ความคิดเห็นที่ 1 ชายวัยกลางคนกล่าว ดวงหน้าที่เห.ยี่วย่นขาวซีดของเขายังคงไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมา กระทั่งบรรยากาศกลับกลายเป็นสีฟ้าใสอีกครั้ง ภูเขาซากศพละลายคล้ายภาพสีที่โดนน้ำหกรานไป ปรากฏเป็นกำแพงสูงขึงลวดหนามขึ้นมาแทนที่ พื้นดินอบอวลด้วยเถ้าถ่านคนตายแปรเปลี่ยนเป็นถนนคอนกรีต และบางอย่างเรียกให้สายตาของแฮร์วูล์ฟจดจ่ออยู่ตรงนั้น นั่นคือผู้คนที่นอนคว่ำเรียงกันเป็นแถว พร้อมด้วยทหารยืนคุมอยู่สองนาย หนึ่งในนั้นหยิบปืนพกขึ้นมา จ่อที่ศีรษะคนหัวแถวแล้วเริ่มลั่นไก คนที่สอง คนที่สาม แต่ละคนล้วนจำใจยอมรับชะตากรรมที่ตนไม่อาจแก้ไขหรือหลีกเลี่ยงใดๆได้ หนึ่งครั้งที่เสียงปืนลั่นรอยยิ้มของเขาเบิกบานขึ้นหน่อยหนึ่ง ทีละนัดๆ จนในที่สุดดวงหน้าของเขาก็เปล่งปลั่งไปด้วยรอยแย้มกลีบปากอิ่มเอมเต็มที่ ประหนึ่งตัวเขากำลังบริโภคเลือดเนื้อผู้คนเป็นอาหาร “พวกมันทำให้อาณาจักรไรซ์ของเราสกปรก” เขาปล่อยน้ำคำออกมาประหนึ่งรำพึงกับตัวเอง “เราหรือ เราไหน? เราหมายถึงเจ้าใช่หรือไม่” ร่างในชุดกำมะหยี่ดำเขยื้อนเข้ามาใกล้ พลางเปล่งเสียงออกมาอีก “แล้วเจ้ายังจักว่ากระทำเพื่อพระองค์อีกหรือ” “แน่นอน ผมทำเพื่อพระองค์ และเพื่อสายเลือดบริสุทธิ์แห่งด๊อยท์ชลานด์” แฮร์วูล์ฟกล่าวแทบเป็นเสียงตวาด แม้นว่าชายผู้นั้นจะกระแทกเสียงกลับ หากแต่มิได้แฝงโมหะจริตใดที่ในนั้น “ด๊อยท์ช! หรือตัวเจ้า” “ด๊อยท์ช! ผมทำเพื่อด๊อยท์ชลานด์ พระองค์มีพระประสงค์ให้ผมรวบรวมด๊อยท์ชลานด์และทำให้มันเป็นแดนแห่งคริสเตียนบริสุทธิ์” อีกครั้งที่เสียงดั่งพญาราชสีห์ของชายหนุ่มประกาศก้อง แน่นอนเขาย่อมทำเพื่อด๊อยท์ชลานด์แดนแห่งคริสเตียนบริสุทธิ์ เขายังจำประกาศิตแห่งพระองค์ได้ วันนั้นเป็นวันที่เหน็บหนาว สองขาของเขาชาดิกหมดเรี่ยวแรง และ... วี๊ด ฟุบ! เสียงของวัตถุบางอย่างหวีดขึ้นมาในอากาศ สิ่งนั้นตกกระทบผืนดินพร้อมกลุ่มควันสีขาวและกลิ่นเหม็นเสียดแสบฆานประสาท ร่างเขาล้มลงกระทบโคนต้นสน ทันใดนั้นเองหิมะที่คาคบก็ตกลงที่กลางใบหน้า ปกป้องจมูก ปาก และระบบหายใจทั้งระบบของเขาไว้อย่างไม่น่าเชื่อ ทว่าอณูแก๊สได้แทรกซึมลงไปในดวงตาที่ไร้การปกป้อง ม่านตาของเขาเริ่มขยายมากขึ้น ในเวลาที่สติสัมปชัญญะใกล้จะหลุดลอย ภาพกิ่งก้านของต้นไม้ใบโกร๋นนั้นหมุนคว้างและค่อยๆมลายหายไป คงไว้แต่แสงสีขาวเจิดจ้า สว่างทิ่มแทงนัยนาอย่างที่ตัวเขาไม่เคยพบพานมาก่อน แม้นกายเขาจะหยุดนิ่งหากแต่จิตใจยังคงโลดแล่น เขารู้สึกราวกับได้ยินเสียงหนึ่งก้องกังวานจากฟากฟ้า “แฮร์วูล์ฟ แฮร์วูล์ฟ เจ้าทำงานให้เราได้หรือไม่” “พระองค์คือผู้ใดกันเล่าเจ้าข้า” แฮร์วูล์ฟถาม เราคือผู้ที่กำลังถูกเบียดเบียน เราทำให้เจ้าตาบอดเพื่อจะได้กลับแลเห็นอีกครั้ง พร้อมชีวิตใหม่ พวกยิวเข่นฆ่าสาวกแห่งเรา! ร่างของเขานอนแน่นิ่งที่โคนต้นสนขาวโพลนด้วยปุยหิมะเกาะแข็ง ในใจอิ่มเอิบ แม้นในยามที่เข้ารับการรักษาดวงตาอันมืดบอดในโรงพยาบาลทหารเป็นเวลาหลายเดือน แต่เขาก็กลับมองเห็นได้อีกครั้งจริงๆ เพราะนั่นคือพระประสงค์ของพระเจ้า เหตุผลเดียวที่ทำให้เขารอดจากแก๊สพิษที่พวกอังกฤษลอบยิงมาได้โดยไม่สูญเสียดวงตาหรืออวัยวะอื่นใด... “หึ หึ หึ แฮร์วูล์ฟเอ๋ย