ความคิดเห็นที่ 1 ความเดิมตอนที่แล้ว ระหว่างพักแรม เซอร์โวบอกมัธคาร์ว่าท่านหญิงภิกษุณีเรียกพบ และบอกให้เขาช่วยลดความกังวลให้นาง หลังจากมัธคาร์เดินจากไป นายกองอัศวินคิดว่างานครั้งนี้เป็นการทดสอบว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้อง กับเหตุลอบสังหารที่มหาวิหารหรือไม่ และนึกว่าแผนการครั้งนี้ อาจเป็นของจอมเวทอัจฉริยะ เซ็นซูร่า เซนต์ชาร็อต ที่ร้านค้าทาสชาย ชายชุดขาวท่าทางภูมิฐานคนหนึ่งไปขอซื้อทาส สองคนที่เคยเป็นองครักษ์ของซอร์ดีโอมา เพื่อถามเรื่องเกี่ยวกับ คำพูดที่พวกเขาตัดพ้อในระหว่างทางที่ถูกต้อนมา ชายคนนั้นมี ลูกน้องชื่อ "ออริค" ซึ่งจดจำคำพูดของทั้งสองและเลียนแบบได้ ไม่มีผิดเพี้ยน เฟอร์ทิสพยายามต่อราคาคนขายข่าวที่ชุมนุมยกเมฆ จนตกลงกัน ได้ลงตัว และกำลังจะแยกกันไป แต่กลับถูกลูกหลงจากการทะเลาะ ในร้านเหล้าจนสลบเหมือด ซอร์ดีโอวางแผนจนหนีมาจากคนคุมทาสได้ รวมทั้งทำให้ขบวนทาส แตกซ่านหนีไปคนละทิศละทาง แต่กลับเจอเด็กขอทานมาขู่เอาเงิน แลกกับเสื้อผ้าที่จะช่วยในการหลบหนี - - - - - จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 18:37:24

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 7 - ปักษากับมธุกร       เมื่อชายร่วมเตียงผละจาก เก็บเสื้อผ้ามีราคาที่แทบเรียกได้ว่าเกลื่อนกระจายทั้งบนเตียงและพื้นขึ้นแต่งตัว  อัลซิโอเน่ก็เพียงยันกายลุกขึ้นนั่ง สายตาเรียบเฉยทอดมองเครื่องแต่งห้องนอนอันงามหรูทั้งปวง       ทั้งแจกันเครื่องเคลือบลายไก่ฟ้า ใส่ดอกปักษาสวรรค์ทนทานหลายวัน นกยูงหล่อจากโลหะ ลงรักปิดทองอร่าม หางรำแพนเป็นวงดุจพัดใหญ่ทำจากขนนกยูงจริง ไปจนถึงฉากกั้นไม้ แกะสลักลายฝูงนกกางเขนโบยบิน เคียงเคล้าดอกพิโอเนีย ราชินีแห่งบุปผา       สัญลักษณ์ของหอพาราดิเซียคือนก และเธอเองก็คือปักษาสวรรค์อันเลื่องชื่อของหอ ปักษาสวรรค์ซึ่งกระทั่งลูกค้าระดับสูงยังต้องนัดหมายแรมเดือน จึงจะได้แนบชิดสักครั้ง       แต่ถึงเป็นปักษาสวรรค์ ก็ยังเป็นนกที่ถูกขลิบปลายปีกจนไม่อาจโบยบิน ไม่อาจหนีไปจากสรวงสวรรค์แห่งบุรุษที่กักขังตนได้เลย       เช่นนี้แล้ว สวรรค์จะต่างอะไรกับนรก สำหรับปักษา?       “แล้วข้าจะนัดใหม่” คำพูดห้วนสั้น เอ่ยทั้งหันแผ่นหลังให้ กระนั้นอัลซิโอเน่ก็เหลียวไปตอบพร้อมรอยยิ้ม ตามหน้าที่       “ข้าจะรอนะคะ”       เพียงเสียงปิดประตูตอบคำพูดของเธอ       หญิงสาวลุกขึ้นยืน เหลือบมองร่างเปลือยเปล่าของตนในกระจกบานยาวเต็มตัว...ซึ่งแน่นอนว่ามีกรอบเป็นรูปนก ก่อนจะรินน้ำจากเหยือกกระเบื้องเนื้อดีลายนกนางแอ่นรดมือ ลงอ่างกระเบื้องเข้าชุดกันที่บนโต๊ะหินอ่อนข้างหัวเตียง ใช้น้ำเย็นลูบชำระกาย...แทนอ้อมกอดอบอุ่นที่เคยใฝ่ฝันจะได้รับหลังผูกสัมพันธ์       และแน่นอนว่าไม่เคยได้รับ       โทษไม่ได้หรอก อัลซิโอเน่รู้ธรรมชาติของเพศชายดี...อาจดีจนเกินไป สุขสมปรารถนาแล้วก็เหนื่อยอ่อน พร้อมจากลา ยิ่งกับหญิงที่เป็นเพียงของเล่นสนุก ไหนเลยเมื่อได้เชยชมแล้วจะพร่ำพลอดคำหวาน หรือตระกองกอดอย่างคนรัก หรือภรรยา หลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน       อาจดีแล้วก็ได้ที่เป็นเช่นนั้น ทุกครั้งที่อยู่เพียงลำพังกับแขกทุกคน หญิงสาวรอจุดสิ้นสุดของเวลานั้น แต่ขณะเดียวกัน ก็รังเกียจเวลาที่ตนถูกทิ้งไว้เพียงลำพังนี้ เกลียดจนแทบทนไม่ไหว       แต่ที่เกลียดที่สุด คงเป็นตนเองกระมัง       เกลียดตนเองที่นำภาพของ ‘เขา’ ไปแทนที่ผู้ชายพวกนั้น หลอกประสาทสัมผัสให้ยอมเปิดรับชั่วครู่ชั่วคราว เพื่อจะได้ทนพลีกายให้ชายมากหน้าหลายตาได้ในแต่ละคืน       แล้วก็ต้องถูกฉุดกระชากมาพบความจริง ว่าชายเหล่านั้นไม่มีทางเป็น ‘เขา’ คนที่จะบอกรักเธอ ทะนุถนอมเธอ และหลับใหลเคียงข้างกันจนรุ่งสาง       น่าสมเพช...       