ความคิดเห็นที่ 1 4 หอมกลิ่นปาริชาติ ‘เขาร้องไห้เพราะเจ็บอ่ะดิ ...โดนธนูเสียบไง 55555555’ บ้าที่สุด! ประโยคนั้นของตาทัพพีทำให้ฉันนอนไม่หลับเลยทั้งคืน ได้แต่พร่ำโทษโกรธตัวเองที่วิ่งหนีจากเขามาทั้งที่เขากำลังโดนใครอีกสองคนช่วยกันรุมทำร้าย อา...ไม่ใช่สองคนสิ เงาดำสองเงานั้นต้องไม่ใช่คนแน่นอน คนเราไม่สามารถลอยไปลอยมากลางอากาศได้แบบนั้นหรอกน่า ที่ฉันเห็นคืออะไร? ภาพเหตุการณ์ ‘นักรบหนุ่มร่ำไห้ถูกรุมทำร้ายด้วยลูกธนู’ นั่นเคยเกิดขึ้นมาแล้วครั้งหนึ่งอย่างนั้นหรือ? แล้วทำไมฉันถึงเห็นภาพนั้น? หรือว่านั่นเป็นแค่ภาพลวงตา ก็ทัพพีบอกว่า บ้านไทยโบราณไม่มีอยู่จริงนี่นา เกิดอะไรขึ้นในอดีตกันแน่นะ? วันรุ่งขึ้น ฉันกินอาหารเช้าเสร็จก็รีบย้อนกลับไปตรงตำแหน่งเดิมเพื่อค้นหาความจริงลบสิ่งที่ค้างคาใจ ทัพพีโกหก! บ้านไทยโบราณมีอยู่จริงๆ ด้วย!!! ฉันดีใจแทบบ้าที่ได้เห็นบ้านน้อยหลังเดิมตั้งอยู่ระหว่างต้นไม้ใหญ่ดอกสีแดงสวยริมคลองกับทุ่งนาสีเขียวตองอ่อนอย่างชัดเจนท่ามกลางแสงแดดจ้าตอนกลางวัน ฉันลองทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ว่า มันมีอยู่จริง ทั้งหยิกแก้ม ทั้งขยี้ตา ทั้งโดดลังกาหลังสองรอบครึ่ง บ้านโบราณก็ยังอยู่ไม่ได้หายแว๊บไป ไชโย้... (จะไชโย้ทำไมเนี่ย) ฉันสูดหายใจแรงๆ สามสี่ฟืด ก่อนจะเดินขึ้นเรือนช้าๆ ด้วยใจระทึก ระหว่างที่ฉันก้าวขาขึ้นบันไดไม้ไปทีละขั้นๆ นั้น ในหัวของฉันก็มีเรื่องให้คิดสับสนวุ่นวายเต็มไปหมด เขาคนนั้นจะดีใจมั๊ยน้าที่เห็นฉันกลับมา... เขาอาจจะงอนจนไม่พูดกับฉันเลยหรือเปล่า... เขาจะเป็นอะไรไปแล้วรึเปล่านะ โดนรุมทำร้ายแบบนั้น... เอ...ไม่สิ เขาคงเป็นอะไรไปตั้งนานแสนนานแล้ว ผีคงไม่ตายซ้ำแล้วซ้ำอีกหรอกมั๊ง... เค้าจะยอมบอกฉันรึเปล่านะ ว่าเขาเป็นใคร และเป็นอะไรกับฉันเมื่อชาติก่อน... แล้วถ้าฉันไม่เจอเขา เจอแต่เจ้าของเงาดำสองเงานั้นล่ะ! คิดมาถึงตรงนี้ ฉันก็ชักเกิดอาการเสียวสันหลังวาบๆ ขาก็ก้าวไม่ค่อยจะออก ไม่... อย่ากลัวแองจี้ นี่มันกลางวันแสกๆ นะ แล้วดูสิ บ้านน้อยหลังนี้สวยจะตาย ทั้งสัดส่วนของรูปทรง โครงสร้าง แสงเงา และวัสดุดูผสานกลมกลืนไปกับบรรยากาศรอบๆ โดยเฉพาะต้นไม้สูงใหญ่ที่ปลูกไว้ข้างๆ ซึ่งฉันไม่รู้จักชื่อ แต่ดอกของมันสีแดงสะพรั่งไปทั้งต้นจนแทบไม่เห็นใบ ช่วยเป็นพื้นหลังให้ภาพเรือนไม้ชายทุ่งนานี้ดูสวยงาม เหมือนสาวน้อยทัดดอกไม้สีแดงดอกใหญ่...ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวสักหน่อย คิดได้อย่างงี้แล้วฉันก็ฮึดขึ้นมาอีกครั้ง รีบจ้ำพรวดๆ ขึ้นไปแล้วผลักประตูไม้เข้าไปในตัวเรือนโดยไม่หยุดรีรอแม้แต่จะเคาะประตูเหมือนฉันเป็นเจ้าของบ้าน ฉันสาบานได้ว่าเพียงไม่กี่วินาทีที่ฉันหลับตาเพื่อปรับสายตาให้สามารถมองเห็นภาพในที่ที่มีแสงน้อยกว่าภายนอกได้นั้น ฉันรู้สึกอย่างรุนแรงว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองฉันอยู่ แต่เมื่อลืมตาขึ้นมา ฉันกลับพบว่าภายในเรือนว่างเปล่า... ไม่มีเขา... ไม่มีใคร... ฉันอดรู้สึกใจหายน้อยๆ ไม่ได้ เขาคนนั้นไปอยู่ที่ไหนเสียแล้ว? ฉันไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่าสำรวจภายในเรือนไม้ทรงไทยโบราณหลังนี้ อย่างที่เมื่อวานฉันไม่มีโอกาสได้ทำ ท่ามกลางแสงอาทิตย์สาดส่องเป็นลำเข้ามาทางช่องแสงที่สูงกว่าหน้าต่างบ้านทั่วไป ทำให้เห็นว่าพื้นไม้กระดานแผ่นใหญ่เรียบสะอาดสะอ้านเหมือนมีคนอาศัยดูแลถูกปัดกวาดเช็ดถูอย่างดี แต่กลับไม่มีเครื่องเรือนจำพวก ตู้ตั่งเตียง มีเพียงโต๊ะไม้ตัวยาวสองตัววางชิดผนังด้านหนึ่งซึ่งวางข้าวของเครื่องไม้เครื่องมือที่ฉันไม่รู้จักชื่อมากมายเรียงรายอยู่บนนั้น ส่วนตรงกลางบ้านเป็นพื้นที่โล่งๆ มีแค่หม้อใหญ่ใบหนึ่งตั้งโดดเด่นเป็นสง่า (เอ่อ... ฉันไม่รู้ว่าเค้าเรียกเครื่องจักสานที่ทำจากไผ่หน้าตาเหมือนหม้อใบขนาดยักษ์นั่นว่าอะไร และเอาไว้ใช้ทำอะไร แต่มันใหญ่มากจนสามารถให้คนสองสามคนเข้าไปนั่งจั่วไพ่ในนั้นได้สบายๆ ) กับเปลผ้าเก่าซีดแขวนห้อยเอาไว้กลางบ้าน ฉันแอบปีนขึ้นไปยืนบนเปลเพื่อมองลงมาดูว่าข้างในหม้อใบโตนี่มีอะไรอยู่ข้างใน กรี๊ดดดดดดดด!!! วงแขนแข็งแรงคู่หนึ่งเกี่ยวกระหวัดรัดฉันเข้าไปในอ้อมกอดที่อุ่นระอุ!!! หุหุ... ล้อเล่นค่า 555 จะบ้าเหรอคะ โรแม้นตายเลยล่ะ... มีมือยืดยาวขึ้นมาจากหม้อแบบผีพ่อนาค แล้วดึงฉันลงไปกอดกันในหม้อเนี่ยอ่ะนะ ไม่เอาน้า... รับไม่ได้ค่ะ สยองกึ๋ยเกินสยิวกิ้ว เลิฟซีนของแองเจล่าต้องหวานกว่านี้แน่นอน ไม่มีมือยาวยืดโผล่ขึ้นมา แล้วก็ไม่ได้มีศพขึ้นอืดอยู่ในหม้อด้วย มันไม่มีอะไรอยู่ในนั้นเลยต่างหาก ฉันพบกับความผิดหวัง เพราะมันมีแต่ความว่างเปล่า แต่ที่ฉันกรี๊ดเพราะ ยังไม่ทันได้กระโดดลงมา เปลผ้าซึ่งเก่าจนเปื่อยที่ฉันปีนขึ้นไปเหยียบมันแควกกกกกกก...ขาดลงมาต่างหาก! ตายล่ะ นี่ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย? คงต้องรีบเอาไปเย็บซ่อม แล้วรีบเอากลับมาผูกคืนเจ้าของให้เร็วที่สุด ว่าแล้วฉันก็ไม่รอช้า เลื่อนโต๊ะมาใช้ปีนขึ้นไปปลดเงื่อนที่ผูกเปล แต่แล้ว...ฉันกลับได้แต่ยืนซึมอยู่บนโต๊ะตัวนั้น เหม่อมองปลายผ้าที่ผูกกับคานไม้เหมือนเป็นคนปัญญาอ่อน ใครกัน? ใครเป็นคนผูกเปลผ้านี้? ทำไมคนคนนั้นถึงมีวิธีเงื่อนรูปโบว์แบบเดียวกับที่ฉันชอบใช้ผูกเปลนอน เหมือนกับฉันเป็นคนมาผูกไว้เองยังไงอย่างงั้นเลย! ไม่... ไม่มีทาง ฉันไม่ได้ผูกแน่ๆ ก็เปลผ้านี่น่ะ เก่าจนซีดเนื้อผ้าก็เปื่อยอย่างกับเอามาจากพิพิธภัณฑ์ ยิ่งตรงปมนี่มีฝุ่นจับจนหนาแสดงว่าคนที่เป็นคนดูแลบ้านหลังนี้ทำความสะอาดแต่บริเวณอื่น แต่กลับไม่เคยปลดเปลผ้าลงมาเลย ดูท่าน่าจะผูกไว้ตั้งแต่ฉันยังไม่เกิดด้วยซ้ำ หรือว่านี่คือบ้านของฉันเมื่อชาติปางก่อนจริงๆ? แล้วชาติก่อนฉันก็ชอบนอนเปลอู้หลับตอนกลางวันเหมือนชาตินี้งั้นเหรอ เหอๆ... ขี้เกียจมันทุกชาติไป แต่นั่นก็เป็นแค่ปริศนาน่าสงสัยเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เมื่อเทียบกับปริศนาอีกมากมายที่กำลังจะตามมาถล่มสมองของฉันจนแทบบ้าในอีกไม่ช้า ถึงอย่างไรก็ตาม แม้ฉันจะไม่สามารถหาคำตอบของปริศนาอะไรเลยในตอนนั้น ไม่รู้ว่าเขาคนที่ฉันเห็นเป็นใคร ปรากฎตัวให้ฉันเห็นเพื่อบอกอะไร และเกิดอะไรขึ้นในอดีตกันแน่ แต่ฉันก็เกิดความรู้สึกอย่างรุนแรงว่า บ้านไทยโบราณหลังนี้ต้องเคยเป็นสมบัติของฉัน หรือมความสัมพันธ์กับฉันในอดีตชาติอย่างแน่นอน “เฮ่ย... ป้าจี้จะบ้าเหรอ นั่นน่ะไม่ใช่บ้านนะ” “อย่ามาอำ เมื่อคืนหนูทัพพีก็หลอกป้าจี้ว่า ไม่มีบ้านไทยโบราณแถวๆ นี้” “ก็ไม่มีอ่ะดิ นั่นมัน ‘ยุ้งข้าว’ ไม่ใช่บ้านสักหน่อย ทัพพ์ก็เลยไม่ทันนึกถึง แล้วก็ไม่คิดว่าป้าจะขยันเดินไปไกลถึงนู่นด้วย” “ไม่รู้ล่ะ ป้าจี้จะเอามาดัดแปลงทำเป็นบ้านป้า รับรองเจ๋งกว่าของหนูทัพพีแน่” ฉันยืนยันความตั้งใจแน่วแน่ “บ้าน่า จะเอายุ้งข้าวมาทำเป็นบ้านเนี่ยอ่ะนะ ไม่ได้ๆ คนเค้าถือ... ยุ้งข้าวน่ะ คือที่สถิตของพระแม่โพสพนะป้า ห้ามเอามาทำเป็นบ้านอยู่เด็ดขาด” “จริงเหรอ?” “จริงดิ อย่างมากเค้าก็แค่ไปนอนเฝ้าข้าวไม่ให้คนมาขโมย” อืม... แต่พอมาคิดๆ ดูแล้ว มันก็อาจจะจริงอย่างที่เขาบอกก็ได้ เพราะภายในเรือนหลังนี้ไม่มีเครื่องเรือนที่บ่งบอกว่าเป็นบ้านเลยแม่แต่ชิ้นเดียว มีเปลผ้า... ก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นบ้านสักหน่อย เอ... หรือชาติที่แล้ว ฉันเป็นเด็กนอนเฝ้ายุ้งข้าว แล้วเขาเล่าเป็นใคร นักรบที่ผ่านทางมาหรือไง? “เอ้อ...จริงด้วย แล้วหม้อที่สานด้วยไม้ไผ่ใหญ่ๆ ที่อยู่ข้างในนั่นคืออะไรน่ะ?” “หม้อสานด้วยไม้ไผ่เหรอ? อ๋อ สงสัยคือ ‘กระพ้อมข้าว’ ละมั๊ง คนภายกลางเค้าเอาไว้ใส่ข้าวในยุ้งน่ะ” “แต่ป้าจี้ไม่เห็นมีข้าวอยู่เลยนี่นา” “ก็ไม่มีแน่ล่ะ ยุ้งข้าวหลังนั้นน่ะ ไม่ได้ใช้เก็บข้าว เจ้าของเค้าอนุรักษ์ไว้ เพราะเป็นมรดกตกทอดมาตั้งแต่บรรพบุรุษน่ะ” “โห... เก่าแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ?” ชาติที่แล้วฉันเกิดอยู่ยุคไหนนะเนี่ย? “เดี๋ยวก่อนนะ ป้าเข้าไปข้างในยุ้งข้าวนั่นได้ไง?” “ป้าแค่เดินเข้าไปทางประตู ก็มันเปิดอยู่นี่นา” “เป็นไปได้ยังไงกัน ประตูยุ้งข้าวหลังนั้นน่ะเหรอ เปิดอยู่?” “มีอะไรเหรอ? ทำไมหนูทับบี้ต้องทำหน้าแบบนั้นล่ะ ป้ากลัวน้า” “ประตูนั่นน่ะ ล่ามโซ่คล้องกุญแจปิดตายมาหลายปีแล้ว เจ้าของเค้าหวงมากนะ แม้แต่ลูกหลานแท้ๆ ยังไม่เคยได้เห็นเลยว่าหลังประตูที่ปิดตายบานนั้นมีอะไร” “หวงตรงไหน ป้าจี้ไปขอซื้อเค้า เค้าก็ยกให้ป้าจี้ทันทีเลย ตังค์ก็ไม่เอา” “ป้าจี้ไปขอซื้อ แล้วแกยกให้ป้าจี้เหรอ? แปลกจัง... เออ... แล้วป้าจี้เจอแกได้ไง?” “ป้าก็ไปหาถึงบ้านเค้าน่ะสิ” “ป้ารู้จักบ้านลุงสิบเหรอ? แต่ตอนนี้แกอยู่อุดรฯ ไม่ได้อยู่บ้านนี่นา” “เดี๋ยวๆ ...อะไรนะ?... ลุงสิบ??? อ้าว... ยุ้งข้าวหลังนั้นไม่ได้เป็นของคุณยายบ้านโน้นหรอกเหรอ?” “คุณยายไหน?” “คุณยายหูตึงที่อยู่บ้านหลังโน้นไง บ้านที่อยู่ในสวนผลไม้เลยจากยุ้งข้าวกับลานกว้างไปอีกหน่อย” ไม่น่าจะผิดนะ ก็แถวๆ นั้นมีบ้านนั้นอยู่หลังเดียว ...หลังอื่นๆ อยู่ถัดไปอีกตั้งไกล “อ๋อ รู้แล้ว... ป้าจี้ไปเจอคุณย่ามาแน่ๆ เลย” “คุณย่า?” “เอ่อ...แม่ของลุงสิบน่ะป้าจี้ บ้านหลังนั้นน่ะ ถูกแล้ว...บ้านลุงสิบ” “หา?! แม่ลุงสิบ? ...