Meiden lullaby ::: กุญแจดอกที่๕

โอย..หายไปนาน ประสบภัยธรรมชาติมาค่ะ เหอๆ ไม่ได้อู้นะเอิงเอย ลิ้งค์ตอนอื่นๆก็อยู่ในหัวของตอนที่๔แหละนะคะ ไม่งั้นก็เข้าไปอ่านได้ที่บล็อกค่ะ

ตอนที่๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10316126/W10316126.html



++++++++++++++++++++++++



เธอกำลังจมลงไป จมลงไปอย่างช้าๆ

ไม่มีเกลียวคลื่นรุนแรง ไม่มีอะไรมารั้งเธอไว้ไม่ให้โผล่ขึ้นเหนือน้ำไม่ใช่เหรอ

จะไม่ลองว่ายขึ้นไปบนผิวน้ำ?

นี่คือที่ไหน มืดไปหมด... บนนั้นมีแสงสว่าง มีแสงอยู่ที่ด้านบน เธอจะไขว่คว้ามันเอาไว้

ตาฬิกายื่นมือออกไปสุดเอื้อม พลันเหมือนตัวเธอถูกยกขึ้นแล้วแสงสว่างจ้าก็ห่อหุ้มรอบตัว

ฝัน...อยู่หรอกหรือ?



ใครกำลังจ้องมองมาที่เธอ หญิงสาวกระพริบตาปรับภาพให้ชัดเจน จะยื่นมือมาขยี้ตาก็เหมือนมันติด... อะไรสักอย่าง

เธออยู่ที่ไหน? คนข้างหน้า...ใช่คนหรือเปล่านะ ใครกัน?

ผู้ชาย?

ผมสีทอง...ไม่สิ สีเขียว? สีม่วง? อ๊ะ...ไม่ใช่เหมือนกัน

อะไรวะ

เหมือนสีผมของเขาจะเปลี่ยนไปทุกครั้งที่เธอพยายามจะคิดหาคำมาเรียกว่ามันคือสีอะไรกันแน่ เป็นสมองของเธอที่ผิดปกติ หรือผมของเขาที่พิกลพิการ

ตาล่ะ เธอไม่เห็นตาของเขา เพราะมีผ้าพันปิดเอาไว้

เขาตาบอดเหรอ? ไม่รู้สิ

มือของผู้ชายคนนี้แปลก แขนของเขายาว ยาวเกินไป ยาวจนถึงพื้น

ส่วนมือของเขาก็ใหญ่ ใหญ่มากและมีกรงเล็บแหลมคม

แม้ตาฬิกาไม่เห็นตาของผู้ชายคนนี้ แต่เธอรู้สึกว่าเขากำลังจ้องมองเธอ จากระยะที่ห่างออกไปประมาณสี่ถึงห้าเมตร

ผู้ชาย? ไม่...สัตว์ประหลาดต่างหาก

ติด! เธอเดินออกไปหาเขาไม่ได้ แขน ขา และตัวของเธอถูกเถาวัลย์พันยุ่งเหยิงไปหมด ตาฬิกาหันกลับไปมองสัตว์ประหลาดอีกครั้ง เขายังคงนั่งอยู่ที่เดิมแล้วยกผลไม้สีส้มขึ้นกัด ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากของเขา เขาเห็นเธอ...รึเปล่านะ?

เธอจ้องมองเขา และเหมือนเขาก็จ้องมาที่เธอ

“จะให้ช่วยไหม” เออแฮะ พูดได้ แต่นั่นมันภาษาอะไรกันล่ะ แปลกอีก ที่เธอก็ดันฟังรู้เรื่อง

“ฉันจัดการเองได้”

เขาพยักหน้าและส่งยิ้มยียวนมาให้ ก่อนจะผลุบหายไปในพุ่มไม้

เหวอ ตาฬิกาทำหน้าเหวอแบบที่ไม่ค่อยได้ทำบ่อยนัก เขาหายไปง่ายๆอย่างนั้น ทั้งที่เธอยังติดอยู่อย่างนี้ แกะไม่ออกสักที แกะไม่ออก

