ความคิดเห็นที่ 1 “ท่านภัณฑิลนี่รักชามีจริงๆ เลยนะคะ  ดูซิขนาดพักเที่ยงยังกลับมากินข้าวเป็นเพื่อน แสนดีเหลือเกิน” “ฉันถึงรักเขามากยังไงล่ะป้า” ชามีดามิสาคลี่ยิ้มกว้างออกมา นัยน์ตากลมโตคู่นั้นมี กระแสแห่งความรักส่องประกายออกมา “มามา เมื่อไรน้องจะออกมาล่ะฮะ?” “อีกไม่นานหรอกอคิล” “แล้วน้องจะเป็นผู้ชายจริงๆ เหรอ? แน่หรือเปล่ามามา?” “คุณหนูถามอะไรอย่างนั้น มามาของคุณหนูเคยพลาดเสียที่ไหน? ชามีน่ะสืบเชื้อสาย มาจากนางพรายแห่งปาฏิราเชียวนะคะ” เป็นแม่บ้านเสียอีกที่กล่าวกับเด็กชาย “ก็แหม...ก็ผมมองไม่เห็นนี่” “ก็คุณหนูเป็นเด็กผู้ชายนี่คะ  นางพรายน่ะเป็นผู้หญิง” เด็กชายอคิลทำหน้ามุ่ยรู้สึกไม่พอใจ ที่ไม่ได้รับพลังที่เขาเห็นว่าแสนสนุกมาบ้าง “อคิล อยากเป็นนางพรายเหรอลูก? ” “ไม่อยาก ขืนเป็นก็ต้องเป็นตุ๊ดสิ ผมเป็นผู้ชายนะ” คำตอบนั้นเรียกเสียงหัวเราะจากมารดา และแม่บ้าน “นั่นสิ...นางพรายใส่กระโปรงด้วยนะ” ดามิสายิ่งสนุกกับการหยอกเย้าบุตรชาย “อคิลคงดูไม่จืดเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า” “ไม่เอา ผมจะเป็นทหารเหมือนปอปอ  ไม่อยากเป็นนางพรายสักหน่อย” “แน่นะ?” หล่อนถามด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ “แน่สิ” เด็กชายตอบขึงขัง “ฮ่า ฮ่า ฮ่า น่ารักจริงๆ อคิล ให้มามาจูบทีหนึ่งสิ” มารดาดึงตัวเขาเข้ามา แต่เด็กชายอิดเอื้อน ไม่อยากให้จูบแก้มแบบเด็กเล็กๆ เท่าไร “อิ่มแล้วไปนอนกลางวันกันนะลูก” ชามีดามิสาจูงมือบุตรชาย ไปยังห้องพักผ่อนริมสวน  พร้อมกับสั่งให้หญิงรับใช้เปิดม่านออก และประตูบานกระจกออกให้กว้าง เพื่อให้ลมพัดเข้ามา  หญิงรับใช้เหล่านั้นรีบกุลีกุจอ ทำตามคำสั่ง  คนหนึ่งรูดม่านแล้วรัดสายตรึงไว้กับฝนัง   อีกคนหนึ่งปูเบาะผ้าพับเนื้อหนา ไว้กลางห้องให้นายน้อยของตน  เมื่อทุกอย่างเสร็จตามประสงค์แล้ว นายหญิงแห่งชลันธีร์ ก็พาบุตรชายมาเอนร่างลงบนเบาะ  แล้วโบกพัดให้เบาๆ “หลับตาสิอคิล” “มามา  เล่านิทานให้ฟังหน่อยสิ” “เอาเรื่องอะไรดี? สโนว์ไวท์ไหม?” ดวงหน้างดงามคลี่ยิ้มยามเมื่อเอ่ยถาม ด้วยสีหน้า อ่อนโยนยิ่งนัก “ไม่เอา...