บ้านหลังนั้นคือบ้านลุงสิบ? งั้นก็หมายความว่า ลูกสาวลุงสิบเป็นกระ... เอ่อ... เป็นผู้หญิงขายตัวเหรอ?” รอยยิ้มของทัพพีสลายไปทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นหลุดออกมาจากปากฉัน พร้อมกันนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นเย็นชาจนเหมือนใส่หน้ากาก “ใคร... ใครเป็นคนพูด? ใครเล่าอะไรให้ป้าจี้ฟัง?” ตอนที่ฉันลงจากเรือนโบราณหลังนั้น ก็เห็นว่าที่ท่าน้ำของบ้านที่อยู่ริมคลองฝั่งตรงข้าม มีลุงกับป้าสองคนกำลังยืนเมียงๆ มองๆ มาทางนี้พอดี “หวัดดีค่า” ฉันเห็นว่าเป็นเพื่อนบ้าน ก็เลยตะโกนข้ามคลองไปทักพร้อมกับยกมือไหว้งามๆ ตามมารยาท แต่ปรากฎว่า แทนที่ฉันจะได้เห็นภาพลุงกับป้ายิ้มรับไหว้อย่างใจดีเหมือนอย่างที่เห็นในโฆษณาไทยแลนด์แดนสมายของการท่องเที่ยวฯ กลับกลายเป็นภาพลุงกับป้าสะดุ้งตกใจแล้วหันไปซุบซิบกันใหญ่ “เอ่อ... คือว่า หนูชื่อแองเจล่าค่ะ เพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ ยินดีที่ได้รู้จักนะค้า ไฮ้...ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่า” ในเมื่อทักทายแบบไทยๆ ไม่ได้ก็เลยลองแอ๊บแบ๊วแบบญี่ปุ่นดู หุหุ ได้ผลแฮะ ลุงกับป้าข้ามคลองมาคุยกับฉันเลย แกสองคนก็เม้าอย่างเมามันน้ำลายแตกฟองฟอด... “เดี๋ยวจะหาว่าคุย ป๋าจอห์นน่ะสืบสันตติวงศ์มาจากเสือจันเชียวนะ” ว่าแล้วป๋าก็เอามือปาดผมอันน้อยนิดจากทางด้านหลังอ้อมมาปิดเหม่ง “ตอนหนุ่มๆ น่ะ ป๋าเค้าฮ๊อตที่สุดในคลองนี้เลยนะ” ป้าเล่าด้วยความภูมิใจ ฉันไม่ค่อยแปลกใจที่คุณลุงหน้าลูกครึ่งผสมสามฝ่ายไทยลาวกัมพูชาจะชื่อ ‘จอห์น’ (ป้าแกออกเสียงฝรั่งเต็มที่ ไม่ใช่จอนแบบไทยๆ นะคะ) เพราะฉันหน้าหมวยขนาดนี้ยังชื่อฝรั่งเลยนี่นา ส่วนป้าก็หน้าประมาณเดียวกับลุง แต่ชีชื่อ ‘เคียวโกะ’ ค่ะ “อย่าไปเชื่อมาก ป้าจี้ ลุงจ้อนแกขี้โม้จะตาย” “ป๋าจอห์นนะ ไม่ใช่ลุงจ้อน” “น่านแหละ คนเดียวกัน มีแค่ลุงจ้อนคนเดียวประเทศชาติก็เจริญแย่แล้ว มีสองคนประเทศไทยได้เป็นมหาอำนาจแน่ ...เมียแกที่ใส่โรลม้วนผมเต็มหัวใช่ไม๊ล่ะ” “เคียวโกะซัง” “น่านแหละ... เดิมป้าแกชื่อนางเคียว” ทัพพีน้อยงอนิ้วชี้เป็นรูปเคียวประกอบคำว่า ‘เคียว’ แล้วเม้มปากกลั้นหัวเราะจนแก้มบุ๋ม “...พอดีลุงแกอยากมีเมียญี่ปุ่น แต่สมัยนั้นหาแถวนี้ไม่มี แกก็เลยไปเปลี่ยนชื่อ...” “ผัวเมียคู่นี้พูดอะไร อย่าไปฟังมากนะป้าจี้ เดี๋ยวสมองบุบ” จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 10:46:27

ความคิดเห็นที่ 2 “ป๋าภูมิใจที่ได้เป็นชาวนา รู้สึกว่าชีวิตมีคุณค่า” แกเล่าไปทำหน้าซาบซึ้งในตัวเองไปด้วย “...ใครๆ เค้าพากันขายที่ทิ้งนาให้นายทุน แต่ป๋ายอมไม่ได้ ...ต่อให้ไม่มีใครทำนาแล้ว ป๋าก็จะเป็นชาวนาที่เหลือเป็นคนสุดท้ายแห่งทุ่งรังสิต! ...เกิดมาเป็นลูกชาวนา โตมาก็เป็นชาวนา จะตาย ก็ขอตายในหน้าที่นี้เถิด” เท่คอต! “ความจริงฐานะอย่างป๋า ไม่ต้องมาทำนาก็ได้ แต่ป๋าน่ะเลิกไม่ได้หรอก... เสียดาย ‘ภูมิปัญญา’ ที่ป๋ามี เดี๋ยวจะหาว่าคุย อะโด่ว... ป๋าเป็นชาวนาไฮเทคที่สุดแห่งยุค เป็นคนแรกที่เอา ‘ไฮเทคโนโลจี้’ มาใช้ในนา ใครๆ แถวนี้ มีปัญหาต้องมาปรึกษา ‘กูรูเกษตรไฮเทค’ คนนี้!” ป๋าว่าแล้วก็ตบอกปุปุ “...