ความคิดเห็นที่ 1 ...                                        เด็กสาวคนนั้นมีไข้ขึ้นสูง พันพรจึงอาสาช่วยเช็ดตัวลดไข้ให้เธอ ชายหนุ่มคนนั้นจึงได้แต่ออกไปรออยู่ หลังห้องชั่วคราว  ระหว่างนั้นปานเนตรก็ซักถามพวกประวัติส่วนตัวเคร่าๆตามใบซักประวัติที่พยาบาลให้มา โดยใช้ ภาษาจีนกวางตุ้งพูดกับเธอ จึงทำให้คนอื่นในห้องได้แต่อ้าปากหวอเพราะฟังไม่เข้าใจสักคำ                    “  ฉันชื่อเฉินเป่าหลิงค่ะ... เรียกว่าหลิงหลิงก็ได้นะคะ ขอบคุณพี่มากที่ช่วยฉันไว้ตั้งเยอะเลย..”                    “  ไม่เป็นไร...พี่ชื่อปานเนตรนะ เรียกพี่เนตรก็ได้  ขอทราบวันเดือนปีเกิดน้องหลิงหลิงหน่อยสิคะ”                    เด็กสาวบอกเธอไปอย่างไม่ลังเล ปานเนตรจรดปากกากรอกข้อมูลตามที่อีกฝ่ายบอก แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อเธอบอกว่าอายุ 15 ปี แต่บอกปีเกิดว่าเป็นปี  ‘ค.ศ. 1986’                    “  เอ่อ..หลิงหลิง น้องบอกว่าปีอะไรนะคะ 1986 รึว่า 1996 คะ ? ถ้าตอนนี้อายุ 15 ปี ก็ต้องเป็นปี 1996 สิคะ ไม่งั้นปีนี้น้องยี่สิบห้าแล้วนะ แก่กว่าพี่ตั้งหนึ่งปีแน่ะ ”                    ปานเนตรบอกด้วยน้ำเสียงเชิงแซวๆอย่างเอ็นดู                    หลิงหลิงมีสีหน้าอึ้งไปเล็กน้อย ถามเบาๆเหมือนเสียงคราง                    “  แล้ว..ปีนี้ ค.ศ.อะไรหรือคะ ? ”                    “  ก้อ.. 2011 ไงคะ  นี่มาแกล้งทำเป็นถามพี่ รึว่าน้องจำไม่ได้จริงๆคะ ? ”                    ปานเนตรชักไม่แน่ใจว่าอาการไข้ทำให้สมองเธอมีปัญหาอะไรผิดปกติไปรึเปล่า เพราะเท่าที่รู้ทางประเทศ ฮ่องกงก็ใช้ปีคริสตศักราชแบบสากล ไม่ใช่พุทธศักราชแบบของไทย ที่ต้องเอามาบวกลบตัวเลขเพื่อเทียบไปหาปี ค.ศ.กัน                    “  พอเถอะนะ.. เธอคงเพลียแล้ว ”                    อยู่ๆชายหนุ่มคนนั้นก็เดินเข้ามาดึงใบซักประวัติจากมือของเธออย่างกับไม่พอใจ                    “  ให้เธอพักผ่อน ถ้าอยากรู้อะไร...มา...ผมตอบให้เอง...”                    “  อาหมิง..อย่าเสียมารยาทกับพี่เค้ายังงั้นสิ..”                    อู๋เจ้าหมิงจ้องหน้าปานเนตรจนเธอชักหวั่น สายตาของชายหนุ่มคนนี้ดูมีอำนาจอย่างบอกไม่ถูก ถึงเขาจะ ดูแล้วน่าจะอายุน้อยกว่านายแพทย์กั๋วอี้เสียนอยู่หลายปี  แต่บุคลิกหน้าตาและสง่าราศีนับว่าแทบไม่ด้อยกว่ากันเลย เท่าที่รู้เขาไม่ใช่หมอ แต่เขาเป็นใครกันนะเธอก็ยังไม่เคยถาม                    นับตั้งแต่เกิดเรื่องอุบัติเหตุวุ่นวายนั่น นี่แทบเป็นครั้งแรกที่หญิงสาวได้มองหน้าหนุ่มสาวคู่นี้อย่างเต็มตา หลายแวบที่เธอแอบเหลือบมองพวกเขาอย่างสะกิดใจ ปานเนตรอดรู้สึกไม่ได้ว่าเหมือนกับเคยเห็นหนุ่มสาวสองคนนี้ที่ ไหนมาก่อน แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก                    ด้วยเหตุนี้หญิงสาวจึงรีบอาสาคุณพยาบาลที่นี่ขอซักประวัติเด็กสาวคนนี้ให้ เผื่อว่าจะทำให้เธอพอนึก ออกว่าเคยรู้จักกับอีกฝ่ายเอาตอนไหน แล้วพอเขาพูดแบบนี้ออกมา ไม่ว่าจะพูดด้วยอารมณ์ประชดหรืออะไรก็ดี ก็นับ ว่าเข้าทางเธอพอดี                    “  ก็ดีค่ะ... จริงสิ.. คุณชื่ออะไร เป็นอะไรกับคนไข้เหรอ ? ”                    “  ผมชื่ออะไร แล้วเป็นอะไรกับเธอ ต้องเอากรอกลงในประวัติคนไข้ด้วยไหมมิทราบ ? ”                    เขาทรุดนั่งลงบนโซฟาตัวข้างๆเธอ ถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมอย่างเอาเรื่อง ปานเนตรถูกย้อนจนต้อง กลืนน้ำลายเอี๊อกลงคออย่างฝืดฝืน ตอบเขาไม่ถูก                    “ อาหมิงอ้ะ...”                    เสียงปรามอย่างอ่อนล้าของเด็กสาวบนเตียงคนไข้ ทำให้เขาค่อยสลายท่าทีก้าวร้าวลง วางใบซักประวัติ ลงบนโต๊ะขวางเตียงแล้วหันมาสรุปเสียงเรียบๆ                    “  นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมขอเวลาให้คนไข้ได้พักผ่อนนะครับ ใบซักประวัติเนี่ย ประเดี๋ยวหมอกั๋วอี้เสียน กลับ มาจากห้องผ่าตัด ผมค่อยบอกให้เขาช่วยกรอกให้พวกคุณก็แล้วกัน ตกลงไหมครับ ? ”                     ..                    ออกจากห้องคนไข้เดินลงจากตึกไปที่ลานจอดรถเพื่อแวะเอากระเป๋าสัมภาระ  ระหว่างทางพันพรก็ คันปากยิบๆอดนินทาคนไม่ได้                    “  น้องหลิงเธอทั้งสวยทั้งนิสัยน่ารักมากเลยนะ แต่หมอนั่นอ่ะ...หล่อซะเปล่า ท่าทางกวงติงเป็นบ้าเลยว่ะ.. ชื่ออะไรแล้วนะ ได้ยินเรียกกันหมิง หมิงอะไรเนี่ย คนไรว้า สงสัยคงเป็นญาติกับช่วงช่วงหลินปิงแน่เลย ”                    พอเห็นเพื่อนรักเดินนิ่งเงียบเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ จึงสะกิดถามอย่างสงสัย                    “  เป็นไรไปเหรอเนตร..ฉันเห็นเธอแอบมองหมอนั่นหลายแวบ อย่าบอกนะ ว่าสนใจเค้า ? ”                    “  บ้าน่า..เปล่าอย่างนั้นซะหน่อย ”                    “  มันก็จริงนะ ในเมื่อหัวใจทั้งสี่ห้องของเธอมีพระเอกหนุ่มคนนั้นครอบครองไปซะหมดทุกห้องแล้ว นี่นา จะเหลือห้องว่างให้ใครอีกได้ ไม่เหมือนฉัน..หัวใจฉันมันเป็นคอนโด มีสิบชั้นชั้นละสิบห้องแถมยังมีนโยบายต่อเติมได้ ไม่อั้น ใครหน้าตาดี ฉันเปิดห้องรับเข้ามาได้หมด อ้อ..ยกเว้นนายหมิงหมิงคนนั้นนะ  ฮิฮิ.. ว่าแต่ตอนนี้ฉันยกให้คุณหมอ กั๋วเช่าอยู่ห้องบนสุดเลยล่ะ ”                    “  ยัยพังพอนเอ๊ย.. เธอน่ะ น่าจะบ้าของแท้ ”                    ปานเนตรหัวเราะพลางส่ายหน้าอย่างอ่อนระอา พันพรแม้จะพูดมาก จนบางครั้งออกจะเพี้ยนๆไปบ้าง แต่ก็อารมณ์ดีคุยสนุกมีความจริงใจเข้ากันได้กับทุกคน ดังนั้นคนที่ยัยคนนี้ไม่ชอบหน้า จึงจัดได้ว่าเป็นคนที่สมควรได้ รับการพิจารณาตนเองอย่างที่สุด                    ทั้งสองเดินมาถึงที่รถจอดอยู่ เปิดหลังรถหยิบกระเป๋าสัมภาระออกมา เพราะมัวยุ่งๆปานเนตรค่อยนึกขึ้น มาได้ว่าลืมโทรศัพท์มือถือไว้ในรถ หญิงสาวเอามากดดูเผื่อมีสายจากใครโทรเข้ามาบ้าง แต่ก็ต้องผิดหวัง                    นี่มันก็กว่าสัปดาห์ไปแล้วนะ..