เจ้าช่างเข้าใจพระเมตตาแห่งพระเป็นเจ้าผิดไปจริงๆ” เสียงหัวเราะลงคอของชายชุดคลุมยาวดังขึ้นข้างกาย ฉุดสติสัมปชัญญะทั้งมวลของเขาให้กลับมาอยู่ที่เดิม “ไม่จริง! ผมทำตามพระวจนะ เพื่อดินแดนแห่งคริสเตียนบริสุทธิ์” แฮร์วูล์ฟท้วงขึ้นทันควัน แต่นั่นมิได้ทำให้สีหน้าของผู้ฟังคลายความอบอุ่นลง ชายลึกลับยังคงยิ้มน้อยๆ สองมือประสานเบื้องหน้าอย่างสุภาพอ่อนโยน ในยามที่ปล่อยคำถามออกมาว่า “เจ้าทำเรื่องพวกนี้เพื่อคริสเตียนหรือ” “ใช่ ถูกต้องแล้ว ผมทำเพื่อคริสเตียน” แฮร์วูล์ฟตอบ “เช่นนั้นเจ้าไม่เคยฆ่าคริสเตียนเลยหรือ” ปุจฉาราบเรียบ แม้นจะแฝงร่องรอยแห่งความปรานี แต่มันก็ทำให้ผู้ฟังฉุนกึกแทบขาดใจ แฮร์วูล์ฟกัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสันก่อนจะกรรโชกเสียงออกไปว่า “ไม่! ผมไม่เคย” “โกหก! แฮร์วูล์ฟเอ๋ย จงดู!” ชายลึกลับตวาดกลับ พลางชี้มือออกไป ณ ที่ตรงนั้นบังเกิดเป็นกำแพงสีเทาสูงใหญ่ ขึงลวดหนามไว้ด้านบน นภาสีฟ้าสดใสกลับกลายเป็นสีดำ เพราะถูกครอบงำด้วยความมืดแห่งราตรีกาล ทันใดนั้นเสียงหวูดแสบแก้วหูก็ดังเสียดโสตขึ้น พร้อมกับดวงไฟดวงใหญ่จากสปอร์ตไลท์สาดแสงราวกับดวงตาปีศาจที่สอดส่ายมองหาอะไรบางอย่างอยู่ เสี้ยวนาทีนั้นเองแฮร์วูล์ฟได้ยินเสียงฝีเท้าบางเบาเหมือนฝีเท้าหนูซอกแซกอยู่ในความมืด และแล้วร่างของเด็กหนุ่มรุ่นกระทงคนหนึ่งก็เผ่นแผล็วออกมา สองเท้าเขาตะกุยกำแพง ไม่กี่ทีสองมือก็ตะครุบเอาเส้นลวดหนามไว้ได้พอดี แม้นสีหน้าเขาจะแสดงถึงความเจ็บปวดเพราะเส้นลวดทิ่มแทงเข้าไปในฝ่ามือ ก่อแผลโชกเลือด แต่เขาหาได้ยอมแพ้ไม่ กลับตะเกียกตะกายหนักขึ้นกว่าเดิมอีก ทว่าจู่ๆเสียงปืนอัตโนมัติก็กรรโชกขึ้นจากทุกสารทิศ ตามด้วยกระสุนนับร้อยแล่นผ่านกาย จนร่างอาบโลหิตของเด็กหนุ่มร่วงหล่นลงสู่พื้นคอนกรีต แฮร์วูล์ฟเดินเข้าไปใกล้ สายตาของเขาจับจ้องอยู่กับไม้กางเขนสีเงินตัดกับแสงสปอร์ตไลท์ที่โผล่แพลมออกมานอกคอเสื้อของเด็กหนุ่ม นั่นทำให้เขาเห็นตัวอักษรปักด้วยดิ้นไหมที่อกเสื้อของเด็กคนนั้นเข้าโดยบังเอิญ แม้นมันจะเก่าจนดำเข้าฝักดูสกปรก แต่พอจะอ่านออกมาได้ว่า “สเตาเฟนเบอร์ก” แฮร์วูล์ฟออกเสียงอย่างงุนงงสงสัย ทั้งยังกล่าวต่อไปอีกว่า “ดูเหมือนจะเป็นชื่อสกุล” “ชื่อสกุลนี้ไม่มีความหมายอะไรกับเจ้าเลยหรือ” ชายในมัชฌิมวัยตั้งคำถาม ครั้นเห็นคู่สนทนายังเงียบเฉย จึงปล่อยน้ำคำต่อไปอีกว่า “วันที่ 20 กรกฎาคม 1944 ยังคงมีความหมายกับเจ้าหรือไม่” วันที่ 20 กรกฎาคม ดูเหมือนจะมีความสำคัญกับเขา ในใจเขายังคลับคล้ายว่ามีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น นั่นทำให้ทุกอณูเนื้อสมองของเขาเร่งทำงานอย่างหนัก ทว่าในเวลาที่สมองกำลังหมุนจี๋อยู่นั้นเอง... ตูม!   เสียงดังกึกก้องกัมปนาทจนแผ่นดินสะเทือนเลื่อนลั่น ทำเอาแฮร์วูล์ฟรีบหันไปมองตามเสียงและสิ่งที่ปรากฏอยู่ต่อหน้า คือ โต๊ะไม้กระจุยกระจาย ฝ้าเพดานห้อยร่องแร่ง โคมไฟแตกละเอียดเพราะถูกแรงดันมหาศาล หลายร่างกระเด็นออกมานอนโอดครวญอยู่นอกหน้าต่าง ถึงกระนั้นส่วนของกำแพงและโต๊ะเก้าอี้ที่ยังเหลืออยู่ก็พอจะทำให้เขาเดาได้ว่าที่นี่ คือ กองบัญชาการในปรัสเซียตะวันออก หนึ่งในที่ทำงานและบ้านของเขา ทหารในเครื่องแบบโค้ทยาวกรูกันเข้ามารื้อทึ้งซากปรักหักพัง คนเจ็บคนแล้วคนเล่าถูกลำเลียงออกไป