ความคิดเห็นที่ 1 3 ณ นครแห่งข้าว ตอนแรกที่ฉันได้เห็นป้ายทางเข้า ‘โรงเรียนชาวนา’ ฉันคิดว่าเป็นโรงเรียนสำหรับ ‘เด็กนักเรียน’ มาเรียนวิชาเฉพาะทางด้านการเกษตรเหมือนอาชีวะซะอีก แต่ว่า... พอเห็นนักเรียนโรงเรียนชาวนาแล้วก็รู้ว่าไม่ใช่เด็กแน่ๆ บางคนแก่กว่าท่านเจ้าสัวด้วยซ้ำไป “นักเรียนที่นี่เป็นชาวนาจริงๆ นะป้าจี้ พวกเค้ามาอบรมเรียนรู้วิธีการทำนา” “อ้าว ในเมื่อคุณลุงคุณป้าเป็น ‘ชาวนาจริงๆ’ แล้ว ‘ชาวนาจริงๆ’ เค้าทำนากันไม่เป็นเหรอ กลับต้องมาเรียนวิธีทำนา ได้ไงอ่ะ? หรือว่าสอนให้ชาวนาไฮเทค?” “ไม่ได้ไฮเทคที่อุปกรณ์ แต่เป็นวิธีคิด วิธีทำ ต่างหาก ที่ต้องสอนการทำนาให้ชาวนา เพราะทุกวันนี้ ชาวนาทำนาผิดน่ะสิ ป้าจี้ เราเลยพยายามช่วยให้ชาวนาทำนาให้ถูก” “ทำนาผิด? ผิดไงอ่ะ???” “เค้าใส่ปุ๋ยใส่ยา” “เอ๋า... ใส่ปุ๋ยก็ถูกแล้วนี่นา มันไม่มีดียังไงอ่ะ?” ฉันงง ถึงฉันจะไม่เคยทำนา แต่ก็พอจะมีความรู้พื้นฐานที่ใครๆ ก็รู้ว่า การปลูกพืชอะไรก็ตาม ต้อง ‘รดน้ำ พรวนดิน ใส่ปุ๋ย’ ??? คุณก็งงเหมือนฉันมั๊ยคะ? “เอางี้... ป้าจี้คิดว่า ใครสอนชาวนาทำนา?” “ก็คงต้อง... เอ... นั่นสิ ใครจะสอนชาวนาทำนา?” ฉันตอบไม่ถูก เพราะไม่เคยสงสัย ก็ฉันคิดว่า คนที่เกิดมาเป็นชาวนาย่อมต้องทำนาเป็นออโตเมติกอยู่แล้ว “คนไทยเราทำนากันมาห้าพันกว่าปีแล้ว สมัยก่อน... พ่อแม่เป็นชาวนา ลูกก็ช่วยพ่อแม่ทำนา โตขึ้นมาก็ทำนาได้เอง แต่พอเราเปิดประเทศ รัฐบาลส่งเสริมการค้าข้าว ชาวนาของเราก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป ...ที่เคยปลูกข้าว เอาไว้กินกับผักกับปลาที่มีอยู่ตามท้องนา ก็กลายเป็นปลูกเพื่อขายแลกเงิน ...ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนโน้น เค้าถือนะป้าจี้ เค้าไม่กล้าขายข้าวกัน เพราะถือว่าข้าวคือพระแม่โพสพ จะตักข้าวหรือหุงข้าวก็ยังต้องคุกเข่าแสดงความเคารพนะ ห้ามยืน ดังนั้น...ขายไม่ได้ เดี๋ยวบาปกรรม” “อ้าว ถ้าไม่ขายแลกเงินแล้วชาวนาจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อของล่ะ อย่างเสื้อผ้า...” “ชาวนาสมัยโบราณเค้าไม่ใช่มีแต่นานี่ป้าจี้... เค้าปลูกผลไม้ไว้กิน ปลูกฝ้ายไว้ทอผ้า ขนาดบุหรี่เค้าก็ปลูกยาสูบเอามามวนสูบเอง หมากที่เคี้ยวก็ปลูกเองทั้งหมากทั้งพูล ผักก็เดินเก็บเอาเองตามท้องนา ถ้าอยากได้ของที่มันไม่มีในท้องถิ่น อย่างเช่นเกลือ... เค้าก็จะพายเรือเอาข้าวไปแลกกับคนที่ทำนาเกลือแถวๆ แม่กลองไง ...ยิ่งเรื่องข้าวนี่ ทำเองทุกอย่างตั้งแต่ปลูกเอง เกี่ยวเอง นวดเอง ตำเอง กินเอง ไม่มีโรงสีนะ สรุปว่า ไม่เห็นต้องใช้เงินเลย” “อู๊ย เหมือนป้าจี้เลย ชอบผลิตของใช้ทุกอย่างเองในบ้าน เหอๆ” ตาทับบี้แอบยิ้มอะไรน่ะ มองเสื้อผ้าฉันแล้วยิ้มอย่างงั้นมันหมายความว่าไง๊ พอหันไปมองรอบๆ ก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าสายตาของลุงๆ ป้าๆ ในเต้นท์ที่เพิ่งฟังอบรมเสร็จต่างก็หันมามองทางฉันแล้วยิ้มแปลกๆ คล้ายเอ็นดู คล้ายสังสัย (ว่ามันคือตัวอะไรวะเนี่ย) ชิชิ... ชุดที่ฉันใส่วันนี้น่ะ ฉันนั่งตัดเป็นพิเศษสำหรับใส่ให้กลมกลืนกับพวกคุณลุงคุณป้านะเนี่ย อุตส่าห์ไปหาผ้าม่อฮ่อมเอามาตัดต่อกับผ้าลายสก๊อต (ก็ฉันเห็นเวลาลุงชาวนาเค้าออกทีวี เค้าจะใส่เสื้อลายสก๊อตกันเกือบทุกคนเลยนี่คะ) ทำเป็นชุดกางเกงขาสั้น อ้อ... ฉันใส่งอบมาด้วยนะคะ หุหุ “นึกถึงตอนที่ทัพพ์ไปยืนเชียร์ป้าจี้สมัยอยู่ประถมเต้นระบำเพลงรำวงเกี่ยวข้าว 555 ป้าจี้จะเอาเคียวด้วยมั๊ย เดี๋ยวทัพพ์ไปยืมมาให้ถือ จะได้เต็มยศ” ...