Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
PSYCHO GAME (เกมพิศวง......Level 21 - 22) ติดต่อทีมงาน

= = = = = = = = = = = = = =

เกมพิศวง LEVEL 21 ( ในฝัน)
: GTW (รุริกะ ft. GTW)

= = = = = = = = = = = = = =

ตอนที่แล้ว
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10342735/W10342735.html

สักกะได้แบ่งความสามารถในการมองเห็นให้กับสโรชิน โดนมีเกมพิศวง เป็นตัวจัดการให้ เขาและ เธอ จะอยู่อย่างไรต่อไป .เข้าโค้งสุดท้ายของเรื่องแล้วครับ

---------------------


ในฝัน
: GTW



หมอกสีขาวหนาทึบและหนักอึ้งปกคลุมกระจายอยู่ทั่วบริเวณ ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนกำลังอยู่กลางทะเลหมอกเวิ้งว้างและฉากหลังมืดมนอนธการ เท้าก้าวไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย เขามองไม่เห็นอะไรนอกจากธารหมอกเยือกเย็นพากันไหลเอื่อยผ่านไปหรือบางครั้งก็หมุนวนไปมาอยู่รอบตัวราวภาพมายา

หูได้ยินเหมือนใครบางคนกำลังร้องเรียกชื่อของเขามาจากไกลแสนไกล สักกะพยายามเงี่ยหูฟังแต่แล้วก็ไม่ได้ยินอะไรอีก ความรู้สึกของชายหนุ่มงุนงงและสับสนเหมือนคนสูญเสียความทรงจำไปชั่วขณะ รู้เพียงแต่ว่าคล้ายมีอะไร

บางอย่างฝังลึกร้าวอยู่ในความรู้สึก

เมื่อเดินมุ่งหน้าต่อไปสักพัก กลุ่มหมอกดูเหมือนจะจางลง เริ่มมองเห็นแสงสว่างมาจากเบื้องหน้า ความหนักอึ้งหม่นมัวของบรรยากาศเริ่มคลี่คลาย ชายหนุ่มก็พบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ในห้อง ๆ หนึ่งซึ่งรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด

หลังจากยืนงงอยู่พักหนึ่ง สมองของเขาก็เริ่มจำได้ ความทรงจำบางครั้งก็อาจเลอะเลือนไปได้ชั่วคราวแต่ไม่ช้าก็เร็วความจำสำคัญและมีความหมายจะต้องกลับมาเสมอเมื่อถึงโอกาสและเวลาอันเหมาะสมของมัน

ทำไมเขาจะจำไม่ได้ว่านี่เป็นห้องนั่งเล่นของสโรชิน ชายหนุ่มได้แต่ยืนมองไปมารอบตัวอย่างไม่แน่ใจกับภาพที่ปรากฏต่อสายตา

โซฟาตัวโปรดของเธอยังวางอยู่ตำแหน่งเดิม เขาแทบจะนึกภาพออกในทันที หญิงสาวมักจะนั่งในท่าทางตามสบาย มือขวากำหูโทรศัพท์ สายตาเหมือนจับจ้องมองดูทีวีอย่างตั้งใจ แต่เขารู้ว่าเธอแค่กำลัง “ฟัง” ทีวีเท่านั้น รอยยิ้มน่ารักและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเธอจะปรากฏอยู่บนสีหน้าเป็นระยะเมื่อเขาพูดอะไรที่ฟังดูขำๆและตลกออกไป

ทีวีก็ยังวางอยู่ตำแหน่งเดิม และดูเหมือนกำลังจะเปิดทิ้งเอาไว้ด้วย ที่มุมห้องแจกันใบใหญ่ก็ยังวางอยู่ที่เดิม มีช่อดอกไม้ปักอยู่ในแจกันซึ่งดูคุ้นๆ หลังจากมองดูสักครู่ชายหนุ่มก็เริ่มจำช่อดอกไม้ช่อนั้นได้ มันดูสดชื่นสวยงามเหมือนตอนที่เขาเพิ่งซื้อแล้วเดินถือออกมาจากร้านขายดอกไม้ใหม่ ๆ

คุณได้รับดอกไม้ของผมแล้ว... คิดอย่างดีใจ

แล้วเจ้าของห้องไปอยู่ที่ไหน…

ราวกับว่าคำตอบเตรียมพร้อมอยู่แล้ว มีเสียงเรียกชื่อของเขาดังมาจากทางห้องครัว เสียงที่อยู่ในความรู้สึกของเขาแทบตลอดเวลา ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ก็ตาม ชายหนุ่มรู้สึกหัวใจพองโตด้วยความดีใจ รีบก้าวเท้ายาวๆ ตรงไปยังห้องครัวทันที

สโรชินจริงๆ แม้ว่าจะยืนหันหลังให้ เขาก็จดจำเธอได้ ดูเหมือนว่าเธอกำลังทำอาหารบางอย่าง พอเขาเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวก็หันมามองด้วยสีหน้ายิ้มแย้มนัยน์ตาเป็นประกายเต็มไปด้วยชีวิตชีวา  มือขวายังถือกระทะอยู่ราวกำลังทำอาหารค้างเอาไว้

“คุณมองเห็นแล้ว  ...”

