ความคิดเห็นที่ 1 5 ด้วยสัญญามั่น... ฉันจะตามหาเธอ หลายวันมานี้ ฉันมีความสุขกับการตกแต่งบ้านหลังใหม่มาก ฉันพยายามรักษารูปแบบเดิมไว้ให้มากที่สุด แค่ต่อเติมบางส่วนเพื่อความปลอดภัยและอยู่สบาย ข้าวของที่มีอยู่บนโต๊ะไม้ ฉันเก็บรวบรวมใส่ลังใบใหญ่มีฝาปิดอย่างดีไว้มุมห้อง เตรียมจะเอาไปคืนเจ้าของ พร้อมกับหีบไม้เก่าๆ ที่หนักอึ้งใบหนึ่งซึ่งฉันเพิ่งพบมันวางอยู่ใต้โต๊ะ หน้าตาที่เหมือนหีบมหาสมบัติโจรสลัดที่เพิ่งงมขึ้นมาจากเรือจมใต้ทะเลของมันทำให้ฉันแอบสงสัยว่าข้างในนั้นมีอะไร แต่ก็ไม่ได้เปิดออกดู เพราะว่าฉันเป็นคนดีมีมารยาท ไม่รื้อข้าวของคนอื่น ซะเมื่อไหร่ล่ะ ฉันอยากเปิดดูใจจะขาด แต่มันถูกล๊อคกุญแจไว้ต่างหาก แล้วมันก็เลยถูกลืมทิ้งไว้อยู่ตรงนั้นอีกนาน ฉันตัดสินใจไม่แตะกระพ้อมข้าวใบใหญ่ใบนั้น ถ้าเจ้าของไม่มาทวงคืนล่ะก็... ฉันคงยึดเป็นสมบัติของฉันซะเลย เพราะชอบรูปทรงและความเก่าแก่แลดูมีความหมายของมัน เลยทิ้งไว้ตรงกลางบ้านให้ทำหน้าที่แบ่งกั้นห้องออกเป็นสามส่วนคือ โถงนั่งเล่นที่อยู่ติดกับทางเข้า ที่นอนด้านใน กับส่วนแต่งตัวซึ่งติดกับห้องน้ำที่ต่อเติมใหม่ ที่ฉันขาดไม่ได้คือเตียง และต้องเป็นเตียงใหญ่ๆ ด้วย เพราะฉันนอนคนเดียวบนเตียงกว้างๆ มาตั้งแต่เด็กจนชินซะแล้ว คนเคยนอนฟูกนุ่มๆ จะให้นอนพื้นไม้กระดานแข็งๆ ก็คงไม่ไหว แต่ฉันหาเตียงที่เข้ากับบ้านหลังนี้เท่าไหร่ก็หาไม่ได้สักที ฉันก็เลยตัดสินใจซื้อไม้มาต่อเอง เป็นแท่นสูงจากพื้นแค่สิบห้าเซนติเมตร แล้วซื้อฟูกขนาดเตียงคู่แบบคิงไซส์วางลงไป คลุมผ้าปูเตียงและผ้าห่มสีงาช้างมีลายเส้นเล็กๆ บางๆ ที่ฉันปักเอง แขวนมุ้งแบบกระโจมสีขาวไว้กับคานบนเพดาน แค่นี้ก็ได้ห้องนอนสวยหรูสุดแสนโรแมนติกแล้ว ต้องขอบคุณตาทัพพ์กับพี่:-)ที่มาช่วยฉันทำฝันให้เป็นจริง นอกจากช่วยล้อมรั้วไม้ไผ่ ปลูกต้นไม้กั้นอณาบริเวณและขนข้าวของให้ ยังช่วยฉันต่อเติมห้องน้ำด้วย... ยุ้งข้าวหลังนี้แต่เดิมไม่มีไฟฟ้าค่ะ ตอนแรกฉันกะว่าจะลองอยู่บ้านแบบจุดตะเกียงดู น่าจะได้บรรยากาศดีนะ แต่สุดท้าย ฉันก็ต่อไฟฟ้าเข้ามาจนได้... ก็ฉันน่ะ นอนห้องแอร์มาจนเคยตัว ไม่มีแอร์แล้วฉันนอนไม่หลับ พลิกไปพลิกมา เกาแกรกๆ สามสี่ทีก็ทนไม่ได้ ต้องเดินกลับไปเคาะประตูก๊อกๆ ขอนอนที่บ้านตาทัพพีเหมือนเดิม พอแอร์เย็น น้ำไหล ไฟสว่าง ฉันก็ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านน้อยหลังนี้อย่างเป็นทางการ ด้วยเดชหลอดตะเกียบที่ทำให้สว่างไสวไปทั้งบ้าน ฉันก็เพิ่งได้สังเกตุเห็นว่า ที่ผนังไม้รอบๆ ห้อง มีลายเส้นดินสอเขียนเป็นรูปวาดซ่อนอยู่บนพื้นผิวสีเข้มของไม้เต็มไปหมด และเมื่อตั้งใจดูดีๆ ก็จะพบว่า รูปวาดพวกนี้เรียงเป็นเรื่องเป็นราวอย่างกับภาพจิตรกรรมฝาผนังวัดพระแก้วเลย เพียงแต่ภาพบนผนังบ้านฉันไม่ใช่เรื่องรามเกียรติ์ แต่เป็นเรื่องของข้าว มีตัวอักษรเขียนกำกับไว้ใต้ภาพด้วยค่ะ ตอนแรกฉันก็งงๆ นึกว่าสูตรการทำอาหาร แต่พออ่านไปๆ ถึงได้รู้ว่ามันคือสูตรผสมปุ๋ยแบบต่างๆ ... พอไปดูผนังอีกด้าน ก็มีรูปแมลงเป็นร้อยๆ ชนิด... ส่วนอีกด้านเป็นรูปเมล็ดข้าวและต้นข้าวมากมายนับไม่ถ้วน ถ้าให้ฉันเดา ฉันคิดว่าภาพพวกนี้คงไม่ใช่อะไรที่มีมาแต่โบราณ น่าจะเป็นลุงสิบเจ้าของยุ้งคนก่อนหน้าฉันนั่นแหละ เขียนเอาไว้ คล้ายๆ จะเป็นบันทึกสิ่งที่เขาศึกษา เพราะทุกๆ รูปมีตัวหนังสือยิบๆๆ อธิบายที่มาที่ไปอย่างละเอียด... ฉันยิ่งอ่าน ก็ยิ่งแปลกใจ คนอะไรพิลึกกึกกือ (สมเป็นไอด้อลอีตานำทัพพ์จริงๆ) แทนที่จะเอาไปเขียนเป็นหนังสือหรือไม่ก็ทำบล๊อคในเน็ท ลุงแกดันทำตัวไฮโซโลเทค มาเขียนจิตรกรรมฝาผนัง? หรือไม่ก็ คนวาดคงภูมิใจที่ฝีไม้ลายมือดี มีพรสวรรค์ ลายเส้นอย่างนี้ ศิลปินยังอาย ทำได้ยังไง แค่เส้นดินสอบนผนังไม้ แต่วาดแมลงเหมือนจะบินออกมาได้ ...