ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 2 ความทรงจำแห่งความสุขที่ไม่อาจลืม หลังจากที่กลับมาจากสอบ สัมภาษณ์ก็มีเวลาเตรียมตัวประมาน 2 อาทิตย์เพื่อที่จะไปรับน้องรถไฟที่ทางมหาวิทยาลัยจัดเวลาที่เหลือก็ไปเที่ยวกับเพื่อน แน่นอนแม่และเพื่อนๆอยากให้อยู่ในกรุงเทพบอกให้ไปถอนซะและแน่นอนครับคำตอบคือไม่ถอน แต่ผมก็ยังคิดจะโทรหาคนที่ผมชอบก็ทำเป็นเรื่องประจำแหละคือโทรหาทุกวันศุกร์ตอนเย็นแม้จะรู้สึกว่าแปลกดีคนที่ผมชอบกลับอยู่ทุกทีที่โทร สมัยนั้นมีแต่โทรศัพท์บ้านครับเพราะมือถือคนที่มีคือคนที่มีธุรกิจจริงๆที่มีอย่างมากที่สุดก็คงเป็นแค่เพจเจอร์คล้ายๆมือถือแต่รับ Message ได้เพียงอย่างเดียวและการโทรศัพท์แค่เพียงอย่างเดียวที่จะทำให้คน2คนได้คุยกันและผมก็จำไว้แล้วในใจว่าสำหรับเขาเราก็คือเพื่อนคนหนึ่ง และแล้วก็ถึงวันที่ผมจะได้ไปลองอยู่ด้วยตัวเองดูซักทีแต่ก็ยังใช้ตังพ่อแม่นะพ่อผมก็แบบเดิมมาส่งลูกที่หัวลำโพงพ่อเจอมีพวกรุ่นพี่อยู่พ่อก็กลับ บรรยากาศรับน้องรถไฟก็ดีมากครับเพราะไม่ได้มีแค่เพียงคณะเทคนิคการแพทย์เพียงอย่างเดียวยังมีคณะศึกษาและอื่นอีกหลายคณะประมาน6คณะในวันนั้นโดยจะมีพี่มาคอยดูแลน้องๆอยู่บริเวณชานชลาของสถานีรถไฟนั้นเลยและมีป้ายแขวนบอกกลุ่มให้แต่ละคณะแยกกันพอไปถึงผมก็ได้เจอกับทิพย์พอดี ตอนแรกไม่แน่ใจในว่าจะได้เจอเพราะดูเป็นลูกคุณหนูไม่น่าจะมาได้แต่จะบอกว่าทิพย์เป็นคนที่น่ารักมากๆกว่าตอนที่เจอในชุดนักเรียนอีก พอไปถึงพี่ๆก็เริ่มทำกิจกรรมต่างๆมากมายโดยมากจะเป็นกิจกรรมที่ให้ทำอะไรแปลกๆแต่ก็จะเน้นไปที่การแนะนำตัวและเมเจอร์ คนที่โดนหนักสุดดูเหมือนจะเป็นนายเม่นแต่จะพูดไงดีจะบอกว่าแอบเห็นรุ่นพี่บางคนทำท่าเหมือนจะรู้จักกันแต่นายเม่นตอนแนะนำตัวก็บอกนะว่าตัวเองย้ายมาจากคณะอื่นเลยดูหน้าแก่แต่จะว่าไปผมก็หน้าแก่และโดนไป 2-3 ที เหมือนกัน รถไฟที่ขึ้นเป็นรถไฟชั้น 3 ที่นั่งก็เป็นแบบไม้นั่งได้ประมาน 2-3 คนแถวใครเคยขึ้นก็คงรู้กันดีมีเพื่อนที่ไปในคณะรุ่นเดียวกันประมาน 20 คนก็เลยต้องแบ่งตู้กับคณะอื่น พอขึ้นไปบนรถไฟมีกิจกรรมตลอดทางตั้งแต่เริ่มขึ้นรถไฟกันเลยเกมส่วนใหญ่ที่เล่นกันก็ยังคงจะเป็นการแนะนำตัวกันซะส่วนใหญ่แล้วก็พี่ที่มาด้วยก็ร่วมเล่นด้วยและบางครั้งคณะศึกษาศาสตร์มาร่วมแจมก็มี แต่พอหลังอาหารเย็นทิพย์ก็เริ่มปวดท้องเลยถามไปเป็นอะไรก็ได้คำตอบกลับมาว่าเป็นโรคกระเพาะตั้งแต่ช่วงสอบเอนทราน์แล้ว หลังจากเล่นกันไปได้เริ่มดึกๆ ก็มีเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มที่นั่งกับทิพย์ลุกขึ้น “เอ่อพี่ต้องไปนอนแล้วนะจองตั๋วไว้ที่ตู้นอนพี่ชื่อพี่ฟางค่ะ จริงๆพี่ไม่ค่อยร่วมกิจกรรมหรอกแต่มาคราวนี้สนุกมาก” ท่าจะจริงเพราะมีพี่บางคนอึ้งไปด้วยและจะบอกว่าน้องทุกคนก็เหมือนกันหลังจากพี่ฟางไปก็เริ่มหาที่พักกันบางส่วนใหญ่ก็นอนพิงกันบนม้านั่งแหละแต่ที่ดูมีปัญหาก็ยังจะคงเป็นอาการของทิพย์ที่ปวดท้องตลอดทั้งคืนจนพี่คนหนึ่งหานมมาให้จึงได้หลับไปพักหนึ่ง รถไฟไปอย่างช้ามากเพราะต้องรอคันอื่นสวนและแซงกันไปและทิพย์ก็ปวดท้องขึ้นอีกครั้งหลังจากหายปวดไปได้พักหนึ่งโดยมีปุ้ยและออยเป็นเพื่อนคอยดูแลทิพย์ผมก็ไปหายาแก้ปวดจากรุ่นพี่มาให้เพราะดูจะปวดทรมานมากจนตัวงอเลยหลังจากทานยาไปก็หลับได้ หลังจากเดินทางประมาน 14 ชั่วโมงก็มาถึงสถานีรถไฟเชียงใหม่ตามที่ตั้งใจกันพอมาถึงก็เลยถามออยว่าทิพย์เป็นไงบ้างออยก็บอกว่า "ไม่เป็นไรแล้วหละห่วงจริงๆเลยนะ"ก็ไม่รู้เพราะอะไรแต่ห่วงจริงๆ หลังจากที่มาถึงสถานีคราวนี้นายเม่นก็เดินออกไปจากกลุ่มเพื่อนแล้วไปอยู่ด้านหน้าและแนะนำตัวใหม่ “สวัสดีครับพี่ชื่อพี่เม่นครับอยู่กายภาพปี 3”อีกคนแล้วในงานนี้ตูจะโดนใครอำอีกไหมเนี่ย “พี่อยู่ชมรมอาสาของทางคณะครับใครชอบเอนเตอร์เทรนเพื่อนก็เชิญนะ” แล้วนายเม่นที่ตอนนี้กลายเป็นพี่เม่นก็เดินมาและชวนผมเข้าชมรมด้วย พอมาถึงพี่ๆก็พาขึ้นรถที่ทางคณะจัดอยู่ที่หน้าสถานีไปไหว้พระที่หน้ามหาวิทยาลัยที่นั่นเรียกกันว่าศาลาธรรมก็เข้าไปทำพิธีไหว้พระแต่ที่ดูทิพย์ยังเหนื่อยๆอยู่เลยเพราะเห็นหลับๆตื่นๆตลอดทั้งคืน หลังจากออกจากศาลาธรรมพี่ๆก็พาไปเลี้ยงอาหารที่โรงอาหารใหญ่ของทางมหาวิทยาลัยหรือตึกสโมสรเรียกกันว่าอ.ม.ช.แล้วพี่ๆก็พาไปส่งตามหอพอมาถึงก็หลับซักพักตื่นอีกทีประมานเที่ยงก็ออกไปทานข้าวและไม่รู้จะกินที่ไหนดีก็เลยเดินออกไปทานที่ อมช.ที่พวกพี่พาไปเลี้ยงเพราะตอนนั้นรู้อยู่ที่เดียว พอไปถึงที่ข้างหอ 3 ก็เจอทิพย์กับคนอื่นๆที่มารับน้องรถไฟที่นั้นบังเอิญทุกคนจะไปซื้อของกันข้านอกที่กาดสวนแก้วซึ่งห้างเซ็นทรันซื้อของกันผมก็เลยไปด้วยเพราะหิวและไม่รู้ไปไหนดี ก็เลยโบกรถแดงจากแถวข้างหอ 3 หญิงหละไปพอไปถึงทุกก็แยกย้ายกันไปผมก็เกาะไปกับกลุ่มทิพย์ ปุ้ยและออย ตามไปเรื่อยจนเหนื่อยกันเลยไปหาที่พักในศูนย์อาหารของทางห้างก็เลยหาข้าวกันทาน ตอนนั้นจะบอกว่าไงดีเหงาที่จากบ้านมาแบบว่าเหงาหูนะเพราะอยู่บ้านเปิดเพลงตลอดและผิดหวังที่คนที่เราชอบไม่ชอบตอบและบังเอิญมีตู้เพลงหยอดเหรียนอยู่บริเวณนั้นก็เลยไปแลกเหรียนมาประมาน 10 เหรียนได้เลือกเพลงเศร้าอย่างไม่เป็นไรคนดีของมาช่า กับ เพลงเอื้อมไม่ถึงของป้างนครินทร์ องศาที่ต่างกัน The Must ทิพย์ก็พูดขึ้นมาว่า “เลือกเพลงเพราะดีเนอะ” ขากลับก็กลับกับกลุ่มที่มาประมาน 8 คนและได้รู้เรื่องจากทิพย์ว่าจริงๆทิพย์สอบเทียบมาแล้วลองสอบดูพอสอบติดก็เลยลองเรียนดูไว้ปีหน้าลองสอบที่ใหม่ วันรุ่งขึ้นก็ไปที่ข้างหอ 3 หญิงอีกเพราะรุ่นพี่นัดให้ไปรวมกันตอนไปส่งตามหอพอไปคราวนี้รุ่นพี่ก็ทำป้ายชื่อมาให้ใหม่เพราะมีรหัสนักศึกษาแล้ว ซึ่งของผมลงท้าย 200 วันนี้ก็มีคนมากกว่าตอนรับน้องรถไฟ 10 เท่าได้ก็แน่นอนผมเกาะกลุ่มกับทิพย์เหมือนเดิม รุ่นพี่บอก”เนื่องด้วยน้องๆมาใหม่พี่ๆจะพาไปเที่ยวกัน” พอเดินกันไปได้ซักพักผมกับทิพย์ก็แลกป้ายชื่อกันเล่นแต่ทิพย์เขินเลยไปแลกกับปุ้ยต่อหลังจากพาเดินไปหลายที่โดยเริ่มออกเดินจาก อมช ไปตามถนนผ่านตึกคณะวิทยาศาสตร์ออกไปทางหน้ามหาวิทยาลัยเดินไปเรื่อยก็ไปหยุดกันที่สนามข้างศาลาธรรม ไปถึงรุ่นพี่ก็เริ่มเล่นกิจกรรมกันที่บริเวณนั้นกันก็เป็นเกมให้น้องรู้จักกันโดยพี่จะถามชื่อคนข้างๆก็วนเล่นได้ซัก 2 รอบก็โดนเข้าข้างๆผมเองข้างๆบอกผมชื่อทิพย์พอพูดงั้นพี่ๆที่มาด้วยกันที่รถไฟก็หันมามามองและพี่เม่นก็มา “ไอ้แต้เล่นสลับป้ายชื่อกับทิพย์หรือแล้วป้ายตัวอยู่ไหน” พี่ๆถาม”มีใครเล่นแบบนี้อีกไหม” สรุปมีคนที่เล่นกันแค่ 3 คนก็เลยโดนทำโทษกันไปก็เต้นไก่ย่างที่หลายๆมหาวิทยาลัยยังเล่นกันหลังจากที่เล่นกิจกรรมเสร็จพี่หญิงที่ไปรับน้องรถไฟก็มาบอกว่าตอนเย็นจะไปรับพี่รหัสจะเลี้ยงข้าวเย็นผมเย็นวันนั้นพี่หญิงมารับที่หอไปทานข้างกันที่กาดฝายหิน(กาดแปลว่าตลาด) พี่หญิงที่ไปรับผมอยู่ปี 2 สาขากายภาพบำบัดส่วนพี่รหัสผมอยู่สาขาเดียวกับผม ชื่อพี่หนิงเป็นเพื่อนสนิทกับพี่รหัสผมซึ่งพี่รหัสกำลังจะย้ายไปเรียนที่คณะทันตะที่กรุงเทพ หลังจากที่ทานเสร็จก็แวะซื้อผลไม้ในตลาดไปให้ทิพย์ก็ซื้อแตงไทยติดมือไปและจำได้ว่าเคยเห็นอยู่กับออยห้องมุมที่หันมาทางสนาม ชั้น 4 ของหอ 3 