ความคิดเห็นที่ 1 . บทที่  18  จากฟ้าสาง... ...อุ่น...          ชะลอสูดลมหายใจเข้าลึก  อากาศเย็นฉ่ำบอกให้รู้ว่าเป็นยามเช้า ...หรือน่าจะยังไม่เช้าดี...  สัมผัสและน้ำหนักของผ้านวมบนเนื้อตัวเตือนให้นึกออกว่าตอนนี้เขาไม่ได้นอนอยู่บ้านที่กรุงเทพฯ          ...แต่อะไรบางอย่างแปลกไป... ไม่คุ้นเคย...          ยังไม่ลืมตา แต่ก็แอบย่นหัวคิ้วนิดๆ  แขนซ้ายของเขาอุ่นกว่าปกติ ...หรือเหมือนวางอยู่บนอะไรที่อุ่น... และบนต้นขาซ้ายของเขา...            ชะลอลืมตาโพลงขึ้นมาในความมืด หัวใจเต้นหนักถี่          บนต้นขาซ้ายของเขามีมืออุ่นของใครวางแนบอยู่ ถึงจะมีกางเกงเลกั้นผิวเนื้อเขาไว้ก็เถอะ แต่มันก็เป็นผืนผ้าชิ้นเดียวที่ปกปิดช่วงล่างเขาไว้ในเวลานอนแบบนี้ แถมมือนั้นก็ก่ายเข้ามาเกือบถึงกลางตัวเขาจนน่าตกใจ          ยิ่งตอนที่ร่างกายมันชิงตื่นขึ้นมาล่วงหน้าเขาในตอนเช้าแบบนี้ด้วย          กลืนน้ำลาย สูดลมหายใจลึก ค่อยๆ เอียงหน้าไปทางซ้าย          หัวใจไหวยวบ...          ใบหน้าของโตมรอยู่ใกล้ในระยะแค่คืบ ตะแคงหันมาทางนี้  ...สองครั้งแล้วที่เขาตื่นขึ้นมาโดยมีผู้ชายคนนี้ในสายตา...  ใบหน้าที่หลับอยู่ไม่ได้ส่งยิ้มกว้างขวางให้เขาตามปกติ แต่ก็ดูอ่อนเยาว์น่าเอ็นดูเหลือเกิน          ...น่าปกป้อง...          ความคิดที่วูบเข้ามาในหัวทำให้ชะลอนึกขำตัวเอง  ชายหนุ่มฉกรรจ์ล่ำสันแข็งแรงอย่างโตมรไม่ต้องการให้ใคร ‘ปกป้อง’ แน่นอน มีแต่จะเป็นฝ่ายปกป้องดูแลผู้โชคดีที่ได้รับเลือกเป็นคู่ชีวิตเสียมากกว่า          ถึงอย่างนั้น ยิ่งมีโอกาสใช้เวลาใกล้ชิดอีกฝ่ายมากขึ้น ชะลอก็อดรู้สึกไม่ได้ ว่าภายใต้ท่วงท่าสง่างามสมเป็นอาจารย์และนักกีฬานั่น บางทีโตมรก็เหมือนเด็กหนุ่มซนๆ ที่ยังไม่ค่อยโตเท่าไหร่          ...ยิ่งนาน ฉากซนๆ แบบนั้นก็หลุดมาให้เขาเห็นมากขึ้นเรื่อยๆ...          และก็มีบางมุมที่ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ดูมั่นอกมั่นใจเต็มร้อยอย่างท่าทีที่แสดงออกมาจนเป็นธรรมชาติ          ตอนอาบน้ำกลางแจ้งที่บ่อโยกเมื่อคืนนี้ก็ใช่  บางจังหวะเขาถึงกับขำจนพูดไม่ออก ต้องเกร็งคอไว้ไม่ให้หัวเราะเสียแทบแย่ ...ก็ไม่ใช่ว่าสำเร็จทุกครั้ง... แต่ดูเหมือนหนุ่มน้อยคนนี้จะไม่ทันจับสังเกต          ระบายลมหายใจยาว แล้วอดยิ้มอยู่คนเดียวในความมืดไม่ได้  เมื่อคืนตอนกลับจากอาบน้ำ โตมรก็ยังแอบจ้องตามเขาใกล้ชิด ไม่ว่าจะตอนตรวจกลอนประตูหน้าต่าง หรือว่าตอนตากผ้าสี่ชิ้นไว้ที่ราวลวดข้างฝา  ท่ามุดมุ้งของอาจารย์หนุ่มชาวกรุงในชุดเสื้อยืดกางเกงเลก็ดูเรียบร้อยระมัดระวังแปลกตา            จนเมื่อเขาปิดไฟเพดาน เดินอ้อมปลายเท้ามาเข้ามุ้งฝั่งนี้ ดึงผ้านวมขึ้นมาห่มนอนนั่นแหละ ชะลอถึงกลับเป็นฝ่ายแทบสะดุ้งไปเสียเอง          เพราะมือซ้ายของเขาวางทับลงบนมือขวาของโตมรพอดี          ไม่ได้ตั้งใจ... กะระยะไม่ถูก ไม่เคยนอนกับใครมาหลายสิบปี...  ตอนนั้นเขาเกือบจะขยับตัวออกแล้ว แต่ก็กลับไม่แน่ใจ          เกรงโตมรจะคิดไปว่าเขารังเกียจ          ชะลอรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้มองเขาอย่าง ‘ผู้ชาย’ คนหนึ่ง และเขาเองก็ไม่ได้มองโตมรในแง่นั้นเหมือนกัน ยิ่งนานความรู้สึกต่อฝ่ายนั้นก็ยิ่งเข้าใกล้คำว่า ‘น้องชาย’ เข้าไปทุกที          เขาไม่อยากทำให้โตมรรู้สึกไม่ดี ไม่ว่าจะในแง่ไหนก็ตาม          ตอนนั้นเขาเร่งคิดอยู่ชั่วอึดใจใหญ่ แล้วชะลอก็นึกได้ ค้ำปลายนิ้วไว้กับพื้นผ้านวม โหย่งมือขึ้นสูงให้อุ้งมือลอยพ้นจากหลังมือของอีกฝ่าย  ตอนนี้ร่างกายไม่ได้แตะต้องกันแล้ว และโตมรก็มีอิสระที่จะขยับหนีออกไปได้ โดยไม่ต้องเกรงใจว่าโดนมือเขากักกันเอาไว้          แต่ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวมาจากด้านข้าง... อยู่ชั่วครู่... ก่อนที่ชะลอจะรู้สึกว่ามือของอีกฝ่ายโก่งตามขึ้นมาจนสัมผัสฝ่ามือของเขา... ค้างไว้... หลายวินาที... ก่อนที่จะวางกลับลงไปตามเดิม          ชะลอจำได้แม่นยำว่าตอนนั้นเขาเผลอยิ้มออกมาในความมืด ทั้งขำ... ในวิธีการสื่อสารของผู้ชายตัวโตๆ สองคน...          ...ทั้งเอ็นดู...          เขาปล่อยมือของตัวเองกลับลงไปวางทับหลังมือของอีกฝ่ายอีกครั้ง หลับไปทั้งอย่างนั้น          แล้วพอตื่นมาเช้านี้ มือซ้ายของเขาก็ถูกโตมรตะแคงตัวสอดมือขวามาคล้องไว้ เหมือนเมื่ออาทิตย์ที่แล้วตอนฝ่ายนั้นติดฝนค้างคืนอยู่ที่บ้านเขาไม่มีผิด เพียงแต่วันนี้มีมือซ้ายของอีกฝ่ายยื่นมาแปะอยู่บนต้นขาซ้ายใกล้เขตอันตรายกลางตัวเขาเพิ่มอีกอย่าง          รู้ว่าไม่มีอะไรต้องตกใจไปเกินกว่าเหตุ โตมรก็เข้าใจดีพอกันกับเขา ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นบนร่างกายเขามันเป็นเพียงกิจวัตรยามเช้าของผู้ชาย และเขาก็ไม่ได้รู้สึกเขินอายอะไร มั่นใจว่าอีกฝ่ายคงรู้เห็นมามากมายกว่านี้นัก          แต่ก็ไม่อยากให้โตมรนึกว่าเขาคิดอะไรที่เกินเลย          จะขยับตัวลุกขึ้นตอนนี้ก็เกรงอีกฝ่ายจะตื่นมาเห็นสิ่งที่เขาไม่อยากให้เห็น  ชะลอสูดลมหายใจลึกยาว นึกเร่งร่างกายส่วนอื่นให้รีบตื่นไวๆ จะได้แบ่งเลือดลมไปจากร่างกายส่วนนั้นเสียที          ...ปกติมันไม่นานอย่างนี้นี่นา... ล้างหน้าทำธุระเสร็จ ชะลอก็มานั่งอยู่ที่แคร่ใต้ถุนเรือน ขนตะกร้ากับกระติกน้ำร้อนลงมาชงกาแฟจิบ          ฟ้ายังมืด มีแสงเรืองนิดเดียวตรงยอดหมู่ไม้ฝั่งตรงข้ามบ้าน แต่เขาก็ไม่ได้เปิดไฟ นั่งดื่มด่ำบรรยากาศสงบเย็นยามเช้าอยู่ในเงาใต้ถุน  ลมฉ่ำชื้นรินมาต้องตัวเป็นระยะ กลิ่นนาข้าวเขียวชะอุ่มแทรกด้วยกลิ่นควันฟืนหอมอุ่น เสียงครอบครัวตื่นขึ้นทำงานดังมาจากไม่ไกล          ...เสียงกระดึงผูกคอวัว...          สูดหายใจเข้าลึก... คิดถึงจนบอกไม่ถูก... แม้จะกลับมาเยือนปีละหลายครั้ง แต่ดูเหมือนความรู้สึกนี้มันก็ไม่ได้ผ่อนทุเลาลงเลย          เสียงฝีเท้าดังมาจากพื้นกระดานเหนือหัว  เมื่อคืนเขาชี้บอกโตมรไปหมดแล้วทั้งห้องส้วมข้างบ้านและโอ่งน้ำข้างกระไดสำหรับล้างหน้าแปรงฟัน  ชะลอตัดสินใจนั่งเงียบๆ เกรงว่า ‘หนุ่มน้อยน่าเอ็นดู’ จะรู้สึกเขินอายในการทำธุระยามเช้า          จนกาแฟเกือบหมดถ้วย โตมรก็ชะโงกหน้าจากราวกระได  แดดเช้าข้างนอกตอนนี้พอให้เขาเห็นฝ่ายนั้นทำตายิบหยีเหมือนเพ่งมอง แล้วก็ยิ้มกว้างเดินตรงลึกเข้ามาที่แคร่ ใบหน้าพราวไปด้วยหยดน้ำ          ...แล้วก็ไม่รู้จักเช็ด... อดไม่ไหว ยิ้มตอบออกไป หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดบ่าอยู่ยื่นให้          เห็นอีกฝ่ายยกมือไหว้แล้วก็นึกขำ  ...อายุอานามก็ไม่ใช่น้อย เป็นถึงครูบาอาจารย์ ขยันไหว้ซะจริง...          ร่างนั้นยืนสง่าอยู่ตรงหน้าเขา แม้ท่าซับหน้าก็ยังดูดีไม่มีที่ติ ...นักกีฬาคงต้องเช็ดเหงื่อเป็นประจำอยู่แล้ว...  เสื้อยืดคอกลมสีขาวดูเนื้อดีมีรอยหยดน้ำกระเซ็นเปียกเป็นดวง กางเกงเลที่ฝ่ายนั้นนุ่งไม่ใช่ผ้าดิบย้อมดำที่ใส่จนเปื่อยนุ่มแบบของเขา แต่เป็นผ้าเนื้อเนียนละเอียดที่นุ่มพลิ้วสำเร็จรูปมาจากร้าน และสีตะกั่วนั้นก็ดูโปร่งบางจนมองเห็นเงาขาของอีกฝ่ายรำไร          ...ดูยังไงก็ ‘คุณหนูชาวกรุง’ ชัดๆ...  อดยิ้มออกมาอีกทีไม่ได้          โตมรเงยหน้ามองมาพอดี . จากคุณ : พิธันดร เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 16:24:18