จะซื้อปุ๋ยซื้อพันธุ์อะไร ต้องให้ป๋าช่วยเป็นแอ๊ดไว้เซ่อให้ จนเค้านับถือป๋าเป็น ‘ปราชญ์ชาวบ้าน’ “ “ปาดชาวบ้านอ่ะเด่ะ ใครจะไปเซ่อฟังแกแอ๊ดไว้ เจ๊งพอดี ลุงจ้อนแกก็ไม่มีโฉนดเหลือแล้วล่ะ ขายเกลี้ยง ทุกวันนี้ต้องเช่าที่ดินตัวเองทำนา” “แหม... แกมีวิสัยทัศน์น้า จะบอกให้ แกว่าจะพยายามผลักดันเกษตรกรไทยให้ทำนาจนยิ่งใหญ่เป็นธุรกิจข้ามชาติ” “ข้ามชาติแน่ล่ะ... กู้ชาตินี้ ไปจ่ายเอาชาติหน้าอ่ะดิ ทำเกษตรแบบลุงจ้อนน่ะ เฮ่อ... พอเหอะๆ... ป้าจี้เข้าประเด็นเลยดีกว่า ว่าสองคนนี้มาว่าอะไรลูกสาวลุงสิบ?” กว่าป๋าจอห์นจะตอบคำถามที่ฉันถามได้ว่าเรือนไทยโบราณหลังนี้เป็นของใคร ฉันต้องฟังประวัติและวีรกรรมเสือจันปู่ทวดของแกอยู่นานทีเดียวกว่าจะมาจอดที่คำตอบ... “อ๋อ... เนี่ยเหรอ ของบ้านโน้นไงล่ะ” แกชี้ไปที่หลังคาบ้านหลังหนึ่งซึ่งโผล่ยอดแหลมของจั่วพ้นแมกไม้รกครึ้มขึ้นมาไม่ไกลจากริมตลิ่งที่ฉันนั่งคุยกับแกเท่าไหร่ “นี่นี่” เคียวโกะซังทำท่าเอามือป้องปากหันซ้ายหันขวาเหมือนกลัวใครได้ยิน ทั้งๆ ที่มีกันอยู่แค่สามคน “...บ้านนั้นน่ะ ลูกสาวเค้าเป็นกระหรี่ล่ะ!” “อ่อ...” ฉันเจอความเผ็ดร้อนจัดจ้านของคำว่า ‘แกงอินเดีย’ เข้าไป พูดอะไรไม่ออก ก็เลยได้แต่ถามตามมารยาท “...จริงเหรอคะ” “จริง!” ป๋ายืนยัน “...เค้ารู้กันทั้งบาง เห็นว่าไปขายตัวถึงเมืองนอกเมืองนา ส่งเงินกลับมาให้ที่บ้านใช้ ถึงได้รวยขนาดนี้ไง คิดดูดิ สมัยรุ่นปู่มันติดหนี้หัวโตจนโดนเถ้าแก่ยึดที่นาไปโหม้ด พอมารุ่นนี้ดันมีปัญญาซื้อเถ้าแก่คืนมาได้เป็นร้อยไร่ ลำพังคนทำนามันจะได้เงินซักเท่าไหร่กันเชียว ก็ต้องอีลูกสาวนั่นแหละ” “เค้าถึงว่า ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น แม่มันก็แรด มาไข่ยัยลูกสาวทิ้งไว้ให้พ่อมันเลี้ยง แล้วหายหัวไปขายตัวได้ผัวใหม่เป็นไฮโซ” “นังลูกสาวก็หายหัวเหมือนกันแหละ เห็นนานน๊านนนน... จะกลับมาบ้านเยี่ยมพ่อมันซักที คองี้เชิดตั้งเชียว อาโน่ นึกว่าสวยนักรึไง แน่จริง ทำไมต้องหลบหน้าหลบตา ไม่มองหน้าใครแถวนี้เลย ทำเป็นจองหอง ไม่เห็นหัวพวกเราอยู่ในสายตา ที่แท้ก็แค่กระหรี่ล่ะว้า ...เลยมองหน้าใครเค้าไม่ติด” เล่ามาถึงตรงนี้หลานชายฉันถอนใจเฮือกใหญ่ “ไร้สาระสิ้นดี นี่ล่ะนะ ชาวนาดูถูกกันเอง ไม่เชื่อว่ารายได้จากการทำนาสามารถสร้างฐานะได้ไม่แพ้อาชีพอื่น มันเป็นเรื่องของทัศนคติที่ไม่ดีเลย” “แล้วตกลง... เรื่องจริงมันเป็นยังไงเหรอ หนูทัพพีเล่าให้ป้าฟังมั่งจิ” “ลุงสิบแกเป็นพ่อม่าย เลี้ยงลูกสาวมาคนเดียว อันนี้จริง” “อืม... ซิงเกิ้นแด๊ด แล้วแม่ของลูกไปไหน?” “ทัพพ์ก็ไม่แน่ใจ... ไม่กล้าถาม ได้ยินเค้าลือกันว่า เป็นพวกศักดินาตกยาก มาอยู่กินกับลุงสิบตอนหนุ่มๆ แต่สุดท้ายก็ทนอยู่บ้านนาไม่ได้ ทิ้งแกกับลูกเล็กๆ ไปมีครอบครัวใหม่ในกรุงเทพ ตอนนี้คงเป็นไฮโซไฮซ้อคนใดคนหนึ่งในบรรดาที่เราเห็นฉุยฉายออกงานกันเป็นอาชีพนั่นแหละ” “ดราม่านะค้า น่าสงสารลุงสิบจัง” “ดีแล้วล่ะ ผู้หญิงที่วัตถุนิยมไม่เหมาะกับคนดีมีอุดมการณ์อย่างลุงสิบหรอก ...แล้วแกก็ไม่สนแล้วด้วย อายุปูนนี้ละ... แกกำลังสนุกกับงานพัฒนาการทำนาอินทรีย์ แล้วที่แกสร้างฐานะได้จนทุกวันนี้น่ะ ไม่ได้ขายลูกสาวกินนะ ขอโทษ...แกทำนาส่งลูกสาวเรียนจบโทเมกา” เวรกรรม... อีตาลุงจ้อนกับป้าเคียวดันเอาไปเล่าลือ หาว่าลูกสาวไปขายตัวเมืองนอก “ลุงสิบพูดเสมอเลย ถ้าชาวนาไม่ใช้ปุ๋ยยาก็รวยได้ แกทำให้ใครๆ ดูเป็นตัวอย่างว่า ถ้าประหยัดเอาค่าปุ๋ยค่ายาเอามาซื้อที่นา ยังเหลือส่งลูกเรียนนอกได้” “ป้าจี้จะได้ช่วยไปบอกความจริงให้ป๋าปาดชาวบ้านเข้าใจ จะได้ไม่เอาไปพูดกันผิดๆ สาดแกงอินเดียโครมๆๆ” “ไม่มีประโยชน์หรอกป้าจี้” ไม่มีประโยชน์จริงๆ ด้วย... เหมือนที่ทัพพีน้อยทำนายไว้ล่วงหน้า ตอนที่ฉันเจอป๋าจอห์นกับเคียวโกะซังอีกที ฉันพยายามอธิบายจนน้ำลายเป็นสายเลือด แต่ก็... “อู๊ย... อย่าไปเชื่อ โรงเรียนไอ้สิบมันโม้ ไม่ใส่ปุ๋ย ไม่ใส่ยา โฆษณาหลอกลวงประชาชนชัดๆ ...