ความคิดเห็นที่ 1  ....................................                                        ทันทีที่พวกเขาก้าวข้ามพ้นออกมาจากผนังใสของห้องทรงกลม สภาพรอบข้างทั้งหมดก็กลับสู่ ความเคลื่อนไหวราวกับว่าทุกสิ่งไม่เคยเว้นช่วงหยุดนิ่งมาก่อน                    เบื้องหน้าลานสายตาที่กว้างขึ้น จึงสามารถมองฝ่าม่านฝนหนาหนักออกไปพบเห็นว่า ห่างจากที่ พวกเขายืนอยู่ประมาณห้าสิบเมตรกำลังมีอุบัติเหตุเกิดขึ้น รถตู้โดยสารคันหนึ่งหัวคะมำลงไปทิ่มในร่อง ระบายน้ำข้างทาง มีรถเก๋งอีกคันนอนพลิกหงายอยู่ข้างๆ                    แล้วเพราะทุกอย่างกลับมาเคลื่อนไหวอีกครั้ง รถยนต์ที่พวกเขาเคยเห็นว่ากำลังจอดนิ่งอยู่กับที่ คันหนึ่งแล่นไปจอดริมถนนอีกฝั่ง ชายสองคนในรถรีบวิ่งออกมาช่วยเปิดประตูรถตู้เพื่อช่วยเหลือคนที่ติดอยู่ใน รถออกมา ส่วนอีกคันเพียงชะลอรถดูเล็กน้อยแล้วแล่นผ่านลับหายไปกับม่านสายฝนอย่างไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้น                    อู๋เจ้าหมิงกำลังจะวิ่งเข้าไปช่วยอีกแรง แต่ต้องชะงักหมุนตัวกลับมา อ้าปากคิดจะตำหนิคนที่ แบกพาเธอออกมาตากฝน  แต่พอเห็นทั่วทั้งร่างของสองคนมีแสงเรื่อๆสีน้ำเงินแผ่โอบอยู่รอบๆ ก็ทราบในทันที ว่าอีกฝ่ายกำลังเปล่งกางปราการคอธปกป้องเธออยู่                    ภายใต้อานุภาพคอธสีน้ำเงินอันแข็งแกร่งต่อให้เป็นลูกกระสุนปืนก็ยากจะทะลวงเข้าไป นับประสาอะไรกับน้ำฝน  เจ้าชายราโอมินในร่างของอู๋เจ้าหมิงถึงกับรีบกลืนเสียงต่อว่าตำหนิกลับลงคอ ไปแทบไม่ทัน                    เพื่อเธอแล้ว...อีกฝ่ายยอมลงทุนขนาดนี้เชียวหรือ ?                    ยังไม่ทันหายอึ้งกับการกระทำของคนบางคน สายตาอันปราดเปรียวพลันเหลือบเห็นรถบรรทุก คันหนึ่งกำลังแล่นฝ่าสายฝนหนาหนักตรงมาทางนี้ พริบตานั้นชายหนุ่มทั้งสองจึงค่อยสำนึกตัวขึ้นมาได้ อย่างรวดเร็ว                    เวลานี้พวกเขากำลังยืนอยู่กลางถนน !                    เจ้าอุโมงค์มิติแห่งไทเอลย่านั่นพาพวกเขามาปล่อยลงกลางทางหลวง พอส่งคนเสร็จมันก็สลาย ตัวไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยพวกเขาทั้งสามยืนเป็นเป้าให้รถบรรทุกคันนั้นกำลังวิ่งเข้าพุ่งชน ?                    “  เฮ้ย ! ”                    .....................................                    เอี๊ยด..ด..