ความคิดเห็นที่ 2 . ตอนขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้อง ชะลอเห็นหนุ่มรุ่นน้องหันหลังให้จนดูรู้ว่าจงใจ แม้ฝ่ายนั้นจะโก้งโค้งถอดผ้าตามสบายก็ตาม  กำลังนึกสงสัย อีกฝ่ายก็หันมาทำหน้าแปลกๆ คงเพราะไม่เคยเห็นเขาใส่เสื้อยืดกางเกงยีนมาก่อน ปกติถ้าเจอกันนอกบ้านเขาก็ใส่เชิ้ตแขนสั้นกางเกงทำงาน ถ้าเจอกันในบ้านก็ผ้าขาวม้าผืนเดียว          จัดการโจ๊กซองรองท้องกันเรียบร้อย โตมรก็ยังจ้องเขาล้างถ้วยชามใกล้ชิดจนชะลอนึกขำ มั่นใจว่ามื้อต่อไปต้องโดนแย่งทำแน่นอน          ขับรถย้อนกลับออกมาทางเดิม ผ่านป่าพื้นบ้านหย่อมเล็ก แล้วชะลอก็แอบรถที่ลานกว้างหน้าบ้านหลังแรก หันไปมองหนุ่มชาวกรุงข้างๆ แวบหนึ่งแล้วลงจากรถโดยไม่พูดอะไร          รู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายต้องตามมา          เดินตัดลานไปยังไม่ถึงชายคาเรือนใต้ถุนสูงหลังใหญ่ตรงหน้า ก็มีผู้ชายผิวสีคล้ำนุ่งผ้าขาวม้าผืนเดียววิ่งลงกระไดมา  ไม่ต้องรอจนเห็นหน้า ชะลอก็รู้ว่าคือชายหนุ่มเจ้าของบ้าน          “พี่ลอหวัดดีๆ เมื่อคืนนอนเป็นไงมั่ง”          เสียงพูดภาษากลางสำเนียงแปร่งนำมาก่อนตัว  พอยกมือไหว้เสร็จก็หัวเราะร่าเอื้อมมือมาบีบแขนบีบศอกเขาตามประสาคนคุ้นเคย แล้วก็หันไปส่งยิ้มยกมือไหว้หนุ่มชาวกรุงที่ยืนเยื้องอยู่ข้างหลังเขาเล็กน้อย          ชะลอเบี่ยงตัวให้ตำแหน่งยืนล้อมกันเป็นวง เห็นโตมรยกมือไหว้ตอบนอบน้อมพอกัน พยายามนึกถึงวิชามารยาทสังคมว่าต้องแนะนำใครให้ใครรู้จัก          “นี่อาจารย์โตมร สอนอยู่ที่เดียวกับไอ้นุกับฝน”  แล้วก็หันไปบอกหนุ่มน้อยชาวกรุง  “นี่บุญทา น้องชายเพื่อนสนิทสมัยเรียนของไอ้นุกับผม เป็นเจ้าของบ้านที่เรานอน”          แม้โตมรจะเป็นถึงครูบาอาจารย์แถมมาจากเมืองกรุง แต่บุญทาก็อาวุโสกว่าโดยวัย  ถึงบุญทาจะไม่รู้และไม่สนใจระเบียบพิธีในการเข้าสังคม แต่ชะลอคิดว่าโตมรรู้ และคงจะเห็นด้วยกับลำดับการแนะนำที่เขาเลือก          สองคนทักทายไถ่ถามกันชั่วครู่ แล้วเจ้าของบ้านก็หันหน้ามาบอกยิ้มแย้ม          “ลูกชายพี่เอาวัวไปทุ่งตะเช้า  เห็นพี่มีหมู่มาด้วย เลยไม่ได้แวะหา”          ชะลอพยักหน้า รู้ตั้งแต่ได้ยินเสียงกระดึงผูกคอวัวเมื่อตอนฟ้ายังมืด หันไปเห็นหนุ่มชาวกรุงกะพริบตาปริบแล้วก็ต้องซ่อนยิ้ม ทำเสียงไม่รู้ไม่ชี้          “เจ้าเอก คนโต อยู่ ม.5 ปีนี้”          บุญทาคงสังเกต หัวเราะเสียงดัง หันไปบอกโตมร          “ลูกชายผมน่ะอาจารย์  ติดพี่ลอแจตั้งแต่เด็ก ผมเลยยกให้เป็นลูกพี่ลอไปแล้ว”          ดูเหมือนคนฟังจะยิ่งทำตาปริบหนักกว่าเดิม เสียงวิ่งลงกระไดตึงตังตามด้วยเสียงผู้หญิงร้องเอ็ดเป็นภาษาอีสานจากบนเรือนเรียกให้ผู้ชายสามคนหันไปมองพร้อมเพรียง  เด็กชายตัวเล็กใส่รองเท้ายางแล้วทำท่าจะวิ่งต่อแต่โดนบุญทาเรียกเสียงดัง          “บักวัฒน์!  มาไหว้คุณลุง!”          หลานชายคนเล็กทำหน้าเลิ่กลั่กเหมือนอยากไปเล่นมากกว่า แต่ก็ยอมเดินมายกมือไหว้เขา แล้วหันไปไหว้โตมรด้วยตามคำสั่งเพิ่มเติมของพ่อ พอเสร็จเรียบร้อยก็วิ่งจู๊ดไม่เหลียวหลัง          เห็นโตมรอมยิ้มมองตาม ชะลอหันไปดึงแขนบุญทาที่กำลังบ่นงึมงำให้เดิมตามเข้าไปในเงาใต้ถุน ล้วงซองจดหมายใส่ธนบัตรใบละร้อยปึกบางออกจากกระเป๋ากางเกงส่งให้  บุญทารับเปิดดูแล้วโวยวายว่ามากมายเกินไปอีกแล้ว  ชะลอเขม้นตาเป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายเงียบ แล้วสำทับ          “สองคนหลายวัน ฝากท้องด้วยละกัน”          เจ้าของบ้านยังพยายามแย้งต่ออีกสองสามประโยค  ชะลอไม่ได้โต้ตอบอะไร ปล่อยให้อีกฝ่ายเงียบไปเอง แล้วหันกลับเดินออกมาด้านนอก          โตมรยืนยิ้มกว้างรอเขาอยู่แล้ว เพิ่งเจ็ดโมงเช้า หลายบ้านเพิ่งเริ่มต้อนวัวออกเดินเป็นขบวนสั้นๆ  ชะลอหยุดรถรอเป็นระยะๆ พอออกจากเขตหมู่บ้านก็วิ่งได้เร็วขึ้นเล็กน้อย เท่าที่หลุมบ่อบนถนนบางช่วงจะเอื้ออำนวย  พอเข้าเขตหมู่บ้านต่อไปก็ต้องผ่อนความเร็วหรือหยุดรออีก          พ้นถนนระหว่างหมู่บ้านแล้วเขาก็ขับเร็วได้ตามปกติ  ชะลอมีที่หมายในใจอยู่แล้ว เขาหลงทางไปเจอเมื่อคราวก่อน แต่ตอนนั้นได้เวลากลับกรุงเทพฯ พอดี เลยยังไม่มีโอกาสได้นั่งวาดรูปให้สมใจ          เหลือบมองคนข้างๆ ก็เห็นยังดูปกติสุขดี  ออกถนนใหญ่แล้วต้องปิดกระจก เพราะวิ่งเร็วขนาดนี้ลมจะตีเข้ามารบกวนข้าวของด้านหลัง แต่เขาไม่ได้เปิดเพลงอย่างเมื่อวานเพราะเห็นว่าไม่นานก็จะถึงแล้ว          ทุ่งนาแบนราบสองข้างทางเริ่มมีเนินป่าสลับเป็นระยะ ถนนเริ่มวกเวียนขึ้นสูง ชะลอต้องคอยมองช่องแยกซ้ายขวาเพื่อให้แน่ใจว่าเขายังมาถูกทาง          สักพักก็เลี้ยวเข้าซอยเล็กที่ดูเหมือนปูด้วยต้นหญ้า ...คงไม่มีรถวิ่งผ่านมาหลายเดือนเต็มที... จนถึงป่าละเมาะทึบครึ้มที่จำได้ว่ามาคราวก่อนมันโปร่งกว่านี้  ชะลอหักเลี้ยวอีกครั้ง เห็นคนข้างๆ ทำตาปริบๆ คงคิดว่าเขาจะขับฝ่าเข้าไปในป่า แต่หลังต้นยางนาสูงใหญ่มีทางเล็กๆ ที่แคบยิ่งกว่าซอยที่เขาเลี้ยวรถขึ้นมาเสียอีก ชะลอค่อยๆ ประคองรถแทรกช่องว่างเล็กน้อยเหมือนอุโมงค์นั้นเข้าไป จนทะลุออกมาที่ลานแคบข้างเนินดินสูงสีแดง          แอบรถเข้าชิดด้านที่เป็นป่าเพื่ออาศัยร่มเงา ดับเครื่อง หันไปเห็นโตมรมองตรงมา  ชะลอลงไปเปิดประตูท้ายรถ เหลือบดูนาฬิกาข้อมือ  ...ยังไม่แปดโมง... วันนี้ออกสายหน่อยเพราะเมื่อวานเดินทางทั้งวัน พรุ่งนี้ต้องกะเวลาตื่นให้เร็วกว่านี้...          ชะโงกตัวหยิบกล่องไม้รูปแบนที่เขาสั่งทำพิเศษสำหรับขนย้ายภาพสีน้ำมันที่ยังไม่แห้งดี ด้านในของแผ่นไม้เซาะร่องไว้ให้สอดเฟรมผ้าใบเข้าไปได้เหมือนกับลิ้นชัก ทำให้แต่ละภาพไม่สัมผัสแตะต้องกัน เนื้อสีที่ยังไม่แห้งดีจะได้ไม่ถูกขีดข่วนเสียหาย          พอหันกลับออกมาก็เห็นโตมรยืนรอช่วยรับของจากมืออยู่แล้ว          ...ยิ้มทั้งวี่ทั้งวัน ไม่เหนื่อยมั่งรึไงนะ... สองหนุ่มหิ้วข้าวของเต็มไม้เต็มมือเดินขึ้นเนิน          คงเพราะเป็นดินลูกรังสีแดงปนหินแถมยังค่อนข้างชัน ป่าข้างล่างเลยไม่ได้รุกคืบขึ้นมาบนนี้ มีแต่หญ้ากอเตี้ยๆ ที่ขึ้นอยู่กระจัดกระจายเป็นหย่อมห่างๆ          แต่ก็ไม่ได้ชันมากจนเดินลำบากหรืออันตรายอะไร และดินก็แห้งสนิทดีไม่มีร่องรอยเปียกลื่นให้ต้องห่วง  ชะลอเดินเลาะตามทางลาดที่เคยสำรวจดูเมื่อคราวที่แล้ว พอข้ามพ้นยอดเนินก็มาถึงลานโล่งที่เขาหมายใจไว้          ตรงหน้าเป็นพื้นที่เขียวขจีผิดหูผิดตาจากคราวก่อน ...คงเพราะรับฝนมาตลอดฤดูและบนนี้ก็ไม่ชันอย่างฝั่งที่ติดป่า...  สุดลานเป็นขอบผาเหมือนกับพื้นเนินหยุดหายไปเฉยๆ มองออกไปเห็นผืนแผ่นดินเบื้องล่างไกลๆ          ถ้าไม่มาเห็นเองกับตาก็คงจะไม่รู้เลยว่าเขาขับรถลัดเลาะขึ้นเขามาจนสูงขนาดนี้          สูดหายใจเข้าลึก พระอาทิตย์อยู่ตรงหน้าเยื้องไปทางขวา ยังขึ้นไม่สูงมากนัก  ทั้งลานมีต้นไม้อยู่ต้นเดียวสูงเด่น ลำต้นกว้างหนาน่าจะสักหนึ่งคนโอบ กิ่งก้านสูงมีใบประดับพอให้ร่มเงาได้บ้าง  แต่ตอนเช้าๆ แบบนี้แดดไม่ร้อน แถมยังมีลมพัดมาแผ่วๆ เป็นระยะๆ พอชื่นใจ          ...หวังว่าคงไม่ลำบากเกินไปหรอกนะ...  ชะลอหันกลับไปหาชายหนุ่มชาวกรุงที่เดินตามมา          แล้วชะงัก          เพราะโตมรไม่ได้ยิ้ม . จากคุณ : พิธันดร เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 16:25:10