ต้นข้าวก็เหมือนจะเติบโตได้ ...แล้วก็นั่น... ดอกข้าว... ดอกข้าวเหรอ? ฉันกินข้าวมายี่สิบกว่าปี ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าต้นข้าวมีดอกกะเค้าด้วย ฉันไม่เคยเห็นดอกข้าวของจริง ไม่รู้ว่าสวยแค่ไหน แต่ดอกข้าวที่ฉันเห็นเป็นลายเส้นบนผนังตรงหน้าฉันตอนนี้ ช่างสวยเหลือเกิน... หลายวันผ่านไป... ฉันรอวิญญาณนักรบหนุ่มคนนั้นปรากฎตัวอย่างใจจดจ่อ แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา จนกระทั่งคืนหนึ่ง... ขณะกำลังเคลิ้มๆ ครึ่งหลับครึ่งตื่น ฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนมีชายหญิงกระซิบกระซาบอะไรกันอยู่ข้างๆ หมอนที่ฉันนอน... “แน่ใจรึ?” “ก็ไม่ร้อย” “จะไหวรึ?“ “ก็ต้องลอง” อืม... ข้างหมอนที่ฉันนอน? ใครกำลังมาคุยอะไรอยู่ตรงนี้ ในตอนนี้ ในเมื่อบ้านหลังนี้มีฉันอยู่คนเดียว!? หรือว่าจะเป็นเขาคนนั้นที่ฉันรอคอยกลับมาแล้ว? แต่... ทำไมมีสองคน? หรือว่า... ไม่นะ หวังว่าคงไม่ใช่เงาดำสองเงาที่รุมทำร้ายเขาคนนั้น... เมื่อความคิดนี้วูบผ่านเข้ามาในสมอง ฉันก็รู้สึกสยองจนขนลุกชี้ชันไปทั้งตัว เย็นยะเยือกตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า พร้อมกันนั้นก็รีบลืมตาขึ้นมาทันที แล้วพบว่ามีเงาดำสองเงากำลังนั่งก้มหน้าโน้มตัวลงมาจ้องฉันอยู่! กรี๊ด~~~!!! ฉันอยากกรีดร้องให้ดังที่สุด เพื่อระบายความกลัวจับขั้วหัวใจในตอนนี้ออกมา แต่ทว่า ไม่มีเสียงใดๆ เปล่งออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว นอกจากเสียงกึกๆ ของฟันในปากที่กระทบกันไม่หยุด ฮือ... อยากจะลุกขึ้นไปเปิดไฟให้สว่างโร่ แต่ก็ไม่กล้าขยับตัวเลยแม้แต่น้อย ไม่รู้ฉันนอนตัวแข็งค้างอยู่อย่างงั้นนานแค่ไหน ได้แต่ฟังทั้งสองเถียงกัน “มันจะผิดกฎของกาลเวลารึเปล่า?” “ไม่ผิด ไม่ผิด... รัฐธรรมนูญสวรรค์ฉบับเก่าเค้าไม่ให้มนุษย์ย้อนเวลา แต่กฎหมายใหม่ เค้าเอาทฤษฎีแฟนตั้มใส่เข้าไป เลยอนุญาตให้มีไทม์แมชชีนได้ เพราะเวลาไม่เดินเป็นเส้นตรงแล้ว” “แฟนใครนะ?” “แฟนตั้มฟิสิกส์ไง” “เค้าเรียกแควนตั้มย่ะ” จะบ้าเร๊อะ ผีที่ไหนมานั่งคุยเรื่องแฟนตั้มฟิสิกส์อยู่ข้างหมอนฉัน? ฟังไปฟังมาชักหายกลัว (ก็บทสนทนาฟังดูไม่เหมือนผีคุยกันเลยนี่นา) ฉันเลยกล้าที่จะลุกขึ้นมาเปิดไฟ... เป็นไงเป็นกัน! แช๊ะ~! ...สว่างโร่ ในหนังสยองขวัญปกติ... จอมักจะดำๆ ทั้งเรื่อง ฉากภายในบ้านต้องมืดสลัว  เปิดไฟไม่เคยเกิน 2 แรงเทียนเหมือนโลกนี้ไม่มีหลอดตะเกียบใช้ ฉันก็เลยนึกภาพไม่ออกว่า ถ้าเปิดไฟสว่างอล่างฉ่างขนาดนี้แล้วผียังไม่ยอมไป มันจะเป็นยังไง จนกว่าจะได้เจอของจริง!... ฉันได้แต่ขยี้ตาแล้วมองภาพตรงหน้าซ้ำอีกครั้งหนึ่ง “อ้าว ตื่นซะแระ” ชายหนุ่มในชุดเสื้อยืดกางเกงเลสีขาวทั้งตัวที่กำลังนั่งเอกเขนกอยู่บนเตียงที่ฉันนอนร้องทักขึ้น ไม่ใช่เขาคนนั้นที่ฉันรอคอย แต่เป็นชายหนุ่มอีกคนที่... อ่า... ต้องใช้คำว่า ‘รูปงาม’ รูปงามที่สุดที่ฉันเคยเห็นมาในชีวิต หล่อแบบโลกตะลึง ทรวดทรงองค์เอวไร้ที่ติ เปี่ยมเสน่ห์จนฉันแทบจะหยุดหายใจ ...