ความคิดเห็นที่ 1 2 หนีตาม “ป้าจี้... หลานมารับแล้วน้า!” เสียงชายหนุ่มตะโกนเรียกฉันดังลั่นบ้าน จะใครซะอีกล่ะคะ ในโลกนี้ มีเพียงคนเดียวที่เรียกฉันว่า ‘ป้า’ ! “หนูทัพพีหลานสุดที่เลิฟของป้า ...คิดถึงจังเลยน้า... จ๊วบๆ” ฉันวิ่งเข้าไปกอดเขาพร้อมหอมแก้มซ้ายขวาสองฟอดโตๆ ปากของชายน้อยคนนี้ไม่เบี้ยว เพียงแค่เวลายิ้ม บนแก้มข้างขวาของเขาจะบุ๋มลงไปเป็นลักยิ้มลึกข้างเดียว แค่ข้างเดียวนั่นก็มากพอแล้วที่ละลายหัวใจใครที่เห็น... ฉันล่ะภูมิใจจริงๆ หลานของฉันหน้าตาน่าร๊ากน่าเอ็นดู๊ “หุหุ ดูสิดู เด็กอาร๊ายโตขึ้นมาแล้ว หัวหูดูน่าหม่ำที่สูด ป้าจี้ต้องระวังหน่อยแล้ว เดี๋ยวทั้งแม่พวกสาวๆ กับพวกอีเก้งกวางทั้งหลายจะมารุ้มทึ๊งหลานชั้น” ฉันแกล้งขยี้ผมเขาเหมือนทำกับเด็กชายตัวเล็กๆ ทั้งที่ขนาดฉันทั้งเขย่งขาทั้งเอื้อมแขนแล้ว เขาก็ยังต้องช่วยเอียงหัวมาให้ฉันลูบ ความจริงนำทัพพ์หลานของฉันแก่กว่าฉันตั้งเก้าปีกว่า ตอนเด็กๆ ฉันก็เรียกเขาว่าคุณทัพพ์ เหมือนที่ฉันเรียกคุณพลกับคุณพลอยนั่นแหละ ก็เขาเป็นลูกชายคนเล็กของคุณหญิงนี่คะ แต่พอฉันโตพอจะรู้เรื่องแล้วมานั่งนับญาติกับเขาขำๆ ...ปู่ของเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับคุณหญิงไพลิน... ดังนั้น ตามศักดิ์ที่แท้จริงแล้ว ฉันอยู่เจนเนอเรชั่นที่อาวุโสกว่าเขารุ่นหนึ่ง เขาก็เลยเรียกฉันว่า ‘ป้า’ ให้สมฐานะศักดิ์ศรีที่แองจี้คู่ควร เหอๆ เวลาไปไหนมาไหน คนนอกที่ได้ยินพวกเราคุยกันจะแอบงง ว่าสองคนนี้มันเล่นอะไรกัน เขาเรียกฉันว่าป้า แต่ฉันรู้ว่าสายตาของเขาที่มองฉัน คือสายตาของพี่ชายใจดีที่รักน้องสาวคนนี้ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ส่วนฉันก็เรียกเขาว่า ‘หนูทัพพี’ บางทีก็ ‘ตาทัพพ์หลานป้า’ หรือไม่ก็ ‘ทับบี้น้อย’ อย่างงั้นอย่างงี้ แต่ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแค่หลานหรือพี่ชาย แม้ว่าความสัมพันธ์ทางสายเลือด เราจะเป็นแค่ญาติห่างๆ กัน แต่เขาในสายตาฉัน... คือคนคนเดียวที่เหลืออยู่ในโลกนี้ ที่ฉันรู้สึกผูกพันเป็นสมาชิกครอบครัวของฉันจริงๆ (ความจริงมีคุณปู่ของฉันอีกคน ท่านเป็นคนแก่ที่หัวทันสมัยไม่เคยเชื่อคำทำนายของไอ้หมอดูบ้านั่นเลย เสียดายที่ท่านตายไปตั้งแต่ตอนฉันอายุแค่ 5-6 ขวบเท่านั้น) ฉันโตมาแบบไม่มีพ่อแม่พี่น้อง ยังดีที่คุณหญิงไพลินเมตตาสร้างบ้านชั้นเดียวหลังน้อยๆ ให้ฉันอยู่ริมสุดรั้วบ้านมาลีวงศ์วัฒนาพานิชกิจเจริญ ในขณะที่คนอื่นๆ รวมทั้งนำทัพพ์ลูกชายคนเล็กอยู่ด้วยกันในบ้านหลังใหญ่ อย่าเพิ่งดึงผ้าเช็ดหน้าค่า ...โธ่บอกแล้วว่าไม่โศกก็ไม่โศกสิค้า ฉันก็มีพยาบาล 1 คนกับพี่เลี้ยงอีกตั้ง 2 คนคอยปรนิบัติให้กินอยู่อย่างดี ถึงไม่ได้กินนมแม่ แต่ฉันก็ได้กินนมผงที่ดีที่สุด มีคุณค่าทางโภชนาการครบสูตร ผสม DHAและ ARA  เสริมพัฒนาการทางสมองจนฉลาดขนาดนี้ หุหุ...และถึงคุณหญิงไม่เคยแตะต้องฉันเลยก็จริง แต่พี่เลี้ยงเล่าว่า มีครั้งหนึ่ง... ฉันร้องไห้เสียงดังจะให้คนอุ้ม คุณหญิงบังเอิญผ่านมาได้ยิน เธอก็เข้ามาโวยวายสั่งให้พี่เลี้ยงรีบๆ อุ้มฉันโดยมีเธอแตะอยู่ที่ไหล่พี่เลี้ยง นึกภาพออกไหมคะ? ก็เหมือนคนที่ไปทำบุญเสร็จแล้วแตะตัวต่อๆ กันตอนกรวดน้ำยังไงล่ะค่ะ 555 ท่านเจ้าสัว คุณพลกับคุณพลอย เชื่อฟังคุณหญิงไม่กล้ามายุ่งอะไรกับฉันเท่าไหร่ มีก็แต่คุณปู่ ที่คุณหญิงสั่งไม่ได้ ท่านมักจะโทรมาบอกให้พี่เลี้ยงอุ้มฉันไปเล่นบนห้องชุดของท่าน กับอีกคน... ตาทัพพีหลานฉัน เขาแอบย่องมาเล่นกับฉันที่บ้านริมรั้วบ่อยๆ พอฉันโตหน่อย เขาก็ชอบอุ้มฉันออกไปเที่ยวเล่นเป็นประจำจนโดนคุณหญิงทำโทษทุกครั้งที่เธอจับได้ ถ้าใช้ภาษานางเอกบรรยาย ก็คงต้องบอกว่า ‘นำทัพพ์เป็นคนอุ้มฉันออกมาจากความโดดเดี่ยวอ้างว้าง’ (อย่าเพิ่งอ้วกนะค้า) ตอนเด็กๆ ฉันติดนำทัพพ์มาก โธ่ ก็เด็กน่ะ เซ้นส์ดีจะตาย ฉันคงรับรู้ได้ด้วยสัมผัสล่ะมั๊ง ว่าใครอุ้มฉันโดยไม่ได้รับเงินเดือน พวกพี่เลี้ยงบอกว่าฉันยิ่งโต ยิ่งหน้าตาเหมือนเขาราวกับเป็นพี่น้องกันแท้ๆ แต่ฉันคิดว่า... เป็นเพราะฉันเลียนแบบวิธียิ้มมาจากเขามากกว่า ทุกวันหลังอาหารเย็นที่เขากินร่วมโต๊ะกับครอบครัว เขาจะแอบเก็บท้องมานั่งกินต่อที่บ้านฉัน แล้วทำการบ้านด้วยกัน ฉันกล้าการันตี ผู้หญิงคนไหนได้ตาทัพพีหลานฉันไปทำสามีนับว่าโชคดีที่สุดในโลก เพราะเขาผ่านการฝึกฝนจากฉันมาแล้ว ย่อมต้องเป็นพ่อที่ดีแน่ๆ ขนาดตอนนั้นเขาแค่สิบกว่าขวบเอง ยังเลี้ยงฉันให้เติบโตมาเป็นหญิงสาวที่น่ารักได้ขนาดนี้ หุหุ (ที่เล่ามาทั้งหมดน่ะ ไม่ได้จะชมตาทัพพีหรอกค่ะ อิอิ อย่าเข้าใจผิด) จนฉันถูกส่งไปเข้าโรงเรียนประจำนั่นแหละ เราถึงได้ห่างๆ กันไป ยิ่งเขาต้องจากบ้านไปอยู่หอตอนเรียนมหา’ ลัยและยังไปเรียนต่อคนละซีกโลกอยู่หลายปี ...กลับมาบ้านได้ไม่ถึงสองปี เขาก็ลาออกไปทำงานอยู่ต่างจังหวัด ส่วนฉันเอง โตขึ้นก็ติ๊ดแตก มีโลกส่วนตั๊วส่วนตัว แหม...ยอมให้ใครเข้าใจได้ง่ายๆ ก็ไม่ใช่ศิลปินสิคะ   แม้ว่าต่างคนก็ต่างเติบโตขึ้นมีชีวิตของตัวเอง ไม่มีเวลาให้กันเหมือนตอนเด็กๆ แต่ถึงยังไง เราสองคนป้าหลานก็ยังรักกันไม่เปลี่ยน... “นี่หายหน้าหายตาไปตั้งนาน หนีป้าจี้ไปอยู่บ้านนา เกรียมกลับมาเชียว” ฉันก็แซวไปงั้นแหละ เขาไม่ดำซักหน่อย แค่มีรอยแดงตรงจมูกกับโหนกแก้มแบบไปออกแดดมา ช่วยทำให้ใบหน้าขาวใสที่ดูเป็นหนุ่มน้อยขี้เล่นอารมณ์ดีมีความคมเข้มกว่าปกติขึ้นมาหน่อย แต่มันก็เล็กน้อยเท่านั้นแหละ เจอรอยยิ้มกว้างกระจ่างสดใสนั่นเข้าไป อายุก็หดหายไปเป็น 10 ปีเหมือนเดิม “ดำขึ้นจริงรึเปล่า?” เขาทำเสียงดีใจ “...แล้วดูมีอายุขึ้นมั่งมั๊ยป้า?” มีแต่คนอื่นเค้าไม่อยากดูแก่ แต่หลานชายฉันกลับตรงกันข้าม นำทัพพ์อายุขึ้นต้นด้วยเลขสามมากว่าปีแล้ว เขาเรียนจบปริญญาเอกด้าน... (เค้าเรียกว่าอะไรน้า ฉันจำชื่อยากๆ ไม่ได้ รู้แต่ว่ามันคือสาขาหนึ่งจำพวกไบโอเทคโนโลยี เป็นการเอาวิชาชีววิทยามาผสมกับวิชาคอมพิวเตอร์ ไม่รู้มันมารวมกันได้ยังไงเน๊อะ เหอๆ) เคยทำงานวิจัยร่วมกับปรมาจารย์ชื่อดังของโลก แต่หน้าตาของเขาเหมือนนักศึกษาหนุ่มยังเรียนไม่จบปริญญาตรี อายุไม่น่าจะเกินยี่สิบสอง ยิ่งเวลายิ้มโชว์บุ๋มที่แก้มขวานี่ไม่มีใครคิดหรอกค่ะว่าเขาเป็นจีเนียสที่บริษัทอย่างเซเลร่า  มอนซานโต  หรือดูปองท์  แย่งตัวกัน (ฉันไม่รู้หรอกว่าบริษัทพวกนี้เค้าทำอะไร แต่เห็นเค้าว่ากันว่ามันใหญ่ๆ ) ขอเม้าต่ออีกหน่อยนะค้า แหม มันติดลม... ฉันล่ะภูมิใจจิงจี๊ง มีหลานชายทั้งน่ารักทั้งเก่งปานนั้น แถมไม่ขี้อวดด้วย เขาไม่แม้แต่ใส่คำนำหน้าตัวเองว่าดอกเตอร์ทั้งๆ ที่จบดอกเตอร์ ไม่เหมือนคุณพล ทำอะไรนิดๆ หน่อยๆ ก็ต้องเป็นข่าว ไปเรียนภาษาข้างๆ ฮาร์วาร์ดอยู่สองสามเดือน หนังสือพิมพ์รีบเอาไปเขียนว่า ทายาทเจ้าสัวทรูฟู๊ตจบปริญญาจาก (ข้าง) ฮาร์วาร์ด เหอๆ นอกจากฉลาดแล้ว ทัพพีน้อยยังเป็นเด็กยอดกตัญญูค่ะ แทนที่จะอยู่รับเงินเดือนสูงลิบลิ่วที่โน่น เขาเลือกที่จะกลับมาทำงานให้ทรูฟู๊ต ช่วยงานท่านเจ้าสัวกับคุณพล แต่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น อยู่ๆ ...