ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 9 เรื่องเล่ามหาวิทยาลัย บทนี้ไม่ค่อยเกี่ยวกับความรักใคร่ซักเท่าไหร่เพราะผมเองก็ไปก่อล้อก่อติดกลุ่มน้องเพื่อนที่ไปจีบเพราะไปตามๆเพื่อนซะโดยมาก จริงๆมีคนบอกว่ามีน้องที่เป็นแนวแบบที่ผมชอบคือหมวยๆคุณหนูหน่อยๆมาชอบผมเหมือนกันแต่ไม่เข้าไปสานเพราะถ้าทำตามเพื่อนคนนั้นผมคงได้ไปคบกับเขาจริงๆและสาเหตุที่น้องเขามาชอบผมผมถามเพื่อนไปสรุปเพราะผมยิ้มตลอดเวลาเห็นแล้วสบายใจดีจะบอกว่ามันเหตุผลที่แสนเจ็บชะมัด ส่วนทิพย์เองก็เปิดร้านขายไอศครีมอยู่หลังมหาวิทยาลัยโดยมีเพื่อนในเมเจอร์เป็นคนไปช่วยขายด้วยมีเพื่อนบางคนแซวว่าแกชอบกินไอศครีมไม่ใช่เหรอไม่ไปหละ แต่ที่แน่ๆสำหรับผมสบายใจที่ได้รู้ว่าส่วนใหญ่เขาอยู่ไหนและมีเพื่อนมากขึ้นก็รู้สึกพอใจละ ตอนนี้ใครไม่อยากอ่านเรื่องผีมากๆก็ข้ามไปเลยนะครับเพราะอยากให้พักเครียดกัน เรื่องมันมีอยู่ว่าผมกับเพื่อนยังก่อล้อก่อติดกับกลุ่มน้องฝนที่มีคณะอื่นรวมพวกผม 10 คนพอจบกิจกรรมก็เข้าช่วงอ่านหนังสือสอบกลางภาคที่ 1 ก็ไปอ่านตามหอต่างๆมาในตอนแรกแต่ก็ยังรู้สึกว่าไม่สงบวุ่นวายเพราะใครๆก็ไปอ่านกัน เลยเกิดความคิดไอเดียว่าไปอ่านกันใต้ตึกเรียนกันดีไหม พอตกดึกวันนั้นก็ไปเจอกันที่ตึกเลกเชอร์ไบโอเพื่อไปอ่านหนังสือกันโดยทำเลที่เลือกก็คือใต้บันไดไขว้ขึ้นทางเดินของตึกเพราะตอนนั้นมีโต๊ะไม่อยู่ 2 ชุดพอดีก็นั่งกันโต๊ะละ 5 คนพวกผมก็ตั้งใจอ่านหนังสือกันตามเรื่องตามราว อ่านกันตั้งแต่ 2 ทุ่มเกือบเที่ยงคืนเริ่มมีอาการหิวข้าวกันเพราะอ่านมานานแล้วไม่ได้ซื้ออะไรมาทานด้วยนอกจากกาแฟเลยตัดสินใจไปหาอะไรทานแถวๆประตูท่าแพก็ได้บาร์บีคิวมากินกันส่วนผมไม่ได้ซื้อเพราะกะไปกินไก่ทอดที่ตลาดสันป่าข่อยตอนตี 3 เลยไม่ได้ซื้ออะไรทาน กลับมาจากประตูท่าแพก็มาอ่านหนังสือกันตรงที่เดิมแต่ที่รู้สึกประหลาดใจนิดๆคือทำไมเพื่อนของน้องอีกกลุ่มที่มาอ่านด้วยกันแถวนั้นถึงกลับไปเพราะตอนแรกบอกจะอ่านต่อด้วยแต่ก็ไม่สนใจอะไร ตอนนั้นก็เลยเหลือแค่พวกผม10คนเท่านั้นที่อ่านอยู่ตรงนั้น อ่านหนังสือจนเครียดคิดอะไรไม่ออกไม่เข้าหัวแล้วก็เลยคิดว่าจะเล่าเรื่องผีที่ได้ยินมาให้น้องๆฟังกันก็เล่ากันไปตามที่ได้ยินจริงมั่งขำมั่งอย่างเช่นเรื่องหนึ่งเกิดที่ หอ 4 หญิง คืนหนึ่งมีคนนอนไม่หลับรู้สึกหงุดหงิดมากพอซักประมานเที่ยงคืนก็มีเสียงลากโซ่ เสียงดังแครกๆ แก็ก แครกๆ ก็กลัวมากเลยนอนคลุมโปงทั้งคืนพอตื่นเช้าขึ้นมาก็พบว่า.......   