คนมันขายลูกสาวรวย ก็เลยมีปัญญาซื้อปุ๋ยดีๆ แพงๆ แล้วจ้างคนใส่ชุดไอ้โม่งดำมาแอบหว่านตอนกลางคืนไม่ให้ใครเห็น นามันถึงได้ข้าวตั้งเยอะ ไร่หนึ่งได้ตั้งร้อยกว่าถัง ชาวนานะเว้ย ไม่ใช่พ่อมด... แต่ป๋าน่ะ ไม่โดนมันหลอกง่ายๆ ...” “บ้าเด่ะ 555 ใครจะบ้าไปใส่ชุดไอ้โม่งหว่านปุ๋ยตอนกลางคืน? ไม่ใช่ลุงจ้อนคิดไม่ได้นะนั่น...” ทัพพีน้อยฟังแล้วทั้งโกรธทั้งขำ แล้วอธิบายให้ฉันเข้าใจว่า “...เราปรับปรุงดินด้วยการใช้เชื้อจุลินทรีย์ทำน้ำหมักชีวภาพที่เรียกว่าไอเอ็มโอ  ตะหาก” “อะโหน่... แล้วคิดดูนะว่า มีอย่างเหรอ ใครจะบ้าเปิดโรงเรียนชาวนาให้ชาวบ้านมาเรียนฟรีๆ เลี้ยงข้าวเลี้ยงขนมอีกต่างหาก จะเอาเงินที่ไหนมาผลาญแบบนี้?” “ก็คนมันเฮง มีลูกสาวเก่งนี่ หลอกเอาตังค์ฝรั่งมาหนับหนุนพ่อมันทำโรงเรียนน่ะเซ่” “เค้าเรียกว่า มั่วแบบโกอินเตอร์  เดี๋ยวก็ฝรั่ง เดี๋ยวก็ญี่ปุ่น เหอๆ...” “บ้าเด่ะ ลูกสาวลุงสิบน่ะ ไม่เคยมาสนใจกิจการของพ่อเลยนะ ทัพพ์ตะหาก เป็นคนทำเรื่องขอทุนมาทำโรงเรียน คืองี้นะ... ลุงสิบแกลองผิดลองถูกทำเกษตรธรรมชาติมาเป็นสิบปี พอตั้งตัวได้ก็ทำตามปณิธาน เริ่มช่วยสอนเพื่อนชาวนา ตอนที่ทัพพ์เจอลุงสิบน่ะ แกมีแค่เพิงเล็กๆ สร้างเองไว้ที่ขอบลานนวดข้าว สอนชาวบ้านคัดเมล็ดพันธุ์ ดูแมลง หมักปุ๋ย... ไม่ได้มีเอกสาร หรือหลักสูตรอะไร ทำแบบบ้านๆ ของแกไปเรื่อย แต่ทัพพ์โชคดี ได้ไปฝึกงานกับองค์กรเอกชนอยู่พักหนึ่ง รู้จักกับอาจารย์ที่บริหารมูลนิธิที่มีทุนช่วยเหลือการเกษตรในประเทศโลกที่สาม ก็เลยมาช่วยทำให้สิ่งที่ลุงสิบทำอยู่มีระบบมากขึ้น เข้าไปอยู่ในเครือข่ายเอ็นจีโอ  ที่มีแนวคิดใกล้เคียงกัน ลุงสิบจะได้ไม่ต้องเดินอยู่คนเดียว เพราะความจริง มีทั้งเพื่อนเกษตรกรที่ลงมือทำเหมือนแก เป็นเครือข่ายกระจายอยู่ตามภาคต่างๆ  จะได้แลกเปลี่ยนความรู้ประสบการณ์กัน สรุปว่า... ไม่ใช่ลูกสาวลุงสิบหรอก ทัพพ์เองแหละ ที่เป็นคนช่วยน้าสิบทำเอ็นจีโอ “ “ข้าก็ว่าแล้ว” ป๋าจอห์นได้ยินที่ฉันเล่าแล้วตบเข่าฉาดๆ “...ว่าแล้วเชียว ทำไมนามันถึงได้ข้าวเยอะนัก เพราะมันได้อาตี๋หน้าขาวคนนั้นมาช่วยทำจีเอ็มโอ  นี่เอง!” จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 10:48:25

ความคิดเห็นที่ 3 IMO = Indigenous Micro Organism  จุลินทรีย์ท้องถิ่น   NGO = Non-Government Organization องค์กรเอกชน   GMO = Genetically Modified Organism สิ่งมีชีวิตที่ได้มีการเปลี่ยนแปลงลักษณะทางพันธุกรรมโดยอาศัยเทคนิคทางพันธุวิศวกรรม จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 10:49:13

