ความคิดเห็นที่ 1 สาปพิษฐาน ตอนที่ 7           นายหัวชิงฉัตรหยิบกล่องโลหะออกมาวางเคียงคู่กับเอกสารโบราณชิ้นสำคัญ เขาวางกล่องอย่างทะนุถนอมด้วยตระหนักถึงสิ่งล้ำค่าที่อยู่ภายในนั้นเป็นอย่างดี ก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับตำราเก่ากรอบเบื้องหน้า              หนังสือหรือเอกสารเล่มนั้นค่อยๆถูกพลิกออกอ่านอีกครั้งอย่างระมัดระวัง หลังจากที่เขาไม่ได้เปิดมันออกมาเป็นเวลานานแสนนานแล้ว ชิงฉัตร ธารานพรัตน์ไม่แน่ใจว่าความเก่าจนเหลืองกรอบของชิ้นเอกสารจะบอบบางสักเพียงใด จึงต้องค่อยๆบรรจงพลิกแต่ละแผ่นเพื่อมองหาสิ่งที่ต้องการอย่างระมัดระวัง            อันที่จริงเอกสารโบราณชิ้นนี้ สามารถนำไปถ่ายไมโครฟิล์มหรือสแกนเก็บเอาไว้ในรูปไฟล์คอมพิวเตอร์ได้ไม่ยากเย็นเลย แต่เขาก็ตัดสินใจไม่ทำเช่นนั้น ด้วยไม่ต้องการให้ “ข้อมูล”บางอย่างที่อยู่ในแผ่นเอกสาร หลุดรอดไปสู่สายตาผู้อื่น เขาต้องการความมั่นใจว่ามันจะต้องมีอยู่เพียงชิ้นเดียว และอยู่ในกำมือของเขาเพียงคนูเดียวเท่านั้น!!      อา... ในที่สุด เขาก็พบสิ่งที่ต้องการแล้ว...            ว่าที่นักการเมืองท้องถิ่นผู้สนใจของโบราณยิ้มกว้างกับตัวเองอย่างปิติ เมื่อพลิกเปิดมาถึงแผ่นสำคัญที่ต้องการ มันคือรูปของแผนที่เดินเรือสมัยโบราณที่วาดด้วยลายเส้นหยาบๆและกำหนดทิศทางด้วยสัญลักษณ์ของแผนที่เดินเรือในสมัยก่อน ตัวอักษรที่จารบนแผ่นกระดาษแทบจะลบเลือนไปกับกาลเวลา กระนั้นก็ยังพอมองเห็นว่ามันมิใช่อักษรไทยในปัจจุบัน      นิ้วมือแกร่งเกร็งค่อยไล่ไปตามเนื้อกระดาษที่แทบเปื่อยยุ่ยจนกรอบคามือด้วยความตื่นเต้นเกินระงับ ระหว่างการหวนนึกถึงที่มาของเอกสารโบราณชิ้นนี้ ก่อนที่มันจะไปหยุดยังตำแหน่งหนึ่งซึ่งมีสัญลักษณ์ของแนวคลื่นล้อมรอบ... นั่นคือท้องทะเล และตัวอักษราภาษาโบราณนั้นเขาก็สามารถถอดความออกมาได้ชัดเจนก่อนหน้านั้นแล้ว หากคราวนี้ราวกับมันจะส่งเสียงก้องกังวานในโสตประสาทของนายหัวหนุ่มใหญ่ จนถึงกับทำให้นิ้วมือสั่นระริก          บุหรงปุระ... หรือในความหมายอีกนัยหนึ่งก็คือนครแห่งนกยูงตามศัพท์ภาษาชวา       และแน่นอนว่า สัญลักษณ์เบื้องหน้าอันหมายถึงเกาะบุหรง นั่นก็คือ... เกาะนกยูง!!                                   ********************         ตั้งแต่จำความได้ เด็กชายฉัตรไม่เคยรู้สึกถึงความหวั่นกลัวใดๆมาก่อนในชีวิต ไม่เคยมีสิ่งใดมาทำให้เขาเกิดความหวาดกลัวได้สักอย่างเดียว ยิ่งเรื่องการชกต่อยต่อสู้นั้นยิ่งสบายมาก ไม่ว่าจะเป็นกับคู่ปรปักษ์ที่อยู่ในรุ่นราวคราวเดียวกันหรือจะต่างรุ่นต่างขนาด ไอ้ฉัตรหรือชิงฉัตรในปัจจุบันก็ได้เผชิญมาแล้วชนิดสู้ยิบตาจนได้รับการซูฮกให้เป็น “ลูกพี่” ของบรรดาเด็กๆในละแวกนั้น ตราบจนกระทั่งเขาได้มีโอกาส... การเผชิญหน้ากับความตายเป็นครั้งแรก!                เตี่ยหรือผู้เป็นบิดาชาวจีนโพ้นทะเลและเข้ามาอาศัยในเขตชายฝั่งเมืองกระบี่มาตั้งแต่ยังเป็นเด็กหนุ่ม และยึดอาชีพเป็นชาวประมงมาโดยตลอด โกไฮ้หรือที่เด็กชายเรียกขานว่าเตี่ยมักจะนำลูกชายคนโตและเป็นคนโปรดให้คอยติดตามไปออกทะเลด้วยเสมอตั้งแต่เขายังเป็นเพียงเด็กน้อยไร้เดียงสา            การเผชิญมรสุมคลื่นลมต่างๆในท้องทะเลกลายเป็นเรื่องปกติชินตาสำหรับเด็กชาย คลื่นลมและการใช้ชีวิตช่วยหล่อหลอมให้ไอ้ฉัตรกลายเป็นคนแกร่งกล้าและทรหดเกินวัย มองเห็นความวิปริตแปรปรวนของธรรมชาติเป็นเรื่องปกติสามัญ ตราบจนเหตุการณ์สำคัญเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้นเมื่อตอนที่เขาอายุได้เพียงสิบสามย่างสิบสี่ขวบ และทำให้ต้องจดจำมันไปจนตลอดชีวิต...            “พายุกำลังจะมา...”         