พอไปถึงก็เลยตะโกนให้ออยมาเอาให้ทิพย์ที่ใต้หอจากนั้นก็กลับไปที่ห้องเพราะเหนื่อยมากวันนี้และพรุ่งนี้พี่ๆเรียกไปรายงานตัวกับทางมหาวิทยาลัยแล้ว แต่คืนนั้นก็ฝันแปลกๆคือฝันว่าอยู่ในห้องที่มีงูเต็มไปหมดก็กลัวมากและหนีไปตรงทางออกเจองูเห่าสีแดงตัวหนึ่งกระโจนเข้ามาตกใจเลยคว้าไม้และตีงูตัวนั้นแล้วหนีออกมา วันรุ่งขึ้นรุ่นพี่ก็นัดกันที่เดิมคือบริเวณข้างหอ 3 หญิงเหมือนเดิมพอเช้ามาเจอกับออยก่อนเพื่อน ก็โดนออยเปิดมาว่า”เมื่อคืนทิพย์ถามว่าไม่มีน้ำแข็งกับน้ำกะทิเหรอ” คิดว่าเป็นน้ำกะทิแตงไทยซะงั้น ทุกคนก็เอาเอกสารลงทะเบียนมาเตรียมตามที่รุ่นพี่ได้บอกเอาไว้ ซักพักทิพย์ ก็ตามลงมาจะบอกตอนใส่ชุดนักศึกษาก็น่ารักดีเหมือนกัน ทิพย์บอก”ยังไม่กินข้าวเลย” ผมก็เลยเดินไปซื้อแซนวิสกับนมมาให้เลือกนมไม่ถูกก็เลยว่าชอบแบบไหนเลยซื้อนมเปรี้ยวรสผลไม้รวมมาให้หลังจากทิพย์รับไปก็บอกมาว่า “คราวหน้าไม่เอาผลไม้รวมนะ” พอไปถึงที่คณะพี่ๆก็ให้เตรียมเอกสารกันโดยมีพี่นกประธานรุ่นของปี 2 มาคอยแนะนำอยู่ตรงนั้นด้วย นอกจากนั้นพี่ๆก็สอนเรื่องการใช้คู่มือนักศึกษาเกี่ยวกับวิชาเรียนต่างๆพอผมเขียนเอกสารเสร็จผมก็เดินไปถามพี่นกว่า “มีกาว UHU หรือเปล่าพี่ผมเห็นมีแต่กาวลาเทคกลัวเปื้อนนะพี่” พี่แกได้ยินก็ส่ายหน้าแล้วก็บอก “มีอะไรก็ใช้ไปเถอะ” กลับมาที่คณะก็มีรุ่นพี่อีกคนพาไปเลี้ยงก็เลยชวนทิพย์กับปุ้ยไปด้วย พี่ชื่อพี่เท็นเป็นพี่เทคซึ่งป้ารหัสผมที่เป็นพี่ปี3เป็นคนดูแลพี่เท็นพี่เท็นเลยมาดูแลผมตอบแทนกันพี่เท็นก็พาน้อง 3 คนไปร้านอาหารร้าน หนึ่งที่หน้ามหาวิทยาลัยพอไปถึงผมเห็นตู้เพลงก็เลยทำเหมือนเดิมคือไปเลือกเพลง ทิพย์ถาม”จะกินอะไร” ผมบอกว่า”อะไรก็ได้ทิพย์สั่งแล้วกัน” พอกลับมาถามว่าสั่งอะไรหรือทิพย์ก็บอก “ข้าวผัดอเมริกันทานได้มะ” “ได้ดิ” ก็นั่งฟังพี่เท็นพูดเรื่องต่างๆไปพออาหารมาก็อร่อยดีนะแต่ที่แน่ๆรู้สึกดีกับทิพย์มากขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่ทานข้าวเสร็จพี่เท็นก็พาไปที่ห้องชมรมดนตรีไทยของทางมหาวิทยาลัย พี่เท็นบอกว่า”พี่เล่นจะเข้ของทางมหาวิทยาลัย” ปุ้ยทำท่าทางดีใจและก็บอกปุ้ยก็เล่นเป็นเหมือนกันหลังจากนั้นก็ไปนั่งเล่นจะเข้ต่อจากพี่เท็นทิพย์นั่งข้างๆและบอกว่า “จริงก็เล่นเป็นนะแต่ไม่เก่งเท่าปุ้ยเลยไม่เล่นดีกว่า” หลังจากนั่งฟังไปซักพักก็เริ่มรู้สึกว่ามีความสุขมากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนและบอกไม่ถูกรู้แต่อยากจะอยู่กับทิพย์ไปเรื่อยๆตลอดไปหลังจากนั้นพี่เท็นก็พาไปนั่งรถเล่นดูหอต่างๆในมหาวิทยาลัยพอไปถึงบริเวณข้างสนามกีฬาเทปในรถของพี่เท็นก็เล่นเพลงที่ชื่อทางเดินแห่งรัก(ของแอม-ดา)แล้วทิพย์ก็บอกว่า “ชอบเพลงนี้มากๆ” ปุ้ยแล้วพี่เท็นก็บอกว่า “ชอบเหมือนกัน” สรุปสามสาวก็ร้องเพลงนี้กันในรถนั้นหละ ถ้าผมได้เป็นคนๆนั้นสำหรับทิพย์ก็คงดีในใจผมคิดแบบนั้น จริงๆหลังจากที่พี่เท็นมาส่งที่หอก็กลับขึ้นไปพักผ่อนเพราะเย็นนี้ทางมหาลัยจะมีการจัดงานเลี้ยงเพื่อรับน้องแต่ละคณะผมไม่รู้ว่ามีของกินไหมก่อนไปก็เลยไปกินข้าวที่กาดฝายหินคนเดียว ตอนขากลับนึกอยู่ว่าเดี๋ยวไปรอทิพย์ไปด้วยกันดีกว่าก่อนไปไม่รู้ซื้ออะไรไปฝากดีเห็นมีพวกไส้กรอกอีสานแถวนั้นก็เลยซื้อไปด้วยจะได้ไม่หิวพอไปถึงก็เจอออยพอดีเลยฝากออยไปให้ จากนั้นก็กลับไปแต่งตัวเพราะพี่ๆนัดกันตอนเย็นให้ไปรวมแถวหอ 3 พอไปถึงไอ้ใหม่เพื่อนที่มาด้วยกันก็ถือถุงมาคุ้นๆว่าที่ซื้อให้ทิพย์ตะกี้มาพร้อมบอก “เอาไปไอ้ซื่อบื้อซื้อของให้ผู้หญิงภาษาอะไรซื้อพวกนี้ให้” ก็ไม่เคยนี่หว่า งานจัดที่บริเวณศาลาอ่างแก้วก็เดินกันไปกันเป็นกลุ่ม