เรื่องนั้นเจ้าชายไม่เห็นเท่ห์เลย ไม่เห็นทำอะไรสักอย่างนอกจุ๊บๆๆ  ของแบบนั้น ไม่ต้องเป็นเจ้าชายก็ทำได้” “แล้วจะเอาเรื่องอะไรล่ะ?” “เรื่องนางพรายไงฮะ นางพรายนีราที่มาเจอราชินทร์-ไทวาวัต” เด็กชายตอบเสียงฉาดฉาน ตาเป็นประกายใสแจ๋ว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคงไม่ยอมหลับง่ายๆ “ไม่เบื่อเหรอ?” “น่า...ไว้คราวหน้าผมยอมให้มามาเล่าเรื่องที่มามาอยากเล่าก็ได้ จะซินเดอเรลเล่า หรือสโนว์ไวท์ กับตาแก่ 7 คนก็ยังได้” “คนแคระ ไม่ใช่ตาแก่” “ก็ในการ์ตูนคนแคระมีหนวดก็แปลว่าแก่สิ”  มารดาฟังแล้วขมวดคิ้ว นึกถึงใบหน้าคนแคระ ในภาพยนตร์การ์ตูนของวอลดิสนีย์แล้วชักคล้อยตาม “เขาเป็นคนแคระที่แก่แล้วลูก  แต่ไม่ควรเรียกตาแก่ไม่สุภาพ  เรียกแค่คนแคระก็พอ” ชามีดามิสาสรุป “ก็ได้...มามาเล่าสักทีสิฮะ” “จ้ะๆ  งั้นหลับตาก่อนสิ” อคิลรีบหลับตาปี๋ทันที  มารดาเห็นเข้าก็คลี่ยิ้มเอ็นดูออกมา ก่อนจะเปล่งเสียงใสเล่าตำนานตามคำขอให้ฟัง “เมื่อครั้งบรรพกาล มีบุรุษ 7 คนเดินทางมาจากประจิมทิศ หนึ่งในนั้นเป็นบุรุษตระกูลไทวาวัต   ซึ่งเป็นผู้นำของหมู่คณะเชื่อกันว่าก่อนจะทรงนามว่าไทวาวัต เคยเป็นราชสกุลในราชสำนักอื่น มาก่อน  หากโดนอริราชผลาญทำลายจึงพลัดจากสิทธิ์ในการครองราชบังลังก์...” “มามา...” “จ๋า” “มามาว่าที่ที่ราชินทร์ไทวาวัตเดินทางจากมา  มันคือประเทศไหนเหรอ?” เด็กชายเรียกกษัตริย์ ว่าราชินทร์อันเป็นคำเรียกในภาษาวิปุลา “มันเป็นความลับจ้ะ” “บอกไม่ได้เหรอ?” “ไม่ได้เพราะถ้าบอกก็ไม่เป็นความลับสิ” “มามาบอกผมเถอะ  ผมไม่บอกใครหรอกเชื่อสิ” “ยังไงก็บอกไม่ได้อยู่ดีแหละอคิล เพราะว่ามันไม่ใช่ความลับของมามา  แต่เป็นความลับ ของกษัตริย์  ถ้าเขาไม่อยากบอกใคร  เราก็ไม่ควรเสียมารยาทเอาความลับของคนอื่น มาบอกรู้ไหม?” จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 17:05:30