เสียงเตี่ยอุทานเมื่อเบิ่งสายตาผ่านผิวคลื่นอันนิ่งสนิท ไร้สรรพเสียงของกระแสลมและระลอกคลื่นกระเพื่อมไหวเฉกปกติ และไม่ใช่ลักษณะของ “น้ำตาย”อย่างที่เคยเป็น      “จำไว้อาฉัตร เวลาเราจะออกทะเล ต้องดูด้วยว่าเป็นช่วงน้ำตายหรือน้ำใหญ่ ถ้าน้ำตาย น้ำจะนิ่งสนิทไม่มีขึ้นลง เราจะลงดำหรือจับปลาได้ แต่ถ้าเดือนสว่างมักจะเป็นเวลาน้ำใหญ่... น้ำที่เราเห็นจะขึ้นลงเร็ว แสดงว่ากระแสน้ำข้างใต้แรงจัด ต้องรีบกลับเข้าฝั่ง”           คำสอนของเตี่ยยังก้องอยู่ในสองหูของเขา แต่สภาพที่เห็นเบื้องหน้านี้กลับไม่ใช่ “น้ำตาย”อย่างที่เข้าใจแต่แรก       “เราจะกลับกันหรือป๊ะ หรือจะไปวางอวนกันต่อ?”           บังรอน ลูกเรือคนหนึ่งก้าวเข้ามาถามจากในห้องเครื่อง ใบหน้ารกเรื้อด้วยหนวดเคราเต็มไปด้วยริ้วรอยของความวิตกกังวล พวกลูกเรือส่วนใหญ่เป็นชาวมุสลิมจะเรียกเตี่ยของเขาว่าป๊ะด้วยความนับถือเสมือนพ่อผู้คอยดูแลทุกข์สุขตลอดการใช้ชีวิตอยู่บนเรือ ในขณะที่บางคนอาจจะเรียกอย่างนับถือว่า “ไต๋” ซึ่งย่นย่อมาจากตำแหน่งไต้ก๋งเรือนั่นเอง               ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าวันนี้ยังไม่ได้ปลาสักตัวเดียวราวกับพวกมันจะรู้ท่าแล้วพากันหลบลี้ไปซ่อนอยู่ใต้บาดาลกันหมด ตอนนี้ก็เหลือระยะเวลาอีกไม่ไกลแล้วก็จะมาถึงเกาะที่มองเห็นลิบๆเป็นเงาตะคุ่มอยู่ด้านหน้า กระแสลมเริ่มพัดอื้ออึงทั้งที่ไม่มีวี่แววของมรสุมมาก่อนหน้า           เตี่ยจึงเป็นฝ่ายตัดสินใจ            “เอางี้แล้วกัน พวกเราเอาเรือเข้าหลบพายุที่เกาะข้างหน้าก่อนดีกว่า ถ้าย้อนกลับเข้าฝั่งก็คงจะไม่ทัน”            “เกาะ?”           เตี่ยชี้มือออกไป ม่านพายุไล่มาด้านหลังเป็นสีคล้ำทะมึน ในขณะที่ด้านหน้าไกลออกไปคล้ายมีกลุ่มหมอกรางเลือน ในความสลัวนั้นเขามองเห็นแนวเกาะสีเข้มรำไรอยู่ระหว่างแนวหมอกพร่าจาง          บังรอนพยักหน้าและหันไปพูดคุยกับสหายที่ควบคุมพังงาเรือ ไม่นานเลยห่าฝนก็พรมพร่างลงมาจนท้องทะเลกลายเป็นสีขาวละลานตา ภาพอันสวยงามเบื้องหน้าไม่ต่างกับสรวงสวรรค์ก็แปรเปลี่ยนเป็นขุมนรกในชั่วพริบตาหลังจากนั้น เมื่อท้องฟ้าอันกระจ่างจ้าเริ่มสลัวลงจนมืดมิด ความขาวพร่างมลายหายไปราวกับถูกผืนผ้าขนาดใหญ่คลุมทับผืนฟ้าเอาไว้จนหมดสิ้น        เสียงกระหน่ำของเม็ดฝนอันหนาหนักยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆบ่งชัดถึงลมมรสุมที่เคลื่อนที่เข้าหา และแล้วคลื่นยักษ์สูงท่วมศีรษะก็โหมทะยานเข้าสาดซัดเรือหาปลาลำน้อยจนเหวี่ยงไปมาระหว่างสองยอดคลื่น ราวกับมันกำลังหฤหรรษ์ต่อการหยอกล้อชีวิตน้อยๆบนเรือลำนั้น          เตี่ยรีบสั่งการให้นำเรือเข้าเลียบเกาะที่ปรากฏเบื้องหน้า มันเหมือนจะเลื่อนระยะทางไกลออกไป นานแสนนานและช้าแสนช้ากว่าที่เรือลำประมงพื้นบ้านลำน้อยจะสามารถพาตัวเองมาถึงชายฝั่งของเกาะเพื่อหลบพายุได้สำเร็จ เล่นเอาทุกคนถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก       “เกาะอะไรน่ะไต๋ ทำไมพวกเราไม่เคยเห็นมาก่อน?”         ลูกเรือที่ทำงานกับเตี่ยของฉัตรมาก่อนโพล่งถามขึ้น ความตื่นตระหนกต่อพายุขนาดยักษ์ที่เกิดขึ้นทำให้ไม่ทันสังเกตมาก่อน ตราบจนเมื่อนำเรือเข้าเทียบชายฝั่งสำเร็จนั่นเอง จึงเริ่มมองเห็นถึงความผิดปกติ          “มันเหมือนไม่มีคนอยู่เลยนะไต๋”          เขามองเห็นพ่อของตนก้าวลงไปเหยียบพื้นเกาะเป็นคนแรก พลางสอดส่ายสายตาหาแสงไฟหรือบ้านเรือนสักหลังบนเกาะเล็กๆแห่งนี้ หากไม่พบสิ่งใดนอกจากต้นไม้ที่ขึ้นจนร่มครึ้มหนาแน่น และแนวหินปูนเว้าแหว่งของเชิงผากับหินโสโครกเต็มไปหมด ไม่มีแสงจากที่ใดปรากฏแม้แต่ดวงจันทร์บนฟ้าก็ยังกลืนหายไปกับความมืดทมิฬรอบด้าน            เสียงลมพายุพัดซัดซ่าปะทะพร้อมเม็ดฝนเริ่มหนาตาขึ้นทุกขณะ ทำให้ไม่มีใครสังเกตถึงความผิดปกตินอกจากการหลบหนีลมพายุที่รัวกระหน่ำเข้ามารอบด้านในขณะนี้ หัวหน้าเรือประมงพยักหน้าให้ลูกน้องตามลงมา ไม่ไกลนักเขามองเห็นถ้ำหินปูนขนาดใหญ่พอสำหรับให้ทุกคนเข้าไปหลบอยู่ภายในนั้นได้อย่างปลอดภัย        แม้ลูกเรือบางคนจะไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไร แต่สถานการณ์เลวร้ายของธรรมชาติในขณะนั้นก็ไม่อาจจะทำให้ฝืนปฏิเสธได้ เด็กชายต้องช่วยขนสัมภาระบางส่วนที่จำเป็นนำลงจากเรือไปด้วย        แสงจากไฟฉายส่องสะท้อนประกายวูบวับของผลึกหินภายในถ้ำ อันเป็นส่วนผสมของหิน เขี้ยวหนุมาน ทำให้ภายในถ้ำสว่างเรืองรองขึ้นมาอย่างประหลาด         “อาฉัตร ลื้อรีบพักผ่อนเอาแรงก่อน ถ้าพายุหยุดเมื่อไร จะได้รีบออกเดินทาง”          เตี่ยบอกกับเขาและบรรดาลูกเรือเช่นนั้นทันทีที่ก่อไฟสำเร็จ จากนั้นทุกคนก็เอนกายลงนอนอีกด้านหนึ่งของถ้ำโดยมีบังรอน รับหน้าที่เฝ้ายาม เด็กชายค่อยๆล้มตัวลงยังอีกด้านหนึ่ง พยายามมองผ่านม่านสายฝนจากปากถ้ำออกไป แล้วความง่วงงุนเหมือนต้องมนตร์สะกดก็คืบคลานเข้ามาก่อนที่เจ้าตัวจะผล็อยหลับไปในมิช้า...          “พวกมันมาแล้วววววววววววววววว”         “เสียงใคร???”               ในความเงียบสนิทที่สดับเพียงเสียงลมหายใจแผ่ว เด็กชายสะดุ้งตื่นขึ้นเองโดยอัตโนมัติคล้ายมีสังหรณ์ประหลาด เสียงบางอย่างดังขึ้นคล้ายเสียงซุบซิบกันอย่างแผ่วเบาหลายเสียง ฉัตรหันมองไปรอบด้านด้วยความสงสัยมากกว่าจะเป็นความตื่นกลัว พ่อยังนอนหลับสนิท ผ้าขาวม้าพาดปิดใบหน้าเอาไว้มีเพียงเสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ และเมื่อมองไปด้านปากถ้ำ ร่างของบังรอนก็เอนพิงกับผนังถ้ำด้านหนึ่งม่อยหลับไปแล้วเช่นกัน แสงไฟจากกองฟืนที่จุดเอาไว้ กำลังมอดลงจนเหลือเพียงถ่านแดงๆอยู่ไม่กี่ก้อน วูบนั้นเอง เมื่อเขาหันกลับไปเบื้องหลัง        แล้วจึงได้เห็น...      ประกายเรืองๆสีแดงก่ำประดุจก้อนทับทิมนับร้อยพันเม็ดส่องแสงวูบวับอยู่ยังด้านในหลืบถ้ำลึกเข้าไป สิ่งนั้นยั่วตายวนใจสร้างความฉงนฉงายใคร่รู้ให้บังเกิด จนเด็กชายมิอาจนิ่งเฉยได้อีกต่อไป เขารีบผุดลุกขึ้นแล้วก้าวเดินตามเข้าไปด้านในเวิ้งถ้ำอย่างระมัดระวัง         แสงสีแดงหายลับไปแล้วเมื่อเด็กชายฉายไฟฉายขึ้น แต่ภายในถ้ำด้านในกลับมีทางเดินคดเคี้ยวลึกเข้าไปเรื่อยๆเหมือนเป็นเส้นทางธรรมชาติใต้ผืนดินที่ท้าทายให้ก้าวเข้าไป เมื่อผ่านช่วงเวิ้งอุโมงค์อันประกอบด้วยแนวหินงอก หินย้อยละลานตา ยิ่งเมื่อฉายไฟสะท้อนออกไป เงาเลื่อมพรายเหล่านั้นก็ยิ่งวูบวับไปมาราวกับประดับประดาด้วยเกล็ดเพชรพลอย พาให้ความง่วงงุนแต่แรกมลายหายไปจนหมดสิ้น รู้สึกเหมือนกับเดินอยู่ในอุทยานสวนสวรรค์ที่ไม่เคยพานพบมาก่อน         และสิ่งหนึ่งก็ปรากฏขึ้นที่ผนังด้านหนึ่งของถ้ำ          กล่องอะไร?           มองเห็นเพียงวัตถุขนาดไม่เกินคืบมือสะท้อนแสงไฟฉายเรืองรองผิดปกติจากประกายเงาเงินรอบด้าน เด็กชายก้าวตรงเข้าไประหว่างซอกแง่งหินที่เว้าเข้าไปแล้วล้วงสิ่งนั้นออกมาพิจารณาด้วยความพิศวง        เป็นกล่องเนื้อโลหะประหลาดตา ลวดลายสลักเสลาอย่างงดงามและที่สำคัญมันผนึกเอาไว้อย่างแนบแน่นราวกับเจ้าของมิต้องการให้ผู้ใดเปิดมันออกจากกัน เด็กชายวางไฟฉายลงข้างตัว แล้วพยายามแกะงัดเท่าที่จะมีกำลังแต่ความแข็งแกร่งของเนื้อโลหะก็ทำให้ไม่ประสบความสำเร็จดังใจปรารถนา       และจังหวะนั้นเอง แสงอ่อนจางของไฟฉายก็ดับวูบลงในฉับพลัน!!         มาาาาาาาาาาาห์ห์ห์      คราวนี้เสียงเพรียกโหยหวนทวีเสียงเซ็งแซ่ประสานกันขึ้นเพียงแผ่วเบา ก่อนจะทวีความกังวานมากยิ่งขึ้นจนระงมไปทั่วทั้งบริเวณ บัดนี้หลืบถ้ำด้านในก็พราวพร่างไปด้วยประกายแดงก่ำแต้มประไปตามพื้นผนังถ้ำและรายรอบ จนดูเหมือนว่าเด็กชายกำลังก้าวเข้ามายืนอยู่ท่ามกลางดวงดารานับร้อยพันที่ต่างกันส่องแสงระยิบระยับแข่งขันกันจนงดงามเหลือพรรณนา      และเพียงชั่วพริบตาเมื่อแสงดารกาเหล่านั้นดับวูบลงพร้อมกันจนเหลือแต่เพียงความมืดมิดรายล้อมไม่ต่างกับอยู่ในขุมนรก!!     เด็กชายสัมผัสถึงกระแสลมยะเยือกพัดเป่าผ่านเข้ามาตามช่องทางเมื่อครู่แล้วหยุดชะงักงัน ตามมาด้วยกลิ่นบางอย่างฟุ้งตลบไปทั่วบริเวณ มันเป็นกลิ่นเหม็นสาบสางกรุ่นระอุอย่างน่าสยดสยอง เสียงหอบหายใจหนักหน่วง เสียงฟืดฟาด และเสียงครวญครางด้วยความกระหายสุดระงับ!!     