ฟืดฟาดๆๆๆๆ (เนี่ยอ่ะนะหยุดหายใจ?) หน้าตาของเขา...ดูไม่ออกเลยว่าเป็นคนไทยหรือสัญชาติอะไร ไม่ใช่ทั้งฝรั่ง แขก จีน หรือแอฟริกัน เหมือนเป็นลูกผสมที่เอาแต่ลักษณะเด่นของทุกเผ่าพันธุ์มารวมกันไว้ในคนคนเดียว บอกใครเค้าจะเชื่อล่ะคะ ว่าบนที่นอนของแองจี้จะมีหนุ่มคุณภาพคับหัวใจขนาดนี้ เขาเป็นใครมาจากไหนกันนี่? ตอนนี้อาการหวาดกลัวของฉันหายเป็นปลิดทิ้งแล้วค่ะ “เป็นเพราะท่านนั่นแหละ ส่งเสียงดัง ดูสิ...ตื่นเลย” เสียงกังวาลใสของหญิงสาวในชุดกระโปรงสีเขียวอ่อนที่นั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่ข้างๆ เขาปลุกฉันตื่นจากฝันหวาน (อะโด่... นึกว่าหนุ่มหล่อหลงมาคนเดียว เซ็งเป็ด!) เธอคนนี้ก็เป็นหญิงสาวที่สวยสุดใจขาดดิ้น รูปร่างแน่งน้อย ทีท่าอ่อนช้อย งดงามราวกับนางสวรรค์ ใช่แล้ว... สวยเหมือนนางฟ้าจริงๆ ด้วย สวยเหมือนไม่ใช่คน แต่ก็ไม่น่าจะใช่ผีนะ ฉันว่าต้องไม่ใช่ผีแน่ๆ รัศมีเจิดจรัสขนาดนี้ “เอาไงดี?” หนุ่ม (โคตะระ) หล่อหันไปถามสาว (โคตะระ) สวย “เอาไงดีล่ะ ต้องชะแว๊บหายตัวมั๊ย?” “ไม่ทันแล้ว เธอเห็นพวกเราแล้วนี่ จัดการตามแผนเลยดีกว่า” อ๊ะ...แผน? แผนอะไร? นี่พวกเขาคิดจะทำอะไรกับฉัน??? แต่...ก่อนที่จะไปคำถามนั้น ฉันควรจะรู้เสียก่อนว่า... “เอ่อ... พวก... พวกคุณเป็นใครคะ?” ฉันตัดสินใจถามโพล่งออกไป แล้วคำตอบที่ได้รับก็ทำให้ฉันแทบเป็นลม “เธอเคยได้ยินชื่อพระแม่โพสพมั๊ย?” หญิงสาวแสนสวยผู้นั้นถามกลับ ฉันพยักหน้า เพราะรู้ว่าพระแม่โพสพคือเทพีแห่งข้าว “นั่นแหละ เราเอง เราคือแม่โพสพ!” จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 11:18:46

ความคิดเห็นที่ 2 “หา? จะให้ฉัน... เอ้ย... หนูย้อนเวลากลับไปในอดีตเพื่อตามหาฮีโร่ไทยคนนั้นเหรอคะ?“ หลังจากที่ฉันได้ฟังเรื่องราวที่พระแม่โพสพเล่าถึงปัญหาต่างๆ ที่มนุษย์ทำกับโลกจนเทวดาฟ้าดินรับไม่ได้ พระแม่ธรณีและพระแม่คงคาต้องมาล้มป่วยลง (เหมือนที่ตาทัพพีกับพี่:-)เล่าให้ฟังเกี่ยวกับปฏิวัติเขียวเมื่อวันก่อนโน้นเลย) ...จนมาถึงมติในที่ประชุมสวรรค์ กับการที่พระแม่โพสพต้องลงมาตามหาวีรบุรุษในเมืองมนุษย์ และจบด้วยข้อสรุป... “เราขอให้เธอย้อนเวลากลับไปในอดีต ตามหาวีรบุรุษไทยมาช่วยชาติ ช่วยโลก ...เธอยินดีช่วยเราปฏิบัติภาระกิจอันทรงเกียรตินี้หรือไม่?” “เฮ่ยยยย...! หนูเหรอค้า” “จะเฮ่ยทำไมเล่า ก็เธอน่ะสิ หรือเธอไม่รักชาติ?” “หนูรักชาตินะค้า อย่าใส่ฟามหนู” เดี๋ยวหนูจะรีบไปหาเสื้อลายเหลืองสลับแดงมาใส่ค่ะ “หรือเธอไม่รักโลก?” “หนูรักโลกนะค้า อย่าปับปำหนู” เดี๋ยวหนูจะรีบไปหาเสื้อเขียวมาใส่ทับอีกตัวค่ะ “งั้นเรามาเริ่มกันเถอะ!” “เฮ้ยยยย...! เดี๋ยวๆๆๆๆ เดี๋ยวก่อนค่า” “มันจะเฮ้ยอะไรอีกเล่า?” “คือว่า... หนูยังไม่ค่อยเข้าใจว่าจะให้หนูทำอะไรกันแน่ ...หาฮีโร่ ...หายังไงคะ?” “เรื่องนั้นเราบอกไม่ได้” พระแม่โพสพส่ายเศียรช้าๆ “...เธอต้องหาเอง” “แล้วหนูจะรู้ได้ไงคะว่าเขาคือฮีโร่คนที่สวรรค์ต้องการ?” “เรื่องนี้เราก็ไม่รู้” พระแม่โพสพส่ายเศียรช้าๆ “...เธอต้องใช้ความสามารถส่วนตัว” “งั้น...ถ้าเจอเขาแล้ว หนูต้องทำยังไงต่อคะ...