ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 4 นิศามองชายหนุ่มซึ่งพอพูดจบก็นั่งหน้าตาเฉยด้วยความหมั่นไส้ เธอเคยถูกสบประมาทมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้ควบคุมอารมณ์ลำบากเท่าครั้งนี้เลย ทางที่ดีเธอควรเลิกใส่ใจเขา หันมาสนใจผู้ที่ศรัทธาเธอ “พี่พัสตร์ต้องการดูเรื่องอะไรคะ” “อ้าว...” คนแกล้งอุทานคือคนที่เพิ่งบอกว่าจะนั่งฟังเฉยๆ “เป็นหมอดูทำไมเรื่องแค่นี้ไม่รู้” “ตาพลิน...” พัสตร์ส่งเสียงปราม “ไม่ได้ขัดคอครับ ผมแค่สงสัยนิดหน่อย” นิศาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ นับหนึ่งถึงสิบในใจ ก่อนพูดกับพัสตร์ “พี่พัสตร์เดือดร้อนเรื่องอะไรก็เล่าให้นิศาฟังได้เลยค่ะ” แม้จะเตรียมตัวมาก่อนแล้วว่าจะถามหมอดูสาวเรื่องใด แต่พอถึงเวลาเข้าจริงๆ พัสตร์ก็อดอึกอักไม่ได้ เธอเหลือบตามองไปทางน้องชาย พอเห็นฝ่ายนั้นพยักหน้าก็ตอบเสียงแผ่วเบา “เรื่องสามีของดิฉันน่ะค่ะ” นิศาฟังอย่างสงบ ถึงไม่ได้เป็นหมอดูก็รู้ว่าไม่พ้นเป็นเรื่องนี้ เหตุการณ์ในวันนั้นยังติดตาเธออยู่ไม่เลือนหาย ผู้ชายที่มากับผู้หญิงคนอื่น พอถูกภรรยาตามมาพบก็หลบหนีไปอย่างมีพิรุธ และที่สำคัญ เธอถูกโยงว่าเกี่ยวข้องกับกรณีนั้นด้วยนี่สิ หากประเด็นที่สำคัญ นิศาอยากรู้ว่าหมอกควันสีเทาจางๆ ซึ่งปกคลุมชายผู้นั้นอยู่ มันคืออะไรกันแน่ “ดิฉันกำลังสงสัยว่าเขากำลังนอกใจ” เสียงของพัสตร์แผ่วเบายิ่งกว่าเดิม สิ่งที่พูดมันทำร้ายจิตใจเธออย่างแสนสาหัส “พี่พัสตร์ไม่ได้สงสัย แต่พี่พัสตร์มั่นใจ” นิศากล่าวตรงๆ ซึ่งแม้แต่พลินก็ยังพยักหน้าเห็นด้วย เขารู้สึกว่าตั้งแต่ฟังมา คำพูดนี้ของเธอเข้าท่าเข้าทางมากที่สุด “ค่ะ” พัสตร์ยอมรับอย่างไม่คิดจะปิดบัง “ดิฉันอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร และมีหนทางใดบ้างที่จะได้สามีกลับคืนมา” นิศานิ่งอึ้ง ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ไม่เกินความสามารถของเธอ แต่หนทางที่เขาจะกลับคืนมานั้น ร้อยทั้งร้อยยากเย็นแสนเข็ญ ลองขึ้นชื่อว่าผู้ชายเจ้าชู้ ถึงกลับมา ไม่เท่าไรก็ไปหาผู้หญิงคนใหม่อีก ปัญหาจะวนเวียนอยู่อย่างนี้ไม่รู้จบ “มีของใช้ของสามีพี่พัสตร์ติดตัวมาด้วยหรือเปล่าคะ” นิศาถามหลังจากพัสตร์เล่าเรื่องราวของเธอและสามีให้ฟังอย่างคร่าวๆ แล้ว เมื่อเห็นสีหน้าสงสัยของพัสตร์ เธอก็อธิบายความ “นิศาอยากสัมผัสเพื่อเพ่งกระแสจิตค่ะ” พัสตร์นิ่งคิดสักพักก็ส่ายหน้า เธอไม่รู้มาก่อนว่านิศาต้องใช้ของเหล่านั้น พลินอยากจะหัวเราะดังๆ แต่ก็เกรงใจพี่สาว ยายเด็กกะโปโลคนนี้เข้าใจหาทางออก พอไม่มีสิ่งของที่ต้องการ ประเดี๋ยวก็คงบ่ายเบี่ยงไปเรื่องอื่น หรือไม่ก็เดาส่งเดช พอไม่แม่นขึ้นมาก็อ้างว่าเป็นเพราะอุปกรณ์ในการดูไม่ครบถ้วนนั่นเอง “คุณหมอดูนิศา” พลินเรียกเสียเต็มเหยียด “ถ้าเป็นของที่พี่ดนัยให้พี่พัสตร์มาจะได้หรือเปล่าครับ” ตอนแรกพัสตร์คิดว่าน้องชายของเธอจะตีรวนอีก แต่พอได้ยินคำถามเธอก็หันไปทางนิศาเพื่อรอฟังความเห็น “อาจได้ผลไม่เต็มที่ค่ะ ว่าแต่ของนั้นคืออะไรล่ะคะ” “แหวนแต่งงาน” พลินโพล่งออกไปแล้วก็กระหยิ่มยิ้มย่อง ดูซิว่าเธอจะเฉไฉไปทางไหนอีก นอกจากแหวนนั้นจะเคยเป็นของดนัยมาก่อนแล้ว มันยังย้ำเตือนให้เธอรู้ว่า พัสตร์กับดนัยเป็นอะไรกัน แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องแปลกใจ เมื่อ ‘ยายเด็กกะโปโล’ ยิ้มอย่างกระตือรือร้น หรือว่ามันเข้าทางของเธอพอดิบพอดี นิศาอยากจะเคาะศีรษะตนเองเป็นที่สุด ของอย่างนี้ทำไมเธอจึงคิดไม่ถึง แหวนแต่งงานเป็นสิ่งที่เหมาะสมกว่าสิ่งอื่นใดทั้งสิ้นสำหรับปัญหาของพัสตร์ เพราะอย่างน้อยมันก็เคยเป็นสิ่งที่เชื่อมโยงจิตใจของคนทั้งสองไว้ด้วยกัน “ขออนุญาตหน่อยนะคะ” นิศากล่าวแทนคำตอบ พอเห็นพัสตร์ทำท่าจะถอดแหวนจากนิ้วนางมือซ้ายให้เธอก็รีบห้าม “ไม่ต้องถอดค่ะ นิศาขอแค่สัมผัสดูเท่านั้น” หมอดูสาวเอื้อมมือไปแตะแหวนแต่งงานซึ่งสวมอยู่บนนิ้วของพัสตร์ เธอหลับตาพริ้มพร้อมกับกำหนดลมหายใจเข้าออก พลินจ้องมองทุกอิริยาบถของนิศาตาแทบไม่กะพริบ แต่ก็ไม่มีความผิดแผกใดๆ นอกจากอาการนิ่งสงบ ครั้นเหลือบมองไปยังพี่สาว รายนั้นก็นั่งเงียบอยู่เช่นเดียวกัน ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ พักใหญ่ๆ กว่านิศาจะลืมตาขึ้นมา คราวนี้มีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับเธอ ใบหน้านวลเนียนนั้นซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด กับลมหายใจที่ไม่ถึงกับหอบจนตัวโยน แต่ก็แรงจนได้ยินเสียง “เป็นอย่างไรบ้างคะ” พัสตร์เอ่ยปากถาม ทั้งอยากรู้เรื่องเร็วๆ และตกใจที่เห็นอาการของหมอดูสาว “สามีของพี่พัสตร์มีผู้หญิงมาติดพัน แต่...” นิศาลังเลใจว่าจะพูดดีหรือไม่พูดดี พัสตร์ก็ถามแทรกขึ้นมา “ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครคะ ทำงานอยู่ที่เดียวกับสามีดิฉันหรือเปล่า” นิศาจึงตัดสินใจ ไม่บอกสิ่งที่เธอเห็นทั้งหมด “ไม่ใช่ค่ะ ผู้หญิงคนนั้นรู้จักสามีของพี่พัสตร์ผ่านคนที่ทำงานอีกทีหนึ่ง” คำตอบนี้ทำให้พัสตร์โล่งใจไปได้เปลาะหนึ่ง ต่อไปนี้เธอคงจัดการอะไรได้สะดวกขึ้น เพราะเดิมทีเกรงว่าจะกระทบต่อหน้าที่การงานของสามี ด้วยบทลงโทษเรื่องชู้สาวในที่ทำงานเดียวกันของข้าราชการค่อนข้างรุนแรง “หมอนิศาพอบอกได้ไหมคะว่าชื่ออะไร บ้านอยู่ที่ไหน” นิศานิ่งอยู่ชั่วอึดใจก่อนกล่าว “ไม่ทราบชื่อหรือที่พัก แต่พอจะบอกรูปร่างหน้าตาได้ค่ะ” “หน้าตาเป็นอย่างไรคะ” พัสตร์ถามแทบจะในทันที หากนิศากลับนิ่งไปอีกพักหนึ่ง แล้วจึงพูดคลับคล้ายกับกำลังชั่งใจอยู่ “ก่อนอื่น พี่พัสตร์ต้องรับปากกับนิศาว่าจะไม่ทำเรื่องผิดกฎหมาย นิศาถึงจะบอกได้ค่ะ” เธอเกรงว่าถ้าไม่เน้นย้ำเรื่องนี้ บอกไปแล้วจะกลายเป็นผลร้ายแก่พัสตร์มากกว่าผลดี ซึ่งพัสตร์เองก็เข้าใจ พยักหน้าตกปากรับคำ “ไม่ทำแน่นอนค่ะ ดิฉันแค่อยากให้สามีกลับมาเป็นคนเดิมเท่านั้น” นิศาถามย้ำอีกสองสามคำ จนแน่ใจ เธอจึงบอกตามที่พอจะรู้ “ตัวเล็กๆ ผิวขาว ผมยาว หน้าตาออกไปทางคนไทยเชื้อสายจีน สูงไม่เกินร้อยหกสิบเซนติเมตร อายุราวสามสิบปี” พัสตร์ทวนคำพูดของนิศา ในขณะที่พลินเกือบหัวเราะออกมาดังๆ พี่สาวของเขาจะได้ประโยชน์อะไร ในเมื่อผู้หญิงอายุสามสิบ มีลักษณะอย่างนั้นนับหมื่นนับแสนคน “บอกให้แคบกว่านี้ไม่ได้หรือครับ... ผมไม่ได้ขัดคอนะ แค่อยากรู้” ประโยคหลังของเจ้าตัว เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตนเองรับปากว่าจะนั่งฟังเฉยๆ “ก็อย่างที่บอกไปแล้วนั่นแหละค่ะ” นิศายิ้มให้เมื่อชายหนุ่มไม่ได้ตีรวน “เธอรู้จักสามีของพี่พัสตร์ผ่านเพื่อนร่วมงาน” “รู้แค่นี้ก็ไม่ยากแล้วละ พลิน” พัสตร์กล่าวกับน้องชายก่อนหันมาถามหมอดูสาว “แล้วทำอย่างไร สามีของดิฉันจึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมคะ” นิศานิ่งเงียบอีกครั้ง คราวนี้นานจนคนถามไม่คิดว่าจะได้คำตอบ หากในที่สุดเธอก็กล่าวออกมา “นิศาจะพยายามหาทางแก้ไขให้ค่ะ ช่วงนี้ถ้าสามีพี่พัสตร์กลับมาบ้านก็อย่าชวนทะเลาะนะคะ พูดจากันดีๆ เหตุการณ์จะได้ไม่เลวร้ายลงค่ะ” มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 10:11:03