ตาฬิกาไม่รู้ว่าตัวเองพยายามดิ้นให้หลุดจากสายเถาวัลย์อยู่นานเท่าไหร่ อาจจะชั่วโมง สองชั่วโมง หรือครึ่งค่อนวัน หญิงสาวรีบร้อนจะแกะมันออก หงุดหงิด หัวเสีย อากาศก็ร้อน มีคนผ่านไปผ่านมาบ้าง บางคนเพียงแค่มอง บางคนเสนอจะช่วย เธอครุ่นคิด จะให้เขาช่วย หรือจะแก้ด้วยตัวเอง ในวินาทีที่เธอจะตอบออกไป รอยยิ้มยียวนของสัตว์ประหลาดก็จะแวบเข้ามา แล้วคำตอบของเธอก็เป็น

“ขอบคุณ แต่ฉันจัดการเองได้” ทุกครั้งไป

ปกติแล้วเธอไม่ค่อยฝัน ไม่ว่าจะฝันดีหรือฝันร้าย เธอหลับสนิทและมีห้วงนิทราที่เป็นสีดำอยู่เคียงข้าง อย่างไรเสียมันก็ดีกว่าการที่ต้องมาฝันว่าตัวเองถูกเถาวัลย์พันจนแก้ไม่ออก ทำอะไรก็ไม่ได้อย่างนี้ไม่ใช่รึไง(วะ)!?

สัตว์ประหลาดกลับมาอีกครั้งในตอนเย็น

และถามคำถามเดิม

“จะให้ช่วยไหม?” รอยยิ้มของเขายังคงยียวน และเพราะเหตุนี้กระมังที่ทำให้เธอคิดว่าดวงตาหลังผ้าพันแผลนั้นต้องมองมายังเธอด้วยประกายแพรวพราวกวนโมโห

สัตว์ประหลาดหยิบสมุดสีหม่นกับปากกาขนนกมาจากไหนก็ไม่รู้ แล้วเริ่มเขียนอะไรบางอย่าง

“ข้ากำลังนั่งมอง มองมนุษย์ถั่วงอก ถั่วงอกที่มีปีก แต่ปีกหัก เธอหลงทางและไม่มีอะไรติดตัว นั่นคือสิ่งที่ข้าเห็น ตาของเธอเป็นประกายกล้า ที่จริงแล้วเธอมีของติดตัวมาด้วยนี่นา ความทระนงตน! มนุษย์ถั่วงอกโอบกอดมันไว้แน่น...” ตาฬิกามองเขาเขียนสมุดสีหม่นนั้นด้วยดวงตาเบิกกว้าง เขาเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ ก่อนจะกระโดดเข้ามานั่งอยู่เบื้องหน้าเธอ

“ตนนั้นแลเป็นที่พึ่งแห่งตน แต่ก็อย่าลืม ว่าบนโลกทรงผลส้มใบนี้ยังมีคนที่พร้อมจะช่วยเจ้า” รอยยิ้มกว้างถูกแต่งแต้มหน้าของเขา พลันเถาวัลย์ก็ขาดออกหมดสิ้น ตาฬิกาทรุดตัวลง รู้สึกเมื่อยล้าไปหมด

ดวงตาคู่โตสีดำของเธอกำลังจ้องมองเขาอยู่...

“ชื่อของข้า...”



“ฉันคือตาฬิกา”

ตาฬิกาลืมตาขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวอยู่บนเตียงของตัวเอง และสูดอากาศเอากลิ่นที่คุ้นเคยเข้าไป

บ้าน... ของเธอ

ตาฬิกายันตัวลุกขึ้นนั่ง

ฝันเห็นสัตว์ประหลาดพิการสีผม!

ในฝัน เขาเขียนอะไรบางอย่าง และเรียกเธอว่ามนุษย์ถั่วงอก?

ไดอารี่!

หญิงสาวคว้าสมุดสีหม่นข้างตัวขึ้นมาเปิดดู ต่อจากหน้าที่อ่านค้างไว้ และกวาดสายตาไปมาอย่างรวดเร็วพร้อมพลิกหน้าต่อไปเรื่อยๆ ราวกับกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง

นี่ไงล่ะ!