น๋อยแน่ะ อีตาทัพพีแซวป้า ตัวเองนั่นแหละ ชาวนาภาษาอะไรแต่งตัวไม่เข้าท่าเลย นุ่งกุงเกงยีนส์กับเสื้อเชิ๊ตสีขาวจั๊วะ แถมใส่แว่นตากันแดดด้วย ฉันแอบหักคะแนนอยู่ในใจ เครื่องแต่งกายไม่ถูกต้อง! แต่คนแต่งกายผิดระเบียบกลับไม่โดนมองว่าเป็นตัวประหลาด กลับมีคนโน้นคนนี้โบกไม้โบกมือทักทาย  หรือเป็นเพราะเขาทำตัวกลมกลืนได้เนียนกว่าทั้งๆ ที่มีท่าเดินไม่เหมือนชาวบ้านอีกต่างหาก แล้วก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งรูปร่างสันทัดในชุดเสื้อยีนส์พับแขนท่าทางคล่องแคล่วทะมัดทะแมงเดินยิ้มอย่างคนอารมณ์ดีรี่เข้ามาทักทาย จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 01:01:23

ความคิดเห็นที่ 2 “แม่รง ไอ้ทัพพ์ หายหัวไปไหนมา? แล้วนั่นมึมพาใคร (ตัวอะไร) มาด้วยว้านั่น?” ฉันเห็นนะ ว่าแววตาของเขาพูดไม่ตรงกับปาก ตาของเขาพูดไอ้ที่อยู่ในวงเล็บ แต่ฉันก็ให้อภัยเพราะ เห็นว่าแววตาของเขายังแอบมีแววชื่นชมความงามของฉัน หุหุ... จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 01:04:23

ความคิดเห็นที่ 3 “ป้าผมเองพี่แม่รง... ป้าจี้...” “ไอ้ห้า... มิน่า... น้องปอยถึงโคตรแมร่งสวยสาดซะผู้หญิงจริงๆ แทบฆ่าตัวตาย แม่รง เทคโนโลยีศัลยกรรมสมัยนี้นี่โคตแม่รงน่ากลัวเลยว่ะ ว่าแต่ป้ามึมอายุจริงๆ เท่าไหร่วะ?” “ยี่สิบสอง” “ไอ้เชี่ย! เจือกเรียกเมียว่าป้า” “ป้าผมจริงๆ พี่... ไม่ใช่เมีย ป้าที่ผมเล่าให้พี่ฟังว่าผมเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กๆ ไง” ทัพพีพยายามอธิบายแต่อีกฝ่ายไม่ฟัง พ่นฉอดๆๆ เป็นชุด “กรูก็ว่าแล้ว ป้าห่าอะไรของพ่อง... หน้าใสซะขนาดนี้ แม่รง...กูก็นึกว่าเหมือนยัยไฮโซบาบี้ ไปดึงหน้ามา... แต่ก็ไม่ยักกะมีเครา” พอรู้ว่าฉันอายุแค่ยี่สิบสอง เขาก็กล้าถือวิสาสะจับหัวฉันหันไปมาเหมือนดูว่ามี ‘เครา’ ซ่อนอยู่ตรงไหนรึเปล่า ส่วนฉันหัวเราะไม่หยุด ในขณะที่ตาทัพพ์ตามมุกเค้าไม่ทันหันไปถาม “เคราอะไรเหรอพี่?” “อ้าว ไม่เคยได้ยินเร๊อะ เชยจังเลย ...ก็ที่เค้าบอกว่า ไปดึงหน้ามากๆ ไม่ดี มีผลข้างเคียง เคราจะขึ้นที่คางไง” “ไม่เห็นเคยได้ยินเลย เป็นไปได้ไง?” โถๆ ทัพพีน้อยคงคิดไปถึงเรื่องฮอร์โมนที่ทำให้หนวดขึ้นล่ะมั๊ง “อ้าว ก็ถ้าดึงๆๆๆ หน้ามากๆ หนังแม่รงก็ร่นๆๆๆ ขึ้นมาเรื่อยๆ จนหนังท้องมันร่นขึ้นมาแทนหนังหน้า ขนข้างล่างแม่รง ก็เลยมากระจุกอยู่ที่คางไง” นำทัพพ์เพิ่งเก็ท ส่ายหัวยิ้มๆ บ่นพึมพำ “คิดได้ไงวะ...” แล้วหันมาจิ้มเอวฉัน “...ป้าจี้ทะลึ่งตามทันล่ะสิ” จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 01:05:26

ความคิดเห็นที่ 4 “พี่แม่รงเค้าเป็นนี่รุ่นพี่ที่สนิทกับทัพพ์สมัยเรียนเกษตร” พอตาทัพพีแนะนำให้รู้จัก ฉันก็รีบยกมือไหว้รุ่นพี่ของเขา แต่ดันกลั้นหัวเราะไม่ได้ ขำต่อเนื่องไม่หยุด “นี่กรูแผ่รังสีตลกเข้มข้นขนาดนี้เลยเร๊อะ แม่รงอารายวะ ยังไม่ทันอ้าปากพ่นมุกพ่นหมาอะไรเลยนะเว้ย“ “ป้าผมเค้าเส้นตื้นจนแทบจะกระเด็นออกมาอยู่นอกผิวอยู่แล้วน่ะพี่” ชื่อจริงของพี่แม่รงตามบัตรประชาชนคือ ‘นายสุภาพ’ แต่บังเอิญพี่แม่รงโคตะระจะสุภาพสาด ๆ สมชื่อ พูดอะไรทีก็จะปล่อยสัตว์เลื้อยคลานออกมาเดินยั๊วเยี๊ย และแถมพกคำว่า ‘แม่รง’ ติดสอยห้อยตามแทบทุกประโยค ใช้เป็นคำขึ้นต้น ใช้เป็นบุพบทเชื่อมโยงประโยค และใช้เป็นคำลงท้ายคล้าย ๆ ครับผม จนเพื่อนฝูงตั้งชื่อเล่นให้ว่า ‘แม่รง’ พร้อมชื่อเล่นเต็ม ๆ ของเขา... ‘แม่รงเชี่ย’ และล่าสุดเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง มันก็ได้พัฒนามาเป็น... ‘แม่รงวรนุช’ “สมัยก่อนตอนเรียนอยู่ พี่แม่รงเค้าเป็นถึงดาวคณะเชียวนะ สาวเห็นงี้กรี๊ดๆๆ วิ่งหนีกันเป็รนแถว โหงวเฮ้งพี่แกดีเลิศ เห็นมั๊ยป้าจี้... อย่างงี้ไงที่เค้าว่า คิ้วมังกร ตาหงส์ จมูกสิงห์ แต่ปาก...” “เออ... กูแม่รงแดกขนมพุดเดิ้ล เวเฟ่อปักกิ่ง อาหารญี่ปุ่นชิสุ กับเบียร์ล๊อตไวเล่อร์มากไปหน่อยเว้ย เลยปากมหา” ว่าแล้วก็หันมาทางฉัน “...