แต่นายทหารเหล่านั้นก็ยังไม่หยุดขุดคุ้ย ปานว่าสิ่งที่มีค่าที่สุดในอาณาจักรไรซ์ได้ซุกกายอยู่ในเศษซากนั้น และแล้วเสียงร้องกึ่งคำรามด้วยความเจ็บปวดระคนคับแค้นใจจนแทบจะฟังไม่เป็นภาษามนุษย์ก็ดังขึ้นว่า “สเตาเฟนเบอร์ก!” แม้นสำเนียงนั้นจะฟังดูไม่เหมือนเสียงใครในโลกที่แฮร์วูล์ฟรู้จัก แต่มันกลับทำให้สองเท้าพาร่างของเขาแหวกกายกำยำของเหล่านายทหารเข้าไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น สิ่งที่อยู่ตรงกลางวงคือชายคนหนึ่ง อายุอานามน่าจะยังไม่ล่วงเข้าปัจฉิมวัย ดวงหน้ายาวไว้หนวดสีน้ำตาลเข้มของคนคนนั้นดูคุ้นเค้า รูปพรรณสัณฐานดูคล้ายใครบางคนที่แฮร์วูล์ฟเคยรู้จักดี ที่สำคัญชายคนนั้นอยู่ในเครื่องแบบสีเทาของผู้บัญชาการสูงสุดติดกางเขนแห่งด๊อยท์ชลานด์ระบุปี ค.ศ. ที่ได้รับเหรียญกล้าหาญ นั่นคือ ค.ศ. 1914 ช่างเหมือนกับของแฮร์วูล์ฟทุกประการ มันเป็นเรื่องยากเอามากๆ ที่แฮร์วูล์ฟจะเค้นความคิดออกมาได้ว่าชายคนนี้เป็นใคร โดยเฉพาะในเวลาที่ผมของชายคนที่ว่านี่ถูกไฟไหม้หมดทั้งศีรษะ ส่วนหนึ่งของใบหน้าโชกเลือด ที่ขามีบาดแผลฉกรรจ์อันเกิดจากไฟลวกหลอมกางเกงติดกับเนื้อเยื่อพุพอง แฮร์วูล์ฟพยายามจ้องลึกลงไปในแววตา หวังจักพบสิ่งที่คุ้นเคยยิ่งกว่าเดิม ทว่าแววตาที่ลุกโชนไปด้วยเปลวไฟโหมกระพือดังกำลังแลบลามขึ้นมาจากนรกขุมที่ลึกที่สุดนั้น กลับเป็นสิ่งที่แฮร์วูล์ฟรู้สึกว่าตนไม่เคยพบเห็นมาก่อนเลย ชายคนนั้นหลบดวงตาที่ลุกไปด้วยไฟโลกันตร์ก้มลงสำรวจความเสียหายที่เกิดกับร่างกายของตัวเอง ในขณะที่แพทย์ทหารเข้ามามะรุมมะตุ้มรอบกาย ครั้นชายแววตาไฟนรกตระหนักแล้วว่าตนใกล้กับความตายมากแค่ไหน ความเดือดดาลก็บังเกิดขึ้นมาบนใบหน้าอาบโลหิตปรกหนังพอง “สเตาเฟนเบอร์ก ไอ้คดในข้องอในกระดูก กูจะเอาเลือดหัวมึ.ออกมาล้างตีนกู สเตาเฟนเบอร์ก กูจะฆ่ามึ.!” เขาคนนั้นประกาศความอาฆาต ทว่าสิ้นเสียงไปได้ไม่นาน นายทหารคนหนึ่งก็รุดเข้ามายืนตรงตะเบ๊ะอย่างขันแข็ง พร้อมรายงานว่า   “ท่านครับ สเตาเฟนเบอร์กตายคาที่แล้วครับ” “เอาลูกเมียมันเข้าค่ายกักกัน!” ประกาศิตของชายที่แฮร์วูล์ฟคุ้นหน้าแต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออกว่าเป็นใครก้องกังวานอยู่ในบรรยากาศ ก่อนที่สำนึกของเขาจะถูกดึงออกห่างจากภาพที่เห็น ด้วยถ้อยสำเนียงของชายในชุดคลุมดำ “ครั้งไหนกันที่เจ้าทำเพื่อคริสเตียน ครั้งนี้หรือ หรือว่านี่” จบคำ โต๊ะเก้าอี้ระเนระนาดเริ่มขยับกลับเข้าที่ ทิวทัศน์ผันเปลี่ยนเป็นห้องทำงานส่วนตัวของเขาในกองบัญชาการปรัสเซียตะวันออก ทุกอย่างยังอยู่ดีเหมือนเดิม ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะทำงาน ตู้เอกสาร โต๊ะเครื่องดื่ม ของใช้ทุกชิ้นที่เขาเลือกเฟ้นมากับมือยังคงวางประจำที่ และหากจะมีอะไรบางอย่างที่แปลกไป นั่นคงจะเป็นชายวัยกลางคนในเครื่องแบบผู้บัญชาการสูงสุด ใบหน้าซีกซ้ายยังมีรอยแผลพอง คนผู้นั้นนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานของแฮร์วูล์ฟ ทั้งออกอาการเป็นเจ้าข้าวเข้าของเต็มที่ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นและชายคนนั้นเอื้อมมือไปรับสาย มันเป็นเสี้ยวนาทีเดียวกับที่ชายในชุดคลุมดำเดินฝ่าโต๊ะตู้เอกสารเข้ามาใกล้ แล้วพูดขึ้นว่า “จำได้หรือไม่ว่าคำสั่งที่ออกจากปากคนคนนี้คืออะไร หลังจากได้รับรายงานว่าเบอร์ลินเกิดจลาจล” แฮร์วูล์ฟมีเวลาขบคิดไม่กี่อึดใจ แต่ก่อนที่เขาจะปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้ เขาก็สังเกตเห็นเปลวเพลิงลุกโพลงอยู่ในดวงตาชายในเครื่องแบบผู้บัญชาการสูงสุดติดกางเขนเหล็ก ค.