ด                    เสียงล้อบดถนนลั่นเอี๊ยดยาวนานขึ้นอีกครั้ง ร่างตะคุ่มกลางห่าฝนและเงาสีน้ำเงินซึ่งยืน ขวางกลางถนนมองไม่ชัดว่าเป็นตัวอะไร ทำให้คนขับรถบรรทุกรีบเหยียบเบรกจนมิด  หากแต่มันใกล้และ ถนนลื่นเกินไปกว่าที่จะหยุดรถไว้ทัน                    เห็นแน่ชัดว่ากำลังจะพุ่งชนอยู่แล้ว พลันสิ่งๆนั้นก็หายวับไปจากคลองจักษุภายในเสี้ยวกะพริบ ตา พร้อมๆกับรถที่กำลังพุ่งด้วยความเร็ว อยู่ๆก็เหมือนมีพลังบางอย่างมาสกัดความเร็วและความเร่งของรถไว้ ตัวรถหมุนคว้างไปครึ่งรอบขวางถนนแล้วเครื่องดับหยุดกึกลงกับที่ราวกับถูกจับตรึง                    ชายขับรถบรรทุกเพียงศีรษะโขกกับพวงมาลัยจนหน้าผากแตก แต่สิ่งที่เกิดขึ้นราวปาฏิหาริย์ทำ ให้เขาถึงกับนั่งตกตะลึงมึนงง ยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัวตัวสั่นใจหายใจคว่ำ                    เมื่อสักครู่ต้องเป็นอภินิหารเจ้าป่าเจ้าเขาแน่ๆ ดีนะที่ท่านช่วย ไม่อย่างนั้นเกือบตายไปแล้วมั้ยล่ะ ?                    ดีที่ยามนี้ม่านสายฝนหนาหนัก อีกด้านหนึ่งผู้คนก็กำลังมุ่งสนใจอยู่กับอุบัติเหตุ จึงไม่มีใครได้ ทันสังเกตความเคลื่อนไหวของเจ้าป่าเจ้าเขาทั้งสอง  ไม่ทันเห็นภาพที่คนหนึ่งแบกร่างเล็กอีกคนทะยานลอย ข้ามไปด้านหลังของรถบรรทุก พลางตะปบผ้ายางหนาคลุมรถผืนหนึ่งฉีกติดมือไปด้วย  ส่วนอีกคนซัดคอธ จากฝ่ามือสกัดหยุดรถ จากนั้นผ่อนพลังเข้าประคองรถไว้ไม่ให้พลิกล้มจนไปกวาดชนใส่รถคันอื่นๆที่กำลัง จอดอยู่ข้างทาง                    เสียงเบรคดังสะเทือนเลื่อนลั่นเรียกสายตาผู้คนที่อยู่ในบริเวณนั้นหันมาดูอย่างตื่นตกใจ แต่ก็เพียงทันเห็นรถบรรทุกหมุนคว้างแล้วหยุดลงจอดขวางถนนไว้เท่านั้น                    .................................. . แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 54 21:32:33 แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 54 21:30:43 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 21:07:43

ความคิดเห็นที่ 2  ..................................                    ร่างที่ลอยข้ามรถบรรทุกสะบัดผ้ายางคลุมรถที่ตะปบติดมือมาคลี่กางขึ้นคลุมศีรษะกันฝนให้กับ คนซึ่งฟุบอยู่บนหลังอย่างห่วงอาทร ก่อนจะพุ่งปราดเข้าไปในป่าสวนยางข้างทาง หาทำเลปลอดภัยให้เธอได้พัก                    “ ไม่ต้องห่วงฉัน ไปช่วยคนที่ถูกรถชนเถอะค่ะ ”                    “ ไม่ได้..เธอต้องมาก่อนเป็นอันดับแรก ”                    เขาตอบเสียงทุ้มหนักทรงอำนาจ พลางกวาดสายตาคมกล้าเหลือบไปเห็นแสงไฟจากท้ายรถคัน หนึ่งซึ่งจอดอยู่กลางสวนยาง ดังนั้นรีบเคลื่อนกายเข้าไปก้มลงมองผ่านกระจก เห็นคนในรถเป็นหญิงสาว สองคน ท่าทางคงขับรถมาหลบฝนอยู่ตรงนี้                    “  คุณ...”                    เขาเคาะกระจกรถด้านคนขับเรียกให้คนในรถช่วยเปิดประตู                    หญิงสาวทั้งสองย่อมเป็นปานเนตรกันพันพรนั่นเอง                    “  ใครน่ะเนตร...ระวังเป็นคนร้ายนะ อย่าเปิดประตู..”                    