ความคิดเห็นที่ 1 การเข้าไปเติมน้ำมันที่ปาดังเบซาร์(ฝั่งมาเลย์) เป็นเรื่องอะไรที่ง่ายมาก ๆ ในสมัยก่อน แต่ตอนนี้ด่านปาดังเบซาร์(ฝั่งไทย)เข้มงวดกว่าเดิมมาก ต้องมีหนังสือผ่านทาง(Passport) คู่มือรถยนต์(แปลเป็นภาษาอังกฤษแล้ว) จึงจะขออนุญาตตรวจคนเข้าเมืองฝั่งไทยเข้าไปฝั่งมาเลย์ได้ สมัยก่อนแค่เพียงขับรถยนต์เข้าไปในปาดังเบซาร์(ฝั่งมาเลย์) ก็สามารถหาปั้มน้ำมันเพื่อเติมน้ำมันมาเลย์ได้เลย แต่บางปั้มจะขอเก็บเงินยี่สิบบาทต่อครั้ง สำหรับรถยนต์ฝั่งไทยที่เข้าไปเติมน้ำมัน เพราะราคาน้ำมันดีเซลของมาเลย์ที่ถูกมาก เนื่องจากเป็นนโยบายของรัฐบาลมาเลย์ ที่เกรงว่าการปล่อยเสรีราคาน้ำมันดีเซล หรือถ้าไม่แทรกแซงราคาน้ำมันดีเซล จะกระทบต่อการขนส่งสินค้าที่มีราคาแพงขึ้น มีผลต่อราคาสินค้าและค่าครองชีพประชาชน ดังนั้นจึงกดราคาหรือช่วยตรึงราคาน้ำมันดีเซลไว้ ทำให้มีผลต่อเนื่องถึงรถยนต์กระบะมาเลย์ จะต้องจดทะเบียนเป็นรถยนต์ทะเบียนพาณิชย์ มีค่าจดทะเบียนแพงมากกว่ารถยนต์นั่งส่วนบุคคล เพราะถือว่าได้ประโยชน์จากราคาน้ำมันดีเซล และเป็นการเอาเปรียบประชาชนทั่วไป ดังนั้น ในมาเลย์คนสยามมักจะพูดกันว่า ใครขับรถยนต์กระบะป้ายมาเลย์ ไปสู่ขอลูกสาวบ้านไหน รับรองพ่อแม่เจ้าสาวจะรีบปูพรมแดงต้อนรับเลย เพราะต้องรวยมากรวยจริง ๆ จึงจะขับรถยนต์กระบะ รถคนรวยมาเลย์ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/06/W8019669/W8019669.html รถแท็กซี่ในปาดังเบซาร์ นอกจากจะวิ่งไปกลับหาดใหญ่แล้ว ยังมีสายวิ่งไปกลับปัตตานีด้วย เพราะมีคนไทยมุสลิมจากปัตตานี มาทำมาค้าขายที่ปาดังเบซาร์จำนวนหนึ่ง บางส่วนก็เข้าไปทำมาหากินเป็นคนงานรับจ้าง หรือรับตัดอ้อย ตัดยางพาราในมาเลย์ส่วนหนึ่ง โดยสายที่ 42 ทางวิ่งคือ เข้าคลองแงะ ไปสายเก่านาทวี โคกโพธิ์ หนองจิก ปัตตานี สายเก่าเส้นนี้สร้างโดยบริษัทผู้รับเหมาชาวเกาหลี ชาวบ้านรุ่นเก่ามักจะเรียกกันว่า ถนนเกาหลี สมัยเดิมเป็นถนนที่แน่นหนาและแข็งแรงมาก ชาวบ้านที่เคยใช้รถยนต์ผ่านเส้นทางนี้สมัยก่อนมักจะคุยกันว่า ขนาดวางแก้วน้ำบนรถยนต์น้ำแทบไม่หกหรือกระฉอกเลย แต่ปัจจุบันถนนสายนี้เริ่มชำรุดทรุดโทรม เพราะผลจากน้ำท่วม การขาดการบำรุงรักษา หรือการซ่อมผิวถนน รวมทั้งการมีรถยนต์บรรทุกที่แบกน้ำหนักวิ่งบนถนนสายนี้ ทำให้ถนนมีสภาพชำรุดเร็วกว่าเดิมมาก แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 54 09:29:24 จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 23:28:25