ศ. เดียวกับเขา ในขณะที่ชายคนนั้นกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์อย่างบ้าคลั่งว่า “ยิงทุกคนที่ต้องสงสัย ไม่ว่าจะสงสัยมากน้อยแค่ไหน จะด๊อยท์ชหรือยิวก็ยิงมัน! ยิงมัน! ยิงมันให้หมด” เสียงปืนก้องระรัว ทำเอาร่างของแฮร์วูล์ฟสะดุ้งเฮือก ทั้งที่เขาผ่านสมรภูมิมาไม่รู้กี่แห่งจนชาชิน ทว่าครั้งนี้ไม่เหมือนคราวอื่น เพราะมันมิใช่กระสุนที่แล่นผ่านร่างของชาติศัตรูอีกต่อไป เบื้องหน้าของเขาบัดนี้ไม่ใช่ห้องทำงานในปรัสเซีย หากแต่เป็นลานกว้าง อากาศยะเยียบของเบอร์ลินแล่นเข้ามาปะทะร่าง กลุ่มควันอันเกิดจากระเบิดและเพลิงผลาญบ้านเรือนลอยต่ำ สรรพสำเนียงหวีดร้องด้วยความหวาดกลัวของเหล่าผู้คนดังระงม พร้อมกับประกายไฟที่แลบแปลบปลาบออกมาจากปากกระบอกปืนเมาเซอร์ คาราไบเนอร์ คาร์ 98 เค พวกนั้นยิงทุกอย่างที่ขวางหน้า ไม่ว่าจะเป็นลูกเด็กเล็กแดง หรือแม้แต่อิสตรีไม่มีทางสู้ พวกมันไม่ใช่ทหาร แต่เป็นสัตว์ป่าที่ไล่ล่าคนในชาติต่างเครื่องบันเทิงใจ แฮร์วูล์ฟหันรีหันขวางด้วยหัวใจที่เจ็บร้าว ในเวลานั้นเองมีชายหนุ่มคนหนึ่งดูท่าทางเป็นตาสีตาสาวิ่งฝ่าหมอกควันมุ่งตรงมายังเขา มือหนึ่งอุ้มเด็กชายอายุไม่น่าจะพ้นหกเดือน อีกมือจูงสาวบ้านนอกมาด้วย ด้านหลังมีตาแก่ยายแก่มะงุมมะงาหราตามมา แต่ละคนวิ่งตะลีตะลานหวังจะเอาชีวิตรอด ทว่าอีกครั้งที่ประกายไฟจากปลายปืนแล่นแลบขึ้น ร่างสองตายายพร้อมทั้งสาวคน นั้นล้มคะมำลงเกือบพร้อมกับเสียงปืน ชายหนุ่มยังคงอุ้มเด็กวิ่งต่อไปอีกสองสามก้าว แต่เมื่อหันกลับมาเห็นครอบครัวของตนทบท่าวอยู่กับพื้นถนนในเบอร์ลิน สีหน้าของเขาก็แปรเปลี่ยนไป มันดูเหมือนหวาดประหวั่นระคนกำสรด ในใจคงจะปวดแปลบแทบแหลกสลาย เขาคงกำลังกล่าวโทษตัวเองว่าทั้งๆที่ตัวอยู่ตรงนั้นแต่กลับไม่อาจปกป้องครอบครัวได้ ครู่หนึ่งที่แววตาซื่อๆของชายบ้านนอกคอกนาคนนั้นผุดความลังเลขึ้นมา เขาหันไปยังทิศทางที่ตัวเองตั้งใจจะมุ่งหน้าไปแต่แรก แล้วหันกลับมามองซากร่างบนพื้นสลับกันอย่างคนที่ไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดี แฮร์วูล์ฟทอดสายตาออกไปสุดถนนเพื่อจะดูว่าชายคนนั้นตั้งใจจะไปที่ไหนและเขาจึงได้เห็น ณ ที่ซึ่งถนนทั้งสี่สายบรรจบกันมีอาคารขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ถึงแม้นควันไฟจะบดบังจัตุรมุขตลอดจนช่องรับแสงติดกระจกหุงเสียหมดแล้ว แต่หอสูงเสียดฟ้าหลังคาแหลมยังคงแทงทะลุม่านควันขึ้นมาให้เห็น และสิ่งที่เด่นตระหง่านอยู่บนยอดนั้นก็คือกางเขนสีขาวบริสุทธิ์สะท้อนแสงแดดวามวาว “อย่าหยุด วิ่งไปที่โบสถ์วิลเฮล์ม ไปที่โบสถ์วิลเฮล์ม” แฮร์วูล์ฟแผดเสียงลั่น หวังว่าคำพูดนั้นจะทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าได้สติและทำตาม ทว่าคนผู้นั้นไม่แสดงอาการรับรู้รับเห็นถึงเสียงตะโกนของเขาเลย แถวทหารบีบเข้ามาเรื่อยๆ ห่ากระสุนที่โปรยปรายใกล้ตัวชายคนนั้นเข้าไปทุกที