                    “ ของฉันก็ไม่มีคลื่นเหมือนกัน ”                    ทั้งสองหันมองหน้าสบตากัน ขณะไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี                    ทันใดนั้น...                    วาบ !                    แสงหนึ่งพลันสว่างเจิดจ้าไปทั่วบริเวณ ความเข้มของมันแยงใส่นัยน์ตาของสองสาวจนลืมไม่ขึ้น พากันอุทานออกมาอย่างตกใจ  รีบก้มหน้าหลบพลางยกมือขึ้นป้องหน้าตนเองตามสัญชาตญาณ                    โอะ.. เกิดอะไรขึ้น ?               . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 14:01:34

ความคิดเห็นที่ 2 ..                                        สำหรับหญิงสาวทั้งสองรวมถึงทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้น เพียงรู้สึกว่าแสงประหลาดนี้ สว่างวาบขึ้นเพียงชั่ววินาทีเท่านั้น หากในความเป็นจริงแล้ว ความสว่างของมันกลับนานอยู่นับหลายสิบนาที                    เวลาซึ่งหายไปโดยที่ไม่มีใครทันรับรู้ นั่นคือช่วงเวลาที่ทุกสิ่งบนโลกนี้ราวกับถูกสาปให้หยุดนิ่งอยู่ กับที่ไปชั่วขณะ ...กระทั่งม่านฝนและสายลมก็พลอยค้างนิ่งอยู่เช่นกัน                    เวลา ณ ตรงนั้นย่อมถูกผนึกไว้ด้วยอำนาจแห่งพลังสูงสุดทั้งสามของเอกภพ ขณะที่ปรากฏการณ์ ไทเอลย่าได้ถูกปลดปล่อยออกมา  นั่นจึงทำให้ไม่มีใครได้เห็นว่าท่ามกลางแสงเข้มสีขาวโพลน วัตถุหนึ่งคล้าย ดั่งลูกแก้วพลาสม่าขนาดใหญ่ก็พลันปรากฏขึ้น                    ภายในลูกแก้วกลมใสมีคนสามคนอยู่ตรงกลาง... เป็นชายสองหญิงหนึ่ง                    ทั้งสามย่อมเป็นเจ้าชายเอซาลอส เจ้าชายราโอมินและหลิงหลิงนั่นเอง                    สิ่งที่ดูคล้ายลูกแก้วกลมใสก็คือทวารแห่งพิกัดมิติ ที่เกิดขึ้นจากอำนาจของปรากฏการณ์ไทเอลย่า โดยมีเส้นชะตากรรมเป็นตัวกำหนดทิศทาง ส่งผู้ครองพลังทั้งสามวาร์ปจากยานแม่ซาปิธัสลงมาบนพื้นผิวของ ดาวโลกในชั่วพริบตานั้น !                    หลิงหลิงยามนี้คืนกลับสู่ร่างปกติของเด็กสาวชาวโลก นอนสลบไสลอยู่ในวงแขนของผู้ครอง พลังสีน้ำเงินและเหลืองคนละข้าง เจ้าชายทั้งสองทรงใช้หัตถ์ที่เหลืออีกข้างวางเหนือร่างของเด็กสาวแล้วถ่าย ทอดพลังคอสมิคของพระองค์เองให้กับเธอ แล้วเพราะกายที่สัมผัสกันและกัน พลังสูงสุดทั้งสามจึงไหลเวียน ส่งไปมา..จากกันถึงกันโดยแทบไม่รู้ตัว                    อย่างช้าๆเด็กสาวชาวโลกจึงค่อยลืมตาขึ้นมาอย่างอ่อนล้า กะพริบมองพวกเขาแล้วมองไปรอบๆ อย่างงุนงง                    “  นี่ฉันยังไม่ตายหรือ ? ”                    เจ้าชายราโอมินแย้มพระสรวลรับอย่างอ่อนโยน                    “ พวกเราอยู่ตรงนี้ จะไม่มีทางยอมให้เธอเป็นอะไรอย่างเด็ดขาด ”                    “ พวกเราหรือ ?”                    