ความคิดเห็นที่ 1 “เป็นไงล่ะพ่อคนเจ้าชู้ผู้หญิงเขาหนีไปหมดแล้ว” “ผมต้องขอโทษเจ๊ด้วยครับเรื่องแนนนี่แต่เจ๊ช่วยตามรินให้ผมด้วยเถอะครับ” “ก่อเรื่องเองก็หาทางแก้เอาเองเถอะฉันล่ะปวดหัวจริงจริ้ง” คราวนี้ถึงกับดึงขนตาปลอมปาทิ้งกันเลย นั่งถ่างขาเอามือกุมขมับ ระยะหลังนี้กะเทยร่างใหญ่แทบจะหมดสวยเพราะเรื่องเครียดมันรุมเร้า เรื่องของเจษฎามันยังไม่ยากเท่าเรื่องของคุณชายผู้มากรักคนนี้เลย เชื้อพ่อไม่ทิ้งกันซักนิด เจ้าชู้แล้วหาทางแก้ไม่ได้ เดือดร้อนตนเองต้องหาทางแก้ให้ทุกที สงสัยว่าประวัติศาสตร์มันจะซ้ำรอยอีกหน ห้องฉุกเฉิน ร่างของญาดาถูกทีมแพทย์ระดมมือช่วยเหลือกันเต็มที่ บุญส่งหน้าละห้อยหอบเอาช่อดอกไม้มาเกาะอยู่ที่หน้าประตู วิมลถึงกับตรงเข้ามาผลักไหล่เขาออกจากประตูด้วยความโกรธ โวยวายใส่เสียงดังลั่นห้อง ผลการตรวจเลือดของญาดาพบว่ามีสารปรอทและมันมาจากดอกไม้ของเขา เซลล์มะเร็งในร่างกายของญาดาหยุดการเจริญเติบโตเหมือนจะฝ่อไปเองโดยที่คณะแพทย์ยังไม่กล้าสรุปว่ามาจากสารเคมีในกุหลาบของบุญส่งที่ช่วยเธอไว้แต่สรุปได้ทันทีว่าในกุหลาบของเขามีสารปรอทเจือปน มันทำให้ญาดามีอาการทรุดหนักแม้ไม่ตายจากมะเร็งก็ต้องมาโคม่าเพราะสารพิษ ดอกกุหลาบของบุญส่งถูกสั่งห้ามนำเข้าโรงพยาบาลทันที “เพราะนายคนเดียวไอ้กุหลาบบ้าๆ ของนายมันมีปรอท!” “ไม่จริงใช่มั้ยเป็นเพราะผมพี่ญาดาเลยเจ็บหนัก” สิ่งที่ได้ยินจากปากผู้จัดการเขาแทบไม่อยากจะเชื่อ ณ วินาทีนั้นโลกหมุนไปหมด “ต่อไปนี้นายอย่ามาที่นี่อีก! นายเป็นตัวซวยนายเอากุหลาบพิษมาให้ญาดา” คำสุดท้ายที่โดนวิมลกรอกหูจนชาไปทั้งตัว  เขาไม่มีที่จะไปอีกแล้ว “ไม่จริงทุกคนพากันทิ้งฉันไปหมด พี่ญาดาผมขอโทษผมไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้เลย ผมรักพี่ครับ พี่ญาดายกโทษให้ผมด้วย” ที่สตูริโอ แนนนี่แทบมีนายไมค์ไม่เคยห่างตัว เธอสั่งไม่ให้บุญส่งไปส่งดอกไม้อีก บุญส่งรอจนเธอหมดคิวถ่ายละครจะเข้าไปหา ไมค์โดนแนนนี่เป่าหูว่าเขาเป็นโรคจิตชอบตามตื้อเลยไม่รอช้าตรงมาเอาเรื่องทันที คนตัวเล็กโดนผลักกระเด็น ช่อดอกไม้โดนเหยียบย่ำ สตาฟในกองถ่ายต่างกรูมาที่เหตุการณ์ระทึกกลับพบเห็นร่างของพระเอกหนุ่มนอนหงายหมดสติโดยมีชายหนุ่มในชุดทักซิโด้ยืนถือดอกกุหลาบคร่อมอยู่ “คุณบังคับผมเอง หลับไปวันหนึ่งเถอะ” แนนนี่ตรงเข้ามาตบหน้าบุญส่งไปอีกหนึ่งฉาดใหญ่ แค้นที่รู้ความจริงว่ามีเมียแล้วจะด่าว่าออกมาก็ไม่ได้ตนเองเป็นผู้หญิงมีแต่จะเสียเปรียบ “บุญส่งฉันพึ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่านายใช้กุหลาบสะกดคนได้ นายใช้มันทำร้ายไมค์รวมทั้งทำร้ายฉันด้วยใช่มั้ย พี่ญาดาก็ต้องเข้าห้องฉุกเฉินก็เพราะนาย คนใจร้ายไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้!” กลับมาถึงหน้าปากซอย เห็นพวกนักบิดขับรถวนไปวนมาขวางทางเข้าไว้ ในกลุ่มนั้นเห็นรินนั่งซ้อนท้ายรถจักรยานยนต์ช๊อปเปอร์ คนขับเป็นชายร่างใหญ่ ไว้หนวดเคราดูน่ากลัว เขาวิ่งเข้าไปหาทันทีแต่ก็เข้าไม่ถึงตัวเธอ พวกแก้งมอเตอร์ไซด์พวกนี้เป็นกลุ่มอันธพาลกวนเมือง นึกไม่ถึงว่ารินจะยุ่งกับพวกมันด้วย พอโดนขวาง บุญส่งคิดจะใช้กุหลาบพิษเปิดทางเข้าไปหาเธออีก รินร้องห้ามลั่น “หยุดนะดวง! นายอย่าเอาของสวยงามมาเป็นอาวุธทำร้ายใครอีก!” “ริน! เธอเป็นภรรยาฉันนะ เธอจะไปกับคนพวกนี้ไม่ได้” ประโยคเดียวที่ยากยิ่งแต่รินก็ฝืนใจพูดมันออกมาได้ “เรื่องของเรามันจบแล้วล่ะ! ฉันต้องการหย่า”มีแต่ไปกับชายอื่นมันถึงจะทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดแบบเดียวกันได้ ชีวิตนี้จะไม่มีดวงหทัยอีก “ไม่ได้นะ ฉันไม่ให้เธอไป!” ถูกหัวหน้าแก้งผลักจนล้มกลิ้งเมื่อไม่ใช้กุหลาบบุญส่งก็ทำอะไรไม่ได้อีก พวกมันทำท่าจะลงมาเล่นงานเขาต่อ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีกะเทยร่างใหญ่ใส่ชุดสีชมพูมายืนขวางไว้ พวกมันต่างเยาะเย้ยฮาเฮว่าเป็นกะเทยควาย นัยน์ตาที่กำลังโกรธกริ้วของโรสที่มองพวกมันตัวเท่าหนู มือใหญ่เงื้อทีเดียวตบฉาดคนที่ใกล้ที่สุดจนฟันกระเด็นจากปาก ลงไปนอนสลบเหมือด  อีกคนชักมีดพกตรงรี่เข้าแทงเลยโดนจับข้อมือบิดจนร้องจ๊ากอย่างเจ็บปวด มีดหลุดมือทันที คราวนี้พวกมันเอาจริง กรูเข้ามาประจันหน้า ถือมีดถือไม้ใส่สนับมือกันครบทุกคน แล้วก็ต้องอ้าปากค้างอย่างตะลึงเมื่อกะเทยร่างใหญ่ค่อยเลิกกระโปรงขึ้นสูงจนเห็นโคนขาอันใหญ่โต กล้ามเนื้อเป็นมัด