พันพรไม่ทันเห็นอีกฝ่ายชัดตาจึงรีบร้องเตือน ปานเนตรแม้รู้สึกตื่นกลัว แต่พอเห็นใบหน้าหล่อ เหลาใต้ผ้ายางคลุมกันฝนของชายหนุ่มคนนั้น ดูอย่างไรก็ไม่คล้ายคนร้ายเลย มิหนำซ้ำบนหลังของเขายัง แบกเด็กสาวท่าทางไม่สบายมากอีกคนหนึ่ง                    หรือว่าเขาจะเป็นหนึ่งในผู้ประสบอุบัติเหตุที่มาขอความช่วยเหลือ                    แล้วนี่จะให้เธอใจจืดใจดำไม่ช่วยได้อย่างไร                    “ ข้างหลังว่างค่ะ.. พาเธอเข้ามาได้เลย ”                    หญิงสาวปลดล็อคประตูหลังแล้วเลื่อนกระจกลงมาเล็กน้อย ตะโกนแข่งเสียงฝนร้องบอกเขา เห็นอีกฝ่ายทำสีหน้าเหมือนงุนงงจึงชี้นิ้วไปทางเบาะด้านหลัง คนผู้นั้นค่อยพยักหน้าอย่างเข้าใจ  ปล่อยร่างเ ด็กสาวบนหลังให้ลงมายืนเหยียบพื้น มือหนึ่งเปิดประตูอีกมือประคองพาเธอเข้าไปในรถ จัดให้นั่งเอนพิงเบาะ หลังแล้วรีบงับปิดประตู จากนั้นค่อยวิ่งอ้อมไปเปิดประตูอีกด้าน ขยับตัวเข้าไปนั่งข้างๆ เอื้อมมือเรียวเล็กมา กุมไว้พร้อมกับถือโอกาสจับตรวจชีพจรไปด้วย                    “  ฉันไม่เป็นไรแล้ว... คุณออกไปช่วยทางโน้นเถอะค่ะ..”                    เด็กสาวคนนั้นบอกเขาด้วยเสียงอ่อนล้า คำพูดของเธอทำให้สองสาวที่นั่งอยู่ด้านหน้าของรถ ต้องขมวดคิ้วแล้วหันสบตากัน                    ภาษาที่เธอพูดไม่ใช่ภาษาไทย..หรือว่าพวกเขาไม่ใช่คนไทย ?                    “  เธอพูดภาษาจีน.. จีนกวางตุ้ง ”                    ปานเนตรบอกเบาๆกันพันพร อีกคนพอฟังก็ถึงกับดวงตาเป็นประกาย                    “  โชคดีไปเลย...งั้นเธอก็ฟังออกน่ะสิ..”                    “  ก็แค่ฟังออก.. แต่ฉันพูดคล่องซะที่ไหน ”                    พันพรล้วงผ้าขนหนูผืนเล็กผืนหนึ่งจากกระเป๋าเสื้อผ้าที่เธอนั่งกอดอยู่ หันไปยื่นส่งให้เขา                    “ น้องเค้าท่าทางไม่สบายมาก  เอาผ้านี้เช็ดหน้าให้เธอก่อนสิคะ ..”                    เธอพูดด้วยภาษาไทย พร้อมกับทำมือเป็นภาษาใบ้วนๆอยู่รอบใบหน้าของตนเอง ดวงตาเรียว สวยคู่นั้นพลันเหลือบขึ้นมาสบมองก่อนที่จะยื่นมือรับ ทำเอาคนถูกมองรู้สึกใจสั่นบอกไม่ถูก ยิ่งพอเขาขยับยิ้ม บางๆบนมุมปากเป็นเชิงขอบคุณ หัวใจพันพรก็เต้นรัวตึกตักจนแทบอยากจะกรี๊ดออกมาเสียให้ได้ ต้องหันไป กระซิบบอกเพื่อน                    “  ว้าว..เนตรเอ๊ย..หล่อแบบนี้สเป๊คฉันเลยว่ะ ”                    “  ยัยบ้า อายเขา..เดี๋ยวเค้าก็ได้ยินหรอก ! ”                    “  ฮิฮิ.. ไม่หรอกน่า..ท่าทางเขาคงฟังที่เราพูดไม่ออกนะ ดูสิ..