มณีนาคินทร์ ตอนที่ 22

ตอนที่ 22


   ตวงสิทธิ์เดินออกจากห้องลงมาข้างล่าง เห็นกัญชพรกำลังยืนมองออกไปข้างนอก เขาสังเกตเห็นท่าทางของสาวน้อยเช้านี้ไม่ค่อยสดชื่นนัก ตวงสิทธิ์จึงเดินเข้าไปหา จนมายืนอยู่ข้างหลัง เธอก็ยังคงเหม่อลอยไม่รู้ตัว

“คิดอะไรอยู่หรือคะ?”     ตวงสิทธิ์ถาม กัญชพรสะดุ้งเล็กน้อย และหันมาเห็นพี่ชายยืนยิ้มให้ เธอยิ้มตอบเขาเหมือนเหนื่อยๆ

“เปล่าหรอกค่ะ แค่เบื่อเฉยๆ”    กัญชพรตอบ ตวงสิทธิ์เดินเข้าไปใกล้ตัวเธออีกนิดแล้วยื่นมือไปแตะหน้าผากของหญิงสาว แล้วถามด้วยความเป็นห่วงว่า

“ไม่สบายหรือเปล่า พี่ว่าเช้านี้น้องกัญหน้าซี้ดซีดนะ”

กัญชพรเอามือของตวงสิทธิ์ออกจากหน้าผากของเธออย่างสุภาพ และตอบว่า

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ กัญแค่รู้สึกเหนื่อยเท่านั้น”

“แล้วทานยาหรือยัง?”

“เรียบร้อยแล้วค่ะ”   กัญชพรตอบ

“กัญ”  ตวงสิทธิ์เรียกชื่อแล้วหยุดจ้องมองหน้าเธอ

“ขา มีอะไรหรือคะ?”     กัญชพรถาม ตวงสิิทธิ์ยังคงจ้องหน้าเธออยู่โดยไม่หลบตา เธอรู้สึกสายตาของเขามองเธอแปลกไป จนเธอรู้สึกสงสัย

“คือ...หน้ากัญมีอะไรติดอยู่หรือคะพี่ตวง?”   กัญชพรถาม  

ตวงสิทธิ์เอื้อมมือไปจับมือของเธอไว้ข้างหนึ่ง แล้วกุมมือเธอเอาไว้

“กัญ...พี่มีเรื่องอยากบอกกับกัญมานานแล้ว สัญญานะว่าถ้าพี่บอกกัญ น้องกัญจะไม่โกรธพี่”

“อะไรหรือคะ?”    กัญชพรถามกลับ และพยายามดึงมือตัวเองออกจากการเกาะกุมของตวงสิทธิ์ แต่เขาก็ยังกุมมือเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ยังไม่พอ เขายังลุกเดินเข้าหากัญชพรจนเกือบชิด กัญชพรรีบเอามืออีกข้างที่เหลือยื่นไปดันหน้าอกของตวงสิทธิ์ไว้แล้วพูดว่า

“พี่ตวงยืนตรงนั้นก็ได้ ไม่ต้องชิดขนาดนี้หรอกค่ะ”  

ตวงสิทธิ์ยอมทำตามที่กัญชพรบอก

“พี่ชอบกัญมานานแล้ว แต่พี่ไม่กล้าบอก กลัวว่ากัญจะไม่รับไมตรีจากพี่”  

ตวงสิทธิ์เริ่มสารภาพรักกับกัญชพร ทำเอากัญชพรทำหน้าไม่ถูก

“คือ...พี่ตวงคะ...คือกัญ...”    กัญชพรตั้งตัวไม่ทัน เธอนึกคำพูดไม่ออก เลยยังไม่รู้จะเริ่มตรงไหน เพื่ออย่างน้อย คนที่ยืนสารภาพรักกับเธอคนนี้ จะได้ไม่หน้าแตกกลับไป

“คือ...กัญรักพี่ตวงเหมือนพี่ชายนะคะ กัญไม่เคยคิดเป็นอื่นกับพี่ตวงเลย”  กัญชพรทำหน้าปั้นยาก ตวงสิทธิ์ยังเล่นลูกตื้อไม่ยอมเลิกรา และไม่ยอมปล่อยมือหญิงสาวง่ายๆ เธอพยายามจะดึงมือออก แต่เขาก็ยังยื้อเอาไว้

“พี่ตวงปล่อยมือกัญก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันไม่ค่อยดีนะคะ”   กัญชพรบอก และหันหน้ามองซ้ายทีขวาที เผื่อมีใครเดินผ่านมา แต่ก็ไม่มีวี่แวว

“กัญ...แต่พี่ัรักกัญนะ รักมานานแล้ว ความรักที่พี่มีให้กัญมันมากจนพี่เก็บเอาไว้ไม่ไหวแล้วนะกัญ เห็นใจพี่เถอะ”    ตวงสิทธิ์ยังคงตื้อไม่เลิก

