ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 9 : ศึกชิงนาง ทฤษฏีโลกกลมถูกจัดฉากขึ้นอีกหลายครั้งหลายคราอย่างต่อเนื่องโดยไม่มีใครสงสัย คิมหันต์ใช้ช่วงเวลาที่สินีนาฏไปเพ้นท์ผนังแกลอรี่ให้ พาฝ่ายหญิงออกไปทานอาหารและดูนั่นนู่นนี่โดยใช้ข้ออ้างสุดสมเหตุสมผล คือต้องการคนช่วยตกแต่ง “ถ้าใช้แจกันเรียบๆ แบบดีกว่าเหรอครับ” “ค่ะ เท่าที่นิเคยเห็นก็เป็นแบบนี้นะคะ เพราะสถานที่ไม่ควรเด่นกว่าสิ่งที่จัดแสดง ไม่อย่างงั้นจะถูกดึงความสนใจเสียหมด แต่ถ้าคุณคิมต้องการทำให้แปลกใหม่ไม่ซ้ำใครก็คงต้องคิดให้รอบคอบหน่อย เพราะถ้าใส่ลูกเล่นอะไรมากไป มันจะผิดเป้าหมายที่เราต้องการนำเสนอให้คนดู” ออกความเห็นแล้วเจ้าตัวก็หยิบนั่นดูนี่ไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังทำให้บางคนต้องมองตามด้วยความสนใจ หลายครั้งที่เขาใช้ความแนบเนียนโดยอ้างเหตุผลจากการทำงาน พาสินีนาฏไปยังสถานที่ๆ รู้ว่าเวธกาจะผ่านมาเจอ ความได้เปรียบของคิมหันต์อยู่ตรงที่เขารู้จักเวธกามากกว่าที่อีกฝ่ายจะรู้จักเขา ส่วนคิรากรนั้นแม้จะต่างฝ่ายรู้เท่าทัน แต่ความกล้าที่จะใช้กลโกงนั้นคิมหันต์เป็นต่อ! สินีนาฏในชุดเสื้อยืดสีขาวพอดีตัว แขนสั้นถูกพันขึ้นอย่างทะมัดทะแมง ร่างบางลุกขึ้นยืนนั่งอย่างไม่กังวลด้วยกางเกงยีนส์ขายาวสีฟ้าซีดเข้ารูป ฝ่ามือนุ่มกุมแปรงทาสีตวัดไปมากับฝาผนังอย่างเพลิดเพลินเพราะเจ้าของแกลอรี่ใจดีช่วยเปิดเพลงจังหวะเบาๆ สร้างอารมณ์สุนทรีย์ คิมหันต์มองภาพนั้นอย่างอดยิ้มตามไม่ได้ การแต่งตัวง่ายๆ สบายๆ ของสินีนาฏในช่วงหลายวันที่ผ่านมาเพื่อให้คล่องแคล่วกับงานนั้นทำให้เจ้าหล่อนดูเป็นธรรมชาติ น่ารัก ซ้ำยังดูอ่อนกว่าวัยตั้งเยอะแยะ การถูกสะกดสายตาอย่างที่คิมหันต์เคยเป็น ไม่ใช่ความรู้สึกแบบนี้ ต่างกันมาก แทบจะเรียกได้ว่าคนละอย่าง เขาเห็นผู้หญิงสวยๆ มาเยอะ สวยชนิดที่ไม่อยากจะละสายตาก็มี แต่ก็แค่รู้สึกว่าสวย ‘น่าจับต้อง’ หากหาได้รู้สึกว่า ‘น่ามอง’ ขนาดนี้ สำหรับเขาแล้ว ผู้หญิงที่ถูกปรุงแต่งให้เลิศเลอราวกับนกยูงรำแพน ไม่สามารถสะกดสายตาเขาได้นานเท่านกกระจิบที่เกาะกิ่งไม้อยู่ตามธรรมชาติ มองได้เรื่อยๆ มองจนเพลิน เพลินเสียจนเขาไม่ได้สังเกตว่ามีร่างสูงคุ้นตาในชุดสูทสีเทามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้านานกว่านาทีแล้ว “จะจ้องจนเขาจืดเลยไหม” คำถามแบบไม่ต้องการคำตอบจากคิรากร เรียกคนตกอยู่ในภวังค์ให้สะดุ้งหันกลับมา “มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” คิมหันต์สำลักขำขณะมองหน้าพี่ชายด้วยรู้สึกงงนิดๆ “สักสามชั่วโมงเห็นจะได้” อีกฝ่ายตอบกวน ชวนเจ้าของแกลอรี่อดเยาะกลับไม่ได้ “พักนี้ พี่คีย์แวะมาที่นี่บ่อยนะ ว่างมากเลยเหรอ” “มีธุระแถวนี้ เลยแวะมาดู...” “แวะมาดู?” หรือจับผิดเขากันแน่... คิมหันต์คิด “นายใช้งานคุณนิหนักไปรึเปล่า สี่วันแล้วยังวาดไม่ได้ครึ่งผนังเลย” คิรากรติงอย่างแฝงเลศนัย ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าน้องชายตนเองลากสินีนาฏพาไปไหนต่อไหนมาบ้าง ทั้งที่เห็นกับตาและที่เวธกาเห็น ล้วนเข้าถึงหูเขาทั้งนั้น “คุณนิเธอมาที่นี่ในฐานะจิตกร ไม่ใช่เลขาส่วนตัวที่นายคิดจะลากเธอไปไหนมาไหนด้วยข้ออ้างแบบนั้น” “อืม... ก็ถูกของพี่คีย์ ผมกำลังคิดอยู่ทีเดียวว่าจะให้เธอมาอยู่ในฐานะไหน ถึงจะพาไปไหนมาไหนได้โดยไม่มีใครข้องใจ” เจ้าของแกลอรี่สบตาคนชอบข้องใจอย่างไม่คิดปิดบังก่อนจะหันไปทางจิตกรสาวที่ยังเพลิดเพลินกับการวาดผนังจนไม่ทันได้สังเกตเห็นถึงผู้มาใหม่ และแม้คิมหันต์จะตั้งใจพูดให้คิรากรคิด หากแต่สายตาที่เขามองไปด้วยความชื่นชมอย่างจริงใจกำลังทำให้คนเป็นพี่ชายต้องจ้องมองน้องรักอย่างค้นหา “เอาเถอะน่าพี่คีย์... ผมไม่ได้ทำอะไรเสียหายสักหน่อย คุณนิเขาออกจะน่ารักขนาดนั้น...” ทีท่าแบบนั้นทำให้คิรากรยิ่งข้องใจ... บางทีสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นไปไม่ได้ คงต้องคิดใหม่... ผู้หญิงธรรมดาๆ ที่มองแง่มุมไหนก็ไม่มีอะไรสู้เวธกาได้อย่างสินีนาฏ อาจเป็นคนที่ทำให้คิมหันต์ตกหลุมรักถึงขั้นตัดสินใจทิ้งผู้หญิงคนสำคัญของก็เป็นได้! คิมหันต์ละสายตาจากร่างบางมาส่งรอยยิ้มให้คิรากร แต่ยังไม่ทันได้พูดว่ากระไร จิตกรสาวชั่วคราวก็หันมาส่งเสียงทักทายแล้ววางเครื่องไม้เครื่องมือลง “อ้าว คุณคีย์ มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย นิไม่ยักเห็น” สินีนาฏยิ้มกว้าง แม้ว่าสองสามวันมานี้คิรากรจะมาบ่อย ทว่าก็มาช่วงสายๆ หรือต้นๆ บ่าย ไม่ใช่เวลาเย็นย่ำแบบนี้ เหตุที่ยิ้มก็เพราะอดคาดหวังไม่ได้ว่า อาจจะมีสารถีชื่อคิรากร ศรัณย์รัชต์ อาสาพาไปส่ง แม้ว่าจะเป็นคอนโดของ ปติญญาไม่ใช่อพาร์ทเม้นต์ที่ตนอาศัยอยู่จริงก็ตาม “เพิ่งมาถึงเองครับ” คิรากรว่าพลางเดินไปหาสินีนาฏและหยุดยืนดูผลงานที่พอจะเป็นรูปเป็นร่างขึ้นบ้าง “ห้ามตินะคะ ไม่งั้นนิคงใจแป้ว วาดต่อไม่ไหว” หญิงสาวเอ่ยแซวเมื่อเห็นเจ้าของร่างสูงเอาสองมือล้วงกระเป๋าแล้วมองมันอย่างตั้งใจ คนถูกแซวแย้มรอยยิ้มพร้อมหันมาสบตา “ผมติงานแบบนี้ไม่เป็นหรอกครับ ไม่ค่อยมีหัวทางด้านภาพวาดสักเท่าไหร่ แต่เอาจากที่เห็นตอนนี้ ดูดีครับ” คิรากรชม “ฟังคุณคีย์พูดอย่างนี้นิค่อยสบายใจขึ้นหน่อยค่ะ ยังกลัวอยู่ว่าน้องชายคุณอาจจะคิดผิดที่เลือกผลงานของนิมาพรีเซ้นต์ผนังกลางทางเข้าแบบนี้” “อย่ากังวลไปเลยครับ ทุกสิ่งที่รายนี้สนใจ แปลว่าต้องมีอะไรดีๆ ซ่อนอยู่…” คิรากรหันไปมองสินีนาฏที่กำลังยิ้มอย่างโล่งใจ ใช่... ทุกสิ่งที่คิมหันต์สนใจ ย่อมมีอะไรดีๆ ซ่อนอยู่ และเขาก็ต้องรู้ให้ได้! “ยังไงผมก็ต้องผ่านไปทางนั้นอยู่ดี ให้ผมไปส่งนะครับ” ถ้อยคำนั้นของคิรากรทำเอาคิมหันต์ถึงกับตื่นตะลึง พี่ชายเขากำลังคิดจะทำอะไร! จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 17:36:43