ความคิดเห็นที่ 2 “ว้า...” “ไม่ว้าล่ะ...ถ้าอีกหน่อยอคิลโตขึ้นแล้วมีความลับ  อคิลบอกคนๆ หนึ่งไป แล้วเขาไปบอก ความลับของอคิลให้คนอื่นรู้ต่อ  ถึงแม้คนที่รู้สัญญาว่าจะไม่บอกใครต่อก็เถอะ อคิลจะชอบไหม?” เด็กชายส่ายศีรษะทันที “ก็นั่นแหละ...เราอย่าทำสิ่งที่เราไม่อยากให้คนอื่นทำกับเรา  จำไว้นะลูก” ชามีดามิสา ไม่แน่ใจนักว่าบุตรชายวัยเพียงห้าปีจะเข้าใจมากน้อยเพียงใด  แต่เมื่อเห็นเขา พยักหน้ารับหล่อนก็เบาใจ “ฟังนิทานต่อดีกว่าเนอะ...ราชินทร์ไทวาวัตพร้อมด้วย อัศวินคู่ใจทั้ง 6 อันประกอบด้วย อัศวินซึ่งเป็นต้นตระกูลของตระกูลใหญ่แห่งวิปุลาประเทศอย่าง ชลันธีร์,ชาลากันต์,ไคริกา, ธราณินทร์,วาตนันท์ และ ปาฏิรา  รอนแรมมาจนถึงดินแดนแห่งนี้  ดินแห่งทะเลสาบ อันโอบล้อมด้วยภูผาและม่านหมอก  ซึ่งขณะนั้นยังไม่มีชื่อเรียกขานเป็นเพียงดินแดน ธรรมชาติ อันไกลโพ้น  มีเพียงหมู่บ้านเล็กๆอิงแอบอยู่ในพงไพรซ่อนอยู่ประปราย คณะเดินทางผู้กำลังเหน็ดเหนื่อย  ต่างผ่อนคลายเมื่อเห็นทิวทัศน์อันงดงาม  จึงหยุดพัก ที่ริมทะเลสาบใหญ่  ซึ่งตั้งอยู่ใต้ฟ้าพร่างแสงดาว  ราตรีนั้นนภาปลอดโปร่งนัก ดาราน้อยใหญ่พากันเริงร่าทอแสงวิบไหว  สะท้อนลงสู่ผิวน้ำดุจกระจกเงาน้ำ ในทะเลสาบถูกฉาบด้วยแสงดวงดาว จนกลายเป็นสีเงินไปทั่วผืนนที   ในราตรีอันงดงามนั้นเอง  เมื่อทุกคนถูกครอบงำด้วยความง่วงงุนก็พากันหลับใหล พักผ่อนกายใจ  มีแต่ไทวาวัตผู้ทรงนิราศยังคงลืมพระเนตรอยู่  วาตะแผล่วพลิ้วมา รอบกายาราวกับจะโอบอุ้มไว้  พระองค์ทอดพระเนตรไปยังต้นสายของวาตะอันอบอุ่น   ที่นั่นมีนางผู้งามพิลาศยืนนิ่งอยู่บนผิวน้ำ  พระองค์รู้ทันทีว่านางมิใช่มนุษย์อย่างแน่นอน” “นางพราย!!” เด็กชายตะโกนออกมา แต่เมื่อสบสายตามารดาก็รีบหลับตาลงไปอย่างเดิม   “ใช่...ผู้หญิงนางนั้นเป็นนางพราย   นางพรายผู้นั้นคลี่ริมฝีปากสีกุลาบส่งรอยยิ้ม อันอ่อนหวานให้พระองค์แล้วชี้มือไปยังด้านหลัง  ไทวาวัตผู้องค์อาจทอดพระเนตร ตามไม่พบเห็นสิ่งใดนอกจากความมืดมิดและภูผาสูง  สักครู่ต่อมานางจึงแหงน ดวงหน้ามองไปยังเบื้องบน  ที่ซึ่งธารแสงดาวทอประกายอยู่ พระองค์ทอดพระเนตรตาม ด้วยหทัยเหม่อลอยคล้ายต้องมนต์  พลันรู้สึกสงบอย่างประหลาด อรุณรุ่งมาเยือน