พี่อาจจะไม่ละเอียดคายเท่าไหร่นะน้องป้า แต่ทำไงได้ คนมันหล่อ” จากนั้นต่อมา พี่แม่รงก็เรียกฉันว่า ‘น้องป้า’ ถึงฉันจะเข้าบอกว่าฉันไม่ได้ชื่อป้าเท่าไหร่ก็ตาม พี่แม่รงเป็นลูกชาวนาแถวสุโขทัย... (เขาก็เลยแอบอ้างว่า อนุรักษ์วัฒนธรรมบ้านเกิด พูดภาษาพ่อขุนราม) นำทัพพ์เป็นคนชวนเขามาทำงานกับลุงสิบ “ตอนนี้พี่แม่รงได้ตำแหน่งเป็น ‘อาจารย์ใหญ่’ เชียวนะ ได้กลิ่นฟอร์มาลีนมั๊ยป้า?” เขาไม่ได้เป็นอาจารย์ใหญ่จริงๆ หรอกค่ะ พี่แม่รงสุภาพเป็นเหมือนผู้จัดการทั่วไปมากกว่า คอยดูแลจัดการการอบรมและกิจกรรมต่างๆ รวมไปถึงงานประชาสัมพันธ์ให้ข้อมูลชาวบ้านด้วย แต่ใครๆ ก็เรียกเขาว่าอาจารย์แม่รงใหญ่ อาจารย์ใหญ่ชวนชิมผลไม้ลอยแก้วที่แม่บ้านทำเลี้ยงนักเรียนสูงอายุทั้งหลาย ทับบี้ตักแบ่งมาให้ฉันถ้วยใหญ่ใส่น้ำแข็งทุบน่ากิน แล้วหาที่นั่งล้อมวงสามคนกินไปคุยไปใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างๆ เต้นท์ที่จัดสัมนานั่นเอง “น้องป้าสงสัยว่าใส่ปุ๋ยผิดตรงไหนงั้นเหรอ?... เหอๆ แม่รง ก็เล่นตะบันใส่ปุ๋ยใส่ยากันซะจนประเทศที่ผลิตปุ๋ยผลิตยาสงสัยว่า ไอ้พวกคนไทยมันสั่งซื้อปุ๋ยซื้อยาเอาไปทำอะไรกันนักหนาวะ ที่นาก็มีอยู่แค่กะต๋อยนึง แต่ที่สั่งซื้อมานั่น แม่รง... เอาไปใช้ฉีดพ่นเทได้พื้นที่เท่ากับโลกทั้งใบ จนคนทำปุ๋ยทำยาแทบไม่กล้าซื้อข้าวเรากินแล้ว” “ทำไมเป็นงั้นล่ะคะ?” “ก็อย่างที่ทัพพ์เล่าไงป้า... พอรัฐบาลเน้นให้ชาวนา ‘ปลูกข้าวขาย’ ...ข้าวเราก็ขายดิบขายดี สมัยรัชกาลที่ 5 มีเรือบรรทุกข้าวเป็นพันๆ ลำล่องแม่น้ำเจ้าพระยามาส่งโรงสีในกรุงเทพฯ เรือเดินสมุทรจากประเทศต่างๆ ที่พากันมาจอดเข้าคิวคอยซื้อข้าวเรียงรายตั้งแต่โรงสีข้าวปากคลองบางน้ำชลลงมาเป็นระยะทางตั้ง 4 ไมล์  “ ฉันนึกภาพตามแล้วรู้สึกน่าตื่นเต้นและปลาบปลื้มใจจริงๆ “...ก็เลยต้องมีนโยบายเพิ่มผลผลิต... แรกๆ ก็เพิ่มด้วยการหักร้างถางป่าขยายพื้นที่ปลูกข้าวออกไปเรื่อยๆ จนที่ดินมีราคาสูงขึ้นๆ ปัญหาที่ดินก็ตามมาสารพัด แล้วต่อมา... ก็มีกระแสการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในโลกเกษตรกรรม ป้าจี้เคยได้ยินปฏิวัติเขียวรึเปล่า?” “หา... มีมาอีกสีเหรอ? คราวนี้เสื้อเขียวชุมนุม?” “555 น้องป้าแม่รง... ฮาดีว่ะ” พี่แม่รงตบไหล่ฉันป้าบๆ หัวเราะชอบใจใหญ่ “...แต่ปฏิวัติเขียวมันมาก่อนเสื้อแดงเสื้อเหลืองตั้ง 40-60 ปีว่ะน้องป้า” “ปฏิวัติเขียวหรือที่เค้าเรียกว่า Green Revolution คือการใช้เทคโนโลยีและสารเคมีมาเร่งผลผลิต จนกลายเป็นวิธีทำการเกษตรกระแสหลัก ซึ่งต้นคิดก็มาจากประเทศที่เค้าว่าเค้าพัฒนาแล้วนั่นแหละ แล้วแพร่ระบาดไปทั่วโลก มาถึงประเทศเรายิ่งหนักเข้าไปอีก เพราะชาวไร่ชาวนาที่เคยปลูกข้าวด้วยวิธีอาศัยธรรมชาติ คน สัตว์ พืช พึ่งพากันเป็นระบบนิเวศน์ ไม่มีความรู้ด้านสารเคมี ก็เลยใช้ไม่เป็น เชื่อโฆษณา เลยแข่งกันใส่เข้าไปเยอะๆ “ ทัพพีน้อยอธิบาย “ไม่ต้องอะไรเลย ดูพ่อแม่พี่สุภาพเป็นตัวอย่าง ขอโทษเถอะ... ตระกูลพี่สุภาพนี่เป็นเกษตรกร ‘ดีเด่’ มาตั้งแต่สมัยพ่อขุนรามนะ แล้วแม่รง... ลองไปถามคุณนายสุพรแม่พี่ดูเด่ะ ว่าไอ้เลข 3 ตัวที่อยู่บนถุงปุ๋ยน่ะ รู้มั๊ยว่ามันคืออะไร  เหอๆ ...ไม่รู้หรอก เผลอๆ นึกว่าขนาด อก-เอว-สะโพกของน้องปุ๋ย” ฉันแอบคิดในใจว่า ‘หนูแม่รง... ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ’ แต่ฉันกลัวเสียฟอร์มเลยได้แต่ยิ้มแม่รงแห้งๆ ถาม “แล้วเราก็ไม่มีมาตรการควบคุมเหรอคะพี่แม่รง?” “จะไปมีอะไรเล่า รัฐบาลแม่รงน่ะแหละ ตัวดี ส่งเสริมเกษตรเคมี ล้างสมองชาวนาให้ใช้ปุ๋ยใช้ยาจนแม่รง... อย่างกะติดยาเสพติดกันทั้งประเทศ” “ชาวนาของเราก็คือชาวบ้าน...” ทัพพีช่วยเป็นล่ามแปล ‘ภาษาไทยแม่รงสุภาพ’ เป็นไทยปกติ “...ชาวบ้านหัวอ่อน เรียนน้อย บริสุทธิ์ไร้เดียงสา... เหมือนที่เพลงเค้าร้อง ผู้ใหญ่ลีน่ะ ป้าจี้เคยได้ยินมั๊ย” “เคยซี่... พ.ศ.2504 ผู้ใหญ่ลีตีกลองประชุม อะไรนั่นใช่ไม๊ ป้าจี้เกิดไม่ทัน แต่เคยได้ยิน แต่ร้องได้ถึงแค่ สุกรนั้นไซร้คือหมาน่อยธรรมดา...” “น่านแหละ พ.ศ.2504 ก็คือปีที่เริ่มมีแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 1 ล่ะ ...พอผู้ใหญ่บ้านตีกลองประชุม ชาวบ้านก็ไปชุมนุม แล้วรับเอาสิ่งที่ทางการเค้าบอกผ่านผู้ใหญ่ให้ไปทำไง” “40 กว่าปีผ่านไป... แม่รง... พัฒนาอีท่าไหนไม่รู้ ทั้งเศรษฐกิจ ทั้งสังคม แม่รงกลายเป็นแบบนี้ ...ชาวนาติดปุ๋ยติดยากันหง่อม... ไม่เชื่อลองถามคุณนายสุพรดูซิ” น่าสงสารแม่พี่แม่รงจริงๆ โดนลูกชายตัวดีเอามาขายอีกแล้ว “...ว่า คุณนายใส่ปุ๋ยไปทำไม แล้วแม่รง จะได้คำตอบว่า ใส่ไปงั้นแหละ ต้นข้าวจะได้เขียวๆ โตเร็วๆ ...แล้วลองถามต่อนะว่า ไม่ใส่ได้ไม๊?  อู๊ย กรี๊ดกร๊าด ไม่ด๊าย... ถ้าไม่ใส่เดี๋ยวมันไม่เขียว เดี๋ยวสู้นาของกำนันอู๊ดไม่ได้ ไอ้กำนันอู๊ดนี่มันแฟนเก่าแม่พี่เอง คู่แข่งพ่อพี่ ...สรุปว่า ถ้านาไม่เขียวปี๋นี่แม่รง...อายเพื่อนบ้าน กลัวเดี๋ยวเค้าจะเอาไปเม้ากันทั้งบาง หาว่าบ้านนี้ไม่ลงทุน” “ก็เลยขาดทุนกันไง” ตาทัพพีช่วยขยาย “เออ แม่รง กลัวไม่เขียว แต่ไม่กลัวขาดทุนว่ะ ปลายปีต้องใช้หนี้ธกส. ก็เลยต้องวิ่งกู้เงินนอกระบบกันหน้าเขียว แม่รง ทีนี้เลยได้เขียวกันสมใจ วนไปวนมาอยู่อย่างเงี๊ยะ คนขายปุ๋ยขายยาก็แม่รง... วรนุช รวยเอาๆ” ฉันฟังแล้วชักแม่รงๆ หนาวๆ ร้อนๆ หันไปแอบสบตาทัพพีน้อยนิดหนึ่ง แต่เขากลับทำไม่รู้ไม่ชี้ ฉันก็ได้แต่แยกเขี้ยวยิ้มแล้วฟังพี่แม่รงต่อ “ลองเอาหนี้ชาวไร่ชาวนาไทยมารวมกันสิ... เท่ากับกำไรของสามสี่บริษัทยักษ์ใหญ่ที่แม่รง...ผูกขาดการค้าปุ๋ยค้ายามารวมกันพอดิบพอดีเล้ย แม่รง! True Foot ซ่งติงจริงๆ !!!” สรุปว่า... ตระกูลแม่รงฉันนั่นเอง หนึ่งในบรรดาตัวปัญหาล่ะ ฉันแอบรู้สึกเสียใจหน่อยๆ ...เพราะถึงพ่อแม่และพี่ๆ จะไม่มีใครรักฉันเลย แต่คุณเข้าใจมั๊ยว่า ฉันก็โตมาในอณาจักรทรูฟู๊ต ถึงจะอยู่สุดริมรั้วก็เถอะนะ... เวลาฉันเห็นท่านเจ้าสัว...ซึ่งฉันก็รู้ดีว่าเขาเป็นพ่อแท้ๆ ของฉัน ออกทีวีพูดถึงโครงการต่างๆ ของทรูฟู๊ต ฉันออกจะภูมิใจ คิดว่าตั้งแต่รุ่นคุณปู่ทวด ตระกูลที่ฉันเกิด (แต่ไม่ได้ใช้นามสกุล) ช่วยเกษตรกรไทยมาตลอด ให้มีปุ๋ยดีๆ ใส่เป็นอาหารให้ต้นไม้กินแล้วจะได้โต มียาฆ่าแมลงช่วยทำให้ไม่มีแมลงมากินต้นไม้ และทำให้เกษตรกรไทยไฮเทค มีเครื่องมือสมัยใหม่ใช้ ทำให้คนไทยอยู่ดีกินดี... ฉันไม่เคยรู้นี่นา... ว่าเรื่องจริงมันเป็นอย่างงี้... จ๋อยที่สุดเลยแองจี้ ...เลียแผลแผล็บๆ จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 01:06:15

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนี้ฉันก็ได้รู้แล้วว่า โรงเรียนชาวนานี้ตั้งขึ้นมาเพื่ออะไร “...เพื่อส่งเสริมการเกษตรแบบยั่งยืน รักษาระบบนิเวศวิทยา ฟื้นคืนความสมบูรณ์ตามธรรมชาติอีกครั้งด้วยระบบนิเวศเกษตรกรรม อย่างเช่น... เกษตรอินทรีย์ (Organic Farming) ที่สำคัญ... ช่วยชาวไร่ชาวนาลดต้นทุน สอนให้เขาพึ่งพาตัวเองได้เหมือนอย่างแต่ก่อนที่บรรพบุรุษเคยทำได้มาเป็นพันๆ ปี ...