กลุ่มที่ไปรับน้องรถกันทั้งหมดพอไปถึงที่งานทิพย์กับพวกออยก็ไปนั่งห่างๆผมซะงั้น ผมได้แต่คิดว่าโกรธหรือป่าวหวา งานสนุกกันมากจนเริ่มมีเต้นกันพวกเพื่อนที่มาด้วยกันงานรถไฟก็เริ่มเต้นกันแต่ทิพย์ก็ไม่ได้ไปร่วมด้วยตอนกลับก็แยกกันกลับ ตอนหลังเข้าไปถามสรุปไม่รู้ว่าโกรธอะไรเราแน่แต่ก็อยากรู้เรื่องว่าตกลงทำไมแปลกไป วันรุ่งขึ้นก็เป็นวันลงทะเบียนของทางมหาวิทยาลัยโดยมหาวิทยาลัยจะให้เข้าเป็นช่วงๆตามเวลาโดยจะแบ่งเป็นเลขท้ายของผมเป็น 0 ของทิพย์เป็น 1 เลยไม่ได้ไปพร้อมกันของผมอยู่ช่วงบ่ายก็เลยออกช้าซักนิดนึง พอออกไปลงทะเบียนตามช่วงเวลาก็ไปทำตามขั้นตอนที่พี่ๆแนะนำในวันก่อนหน้าหลังจากทำการลงทะเบียนไปได้ซักพักก็ไปติดแถวกันตรงหน้าทางขึ้นตึกติดกับลานกลางใกล้กับทางไปหอสมุดขณะกำลังรอก็คิดอยู่ว่าถ้ารู้งี้เมื่อเช้ามารอเป็นเพื่อนทิพย์แถวนี้ดีกว่า พอคิดเพลินๆอยู่ทิพย์ก็เดินมาด้านหลังพอดีบอก “วันนี้ไปห้องสมุดมาเนี่ยไปยืมหนังสือมาด้วยเกี่ยวกับที่น่าจะเรียนมาตั้งใจเรียนด้วยกันนะ” ผมก็พยักหน้าตอบไปและยิ้มตอบและก็คุยเล่นเป็นเพื่อนผมไปซักพักทิพย์ก็บอก “ไปละเอาหนังสือไปเก็บก่อนรอต่อไปนะ” หลังจากทิพย์แยกไปก็เดินหน้าลงทะเบียนของตัวเองต่อถ้าไม่ติดต้องลงทะเบียนต่อผมก็คงจะเดินไปส่งหลังจากเดินไปเดินมาทั้งวันกับการลงทะเบียนก็กลับหอเลยเพราะเหนือยมาก วันนี้เพื่อนที่ห้องชวนไปกินข้าวที่หอข้างๆและเพิ่งรู้ว่ามีที่กินอยู่ใกล้แค่นี้แต่เย็นนั้นไม่ได้ไปหาทิพย์เพราะไม่รู้จะซื้ออะไรไปฝากดีและคงอ่านหนังสืออยู่เพราะเห็นหอบไปเล่มใหญ่มาก วันถัดมากพี่ๆเริ่มนัดเพื่อให้เตรียมทำกิจกรรมกันตอนเปิดเทอมโดยคุยกันเรื่องกิจกรรมต่างๆที่จะมีพี่ๆก็ให้เริ่มเลือกเดือนและดาวคณะโดยให้คนในรุ่นเลือกกันเองพอเลือกเดือนดาวเสร็จ ก็เลือกประธานรุ่น แต่ที่มีปัญหากับผมจริงๆคงจะเป็นประธานเมเจอร์ประจำรุ่นเพราะจริงๆมีคนที่เขาน่าจะเป็นได้แต่มีปัญหาอยู่ 2 คนคือเท่งที่ย้ายมาจากคณะอื่นกับหนุ่มที่เอ็นซ้ำมาแผนกเดิมแต่ทั้ง 2 พี่ๆไม่อยากให้เป็นเพราะกลัวเรียนไม่ไหวก็เลยลากผมให้เป็นเพราะน่าจะเข้าท่ากว่าเพื่อนสาเหตุเพราะดูแก่กว่าคนอื่น แต่ในใจผมไม่อยากรับมากๆเพราะตกลงกับทิพย์ไปแล้วว่าจะไม่ยุ่งกิจกรรมมากจะพยายามเรียนกัน แต่ก็ทนกดดันจากพี่ๆไม่ไหวเลยต้องรับแต่ก็รู้สึกผิดกับทิพย์เพราะดูแล้วทิพย์ก็โกรธพอควรที่ไม่ทำตามที่ตกลง ประธานรุ่นก็ไม่มีอะไรมากมายแค่ทำหน้าที่ประสานงานกับทางคณะและประสานงานกับทางอาจารย์เวลาที่มีการประชุมหรืออะไรเท่านั้นเอง วันนั้นก็โดนรุ่นพี่เรียกไปอธิบายเกี่ยวกับกิจกรรมและคณะจะทำกิจกรรมอะไรต่างจนเย็นและก็ไม่ได้เจอกับทิพย์อีกตลอดเย็นนั้นทั้งๆที่อยากไปหาโคตร เย็นวันศุกร์ พอ 2 ทุ่มผมก็โทรไปหาคนที่ผมชอบที่ก็ไปคุยเรื่องต่างแต่ก็ยังไม่กล้าบอกเรื่องเกี่ยวกับทิพย์เพราะรู้สึกไม่ดีเอามากๆที่พอห่างไม่เจอหน้าก็ไปชอบคนอื่นแทนอย่างรวดเร็ว สมัยนั้นไม่ได้มีการติดต่อที่สะดวกแบบสมัยนี้จะติดต่อกับคนกรุงเทพทีจะต้องเดินไป หลังมหาวิทยาลัยโดยจะมีพวกคนที่มายืนให้เช่าโทรศัพท์มือถือก็ต้องเดินไปหลังมหาวิทยาลัยเพื่อโทรศัพท์ทุกครั้งนอกจากนั้นต้องโทรไปรายงานตัวกับพ่อแม่ผมเพราะไม่งั้นก็จะเป็นห่วงกันไปอีกที่เห็นอีกในบริเวณหลังมหาวิทยาลัยก็คือร้านเช่าการตูน เปิดเทอมวันแรกก็ไปนั่งเรียนที่ห้องเลคเชอร์ฟิสิกส์แต่จะบอกว่าสมัยมัธยมปลายเกลียดฟิสิกส์มากเพราะแบบฝึกหัดเยอะมากการบ้านเป็น 10 หน้าพอไปผมก็นั่งแถวกลางๆของห้องแล้วก็มองไปรอบๆเพราะไม่เจอทิพย์เลยวันนี้ทิพย์มากกับปุ้ยวันนั้นเกือบสายนิดๆ (เพิ่งมานึกออกว่าทำไมไม่ไปรับ) หลังจากเรียนวิชาฟิสิกส์ก็เริ่มไปเรียนวิชาอื่นๆโดยแยกกันไปตามกลุ่มที่ลงพอเย็นวันนั้นยังไม่มีกิจกรรมอะไรทิพย์ก็เลยชวนไปนั่งรถเล่นโดยทิพย์เป็นคนขับเองก็ขับไปหน้ามหาวิทยาลัยแล้วมาจอดที่หน้าหออีกฝากพอตอนจอดทิพย์ทำท่าเครียดมากผมเลยถามว่าเป็นอะไร ทิพย์หันกลับมาบอก “รถเป็นอะไรไม่รู้ไม่ยอมหยุดร้อง” ผมก็บอกว่า”ก็เอาขาออกจากคันเร่งก่อนดิถึงเกียร์ว่างแต่เธอเร่งมันก็ยังดังดิ” จริงๆขับรถหวาดเสียวมากครับจนผมต้องกอดตุ๊กตาเกโระในรถของทิพย์แบบกลัวๆมาตลอดทางละ วันต่อมามีวิชาเรียนน้อยเพราะมีแค่ช่วงเช้าคาบเดียวพอเรียนเสร็จผมก็กลับไปห้องพักจนประมานเที่ยงก็กะจะไปชวนทิพย์ไปเที่ยวกันพอไปถึงที่หอ 3 ญ ก็เห็นทิพย์ซ้อนมอเตอร์ไซด์ไปเที่ยวกับเพื่อนกลุ่มอื่นจะบอกว่ารู้สึกหึงนะแต่ทิพย์ทำให้อึ้งกว่าเพราะทิพย์ให้ดวงที่เป็นคนขับเลี้ยวมาหาทางผม แล้วมาบอกกับผมว่าไปเที่ยวสวนสัตว์เชียงใหม่กันเฉยเพื่อนๆในคณะทั้งนั้น แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 54 16:19:02 แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 54 19:35:07 แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 54 19:03:48 จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 17:27:22

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 3 ความถูกต้อง กับ ความต้องการ ความรักด้วยสมอง กับ ความรักด้วยหัวใจ เรื่องที่เกิดขึ้นหลายคนอาจจะคิดว่าผมโกรธทิพย์แต่จริงๆไม่ใช่เพราะตอนนั้นที่ผมรู้ตัวอย่างหนึ่งคือผมรักทิพย์แล้วจริงๆและมันก็ทำให้ผมเกิดคำถามในตัวเองผมดีพอแล้วหรือกับทิพย์แล้วกับคนที่ผมชอบหละผมจะทำไงผมจะเลวเลิกคุยกับเขาเฉยๆเลยหรือผมอยากจะเริ่มใหม่กับคนที่ผมรักอยู่ตรงหน้านี้เลย แต่ในขณะเดียวกันสำหรับคนอื่นผมไม่รู้แต่สำหรับผม ผมบอกรักใครไปผมจะไม่ขอคบคนอื่นจนกว่าคนที่ผมบอกจะไปโอเคกับคนอื่นเรียบร้อยแล้วจะให้ผมพูดไงดีให้มันดูไม่เป็นคนเลวทางเดินที่เลือกได้ในตอนนั้นคงเป็นยิ้มให้แล้วเดินกลับหลังไป วันต่อมาพี่ๆก็มาประกาศว่าให้ไปเจอกันตอนเย็นเพราะว่าจะต้องเริ่มเตรียมตัวเพื่อที่จะแบ่งและทำกิจกรรมต่างๆในมหาวิทยาลัยทิพย์ก็ซ้อนรถดวงมาอีกเหมือนเดิมแต่คราวนี้มาจอดตรงที่ผมนั่งแล้ว ทิพย์ก็บอกกับผมอีกครั้งว่า”ทิพย์กับดวงไม่มีอะไรกันนะแค่เพื่อนเฉยๆ” ผมรู้แล้วและเชื่อด้วยว่ามันจริงแต่จะว่าไงตัวผมเองเป็นอะไรกับทิพย์แล้วผมจะต้องทำไงกับอีกคนเลิกเลยไหมเพราะยังไงเขาก็ไม่สนใจแล้วถ้าต่อไปผมเจอคนอื่นผมจะทำแบบนี้อีกไหมผมคงคิดในใจได้แค่นั้นเพราะยิ่งทิพย์ดีกับผมมากเท่าไหร่ผมรู้สึกยิ่งรักเขามากแต่ก็เป็นคนเลวในความรู้สึกตัวเองอยู่ดี หลังจากวันนั้นผมก็ยิ่งหนีห่างออกจากทิพย์เรื่อยๆแต่ยิ่งห่างก็ยิ่งเข้าใจว่ารักเขามากแค่ไหนที่ทำได้ในตอนนั้นทำได้เพียงหันเหความสนใจไปทางอื่นไม่ให้ตัวเองว่างเพราะอยู่ว่าเมื่อไหร่คิดถึงตลอดและอีกอย่างที่ผมเข้าใจถ้าผู้หญิงลองรักแล้วก็รักตลอดเพราะฉะนั้นอยากแค่ให้ทิพย์ทนได้ หลังจากเหตุการณ์นั้นผมไปไหนมาไหนคนเดียวตลอดมีบ้างที่เจอคนสวยแล้วอยากรู้จักบางคนบังเอิญเจอบ่อยๆและดูมีนิสัยคล้ายกันก็คุยด้วยในตอนเย็นผมก็อยู่แต่ร้านหนังสือหลังมหาวิทยาลัยนั่งอ่านการ์ตูนไปเรื่อยๆ พวกพี่ๆคงเริ่มรู้เรื่องผมกับทิพย์ว่ามีอะไรบางอย่างกันแต่คงไม่รู้ว่าผมทำอะไรอยู่พี่ๆก็มาชวนไปเล่นรักบี้เพราะผมตัวสูงใหญ่มากจะเอาไปเป็นตัวคอยดันแต่คำชวนนี้แหละทำให้ผมสะอึกเพราะ คำชวนที่พี่บอกว่า“มานะเว้ยเพราะพี่ชวนทิพย์มาด้วย” ผมเลยต้องบ่ายเบี่ยงออกว่าให้ชวนเพื่อนผู้หญิงอีกคนที่บังเอิญอยู่ตรงนั้นพอดี