ความคิดเห็นที่ 2 “ต๊าย… ฟังแล้วอย่างกับศึกชิงนาง” ปิงดาวกรี๊ดกร๊าดวี๊ดว๊าดอย่างเคย “แหม พักหลังๆ มานี้เรื่องเล่าแต่ละวันของน้องนิทำเอาพี่ปิงล่ะอิจฉ๊าอิจฉา” “แหม อันนั้นก็มากไปพี่ปิง คุณคิมกับคุณคีย์เขาสุภาพบุรุษทั้งคู่ นิเคยกินข้าวกับพวกเขามาก่อนแล้ว ก็ทำตัวกันประมาณนี้ล่ะ ไม่ได้พิเศษอะไร” สินีนาฏหมายถึงมารยาทบนโต๊ะอาหาร เพราะเมื่อวานหลังจากคิรากรเสนอตัวไปส่ง คิมหันต์ก็บอกว่าคงไม่ได้ เขาตั้งใจจะพาสินีนาฏไปเลี้ยงมื้อค่ำ ทว่าคนพี่ก็ยังไม่ยอมรามือ บอกว่ากะจะพาไปทานอาหารก่อนส่งบ้านด้วยเหมือนกัน ฉะนั้น ‘มีเขาไปดินเนอร์เพิ่มด้วยอีกสักคน เจ้าของแกลอรี่ คงไม่ว่าอะไร’ จากคำพูดประโยคนั้นทำให้สินีนาฏได้ย่างกรายประดุจเป็นเจ้าหญิงที่มีสองเจ้าชายประกบข้าง คิรากรเลื่อนเก้าอี้ให้ คิมหันต์ตักนั่นนู่นนี่จนจานตรงหน้าหล่อนแทบไม่มีพร่อง “ต้องทำบุญด้วยอะไรน๊า พี่ปิงจะได้มีวาสนาแบบนั้นบ้าง” คนฟังยกมือขึ้นวาดฝัน แต่ถูกล้างบางง่ายๆ เพียงปลายนิ้วหนาๆ ของเจ้านายยันกลางหน้าผากจนเกือบหงายหลัง “เริ่มต้นที่ทำงานของตัวเองก่อนดีไหมยะ โน่น ลูกค้าเข้ามาโน่นแล้ว” ปติญญาชี้ทางสว่างจนปิงดาวแทบจะวิ่งไปบริการลูกค้าแทบไม่ทัน “อยู่กับเจ๊ๆ นี่ไม่มีเหงาเลยเน๊อะ” สินีนาฏหันไปมองทีท่ากะตือรือร้นของคนที่เพิ่งลุกออกไปอย่างขำขัน   “ดีกว่านอนเหงาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ นั่นตั้งเยอะ” “อ๋อ ที่มาขลุกอยู่ที่ร้านฉันหลังเลิกงานเพราะไม่อยากกลับห้องว่าอย่างนั้นเถอะ แหม รังเกียจอะไรนักหนายะ ห้องก็ไม่ใช่ว่าจะทุเรศทุรังอะไร มันก็เหมือนกับตอนอยู่หอสมัยเรียนมหา’ลัยนั่นแหละ” “เปล่านะเจ๊ นิไม่ได้รังเกียจอะไรห้องนั้น แต่อยู่แล้วมันไม่รู้สึกเหมือนอยู่บ้าน... บ้านโน้นถึงแม้จะเป็นคอนโด แต่นิก็อยู่มาด้วยความรู้สึกเสมือนบ้านหลังนึง ถึงจะอยู่คนเดียวเหมือนกันแต่มันก็อุ่นใจกว่า” คิดแล้วใจก็ไพล่ไปหาบ้านอีกหลัง เรือนไม้เล็กๆ ตั้งอยู่บนยอดดอยทางเหนือที่เคยอยู่กันสองคนหลานป้า ฟุ้งไปด้วยกลิ่นอายแห่งความรักอบอุ่นท่ามกลางขุนเขาและสายหมอก ปติญญาที่เห็นประกายล่องลอยในแววตา รู้ได้ทันทีว่าจุดหมายที่ใจของสินีนาฏลอยไปนั้นคือที่ไหน มือใหญ่วางลงบนไหล่บางอย่างปลอบโยน “อีกไม่กี่วันก็ได้ไปหาแล้ว” รอยยิ้มละมุนจากเจ้าของมืออุ่นเรียกให้สินีนาฏโผเข้ากอดร่างใหญ่กว่าสองเท่าราวกับว่ากลัวสูญหาย