รักษาภูมิปัญญาท้องถิ่น... ทัพพ์เองก็เรียนรู้อะไรหลายอย่างมากๆ จากลุงป้าน้าอาชาวนาจากทั่วสารทิศที่เดินทางมาอบรมที่นี่ แบบที่ไม่มีทางมีศาสตรจารย์มหา’ ลัยไหนสอนได้แน่ๆ ” ฉันไม่รู้เหตุผลที่แท้จริง ว่าเพราะอะไร ตาทัพพ์ถึงลาออกจากเครือทีเอฟทรูฟู๊ต ทิ้งคฤหาสหลังใหญ่ที่เขาอาศัยมาจนโต แล้วหันมาทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามสุดขั้วกับธุรกิจของตระกูล... แต่ฉันเชื่ออย่างหนึ่งว่า เขาไม่ใช่คนอกัตญญูที่พยายามจะโค่นล้มพ่อแม่และพี่ชายของเขาแน่ๆ ... “หนูทัพพี... พี่แม่รงเค้ารู้รึเปล่าว่า หนูเป็นลูกท่านเจ้าสัว?” ฉันถามสิ่งที่ค้างคาใจ แล้วก็ได้คำตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เหมือนกับว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลย “ไม่รู้สิ...ว่าเค้ารู้รึเปล่า... ทัพพ์ไม่ได้ป่าวประกาศ แต่ก็ไม่ปิดเป็นความลับอะไรนี่ ...รู้แล้วทำไมเหรอป้าจี้?” นั่นสินะ... “คนไหนคือลุงสิบอ่ะทับบี้? ป้าจี้ต้องไปหวัดดีเน๊อะ ทับบี้น้อยพาป้าไปรู้จักหน่อยจิ” ถึงฉันจะเป็นสาวยุคใหม่ (แถมพ่อแม่ไม่แตะต้อง ...แย่กว่าไม่สั่งสอนอีก) แต่ก็เป็นสตรีไทยนะคะ มีมารยาทค่ะ รู้จักไปลามาไหว้ผู้ใหญ่ “ลุงสิบไม่อยู่... แกไปออนทัวร์” “หา? ตกลงลุงสิบไอด้อลนี่นักร้องจริงๆ ใช่ไม๊?” “555 ม่ายช่าย... แกไปสัมนา” สรุปว่า ลุงสิบไม่ได้เรียนมหา’ ลัย แต่อาจารย์มหาวิทยาลัยต่างๆ ชอบเชิญแกไปเป็นวิทยากรบรรยายเรื่องเกี่ยวกับการทำเกษตรกรรมแบบยั่งยืน มาคราวนี้ แกไปช่วยเค้าจัดเดินสายฝึกอบรมเรื่องเกษตรอินทรีย์ให้กับสหกรณ์การเกษตรสิบจังหวัดในภาคเหนือและอีสาน “ไว้แกกลับมาแล้วทัพพืจะพาป้าไปหวัดดี” กว่าจะมาถึงบ้านตาทัพพีซึ่งอยู่ลึกสุดซอย ฟ้าก็เปลี่ยนสีแล้ว บ้านของเขาเป็นเรือนไม้เก่าๆ ใต้ถุนสูง แบบไทยโบราณ ปลูกอยู่ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่ดูกลมกลืนกับเพื่อนบ้านที่ปลูกเรียงรายกันอยู่ริมคลองฝั่งตรงข้าม ฉันมารู้ทีหลังว่า เขาไปขอซื้อมาจากชาวบ้านแถวบางปะอิน แล้วย้ายมาปลูกไว้ที่นี่ ให้เพื่อนที่เป็นสถาปนิกมาช่วยออกแบบต่อเติมจนกลายเป็นบ้านของชาวนาหนุ่มที่ชื่อนำทัพพ์... “ป้าจี้นอนห้องทัพพ์ละกันนะ มีห้องน้ำในตัวด้วย” “อ้าว ให้ป้านอนนี่ แล้วหนูทับบี้จะไปนอนไหนล่ะ?” ก็บ้านนี้น่ะ เค้ามีแค่หนึ่งห้องนอนค่ะ ห้องนอนห้องเดียวนี้อยู่ในเรือนหลังหนึ่งตกแต่งด้วยเครื่องเรือนแบบสมัยใหม่ผสมกับของเก่าดูเก๋ดี มีครัวเล็กๆ พร้อมโต๊ะอาหารอยู่ในเรือนอีกหลังฝั่งตรงข้าม ....ตรงกลางที่คงเคยเป็นชานเรือนโล่งๆ เชื่อมเรือนนอนกับเรือนครัวถูกดัดแปลงใส่หลังคาไม้โปร่งๆ ทำเป็นห้องนั่งเล่นแบบเปิดโล่ง มีประตูบานเฟี้ยมเปิดปิดได้ ด้านหนึ่งเป็นซุ้มประตูที่เขาพาเธอหิ้วกระเป๋าเข้ามาจากลานต้นปีบซึ่งเขาใช้จอดรถ มองเลยออกไปอีกด้าน เห็นซุ้มไม้เลื้อยดอกสีชมพูสวยที่ฉันไม่รู้จักชื่อปกคลุมจนแทบมองไม่เห็นศาลาท่าน้ำ... “จริงๆ นอนด้วยกันก็ได้นะ หนูทัพพี” ...ก็ถึงจะมีห้องนอนเดียวเตียงเดียว แต่ก็เป็นเตียงคู่ขนาดใหญ่นอนได้สองคนนี่นา “ไม่เอาอ่ะ” เขารีบส่ายหน้า “ ทัพพ์เขินนี่...” อู๊ย.. ดูสิ ทำท่าบิดไปบิดมา เขินอารายป้าจี้ค้าทับบี้น้อย? “ทัพพ์นอนนุ่งน้อยห่มน้อย แถมติดนิสัยชอบเดินโทงๆ ไม่ค่อยระวังตัวด้วย ป้าจี้ก็เห็นหมดสิ” อิอิ... หน้าแดงด้วย ดูสิคะ ทำแก้มป่องอีกต่างหาก “ไม่เห็นเป็นไรเล้ย เห็นก็เห็นจิ” เขายิ่งเขิน ฉันก็ยิ่งแกล้งหยอกเล่น “ไม่ด้ายยย” ทับบี้น้อยทำตาโตตกใจอย่างกับฉันได้เห็นของเขาเข้าไปแล้วจังๆ “...