วันดีคืนดี เขาก็ลุกขึ้นมาขอลาออกจากกงสี แล้วหนีไปทำนาอยู่บ้านนอกซะงั้น ฉันเคยถามเขาเหมือนกัน แต่คำตอบที่ฉันได้รับเป็นแค่ยิ้ม... ยิ้มที่ผิดไปจากยิ้มปกติของเขา (ตาทัพพ์เขามักไม่ค่อยเล่าเรื่องของเขาให้ฉันฟังเท่าไหร่ ส่วนใหญ่เขามักจะชวนคุยเรื่องของฉันกับเรื่องสนุกๆ ทั่วๆ ไปมากกว่าค่ะ ขี้โกงจริงๆ เลยเน๊อะ) พวกกระจอกข่าวทั้งหลายเม้ากันให้สนั่นว่า เขามีปัญหากับคุณพลจนทนไม่ไหว ต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อประชดชีวิต แน่ล่ะที่ใครๆ จะมองอย่างนั้น ก็ในโลกนี้ จะมีคนสักกี่คน ที่มีดีกรีระดับ Ph.D. มีฐานะดี มีชาติตระกูลดี และมีโอกาสดีอย่างนำทัพพ์ แต่กลับทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างออกต่างจังหวัดไปทำนา? คุณพลฟันธงว่า Ph.D. ย่อมาจาก Permanent Head Damage นำทัพพ์น่ะ... บ้า! แต่ฉันไม่เห็นว่าเขาบ้าตรงไหนเลย มีกฏกติกาตรงไหนเหรอ ที่ห้ามคนเรียนเก่งและมีเงินเป็นชาวนา? ฉันกลับปลื้มกับความคิดของทัพพีน้อยหลานฉันมากมาย เขาเองก็ภูมิใจเหมือนกัน... เวลาเขากรอกแบบฟอร์มอะไรก็ตาม ถ้ามีอาชีพ ‘เกษตรกร’ มาให้เขาเลือก เขาจะติ๊กถูกที่ช่องนั้นเสมอ แต่ถ้าตรงอาชีพเป็นช่องว่างให้เขาเติม เขาจะเติมอาชีพของเขาว่าเป็น ‘ชาวนา’ เพราะเขาบอกว่าเขาเป็นชาวนาจริงๆ อย่าค่ะ อย่าเพิ่งหมั่นไส้หลานฉันนะค้า เขาไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำเพื่อสังคมแบบนายงามรักเด็ก เขามีเหตุผลของเขาค่ะ... ‘ทำไมหนูทัพพีอยากเป็นชาวนาคะ? สงสัยแอบหลงรักลูกสาวชาวนามากกว่าม้าง สารภาพกับป้าจี้มาซะดีๆ นะ’ ฉันเคยแกล้งแหย่เล่นไปงั้น นึกว่าเขาคงละล่ำละลักปฏิเสธแน่ๆ แต่ที่ไหนได้... หลังจากเงียบอึ้งไปนาน เขาก็ทำหน้าเจ็บปวดแบบพระเอกมิวสิควีดีโอเพลงอกหักตอนบอกเสียงต่ำโดยไม่มองหน้าฉันว่า... ‘เค้าไม่รักผู้ชายพิการอย่างหลานป้าจี้หรอก’ กรี๊ด ฉันฟังแล้วโมโหปรี๊ดขึ้นสมอง ใครยะ ใครบังอาจปฏิเสธทับบี้น้อยของช้านนนน? เดี๋ยวก่อนนะ... สรุปว่า Ph.D. ไม่ใช่ย่อมาจาก Permanent Head Damage แต่ย่อมาจาก Permanent Heart Damage ชิมิ? งั้นก็แปลว่า สาวบ้านนาคนนั้นมีตัวตนจริงๆ เหรอ? เธอคนนั้นเป็นใคร? ฉันพยายามเค้นถามอยู่นานแสนนาน ‘ไปพามาให้ป้าดูหน่อยเร้ว ไม่งั้น... เดี๋ยวป้าก็ไม่เป็นผู้ใหญ่ไปขอเมียให้นะ’ ตอนเด็กๆ เขาเคยเกี่ยวก้อยสัญญากับฉันว่าโตขึ้น จะให้ป้าจี้เป็นผู้ใหญ่ไปสู่ขอภรรยา (ไม่รู้ว่าหลานฉันคิดได้ไง หลอกเด็กชัดๆ) ‘ใจคอหนูทัพพ์จะไม่เล่าอะไรให้ป้าฟังเลยใช่มั๊ย?’ ฉันทำเสียงน้อยอกน้อยใจ สุดท้าย เขาก็เลยยอมเล่าความจริงให้ฟัง แต่ความจริงของเขามันไปโน่น... ‘ที่ทัพพ์อยากเป็นชาวนาน่ะ ไม่ใช่เพราะความรักหรอก แต่เป็นเพราะศรัทธาต่างหาก... ทัพพ์ศรัทธาในตัวชาวนาคนหนึ่ง หึหึ ...จะเรียกเขาว่า ไอด้อลก็ได้ เขาเป็นไอด้อลของทัพพ์‘ ‘ผู้หญิงผู้ชาย?’ ฉันยังถามอยู่ประเด็นเดิมไม่เลิก อ้าว ก็ถ้าเป็นผู้ชาย ฉันจะได้ทำใจก่อนเป็นผู้ใหญ่ไปสู่ขอไงคะ ‘ผู้ชาย...’ อ๊ากกกก เป็นผู้ชายจริงๆ ด้วย แต่เอาเหอะ เกิดเป็นป้ายุคนี้ ต้องทำใจ หลานชายอยากให้ไปสู่ขอสามีก็ต้องไป ‘หล่อเหรอ?’ ก็เขาใช้คำว่าไอด้อล ช่วยไม่ได้... มันทำให้ฉันนึกถึงพวกนักร้องเกาหลีที่สาวๆ กรี๊ดๆๆ กัน ‘เอ... ก็... หน้าตาดีนะ แต่แกแก่แล้วล่ะ’ ‘เอ่อ... หรือว่า ...อ้า... อย่าบอกนะว่า หนูทัพพ์อกหักจากสาวบ้านนา ก็เลยเบี่ยงเบนไปรักลุงชาวนาแก่ๆ แทน?’ ‘บ้า! ป้าจี้ใช้ไรคิด... หา?’ ‘อ๊าว ก็ไอด้อล...’ ‘ไม่ใช่ว้อย ‘ลุงสิบ’ น่ะ แกเป็นชาวนาที่ยิ่งใหญ่ในตัวเอง มีวิสัยทัศน์ที่ไม่เหมือนใคร เป็นนักต่อสู้ที่น่ายกย่อง ในยุคที่ชาวนาทุกคนหันไปใช้สารเคมีทำนา แต่แกกลับทวนกระแส ลองผิดลองถูกทำเกษตรอินทรีย์มาด้วยตัวเองเป็นสิบๆ ปี แล้วช่วยสอนชาวบ้าน...’ ต่อจากนั้น ทัพพีน้อยก็บรรยายสรรพคุณ ‘ลุงสิบ’ ไอด้อลของเขาต่ออีกเป็นชั่วโมง ‘ถึงแม้แกไม่มีโอกาสเรียนสูงๆ แต่แกกลับมีความรู้ด้านเครื่องกลจนพัฒนาเครื่องไม้เครื่องมือต่างๆ อย่างเครื่องสีข้าวขนาดเล็กสำหรับชาวบ้านใช้ในครัวเรือน แกยังเป็นเทพเจ้าด้านการพัฒนาพันธุ์ข้าว ไม่ต้องถอดรหัสพันธุกรรม ไม่ต้องจีเอ็มโอ เก่งกว่าคนเรียนเฉพาะทางด้านไบโอเทคฯ อย่างทัพพ์ซะอีก ’ สรุปได้ว่า ลุงสิบเป็นแรงบันดาลใจให้ทัพพีน้อยเลือกเรียนคณะเกษตรศาสตร์ตอนปริญญาตรี ทำให้เขามีความคิดอยากทำนา ...คงเป็นอย่างที่ฉันเคยได้ยินมาว่า ‘เด็กผู้ชายจะเติบโตด้วยการเดินตามหลังผู้ใหญ่ที่เขาชื่นชม’ มั๊งคะ แต่เด็กผู้หญิงน่ะ สนใจเรื่องของความรักมากกว่า หุหุ ฉันพยายามหักพวงมาลัยเลี้ยววกกลับไปถามถึง ‘สาวบ้านนาคนนั้น’ ของเขา แต่ ‘ไม่มีอะไรมากหรอกป้า เธอก็แค่เป็นหนึ่งในบรรดาลูกสาวชาวนามากมายที่ได้เรียนหนังสือในเมือง แล้วทิ้งอาชีพชาวนาของบรรพบุรุษไปทำงานให้บริษัทฝรั่งก็เท่านั้นเอง แล้วเธอก็ไม่สน ‘ชาวนาขาเป๋’ ด้วย ป้าเลิกพูดถึงเธอเถอะนะ’ คำตอบที่ได้ มันน้อยนิดจนปิดสวิตช์โหมดอยากรู้อยากเห็นของฉันไม่ได้ พอได้โอกาสเหมาะ ฉันก็เลยแกล้งขอไปเยี่ยม ’บ้านนา’ ของเขา... คิคิ... หารู้ไม่ว่า... นั่นคือจุดเริ่มต้นของนิทานเรื่อง ‘กระบือน้อยผจญภัย’ ที่ฉันต้องกลายเป็นนางเอกในเวลาต่อมา! จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 23:54:31

ความคิดเห็นที่ 2 “เย้ย...! ป้าจี้” “อาร้าย... เรียกซะตกกะจาย” “ป้าจะขนอะไรไปนักหนา? จะย้ายบ้านรึไง?” นำทัพพ์ร้องโวยวายตอนเห็นข้าวของกองพะเนินที่ฉันเตรียมไว้ มีกระเป๋าเดินทาง 4 ใบใหญ่ ลังไม้ขนาดเกือบเท่าตู้กับข้าวที่ใส่อุปกรณ์หากินจนเต็มล้นทะลักเห็นม้วนผ้าใบกับขาหยั่งสำหรับวาดภาพโผล่ขึ้นมา นอกจากนั้นยังมีลังใส่หนังสือ สมุดสเก็ตช์ กระป๋องสี กาว และปั๊มลมแอร์บรัช คอมพิวเตอร์แบบตั้งโต๊ะ พร้อมจอขนาด 36 นิ้ว “ นี่ ...นี่ป้าจี้กะจะไปกี่วันกันเนี่ย?” เขาถามเสียงสยอง “ไม่รู้ เบื่อเมื่อไหร่ค่อยกลับ ถ้าติดใจบ้านนาของหนูทัพพี ป้าก็ว่าจะอยู่ซะเลย” ฉันตอบไม่รู้ไม่ชี้ ขณะปีนขึ้นไปบนบันไดเพื่อปลดเงื่อนที่ผูกเปลผ้าสุดรัก ซึ่งฉันแขวนเอาไว้นอนอืดตอนกลางวันลงมาจากคานเหนือโถงกลางบ้าน “เหวอ... ไม่นะป้า!” เขาโวยวาย “อะไรกัน ทำหน้าอย่างงั้น รังเกียจป้าจี้เหรอ? กาซิก...ฮือๆ ไม่มีใครรักป้า อยู่คนเดียวง้าวเหงา  มีหลานกะเค้าทั้งคน พอมันเป็นหนุ่มก็ทอดทิ้งป้า นานน๊านน...โผล่มาให้เห็นหน้าแว๊บๆ แล้วก็หนีป้าไปทู๊กที คราวนี้ก็หลอกให้ป้าดีใจ ไหนว่าจะมารับป้าไปอยู่ด้วย แต่พอเอาเข้าจริงๆ ก็ ” “จะบ้าเหรอป้าจี้ ก็ทัพพ์เห็นป้าโทรไปบ่นว่าเบื่อๆ ยังหางานทำไม่ได้ ทัพพ์ก็เลยชวนไปเที่ยวที่บ้าน แต่ไม่ได้หมายความว่า...” “แง๊... ใจร้าย อายุป้าปูนนี้ยังจะให้ป้าออกไปหางานทำอีกเหรอ? ไม่ต้องเอามาเป็นข้ออ้างเลย ในเมื่อหนูทัพพ์ไม่ต้องการป้าแล้ว ป้าไปอยู่บ้านคนชราก็ได้ ฮือๆๆ...” ฉันแอบเห็นนะ แววตาของเขาที่กำลังมองฉัน ไม่ได้เห็นป้าแก่ขี้น้อยใจบ่นว่าโดนลูกหลานทอดทิ้ง แต่เป็นเด็กเอาแต่ใจกำลังงอแง “ไม่ใช่ทัพพ์ไม่ยอมให้ป้าจี้ไปอยู่ด้วย...” เขาทำเสียงยานด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ “...ถ้าไม่มี ‘เรื่องนั้น’ น่ะ ทัพพ์ยังไงก็ได้อยู่แล้ว แต่ป้าก็รู้ดีนี่ว่า แม่น่ะ... โอ๊ย!” พูดมากดีนัก ฉันเลยแกล้งโยนเปลผ้าลงมาคลุมหัวเขา นี่ถ้าไม่ติดที่ขาของเขาไม่ค่อยจะปกตินะ ฉันจะโดดจากบันไดนี่ลงไปแหมะใส่เขาซะเลย “ชิชิ... แม่เธอ ปัญหาเธอ... ป้าไม่เกี่ยวซะหน่อย” จริงๆ ฉัน ‘เกี่ยว’ ค่ะ! ฉันไม่รู้ว่าคุณหญิงนึกยังไง หลังจากที่นำทัพพ์เรียนจบกลับมา เธอก็มีเริ่มมีดำริแปลกๆ พยายามจับคู่ฉันกับลูกชายคนเล็ก แว่วเสียงพวกกระจอกข่าวในบ้านแอบเม้ากันประมาณว่า ในพินัยกรรมที่คุณหญิงทำไว้ไม่มีชื่อฉันอยู่เลย แต่ลึกๆ เธอก็อยากจะให้ฉันได้สมบัติด้วย ในเมื่อฉันเป็นลูกสาวเธอไม่ได้... ก็ให้เป็นลูกสะใภ้แล้วกัน เงินทองไม่รั่วไหลดี! นี่มันยุคไหนกัน จับลูกสาวแท้ๆ (ที่ไม่ยอมรับเป็นลูก) กับลูกชายบุญธรรมแต่งงานกันด้วยความงกสมบัติ  ฉันไม่รู้ว่าข่าวนี้เชื่อได้แค่ไหน ไม่คุณหญิงก็พวกกระจอกข่าวในบ้านนั่นแหละที่ดูละครน้ำเพาะยุงมากไปแน่ๆ เหอๆ มันไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ ฉันกับตาทัพพีน่ะ ไม่มีวันเป็นไปได้ ก็ฉันน่ะ รักเขาจะตาย แต่... จะอธิบายยังไงดีน้อ... เอางี้! คุณรักพ่อ พี่ชาย น้องชายของคุณไม๊ล่ะ แล้วคุณเคยคิดอยากจะทำ ‘อะไรอย่างงั้น’ กับพวกเขาไม๊ (ก็แต่งงานน่ะ มันต้องทำ ‘อะไรอย่างงั้น’ กันนี่นา) ไม่แม้แต่จะคิดใช่ม้า? ฉันก็รู้สึกอะไรประมาณนั้นกับตาทัพพ์แหละ ถึงฉันจะดูบ้าๆ แต่งตัวทำผมไม่เหมือนชาวบ้าน แต่ฉันไม่วิตถารนะคะ และฉันก็มั่นใจล้านล้านล้านเปอร์เซ็นต์ว่า ทับบี้น้อยของฉันต้องรู้สึกเหมือนกันกับฉันแน่ๆ “หนูทัพพีก็อย่าไปรายงานท่านแม่เซ่” “แล้วป้าจี้คิดจะหายตัวไปเฉยๆ เหรอ ถ้าแม่จับได้ว่าป้าจี้หนีมาอยู่กับทัพพ์ เดี๋ยวก็ได้เป็นเรื่องหรอก ” หลานชายฉันทำหน้าลำบากใจ “ป้าจี้หายไปไหน ไม่เคยมีใครเค้าสนใจอยู่แล้วเน่” ไม่นะคะ  ฉันไม่ได้พูดประโยคนี้ออกมาด้วยความน้อยใจแต่อย่างใด ถึงคุณหญิงจะไม่ยกสมบัติให้ฉันสักกะแดง ฉันไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย เพราะเธอได้ให้สิ่งฉันชอบที่สุดโดยไม่รู้ตัว... สิ่งที่เธอให้ฉัน เธอไม่ได้ให้ลูกรักคนไหนทั้งนั้น นั่นก็คือ... ฟรีด้อมมมมม อิสระเสรีแสนสุขใจ ลั้นลา ฉันจะเล่น จะเรียน จะทำบ้าบออะไรก็ได้ ไม่มีใครว่า แถมยังเอาบิลไปเบิกค่าใช้จ่ายได้ทุกอย่าง ฉันก็เลยไม่เคยขัดสน แถมท่านเจ้าสัวกับคุณพลสงสารฉันหัวเดียวกระเทียมลีบ เลยช่วยกันทำบุญไถ่บาปด้วยการให้เงินฉันบ่อยๆ (น่าอิจฉามั๊ยล่ะคะ) แต่ฉันใช้เงินน้อยมาก (ยิ่งเมื่อเทียบกับคุณพลอยในวัยเดียวกัน) ฉันก็เลยมีเงินเหลือมากมายจนเอามันมาเป็นค่าตกแต่งบ้าน... ฉันค่อยๆ ดัดแปลงบ้านน้อยหลังนี้ให้กลายเป็นสตูดิโอทำงานศิลปะขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยผลงานของฉัน มีทั้งภาพวาด ภาพพิมพ์ ประติมากรรม และวัสดุอุปกรณ์ต่างๆ ที่ฉันใช้ทำพวกศิลปะจัดวาง (Installation Art) ฉันออกแบบทุกอย่างให้เหมาะกับรสนิยมและการใช้ชีวิตแบบติ๊ดๆ ของฉัน คุณจะไม่เห็นอะไรอย่างงี้ในบ้านของสาวน้อยปกติแน่นอน อย่างเช่น... ในโถงนั่งเล่นของฉันนอกจากมีเปลผ้าแขวนห้อยตรงกลางแล้ว ก็ยังมีเครนสำหรับยกประติมากรรมชิ้นใหญ่ๆ ส่วนในห้องที่ฉันนอน ก็มีทั้งกี่กระตุก  จักรเย็บผ้า และเครื่องปักผ้าด้วยคอมพิวเตอร์ ห้องอาหารของฉันมี เลื่อยวงเดือน  อยู่บนโต๊ะกลาง ข้างๆ วางเครื่องโม่ซีเอ็นซี  ในครัวของฉันยังมีเตาหลอมโลหะ ถังแก๊ซสำหรับงานเชื่อม แล้วก็ตู้เพลงแบบหยอดเหรียญที่ตาทัพพีได้มาจากร้านขายของเก่าด้วยค่ะ อันหลังสุดนี่ไม่เกี่ยวกับการทำงานของฉัน แต่ฉันเอาไว้ฟังเพลง และหารายได้พิเศษเวลาตาทัพพีมากินข้าวที่บ้าน เขาจะต้องหยอดเหรียญฟังเพลงทุกครั้ง ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนซื้อให้ฉันเป็นของขวัญวันเกิดแท้ๆ อิอิ ถ้าฉันเป็นลูกสาวคนเล็กของคุณหญิงไพลินน่ะเหรอคะ ฉันคงไม่ได้มีบ้านในฝันแบบนี้แน่ๆ แต่คงจะมีห้องนอนส่วนตัวเป็นสีจมปู (อูแหวะ) มีผ้าม่านลูกไม้แสนสวย (อูแหวะ) และตู้เย็นสำหรับใส่เครื่องสำอางกันเหี่ยวอยู่บนชั้นสองของคฤหาสหรูเริดๆๆ มองจากหน้าต่างบ้านฉันออกไปเห็นมันทุกวัน โชคดีที่ฉันไม่ซึมซับรสนิยมลูกครึ่งกรีกผสมพระเจ้าหลุยส์มา แล้วก็ไม่มีความฝันอยากเป็นศิลปินที่เขาว่ากันว่าไส้แห้งแน่ๆ แต่คงโดนฝังค่านิยมให้ชอบเรียนด้านบริหารเหมือนอย่างคุณพลเพื่อมาดูแลกิจการ เวลาว่างก็โดนบังคับให้เรียนบัลเล่ต์กับเปียโน จะได้มีคุณสมบัติพื้นฐานของคุณหนูไฮโซอย่างคุณพลอย (อูแหวะอีกที) มีก็แต่นำทัพพ์ที่ได้เรียนในสิ่งที่เขาสนใจ เพราะคุณหญิงเกร็งๆ ไม่กล้าขืนใจใส่รสนิยมของเธอลงในสมองของเขาเหมือนที่ทำกับลูกแท้ๆ ออกจะเกรงใจและตามใจเขาเป็นพิเศษด้วยซ้ำ ‘ทัพพ์รู้สึกเหมือนเป็นกุมารทองของแม่’ เขาเคยบอกฉันอย่างงั้น ‘ ทัพพ์อยากให้แม่ดุว่าเหมือนพี่ๆ บ้าง’ ‘คุณหญิงไม่กล้าหรอก ก็หนูทัพพีเป็นตัวโชคลาภวิเศษ ทั้งนำทรัพย์ ทั้งคาบทัพพีเงินทัพพีทองมาอยู่บ้านนี้นี่นา เหอๆ ’ คุณหญิงไม่เคยรู้ว่า ลูกชายคนเล็กของเธอมีความฝันอยากเป็นชาวนา กลับดีใจคิดว่าที่เขาเลือกเรียนด้านการเกษตรเพื่อมาช่วยกิจการของตระกูล ซึ่งเขาก็เคยพยายามช่วยแล้วจริงๆ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่มีใครรู้ เขากลับไปทำตามความฝันของตัวเอง ... ตอนแรกๆ ที่เขาจากไป คุณหญิงทั้งโกรธ ทั้งเสียใจมาก ที่ลูกชายยอดกตัญญูกลายเป็นอกตัญญูกระทันหัน ยังดีที่เขากลับมาเยี่ยมเธอบ่อยๆ เอาข้าว เอาผลไม้ที่เขาปลูกเองมาฝากแม่ จนคุณหญิงลดดีกรีลงมาเหลือแค่งอนๆ นิดหน่อย (ฉันว่าเธอไม่ได้เห็นแก่ข้าวของกระจอกๆ ที่ตาทัพพ์ให้หรอกค่ะ เธอคงกลัวคำทำนายหมอดูไม่เป็นผลมากกว่าถ้าตัดลูกชายคนเล็กคาบทัพพีเงินทัพพีทองทิ้งไป) ในที่สุด ทัพพีน้อยหลานชายฉันก็ใจอ่อนยอมยกข้าวของทั้งหมดใส่รถโฟล์วีลคันโตของเขาแต่โดยดี อะโด่ ทำเป็นมาเถียงกับป้า เคยชนะที่ไหนกันล่ะ แล้วเราก็ออกเดินทาง... บนทางด่วนขาออกเมืองบ่ายวันนี้โล่งว่าง มีรถหลายคันแซงผ่านไป ทิ้งให้รถของเราแล่นอยู่โดดเดี่ยวบนถนนสีเทาอ่อนทอดยาวไปไกลสุดสายตา... นำทัพพ์เป็นคนขับรถช้า... ไม่รู้ว่าด้วยความนุ่มนวลของการเคลื่อนที่ เพลงแจ๊สเบาๆ ที่มีเสียงของคนขับฮัมคลอไปด้วย หรือกลิ่นอ่อนๆ ของน้ำหอมปรับอากาศ ที่ทำให้รถของเขาเหมือนมีมนต์วิเศษ... ต่อให้เป็นเช้าวันจันทร์ในชั่วโมงเร่งด่วนที่รถโคตะระติด แล้วเขาต้องส่งฉันซึ่งตื่นสายไปมหาลัยเพื่อสอบวิชามหาโหดที่ยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยก็ตาม มันก็ยังสามารถทำให้ฉันรู้สึกราวกับว่าเขากำลังพาฉันขับรถเล่นกินลมชมวิวได้อย่างเหลือเชื่อ อย่าว่าแต่ตอนนี้ฉันกำลังได้ไปเที่ยวจริงๆ ยิ่งอากาศสดใสอย่างงี้ เมฆสีขาวฟูฟ่องเหมือนสายไหมก้อนโตลอยละล่องอยู่บนฟ้าสีฟ๊าฟ้า... ฉันเอนเบาะลงนอนกอดหมอนห่มผ้าห่มที่เตรียมมาแล้วหลับตาอย่างมีความสุข นึกว่าจะตีตั๋วนอนสักชั่วโมง รอให้ออกไปไกลกว่านี้หน่อยแล้วค่อยตื่นมาดื่มด่ำกับทิวทัศน์ทุ่งนาสีเขียวขจีสุดลูกหูลูกตาใต้ฟ้าสดใส แต่ที่ไหนได้ ผ่านไป 15 นาที... “ถึงแล้ว!” “เย้ย...ย!!! ถึงแล้ว?” ...อะไรกัน? ฉันยังไม่ทันหลับเลยนะ “ก็ถึงแล้วจริงๆ นี่ไงป้าจี้... ซอยบ้านนาของทัพพ์” ฉันลืมตาขึ้นมาเห็นป้าย ‘โรงเรียนชาวนา ณ นครแห่งข้าว’ อยู่หน้าปากซอยที่มีวินมอไซด์จอดอยู่ข้างเพิงขายอาหารริมคลองซึ่งทอดยาวขนานไปกับถนนแคบๆ ลาดยางมะตอย เมื่อมองเข้าไปเห็นต้นไม้ใหญ่เรียงรายเป็นแนวอยู่สองข้างทางดูสงบร่มรื่นผิดจากถนนสี่เลนด้านหน้าทางเข้าที่แยกมาจากไฮเวย์ซึ่งเต็มไปด้วยฝุ่นควันจากรถบรรทุกที่วิ่งกันขวักไขว่ ทัพพีขับพาฉันเลี้ยวตรงเข้าไปในซอยนี้ไม่มีลังเลราวกับเป็นบ้านของเขาจริงๆ “ทับบี้ หลอกพาป้าจี้มาที่ไหนเนี่ย?” ฉันโวยวายไม่หยุด