นางคณิกาก้มลงหยิบเสื้อคลุมยาวที่กองบนพื้นขึ้นสวมร่าง เสยผมดำยาวของตนไปข้างไหล่ แล้วก็รวบม้วนเป็นเกลียว เกล้าขึ้นอย่างหยาบๆ ไม่ให้เกะกะ       ครั้นได้มวยผมแล้ว ก็ใช้มือหนึ่งยึดไว้ ขณะอีกมือเปิดลิ้นชัก หยิบปิ่นรูปนกซึ่งไม่ได้เก็บไว้ในหีบเครื่องประดับ       แต่แทนที่จะเสียบมันลงบนเรือนผม หญิงสาวกลับปล่อยมือ เส้นผมคลายจากเกลียว ทิ้งตัวลงปรกหลังไหล่ ร่างทรุดลงนั่งริมเตียง ขณะนิ้วมือเรียวยาวลูบปีกอันทำจากเปลือกหอยแข็งเย็นอีกครั้ง       เจ้านกที่ติดตามหญิงแปดเปื้อนมาถึงนี่เอ๋ย...จะรู้หรือไม่ ว่า ‘เขา’ ที่มอบมันให้แก่นาง บัดนี้อยู่ที่ใดกัน             ...................       ทุกครั้งที่เริ่มบทสนทนาว่า “จำตอนที่เราพบกันครั้งแรกได้ไหม” เขาจะทำหน้าง้ำ และเธอก็จะหัวเราะ       เด็กผู้ชายตัวผอม หน้าตาผิวพรรณดี แต่งกายก็ดี จู่ๆ กลับล้มแผละลงกลางถนน พอเธอเข้าไปถามก็นอนเฉย จนเด็กหญิงวัยย่างเด็กสาวคิดว่าควรลากพาไปร้านหมออยู่แล้ว ถึงได้ยินเสียงโครกครากต่างคำตอบ       ใบหน้าเขาเหยเก แดงจนเห็นไปได้ถึงใบหูเพราะความขาวของผิว แต่เธอก็กลั้นยิ้ม ดึงมือเขาขึ้นยืน พากลับบ้านของตนซึ่งเป็นร้านขายผ้า ให้แม่จัดอาหารให้       ทีแรกเขาขอบคุณแกมขอโทษ บอกว่ากระเป๋าเงินตนหาย หากกลับถึงบ้าน วันหลังจะนำเงินมาใช้คืน แต่ครอบครัวของเด็กหญิงไม่ถือสา พ่อเคยสอนว่ามีอะไรช่วยคนอื่นได้ก็ต้องช่วย ซ้ำอาหารมื้อเดียวแค่เรื่องเล็กน้อย ค่าเดินทางกลับหมู่บ้านชื่อ ‘ไฮฟ์’ ก็เรื่องเล็กน้อย       พ่อเป็นคนอย่างนี้เอง ใจบุญสุนทาน ญาติพี่น้องหรือไม่ ลำบากก็ต้องช่วยเหลือ ว่าไป ญาติที่มาติดต่อ ก็ดูเหมือนจะมีแต่คนตกที่นั่งลำบาก มากกว่าญาติที่สุขสบายด้วยซ้ำ       แต่ ‘เขา’ ก็เป็นคนรักษาคำพูดเหมือนกัน กลับไปได้ไม่นานก็มาที่ร้านขายผ้าอีก ครั้งนี้เพื่อนำเงินมาคืน...เงินที่พ่อไม่ยอมรับ แต่ขอค่าตอบแทนเป็นการฝึกงานที่ร้าน ถึงขั้นเขียนจดหมายประทับตรารับรองของร้าน ส่งไปแจ้งพ่อของเขา       ไม่รู้พ่อมองเห็นอะไรในตัวเด็กคนนั้น แต่ก็คงคิดว่าการทำงานให้เห็นค่าของเงินจะช่วยลูกผู้มีอันจะกินที่ไม่เคยแม้แต่จะแตะต้องงานอย่างเขาได้ และเขาเองก็ตอบรับข้อเสนอนั้น พยายามอย่างเอาจริงเอาจัง ทั้งๆ ที่ตนเองไม่เคยจับงานค้าขายมาก่อน ทั้งยังเรียนรู้ไวจนน่าชื่นชม       นั่นเอง คือเหตุให้ทั้งสองได้พูดคุยกันต่อไป ให้เขาได้แวะเวียนกลับมาอีก และมาอีก       เวลาผ่านไป เธอจึงได้รู้ เขาตกลงทำงานที่ร้านเธอ ด้วยหวังจะตามหาพี่สาวที่ออกไปจากบ้าน และอาจอาศัยอยู่ หรือแวะเวียนผ่านมาในเมืองนี้ แต่ต่อมาก็ค่อยๆ มีเรื่องอื่นเพิ่มเติม เรื่องมากมาย ทั้งปรับทุกข์ ทั้งอยากพูดคุย ทั้งของกำนัล       จนมาถึงเจ้านกสีเงินเหลือบรุ้งตัวนี้ เมื่ออีกสามปีถัดมา       ...ของหมั้นจะมีค่ากว่านี้แน่... ‘เขา’ ในวัยสิบเจ็ดพูด ...ไว้ข้าจะบอกพ่อเรื่องเจ้า แต่ปิ่นอันนี้ข้าเก็บเงินซื้อเอง จากค่าแรงที่ร้าน หวังว่าเจ้าจะชอบ ทีแรกข้าอยากซื้อแหวน แต่ไม่รู้จะพอดีนิ้วเจ้าไหม...       ...ไม่ต้องหรอก... เธอตอบง่ายๆ ขณะถือเจ้านกตัวเย็นแข็งทื่อไว้แนบอก ดีใจราวกับหัวใจจะบินได้ตามมัน ...นี่ต่างหาก ของหมั้นที่มีค่าที่สุดสำหรับข้า ข้าชอบมันมากเลยนะ...       บทสนทนาริมลานน้ำพุ มือที่เอื้อมจับกัน หลังจากเด็กสาวเกล้าผมเสียบปิ่นเสียตรงนั้น เงาสะท้อนบนผิวน้ำไหวพร่าบอกชัดว่ามวยผมรุ่ยร่าย...เธอยังเกล้าผมไม่ใคร่เป็น ปิ่นเพียงยึดมันไว้อย่างหลวมๆ       แต่เขาก็มองเธอหน้าแดง พูดอ้อมแอ้มในคอว่าเธอสวย       แล้วก็ขอจูบเธอ       คำขอตรงยิ่ง ทั้งยังพูดด้วยเสียงตะกุกตะกักจนเด็กสาวประหม่าตาม อายเสียแทบไม่กล้ามองหน้าเขา แต่เธอก็ตอบรับแผ่วเบา รู้อยู่แล้วว่าสักวันย่อมมีโอกาสนี้ ทั้งตนเองก็ปรารถนา       ริมลานน้ำพุ ในมุมอันปลอดคน เด็กหนุ่มเด็กสาวเอียงศีรษะเข้าหากัน ริมฝีปากค่อยๆ สัมผัสต่างฝ่ายอย่างกล้าๆ กลัวๆ ...