ความคิดเห็นที่ 3 . บทที่  19  ...จวบฟ้ามืด ชะลอเผลอกลั้นหายใจ          แดดอ่อนยามเช้าอาบร่างกำยำในชุดเสื้อยืดคอปกสีฟ้าจางกับกางเกงยีนสีน้ำเงินเข้ม มือข้างหนึ่งหิ้วกล่องไม้ใส่ผืนผ้าใบสำหรับวาดภาพ ส่วนแขนอีกข้างหอบม้านั่งสนามที่พับไว้สองตัว          สายตาของโตมรกวาดมองไปรอบๆ  ใบหน้านั้นไม่ได้ยิ้ม          ลมเย็นฉ่ำรินแผ่วมาปะทะแขน  ชะลอสูดหายใจลึก นึกเกรงขึ้นมาทันทีว่าคงคิดผิดที่ชวนโตมรมาด้วย  เขาสามารถใช้เวลาวาดรูปได้เป็นชั่วโมงๆ ในสถานที่รกร้างห่างไกลแบบนี้ แต่โตมรจะทำอะไร?          นึกเสียดายวูบขึ้นมาแต่ก็พยายามกลั้นใจ  อยู่วาดรูปบนนี้สักแป๊บเดียวแล้วเดี๋ยวจะเปลี่ยนไปหาที่อื่น ...ที่มันดูน่าเที่ยวกว่านี้... ถึงยังวาดไม่เสร็จก็ไม่เป็นไร บางทีปีนี้ปีหน้าเขาก็คงหาโอกาสมาที่นี่ได้อีก          “พี่ชะลอครับ”          เสียงเรียกนั้นเบา  ชะลออยากยิ้มรับแต่เค้นเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จ ได้แต่มองอีกฝ่ายก้าวช้าๆ เข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างหน้า สายตาคู่นั้นละจากความเวิ้งว้างรายรอบมามองตอบเขาตรงๆ          “เราจะ... เอ่อ... อยู่ที่นี่กัน... นานมั้ยครับพี่”          “ไม่หรอก”            ตอบได้แค่นั้น ไม่รู้จะอธิบายอะไรต่อ  หวังว่าจะได้เห็นรอยยิ้มที่คุ้นตาเหมือนเดิมเสียที แต่กลายเป็นว่าใบหน้านั้นเหมือนสลดไปแม้เพียงวูบเดียว          แล้วก็กลับยิ้ม          ...แต่ไม่ใช่...          ชะลอเผลอขมวดคิ้ว ...ไม่ใช่รอยยิ้มแบบนี้...          “ทำไม?”  ได้ยินเสียงตัวเองแล้วก็ตกใจ ไม่ได้ตั้งใจทำเสียงเข้มอย่างนี้เลย พยายามปรับเสียงตัวเองให้เรียบนิ่งเฉยเมยเหมือนปกติ  “ห้ามตอบว่าไม่มีอะไร”          ฟังดูแล้วก็ยังแย่อยู่ดี แต่เหมือนอีกฝ่ายไม่ได้ถือสา ยังยิ้มตอบกลับมาตามเดิม          “ผมว่าบนนี้สวยดีน่ะครับพี่  เหมือน... เหมือนหลุดมาอยู่อีกโลกนึงเลยครับ  ตอนแรกนึกว่าพี่จะอยู่วาดรูปนานๆ เหมือนที่บ้านซะอีก  แต่ถ้าพี่รีบไปไหนต่อก็ตามสบายเลยนะครับ ไม่ต้องห่วงผม  ผมอยู่ไหนก็ได้ครับ”          ยิ่งฟังเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าใจมันอุ่นฟูขึ้นมาเต็มช่องอก  ...โธ่ถัง... เกือบไปแล้ว...          ชะลอปล่อยให้ตัวเองยิ้มออกมา ขาหยั่งตั้งภาพวางไว้เกือบสุดลาน มองข้ามขอบผาลงไปยังผืนแผ่นดินห่างไกลเบื้องล่าง  รูปพระอาทิตย์ขึ้นชะลอวาดมานักต่อนักแล้ว ที่ตั้งใจขับรถมาถึงนี่เพราะอยากวาดรูปหมู่บ้านไร่นาป่าเขาจากมุมสูงแบบนี้มากกว่า          นั่งทำงานไปก็อดไม่ได้ที่จะเหลียวหลังมองหาร่างกำยำเป็นระยะ เห็นหนุ่มน้อยชาวกรุงเดินไปมุมนั้นมุมนี้ เอากล้องถ่ายรูปตัวเล็กที่เขาให้ยืมส่องขึ้นฟ้าบ้าง ส่องข้ามผาไปยังไร่นาเบื้องล่างบ้าง บางทีก็นั่งยองลงจ่อจ้องอะไรที่พื้นดิน ท่าทางเพลิดเพลินไม่สนใจใคร          เห็นทุกทีก็อดยิ้มไม่ได้ทุกที  แปลกใจตัวเองเหมือนกัน ปกติเวลาทำงานเขาไม่ชอบให้ใครรบกวนสมาธิ แต่คราวนี้เขากลับเป็นฝ่ายละสายตาจากภาพสีน้ำมันตรงหน้าไปมองหาอีกฝ่ายเสียเอง          เหมือนมีสัมผัสเบาหวิวแตะต้องลงบนต้นขาข้างซ้าย ชะลอก้มมองก็ไม่เห็นอะไร ...แต่ได้ยินเสียง...          ++ วิวจ๋วยจังเยยงับ คุณครูชะลองับ ++          ...คุ้นมาก...  ขมวดคิ้วปุ๊บก็นึกออกปั๊บเลยทีเดียว  ...ผี... เอ๊ย ภูตที่โรงเรียนนี่นา ตัวเดียวกันรึเปล่านะ...          ++ ตัวเดียวกันงับ เอ๊ย คนเดียวกันงับ  แต่ว่าป๋มเป็นปู้ดนะงับ ทำไมคุณครูชะลอเรียกเป็นตัวล่ะงับ ไม่ใช่ลูกกบตัวหน่อยซะหน่อยงับ เดี๋ยวป๋มงอนนะงับ ++          เสียงบอกว่างอน แต่ทำไมบนขามันรู้สึกกระดุ๊กๆ เหมือนใครซักคนกำลังเต้นระบำก็ไม่รู้เหมือนกัน          ...เอาน่า ตกลงว่าตัวเดียวกัน เอ๊ย คนเดียวกันแน่ๆ ขี้งอนเหมือนเดิมเลย  มาเที่ยวไกลนะวันนี้...          ++ ป๋มอยากมาเที่ยวกับคุณครูชะลอกับคุณครูโตด้วยงับ  ขอป๋มเที่ยวด้วยคนนะงับ... อ้อ ต้องสองคนงับ เพราะเจ้านายป๋มก็มาด้วยงับ  ที่จริงเรานั่งรถคุณครูชะลอมาตั้งกะเมื่อวานแล้วงับ แต่เจ้านายไม่ให้ป๋มกระซิบคุยกับคุณครูชะลองับ สงสัยกลัวคุณครูชะลอตกใจงับ ++          รายงานยืดยาวตามด้วยเสียงเอิ๊กอ๊ากชอบอกชอบใจ แถมสัมผัสตรงต้นขาก็เหมือนมีอะไรกลิ้งไปกลิ้งมาเสียอีก          ...อ้าว แล้วทำไมตอนกินข้าวไม่บอก หิวรึเปล่า เมื่อคืนนอนตรงไหน หนาวมั้ย...          ++ คุณครูชะลอเป็นห่วงเจ้านายกับป๋มเหรองับ งื้ดๆ ดีใจจังงับ (เสียงฟุดๆ ฟิดๆ)  คุณครูไม่ต้องห่วงนะงับ เจ้านายกับผมกลับไปกินข้าวเย็นที่บ้านงับ นอนที่บ้านด้วยงับ แล้วก็กินข้าวเช้าที่บ้านก่อนแล้วค่อยมางับ  เพิ่งมาถึงตะกี๊เองงับ เจ้านายไม่ชอบตื่นเช้างับ ป๋มปลุกตั้งนานแน่ะงับ  อ๋อย... เจ้านายเขกหัวป๋มด้วยงับ บอกว่าไม่ต้องพูดแล้วงับ ไม่งั้นจะอดข้าวงับ หงิงๆ ++          ชะลอขำจนอดยิ้มออกมาไม่ได้ แล้วก็รีบขมวดคิ้ว หวังว่าโตมรคงไม่หันมาเห็นเขานั่งเพี้ยนอยู่คนเดียว          เหลียวหลังไปมองหาอีกครั้ง  สีฟ้าจางของเสื้อยืดคอปกตอนนี้ผลุบๆ โผล่ๆ อยู่หลังต้นไม้ต้นเดียวบนลาน เขย่งตัวสุดปลายเท้า แหงนคอส่องกล้องเหมือนกำลังพยายามถ่ายรูปอะไรซักอย่าง          ดีเหมือนกันที่เจ้านายของเจ้าภูตตัวจิ๋วสั่งห้ามพูดซะก่อน ไม่งั้นเขาอาจจะโดนถามแบบเดียวกับตอนอยู่ที่โรงเรียนขึ้นมาอีก ว่าเขาชอบโตมรหรือเปล่า          และคราวนี้เขาคงเลี่ยงไปไม่ได้แล้วว่าเพิ่งเจอกัน ยังไม่ทันรู้จักกัน          เพราะสำหรับชะลอตอนนี้ ฝ่ายนั้นชักจะเหมือนน้องชายตัวเล็กๆ เข้าไปทุกทีแล้ว ตกลงวันนี้สองหนุ่มเลยอยู่ที่ลานริมผากันทั้งวัน          ยกเว้นแค่ตอนเที่ยงๆ ที่ขับรถออกมาหาก๋วยเตี๋ยวกินที่เพิงร้านค้าในหมู่บ้านใกล้ๆ เท่านั้นเอง  พอตอนบ่ายก็กลับขึ้นไปที่ลานเหมือนเดิม  ชะลอวาดรูปบ้านเรือนไร่นาป่าเขาไปหลายรูป ทั้งหมดเป็นรูปสเก๊ตช์ที่เขาเน้นบรรยากาศและอารมณ์ภาพโดยที่ยังไม่ได้เจาะเก็บรายละเอียด  โชคดีที่วันนี้แดดสวยทั้งวัน ไม่มีฝน ไม่มีเมฆ เปิดโอกาสให้เขาศึกษาแสงและเงาในช่วงเวลาต่างๆ กันได้ตลอดวันทั้งช่วงเช้าและช่วงบ่าย          กว่าจะได้เลิกและได้ฤกษ์เก็บสมบัติกลับไปที่รถก็เกือบหกโมง หลังจากชะลอเสร็จสิ้นกับการเก็บแสงสุดท้ายสีชมพูอมม่วงขลิบทองที่เหมือนกับจะสะท้อนทาบลงบนผืนไร่นาสีฝ้าจางขรึมเย็น          เป็นวันแรกที่ประสบความสำเร็จอย่างสูงเยี่ยม  ชะลอไม่ได้นับว่าเขาวาดไปกี่รูป โชคดีที่เตรียมผ้าใบกับกล่องใส่รถมาเยอะ  ถ้าไม่พอคงเสียดายแย่          แต่ที่ทำให้เขารื่นรมย์เป็นพิเศษเห็นจะเป็น ‘น้องชายคนใหม่’ ที่ดูร่าเริงอยู่บนลานอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย โชคดีอีกเหมือนกันที่เขาเตรียมการ์ดหน่วยความจำสำหรับกล้องถ่ายรูปมาหลายใบ          ชะลอใช้เวลาขับรถกลับบ้านน้อยกว่าขาไปเพราะไม่ติดขบวนวัวอย่างเมื่อเช้า แม้รวมเวลาไต่ปากหลุมบนถนนช่วงสุดท้ายแล้ว ก็มาถึงบ้านหลังหกโมงครึ่งไปนิดหน่อยเท่านั้นเอง  สองหนุ่มช่วยกันขนกล่องใส่ภาพขึ้นห้องนอน เปิดเอาภาพออกมาตั้งเรียงไว้ข้างฝาให้แห้ง  คืนนี้ในห้องคงจะมีกลิ่นสีน้ำมันอบอวล ซึ่งชะลอชินเสียแล้ว ห่วงก็แต่โตมรจะนอนได้หรือเปล่า แต่ฝ่ายนั้นบอกว่าไม่เป็นไร          ล้างหน้าล้างมือเสร็จ ชะลอก็เอาไฟฉายกระบอกโตยัดใส่มือ ‘น้องชาย’ คนใหม่ ตัวเองคว้าตะเกียงรั้วกับไฟแช็ค พาเดินย้อนกลับตามทางดินเส้นแคบผ่านป่าพื้นบ้านหย่อมเล็ก ไปยังเรือนใต้ถุนสูงที่เขาจอดรถแวะทักทายเมื่อเช้า หัวใจรู้สึกอุ่นฟูขึ้นมาเป็นครั้งที่สองของวันนี้          ...คิดถึงเหลือเกิน... . จากคุณ : พิธันดร เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 16:26:14