หลิงหลิงพึมพำในลำคอเสียงเบาหวิว บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงได้รู้สึกตื้นตันกับคำๆนี้อย่างประหลาด มองหน้าคนพูดแล้วอดยิ้มไม่ได้                    “  เวลาอยู่ในร่างแปลงของราโอมิน เธอดูเท่ไปเลยนะอาหมิง สง่าและทรงอำนาจอย่างกับเป็น เจ้าชายที่ไหนสักแห่งอย่างนั้นแหล่ะ  ไม่เหมือนเจ้ามาเฟียแห่งเทียนหยง อู๋เจ้าหมิง คนที่ฉันเคยรู้จักเลย...”                    คนฟังรู้สึกปวดพระทัยวูบ แต่ไม่รู้จะอธิบายบอกเธอได้อย่างไร ได้แต่ทรงฝืนยิ้ม                    “ แล้วเธอชอบให้ฉันเป็นแบบไหน ? ”                    “ ขอเอามาบวกกันแล้วหารสองได้ไหม ? ”                    นิ้วพระดรรชนีเรียวยาวในถุงมือสีดำของอีกคน จึงยื่นเข้ามาปาดเช็ดเลือดกำเดาที่กำลังหยดลง มาแตะริมฝีปากซีดเซียวของเธอให้อย่างอ่อนโยน พลางดุเบาๆ                    “  เจ็บหนักขนาดนี้ ยังมีแรงพูดเล่นอีกหรือ สมกับเป็นเธอจริงๆนะหลิงหลิง ”                    เด็กสาวจึงส่งค้อนใส่เขานิดๆ                    “  ก็พวกคุณชอบทำหน้าเคร่งเครียดกัน ฉันแค่อยากให้พวกคุณยิ้ม ..ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนคะ ห้องนี้ ทำไมรูปร่างมันแปลกๆ พวกเราถูกขังอยู่เหรอ  เอ่อ..นายรู้มั้ยอาหมิง ? ”                    “  ฉันก็ไม่รู้ ”                    พอเธอหันมาถาม เจ้าชายแห่งเอลลาโกก็ทรงตอบพลางหันมองไปรอบๆ ข้างนอกลูกแก้ว พลาสม่าแลดูเป็นม่านสีขาวมองไม่เห็นทัศนียภาพใดใด พวกเขาจึงเหมือนกับกำลังอยู่ในห้องทาสีขาวซึ่ง เปิดแสงไฟสว่างจ้า ดังนั้นจึงวกสายพระเนตรกลับมาจ้องหน้าของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามตรัสถามด้วยพระ สุรเสียงห้วนเย็นชา                      “ นายรู้ไหม ? ”                    ขาดคำพลันรู้สึกมีนิ้วเล็กๆของคนที่ทรงกำลังประคองอยู่ในวงแขนยื่นเข้ามาบิดเนื้อตรงสีข้าง ของพระองค์โดยแรง เจ็บเหมือนโดนคีมหนีบ                    “  โอย...”                    “  นี่แน่ะ..ไปแสดงกิริยาเสียมารยาทกับคุณหมอกั๋วเขาแบบนั้นได้ยังไง..เขาเป็นผู้ใหญ่กว่านะ ”                    “  คุณหมอกั๋ว ? ”                    เจ้าชายราโอมินหลุดรับสั่งโพล่งออกไปพลางจ้องหน้าอีกคนอย่างงงๆ . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 14:02:52

ความคิดเห็นที่ 3                    แล้วแทนคำอธิบายทั้งหมด วรองค์สูงใหญ่กำยำราวหกฟุตครึ่งในชุดแต่งกายนักสู้ แห่งอนาคตกาลของเจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงิน ก็พลันหดเตี้ยลงกว่าเดิมเกือบสิบเซนติเมตร พระเกศาสีดำอม น้ำเงินซึ่งยาวจนต้องรวบไว้กลางหลังก็เปลี่ยนเป็นสีดำสนิทแล้วหดสั้นกลายเป็นรองทรง                    พระพักตร์คมขาวปานเทพสลักเสลาแม้ยังคงรูปเค้าเดิม หากแต่ภายใต้พระเกศาทรงใหม่กับการ สลายแววเย็นชาออกไป จึงดูเหมือนกลับกลายเป็นอีกคนโดยสิ้นเชิง   หล่อเหลาและอ่อนโยนจนแทบไม่เหลือ เค้า เทพอสูรแห่งโปกาดอน ที่ผู้คนพอได้ยินชื่อต่างก็พากันกลัวเกรงคนนั้นอีกต่อไป                    เจ้าชายราโอมินพอทอดพระเนตรเห็นเช่นนั้น จึงรีบกลับคืนสู่ร่างปกติของอู๋เจ้าหมิงบ้าง                    หลิงหลิงค่อยยิ้มออก พลางถอนใจราวกับโล่งอก                    “ ค่อยยังชั่ว... เวลาพวกคุณอยู่ในร่างอย่างนั้น ฉันรู้สึกตัวเล็กนิดเดียวเอง เหมือนกลายเป็นมด ยังไงยังงั้นเลย...”                    