หน้าแข้งที่ถูกโกนขนจนเกลี้ยงเกลา “จำเอาไว้ให้ดีไอ้พวกลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอนว่าฉันคือกระเทยช้าง! เจ๊โรสกระเทยช้างโว้ย!..” ถีบเจ้าคนถือมีดจนลอยละลิ่วหัวปักทิ่มดิน พละกำลังปานช้างสารของโรสเหมือนช้างลุยเข้าไปในฝูงหมาป่า ใครโดนมือตบเข้าถึงกับสลบเหมือด สู้ไปไม่กี่นาทีคนน้อยยังไงก็สู้คนมากไม่ได้ ก่อนที่โรสจะเสียท่ามีคนกลุ่มใหญ่ขี่มอเตอร์ไซด์สาดแสงไฟสูงเข้ามาจนสว่างจ้าไปหมด พอลงจากเบาะรถมาได้ก็ใช้ทั้งมีดทั้งไม้ฟาดฟันใส่พวกแก้งจนเกิดการตะลุมบอนฝุ่นคละคลุ้งไปหมด เจอพวกมอเตอร์ไซด์รับจ้างเจ้าถิ่นเข้ามาไล่พวกแก้งซิ่งกวนเมืองถึงกับไม่เป็นขบวน ขับรถหนีกันแทบไม่ทัน บุญส่งพยายามควานหารินท่ามกลางความชุลมุน เจอเธอกำลังเกาะเอวเจ้าหัวหน้าแก้งที่กำลังขับรถหนี บุญส่งวิ่งตามจนสุดฝีเท้าก่อนจะหมดแรงล้มกลิ้ง เหตุการณ์ยุติพอดีกับรถตำรวจมาถึง โรสเป็นคนเจรจากับตำรวจชี้แจงเรื่องทั้งหมดที่มันเกิดขึ้น บุญส่งกระหืดกระหอบย้อนกลับมาเข้ามาดึงชายกระโปรงร้องระล่ำระลักขอให้ช่วย โรสถึงกับเอามือถือเท้าสะเอวมองเจ้าตัวต้นเรื่องที่ทำให้ผู้คนมากมายต้องเจ็บตัว “เจ๊โรสครับช่วยตามเมียผมมาด้วย!” “เมียคนไหนล่ะ!” “รินครับ! รินซ้อนรถเจ้าหัวหน้าแก้งไปแล้ว ชะ..ช่วยตามเธอคืนมาให้ผมด้วย” “ก่อเรื่องเองก็ต้องแก้ไขเองซิ! เจ๊จะไม่ช่วยเราอีกแล้วนะ” หน้าสโมสรสนุ๊กเกอร์ที่แก้งกวนเมืองเลือกมาซ่องสุม ต่างยืนสูบบุหรี่คุมอยู่ที่ปากประตูยากนักที่เขาจะเข้าไป บุญส่งลับๆ ล่อๆ สองจิตสองใจเมื่อรินไม่ยอมออกมา ผู้หญิงที่ดูเงียบๆ อย่างเธอกลับใจเด็ดกว่าที่คิด นี่คงเป็นการประกาศจะไม่กลับคืนมาอีกแล้ว “พอกันทีทั้งแนนนี่ทั้งริน! ผู้หญิงทุกคนมีแต่ทิ้งฉันไปเหมือนแม่ของฉัน ในโลกนี้มีแต่พี่ญาดาเท่านั้นที่รักฉันจริง ต่อไปนี้ฉันจะไม่รักใครอีกแล้วนอกจากพี่ญาดา” เกือบเที่ยงคืนกว่าที่บุญส่งจะถึงที่พัก โรสคอยอย่างกระวนกระวายใจเมื่อเห็นเขากลับมาอย่างปลอดภัยก็พลันโล่งอก บุญส่งมีท่าทีอิดโรยและสะบักสบอมเพราะตัดสินใจลุยเข้าไปจนเจอริน เธอปฎิเสธจะกลับมาท่าเดียว เขาใช้กุหลาบพิษสะกดพวกสมาชิกแก้งไปมากเพื่อฝ่าเข้าไปจนตัวเองเริ่มมีเลือดกำเดาไหล พิษปรอทสะสมมานานทำให้ปวดศีรษะอย่างแรงต้องซมซานกลับมา   “ผมไม่มีทางจะอภัยให้รินแน่! เธอนอกใจผม!” โรสไม่พูดจาตอบเพียงยืนหันหลังให้เพราะใจยังนึกโกรธเขาเรื่องของแนนนี่ พอบุญส่งพูดพร่ำมากๆ โรสก็หันมาพูดอย่างเฉยชาว่าได้ใส่กุญแจปิดประตูสวนกุหลาบลอยฟ้าและห้ามเขาขึ้นไปอีก กุหลาบพวกนั้นจะต้องถูกทำลายเพราะมีสารพิษ “ก็ได้ผมจะไม่เล่นกับกุหลาบพวกนั้นอีกแล้วแต่เจ๊ต้องเอาเงินมรดกมาให้ผมก่อน” อาการปวดหัวหนักหน่วงจากพิษกุหลาบมันทำให้บุญส่งมีแต่ความเครียดไม่มีกะจิตกะใจจะคิดเรื่องอื่นใดได้อีก ความห่วงใยสุดท้ายคงหมดไปแล้ว โรสลุกขึ้นจากเก้าอี้หันหน้าจะกลับห้องและพูดโดยไม่ได้หันหน้ามา “เจ๊เตรียมไว้ให้หมดแล้ว เอกสารสำคัญส่วนใหญ่อยู่ในตู้เซฟธนาคารกุญแจอยู่ที่เจ๊นี่ พรุ่งนี้เราไปเอาได้เลยแล้วตั้งแต่วันพรุ่งนี้จะหมดหน้าที่ผู้จัดการมรดกของเจ๊แล้วนะ ทรัพย์สมบัติทั้งหมดเราจะต้องเป็นคนบริหารมันเอง เจ๊หวังว่าเราจะใช้มรดกที่คุณตากับเจ้าสัวมอบไว้ให้คุ่มค่าที่สุดนะ” “ยัง..ผมต้องการให้เจ๊ทำงานให้ผมสองเรื่องก่อน หนึ่งคือเรื่องเอสกรุ๊ป เจ๊ต้องทวงสิ่งของที่เป็นของผมคืนมาทั้งหมด ผู้ชายที่ชื่อเจษฎาคนนั้นกำลังเสพย์สุขบนกองเงินของผมอยู่ เรื่องที่สอง ผมอยากให้เจ๊ติดตามหาหมอที่เก่งที่สุดมาช่วยชีวิตของพี่ญาดา ไม่ว่าจะต้องใช้เงินมากแค่ไหนก็ต้องช่วยเธอจากพิษปรอทให้ได้ เธอเป็นคนสำคัญที่สุดของผมยังไงเจ๊ก็ต้องช่วยเธอให้ได้!” “เจ๊จะปิดร้านขายดอกไม้แล้วนะและจะกลับไปอยู่กับครอบครัวเสียทีแล้วคุณชายล่ะจะกลับวังเลยมั้ย”เป็นครั้งแรกที่โรสเรียกบุญส่งว่าคุณชาย เมื่อหันไปมองทั้งใบหน้าและแววตาของเขาเหมือนพรชัยในอดีตมาก เป็นชายที่เห็นแก่ตัวไม่เห็นความทุกข์ร้อนของคนอื่น “แล้วเรื่องริน คุณชายจะไม่ตามเธอเลยรึ” “ผู้หญิงคนนั้นทรยศผม จะไม่มีวันที่ผมจะไปตามมาใช้ชีวิตร่วมกับผมอีก” “ตามใจละกัน” ช่างใจหินเหมือนคนเป็นพ่อในอดีตไม่มีผิด โรสปรายตามามองเห็นแววตาคู่นั้นเปลี่ยนไปมากไม่เหมือนเด็กหนุ่มผู้หลงดอกไม้คนเดิม ป่วยการจะทวงถามความรับผิดชอบเรื่องของแนนนี่ คงเป็นความซวยของลูกสาวตนเอง รุ่งเช้าเขามาส่งโรสที่หน้าปากซอย ในเวลาที่ผู้คนกำลังเดินกันขวักไขว่เพื่ออกไปทำงาน รถเข็น มอเตอร์ไซด์รับจ้างต่างวิ่งสับสนไปมา ไม่มีที่ว่างให้ร่ำลากันเลย บุญส่งเผยว่าจะเปิดร้านขายดอกไม้ที่ใดที่หนึ่งในกรุงเทพและอยากให้โรสมาเป็นหุ้นส่วนด้วย โรสปฎิเสธอย่างนิ่มนวลเพราะอยากจะใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวมากกว่า และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่โรสเห็นคุณชายยืนมองตนอยู่ในซอยสลัมที่ผู้คนพลุ่กพล่าน จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 20:21:31