ทำไมหนอเขาถึงเงียบไปอย่างนี้ ?                    ไม่มีทั้งโทรศัพท์ ไม่มีทั้งเอสเอ็มเอส ไม่มีทั้งอีเมล์ติดต่อกลับมาบ้างเลย                    เคยเปิดทั้งเอ็มเอสเอ็น ทั้งสไก้ป์รอเขาหลายคืนติดกัน แต่เขาก็ไม่ยอมออนไลน์                    หรือว่าเขาบล็อกเธอไว้ทำให้เธอมองไม่เห็นเขา ?                    หรือต้องเป็นอย่างทุกครั้งใช่ไหม..ที่เธอต้องโทรไปง้อเขาก่อน ?                    “ เนตร...”                    คราวนี้ท่าทางของพันพรจริงจังไม่มีแววขี้เล่นอีก กล่าวอย่างรู้สึกผิด                    “ ฉันขอโทษนะ รู้ทั้งรู้ว่าเธอกำลังไม่สบายใจเรื่องเขาคนนั้น ฉันไม่น่าเอาเขามาล้อเธอเลย.. ”                    “  คิดมากน่า...ฉันไม่เป็นไร ไปห้องพักกันเถอะ... พี่ชัยบอกไว้ไปทางไหนแล้วนะ..”                   . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 02:38:59

ความคิดเห็นที่ 2                                    ห้องพักรับรองที่หมอชัชชัยให้เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลจัดให้สองสาวมีเครื่องคอมพิวเตอร์ซึ่งต่ออินเตอร์เนต ไว้ให้ผู้เข้าพักได้ใช้งาน  พันพรอาบน้ำเสร็จก่อนระหว่างที่รอปานเนตรอาบน้ำจะได้เข้านอนพร้อมกัน หญิงสาวก็นั่งเปิด เนตเล่นดูโน่นดูนี่ฆ่าเวลา                    แล้วอยู่ๆ ความคิดแวบหนึ่งก็ผุดขึ้นในหัว จึงพิมพ์ข้อความลงในช่องค้นหาของกูเกิ้ล เมื่อกดค้น ลีสต์มาก มายก็แสดงขึ้นในเวบเพจ เธอเลือกที่เป็นภาษาไทย เมื่อใช้เมาส์คลิกเปิดหน้าเวบ ภาพดาราหนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อเหลา คนหนึ่งก็เปิดโชว์ขึ้นมาเป็นแกลอรี่                    “  อืม.. ก็หล่อทุกมุมดีอยู่หรอกนะ นั่นสิสาวๆในเวบถึงได้คลั่งกันเกรียว ไม่มีเว้นแม้แต่เพื่อนฉัน  เฮ้ย.. ยัยเนตรเอ้ย..รักใครไม่รักดันไปหลงรักดาราหนุ่มฮ่องกง ว่าแต่สมัยนี้มันต้องเกาหลีสิ   ไม่อินเทรนด์ซะเลยเพื่อนเรา...”                    เธอเลือกกดลิ้งค์ข่าวคราวของเขามาอ่าน พลางพึมพำกับตัวเอง                    “  แปลกนะ..แสดงเป็นพระเอกแค่เรื่องเดียวเอง นอกนั้นก็รับจ๊อบถ่ายแบบนานๆที ปีหนึ่งแค่สองสามครั้ง แล้วทำไมยัยเนตรบอกว่าเขายุ่ง มันยุ่งอะไรกันนักกันหนาหว่า ไม่เห็นมีผลงานอะไรออกมาเลย แต่ก็นะ..แฟนคลับยังตาม กันตรึมไม่เลิก                      เอ.. อันนี้เขาเขียนว่าไรหว่า  เจเจพระเอกหนุ่มผู้มีโลกส่วนตัวอันลึกลับ กลายเป็นเสน่ห์ที่แฟนคลับต่าง สนใจค้นหาว่าที่แท้เขาเป็นใครกันแน่ บ้างก็ลือกันว่าเขาทำงานให้กับองค์กรลับจึงไม่ค่อยได้เปิดเผยตัวต่อโลกภายนอก บ้างก็ลือกันว่าเขามีแบ็คใหญ่คอยหนุน ทำให้ข่าวที่เขาไม่ประสงค์จะเปิดเผยมักถูกกวาดเก็บเรียบ ไม่ว่าจะบนแผง หนังสือหรือในอินเตอร์เนต..