ในที่สุดชายบ้านไกลจึงกระชับวงแขนกอดลูกน้อยประหนึ่งจะปกป้องดวงใจดวงสุดท้ายเอาไว้ด้วยชีวิต พร้อมกันนั้นสองเท้าของเขาก็ออกวิ่งตรงไปยังโบสถ์ใจกลางกรุง สายตาสลดของแฮร์วูล์ฟทอดตามแผ่นหลังของหนุ่มบ้านนอกไป แม้นในขณะนั้นเขาจะยังรู้สำนึก หากแต่เพียงพริบตาเดียวตัวเขาก็มายืนอยู่ที่บันไดหน้ามุขของโบสถ์วิลเฮล์มโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว หนุ่มลูกทุ่งคนนั้นเพิ่งจะอุ้มลูกวิ่งกระหืดกระหอบมาถึง เขากระชากประตูไม้อันหนักอึ้งให้เปิดออกแล้วเผ่นแผล็วเข้าข้างใน บรรดากระสุนพุ่งตามมาติดๆ หากแต่ชายคนนั้นฉวยประตูปิดสกัดไว้ได้อย่างฉิวเฉียด เหล่าฆาตกรในเครื่องแบบทหารกรูกันเข้ามาหยุดอยู่ที่หน้ามุก พวกมันสวมเครื่องแบบสีเทาเขียว ที่อกเสื้อด้านขวาติดรูปนกอินทรีย์กางปีกเหยียดตรงเกาะอยู่บนเครื่องหมายกากบาทปลายหักมุมเวียนขวาซึ่งแฮร์วูล์ฟจำได้ดีว่ากากบาทแบบนั้นคือสัญลักษณ์ประจำพรรคของเขา เมื่อกระสุนคาร์ - 98 ไม่อาจผ่านบานประตูไม้หนาคืบครึ่งเข้าไปได้ อีกทั้งบรรดาทหารชั้นประทวนทั้งหลายต่างประคองอาวุธยืนนิ่ง นายทหารชั้นสัญญาบัตรสองนายจึงก้าวล้ำออกมา นายหนึ่งถือปืนยืนระวังอยู่หน้าประตู ในขณะที่อีกนายหนึ่งใช้พานท้ายปืนกระแทกประตูโบสถ์ดังสนั่นหวั่นไหวสองสามครั้ง ไม่นานนักบานทวารอันงามสง่าของโบสถ์วิลเฮล์มก็แง้มออก พร้อมร่างสาธุคุณผู้หนึ่งก้าวเท้าออกมาอย่างสงบสำรวมทว่าผ่าเผย “คุณพ่อเปาโล!” แฮร์วูล์ฟอุทานชื่อของสาธุคุณผู้นั้น เขาไม่มีทางที่จะลืมท่านได้ แต่เดิมท่านอยู่ที่โบสถ์เซนต์ไมเคิลในออสเตรียบ้านเกิดเมืองนอนของเขา ตั้งแต่เด็กจนเข้าวัยรุ่น แฮร์วูล์ฟมีโบสถ์เซนต์ไมเคิลเป็นเสมือนบ้านหลังที่สองและสาธุคุณเปาโลก็เป็นดังคนในครอบครัว แม้นชายหนุ่มจะไม่รู้ว่าคุณพ่อเปาโลมาอยู่ในเบอร์ลินได้อย่างไร แต่เขาก็รู้สึกเต็มตื้นปีติที่ได้พบท่านอีกครั้ง สีหน้าของคุณพ่อเปี่ยมไปด้วยความเมตตาดังเช่นทุกคราวที่เขาได้เจอ ทว่าสายตาของท่านจับจ้องอยู่แต่กับเหล่าฆาตกรในเครื่องแบบ ราวกับแฮร์วูล์ฟมิได้อยู่ที่นั่นด้วย และแล้วสาธุคุณเปาโลก็กล่าวออกมาว่า   “ที่นี่คือแดนแห่งพระเป็นเจ้า ไม่มีใครจะทำอันตรายแก่ชีวิตที่อยู่ในเขตอภัยทานได้ ขอลูกจงกลับไปเสียเถิด” นายทหารคนที่ใช้พานท้ายปืนเคาะประตูสบสายตาเพื่อนที่ยืนระวังอยู่ใกล้ๆ ด้วยสายตาในแบบที่แฮร์วูล์ฟรู้ดีว่ามันมีความหมายเดียว นั่นคือ ‘ต้องทำตามคำสั่ง’ จากนั้นสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น ทหารคนนั้นจ่อปากกระบอกปืนเข้าที่ศีรษะสาธุคุณเปาโล และ...ลั่นไก! “ไม่! ไม่นะ!” เสียงแผดร้องแทบไม่เป็นภาษาดังออกมาจากปากของแฮร์วูล์ฟ แต่สายไปเสียแล้ว ร่างของสาธุคุณเปาโลทรุดฮวบลงกับพื้นศิลา เขาถลาเข้าประคองท่านไว้ ในใจทั้งเดือดดาลทั้งเจ็บปวด คำสั่งจากปากผู้บังคับบัญชาบ้าเลือดนั่น คือ ยิงทุกคนที่ต้องสงสัย ไม่ว่าจะต้องสงสัยมากน้อยเพียงใดก็ตาม แล้วสาธุคุณเปาโลหรือจะต้องสงสัยในการจลาจล ท่านทำความดีมาตลอดชีวิตของท่านแท้ๆ พวกมันยังฆ่าท่านได้ลงคอ เขากระชับร่างเจ้าประคุณท่านแน่น สายตาเขาเลื่อนลอย ใจนึกอยากจะกรีดร้องให้สมกับความรวดร้าวที่คับแน่นอยู่ในอก หากแต่ลำคอกลับตีบตันไม่อาจหลุดสรรพสำเนียงใดออกมาได้ อยู่ๆเหล่าทหารหาญก็เดินตบเท้าเรียงแถวหน้ากระดานขึ้นมาตามขั้นบันได