เช้านี้ข้าตื่นมา ไม่สิ วันนี้ข้าตื่นสาย รู้สึกเหมือนข้าต้องไปรออะไรบางอย่าง รออะไรกันหนอ ข้าออกมานอกบ้าน นั่งจ้องไปในดงเถาวัลย์ เพื่อที่จะรอ...
ข้าเป็นเด็กดี นั่งรออย่างตั้งใจ
ข้ากำลังนั่งมอง มองมนุษย์ถั่วงอก ถั่วงอกที่มีปีก แต่ปีกหัก เธอหลงทางและไม่มีอะไรติดตัว นั่นคือสิ่งที่ข้าเห็น ตาของเธอเป็นประกายกล้า ที่จริงแล้วเธอมีของติดตัวมาด้วยนี่นา ความทระนงตน! มนุษย์ถั่วงอกโอบกอดมันไว้แน่น
ข้าคิดว่าข้ามานั่งรอเธอ... แต่เธอเหมือนไม่ได้มาให้ข้ารอ ข้าเลยทิ้งเธอ แล้วไปเที่ยวเล่น
กลับมาอีกทีตอนเย็น เธอยังคงอยู่ที่เดิม หน้ายังคงเชิดๆเหมือนเดิม ข้าก็เลยถามคำถามเดิมๆออกไป แต่ข้าไม่รอคำตอบของเธอหรอก มนุษย์ถั่วงอกงี่เง่าอย่างนี้เสมอ

ตาฬิกาขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าเพราะเธอกำลังรู้สึกถึงความผิดปกติของเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นและเป็นไป หรือเพราะเธอหงุดหงิดที่คิดว่าเขาเรียกใครสักคนว่ามนุษย์ถั่วงอก ใครสักคนคนนั้นถูกกล่าวหาว่างี่เง่า และใครสักคนที่ว่าอาจจะเป็น...

ข้าช่วยเธอ ข้าช่วยเธอ แต่แล้วเธอก็หายไป มนุษย์ถั่วงอกช่างเปราะบาง
ไม่เป็นไรหรอกหนา ไม่เป็นไร ข้าปลอบตัวเอง ข้ารู้ชื่อเธอ ข้าตามหาเธอได้ในวันหลัง ชื่อของเธอคือ...

อ่านถึงตรงนี้ตาฬิกาก็ปิดหนังสือ เธอไม่กล้าอ่านต่อ

“นี่มันอะไรกัน” ไม่มีใครให้คำตอบเธอได้

เว้นแต่...

“พี่แพร บอกลุงเหลียวให้หน่อย ตาจะไประยอง” หญิงสาวตะโกนบอกคนรับใช้แล้วรีบวิ่งไปคว้ากระเป๋า

“เดี๋ยวตามาค่ะป้าพุด ตาต้องกลับไปเอาของที่โรงบาล”




“ไม่มี? เหรอคะ?”

“ไม่ค่ะน้อง ไม่มีเด็กฝรั่งมาเข้าโรงพยาบาลเรานานแล้วค่ะ” พยาบาลสาวเงยหน้าขึ้นจากคอมพิวเตอร์แล้วส่งยิ้มให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวเดินช้าๆมานั่งที่เก้าอี้

ตาฬิกากำลังงง เรื่องนี้ชักจะแปลกมากขึ้นไปทุกทีนับตั้งแต่เธอรับหนังสือที่เธอถืออยู่ในมือมาจากเด็กตาสีน้ำชา รอบๆเธอมีคนแต่งตัวแปลกๆเหมือนกับที่ในหนังสือเขียนบรรยายเอาไว้ พวกเขาเหล่านั้นปรากฏตัวออกมาเป็นพักๆ แล้วก็หายตัวเข้าไปในคนปกติบางคน เหมือนซ้อนทับ เหมือนเป็นคนเดียวกัน? โดยไม่มีใครเห็น นอกจากเธอ

หญิงสาวมองสมุดสีหม่นในมือ เธอยังคงอ่านไปไม่ถึงครึ่งเล่ม...

“ครับ เรามาดูกันที่ประเด็นข่าวที่ถูกจับตามองในตอนนี้ ทายาทคนใหม่ของตระกูลนาเธียส เหมือนตอนนี้กรณีขัดแย้งกันของคนในตระกูลจะยังไม่คลี่คลาย เรามาย้อนรอยคดีของตระกูลนี้กันสักหน่อยจะเห็นว่าเรื่องประหลาดเริ่มมาตั้งแต่ที่มหาเศรษฐีมาร์คัสหายตัวไปเมื่อราวสิบปีก่อนอย่างไร้ร่องรอย มีสรุปออกมาว่าเขาเสียชีวิตแล้วในทางนิติกรรม คดีปิดไป แต่ยังคงส่งกลิ่นไม่ค่อยดี เมื่อเดือนที่แล้วนี่เองที่ทายาทสดใหม่ หลานชายคนโต อัลเลอาห์ นาเธียส ก็พึ่งหายตัวไป ทิ้งภรรยาเอาไว้เบื้องหลัง บัลลังก์ทายาทต้องสาปจึงเลื่อนมาสู่มือของผู้เป็นน้องชายให้กลายเป็นดั่งผู้สืบทอดตำแหน่งประมุขอาณาจักรนาเธียสไปอย่างไม่เป็นทางการ...”