หิวววววววววววว     รับรู้ถึงมือแข็งเกร็งหยาบกระด้างและเล็บคมกริบนับร้อยพันพุ่งเข้ามาเพื่อแก่งแย่ง ฉุดกระชากร่างกายราวกับเป็นเหยื่อที่กำลังถูกรุมล้อมจากสัตว์ที่โหยหิว เด็กชายเกือบจะกรีดร้องออกมาแล้ว หากแสงสว่างวาบคล้ายขีดอสนีบาตก็ปรากฏขึ้นเพียงวูบเดียว      วูบนั้นเอง เด็กชายฉัตรสาบานว่าจะไม่ลืมภาพนั้นไปจนตลอดชีวิต!!     ไม่ต่างกับการตกไปอยู่ท่ามกลางกล่มสัตว์นรกที่กำลังโหยหิวหื่นกระหายนับร้อยพันตัว สิ่งมีชีวิตที่ไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นมนุษย์ ด้วยมีร่างกายผ่ายผอมจนเห็นแต่ซี่โครงไหวเพยิบพะยาบยามร่างนั้นสูดลมหายใจเข้าออกและโครงกระดูกศีรษะบิดเบี้ยวผิดรูปราวกับถูกปั้นขึ้นมาใหม่ด้วยน้ำมืออสุรกาย มีเพียงดวงตาปูดโปนจนแทบจะทะลักออกมานอกเบ้าและแดงก่ำที่เปล่งประกายเจิดจ้านั้นเอง  อันเป็นต้นกำเนิดแสงราวทับทิมแต่แรกเห็นนั้น     “ไม่... โอไม่!!”     มิใช่เสียงเปล่งอุทานของเด็กชาย หากแต่เปล่งประสานขึ้นพร้อมกันด้วยความรู้สึกแห่งความหวั่นเกรงของบรรดาอสูรจากขุมนรกเหล่านั้น     “ปะตาปา!!”     เสียงกรีดร้องเซ็งแซ่ของพวกมันต่างประสานสำเนียงจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์ หากเขาก็หมดสิ้นความยับยั้งชั่งใจอีกต่อไป สติสุดท้ายที่ยังคงเหลืออยู่สั่งให้ออกวิ่งให้ไกลที่สุด เด็กชายพุ่งร่างแหวกผ่านฝูงอสุรกายเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว ไม่มีเวลาแม้แต่จะติดใจสงสัยใดๆ เมื่อร่างวิปริตของกลุ่มพวกมันแตกฮือแล้วแหวกเป็นช่องออกจากกันโดยดุษณี ปล่อยให้เด็กชายตัวน้อยสามารถวิ่งทะลุผ่านอุโมงค์ที่เข้ามาแต่แรกออกไปสู่เวิ้งถ้ำด้านนอกได้สำเร็จ     นานเหมือนชั่วกัปกัลป์จนลมหายใจแทบขาดห้วงเมื่อเขามาถึงลานเวิ้งถ้ำด้านหน้า มองเห็นดวงจันทร์จากปล่องปากถ้ำด้านนอกกำลังทอแสงอร่ามเหลืองเจิดจ้าบนขอบฟ้าปราศจากเมฆบดบัง  หากเมื่อเบนสายตาลงมายังเบื้องล่างนั้นต่างหากที่ทำให้เด็กชายตัวน้อยถึงกับยืนตกตะลึงอยู่กับที่ ร่างกายสั่นสะท้าน รู้สึกถึงความเย็นเฉียบแผ่ซ่านตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า     เตี่ย!!     แสงสุกสกาวของดวงจันทร์ส่องทาบลงมาบนร่างลูกเรือและผู้เป็นบิดาที่นอนเรียงรายกันอยู่เบื้องหน้าไม่ต่างกับทะเลมนุษย์ นวลแสงทอจับให้เห็นใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดก่อนชีวิตจะหลุดลอยออกจากร่างของทุกคน!  เหนืออื่นใดคือร่างเหล่านั้นมีสภาพร่างกายขาดวิ่น เต็มไปด้วยริ้วรอยบาดแผลและโลหิตไหลเกรอะกรังเหมือนกับถูกรุมกัดกินจากฝูงสัตว์อันหิวโหยและตะกรุมตะกรามจนแทบไม่เหลือชิ้นดี ดวงตาข้างหนึ่งของพ่อเบิกโพลงจ้องมองมายังผู้เป็นลูกชายอย่างไร้วี่แวว ในขณะที่อีกข้างหนึ่งหวำลึกลงไปจากการถูกควักให้หลุดออกมานอกเบ้า!     เด็กชายฉัตรมองย้อนกลับไป เห็นแต่เพียงสีแดงก่ำเจิดจ้าของนัยน์ตาอสุรกายเหล่านั้น เรืองรองอยู่ภายในถ้ำนรกที่ตนเองเพิ่งวิ่งออกมา ประกายก่ำโกเมนยังนิ่งรออยู่ด้านในโดยไม่มีการขยับเขยื้อนองคาพยพใดๆทั้งที่พวกมันสามารถเข้ามากลุ้มรุมทำร้ายเด็กตัวเล็กๆที่เหลือรอดูเพียงคนเดียวได้โดยไม่ต้องคณามือเลยด้วยซ้ำ       เขาพยายามกระถดร่างถอยออกไปช้าๆ รู้ดีว่าไม่มีประโยชน์จะอยู่ภายในนี้อีกต่อไป ทุกคนในที่นี้ล้วนตายกันหมดสิ้นแล้ว และเขาก็จะต้องเอาชีวิตรอดกลับออกไปให้ได้!      ดูเหมือนพวกมันจะรีรออยู่ด้านใน เขาสัมผัสถึงความหวั่นเกรงพะวักพะวนของพวกมันที่กลมกลืนไปกับความหื่นกระหาย โอกาสที่เหลือเพียงครั้งสุดท้าย เด็กชายรีบคว้ากล่องโลหะที่ได้มาโดยบังเอิญเอาไว้แนบอกแล้วออกวิ่งตรงไปยังปล่องปากถ้ำด้านหน้า   โดยไม่หันกลับออกไปอีก แม้แต่จะมองใบหน้าของเตี่ยที่เหลือแต่เพียงส่วนศีรษะห้อยตกบนพื้น!!         