ความคิดเห็นที่ 4 . แสงไฟจากเรือนหลังนี้เป็นสีขาวของหลอดฟลูออเรสเซนต์ แต่กำลังความสว่างก็ยังฝ่าความมืดเวิ้งว้างภายนอกออกมาไม่ได้ไกลไปกว่าหลอดสีส้มของเรือนหลังนู้นเท่าไหร่  กลิ่นหอมของควันฟืนหุงต้มมื้อเย็นย่ำกรุ่นกำจายมาทักทายตั้งแต่พ้นชายป่า  ยังเดินไปไม่ทันถึงชายคาก็มีร่างสูงโย่งซอยเท้าถี่ลงกระได หยุดก้มหน้าใส่รองเท้าแค่อึดใจ แล้วหมุนตัวเดินเร็วจนเกือบเป็นวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้า ยกมือไหว้อย่างต่ำ          “หวัดดีครับพ่อลอ”          ชะลอไม่ได้รับไหว้ รอจนหนุ่มน้อยวัยสิบหกปีลดมือลงจากอก จนแสงไฟสีขาวทั้งจากชายคาและใต้ถุนสาดจับร่างสูงโย่งนั้นให้เห็นเต็มตา แล้วค่อยแกล้งทำเสียงฮึดฮัด          “บ๊ะ! ไม่เจอกันแค่เดือนกว่า สูงขึ้นอีกแล้วนะไอ้นี่ กะจะให้สูงกว่าพ่อเลยรึไงฮึ”          เจ้าลูกชายวัยรุ่นหัวเราะเบาๆ ซึ่งถือว่าเป็นเกียรติอย่างสูงแล้ว เพราะรายนี้ใครก็บอกว่าขรึมนิ่งยิ้มยากเหมือนพ่อทูนหัว ไม่ได้เฮฮาเปี่ยมอารมณ์ขันอย่างพ่อแท้ของตัว          “ถ้าได้เท่าพ่อลอก็ดีใจแล้วครับ ไม่รู้จะถึงรึเปล่า บ้านนี้ไม่มียีนสูงซักคน”          ชะลอยิ้มอ่อน  ดูเหมือนตอนนี้เจ้าลูกชายก็สูงกว่าใครในบ้านแล้ว สูงกว่าพ่อแม่ สูงกว่าบุญคุ้มลุงแท้ๆ ...ลุงนุยิ่งไม่ต้องพูดถึง... เห็นตั้งอกตั้งใจเล่นกีฬาออกกำลังกายแบบนี้ อีกหน่อยคงสูงเท่าเขาได้แน่นอน          แล้วยังกล้ามเนื้อแขนไหล่ที่เติบโตเต็มแน่นขึ้นกว่าแต่ก่อน... ช่วงปีสองปีนี้เจ้าลูกชายโตไวเหลือเกิน ดีที่เขาซื้อเสื้อยืดแบบสำหรับผู้ใหญ่ให้ ...ซึ่งเจ้าลูกชายก็คงตั้งใจใส่อวดเขาวันนี้ แล้วยังกางเกงขาสั้นแค่เข่าสีกากีสไตล์แค้มปิ้งนั่นอีก... เผลอแผล็บเดียวก็จะเป็นหนุ่มแล้วลูกเรา...          ...คิดถึงเหลือเกิน...          ชะลอก้าวขา รวบตัวร่างสูงโย่งเข้ามารัดไว้เต็มอ้อมกอด ชั่วครู่ใหญ่ถึงยอมคลายอ้อมแขน          ไม่ได้เจอแค่ไม่ถึงสองเดือน แต่สำหรับเขามันก็ยังนานอยู่ดี แล้วอีกหน่อยเจ้าลูกชายคนนี้ก็ต้องเติบโตเป็นผู้ใหญ่ มีทางเดินของตัวเอง ทิ้งพ่อทิ้งแม่...          ...ทิ้งพ่อลอ...          เกือบหลุดหัวเราะขำความคิดตัวเองที่เรื่อยเปื่อยไปได้ถึงขนาดนั้น ทั้งที่เจ้าลูกชายเพิ่งตัวแค่นี้  ก้มหน้าจูบหน้าผากลูกชายแรงๆ หนึ่งที แล้วเบี่ยงตัวเปิดวงให้หนุ่มน้อยอีกคนที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ข้างหลัง          ...เอ่อ... แล้วจะเรียกพ่อหนุ่มน้อยชาวกรุงคนนี้ว่ายังไงล่ะนี่... ไม่เคยต้องเอ่ยชื่อกันซักที...          “อืม... โต...  นี่เจ้าเอก ลูกชายคนโตของบุญทา”  หันไปทางหนุ่มน้อยเจ้าถิ่น  “อาจารย์โตมร สอนพละอยู่ที่เดียวกับลุงนุอาฝน  เมื่อวันงานแต่ง อาจารย์เขาก็ไป”          “หวัดดีครับอาจารย์”          เจ้าลูกชายยกมือไหว้นอบน้อมแล้วก็เงียบกริบ  หนุ่มชาวกรุงรับไหว้แล้วขยับเข้ามาใกล้ ใบหน้านั้นคลี่ยิ้มกว้างใจดีเหมือนเคย          “ไม่ต้องเรียกอาจารย์ก็ได้เอก เรียกอาโตเหมือนที่เรียกอาฝนก็ได้”          น้ำเสียงนั้นก็ฟังดูอบอุ่นอ่อนโยนไม่ต่างจากตอนพูดกับบรรดาศิษย์รัก แต่ชะลอเผลอนึกวูบไปถึงภาพชายหนุ่มตัวโตแต่ทำท่าทางเขย่งปลายเท้าแหงนถ่ายรูปเหมือนเด็กๆ เมื่อกลางวัน แล้วเลยอดไม่ได้ต้องหัวเราะหึ          หนุ่มน้อยสองคนหันมามองพร้อมเพรียง  เจ้าลูกชายทำหน้างงๆ ส่วนเจ้าน้องชาย...          ...ทำหน้าเหมือนถูกอกถูกใจอะไรของมัน... มื้อเย็นเป็นอาหารพื้นบ้านอีสานแท้ กระติ๊บข้าวเหนียววางกระจายให้แบ่งกันจกปั้น ถ้วยชามหลายใบกลางวงมีทั้งแจ่ว ป่นกบ แกงหน่อไม้ใส่ใบย่านาง ปลาย่างขนาดไม่โตไปกว่าฝ่ามือหลายตัว ดูเหมือนแทบทั้งหมดเป็นผลผลิตของหน้าฝน ขาดแค่เห็ดที่ไม่ได้เห็นวันนี้แต่อีกวันสองวันก็คงได้กิน          เจ้าบ้านเจียวไข่เพิ่มให้ด้วย คาดว่าคงเป็นจานพิเศษสำหรับแขกชาวกรุงที่ไม่รู้ว่าจะพอกล้ำกลืนอาหารท้องถิ่นได้หรือเปล่า  ...แต่ดูเหมือนไม่น่าห่วง... ชะลอเหลือบมองไปทางซ้ายบ่อยครั้ง เห็นเจ้าลูกชายที่นั่งติดกันคอยสอน ‘อาโต’ ปั้นข้าวเหนียวและชี้ชวนให้หยิบจับอาหารจานนู้นจานนี้กันไปเงียบๆ ในขณะที่เขาพูดคุยกับบุญทาทางขวามือ ...หรือต้องเรียกว่านั่งฟังบุญทาคุยไปหัวเราะไปเสียมากกว่า...          พ่อกับแม่ของบุญทา ...