สักกะหลุดปากออกไปแบบไม่ตั้งใจและดีใจ ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงที่เขาคิดถึงจนไม่เหลือความคิดถึงให้ใครอีกแล้วจะยืนอยู่ข้างหน้านี่เอง

“อื้อ...คุณดูนี่สิคะ”

เธอพยักหน้าแล้วทำท่าทางให้เขามองดูอาหารหลายอย่างซึ่งวางเรียงรายอยู่ในจานบนชั้นวางของห้องครัว ชายหนุ่มมองดูปราดเดียวก็รู้ว่าอาหารพวกนี้ คืออะไร ทำอย่างไร มีเคล็ดลับในการปรุงอย่างไรให้รสดี เพราะเขาจำได้ว่าเคยทำในครัวของร้านอาหารจนนับครั้งไม่ถ้วน และเคยทำให้หญิงสาวทานหลายต่อหลายครั้งแล้ว แม้ว่าจะเป็นการทำผ่านเกมก็ตาม

“ใช้ได้ไหมคะ”

เธอมองหน้าแล้วถามด้วยสีหน้ารื่นรมย์

“ครับ”

ชายหนุ่มตอบสั้นๆ เหมือนไม่รู้จะพูดอะไร มองอาหารและมองหน้าแม่ครัวคนงามสลับกันไปมาอยู่เช่นนั้น หญิงสาวหัวเราะแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“อะไรกันคะ คุณยังไม่ลองชิมดูเลย นี่ทำตามสูตรแนะนำล่าสุดของเชฟใหญ่ระดับภัตตาคารเชียวนะคะ”

“เชฟใหญ่ของภัตตาคาร…”

เขาทวนคำอย่างงงๆ

“อ้าว...ก็คุณยังไงคะ ยังไม่รู้ตัวอีก”

“ผม...”

“ก็ใช่สิคะ ยังจะมาทำหน้ามึนอยู่อีก สายแล้วนะคะ ถ้าไม่รีบกินเดี๋ยวก็ไปทำงานสายอีกวันหรอก”

ชายหนุ่มจ้องมองแม่ครัวคนเก่งอย่างไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วจะไปทำงานอย่างไร แต่ตอนนี้สโรชินอยู่ข้างหน้าแล้ว นี่เป็นสิ่งที่เขารับรู้มากที่สุด เขาไม่ได้มองอาหารวางเรียงรายอีกต่อไป แต่เดินตรงไปหาหญิงสาว ดึงกระทะออกจากมือของเธอไปวางบนโต๊ะ

“อะไรคะ...”

หญิงสาวพูดออกมาได้แค่นั้น ก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเพราะชายหนุ่มดึงร่างของเธอเข้าไปโอบกอดเอาไว้อย่างเต็มตัวเต็มหัวใจ มีสโรชินอยู่ข้างหน้าและใกล้แค่นี้ เขายังจะไปสนใจอะไรอื่นอีก

เป็นครั้งแรกที่เขาได้กลิ่นกายหอมกรุ่นของเธอ ได้สัมผัสเรือนร่างอบอุ่นนุ่มนวลของเธอ ถ้ามันจะเป็นความฝันเขาก็อยากให้ความฝันนี้คงอยู่ตลอดไป

“เดี๋ยวไปทำงานสายนะคะสักกะ”

เสียงของเธออู้อี้เพราะถูกเขากอดจนแน่นแทบหายใจไม่ออก ราวกับกลัวว่าจะมีใครหรืออะไรมาพรากเธอจากไป ชายหนุ่มรู้สึกว่าเป็นช่วงเวลาอันสวยงามและดีที่สุดของเขาอีกครั้งหนึ่ง เขากำลังอยู่กับสโรชิน ความรู้สึกบอกตอกย้ำอยู่เช่นนั้น และกำลังมีเธออยู่ในอ้อมกอด

สายตาของเขามองผ่านไปทางด้านหลัง มองเห็นตึกรามบ้านช่องเรียงรายอยู่ท่ามกลางความสว่างสดใสของเวลากลางวัน ชายหนุ่มเริ่มเอะใจขึ้นมาทันที

เขาจดจำห้องพักของสโรชินได้แทบทุกตารางนิ้ว เพราะถ้ามีเวลาว่างก็จะวนๆ เวียนๆ เข้ามาดูแทบทุกครั้ง แม้ว่าจะไม่มีเธออยู่ในห้องก็ตาม อะไรที่เกี่ยวข้องกับเธอก็จะอยู่ในความสนใจของเขาทั้งนั้น

ผนังห้องด้านนี้ไม่มีหน้าต่าง...

และตอนนี้เริ่มสังเกตเห็นแล้วว่าสีของผนังห้องครัวก็เปลี่ยนไป เขาจำได้เสมอว่าห้องครัวทาด้วยสีฟ้าอ่อน ไม่ใช่สีเหลืองอ่อนแบบนี้ มันจะต้องมีอะไรผิดปกติ พอนึกได้แบบนี้ชายหนุ่มก็รู้สึกว่าหัวใจตกวูบลงทันที


เขาหันมองซ้ายขวาหากยังกอดหญิงสาวไว้แน่น


ประตูเข้าห้องครัวมีสองประตู...

..............

เขาจำได้ว่าประตูเข้ามาห้องครัวมีเพียงประตูเดียวเท่านั้น


เขาเคยฝันบ่อยๆแทบทุกคืน บางครั้งเขาจะรู้ตัวว่ากำลังฝัน เพราะนึกขึ้นมาได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติหรือเปลี่ยนไปจากความเป็นจริง เช่นจำนวนและลักษณะของประตูหน้าต่าง อาคารบ้านเรือนที่คุ้นเคยเปลี่ยนรูปร่างไปจากเดิม  สิ่งเหล่านี้ทำให้เขามักรู้ตัวว่ากำลังฝันอยู่ แล้วเริ่มทำอะไรก็ได้ตามใจอย่างไม่กลัวเพราะรู้ว่าเป็นความฝัน เช่นกระโดดลงมาจากหน้าผาหรือตึกสูงอย่างไม่กลัวอันตรายแล้วบังคับให้ตัวเองลอยไปมาในอากาศอย่างสนุกสนาน จะเป็นภูตผีปีศาจโผล่มาก็ไม่กลัว เข้าตะลุยทันที


นี่เขากำลังอยู่ในความฝัน...


และธรรมชาติก็ช่างใจดำเหลือเกิน เมื่อใดที่รู้ว่ากำลังอยู่ในความฝันงดงาม ความสนุกสนานก็มักจะอยู่ไม่นาน ไม่ช้าเขาก็จะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

สโรชิน!

เขาร้องเรียกชื่อเธอออกมาด้วยความรู้สึกเหมือนมีความเยียบเย็นอันโหดร้ายกำลังแผ่ซ่านเข้ามาเกาะกินจิตใจมากขึ้นทุกที ต่อให้เป็นความฝัน เขาก็จะไขว่คว้ายื้อแย่งมันเอาไว้สุดชีวิต คุณอยู่ในอ้อมกอดของผม ผมจะจดจำความรู้สึกนี้ไว้ตลอดไปไม่มีวันลืม ผมจะรู้สึกถึงความทรงจำงดงามนี้จวบจนวันตาย

ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะรู้สึกอึดอัดเพราะแรงกอดแบบสุดชีวิตจิตใจของเขา เธอพยายามแกะมือของเขาออก แต่ไม่มีวันเสียล่ะ ชายหนุ่มร้องคร่ำครวญในใจ ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณให้หลุดมือไป คุณจะหนีผมไปไหน...

ดูเหมือนว่ากลุ่มหมอกหนาทึบมาอีกแล้ว คราวนี้เป็นกลุ่มหมอกมืดดำราวกับเป็นกลุ่มควันของความมืด สภาพรอบตัวเริ่มเปลี่ยนไปกลับกลายเป็นอยู่ท่ามกลางดงไม้ตายซากแห้งกรัง

พอกลุ่มหมอกดำเคลื่อนผ่านมาครอบคลุม สมองของชายหนุ่มก็มีอาการเจ็บแปลบขึ้นมาทันทีเหมือนมีเข็มนับพันนับหมื่นกำลังวิ่งเข้ามาเพ่นพ่านอยู่ในหัว ความรู้สึกหนักอึ้งฉุดลากเขาลงไปในกระแสแห่งความโกรกเชี่ยวของความมืดดำ

แล้วแสงสว่างก็ดับวูบลงสายตาไม่รับรู้มองไม่เห็นอะไรอีกต่อไป...