ความคิดเห็นที่ 2 . พัสตร์ออกจากบ้านของนิศาด้วยสีหน้าแช่มชื่นเปี่ยมความหวัง ผิดกับพลินที่หน้านิ่วคิ้วขมวดบอกบุญไม่รับ “ไม่เห็นจะได้เรื่องได้ราวอะไรเลย พี่พัสตร์” “ทำไมจะไม่ได้” พัสตร์เถียงน้องชาย “เรารู้อะไรมากขึ้นตั้งหลายอย่าง ทั้งที่พี่ดนัยนอกใจพี่จริงๆ และรูปร่างหน้าตาของผู้หญิงคนนั้น” “โธ่เอ๊ย พี่พัสตร์” พลินเผลอตัวพูดเสียงดัง ก่อนลดระดับลงมาเป็นปกติ “ถ้ายายเด็กนั่นไม่รู้ว่าพี่ดนัยเป็นอย่างไรก็คงเซ่อซ่าเต็มทีแล้วละครับ วันนั้นก็เห็นอยู่ทนโท่ว่าพี่ดนัยขับรถหนีพี่พัสตร์ไป แถมวันนี้พี่พัสตร์ยังพูดนำออกไปอีก ส่วนเรื่องรูปร่างหน้าตาของผู้หญิงคนนั้นน่ะ ผมว่ายายเด็กนั่นคงเห็นนั่งอยู่ในรถ เผลอๆ ดีไม่ดี อาจจะรู้จักกันมาก่อนแล้วก็ได้” “พี่เชื่อหมอนิศา เพราะไม่รู้ว่าเธอจะหลอกพี่ไปเพื่ออะไร” “หลายสาเหตุมากครับ แต่ที่ผมคิด เธออาจจะเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่คิดจะจับพี่ดนัย” “หมอนิศาเนี่ยนะจะจับพี่ดนัย” พัสตร์ส่ายหน้าไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้ “พลินก็เห็นอยู่แล้วว่าเธอรวยออกจะตายไป แล้วจะจับพี่ดนัยทำไมกัน” “เรื่องเงินอาจไม่ใช่เรื่องหลักครับ เธออาจต้องการผลประโยชน์จากตำแหน่งหน้าที่การงานของพี่ดนัย หรือไม่ก็หลงความหล่อความภูมิฐาน ตามประสาเด็กสาวๆ” “ถ้าพลินยังพูดว่าอาจอย่างโน้น อาจอย่างนี้ แสดงว่ายังไม่แน่ใจ” พลินอึ้งไปกับคำพูดของพี่สาว หากเขาคิดว่าตนเองมั่นใจ แล้วทำไมจึงยังมีคำว่า ‘อาจ’ “หรือว่าเธอจะหลอกเอาเงินพี่พัสตร์ หมอดูทั้งหลายก็เป็นอย่างนี้ หากินบนความเดือดร้อนของผู้อื่น” “แต่เธอก็ไม่ได้เรียกร้องค่าดูเลยนี่ พี่เสียอีกที่พยายามให้เงิน แต่เธอก็ไม่รับอยู่ดี” พัสตร์พูดพร้อมกับนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ หมอดูสาวยืนกรานแน่นหนักว่าไม่รับเงินที่เธอส่งให้ “นิศาจะไม่รับจนกว่าจะบอกอะไรพี่พัสตร์ได้มากกว่านี้ค่ะ” ไม่ว่าจะคะยั้นคะยออย่างไร นิศาก็ยังยืนกรานคำเดิม จนพัสตร์ต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ “คราวหน้าห้ามหมอนิศาดูให้ดิฉันฟรีๆ นะคะ” เมื่อนิศารับปาก พัสตร์จึงค่อยสบายใจ “เพื่อนพี่บอกว่าค่าดูครั้งละหลายพันเชียวนะ” พัสตร์บอกน้องชายที่ดูเหมือนจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับการที่หมอดูสาวไม่รับเงินค่าดู “ร้อยเดียวผมก็ไม่ให้” พลินยิ้มเหยียด “ยายเด็กนั่นไม่ได้บอกสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อเราเท่าไหร่เลย พี่พัสตร์ลองคิดดู ผู้หญิงตัวเล็ก ผมยาว ผิวขาว มีกี่คนทั่วประเทศ เอาเฉพาะที่พี่พัสตร์รู้จักก็ไม่รู้กี่สิบกี่ร้อยคนแล้ว” “พลินมีอคติต่อหมอนิศา” “พี่พัสตร์ต่างหากที่เชื่อเธอมากเกินไป ถ้าเป็นอย่างที่ผมคิด ก็นับว่าเธอประสบความสำเร็จไปมากกว่าครึ่งแล้ว” พัสตร์เห็นน้องชายยังยึดมั่นในความคิดของตนเองก็ไม่อยากโต้แย้ง จึงพูดตัดบท “เราอย่ามาเถียงกันในเรื่องนี้เลย เอาเป็นว่าดูไปสักพักก็แล้วกัน” พลินกับพัสตร์กลับไปนานแล้ว แต่นิศายังคงนั่งอยู่ในอาคารรับรอง สิ่งที่เห็นทางจิตผ่านแหวนแต่งงานของพัสตร์สร้างความพรั่นพรึงให้เธอไม่น้อย ผู้หญิงผมยาวผิวขาวคนนั้นเธอเห็นชัดเจน ทว่าดนัยกลับมีหมอกควันบดบังอยู่จางๆ เหมือนวันนั้นไม่มีผิด และเมื่อเธอพยายามเพ่งมอง หมอกควันจางๆ นั้นก็ค่อยๆ รวมตัวเป็นรูปเป็นร่างคลับคล้ายคน หากนิศารู้อยู่แก่ใจ มันคือปีศาจตนหนึ่ง ! ร่างโปร่งแสงปราศจากสีสันใดๆ นอกจากสีขาวโพลน และกระทั่งผมหยาบยาวของมันก็ยังเป็นสีขาว หากเมื่อร่างนั้นหันหน้ามา นิศาจึงเห็นว่าบนความขาวโพลนนั้นยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่เพิ่มความน่าสะพรึงกลัว ดวงตาไร้แววคู่นั้นแดงฉานราวกับสีเลือด ทว่าทั้งหมดนี้ไม่มีอะไรทำให้นิศาตกใจไปมากกว่าในมือของมันมีเชือกเส้นหนึ่ง ซึ่งปลายอีกด้านผูกมัดดนัยกับผู้หญิงคนนั้นไว้ด้วยกัน ไม่ผิดแล้ว... สามีของพัสตร์กำลังถูกไสยมืดมนต์ดำเล่นงาน ! เมื่อรู้อย่างนี้แล้ว เธอจะทำอย่างไรต่อไป แก้ไขต่อไปจนกว่าปัญหาจะลุล่วงทั้งๆ ที่ทิวาพี่ชายห้ามปรามนักหนา หรือว่าถอนตัวปล่อยให้ดนัยกับพัสตร์ไปแก้ไขปัญหากันเอง ไม่ว่าจะตัดสินใจอย่างไร อันตรายก็อยู่แค่เอื้อม ผิดแต่ว่าจะเป็นตัวเธอเองหรือดนัยเท่านั้น นิศาเก็บเรื่องนี้ไว้ภายในใจ ครุ่นคิดอยู่คนเดียวไม่บอกใคร หากก็ปกปิดทิวาได้เพียงไม่กี่วันเท่านั้น เวลาอาหารเช้า นิศาลงมาจากห้องส่วนตัวช้ากว่าคนเป็นพี่เหมือนเคย และทิวาก็นั่งถือหนังสือพิมพ์รออยู่ที่โต๊ะอาหารเหมือนเคย จะต่างก็แค่วันนี้เขาไม่ได้กางมันอ่านเท่านั้น หนังสือพิมพ์รายวันถูกพับให้เห็นเฉพาะเพียงคอลัมน์หนึ่ง พอนิศาลงมาทิวาก็ไม่รอช้าส่งเสียงเข้มๆ ทันที “พี่เตือนแล้วใช่ไหมนิด ว่าอย่าไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้” นิศาใจหายวาบ รู้ว่าพี่ชายพูดถึงเรื่องอะไร แต่ก็ไม่เข้าใจว่าเขาทราบได้อย่างไร หากเมื่อทิวาวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะตรงหน้าเธอก็เข้าใจทะลุปรุโปร่ง คอลัมน์ซุบซิบบุคคลในสังคมลงชัดตั้งแต่ย่อหน้าแรก ‘ไม่รู้ว่าด็อกเตอร์ดนัยไปมีพฤติกรรมอะไรเข้า ภรรยาสาวจึงได้แจ้นไปหาหมอดูสาวชื่อดังนิศา นัยว่าไปปรึกษาหาทางออกเรื่องครอบครัว เอ๊ะ อย่างนี้เห็นทีข่าวที่ว่าด็อกเตอร์หนุ่มกุ๊กกิ๊กกับสาวๆ ในกระทรวงเห็นท่าจะเป็นจริง’ นิศาหน้าเสีย อ่านข้อความนี้ถึงสองเที่ยวก่อนเงยหน้ามองพี่ชาย “ว่าไง จะปฏิเสธอะไรไหม” ทิวาคาดคั้น นิศาส่ายหน้าแล้วพูดเสียงอ่อย “นิดยอมรับค่ะว่าคุณพัสตร์มาหานิดจริงๆ” “แล้วไง... อย่าบอกพี่นะว่าเป็นเรื่องแค่สามีนอกใจภรรยาเท่านั้น” คนเป็นน้องก้มหน้านิ่ง พูดเสียงอ่อยกว่าเดิม “พี่ทิว... พี่ทิวทราบได้อย่างไรคะ” ผู้มีปัญหาเรื่องครอบครัว มาปรึกษาหมอดูมีไม่มากนัก แต่ก็ไม่น้อย ทั้งเธอและพี่ชายต่างรับผู้ศรัทธาประเภทนี้อยู่เนืองๆ แต่ทิวาก็ไม่เคยถือเป็นเรื่องใหญ่โตชนิดคอขาดบาดตายเหมือนครั้งนี้เลย “พี่เจอด็อกเตอร์ดนัยไม่กี่วันมานี่เอง มองปราดเดียวก็รู้ หน้าตาหม่นหมองไร้ราศีอย่างนั้น จะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากถูกของ” ทิวากล่าวเสียงเข้ม จ้องมองน้องสาวที่ยังคงก้มหน้านิ่ง เขาระบายลมหายใจออกมาช้าๆ แล้วพูดต่อ “พี่ขอห้ามเด็ดขาดเลยนะนิด อย่าได้เข้าไปเกี่ยวข้องกับอวิชา ยุ่งกับมันรังแต่จะเข้าตัวเรา ดูหมอสนิทเป็นตัวอย่าง ผลสุดท้ายเป็นอย่างไรก็เห็นๆ กันอยู่ เราเป็นหมอดูเพียงอย่างเดียวน่ะดีแล้ว ไสยมืดมนต์ดำปล่อยให้พวกสิ้นคิดเขาว่ากันไป” นิศาพูดไม่ออก สิ่งที่เธอภูมิใจในความเป็นหมอดูก็คือ การได้ช่วยเหลือผู้คนที่เดือดเนื้อร้อนใจให้มีทางออก แม้จะช่วยไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ทุกราย แต่ก็พอช่วยผ่อนหนักให้เป็นเบา ครั้นเมื่อมาทราบเรื่องราวของพัสตร์และสามี จะให้เธอทำนิ่งดูดายได้อย่างไร หากปล่อยวาง ผู้ที่เดือดร้อนไม่ใช่มีเพียงแค่ครอบครัวเล็กๆ ต้องแตกเป็นเสี่ยงๆ พัสตร์จะต้องเผชิญกับความโศกเศร้าในการสูญเสียสามี ส่วนดนัยก็ต้องตกอยู่ในความควบคุมของปีศาจตนนั้นไปตลอดชีวิต เธอเองก็คงเสียใจที่ปล่อยให้สิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้น ไหนจะต้องถูก ‘ตานั่น’ ดูถูกเหยียดหยามว่าเป็นหมอดูจอมปลอมไร้ฝีมืออีก ประเด็นหลังนี่ก็มีความสำคัญไม่น้อยเลยทีเดียว ------------- จบบทที่ 4 ------------- ต่อบทที่ 5 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 10:12:36