เขาก็เลยต้องเป็นฝ่ายหยุดรถแล้วหมุนหัวฉันให้หันออกไปทางหน้าต่าง ชี้ให้ดู... เอิ่ม มันคงเป็นทุ่งนามั๊ง... ทุ่งนาหน้าตาแปลกๆ ที่อยู่ถัดจากแนวต้นไม้เข้าไป “ไม่หลอกซะหน่อย นี่ไงป้า... บ้านนาจริงๆ นะ” “ไม่จี๊ง... หมายความว่ายังไง นี่เราเพิ่งออกจากบ้านมาแค่ไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ ก็ไหนว่าหนูทัพพีออกต่างจังหวัดไปทำนาไง?” “นี่ก็ต่างจังหวัดแล้วไง จังหวัดปทุมธานี” “...” ฉันได้แต่อ้าปากค้าง “ขี้โกงนิ” ปทุมธานีมันต่างจังหวัดตรงไหน?... โอเค มันก็... ไม่ใช่กรุงเทพอ่ะนะ แต่ว่า... ไม่นะ ฉันยังรับไม่ได้อยู่ดี “ขี้โกงตรงไหน? ทุกที่บนผืนแผ่นดินไทยเราปลูกข้าวได้ เพราะคนไทยกินข้าว และคนไทยก็เป็นคนปลูกข้าวมาแต่ไหน” มันก็จริงอยู่หรอกนะ... แต่ว่า... “อย่าว่าแต่... ที่นี่เป็นพื้นที่ในทุ่งหลวงรังสิต... แหล่งปลูกข้าวที่สำคัญที่สุดแห่งหนึ่งของไทย ...ในสมัยรัชกาลที่ 5  ถึงกับมีการตั้งจังหวัดชื่อว่าธัญบุรีขึ้นมาเชียวนะ เป็นเมืองสำคัญที่ประวัติศาสตร์แห่งสยามประเทศต้องจารึกไว้เกี่ยวกับการทำนา” เหรอ? เนี่ยอ่ะนะ แหล่งปลูกข้าวสำคัญในประวัติศาสตร์ไทย??? ฉันมองเลยจากทุ่งนาหน้าตาแปลกๆ ของเขาออกไปเห็นหลังคาหมู่บ้านจัดสรรเรียงรายอยู่ไกลๆ ... เลยออกไปทางโน้นเป็นรั้วโรงงานอุตสาหกรรม แถมมีเสาไฟฟ้าแรงสูงประดับปลายฟ้า ไม่ใช่ต้นตาลกับกระท่อมปลายนาหลังน้อย หรือทิวเขาลิบๆ อย่างที่ฉันคิดไว้เลย โดยเฉพาะ แปลงนาของตาทัพพี ไม่ใช่ท้องนาสีเขียวขจีสุดลูกหูลูกตา แต่เป็นนาข้าวที่แปลกประหลาด มีมุ้งกางเป็นกระหย่อมๆ แถมแบ่งแปลงเป็นผืนย่อยๆ แต่ละแปลงสูงต่ำไม่เท่ากัน สีสรรก็ไม่เหมือนกัน “บ้านที่ทัพพ์ปลูกอยู่ด้านในลึกเข้าไปติดคลองอีกสายทางโน้น” เขาเล่าพลางหันไปขับรถต่ออย่างอารมณ์ดี “ ส่วนที่ดินผืนข้างหน้าติดถนนซอยที่เราเห็นนี่ ทัพพ์ยกให้น้าสิบทำเป็นแปลงปลูกทดลองของโรงเรียนชาวนา” “ตรงนั้นที่เป็นนาเขียวๆ ผืนใหญ่นั่นน่ะเหรอ บ้านนาของทัพพ์?” ฉันยังคาดหวังว่าจะได้เห็นบ้านนาในอุดมคติ “ไม่ใช่อ่ะ... ตรงโน้นมันสนามกอล์ฟ” แป่ว! ฉันพอจะรู้ว่า ตาทัพพีเขาได้มรดกจากปู่ของเขาเป็นโฉนดที่ดินมากมาย กระจายอยู่แถวๆ ปทุมธานีไปจนถึงอยุธยา อ่างทอง และสุพรรณบุรี  แต่คิดไม่ถึงว่า เขาจะ ‘ออกต่างจังหวัดไปทำนา’ อยู่แค่ปลายจมูกของกรุงเทพฯ นี่เอง จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 23:57:55

ความคิดเห็นที่ 3 “กรุงเทพฯ กับจังหวัดรอบๆ กรุงเทพฯ เนี่ย คืออู่ข้าวอู่น้ำมาแต่ไหนแต่ไรแล้วรู้ไม๊ สมัยก่อนชาวบ้านก็คือชาวนานั่นแหละ ปลูกข้าวพอกิน แล้วก็ส่งหางข้าวหรือที่เรียกว่าส่วยหรือภาษีให้หลวงไว้เป็นเสบียงทำศึก ที่เหลือก็มีแต่เอาไปทำบุญ แต่พอเราทำสนธิสัญญาเบาวริ่ง  ในสมัยรัชกาลที่ 4 ป้าจี้เคยเรียนมั๊ย ประวัติศาสตร์น่ะ? ” “ป้าจี้จำท่านเซ่อได้ แต่ป้าจี้ไม่รู้ว่าสนธิสัญญาเบาวริ่งมันยังไงนะทับบี้?” “ก็คือ FTA  ยุคล่าอณานิคมสมัยโน้นนั่นแหละป้า เป็นการเปิดการค้าเสรีกับชาติตะวันตกซึ่งอยากได้ข้าวของไทยเรา... ก่อนหน้านั้น เราไม่ขายข้าวให้ประเทศอื่น เพราะกลัวว่าจะกลายเป็นส่งเสบียงให้เค้า มีแต่พระมหากษัตริย์เท่านั้นที่ขายข้าวได้ ท่านเซ่อก็เลยต้องใช้สัญญามาบีบเราเปิดประเทศไง ข้าวก็เลยเข้าไปผูกพันกับเศรษฐกิจโลก สมัยรัชกาลที่ 5 นี่กรุงเทพฯ เป็นศูนย์กลางการค้าข้าวเลยนะป้า มีโรงสีข้าวเต็มไปหมด ชาวบ้านก็ปลูกข้าวกันเป็นล่ำเป็นสัน” กรุงเทพมหานครของเราน่ะเหรอ? ฉันนึกภาพไม่ออกเลย ในหัวฉันเห็นแต่ภาพตึกสูงๆ ห้างใหญ่โตกับรถที่ติดหนึบบนท้องถนน “รัฐบาลสมัยนั้นเค้าส่งเสริมให้ชาวนาปลูกข้าวเป็นพืชเศรษฐกิจ โดยวิธีขยายพื้นที่ออกมาพัฒนา ขุดคลองทำเมืองใหม่ อย่างคลองแสนแสบ และคลองรังสิต  ในทุ่งหลวง  เป็นที่ลุ่มต่ำรับดินตะกอนที่แม่น้ำสองสายเจ้าพระยากับนครนายกพัดมาทับถม อุดมสมบูรณ์เหมาะกับการเพาะปลูกที่สุด ...