PANTIP.COM : W10379862 กว่าจะถึงพรุ่งนี้ บทที่ 8/2 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 3

ดารินทร์ถูกพลโทกุญชรกึ่งชวนกึ่งบังคับให้แยกกลับกันก่อน เด็กสาวซึ่งบัดนี้ได้เติบโตจนรู้ความเป็นไปทั้งหมดดีแล้วได้แต่มองตามคุณน้าอย่างเศร้าสร้อย สงสารท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนั้นสุดใจ

พิรุณลอบมองดวงหน้าสวยหวานซึ่งสลดลง เจ้าตัวดูจะลืมสนใจบรรยากาศรอบกายดังขามา เขาบอกตัวเองว่าไม่ชอบท่าทีเช่นนี้ของรุ่งทิพย์เลย เขาปรารถนาจะเห็นเด็กสาวมีประกายตาสดใส ในอากัปกิริยาเรียบร้อยยังแฝงไว้ซึ่งความร่าเริงสมวัย พลอยให้คนรอบข้างได้ชุ่มชื่นหัวใจเช่นกัน หาใช่ทำตัวเสมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ

กระทงใบตองถูกยื่นให้ตรงหน้า คนใจลอยก้มมองหนังไก่ทอดก่อนแลเลยไปยังผู้ยื่นให้ด้วยความฉงนสงสัย ชายหนุ่มสาธิตด้วยการกลางแขนออกไปกลางอากาศ ก่อนนกนางนวลจะบินโฉบลงมาใกล้ชวนหวาดเสียว ริมฝีปากอิ่มเผยยิ้มโล่งใจเมื่อเห็นว่าทั้งคนและนกปลอดภัยดี

“ยิ้มได้แล้วซี ฉันไม่ชอบท่าทางเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบของเธอเลย”

รุ่งทิพย์หุบยิ้มฉับ ปั้นหน้าไม่ถูก

“เรื่องบางเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของเธอก็ควรจะปล่อยวางเสียบ้าง”

“คุณโต้งทำได้หรือคะ ถ้านั่นเป็นเรื่องของคนที่เรารัก” เธอถาม หาได้ต้องการยอกย้อนเขาเลย

“นั่นซี” พิรุณหัวเราะเก้อครั้นไพล่ไปนึกถึงครอบครัวตัวเอง “แต่พักเรื่องปวดหัวพวกนั้นไว้ครู่หนึ่งเถอะ เธอกับฉันใช่ว่าจะมีเวลาพบกันบ่อยๆ เสียเมื่อไร”

มือบางหยิบหนังไก่สีน้ำตาลเข้มจากกระทงใบตองในมือชายหนุ่ม ชูออกไปกลางอากาศ

“รุ่งทิพย์ เธอยังไม่ได้ให้คำตอบฉันเลย เมื่อไรฮึ เมื่อไรเธอจะโตทันฉันเสียที” เสียงทุ้มเนิบนาบของเขาดังฝ่าเสียงลมทะเลอื้ออึง

หญิงสาวหันสบนัยน์ตาคมซึ้ง พลันมือไม้อ่อนจนเผลอปล่อยอาหารนกหลุดมือ จะงอยปากแหลมซึ่งโฉบลงมาจึงหนีบนิ้วเข้าพอดิบพอดี

“โอ๊ะ”

พันตรีพิรุณฉวยมือบางมาพลิกดูทันที ครั้นไม่พบรอยแผลตรงปลายนิ้วก็ค่อยโล่งใจ

โธ่เอ๋ย เด็กน้อย เธอยังเด็กเพียงนี้แล้วเขาจะกล้าตัดสินใจเด็ดขาดได้อย่างไร ลำพังใจตนก็พอจะรู้อยู่หรอกว่ามันโหยหาเจ้าร่างอ้อนแอ้นนี้เป็นพิเศษ ยามห่างหายก็ถวิลหาแทบทุกขณะจิต ห่วงกังวลสารพัดว่าหนุ่มน้อยหน้าไหนจะได้เธอไปครอง