บอกให้เขาแก้ไขข้อผิดพลาดในอดีตเหรอคะ?” “เรื่องนี้เราไม่บังคับ” พระแม่โพสพส่ายเศียรช้าๆ “...เธอต้องตัดสินใจเอาเอง” “โธ่... ใบ้หน่อยสิค้า จะให้หนูไปทำอะไร ...ช่วยกันยับยั้งไม่ให้เซ็นสัญญากับเซอร์จอห์นบาวน์ริ่งเหรอคะ? หรือว่าไม่ให้มีการปฏิวัติเขียว? หรือว่าบอกเขาให้ไปตามแก้แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติค้า?” “โอ๊ย ถามมากจริงเธอ เดี๋ยวถึงเวลาก็รู้เองน่านแหละ” “ว้า... จะใช้หนูไปทำงาน แต่ไม่บอกอะไรสักกะอย่าง โหดอ่ะ ...มิชชั่นอิมพอดสิเบิ้ล เค้ายังบอกรายละเอียดพี่ทอมคุ้ยตั้งเยอะ” “เอางี้... เธอตอบได้ไหมว่า เกิดมาทำไม?” อยู่ๆ พระแม่โพสพก็ย้อนถามฉันกลับ เจอคำถามนี้เข้าไป ฉันก็ใบ้รับประทาน! “...?...” จริงด้วยสินะ ฉันเกิดมาทำไมล่ะเนี่ย? คุณล่ะคะ...รู้รึเปล่าว่าเกิดมาทำไม??? “ไม่มีใครบอกใช่ไหมล่ะ ว่าเธอเกิดมาบนโลกนี้เพื่ออะไร... ต้องทำอะไร... เกิดมาแล้วต้องทำยังไง? ดังนั้น เราบอกเธอแค่นี้ ก็นับว่าใบ้มากไปแล้ว” ฉันสบตาคู่สวยของเทพีแห่งข้าวที่มองมาคล้ายกำลังทวงถามว่า ‘เธอกินข้าวเข้าไปทุกมื้อๆ แล้วเคยทำตัวให้มีประโยชน์มั่งมั๊ย หรือแค่เกิดมากินข้าว แล้วหายใจทิ้ง กว่าจะมีประโยชน์ก็ต้องรอให้ตายก่อนถึงได้กลายเป็นปุ๋ย? “ฉันยังไม่ได้พูดนะ ...เธอคิดเองได้งั้นก็ดีแล้ว” ฮือ... โปรดอย่าใจร้ายกับหนูสิค้า แต่จะว่าไป... พอมาคิดๆ ดูแล้ว ตั้งแต่ฉันเกิดมา ก็ยังไม่เคยมีประโยชน์เลย แม้แต่เรื่องเบสิคๆ อย่างเด็กคนอื่นที่เค้าแค่เกิดมา พ่อแม่เห็นหน้าก็ดีใจ ฉันยังทำไม่ได้เลย “จริงด้วย เธอไม่เคยมีใครรัก ตั้งตะเกิดมาก็ไม่ค่อยมีประโยชน์” โฮ... โปรดอย่าแทงใจดำหนูเลยค่า “นี่ถือว่าเราให้โอกาสทองแก่เธอแล้วนะ บทนางเอกขนาดนี้ ตั้งใจทำงานดีๆ ล่ะ รางวัลออสการ์ เดอ ลาโฮย่า รออยู่ข้างหน้า” เอ่อ... พระแม่โพสพขา ออสการ์ เดอ ลาโฮย่า มันนักมวยนะค้า “แล้ว... แล้วทำไมถึงเลือกหนูล่ะคะ?” ถึงใจฉันจะตกปากรับงานนี้ไปเรียบร้อยแล้ว แต่แหม... คนเรา ต้องไว้ฟอร์มกันหน่อยสิคะ “มันเป็นเรื่องของกรรม...” “กรรม? หมายความว่ายังไงคะ? หรือว่า...” โอว ไม่นะ... เป็นเพราะฉันคือลูกหลานของทรูฟู๊ตแน่ๆ เลยต้องชดใช้กรรมที่บรรพบุรุษสร้างไว้ “เราเลือกเธอเพราะ เราเห็นแววอะไรบางอย่างในตัวเธอต่างหาก” หนุ่มหล่อโลกตะลึงที่นั่งอิงหมอนในท่าแสนสบายอยู่ด้านข้างซึ่งได้แต่ฟังเงียบๆ มาตลอดทำท่าทางเหมือน ‘ทนฟังเฉยๆ ไม่ไหวแล้ว  ขอให้เป็นหน้าที่ฉันเถอะนะ’ เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มหล่อหอมหวนชวนฟัด เอ้ย...ชวนฟัง “...เธอทั้งมีความสามารถ ทั้งฉลาดหลักแหลม แถมมีความเพียรพยายาม อีกทั้งมีจิตใจที่งดงาม เปี่ยมเมตตา คุณค่าที่คุณคู่ควร เธอเหมาะสมที่สุดแล้วกับภาระกิจอันยิ่งใหญ่นี้” เทพีแห่งข้าวหันควับไปทำตาโตมองหน้าผู้พูดทันที หุหุ... ในขณะที่ฉันรู้สึกหัวใจพองโต เหมือนจะลอยได้ ...ได้ยินความจริงอย่างงี้แองจี้สู้ขาดใจ ลุยเท่าไหร่เท่ากันค่ะ! “แล้ว... จะมีขออุปกรณ์พิเศษอะไรให้หนูมั๊ยคะ?” ฉันยังมีต่อรอง ขออีกสักหน่อยก็ยังดี “...หนูจะได้ทำงานสำเร็จง่ายขึ้น อย่างพี่ทอมคุ้ยเค้าได้เครื่องไม้เครื่องมือเทคโนโลยีช่วยตั้งเยอะนะคะ” ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เคเบิ้ลโรยตัวลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ หรือแว่นตาสุดจะไฮเทคอย่างในหนังหรอกค่ะ แต่ฉันอาจจะได้เป็นพรวิเศษ เช่น ตาทิพย์มองทะลุได้ (เอ๊ะ แล้วมันจะช่วยฉันหาฮีโร่ได้เหรอนั่น อิอิ... มองทะลุเสื้อผ้าได้ก็ดีนะ อ้าว จะได้เห็นไงคะว่าเหมาะมาเป็นฮีโร่รึเปล่า) ‘เนี่ยอ่ะนะ จิตใจงดงามเปี่ยมเมตตา? ...