ไม่รู้ว่าวิ่งตรงขึ้นไปถึงจุดจอดเรือหาปลาลำนั้นได้อย่างไร มันลอยลำกระเพื่อมไหวอยู่แล้วที่ชายหาด เหมือนรอคอยเจ้าของเรือคนสุดท้ายที่ยังมีชีวิตอยู่ด้วยความหวังอันริบหรี่        เขาออกแรงกระโจนพรวดเดียวขึ้นไปถึงกราบเรือแล้ววิ่งตรงดิ่งเข้าไปยังห้องเครื่อง ด้วยประสบการณ์ที่คุ้นเคยพบเห็นมาตั้งแต่วัยเยาว์ เด็กชายใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีอยู่สตาร์ทเครื่องยนต์แล้วรีบบังคับให้เรือเคลื่อนตัวออกจากแนวชายฝั่งด้วยหัวใจเต้นระทึก อุปาทานเหมือนกับปีศาจนรกเหล่านั้นกำลังวิ่งกรูกันไล่ตามมาโดยไม่ขาดสาย      หักความหวาดกลัวที่พุ่งทะยานจนแทบเข่าอ่อนหมดเรี่ยวแรงให้ปลาสนาการไปก่อนจะไม่เหลือเรี่ยวแรงใดๆเหลืออยู่อีกสำหรับการหนีเอาชีวิตรอด เด็กชายพยายามหมุนพังงาอันแข็งค้างจนเจ็บร้าวไปทั้งมือ อย่างช้าๆเมื่อมันเริ่มเคลื่อนตัวห่างออกไปเรื่อยๆเหมือนไม่เต็มใจเพื่อออกสู่ท้องทะเลในทิศทางที่เข้าหาฝั่งแผ่นดิน        วูบหนึ่งของสังหรณ์ประหลาด เมื่ออดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองด้านหลัง ทั้งที่ประสาทสัมผัสพยายามเหนี่ยวรั้งหักห้ามเอาไว้เต็มที่        ก่อนที่จะเบิกนัยน์ตากว้างเหมือนกับภาพที่มองเห็นเป็นเพียงนิมิตฝันหรือภาพลวงตา        ในแสงจันทราสุกสกาวเบื้องบน ส่องรัศมีสว่างเจิดจ้าจนเห็นทัศนียภาพของท้องทะเลราบเรียบไร้คลื่นลมราวกับไม่เคยมีมรสุมมาแผ้วพาน และมีเพียงระลอกคลื่นน้อยๆทอดยาวไกลไปจนจรดเส้นขอบฟ้าที่ลาดต่ำลงมาแตะกันกับผืนนทีจนหลอมรวมเป็นเนื้อเดียว ปราศจากเกาะแก่งใดๆปรากฏขึ้นแม้แต่น้อย       ไม่มีสักอย่างเดียว!!         เมื่อนั้นเอง เด็กชายส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความหวาดกลัวที่อัดอั้นจนพลุ่งขึ้นมาเกินระงับ ก่อนสติจะโบยบินหลุดออกไปจากร่าง...                        *********************           มีคนมาพบร่างของเขานอนสลบไสลบนเรือที่ลอยมาเกยฝั่งในเช้ามืดวันรุ่งขึ้น เด็กชายฉัตรไม่ได้สติใดๆ เมื่อฟื้นตื่นขึ้นมาก็เอาแต่นอนซมด้วยพิษไข้สูง เอาแต่พร่ำเพ้อถึงแต่ชื่อประหลาดที่ไม่มีผู้ใดเข้าใจความหมายตลอดระยะเวลาเกือบเดือน ในขณะที่ผู้เป็นบิดาและลูกเรือหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอยโดยไม่มีผู้ใดทราบความจริง หลายคนคิดว่าทุกคนคงจะเสียชีวิตจากพายุใหญ่ในเหตุการณ์ก่อนหน้า เด็กชายคนเดียวที่รอดชีวิตมาอย่างปาฏิหาริย์ก็คงจะหวาดกลัวต่อสภาพเลวร้ายของธรรมชาติเสียจนสติฟั่นเฟือนไปอย่างน่าเวทนา     ฉัตรไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใครอีกเลย เด็กชายย้อนกลับไปที่ลำเรือซึ่งบัดนี้ถูกนำมาเตรียมขึ้นคานไว้ ก่อนจะแอบเข้าไปยังห้องเครื่องด้านในโดยไม่มีผู้ใดสงสัย ภายในมีช่องขนาดเล็กสำหรับเก็บซ่อนข้าวของมีค่าที่เขารับรู้กับบิดาเพียงสองคน เด็กน้อยล้วงเข้าไปด้านในแล้วบรรจงหยิบของสำคัญอันเป็นพยานหลักฐานชิ้นเดียวที่บ่งว่าเขาไปถึง “ที่นั่น” มาจริงๆ      กล่องโลหะสีเงินอมดำดูเหมือนจะมีสภาพหมองคล้ำเก่าคร่ำแตกต่างจากภาพที่มองเห็นในราตรีนั้นราวกับเป็นคนละชิ้น     และคราวนี้เมื่อเขากดรอยสลักที่ขอบกล่อง มันก็ดีดตัวหลุดออกจากกันอย่างง่ายดาย เหมือนกับรอคอยให้เขาเปิดมันออกดังปรารถนา     ด้วยมืออันสั่นเทาเขาหยิบสิ่งที่อยู่ในนั้นออกมาพิจารณาด้วยความพิศวง...     มันคือศัสตราวุธโบราณชนิดหนึ่งที่เรียกกันว่า “กริชชวา” รูปทรงโบราณประหลาดตา หากที่สำคัญที่สุดคือลวดลายบนเนื้อกริชและด้ามกริชอันสลักเสลาอย่างวิจิตรพิสดาร ถึงกับทำให้เกิดความพิศวงจนกลายเป็นความลุ่มหลงขึ้นมาเกินระงับ เขาค่อยๆเก็บเอาไว้แนบทรวงอกอย่างดีพร้อมกับเก็บกล่องโลหะนั้นติดมาด้วย ตั้งใจว่าจะพยายามแกะรอยจารึกบนด้ามกริชซึ่งสลักเสลาด้วยภาษารูปทรงประหลาดเกินกว่าความเข้าใจในเวลานั้น...               ************************ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 16:47:46