ขาดแต่ปัจจัยอื่นๆ ซึ่งจะส่งเสริมเธอให้คู่ควรกับเขานี่แหละ ในเมื่อพลโทกุญชรเลิกรังเกียจรังงอนเด็กสาวแล้ว อาศัยวาทศิลป์จากดารินทร์โน้มน้าวเสียหน่อย คงไม่เลวทีเดียวหากผู้บังคับบัญชาของเขาจะรับเจ้าหล่อนเป็นบุตรบุญธรรม

ชายหนุ่มไม่เชื่อว่า ‘ความรัก’ อย่างเดียวจะเพียงพอสำหรับอนาคตคนสองคน

“เธอต้องรีบโตกว่านี้ รุ่งทิพย์ ฉันให้เวลาเธออีกสี่ปีเท่านั้น ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่รอเธอแล้ว”

มือสากรวบประคองข้อมือเรียวไว้ เสียงของเขาดังเหนือขึ้นไปจากหน้าผากเธอเพียงนิด รุ่งทิพย์ไม่กล้าเงยหน้า ก้อนเนื้อในอกเต้นระรัวด้วยความหวามไหว

“ตอบมาก่อน เข้าใจที่ฉันพูดไหม” พิรุณเอ็ดเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายพยายามพลิ้วข้อมือหนีการเกาะกุม

“ค่ะ”

“เข้าใจว่าอย่างไร”

“เข้า...เข้าใจว่า...ทิพย์ต้องเป็นผู้ใหญ่กว่านี้...ภายในสี่ปี” เด็กสาวกลั้นใจตอบ

พิรุณหัวเราะขันด้วยความเอื้อเอ็นดูเจ้าของประโยคตะกุกตะกักนั้น พลอยกระหยิ่มใจที่ทำให้เธอประหม่าจนตัวสั่นราวลูกนกได้ จมูกโด่งก้มลงระรานหน้าผากนวล

“อย่าค่ะ คุณโต้ง”

เด็กสาวตกใจจนเผลอชักมือกลับแรง ครั้นแลสบดวงตาวาวโรจน์ของเขาก็ให้ละอายใจ

“ขอโทษค่ะ”

“ช่างเถอะ ฉันจะเอาอะไรกับเด็กอย่างเธอ” ชายหนุ่มถอนใจหนัก “กลับกันเสียทีดีไหม เดี๋ยวน้าเธอจะคิดว่าฉันพาเธอไปขายชายแดน”

เออหนอ เขาสู้อุตส่าห์บอกกล่าวความรู้สึกออกมาถึงเพียงนั้นแล้ว เธอเองก็สุขใจ สมหวังที่ใจสองดวงต่างก็รู้สึกเช่นเดียวกัน ทว่ายามเขาขอชื่นใจเล็กน้อยเธอกลับสะบัดสะบิ้งเกินงาม เด็กน้อยเอ๋ย สมแล้วที่ถูกค่อนขอดว่าเป็น ‘เด็กไม่รู้จักโต’ รุ่งทิพย์ขุ่นเคืองตัวเอง

ดวงหน้าสวยหวานซีดสลด ได้แต่มองตามร่างสูงสง่าซึ่งเดินจ้ำอ้าวนำไปอย่างใจเสีย

ทำอย่างไรได้ เรื่องจับมือถือแขนระหว่างชายหญิง...หรือแม้แต่กอดหอมกันเช่นที่เจนจิราเคยเล่าให้ฟังราวเรื่องปกติธรรมดานั้น รุ่งทิพย์ไม่คุ้นเคยเสียเลย คำขู่ของตาและคำสอนของยายศรียังดังก้องในมโนสำนึก ฝังใจมาแต่เยาว์วัยจนยากจะเปลี่ยนแปลง

จากคุณ : ภาพิมล (thezircon)

เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 11:39:43