มองมาแบบงงๆ  ฮิ คนหล่อๆ เวลาทำหน้างงแล้วมันน่ารักเนอะ ”                    ปานเนตรส่ายหัวกับความขี้เล่นของเพื่อน เธอรู้ว่าพันพรแค่พูดคะนองปากเพราะคิดว่าอีกฝ่าย ฟังไม่ออกไปอย่างนั้นเอง จึงขี้เกียจจะสนใจ หันไปทางเบาะหลัง มองเขาใช้ผ้าขนหนูซับเช็ดน้ำฝนบนใบหน้า และศีรษะของเด็กสาวคนนั้นอย่างอ่อนโยน แล้วในใจก็อดสงสัยไม่ได้                    เธอคนนั้นเป็นอะไรกันกับเขาหนอ ?                    น้องสาว..หรือคนรัก ?                    บ้าน่า.. แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรา ?                    ยามนั้นได้ยินเขาบอกเบาๆกับเด็กสาวคนนั้นด้วยน้ำเสียงราวปลอบโยน                    “  ไม่ต้องห่วงหรอก ทางโน้นมีอู๋เจ้าหมิงช่วยอยู่แล้ว..”                    “  แต่ที่นั่นมีคนเจ็บนะ งานของคุณไม่ใช่เหรอ อาหมิงไม่ได้เป็นหมอเหมือนคุณซะหน่อย...”                    “  ตรงนี้ฉันก็มีคนเจ็บเหมือนกัน อู๋เจ้าหมิงคงช่วยทางโน้นอย่างวางใจ เพราะเขารู้ว่าเธออยู่กับฉัน”                    “  พวกเขาคุยอะไรกันเหรอเนตร ? ”                    คนอยากรู้กระซิบถามเพื่อนสาวอย่างสนใจ  เพราะเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม พันพรจึงทราบมาว่าพี่ชายคนโตของปานเนตรแต่งงานกับลูกสาวนักธุรกิจใหญ่ชาวฮ่องกงคนหนึ่ง                      พี่สะใภ้คนนั้นรักเอ็นดูปานเนตรเหมือนน้องสาวแท้ๆ ช่วงปิดเทอมจึงมักจะชวนปานเนตรไปพัก อยู่ด้วยกันที่บ้านในฮ่องกงเกือบทุกปี  ที่ประเทศฮ่องกงส่วนใหญ่ใช้ภาษาจีนกวางตุ้ง พันพรจึงมั่นใจว่าถ้าสอง คนนั่นพูดกวางตุ้ง ปานเนตรก็ต้องฟังรู้เรื่องแน่ๆ                    “  ฉันว่าฉันออกไปดูคนเจ็บทางด้านโน้นดีกว่า เผื่อจะช่วยอะไรพวกเขาได้...”                    ปานเนตรกลับตอบไปอีกเรื่อง คำพูดของเด็กสาวคนนั้นทำให้เธอรู้สึกผิด                    หน้าที่ของหมอคือช่วยเหลือคนเจ็บป่วย ในเมื่อเห็นคนเจ็บแล้วมัวแต่กลัวไม่เข้าไปช่วย เธอจะ มัวเสียเวลาเรียนหมอไปทำไม                    “  เฮ้ย..เนตร แล้วฉันล่ะ ”                    “  เธอจะรออยู่ที่รถ หรือจะออกไปช่วยฉันก็ได้...”                    “  แล้วรถล่ะ ? ”                    “  ช่างรถมันเถอะ..”                    ฝนข้างนอกซาเม็ดลงไวมาก ทั้งที่เมื่อสักครู่ยังตกลงมาอย่างลืมหูลืมตาไม่ขึ้น ปานเนตรดึงร่ม จากหลังเบาะนั่งคนขับเปิดประตูรถแล้วรีบวิ่งออกไป                      พันพรละล้าละลังอย่างลังเล ขณะจะตามออกไปอีกคน มือเรียวใหญ่ข้างนั้นก็พลันยื่นเอื้อมมา ทางด้านหลังกดไหล่เธอไว้                    เฮ้ย.. มือ.. มือเขา ?                    “  คุณอยู่ที่นี่เถอะ....ฝากดูแลเธอด้วย..”                    