ก่อนผละจากในเวลาอีกเพียงครู่       แล้วก็นั่งหน้าแดงอยู่แค่ข้างกัน ไม่กล้ามองต่างฝ่ายหรือแม้แต่จะจับมือไปเป็นนาน       ไม่ใช่จูบที่เร่าร้อนหรือลึกซึ้ง ในวันเวลาอันไร้เดียงสาที่เหลืออยู่อีกเพียงไม่นาน นึกทีไรเธอยังรู้สึกแปลกกึ่งเขินว่าจูบเป็นอย่างนี้เองหรือ แต่เมื่อย้อนนึกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ให้ความรู้สึกที่ดี ชวนโหยหา หวนรำลึก       ทั้งสองไม่ได้จูบกันอีกบ่อยนักหรอก ถึงอย่างไร ที่อันเป็นส่วนตัวที่สุดที่พอจะนัดพบกันได้ก็มีแต่ลานน้ำพุ เบื้องหน้าหมู่นกพิราบ ในเวลาพักเที่ยงหรือเพิ่งเลิกงาน เขาไม่ทันมอบของหมั้นหมาย พาผู้ใหญ่มาสู่ขอ ก็พอดีเกิดเหตุขึ้นทางเธอเสียก่อน       พ่อรับเป็นนายประกันเงินกู้ให้พ่อค้าอีกคนด้วยไมตรีอันดี แต่อีกฝ่ายกลับขาดการติดต่อเมื่อเรือสินค้าสาบสูญ ไม่แน่ใจว่าอับปาง ถูกโจรสลัดปล้นชิง หรือลักลอบหนีไป       ซ้ำร้าย...โรงเก็บสินค้า ผ้าแพรไหมเนื้อดีนับพันพับ มอดไหม้ในกองเพลิงชั่วข้ามคืน       หนี้สินบังเกิดเป็นเท่าทวี จนต้องกู้ยืมอีกที่ไปใช้โปะอีกที่ กระทั่งทรัพย์สินที่พอมีอยู่ก็ไม่อาจชดใช้ ญาติมิตรเริ่มตีจาก ใครๆ ที่ดูเหมือนจะอยากเกี่ยวดองตอนพ่อยังมีเงินตราฐานะกลับลี้หน้า แม่ล้มป่วยหนักจากความทุกข์ใจ น้องชายที่ได้เข้าโรงเรียนกินนอนมีชื่อในอีกเมืองยังคงต้องการค่าเล่าเรียนกินอยู่ พี่ชายที่จำต้องไปทำงานหาเงินต่างเมืองขาดการติดต่อ บ้างว่าอาจเจอเหตุปัจจุบันทันด่วน บ้างก็ว่าไม่อาจทนภาระที่ถูกผลักมาให้รับอยู่คนเดียว จึงหนีหาย       เวลานั้นคนรักของเธอเลิกฝึกงานที่นี่แล้ว กลับไปเรียนรู้งานจากพ่อตน เตรียมสืบทอดกิจการในหมู่บ้าน เธอส่งจดหมายไปไฮฟ์ ทั้งถามไถ่ความเป็นอยู่และปรับทุกข์ กี่ฉบับๆ ก็ไม่ได้รับคำตอบ       ต่อให้เชื่อมั่นว่าเขาจะไม่ทิ้งกัน ไม่ได้มอบปิ่นนก...ซึ่งที่แท้ก็ไม่ได้มีราคาค่างวดอะไร...ไว้ให้ด้วยใจรวนเร       ...เธอก็ไม่เชื่อว่าเขาจะมีทรัพย์สินพอช่วยแบ่งเบาภาระครอบครัว ทั้งหนี้สิ้นของพ่อ และค่ายาค่าหมอของแม่ซึ่งนับวันมีแต่จะเพิ่มทับถมกัน       บางที นั่นอาจเป็นเหตุให้เขาเงียบหายไป...แม้เด็กสาวจะพยายามมองโลกในแง่ดี ว่าเขาคงเพียงยุ่งกับงาน จึงไม่มีเวลาแม้แต่ตอบจดหมายก็ตาม       คนของเจ้าหนี้ต่างหากที่แวะเวียนบ่อยขึ้น เริ่มข่มขู่ตะคอก ทำลายข้าวของในบ้าน อ้างเส้นสายขุนนางใหญ่ในเมือง ซึ่งพ่อค้าผู้มีแต่หนี้ท่วมหัวไม่มีทางสู้ สิ่งที่ต้องการไม่ใช่การปลดหนี้ แต่เป็นดอกเบี้ยที่ยิ่งนานวันยิ่งงอกงาม...เหมือนกาฝากร้ายสูบกินต้นไม้ซึ่งยิ่งผอมโทรม ถึงพ่อพยายามยืนหยัดรับทุกปัญหาเอง และกันเธอออกจากเรื่องเหล่านี้...ก็ยังเป็นเรื่องเกินกำลัง       ในการทวงหนี้ครั้งหนึ่ง พวกมันชกหน้าพ่อลงไปกองกับพื้น เตะถีบอย่างไม่ปรานี เด็กสาวสุดทน ถลาออกไปห้ามจากห้องด้านหลัง...เพียงเพื่อถูกคว้าตัวไว้ ต่อให้พ่อก้มกราบเท้าพวกมัน ขอร้องทั้งน้ำตานองหน้ากับเลือดกบปากให้ละเว้นลูกสาวคนเดียว...ก็กลับถูกเหยียบหัวซ้ำ แล้วทิ้งกองไว้ตรงนั้นเหมือนขยะสักชิ้น       ส่วนเธอถูกฉุดกระชากออกนอกบ้าน ขึ้นม้า พาไปไกลในคืนมืดมิด       ทุกสิ่งที่เฝ้าถนอม หวังว่าสักวันจะมอบให้คนรัก...ย่อยยับไม่เหลือดีในคืนนรกนั้น       เมื่อเจ้าหนี้เสร็จธุระกับเธอ ก็แค่ส่งต่อให้ลูกน้องฉุดลากออกมาทิ้งไว้นอกประตูบ้านในเช้าวันต่อมา       เวลานั้น กิจวัตรในเมืองเริ่มดำเนินแล้ว...คับคั่งราวกับจะประจานตัวเธอเอง ซ้ำไกลจากบ้านจนเมื่อเด็กสาวกัดฟันข่มความเจ็บกับเลือดที่หลั่งไหล ทนลากขาออกมาพบคนคนแรกที่มีน้ำใจช่วยเหลือพาส่งบ้าน น้ำตาชุดแรกของตนก็แห้งเหือดหมดสิ้น       น้ำตาของพ่อแม่ต่างหากที่ไหลพรากไม่ขาดสาย...เมื่อได้กลับมาพบกันอีก       เป็นความจริงอันไม่โสภา ยากจะยอมรับ แต่ก็ต้องจำนน ฟ้องร้องเอาความไปก็หมุนย้อนเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ หนำซ้ำไม่มีเงินสู้คดี...