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 5 นาฬิกาบนฝาผนังบอกเวลาใกล้สิบหกนาฬิกาสามสิบนาทีซึ่งเป็นเวลาเลิกงาน ข้าราชการหลายๆ คนเตรียมตัวกลับบ้าน แต่ละคนยิ้มแย้มใบหน้าผ่องใสด้วยวันนี้คือวันศุกร์ จะได้หยุดพักผ่อนกันเสียทีหลังจากเหน็ดเหนื่อยมาตลอดสัปดาห์ ทว่าภายในห้องผู้อำนวยการกอง กลับมีบรรยากาศตรงกันข้าม เจ้าของห้องนั่งหน้าตาเคร่งเครียดราวกับไม่ได้มีวันหยุดเหมือนกับคนอื่นๆ ก่อนหน้านี้สักสิบนาที ดนัยยังรู้สึกผ่อนคลาย งานการที่คั่งค้างก็จัดการจนเรียบร้อย เขาคิดถึงภรรยาสาวและลูกน้อยซึ่งรอคอยอยู่ที่บ้าน แต่แล้วจู่ๆ จิตใจก็รุ่มร้อน คิดกระหวัดไปถึงใครอีกคนที่มาหาเขาถึงที่ทำงานทุกวันโดยไม่จำกัดเวลา เป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ดนัยพยายามจะไม่คิด แต่ยิ่งห้ามใจก็เหมือนเร่งเร้า ดวงหน้าของหญิงสาวผู้นั้นคลับคล้ายมาลอยวนอยู่ใกล้ๆ สลัดอย่างไรก็ไม่หลุดไปจากห้วงคำนึง ด็อกเตอร์หนุ่มเหงื่อโทรมกายทั้งๆ ที่ภายในห้องปรับอากาศเย็นฉ่ำ ผ้าเช็ดหน้าของเขาเปียกชุ่ม เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเรียกดูชื่อภรรยา รูปของพัสตร์ซึ่งกำลังอุ้มลูกชายส่งยิ้มให้เขา เป็นรอยยิ้มที่สดใส เขาเผลอยิ้มตอบ แต่แล้วกลับคิดว่ารอยยิ้มของเธอช่างน่าชัง ดนัยวางโทรศัพท์แล้วเอามือกุมศีรษะ เขาคิดถึงลูก คิดถึงภรรยา แต่ทำไมจึงต้องเป็นแบบนี้ เหมือนกับมีอะไรฉุดรั้งจิตใจ บางครั้งถึงกับนึกรังเกียจ ผิดกับหญิงสาวอีกคนที่มีแรงดึงดูดให้เขาถวิลหา ดนัยบังคับใจตัวเองอย่างสุดฤทธิ์ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีกครั้ง หน้าจอยังเป็นภาพภรรยาของเขาอยู่ เมื่อใช้นิ้วสัมผัสมันก็จะต่อสายถึงเธอทันที ทว่าแค่เลื่อนนิ้วตัวเองยังยากเย็น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพร้อมกับการสั่นทำเอาดนัยสะดุ้งสุดตัว โทรศัพท์แทบพลัดหลุดจากมือ เขาลุกลี้ลุกลนกดปุ่มรับด้วยคิดว่าเป็นภรรยาโทรมาหา ยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงหญิงสาวทางโน้นก็เจื้อยแจ้ว “พี่ดนัยรอปิ๋มอีกสักพักนะคะ รถติดจัง ประเดี๋ยวไปหาอะไรทานอร่อยๆ แล้วคืนนี้ไปค้างบ้านปิ๋มนะคะ” แล้วด็อกเตอร์หนุ่มก็ลืมหมดทุกสิ่งทุกอย่าง ยกเว้นหญิงสาวที่ชื่อปิ๋มเพียงคนเดียว พลินผวาลุกนั่งเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาเอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์มารับสาย พร้อมๆ กับดูชื่อผู้โทรเข้า ก่อนเหลือบตามองนาฬิกาปลุกบนโต๊ะ เป็นเวลาตีสามพอดี ไม่ขาดไม่เกิน “พลิน พี่จะทำอย่างไรดี พี่ดนัยไม่กลับบ้าน” เสียงสั่นเครือ ไม่ต้องเห็นพลินก็รู้ว่าพี่สาวของเขากำลังปาดน้ำตาตัวเองอยู่ “ใจเย็นๆ ครับ พี่พัสตร์” พลินคิดว่าเป็นคำปลอบที่ไม่เข้าท่าเอาเสียเลย แต่ก็ไม่มีประโยคใดที่ดีกว่านี้ ถ้าเป็นสักสี่ห้าทุ่มก็พอจะปลอบได้ว่า ประเดี๋ยวก็กลับ หรือถ้าไม่รู้เรื่องพี่เขยติดพันหญิงอื่นมาก่อน คำปลอบก็คงเป็นทำนอง เลี้ยงฉลองวันศุกร์ ดื่มติดพันไปหน่อย หากเหตุการณ์เช่นนี้ ทั้งเขาและพี่สาวต่างก็รู้อยู่แก่ใจ ดนัยไปนอนกับผู้หญิงคนนั้น “พี่ใจเย็นเป็นน้ำแข็งแล้วพลิน หนาวเย็นจวนจะทนไม่ไหว” พลินเข้าใจพี่สาวดี ที่ผ่านมา ดนัยถึงจะออกนอกลู่นอกทาง แต่ก็ยังกลับบ้านทุกครั้ง ทว่าคราวนี้หนักหนากว่าทุกคราว “พี่พัสตร์โทรหาพี่ดนัยบ้างหรือยังครับ” “โทรแล้ว...” เสียงของพัสตร์ขาดหายไปราวกับกลั้นสะอื้น “เขาไม่ยอมรับสาย พอโทรหลายๆ ครั้งเข้าก็ปิดเครื่องหนีพี่เลย” “เขาต้องไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ” พัสตร์พูดต่อ “พลินว่าไหม” พลินก็คิดเหมือนพี่สาว แต่จะให้เขากล่าวออกไปตรงๆ ได้อย่างไร “ผมว่าพี่พัสตร์อย่าเพิ่งคิดอะไรล่วงหน้าไปดีกว่าครับ” “พลินกำลังจะบอกว่าพี่คิดมากไปเอง” “ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ผมหมายถึงคิดไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ สู้เอาเวลาไปนอน เก็บแรงไว้พรุ่งนี้จะดีกว่า” “พี่พยายามแล้วนะพลิน แต่ไม่สำเร็จ” “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน” พลินตัดสินใจ “ผมจะไปอยู่เป็นเพื่อน” พัสตร์เงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจดังมาทางโทรศัพท์ “อย่าเลยพลิน ขืนออกมาตอนนี้ พ่อกับแม่ก็จะสงสัย พี่ไม่อยากให้ท่านมารับรู้เรื่องพวกนี้” พลินเหลือบตามองนาฬิกาอีกครั้ง ก็สมควรจะให้พ่อแม่สงสัยอยู่หรอก ดึกดื่นค่อนคืนอย่างนี้ จะมีธุระที่ไหนกัน แต่ถ้าจำเป็นจริงๆ เขาก็ต้องไปหาพี่สาวก่อน ส่วนเรื่องอื่นๆ ค่อยมาหาทางแก้ไขกันภายหลัง หากเมื่อชายหนุ่มกล่าวออกไปอย่างนั้น พัสตร์ก็ยังยืนยันคำเดิม “ไม่ต้องมาหรอกพลิน พี่อยู่กับลูกได้” พอพลินได้ยินพี่สาวพูดอย่างนั้นก็ค่อยเบาใจ “พรุ่งนี้เช้า ผมจะรีบไปหาครับ” พล.