เสียงทุ้มกังวานอักขระสำเนียงคมชัด บอกเธออย่างสุภาพ  พันพรตกใจจนลืมตาเบิกกว้างอย่าง ไม่เชื่อหูตนเอง  แทบไม่รู้ตัวเลยว่าเขาผู้นั้นผลักเปิดรถออกไปตอนไหน                    พระเจ้าช่วยกล้วยทอด.. หญิงสาวลอบคร่ำครวญอย่างโหยหวนอยู่ในใจ                    แล้วก็ไม่บอก .. ว่าพูดภาษาไทยได้ด้วย                    งั้นเขาก็ฟังรู้เรื่องหมดล่ะสิ ว่าเธอพูดจาลวนลามอะไรเขาไปมั่ง ?                    กรี๊ด...ด...ด !                    ...................................... . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 21:09:02

ความคิดเห็นที่ 3 ......................................                                      อุบัติเหตุคราวนี้แม้ไม่มีคนตาย แต่ก็มีคนเจ็บกันหลายคน ทั้งหมดได้รับการปฐมพยาบาลแล้ว นำตัวส่งโรงพยาบาลซึ่งอยู่ใกล้ที่สุดอย่างรวดเร็ว                    ที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลประจำจังหวัดแห่งนั้น แพทย์พยาบาลกำลังวุ่นวายกับคนเจ็บที่ถูก พาทยอยกันมา เสียงร้องครวญครางโอดโอยดังระงม ประสานกับเสียงร้องสั่งการของแพทย์ที่อยู่ในห้องฉุกเฉิน                    “  อ้าว.. นั่นเนตร ใช่ไหม ”                    นายแพทย์หนุ่มวัยสามสิบเศษซึ่งเป็นหัวหน้าทีมแพทย์ศัลยกรรมของโรงพยาบาลเดินตรงเข้า มาหาปานเนตรที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าประตู  หญิงสาวพอเห็นหน้าเขาก็จำได้ รีบยกมือไหว้                    “   อ้าว..สวัสดีค่ะพี่ชัย ย้ายมาอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”                    “   ปีกว่าแล้ว เออ.. แล้วนี่...มาได้ไง ไอ้ณัฐมาด้วยไหม ”                    หมอชัชชัยทักทายน้องสาวของเพื่อนอย่างประหลาดใจ เพราะนึกไม่ถึงว่าจะได้เจอเธอที่นี่                    “  เปล่าค่ะพี่ณัฐไม่ได้มา  หนูพาคนเจ็บมาส่งน่ะพี่   พอดีอยู่ในที่เกิดเหตุด้วย...”                    “  อ้าว..แล้วบาดเจ็บที่ไหนรึเปล่า ? ”                    “  เปล่าพี่ รถหนูไม่ได้โดน..”                    “  ก็โชคดีไป.. ว่าแต่เราอยู่ปีไหนแล้วนะ ? ”                    “  ปีหกแล้วค่ะ... เป็นเอ๊กซเทิร์น (Extern) แล้ว..”                    “  ดี.. งั้นอย่าเพิ่งไปนะ ช่วงนี้ติดวันหยุดยาว ไม่ค่อยมีคน เทกระจาดมาอย่างนี้ อยู่ช่วยพี่ก่อน...”                    “  พี่คะ ”                    เสียงเรียกทำให้คนซึ่งกำลังจะไปดูคนเจ็บอีกเตียงต้องเหลียวหน้ากลับมาถาม                    “  หือ ? ”                    “  คือหนูมีคนจะแนะนำน่ะค่ะ  เป็นหมอเหมือนกัน...