หรือที่ถูกคือผู้มีอำนาจหลังคดีนั้น มีแต่ข่าวลือที่ฟุ้งกระจายออกไป ราวกลิ่นเหม็นโชยจากเนื้อเน่าน่ารังเกียจ จนเด็กสาวแทบไม่อาจสู้สายตาและเสียงซุบซิบนอกบ้าน       กระนั้น สิ่งที่สูญเสียไม่อาจได้คืน ก็ทำให้เธอตัดใจ ยอมทิ้งความหวังลมแล้ง ถึงอนาคตกับคนรักที่กลับเงียบหายได้ชะงัดนัก       กระทั่งเธอยังไม่เชื่อว่าตนเองจะเลือดเย็นได้เพียงนี้ ตอนบอกพ่อด้วยเสียงราบเรียบ ว่าให้ขายตัวเธอไปมอร์ติกา แล้วนำเงินที่ได้มาพาแม่หนีไปเมืองอื่น...ไปตามหาพี่ ไปอยู่ในที่ที่พวกมันไม่อาจตามมาไม่ถึง       แน่นอนว่าพ่อปฏิเสธในทีแรก แต่เด็กสาวก็ไม่ยอมแพ้ เธอผ่านความตายมาแล้ว คนที่รู้ว่าความตายเป็นเช่นไรย่อมไม่เกรงกลัวสิ่งใดอีก เธอคุกเข่ากราบพ่อ ติงให้ท่านเห็นแก่แม่กับพี่น้อง ขอให้ยอมสละลูกสาวที่มีราคีไปเพื่อทุกๆ คน แค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้นเอง       เช้าวันต่อมา เด็กสาวผู้แปดเปื้อนก็เดินทางมามอร์ติกาเพียงลำพัง...มีเพื่อนร่วมทางแค่เจ้านกน้อยผู้เงียบงันภักดี เธอส่งค่าตัวที่ตนได้รับจากร้านพาเดร ศูนย์กลางนายหน้าหาวัตถุดิบสร้างนางโลมชั้นดี และเด็กรับใช้สำหรับผู้มีอันจะกินและได้รับการยอมรับโดยทั่วไป เป็นตั๋วแลกเงินก้อนเดียวถ้วนกลับบ้าน       เธอไม่ได้หวังอะไรอีกเลย...จนนายแม่ลาเชย์เป็นผู้ซื้อตนต่อจากที่นั่น       ถึงไม่ใช่หญิงบริสุทธิ์ เธอก็ยังสาว ยังสวยน่ามอง ซ้ำมีความรู้ชาติตระกูลดีพอที่นายหญิงใหญ่แห่งหอพาราดิเซียจะเสี่ยงลงทุน       นึกดูก็น่าขัน นายแม่มีวิธีเปิดประมูลสิ่งที่เธอไม่มีอยู่แล้ว ซักซ้อมแผนการต่อเด็กสาวได้แนบเนียนยิ่งจนแขกคนแรกของเธอพึงใจสูงสุด หลังจากนั้นก็ยังคอยแนะนำวิธีรักษาความนิยมกับมูลค่าของตน ปั้นนกป่าซัดเซทิ้งรัง ให้กลายเป็นปักษาสวรรค์อันเป็นที่ใฝ่ปองได้ในเวลาแค่ไม่กี่ปี       อัลซิโอเน่คงตัดสินใจถูกแล้ว เพราะไม่นานหลังยึดหอพาราดิเซียเป็นบ้าน ก็มีจดหมายมาจากพ่อ เขียนบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง บัดนี้ทั้งครอบครัวย้ายไปเมืองอื่น ห่างไกลอำนาจเถื่อนในโวลูเครส ได้พบพี่ชาย มีหลักมีฐานอีกครั้ง พวกเขาจะยินดียิ่งหากเธอมีโอกาสกลับไป       หญิงสาวตอบจดหมายสั้นง่าย ว่าดีใจที่ได้รับข่าวนี้ และพ่อแม่ไม่ต้องเป็นห่วงเธอ เพราะบัดนี้เธอเองก็มีคนดูแลพร้อมสรรพ มีชีวิตสุขสบาย ไม่ลำบากอะไร       เป็นจดหมายฉบับแรก ฉบับเดียว และฉบับสุดท้ายที่เด็กสาวซึ่งอัลซิโอเน่เคยเป็นส่งให้ครอบครัวของตน แม้จะมีตั๋วแลกเงินค่าเอ็นดูจากแขกหลายคนซึ่งนายแม่อนุญาตให้เก็บไว้ส่วนตัวส่งกลับไปเป็นระยะๆ หมายช่วยแบ่งเบาค่ารักษาของแม่กับค่าเรียนของน้อง หรือให้พ่อกับพี่ชายได้ตั้งตัวใหม่โดยเร็ว       ไม่เคยเก็บไว้ใช้เอง...เพราะนกในกรงย่อมไม่จำเป็นต้องใช้เงิน       เธอรู้ว่าตนเองเป็นสมบัติของหอ ย่างเท้าเข้ามาในสวรรค์ของบุรุษแห่งนี้แล้ว ยากจะได้ก้าวออกไปอีก       ก็ถือเสียว่าต่างฝ่ายตายจากกันแล้ว จะไม่ดีกว่าหรืออย่างไร       กับ ‘เขา’ ก็เหมือนกัน       เขาเองคงลืมเธอไปแล้ว เวลานั้นมันเป็นแค่ความรักแบบเด็กๆ แค่เวลาที่ใช้พูดคุยเรื่อยเปื่อย แลกเปลี่ยนความฝันลมแล้งเบื้องหน้าฝูงนกอิสระ แค่ปิ่นราคาถูกที่ทำด้วยเปลือกหอย ไม่ใช่อัญมณีมีค่าคงทน แค่จูบแรกของเด็กๆ ที่ไม่รู้กระทั่งวิธีการจูบอย่างผู้ใหญ่ ไม่รู้ว่าในชีวิตยังมีเรื่องหนักหนากว่านั้น และรักแรกก็ยากจะประสบสุขสมหวังง่ายดายอย่างใจนึก       ถึงอย่างนั้น อัลซิโอเน่ก็ยังอยากรู้...เขายังอยู่ที่ไฮฟ์ใช่ไหม สบายดีหรือเปล่า ป่านนี้แต่งงานกับผู้หญิงดีๆ สักคน สร้างครอบครัวมีลูก ลืมเธอกับนกตัวนี้ไปแล้วหรือยัง       คงไม่ใช่เรื่องอันเป็นประโยชน์ที่จะรู้ และเป็นเรื่องที่เธอเคยคิดว่าคงไม่มีวันได้รู้อีกแล้ว       อย่างน้อยก็ก่อนตระหนักได้ ว่าบัดนี้ใครอีกคนที่มาจากไฮฟ์ ก็อยู่ในเขตกำแพงสูงเดียวกันนี่เอง       เมื่อครู่เป็นแขกคนสุดท้ายของเธอในคืนนี้ เรียกเด็กคนนั้นมาพูดคุยและถามสักหน่อย คงไม่เป็นไรใช่ไหมนะ             ................... จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 18:38:56

ความคิดเห็นที่ 3 เมลิสซ่าอดไม่ได้ ที่จะกวาดมองบรรดานกซึ่งไม่อาจโบยบินในห้องนั้น       แต่ที่น่าสนใจที่สุด คงเป็นนกในร่างหญิงงามสะคราญ ซึ่งบัดนี้สวมเพียงเสื้อคลุมแพรต่างเสื้อนอน ปราศจากเครื่องประทินโฉมและเครื่องประดับใดๆ เว้นเพียงปิ่นนกสีเงินบนเรือนผมกระมัง       ตลอดวันอันยาวนานที่ขี่ม้ามาถึงมอร์ติกา ถูกปล่อยทิ้งไว้ที่ร้านพาเดร ซื้อตัวมาในเวลาบ่าย เข้าร้านสักรับการ ‘ตีตรา’ อย่างไม่เต็มใจ จนกลับมากินอาหารเย็น (ที่ดูดีและอร่อยเหลือเชื่อ) เป็นมื้อแรกของวันที่หอพาราดิเซีย และถูกขังไว้ในเรือนนอนยาวกับเด็กสาวรุ่นเดียวกัน เมลิสซ่ายิ่งกว่าเหน็ดเหนื่อย แต่ก็มีเหตุให้ครุ่นคิดกังวลจนไม่อาจหลับลง       จนกระทั่งหญิงรับใช้ของหอมาเคาะประตูเรียก บอกว่า ‘ท่านอัลซิโอเน่’ ต้องการพบ       นี่อาจเป็นเรื่องดี       บัดนี้ โอกาสหนีริบหรี่ลง ความแสบแปลบใต้ผ้าพันแผลที่ต้นแขนซ้าย กับกำแพงทาสีแดงจัดจ้าสูงใหญ่ ติดเหล็กดัดปลายแหลมล้อมอาณาบริเวณ ตอกย้ำความจริงข้อนี้จนเจ็บในใจยิ่งกว่า       ถึงอย่างนั้น เมลิสซ่าก็ยังไม่เห็นประโยชน์ของการสิ้นหวังฟูมฟาย เรื่องร้ายที่สุดยังไม่เกิด...หรือต่อให้เลี่ยงไม่ได้ เธอก็ยังถือการพาตัวเองออกไปจากที่นี่ กลับไปหาพี่มัธคาร์กับท่านปู่เป็นจุดประสงค์สูงสุด       ในเมืองวิปริตนี้ นางโลมสาวคนนั้นเป็นคนแรกที่หยิบยื่นน้ำใจให้เธอ ถึงค่อนขอดในทีแรกว่าความช่วยเหลือของนางไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ แต่เมื่อตรองให้ดี เด็กสาวก็ละอายความคิดของตน       นางมีวิธีช่วยเธอดีกว่านี้หรือ แล้วหากไม่ได้ช่วยด้วยปรารถนาดีจริง...ไยจึงยอมให้ตนเองเจ็บตัวแทน       แม่ก็ทำเท่าที่ทำได้เพื่อชีวิตคนที่ไม่รู้จัก แม้ตัวท่านต้องตายแทนไม่ใช่หรือ       “เห็นเขาว่าเจ้ายังไม่หลับ ข้าเลยคิดว่าชาสมุนไพรกับของว่างเล็กๆ น้อยๆ คงช่วยได้” มือเรียวขาวรินเครื่องดื่มสีน้ำตาลหอมกรุ่นจากพวยการูปหัวนก ลงถ้วยกระเบื้องทั้งสองใบ จากนั้นจึงเลื่อนจานใส่ขนมถั่วบดที่พิมพ์เป็นรูปดอกไม้ ปิดทองคำเปลวตรงเกสรเข้ามาใกล้ “ตามสบายนะ”       “ขอบคุณค่ะ” เมลิสซ่าตอบง่ายๆ แต่ก็ยังจ้องถ้วยชากับจานขนมนิ่งอยู่ ขณะที่หญิงสาวรีบยกถ้วยของตนขึ้นจิบ คล้ายบอกโดยนัยว่าไม่มีสิ่งแปลกปลอม “แล้วก็...ขอโทษเรื่องตอนนั้นด้วย”       “อย่าใส่ใจเลย” ยิ้มของหญิงตรงหน้าอ่อนหวาน ทว่าแฝงความเศร้า “ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้อยากมาอยู่ที่แบบนี้หรอก แต่ถ้าเทียบกับคฤหาสน์ของเคานท์คอร์เนียส หรือหออื่นๆ ที่อาจซื้อตัวเจ้าไป พาราดิเซียก็นับว่ามีความเป็นอยู่ดีกว่ามาก นายแม่ลาเชย์เป็นคนเข้มงวด แต่ก็ยุติธรรม หากเจ้าไม่ผิดกฎเกณฑ์ของนาง นางก็พร้อมจะช่วยรักษาประโยชน์ และดูแลเจ้าเต็มที่”       ลูกสาวคนเลี้ยงผึ้งปล่อยให้หญิงตรงหน้าพูดต่อ ยกความลำบากไม่สะดวกสบาย รวมทั้งการเอารัดเอาเปรียบและมาตรการ ‘หักดิบ’ เพื่อบังคับให้รับแขกที่เด็กสาวเคยได้ยินนายโจรพูดถึงมาสาธยาย ก็คงหมายจะปลอบให้เมลิสซ่าปลงตก ยอมรับสถานะ ‘ของเล่นผู้ชาย’ ของตนเองจนได้       “หมายความว่าข้าควรทำใจ ยอมเป็นนางโลมอยู่ที่นี่ไปเรื่อยๆ จนชั่วชีวิต ลืมญาติพี่น้องที่เป็นห่วงอยู่ข้างหลังให้หมดเหรอคะ” เด็กสาวถามตรงๆ       อัลซิโอเน่เงียบไปครู่หนึ่ง       “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” หญิงสาวตอบ “ขอแค่เจ้าทำตัวดีๆ เอาใจนายแม่ไปอีกสักพัก นางจะอนุญาตให้เจ้าส่งจดหมายกลับบ้านเอง แล้วต่อไป ถ้าเจ้าเก็บเงินพอไถ่ตนเองได้ หรือมี...แขกที่พอใจเจ้าช่วยไถ่ตัวออกไป ก็จะได้ออกจากที่นี่”       “ถึงเวลานั้น ข้าจะกลับบ้านไปเป็นข้าคนเดิมได้เหรอคะ” เมลิสซ่าพยายามตั้งคำถามตรงประเด็นอีกครั้ง       “หากญาติพี่น้องรักเจ้าจริง พวกเขาไม่มีวันรังเกียจเจ้าหรอก”       “...