ความคิดเห็นที่ 2 มีข้อสังเกตอย่างหนึ่งว่า รถแท็กซี่ที่วิ่งส่วนมากในภาคใต้ จะไม่มีป้ายคำว่า taxi เหมือนกรุงเทพฯ หรือจดทะเบียนรถยนต์ว่าเป็นรถรับจ้าง หรือรถป้ายเหลืองแต่อย่างใด แต่จะมีคิวรถแท็กซี่แน่นอน และต้องรอคนเต็มถึงจะไป เว้นแต่จะเหมาทั้งคัน หรือเหมาจ่ายในที่นั่งที่ยังไม่เต็ม จึงจะออกรถไปส่งที่หมายได้ โดยคนจ่ายในที่นั่งที่ยังเหลืออยู่(หรือไม่เต็ม) จะเท่ากับจ่ายที่นั่งเปล่า แต่ก็เป็นการช่วยให้ผู้โดยสารคนอื่น ได้ไปกลับสถานที่ที่ต้องการได้เร็วขึ้น แทนการรอคอยให้เต็มคันรถแท็กซี่ การต้องรถให้รถแท็กซี่เต็มคันจึงจะออกได้ ทำให้เปิดช่องว่างทางการตลาด ให้รถตู้ที่วิ่งระหว่างเส้นทางต่าง ๆ ที่มีเวลาออกแน่นอน หรือออกเวลามีคนนั่งเต็มแล้ว มาแย่งลูกค้าไปส่วนหนึ่ง เพราะเวลาออกค่อนข้างแน่นอน ราคาก็ไม่แตกต่าง ข้อสำคัญคือ เปิดแอร์และส่งถึงที่หมายเหมือนรถแท็กซี่ ทำให้ไม่แตกต่างกับรถแท็กซี่แต่อย่างใด คนขับรถแท็กซี่ภาคใต้ ที่ผมมีประสบการณ์ร่วม มักจะมีธรรมเนียมอย่างหนึ่งคือ ถ้ามีคนเหมารถยนต์แท็กซี่ทั้งคันแล้ว ระหว่างทาง  ถ้ามีคนจะขอพลอยโดยสารไปด้วย คนขับรถจะต้องถามคนเหมาก่อนว่า ยินยอมรับไปด้วยหรือไม่ ถ้าไม่ยินยอมก็ขับรถเลยไปเลย แต่ถ้ายอมให้คนนอกพลอยด้วย ก็มักจะมีกติการ่วมกันหรือเป็นธรรมเนียมคือ จะต้องส่งคนเหมาตรงที่จุดหมาย (บ้านคนว่าจ้าง) ส่วนคนที่มาพลอยขึ้นรถยนต์ แม้ว่าจะช่วยจ่ายค่ารถแท็กซี่ตามอัตราปกติ ก็จะให้ลงช่วงระหว่างทางก่อนใกล้ถึงที่หมาย แล้วขับตรงไปยังบ้านคนว่าจ้างเลย โดยคนที่พลอยรถเหมา ต้องยอมรับกติกาหรือธรรมเนียมที่ว่านี้ เพราะเคยเจอครั้งหนึ่ง  ตอนหกโมงเช้าเศษ ๆ ได้เหมารถแท็กซี่จากปาดังเบซาร์กลับบ้านที่หาดใหญ่ มีพนักงานธนาคารบัวหลวงสามคน โบกรถยนต์แท็กซี่ให้จอดรับ อยู่ที่หน้าที่ว่าการอำเภอสะเดา ขอพลอยรถแท็กซี่เข้าไปทำงานที่หาดใหญ่ด้วย คนขับรถแท็กซี่  ถามผมว่าจะรับไปด้วยหรือไม่ ผมบอกว่ารับได้ไม่เป็นไร เดี๋ยวจะไปทำงานไม่ทันกัน พอดีนั่งข้างหน้าข้างคนขับรถแท็กซี่ด้วย กอปรกับเป็นเพื่อนร่วมอาชีพเดียวกันในสมัยนั้น แต่อยู่คนละสถาบันการเงินของเอกชน แม้ว่าคนที่ขึ้นรถยนต์ จะจ่ายค่าแท็กซี่ตามอัตรารวมสามคนให้ผม เพื่อรวบรวมจ่ายให้กับรถแท็กซี่ แต่แท็กซี่ก็ไม่ส่งถึงจุดหมายปลายทาง ส่งเพียงครึ่งทางใกล้ไปที่ทำงาน แล้วให้ลงเพื่อต่อรถตุ๊ก ตุ๊กหรือให้เดินไปเอง มีผู้หญิงคนหนึ่งโวยว่า ทำไมไม่ส่งถึงที่ต้องการ ผู้ชายที่มาด้วยก็บอกว่า เป็นรถเหมาของเขา ทำอะไรไม่ได้ เขาให้มาด้วยก็ดีแล้ว และอีกครั้งหนึ่งเจอช่วงประมาณสามทุ่มเศษ นั่งเหมาแท็กซี่กับเพื่อน กลับจากนครศรีธรรมราชมาหาดใหญ่ ระหว่างทางแถวอำเภอหัวไทร ติดกับอำเภอระโนด ถัดมาคืออำเภอสทิงพระ แล้วก็อำเภอเมืองสงขลา ก็มีตำรวจทางหลวงโบกให้รถแท็กซี่จอด ขอฝากผู้หญิงมีอายุแล้วคนหนึ่ง ให้มาลงที่สงขลาด้วย เพราะแกจะกลับไปที่แถวสวนตูล คนขับรถแท็กซี่ก็บอกตำรวจว่าเป็นรถเหมา แล้วถามผมกับเพื่อนอีกสองคนว่าจะรับให้ไปด้วยได้หรือไม่ ก็ตกลงกันว่า บอกรับไปด้วยก็แล้วกัน แต่แท็กซี่ก็ส่งให้ลง ตรงระหว่างทางตรงไปสามแยกทางไปสวนตูลเท่านั้น คนที่มาพลอยรถแท็กซี่ก็ต้องหาทางกลับบ้านไปเอง เขียนขึ้นจากความทรงจำเก่า ๆ ก่อนจะเลือนหายไปเหมือนคิวรถแท็กซี่หลายสายในหาดใหญ่ แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 54 10:08:51 แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 54 07:28:08 จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 23:41:45