ท.พฤกษ์ ซึ่งกำลังเดินดูพรรณไม้ต่างๆ ที่เขาปลูกเป็นงานอดิเรกหลังจากลาออกจากราชการ ต้องรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นบุตรชายแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเตรียมจะออกจากบ้าน “นั่นจะไปไหนแต่เช้ารึ เจ้าพลิน” ปกติหกโมงเช้าวันเสาร์อย่างนี้ อย่าว่าแต่ออกจากบ้านเลย บางทีพลินยังไม่ตื่นนอนเลยด้วยซ้ำ “ไปหาพี่พัสตร์ครับ” พลินไม่ต้องการโกหกบิดา จึงพูดไปตามตรง เพียงแต่พูดไม่หมดเท่านั้น “แล้วทำไมต้องไปแต่เช้า” “ผมจะไปรับเจ้าเพชรมาที่นี่ด้วยครับ เห็นพูดว่าคิดถึงคุณตา” พอลูกเอ่ยถึงหลาน พล.ท.พฤกษ์ ก็ลืมเรื่องอื่นไปจนสิ้น “เออ ๆ ดี ยายเขาก็บ่นถึงเหมือนกัน รีบไปรับมาล่ะ” นอกจากจะไม่ซักแล้ว ยังเร่ง พลินลอบถอนหายใจ แล้วรีบเดินไปขับรถออกจากบ้านก่อนที่จะเจอมารดาเข้าอีกคน คุณหญิงพลอยเห็นท้ายรถลูกชายไวๆ ก็เดินเข้ามาถามสามี “นั่นลูกเพิ่งออกจากบ้านไปใช่ไหมพ่อ” พล.ท.พฤกษ์ หัวเราะ เห็นอยู่แล้วยังจะถาม ภรรยาก็เหมือนกับเขาตรงที่ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองนักที่เห็นลูกชายออกจากบ้านตั้งแต่เช้าในวันหยุด “จะมีใครกันอีกเล่า แม่ ก็คนอื่นๆ ยังไม่กลับมาจากตลาดเลยไม่ใช่รึ” เขาหมายถึงบรรดาคนรับใช้และคนขับรถซึ่งคุณหญิงพลอยวานให้ไปจับจ่ายซื้อของที่ตลาดสดตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง “ไปหาเจ้าพัสตร์ แม่ไม่ต้องห่วงหรอก เห็นบอกว่าเดี๋ยวจะพาเจ้าเพชรมาที่นี่ด้วย” พล.ท.พฤกษ์ บอกภรรยาซึ่งมักจะเป็นห่วงลูกชายเกินเหตุ ทั้งๆ ที่พลินอายุอานามจะเข้าสามสิบในอีกสองปีนี้แล้ว “ไม่ห่วงได้ยังไงเล่าพ่อก็ ความคิดของเจ้าพลินมันเหมือนคนอื่นเสียที่ไหน” พล.ท.พฤกษ์ หัวเราะดังกว่าเดิม จนป่านนี้แล้วภรรยาของเขายังบ่นเรื่องนี้ไม่เลิก ย้อนหลังไปเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่พลินเรียนจบใหม่ๆ ตอนนั้นชื่อของ พล.ต.พฤกษ์ นายพลหมาดๆ ถูกเอ่ยถึงบ่อยๆ ในทุกวงการ ด้วยอำนาจที่มีอยู่ในกองทัพ บริษัทชั้นนำของประเทศ รวมทั้งหน่วยงานของรัฐต่างเชิญไปเป็นกรรมการบริหารบ้าง ที่ปรึกษาบ้าง จนเขาเองแทบจะจำไม่ได้ว่าตนเองทำงานอยู่กี่แห่ง เหล่านี้น่าจะเป็นผลดีต่อพลิน หากคิดจะตั้งบริษัทเล็กๆ ดำเนินธุรกิจของตนเอง เพราะเต็มไปด้วย ‘คู่ค้า’ ที่พร้อมจะสนับสนุน ไร้ ‘คู่แข่ง’ ที่ต่างเกรงอำนาจบารมีของผู้เป็นบิดา ส่วนเรื่องเงินทุนก็ยิ่งไม่เป็นปัญหา ไม่ว่าจะมาจากรายได้จำนวนไม่น้อยของพล.ท.พฤกษ์ หรือเงินกู้ยืมจากสถาบันการเงินที่ พล.ท.พฤกษ์เป็นที่ปรึกษาอยู่ พอที่จะให้บริษัทเล็กๆ ดำเนินการอย่างไม่ขัดสน คุณหญิงพลอยเองก็หมายมั่นปั้นมือจะให้ลูกชายเป็นเจ้าของกิจการด้านคอมพิวเตอร์ซึ่งได้ร่ำเรียนมา แต่พอเอาเข้าจริงๆ พลินก็บอกหน้าตาเฉย “ผมขอเป็นลูกจ้างเขาก่อนดีกว่าครับ คุณแม่” “จะไปทำอย่างนั้นให้เหนื่อยทำไมล่ะลูก” นางคัดค้านแต่ก็ได้รับคำตอบที่นางไม่เคยเห็นด้วยเลย “เป็นเจ้าของกิจการสิครับเหนื่อย ยิ่งจบใหม่ๆ ยังไม่มีประสบการณ์ก็ยิ่งเสี่ยง อายุผมยังน้อย รออีกสี่ห้าปีก็ยังไม่สายครับ” แต่พลินก็ไม่ดื้อดึงหรือมีทิฐิจนเกินไป เมื่อมารดาเห็นว่าเกลี้ยกล่อมให้ตั้งบริษัทเองไม่ได้แน่ ก็คัดสรรบริษัทชั้นนำต่างๆ มาให้ลูกชายเลือกเข้าทำงาน พลินขัดมารดาไม่ได้ หากก็ใช้เวลาเลือกอยู่ถึงหนึ่งเดือนเต็มๆ ทว่าใครจะรู้ เพียงไม่กี่ปีให้หลัง อำนาจคับเมืองของพล.ท.พฤกษ์ หมดไปอย่างรวดเร็ว เส้นทางในกองทัพพลิกผัน บริษัทห้างร้านรวมทั้งหน่วยงานของรัฐค่อยๆ แต่งตั้งกรรมการบริหารและที่ปรึกษาคณะใหม่ โดยปราศจากชื่อพล.ท.พฤกษ์ ทั้งพล.ท.พฤกษ์ และพลินต่างเข้าใจดีในวิถีทางของธุรกิจ จะมีก็แต่คุณหญิงพลอยที่ยังเสียดายโอกาสของลูกชายไม่หายเท่านั้น นางจึงบ่นถึงเรื่องนี้อยู่บ่อยๆ ต่างกับเจ้าตัวซึ่งไม่เคยคิดว่าตัวเองตัดสินใจผิดพลาดเลย มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 10:13:49