ความคิดเห็นที่ 2 อ่านไปลุ้นไป ขอบคุณนะคะ ปกหนังสือนี่ใช่ติกาหลังหนึ่งหรัดหรือเปล่าคะเนี่ย? งามจริงค่ะ ต้องซื้อเก็บไว้เเน่นอน : ) จากคุณ : nardal เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 19:11:36

ความคิดเห็นที่ 3 *รสลินเบะปากเมื่อได้ยินคำว่า “หนูป่าน” ออกจากปากของโกฉัตร *โกฉัตรกำลังนึกทบทวนใบหน้าหวานสดใสของเด็กสาว อันนี้ไม่แน่ใจว่าพิมพ์ผิดรึเปล่าคะ ชิงฉัตร เป็น โกฉัตร ?? อ่านสนุกมากกก อ่านไปลุ้นไปตลอดเลย... รวมเล่มแล้วนี่หมายความว่าจะไม่ลงต่อแล้วรึเปล่าคะ แหะๆ ไม่ใช่อะไร ถ้ามีโอกาสไปงานหนังสือจะไปซื้อหามาอ่านค่ะ ชอบ และอยากทราบตอนจบด้วย ^___^ จากคุณ : รสนิยม เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 21:16:48

ความคิดเห็นที่ 4 ตื่นเต้นค่ะ...ตกลงฉัตรรอดมาได้เพราะกริชชวา? ปล.ปกสวยจังค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 23:08:36

