บทที่ 6
เวลาไม่เคยคอย
หลังจากที่ได้รู้ว่าผมผิดพลาดไปอีกแล้วในเรื่องการจะไปตามง้อทิพย์แต่ที่แน่ๆตอนนี้ที่อาจไม่ทันอีกอย่างหนึ่งคือการเรียนเพราะคิดว่ายังไงถ้าเกิดทิพย์เปลี่ยนใจอยู่ต่อแล้วเราเรียนต่อไม่ได้เองก็คงเป็นการยากที่จะได้เจอกัน
ช่วงนั้นหลังจากที่เข้าเรียนทุกวันจะต้องเอาที่จดมาลอกอีกรอบหนึ่งเพื่อที่เป็นการทวนซ้ำในตัวเองและแต่ละวิชาในห้องเรียนก็ต้องจดให้ได้มากสุดจดไม่ทันก็ลอกเอา ถึงตอนนี้ก็เลยมีเพื่อนในคณะมากขึ้นด้วยและทำให้รู้ประโยชน์ของห้องเชียร์ที่ให้จำชื่อกันเพราะถ้าไม่โดนบังคับตอนนั้นคงไม่รู้จะเรียกชื่อเพื่อนยังไง
ตอนนี้คือไม่รู้จะคุยกับทิพย์ยังไงเพราะไม่ได้โกรธเลยและเรื่องตัวเองก็เคลียแล้วแต่ไม่รู้ว่าจะทำไงดี
จนวันหนึ่งในห้องทดลองฟิสิกส์ก็นึกอะไรบางอย่างออกว่าหน้าต่างมีเฉลียงอยู่ยาวมากๆผมก็เลยปีนแล้วโดดไปลงเฉลียงแล้วทำคุดคู้ไวเหมือนตกลงไปโดยคิดว่าทิพย์จะมาดูเพราะเป็นห่วงแต่กลับไอ้เท่งเพื่อนผมก็วิ่งตามมาดู
พอเห็นผมกำลังนั่งอยู่เท่งก็รับมุขบอกแต้ตกไปข้างล่างแล้ว
แต่ก็ผิดแผนไปละเลยลุกขึ้นแล้วเดินอ้อมกลับมาเข้าห้องแต่ที่ทำให้จ๋อยสุดๆคือเห็นทิพย์หน้าซีดเหมือนจะเป็นลมเลวอีกแล้วผม
จากวันนั้นผ่านไปก็ไม่กล้าคิดอะไรเพื่อเป็นการง้อหรือกวนทิพย์อีกเพราะยิ่งทำยิ่งดูแย่แต่ก็รู้ว่าเขาแคร์เรามากๆและผมก็ไม่กล้าไปปรึกษาใคร
หลังๆก็มีไปอ่านหนังสือกับเพื่อนคนอื่นๆมั่งแต่ส่วนใหญ่จะเป็นกลุ่มออกไปจีบหญิงกินเหล้ากันซะมากกว่าแต่ก็นานไปกับพวกนี้ทีแต่ส่วนใหญ่ก็อยู่ห้องอ่านหนังสือสอบแล้วไปกับกลุ่มเพื่อนที่ชอบติวหนังสือกันแต่ไม่รู้ทำไมชอบไปอ่านหอหญิงฝั่งตรงข้ามหอผมกันจริง
การใช้ชีวิตก็ดำเนินไปเรื่อยเปื่อยๆแม้มีการแซวจากไอ้เล็กที่ห้องพักบ้างตอนดูดาราคนหนึ่งมาออกเกมโชว์แล้วบอกเนี่ยไอ้ทิพย์หน้าตาเหมือนดาราคนนี้เลยแต่สวยไม่เท่าแต่สำหรับผมนะผมว่าทิพย์สวยกว่าแต่ไม่พูดออกไปเพราะตอนนี้ต้องเรียนเป็นอันดับแรก
ผ่านการสอบปลายเทอมไปได้อย่างปวดหัวและพอรู้ชะตากรรมของตัวเองว่าน่าจะตกอยู่ 2 วิชาคือวิชาคณิตกับ Eng เพราะทำแบบฝึกหัดไม่พอและคะแนนเก็บน้อยแถมเพื่อนออกมาก็มีคนบอกทำได้กันจนเห็นแววมาแต่ไกล
ช่วงวันหยุด 2 อาทิตย์ก็กลับมาบ้านยาวเลยแต่อยู่ไปอยู่ไปก็ยิ่งคิดถึงทิพย์จนพ่อบ่นว่าเป็นอะไรแต่กลับกันแม่พาไปกินจนแทบจุกทุกวันเลยและอีกอย่างที่ต้องเริ่มคิดคือถ้าทิพย์หยุดไปเทอมเพื่อเตรียมสอบเอ็นจริงอย่างที่บอกจะเป็นยังไงแล้วจะบอกพ่อยังไงว่าจะเอ็นใหม่
พอเปิดเทอมมาก็ได้บทสรุปว่าทิพย์กลับจริงๆแล้วจะไปอ่านหนังสือที่บ้านหนึ่งเทอมไม่รู้ทำไงดีแต่ก็ต้องยอมเพราะเขาพูดว่าต้องทำ
วันที่ทิพย์ต้องกลับไปขึ้นรถไฟเพื่อนๆก็มาส่งกันแทบทั้งเมเจอร์แล้วรวมกันซื้อตุ๊กตาให้ทิพย์ตัวหนึ่งเป็นของขวัญส่วนผมพอเห็นก็นึกได้ว่าแล้วผมจะซื้ออะไรดีในวันนั้นตอนแรกก็ไม่ทันคิดพอเขาเริ่มขนของออกเพื่อจะไปกันถึงจะไปซื้อก็ได้สร้อยหนังมีจี้เป็นลูกแก้วอยู่ในกรงรูปหัวใจ