ความคิดเห็นที่ 4 . พลินไปถึงบ้านพัสตร์ พอเห็นหน้าพี่สาวก็รู้ว่าไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาตลอดคืน เธอฝืนยิ้มให้น้องชายที่อ้าแขนรับหลานซึ่งวิ่งโผเข้ามาหาเหมือนเคย “น้าพลิน แม่พัสตร์ฝุ่นเข้าตา” เสียงเจ้าตัวน้อยแจ๋วๆ บอก พลินมองตาพี่สาวซึ่งแดงก่ำก่อนหันมาพูดกับหลาน “นิดเดียวเอง ประเดี๋ยวก็หาย” “เพชรช่วยเป่าตั้งนานแล้ว ยังไม่เห็นหายเลย” เด็กน้อยเถียงพร้อมกับทำหน้าเบ้ พลินจึงปล่อยตัวลงแล้วบอก “ลองไปเป่าอีกทีสิครับ น้ารับรองว่าคราวนี้ต้องหายแน่ๆ” เด็กชายเพชรได้ยินดังนั้นก็หมุนตัววิ่งตื๋อกลับไปหามารดา แล้วกระโดดเหยงๆ เป่าลมออกจากปาก จนพัสตร์ต้องย่อตัวลงสวมกอดลูกน้อย “หายแล้วลูก แม่ไม่เป็นอะไรแล้ว” เด็กชายเพชรกอดมารดาแล้วตบหลังดังแปะๆ ก่อนหันมาหาน้าชายพร้อมรอยยิ้มกว้าง “หายแล้ว” “เก่งมาก ไอ้เสือเพชร” พลินยกนิ้วโป้งให้ “เป็นลูกผู้ชายต้องดูแลแม่อย่างนี้ เข้าใจไหม” เด็กน้อยพยักหน้าหงึกๆ แม้จะไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ก็พอรู้เรื่องว่าตัวเองต้องทำอย่างไร เขากอดมารดาแล้วเป่าลมออกจากปากอีกสองสามครั้ง พลินต้องรีบบุ้ยใบ้บอกพี่สาวที่น้ำตาเริ่มซึมออกมาอีกหน พัสตร์จึงกอดลูกน้อยไว้แน่นด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างแอบปาดน้ำตาตัวเองให้แห้ง “พี่ดนัยออกไปทำงานตั้งแต่เช้า” เธอพูดกับน้องชายอย่างนั้น เป็นอันว่ารู้กัน ดนัยยังไม่กลับมา และเธอบอกลูกว่าพ่อออกไปทำงาน พลินพยักหน้ารับทราบ “พี่พัสตร์ไปนอนพักผ่อนก่อนเถอะ ผมดูแลเจ้าเพชรเอง” พัสตร์อิดออดอยู่พักใหญ่ๆ กว่าพลินจะเกลี้ยกล่อมได้สำเร็จ ทว่ายังไม่ทันได้ทำอะไรก็มีเสียงรถยนต์มาจอดหน้าบ้าน “พ่อกลับมาแล้ว” เด็กชายเพชรไวกว่าเพื่อน ถ้าพลินไม่รั้งตัวไว้ก็คงจะวิ่งออกไปที่หน้าประตูบ้านแล้ว พัสตร์สบตาน้องชาย เหมือนกับจะถามว่าควรทำอย่างไรดี ดนัยลงจากรถมาเปิดประตู ท่าทางอ่อนระโหยโรยแรง พลินจึงส่งหลานให้พี่สาวแล้วออกไปช่วยพี่เขย ดนัยโบกมือขอบอกขอบใจก่อนเดินโซเซกลับไปยังรถ แล้วขับเข้ามาจอดในบ้าน พลินลอบสังเกตอากัปกิริยาของดนัยตลอดเวลา ท่าทางของฝ่ายนั้นดูแล้วน่าเหนื่อยแทน แต่ละย่างก้าวราวกับว่าต้องใช้พลังอย่างมหาศาลจึงจะยกเท้าได้ ทว่าสิ่งที่ผิดปกติที่สุดกลับไม่ใช่กิริยาเช่นนั้น ดนัยจัดว่าเป็นผู้ชายผิวขาว ทั้งยังสำอางตามประสาคนที่อยู่สุขสบายมาตลอด บัดนี้ใบหน้าของเขากลับหมองคล้ำ ดวงตาที่เคยสดใสอย่างคนสู้งานก็แปรเปลี่ยนเป็นด้านชาและเลื่อนลอย พัสตร์ควรจะเห็นความผิดปกติเหล่านี้เหมือนกัน แต่ด้วยความเจ็บช้ำน้ำใจทำให้เธอมองข้าม หรือมองไปอีกอย่างหนึ่ง “ถึงกับหมดเรี่ยวหมดแรงมาเชียวหรือคะ พี่ดนัย” เธออดไม่ได้ที่จะกระแนะกระแหนสามี จนพลินต้องส่งสายตาห้ามปราม จึงหยุดแล้วหันไปบอกลูกชาย “ไปเล่นกับน้าพลินก่อนนะลูก พ่อกลับมาเหนื่อยๆ อย่าเพิ่งไปกวน” เด็กชายเพชรละล้าละลัง ความคิดถึงบิดามีมาก แต่พอพลินกวักมือเรียก เด็กน้อยก็วิ่งตื๋อไปหาทันที “ยายเด็กนั่นเตือนอย่างไร พี่พัสตร์ยังจำได้นะครับ” พลินพูดเบาๆ ก่อนเดินจูงหลานออกไป พัสตร์ค้อนควักตาม ทีนี้ละทำมาเป็นอ้างถึงคำพูดของหมอนิศา เมื่อก่อนเห็นอคติกับเธอนักหนา ‘ถ้าสามีพี่พัสตร์กลับมาบ้านก็อย่าชวนทะเลาะนะคะ พูดจากันดีๆ เหตุการณ์จะได้ไม่เลวร้ายลงค่ะ’ พัสตร์เองก็อยากจะรู้นักว่าถ้านิศาตกอยู่ในสถานการณ์เช่นเดียวกันนี้ เธอจะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า แต่ไม่ว่าจะอย่างไรพัสตร์ก็พยายามจะทำตาม เธอเดินไปเปิดตู้เย็นรินน้ำเต็มแก้วแล้วเดินไปให้ดนัยซึ่งนั่งหมดสภาพอยู่บนโซฟา โดยไม่พยายามนึกถึงสาเหตุที่ทำให้เขาเป็นอย่างนี้ ดนัยเอื้อมมืออันสั่นเทามารับ แล้วยกดื่มรวดเดียวหมดแก้ว เขาจะวางมันลงบนโต๊ะ แต่กะระยะผิด จึงปล่อยมือก่อนจะวางถึง แก้วน้ำตกกระทบพื้นโต๊ะล้มกลิ้ง เคราะห์ยังดีที่ไม่ถึงกับแตก พัสตร์ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตรงข้าม หยิบแก้วน้ำขึ้นตั้งก่อนพูดเสียงเรียบๆ “ทานอะไรหน่อยไหมคะ พัสตร์จะไปทำมาให้ หรือว่าจะไปพักผ่อนก่อน ท่าทางพี่ดนัยไม่ได้นอนมาทั้งคืนเลยนะคะ” ดนัยหายใจเหนื่อยอ่อน ถามกลับอย่างยากเย็น “พัสตร์ก็ไม่ได้นอนเลย... ใช่ไหม” หญิงสาวพยายามข่มอารมณ์โกรธ ไม่ได้นอนของเขากับของเธอ เหตุผลต่างกันราวฟ้ากับดิน เธอนิ่งอึ้งอยู่สักครู่ก่อนผลุดลุกขึ้นยืน “พัสตร์ไปทำอาหารมาให้พี่ดนัยทานดีกว่า รอแป๊บนึงนะคะ” ดนัยผวาจะลุกขึ้นตาม แต่ก็ทำได้แค่เอื้อมมือไขว่คว้า “อย่าเพิ่งไปไหน พัสตร์” คนเพิ่งลุกขึ้นยืนก็เลยชะงัก นึกสงสัยอากัปกิริยาของสามีขึ้นมาครามครัน “เป็นอะไรหรือเปล่าพี่ดนัย ทำท่าทำทางแปลกๆ” ดนัยยังคงยกมือไขว่คว้ายงโย่ยงหยกพิกล “พี่จะไม่ทำอย่างนี้อีก พี่รักพัสตร์นะ” ดนัยอ้าปากราวกับจะตะโกน ทว่าเสียงที่ออกมาแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน พัสตร์แทบไม่เชื่อหูตัวเองที่เขาสารภาพออกมาอย่างง่ายๆ “พี่รักพัสตร์” ชายหนุ่มพูดย้ำ และในที่สุดก็ลุกขึ้นยืนสำเร็จ แต่ก่อนที่เขาจะเดินมาสวมกอดภรรยาอย่างที่ตั้งใจ ก็ต้องหงายหลังผลึ่งเหมือนกับถูกผลักอย่างแรง พัสตร์ซึ่งกำลังงงงวยกับคำพูดของสามี เห็นเขาหงายหลังไปอย่างนั้นก็ผวาเข้าไปหา แล้วเธอก็ต้องตกใจสุดขีด ปากที่เพิ่งพูดจบของดนัยอ้าค้างเช่นเดียวกับดวงตาเบิ่งกว้าง ร่างทั้งร่างของเขาแข็งเกร็งนอนทื่อเอียงกะเท่เร่อยู่บนโซฟา เธอร้องออกมาอย่างสุดเสียง ------------- จบบทที่ 5 ------------- ต่อบทที่ 6 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 10:15:12