เขามีเรื่องอยากจะขอช่วยพี่ด้วย ”                    “  ใครหรือ ? ”                    หญิงสาวจึงผายมือไปทางชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆเปลคนป่วยซึ่งถูกแยกให้ไปอยู่ในโซนไม่ฉุกเฉิน                    “  ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นน่ะค่ะ ”                    “  คนไหน ? ”                    หมอชัชชัยถามอย่างงงๆ เพราะข้างๆร่างอันอ่อนแอบนเปลนอนของเด็กสาวหน้าตาสะสวย คนนั้น มีชายหนุ่มยืนอยู่ถึงสองคน                     “  คนที่หันหลังมาทางนี้น่ะค่ะ เขาเป็นหมออยู่ที่ฮ่องกง ....ชื่อกั๋วอี้เสียน..”                    ความจริงหมอชัชชัยแค่ทำเป็นสนใจตามมารยาทเท่านั้นเอง ชายหนุ่มสองคนนั้นแม้มีหน้าตา คมคาย ผิวพรรณสะอาดหมดจด  ท่วงท่าดูสง่ามีราศี แต่จากใบหน้าคงเด็กกว่าเขาอยู่หลายปี อย่างมากก็ เป็นหมอเพิ่งจบใหม่  ดังนั้นคิดว่าพอฟังเธอแนะนำจบก็จะรีบกลับเข้าไปดูคนเจ็บที่กำลังรออยู่                    หากแต่ชื่อ  “กั๋วอี้เสียน” ทำให้หัวหน้าทีมแพทย์ศัลยกรรมของโรงพยาบาลแห่งนี้ถึงกับชะงัก รีบหันหน้าขวับกลับไปดูอีกครั้ง  แล้วก็เป็นเวลาเดียวกับคนซึ่งถูกแนะนำกำลังเหลียวหน้ามาทางนี้พอดี                    “  คุณหมอกั๋ว ! ”                                        .................................................. . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 21:10:57

ความคิดเห็นที่ 4  ..................................................                                        สิบปีแล้วสินะ...ตอนนั้นเขายังเป็นนักศึกษาแพทย์ปีสุดท้าย ได้มีโอกาสติดตามอาจารย์ท่านหนึ่ง ไปนำเสนอผลงานที่มหาวิทยาลัยแพทย์ฮ่องกง ที่นั่นอาจารย์ได้แนะนำให้เขารู้จักกับศัลยแพทย์หนุ่มชื่อดังแห่ง โรงพยาบาลหยวนซื่อท่านหนึ่งนามกั๋วอี้เสียน                    คนผู้นี้ไม่เพียงยังหนุ่มแน่นบุคลิกงามสง่าหน้าตาหล่อเหลาอัธยาศัยดี  อีกทั้งยังเป็นศัลยแพทย์ ฝีมือเอกระดับต้นๆของฮ่องกง  นักศึกษาแพทย์ชัชชัยฟังการบรรยายเรื่องการผ่าตัดสมองแบบใหม่ของอีกฝ่าย ในตอนนั้นแล้วรู้สึกเลื่อมใสสุดหัวใจ ถึงกับตั้งใจว่าเมื่อจบไปตนเองจะต้องเป็นศัลยแพทย์มือหนึ่งของเมืองไทย ให้ได้                    “  ดีใจจริงๆที่ได้เจออาจารย์ที่นี่.. ผมชัชชัยครับ สิบปีก่อนเราเคยเจอกันในงานนำเสนอผลงาน วิชาการที่มหาวิทยาลัยแพทย์ฮ่องกงไงครับ ”                    พอทราบว่าเขาพูดภาษาไทยได้ หมอชัชชัยก็เลยใช้ภาษาประจำชาติของตนเองทักทายเขาด้วย ความปลื้มปิติ                    “  จริงสินะ ผ่านไปตั้งสิบปี  อาจารย์คงจำผมไม่ได้แน่ๆ แต่ผมจำอาจารย์ได้นะครับ ..แปลกจริงๆ อาจารย์ยังดูหนุ่มไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อสิบปีที่แล้วเลย..”                    