หล่อนคิดไม่ออกเลยว่าถ้าไม่มีปติญญา ตนเองจะก้าวผ่านมรสุมชีวิตลูกนั้นมาได้อย่างไร “โห ชะนีสองแม่ลูกกอดกันกลมเลย เรามากอดกันบ้างดีไหมคะน้องว่าน” เสียงเย้าจากปิงดาวเรียกให้คู่ชะนีแม่ลูกอ่อนหันไปหาบุคคลมาใหม่ที่กำลังยื่นแขนยาวๆ ไปกันปิงดาวไม่ให้โผเข้าหา “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าน” สินีนาฏถามแล้วจึงสังเกตเห็นว่าเพื่อนชายดูใบหน้าเกลี้ยงเกลา การแต่งกายก็ดูเนี๊ยบขึ้น “แหม... ไปหาดใหญ่กับว่าที่พ่อตาแม่ยายเข้าหน่อยล่ะโกนหนวดโกนเคราซะหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมขึ้นเยอะเลยนะ” ปิงดาวออกจะแซวบ่อยไป ว่าบัดดี้ของหล่อนชอบทำตัวเซอร์ไม่ค่อยโกนเครา ทั้งที่หน้าตาและมาดกวนๆ นั้นดึงดูดสาวได้เอาการ แต่กระนั้น แม้จะแต่งตัวเน่าๆ หนวดยาวขนาดไหน ก็ยังมีสาวเล็กสาวใหญ่วิ่งตามเป็นพรวน ถ้าหล่อนเป็นวิมุตตาล่ะคงได้ร้อนรนราวกับเดินบนกองเพลิงก็ไม่ปาน นายว่านออกจะเสน่ห์แรงขนาดนี้ ทั้งที่หล่อสู้คุณคีย์ของหล่อนไม่ได้เลยสักนิด “ไงล่ะ หล่อขึ้นจมเลยใช่ไหม” ชิวานนท์เชิดหน้ากวนยิ้มยวนอย่างเคย “จมหายไปในทะเลเลยน่ะสิ” สินีนาฏสำทับ “แล้วไหนอ่ะ ไปหาดใหญ่ทั้งที มีไหมของฝาก” “มี...ทรายติดรองเท้ามาเต็มเลย จะเอาเม็ดไหน” ไม่ว่าเปล่าชิวานนท์ทำท่าจะถอดรองเท้ามาให้จริงๆ จนสินีนาฏชี้หน้าขู่แทบไม่ทัน ฝ่ายนั้นจึงหัวเราะแล้วยื่นถุงของฝากในมือมาให้ทั้งสามนาง “เอาไปเลย แล้วไม่ต้องมาบ่นหาว่าคนแถวนี้แล้งน้ำใจเลยนะ” เขาพูดก่อนสูดจมูกเล็กน้อย คนมัวแต่ห่วงของฝากเลยเพิ่งสังเกตว่าเพื่อนซี้เสียงใหญ่แปร่งหูไป “ไม่สบายรึเปล่าว่าน” พี่รหัสขนตาเด้งชิงถามขึ้นมาก่อน “นิดหน่อยเจ๊ ไปถึงวันแรกๆ จามไม่หยุด นึกว่าโดนใครแถวนี้นินทา วันที่สี่โคม่าเลยต้องหามไปให้หมอฉีดยา นี่ก็ดีขึ้นเยอะ อีกวันสองวันคงหายขาด” “ใส่ร้ายกันเชียวนะ รอบนี้ไม่มีใครนินทาแกสักหน่อย” สินีนาฏรีบแก้ “จริงค่ะ รอบนี้ไม่มีใครนินทาน้องว่านเลย มัวแต่เม้าท์เรื่องสองพี่น้องตระกูล ค. ทำเอาน้องนิแทบจะเลิกกลัวคานได้แล้วค่ะเนี่ย ตามรับตามส่งกันหัวบันไดคอนโดเจ๊ปุ๋ยแทบไม่แห้ง” ปิงดาวว่าพร้อมกับคนถูกพาดพิงเอ่ยปากบ้าง “ฉันก็ว่าจะแบ่งห้องให้ยัยนิไปอยู่ด้วยแล้ว จะได้ไม่ต้องบากหน้าเสียเวลาขับรถมาจอดตอนเช้าแล้วเอากลับตอนเย็น บางทีก็กลางค่ำกลางคืนนู่นเลย ฉันล่ะห่วง” “แหม แล้วคนห่วงล่ะไม่เห็นจะอยู่ให้กวนเลย ดึกมากบางทีนิก็อยากค้างห้องเจ๊เหมือนกัน แต่เคาะประตูแทบพังก็เงียบสนิท บางทีเปิดไปก็ไม่กล้าเข้าเพราะหนุ่มๆ ของเจ๊อยู่” สินีนาฏยู่ปากเอ่ยแซวขำขัน อันที่จริงเรื่องหาห้องใหม่ ทีแรกเจ๊ปุ๋ยก็เสนอให้ไปอยู่ด้วย แต่จากไลฟ์สไตล์แบบนั้น หล่อนเลือกเช่าห้องอยู่เองจะสะดวกกว่าสำหรับทั้งคู่ “ฉันก็ต้องมีช่วงฮอตบ้างอะไรบ้างสิยะ” พี่รหัสร่างบึ้กกล่าวยิ้มๆ ด้วยกำลังอินเลิฟกับคู่ควงคนใหม่ เพราะความรักหลายครั้งที่ผ่านมาคือบทเรียน เมื่อกล้ามเนื้อร่างกายมีมากมายเกินกว่าจะเป็นหญิง พี่รหัสคนนี้จึงเลือกที่จะรักอย่างมีสติ ไม่นิยมพันผูกด้วยไม่อยากต้องมานั่งเสียใจ คนภายนอกไม่รู้ก็พูดกันไปว่ารักของพวกเขานั้นมั่วเละเทะไม่มีชิ้นดี หากมองอย่างฉาบฉวยก็อาจใช่ แต่หากคิดให้ซึ้งมองให้เข้าใจ ก็จะรู้ได้ว่า รักแบบนี้ของชาวสีม่วงสีรุ้งเหล่านั้นคือเกราะป้องกันความเสียใจ หญิงชายแท้ๆ หารักจริงได้ยากเพียงใด สำหรับพวกเขาหาได้ยากกว่ากี่เท่า คิดเอาเองแล้วกัน... “คุยเรื่องอะไรกัน เกี่ยวอะไรกับหัวกะไดคอนโดเจ๊ไม่แห้ง แล้วใครคือ สอง ค.” ชิวานนท์งุนงง “ลืมไปเลยว่าน้องว่านลาพักร้อนไปบ้านเกิดแม่ยาย อยู่ในโหมดตกข่าวกระจาย สอง ค. คือคุณคีย์กับคุณคิม แล้วคุณคิมก็คือน้องชายคุณคีย์ที่ตอนนี้กำลังครอบครองห้องคอนโดของน้องนิไงล่ะคะ” ปิงดาวแถลงไข “แล้ว?” คนกำลังถูกอัพเดทข่าวเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “แล้วสอง ค. เขาก็ทำท่าเหมือนแข่งกันจีบน้องนิ ตอนเช้ามีน้องมารับ ตอนเย็นมีพี่มาส่ง อร๊าย พูดแล้วพี่ปิงล่ะอิจฉา!” คนเล่าทำท่าอยากจะกรี๊ดแตกอีกระลอกแต่สินีนาฏรีบแย้ง “เอ๊ะพี่ปิง นิบอกอยู่แหม่บๆ ว่าเรื่องคุณคิมน่ะไม่ใช่ นั่นเขามารับเพราะนิทำงานให้เขาต่างหาก” “ทำงานอะไร” บัดดี้หนุ่มหันมาถามด้วยความสงสัย “คุณคิมเขาจ้างฉันไปเพ้นท์ลายผนังแกลอรี่ของเขาน่ะ” ชิวานนท์ฟังแล้วก็พยักหน้าเข้าใจ “พอคุณคิมเห็นภาพที่แกยุให้ฉันวาดเอง เขาก็ปิ๊งเลย ฉันก็เลยได้จ๊อบนี้มา” สินีนาฏอธิบายอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดปลื้มกับงานจิตกรจำเป็น คนฟังเลยได้แต่ยิ้ม เขายังจำได้ดีถึงวันที่ช่วยลากโซฟาสีแดงไปวางไว้ยังมุมที่เพื่อนสาวต้องการ ‘ซ้ายอีกนิดว่าน นั่นล่ะ พอๆๆ ไม่ต้องขยับแล้ว ตรงกลางแบบนี้ล่ะกำลังสวย’ สั่งเสร็จเจ้าหล่อนก็ยืนมองด้วยความชื่นชม ‘มันดูโล่งๆ ไปหน่อย ว่าไหมว่าน’ สินีนาฏหันกลับมาถามเขาแต่ไม่รอฟังความคิดเห็น ‘เนี่ยถ้ามีภาพวาดหลายๆ สีบนพื้นขาวใส่ในกรอบสีเงินใหญ่ๆ สักอันคงเก๋กว่า’ จากนั้นก็อธิบายให้ฟังว่ารูปในภาพนั้นต้องเป็นยังไงจนชิวานนท์เห็นภาพในหัวเสียแจ่มชัด นั่นเองคือ สิ่งที่ตอกย้ำให้เขามั่นใจว่า สินีนาฏคนเดิมเมื่อหกปีที่แล้วยังคงอยู่ เขาถึงได้แกล้งทำทีพาไปเดินหาจากนั้นก็พาเดินผ่านร้านเครื่องเขียนแล้วคะยั้นคะยอให้ลงมือวาดเอง “กลับมาจับพู่กันอีกที มีความสุขดีใช่ไหมล่ะ” “มากๆ ถ่านไฟเก่ามันคุ” สินีนาฏแปลงความหมายของคำอุปมาในเชิงคนรักมาใช้กับสิ่งที่เคยรัก ชิวานนท์ยิ้มกว้าง