ความคิดเห็นที่ 2 ขวดเหล้าข้างกาย คุณชายผู้ร่ำรวยได้แต่นอนซมบนโซฟา คฤหาสน์ รถยนต์ มีคนรับใช้พรักพร้อมที่ซื้อมาด้วยเงินไม่ได้ทำให้เขามีความสุขสักนิด เวลาผ่านมาเดือนกว่าที่บุญส่งมาซื้อคฤหาสน์อยู่โดยปราศจากคนที่รัก  คนรับใช้ต่างยืนมองดูอยู่ในระยะห่างด้วยเกรงความโมโหร้าย หลายวันมานี่ที่เขาเอาแต่ดื่มเหล้าและโวยวายด่าทอผู้คน ดื่มจนหมดแรงฟุบหลับบนโซฟา มือใหญ่มาเขย่าตัวเขาปลุกให้ตื่น ภาพมัวของใบหน้าผู้หญิงก็ไม่ใช่ผู้ชายก็ไม่เชิงมาปรากฏตรงหน้าราวกับภาพฝัน  บุญส่งสลัดความงัวเงียก็พบว่านั่นคือเจ๊โรส “มาอยู่ที่นี่เองรึปล่อยให้เจ๊ตามหาตัวมาเป็นเดือน เจ๊แค่กลับไปเยี่ยมบ้านแค่อาทิตย์เดียวเรากลับขายห้องพัก ขายร้านทิ้งหมดจะไม่ให้เจ๊กลับไปอยู่ด้วยเลยใช่มั้ย” มือแข็งแรงหิ้วคอเสื้อของเขาลุกขึ้นนั่งอย่างง่ายดาย  คุณชายมากรักบัดนี้ปล่อยเนื้อตัวทรุดโทรมมีกลิ่นเหล้าหึ่ง พอรู้ว่าเป็นโรสถึงกับเข้ากอดร้องไห้โฮ   “เจ๊จะไม่ทิ้งผมไปไหนอีกใช่มั้ย! ผมไม่เหลือใครอีกแล้วแม้แต่หลวงพ่อ!” “ไม่ต้องร้องแล้วนะเจ๊จะไม่ทิ้งเราไปไหนอีกแล้ว” หลวงพ่อออกธุดงค์อย่างไม่มีกำหนดกลับ บุญส่งหมดที่พึ่งเลยมาซื้อคฤหาสน์อยู่ ซื้อทุกอย่างที่อยากได้ พออยู่โดยไม่มีคนที่รักเขาก็หันมาหาสุรา ยิ่งมีอาการปวดหัวยิ่งต้องดื่มเพื่อให้ลืมความเจ็บปวด โรสได้แต่สังเวทใจ ตนเองเป็นคนวางแผนกับหลวงพ่อให้ทิ้งบุญส่งสักระยะหนึ่งเพื่อให้บทเรียนเรื่องความเอาแต่ใจแต่ตอนนี้คงจะหลาบจำแล้ว “เป็นไงได้เป็นคุณชายมีเงินใช้เต็มมือมีบริวารเยอะแยะแล้วมีความสุขขึ้นไหม” มันเป็นคำประชดที่บุญส่งไม่กล้าเปิดปากโต้กลับ ได้แต่เอามือกุมศีรษะ น้ำตาเล็ด “ผมปวดหัวเหลือเกิน!ปวดหัวมาก!..” “เจ๊จะพาเราไปรักษาตัวนะ แต่ตอนนี้เจ๊มีเรื่องสำคัญจะบอก” เรื่องของแนนนี่ที่เธอกำลังต้องท้องได้สองเดือนแล้ว โรสเลยจัดการส่งลูกสาวกับภรรยาไปอยู่ที่อเมริการอคลอดที่นั่นเพื่อหลบกองทัพนักข่าว บุญส่งได้แต่เชื่องซึม ตนเองก่อเรื่องไว้มากมาย โรสเป็นพ่อของแนนนี่น้อยนึงยังไม่เคยว่าเขาเรื่องนี้เลย ถ้าไม่มีเธอตนเองคงแย่ไปมากกว่านี้ กว่าครึ่งชั่วโมงที่ชายสองคนยืนอยู่อย่างเงียบเชียบภายในห้องทำงานของเจษฎา โรสตอนนี้ยอมตัดผมให้สั้น ใส่สูทผูกไทด์คืนกลับบุคลิกมาเป็นอดีตนักเรียนนอกคนเดิม  เขามีเรื่องสำคัญสองเรื่องมาแจ้งให้เจษฎารู้ หนึ่งคือเรื่องของคุณชาย เรื่องของแนนนี่ทำให้เจษฎานิ่งงันพูดไม่ออกอยู่เป็นนานกว่าจะเปิดปากพูดขึ้นอีกครั้ง “งั้นหรือครับตอนนี้แนนนี่กำลังต้องท้องลูกของคุณชายอยู่ คุณก็เลยส่งเธอไปอเมริกาแล้ว” “ผมจำเป็นต้องปกป้องลูกสาวจากพวกสื่อ เธอจะคลอดลูกที่นั่นและจะอยู่จนกว่าเรื่องจะซา ส่วนเรื่องของคุณกับลูกสาวของผมมันคงต้องจบลงเพียงเท่านี้ ผมมาที่นี่ก็เพื่อบอกเลิกแทนลูกสาวของผม” พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ร่างกายสูงใหญ่ของอภิรักษ์ในชุดสูททำให้ดูภูมิฐานน่ากริ่งเกรง เจษฎาเลือนมือมากุมขมับอย่างใช้ความคิดก่อนจะยืดตัวตรงกับเก้าอี้อย่างผึ่งผาย นัยน์ตาสงบนิ่ง ความสุขุมไว้ตัวของเจษฎาทำให้โรสในคราบอภิรักษ์เผลอกัดนิ้ว วาดริมฝีปาก มองอย่างหลงใหลจนเกือบลืมตัวปล่อยความเป็นหญิงออกมา อาการแปลกๆ ของอภิรักษ์เจษฎายังไม่ทันสังเกตเพราะยังอยู่ในอารมณ์สำนึกผิด “มันก็คงเป็นเช่นนั้นเพราะตอนนี้ภรรยาของผมเธอกำลังตั้งท้องลูกคนที่สอง ผมหย่ากับเธอไม่ได้แล้ว เรื่องของลูกสาวคุณผมไม่ได้คิดหลอกเธอเลยจริงๆ เพียงแต่เมื่อเวลาได้อยู่ใกล้ชิดกับเธอแล้วสบายใจเท่านั้น” “ผมเชื่อว่าคุณเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ทำอะไรล่วงเกินลูกสาวของผม” เจษฎาถึงกับลุกขึ้นมาขอจับมือเพราะนับถือในความเชื่อใจกัน อภิรักษ์ส่งรอยยิ้มและแววตาประหลาดให้ ยืนกุมมือเจษฎาแน่น บอกว่าได้เจรจากับคุณชายดวงหทัยแล้ว คุณชายยอมให้เขาบริหารงานเอสกรุ๊ปต่อไปได้ ทุกอย่างยังคงดังเดิมไม่ต้องเป็นห่วง “ฝากขอบคุณคุณชายท่านด้วยนะครับที่ไว้วางใจผมแล้วยังมีอีกเรื่องที่ผมอยากพูด คุณยังคงหล่อเหลาและเท่มากสมฉายาเอวิสเมืองไทยเลยนะคุณอภิรักษ์” เรื่องเครียดหมดไปแล้ว อภิรักษ์เอาแต่ยิ้มนัยน์ตาวาวหวาม “มันไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” “สมัยที่เราพบกันครั้งแรกผมยังคิดเลยว่าคุณเป็นคนรักของท่านหญิงเสียอีก คุณหล่อมากเลยรู้ตัวบ้างมั้ย ปัจจุบันนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน ผมเองในเวลานั้นยังนึกน้อยใจเลยว่าคงสู้คุณไม่ได้ คุณมันเพอร์เฟคแมนไปเสียทุกอย่าง” “ของบางอย่างดูแต่ภายนอกไม่ได้มันหรอกมันต้องมองที่หัวใจ ที่หัวใจตรงนี้..” ประโยคและท่าทางแปลกไปของอภิรักษ์ทำให้เจษฎาชะงักไปนิดนึง เหงื่อพาลซึม “ว่าแต่คุณหายไปไหนมาตั้งนานถึงได้ปล่อยผู้หญิงตัวล่ำบึ๊กยังกะผู้ชายอย่างมาดามโรส นั่นมาควบคุมผมอยู่ได้ คุณคงไม่รู้หรอกว่าเธอเคยโทรศัพท์มาเซ็กซ์โฟนใส่ผม บ่อยจนสยองเลย ว่าแต่..เธอตัวใหญ่ประมาณตัวคุณนี้ได้ละมั้ง” ชายร่างใหญ่ไม่ตอบเพียงแต่ยิ้มนัยน์ตาเป็นประกาย “ผมขอกอดคุณก่อนจะได้ไหมตั้งแต่เรียนจบด้วยกันมาผมยังไม่ได้กอดคุณอีกเลย เสร็จแล้วผมจะบอกความจริงกับคุณว่าผมไปไหนมา” กระซิบเพียงแผ่วเบาที่ข้างหูพร้อมประทับรอยจูบทิ้งไว้ที่แก้ม “ผมก็คือโรสไงล่ะ” รอยจูบที่แก้มของเจษฎาทำเอาเขาตัวแข็งเป็นหินไปเลย อภิรักษ์เพียงยิ้มและขยิบตาให้ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้อง ความในใจของโรสเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนได้มาเปิดเผยในวันนี้เอง จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 20:25:26

ความคิดเห็นที่ 3 เขาพบกับรินอีกครั้งที่ร้านสะดวกซื้อโดยบังเอิญ เธอกลับมาทำงานที่เดิม ที่เปลี่ยนไปก็คือคือเธอกำลังตั้งท้องจนต้องใส่ชุดคลุมแล้ว เขาไม่ได้พูดจาอะไรเพียงจ่ายเงินซื้อของและเดินจากไปแม้เธอจะหลั่งน้ำตามองตามหลังเขา เพื่อนร่วมงานรีบสกิดไหล่ของเธอด้วยท่าทางตื่นเต้นถามถึงชายหนุ่มเจ้าของรถเฟอร์รารี่คันนั้น “นี่ผู้ชายคนนั้นคือสามีของเธอไม่ใช่เหรอหล่อดีนะแต่ดูเย็นชาเหลือเกิน ขับรถเฟอร์รารี่เสียด้วยท่าจะรวยมาก” เพื่อนร่วมงานอดไม่ได้ที่จะหลงในความหล่อและรวยของเขา รินกลับยืนน้ำตารื้น “เราเลิกกันแล้ว อย่ามาพูดถึงเขาอีกเลย” “แต่เธอกำลังจะมีลูกนะ ลูกของเขาด้วย” ก่อนหน้านี้รินก็เคยเจอเขาตอนตั้งท้องได้สองเดือน บุญส่งเพียงถามว่าพ่อของเด็กอยู่ที่ไหนเขาถามถึงหัวหน้าแก้งรถกวนเมืองที่เธอคบหาด้วยในครั้งนั้นเหมือนจะบอกว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของเขาแน่นอน หลังจากหอบเสื้อผ้ามาเช่าบ้านอยู่ที่เดิมเธอก็ถูกหัวหน้าแก้งมาตามตื้อขอเป็นแฟนเพราะอยากแก้แค้นเขาเลยแสร้งคบหาด้วย พอรู้ว่าเธอกำลังตั้งท้องผู้ชายคนนั้นเลยหนีหน้าไปทันที ไม่นึกว่าดวงหทัยจะใจดำได้มากถึงเพียงนี้ไม่เคยตามมาง้อเลยเลยทั้งที่เขาเป็นคนผิด  ห้องพักที่เดิมถูกขายไปแล้ว ต้นกุหลาบทุกต้นในสวนลอยฟ้าที่เธอรักถูกนำออกไปกลายเป็นดาดฟ้าโล่งๆ ที่นั่นถูกนำไปเป็นห้องเช่าให้คนอื่นอยู่ไปแล้ว นานหลายเดือนพึ่งจะได้พบกันอีกครั้งก็ในวันนี้เอง รถเฟอร์รารี่ของเขาขับออกไปราวกับจรวด รินได้แต่วิ่งอุ้มท้องวิ่งออกมาดูจนรถคันนั้นวิ่งจนลับตาไป นานเป็นเดือนกว่าจะพบหน้ากันอีก ดวงหทัยกลับไม่ใยดี ไม่คิดจะพูดกับเธอสักนิด คนใจร้าย! มันเป็นคำที่รินอยากจะตะโกนออกมาแต่ไม่มีเสียง ไม่ถึงชั่วโมงอาม่าของเขาก็มาที่ร้าน ท่านยิ้มแย้มตรงมาที่เธอ “เมื่อตากี้ตี๋น้อยโทรศัพท์ไปบอกให้มารับตัวหนูรินกับหลานในท้อง อาม่าเลยรีบมาทันที มาอยู่กับอาม่านะ ท้องหลายเดือนแล้วด้วย ผัวเมียทะเลาะกันมันเป็นเรื่องธรรมดา ยางไงก็อย่าให้ลูกในท้องต้องลำบากตามไปด้วยเลยนา” “เขายอมอภัยเรื่องที่หนูไปกับผู้ชายคนอื่นได้แล้วใช่ไหมอาม่า” “ก็ถือทิฐิอยู่นานเลยนาแต่ก็แอบมามองหนูที่บ้านเช่าอยู่หลายครั้งเลยล่ะ ครั้งสุดท้ายถึงกับมาตามอาม่ารีบชวนให้มาถึงนี้เลย อาม่าต้องขอโทษหนูรินด้วยที่มีหลานเอาแต่ใจตัวเองทำให้ต้องอยู่คนเดียวตั้งหลายเดือน หมดทุกข์หมดโศกเสียทีนา” “อาม่าคืนดีกับเขาแล้วหรือคะ?” “ก็เพราะนังกระเทยเฒ่ามันเจ้ากี้เจ้าการเรื่องทุกอย่าง พาตี๋น้อยมาหาอาม่า บังคับให้กราบขอขมา เขาโดนหยิกโดนตีไปเยอะเลยนะกว่าจะยอม อาม่ากับตี๋น้อยก็เลยได้คืนดีกัน” “เขาควรโดนเจ๊โรสตีแล้วค่ะ” ไม่รู้จะร้องไห้หรือดีใจก่อนดี การได้เห็นใบหน้าของอาม่าเหมือนความกลัวทั้งหมดจางหายไป อาม่ายังบอกเรื่องกุหลาบในสวนลอยฟ้านังกระเทยเฒ่ามันเอาไปฝังดินหมดแล้วนะเพราะมีสารปรอท แต่อาม่าสั่งให้คนงานก็ปลูกให้ใหม่ในบ้านของอาม่าแล้ว รอหลานสะใภ้ไปดู อารมณ์ขันของหญิงชราทำให้รินยิ้มได้ทั้งน้ำตา “บ้า..