แล้วข้าจะไม่รังเกียจตัวเองเหรอคะ”       ครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่านางคณิกาสาวนิ่งงัน       “การเอาชีวิตตัวเองหรือคนที่รักให้รอด ไม่มีอะไรน่ารังเกียจหรอกนะ” แต่สุดท้าย นางก็เอ่ยช้าๆ “มันไม่ใช่ความผิดของเจ้า ก็แค่การเอาชีวิตรอดเท่านั้น”       “แต่ข้าคิดว่าน่าจะมีทางที่ดีกว่านี้” เด็กสาวเสี่ยงพูดอีกครั้ง “ท่านเป็นคนดี เป็นคนแรกที่ช่วยข้าจริงๆ ท่านก็เห็นไม่ใช่เหรอคะ ว่าข้าไม่อยากเป็นนางโลม ถ้าข้าขายตัวมาเองก็ว่าไปอย่าง ท่านช่วยบอกข้าหน่อยเถอะค่ะ ข้าควรเจรจากับนายแม่ยังไง ควรเสนออะไรให้ตอบแทน นางถึงจะยอมปล่อยตัวข้าไป บ้านข้าอยู่ที่ไฮฟ์ ขายน้ำผึ้งมธุรสอันดับหนึ่งให้ศาสนจักรจริงๆ นายแม่จะสนใจหรือเปล่า หรือสนแค่เงินสด”       “น้ำผึ้งมธุรส ขายส่งโถละห้าร้อยเหรียญทองสินะ” อัลซิโอเน่พูดได้ถูกต้องตรงเผง จนเมลิสซ่าประหลาดใจ “บ้านเจ้ามีรังผึ้งอยู่กี่รัง”       “...รวมของท่านปู่ด้วยก็เป็นสิบห้า” เด็กสาวตอบตามตรง       “ในฤดูใบไม้ผลิเก็บเกี่ยวได้รังละสองครั้ง รังหนึ่งน่าจะได้ราวสามโถ ตีเป็นมธุรสอันดับหนึ่ง โถละเจ็ดร้อยเหรียญทองสักชุดหนึ่ง เท่ากับในฤดูใบไม้ผลิ ครอบครัวเจ้าจะได้ค่าขายมธุรสชุดที่ดีที่สุดได้สามหมื่นหนึ่งพันห้าร้อยเหรียญทอง กับอีกสองหมื่นสองพันห้าร้อยเหรียญทองในชุดที่สอง รวมเป็นห้าหมื่นสี่พันเหรียญทอง ในฤดูร้อนกับฤดูใบไม้ร่วงเก็บเกี่ยวได้ฤดูละครั้ง รวมสองฤดูเป็นสี่หมื่นห้าพันเหรียญทอง ฤดูหนาวเป็นช่วงพักรัง       “เท่ากับว่าปีหนึ่งพวกเจ้ามีรายได้จากน้ำผึ้งมธุรสเก้าหมื่นเก้าพันเหรียญทอง ไม่รวมสีผึ้งดิบกับนมผึ้ง แต่ก็ยังไม่หักต้นทุนและค่าขนส่ง”       เด็กสาวจ้องคู่สนทนาเขม็ง ตะลึงงันเป็นที่สุดที่อีกฝ่ายทั้งรู้ข้อมูล และคำนวณในใจได้รวดเร็วนัก       “แล้วรู้ไหม ร้านพาเดรขายเจ้ามาเท่าไร”       เมลิสซ่าสั่นศีรษะ       “ห้าหมื่นแปดพันเหรียญทอง ที่จริงควรเป็นหกหมื่น แต่นายแม่ขอลดลงมาได้เพราะซื้อพร้อมกันสองคน”       “...นั่นลดแล้วเหรอ” เมลิสซ่าคราง เพิ่งรู้ว่าตัวเธอคนเดียวแพงยิ่งกว่าค่าน้ำผึ้งที่ทั้งบ้านเก็บเกี่ยวได้ในหนึ่งฤดูเสียอีก หญิงสาวยกมือห้าม เป็นเชิงบอกให้เธอเงียบไว้       “ทุกครั้งที่มีเด็กใหม่ นายแม่จะให้เวลาเตรียมตัว ช้าเร็วขึ้นอยู่กับความพร้อมของแต่ละคน แต่ไม่ควรเกินหนึ่งสัปดาห์ จากนั้นจะมีงานประมูลเปิดบริสุทธิ์ ราคาตั้งต้นหมื่นเหรียญทอง หากการแข่งขันสูง เงินก้อนแรกที่เจ้าหาเข้าหอได้อาจพุ่งเป็นร่วมแสน”       เด็กสาวกลืนน้ำลายเอื๊อก       “จากนั้น ค่าตัวเจ้าจะตกราวๆ ห้าพันต่อชั่วยาม วันหนึ่งเจ้าอาจรับแขกได้สามถึงสี่คน เท่ากับคืนละหมื่นห้าถึงสองหมื่น เดือนหนึ่งเจ้าน่าจะทำงานได้ยี่สิบห้าวัน ตกเดือนละสามแสนกว่าๆ ถึงสี่แสน แล้วปีหนึ่ง—“       “พอแล้ว!” เมลิสซ่ารู้สึกเหมือนเห็นดาวพร่าพรายลายตา ทั้งๆ ที่ยังนั่งอยู่ในห้องมิดชิด “ข้าไม่เข้าใจ...คนที่นี่ใช้เงินเป็นเททิ้งกับเรื่องแบบนี้ได้ยังไง!”       “เพราะที่นี่คือมอร์ติกา” อัลซิโอเน่พูดขึงขัง “ไม่ใช่ไฮฟ์ ใครที่คิดว่าร่ำรวยในหมู่บ้านเจ้า อาจซื้อบ้านขนาดกลางอยู่ในมอร์ติกาไม่ได้ด้วยซ้ำ”       “แต่ถ้า...ถ้าข้าขอให้ท่านช่วยส่งจดหมายไปบ้านข้า บอกค่าตัวข้าให้ท่านปู่ ท่านปู่คงพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง หกหมื่นเหรียญทองก็น่าจะไหว นอกนั้นท่านปู่คงพร้อมกำนัลนายแม่ลาเชย์ด้วยเงินหรือน้ำผึ้งอีกตามสมควร นายแม่ก็ไม่ได้เสียอะไรนี่คะ”       “ค่าใช้จ่ายอื่นๆ เริ่มตั้งแต่เจ้าถูกพาออกจากร้านพาเดรแล้ว ตั้งแต่ค่าทำรอยสัก ค่าอาหาร ต่อไปจะมีค่าเสื้อผ้า เครื่องประดับ เครื่องสำอาง ค่าหมอ เห็นค่าตัวต่อชั่วยามสูงขนาดนั้น ค่าใช้จ่ายในการเตรียมตัวนางคณิกาต่อแขกคนหนึ่งก็ไม่ใช่ถูกๆ อาจถึงพันเหรียญทองต่อคืนด้วยซ้ำ”       เด็กสาวคอตก ละเหี่ยใจจนถึงขั้นหงุดหงิด       “ฟุ้งเฟ้อหาอะไรกันเนี่ย!”       “หาความพอใจที่พวกเขาคิดว่า ‘เงิน’ ซื้อได้” หญิงสาวผู้มากวัยกว่าตอบง่ายยิ่ง “เจ้าน่าจะรู้ เมื่อไม่มีความต้องการ ทำไมถึงจะมีผู้สนอง น้ำผึ้งเองก็ไม่ได้จำเป็นต่อชีวิตมนุษย์ แต่เพราะมันมีรสหวานอร่อย คนถึงได้ต้องการจนเอาผึ้งมาใช้ประโยชน์ ทั้งๆ ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผึ้งต้องการเสียน้ำผึ้งของพวกมันให้เราหรือเปล่า       “เพราะอย่างนี้ ผึ้งที่ไฮฟ์กับนกที่พาราดิเซีย ก็ไม่ได้ต่างกันหรอก”       เมลิสซ่าเงียบไป       เธอนึกถึงคำที่แม่เคยพูด …ผึ้งตัวหนึ่งต้องรวบรวมเกสรจากดอกไม้เป็นหมื่นๆ ดอก ถึงจะกลั่นได้น้ำผึ้งสักช้อนชาหนึ่ง...       ผึ้งทำงานหนัก แต่ละนาที แต่ละชั่วโมง แต่ละวันไม่เคยพัก ทั้งหมดเพียงเพื่อสร้างน้ำผึ้งมาให้มนุษย์เก็บเกี่ยว กลืนกินความยากลำบากของมันเป็นรสโอชา             ผึ้งเลือกชีวิตอย่างนั้นเองหรือ       ...ผึ้งทุกตัวทำเพื่อรังทั้งนั้น... ท่านปู่เคยสอน ...นอกจากผึ้งนางพญา ผึ้งทุกตัวต่อยได้เพียงครั้งเดียว เหล็กในจะติดแผลของเป้าหมาย ฉีกกระชากท้องมันจนแตกออก หลังต่อยไปครั้งหนึ่ง ผึ้งทั่วไปจึงตาย แต่พวกมันก็ยอมตายเพื่อปกป้องรัง...       ...ส่วนผึ้งนางพญามีหน้าที่วางไข่ชั่วชีวิต วันหนึ่งนางจะออกไข่เป็นพันๆ ฟอง เมื่อผึ้งนางพญาแก่ตัวลง บาดเจ็บ หรือล้มป่วยจนไม่อาจวางไข่ที่สมบูรณ์ พวกผึ้งงานก็จะฆ่าผึ้งนางพญา โดยการเกาะหนาแน่นแออัดรอบตัวมัน จนผึ้งนางพญาขาดใจตายไป...       ...แล้วทำไมถึงต้องฆ่านางพญาละคะ... เมลิสซ่าเคยถาม ...นางพญาคือหัวหน้าของรังไม่ใช่เหรอ คือแม่ของผึ้งทุกๆ ตัวในรังไม่ใช่เหรอคะ ฆ่าแม่เป็นบาปมหันต์นี่คะ...       ...สัตว์ไม่มีความคิดเรื่องบาปบุญเหมือนมนุษย์หรอกหลาน นี่เป็นธรรมชาติของพวกมันเอง เพื่อให้นางพญาที่อายุน้อยและแข็งแรงกว่าได้ขึ้นมาทำหน้าที่แทน และรักษารังได้ต่อไป...       ฟังดูไม่ยุติธรรม อาจไม่เกินไปถ้าจะพ่วงว่าไร้หัวใจสิ้นดี เด็กสาวแทบอาละวาดฟาดหัวฟาดหาง เมื่อรู้ว่าเรื่องเช่นนั้นกำลังจะเกิดกับผึ้งนางพญารังแรกที่ตนได้รับหน้าที่ดูแล ซ้ำแต้มสี บอกปีฟักออกจากไข่บนหลังของมันด้วยมือตนเอง       แต้มโดยไม่รู้...สีนั้นบ่งบอกว่าพอห้าปีผ่านไป มันจะเข้าสู่วัยร่วงโรย ต้องถูกตัดขาหลังข้างหนึ่งให้พิการ เร่งให้ผึ้งงานฆ่ามันทิ้ง และสร้างผึ้งนางพญาตัวใหม่ขึ้นมาแทน       ...ไม่ยุติธรรมสิ้นดี...       แต่เมลิสซ่าก็ต้องทน ถึงไม่กล้าตัดขามันเอง พี่มัธคาร์ก็ทำให้ ถึงพี่หาว่าท่านปู่ไร้หัวใจเพราะยอมฆ่าแม่เพื่อหมู่บ้าน ก็ดูเหมือนจะไม่ได้มองว่าวิถีของผึ้งนั้นไร้หัวใจเช่นเดียวกัน       สำหรับพี่กับคนเลี้ยงผึ้งอีกมาก ผึ้งก็เป็นแค่ผึ้ง เป็นเครื่องมือทำมาหากิน เป็นสิ่งที่ต่างจากมนุษย์       ทว่า...ที่จริงแล้วก็อาจจะไม่ได้ต่างอะไรขนาดนั้นก็ได้       “ทั้งเจ้ากับข้า และคนอีกมากมายในโลกนี้ ไม่ได้มีทางเลือกมากขนาดนั้นหรอก” เสียงพูดของอัลซิโอเน่เรียกเธอจากภวังค์ “รักษาตัวเจ้าเองไว้ การถูกทรมานหรือย่ำยีโดยไม่ได้อะไรตอบแทน ยังเลวร้ายกว่าเป็นนางโลมนัก มีโอกาสได้เป็นถึงนางโลมชั้นสูง มีความเป็นอยู่สุขสบาย ยังนับว่าโชคดีกว่าใครๆ หลายคนด้วยซ้ำ”       นั่นก็จริง เด็กสาวไม่อยากเจ็บปวดมากไปกว่านี้ กะแค่รอยสักบนต้นแขนที่เพิ่งได้มาเมื่อบ่าย ตอนนี้ยังเจ็บระบม ความกลัวตอนถูกซอร์ดีโอกดร่างไว้...แม้ยังไม่ได้ล่วงเกิน...ก็ยังหนักหนาแทบขาดใจตาย       แต่ต่อให้ทำใจได้ว่าต้องตกเป็นของชายที่ไม่ได้รัก...คนแล้วคนเล่า โอนอ่อนผ่อนตาม ถนอมร่างกายไม่ให้เจ็บปวด ในใจจะไม่เกิดความเจ็บปวดใดได้เลยหรือ       “ข้ารู้” ถึงอย่างนั้น เมลิสซ่าก็ตัดใจรับ อาจเพราะไม่เห็นประโยชน์ของการโต้เถียงในเวลานี้ “ข้าจะ...พยายามทำใจก็แล้วกันค่ะ ขอบคุณท่านอัลซิโอเน่ที่ชี้แนะ”       “เรียกพี่เถอะ” หญิงสาวบอกเธอพร้อมรอยยิ้มเศร้า “อยู่หอเดียวกันก็ถือเป็นพี่น้องกัน มีอะไรไม่ขัดกฎเกณฑ์ก็ต้องช่วยเหลือกันนะ”       “...