เราว่าเปลี่ยนคนเถอะ’ พระแม่โพสพหันไปกระซิบกระซาบกับหนุ่มหล่อคนนั้น ‘มันต้องอย่างงี้แหละ เพี้ยนดี ถ้าเป็นคนปกติ ไม่หนุกนะ’ ทั้งสองซุบซิบอะไรกันฉันไม่ค่อยได้ยิน แต่เทพีแห่งข้าวหันมาตอบฉันว่า... “เราคงไม่มีอุปกรณ์ไฮเทคหรือพรวิเศษให้ แต่... เพื่อเป็นการรักษาความลับ เธออาจจะได้แปลงร่างเป็น...” ท่านยังพูดไม่ทันจบ หนุ่มหล่อก็กระแอมสองทีแทรกขึ้น ก่อนจะเอ่ยตัดบท “เอิ่มสาวน้อย... เธอยังต้องการพรวิเศษอะไรอีกเล่า ในเมื่อเธอมีรูปโฉมงดงามและเสน่ห์หญิงที่ติดตัวมาแต่กำเนิดล้ำเลิศยิ่งกว่าพรอันประเสริฐใดๆ จงมั่นใจเถิดว่า เธอจะได้ใช้มันปฏิบัติภาระกิจ มิชชั่น ป๊อดสิเบิ้นแน่นอน!” กรี๊ด... คุณได้ยินมั๊ยๆๆ หนุ่มหล่อโลกตะลึงเค้าชมว่าฉันสวยด้วยนะค้า ...ได้ยินคำชมที่จริงใจอย่างงี้แองจี้สู้ตายค่ะ! ‘ฮึฮึ ...ให้ผู้หญิงเจรจากับผู้หญิงน่ะ ไม่รู้เมื่อไหร่จะจบ’ เขาหันไปยักคิ้วส่งยิ้มหวานให้พระแม่โพสพ คุณคงเคยอ่านนิยาย การ์ตูน หรือดูหนังที่มีการย้อนเวลาข้ามภพข้ามชาติมาบ้างแล้วแน่ๆ ใช่ไหมคะ ...ฉันเองก็เคยค่ะ ถ้าเป็นหนังแนวไซไฟ...ฉันนึกถึงเครื่องมือวิทยาศาสตร์หน้าตาดูไฮเทคสุดๆ ที่ประดิษฐ์ขึ้นจากการพัฒนาทฤษฎีรูหนอนในหลุมดำ ถ้าเป็นการ์ตูน...ฉันนึกถึงไทม์แมชชีนลิ้นชักของโดเรม่อน ถ้าเป็นนิยายแฟนตาซี...ฉันจะนึกถึงกระจกบานใหญ่ อย่างในเรื่องทวิภพ แต่... พอดี๊นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเพื่อชีวิตค่ะ ฉันก็เลยพบกับ... ท้าแด๊ม... “หา... เนี่ยอ่ะเหรอคะ ไทม์แมชชีนของหนู?” กระพ้อมข้าวใบโตที่ฉันเก็บไว้นั่นเอง! “ถูกต้อง ...ลงไปในกระพ้อมเร็วๆ เข้า” “เอิ่ม...คือว่า...” ฉันเริ่มอิดออด เพราะนึกถึงเรื่องที่ตาทัพพีเล่าให้ฟัง ตอนที่ฉันถามว่า ทำไมเมล็ดข้าวเล็กๆ ถึงไม่รั่วไหลออกมาจากกระพ้อม ทั้งๆ ที่มันทำมาจากไม้ไผ่สาน มีร่องมีรูเล็กๆ เต็มไปหมด?... ‘ชาวนาสมัยก่อนเค้าจะเอาขี้ควายมายาข้างใน ขี้ควายมันเหนียวไงป้า อุดรูรั่วได้ดีสุดๆ ไม่ว่าจะกระบุงกระจาดหรือกระพ้อม’ ‘อี๋... ขี้ควายเหรอ? งี้เราก็กินข้าวเลอะขี้สิ’ ฉันโวยวายทันทีที่รู้ความจริงจากตาทัพพีว่ากินอะไรเข้าไปจนโต แง... ‘555 มันแห้งแล้ว ไม่เลอะหรอกน่า’ “หนูขอเปลี่ยนเป็นกระจก หรือประตู หรือตู้ หรืออะไรอย่างอื่นได้มั๊ยคะ?” ฉันหันไปต่อรองอีกครั้ง “มีปัญหาอะไรอีกยะ?” แล้วพอฉันเล่าเหตุผลให้ฟัง พระแม่โพสพก็ทั้งขำทั้งโมโห “นี่มันกระพ้อมข้าวสมัยก่อนสงครามโลกครั้งที่หนึ่งนะเธอ ขี้เก่าขนาดนั้น เธอจะกลัวอะไรอีก เชื้อโรคแก่ตายกันหมดแล้วย่ะ” “แต่ขี้ก็คือขี้นี่นา” ฉันเริ่มงอแง... “ไม่รู้ล่ะ... เราเป็นมารดาแห่งข้าว เราก็ต้องใช้กระพ้อมข้าวเป็นไทม์แมชชีนสิ นี่ยังดีนะ ถ้าเป็นพระแม่คงคามาเอง เธออาจจะต้องมุดลงในตุ่มหรือไม่ก็ใช้ชักโครกแทนนะยะ” ฉันนึกภาพตัวเองโดนชักโครกดูดลงไปสู่อีกมิติหนึ่งแล้วก็ขำจนเบรคหัวเราะไม่ได้ สุดท้าย กลิ้งตกใส่กระพ้อมข้าวใบนั้นโดยไม่ทันตั้งตัว! โครม!!! แล้วโลกทั้งโลกก็ดับมืดไป! จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 11:20:57