รถมอร์เตอร์ไซด์ที่จอดหน้าหอโดนล็อคและล่ามโซ่หมดเพราะหน้าหอเป็นที่ห้ามจอดไอ้ปิ๊กก็ตามแทรกมุขว่าหน้าตึกฟิสิกส์เหมือนกันกูจอดคืนเดียวโดนปล่อยลมยางหมดเลย อีกเรื่องที่เล่าก็เป็นเรื่องที่เพื่อนคณะมนุษย์เล่าให้ฟังเกี่ยวกับเพื่อนคนหนึ่งอยู่คณะมนุษย์แล้วมีการซ้อมละครกันจนดึก(เพื่อนเข้าเรียนก่อนผม 2 ปี)แล้วทีนี้ก็ปากดีพูดออกมาว่ามหาวิทยาลัยนี้จริงๆแล้วฉันไม่อยากอยู่หรอกกระจอกไม่ไฮโซ พูดจบก็เดินออกมาด้านนอกจะกลับหอก็มีผู้หญิงชุดขาวคนหนึ่งโดดลงมาจากตึกมาตกอยู่ตรงหน้าคนที่พูดแต่พอตกมาแทนที่จะตายกลับลุกขึ้นมาแล้วบอกมาโดดด้วยกันไหมสนุกนะหมอนั้นก็กรี๊ดทันทีเพื่อนๆก็ตกใจ ออกมากันจะพาไปส่งแต่ก็โดนตามตลอด(คนพูดเห็นอยู่คนเดียว)ไม่รู้จะพาไปไหนเลยพาไปอยู่ที่หอพระ(ศาลาธรรม)จนถึงเช้าถึงมาทำการขอขมาจริงๆเรื่องผู้หญิงชุดขาวนี่ผมก็ได้ยินมาหลายเรื่องนะในมหาวิทยาลัยผม ผมก็เล่าต่อไปเรื่อยๆจนน้องกลัวกว่าเดิมบอกผมหยุดเล่าเหอะบังเอิญก่อนมาเรียนแม่ไปเมืองจีนมาแล้วไปขอยันต์มาเยอะแยะมากมายเลยให้ผมไว้จำได้ในนั้นแม่บอกมียันต์เสือคาบดาบที่ใช้ป้องกัน ผีก็เลยพูดไปว่า “ไม่เห็นต้องกลัวเลยพี่มียันต์อยู่เอาไว้บนโต๊ะก็ได้” กำลังจะเล่าเรื่องต่อก็มีเสียงเหมือหมาหอนดังขึ้น แต่มันโหยหวนกว่าและดังอือไม่ค่อยเหมือนหมาหอนเท่าไหร่ครั่งที่ 1 ดังผมไม่แน่ใจว่าจะเล่าต่อดีไหมเพราะรู้สึกว่าไม่ใช่เสียงหมาหลังจากนั้นก็มีหอนครั้งที่สองคราวนี้น้องที่บอกกลัวก็ทักมาว่า “มันหอนทำไมพี่” พอน้องทักจบผมก็ได้กลิ่นมะลิหอมฟุ้งทั้งๆที่มันเป็นเวลาตี 2 แล้วรู้สึกเหมือนมีใครจ้องเขม็งมาทางพวกผมจากทางด้านรั้วตาข่ายแต่มองไปผมก็ไม่เห็นใคร ผมเลยบอกไปว่าตอนนี้พี่มีเรื่องอีกเรื่องจะเล่าแล้วแต่ก่อนที่จะเล่าให้ฟังพี่อยากให้น้องเก็บหนังสือกันให้หมดแล้วไปทานไก่ทอดกันดีกว่าเพราะใกล้จะตี 3 ละไปตอนนี้ตลาดคงเปิดพอดี ใหม่เพื่อนผมพอได้ยินอย่างนั้นก็นึกขำเดินเข้ามาตบไหล่ผมแล้วพูดมาว่า “แน่จริงก็เล่าตอนนี้เลยดิไม่เห็นต้องกลัวเลยอยากฟังเหมือนกัน” ซักฟักใหม่ก็กลับไปนั่งที่เดิมแล้วก็บอกว่า “เห็นด้วยกับแต้อย่างที่สุดเลยตอนนี้น้องๆเก็บของกันเหอะเดี๋ยวพี่ว่าให้แต้ไปเล่าที่อื่นกัน” ชิวก็ซักสวนมาอีกรอบบอกว่า“กลัวอะไรเนี่ยก็อยู่กันตั้ง1,2,3 .11” ชิวก็นับหัว ได้ 11 คนผมจำได้ว่ามา 10 พอเท่านั้นหละสามคนช่วยน้องเก็บของอย่างรวดเร็วไม่ถึง 1 นาทีโดยปิ๊กและน้องยังไม่รู้เรื่องอะไร พอออกมาผมก็เอามอร์เตอร์ไซด์ไปจอดที่ อมช. แล้วคุยกันท้ายรถกระบะว่าแต่ละคนเจออะไร ผมบอก”ผมเหมือนมีคนจ้องผมเขม็งและมีกลิ่นดอกมะลิ” ใหม่บอกว่า”ตอนแรกไม่เห็นอะไรแต่หลังจากท้าผมแล้วมองขึ้นไปเห็นเป็นเงาตั้งอยู่บนบันไดข้างบนที่นั่งกัน” ส่วนชิวบอก”งานนี้ไม่ได้ล้อเล่นเรื่องนับคนนะเพราะนับ 2 ครั้งได้ 11 คนจริงๆตรงที่นั่งชิวนั่งกัน 2 คนแต่เหมือนมีคนถัดออกไปอีกคน” ก็เลยได้ไปทานข้าวที่ตลาดสันป่าข่อยแล้วนั่งรถไปหน้าครูบาจนเข้าแล้วมาใส่บาตรขอขมากันไป แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 54 19:38:38 จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 07:34:29

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 10 คงตอบได้เพียง........... หลังจากที่โดนผีหลอกไปในคืนนั้นก็ได้รู้ว่าน้องที่หายไปก่อนพวกผมเขาเจอไปก่อนละแต่ไม่แรงเพราะเจอเหมือนคนจ้องและอึดอัดเล็กน้อย พอสอบกันเสร็จก็มีข่าวว่าน้องฝนที่ผมไปด้วยมีเด็กวิศวะปีเดียวกันมาจีบไม่ได้ดูดีอะไรแต่น้องชอบ ผมก็ไม่ทำไรเข้าไปคุยกับน้องปกติเพราะสำหรับผมจีบน้องเพื่อความสบายใจ มีคู่แข่งก็ไม่ทำอะไรเพราะไม่ว่าไงน้องก็ไม่ใช่แบบที่จะพาไปถึงบ้านผมได้อยู่แล้วเพราะว่าผมเป็นลูกคนจีนเลยจะไม่ชอบผู้หญิงเปรี้ยวซักเท่าไหร่เพราะฉะนั้น ถ้าพาเข้าก็คงโดนพ่อแม่ผมถามว่า”คิดดีแล้วหรือ” พอน้องที่มาจีบทำเหมือนจะเอาเรื่องผมทางผมก็ปล่อยจีบตามสบาย ร้านที่ทิพย์ทำผมได้ข่าวมาว่าเดือนหรือ 2 เดือนนี้หละขาดทุนเพราะที่ร้านมีคนไปนั่งกันตรึมทุกวันแต่ไปมองเขม่นกันนะไม่ได้ไปกินแววเพื่อนในเมเจอร์ที่ไปช่วยบอก “น่าเบื่อมากนั่งกันแต่สั่งนิดเดียวแล้วก็เอาแต่มองทิพย์” ในใจแวบหนึ่งก็อยากไปดูนะว่าใครแต่ก็กลัวหลุด