ไม่ได้นะเดี๋ยวป้าจี้ใจแตก ไม่ดี๊... ป้าจี้นอนคนเดียวเหอะ ทัพพ์ไปนอนใต้ถุนบ้านดีกว่า” “ต๊าย... พ่อยอดชายของป้าน่าร๊าก... เสียสละมากนะค้า” อย่าเพิ่งด่วนตัดสินค่ะ ว่าตาทัพพ์หลานฉันจะต้องลงไปตกระกำลำบากอยู่ใต้ถุนบ้านอย่างที่ฉันเข้าใจในทีแรก เพราะใต้ถุนบ้านนี้ไม่ใช่เป็นพื้นดิน จอดเกวียนไว้ข้างแคร่ไม้ไผ่ ผูกเปลนอน กับหม้อถังกาละมังไหอะไรๆ อย่างเรือนไทยปกติๆ แต่กลับถูกดัดแปลงให้เป็นห้องทำงานขนาดใหญ่... และมันนั่นเองที่ทำให้ฉันชื่นอกชื่นใจว่าหลานชายฉันมีบ้านเหมือนฉันเปี๊ยบเลย ! เมื่อมองเข้าไปในห้องนี้ สิ่งแรกที่เห็นเด่นชัดคือคอมพิวเตอร์ มันคงไม่แปลกอะไรใช่ไหมคะ ถ้าบ้านชาวนาในยุคนี้จะมีคอมพิวเตอร์สักเครื่อง แต่นำทัพพ์ชาวนาหนุ่มคนนี้ไม่ได้มีแค่เครื่องสองเครื่อง... ฉันนับไม่ถูกเลยค่ะ คอมพิวเตอร์จำนวนมหาศาลตั้งเรียงรายอยู่รอบๆ ที่เขานั่งทำงานจนมองไม่เห็นเลยว่ามีโต๊ะอยู่หรือเปล่า เพราะมันถูกทับถมไปด้วยจอกับซีพียูพร้อมสายระโยงระยางซ้อนกันเป็นชั้นๆ และล้นฟูออกมาจนกินพื้นที่ไปแล้วกว่าครึ่งห้อง “โห... หนูทัพพีทำไมใช้คอมเปลืองขนาดนี้?” “อ้าว ป้าจี้ไม่รู้เหรอ ว่าหลานชายป้าน่ะติดเกมส์งอมแงม” ฉันรู้ว่าเขาแกล้งพูดไปงั้นแหละ ทัพพีน้อยพอเข้ามาในห้องนี้ก็รีบมุดหายเข้าไปในภูเขาคอมพิมเตอร์เหมือนเด็กติดเกมส์จริงๆ ปล่อยให้ฉันเดินสำรวจดูจนทั่วได้ตามใจ ...มีบันไดวนเล็กๆ แคบๆ ทำด้วยไม้กับโครงเหล็กต่อเชื่อมขึ้นไปโผล่ในห้องนั่งเล่นกลางชานข้างบน ไม่ต้องเดินอ้อมออกไปนอกบ้านเพื่อขึ้นบันไดหน้า ถัดจากนั้นมาเป็นตู้เย็นเก็บกระป๋องแก้วใสใส่สำลีกับต้นไม้สีเขียวอ่อนขนาดกระจ้อยน้อยนิดจนมองแทบไม่เห็นมากมาย ส่วนพื้นที่ที่เหลือ ก็เป็นเครื่องไม้เครื่องมือหน้าตาแปลกๆ ที่ฉันไม่เคยเห็นตั้งอยู่เต็มไปหมด คงเหมือนที่ฉันมีกี่กระตุกตั้งอยู่ในห้องนอนนั่นแหละนะ เพียงแต่ว่า ‘เฟอร์นิเจอร์’ ของเขาดูไฮเทคกว่าของฉันเยอะเลย “นี่ไรอ่ะ?” ฉันลองจิ้มอุปกรณ์หน้าตาคล้ายๆ เครื่องแฟกซ์เครื่องหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะยาวชิดผนัง เขายืดหัวขึ้นมาดูนิดหนึ่งแล้วหดกลับลงไปตามเดิม ส่งแต่เสียงมาให้คำตอบที่เหมือนไม่ได้ตอบอะไรเลย “เครื่องเทอร์มอไซเคลอร์สำหรับทำพีซีอาร์  ไง” อ๋อ... เครื่องเธอมอตอไซเคิ้นสำหรับลุงป้าอานั่นเอ้ง... (ใครๆ ก็รู้จักเน๊อะ) “แล้วนี่ล่ะ?” เครื่องนี้ไม่รู้เหมือนอะไร ถาดทำขนมวุ้นไฟฟ้า? “ก็เครื่องอิเลคโตรโฟเลซีส  ไง๊” อ๋อ... เครื่องอีเล็กโตโฟน้ำนี่เอ้ง... (แล้วฉันจะรู้มั๊ยว่ามันคืออะไร) เวรกรรม นี่ฉันมีสมองต่ำกว่ามาตรฐานรึไง ทำไมไม่รู้จักสักกะเครื่องนะ “อ๊ะๆ...นั่น ป้าจี้อย่าซนนะ” เขาร้องห้ามเสียงหลงเมื่อฉันหยิบถาดเล็กกระจุ๋มกระจิ๋มดูน่ารักใส่หลอดแก้วใสขนาดจิ๋วเล็กกว่าปลายนิ้วก้อยขึ้นมาส่องดู “...ป้าจี้จ๋า... ป้าไปเดินเล่นข้างนอกดีกว่าไม๊” “ไม่อ่ะ ป้าจี้นั่งดูหนูทัพพีเล่นเกมส์ดีกว่า... อ๊ะ... อะไรน่ะ ทำไมเก้าอี้นี้มัน ” ฉันเพิ่งเห็นเก้าอี้ที่เขาใช้นั่งทำงานอยู่ท่ามกลางคอมพิวเตอร์พวกนั้น รถเข็นสำหรับคนพิการเบาะหนังสีแดงแปร๊ด! “ไม่มีอะไรหรอกป้าจี้ เอ่อ... เพื่อนให้มาเป็นของขวัญ ขำๆ น่ะ” “บ้าสิ ขำตรงไหนยะ เพื่อนคนไหนให้ของขวัญอะไรแบบนี้ ป้าจี้จะไปฆ่ามัน บังอาจมาล้อปมด้อยหลานฉัน เลวที่สุด” “เอาน่า... ป้าจี้อย่าคิดมาก ทัพพ์ชอบ เท่ดี นั่งสบายออก ป้าจี้มาดูนี่ดีกว่า... ทัพพ์กำลังเล่นเกมส์สนุกเล้ย...“ ทับบี้น้อยก็เป็นซะอย่างงี้ล่ะนะ ตัดบทง่ายๆ แล้วหลอกล่อความสนใจฉันไปทางอื่น ฮึ คิดว่าฉันเป็นเด็กจะหลอกง่ายๆ งั้นเหรอ ฝันไปเหอะ “อุ๊ย!... อะไรน่ะ” บอกแล้วว่าฉันไม่โดนหลอกง่ายๆ หร๊อก “ทัพพ์กำลังปลูกข้าว” “ในคอมพิวเตอร์เนี่ยอ่ะนะ?” บนหน้าจอมอนิเตอร์ที่ล้อมรอบตัวทัพพีอยู่นี้ ส่วนมากมีแต่ตัวอักษรเหมือนเป็นรหัสเต็มไปหมด แต่ก็มีบางจอเป็นรูปขยายของต้นข้าวที่สามารถซูมเห็นเข้าไปในดิน และมันก็กำลังโตขึ้นๆ เรื่อยๆ เหมือนกำลังปลูกต้นข้าวจริงๆ โอ้ว... ยอดมาก นายนำทัพพ์ หนีมา ‘บ้านนอก’ ‘ทำนา’ แบบนี้เองเหรอเนี่ย ที่เรียกว่าชาวนา?!?! ไม่ใช่ ’หลังสู้ฟ้า หน้าสู้ดิน’ แต่นี่มัน ‘หน้าติดจอ มือติดเม้าส์’ (ส่วนตูด...ติดเก้าอี้) นี่หว่า ทำเอาศรัทธาป้าจี้หดหมดอ่ะดี๊ จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 01:08:53