อาม่าไปเรียกเจ๊อย่างนั้นเจ้าตัวได้ยินไม่เสียใจแย่” ตั้งแต่วันเกิดเรื่อง เธอต้องอยู่คนเดียวอย่างหวาดกลัวอนาคต กลัวเขาจะคิดว่าเธอปันใจให้ชายอื่นจริงเลยพาลไม่มาง้อขอคืนดี ถึงกับทรุดลงไปนั่งร้องไห้โฮหน้าเคาน์เตอร์ ดวงหทัยยังไม่ใจดำ เขาอภัยให้เธอแล้ว บทเรียนครั้งนี้ทำให้รินเข็ดขยาดมาก มันสอนให้เธอต้องปรับตัวเข้ากับเขาเสียใหม่คงจะแข็งกร้าวใส่แบบคราวนี้ไม่ได้แล้ว จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 20:29:57

ความคิดเห็นที่ 4 10 พฤษาคม 2xx1 ที่สวนกุหลาบในวัง ถึงลูกรักของแม่ ตั้งแต่ตรวจครรภ์จนแน่ใจว่ากำลังจะมีลูก แม่เริ่มต้นเขียนบันทึกฉบับนี้ทันทีแล้วแม่จะเขียนอะไรดีล่ะแหมแม่ตื่นเต้นไปหมดแล้วเอาไว้วันพรุ่งนี้ค่อยเขียนนะ 5 ตุลาคม 2xx2  ที่สวนกุหลาบในวัง แม่รู้สึกว่าลูกขยับอยู่ในท้องนะ แม่ตัดสินใจฝึกตัดเสื้อให้ลูกด้วยตนเอง เป็นชุดทักซิโด้ด้วยนะ รู้ไหมวันแรกที่แม่พบหน้าพ่อของลูกในงานเลี้ยงที่เสด็จตาจัดขึ้นเพื่อให้แม่กับพ่อได้พบกัน แม่ประทับใจตัวเขาก็เพราะใส่ชุดทักซิโด้นี่ล่ะ ถึงแม้พ่อเขาจะดูหยิ่ง ได้ยินว่ามีสาวๆ ติดมากมาก่อนพบแม่ด้วย เอาแต่ใจตัวมากไปหน่อยแต่ก็หล่อมากเลย             14 กุมภาพันธ์ 2xx3 ในห้องนอนของแม่ วันเกิดลูก หมอมาทำคลอดให้ที่วัง คุณตาเห่อหลานมากเลยนะก่อนหน้านี้ท่านฝันว่าจะได้หลานสาวเลยตั้งชื่อหลานให้คล้องจ้องกับแม่ว่า‘ดวงหทัย’พอคลอดจริงกลับเป็นหลานชายท่านยิ่งดีใจใหญ่ แม้พ่อเขาจะไม่ได้อยู่ตอนคลอดลูกแต่แม่ก็มีความสุขที่ได้เห็นหน้าลูกนะ 14 มีนาคม 2xx3 ครบอายุ 1 เดือนลูกดวงหทัยของแม่ ต้องขอโทษลูกด้วย แม่ไม่มีน้ำนมจากอกให้ลูกได้ดื่มกินเหมือนแม่คนอื่น สุขภาพของแม่ไม่ดีเลย หวังว่าลูกคงเข้าใจแม่นะ 14 กุมภาพันธ์ 2xx4 ครบรอบหนึ่งขวบปีของลูก แม่มีความสุขมากเลยนะ ลูกดวงหทัยหัดเดินได้คล่องขึ้นเปล่งเสียงคำว่าแม่ได้เกือบชัด พอเดินได้ก็เดินเล่นในสวนกุหลาบของแม่เลยนะ ชุดทักซิโด้กับดอกกุหลาบช่างเหมาะกับลูกจริงๆ 20 กุมภาพันธ์ 2xx5 วันนี้เป็นอีกวันที่แม่ทะเลาะกับพ่อหลังจากคุณเจษฎามาเยี่ยม แม่พยายามอธิบายให้พ่อเขาเข้าใจแล้วนะว่าแม่ตัดเยื่อใยจากเจษฎาไปแล้วแต่พ่อไม่เคยเชื่อ พ่อเขาไปเที่ยวกลางคืนทุกคืนเพื่อให้แม่เจ็บใจแต่ไม่เป็นไรแม่ยังมีลูกอยู่แม่จะต้องเข้มแข็งเพื่อลูกนะ 1 มกราคม 2xx6 คุณตาทะเลาะกับพ่อรับเทศกาลปีใหม่เลย พ่อเขาไปทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งตั้งท้อง ลูกแม่วันหน้าโตขึ้นต้องเป็นคนที่รู้จักรับผิดชอบนะ สำหรับแม่พร้อมจะเผชิญหน้าทุกสิ่งที่มันจะเกิดขึ้นเพียงเพื่อให้พ่อเขารับผิดชอบต่อชีวิตลูกผู้หญิงคนหนึ่ง ถึงแม่จะเสียเปรียบก็ไม่เป็นไรแต่ความรักของแม่ที่มีต่อลูกจะไม่ยอมแบ่งให้ใครหรอกนะ 1 ธันวาคม  2xx6  ในโรงพยาบาลหลังการผ่าตัด หลายเดือนมานี่สุขภาพของแม่ย่ำแย่มาก ต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อยครั้ง นอนเป็นแรมเดือนได้ยินคุณตาของลูกบอกว่าพ่อพรชัยมาอยู่กับลูกบ่อย ไม่รู้พ่อเขาสอนอะไรลูกแบบผิดๆ หรือเปล่าเวลาแม่กลับมา ลูกไม่ยอมมาใกล้แม่เลย แม่เสียใจมากรู้ไหม 14 กุมภาพันธ์ 2xx7 วันเกิดลูกครบห้าขวบ วันนี้แม่รู้สึกเหนื่อยและหายใจลำบากมากนะลูก ได้แต่อยู่บนเตียงทำอะไรไม่ได้เลยมาเป็นเดือนแล้ว วันเกิดลูกทั้งที่แม่อยากพบหน้าลูกมากจริงๆ แต่พ่อเขาไม่ยอมให้ลูกมาหา เสด็จตาท่านก็เป็นทุกข์มากนับวันลูกดวงหทัยจะห่างเหินแม่กับตามากขึ้นทุกที แม่เรียกก็ไม่ยอมมาหา ไม่รู้ว่าพ่อเขาไปสอนอะไรลูกจึงไม่ยอมให้แม่เข้าใกล้ วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่แม่จะเขียนบันทึก แม่เหนื่อย แม่อยากหลับจนไม่อยากตื่นอีกเลย หากวันใดที่ลูกได้อ่านบันทึกของแม่เล่มนี้โปรดรู้ไว้ด้วยนะว่าแม่ไม่เคยเกลียดลูกอย่างที่พ่อเขาว่าเลย                                                                                                                                                              รักลูกมาก                                                                