เขาอยากจะบอกด้วยซ้ำ ว่าอีกฝ่ายยังเหมือนคนในรูปที่เขาเคยถ่ายด้วยกันเมื่อสิบปีก่อน ซึ่งรูป นั้นยังอัดเก็บในกรอบอย่างดีวางอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา                    หมอกั๋วอี้เสียนมองหน้าคู่สนทนาอย่างงงๆ พลางขบคิดทบทวนแล้วก็นึกได้อย่างรวดเร็ว                    สำหรับอีกคนเวลาอาจจะผ่านไปนานถึงสิบปี แต่สำหรับเขาเพียงเพิ่งเจออีกฝ่ายเมื่อสัปดาห์ที่ แล้วนี่เอง เหตุการณ์เพิ่งผ่านมาไม่นานมีหรือที่เขาจะจำไม่ได้  เพียงแต่ที่ทำให้เขาลังเลไม่แน่ใจ เพราะหน้า ตาของนักศึกษาแพทย์หนุ่มนามชัชชัยคนนั้น กับหมอชัชชัยคนนี้เปลี่ยนไปมากจริงๆ                    คนพออายุมากขึ้น น้ำหนักมากขึ้น และผิวขาวขึ้น ..หน้าตาก็ย่อมดูเปลี่ยนไป                    “  ผมจำคุณได้..”                    หมอชัชชัยจึงยิ้มกว้างอย่างดีใจ แต่ไม่ทันจะพูดอะไรต่อ หมอในทีมรุ่นน้องคนหนึ่งก็ถือแผ่น ฟิล์มซีทีตรงเข้ามาหาเขาเพื่อขอคำปรึกษา                    “  พี่ชัย.. ผู้ป่วยรายนี้มีเลือดออกในสมอง อาการเขาตอนนี้แย่ลงเรื่อยๆเลยครับ ”                    “ แล้วทางนิวโรศัลย์ว่ายังไง ? ”                    นิวโรศัลย์ย่อมเป็นคำเรียกแพทย์ศัลยกรรมทางระบบประสาท ส่วนหมอชัชชัยแม้จะเป็นหัวหน้า ทีมแพทย์ศัลยกรรมแต่ก็เชี่ยวชาญอยู่อีกระบบ                    “  กำลังผ่าอีกเคสอยู่ครับ... นั่นก็ด่วนเหมือนกัน ผมเลยคิดว่าจะรีเฟอร์เคสนี้ไปที่โรงพยาบาล ศูนย์ พี่จะว่าไงบ้างครับ ? ”                    “ ขออนุญาตผมดูฟิล์มหน่อยได้มั้ยครับ ? ”                    หมอหนุ่มอีกคนพอฟังก็มองหน้าหมอกั๋วอี้เสียนอย่างงงๆ สายตาประมาณว่าเจ้าหนุ่มคนนี้ใคร แต่ก็ยิ่งงงไปใหญ่เมื่อเห็นรุ่นพี่ของตนรีบดึงฟิล์มจากมือไปยื่นให้อีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว                    “ อาจารย์คิดว่าไงครับ ? ”                    คนทั้งโรงพยาบาลต่างรู้จักนิสัยมั่นใจในตัวเองและไม่เกรงกลัวใครของหมอชัชชัย แต่พอเห็นเขา มีท่าทางประจบเอาใจชายหนุ่มหน้าตาอ่อนกว่าคนนี้ แถมยังเรียกหาด้วยสรรพนามว่า “อาจารย์” ทุกคำก็ยิ่งรู้สึก แปลกๆสะดุดหู กระทั่งปานเนตรซึ่งอยู่ในที่นั้นด้วยก็ได้แต่ยืนทำตาปริบๆ                    “  เดินทางจากที่นี่ไปโรงพยาบาลศูนย์นานไหมครับ ? ”                    “  ไปกับแอมบูแล๊นซ์ก็ประมาณชั่วโมงเศษๆครับ แต่รวมเวลาติดต่อประสานงาน ก็คงบวกอีก สองถึงสามชั่วโมง ”                    “  ไปถึงก็อาจจะไม่ได้รับการผ่าตัดทันทีเลยสินะ ”                    “  ครับ..”                    “  อาการขนาดนี้ปล่อยต่อไปอีกชั่วโมงสองชั่วโมงคนไข้ก็แย่แล้ว ผ่าได้ก็อาจจะเหลือแค่เป็นผัก..”                    “  งั้น..อาจารย์ช่วยเขาหน่อยได้ไหมครับ ? ”                    “  คุณไว้ใจผมหรือ ? ”                    “  ครับ...”                    