“คือ...พี่ตวงปล่อยกัญก่อนได้มั้ยคะ?”   กัญชพรพยายามดึงมือกลับแรงขึ้น แต่ตวงสิทธิ์ก็ยังคงยื้อเธอไว้ไม่เลิกอีก จนกัญชพรทนไม่ไหว

“ปล่อยสิคะ...”  เธอสะบัดมือเต็มแรง จนหลุดจากการเกาะกุมของตวงสิทธิ์ เมื่อเป็นอิสระ เธอรีบหันหลังวิ่งหนีจากตรงนั้นออกไปนอกบ้านพัก ไม่ว่าตวงสิทธิ์จะเรียกเท่าไหร่เธอก็ไม่หันกลับมา


     กัญชพรวิ่งหนีตวงสิทธิ์มาถึงริมฝั่งโขง เธอจึงหยุดหอบหายใจถี่ขึ้น ที่ริมฝั่งโขงกัญชพรยืนหอบและมองลงไปในสายน้ำ บัดนี้สายน้ำที่ไหลเอื่อยๆ ผิวน้ำกระเพื่อมแตกจากกันเหมือนกับบางสิ่งบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ใต้พื้นน้ำ กัญชพรสลัดความคิดเรื่องตวงสิทธิ์ และจ้องมองปรากฏการณ์ใหม่ที่ตรงหน้าอย่างประหลาดใจ เธอพยายามจ้องมองลงไปในน้ำ เพื่อต้องการรู้ว่าสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ภายใต้ผิวน้ำโขง...มันคือตัวอะไร?...และก็เหมือนว่าเจ้าสิ่งที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ใต้น้ำจะรู้ตัวแล้วว่า คนบนพื้นดินเห็นตน มันจึงรีบดำดิ่งหายไปในทันที

“เมื่อกี้ตัวอะไรน่ะ?”    กัญชพรพึมพำกับตัวเองอย่างสงสัย พื้นผิวน้ำโขงราบเรียบ ไหลเอื่อยๆ เหมือนปกติ

“สงสัยจะเป็นปลามั้ง แต่ตัวน่าจะใหญ่มากเลย”   กัญชพรหาข้อสรุปให้ตัวเอง และสลัดความสงสัยเมื่อสักครู่ทิ้งไป  


     เธอเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ ตามริมฝั่งลำน้ำโขงเพียงลำพัง เพียงเพื่อพยายามลืมเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ระหว่างเธอกับตวงสิทธิ์ กัญชพรเดินเรื่อยมาจนรู้สึกเหนื่อย เธอจึงแวะนั่งพักที่ก้อนหินใหญ่ สายลมพัดมาเอื่อยๆ เธอนั่งปล่อยอารมณ์ให้ล่องลอยไปตามสายลมและสายน้ำ

“เมื่อไหร่แม่นิ่มจะมาซะทีนะ?”    กัญชพรคิดถึงแม่นมคนดีของเธอ และคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเธอ

“ต่อไปจะเป็นยังไงก็ไม่รู้?”     กัญชพรพึมพำกับตัวเองเบาๆ นั่งปล่อย
อารมณ์ไปได้สักพัก เธอก็ต้องสะดุ้งกับเสียงหนึ่งที่ดังอยู่ข้างหลังเธอ

“นึกว่านางเงือกที่ไหนมานั่งริมฝั่งโขงเสียอีก”    พินทิพย์แกลังทักเสียงดัง แล้วเดินเข้ามาหา กัญชพรจำเธอได้

“คุณ...”     กัญชพรตกใจ  พินทิพย์ปั้นยิ้มสวยเดินนวยนาดเข้ามาหา

“จำพี่ได้ใช่มั้ย?”   พินทิพย์ถามขณะที่เดินเข้ามาหากัญชพรที่นั่งอยู่ กัญชพรลุกขึ้นยืน รูปร่างของกัญชพรแม้จะผอมบางกว่าพินทิพย์ แต่ความสูงนั้นไม่แพ้กันไปเท่าไหร่ กัญชพรทำท่าจะถอยหนี พินทิพย์เร็วกว่า เธอเดินเข้าไปคว้ามือกัญชพรไว้ ทำเอากัญชพรตกใจหน้าซีด

“เดี๋ยว...พี่ไม่ได้มาหาเรื่องนะจ้ะ วันนั้นพี่ขอโทษ พี่เข้าใจผิด พี่ขอโทษจริงๆ
นะจ๊ะน้องกัญ”     พินทิพย์กล่าว และค่อยๆ ปล่อยมือกัญชพร

“คือว่า...วันนั้นพี่หุนหันไปหน่อย พี่เสียใจมากเลยที่ทำให้น้องกัญต้องเข้าโรงพยาบาล  อ้อ! พี่ลืมแนะนำตัว พี่ชื่อพินทิพย์ เป็นเพื่อนสนิทของตวงจ้ะ”    

พินทิพย์พูดจบก็ถือโอกาสเดินเข้าไปโอบไหล่ของสาวน้อยกัญชพร กัญชพรรู้สึกเกร็งขืนนิดๆ

“ไม่ต้องกลัวพี่หรอกนะ พี่ไม่ทำอะไรน้องกัญหรอก นี่น้องกัญมาเที่ยวหรือคะ แล้ว....”    พินทิพย์แกล้งทำเป็นมองซ้ายและมองขวา แล้วหันกลับมาถามว่า

“อ้าว...น้องกัญมาคนเดียวหรือคะ แล้วคุณตวงไปไหนล่ะ?”  