ที่ชะลอเรียกว่า ‘พ่อใหญ่’ กับ ‘แม่ใหญ่’... กินเพียงเล็กๆ น้อยๆ ก็บอกอิ่ม ลุกไปเอนหลังดูโทรทัศน์ด้านใน  บักวัฒน์หลานชายคนเล็กก็นั่งไม่ติด ยุกๆ ยิกๆ กินเหมือนไม่อยากกิน แต่จำใจใส่ปากเคี้ยวกลืนเพราะแม่นั่งกำกับอยู่ด้านข้าง พอได้ไฟเขียวก็วิ่งจู๊ดลงเรือนไปเล่นกับเพื่อนที่บ้านตรงปากทาง มีเสียงแม่ร้องย้ำเวลากลับบ้านตามหลังไปด้วย          สักพักก็เหลือเพียงชายหนุ่มต่างวัยนั่ง ‘คุย’ กันอยู่สี่คน  ถ้วยชามถูกเจ้าบ้านฝ่ายหญิงลำเลียงเก็บล้าง ไม่ยอมให้ใครช่วยแม้แต่ลูกชายคนโต บอกให้นั่งเป็นเพื่อน ‘อาจารย์’  สุดท้ายก็มีแต่อาจารย์กับเจ้าบ้านที่คุยหัวเราะกันออกรส  บุญทาคงถูกอกถูกใจหนุ่มรุ่นน้องชาวกรุงคนนี้ไม่ใช่น้อย ที่ปกติเคยฮาเฮอยู่แล้ววันนี้ยิ่งเสียงดังใหญ่ ปล่อยให้ชะลอกับลูกชายนั่งฟังเงียบๆ กันไปตามสบาย          พอเห็นว่าควรแก่เวลา ชะลอก็ตบปุลงบนเข่าของบุญทาที่ผ้าขาวม้าเลิกร่นขึ้นไปกองอยู่หน้าตัก          “พรุ่งนี้ตื่นเช้า”          คุ้นกันดีจนฝ่ายเจ้าบ้านรู้ว่านี่คือคำสั่งกลายๆ แต่ก็ยังไม่วายทิ้งท้ายด้วยการพยักพเยิดไปทางอาจารย์หนุ่มเป็นทำนอง ‘รู้กัน’          ชะลอลุกขึ้นร้องบอกลาเข้าไปด้านในเรือน เดินนำลงกระไดเป็นคนแรก กะว่าบุญทาคงมีมุขเล็กๆ น้อยๆ นินทา ‘พี่ลอ’ ให้เพื่อนใหม่ฟังส่งท้าย  พอเจ้าลูกชายตามลงมาถึงข้างล่าง เขาก็ดึงแขนหนุ่มน้อยเข้าไปในเงามืดใต้ถุนตำแหน่งเดียวกับเมื่อเช้า แล้วล้วงกระเป๋ากางเกงยีนหยิบธนบัตรปึกบางที่เตรียมไว้มายัดใส่มืออีกฝ่าย          “ไม่เอาได้มั้ยครับพ่อ”          หนุ่มน้อยอุทธรณ์เสียงเบา  ชะลอกุมรวบมืออีกฝ่ายให้กำรอบปึกธนบัตรไว้          “ไม่ได้”  ตอบเสียงเรียบตามปกติ  “ค่าแรงที่เอกถูบ้านขนน้ำให้พ่อ”          เจ้าลูกชายยิ้ม ส่ายหน้านิดเดียว แล้วดึงมือที่ถูกกุมไว้ออกยกขึ้นพนมทั้งยังกำเงินอยู่ แล้วขยับเข้ามากราบลงตรงอกเขา  ชะลอยิ้มส่ายหน้าบ้าง ...โตแล้วยังอ้อนซะ... ยกแขนโอบกระชับลูกชายหนักๆ          เสียงฝีเท้าลงกระไดมาเบาๆ แล้วหยุด  ชะลอหันไปเห็นโตมรเหลือบมองเข้ามาแวบหนึ่งแล้วใส่รองเท้าเดินออกไปรอในแสงไฟนอกชายคา หันหลังเงยหน้าขึ้นมองฟ้าทางนู้นทีทางนี้ที          พอเขาผละจากลูกชายไปหา ฝ่ายนั้นก็หันมา          ...ยิ้ม... การอาบน้ำบ่อโยกกลางแจ้งวันนี้คล่องตัวกว่าเมื่อวาน          แสงตะเกียงยังซีดจาง และแสงดาวยังห่างไกล ทำให้มองเห็นอะไรได้จำกัดเหมือนเดิม แต่เจ้าน้องชายเหมือนจะจดจำขั้นตอนทั้งหมดได้ขึ้นใจแล้ว ถึงจะยังคอยมองมาทางเขาตลอดเวลาก็ตาม ...คงกำลังพยายามเลียนแบบเทคนิคการประหยัดน้ำของเขาให้มากที่สุด...          ที่ชะลอรู้สึกขำไม่น้อยไปกว่าเมื่อวานก็คือ พอเขาเสร็จสิ้นขั้นตอนการ ‘ล้วง’ แล้ว วันนี้เจ้าน้องชายเป็นฝ่ายยื่นมือมาขอกางเกงจากเขาไปแทน ทั้งที่ตัวเองยัง ‘ล้วง’ ไม่ทันเสร็จดีด้วยซ้ำ          จริงๆ ก็ไม่ควรแปลกใจ... กี่อย่างแล้วที่โตมรคอยจับจ้องตอนเขาทำนู่นทำนี่ แล้วพอครั้งต่อไปก็ ‘อาสา’ แย่งทำเสียเอง ไม่ว่าจะเป็นการล้างถ้วยชามหรือปูที่หลับปัดที่นอน          แต่ก็ยอมรับว่านึกไม่ถึง ที่เจ้าน้องชายจะ ‘อาสา’ แย่งซักกางเกงให้เขาด้วย  จริงอยู่ เมื่อวานเขาเป็นคนซักให้อีกฝ่ายพร้อมกันไปเลยเพื่อประหยัดน้ำ แต่เขาคิดว่าวันนี้โตมรคงขอซักกางเกงตัวเองตามเทคนิคที่เรียนรู้จากเขาไป ไม่นึกว่าฝ่ายนั้นจะหาญกล้าถึงขนาดนี้          กล้าขอก็กล้าให้!  ...หวังว่าเจ้าน้องชายคงไม่เห็นเขาทำหน้าประหลาดพิกลเพราะกลั้นหัวเราะแทบแย่แบบนี้หรอกนะ... ชะลอล้างตัวไปก็แอบมองอีกฝ่ายตั้งอกตั้งใจเอานิ้วนวดเนื้อผ้าอย่างทะนุถนอมสุดชีวิต  ...ยังกะกลัวผ้าเจ็บ... เอ... รึว่าเมื่อวานเราก็ทำแบบนี้หว่า...          กลับบ้านมาผลัดผ้าเป็นเสื้อยืดกางเกงเล  ที่นอนหมอนมุ้งจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว ทำธุระส่วนตัวกันอีกเล็กน้อยก็เข้านอนได้  ...เพิ่งสามทุ่มนิดๆ... ตัวเขาเองเป็นคนหลับง่ายตื่นง่าย ตั้งใจนอนเมื่อไหร่ก็หลับเมื่อนั้น แต่มันจะหัวค่ำเกินไปสำหรับโตมรหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ คนเมืองกรุงมักจะเคยชินกับการนอนดึกกว่านี้          แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่ได้สนใจดูนาฬิกา ปล่อยให้เขากำกับจัดการตามสบายว่าจะทำอะไรตอนไหนบ้าง อย่างตอนนี้ก็มุดมุ้งเข้าไปนอนประจำที่เรียบร้อยแล้ว          ชะลอปิดไฟเพดานสีส้ม เดินอ้อมมุ้งไปมุดเข้าทางฝั่งตัวเอง  กลิ่นสีน้ำมันในห้องยังพอมีอยู่จางๆ แต่ถ้าเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ก็จะหนาว ...หวังว่าเจ้าน้องชายคงไม่ถึงกับรำคาญจนนอนไม่หลับ...  ตลบผ้านวมผืนหนักตรงปลายเท้าขึ้นมาคลุมถึงอกทั้งสองคน  พอวางมือลงข้างตัวแล้วก็รู้สึกว่างเปล่าวูบขึ้นมา          เพราะไม่ได้ทับลงบนมือของเจ้าน้องชายอย่างเมื่อวาน          ...วันนี้คงกะระยะดี... ยิ้มกับเพดานมุ้งที่ดูเป็นฝ้าสีเทาในความมืด แล้วก็รู้สึกว่าคนข้างๆ ขยับตัว          รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆ เพียงนิดเดียวที่ปลายนิ้วก้อยมือซ้าย...          เจ้าน้องชายขยับตัวอีกครั้ง คราวนี้ชะลอรู้สึกได้ว่าผ้านวมที่ปูนอนอยู่ถูกรั้งตึงขยุกขยิกเล็กน้อย          แล้วมือของโตมรก็สอดเข้ามาใต้มือเขา          เหมือนเมื่อวาน (ติดตามตอนต่อไปกระทู้หน้าครับ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 16:28:57