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 6 พลินซึ่งกำลังเล่นกับหลานชายอยู่ในสนามหญ้าหน้าบ้านได้ยินเสียงกรีดร้องของพี่สาวก็ตกใจ คว้าตัวเด็กชายเพชรแล้วรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน “เกิดอะไรขึ้นครับ พี่พัสตร์” เขาละล่ำละลักถามเกรงว่าพี่สาวจะถูกสามีทำร้าย หากพัสตร์ยังครองสติไม่ได้ เอาแต่เขย่าตัวดนัย พลินก้มลงมองพี่เขย พอเห็นเท่านั้นก็ไม่ถามอะไรอีก เขาทรุดตัวลงตรวจลมหายใจ จับชีพจร พอรู้ว่ายังเป็นปกติก็รีบลุกขึ้นพร้อมกับบอกพี่สาว “ผมจะไปสตาร์ตรถ พี่พัสตร์ดูเจ้าเพชรด้วย” พัสตร์ดึงลูกชายซึ่งร้องไห้จ้าด้วยความตกใจในสภาพของบิดาเข้ามากอด ปลอบทั้งลูกทั้งตัวเอง “พ่อไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกจ้ะลูก เดี๋ยวก็หาย” พลินใช้เวลาไม่กี่วินาทีในการสตาร์ตรถและเปิดประตูหน้าบ้าน แต่พัสตร์กลับรู้สึกว่านานนับชั่วโมง เธอปลุกใจให้เข้มแข็ง อุ้มลูกเดินตามน้องชายซึ่งอุ้มพี่เขยขึ้นรถไปติดๆ เคราะห์ดีที่โรงพยาบาลอยู่ไม่ห่างจากบ้านมากนัก พอไปถึงบุรุษพยาบาลก็รีบนำตัวดนัยเข้าห้องฉุกเฉินทันที พลินตอบคำถามนางพยาบาลเท่าที่รู้ แม้แต่พัสตร์เองซึ่งอยู่ในเหตุการณ์ก่อนที่ดนัยจะหมดสติยังบอกอะไรไม่ได้มาก นางพยาบาลพยายามซักประวัติคนไข้ว่าเคยมีอาการอย่างนี้มาก่อนหรือไม่ มีโรคประจำตัวหรือเปล่า และอื่นๆ อีกมากมาย แต่ทุกคำถามได้รับคำตอบเดียวคือคำว่าไม่พร้อมกับการสั่นศีรษะ คล้อยหลังจากแพทย์เข้าตรวจรักษาเพียงสิบนาที พลินกับพัสตร์ก็ได้รับอนุญาตให้เข้าเยี่ยมได้ โดยหมอเทวินทร์แพทย์เจ้าของไข้สอบถามอาการก่อนหมดสติ และประวัติของดนัยด้วยคำถามเดิมๆ เหมือนๆ กับที่นางพยาบาลเคยสอบถามมาก่อนหน้านี้แล้ว “หมอสันนิษฐานว่าจะเกิดจากลมบ้าหมู พักนี้คนไข้เครียดเรื่องอะไรบ้างหรือเปล่า” คำตอบจากหญิงสาวยังคงเหมือนเดิม “ไม่นี่คะ พี่ดนัยไม่เคยบ่นอะไรให้ฟังเลย” “อาจจะเก็บไว้โดยไม่บอกก็ได้” นายแพทย์เทวินทร์ตั้งข้อสังเกต “ให้นอนโรงพยาบาลดูอาการสักระยะหนึ่งนะ ถ้าไม่มีอะไร พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้” พลินฟังคำพูดของหมอก่อนมองร่างที่นอนอยู่บนเตียงฉุกเฉินแบบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ดนัยเหมือนกับคนนอนหลับอยู่เท่านั้น ลมหายใจสม่ำเสมอ อาการแข็งเกร็งไปทั้งร่างกายหายไปหมดแล้ว ออกจะดูอ่อนปวกเปียกเสียด้วยซ้ำในยามที่นางพยาบาลยกแขนขึ้นเจาะให้น้ำเกลือ สองชั่วโมงต่อมา ดนัยถูกย้ายจากห้องฉุกเฉินมาห้องพักพิเศษ พลินเห็นว่าไม่เป็นอะไรมากแล้วจึงกลับไปบ้านพี่สาวเพื่อดูว่าปิดประตูทุกบานเรียบร้อยดีหรือไม่ และจัดเตรียมเสื้อผ้าให้เธอสำหรับนอนเฝ้าไข้ที่โรงพยาบาลในคืนนี้ ส่วนเด็กชายเพชรเขาพาไปฝากคุณตาคุณยายเลี้ยง ซึ่งฝ่ายนั้นก็ตกอกตกใจเมื่อทราบเรื่อง พลินจึงบอกว่าดนัยไม่ได้เป็นอะไรมาก พักฟื้นแค่วันสองวันก็หาย พัสตร์นั่งเฝ้าสามีไม่ห่าง คอยสังเกตอาการทุกระยะ เกรงว่าเขาจะเป็นแบบเดิมขึ้นมาอีก น้ำเกลือจากขวดพลาสติกหยดลงในกระเปาะเล็กๆ ซึ่งต่อกับสายยางโยงมายังเข็ม หยดช้าๆ เป็นจังหวะสม่ำเสมอ หญิงสาวเหม่อมองเหมือนมีอะไรดึงดูดสายตา เสียงน้ำเกลือหยดค่อยๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ จนคล้ายกับเสียงกลอง พัสตร์รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที มันเป็นไปไม่ได้ที่เสียงหยดน้ำจะดังเช่นนี้ เธอจ้องเขม็งที่กระเปาะแก้ว หยดน้ำเกลือใสๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงจางๆ แล้วค่อยๆ ทวีความเข้มจนเป็นสีเลือด ขวดน้ำเกลือพลาสติกสีขาวขุ่น บัดนี้มีเลือดสดๆ ทะลักท่วมท้นจนไหลปรี่ไปตามสายยางแล้วนองไปทั่วทั้งเตียง ดนัยซึ่งนอนนิ่งมาตลอดก็ตัวสั่นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นชักกระตุก ฉับพลันเขาก็พรวดลุกขึ้นนั่ง อ้าปากร้องราวกับไม่ใช่เสียงมนุษย์ พัสตร์หวาดกลัวหัวใจแทบหยุดเต้น เธอลุกขึ้นจับตัวดนัยให้หยุดนิ่ง แต่เขายังคงร้องครวญคราง มือเริ่มไขว่คว้าความว่างเปล่าตรงหน้า หญิงสาวอยากจะกรีดร้องดังๆ แต่ร้องไม่ออก และเมื่อดนัยหันขวับมาทางเธอพร้อมตะคอกเสียงดุดันเข้าใส่ เธอก็เผลอตัวถอยหลังกรูดไปจนถึงหน้าประตู ความรู้สึกของพัสตร์บ่งบอกว่ามีใครยืนอยู่ข้างหลัง เธอรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาชั่ววูบ อาจจะเป็นหมอหรือนางพยาบาล ครั้นหันไปเพื่อขอความช่วยเหลือ เธอก็ต้องตกใจสุดขีด ร่างทะมึนนั้นไม่มีส่วนใดบ่งบอกเลยว่าเป็นมนุษย์ ! หญิงสาวหวีดร้องออกมาสุดเสียง แล้วเธอก็สะดุ้งตื่น ไม่มีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นอย่างที่เธอเห็นเมื่อสักครู่เลย ดนัยยังคงนอนหลับตาหายใจสม่ำเสมอ น้ำเกลือจากขวดพลาสติกสีขาวขุ่นยังคงหยดช้าๆ ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงอยู่ในสภาพเรียบร้อย พัสตร์ถอนหายใจโล่งอก ที่แท้เธอเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลียจากการอดหลับอดนอนมาตลอดทั้งคืนนั่นเอง ความฟุ้งซ่านทำให้เก็บมาฝันเป็นตุเป็นตะ หญิงสาวมองนาฬิกาพร้อมเช็ดเหงื่อซึ่งซึมออกมาตามไรผม เธอดูเวลาครั้งสุดท้ายเมื่อตอนเที่ยงเศษหลังจากรับประทานอาหารกลางวัน บัดนี้เป็นเวลาเกือบสี่โมงเย็น แสดงว่าเธอหลับไปร่วมสามชั่วโมง เสียงเคาะประตูเบาๆ ตอนแรกพัสตร์นึกว่าเป็นน้องชาย แต่เมื่อคนเคาะเดินเข้ามาจึงรู้ว่าไม่ใช่ “พี่ดนัยเป็นไงบ้าง พัสตร์” “อ้าว... อุ้ม... รู้ได้ยังไงนี่” “ไปหาเธอที่บ้านน่ะสิ แล้วเจอตาพลิน” อุมาพรบอก แล้วยกของที่หอบมาพะรุงพะรังให้พัสตร์ดู “ฉันซื้อมาฝากทั้งเธอทั้งพี่ดนัยนะ อย่ามัวแต่เฝ้าไข้จนลืมกินล่ะ” “ซื้อมาซะเยอะแยะเชียว เอากลับไปบ้างเถอะ ยังไงฉันก็กินไม่หมดหรอก” อุมาพรไม่สนใจคำทักท้วงของเพื่อน จัดแจงวางขนมไว้บนโต๊ะ ส่วนนมกล่องและน้ำผลไม้ใส่ตู้เย็นไว้ แล้วเดินมานั่งบนเบาะยาวสำหรับนอนเฝ้าไข้ “พี่ดนัยเป็นยังไงบ้าง เห็นพลินบอกเป็นลม อะไรยังหนุ่มยังแน่นเป็นลมเสียแล้ว เธอใช้งานพี่เขาหนักเกินไปอย่างนั้นเหรอ” คำพูดเล่นๆ ของเพื่อนแทงถูกใจดำของพัสตร์พอดิบพอดี ถ้าสามีของเธอถูกใช้งานหนักก็เป็นเพราะคนอื่น สีหน้าของเธอแปรเปลี่ยนอย่างเห็นได้ชัด และไม่พ้นสายตาของอุมาพร “เป็นอะไรหรือเปล่า พัสตร์ ฉันพูดผิดตรงไหนเหรอ” “เปล่า ๆ ไม่เป็นอะไร” พัสตร์ปฏิเสธ แต่สีหน้ามันฟ้องว่าไม่ได้เป็นอย่างที่พูด “เธออย่ามาโกหกฉันเลย เราเพื่อนกันนะ” “คือว่า...” “เถอะน่า... มีอะไรก็บอกมาเถอะ ถ้าช่วยได้ฉันก็จะช่วย” พัสตร์ลังเลใจ ตลอดระยะเวลาที่มีปัญหากับดนัย มีเพียงพลินคนเดียวเท่านั้นที่รู้ เธอไม่อยากให้เรื่องแบบนี้อื้อฉาว ข่าวซุบซิบเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ยังอยู่ในวงแคบๆ และยังไม่มีใครยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง แล้วเธอก็ตัดสินใจไม่บอก โดยเปลี่ยนเรื่องคุยแทน “ฉันไปหาหมอนิศามาแล้ว” “เหรอๆ เป็นไงบ้าง แม่นมั้ย” น้ำเสียงของอุมาพรแสดงความกระตือรือร้น พัสตร์ลอบถอนหายใจที่เบนความสนใจของเพื่อนได้สำเร็จ แต่แล้วประโยคต่อมาของอุมาพรก็ทำให้รู้ว่าคิดผิดไปถนัด “เธอให้หมอนิศาดูเรื่องอะไร... อย่าบอกนะว่าเกี่ยวกับที่เธอไม่สบายใจเมื่อกี้” พัสตร์พูดไม่ออก ซึ่งอาการนี้ก็เท่ากับยอมรับกลายๆ อุมาพรตบอกผาง “ทำไม หมอนิศาทำนายว่าพี่ดนัยจะมีเคราะห์อย่างนั้นหรือ” พอคนถูกถามส่ายหน้า อุมาพรก็เดาต่อ “หรือว่าเป็นตัวเธอเอง... นี่ฉันไม่ได้มองโลกในแง่ร้ายนะ แต่สีหน้าของเธอบอกอย่างนั้น” สุดที่จะบ่ายเบี่ยงต่อไปได้อีก คราวนี้พัสตร์รู้ดีว่าหากเฉไฉไปเรื่องอื่น อุมาพรก็คงจะเซ้าซี้จี้ถามไม่เลิก เธอจึงล้มเลิกความตั้งใจที่จะปิดบัง ถึงแม้จะช่วยอะไรไม่ได้ แต่อย่างน้อยเพื่อนก็เป็นที่ระบายความอัดอั้นตันใจ “พี่ดนัยกำลังนอกใจฉัน...” มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 10:17:12

ความคิดเห็นที่ 6 . “เฮ้ย...” อุมาพรอุทานด้วยความตกใจ “หมอนิศาบอกอย่างนั้นเลยเหรอ” “เปล่าหรอก... แต่ความจริงเรื่องนี้ฉันก็พอระแคะระคายมาบ้างแล้ว หมอนิศาเพียงช่วยทำให้ฉันแน่ใจเท่านั้น” อุมาพรระบายลมหายใจออกมายาว สงสารเพื่อนสุดหัวใจ เธอเคยนึกอิจฉาพัสตร์ที่ได้สามีอย่างดนัย ซึ่งเพียบพร้อมทั้งคุณสมบัติ รูปสมบัติ และรักครอบครัวเป็นที่หนึ่ง ไม่นึกเลยว่าคนที่ได้รับขนานนามว่า ‘แฟมิลี่แมน’ จะเปลี่ยนแปลงไปได้ถึงขนาดนี้ “แล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไป... หมอนิศาแนะนำอะไรบ้างหรือเปล่า” “ฉันไม่รู้จะทำอย่างที่หมอนิศาแนะนำได้นานสักเท่าไหร่” พัสตร์ส่ายหน้าเมื่อนึกถึงคืนที่ผ่านมา “เธอบอกให้ฉันพูดจาดีๆ กับพี่ดนัย อย่าชวนทะเลาะ” “โอ๊ย ถ้าเป็นฉันละก็... ไม่ยอมหรอก อย่างนี้ต้อง...” ยังไม่ทันที่อุมาพรจะบอกว่า ‘ต้อง’ อะไร นางพยาบาลก็เคาะประตูและเข้ามาขัดจังหวะ พัสตร์กับอุมาพรหยุดคุยกันชั่วขณะ หลีกทางให้นางพยาบาลวัดไข้และวัดความดันของดนัย พอถูกแตะตัว คนที่นอนหลับมาตลอดก็ลืมตาขึ้นมา เขามีท่าทีแข็งขืนจนนางพยาบาลต้องยิ้มให้แล้วพูดเบาๆ “ขอวัดไข้กับความดันหน่อยค่ะ” ดนัยจึงอ้าปากรับปรอทอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก แต่นางพยาบาลก็ไม่สนใจอาการดังกล่าว คงทำหน้าที่ของเธอต่อไป ระหว่างที่วัดความดัน เธอจับชีพจรแล้วมองนาฬิกาข้อมือไปด้วย พอเสร็จแล้วก็เก็บเครื่องไม้เครื่องมือ ดึงปรอทออกจากปากดนัยมาอ่านค่า ก่อนหันมายิ้มให้พัสตร์ “มีไข้เล็กน้อย ความดันต่ำไปนิด แต่ก็ไม่ถึงกับผิดปกติค่ะ เวลาอ่อนเพลียมากๆ ก็มักจะเป็นอย่างนี้” พัสตร์กล่าวขอบคุณแล้วส่งนางพยาบาลด้วยสายตา พอหันกลับมาทางอุมาพรก็พบว่าฝ่ายนั้นยืนจ้องดนัยตาเขม็ง “อุ้ม...” เธอต้องส่งเสียงเรียก เพื่อนจึงได้สติ ดูเหมือนจะสะดุ้งนิดๆ ด้วยซ้ำ พัสตร์แปลกใจ มองไปที่สามีซึ่งนอนตะแคงข้างหันมาทางนี้ ก็ไม่เห็นมีอะไร จึงถาม “มองอะไรเหรอ จ้องตาเขม็งเชียว” อุมาพรส่ายหน้าช้าๆ พัสตร์นึกขึ้นมาได้ก็ถามต่อ “เมื่อตะกี้ เธอว่าอย่างนี้ต้องอะไรนะ” “เปล่า... ฉันจะบอกว่าหมอนิศาแนะนำอย่างนั้นถูกต้องแล้ว” อุมาพรพูดเสียงแผ่วเบา ยืนยันตามหมอนิศา ทั้งๆ ที่ในตอนแรกเธอไม่ได้คิดเช่นนี้เลย สามีนอกใจ จะต้องตามไปราวีให้ถึงที่ แต่พอเธอเห็นหน้าเห็นตาของดนัยเมื่อสักครู่แล้วก็ต้องเปลี่ยนใจกะทันหัน ใบหน้าหมองคล้ำหมดราศีของสามีเพื่อนทำให้อุมาพรฉุกคิด พอสบนัยน์ตาขวางทั้งๆ ที่ไม่มีสาเหตุให้โกรธเคืองก็ชักจะแน่ใจ “เธอว่าฉันควรทำอย่างนั้นใช่ไหม อุ้ม” “ใช่แล้ว เธอสมควรดูแลพี่ดนัยให้ดีที่สุด เขาไม่ได้ทำผิดอะไรเลย” พัสตร์ขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจคำพูดของเพื่อน “หมายความว่าไง ไม่ได้ทำผิด” อุมาพรเหลือบตามองไปทางดนัย พอเห็นเขานอนหงายหลับตาไปแล้วก็ดึงมือพัสตร์จูงไปยืนหน้าห้องให้พ้นสายตาของผู้ที่เธอจะเอ่ยถึง “ฉันว่ามันยังไง ยังไงอยู่นะ พัสตร์” “ก็อะไรเล่าที่มันยังไง ยังไงน่ะ” คนงงทำหน้าตาเหลอหลา “มีอะไรก็ว่ามา อย่าพูดจากำกวมอย่างนี้ ฉันกำลังมึนๆ อยู่ แปลความไม่ออกหรอก” “เธอไม่ได้สังเกตหน้าตาของพี่ดนัยบ้างเลยหรือ” “ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกตินี่ คนไม่สบายจะให้หน้าตาสดชื่นได้ยังไง” “ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น เธอลองดูให้ดี คนเราต่อให้ไม่สบายอย่างไร หน้าตาก็ไม่หมองอย่างนี้หรอก ฉันว่านะ...” จากที่พูดเบาอยู่แล้ว พอถึงตอนนี้ อุมาพรก็ยังอุตส่าห์เอียงหน้าเข้าไปกระซิบใกล้ๆ “สามีของแกถูกของชัวร์” “ถูกของ... ถูกของอะไร อุ้ม เธอพูดให้ชัดกว่านี้ได้ไหม” อุมาพรถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย พูดขนาดนี้แล้ว เพื่อนยังไม่เข้าใจ “ฟังให้ดีนะ พัสตร์” อุมาพรพูดช้าๆ ทว่ายังคงเบาดุจกระซิบตามเดิม “ฉันว่าสามีเธอถูกทำเสน่ห์ยาแฝด หรืออะไรทำนองนั้นแหละ” หลังจากพลินฝากหลานชายไว้กับบิดามารดาแล้ว แทนที่เขาจะกลับไปโรงพยาบาล ชายหนุ่มกลับขับรถไปย่านกลางเมือง ซอกแซกไปตามซอยและไปจอดอยู่หน้าบ้านซึ่งมีกำแพงรั้วทำจากศิลาแลง “ผมมาหาคุณนิศา” เขาแจ้งความจำนงต่อชายฉกรรจ์ผู้ทำหน้าที่เฝ้าประตูซึ่งเคยพบกันมาแล้วครั้งหนึ่ง “คุณ...” ชายฉกรรจ์คนนั้นไม่รู้ว่าพลินชื่ออะไร เขาหยิบกระดาษรายนามผู้ที่มีคิวเข้าดูหมอกับเจ้านายประจำวันนี้ขึ้นมาไล่สายตา ก่อนเงยหน้าขึ้นถาม “นัดไว้หรือเปล่าครับ” พอพลินส่ายหน้า ชายฉกรรจ์คนนั้นก็วางกระดาษลงแล้วบอกทันที “ถ้าไม่ได้นัดล่วงหน้า ผมคงให้เข้าไปไม่ได้ครับ หมอนิศาสั่งไว้ไม่ให้ใครลัดหรือแทรกคิวเป็นอันขาด” พูดจบเขาก็บุ้ยใบ้ให้ดูปริมาณรถที่จอดทั้งในบ้านและนอกบ้าน พลินเห็นตั้งแต่แรกแล้ว คะเนด้วยสายตาไม่น่าจะต่ำกว่าสามสิบคัน อย่างนี้นี่เอง พี่น้องคู่นี้ถึงได้ร่ำรวยนักหนา มีบ้านช่องใหญ่โตไว้อยู่ รถเก๋งสปอร์ตหรูไว้ขับ เสียภาษีกันบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ “ผมไม่ได้มาดูหมอครับ” พลินพูดเสียงหนักๆ “ผมมาหาคุณนิศาด้วยธุระส่วนตัว” ถ้าเป็นคนอื่นพูด ชายฉกรรจ์คงไม่เชื่อ แต่นี่เป็นชายหนุ่มซึ่งเคยได้รับอภิสิทธิ์จากเจ้านายให้เข้าไปหานอกเวลาทำงาน ซ้ำยังเรียกเจ้านายว่า ‘คุณนิศา’ ไม่ใช่ ‘หมอนิศา’ เหมือนคนอื่นๆ ทั่วไป แต่อย่างไรก็ดี หน้าที่ของเขาคือคัดกรองคนเข้าบ้าน จึงไม่อาจให้เข้าไปด้วยเหตุผลเพียงเท่านี้ ชายฉกรรจ์ยกโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วบอกพลิน “ผมขอโทรไปสอบถามคนข้างในก่อนนะครับ” พลินไม่รู้ว่า ‘คนข้างใน’ ที่อ้างถึงนั้นคือใคร อาจจะเป็นคนจัดคิว เลขาผู้มีอำนาจในการตัดสินใจ หรือว่าใครก็แล้วแต่ เขาไม่อยากเสียเวลานักจึงพูดตัดบท “ผมโทรหาคุณนิศาเองดีกว่า” ยังไม่ทันที่พลินจะขยับตัว ชายฉกรรจ์ก็ร้องห้ามเสียงหลง “โอ๊ะ... อย่าเลยครับ อย่าให้ผมถูกตำหนิเลย กรุณารอสักครู่เถิด” แล้วเขาก็รีบโทรศัพท์หาคนข้างใน ส่วนพลินหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแต่ไม่กดปุ่ม เพราะเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าคนปลายทางจะรับสายหรือไม่ ด้วยระหว่างที่เดินทางมานี้ เขาโทรหาเธอไม่น้อยกว่าสิบหน แต่ไม่มีการตอบรับเลยสักครั้ง เพียงชั่วอึดใจ ชายฉกรรจ์ก็วางโทรศัพท์แล้วหันมาพูดกับพลินด้วยสีหน้าแช่มชื่น “รอตรงนี้แป๊บนึงนะครับ ประเดี๋ยวจะมีคนออกมารับ” พลินอยากจะบอกว่าเขาเดินเข้าไปเองได้ แต่ก็ไม่พูดเพราะรู้ว่าไร้ประโยชน์ ไม่เกินสองนาทีก็มีคนออกมารับ คราวนี้เป็นหญิงวัยกลางคน ไม่ใช่ชายฉกรรจ์เหมือนอย่างวันแรก แม้จะเคยเข้ามาแล้วครั้งหนึ่ง ทว่าพลินก็รู้สึกแปลกตาอยู่ดี อาคารชั้นเดียวหลังย่อมนี้ดูอย่างไรก็ไม่เหมาะสำหรับเป็นสถานที่สำหรับหมอดูทางในเลยแม้แต่นิดเดียว เมื่อเดินมาถึงอาคารหลังนั้น พลินทำท่าจะเลี้ยวเข้าไป หากหญิงวัยกลางคนที่เดินนำร้องห้ามพร้อมกับโบกมือวุ่น “ไม่ใช่ทางนั้นค่ะ ทางนี้” นางผายมือไปข้างหน้า พลินมองตามก็เห็นเป็นทางเล็กๆ ปูด้วยแผ่นหินทรายทับบนหญ้ามาเลเซีย ลัดเลาะไปตามช่องว่างของกลุ่มต้นไม้ใหญ่ “อ้าว... ผมนึกว่าที่นี่เสียอีก คราวที่แล้ว...” “เชิญไปรอที่เรือนใหญ่ค่ะ หมอนิศาบอกว่าคุณเป็นแขกพิเศษ ต้องไปรอที่โน่น” พลินทำหน้าชอบกล แต่ก็เดินตามหญิงวัยกลางคนไปแต่โดยดี ‘เรือนใหญ่’ ก็คืออาคารหลังใหญ่นั่นเอง รูปทรงทันสมัยเช่นเดียวกับอาคารชั้นเดียว หากที่นี่มีสองชั้น พอเข้าไปด้านใน พลินก็ไม่รู้สึกว่ามันแตกต่างจากที่นั่นเลย เพียงแต่กว้างขวางกว่าเท่านั้น หญิงวัยกลางคนมาส่งเขาที่ห้องรับแขก จัดแจงเสิร์ฟน้ำแล้วก็เดินจากไป ปล่อยให้พลินนั่งอยู่คนเดียว ตอนแรกๆ พลินก็นั่งเฉยๆ แต่พอรอนานๆ เข้า เขาก็มองสังเกตไปรอบๆ เฟอร์นิเจอร์ของประดับบ้าน โดยเฉพาะรูปภาพเจ้าของสถานที่นั้น บ่งบอกเขาว่าที่นี่น่าจะเป็นที่อยู่อาศัยของหมอนิศา ไม่ใช่แค่เรือนรับรอง แล้ว ‘แขกพิเศษ’ ก็เริ่มทำในสิ่งที่แขกธรรมดาๆ ไม่กล้าทำ ------------- จบบทที่ 6 ------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 10:18:37