หม่อมเจ้าดวงฤทัย ชนะรัช 5 พฤษภาคม 2x25 ที่สวนกุหลาบบ้านอาม่า ขออนุญาตดวงวิญญาณของแม่ดวงฤทัยนะคะ ลูกรินสะใภ้ของแม่ดวงฤทัยเองค่ะ หลวงพ่อมอบบันทึกเล่มนี้ให้ลูกผ่านทางอาม่ามาอีกที  หลังจากนั่งอ่านบันทึกของแม่ดวงฤทัยลูกถึงกับนั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรเลยขนาดอาม่าต้องรีบมาปลอบ ลูกกลัวเหลือเกิน ชีวิตของลูกกำลังจะเหมือนชีวิตของแม่ดวงฤทัยตรงที่ต้องพบกับผู้ชายใจดำ ลูกตั้งท้องได้สี่เดือนแล้วค่ะอยากจะฟ้องแม่ดวงฤทัยว่าคุณชายตัวดีของแม่ใจร้ายใจดำเหลือเกิน ไม่มาดูแลลูกเมียเลย แต่พอมาอ่านบันทึกเล่มนี้ถึงกับหายโกรธดวงหทัยเขาแล้วค่ะ เขาเป็นคนน่าสงสาร เกิดมาท่ามกลางความรักแต่ไม่รู้ว่าตนเองมีมัน                                                                                                                                               ริน ชนะรัช 1 มิถุนายน 2x25 วันนี้อาม่าพาไปฝากครรภ์เลยตรวจอุตราซาวน์ดูเพศของลูกด้วย อาม่าดีใจราวกับเง็กเซียนฮ่องเต้มาประทานพรเลยเพราะว่าได้เหลนเป็นผู้ชาย 5 มิถุนายน 2x25 วันนี้เจ๊โรสไม่สิตอนนี้ต้องเรียกอาอภิรักษ์แล้ว แกเบื่อที่อาม่าเรียกแกว่านังกะเทยเลยตัดผมยาวสลวยทิ้ง แต่งตัวเป็นผู้ชายแล้วยังจอนผมนั่นอีกยังกะเอวิสเมืองไทย เท่มากเลย อาหิ้วกระเซ้าของบำรุงมาด้วย บอกว่าเป็นตัวแทนของดวงหทัยมาเยี่ยม อาอภิรักษ์ต้องขอโทษเรื่องที่พ่อของลูกมาเองไม่ได้ ต้องรอให้ครบสองปีก่อน ไม่รู้พ่อของลูกไปทำความผิดจนติกคุกติดตะรางอยู่หรือไงถึงต้องรอถึงสองปี ถ้าติดคุกยังไปเยี่ยมไปหากันได้แต่อาอภิรักษ์บอกว่าพ่อเขาไปทำเรื่องดีงามทางนี้ไม่ต้องทุกข์ร้อน 10 กุมภาพันธ์ 2x26 ที่โรงพยาบาล ลูกเกิดในเดือนเดียวกับพ่อเขาเลย ผิดวันกันเท่านั้น ตา ยาย ลุง ป้า น้า อา ขนกันจากบ้านนามาเยี่ยมหลาน ปากก็บอกว่าลูกของแม่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด สำหรับแม่ลูกคือสิ่งมีค่ามากกว่าทรัพย์สินเงินทองอีกนะเพราะลูกคือพยานรักของแม่กับพ่อเขา ยังมีอีกเรื่อง แม่ไม่รู้จำขำหรืองุนงงดี ก็อาเหล่าโจ๋วม่าของลูกนะซีชักจะเลอะมากเรียกลูกว่าตี๋น้อย เวลาพูดถึงดวงหทัยก็เรียกตี๋น้อยเหมือนกันทำให้แม่นึกงงว่าเวลาที่ท่านพูดหมายถึงคนไหน ตี๋น้อยลูกหรือตี๋น้อยพ่อ 10 มีนาคม 2x26  ครบรอบตี๋น้อยอายุ 1 เดือน อาอภิรักษ์มาเยี่ยมตี๋น้อยกับแม่และบอกข่าวดีสองเรื่อง หนึ่งคือแนนนี่คลอดลูกสาวแล้วที่อเมริกา ลูกของแม่มีน้องสาวแล้วนะ แนนนี่ตั้งชื่อลูกสาวว่าบุณฑริกาหรือน้องริก้าเพราะพ่อของลูกสาวชื่อบุญส่ง แนนนี่เธอรู้จักแต่ชื่อบุญส่งเท่านั้น เชยจะตาย แม่ชอบชื่อดวงหทัยมากกว่านะ อีกเรื่องคือญาดาที่รักษาตัวอยู่ทางโน้นอาการดีขึ้นมาก เธอขอจองกฐินข้ามปีวัดของหลวงพ่อพรชัยก็พอดีกลับมาคงครบกำหนดสองปีที่พ่อของลูกจะกลับมา 15  มิถุนายน 2x26 ที่สมาคมเลี้ยงลูกด้วยนมแม่ แม่พาลูกไปรับรางวัลด้วยนะ เป็นคนรวยมันเป็นแบบนี้เองมีแต่คนมาหา ขอมอบรางวัลให้ แม่สุขภาพแข็งแรงดีเลยมีน้ำนมให้ลูกเยอะยังไงล่ะ ดวงวิญญาณของย่าดวงฤทัยคงพอใจที่แม่เลี้ยงลูกด้วยนมจากอกนะ 10 กุมภาพันธ์ 2x27 สวนกุหลาบบ้านอาม่า ในวันฉลองวันเกิดของลูกอายุ 1 ปี วันนี้ลูกหล่อมากด้วยชุดทักซิโด้ที่แม่ตัดให้ เด็กรับใช้พากันชมไม่ขาดปาก อาม่าถึงกับน้ำตาเล็ดบอกว่าลูกแต่งชุดนี้แล้วเหมือนเตี่ยของท่านแต่เอ๊ะอาม่าชักจะเพี้ยนก็เตี่ยของอาม่าเป็นคนขายกาแฟโอเลี้ยงหรือว่าสมัยก่อนคนขายกาแฟโอเลี้ยงเขาใส่ชุดทักซิโด้ขายของกัน 1 มกราคม 2x28 ที่ตึกในสลัมข้างวัดของหลวงพ่อพรชัย ลูกตี๋น้อยจะครบสองขวบในเดือนหน้าแล้วนะ และจะครบกำหนดสองปีที่พ่อจะกลับมา วันเกิดของลูกปีนี้พอคิดว่าพ่อดวงหทัยจะกลับมา แม่เลยตัดสินใจมาซื้อตึกหลังนี้ ตึกนี่เป็นความหลังของแม่กับพ่อดวงหทัยนะ แม่สั่งให้ตกแต่งภายในให้เหมือนกับของเดิม ดาดฟ้าเอากระถางกุหลาบมาวางเพื่อให้เป็นสวนกุหลาบลอยฟ้าเพื่อที่เราจะฉลองวันเกิดลูกกันที่นั่น แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 54 12:00:15 จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 20:51:43