ส่วนผมพอไม่มีน้องฝนก็อิสระครับคอยดูและฟังข่าวทิพย์อยู่ห่างๆตลอดเวลาพอเครียดๆก็ไปนั่งทานข้าวคนเดียวที่โรงอาหารคณะมนุษย์ขี่รถรอบคูเมืองเล่นไม่ก็ไปเล่นเกมหลังมหาวิทยาลัยชีวิตไร้สาระสุดๆเพราะตัวเรียนน้อยลง การเรียนก็ไปที่คณะแล้วก็ไปถามรุ่นพี่ที่หอเกี่ยวกับหนังสือเพราะปี 1 และ 2 เอาหนังสือและสมุดจดจากรุ่นพี่จะช่วยได้มากบางทีก็นั่งเล่นมันที่ห้องรุ่นพี่ซะเลย วันหนึ่งพี่นกที่เป็นประธานรุ่นปีก่อนหน้าผมชวนไปนั่งเล่นที่ห้อง “ว่าไงไอ้ยูฮูเดี๋ยวนี้เป็นไงบ้าง” และที่ผมรู้อีกอย่างคือพี่แกโดนพ่อแม่ทิพย์ฝากดูแลหลังเกิดเหตุทิพย์ขับรถไปชนต้นไม้ตอนปีหนึ่งตอนแรกก็คุยเรื่องสัพเพเหระ ไปเรื่อยๆจนพี่นกถามขึ้นมาคำนึงว่า “ที่ทิพย์ไปไหนมาไหนกับคนอื่นเรื่อยๆเนี่ยแกคิดยังไง” ผมได้ยินก็อึ้งไปซักพักจะบอกความจริงไปดีไหมแต่ผมก็เดินเลี่ยงไปที่ระเบียงห้องพี่อ่ำเมเจอร์ผมที่พักห้องเดียวกันก็ย้ำต่ออีก “แกรู้ไหมมันไปกับคนกี่คนมันไม่เคยคิดอะไร” “แต่มีแกอยู่คนเดียวที่มันไม่มีวันจะทำแบบนั้นเพราะมันรักแกคนเดียวรู้ไหม” ส่วนผมไม่ตอบอะไรเพราะจริงๆเรื่องที่พี่อ่ำบอกเป็นเรื่องที่ผมรู้อยู่ในใจแต่ไม่พูดออกไปและแน่นอนผมทำได้เพียงเงียบไม่ใช่เพราะผมโกรธทิพย์หรือยังไงแต่ที่ผมรู้ผมมีเรื่องเดียวที่คิดจะทำคือจำเรื่องราวที่เกิดในทุกวันจนกว่าจะถึงวันสุดท้ายที่จะไม่ได้เจอ แน่นอนเรื่องอื่นๆที่ได้ยินมามีอีกมากมายอย่างจริงๆทิพย์เอ็นใหม่ติดวิศวะกรรมศาสตร์ ที่กรุงเทพแต่ไม่ยอมไปเรียนและที่ว่าจริงๆทิพย์รักผมมากแค่ไหนแต่ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่พูดอะไรเพราะคิดแต่ว่าอีกหน่อยเมื่อโตขึ้นทุกคนคงเข้าใจในสิ่งที่ทำว่าผมเองก็รักเขามากไม่ต่างกัน หลังจากได้ยินเรื่องที่คนอื่นๆเล่าและบอกผมแต่จะบอกว่ามีคนหนึ่งที่พยายามบอกเรื่องทั้งหมดว่าเป็นเรื่องไม่จริงก็คือหนุ่มรูมเมทผมเองตอนแรกก็ทำให้เขวไปเหมือนกันจนวันหนึ่งหนุ่มไปส่งผมที่สถานีรถไฟแล้วหลุดปากออกมาว่า “แกคิดว่าฉันเป็นคนไม่ดียังไงก็อยากให้จำไว้ว่าถ้าเป็นแกก็ต้องทำแบบเดียวกัน” ตอนแรกได้ยินประโยคนี้ก็ไม่คิดอะไรแต่พอนึกไปซักพักก็คิดได้ว่าสิ่งเดียวที่ผมสงสัยในตัวหนุ่มคือมันยังคิดอะไรกับทิพย์เกินน้องหรือเปล่าก็เลยเฉลยนะตรงนี้เองว่าจริงๆหลายเรื่องที่ไม่เข้าใจกันในตอนแรกเป็นเพราะหนุ่มหรือเปล่าและคงต้องบอกว่าผม 