ก่อนหน้านั้น พื้นที่แถวๆ นี้เป็นหนองน้ำ กับป่ารกชัฏ สัตว์ป่าเยอะมาก เพราะมีพื้นที่ต่อเนื่องกับเขาใหญ่ ...พอคนมา สัตว์ป่าก็ต้องถอย สมัน...ที่เป็นสัตว์ประจำถิ่นของทุ่งหลวงก็สูญพันธุ์ไป...” เล่าถึงตรงนี้ ทัพพีน้อยก็ขับรถพาฉันเข้าซอยมาจนลึก ทุ่งนาสีเขียวขจีที่ซ่อนตัวอยู่หลังโรงงานและหมู่บ้านจัดสรรเริ่มปรากฎให้ฉันได้เห็น “จากนั้น... ชาวนาจากทั่วสารทิศก็อพยพเข้ามาอยู่จนเป็นชุมชนใหญ่ ที่นี่ก็เลยกลายเป็นพื้นที่การทำนาข้าวที่ใหญ่ที่สุดและทันสมัยที่สุดของไทย นาทดลองคลองรังสิต...สถานีทดลองข้าวแห่งแรกก็เกดขึ้นที่นี่  การใช้รถไถนาครั้งแรกก็ที่นี่ รัชกาลที่ 5 ทรงสถาปนาเมืองธัญญบุรีไว้ที่นี่เพื่อเป็นศูนย์กลางการปลูกข้าว... ธัญญบุรีที่แปลว่า ‘เมืองแห่งข้าว’” มิน่าล่ะ ตะกี๊ฉันเห็นแว๊บๆ ป้ายชี้บอกทางหน้าปากซอย... ‘โรงเรียนชาวนา ณ นครแห่งข้าว’ ... 1  ดีเอชเอ (Docosahexaenoic acid, DHA) และเออาร์เอ (Arachidonic acid, ARA)  เป็นกรดไขมันสายยาวตระกูลโอเมก้า ที่พบในนมแม่  เป็นโครงสร้างพื้นฐานของเซลล์สมองและประสาทตา   2  บริษัทเซเลรา จีโนมิกส์ (Celera Genomics) www.celera.com เป็นบริษัทเอกชนที่ถอดลำดับจีโนมมนุษย์สำเร็จเป็นรายแรกของโลก 3  มอนซานโต้ (Monsanto)   www.monsanto.com/  มอนซานโต้เป็นบริษัทเกษตรที่นำนวัตกรรมและเทคโนโลยีมาประยุกต์ 4  ดูปองท์ (DUPONT) www2.dupont.com/  ผู้ผลิตเคมีภัณฑ์รายใหญ่ของสหรัฐ ผลิตสินค้าหลากหลายชนิด ตั้งแต่สารเคลือบรถยนต์ไปจนถึงเมล็ดพันธุ์ที่ได้รับการตัดต่อทางพันธุกรรม 5  เครื่องมือทอผ้าด้วยมือชนิดหนึ่ง 6  Circular Saw เลื่อยวงเดือนเป็นเครื่องจักรพื้นฐานสำหรับช่างไม้ มีไว้ทำเฟอร์นิเจอร์ งานไม้ต่างๆ 7 CNC Milling Machines เครื่องมือสำหรับฉลุวัสดุประเภทโลหะและไม้สำหรับทำงานต้นแบบ 8  FTA (Free Trade Area) เขตการค้าเสรี เป็นความตกลงทางการค้าระหว่างประเทศ ศึกษารายละเอียด  http://www.thaifta.com/ThaiFTA/ 9  ชื่อคลอง "รังสิต" ที่เป็นชื่อโครงการขุดคลองมาจากชื่อของ "พระเจ้าลูกเธอพระองค์เจ้ารังสิตประยูรศักดิ์" ในสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว 10  โครงการรังสิต (ปี พ.ศ.2431-2440) มีการขุดคลองจำนวน 59 สาย ระยะทางราว 1,136 กิโลเมตร ครอบคลุมพื้นที่ประมาณ 1,500,000 ไร่ กินพื้นที่ใน 6 จังหวัด คือ อำเภอธัญบุรี อำเภอคลองหลวง อำเภอหนองเสือ และอำเภอลำลูกกา จังหวัดปทุมธานี อำเภอองครักษ์ จังหวัดนครนายก อำเภอบางน้ำเปรี้ยว จังหวัดฉะเชิงเทรา อำเภอวังน้อย จังหวัดพระนครศรีอยุธยา อำเภอหนองแค จังหวัดสระบุรี เขตหนองจอก กับเขตบางเขน กรุงเทพมหานคร 11  ปัจจุบันคือศูนย์วิจัยข้าวปทุมธานี สร้างขึ้นในปี พ.ศ.2459 สังกัดกรมเพาะปลูก โดยมีพระยาโภชากร (ตริ มิลินทสูตร) นักเรีนทุนหลวงคนแรกที่ไปศึกษาวิชาการแผนที่และวิชาเกษตร ที่มหาวิทยาลัยคอร์เนล ประเทศสหรัฐอเมริกา เป็นหัวหน้าสถานีคนแรก จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 00:01:29

ความคิดเห็นที่ 4 dsfsd จากคุณ : sdfdf เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 18:33:36 A:161.200.144.223 X: TicketID:310605

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 23:58:48

ความคิดเห็นที่ 6 สนุก ไปตามเก็บตอนต่อไปค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 01:26:19