“เอ่อ..คือ..กัญมาเดินเล่นคนเดียวค่ะ พี่ตวงอยู่ที่บ้านพักค่ะ”  กัญชพรตอบ เธอยังคงจ้องหน้าพินทิพย์อย่างระแวง

พินทิพย์เห็นกัญชพรมองหน้าเธอด้วยสายตาหวาดระแวง จึงแกล้งหัวเราะเบาๆ และพูดว่า

“แหม...ทำไมต้องจ้องหน้าพี่แบบนนั้น พี่หน้าเหมือนยักษ์หรือคะ?”

“อ๋อ เปล่าค่ะ”    กัญชพรรีบตอบปฏิเสธ พินทิพย์เข้าโอบไหล่กัญชพรและพาเดินลงมาจากก้อนหินที่เธอยืนอยู่ และพูดว่า

“เอางี้ เพื่อเป็นการขอโทษ วันนี้พี่พินจะเลี้ยงข้าวกลางวันน้องกัญเอง ตกลงมั้ยจ๊ะ?”    พินทิพย์เสนอตัว เห็นท่าทางสาวน้อยลังเล เธอจึงรีบดักคอไว้

“ห้ามปฏิเสธพี่เด็ดขาด มิฉะนั้นพี่พินถือว่าน้องกัญยังถือสาโกรธพี่อยู่”    

พินทิพย์ยิ้มและเอียงหน้าสวยมองสาวน้อยอย่างเอ็นดู กัญชพรจึงตอบตกลง พินทิพย์รอบมองอย่างสมใจ


    ที่ร้านอาหารริมฝั่งโขง เป็นร้านอาหารตามสั่งธรรมดาๆ พินทิพย์กับกัญชพรนั่งอยู่โต๊ะมุมสุดของร้าน ซึ่งร่มไม่โดนแดดส่องถึง พินทิพย์สั่งอาหารหลายอย่าง และชวนกัญชพรพูดคุยตลอดเวลา เธอพยายามเอาอกเอาใจกัญชพรสารพัด เืพื่อให้สาวน้อยวางใจในตัวเธอ แม้พินทิพย์จะพยายามเอาใจแค่ไหน แต่ในใจของกัญชพรก็ยังไม่ค่อยวางใจในตัวพินทิพย์คนนี้ ดูเหมือนว่าหญิงสาวคนนี้ต้องการอะไรบางอย่างจากเธอ...กัญชพรคิดสงสัย เพราะจากเหตุการณ์วันนั้นที่กัญชพรจำได้ เหมือนว่าพี่ตวงของเธอและคุณพินทิพย์คนนี้จะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันพอสมควร กัญชพรจึงวางตัวให้ปกติที่สุด


     เมื่อพินทิพย์แยกทางกับกัญชพร และกลับถึงบ้านพัก เธอก็รีบเข้าไปรายงานลุงเพียรของเธอทันที ลุงเพียรกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รายวันอยู่ พินทิพย์เดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามที่ว่างอยู่ และรายงานว่า

“คุณลุงขา วันนี้พินพบลูกแกะของคุณลุงโดยบังเอิญ”  

ลุงเพียงปิดหนังสือพิมพ์ที่อ่านอยู่ พับครึ่งเรียบร้อย วางลงบนตักตัวเอง และถามหลานสาวว่า

“พินหมายถึงเด็กกัญชพรนั่นหรือ?”

“ค่ะ คุณลุง”  

“แล้วไปเจอกันได้ยังไง?”   ลุงเพียรถาม

“ก็พินไปเดินเล่นแก้เซ็งนิดหน่อย ก็เผอิญไปเจอ กำลังนั่งเป็นนางเงือกอยู่ริมโขงอยู่ ตอนแรกพินก็ว่าจะเดินหนี แต่ิคิดอีกที ถ้าปล่อยให้ตวงจัดการดูมันจะเชื่องช้าเหลือเกิน พินว่าพินลงมือเองดีกว่า”

“แสดงว่าพินมีแผนการไว้แล้วสินะ”   ลุงเพียรอ่านหลานสาวออก พินทิพย์ยิ้มก่อนตอบคุณลุงแสนดีของเธอว่า

“แน่นอนค่ะ และพินจะทำให้คุณลุงได้ตัวกัญชพรโดยไม่ต้องเหนื่อย”       สองลุงหลานพากันหัวเราะชอบใจ

จากคุณ	: ศรนรินทร์
เขียนเมื่อ	: 22 มี.ค. 54 21:37:06