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ครับ บทนำ และบทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10229368/W10229368.html บทที่ 2,3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10250404/W10250404.html ------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 10:19:04

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่เชื่อ แล้วมาหาทำไมอีกนะคุณพลิน...^________^ แหมๆๆ คุณตั๋มคะ ศาสตร์มรณะหนึ่งชุดส่งที่เดิมพร้อมลายเซ็น เงื่อนไขเดิม โอเคมั้ยคะ?             . จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 11:09:00

ความคิดเห็นที่ 9 กำลังสนุก...มาตามอ่าน ^^ จากคุณ : ปล่อยใจ เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 12:04:41

ความคิดเห็นที่ 10 ยิ่งอ่าน ยิ่งอยากโบกปูนฝังตาพลิน จากคุณ : ฮะเก๋า (M A T A O) เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 12:06:14

ความคิดเห็นที่ 11 ทำอะไรอ่ะ นายพลิน? งานหนังสือพี่ตั๋มไปวันไหนมั่งคะ? เผื่อแวะไปวันเดียวกันหนมจีนจะได้แวะไปทักทาย จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 13:30:20 A:202.142.216.87 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 12 สนุกจริงๆค่ะ จากคุณ : pantee เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 13:44:41

ความคิดเห็นที่ 13 แอบมาทักทายคุณตั๋มค่ะ ไม่รู้ยังจำกันได้ไหม  เพราะแอบหายหน้าไปนาน T__T ตอนนี้เริ่มกลับมาว่างแล้ว แอบขอกลับมาตามติดนิยายอีกครั้งค่ะ อิอิ จากคุณ : kannasan เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 18:08:30

ความคิดเห็นที่ 14 แหะๆ สงสัยถ้าจะถามมนเยอะขนาดนั้น คงต้องให้นักภาษาศาสตร์ หรือเอกไทยโดยตรงมาตอบมั้งค่ะ พอดี คำ "ล่ะ" นี้ มนเคยโดนแก้บ่อย เลยจำได้อ่ะค่ะ แต่ถ้าหาจากหพจนานุกรม ก็เห็นใช้คำนี้อยู่นะคะ นอกนั้น ขอยกธงขาว ปล. รอนานมาก กว่าจะมาต่อ ...เง้อ แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 54 22:35:24 จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 22:34:13

ความคิดเห็นที่ 15 แอบสำรวจบ้านนางเอกหรือ นายพลิน เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 02:32:18

ความคิดเห็นที่ 16 น่ากลัวค่ะเรื่องโดนของนี่ สงสัยว่าจะมากกว่าแค่โดนของมั้งเนี่ยเพราะมีตัวปีศาจโผล่มาด้วย พลินคงค้นบ้านนิศาแน่ๆ เลย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 05:20:50

ความคิดเห็นที่ 17 ปล่อยให้ค้างซะนานเลยนะคะ นึกว่าไม่ได้อ่านต่อแล้วนะนี่ จากคุณ : justforme เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 17:18:57

ความคิดเห็นที่ 18 โอ ทำอะไรน้อ อยากรู้ๆ .. จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 18:35:33

ความคิดเห็นที่ 19 แดดดี้,,,เรื่องนี้จะน่ากลัวเท่าๆ กะเรื่องที่ผ่านมารึเปล่า หนูจะได้ตัดสินใจถูก งืมๆๆๆ จากคุณ : เทียนหลง เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 21:57:26

ความคิดเห็นที่ 20 เอ่อ พลินทำอะไรน่ะ ทำไมต้องหัวเราะด้วยคะ แค่น้องจะขอเอง เหอๆๆๆๆ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 21:42:34

ความคิดเห็นที่ 21 พลินเถึยงแบบนี้ แถวบ้านเรียกเถึยงหัวชนฝาค่ะ นี่ขนาดไม่เชื่อเขานะคะ ยังไปหาเขาอีก หึหึ จากคุณ : GoOsHa!R (join_Eng) เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 14:41:12