คณะเดินทางออกสำรวจยังทิศที่นางพรายชี้ไปพบว่าชัยภูมิเหมาะสม จะสร้างนครยิ่งนัก  ด้านหนึ่งหันหน้าเข้าสู่ทะเลสาบอีกด้านหันหลังชนผา มีเหมืองน้ำ เป็นกำแพงล้อมรอบวังเวียง มีปราการเป็นกันทรรอบจรดครอบนครทุกทิศ  พระองค์ มั่นพระทัยแล้วว่านางพรายเมื่อคืนมานำนิมิต  จึงชักพระแสงประจำตัวขึ้นมา แล้วชูขึ้นฟ้าประกาศิตว่า ‘ข้า...ไทวาวัต ขอวางสายโลหิตของข้าลง ณ แผ่นดินนี้ตราบชั่วกาลนาน ขอนคราของข้า จงแผ่ไพศาลออกไปดั่งเม็ดทราย ข้าขอให้นามดินแดนนี้ว่า...วิปุลานคร’ ราชินทร์ไทวาวัตยังร่ายถึงอาณาจักรของพระองค์ต่อไป  ราวกับกำลังขอพรจากเทพเทวดา ‘ธานีนี้จักวิจิตรดังสรวงชะลอลงมา เทวานิมิตให้ ไทวาวัตปกปักษ์ พร้อมสรรพสิ้นทั้ง ปถวี เตโช อาโป วาโย สุวรรโณ แล บุษปะ ขอจงยืนยงตราบที่สายนทีแห่งวิปุลายังถูก ห่อหุ้มคุ้มกันด้วยพรายหมอก’ แล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามคำขอของพระองค์ ตราบจนทุกวันนี้” ชามีดามิสาทอดเสียงอ่อนลงเมื่อถึงท้ายเรื่อง พลางเหลือบดู บุตรชายตัวดีว่านิทราไปหรือยัง “แล้ว..ชลันธีร์ของเราก็เป็นหนึ่งในอัศวินด้วย สืบเชื้อสายมาหลายร้อยปีมาจนถึงอคิล อัศวินรุ่นปัจจุบัน ไชโย!!” เสียงเจื้อยแจ้วนั่นดังขึ้น พร้อมๆ กับกำปั้นที่ชูขึ้นมา เล่นเอา มารดาเสียงแข็งขึ้นมาทันที “อคิล! ไหนบอกว่าเล่านิทานแล้วจะนอนไง” “โธ่...มามา  นี่ฉากสำคัญเลยนะ อย่าลืมเล่าสิ” “ก็แย่งเล่าไปแล้วนี่  งั้นก็นอนได้แล้ว จบๆๆ” “มามา ยังไม่จบสักหน่อย ต้องเล่าถึงอัศวินอีก 6 ตระกูลก่อนสิ” “ไม่เอาแล้ว ยิ่งเล่ายิ่งตาสว่าง มามาไม่เล่าแล้ว” มารดาแสร้งเชิดหน้าขึ้นให้รู้ว่า ไม่พอใจเด็กดื้อ “น่า..นะ  เล่าต่ออีกนิดสิมามา  เอาแค่ปาฏิราก็ยังดี นะๆๆๆๆ” “ก็ได้...แล้วต้องนอนจริงๆ นะ ไม่มีต่อรองอีก” ชามีดามิสารทอดถอนหายใจ แต่ไม่นานนักเสียงหวานก็เอ่ยต่อ “อัศวินแห่งปาฏิรา  เดิมทีไม่ใช่นักรบ  แต่เป็นอัศวินผู้ปกป้องศาสนา  ในค่ำคืนที่ทุกคน กำลังพักผ่อน ปาฏิราเท่านั้นที่ยังไม่เข้านิทรา  เขาเฝ้าอธิษฐานขอให้วิปุลาเป็นนครอันยั่งยืน   แล้วในราตรีนั้นเองเขามองเห็น หญิงงามนางหนึ่งเดินออกมาจากป่าข้างทะเลสาบสิละวา   นางงดงามยิ่งนัก  พวกเขาทั้งสองสบตากันแล้วตกหลุมรักซึ่งกันและกัน แม้ไม่มีผู้ใดบอก แต่ทุกคนก็ทราบว่านางพรายส่งบุตรีแห่งนางมาให้กับเขา  เพื่อสืบเชื้อสายค้ำจุนบัลลังก์ ของไทวาวัตและปกป้องวิปุลาตลอดไป  ดังนั้นผู้หญิงตระกูลปาฏิราจึงรับหน้าที่ดูแล วิหารเทพีนีราบนกันทราคีรี  ส่วนผู้ชายก็ช่วยปกป้องคุ้มครอง ทะนุบำรุงศาสนาต่อไป” “แล้วพวกเขาก็ตั้งมหาวิทยาลัยศาสนาด้วยใช่ไหมฮะ” “ใช่!  