ความคิดเห็นที่ 5 ฉัตรคงเกี่ยวข้องอะไรกับพวกอสุรกายบนเกาะนั่นแน่ๆ คงเป็นใครที่มีความสำคัญจนพวกนั้นเกรงด้วยนะคะเนี่ย ปกสวยมากค่ะ ปกของ ณ บ้านฯ สวยทุกเล่มเลย ซื้อแน่ค่ะเล่มนี้ แต่คงเป็นในงานหนังสือเดือนตุลาคมนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 04:12:32

ความคิดเห็นที่ 6 เห็นชื่อเรื่องก็รู้ว่าเป็นนิยายของคุณหนุ่ม แวะเข้ามาทักทายครับ ^___^ -------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 10:24:56

ความคิดเห็นที่ 7 อา... ปกสวย ยังไม่เคยอ่านงานคุณหมอกมาก่อนเลยค่ะ ขอประเดิมเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกแล้วกัน จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 10:39:33

ความคิดเห็นที่ 8 นายหัวฉัครคงจะมีอดีตกับคนบนเกาะนกยูงแน่ๆ จากคุณ : pantee เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 13:46:21

ความคิดเห็นที่ 9 นามปากกาแปลกดีนะ ว่าแล้วต้องเจอนายในห้องนี้ ไม่ได้อ่านตั้งแต่แรกเป็นเรื่องเกี่ยว กับอะไรเหรอ...ขอให้ขายดีนะหนังสืออะ จากคุณ : เพื่อนม.ต้นชลชาย (anaconda_l) เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 12:03:00

ความคิดเห็นที่ 10 มาตามเก็บค่า ยินดีด้วยนะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 17:24:42

ความคิดเห็นที่ 11 ปะตาปา!!! จริงๆด้วย ตกลงเกาะนั้นเป็นเกาะนกยูงหรือกุรุงปักกากันแน่คะ (ป.ล. ปกงามมากค่ะ ^^) จากคุณ : เรื่อยๆ-เหนื่อยก็พัก เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 21:47:17