เขาน่ะรู้ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วว่าสินีนาฏมีความสุขที่ได้วาดรูป หล่อนอยากเป็นจิตกร แต่เพราะรู้ว่างานนั้นไม่ง่ายนักที่จะรุ่งและเสี่ยงกับการไส้แห้งขนาดไหน สินีนาฏจึงเลือกที่จะเรียนและทำในสิ่งที่หล่อเลี้ยงชีวิตได้ และใช้ความชอบนั้นเป็นเพียงงานอดิเรก แต่เมื่อวันนึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตมาถึง บีบบังคับให้ต้องมุ่งมั่นกับเรื่องชีวิต สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่เคยหล่อเลี้ยงจิตใจจึงค่อยๆ เลือนลาง... “แล้วยังอยากทำต่ออีกไหม” คำถามนั้นคนถูกถามรู้ดีว่าความหมายลึกกว่าแค่งานเฉพาะหน้า สินีนาฏหยุดคิดเล็กน้อยก่อนยิ้มตอบเสียงใส “ก็ในเมื่อได้ตังค์ ทำไมจะไม่ทำล่ะ จริงมั้ย” “เออ แบบนี้สิค่อยเป็นแก…” เกลือยังคงความเค็มฉันท์ใด สินีนาฏก็ยังคงเห็นแก่เงินเช่นนั้น ชิวานนท์ขยี้หัวยัยบัดดี้จนโดนค้อนขวับเสียยกใหญ่ “โอ๊ย เสียทรงหมดเลย” “พี่ว่าน” เสียงหวานจากใครอีกคนดังขึ้นที่หน้าประตู ใบหน้าจิ้มลิ้มที่นานๆ ทีจะมาให้เห็นถึงที่ร้าน ทำเอาทั้งปติญญาและปิงดาวแตกตื่น สินีนาฏรีบปล่อยมือที่จับข้อแขนชิวานนท์อยู่ราวกับจับโดนของร้อน ชิวานนท์มองปฏิกิริยาของเพื่อนสาวพลางขมวดคิ้วก่อนเดินไปหาวิมุตตา “มีอะไรเหรอน้ำตาล มาถึงนี่” “คือ... พี่ว่านลืมมือถือไว้ที่บ้าน น้ำตาลว่าจะเอาไปคืน แต่นึกได้ว่าบางทีพี่ว่านอาจจะมาหาพี่...พี่เขา”  หญิงสาวกลืนคำว่า ‘นิ’ ลงไป “ก็เลยลองแวะดูก่อน นี่ค่ะ” มือนิ่มส่งโทรศัพท์เครื่องเล็กคืน “แล้วมายังไง พี่ไปส่งไหม” “ไม่เป็นไรค่ะพี่ว่าน น้ำตาลเอารถมาเอง พี่ว่านยังไม่หายป่วยดี ขับรถไปมาเหนื่อยเปล่าๆ น้ำตาลกลับก่อนนะคะ” เจ้าของร่างอรชรหันไปลาคนอื่นๆ โดยมีชิวานนท์เดินตามไปส่งที่รถ ครู่ใหญ่ก็กลับมาและพบว่าสินีนาฏกำลังจะไปทำงานบ้าง “ฉันไปส่ง” “ไม่ต้องหรอกว่าน ยังไม่หายป่วยดีขับรถไปมาจะเหนื่อยเปล่าๆ” สินีนาฏจงใจยกคำของหวานใจเขาขึ้นมาแซว “ฉันเคยขับรถหางานที่แกปลื้ม หาคอนโดที่แกชอบ ไหนจะห้องเช่าปัจจุบัน กับแค่นั่งเครื่องจากหาดใหญ่ไม่กี่ชั่วโมง ขับรถอีกไม่เท่าไหร่จะเหนื่อยขนาดไหนกันเชียว” เขาติงกลับอย่างหมั่นไส้ “บอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องสิ แกนี่นะ จะขยันไปถึงไหน ฉันขับรถมาเหมือนกัน จะให้ทิ้งไว้นี่ให้ยุ่งยากหลายต่อทำไม ทำอย่างที่ทำทุกวันนี่ชินแล้ว” “ชินที่ต้องขับรถจากห้องมาห้าง แล้วไปต่อที่คอนโดเจ๊ปุ๋ย จากนั้นก็รอคุณคิมมารับ ตกเย็นรอคุณคีย์มาส่ง แล้วขับรถจากคอนโดเจ๊กลับห้อง ง่ายจะตาย แต่พอร่ายแล้วเหนื่อยพิลึก จริงไหมคะน้องนิ” ปิงดาวอธิบายพลางหอบแฮ่ก “คราวหน้าก็บอกให้คุณคิมมารับหล่อนซะที่นี่นะยะ จะได้ไม่ต้องไปๆ มาๆ หลายรอบ ฉันฟังแล้วลมจะจับ” ปติญญาแนะนำอย่างสมควรจะทำตามอย่างยิ่ง เพราะช่วยประหยัดทั้งเวลาและน้ำมันรถ “หรือถ้าจะให้ดี ก็บอกเขาไปตรงๆ ว่าอยู่ที่ไหน แกจะสบายกว่านี้เยอะ” ชิวานนท์หลอกด่าซึ่งๆ หน้าชวนให้สินีนาฏค้อนขวับ “ไปดีกว่า เบื่อคนชอบเทศน์” แล้วเจ้าของดวงตากลมก็สะบัดหน้าพรืด เดินหนีไป ปล่อยให้คนถูกทิ้งนั่งแกร่วเพราะอุตส่าห์หอบของฝากมาให้ แต่เจ้าตัวดันลืมไว้เสียนี่ “ไม่ตามเอาไปให้หน่อยเหรอ” ปติญญาถามไปอย่างนั้น “ไว้เนี่ยแหละเจ๊ เดี๋ยวพรุ่งนี้นิมันก็มาเอาเอง” ชิวานนท์ว่าพลางหาว “ผมกลับห้องไปนอนดีกว่า” แล้วเขาก็ลาสองเจ๊ออกมาเช่นกัน จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 17:39:13

ความคิดเห็นที่ 3 การจราจรในกรุงเทพมหานครยังคงเหมือนเดิมทุกวัน จุดไหนมีสัญญาณไฟใกล้ๆ ที่นั่นต้องรถติดตามๆ กัน สินีนาฏแทบจะหลับคารถ ขณะที่สัปงกอยู่นั้นเองก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีแรงสะเทือนพร้อมเสียงดังตึงมาจากด้านหลัง “เฮ้ย!” อุทานได้เพียงแค่นั้นเมื่อมองผ่านกระจกหลังแล้วเห็นท้ายกระโปรงรถตนยุบชนิดที่พับสูงขึ้นมาเห็นได้เด่นชัด ดูท่าคันหลังคงไม่แค่สัปงกเหมือนเธอ แต่เผลอหลับเข้าจริงๆ พอลงไปเจรจารอประกัน ความเคยชินก็ทำให้ต้องกดหาชิวานนท์ “ประกันขาดทำไมไม่บอกฉันวะ” คนถูกโทรตาม บ่นยืดยาวหลังจากส่งรถเข้าอู่ซ่อมไปแล้ว “ทางโน้นเขาผิด ประกันเขาก็จัดการเองล่ะน่า แกหยุดบ่นสักทีเถอะว่าน” คนรู้ตัวว่าผิดก็ไม่วายบ่นหงุดหงิดกลับบ้างตามประสา “แล้วถ้าคนผิดเป็นแกล่ะจะทำยังไง” “ฉันก็ระวังอยู่นี่ไง ปีที่แล้วก็เสียค่าประกันชั้นหนึ่งไปทั้งปีไม่เห็นจะมีแม้แต่รอยข่วน ประกันขาดสักสองสามเดือนจะเป็นไรไป” “ร้อยละแปดสิบของอุบัติเหตุเกิดจากอะไรรู้ไหมนิ...ความประมาทไง” “เจ้าค่ะๆ สา...ธุ” สินีนาฏยกมือท่วมหัว จนคนสอนต้องถอนหายใจตามด้วยส่ายหน้า “แล้วนี่โทรบอกเจ้านายใหม่อะไรนั่นรึยังล่ะ ว่าจะไปสายน่ะ” “เออ! ลืมเลย!” เท่านั้นล่ะ คนช่างประมาทขั้นเทพถึงได้รีบคว้าโทรศัพท์ออกมารายงานนายจ้างชั่วคราว พอไปถึง คิมหันต์ก็รีบเดินเข้ามาถามว่าเจ้าหล่อนบาดเจ็บอะไรตรงไหนหรือเปล่า “นิไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ครบ 32” ชิวานนท์เลยแกล้งเย้าแอบกระซิบถามที่ข้างหูว่า ‘32 นี่หมายถึงอายุใช่ไหม’ เรียกเอาคนโดนเย้าถลึงตาจนน่ากลัวจะหลุดออกจากเบ้า ‘วันนี้ลืมให้ข้าวหมาในปากใช่ไหมว่าน มันถึงได้เห่าไม่หยุดอย่างนี้’ คำย้อนนั้นทำเอาคนปากดีต้องร้องครางในใจว่า ‘ยัยบัดดี้เขาก็แรงตรงนี้แหละ!’ และยังไม่ทันที่สินีนาฏจะได้แนะนำให้คิมหันต์รู้จักชิวานนท์ ผู้ชายคนที่สามก็ย่างก้าวเข้ามา “คุณคีย์” สินีนาฏหันไปหาอย่างแปลกใจ จริงอยู่ว่าเธอมาสายบ่ายจัดเชียวล่ะ แต่คิรากรก็มาไวกว่าปกติหลายชั่วโมงเชียว นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ชิวานนท์ได้ทำความรู้จักกับสองพี่น้องตัว ค. แห่งตระกูลศรัณย์รัชต์อย่างเป็นทางการ และก็วันนี้เองที่สองพี่น้องตระกูล ค. ไม่มีใครได้โอกาสเลี้ยงข้าวหรือไปส่งสินีนาฏ เพราะว่ามีชิวานนท์มาคุม! โปรดติดตามตอนต่อไป เรื่องมันจะวุ่นเพราะมีคุณเพื่อนอย่างนายว่านมาคุมรึเปล่าน๊า... ไม่รู้ว่าที่ถนนนักเขียนยังมีคนอ่านอยู่รึเปล่า เพราะเท่าที่ทราบก็ตามไปอ่านในเด็กดีกันหมดแล้ว ถ้ายังมีได้โปรดแสดงตัวหน่อยนะคะ ไรท์เตอร์อยู่ตรงนี้เหง๊าเหงา TwT แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 54 17:45:26 จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 17:44:26

ความคิดเห็นที่ 4 ติดตามอยู่ครับผม จากคุณ : ZOOBOY (ZOOBOY) เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 17:48:34

ความคิดเห็นที่ 5 ตามอ่านอยู่ค่า...สนุกมาก เป็นกำลังใจให้นะคะ และก็ขอบคุณค่ะที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่าน  สะดวกอ่านในพันท์ทิพย์มากกว่า web อื่นเพราะฉะนั้นอย่าเพิ่งเหงานะคะ จากคุณ : Phoophanam (phoophanam) เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 17:30:27

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นกำลังใจให้อยู่นะคะ....สะดวกจะอ่านที่นี่มากกว่าที่อื่น อย่าเพิ่งเหงาจนหายไปนะคะ  สนุกมากค่ะ จากคุณ : phoophanam (phoophanam) เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 17:37:58

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณนะคะ คุณ ZOOBOY (ZOOBOY) และ คุณ Phoophanam เล่นพันทิปมานาน แต่เพิ่งเคยมาลงนิยายที่นี่เป็นครั้งแรก นึกว่าไม่ค่อยมีคนอ่านเลยลงได้ไม่สะใจเท่าไหร่ แล้วก็ขออภัยจริงๆ ที่ลงต่อที่นี่ไม่ทันแล้วค่ะ เพราะเรื่องนี้วางแผงในงานหนังสือฯ วันนี้เป็นวันแรก (แต่ที่เว็บเด็กดียังมีให้อ่านต่อนะคะ ลงนำหน้าไปหลายบทแล้วค่ะ) ลิงก์ค่ะ http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=545955 แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 54 02:30:58 จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 21:42:51

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบเรื่องนี้นะคะ เสียดายที่โพสต่อไม่ได้แล้ว เมื่อกี้แวะไปขอแอดคุณอัยย์เนญ่า ที่เด็กดีมาด้วยค่ะ อิ อิ จะได้ไปตามอ่านต่อ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : นุ้ย (นารีจำศีล) เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 21:57:52