หมอกั๋วอี้เสียนเหล่ตามองเธอ พลางเม้มมุมปากเป็นเชิงยิ้มเชิงหมั่นไส้                    “  นี่หาว่าฉันเป็นยักษ์งั้นรึ ? ”                    เด็กสาวจึงหัวเราะคิกแทนคำตอบ แต่เสียงหัวเราะหลุดออกมาได้แค่คำเดียว คำถัดจากนั้นก็เป็น เลือดสีแดงสดพ่นออกมาแทน  อู๋เจ้าหมิงถึงกับใจหายวาบ                    “  ทำไมเธอเสียเลือดมากอย่างนี้... นายเป็นหมอไม่ใช่หรือ ทำอะไรหน่อยสิ ”                    คนหนึ่งร้องถามอย่างร้อนรุ่ม อีกคนกลับตอบอย่างเยือกเย็น                    “  พลังของพวกเราช่วยเหลือเธอได้เฉพาะร่างพลัง แต่ร่างเลือดเนื้อของเธอกำลังป่วย เราต้องพา เธอไปโรงพยาบาล ให้เธอได้รับการรักษาด้วยตัวยาและเครื่องมือทางการแพทย์ ”                    “  โรงพยาบาลบนยานนี้น่ะหรือ เฮอะ..ออกไปจากห้องสีขาวกลมๆนี้ให้ได้ก่อนเถอะ...”                    พูดจบผุดลุกขึ้นด้วยความหงุดหงิดคับข้องใจ  ทำไมหนอเขาจึงทำอะไรเป็นการช่วยเธอมากกว่านี้ ไม่ได้เลย ครั้นเคลื่อนกายไปจะเท้าแขนกับฝาผนัง พลันพบว่าผนังสีขาวซึ่งมองเห็นนั้นเป็นเพียงแสงสีที่ลวงตา แท้จริงหาได้มีผนังอะไรไม่ มือข้างนั้นยื่นผ่านทะลุออกไปได้โดยง่าย พอหดกลับก็กำน้ำมาเปียกชุ่มเต็มฝ่ามือ                    เฮ้ย.. นี่มันอะไร ?                    ข้างนอกอย่างกับฝนตก ?                    ฝนจะตกบนยานได้อย่างไร ?                    หรือว่า...?                    “  พวกเราไม่ได้อยู่บนยานอีกแล้ว ! ”                    เขาสรุปพลางหันไปส่งเสียงบอกกับอีกสองคนที่ยังนั่งอยู่บนพื้น                    “  ฉันจะออกไปสำรวจดูข้างนอก...”                    “  อาหมิง.. ระวังตัวด้วย..”                    หลิงหลิงร้องเตือนไล่หลังอย่างห่วงใย เมื่อเห็นร่างสูงของเขาผ่านหายเข้าไปในผนังสีขาว . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 14:04:06

ความคิดเห็นที่ 4                    เด็กสาวพยายามจะลุกขึ้นตามออกไป แต่ก็ไม่มีแรง หมอกั๋วอี้เสียนจึงต้องช่วยประคอง เธอยืน                    “  ประเดี๋ยวอู๋เจ้าหมิงก็คงกลับมา ”                    “   เขาออกไปอย่างนั้น ยังไงก็น่าจะส่งเสียงมาบอกกันมั่ง  ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า พวกเรารีบตาม เขาออกไปกันเถอะนะคะ..”                    “   แต่ดูเธอสิ...แม้แต่จะยืนก็แทบไม่ไหว  ”                    “   แต่ฉันเป็นห่วงอาหมิง...”                    