ความคิดเห็นที่ 5 คุณพีททททท ... ทำไมไม่แวะรับเค้าซุกกระเป๋าไปด้วยอ่ะ??? เดี๋ยวมาอ่านต่อนะคะ           . จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 17:20:55

ความคิดเห็นที่ 6 เฮือก เฮียคับ หมดช่วงเสียเลือด เพราะเลือดหมดตัวก่อนใช่มั๊ยคับ รู้สึกภูตกระซิบรักนี่จะมีอาการตื่นตอนเช้ากันหลายคู่เนอะ อิอิ อ่านมาเจอคำว่าน้องชาย นึกถึงวลี พี่น้องท้องหลังชนกัน 555555 คู่นี้ดูเป็นความสัมพันธ์ที่น่ารักดีนะคับ เหมือนสื่อถึงกันได้ อ่านๆไปแล้วนึกถึงเพลง when you say nothing at all ปล. หนูก็อยู่กรุง งุงิ เฮีอยอยู่กรุงถึงเมื่อไหร่ กินข้าวกันมั๊ยงับ แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 54 18:26:20 จากคุณ : ทะเลหวาน เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 18:25:52

ความคิดเห็นที่ 7 "ไม่ได้ตั้งใจ... กะระยะไม่ถูก ไม่เคยนอนกับใครมาหลายสิบปี" โถ... พี่ชะลอ แค่ผู้กำกับอนุญาตให้คิดได้แล้วแค่สองบท ถึงกับเรียกคะแนนสงสารจากคนอ่านไปเลยเต็มๆ จริงๆแล้วคุณพีทเข้าข้างใครกันแน่ะคะ บอกความจริงมาดีกว่า จากคุณ : schneesturm เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 18:53:10