ค่ะ พี่อัลซิโอเน่” เด็กสาวค้อมศีรษะ “ข้าเมลิสซ่า ขอฝากตัวด้วยค่ะ”       เธอสวมหน้ากากความอ่อนน้อม หวังว่าต่อไปคงได้ใช้ข้อมูลหรือความเมตตาของนางคณิกาสาวเป็นบันไดพาตนหนี และคิดว่าหลังอีกฝ่ายได้พูดตามจุดประสงค์ที่ต้องการกับเธอแล้ว คงจะตัดบทสนทนา ปล่อยให้กลับไปนอนในไม่ช้า       แต่ผิดคาด หลังคำรับฝากตัวง่ายๆ อัลซิโอเน่ยังคงเงียบไปนาน เห็นได้ชัดว่ากำลังลังเล...ก่อนจะเอ่ย       “เมลิสซ่า เจ้า...รู้จักซอร์ดีโอ ลูกชายของรองหัวหน้าหมู่บ้านไฮฟ์หรือเปล่า” เสียงของนางโลมสาวแทบตะกุกตะกัก “ข้า...อยากรู้ว่าเขาสบายดีไหม”       ...................       คอมเมนต์ท้ายบท 'บทที่ 7 - ปักษากับมธุกร'       สวัสดีผู้อ่านทุกท่าน หลังจากไม่ได้พบกันมาสองตอนครับ :)       สองตอนที่แล้วของคุณ bluemouse เป็นเหตุการณ์จากหลายๆ มุม ในเมืองการค้ามอร์ติกา มาตอนนี้เลยโฟกัสมาที่นางเอก (...มั้ง?) ทั้งสองคนของเรา นางคณิกาอัลซิโอเน่ กับเมลิสซ่าครับ             ชื่อตอนมาจากสัตว์ที่เป็นกึ่งๆ สัญลักษณ์แทนตัวของทั้งสอง นกกับผึ้ง ด้านของอัลซิโอเน่ก็เป็นเหมือนนกในกรงของหอนางโลม มีไว้ให้คนมองและเชยชม แต่ไม่อาจบินหนี ส่วนหนูเมก็เป็นเหมือนผึ้งที่กำลังกลายจะเป็น "ผึ้งงาน" ของรวงผึ้งที่มีชื่อว่าพาราดิเซีย หรือบางสิ่งที่ใหญ่กว่านั้น แต่กลับตั้งคำถามในทางเลือกเท่าที่ตนมี       เรื่องของอัลซิโอเน่กลายเป็นแบบดราม่าชีวิตที่ผมชอบ แล้วคงเพราะอัลซิโอเน่มีอะไรคล้ายๆ สิมา ซึ่งก็ออกแนวผู้หญิงที่เคยถูกข่มเหงและต้องต่อสู้กับบาดแผลหลังจากนั้น พอเขียนออกมาแล้วเลยรู้สึกว่าอัลเป็นตัวละครแนวที่ผมเข้าถึงง่ายเป็นพิเศษ และอยากรู้เช่นกันว่าบทของเธอจะเชื่อมโยงกับคนรักเก่าที่กลายเป็นหนุ่มเสเพลอย่างซอร์ดีโอในรูปแบบไหน       ส่วนการฆ่านางพญาผึ้งที่นำมาเป็นบทเปรียบเทียบในฉากของหนูเม ก็เป็นเรื่องที่ผมได้จากการค้นวิธีการเลี้ยงผึ้งจริงๆ มาครับ ว่าจะฆ่านางพญาเก่าเสียก่อน เพื่อกันไม่ให้เกิดกรณีที่ผึ้งนางพญาตัวใหม่ๆ เกิดขึ้นมาในขณะที่มีนางพญาเก่าอยู่ และทำการ "แตกรัง" หรือพาผึ้งงานส่วนหนึ่งไปแยกรังใหม่ที่อื่น ซึ่งจะทำให้คนเลี้ยงผึ้งต้องลำบากกับการเสียผึ้งงานไป ดังนั้นการเร่งให้ผึ้งงานฆ่านางพญาและสร้างนางพญาใหม่ในรังเดิมจึงสูญเสียน้อยกว่าในมุมของคนเลี้ยงผึ้งครับ       แล้วพบกันอีกในตอนหน้านะครับ ^^             Anithin จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 18:41:00

ความคิดเห็นที่ 4 แวะมาทักทายจ้า จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 19:26:41

ความคิดเห็นที่ 5 สงสารสาวดาวลูกไก่ (อัลซีโอเน่) ครับ... -_-'' ซอร์ดีโอก็เข้าใจผิดไปซะงั้น... แต่ก็อยากรู้อยู่ครับ ว่าชะตากรรมของคุณชายจะเป็นอย่างไร ^^" จากคุณ : เจรามี (เจรามี) เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 14:12:47

ความคิดเห็นที่ 6 ก็คือตัดขานางพญาผึ้งแก้เพื่อให้ผึ้งงานฆ่ามันเร็วๆ หรือคะ แล้วฆ่าเองไม่ได้หรอ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 22:53:40

ความคิดเห็นที่ 7 ^ เท่าที่ค้นมา เข้าใจว่าถ้าฆ่าผึ้งนางพญาในทันที ผึ้งงานจะไม่ทันเตรียม นางพญาใหม่ให้พร้อมครับ ถ้านางพญาผึ้งตายกะทันหัน ผึ้งงานจะป้อน royal jelly ให้กับตัวอ่อนผึ้งงาน ธรรมดาๆ หลายตัวพร้อมกัน ไม่ใช่ตัวอ่อนที่ตั้งใจให้เป็นผึ้งนางพญาอยู่แล้ว ดังนั้นจึงอาจได้ผึ้งนางพญาที่ไม่สมบูรณ์ และเมื่อมีผึ้งนางพญาใหม่มากกว่า หนึ่ง ก็จะเกิดการสู้กันจนตาย หรือแตกรัง ส่วนการตัดขาผึ้งนางพญา จะทำให้นางพญาวางไข่ไม่ได้ดี ผึ้งงานจะจับ สัญญาณนี้ และเลี้ยงตัวอ่อนผึ้งนางพญาเตรียมไว้ เมื่อตัวอ่อนใกล้จะโต แล้วถึงฆ่านางพญาเดิม เพื่อให้นางพญาใหม่ขึ้นมาแทนที่ เรียกได้ว่าการตัดขาแล้วปล่อยให้ผึ้งงานฆ่าผึ้งนางพญา จะทำให้สืบทอด รังได้พร้อมกว่าน่ะครับ จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 23:26:55