พอคนเจ็บทำเสียงงอแง ชายหนุ่มก็มองหน้าเธอนิ่งชั่วขณะ ก่อนจะถอนหายใจอย่างยอมแพ้                    “ งั้นเธอเกาะหลังฉันเถอะนะ...ฉันจะแบกพาเธอออกไป ”                    คราวนี้หลิงหลิงกลับลังเลด้วยความอาย ถึงแม้ตอนอยู่บนยานเขาจะเคยแบกเธอขึ้นหลัง แต่ ตอนนั้นเธอกำลังหมดสติไม่รับรู้อะไร เวลานี้แม้จะอ่อนล้าแทบไร้เรี่ยวแรง แต่สติสัมปชัญญะของเธอก็เต็ม ร้อยบริบูรณ์ จะอย่างไรเธอก็โตเป็นสาวแล้ว จะให้ขึ้นไปขี่หลังกอดคอผู้ชายอื่นที่ไม่ใช่ทั้งพ่อและพี่ชายของ ตนเองได้อย่างไร                    “  เอ่อ...”                    “  จะไปไหม ? ”                    เขาเร่งพลางทำเป็นมองไม่เห็นสีหน้ากระมิดกระเมี้ยนของเด็กสาว ก้มตัวย่อเข่าข้างหนึ่งลงกับ พื้นหันหลังให้เธอพลางดึงแขนเรียวเล็กทั้งสองข้างนั้นมาตวัดโอบรอบคอของเขาเสียเอง ก่อนจะยืดตัวขึ้นตรง พร้อมกับยกร่างแบบบางขึ้นเกาะขี่อยู่หลังของเขาอย่างง่ายดายราวไร้น้ำหนัก                    หึ...เด็กคนนี้ ตัวเบาหวิวนิดเดียว                     “  ฉันหนักนะ..”                    คนบนหลังบอกเสียงอุบอิบอยู่ข้างใบหูอย่างเขินๆ เขากลับยิ้มอย่างพึงพอใจตอบเสียงเรียบเรื่อย                     “  อือ.. ก็หนักกว่ามดเล็กน้อย..”                    เมื่อก้าวเท้ามาถึงหน้าผนังสีขาว ยื่นมือออกไปแตะเพื่อสำรวจก่อน ทันใดนั้นเองสีขาวของผนัง ที่เห็นพลันจางลงจนกลายเป็นกระจ่างใส  ทั้งสองพอกวาดตามองทะลุออกไปข้างนอก ภาพเบื้องหน้าสายตา เวลานี้นั้นก็ถึงกับสะกดอากัปกิริยาทั้งหมดของพวกเขาให้ชะงักค้างไปชั่วขณะอย่างลืมตัว                    เอ๊ะ...นั่นมันเกิดอะไรขึ้น ?                    .............................................                      คำขอบคุณ    - ขอบคุณทุกกิฟต์จากกระทู้ที่แล้วนะคะ :: GTW, kdunagin, wor_lek    - ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาพูดคุยสนทนากัน สำหรับคอมเม้นต์ต่างๆขออนุญาตตอบไว้ที่กระทู้โน้น นะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10358027/W10358027.html . แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 54 14:09:34 แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 54 14:08:29 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 14:06:48

ความคิดเห็นที่ 5 วิ่งตุ๊บตั๊บมาเสนอหน้าค่ะ อ่ะๆ หมอกั๋ว คิอารายอยู่ป่ะคะ แล้วอาสองหลิงอ่ะ คิดไรป่ะ ฮี่ๆๆ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 20:21:13

ความคิดเห็นที่ 6 หกฟุตครึ่งนี่หมายถึงสูงหกฟุตหกนิ้วใช่ไหมคะ สูงมากเลยนะคะ เป็นนักบาสเกตบอลได้สบายๆ เลย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 08:45:08

ความคิดเห็นที่ 7 มาถึงโลกแล้ว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 23:54:40