ความคิดเห็นที่ 4 “แล้วป้าจี้ไปเจอคุณย่าได้ไง?” “ป้าจี้ก็เดินไปบ้านแกน่ะสิ” “แล้วแกก็ออกมาเปิดประตูเหรอ เป็นไปได้ไง?” ไม่แปลกหรอกที่ทัพพีน้อยจะทำหน้าไม่เชื่ออย่างงั้น ก็คุณย่าแกน่ะ หูหนวกขั้นเทพ ฉันเคาะประตูอยู่นานมาก นึกว่าไม่มีคนอยู่บ้านซะแล้ว เลยนั่งปะเล่นกับเจ้าหมาหน้าย่นพันธุ์ไซด์สตรีดขี้อ้อนที่เดินติดขาฉันมาอยู่ที่บันได... แล้วทันใดนั้นเองเจ้าหน้าย่นก็ส่งเสียงหอนขึ้น... “อะบรู๋ววววว์...” แล้วตะกายข้ามตักฉันลอดใต้แขนไปทางข้างหลัง เมื่อฉันหมุนตัวกลับหลังก็พบกับ... “แว๊ก! ผีหลอก!!!” คุณยายแก่ๆ คนหนึ่งยืนยิ้มโชว์ฟันปลอมขาวจั๊วะอยู่เงียบๆ ไม่ให้ซุ่มให้เสียงในระยะประชิดตัว! “ไอ้นี่นี่... ทะลึ่ง เห็นข้าแล้วหอน นี่แน่ะ” คุณยายตบบ้องหูเจ้าย่นที่เข้าไปพันแข้งพันขาประจบสองป้าบ ก่อนจะหันมาทางฉัน “ ตะกี๊ เอ็งร้องว่าไงนะ?” แกเอามืออีกข้างที่ไม่ได้ลูบหัวเจ้าย่นขึ้นมาป้องหู “...:-)เร๊อะ? ว่าใครน่ะ?” “เย้ย... ม่ายช่ายค่า” ฉันจะพูดความจริงว่า ตะกี๊ฉันพูดคำว่า ‘ผีหลอก’ ก็กลัวแกจะเสียใจ เพราะเจ้าย่นคนเดียว ดันหอนซี้ซั๊วนี่นา “อ่า...หนูพูดว่า ‘ไส้กรอก’ น่ะค่ะ” ทำไมฉันถึงได้มั่วซั่วขนาดนี้นะ หวังใจว่าแกคงไม่ได้ยินอะไรเท่าไหร่ “ว่าไรน้า... ไอ้หอกเร๊อะ ต๊าย หยาบระคายเคือง” กรรม!... คุณยายหูหาเรื่องนี่ค้า “พูดดังๆ ซี่ เอ็งก็รู้อยู่แล้วว่าข้าน่ะหูไม่ค่อยดี นังฟายนี่” เอ่อ... คือว่า... สงสัยนอกจากหูไม่ดีแล้ว ตาแกก็คงไม่ดีด้วย เห็นฉันเป็น ‘ฟาย’ ไปได้ยังไงเนี่ย ฮือๆ... “สวัสดีค่ะ” ฉันตั้งสติได้ รีบแนะนำตัวก่อนที่แกจะเห็นเป็นตัวอะไรไปมากกว่านั้น “...หนูชื่อแองจี้ค่ะ” “ว่าอะไรนะ? ‘เอ็งจะขี้’ เร๊อะ ปวดขี้ก็ไปโน่นปาย... อย่ามาปล่อยเรี่ยราดแถวนี้นะ เดี๋ยวตีให้ตายเล้ย” แง๊... ฉันเปลี่ยนชื่อเป็น ‘เอ็งจะขี้’ ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? “เอ่อ... ไม่ใช่ค่ะ หนูชื่อแอง... จี้...” ยังค่ะ นังฟายอย่างฉันยังไม่ละฟามพยายาม “... แอง...จี้...ค่ะ” “หา... อะไรน้า... แยงขี้รึ? ท้องผูกล่ะสิ เป็นฟายน่ะ ต้องกินฟางกินหญ้า ไม่งั้นขี้ไม่ออก ต้องมานั่งแยง” ช่างเถอะค่ะๆ... ฉันจะชื่อ เอ็งจะขี้หรือแยงขี้ ก็คงไม่ดีอะไรไปกว่ากันหรอก เข้าประเด็นเลยดีกว่า “คุณยายขา เรือนไทยโบราณหลังเล็กที่อยู่ข้างต้นไม้ดอกสีแดงๆ ริมคลองนั่นเป็นของคุณยายใช่มั๊ยคะ?... เรือนไทยหลังเล็กๆ นั่นน่ะค่ะ ของคุณยายใช่มั๊ยคะ?” “อะไรน้า... หนอยมาดูถูกกันว่าของข้าเล็ก ของเอ็งก็ไม่ได้ใหญ่อะไรไปกว่าข้าหรอกน่า” ง่ะ... กว่าจะอธิบายให้แกเข้าใจถึงวัตถุประสงค์ของฉันได้ก็แทบหมดลม ยังดีที่แกยกให้ฉันง่ายๆ ทั้งๆ ที่ฉันจะขอซื้อ แต่แกไม่ขาย “ข้าน่ะ มีศักดิ์ศรี ไม่ขายสิทธิ์ขายเสียง ไม่รับเงินฟายหรอกนะ ห้าเหอๆ” เอาน่าแองเจล่า ฟายก็ฟาย อย่างน้อย คุณยายก็ยกเรือนหลังนั้นให้ “คุณยายขา คุณยายรู้ประวัติของบ้านหลังนั้นมั๊ยค้า ช่วยเล่าให้หนูฟังหน่อยนะค้า” ฉันทำเสียงอ้อน หวังหมดใจว่าคุณยายแกจะเล่าตำนานรักของฉันกับนักรบหนุ่มคนนั้น (ซึ่งฉันเดาว่าคงเป็นบรรพบุรุษต้นตระกูลคุณยาย) “อะไรนะ?” “หนูอยากรู้ประวัติของบ้านหลังนั้นค่ะ... ประวัติค่ะ” “อะไรนะ... หวัดเร๊อะ? อ๋อ...หวัดสองพันเก้า อู๊ย...อย่างข้าไม่กลัวร๊อก เย็ชกันเป็นวัน...” “หา?!... คุณยายว่าอะไรนะคะ?” “ก็เห็นมีหมอมาออกทีวี บอกว่าหวัดสองพันเก้าอะไรนี่ ที่เค้าเป็นๆ กันนั่นก็เพราะเย็ชกันเป็นวันไม่ใช่เร๊อะ” “เอ่อคือว่า...