นอนได้แล้ว” มารดาเสียงห้วนขึ้นมาทันที  ที่ได้ยินเจ้าตัวเล็กยังส่งเสียงแจ๋วๆ อยู่ “นอนแล้วก็ได้  แต่...มามาบอกหน่อยสิ นางพรายยังมีอยู่หรือเปล่า?” ชามีดามิสา ขมวดคิ้วจะอธิบายให้เด็กเล็กฟังอย่างไรดีน้า  ว่านี่เป็นเรื่องเทพปกรณัมท้องถิ่นเท่านั้น “คงจะเคยมี...แต่เดี๋ยวนี้เป็นมนุษย์กันหมดแล้วมั้ง” “ใช้นามสกุลปาฏิราด้วยใช่ไหม?” “อื้อ” คนเล่าชักหงุดหงิด ไม่หลับสักที “งั้นถ้าเป็นสมัยก่อนมามาก็ต้องถูกเรียกว่านางพรายด้วยสิ” “บุตรีของนางพราย  ไม่ใช่นางพราย” มารดาตอบ “มันต่างกันตรงไหนอ่ะ?” “ต่างกันตรงที่นางพรายเดินบนน้ำได้ มามาทำไม่ได้ยังไงล่ะค๊า...า” หล่อนลากเสียงยาว ประชดบุตรชาย “ทำไมทำไม่ได้ล่ะฮะ?” “ยืนบนน้ำน่ะทำไม่ได้หรอก  แต่ถ้าตีเด็กไม่ยอมนอนล่ะก็ทำได้แน่ๆ” พอได้ยินมารดาตอบ เด็กชายก็เงียบเสียงลง แล้วรีบนอนตะแครงหันหลังให้ทันที  แต่ยังไม่แคล้วมีเสียง เล็ดลอดออกมาอีก “เสกไฟก็ไม่ได้เหรอมามา” “จุดเตาแก๊ซได้พอไหม?”  คราวนี้ชามีดามิสาเสียงเขียวบอกว่าตีจริงๆ แน่ๆ อคิลเลยรีบหลับตา ปิดปากสนิทไม่กล้าเอ่ยถามอะไรอีก  จนในที่สุดก็เคลิ้มหลับไปจริงๆ เขายังจำเรื่องราวในวันนั้นได้เป็นอย่างดี  แม้กระทั่งเสียงเข้มๆ ใกล้ตบะแตกของมารดา ทำเอาอคิลในวัยยี่สิบแปดปีเผยอยิ้มออกมา  ความจำครั้งเยาว์วัยช่างงดงามนัก   หากมารดายังมีชีวิตอยู่ถึงวันนี้คงจะช่วยภามินแก้ปัญหาได้ดีกว่าเขาหลายเท่านัก   อ่านต่อตอนหน้าค่ะ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ย้อนอ่านตอนก่อนๆ ได้ตามลิ๊งค์นี้เลยค่ะ บทนำ+ บรรพที่ 1  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10315410/W10315410.html บรรพที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10338519/W10338519.html แต่ถ้าจะอ่านล่วงหน้าเชิญในบล็อกเลยค่ะ จะลงเร็วกว่า 1 ตอน จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 17:09:59