กระทั่งเข้าสู่หน้ามุก และกระแทกเท้าในรองเท้าท้อปบูทเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหยุดนิ่งอยู่ที่หน้าบานทวารา เจ้าคนที่เพิ่งปลิดชีพสาธุคุณเปาโลไปหมาดๆกระชากประตูออกโดยแรง และแล้วเสียงปืนก็ดังสนั่นหวั่นไหวขึ้น เมื่อทหารแถวแรกเบี่ยงออกไปเพื่อบรรจุกระสุนใหม่ ทหารแถวที่สองก็เข้ามาแทนที่ ทำอย่างนี้รอบแล้วรอบเล่า อย่างต่อเนื่องยาวนานเป็นที่สุด ไม่ต้องสงสัยเลยว่าในโบสถ์วิลเฮล์มมีคริสเตียนชาวด๊อยท์ชที่หวังพึ่งแดนแห่งพระเจ้ามากมายสักเพียงไหน แฮร์วูล์ฟได้แต่ปิดเปลือกตาแน่น ไม่มีเสียงปืนในคราวใดจะก่อความขื่นขมในใจเขาได้มากเท่าคราวนี้ “เจ้าเห็นพอรึยัง” จากคุณ : โกมุท เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 18:36:26

ความคิดเห็นที่ 2 ชายในชุดคลุมดำก้มลงมากระซิบแทบติดข้างหูเขา นั่นทำให้เขากระตุกเปลือกตาขึ้น กัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสัน หากแต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะขยับเขยื้อนร่างกายส่วนใด พื้นศิลาแห่งโบสถ์วิลเฮล์มก็เลือนรางลงทีละน้อย ร่างสาธุคุณเปาโลในอ้อมแขนเขาซีดจางลงจนเห็นเป็นเพียงสังขารโปร่งแสงและในที่สุดก็หายวับไปกับตา บรรยากาศขมุกขมัวด้วยควันไฟเทาทะมึนเปลี่ยนเป็นแจ่มจ้าสดใส อากาศชื้นแดดหนาวบอกให้แฮร์วูล์ฟรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในเบอร์ลินอีกต่อไป ชายวัยกลางคนยังยืนประสานมืออยู่ภายใต้ชุดคลุมดำ ดวงตากร้านโลกมองออกไปเบื้องหน้า เหมือนจะเชื้อเชิญให้เขาพินิจสิ่งต่างๆรอบตัว แฮร์วูล์ฟปล่อยอ้อมแขนอันว่างเปล่าลง ค่อยๆยืนขึ้นพร้อมทั้งกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ สถานที่แห่งนี้มีแต่ซากปรักหักพังของบ้านเรือนอันเกิดจากสงคราม มันเป็นหมู่บ้านในแอ่งที่ราบล้อมรอบด้วยเนินสูงรกร้าง เส้นทางหลักเป็นเพียงถนน ดินแดง ฝุ่นหนาลอยเรี่ยพื้นเหมือนเพิ่งถูกกรุยจนฟุ้งขึ้นมา ที่สุดเส้นฝุ่นนั้นคือทหารชั้นประทวนกองหนึ่ง พวกเขากำลังเดินตบเท้าลงจังหวะซ้ายขวาอย่างพร้อมเพรียงกัน แต่ละนายดูมอมแมมอ่อนล้า คงมีแต่จิตใจกล้าหาญเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่ทำให้เท้ายังทำหน้าที่ของมันต่อไปได้อย่างเข้มแข็งเป็นหนึ่งเดียวกันทั้งกอง เหล่าทหารหาญเกือบทั้งกองร้อยแต่งเครื่องแบบพลทหาร หัวแถวคือนายสิบที่เหลือรอดจากสมรภูมิก่อนหน้าไม่ถึงห้านาย หนึ่งในนั้นคือหนุ่มน้อยแฮร์วูล์ฟผู้เพิ่งบรรลุนิติภาวะมาได้ไม่กี่ปี เขาจากออสเตรียมาเข้าร่วมกับกองทัพด้วยใจศรัทธา เพื่อสำแดงแสนยานุภาพแห่งด๊อยท์ชลานด์   สำนึกนั้นก่อรอยยิ้มอย่างภาคภูมิใจขึ้นบนใบหน้าของแฮร์วูล์ฟผู้ยืนดูเหตุการณ์อยู่ข้างๆชายในชุดคลุมดำ ในระหว่างที่เขาคิดชื่นชมตนเองอยู่นั้น เงาตะคุ่มของชายฉกรรจ์นับร้อยก็ปรากฏขึ้นบนสันเนินตัดขอบฟ้ารายล้อมหมู่บ้านเอาไว้ เครื่องแบบเสื้อสีน้ำเงินติดดุมโลหะเม็ดกลมโตกับกระเป๋าหนังสีน้ำตาลคาดสะพายแล่ง สวมคู่กับกางเกงสีแดงเห็นมาแต่ไกล ล้วนบ่งบอกว่าคนพวกนั้นคือทหารฝรั่งเศส หนุ่มน้อยยศนายสิบฉายาแฮร์วูล์ฟกำลังเพ่งตาดูพวกฝรั่งเศส ริมฝีปากของคนพวกนั้นแห้งผากลอกเป็นแผ่น หนวดเครารกรุงรัง ผมเผ้ายุ่งเหยิง