ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 10 : ห้องพักผีดุ !! ฉันชื่อนางสาวประกายแก้ว สกุลสุวรรณ นักเรียนมัธยมปลายโรงเรียนลานนาวิทยาลัย จังหวัดเชียงใหม่ เวลานี้ฉันได้แวะเวียนมาเยี่ยมเยียนบ้านเก่าที่อำเภอฝาง โดยจุดมุ่งหมายส่วนหนึ่งคือเพื่อสังเกตการณ์ทำงานของแพทย์ พยาบาล โรงพยาบาลรัฐบาล ทั้งนี้นั่นเพราะนักเรียนที่ตั้งเป้าหมายจะสอบเข้าคณะที่เกี่ยวข้องกับสาธารณสุขจะต้องผ่านการดูงานเสียก่อน นั่นเองจึงเป็นสาเหตุที่ตอนนี้ฉันต้องมาศึกษาดูงานที่นี่ งานในห้องฉุกเฉินถูกจัดให้ฉันและเพื่อนสังเกตการณ์ ถูกต้องแล้ว การมาในคราวนี้เป็นเพียงแค่การเฝ้าดูการทำงานของเจ้าหน้าที่ในทุกระดับเท่านั้น เหตุก็เพราะการดูแลผู้ป่วยในห้องฉุกเฉินนั้นรีบเร่งเสียจนคุณพยาบาลที่มีหน้าที่ดูแลพวกฉันแทบไม่มีเวลาอธิบายเรื่องความเจ็บไข้ของผู้ป่วยตรงหน้า พวกฉันเองก็ได้แต่ยืนลุ้นให้เหตุการณ์ต่างๆผ่านพ้นไปด้วยดี ผู้ป่วยบางรายมาด้วยเรื่องชักกระตุก อุบัติเหตุแขนขาหัก บางรายหนักถึงขนาดต้องใส่เครื่องช่วยหายใจ ขณะที่ผู้ป่วยบางคนดูทีแรกก็ไม่น่ามีอาการหนัก แต่ไปๆมาๆกลับกลายเป็นอาเจียนออกมาเป็นเลือดสดๆเปรอะเปื้อนเหม็นคาวไปทั่วห้องฉุกเฉิน พวกฉันเองนอกจากเฝ้าสังเกตการทำงานตามวัตถุประสงค์หลักของการเยี่ยมชมโรงพยาบาลแล้ว ฉันและเพื่อนๆต่างก็พยายามช่วยเหลืองานเอกสารเท่าที่จะสามารถทำได้ เช่น การตัดใบนัดผู้ป่วยให้พร้อมใช้ การเตรียมกล่องใส่หลอดทดลองที่มีไว้สำหรับใส่เลือดที่จะส่งตรวจ ตลอดจนถึงการประกอบไม้ดามที่เตรียมไว้สำหรับผู้ป่วยกระดูกหัก “ หนูๆ ถ้าเหนื่อยก็ไปพักได้นะ ” พยาบาลปุ๊หันมาบอกกับฉัน ยังไม่ทันจะได้คำตอบเธอก็เดินไปเตรียมยาที่จะฉีดให้ผู้ป่วย ฉันและพวกเพื่อนมองนาฬิกาแล้วยังอีกนานกว่าจะเที่ยง ทุกคนจึงตกลงใจที่จะอยู่ในบริเวณห้องฉุกเฉินไปก่อน เอาไว้สักห้านาทีก่อนเที่ยงค่อยออกไปหาอะไรกินที่ร้านค้าสวัสดิการที่ตั้งอยู่ตรงข้ามตึกผู้ป่วยอุบัติเหตุและฉุกเฉิน “ แก้วๆ คนนั้นแย่แล้ว ” ยายมิ้นท์สะกิดเรียกให้ฉันและส้มเช้งดู พยาบาลปุ๊วางเข็มฉีดยาที่กำลังเตรียมพร้อมกับเร่งสืบเท้ามาทางผู้ป่วยที่มีอาการหนักกว่า ขณะที่พยาบาลท่านอื่นกำลังช่วยกันญาติและผู้ป่วยรายอื่นที่ไม่เร่งด่วนมากให้รออีกทาง ผู้ป่วยฉุกเฉินที่สุดในตอนนี้ก็คือคุณตาท่านหนึ่งที่มีอาการโรคหัวใจกำเริบ เขานอนหายใจหอบอยู่ตรงเตียงแรก บัดนี้ดูท่าทางอาการหนักอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้นายแพทย์ประจำห้องฉุกเฉินยืนพร้อมอยู่ทางทิศศีรษะเพื่อเตรียมใส่ท่อช่วยหายใจนีกไม่กี่นาทีนับจากนี้ ม่านเขียวๆที่มีไว้กันสายตาญาติและไทยมุงจากภาพหวาดเสียวถูกดึงปิด แต่กระนั้นตำแหน่งที่พวกฉันนั่งอยู่สามารถมองเห็นการปฏิบัติงานได้อย่างชัดเจน ท่อช่วยหายใจถูกสอดผ่านลำคอไปแล้ว ทว่าแม้จะต่อเครื่องช่วยหายใจเข้าไป ฉันและเพื่อนก็ยังไม่เห็นวี่แววของการขยับเขยื้อนร่างกาย วินาทีถัดมานายแพทย์สั่งน้ำเกลือ และยาชนิดต่างๆที่ฉันไม่รู้จัก พยาบาลปุ๊รีบวิ่งไปเอาเครื่องวัดคลื่นหัวใจมาเชื่อมต่อกับร่างกายคนไข้ และสิ่งที่เห็นในจอมอนิเตอร์เขียวๆนั้น มันคือกราฟที่วิ่งแสดงการเคลื่อนไหวเป็นเส้นตรงราบ ! ผู้ป่วยมีอาการหัวใจหยุดเต้น !? ขั้นตอนต่อจากนั้นคือการปั๊มหัวใจ แพทย์ผู้การรักษารีบกระโดดขึ้นคุกเข่าบนเตียงผู้ป่วย สองมือประสานและกดที่หน้าอกคุณตาอย่างเป็นจังหวะ พยาบาลปุ๊สลับที่ไปอยู่ตรงหัวเตียงเพื่อบีบลูกยางขนาดใหญ่สำหรับอัดลมเข้าในปอด พยาบาลอีกคนคอยควบคุมน้ำเกลือและให้ยาตามคำสั่งแพทย์ วงนอกสุดคือพี่ผู้ช่วยพยาบาลที่คอยจัดการเรื่องจิปาถะอื่นๆตามแต่คำสั่งแพทย์ นาทีนี้คือความเร่งด่วน ทุกคนในทีมกู้ชีวิตต่างพยายามเต็มที่เพื่อเรียกชีวิตให้กลับคืนสู่ร่าง ไม่มีใครสักคนที่จะยืนนิ่งๆโดยไม่มีงานให้ปฏิบัติ เว้นแต่ใครคนหนึ่ง ? ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ใครสักคนกำลังยืนอยู่ข้างเตียงตรงข้ามกับคุณหมอที่กำลังกดหน้าอกเพื่อปั๊มหัวใจผู้ป่วย ... หรือจะเป็นญาติของคุณตา ? ฉันขยี้ตาทีหนึ่งด้วยความสงสัย เมื่อมองอีกครั้งจึงประจักษ์แจ้งแก่ดวงตา ร่างที่มายืนดูการช่วยเหลือผู้ป่วย ... คือร่างของคุณตาเอง !? วิญญาณชายชรากำลังยืนมองร่างเนื้อของตนเองกำลังได้รับการช่วยเหลือ ใบหน้าของเขาทั้งเศร้าสร้อย ทั้งสับสน ไม่รู้หนทางที่จะทำการใดต่อไป ฉันสลับสายตาจากร่างวิญญาณ ที่เครื่องตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจ เส้นกราฟสีเขียวๆกระชากขึ้นลงตามจังหวะการปั๊มหัวใจของคุณหมอ ทว่าพอหยุดปั๊มลงครั้งใด คลื่นจังหวะขึ้นลงก็กลับเปลี่ยนเป็นราบเรียบเสียทุกครั้ง บัดนี้หนทางเหลือน้อยเต็มที ฉันเห็นคุณหมอส่ายหน้าอยู่บ่อยครั้ง คุณหมอหารู้ไม่ว่าตนเองกำลังแสดงท่าทางหมดหวังต่อหน้าร่างวิญญาณของผู้ป่วยที่กำลังกู้ชีวิต ตัวฉันเองรับรู้ตั้งแต่ต้นแล้วว่าความหวังเหลือเพียงริบหรี่ประดุจเปลวเทียน นั่นเพราะร่างวิญญาณที่ฉันเห็นนั้นหาได้มี ‘ สายใยชีวิต ’ อันมีลักษณะเป็นด้ายเงินที่ออกจากศีรษะไม่ ... ดังนั้นวิญญาณคุณลุงที่เห็นจึงหาใช่ ‘ วิญญาณคนเป็น ’ ... หากแต่เป็นวิญญาณของคนตาย !? การปั๊มหัวใจยังดำเนินต่อไปอย่างสิ้นหวัง และแม้นายแพทย์และทีมกู้ชีวิตจะพยายามปั๊มหัวใจสลับให้ยากระตุ้นอย่างสุดความสามารถแล้ว ในที่สุดเมื่อเวลาล่วงเลยราวครึ่งชั่วโมง ปฏิบัติการกู้ชีวิตจึงถูกยุติลง ญาติสายตรงถูกเรียกให้เข้ามาพบ ... เพื่อแจ้งข่าวร้าย จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 10:00:34