ความคิดเห็นที่ 5 ที่วัดของหลวงพ่อพรชัยในวันทอดกฐินของญาดา เช้าวันนี้อาอภิรักษ์กับภรรยามารับเราสองคนแต่เช้ามืดเลย อาอภิรักษ์แต่งตัวอย่างกับ เอวิสตามแรงยุเลยแต่ให้ตายสิช่างเป็นเอวิสที่ตุ๊งติ๊งชอบกล “ริน! มัวแต่นั่งเขียนอะไรอยู่! ขบวนกฐินจะมาถึงประตูวัดแล้วนะ” อภิรักษ์กับภรรยาตะโกนเตือนมา “ค้า! คุณอา” รีบจูงมือตี๋น้อยในชุดทักซิโด้ตามหลังสองท่านมาดักรอที่ประตูวัด ขบวนกลองยาวส่งเสียงอึกทึกนำเข้ามาก่อน ทำให้รินพลอยหัวใจเต้นตามจังหวะกลองเพราะมองหาคนรักในขบวนกฐิน ผู้คนใส่ชุดขาวเหมือนกันไปหมดต่างแห่แหนเข้ามาจนแลดูขาวโพลนเต็มถนน นำหน้าโดยญาดาที่หายจากโรคร้ายกลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้งโดยมีคุณภาณุเดินเคียง ในมือของเธอถือดอกกุหลาบสีดำช่อหนึ่งติดมาด้วย   ญาดาแยกจากขบวนมาทักเธอกับอภิรักษ์อย่างเป็นกันเองก่อนจะกลับขบวนอีกครั้ง หากคนที่รินต้องมองอย่างเงียบงันก็คือหญิงสาวคุ้นหน้ากับเด็กผู้หญิงที่มาทักเธอกับตี๋น้อย “แนนนี่เธอเอง” “เราไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” “มันก็สองปีนับจากวันนั้นแล้วล่ะ” ความโกรธเกลียดในวันนั้นดูเหมือนจะหายไปตามกาลเวลา รินเองรู้ความเป็นไปของแนนนี่ผ่านทางอาอภิรักษ์ รู้สึกเห็นใจในชะตากรรมของเธอที่ต้องสูญเสียอนาคตในวงการนางแบบ ได้แต่อยู่เลี้ยงลูกไปวันๆ แนนนี่ก็ต้องการคนรักและพ่อของลูกสาวเช่นเดียวกัน เธอไม่มีความผิดเลยที่ผิดก็คือเขาคนเดียวเท่านั้น “นี่พวกเธอจะไม่สนใจเขาเลยเหรอ” อภิรักษ์กับภรรยาชี้ไปทางซุ้มดอกไม้ที่จัดไว้ต้อนรับขบวนกฐิน มีพระรูปหนึ่งกำลังก้มๆ เงยๆ ดูแลดอกไม้ หญิงสาวมองท่านด้วยใจระทึก ท่านมีรูปร่างคล้ายเขาคนนั้นมาก จากกันมาสองปีหรือว่าเพราะเขามาบวชเป็นพระ “ไม่จริงใช่ไหม บุญส่งบวชเป็นพระ” พอพระท่านหันหน้ามาถึงได้ปล่อยเฮ้อ..อย่างโล่งอก   รินจำได้ว่าท่านก็คือหลวงพี่ของสามีเธอเอง ท่านเดินมาถามด้วยรอยยิ้มว่าเจอบุญส่งหรือยัง อภิรักษ์นั่นรู้เรื่องดีที่สุดบอกให้ฟังว่าหลวงพี่ท่านรูปนี้คือผู้ช่วยบุญส่งแก้พิษปรอทในร่างกาย แต่ท่านต้องพาไปรักษาด้วยสมุนไพรนานถึงสองปีจึงจะหายในระหว่างนั้นต้องให้ฝึกกรรมฐานขจัดจิตใจฟุ้งซ่านไปด้วย “นั่นแน๊ลูกศิษย์ของอาตมาทำดอกไม้อยู่ตรงนั้นไง” ท่านชี้ไปที่ชายในชุดขาวล้วนแบบคนรักษาศีลอยู่วัด เขาหันหน้ามายิ้ม ละมือจากการจัดแต่งซุ้มดอกไม้เดินตรงมาจับมือเขย่ายิ้มชื่นกับอภิรักษ์ที่บัดนี้แต่งชายเต็มตัว รินมองเขาไม่วางตา ผิวคล้ำขึ้น ใบหน้ามีไรหนวดเล็กน้อย ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ดวงตายังคงใสกระจ่างเหมือนเณรดวงหทัยในอดีต เขาชี้ไปที่ตี๋น้อยกับริก้าถามว่าใช่ลูกของเขาใช่ไหม รินได้แต่น้ำตาไหลไม่ตอบ แนนนี่หลบหน้ามือจับไหล่ลูกสาวที่เงยหน้ามองชายแปลกหน้าตาแป๋ว อภิรักษ์พยักหน้าให้แม่ทั้งสองคนปล่อยลูกไปหาพ่อได้แล้ว นี่คือบุญส่งหรือดวงหทัยของพวกเธอ “นายผิวคล้ำขึ้นนะ” รินตั้งสติจากความตื้นตันได้ พูดขึ้นก่อน   “รินฉันขอโทษนะ สองปีมานี้เธอต้องเลี้ยงลูกคนเดียวคงลำบากแย่” เขาอุ้มตี๋น้อยมาจ้องตากันฉงน ปากก็บอกว่าเหมือนตนเองสมัยเด็กมาก ในระหว่างที่เขาคุยกับริน แนนนี่จูงมือลูกสาวจะจากไปอย่างเงียบๆ ตนเองกับลูกเป็นเพียงส่วนเกินไม่อาจจะทนเห็นภาพอยู่ได้อีก รินรีบมาคว้าข้อมือของแนนนี่เอาไว้ สองปีที่ต้องทุกข์หนักเพราะรอคอยคนรักทำให้เธอเข้าใจความรู้สึกของลูกผู้หญิงด้วยกันดี เธอพร้อมจะทำลายทิฐิขอเพียงครอบครัวมีความสุขเท่านั้น แนนนี่กลับตะลึงไม่คิดว่ารินจะใจกว้างมากถึงเพียงนี้ “ฉันแย่งสามีของเธอนะ! ไม่ต้องมาทำดีกับฉันหรอก” น้ำเสียงของอดีตนางแบบดาวรุ่งปนสะอื้น เธอหมดสิ้นทุกสิ่งเหลือเพียงลูกสาวเท่านั้น “ลูกสาวของเธอต้องการพ่อนะเห็นใจเด็กมันบ้าง นี่ดวง! นายพูดอะไรซะบ้างซิ! มัวแต่เล่นกับลูกอยู่ได้ นายเป็นตัวต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนะ” “แนนนี่ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม” บุญส่งเข้ามาพูดบ้างกลับโดนเธอตวาดกลับเพราะเขามีภรรยาอยู่แล้ว เรื่องของเธอกับเขามันต้องจบลงในวันนี้ จากมียิ้มเต็มหน้า รินก็เอื้อมมือมาจับใบหูของบุญส่งที่ทำเป็นไม่รู้ทุกข์ร้อนของผู้หญิงสองคนกลับหันไปเล่นกับลูกชายอีก บิดและเค้นอย่างแรงจนเขาร้องจ๊าก!  