คะเนจากความทรุดโทรมของร่างกายคงมิใช่กองทหารที่ดักซุ่มโจมตีอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ต้น หากแต่เป็นกองทหารที่เพิ่งผ่านการประจัญบานกันมาเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ หลายนายติดดาบเข้ากับปลายปืนเตรียมไว้แล้วและอีกหลายนายปลดปืนลงจากบ่าหันมากระชับกระบี่สั้นขนาดศอกเศษ พวกนั้นคงมีกระสุนเหลืออยู่เพียงไม่กี่นัด ปืนไรเฟิล เกอร์แวร์ของหนุ่มน้อยนั้นว่างเปล่า กระสุนจี 41 นัดสุดท้ายถูกใช้ไปเมื่อสามวันก่อน ดาบปลายปืนและมีดสวิตซ์ความยาวใบมีด 15 เซนติเมตรจึงเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาหวังพึ่งพา เฉกเช่นเดียวกับพี่น้องทหารหาญของเขา และในยามที่พวกฝรั่งเศสกู่ร้องขึ้นที่ยอดเนิน กองพลอันอ่อนระโหยโรยแรงแห่งด๊อยท์ชลานด์ก็กวัดแกว่งอาวุธเตรียมรับการบุกตะลุยอย่างองอาจ ฝุ่นแดงกระจายคลุ้งในเวลาที่เท้าในรองเท้าท้อปบูทนับร้อยคู่เฮโลลงมาสู่ที่ราบด้านล่าง หนุ่มน้อยจากออสเตรียชิงสูดหายใจเอาอากาศไร้กลิ่นเข้าไปในปอดเสียก่อนที่มันจะปนเปื้อนไปด้วยกลิ่นคาวโลหิตเหมือนกับอีกหลายสมรภูมิที่ผ่านมา “ฝรั่งเศสเอย อังกฤษเอย เจ้าฆ่าด้วยมือตัวเองไปกี่คน สามหรือว่าสี่ร้อย” เพื่อนลึกลับของเขาเอ่ยขัดจังหวะการเสพภาพเมื่อวัยเยาว์ขึ้น “นี่มันสงคราม คุณคิดว่าผมได้เหรียญกล้าหาญมาได้ยังไง นั่งแช่งชักหักกระดูกข้าศึกเหรอ” แฮร์วูล์ฟถอนใจอย่างเอือมระอาที่ต้องละสายตาจากเวทีแห่งการรบพุ่งมาจดจ่ออยู่กับคนในชุดคลุมเหมือนนักบวชยุคกลางนั่น “เจ้าฆ่าเพราะสงคราม หรือเพราะความเหี้ยมโหดในตัวเจ้า” คำถามของคนชุดดำทำเอาชายหนุ่มเกือบสำลักหัวเราะ เขาหรือเหี้ยมโหด เขาเป็นคริสเตียนที่เคร่งครัด เข้าโบสถ์ฟังเทศน์ทุกวันอาทิตย์ สิ่งที่เขาทำลงไปทั้งหมดมิใช่เพราะความอำมหิต หากแต่มันคือหน้าที่ คือความภักดีที่เขามีให้กับอาณาจักรไรซ์และพระเป็นเจ้า ดังนั้นถ้าจะกล่าวหาว่าแฮร์วูล์ฟเป็นคนใจทมิฬหินชาติ นั่นย่อมเป็นเรื่องไร้สาระที่สุด “ผมฆ่าด้วยจิตใจบริสุทธิ์ วิญญาณผมสะอาดผ่องใสเหมือนกับน้ำมนต์ในโบสถ์” ยังไม่ทันสิ้นถ้อยกระบวนความดี สำเนียงเยี่ยงสัตว์นรกก็กรรโชกขึ้นจากปากเขาในเครื่องแบบนายสิบ มันช่างเป็นเสียงร้องที่คั่งแค้น กระเหี้ยนกระหือรือต่อการปลิดชีพมนุษย์เป็นที่สุด ดาบปลายปืนในมือเขากะซวกคอหอยอริศัตรูจนทะลุตุงหนังที่หลังคอ มีดสวิตซ์ปักเข้ากลางลูกตา บิดคว้านกระชาก พอเสียหลักแล้วจ้วงแทงซ้ำอีก ทำอยู่อย่างนั้นกับทหารฝ่ายตรงข้าม ราวกับตัวเขาในเวลานั้นได้กลับกลายเป็นเดรัจฉานกระหายเลือดไปเสียแล้ว ชายในชุดคลุมดำมองดูสีหน้าซีดเผือดตะลึงลานของแฮร์วูล์ฟและปล่อยสำนานราบเรียบออกมาว่า “ตอนที่เจ้าทำแบบนี้ เจ้าคิดถึงใครกัน พระเจ้าหรือตัวเจ้า” “ผม...” เป็นครั้งแรกที่แฮร์วูล์ฟพูดไม่ออก นึกรังเกียจการกระทำของตัวเมื่อคราวติดยศสิบโท คิดไม่ถึง ไม่รู้ และไม่เข้าใจ ว่าเหตุใดจึงสนุกกับการเข่นฆ่าได้ถึงเท่านั้น “แฮร์วูล์ฟเอ๋ย จงมองให้ลึกลงไปในดวงตาที่ซึ่งเป็นหน้าต่างแห่งก้นบึ้งหัวใจ แล้วตอบข้าว่าเจ้าเห็น...