พอเข้าวันอาทิตย์ของสัปดาห์แรกในการเรียนก็มีการรับน้องโดยพี่ปี 2 ซึ่งคราวนี้ไม่เหมือนกับการรับน้องรถไฟเพราะมีการพาเดินจากข้างหอ 3 ย้อนไปบนดอยสุเทพจนไปถึงที่น้ำตกห้วยแก้วแล้วให้น้องแต่ละคนเดินสวนจากน้ำตกห้วยแก้วขึ้นไปโดยตลอดทางจะมีพี่ๆคอยเล่นปะแป้งหรือเม็ดแมงลักหรือให้กินอะไรที่แปลกๆ ผมก็ไปร่วมด้วยโดนไปหลายอย่างมากแต่ก็ไม่มีอะไรมากสนุกดีโดนแป้งโดนอะไรที่พี่ว่าไม่อันตรายแต่กับผมเพิ่งรู้ตัวว่าแพ้ปลาร้าก็วันนั้นเองโดยพี่เทคเมเจอร์ของผมจับกินแล้วอ้วกแถมคันคออีกต่างหากตลอดทางไม่เจอกับทิพย์เลยจนตอนที่ได้ไปรวมกันก่อนกลับถึงได้เจอท่าทางของทิพย์ตอนเจอผมดูไม่ร่าเริงเหมือนตอนแรกๆที่เจอกัน ผมเฝ้าภาวนาในใจอยากให้มีซักวันในช่วงที่ผมโทรไปหาคนที่เขาชอบแล้วมีคนบอกว่าไม่อยู่ไปกับแฟนหรือเพื่อนให้ได้เร็วๆเพราะผมก็จะได้เริ่มกับทิพย์และขอโทษเรื่องทั้งหมดซักทีแต่มันยังไม่ใช้อาทิตย์นี้ หลังจากเวลานั้นการดำเนินของชีวิตผมก็มีเพียงไปเรียนไปซ้อมกีฬาเข้าห้องเชียร์กลับมาอ่านหนังสือหลังมหาวิทยาลัยตลอดอาทิตย์แต่ที่เพิ่มมาอีกอย่างคือผมมีน้องสาวเพิ่มมา 1 คนชื่อเปิ้ลเป็นคนที่มาพร้อมกันตอนรับน้องรถไฟเปิ้ลบอกชอบรุ่นพี่คนหนึ่งมากอยากให้ผมช่วยผมก็ช่วยเต็มที่เท่าที่ทำได้ดูแลมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆจริงๆเพื่อนกลุ่มเปิ้ลเคยไปไหนมาไหนกับทิพย์ตอนมาถึงแรกๆแต่เริ่มแยกกันตอนงานเลี้ยงกลางคืนเพราะเขาบอกว่าทิพย์ไม่ไปเต้นกับพวกเขาด้วย ด้วยเพราะผมอยากทำดีให้ใครซักคนแทนที่ทิพย์ที่ผมไม่สามารถเอาความรู้สึกดีๆที่มีให้อยู่แล้วเพราะถ้าเข้าไปใกล้ทิพย์มากเกินผมคงไม่สามารถทนไหวแน่ๆคงจะต้องขอคบกันแน่ๆ พออาทิตย์ที่ 2 มาถึงเมเจอร์ก็มีการจัดออก ทริปไปค่ายกันเป็นบ้านพักทหารโดยมีพี่ปี 4 เป็นคนจัดไปกันก็เป็นที่ๆสวยสนุกและเย็นดีมากๆและหน้าบ้านพักมีน้ำตก พอไปถึงผมวางของแล้วถามพี่ว่ามีกิจกรรมอะไรหรือเปล่า พี่บอกไม่มีตอนนี้เพราะว่าถือว่ามาพักเที่ยวกันผมเลยของลงไปแช่น้ำ ด้านล่างของน้ำตกมีที่นั่งเป็นเพิงเล็กๆมีม้าหินอยู่ผมก็เห็นทิพย์กับเกตเพื่อนในเมเจอร์ปรึกษาอะไรอยู่แต่ที่แน่ๆทิพย์ดูเศร้ามากๆ ทำให้ผมรู้สึกผิดกับตัวเองแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะถ้าทำไปผมก็เลวในสายตาเพื่อนเก่าหรือๆหลายๆคนที่รู้เรื่องของผมกันอีกคน จากนั้นพี่ๆก็ลงมาเล่นน้ำด้วยกันจนเย็น พี่ๆปี 4 ก็เริ่มแนะนำตัวกันและทานข้าวพอดึกๆก็เริ่มที่จะมีการทำกิจกรรมบายสีของพวกพี่โดยมีพี่รุ่นใหญ่ที่จบไปแล้วแต่ยังมาเรียนโทหรือทำงานใกล้ๆมาร่วมด้วยและพี่ก็บอกว่า “ทำอะไรให้ใจเย็นๆอย่าทำอะไรวู่วาม” พอกลับมาจากค่ายทหารผมก็ยังคงทำตัวไปวันๆเหมือนเดิมแต่ที่เพิ่มมาคงเป็นจักรยานที่ผมเอามาใช้ในมหาวิทยาลัยในอาทิตย์นั้นทิพย์ก็เปลี่ยนรถเป็นมอร์เตอร์ไซด์ขนาดเล็กที่ไม่มีเกียร์มา ใช้แล้วรถยนต์หละผมมารู้เอาอีกทีหลังจากนั้นเดือน นึงว่ารถยนต์พ่อของทิพย์เอากลับเพราะทิพย์ขับไปชนกับต้นไม้และคนที่สอนขับมอร์เตอร์ไซด์ก็คือหนุ่มเพื่อนในเมเจอร์เดียวกัน(เป็นคนที่เอ็นเข้ามารอบ2)ทิพย์บอกกับทุกคนว่าหนุ่มคิดกับทิพย์แต่พี่ชาย ในความคิดผมก็ดีที่มีคนมาช่วยผมดูเพราะตอนนี้ผมต้องสะสางเรื่องของตัวเองให้ได้ก่อนผมก็ยังคงทำตัวเหมือนเดิมคือโทรไปเย็นวันศุกร์แต่เขาก็ยังรับโทรศัพท์ผมเหมือนเดิมผมก็ยังคงเล่าเรื่องต่างๆที่อยู่ที่มหาวิทยาลัยต่อไป ในวันเสาร์รุ่นพี่ก็มารับทุกคนในไปรับน้องหอคณะโดยให้น้องไปพักร่วมกับพี่ๆปี 3 และ 4 ซึ่งไม่ได้ไปร่วมรับน้องในรอบแรกซึ่งมีการจัดเป็นซุ้มเป็นฐานต่างประมาน 