ความคิดเห็นที่ 3 คุยกับคนอ่าน รุริกะ : ขอบคุณที่แวะเข้ามาเยี่ยมกันค่ะ fang : นานๆ จะได้คอมเม้นท์ยาวๆ ขนาดนี้ขอบคุณนะคะ   ยืนยันว่าเรื่องนี้ไม่ Y ได้กลิ่นนิดๆ หน่อยก็ช่างมันเถอะ ทำเป็นไม่เห็นแล้วกัน กุลธิดา : มาอ่านตามสะดวกของคุณไก่ดีกว่า แค่แวะมาทักกันก็ดีใจแย่แล้ว Argent :เหมาพระเอกไปหมดเลย เวลาออกอย่าลืม ช่วยอุดหนุนด้วยนะคะ   ธีตภากร : สงสัยบรรยายสวยเกินเหตุ ภามินเขาหน้าหวานน่ะค่ะ Mnemosyne : ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้นะคะ Setakan : ขอทั้งหมีทั้งกำลังใจนะคะ pantee :  งั้นแวะมาอ่านบ่อยๆ นะคะ ถ้าให้ดีอยู่เป็นเพื่อนกันจนจบเรื่องเลยน้า Ivrie : งั้นจิ้นต่อไปแล้วกันคะ แต่ในนิยายคงไม่มีอะไรมากกว่านี้น้า ลูนาติก : แม่ของภามินเป็นชามีตระกูลปาฏิราค่ะ ซึ่งมีความเชื่อกันว่าอัศวินปาฏิราแต่งงานกับลูกสาวนางพราย เลยมีพลังติดมาบ้าง แต่ปกติแล้วมีแต่ผู้หญิงที่ได้พลังนี้ ภามิน กลายเป็นกรณีพิเศษค่ะ แมลงวันยิ้มแฉ่ง : เห็นคุณแมงวันมาเม้นท์ให้แอบอึ้งไปเล็กน้อย แต่ก็ดีใจค่ะ ถ้าว่างก็แวะมาอ่านอีกนะคะ ส่วนที่ทักมาไปดูแล้วค่ะ เดี๋ยวแก้ให้ เหมือนอีกเรื่อง ดันสะกดคนละแบบ ปล.Y ไม่มีค่ะ...อันนั้นพี่น้องเขารักกันดีจริงๆ น้า สายลมที่พริ้วไหว : เดี๋ยวจะช่วยไปบีบคอให้เรื่องที่ 3 ของซีรีส์นี้มาลงเร็วๆ นะคะ ฮี่ ฮี่ นารีจำศีล : สาว Y ตัวจริง ไม่ทักแสดงว่าไม่มีอะไร Y เนอะ จอมนาง : ขอบคุณค่ะพี่อุ้ย Draconia : ไม่เป็นไรค่ะศัพท์ Y นี่เจ้าแก้วเข้าใจทันทีค่ะ (ไหนบอกไม่ Y ไง ) makokchor : อะไรม่วงแว๊บๆ นี่ลืมมันเถอะค่ะ อย่าไปสนใจเลย แค่ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของคนเขียนเอง สุรติญา-รวีจันทร์ : ถ้าชอบแนวนี้ล่ะก็อย่าลืมแวะมา ทักทายกันบ่อยๆ นะคะ อมราวตี : ภามินอายุ 23 ค่ะ เรียนเก่งผิดมนุษย์มนาค่ะ เลยพูดจาเลยวนๆ เอ๋อๆ กวนๆ นิดหนึ่ง scottie : วันก่อนคุยกับเพื่อนว่าถ้าคุณสก็อตตี้มองภามินเป็นแร้ง แล้วอคิลจะเป็นอะไรหว่า? เจ้าแก้วเลยบอกเพื่อนว่าไก่งวงมั้ง แล้วคุณเพื่อน ก็ร้องกรี๊ด นึกภาพไก่งวงกับอีแร้ง Y กัน แล้วเกิดรับไม่ได้ขึ้นมา นึกแล้วน่าลองทำภาพประกอบนะคะ  แต่สงสัยจะทำลายจิ้นคนอ่าน ยับเยินเลยทีนี้ สร้อยดอกหมาก : เป็นคอมเม้นท์ที่ยาวจนพี่คิดว่าสร้อยมาโพสนิยาย ขอบคุณมากสำหรับกำลังใจค่ะ  มีบางอย่างที่คิดตรงกันนะคะ คือ อยากจะเปลี่ยนแนวไปเรื่อยๆ ตามอำเภอใจมากกว่าจะตามใจคนอ่าน อาจจะเป็นนิสัยไม่ดีก็ได้นะ เพราะว่าไม่เน้นลงไปทางใดทางหนึ่ง จะทำให้คนอ่านสับสนแนวก็ได้เหมือนกัน  แต่ว่า...