ความคิดเห็นที่ 3 ยังนึกถึงแท๊กซี่เบนซ์หางปลา จากคุณ : ยิบยอง เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 00:37:09

ความคิดเห็นที่ 4 จำแท๊กซี่รถ โตโยต้า คราวน์ ได้ค่ะ คนขับขับได้เหมือนบินทุกครั้งเลย เสียดาย กิฟต์หมดแล้วค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 03:38:09

ความคิดเห็นที่ 5 เขียนแล้วเห็นภาพค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 00:46:04

ความคิดเห็นที่ 6 ผมก็จบการศึกษามาจาก มอ.ปัตตานี มาตั่งแต่ปี 2529....            สมัยเรียนหนังสือจะนั่งรถแท๊กซี่เบนซ์หางปลา มาเที่ยวที่จะนะ และหาดใหญ่เสมอๆ อ่านเรื่องราวแล้วคิดถึงชีวิตใน มอ.ปัตตานีมากๆ จากคุณ : ป.ปาแปง เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 20:50:48

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่เกี่ยวกับเท็กซี่ครับ  ผมสมัยเรียน ม.ต้น อยู่ทุ่งลุง เลิกเรียน 3 โมง ครึ่ง  ถอดเสื้ออย่างเดียว หาเสื้ออะไรก็ได้ใส่ กางเกงนักเรียน  แบกข้าวสาร 20 โล ไปขายที่ปาดัง กำไรวันละ 20-30 บาท ผมคิดว่าที่ผมอยู่ได้ปัจจุบันนี้เพราะผมเป็นพลร่ม  สร้างความเข้มแข็งให้กับชีวิต ravio  ลองเขียนชีวิตกองทัพมด  พลร่มค้าปาดัง  ตอนนั้นผมเด็กแต่พอจำได้  เรียบเรียงดูครับ จากคุณ : ลมหัวด้วน เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 23:55:35