ความคิดเห็นที่ 3 ดับมืดไปแค่ชั่วพริบตาค่ะ ฉันไม่รู้สึกว่าได้ทะลุมิติเวลาอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อปีนออกมาจากหม้อข้าว เอ้ย... กระพ้อมข้าวใบโต ก็พบว่าหญิงสาวแสนสวยที่บอกว่าเธอเป็นเทพีแห่งข้าวกับหนุ่มหล่อสะท้านโลกันต์คนนั้นอันตรธานหายไปซะแล้ว ว้า... ฉันยังไม่ทันได้ถามเลยว่าเขาคือใคร เป็นเทพองค์ใดจำแลงมา? อย่าบอกนะว่าเขาคือพระพ่อโพสพ!? อ้าวก็เขามากับพระแม่โพสพนี่นา เอ... มีรึเปล่าน้า เทพแห่งข้าวที่เป็นผู้ชาย ฉันเก็บความสงสัยไว้ในใจ กะว่าจะไปถามตาทัพพีดู อ๊ะจ๊ะ... ชะอุ๋ย? เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? เตียงของฉันกับมุ้งผ้าสีขาวหายไปไหนแล้ว? ไม่ใช่แค่นั้น ข้าวของของฉันก็หายไปเกลี้ยง กลายเป็นกระพ้อมข้าวหน้าตาคล้ายๆ กับที่ฉันเพิ่งก้าวออกมาวางเรียงรายเต็มแน่นไปหมดทั้งห้อง ไม่ใช่แค่กระพ้อมเปล่าๆ แต่บรรจุข้าวเปลือกไว้ด้วย! แสงสว่างนี่ก็ไม่ใช่มาจากหลอดไฟ แต่เป็นแสงแดดที่ส่องเข้ามาทางช่องแสงด้านบน ทำเอาฉันงงไปหมดแล้ว ฉันจำได้ว่านี่เป็นตอนกลางดึกนี่นา ...จะหันไปมองนาฬิกา นาฬิกาที่ฉันแขวนไว้ข้างฝาก็หายไปด้วย! อา หรือว่า... ฉันทะลุมิติมาแล้ว?! กรี๊ดดดดดด!!! ฉันทะลุมิติมาจริงๆ ค่า! หลักฐานเหรอคะ... ตรึมค่ะ ฉันไม่รู้จะไล่เรียงอะไรก่อนดี นอกจากของใช้และส่วนต่อเติมบ้านของฉันหายเกลี้ยงแล้ว จิตรกรรมฝาผนังบ้านฉันถูกลบไปหมดด้วย ไม่สิ... ไม่ใช่ถูกลบ แต่ยังไม่ถูกเขียนขึ้นต่างหาก! ที่ชัดเจนที่สุดคือ เมื่อก้าวออกไปนอกบ้าน ภาพที่ฉันเห็นนั่น... อา... ท้องทุ่งนากว้างใหญ่ไม่มีเสาไฟฟ้าแรงสูงกับหลังคาโรงงานประดับเส้นขอบฟ้าขัดหูขัดตา มีแต่สีเขียวหลายเฉดของต้นไม้หลายพันธุ์ในป่าละเมาะ แบ่งแยกสีฟ้าใสของท้องฟ้าออกจากสีน้ำตาลเข้มของผืนดินที่ถูกไถเป็นลายทางเรียบตรงราวกับขีดเส้นสายด้วยไม้บรรทัด เสียงไก่เสียงนกกาผลัดกันร้องแทรกทำนองเสียงใบไผ่เสียดสีกันยามลมพัดฟังดูช่างสดใสมีชีวิตชีวา เหมือนต้องการตอกย้ำให้ฉันรู้ว่าภาพที่เห็นตรงหน้าเป็นของจริง มีก็แต่ต้นปาริชาติเท่านั้นที่ยังยืนสงบอยู่ตำแหน่งเดิมอวดดอกสีแดงสะพรั่งเต็มต้นเหมือนอย่างที่ฉันเห็นเมื่อวานนี้ของเวลาในโลกที่ฉันจากมาเลย โครม!... เพราะฉันมัวแต่ตื่นเต้นกับความแตกต่างของโลกที่ฉันเพิ่งมาใหม่ ทำให้ไม่ทันระวัง แทนที่จะเดินลงบันไดมาอย่างคนปกติ กลับกลิ้งโค่โร่ลงมาเอาหน้าจูบพระแม่ธรณีทำความเคารพต่อแผ่นดินที่ฉันเพิ่งมาถึง โชคยังดีนะคะที่ไม่มีใครอยู่แถวนี้ ไม่งั้นเดี๋ยวใครเห็นเข้าจะหาว่าฉันสร้างภาพ เลียนแบบอดีตนายก ถึงฉันจะออกมาจากกระพ้อม ไม่ได้ลงจากเครื่องบินก็เถอะนะ เหอๆ พอนั่งพักจนหายจุกแล้ว ฉันก็รีบเริ่มงานทันที! หุหุ ฉันก็พูดให้มันฟังดูฟิตไปอย่างงั้นเอง ใจจริงแล้ว ฉันก็อยากเริ่มอยู่หรอกค่ะ แต่จะให้เริ่มยังไงล่ะคะ ฉันยังไม่รู้เลยว่าฉันอยู่ที่ไหน? ไม่สิ ฉันคิดว่าฉันยังอยู่ที่เดิมนะ เพียงแต่ไม่รู้ว่าอยู่ยุคไหนต่างหาก... รั้วต้นไม้ที่พี่:-)กับตาทัพพีมาช่วยกั้นแบ่งเขตให้หายไปหมดแล้ว ลานดินกว้างข้างยุ้งข้าวใหญ่กว่าที่ฉันเคยเห็นประมาณสิบเท่า แถมยังมีกองฟางหน้าตาเหมือนโดมยอดแหลมปักไม้ไผ่ไว้ตรงกลางสูงท่วมหัวแบบที่ฉันเคยเห็นมีอยู่แต่ในภาพเก่าๆ ตั้งตระหง่านอยู่ที่ขอบลานสองกอง... นี่ต้องเป็นยุคอดีตแน่ๆ เพราะฉันไม่เห็นกองฟางแบบนี้ตามท้องนานานมากแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่ามันหายไปไหนหมด หรือการทำนาสมัยใหม่ไม่มีฟางก็ไม่รู้ ขณะที่ฉันกำลังก้มๆ เงยๆ ดูกองฟางเหมือนเห็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกอยู่นั้น ก็มีเสียงดังขึ้นที่เบื้องหลัง ทำเอาสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ เพราะฉันยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเผชิญหน้ากับคนในโลกอดีต สัญชาติญาณบอกให้ฉันรีบเผ่นหลบไปซ่อนตัวให้เร็วที่สุด แต่...ไม่ทัน เขาเห็นฉันเข้าแล้ว! “เฮ้ย ไอ้เผือกเล็ก หลุดมาจากบ้านไหนเนี่ย ไปโน่น ไป... ไป๊” ฉันหันควับมาด้วยความโมโหสุดขีด ลืมความรู้สึกอยากวิ่งหนีไปเลย ต๊าย ใครกันเนี่ย เสียมารยาทสุดๆ พูดจากับสุภาพสตรีอย่างกับหมูกับหมา หนอย... ยังบังอาจเอาไม้ไผ่มาเขี่ยสะโพกไล่ฉันอีก “อะไรยะ กะอีแค่กองฟาง ทำเป็นหวงไปได้ ใครใช้ให้มากองเกะกะอยู่ข้างบ้านฉันล่ะ” ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในชุดกางเกงจีนสีดำมีผ้าขาวม้าเคียนเอวไว้หลวมๆ สวมงอบเก่าๆ ใบหนึ่งซึ่งทำให้เกิดเงาเพิ่มความคมเข้มบนใบหน้าของเขา “แน่ะๆ ...ทำขู่รึ เจ้าตัวเล็ก อยากกินก็ไปกินในคอกเอ็งซิ ปาย... ไป๊” “อีตาบ้า มาหาว่าใครกินฟางยะ?” “แปลกแฮะ ไม่ได้ผูกสนตะพายไว้ด้วย... มาจากไหนเนี่ย” เขาไม่ฟังที่ฉันแหวกลับไปได้แต่บ่นอะไรพึมพำกับตัวเองแล้วเดินจากไปเหมือนไม่เห็นฉันอยู่ในสายตา! ฮือ... ถึงฉันจะเป็นหญิงมั่น แต่โดนชายหนุ่มที่ไม่รู้จักกันมาก่อนไล่ให้ไปกินฟางในคอกแล้วหันก้นให้แบบนี้ ฉันก็เสียเซวฟ์หมดความมั่นใจในเสน่ห์หญิงของตัวเองเหมือนกันนะ “อีตาบ้า กลับมาเดี๋ยวนี้นะ กลับมาก่อน” เอาเป็นว่าฉันให้อภัยในความไร้มารยาทของเขาก็ได้ เพราะถึงยังไง ฉันก็ไม่อยากเพาะสร้างศัตรูในยุคที่ฉันหัวเดียวกระเทียมลีบไม่มีพรรคพวก อย่างว่าแต่ ตอนนี้ฉันต้องการข้อมูลหลายๆ อย่างจากคนในยุคนี้ที่สุด อย่างน้อยๆ ฉันก็จะได้รู้ว่าพระแม่โพสพส่งฉันมายุคไหน แต่ทว่า ฉันเรียกเขาเท่าไหร่ เขาก็ไม่สนใจ ยังคงเดินห่างออกไปเรื่อยๆ เหมือนหูหนวก สงสัยต้องเป็นบรรพบุรุษของคุณย่า...แม่ลุงสิบแน่ๆ หูตึงกันทั้งตระกูล! ฉันวิ่งตามเขาข้ามลานกว้าง มาถึงหัวคันนาผืนที่เท่าไหร่ฉันก็ไม่ได้นับ เพราะเหนื่อยซะจะขาดใจ คนบ้าอะไรเดินเร็วชมัดเลย ฉันหมดแรงตามเขาต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงตัดสินใจย้อนกลับไปนั่งพักใต้กอไผ่ริมบึงน้ำเล็กๆ ที่เพิ่งผ่านมา ควายสี่ห้าที่ตัวนอนแช่น้ำอยู่พากันโผล่หัวขึ้นมามองดูฉันด้วยความสนใจ “หวัดดี สาวน้อย” นั่งๆ ไปพักใหญ่ ฉันก็ได้ยินใครบางคนส่งเสียงทักทาย แต่พอหันซ้ายหันขวา ก็ไม่เห็นมีใคร นอกจากควายๆ ทั้งหลายในบึงนั่น “มองหาใครจ๊ะ ฉันอยู่นี่ ...นี่นี่” สงสัยฉันจะเหนื่อยจนเพี้ยน ได้ยินพี่ควายพูดได้ เหอๆ “ตัวแค่นี้ สงสัยเพิ่งคลอดไม่กี่วัน เอ... แต่คอกเราไม่มีใครตกลูกนี่นา” ควายอีกตัวเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย เวรกรรมเห็นฉันเป็นลูกควายไปได้ “สงสัยจะลูกของนังมะลิคอกโน้นที่ชอบระริกระรี้มาหาพ่อเทพทุยของเราทางนี้ประจำ” “ช่าย พอผู้ใหญ่พจน์ปล่อยมันออกมาหาหญ้ากินทีไร นังมะลิเป็นต้องรีบแปลงร่างเป็นแรดส่ายตูดมาอ่อยพ่อเทพทุยถึงนาพวกเรา หญ้าเย่อไม่ต้องกินกันล่ะ” ฉันท่าจะบ้าไปแล้ว