ใจมันปีกมือมันก็ไปเอง ว่าแล้วก็เลยเขียนอย่างที่ตัวเองอยากเขียน ด้วยความเชื่อที่ว่า ถ้าคนเขียน ไม่มีความสุขตอนที่เขียน  นิยายเรื่องนั้นๆ คนอ่านก็รู้สึกไม่มีความสุข ตอนอ่านเหมือนกันค่ะ ดอกคูนริมฝั่งโขง : ประโยคที่ถามมา พิมพ์เกินมาตัวหนึ่งค่ะ เดี๋ยวกลับไปแก้ไขนะคะ Waasuthep : ภามินเป็นลูกคนเล็กค่ะ เลยขี้อ้อนนิดหนึ่ง ตอนเขียนเองนึกภาพไปก็เผลออั๊งงง..ง ตามไปเล็กน้อย หวานเย็นผสมโซดา : ค่า แวะมาเมื่อไรก็ยินดีต้อนรับเสมอค่ะ mimny : อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์พอจะมีในเรื่องนี้ค่ะ แต่แปลงร่างได้ คงไม่มีค่ะ marina_rain : ขอบคุณค่ะ แล้วแวะมาอีกนะคะ ขอบคุณทุกกิฟที่มอบให้นะคะ และทุกโหวตที่จิ้มให้ด้วย ขอเม้าท์หน่อย ก่อนอื่นขอบคุณทุกกำลังใจที่มอบให้นะคะ ทำเอาหน้าบาน จริงๆ แล้วก็เห็นด้วยว่าคนเขียนทุกคนอยากได้คอมเม้นท์ อยากได้ กำลังใจ ไม่อย่างนั้นแล้วจะหงอยเหงามาก  คนเขียนก็เหมือนต้นไม้ค่ะ ถ้าได้น้ำรดลงมาก็ร่าเริงออกดอก  เจ้าแก้วก็จะพยายามไปเม้นท์ ให้ทุกกระทู้ที่เข้าไปอ่าน  แต่บางทีเรื่องก็ยังดำเนินไปไม่ถึงจุดที่ เราอยากคุย ก็ไม่รู้จะถามอะไรเหมือนกัน เอาเป็นว่า...เข้าไปทักทาย ก็ดีเหมือนกันเนอะ  จะได้ไม่เหงากัน แล้วก็จะได้เพื่อนเพิ่มขึ้นด้วย แต่ทั้งนี้มันก็เป็นสิทธิ์ส่วนบุคคลที่ใครใคร่เม้นท์ก็เม้นท์ ไม่อยากเม้นท์ ก็ไม่ต้องเป็นเม้นท์  ถ้าเม้นท์มาด้วยการบังคับ บางทีเราอาจจะได้ผล ตรงกันข้าม..=-=" ทุกคนก็อยากได้คอมเม้นท์ดีๆ เป็นกำลังใจ ช่วยชี้จุดบกพร่อง กันทั้งนั้น  คอมเม้นท์รังแก คอมเม้นท์พูดจาไม่ดีใส่ ใครก็ไม่อยากได้ และคนเขียนคงไม่อยากตอบทั้งนั้นแหละค่ะ  เจ้าแก้วเชื่อว่าการแสดง ความคิดเห็นมันเป็นกระจกเงา สะท้อนความนึกคิดและความอ่อนโยน ในตัวเรา ซึ่งแต่ละคนก็มีไม่เท่ากัน  และภูมิคุ้มกันในการรับก็ไม่เท่ากันอีกด้วย เพราะงั้น...เราทุกคนถึงพยายามพูดกันอย่างมิตร  ถ้าไม่แสดงความเป็นมิตรก่อน ก็ยากที่จะได้ความเป็นมิตรกลับไป  ฝากตรงนี้ไว้ด้วยก็แล้วกันค่ะ โม้นอกเรื่องนอกราวไปเยอะ  ขอคุยเรื่องนิยายนิดหนึ่งนะคะ บอกกันก่อน "อคิล" ไม่ใช่พระเอกนะคะ พระเอกคือ "ภามิน" ค่ะ แต่อคิลชักจะเด่นกว่าน้องชายละ  ตอนนี้จะดำเนินเรื่องผ่านอคิลไปก่อนค่ะ ส่วนบทพระเอกจะยกอคิลให้ในเล่มต่อไปค่ะ เรื่องนี้อาจจะมึนๆ นิดหนึ่งนะคะ เนื่องจากมันเป็นเมืองสมมุติ เจ้าแก้วอยากจะ ปูพื้นฐานเกี่ยวกับความเชื่อ และวัฒนธรรมของเมืองนี้เสียก่อน เรื่องเลยจะ ดำเนินไปเรื่อยๆ เจื้อยๆ นิดหนึ่งนะคะ แล้วจะค่อยเป็นค่อยไปน่ะค่ะ (จริงๆ แล้วก็เขียนไปคิดไปด้วยแหละเลยช้าหน่อย แหะ แหะ =_=") ของแถมค่ะ มวลแมวชมนก เห็นมีคนบ่นว่าคิดถึงกีวี แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 54 20:26:36 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 17:21:30