ความคิดเห็นที่ 8 มื้อเช้าหม่ำโจ๊กซอง..... ไม่น่าอิ่มง่ะ.......... ส่งเสบียงเพิ่ม...ให้เจ้าป๊อง + ท่านผู้กำกับด้วยจ้า จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 20:09:11

ความคิดเห็นที่ 9 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 20:53:22

ความคิดเห็นที่ 10 แอร๊ยยย์ แพนด้าอยากไปวาดรูปบนเนินเขาด้วย ว่าแต่พี่ลอเริ่มเห็นความน่ารักจารย์โตเยอะขึ้นแล้วใช่มะล่า เดี๋ยวนี้นอนไม่จับมือไม่ได้เลยนะ เหอๆ จากคุณ : แพนด้าเองกั๊บ (Applebee) เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 22:16:53

ความคิดเห็นที่ 11 กลั้นใจอ่านตรงนี้แทบตายแนะพี่พีท เหอๆ อะไรเหรอค่ะ ฮี่ๆๆ "ยิ่งตอนที่ร่างกายมันชิงตื่นขึ้นมาล่วงหน้าเขาในตอนเช้าแบบนี้ด้วย" บรรยายเสียจนอยากรู้เลยอ่ะ ปล. หวัดดีค้าคุณแพนด้า เค้ารอตะเองอยู่นา คิดถึง พอๆกับคนเขียนเลยอิๆ แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 54 22:24:56 จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 22:23:52

ความคิดเห็นที่ 12 ^ ^ หวัดดีค่าคุณมน คิดถึงเหมือนกันเลย จุ๊บๆ ปล. ชอบเพนกวินเลือดกำเดาไหลจัง หุหุหุ จากคุณ : Applebee เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 11:04:54

ความคิดเห็นที่ 13 คู่ สว.(สูงวัย) ส่วนใหญ่จะคิดไปเองฝ่ายเดียว ไม่เหมือนกับคู่วัยทีนเอจ เิปิดเผยซะมากกว่า จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 14:52:23

ความคิดเห็นที่ 14 พี่โก้ ที่โพสมานี่เพราะอยู่ในวัยเดียวกันกับพี่ลอและจารย์โตใช่มะ //ฟิ้วววววววววววว จากคุณ : beemanufan เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 23:16:48

ความคิดเห็นที่ 15 ... พี่ลอ ยิ้มบ่อยนะพักเนี้ย... จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย (สิงห์อมบ๊วย) เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 00:00:05

ความคิดเห็นที่ 16 คห 14 คุณบี พูดอย่างงี้สะเทือนหลายคนนะ เห็นหลายคนสะดุ้งแล้ว จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 16:41:05

ความคิดเห็นที่ 17 พี่โก้ สว.เยอะไง ขอแซวนิดนึง อย่างอนเลยนะ เย้ย ลืมบอกไป บีเองนะคะ ล็อกอินสำรองค่ะ ไว้ให้กีบ แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 54 14:52:38 จากคุณ : กั๊ตจังมาแล้วจ้า เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 14:51:32

ความคิดเห็นที่ 18 เข้ามารอตอนต่อไปเลยอ่านอีกรอบ ชอบจังเลย เจ้าป๊องโผล่มาแว่บๆให้หายคิดถึงนะ พี่ลอได้เจอคนถูกใจไปซะทุกเรื่องแล้ว จากคุณ : river (ริเวอร์) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 14:49:17

ความคิดเห็นที่ 19 คุณดาว (๕) ที่ท่ารถ เอ๊ย ที่หนามบิน มองหาอยู่นะ แต่หาคุณดาวไม่เจออออ ทิพ (๖) อาร้ายยยย แค่นี้จิ๊บๆ เลือดยังไม่หมดตัวร้อก ยังไม่ทำไรกันเลยนิ  อาการตอน ตื่นเช้านี่ สงสัยจะเป็นเครื่องหมายการค้าชุดภูตฯ ไปแล้วมึ้ง (เลยต้องติดเรท ซะ ๑๒ เนี่ยแหละ อิๆ)  เอ่อ... ยังไม่ชนๆ เดี๋ยวชนก็รู้ คู่นี้สงสัยจะแก่ๆ กันแล้วมั้ง เลยไม่ค่อยพูดกันมาก เอีย เลยไม่ต้องพูดกันมาก ฮ่าๆๆ คุณ schneesturm (๗) กร๊าก ได้ฟังพี่ลอสองบท คนอ่านถึงกับสงสารเลยเหรอครับ ประวัติชีวิตพี่ชะลอ ืท่าทางจะแห้งแล้งเนอะ  ผู้กำกับเข้าข้างใครกันแน่... ถ้าต้องบอกความจริงนี่... สงสัยต้องร้องเพลง "อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน" อิๆ คุณปอม (๘) สงสัยโจ๊กซองแค่รองท้องมั้งครับ แต่ละคนตัวโตกันมากมาย เรียกมาหม่ำแซนวิช คุณปอมด้วยกันดีกว่า (ไอ้ป๊องมาด้วย ส่วนไอ้พากไม่ต้อง ให้เฝ้าประตู อิๆ) คุณเร่ (๙) ขอบคุณคร้าบ คุณด้า (๑๐) นั่นดิ เป็นไรกันนะสองคนนี้ จับมือแล้วจะนอนสบายเหรอ ต้องเรียกมาอบรมเนอะ ว่าแต่คุณด้าจะไปวาดรูปใคร เอ๊ย วาดรูปอะไร อิๆ คุณมน (๑๑) เจ้ย อย่ากลั้นนานนะครับ เดี๋ยวหายใจไม่ออกแล้วจะหน้ามืดนะ  ว่าแต่ีคุณมน อยากรู้ไรเนี่ย อิๆ อุๆ พี่โก้ (๑๒, ๑๖) กร๊าก น้องจารย์โตเลยติดโผสูงวัยตามพี่ชะลอไปด้วยอีกคน ผู้หลักผู้ใหญ่ จะทำ อะไรก็ต้องระวังไปหมด ไม่ฮาเหมือนคู่เด็กๆ เนอะครับ ป.ล. ผมไม่สะดุ้งนะ :P คุณบี (๑๔, ๑๗) เ่อ่อ... งดออกเสียงดีกว่า เดี๋ยวพี่โก้ดุ อิๆๆ ป.ล. ลืมล็อกออกอะจิเนี่ย คุณสิงห์ (๑๕) สงสัยพี่ลอแกลืมตัวอะ ^^ คุณริเวอร์ (๑๘) ไอ้ป๊องตอนนี้เข้าโหมดอู้อีกแล้วครับ กว่าจะโผล่อีกที สงสัยต้องมีของกินมาล่อ ฮ่าๆๆ  พี่ลอช่างแสนจะโชคดี นี่กำลังคิดว่าผู้กำกับจะขอเล่นแทนอยู่เนี่ย เสียแต่ วาดรูปไม่เป็น เฮ้อ... จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 15:06:29

ความคิดเห็นที่ 20 บทที่ 20 ในสายฝน + บทที่ 21 อย่าให้รู้นะว่ารัก http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10394428/W10394428.html จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 15:16:31