เอชวันเอ็นวัน” ฉันล่ะกลุ้มแทนกระทรวงสาธารณะสุขและองค์การอนามัยโลกจริงๆ “น่านแหละ กาจ๊อก แค่เป็นวัน... อย่างข้าน่ะ... เป็นเดือนก็ยังไหว ห้าเหอๆ” สาธุ ฉันรีบไหว้แกเพิ่มอีกสองที แล้วลาจากมา ในที่สุด ยุ้งข้าวโบราณอายุเก่าแก่หลายร้อยปีหลังนั้นก็กลายมาเป็นบ้านของฉันจนได้ แต่กว่าฉันจะได้ลงมือทำอะไรกับมัน ก็ต้องเถียงกับตาทัพพีแทบตาย “ไม่ได้นะป้าจี้ ถึงป้าจี้จะไม่เชื่อที่คนโบราณถือ แต่ถึงยังไงก็ต้องรอลุงสิบกลับมา แล้วขอแกเป็นเรื่องเป็นราวก่อน” “ก็แม่ลุงสิบเค้ายกให้ป้าจี้แล้วนี่” “ป้าจี้จะซี้ซั๊วโมเมบอกว่าคุณย่าให้ป้า แล้วไปยึดเอายุ้งข้าวของลุงสิบเค้ามาไม่ได้หรอก” “ทำไมจะไม่ได้ แม่ต้องใหญ่กว่าลูกสิ” ฉันดื้อและเอาแต่ใจที่สุด เวลาอยากได้อะไรมากๆ ช่วยไม่ได้นี่นา ก็ตาทัพพีนั่นแหละ เป็นคนตามใจฉันมาตั้งแต่เด็ก (โทษเค้าเฉยเลย หุหุ) ดังนั้นเขาต้องรับผิดชอบด้วยการโทรศัพท์ไปเจรจากับลุงสิบของเขาเดี๋ยวนั้น ฉันไม่รู้ว่าเขาพูดว่าอะไรและฝ่ายนั้นตอบกลับมาว่าอะไร แต่พอวางสาย ทัพพีก็หันมาบอกกับฉันว่า “ป้าจี้ซ้อมกราบสวยๆ ด้วยล่ะ สิ้นเดือนนี้แกกลับมา ทัพพ์จะพาป้าไปขอบคุณ” “เย้!... ใครจะไปทำอะไรเชยๆ แบบนั้น ลุงสิบใจดีขนาดนี้ ป้าจี้อยากจะกระโดดจูจุ๊บแกสักสองฟอดโตๆ จังเลย” “ถามเค้าสักคำก่อนมั๊ยป้า ว่าอยากได้รึเปล่า 555 ...นี่...ว่าแต่ ก่อนจะจูจุ๊บคนให้ของน่ะ อย่าลืมรางวัลของทูตฝีปากเอกคนนี้ซะก่อน” แน่นอน ฉันรีบกระโดดเข้าไปจู๊บตรงบุ๋มที่แก้มของทัพพีน้อยเสียงดังจ๊วบโดยไม่ต้องถามสักกะคำว่าอยากได้รึเปล่า... ตอนแรก ฉันคิดว่าจะย้ายยุ้งข้าวโบราณ...บ้านใหม่ของฉันมาปลูกไว้ข้างๆ บ้านตาทัพพี ฉันจะได้มีหลานชายคอยดูแล (คุณรู้ใช่ไหมคะว่าเรือนไทยโบราณที่ทำจากไม้จริงน่ะ สามารถถอดได้ประกอบได้ ย้ายเสร็จได้ภายในวันสองวัน ไม่ต้องใช้ตะปูสักตัวด้วยซ้ำ) แต่ว่า ฉันรู้สึกอาลัยภาพสาวน้อยทัดดอกไม้สีแดงนั่นเหลือเกิน ...เหมือนกับว่ายุ้งข้าวเก่าแก่หลังนี้ควรคู่อยู่ข้างต้นไม้ใหญ่ดอกสีแดงต้นนั้น “นั่นเค้าเรียกว่าต้นทองหลาง...” “ทองหลางเหรอ เห็นที่ริมคลองมีตั้งหลายต้น ...ตรงทางเข้าก็เห็นปลูกเป็นแนวเลย สวยเน๊อะ” “อื้ม... แถวนี้มีเยอะ ถึงขนาดมีตำบลใกล้ๆ นี่ชื่อบึงทองหลางเลยนะ แล้วก็เป็นต้นไม้ประจำจังหวัดปทุมธานีด้วย” “แต่ไม่มีต้นไหนสวยได้รูป สูงสง่าเหมือนต้นนี้... ป้าจี้ชอบจัง” “ต้นทองหลางมีอีกชื่อหนึ่ง เรียกว่า ‘ปาริชาติ’ เค้าเล่ากันว่า ปาริชาติเป็นต้นไม้ที่ขึ้นอยู่บนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ดอกของมันจะบานทุกหนึ่งร้อยปี ส่งกลิ่นหอมไปไกล... ใครก็ตามที่ได้กลิ่นดอกปาริชาติจะระลึกชาติได้“ “อา...ระลึกชาติได้!” ฉันรู้สึกหัวใจไหววูบทันทีที่ได้ยิน “น่าเสียดาย ดอกปาริชาติบนโลกบานทุกๆ ต้นปี แต่กลับไม่มีกลิ่นหอมไกลเหมือนปาริชาติบนสวรรค์ พวกเราเลยไม่ได้ระลึกชาติกัน” เพราะประโยคนั้นของทัพพีน้อยแท้ๆ ...ทำให้ฉันตัดสินใจไม่เปลี่ยนที่ตั้งของยุ้งข้าวโบราณ แต่จัดการตกแต่งใหม่ทำเป็นบ้านแล้วย้ายตัวเองเข้าไปอยู่ข้างต้นปาริชาติแทน จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 10:51:53

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 17:52:20

ความคิดเห็นที่ 6 มาตามเก็บค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 17:03:03