ความคิดเห็นที่ 12 ก่อนพบกับตอนที่ 8-9 ในวันศุกร์นี้ขอเข้ามาตอบก่อนนะครับ ขอบคุณกิฟท์และความคิดเห็นจากทุกท่านด้วยครับ คุณ nadal รูปปกเป็นระเด่นติกาหลังหนึ่งหรัดครับ หนังสือน่าจะออกสัปดาห์หน้าครับ วันอาทิตย์ผมไปที่งาน ก็ยังไม่ออกครับ คุณรสนิยม : ชิงฉัตรก็คือโกฉัตรครับ คนเดียวกัน คำว่าโกเป็นสรรพนาม จะใช้เรียกอย่างนับถือ เหมือนเป็นพี่ หรือ "เฮีย" ทำนองนั้นครับ เดี๋ยวในเรื่องจะมีตัวละครชื่อยอดธง บางคนก็จะเรียกว่าโกยอด เป็นต้นครับ เรื่องนี้จะลงจนจบ 27ตอนแน่นอนครับ แต่อาจจะสัปดาห์ละตอนสองตอน เหมือนทุกครั้งครับ ฝากติดตามด้วยนะครับ คุณแก้วกังไส : ขอบคุณครับ รอลุ้นปกเหมือนกันครับ พอเห็นแล้วก็เหมือนอย่างที่ใจคิด เพราะบอกเขาไปว่าขอให้มีรูปเป็นฉากเกี่ยวกับทะเล เลยได้เรือสำเภามาสองลำด้วย คุณกุลธิดา : ขอบคุณครับ เดือนตุลาคม คงได้มีโอกาสเจอกันนะครับ คุณ Friday Story : ขอบคุณมากครับ คุณ  pantee  : อดีตของนายหัวฉัตรกำลังจะตามมาในไม่ช้านี้แหละครับ เพื่อนม.ต้นชลชาย (anaconda_l)  : ยินดีที่ได้พบกันในเวบนะครับ เราเรียนห้องเดียวกันด้วยหรือเปล่า? เห็นนามแฝงแล้วเดาไม่ถูกครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับภพชาติการเวียนว่ายตายเกิด แรงบันดาลใจสำคัญจากวรรณคดี พระอภัยมณี กับอิเหนา และความประทับใจในการสอนภาษาไทยของ คุณครูสุมาศ เขียนประสิทธิ์ ครูภาษาไทยของโรงเรียนชลชายที่ล่วงลับไปแล้วครับ คุณ scottie : ขอบคุณครับ คุณเรื่อยๆ-เหนื่อยก็พัก : จะเริ่มคลายปมไปเรื่อยๆครับ อดใจรอนิดหนึ่งนะครับ พบกันวันศุกร์นี้นะครับ หมอกมุงเมือง จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 09:15:40

ความคิดเห็นที่ 13 ว๊ากกกกกก  มาล่าสุดเลยค่ะ ได้แต่แวบไปมาหลายเที่ยวแหละ อ่านแล้วต้องสูดหายใจลึกลุ้นทุกตอนเชียว นี่กะจะให้คนอ่านเป็นลมตาย ก่อนจบเรื่องหรือเปล่าค่ะ ภาพอสูรกาย น่ากลัวจังค่ะ(หรือว่าเราจะจิ้น เกินไปเอง อิๆ) ปล. ปกสวยมากค่ะ เฉพาะตานางเอกนี่ เหมือนลึกล้ำ น่ากลัวลึกๆอ่ะ (ไว้จะไปแอบดูที่บูธนะคะ ) จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 13:48:08

ความคิดเห็นที่ 14 จริงๆด้วย โกฉัตรคืออลัชชีนอกรีต ส่วนสิงหบดีน่าจะเป็นอิสมาราหรือไม่ก็สิงหราปาตี แต่สิงหราปาตีน่าจะต้องคำสาป ไม่น่าจะออกมาจากเกาะนั้นได้ หรือจะออกมาได้เป็นครั้งคราว (แต่ทำไมอลัชชีถึงมาเกิดใหม่ได้) แต่ถ้าสิงหราปาตีคือสิงหบดี อิสมาราก็น่าจะเป็นพระแสง เฮ้อ อ่านไปก็ลุ้นจนเหนื่อย แถมอ่านจบแล้วต้องมานั่งคิดเป็นการบ้าน คิดๆจนหัวแทบแตกว่าใครน่าจะเป็นใคร อ้อ รายาบุหลันรัศมีก็น่าจะเป็นรสลิน แต่เอ พวกที่ทำบาปกับติกาหลังหนึ่งรัดน่าจะต้องคำสาปอยู่ที่เกาะน๊า ขอกลับไปคิดอีกดีกว่า แฮะๆ ป.ล. อยากได้หนังสือของคุณหมอกมุงเมืองตั้งหลายเล่มแน่ะค่ะ แต่หนังสือของ ณ บ้านวรรณกรรมหาในร้านขายหนังสือยากมากๆ แต่ก่อนยังเจอบูธตามห้างสรรพสินค้าบ้าง หลังๆไม่เจอเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 54 19:54:17 แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 54 19:53:37 แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 54 19:51:30 จากคุณ : Regenbogen ^_^ เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 19:49:05

ความคิดเห็นที่ 15 ปกส่วยจังค่ะ จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 11:09:23

ความคิดเห็นที่ 16 อ.สุมาศ เคยพาเราและนายไปแต่งกลอนที่หอสมุดแห่งชาติตอนม.3 จำได้ยัง จากคุณ : anaconda_l เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 11:37:48

ความคิดเห็นที่ 17 มาอ่านครับ จะไปซื้อวันหยุดนี้ ไม่รู้ว่าจะออกหรือยังครับ จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 13:27:28