รินกัดฟันกรอดเพราะสะสมความไม่พอใจมานาน ปัญหาทั้งหมดมาจากเขาไม่ใช่แนนนี่เลย “ฉันขอมอบหูของเขาอีกข้างให้เธอนะ สามีของเราธรรมดาซะที่ไหน เอาแต่ใจตัวละเป็นที่หนึ่ง ทำผิดแล้วไม่เคยจะรู้สำนึกผิด ต้องให้คนอื่นตามแก้ไขให้ มาเจอตัววันนี้ก็ดีจะได้จัดการเอาคืนให้สาสม ถ้าวันไหนทำเจ้าชู้อีกเราสองคนก็ช่วยกันดึงหูคนละข้างให้ขาดเลย” “โอ้ยริน! พอๆ ก่อน! หูฉันจะขาดแล้ววว.” “แล้วทำไม! นายไม่ขอโทษแนนนี่ปล่อยให้ร้องไห้อยู่ได้!” แนนนี่นึกว่ารินจะหงอให้บุญส่งที่ไหนได้กลับดุเอาเรื่อง “ฉันขอบใจเธอมากนะริน เธอใจกว้างมากที่ยอมแบ่งความรักให้อย่างที่ไม่มีผู้หญิงที่ไหนทำมาก่อนแต่หน้าฉันมียางอายพอไม่ขอรับ” เธอตัดสินใจจูงมือลูกสาวผละเดินออกไปโดยไม่ฟังเสียงทัดทานจากใครทั้งสิ้น ที่มาในงานนี้ก็เพราะมากับพี่ญาดาเพื่อมาทำบุญไม่ได้คิดมาพบกับเขาเลย เป็นสัญชาตญาณของเด็กหญิงที่เดินไปหาพ่อเอง แนนนี่ถึงกับน้ำตาไหลพรากไม่อาจจะรั้งแขนลูกน้อยไม่ให้ไปหาพ่อได้อีก กองทัพนักข่าวพากันรุมสัมภาษณ์ญาดา แสงแฟลตกล้องถ่ายรูปสว่างวูบวาบจับโพกัสมาที่เธอคนเดียว ญาดายังคงสวยสง่าเป็นเจ้าหญิงของวงการเช่นเดิม บุญส่งมองเห็นเข้าพอดี อดใจเต้นไม่ได้ “พี่ญาดาครับ ทางนี้ๆ ครับ!” ทั้งอุ้มทั้งกระเตงลูกสองคนฝ่านักข่าวเข้าไปหาเธอ ท่าทางระริกระรี้จนเกินงามเอาลูกไปอวดญาดา ได้ยินพูดเสียงดังว่าจะขอยกให้เป็นลูกบุญธรรม แนนนี่เริ่มตาขวางมีน้ำโห ถลกแขนเสื้อขึ้นอยากไปเอาเรื่อง นางเสือสาวเมื่อสองปีก่อนได้กลับมาแล้ว รินยังคงยิ้มได้บอกให้ใจเย็นเข้าไว้เรื่องมันไม่ผิดคาดสักนิด “ก็ยังหลงพี่ญาดาเหมือนเดิมอยู่ดี หายไปสองปีไม่เห็นนิสัยจะเปลี่ยนไปเลย ที่นี้เธอยังจะคิดว่าฉันสำคัญสำหรับเขามากกว่าเธออีกเหรอ ในเมื่อเราสองคน‘เท่ากัน’ในสายตาของเขา” ต่างยิ้มให้กัน ทิฐิของแนนนี่คงหมดลงแล้ว เมื่อยอมหันหลังกลับมา ต่างจับมือเกี่ยวก้อยกันเดินปนไปในขบวน รินบอกว่าเธอยกย่องจิตใจของท่านหญิงดวงฤทัยที่สุด ขอเอาเป็นแบบอย่าง แนนนี่เองแม้ฟังไม่เข้าใจที่พูด เธอก็ยกย่องท่านหญิงว่าเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งมากเช่นกัน หัวขบวนกำลังเข้าไปในวิหาร พวกมือกลองยาวยืนตีอยู่ข้างบันไดนาคส่งทุกคนขึ้นไป บุญส่งจูงมือลูกชายหญิงเข้าประตูตามหลังญาดากับภาณุไปติดๆ รินรู้ว่าวันนี้ต้องมาถึงแน่ เธอยอมรับเรื่องของแนนนี่มานานแล้ว ยอมลบทัศนคติผัวเดียวเมียเดียวให้ปัญหาทั้งหมดจบที่ตนเอง แนนนี่ยิ้มทั้งน้ำตาอย่างตื้นตันเมื่อลูกสาวได้อยู่กับพ่อ ไม่คิดเลยว่าเรื่องในวันนี้จะเกิดขึ้นได้ “เจ็บใจนักทำไมพวกเราต้องมาเสียเปรียบเจ้าเปี๊ยกคุงนี่ด้วย” ((นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน หากชื่อ-นามสกุลของบุคคล สถานที่ไปพ้องจ้องกับบุคคลหรือสถานที่จริง ผู้เขียนต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย)) จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 20:58:01

ความคิดเห็นที่ 6 จบแล้วครับสำหรับเรื่องบันทึกฯ ขอบคุณพี่ไก่ที่ตามมาเม้นให้ทุกครั้ง ขอบคุณคุณscottie ข้อติติงที่บอก ผมจะเอาใช้ตอนรีไรท์เรื่องนี้นะครับ ขอคุณนักอ่านเงาด้วยครับ ตอนจบนี้คงมีงุนงง ผู้เขียนขอออกตัวไว้ก่อน โดยเฉพาะเรื่องวันเดือนปีในบันทึก ของดวงฤทัยกับริน ผมคงต้องกลับไปทำการบ้านเรียบเรียงใหม่อีกครั้ง เขียน ไปแก้ไป มันเลยเลอะไปหมด เรื่องความสมเหตุสมผลของเรื่องผมยังไม่ให้คะเเนน ตัวเองผ่าน คงต้องรอทิ้งไว้สักพักจะมารีไรท์นะครับ อิจเมจของคุณชายดวงหทัย(บุญส่ง) จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 54 21:07:30

ความคิดเห็นที่ 7 มีลุ้นนิดหน่อยว่าจะเข้าใจกันหรือเปล่า แต่ท้ายที่สุดก็จบลงด้วยดีนะคะ แต่แหม ทำไมบุญส่งดูเด็กนักล่ะคะ สงสัยคงเป็นเพราะตัวเองเริ่มแก่แน่ๆ เลย ถึงได้เห็นใครดูเด็กไปหมด จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 01:28:44

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านค่ะ ให้ความเห็นยังไงดี รู้สึกว่ามันโอละพ่อ วุ่นวาย ไม่ชวนเชื่อน่ะค่ะ ยิ่งช่วงท้ายๆ ด้วย อลังการงานสร้างจนคุมไม่อยู่ โดยเฉพาะกุหลาบ ปรอท ควบคุมคนได้เนี่ย ไม่ว่ากันนะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 20:08:51

ความคิดเห็นที่ 9 รอมาตอบสองท่านพร้อมกันเลยนะครับ สวัสดีครับพี่ไก่ ภาพนายเเจ๊ค ไนทูมีสยู ที่ผมเอามาเป็นต้นแบบของบุญส่งและพล็อดเรื่องของผม ใบหน้าเขาสวยดีครับ ดวงตาแฝงแววเจ้าเล่ห์นิดๆ มีความเจ้าชู้อยู่ในตัว มันเป็นความเห็นน่ะครับ^^ 555 ครับคุณscottie ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็พอใจงานของตนเอง เพียง50%เท่านั้น ที่เหลือจะเอาคอมเม้นของคุณมาเป็นโจทย์ตั้งแก้นะครับ จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 21:09:40