ความคิดเห็นที่ 2 ภาพที่ฉันเห็นต่อจากนั้นก็คือญาติที่ร่ำไห้จากการสูญเสียผู้ที่รักไปตลอดกาล และยิ่งไปกว่าที่ทุกคนเห็น ก็คือภาพวิญญาณชายชรากำลังยืนร้องไห้ ... ฉันรับรู้และเข้าใจถึงความโศกเศร้า ซึ่งแน่นอนว่านอกจากเสียใจที่ตัวเองตายแล้ว คุณตาคงเสียใจที่ต้องมาเห็นญาติร้องห่มร้องไห้อีกด้วย “ น้องๆลงไปพักได้เลย กินข้าวที่ร้านสวัสดิการตรงข้ามนั่นก็ได้ ” พยาบาลปุ๊เดินมาบอกก่อนจะเลยไปล้างมือที่อ่างใกล้ๆ “ ค่ะ ” ฉันและเพื่อนรับคำพร้อมกัน “ เออ ... ถ้าขึ้นมาก่อนเวลาจะใช้ห้องพักข้างๆนั่นก็ได้นะ ไม่มีใครใช้หรอก แล้วสักบ่ายครึ่งค่อยออกมาดูการทำงานต่อ ” พยาบาลปุ๊หันมาบอกทิ้งท้ายก่อนที่เดินกลับเข้าไปช่วยปลอบโยนญาติผู้เสียชีวิต แม้กับข้าวมื้อเที่ยงที่ร้านสวัสดิการจะอร่อยพอควร แต่ฉันรู้สึกฝืดๆคอพิกล บางทีการเห็นคนตายต่อหน้าทำให้รู้สึกกระอักกระอ่วนแปลกๆ มิ้นท์และส้มเองก็คงไม่ต่างจากฉันสักเท่าไร เพื่อนทั้งสองดูเงียบขรึมไปตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว “ กับข้าวอร่อยเนอะ ” ส้มเช้งพูดลอยๆอย่างไม่มีความหมาย ฉันและมิ้นท์พยักหน้าเห็นด้วยก่อนที่จะก้มหน้ากินต่อ พวกเราทั้งสามกินกันจนเสร็จ ยายส้มเสนอให้ไปนั่งๆนอนๆพักในห้องที่พยาบาลปุ๊อนุญาต ซึ่งแน่นอนว่าทั้งฉันทั้งมิ้นท์ก็เห็นด้วย นั่นเพราะพวกเราไม่มีที่ไปนี่นา ห้องพักพยาบาลที่ไม่ค่อยมีใครใช้ แต่ดูเหมือนจะถูกทำความสะอาดเป็นประจำ ดูแล้วจึงไม่ค่อยสกปรกหรือมีฝุ่นสักเท่าไร เตียงนอนสองชั้นถูกจับจองโดยฉันที่ปีนขึ้นไปนอนด้านบน ส่วนยายมิ้นท์นอนเล่นที่เตียงชั้นล่าง ส่วนส้มเช้ง สุจิตราบอกว่าไม่รู้สึกง่วงจึงขอนั่งเล่นเกมโทรศัพท์มือถือที่โต๊ะทำงาน ฉันนอนคุยกับมิ้นท์ได้พักใหญ่ๆจึงเริ่มรู้สึกง่วง มิ้นท์เองก็คงเหมือนกัน ประโยคพูดคุยของพวกเราจึงทิ้งช่วงห่างมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่ภวังค์จะเข้าสู่นิทรารมณ์ ฉันเหลือบมองนาฬิกาข้อมือก็เห็นว่าเป็นเวลาเที่ยงสี่สิบกว่าๆ ยังมีเวลานอนอีกมากกว่าจะถึงบ่ายโมงครึ่ง “ ส้ม ฝากปลุกด้วยนะ ” ฉันได้ยินเสียงมิ้นท์พูดกับส้ม ซึ่งคนถูกไหว้วานก็ตกปากรับคำ ฉันพลิกตัวนิดหนึ่งก็มองเห็นส้มเช้งกำลังเล่นเกมในมือถืออย่างเมามัน ดีแต่ว่าปิดเสียงไว้ ไม่งั้นพวกฉันคงนอนไม่หลับกันแน่ๆ และนั่นคือห้วงคำนึงสุดท้ายก่อนที่เปลือกตาจะปิดสนิท ... ... ในฝัน ... ฉันยืนอยู่ที่ไหนสักที่ มันเป็นทางเดินก้อนกรวดหยาบฝ่าเท้าสีเทาที่ทอดยาวไกลสุดลูกหูลูกตา สองข้างทางเรียงรายด้วยต้นไม้ที่ยืนแห้งตาย บรรยากาศโดยรอบอึดอัดหนักอึ้ง ร้อนรุ่มราวกับมีใครเอาถ่านไฟมาสุมอยู่โดยรอบ ฉันก้าวเท้าเดินไปตามถนนกรวดโดยอัตโนมัติ แม้ไม่รู้จุดหมายแต่ก็ยังดีกว่ายืนอยู่เฉยๆ ระหว่างทางเดินฉันพบว่าในรอบบริเวณที่ผันผ่านหาได้มีแม้เงาแห่งชีวิต ขนาดต้นไม้ยังยืนเหี่ยวแห้งเฉาตาย ... กระนั้นฉันคงสืบเท้าต่อไปทีละก้าว แม้ไม่มีจุดหมายแต่ฉันก็ยังมุ่งหน้าเดิน เวลาล่วงเลยผ่านมาเท่าไร ไม่อาจรู้ ? ฉันสืบเท้ามาไกลแสนไกลโดยมิรู้เหนื่อย กระทั่งในที่สุดฉันจึงได้บรรลุถึงประตูบานหนึ่ง มันเป็นประตูเหล็กหนาแข็งแรงสีเทาหม่น ด้านข้างขอบประตูเป็นรั้วเหล็กสูงเสียดฟ้ามองไม่เห็นแม้ปลายยอด ฉันรู้สึกประหลาดใจระคนพรั่นพรึง กระนั้นฉันยังเดินตรงสู่ประตูและยื่นมือเพื่อที่จะผลักเข้าไป ทันใดนั้น ! ... ‘ แฮ่ ... กรรรรรรรรร !! ’ เสียงขู่คำรามจากทิศข้างๆ ฉันสะดุ้งเฮือก ชักมือกลับพลางถอยหนีออกห่างบานประตู และเมื่อนั้นฉันจึงเห็นเต็มตา ... มันคือสุนัขสีดำขนาดใหญ่ ! ดวงตาดุร้ายทั้งสองแดงก่ำประดุจไฟนรก ด้านในปากกว้างนั้นสามารถมองเห็นเขี้ยวขาวแหลมยาววาววับ และที่น่ากลัวยิ่งกว่าก็คือ ... มันมีสามหัว !? ฉันถอยกรูดและพร้อมเตรียมตัววิ่งหากสุนัขประหลาดกระโจนเข้าใส่ ทว่าปรากฏเสียงเรียกเสียก่อนที่สัตว์ร้ายจะมุ่งเอาชีวิตฉันที่พลัดหลง “ รอก่อน ! ” เสียงกังวานก้องจากทิศด้านหลังสุนัขปิศาจ ฉันไม่รู้ว่าที่ให้ ‘ รอ ’ น่ะ ... หมายถึงสุนัขสามหัวหรือตัวฉันเองที่ตั้งท่าเตรียมเผ่น “ ใจเย็นๆเด็กน้อย เหตุใดดวงจิตแห่งเจ้า มนุษย์ผู้มีชีวิตถึงหลงมายังที่นี่ได้ ” คำถามปรากฏขึ้นพร้อมๆกับร่างชายในชุดสีดำ เขาคนที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนนั้น เป็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง ท่าทางสุภาพ เขาแต่งกายด้วยชุดสูทสีดำในลักษณะเดียวกับชายชุดดำคนอื่นๆที่ฉันเคยเจอ ฉันพินิจดีๆจึงเห็นว่าทั้งเสื้อนอก เสื้อเชิ้ต กางเกงขายาวตลอดไปจนถึงเนคไทและรองเท้าขัดมันนั้น ทั่วทั้งเรือนกายถูกใส่ด้วยอาภรณ์สีดำทั้งสิ้น ใบหน้าของชายลึกลับเรียบเฉยเย็นชา ทว่าแววตากลับคมกล้าและเฉียบแหลม บางคราเหมือนจะตาฝาดไปเองที่เห็นดวงเนตรทั้งสองของชายปริศนาโชติช่วงด้วยเปลวไฟสีดำที่คุกรุ่นอยู่ภายใน จุดเด่นอีกแห่งบนใบหน้าอยู่ที่หนวดดำเข้มที่ประดับอยู่เหนือริมฝีปากบน “ ไม่รู้ค่ะ อยู่ดีๆหนูก็มาอยู่ที่นี่ หนูเดินมาจากทางโน้น ” ฉันชี้มือไปทางทิศที่พึ่งเดินมา ชายชุดดำมองตามทางที่ฉันชี้ เขามองกลับไปกลับมาระหว่างทิศทางนั้นกับใบหน้าของฉัน มันทำให้รู้สึกหนาวๆร้อนๆพิกล ? ยิ่งสุนัขสามหัวยังเดินวนเวียนอยู่ใกล้ๆก็ยิ่งทำให้ทั้งกลัวทั้งหวาดระแวง ครู่ใหญ่ชายชุดดำไว้หนวดจึงเอ่ยขึ้น “ บัดนี้เรารับรู้ว่าเหตุใดดวงจิตของเจ้าจึงพลัดหลงมายังที่ตรงนี้ได้ ... นั่นเป็นเพราะดวงเนตรที่สามารถมองเห็น ‘ ความจริง ’ ที่ตัวเจ้ามี ” “ ดวงเนตร ? มองเห็นความจริง ? หนูไม่เข้าใจ ? ” ฉันถามด้วยความงุนงง ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ไม่รู้กระทั่งว่าสถานที่ที่ยืนอยู่ในตอนนี้คือที่ไหน ตัวเองมาโผล่ที่นี่ได้อย่างไร บุคคลตรงหน้าเป็นใคร ไหนจะสุนัขปิศาจสีดำนั้นอีกเล่า ? รวมไปถึงคำพูดปริศนาเมื่อครู่ ... ฉันมีดวงเนตรที่สามารถรับรู้ความจริง ? ไม่มีคำตอบจากชายชุดดำ ดวงตาคมวาวที่กรุ่นด้วยเพลิงกาฬคู่นั้นจับจ้องมาทางฉัน เขาชี้มือไปยังทิศที่ฉันเดินมา “ ยังไม่ถึงเวลาที่จะมาที่ตรงนี้ เวลานี้เจ้าจงกลับไปเสียก่อน ” “ แต่หนูอยากรู้ หนูไม่อยากค้างคาใจ ! ” ฉันอุทธรณ์เรียกร้องด้วยอยากรู้คำตอบ ทว่าพริบตานั้นราวกับสติที่รู้สึกวาบโหวง ขาดหายเป็นช่วงๆ “ ยังไม่ถึงเวลา ทั้งตอนนี้ที่กายเนื้อเจ้ากำลังมีใครบางคนมาเยี่ยม ” และนั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนที่สติจะหลุดลอยอีกครั้ง ... จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 10:01:53

ความคิดเห็นที่ 3 ... ฉันค่อยๆลืมตาตื่น สติกลับคืนสู่ร่างทีละน้อยๆจนกระทั่งรู้สึกตัวเต็มที่ สมองเริ่มลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ฉันจึงนึกออกว่าปัจจุบันนี้ ฉันกำลังนอนหลับพักอยู่ที่เตียงสองชั้นในห้องพักเวรที่พยาบาลพี่ปุ๊อนุญาตให้ใช้ได้ บางทีอาจใกล้หมดเวลาพักเที่ยงแล้ว ฉันจึงตั้งใจที่จะตื่น โสตสัมผัสยังสามารถสดับสำเนียงเสียงกดแป้นโทรศัพท์มือถือของยายส้มได้ สงสัยเพื่อนเกลอยังเล่นเกมในโทรศัพท์ไม่เสร็จ ทว่า ...ความตั้งใจเป็นอันต้องถูกขัดขวาง นั่นเพราะฉันลุกไม่ขึ้น !? ฉันรู้สึกชาๆหนักๆคลับคล้ายมีบางสิ่งมาทับร่างกายฉัน หูที่เคยได้ยินชัดเจนกลับอื้ออึงอย่างไม่มีเหตุผล และแม้จะพยายามลืมตา ทว่าเปลือกตาก็หนักหนาไม่แพ้ร่างกาย ! ผีอำ !? นี่ฉันโดนผีอำกลางวันแสกๆ !? คราวนี้เมื่อสมองรับรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ขนทั่วทั้งสรรพางค์กายก็ลุกชูชันพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย ความประหวั่นพรั่นพรึงผสานกับความหวาดกลัวแล่นเป็นริ้วๆตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นจรดปลายเส้นผม ฉันพยายามดิ้นสุดแรงเกิด พยายามส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ ... ทว่าไม่เป็นผล ! ยิ่งกว่านั้น ดูเหมือนสติของฉันจะดำดิ่งสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง ... ... ในฝัน ... ฉันสะดุ้งตื่นอีกครั้งในห้องที่ไม่คุ้นเคย น่าจะเป็นห้องตรวจคนไข้ของโรงพยาบาล สังเกตได้จากโต๊ะที่ฉันนั่ง โต๊ะผู้ป่วยตรงข้าม ทั้งยังเตียงนอนสำหรับการตรวจด้านหลัง ... นี่คือความฝันอันพิลึกพิลั่น ? ยังไม่ทันคิดอ่าน ฉันรู้สึกเสียวสันหลังวาบเมื่อรับรู้ว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองฉัน และเมื่อหันไปทางประตูทางเข้าจึงได้พบชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง ท่าทางเขากำลังบาดเจ็บเห็นได้จากผ้าพันแผลเปื้อนเลือดที่มีหลายตำแหน่งทั่วทั้งร่าง “ ลุงเป็นใครคะ ” ฉันถามออกไป “ ลุงไม่สบาย ช่วยลุงหน่อยเถอะ ” ชายคนดังกล่าวพูดพร้อมกับทรุดนั่งลงเก้าอี้คนไข้ตรงข้ามฉัน “ แต่หนูไม่ใช่หมอนะคะ ? ” ฉันรีบบอก บางทีลุงอาจเข้าใจผิดด้วยเพราะฉันนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ของคุณหมอในห้องตรวจ “ ยังไงก็ช่วยดูแผลลุงหน่อยเถอะ ” คุณลุงบอกพร้อมกับยื่นใบหน้าที่มีแต่รอยแผลแตกและฟกช้ำเข้ามาใกล้ ฉันรู้สึกหวาดๆเลยขยับตัวห่างออกอีกเล็กน้อย “ แล้วลุงเจ็บตรงไหนบ้างคะ ” ฉันถามออกไปทั้งที่ตัวเองเป็นแค่นักเรียนมัธยม “ ตรงขานี่ไง ” ลุงชี้นิ้วไปที่ต้นขาข้างขวา “ ไหนคะ ? ” ฉันก้มลงไปเพื่อที่จะดูบาดแผล ทว่า ... ไม่มีขา ? ขาของคุณลุงแปลกหน้าหายไป ... ขาดหายตั้งแต่ต้นขา !? “ ขา ... ขาของลุงไม่มี ขาคุณลุงอยู่ไหนล่ะคะ ? ” คุณลุงตรงหน้ายิ้มแยกเขี้ยวให้ฉัน ก่อนจะตอบคำถามที่ฉันข้องใจ “ ขาลุงเหรอ ... ขาลุงก็อยู่ใต้เก้าอี้ของหนูไง ฮิๆๆๆ ... ” เป็นคำตอบท่าพร้อมเสียงหัวเราะเยือกเย็น ฉันรู้สึกหวาดกลัวขึ้นอย่างจับใจ ฉันพยายามที่จะลุกหนีออกจากห้องนี้โดยไม่มองใต้เก้าอี้ ทว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างกดทับตัวฉันไว้ไม่ให้ขยับเขยื้อน และนาทีนั้นเองฉันจึงนึกออกว่าก่อนความฝันล่าสุดนี้ ฉันกำลังโดนผีอำอยู่นี่นา เช่นนั้นคุณลุงขาขาดตรงหน้า ... ก็คือผี ! เสียงกรีดร้องไล่ขึ้นมาตั้งแต่กระบังลม สู่หลอดคอ ผ่านเข้าสู่กล่องเสียงเพื่อเตรียมที่จะกรีดร้อง ทว่าบัดดลนั้นฉันรู้สึกว่าร่างกำลังถูกเขย่า และนั่นทำให้สติคืนกลับมาพร้อมๆกับอาการผีอำที่มลายหายไป “ แก้วๆ ตื่นเถอะ จะบ่ายครึ่งแล้วนะ ” เสียงเรียกของมิ้นท์พร้อมกับมือที่เขย่าตัวฉัน ฉันลืมตาตื่นขึ้น ความสว่างไสวของหลอดไฟฟ้านีออน ใบหน้าของเพื่อนรักทำให้ฉันรับรู้ว่าตัวเองได้กลับคืนสู่โลกแห่งความจริงแล้ว “ จ้ะๆ ตื่นแล้ว ” “ ฝันเรื่องอะไรเหรอแก้ว ? เห็นดิ้นไปดิ้นมา ” ส้มเช้งถามบ้าง เธอกำลังเก็บโทรศัพท์มือถือเข้าในซองก่อนจะใส่มันเข้าในเป้สะพายอีกที “ ฝันร้ายนิดหน่อยจ้ะ เดี๋ยวพวกเราออกไปกันเถอะ เกือบได้เวลาแล้ว ” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องพร้อมชวนพรรคพวกออกนอกห้อง ฉันไม่กล้าเล่าเรื่องนี้ให้มิ้นท์และส้มเช้งฟัง ด้วยเกรงว่าเพื่อนร่วมชะตากรรมทั้งสองจะกลัวการมาดูงานที่โรงพยาบาลเสียก่อน อีกอย่างฉันไม่อยากเสียเวลา ด้วยเพราะต้องการออกให้พ้นจากห้องนี้โดยเร็วที่สุด และแน่นอน ... การดูงานที่เหลืออีกสองสามวันต่อจากนี้ ฉันคงไม่เข้าไปพักในห้องนี้อีก ฉันคงเลือกที่จะนั่งรอที่ร้านสวัสดิการของโรงพยาบาล แม้จะร้อน แม้จะคนเยอะ ... แต่ก็ดีกว่ารออยู่กับผีแหละน่า ! (โปรดติดตามตอนต่อไป) แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 54 10:17:14 จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 10:02:49

ความคิดเห็นที่ 4 แจ้งข่าว ... แจ้งข่าว ... แจ้งข่าว โพสครั้งต่อไป วันพฤหัสฯที่ 31 มีนาคม ผมจะไม่ว่างครับ ดังนั้นจะเลื่อนมาโพสเป็นวันจันทร์ที่ 28 มีนาคม นะครับ ส่วนครั้งถัดไปก็เป็นวันพฤหัสฯที่ 7 เมษายน ตามปกติ ขอบคุณครับ จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 10:20:00

ความคิดเห็นที่ 5 มี เจอทั้งชายชุดดำ และ ชายชราชุดขาว .......แล้วมี "เซอร์เบอรัส" ด้วยยยย น่ากลัวอยู่....แม้อ่านตอนกลางวันก็ตาม...เริ่มร้อน...เสิร์ฟพันช์คลายร้อนจ้า จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 13:02:43

ความคิดเห็นที่ 6 ดูแล้วหนูแก้วน่าสงสารนะ ได้พบเห็นแต่สิ่งน่ากลัวแล้วก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคนอื่นไม่เห็น จากคุณ : pantee เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 13:16:27

ความคิดเห็นที่ 7 มาตามเก็บค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 16:53:52

ความคิดเห็นที่ 8 ดีเลยครับ จะได้อ่านไวขึ้นอยากอ่านอย่างแรง จากคุณ : zrupea เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 20:34:07

ความคิดเห็นที่ 9 อัพเดตครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10389606/W10389606.html#4 จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 11:19:00