ความคิดเห็นที่ 6 ระหว่างที่เขานั่งจดจ่อกับเกมส์ปลูกข้าวของเขา ฉันก็ชะแว๊บออกมาเดินเล่นด้วยความอยากรู้อยากเห็น บรรยากาศริมคลองยามโพล้เพล้อย่างนี้ช่างดูสงบเงียบงดงามราวกับภาพวาด... ถ้าไม่เคยเห็นว่าทางเข้าซอยนี้มีอะไรต่อมิอะไรตั้งอยู่เต็มไปหมดและไม่บอกว่าที่นี่คือที่ไหน ฉันก็คงจะนึกว่าตอนนี้ฉันได้เดินทางแสนไกลจากกรุงเทพ มาอยู่ ณ อำเภอเล็กๆ ในชนบทจริงๆ บ้านไม้หลับเล็กหลังน้อยที่ปลูกเรียงรายอยู่ริมคลองฝั่งตรงข้ามเปิดไฟสว่างลอดผ่านหน้าต่างและทิ้วไม้ออกมา ช่วยแต่งแต้มสีสรรให้ภาพนั้นดูมีชีวิตชีวายิ่งขึ้น ฉันเดินเลาะตามริมตลิ่งไปเรื่อยๆ ทวนสายน้ำในคลองที่ไหลเอื่อยๆ รับลมอ่อนๆ ที่โชยเอากลิ่นหอมเย็นๆ ของดอกไม้กลางคืนที่ฉันไม่รู้จักมาแตะจมูกให้รู้สึกสบายใจอย่างเหลือเกิน...ฉันเดินเล่นเพลินจนกระทั่งเลยเขตที่ดินของทัพพีออกมาถึงไหนไม่รู้ เรือนไม้หลังน้อยนั่นก็อยู่ก็ปรากฎอยู่สายตาฉันเสียแล้ว คุณเชื่อในรักแรกพบไหมคะ บางคนอาจจะเชื่อ บางคนอาจจะไม่... แต่ถ้าฉันถามใหม่ว่า คุณเชื่อในรักแรกพบระหว่าง ‘คน’ กับ ‘งานศิลปะ’ ไหมคะ? ฉันหลงรักเรือนไม้หลังน้อยนั้นตั้งแต่แรกเห็น ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง อาจจะเป็นเพราะความผูกพันที่หลงเหลือมาแต่ชาติปางก่อนก็ได้ ใครจะรู้ ไม่งั้น ฉันจะใจกล้าถึงขนาดเดินขึ้นบันไดไม้เล็กๆ เข้าไปในเรือนไทยที่ดูเก่าแก่อายุไม่ต่ำว่าร้อยปีในแสงสลัวริบหรี่ของดวงอาทิตย์ที่ใกล้ลับขอบฟ้าเต็มทีนี่หรือ เป็นเพราะฉันได้ยินเสียงเพรียกหามาจากข้างใน... เหมือนมีใครบางคนกำลังรอคอยฉันอยู่... ความรู้สึกนั้นยิ่งรุนแรงขึ้นทุกทีๆ จนกระทั่งฉันเห็นเขา... อา... ถึงแม้ภายในเรือนจะมืดจนแทบมองไม่เห็นอะไร แต่เขาซึ่งนั่งหันหน้ารับแสงสุดท้ายของวันอยู่ที่ริมระเบียงด้านตรงข้ามกับที่ฉันยืนอยู่นี้ ทำให้ฉันได้เห็นแผ่นหลังกว้างเปลือยเปล่าของเขาพ้นขอบกางเกงสีดำกับชายผ้าขาวม้าที่พันรอบเอว... แผ่นหลังที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของชายหนุ่มนักรบไทยโบราณเหมือนที่เห็นในหนังย้อนยุค... แผ่นหลังที่กำลังสั่นไหวเพราะเขากำลังร้องไห้... แผ่นหลังที่ห่อลงเหมือนกับคนที่กำลังทุกข์ทรมานใจอย่างสุดแสน... และ... ไม่นะ! ...แผ่นหลังของเขามีลูกธนูเสียบคาอยู่!!! ไม่... ไม่จริงใช่ไหม... ฉันขยี้ตามองภาพนั้นอีกครั้ง ...ลูกธนูไม่ใช่มีแค่ดอกเดียว แต่... หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด... ยัยบ้า!... ฉันนับไปนับมาก็เพิ่งจะคิดได้ นี่ฉันคงเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ มายืนนับธนูที่เสียบคาหลังของ... ผี! เขาต้องเป็นผีแน่ๆ ใครจะไปมีชีวิตรอดอยู่ได้ ยิ่งเมื่อเขายืนขึ้นแล้วหมุนตัวหันหน้ามาทางฉัน ถึงแสงจะส่องมาจากทิศตรงข้ามทำให้ฉันเห็นแค่เงาร่างสูงใหญ่ของเขาเท่านั้นก็ตาม แต่ฉันก็ยังเห็นปลายศรของธนูทะลุออกมาโผล่ที่หน้าอกเขาเต็มไปหมด! เขายืนตะลึงงันไปเมื่อหันมาเห็นฉัน ตาสบตา... อา... ดวงตาคู่สวยที่ฉันรู้สึกเหมือนเคยได้เห็นมานานแสนนาน แววตาที่มองฉันด้วยความรักสุดหัวใจ ฉันคงยอมเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดที่เขากางแขนแล้วโผเข้าหาฉันอย่างแน่นอน