แต่กระนั้น ความรู้สึกว่าสโรชินอยู่ในอ้อมแขนยังคงมีอยู่อย่างแนบแน่น จะเป็นเพราะความตั้งใจแบบทุ่มเทสุดชีวิตจิตใจของเขาหรือเพราะอะไรก็ตาม

“สโรชิน...สโรชิน”

สักกะร้องเรียกชื่อนั้นซ้ำๆ ก่อนความรู้สึกจะเลือนรางจางหายไปจากความฝันอันงดงาม และกลับมาสู่โลกแห่งความมืดที่ไม่อยากพบเจออีกครั้ง

ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกตัวว่ากำลังอยู่ในความมืด…

ไม่สิ... เขาเป็นคนตาบอด...

สักกะเริ่มทบทวนความทรงจำ เขาไม่ได้อยู่ในความมืด แต่อยู่ในโลกของคนตาบอดอันปราศจากแสงสว่างต่างหาก บางทีตอนนี้อาจเป็นเวลากลางวันเพียงแต่เขามองไม่เห็นเท่านั้น ในสมองปวดหนึบหนักอึ้งผลของการเมาค้างจากการดื่มจนเมามายยาวนาน

เขาหลับและฝันไป ฝันถึงสโรชิน ได้กอดเธอไว้แนบอก ถึงจะเป็นเพียงความฝันก็ตาม แต่ช่างเป็นความรู้สึกอันอบอุ่นและแสนวิเศษเหลือเกิน เขาจะไม่มีวันลืมความฝันครั้งนี้เด็ดขาด ความทรงจำกับความฝันบางทีก็ไม่ต่างกันมากมาย  เป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้แต่สามารถทบทวนและระลึกถึงได้เสมอ สโรชิน ผมได้กอดคุณแล้ว ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนก็ตาม

ส่วนตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ชายหนุ่มไม่อยากรับรู้ ไม่อยากคิด พอชีวิตไม่มีแรงจูงใจหรือแรงบันดาลใจก็ไม่ผิดอะไรกับการให้ร่างกายอยู่กับจิตใจไปแค่วันๆ อย่างไร้ความหมาย

หัวใจเต้นแรง และรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน ก็ดี... ตายๆ ไปเสียก็ดี

แต่ทำไมความรู้สึกว่าสโรชินยังอยู่ในอ้อมแขนไม่จางหาย ทำไมความอบอุ่นแบบนั้นยังคงอยู่

ชายหนุ่มรู้สึกมึนงงและประหลาดใจ ลองขยับแขนดูก็พบว่ามันช่างอ่อนล้าระโหยโรยแรงเหลือเกิน ยกแขนแทบไม่ขึ้น

หรือว่าเขายังไม่ตื่นขึ้นจากความฝันกันแน่ ชายหนุ่มเริ่มไม่แน่ใจกับตัวเอง

พยายามสงบใจและตั้งสติก็พบว่าตัวของเขาเองก็กำลังอยู่ในอ้อมแขนของคนๆ นั้นเช่นกัน ดูเหมือนเธอกำลังประคองเขาไว้อย่างนุ่มนวลอ่อนโยน

ตัวอุ่นๆ นุ่มๆ แบบนี้ต้องเป็นผู้หญิง กลิ่นหอมแบบนี้คล้ายกับกลิ่นกายหอมๆ ของสโรชินในความฝันเหลือเกิน พอคิดได้แบบนั้นความดีใจปลาบปลื้มใจก็กลับมาอีกครั้ง จะฝันหรือไม่ฝัน จะเป็นจะตายอย่างไรก็ตาม ไม่สนใจแล้ว

สักกะออกแรงพยายามกอดร่างนั้นไว้ให้แน่นที่สุดอีกครั้ง แต่คราวนี้เรี่ยวแรงไม่รู้ว่าหายไปไหนหมด เขาอ่อนเพลียเกินไปจนไม่สามารถยื้อยุดร่างในอ้อมแขนไว้ได้อีกต่อไปแล้ว เธอคนนั้นกำลังค่อยๆ คลายอ้อมกอดและดึงมือของเขาออกอย่างช้าๆ

“สโรชิน อย่าหนีผมไปอีก”

ชายหนุ่มร้องออกมาสุดเสียงแต่แทบไม่มีเสียงหลุดรอดจากปาก ทำไมเขาไร้ความสามารถขนาดนี้ จะปล่อยให้สโรชินหลุดลอยหายไปในความฝันหรืออย่างไร ความอ่อนเพลีย ความตกใจ ความผิดหวังต่างพากันประดังขึ้นมากะทันหันรวมทั้งอาการปวดแปลบในหัวผสมผสานกันจนเกินกว่าร่างกายและจิตใจจะรับได้


ความรู้สึกของสักกะดับวูบลงราวไฟสิ้นเชื้อ



********


จบ  Level 21

จากคุณ : Psycho man
เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 05:02:21

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com