ได้ยินควายเม้าควายได้เป็นฉากๆ หรือว่านี่เป็นผลข้างเคียงที่เกิดจากการทะลุมิติมา? “ต๊าย พ่อเทพทุยน้ำยาดีนี่ เอี้ยงเห็นปั๊มนังนั่นแค่ไม่กี่ที ก็ได้ลูกออกมาเป็นตัวแล้ว โฮะๆ” นกเอี้ยงที่เกาะอยู่บนหลังพี่ควายทนไม่ไหวขอร่วมแจมด้วยอีกตัว เสียงแหลมเล็กของมันช่างเหมาะกับการเป็นขาเม้าดีแท้ “นังเอี้ยง แกนี่มันลามกจริงๆ ไปแอบดูเค้า” “เอี้ยงป่าวแอบดูนะ แค่เกาะหลังพ่อเทพอยู่แล้วรู้สึกแผ่นดินไหว คิคิ” เจ้านกทะลึ่งแก้ตัว “นี่นี่... แม่เผือกน้อย เธอน่ะ เป็นลูกใครกันแน่จ๊ะ?” นี่ฉันคงประสาทกินอย่างแรง นอกจากได้ยินเสียงกระบือเม้ากับนกเอี้ยงแล้ว ยังเข้าไปร่วมวงกะเค้าด้วย “แม่ฉันชื่อคุณหญิงไพลิน” เอาเหอะ คุณหญิงคงไม่ได้ยินที่ฉันแอบอ้างเป็นลูกสาว “โห... ชื่อแม่เธอหรูจัง มีกระบือชื่อไพลินด้วยเหรอ?” ฉันล่ะอยากเห็นหน้าคุณหญิงไพลินตอนที่ได้ยินประโยคนี้จริงๆ ก๊าก “แล้ว ‘คุณหญิง’ แปลว่าอะไรเหรอ?” “คุณหญิงก็คือผู้หญิงที่พิเศษกว่าผู้หญิงทั่วไป เพราะทำคุณประโยชน์จนได้แต่งตั้ง...” ฉันยังอธิบายไม่จบ เจ๊บือเจ้าเก่าก็รีบแสดงความฉลาด “อ๋อ... ฉันรู้แระ คุณหญิงคือควายตัวเมียที่เป็นแม่พันธุ์นั่นเอง!” 555 ถ้าคุณหญิงทั้งหลายได้ยินเจ๊ควายขาเม้านี่สรุปอย่างงี้ มีหวังกรี๊ดแตกแน่! “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!” ไอ้ที่กรี๊ดแตกน่ะ ไม่ใช่คุณหญิงที่ไหนหรอกค่ะ ฉันต่างหาก ฉันสิที่ต้องกรี๊ดลั่นทุ่ง ไม่ค่ะ... ไม่พอ ...ต้องกรี๊ดสนั่นโลก ก็เงาของฉันที่สะท้อนน้ำในบึงนั่นน่ะ มัน... ควายชัดๆ ! ภาพลูกควายตัวน้อยสีชมพูอ่อนหน้าตาน่าเอ็นดู มีเขาคู่เล็กๆ อยู่บนหัวที่สะท้อนอยู่ตรงหน้านี่คือฉันงั้นเหรอ?! ใช่สิ ต้องใช่แน่ๆ เพราะฉันเอียงหัวไปทางซ้าย หัวเจ้าลูกควายในน้ำก็เอียงซ้าย พอฉันส่ายหน้า เจ้าลูกควายในน้ำก็ส่ายหัว ...นี่ฉันไม่ได้ฝันร้ายอยู่ใช่มั๊ยคะ?! พอฉันยกมือขึ้นมาเพื่อหยิกแก้มตัวเองก็ปรากฎว่า แง้... มือฉันทำไมถึงได้เป็นกีบแบบนี้ล่ะเนี่ย อยากจะร้องไห้ อย่างงี้ก็เล่นเป่ายิ้งฉุบไม่ได้อ่ะเด้ มิน่าล่ะ ฉันถึงกลิ้งตกบันไดลงมาจากยุ้งข้าว เพราะเท้าเป็นกีบแบบนี้นี่เอง มิน่าล่ะ ผู้ชายคนเมื่อตะกี๊ถึงไม่ได้ยินที่ฉันพูดด้วย ที่เขาเอาไม้เขี่ยไล่ฉันอย่างงั้น ก็เพราะเขาเห็นฉันเป็นลูกควายที่กำลังทำท่าเหมือนจะขโมยกินฟางของเขา “เถียงอยู่นั่นล่ะ ว่าไม่ใช่ควายๆ พวกเราก็บอกแล้วว่า เธอน่ะ ควาย ย ไม่เชื่อ” “เป็นไรไป... ทำไมทำท่าทางอย่างงั้นล่ะ เป็นควายแล้วมันทำไมเหรอ?” เอ่อ... คือว่า มันก็ไม่ทำไมหรอกค่ะ ถ้าฉันไม่ได้เกิดมาเป็นคนก่อนหน้านี้ เวรกรรมทำมาแต่ปางไหนนั่น ผลข้างเคียงของการทะลุมิติของฉันไม่ใช่แค่บ้า ได้ยินเสียงควายคุยกัน แต่ความจริงมันแย่กว่านั้น... พระเจ้า ฉันกลายเป็นควายหรือนี่! จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 11:23:02

ความคิดเห็นที่ 4 พี่แมร่ง...  กลายเป็น  พี่ :-) ไปซะแล้ว 55555   จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 11:24:10

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 21:15:33

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นนางเอกเรื่องคุณ Acciacatura นี่ซวยจริงๆ แต่อย่างน้อยก็ยังขาวนา ฮิๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 18:43:24