ว้าว มันลึกลับขนาดนี้เชียว ? ”                    พันพรกะพริบตาพลางนึกทบทวน  จำได้ว่าเธอรู้จักพระเอกหนุ่มเจเจครั้งแรกเมื่อประมาณปลายปี พ.ศ.2552 ตอนนั้นปานเนตรเอาหนังจีนกำลังภายในที่เขาแสดงมาอวดให้เธอดู  หญิงสาวยอมรับว่าพระเอกคนนี้ หน้าตาหล่อเหลาบุคลิกดูองอาจงามสง่าสะดุดตาดี เพียงแต่เธอเป็นแฟนหนังเกาหลีไม่ใช่หนังจีน โดยเฉพาะพวก จีนกำลังภายในเธอดูไม่ค่อยรู้เรื่อง ในตอนนั้นจึงดูเป็นเพื่อนปานเนตรไปงั้นๆ                    แต่ต่อมาพันพรก็เริ่มสังเกตพบอาการแปลกๆของปานเนตร  แม้ผ่านไปเป็นปีแต่อีกฝ่ายก็ยังเห่อพระเอก คนนี้ไม่เลิก  ดีวีดีหนังที่เขาแสดงไว้ชุดนั้นถูกเพื่อนรักของเธอเอามาเปิดดูซ้ำไปซ้ำมาไม่ต่ำกว่ายี่สิบเที่ยว  ภาพเกือบ ทุกภาพของเขาที่มีอยู่ในอินเตอร์เนตไม่ว่าจะเป็นภาพจากในหนังที่แสดงหรือจากที่ถ่ายแบบ ก็ล้วนถูกปานเนตรตาม ค้นหาดาวน์โหลดมาเก็บไว้ในฮาร์ดดิสก์จนเพียบ                    นี่ถ้าไม่ใช่เป็นเพื่อนสนิทกัน เธอก็คงไม่มีทางรู้ความลับนี้ของปานเนตรเป็นแน่                    ซึ่งพอรู้อีกฝ่ายก็อาการเป็นหนักเสียแล้ว !                    พันพรแทบไม่อยากจะเชื่อจริงๆเลยว่า สาวสวยที่สำรวมเรียบร้อยมุ่งมั่นแต่เรื่องเรียนและเรื่องงานอย่าง ปานเนตรจะเป็นไปได้ขนาดนี้  ทั้งๆรอบตัวเธอที่มีหนุ่มๆมาสนใจตามจีบมากมาย แต่เธอกลับไม่สนใจใครเลย นอกจาก พระเอกหนุ่มคนนี้                      พันพรว่าเธอก็บ้าแล้วนะ..แต่ยัยเนตรดูจะบ้ายิ่งกว่าเธออีก                    ยิ่งช่วงหลังพอปานเนตรรู้ว่าเธอรู้ จึงกล้าที่จะเปิดเผยความในใจที่มีต่อพระเอกหนุ่มคนนั้นกับเธอมากขึ้น คงเพราะอีกฝ่ายไม่รู้จะไปบ่นเปรยระบายให้ใครฟัง แรกๆพันพรก็นึกว่าปานเนตรพูดเล่นแบบไหลตามน้ำเหมือนทุกครั้ง เวลาเธอแซว แต่หลังๆนี่เธอชักรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องจริงเสียแล้ว                    ปานเนตรดูจะหลงรักเขาเข้าจริงๆ ไม่ได้แค่เป็นการ ‘คลั่งดารา’ แบบคนอื่นทั่วๆไป                    ยิ่งหลังปีใหม่มานี้ปานเนตรดูเศร้าๆ บางครั้งก็บ่นเปรยว่าติดต่อเขาไม่ได้ เธอรู้สึกว่าเพื่อนชักจะหมกมุ่น เกินไปแล้ว ดังนั้นจึงชวนอีกฝ่ายมาเที่ยวเผื่อจะได้ลืมๆไปบ้าง                    ว่าแต่เฮอะ..อุตส่าห์หนีเรื่องดาราหนุ่มฮ่องกงมาพักร้อน.. แต่ดั๊นมาเจอหนุ่มฮ่องกงอีกถึงสองคนเข้า กลางทาง   ยัยเนตรเอ้ย..หรือว่าชีวิตแกจะหนีไอ้ที่เป็นฮ่องกงฮ่องกงไม่พ้นเสียแล้ว                    ชิ.. ทำไมไม่มีเกาหลีมั่งว้า คุณพันพรจะได้ร่วมแจมมั่ง !                    ไม่เห็นมีแบบวอนบินหลงบ้างสักคน มีแต่ยุงบินว่อนไปหมด..เฮ้อ !                    “  พร.. ดูอะไรอยู่เหรอ ? ”                    ปานเนตรอาบน้ำเสร็จเดินเข้ามาทางด้านหลังตอนไหนไม่ทันรู้ตัว คนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ถึงกับ สะดุ้ง รีบกดเม้าส์คลิกปิดเวบเพจที่เปิดอยู่ แต่เม้าส์ดันค้างปิดไม่ทัน ภาพใบหน้าดาราหนุ่มเจเจคนนั้นเปิดยิ้มอยู่เต็มจอ ดวงตาเรียวมีประกายของเขาทำให้หญิงสาวที่กำลังเช็ดผมอยู่ถึงกับนิ่งค้างราวกับต้องมนต์สะกด                    พันพรสะบัดเม้าส์ไปมาพอมันหายค้างแล้วก็รีบปิดหน้านั้นเสีย ก่อนจะหันไปยิ้มพูดแก้เก้อ                    “  แหะๆ ฉันแค่ลองเสิร์ชดูข่าวของเขาน่ะ เผื่อมีข่าวหรือรูปอะไรใหม่ๆมาบ้าง ”                    ปานเนตรไม่พูดอะไร เดินไปนั่งปลายเตียงแล้วใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเช็ดผมต่อ                    พันพรจึงปิดคอมพิวเตอร์แล้วลุกไปนั่งใกล้ๆ                    “  เนตร..เธออย่าโกรธฉันนะ..”                    “  เรื่องอะไร ? ”                    “  คือ.. ฉันยิ่งอ่านเรื่องของดาราคนนั้น แล้วฉันว่า..เขาดูลึกลับจนน่ากลัวนะ ”                    “  เธอกลัวอะไรหรือ ? ”                    “  เนตรอ่ะ..ฉันรู้นะว่าเธอคิดยังไงกับเขา นี่พูดในฐานะเพื่อนสนิท ฉันห่วงเธอนะ เขาเป็นดารา..มิหนำ ซ้ำยังเป็นดาราต่างประเทศ เขาอยู่ไกลจากเธอลิบลับ จริงอยู่ที่พี่ชายกับพี่สะไภ้เธออยู่ฮ่องกง เธอก็ไปเที่ยวที่นั่นออกบ่อยๆ แต่ว่า...เฮ้อ...ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี ฉันไม่อยากให้เธอหมกมุ่นเรื่องเขา เขา..เป็นเหมือนอะไรที่ไม่มีตัวตน มันเหมือนคน ในฝัน...”                    คนฟังยิ้ม เช็ดผมพลางตอบเสียงเรียบเรื่อย                    “ เขาไม่ใช่คนในฝันนะ เขามีตัวตนจริงๆ ”                    “  ฉันรู้..ฉันก็แค่เปรียบเทียบให้เธอฟัง ฉันห่วงเธอและเสียดายเธอนะ  ผู้หญิงสาวสวย บ้านก็ฐานะดี มิหนำซ้ำยังมีดีกรีเป็นหมออย่างเธอ น่าจะได้เจอกับชายหนุ่มดีๆ จะว่าไปหมอเคนก็ดีนะ...”                    “  พอเถอะพร..ผมแห้งแล้ว เราเข้านอนกันเถอะ..”                    “  เนตร...”                    ปานเนตรเลิกผ้าห่มล้มตัวลงจะนอน พอเห็นเพื่อนยังนั่งนิ่งหน้ามุ่ยอยู่ จึงขยับตัวเข้าไปเอื้อมมือพันพรมา กุมไว้แล้วบีบเบาๆพลางยิ้ม                    “  พร ขอบใจมากนะ ฉันรู้ว่าเธอไม่สบายใจเป็นห่วงฉัน ขอโทษนะ ที่ฉันไม่ได้บอกเธอไปทั้งหมด ทำให้ เธอเอามาจับโน่นผสมนี่ คิดมากจนวุ่นวาย..”                    “  หา.. นี่ฉันรู้แค่บางส่วน เธอยังเป็นมากกว่านี้อีกหรือ ? ”                    “  ความจริง..คบเป็นพี่ชายน้องสาวกันมาตั้งนานมันก็ราบรื่นดี ฉันไม่ควรไปริคิดอยากเปลี่ยนความสัมพันธ์ ไปเป็นอย่างอื่นเลย บางที..เขาอาจจะเห็นฉันเป็นแค่น้องสาวคนหนึ่งจริงๆก็ได้นะ..”                    “  เธอพูดอะไรหรือเนตร ฉันงงไปหมดแล้ว ? ”                    พันพรยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองอย่างไม่เข้าใจ เธอชักเริ่มเครียดขึ้นมาอีกแล้วซี อีกฝ่ายดูพูดไปตาลอยๆเหมือน คนเพ้อยังไงยังงั้น  ปานเนตรทำเสียงหึหึในลำคอเหมือนกำลังหัวเราะ หันไปเอื้อมมือปิดโคมไฟที่หัวเตียงแล้วล้มตัวลงนอน                    เงียบอยู่ในความมืดชั่วขณะพันพรก็ได้ยินเธอพูดเบาๆ                    “  โลกอาจจะรู้จักเขาว่าเป็นดารา ที่เพิ่งโด่งดังขึ้นเมื่อสองปีก่อน แต่สำหรับฉัน..เขาเป็นพี่ชายที่ฉันรู้จักมานาน นับสิบกว่าปีแล้ว..”                    “  หา..”                    แล้วพันพรก็ดีดตัวลุกขึ้นนั่งทั้งผ้าห่ม นิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะก้มลงถาม                    “  นี่..เธอรู้จักเขามานานแล้วหรือ ? ”                    “  อืม..เขาเป็นน้องชายคนเล็กของพี่สะใภ้ฉันเอง  อายุแก่กว่าฉันประมาณสี่ปีครึ่ง ฉันได้รู้จักเขาครั้งแรก ในงานแต่งของพี่ชายฉันกับพี่สะใภ้  ฉันรู้ว่าเขาไม่ชอบหน้าพี่ชายฉันมากเลย  แต่กับเด็กผู้หญิงอย่างฉัน เขากลับสุภาพ และอ่อนโยนมาก..”                    “  อย่างนี้นี่เองหรือ ? ”                    “  ตอนเด็กๆพอปิดเทอมฉันจะมักไปพักกับพี่ชายและพี่สะใภ้ ทำให้ได้เจอเขาบ่อยๆ เพราะเขาเป็นน้องชาย ที่ติดพี่สาวมากเลย เขาเป็นคนที่น่ารัก อัธยาศัยดี ฉันยังรู้มาว่า เขาเป็นนักเรียนที่ฮอตมากในโรงเรียนอีกด้วย จนกระทั่งเขา เรียนจบมัธยมปลาย ทางบ้านก็ส่งเขาไปเรียนต่อที่อเมริกา หลังจากนั้นเวลาฉันไปพักที่บ้านพี่สะใภ้ก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย   จนกระทั่งเมื่อสองปีก่อน..เขากลับมาฮ่องกงเพื่อเป็นพระเอกรับเชิญรับเล่นหนังซีรี่ย์พิเศษเรื่องหนึ่งเนื่องในโอกาสครบรอบ ยี่สิบปีของสถานีโทรทัศน์พ่อของเขา พวกเราถึงได้มีโอกาสได้เจอกันอีกครั้ง เพราะเหตุนี้ฉันจึงปลื้มหนังเรื่องนั้นของเขามาก..”                    “ สถานีโทรทัศน์พ่อของเขา ? ”                    “  อืม..พ่อของเขาเป็นเจ้าของสถานีโทรทัศน์ชื่อดังแห่งหนึ่งของฮ่องกง บ้านของเขายังทำธุรกิจเกี่ยวกับ ภาพยนตร์  เขามารับเล่นหนังเนื่องในโอกาสพิเศษ เพราะไม่อยากให้ใครหาว่าเขาใช้เส้นสายจนได้บทเด่นมาเล่น ดังนั้น จึงปกปิดความเป็นมาของตัวเอง โดยใช้ชื่อย่อในการแสดงว่า เจเจ  เจตัวแรกคือแจ็คกี้ที่เป็นชื่อในภาษาอังกฤษของเขา ส่วนเจ ตัวหลังคือ เจิ้ง ซึ่งเป็นแซ่ของเขา  ส่วนชื่อจริงๆของเขาคือ เจิ้งอี้เซิน  เขามักชอบให้ฉันเรียกเขาว่า พี่เซิน..”                    “  อย่างนี้นี่เองหรือ ? ”                    “  อื้ม..ถึงแม้เขาจะเป็นคนที่เฟรนด์ลี่กับทุกคนมากๆ แต่เขาก็มีโลกส่วนตัวสูง พี่สะใภ้เล่าให้ฉันฟังว่า   ตอนที่เขาเรียนจบมัธยมปลาย พอดีกับเกิดเรื่องขึ้นที่โรงเรียนของเขา พี่เซินเสียเพื่อนที่รักมากไปในเหตุการณ์นั้นถึง สองคน ทำให้เขาเสียใจมาก จึงตัดสินใจไปเรียนเมืองนอกแล้วก็ไม่ยอมกลับฮ่องกงอีกเลย จนกระทั่งแม่ของเขาต้อง ใช้อุบายเรื่องดึงเขามาเล่นหนังซีรี่ย์พิเศษของสถานีโทรทัศน์ นั่นแหล่ะ เขาถึงได้ยอมกลับบ้าน แต่เขา ก็ไปๆมาๆนะ ไม่ได้อยู่ฮ่องกงตลอด เพราะเหตุนี้เรื่องของเขา จึงดูลึกลับ..เพราะว่าเขาไม่อยากเปิดเผยโลกส่วนตัวของเขากับใคร..”                    “  อย่างนี้นี่เองหรือ ? ”                    ดูเหมือนว่าเวลานี้พันพร จะพูดเป็นอยู่แค่ประโยคนี้ประโยคเดียวเสียแล้ว                    “ คราวนี้..เธอคงสบายใจได้แล้วใช่ไหม ว่าฉันไม่ได้เป็นโรคจิต คลั่งดาราจนลืมหูลืมตาไม่ขึ้นแบบนั้น สักหน่อย ฉันแค่อยากติดตามข่าวของเขา พี่ชายของฉันคนนั้นเท่านั้น ..”                    “  แล้ว.. ที่เธอดูเหมือนไม่สบายใจ เพราะอะไรหรือ ? ”                    “  คือ..เรื่องก็มีอยู่ว่า หลังจากที่เราได้พบกันอีกครั้ง และรื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆกัน ฉันกับเขาก็ดูเหมือน จะสนิทกันอีกครั้ง ส่วนใหญ่เราติดต่อผ่านทางอินเตอร์เนต ไม่ก็โทรศัพท์ แล้วอยู่มาวันหนึ่ง พี่สะใภ้ก็รู้เรื่องนี้...”                    “ อา..พวกเธอโดนขัดขวางการติดต่อกันเหรอ ? ”                    พันพรนึกถึงในละคร ที่หนุ่มสาวสองคนมักโดนคนในครอบครัวฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งกีดกัน                    มิคาด ปานเนตรกลับส่ายหน้า                    “  ใครบอก... พี่สะใภ้รักเอ็นดูฉันมาก พอรู้ว่าน้องชายเขาติดต่ออยู่กับฉัน ก็ดีใจใหญ่ รีบสนับสนุน พวกเราสองคน แบบประมาณว่า..อยากให้เราเป็นแฟนกันจริงๆ คอยเป็นแม่สื่อแม่ชักให้พวกเราหลายครั้ง จนฉัน เริ่มรู้สึกเอนเอียงตามเสียงยุ แต่ท่าทางพี่เซินคงไม่ค่อยชอบใจให้เป็นอย่างนั้น เขาจึงพยายามตีห่างออกจากฉัน ”                    “  ว้า...”                    “  ครั้งสุดท้ายที่โทรคุยกันเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เราขัดแย้งกันนิดหน่อบ ก็มีปากเสียงกันกลายๆนั่นแหล่ะ แบบว่าอยากลองใจเขาด้วย ว่าคิดอย่างไรกับฉัน แต่นึกไม่ถึงว่า...หลังจากนั้น เขาก็เงียบไป ไม่ยอมติดต่อกลับมาอีกเลย ”                    “ แล้วเธอ..เคยลองโทรไปง้อเขารึยัง  ? ”                    “  ไม่ล่ะ ทุกทีเวลาเถียงกัน ฉันต้องเป็นฝ่ายง้อเขาทุกที แต่คราวนี้ฉันอยากจะลองดูว่า เขาจะง้อฉัน บ้างไหม จะว่าไป..เงียบไปสักพักแบบนี้ก็ดี ฉันจะได้มีเวลากลับมาตั้งหลักและทบทวนตัวเอง ว่าเขามีน้ำหนักในใจ สำหรับฉันมากแค่ไหน ...”                    “  เธอ...อย่าบอกนะ ว่าเธอจะตัดใจจากเขา ? ”                    ปานเนตรเงียบไปพักใหญ่ จนพันพรเข้าใจว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้ว เนิ่นนานค่อยมีเสียงเบาๆตอบมา จากร่างใต้ผ้าห่มที่นอนคะแคงหันหลังให้นั้น                    “  ใจคนเราถ้ามันตัดได้ขาด เหมือนเอามีดหั่นให้ออกจากกันได้ก็คงจะดีนะ แต่นั่นแหล่ะ..