4 ฐานเพื่อให้พี่ๆได้แกล้งน้องกันไป ผมได้แต่คิดในใจว่าจะโดนอีกกี่รอบหวา ตอนเช้าก็มีกิจกรรมมากมายโดนรับน้องสนุกเหมือนเดิมแต่คราวนี้เล่นถึงโคลนกันไปเลย และที่จำได้คือตอนสุดท้ายรุ่นพี่บอกให้น้องทั้งรุ่นกินทุเรียนลูกเดียวกัน ไม่งั้นขอให้ต้องเรียนเพิ่มอีกปีจะบอกว่าผมเกลียดทุเรียนเป็นทุนเดิมเลยไม่เข้าไปร่วมด้วยแต่ที่แน่ๆอีกอย่างหนึ่งที่ผมเห็นคือทิพย์ก็ไม่เข้าไปเหมือนกันแต่ก็เหมือนเดิมคือดูเศร้ามากๆผมจะทำไงดี ในคืนนั้นพี่ๆในหอก็ทำพิธีรับน้องแบบบายศรีของทางพี่ๆปี 3 ขึ้นหลังจากทำพิธีก็เลี้ยงข้าวแต่ที่แน่ๆไม่มีเหล้าครับเพราะเป็นการจัดโดยทางคณะไม่อยากให้น้องมาทานเหล้ากันและมีดนตรีและการแสดงของรุ่นพี่ ผมก็ทำตัวสนุกไปตามหน้าที่แต่เพราะมีพี่โจ้ที่เป็นเดือนของพี่ 2 มาคอยเอ็นเตอร์เทรน(และขอแกมบังคับให้ผมร่วมด้วย)ส่วนทิพย์พอทานอาหารเสร็จก็ขึ้นไปพักหลังจากทำตามหน้าที่และไปเต้นเล่นๆกับพี่ๆหลายคนจนจบผมก็ขึ้นไปพักบนห้อง หลังจากผมหลับไปคืนนั้นผมก็ฝันอีกเป็นครั้งแรกที่ผมฝันถึงทิพย์แต่ทุกอย่างไม่เหมือนกับที่เจอปกติเพราะในฝันเรา 2 คนกำลังคบกันอยู่กำลังไปเที่ยวในที่ๆผมไม่เคยเห็นมันมาก่อนผมมีความสุขมากจนกระทั่งตื่น สำหรับผมมันเป็นความสุขที่ไม่สามารถอธิบายมันได้ออกมาเป็นคำพูด แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 54 16:26:18 แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 54 16:20:23 จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 17:28:25

ความคิดเห็นที่ 3 ต้องขอโทษคนที่คอยแนะนำครับเพราะเพิ่งเห็นท้ายกระทู้ว่าแก้ไขได้เหมือนเดิมครับรับทุกคำวิจารณ์ จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 18:46:04

ความคิดเห็นที่ 4 แก้และปรับให้สั้นแล้วครับอะไรที่ตอนหลังไม่มีเกี่ยวลบออกปรับหมดแล้วคราบ จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 19:36:23

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 4 ความฝัน และ ความจริง หลังจากที่ตื่นมาคงไม่ต้องบอกเพราะผมยิ้มกับมัน แต่ในฝันมันไม่ได้มีเรื่องลามกใดๆมีแต่เพียงได้ไปเที่ยวไปนั่งเล่นคุยเล่นเท่านั้น แต่มันก็เป็นฝันที่ทำให้ผมรู้สึกดีผมไม่ได้เป็นผู้ชายที่ผิดแปลกกับใครคนไหนหรอกครับแค่เพียงผมรักทิพย์มากเกินกว่าจะทำร้ายเขาแม้ในฝัน เช้ามาก็ไม่มีกิจกรรมอะไรนอกจากทำความสะอาดหอแต่ที่เห็นแน่ๆทิพย์ดูสบายใจขึ้นเพราะอะไรไม่รู้เมื่อคืนคงมีได้เจออะไรดีมั้ง พอเข้าอาทิตย์ใหม่ก็เริ่มที่จะเข้ากลุ่มกับเพื่อนในเมเจอร์มากขึ้นเพราะต้องไปเรียนด้วยกันตลอดส่วนผมไม่ค่อยอยากจะตื่นมาในแต่ละวันโดยเฉพาะวันที่ฝันว่าอยู่กับทิพย์ซึ่งฝันแทบทุกวัน หลังจากที่เข้ากับเพื่อนได้ซักพักหนุ่มก็ไปคบกับปุ้ยเพื่อนทิพย์แต่พอได้ไปคุยกับหนุ่มที่ห้องหนุ่มกลับบอกว่าจริงๆตอนแรกจะจีบทิพย์และคิดว่าทิพย์จะมีใจให้เพราะได้ตุ๊กตาตัวนึงที่ทิพย์ฝากให้มาเก็บซึ่งมันเกโระตัวเดียวกับที่ผมกอดตอนที่นั้งรถทิพย์และได้รู้ว่าทิพย์บอกหนุ่มว่าทิพย์มีแฟนอยู่แล้ว ผมคิดว่าคงไม่ใช่ผมคงเป็นใครซักคนที่อยู่ในคณะเราพอได้รู้วันรุ่งขึ้นผมก็เลยกวนประสาททิพย์เพราะทิพย์อยู่ก็หันกลับมามองผมในคลาสเรียนไบโอมองตรงมาที่ผมผมก็รู้ตัวอยู่แต่แกล้งทำเป็นหลบให้มองเพื่อนคนละเมเจอร์ ในอาทิตย์นั้นเองผมก็ได้ยินเรื่องดีๆมาเพราะคนที่ผมชอบเริ่มที่จะไปกับคนที่เธอชอบแล้วแต่ตอนนี้ผมจะทำยังไงให้กลับไปที่เดิมเพราะจากตรงนั้นคงกลับไปลำบากเพราะผมก็ไม่รู้จะทำไง