2 คนไม่เหมือนกันเลยเพราะสำหรับผมเพื่อนคือเพื่อนน้องคือน้องและคนที่ผมรักจริงมีแค่คนเดียว หลังจากการหลุดคราวนั้นผมก็เริ่มที่จะไม่เชื่อเรื่องต่างๆที่หนุ่มบอกเกี่ยวกับทิพย์และมั่นใจแล้วว่าทิพย์ไม่ได้มีคนอื่นจริงๆสิ่งที่ผมทำหลังจากได้รู้ก็เป็นการที่ไม่มีคนอื่นให้เป็นข่าวอีกจนชิวแซวว่า “ไม่มีน้องจะจีบอีกแล้วละสิถึงได้เลิก หรือน้องรู้ไต๋หมด” ส่วนคนที่ผมชอบก็ยังจะคุยกันอยู่และคิดว่าอย่างน้อยคนหนึ่งที่ผมเคยชอบยังมีชีวิตที่ดีเพราะตอนผมกลับไปฉลองปีใหม่ที่ผ่านมาก็ได้เห็นไปกับเพื่อนผมที่เจ้าชู้แต่เขาชอบตลอดงาน ส่วนเรื่องความฝันว่าไปไหนกับทิพย์ก็ยังมีมาเป็นพักๆอาทิตย์หน 2 อาทิตย์หนแต่มีครั้งหนึ่งงงกับตัวเองเหมือนกันคือผมฝันว่าเรา 2 คนแต่งงานกันแต่สถานที่คุ้นมากเพราะดูเหมือนตรงซุ้มไม้หน้าหอพักคณะผมเองมีเพื่อนในเมเจอร์มาร่วมด้วยกำลังนั่งรออยู่พิธีเป็นแบบในหนังที่เขาจัดกันแต่มีอย่างหนึ่งที่ไม่เหมือนคือผมกับทิพย์แต่งชุดแต่งงานสีดำกันทั้งคู่ แน่นอนตอนนี้ผมไม่ค่อยเข้าไปพักที่หอตัวเองมีเวลาจะไปที่หอ 5 ไปนั่งห้องชิวเพราะไปอยู่กับเพื่อนกลุ่มนี้แล้วสบายใจกว่าเพราะตอนนี้ยิ่งเห็นหน้าหนุ่มผมยิ่งนึกโมโหเพราะแม้ว่าเรื่องหลายๆอย่างเกิดจากตัวผมเองแต่ช่วงที่ผมผ่อนลงและไปง้อทิพย์คงจะง่ายกว่าถ้าไม่มีหนุ่ม ช่วงชีวิตก็มาถึงการสอบปลายเทอมอีกครั้งหนึ่งแต่คราวนี้จะลองตั้งใจมันให้มากกว่าเดิมเพราะถ้าหากเกรดดีอย่างที่หวังและตั้งใจก็อาจจะลองเปลี่ยนความคิดใหม่ที่จะไปหาทางที่จะตามทิพย์ไปหรือไปพร้อมกัน แต่สิ่งที่เกิดตอนนั้นคือมีข่าวว่าทิพย์ลองคบจริงจังกับคนๆหนึ่งชื่อ เอ้ อยู่คณะวิศวะกรรมศาสตร์ปีเดียวกับผมมันกลับทำให้ผมยิ่งอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเข้าไปใหญ่อ่านไปท่องไปไม่เข้าหัวเลยจนอารมณ์อยากเตะแจวเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มที่มันบอกว่าชอบทิพย์มากๆแล้วมาเพ้อข้างๆผมว่า “ความรักคือยาพิษ ที่แสนเจ็บมากมาย”พร้อมทำท่ากวนๆเหมือนคนกำลังโดนยาตาย แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 54 19:45:26 จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 07:37:43