เรื่องบางเรื่อง ก็คงต้องใช้เวลา ที่จะทำให้ความรู้สึกต่างๆมันเจือจางลง  คืนนี้ฉันเล่าให้เธอฟัง เพราะพรุ่งนี้ฉันตั้งใจว่าจะลืมเรื่อง เหล่านี้ทั้งหมด ..ตื่นขึ้นมาเช้าพรุ่งนี้ เธอก็ได้โปรดลืมมันไปพร้อมกับฉันด้วยเถอะนะ...”                                        ............................................................... . === โปรดติดตามในกระทู้ต่อไป ===  คำขอบคุณ    - ขอบคุณทุกกิฟต์จากกระทู้ที่แล้วนะคะ :: Psycho man, kdunagin, wor_lek    - ขอบคุณทุกคอมเม้นค์ รวมไปถึงนักอ่านเงาทุกท่านค่ะ  ^_^ ตอบคอมเม้นต์ค่ะ คุณ : มนต้นไม้     :: แตกเยอะมั้ยคะ ?                                  อุ๊ย มามา เดี๋ยวจะส่งคุณหมอกั๋วไปช่วยเย็บให้ 5555 คุณ : Psycho man :: แหะๆ รู้สึกบรรยากาศเปลี่ยนจริงๆล่ะค่ะ                                    บนยานมันดาร์คๆ ยังไงก็ไม่รู้                                    อย่าว่าแต่คนอ่านเลย กระทั่งคนเขียนก็บิ้วด์อารมณ์อยู่นาน                                    กว่าจะต่อติดได้ กลัวคนอ่านต่อไม่ติดเหมือนกัน ^^'' คุณ : กุลธิดา   ::  เอ๋ ??   6 ฟุต 3 นิ้วเนี่ยมัน 187.5 ซม. ไม่ใช่เหรอคะ                               แฟนสูงมากนี่เอง ลูกสาวถึงสวย อิอิ หุ่นนางแบบเลยนะคะ ^_^                                 คุณ : แก้วกังไส   :: แหะๆ ใช่ค่ะ อันนั้นเป็นเวอร์ชั่นก่อน                                  ก่อนรีไรท์ภาค 1 ตีพิมพ์ด้วยซ้ำ                                  แต่พอมาเวอร์ชั่นใหม่ ก็เปลี่ยนคนแล้วน่ะค่ะ                                  แบบว่าคนเขียนเปลี่ยนใจ 5555555 คุณ : scottie  :: วิ่งตามมาเร็วๆค่า ฮิฮิ แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 54 08:39:06 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 02:47:26

ความคิดเห็นที่ 3 เอ้ะ....เราอ่านผิดเรื่องหรือเปล่านี่ :) ว่าแล้วกลับไปดูชื่อเรื่องอักที ^__^... บรรยากาศเริ่มเปลี่ยนตั้งแต่บทที่แล้ว มาถึงบทนี้เปลี่ยนแทบสมบูรณ์ ^^..... คนเขียนอย่าตกใจล่ะพูดแบบนี้ แหม รับได้ครับกับการเปลี่ยนแปลงบรรยากาศ จะได้หลากหลายขึ้นไงเนอะ ยังนึกขำ ๆ ว่า ถ้าอ่านเผิน ๆ เหมือนคนละเรื่องกันเลย เป็นบทที่ผ่อนคลายเบาสบาย สนุกไปอีกแบบนะครับ ไม่รู้ว่าพอผ่านช่วงเบาสบายไปแล้ว จะมีบทหนักๆอะไรมาหรือเปล่านะ ต้องติดตามต่อไป^^.. จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 16:15:46

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านต่อค่ะ ตอนนี้ค่อยรู้เรื่องหน่อยเพราะเป็นเหตุการณ์บนโลกมนุษย์ แหะๆ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 05:24:11

ความคิดเห็นที่ 5 วิ่งตามอยู่ค่า แฮกๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 18:06:25