วันเสาร์นี้ก็อีกเช่นเดิมทางคณะมีกิจกรรมอีกแล้วครับไปทำกิจกรรมกันที่แม่เหียะซึ้งเป็นพื้นที่ของคณะสัตว์แพทย์และเกษตรเป็นศูนย์ปศุสัตย์ที่มีพื้นที่กว้างมากๆ คราวนี้ผมคิดว่าคงโดนหนักสุดแต่ผิดคาดครับเพราะไม่มีการทำอะไรกับน้องเหมือนที่ผ่านมาเลยมีแต่การกิจกรรมหา RC การทำงานกลุ่มการละลายพฤติกรรมโดยวิทยากรของทางมหาวิทยาลัย แน่นอนผมก็เริ่มขยับกลับมาหาทิพย์กว่าเดิมแต่ก็ต้องวุ่นเกี่ยวกับการดูแลน้องสาวผมมากกว่าเดิมเพราะพี่ที่น้องสาวผมชอบมาร่วมงานกิจกรรมก็เลยต้องไปกับกลุ่มน้องสาวผม และแล้วก็เกิดเรื่องเพราะดูเหมือนทิพย์จะโกรธผมกลับแต่ก็ไม่ว่าอะไรผมเพราะเข้าใกล้กันมากๆยังไม่ได้อยู่เลยแต่ทางผมผ่อนลงแล้วเพราะในที่สุดก็เคลียได้หลังจากที่คนที่ผมชอบไปดีเพราะมันทำให้ผมไม่รู้สึกผิดจริงๆ การเล่นอะไรก็ไม่มีปัญหาแต่อย่างใดแต่รุ่งเช้าตอนกลับบอกมีบางคนโดนผีหลอกบอกเป็นคนใส่ชุดผ้ายันต์แบบเดียวกับนักรบโบราณแต่ก็ไม่แน่ใจว่าฝันหรือเปล่า ในอาทิตย์ต่อมาก็มีการจัดกิจกรรมในมหาวิทยาลัยหนักมากขึ้นเพราะมีการเตรียมรับน้องขึ้นดอยทำให้แทบทุกวันก่อนหรือหลังห้องเชียร์ ใกล้ๆจะถึงวันที่เดินขึ้นดอยก็ต้องมีการเตรียมการแสดงของทางชั้นปีในแต่ละคณะและต้องซ้อมบูม(การส่งเสียงเชียร์คณะตัวเอง) ผมก็โดนเลือกในการเป็นคนไปแบกเสรี่ยง(ของลักษณะคล้ายเกี้ยวที่จะใส่รูปปั้นหรือของบูชา)ของทางมหาวิทยาลัยจึงต้องซ้อมมากกว่าคนอื่นหน่อยเพราะหลังจากที่เพื่อนเลิกกลุ่มนี้ก็ต้องไปเดินต่อ พอวันที่เดินขึ้นดอยก็ต้องไปบูมรับผู้หญิงที่ตามหอต่างๆแน่นอนหอแรกก็หอ 3 หญิงหอนี้คนบูมไม่มีผู้หญิงเลยเพราะต้องบูมรับผู้หญิงเข้ามาในกลุ่มเลยมีบางคนต้องทำหน้าที่แทนผู้หญิงไป พอไปครบ 8 หอก็พอดีเริ่มจะพร้อมเพรียงกันแล้วจะบอกว่าเพื่อนผู้ชายบางคนเมื่อคืนไปเมามาแน่นอนทำไปๆสร่างพอดี หลังจากนั้นก็ไปนั่งกันที่หน้าศาลาธรรมก่อนออกเดินก็มีพิธีกรมของทางมหาวิทยาลัยหลังจากทำพิธีเสร็จก็ให้แต่ละคณะบูมก่อนออกเดิน พี่ปี 2 มาบอกและให้กำลังใจในการเดินเพื่อนที่เป็นเดือนกับดาวต้องไปถือป้ายจนถึงครูบาศรีวิชัยก็ทำพิธีไหว้ครูบาก่อนขึ้นและจริงๆผมอยากไปยืนข้างๆทิพย์ครับแต่ไปไม่ได้เพราะติดหน้าที่ พอเริ่มขึ้นกันตลอดทางกลุ่มผมที่เป็นกลุ่มใช้แรงโดยกลุ่มนี้จะต้องพยายามดันเพื่อนไปให้ถึงยอดดอยผมโดนให้ไปอยู่ท้ายๆขบวนแล้วคอยพาเพื่อนคนที่ไม่ไหวไปด้านหน้าไม่รู้เพราะอะไรคนที่อยู่ด้านหลังจะเหนื่อยกว่าคนที่เดินด้านหน้ามาก ตลอดทางก็เหลียวดูทิพย์ตลอดแหละหลังจากเดินไปถึงศูนย์ควบคุมไฟป่าที่อยู่กลางดอยก็ได้ทานข้าวกันแล้วออกเดินกันต่อ หลังจากเดินไปได้ซักพักก็มีรถแดงลงมารับพวกผมให้ไปแบกเสรี่ยงจะบอกว่าดูมันเบาๆแต่หนักมากๆจนไหล่แทบทรุดดีที่คณะที่เดินตามเสรี่ยงคณะแรกเป็นคณะเกษตรพวกพี่ๆและเพื่อนๆคณะเกษตรก็มาช่วยแบกเพราะเขาต้องการให้ขึ้นเร็วที่สุดและต่อเนื่องเพราะมีกฎห้ามเดินแซงเสรี่ยงมหาลัย พอแบกไปได้หนึ่งกิโลต่อผมเป็นคณะพยาบาลเกณฑ์กันมาทั้งคณะมี10กว่าคนแต่เพื่อนคณะเกษตรบอกไม่เป็นไรเขาช่วยดูเองเพราะเขาต้องการความเร็วอยู่แล้วเพราะคณะเกษตรกับคณะวิศวะกรรมศาสตร์แข่งกันขึ้นดอยทุกปี แต่ก็แบ่งกลุ่มกันไปเพราะทิ้งไม่ได้เพื่อนกันสรุปแบกไป 2 กิโลพอกลับรถไม่พอเพื่อนบางคนบอกรอนี้เหอะเดี๋ยวก็มาแต่ส่วนใหญ่บอกไงก็ต้องไปรับเพื่อนก็เลยเดินลงกันหลังจากลงไปซักพักรุ่นพี่ก็มารับพอดีหลังจากนั้นก็ไปสมทบกับเพื่อน แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 54 21:54:46 แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 54 21:52:35 จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 21:48:13