เขาเบือนหน้าไปทางเด็กสาวที่นอนพริ้มตาด้วยความอ่อนเพลียบนเปลนอนคนไข้ขบคิดอย่าง ลังเล ก่อนจะหันมาทางหมอชัชชัยอีกครั้ง                    “  จะเป็นไรไหม หากผมอยากขอให้คุณช่วยรับแอดมิทเธอไว้ในโรงพยาบาลของคุณก่อน ผมอยากให้เธอได้รับการตรวจร่างกายโดยเร็วที่สุด ผมจะได้วางใจเข้าโออาร์ผ่าเคสนี้โดยไม่ต้องห่วงหน้า พะวงหลัง...”                    นายแพทย์หัวหน้าทีมศัลยกรรมพอรับฟังต้องยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม                    “  ด้วยความยินดีและเต็มใจอย่างยิ่งครับ ”                                        .............................................................  จบตอนที่ 8 โปรดติดตามตอนต่อไป  คำขอบคุณ    - ขอบคุณทุกกิฟต์จากกระทู้ที่แล้วนะคะ :: GTW, kdunagin, wor_lek    - ขอบคุณทุกคอมเม้นค์ รวมไปถึงนักอ่านเงาทุกท่านค่ะ  ^_^ ตอบคอมเม้นต์ค่ะ คุณ : มนต้นไม้     :: แหะๆ เอ่อ.. คิดอะไรตรงไหนเหรอคะ แบบว่างง คุณ : กุลธิดา   :: ใช่แล้วค่ะ ทางโน้นเขาสูงกันมากๆเลย มาบนโลกเรา                                 สงสัยกลายเป็นมนุษย์ประหลาด 5555                                 ยังดีที่หมอกั๋วหดร่างได้นะคะ แต่เหลือ 185 ก็ยังสูงเหมือนกันเนอะ . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 21:18:32

ความคิดเห็นที่ 5 อ้าว สงสัยเรานึกไปเองว่าหมอ เขาจะมาคิดอะไรมากกว่าช่วยธรรมดาสิคะ แป่วๆ หน้าแตก(คิดมากเกินไป) .............................. โห ที่รพ.นี่ รวมมิตรหมอเลยนะคะ คนไข้ไม่หายก็แย่แล้วล่ะทีนี้ มีแต่มือระดับพระกาฬทั้งนั้น เหอๆ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 22:11:39

ความคิดเห็นที่ 6 มาสองบทหลังนี่บรรยากาศเปลี่ยนไปจากเดิม คงเป็นเพราะฉากย้ายจากยา นลงมาอยู่บนโลกมากขึ้น นั่นเอง^^.. มีชื่อไทยๆแทรกเข้ามาด้วย ถึงรสชาติจะเปลี่ยนไปบ้างแต่ยังคงอร่อยนะครับ:) จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 22:12:33

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านทันแล้วค่ะ คนข้างตัวก็สูงค่ะคุณจูน 6 ฟุต 3 นิ้ว ประมาณ 193 เซ็นติเมตรมั้งคะ พอเห็นว่าสูง 6 ฟุตครึ่งก็เลย โอ้ยโย่! สูงมากนะเนี่ย แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 54 02:34:18 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 23:52:52

ความคิดเห็นที่ 8 หมอกั๋ว...ถ้าจำไม่ผิด ต้นแบบคือหลี่หมิงใช่ไหมคะ? จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 12:32:54

ความคิดเห็นที่ 9 มาตามเก็บค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 01:41:40