เดี๋ยวนะ... ข่าวตระกูลนี้อีกแล้วเหรอ

“And now we’ve met (แล้วเราก็เจอกันนะครับ)” เสียงใสดังขึ้นข้างตัว ตาฬิกายังคงจ้องมองข่าวในโทรทัศน์ ไม่ตกใจ หรืออย่างน้อยก็ไม่ได้แสดงออกไปว่าตกใจกับการปรากฏตัวของเจ้าของเสียงใสข้างๆเก้าอี้ตัวที่เธอนั่งอยู่

“That guy has blond hair, very bright blond hair…just like you (ผู้ชายคนนั้น นั่นน่ะ ผมสีบลอนด์ บลอนด์สว่าง...เหมือนเธอเลย)” ทำไมช่วงนี้คำว่าแปลกกับคนผมสีบลอนด์ถึงวนเวียนอยู่รอบตัวเธอเยอะเสียเหลือเกิน

“Who? (ใครเหรอครับ?)” เด็กน้อยถามกลับ ตาฬิกามองเห็นหน้าของเขาด้วยหางตา ความสงสัยมีเต็มหน้าของคนข้างๆ แค่แกล้งทำหรือของจริง เธอไม่รู้ ไม่รู้และไม่คิดจะสนใจ

“Have you got anything to tell me, about this little book I would say? (มีอะไรจะบอกพี่หรือเปล่า เรื่องหนังสือเล่มเล็กเล่มนี้)”

“Ah…you’ve read it! Finished? (อ้า...พี่อ่านมันแล้วๆ จบแล้วเหรอครับ?)”

“I don’t think I can…since it seems like I’m stuck at the middle of it (พี่ไม่คิดว่านั่นจะเป็นไปได้ ดูเหมือนความหนาของหน้าที่อ่านได้มันจะค้างอยู่แค่ที่ครึ่งเล่ม)” หญิงสาวเลื่อนหน้ามาทางเด็กตาสีน้ำชา เด็กน้อยยิ้มซื่อ

“You know, right? Something’s wrong with that book. (พี่รู้นี่ ใช่ไหมครับ หนังสือนี่มีอะไรบางอย่างที่ไม่ปกติ)”

“And with you. (และกับเธอด้วย)” ตาฬิกาหรี่ตามองเขา เด็กนี่อายุแค่ 5 ขวบแน่หรือ

เขาไม่ตอบอะไรเพียงแต่หัวเราะเบาๆ

“I believe that you can help him. Please, help our prince. He’s so lonely and…sad. (ผมแค่เชื่อว่าพี่จะช่วยเขาได้ ได้โปรดเถอะครับ ช่วยเจ้าชายของพวกเรา เขาช่างโดดเดี่ยว และหมองเศร้า)” แววหม่นหมองปรากฏชัดในดวงตาคู่โตของเด็กน้อย ตาฬิกามองเขาอย่างชั่งใจ

“Who is your prince? (แล้วเจ้าชายของเธอนี่มันใคร)” คำถามเธอชัดเจน ทว่าเด็กน้อยตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม แล้วเขาก็เดินจากเธอไป เดินหายไปตามทางเดินของโรงพยาบาล

“come to think about it; it’s not that bad, is it? Being distracted by this stuff, you’ve got no time to be worried about any of your dull past, dark frozen ocean, for example. (น่านะครับ อย่าหัวเสียไปเลย มีเรื่องยุ่งๆให้ทำ จะได้ไม่หมกมุ่นกับเรื่องแย่ที่พี่เจอมา อย่างเรื่องน้ำทะเลเย็นๆมืดๆ ไม่ดีเหรอครับ)”

นี่เธอกำลังไปเกี่ยวข้องกับเรื่องอะไรอยู่กันแน่!

จากคุณ	: LJ.Kanomjan
เขียนเมื่อ	: 22 มี.ค. 54 19:06:36