พอกลับมาก็รู้ว่าไปกันหมดแล้วและไม่รู้จะไปไงมีแต่จักรยานแล้วสถานีรถไฟไกลมากพอนึกได้ว่ามีเพื่อนที่มีรถมอร์เตอร์ไซด์อยู่และเคยยืมมาครั้งหนึ่งแล้วก็รีบขึ้นไปยืม
ทันทีที่ยืมได้ก็รีบลงมาพอดีกับตอนที่หารถเจอฝนก็ตกและเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆแต่ก็คิดไว้แค่ว่าถ้าตอนนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เจอหละเลยขี่ออกไปขับไปทางหน้ามหาวิทยาลัยพอเกือบครึ่งทางมอร์เตอร์ไซด์ก็ดับเพราะฝนตกหนักจนเครื่องเย็น
ตัวผมเองก็หนาวมากๆแต่ก็พยายามติดเครื่องเท่าไหร่ก็ไม่ติดจนเกือบจะถอดใจเครื่องรถก็ติดขึ้นมาพอดีเลยขับไปต่อด้วยความเร็วกว่าเดิมทั้งๆที่เพิ่งขี่มาเป็นครั้งที่ 3 แต่ก็ขับเร็วมาก
จนถึงถนนเส้นที่ตรงไปสถานีรถไฟก่อนไฟแดงแยกสุดท้ายด้วยความที่ไม่ชิน,ถนนมีรอยเล็กน้อยและลื่นมากทำให้รถผมล้ม ในตอนที่ล้มรถไถลไปประมาน 10เมตรและมีประกายไฟตรงที่วางเท้าไปตลอด
ผมคิดในใจว่าถ้าไฟติดหรือมีรถตามมาผมก็ตายแน่แต่ก็ไม่เป็นอะไรส่วนตัวผมเองไถลไปประมาน 5 เมตรแต่ตอนนั้นไม่คิดอะไรรู้แต่ต้องไปให้ทันเลยลุกขึ้นติดเครื่องแล้วไปต่อ
สุดท้ายก็มาทันเพื่อนหลายๆคนก็ตกใจมากเพราะเสื้อกับกางเกงขาดบางส่วนพอไปถึงเจอหน้าทิพย์กลับไม่พูดอะไรออกมาเลยผมมีแผลที่มือขวาอยู่ด้วยอารมณ์ผมก็ถามไปว่าจะไม่พูดอะไรเลยใช่ไหมที่ฉันเจ็บมาแบบนี้พอทิพย์ไม่พูดอะไรผมก็เลยไม่ให้สร้อยที่ซื้อให้
เช้าวันต่อมาผมก็ลุกออกจากเตียงไม่ไหวไม่ได้เจ็บอะไรมากมายแค่มีแผลถลอกที่มือและไหล่เพราะถนนลื่นมากในตอนนั้นแต่ก็ไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นผ่านไปได้ครึ่งวันไม่ได้ไปเรียนก็ต้องเอาเสื้อกับกางเกงที่ใส่ไปทิ้งเพราะขาดเป็นรูส่วนสร้อยเส้นนั้นก็เอามาใส่เอง
หลังจากที่ทิพย์ไปผมก็เคว้งมากๆเพราะตลอดเวลาถึงมีใครก็แค่คนรู้จักมาตลอดก็เลยเริ่มที่จะไปคบและพบเพื่อนต่างคณะมากขึ้นและไปก็คิดว่าคงไม่ได้เจออีกแล้วไม่รู้ว่าจะทำยังไง
เพื่อนที่ไปคุยแล้วรู้สึกว่าชอบพอสมควรก็มีที่อยู่คณะมนุษย์ที่เคยเป็นดี้มาก่อนแต่ก็ไม่ได้มีอะไรเกินนอกจากคุยเล่นกันกับอีกคนที่ชื่อ อ้นอยู่คณะสังคมศาสตร์
แต่ผมก็เลือกที่จะคุยกับอ้นมากว่าเพราะดูเป็นคนที่เรียบร้อยใกล้กับผมหน่อยแต่ก็ใช่ว่าผมจะลืมทิพย์นะครับไม่ลืมหรอกเพียงแต่ไม่รู้จะทำยังไงไม่สามารถติดต่อได้เอาเลยและนอกจาก 2 คนนี้ก็
ไปจีบอื่นๆอีกมากมายลองจีบลองตามดูเพราะเคว้งมากๆยิ่งกว่าตอนแรกที่มาถึงในมหาวิทยาลัยอีกแต่ก็ไม่ได้แคร์ใครจริงๆอยากเลิกก็เลิกไม่คิดจะง้อเพราะแม้จะทำยังไงก็ไม่รู้สึกเหมือนกับตอนที่จีบทิพย์เลยจริงๆ
แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 54 18:16:05
แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 54 18:15:03
แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 54 17:31:36
แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 54 17:27:04
แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 54 17:25:13
นิยายมันก็แค่...........นิยาย(บทที่4-7)