ถ้าเพียงแต่ฉันจะไม่เห็นธนูอีกดอกที่ปักคาอยู่กลางหน้าผากของเขา!... “กรี๊ด!” ฉันภูมิใจในความใจถึงของตัวเองมาตลอดว่าไม่เคยกลัวอะไร แต่เจอขนาดนี้เข้าไปก็กรี๊ดแตกเหมือนกัน ฉันไม่รอให้เสียงกรี๊ดจางหายก็หันหลังเผ่นแนบแทบจะกลิ้งตกบันไดเรือน “อย่าไป... อย่าจากไปไหนอีกเลย อยู่ด้วยกัน...” ฉันได้ยินเสียงเศร้าสร้อยโหยหวนของเขาลอยตามหลังมา ก็เลยอดใจอ่อนหันกลับไปมองไม่ได้ ไม่น่าเลย ฉันไม่น่าหันไปมองเลย เพราะภาพที่ฉันเห็นติดตา คือเงาของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ราวกับนักรบโบราณทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อยู่ที่ขั้นบันไดเรือน ส่งสายตาวิงวอนให้ฉันย้อนกลับไปหาเขา... ไป ‘อยู่ด้วยกัน’ แล้วฉันก็ย้อนกลับไปจริงๆ ตามคำเรียกร้องของเขาค่ะ! แต่ไม่ใช่เดี๋ยวนั้น... เพราะตอนที่ฉันชะงักฝีเท้าลังเลอยู่นั้น ฉันก็ได้เห็นเงาดำอีกสองร่างปรากฎตัวขึ้นเบื้องหลังเขาคนนั้นเงียบๆ ฉันขนลุกซู่ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าเมื่อเห็นว่าเงาทั้งสองร่างลอยอยู่กลางอากาศ ปลายเท้าไม่ติดพื้น! แต่นั่นยังไม่ทำให้ฉันสติแตกเท่ากับ ภาพที่ฉันเห็นต่อมา... หนึ่งในสองนั้นตรงเข้าเสียบธนูปักลงกลางศีรษะของคนที่นั่งอยู่ที่บันไดช้าๆ แต่เขากลับไม่รู้สึกรู้สา ได้แต่ส่งสายตาเหมือนคนหัวใจแตกสลายจ้องมาที่ฉันอยู่อย่างนั้นเหมือนโลกของเขามีแต่ฉันอยู่เพียงคนเดียว! “อะไรนะป้า? บ้านไทยโบราณ... นักรบโบราณ... ธนูโบราณ... 555 ป้าจี้อยากกินกาแฟโบราณไม๊ ทัพพ์จะพาไป ต่อด้วยก๋วยเตี๋ยวโบราณ กินเสร็จก็นวดแผนโบราณ” “บ้าสิ หนูทัพพี ป้าจี้ไม่ได้ล้อเล่นขำๆ นะยะ” “ทัพพ์ก็ไม่ล้อเล่นนี่ป้า โธ่...จะไปมีได้ไงเล่า นักรบโบราณในบ้านไทยโบราณ แถวนี้ก็มีแต่บ้านนี้น่ะ โบราณสุดแล้ว ” ฉันไม่อยากพูดกับชาวนาที่จบปริญญาเอกด้านวิทยาศาสตร์มาเลย ให้ตายสิ “เหอๆ ป้าจี้นี่จินตนาการบรรเจิดเถิดเทิงดีจัง เค้ามีแต่เจอผีผู้หญิงนั่งร้องไห้ แต่ป้าจี้เจอผีนักรบหนุ่มล่ำนั่งร้องไห้ ก๊ากกกกก ขำ 555” ฉันล่ะขำไม่ออกจริงๆ อยากรู้นักว่าถ้าอีตาทัพพีเห็นเหมือนที่ฉันเห็นจะยังหัวเราะออกรึเปล่า แต่... ไม่รู้ทำไม พอกลับมาถึงบ้านตาทัพพีแล้ว ฉันก็ไม่รู้สึกกลัวจนนิดเดียว กลับเสียใจที่หันหลังจากเขาคนนั้นมา แถมยังทำท่ากลัวเขาแล้ววิ่งหนีเตลิดเปิดเปิงอีกต่างหาก รู้สึกผิดจริงๆ นี่ถ้า... อา... ถ้าเกิดเขาคือวิญญาณคนรักของฉันเมื่ออดีตชาติรอคอยการกลับมาของฉันอยู่ล่ะ... เฮ่อ... ไม่น่าเลย ทำไมฉันถึงได้ใจจืดใจดำอย่างงั้นนะ ทั้งๆ ที่เขาเศร้าขนาดนั้น ทั้งๆ ที่เขาพร่ำเพรียกเรียกหาฉัน ทั้งๆ ที่เขากำลังร้องไห้... “เขาอาจจะไม่ได้ร้องไห้เพราะเศร้ารอคอยป้าจี้ก็ได้นี่” ยังดีนะ ที่พระเจ้าส่งหลานชายสุดที่เลิฟคนดีคนนี้มาช่วยปลอบใจฉันให้คลายกังวลได้เสมอ “งั้น... หนูทัพพีว่า... เขาร้องไห้ทำไมคะ?” “เขาร้องไห้เพราะเจ็บอ่ะดิ ...โดนธนูเสียบไง 55555555” อีตาบ้าชายน้อยพวงโตทัพพีนี่นะ คิดได้! จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 01:11:03

ความคิดเห็นที่ 7 เฮ่อ... เล่นเอาเหนื่อยเลย กว่าจะลงตอนนี้จบ  เพราะพี่แมร่งคนเดียว พูดจาหยาบคาย ทำให้ IVORY ต้องมานั่งแก้ เพราะโพสตไปแล้วเจอ  "ข้อความของคุณมีคำไม่สุภาพอยู่" ตลอดเวลาเลยค่ะ แงๆๆ จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 01:12:52

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 23:05:23

ความคิดเห็นที่ 9 electrophoresis? สงสัยไม่ใช่มั้งเนอะ เพราะถ้าเป็นเครื่องนี้ ยังโยงไปงานทางเกษตรไม่ออก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 15:19:24