ความคิดเห็นที่ 4 อ้าว ภาพไม่ขึ้นงั้นแปะใหม่ กีวีมานี่มะอย่าเล่นตัว จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 17:24:49

ความคิดเห็นที่ 5 ดีใจที่เห็นทู้นี้ ให้มากกว่าหมีและหัวใจก้ได้ค่ะ ปล.อยากอ่านล่วงหน้าค่ะ อิๆ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 17:28:41

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องตำนานนางพรายผู้สร้างเมืองวิปุลานีชวนนึกถึงตำนานอัศวินแถบยุโรปหรืออังกฤษ มากกว่าจะเป็นแถวเอเชียบ้านเรา ชักสงสัยชาวเมืองวิปุลาหน้าตาเป็นเอเชียหรือยุโรป หรือแขกขาวหนอ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 18:06:51

ความคิดเห็นที่ 7 มาติดตาม จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 18:21:47

ความคิดเห็นที่ 8 ที่ไม่ทักว่า  Y เพราะกลัวคนเขียนเตลิดออกนอกทางค่า แต่ถ้าจะให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ เราก็ยินดีนะ เพราะแอบจิ้นกับเหล่าผองเพื่อนไปไกลแล้ว เหอ เหอ ในที่สุดกิฟก็ไม่พอใช้จนถึงสิ้นเดือน เอาดอกไม้ไปแทนแล้วกันนะคะ จากคุณ : นุ้ย (นารีจำศีล) เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 19:09:35

ความคิดเห็นที่ 9 ม่ายยยยยยยยยยยยย...ย ไม่ Y อย่าชี้นำสิเดี๋ยวเผลอ คนเขียนยิ่งฝักใฝ่อยู่ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 19:23:38

ความคิดเห็นที่ 10 อคิลนี่น่ารักตั้งแต่เล็กแต่น้อยนะ ตอนนี้บทเด่นกว่าภามินด้วย(ภามินไม่โผล่เลย) ไม่แปลกใจที่ภามินจะเป็นคนแบบนี้อ่ะ คุณพ่อคุณแม่คุณพี่น่ารักหมดเลย ^ ^ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 20:21:02

ความคิดเห็นที่ 11 อิอิ... ชาวเมืองนี้มีสรรพนามเรียกพ่อแม่น่ารักดีค่ะ มีคำเรียกกษัตริย์เป็นของตัวเองด้วย แต่ยังดีนะอคิล ที่อย่างน้อย ที่นั่นกับที่นี่ มีคำศัพท์สะแลงคำว่า 'ตุ๊ด' เหมือนกันเลย 5555 อิอิ... เอารูปลูกชายมาเดินโชว์ตัวมั่ง จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 21:32:55

ความคิดเห็นที่ 12 ซ้ำค่ะ แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 54 21:38:54 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 21:34:08

ความคิดเห็นที่ 13 จุดเตาแก๊สได้ ยังดี ไม่ตอบว่า เอาเด็กไปต้มกินได้ ทีนี้ล่ะ อคิลเอ๋ย โดนมามาเจี๋ยนแหงๆ จากคุณ : piccy เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 22:24:36

ความคิดเห็นที่ 14 มาอ่านแล้วค่ะ  แม่ลูกน่ารักจริงๆ จากคุณ : pantee เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 11:30:30

ความคิดเห็นที่ 15 สงสัยวิปุลาจะมีนิทานอยู่เรื่องเดียว เพราะคีจังก็ชอบฟังเรื่องตำนานพรายเหมือนกัน จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 18:51:29

ความคิดเห็นที่ 16 wow wowo I like it ^________6 จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 22:40:16

ความคิดเห็นที่ 17 ดีที่บอกว่าภามินเป็นพระเอก จะได้เชียร์อคิลถนัดๆ (เราเป็นสมาชิกชมรมคนรักพระรอง ฮิๆ) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 22:42:27

ความคิดเห็นที่ 18 บ้านนี้อารมณ์ดีกันทั้งบ้านเลยจริง ๆ ^ ^ ติดตามครับ จากคุณ : Waasuthep เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 23:02:42

ความคิดเห็นที่ 19 มามาน่ารักจังเลย อคิลกับภามินนี่จะชอบผู้หญิงสไตล์คุณแม่ไหมหนอ มีทั้งมุมแอบน่ารัก แอบเพี้ยน ที่สำคัญแอบโหด แต่อย่างนี้แปลว่า...ภามินปาก...พระร่วงจริงๆสิคะ (แต่จะเรียกแบบนี้ได้ไหมเนี่ย คือ - - กรณีภามินนี่มันอารมณ์ว่า...กว่าจะแปลออก ต้องมีดิคชื่ออคิลด้วยนี่สิ!) จากคุณ : อมราวตี เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 22:25:34

ความคิดเห็นที่ 20 บรรพที่ 4 ทางนี้เลยค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10392622/W10392622.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 00:47:59