พระเจ้าหรือตัวเจ้า” ชายในชุดคลุมดำพูดพลางชี้นิ้วไปยังสนามรบ ณ ที่ซึ่งเขาในเครื่องแบบสิบโทกำลังระเริงอยู่กับการฆ่า นั่นทำให้แฮร์วูล์ฟมองตามไป เขาเพ่งลึกลงไปในดวงตาสีน้ำตาลที่ดูเหมือนจะประกอบไปด้วยเนื้อม่านตาดุจดังคนธรรมดาสามัญ แต่แล้วอยู่ๆเปลวไฟประหลาดก็โหมกระพือขึ้นในแววตาเขาคนที่หนุ่มกว่า นั่นแทบทำให้แฮร์วูล์ฟผงะ เพราะมันคือเปลวไฟจากนรกขุมที่ลึกที่สุดดุจเดียวกับที่ลุกโชนอยู่ในแววตาของชายวัยกลางคนในเครื่องแบบผู้บัญชาการสูงสุดติดกางเขนเหล็กปีเดียวกับเขา ทันใดนั้นเองภาพประกายตาของชายที่ถูกไฟลวก ชายคนที่สั่งฆ่ากบฏเบอร์ลิน และของตัวเขาเมื่อคราวติดยศนายสิบก็ผุดขึ้นพร้อมๆกัน มันช่างเหมือนกันทุกประการราวกับว่าหากนำเปลวไฟนรกที่รุกโรษในดวงตาของคนทั้งสามมาวางซ้อนกัน ก็คงจะทับกันได้สนิทพอดี เขาจึงตระหนักว่าความจริงแล้วมันคือเพลิงที่พวยพุ่งอยู่ในนัยน์ตาของคนคนเดียว! “โอไม่ ไม่จริง!” เขาอุทานพลางยกสองมือขึ้นกุมศีรษะ ก้อนสะอื้นค่อยๆเคลื่อนขึ้นจุกลำคอ ดวงตาร้อนผะผ่าวมีหยาดน้ำคลอหน่วย นี่ไม่ใช่หยาดน้ำแห่งความเศร้าโศก หากแต่เป็นความเกลียดชัง และความเจ็บปวดในอกเขาก็ยิ่งทบเท่าทวี เมื่อคนที่เกลียดนั้นคือตัวเอง เขาคือสัตว์นรก เขากระหายการฆ่า แล้วเขาจะต้องทำอย่างไรจึงจะหลุดพ้นจากตนเองไปได้ ในใจเขาวิ่งวุ่นในขณะที่สองเท้าขยับถอย หวังจะพาตัวออกห่างภาพดวงไฟนรกในแววตาตัวเองเมื่อวัยหนุ่ม แต่แล้วส้นเท้าเขากลับสัมผัสกับความว่างโหวงจนเกือบจะเสียหลักหงายหลัง เมื่อหันกลับไปดู จึงเห็นว่าบัดนี้เขากำลังยืนอยู่บนแผ่นศิลาเกาะปากเหว เมฆลอยต่ำคลอเคลียหินผา ก้นเหวที่ดำมืดนั้นดูจะลึกเสียจนแม้แต่แสงตะวันก็ไม่อาจสาดส่องลงไปถึง รอยยิ้มประหลาดผุดขึ้นบนใบหน้า ในยามที่แฮร์วูล์ฟชะโงกลงไปมองก้นเหว ที่ซึ่งจะตัดขาดตัวเขาออกจากทุกคนและทุกสิ่งทุกอย่างในโลกใบนี้ และนี่คงจะเป็นทางเดียวที่ทำให้เขาหลีกหนีเปลวไฟนรกในแววตาตัวเขาอีกคนได้ ม่านหนังตาค่อยปิดลง กีดกันดวงตาสีน้ำตาลออกจากภาพทั้งหลายทั้งปวง แฮร์วูล์ฟค่อยๆกางสองแขนออกเหมือนนกที่กำลังสยายปีก และแล้วเขาก็โรยร่างลงไปในอ้อมกอดแห่งช่องผาที่ลึกสุดประมาณ แต่แล้วภูผาตรงหน้ากลับมลายกลายเป็นอากาศธาตุ คล้ายรูปถ่ายที่ถูกขยุ้มจนยับและหายไปในพริบตา รอบกายกลับกลายเป็นห้องอับโบกปูนทึบ หลอดทังสเตนฉายแสงส้มสลัว และในยามที่เขาลืมตาขึ้นสู่ปัจจุบันกาล เก้าอี้บุนวมแดงตัวเดิมก็เข้ามารองรับร่างไว้พอดี ร่างของชายในชุดคลุมดำเดินวนเวียนอยู่รอบตัวเขา ก่อนที่จะหยุดยืนนิ่งที่กลางห้อง เพื่อนลึกลับผู้เจริญวัยกว่ากำลังทอดสายตาเปี่ยมเมตตามายังเขา “เจ้าได้คำตอบหรือยัง พระเจ้าหรือตัวเจ้า?” “ผม...”   แฮร์วูล์ฟพูดพลางส่ายศีรษะ แล้วกลับซบหน้าลงกับฝ่ามือ อย่างสุดที่จะหาถ้อยคำอะไรมาพูดได้ในเวลานี้ “ศรัทธาเจ้าต่ำเกินไปซินะ” ชายลึกลับถามด้วยน้ำเสียงประหนึ่งจะหยั่งเชิงดู “ไม่!ผมมีศรัทธาเต็มเปี่ยมเสมอมา ผมเชื่อในปาฏิหาริย์และความมีอยู่ของพระเจ้า” เขาตะโกนก้อง “เจ้าอ้างพระนามของพระองค์เพื่อลาภยศสรรเสริญใช่หรือไม่” “ไม่ ผม...” อีกครั้งที่ความคิดของแฮร์วูล์ฟชะงักอยู่เพียงเท่านั้น นั่นทำให้ชายลึกลับต้องกระตุ้นด้วยคำถามที่ดูเหมือนจะเป็นการต่อคำของชายหนุ่มให้จบประโยคเสียมากกว่า “ลวงโลก?” แทนคำตอบแฮร์วูล์ฟสั่นหัว “ผมแค่...” น้ำคำที่ล่วงพ้นลำคอของเขามีเพียงเท่านี้ จากนั้นกลับเงียบงันไป แฮร์วูล์ฟได้แต่ส่ายหน้า หมื่นพันถ้อยคำหลั่งไหลอยู่ในสมอง แต่กลับไม่มีคำใดที่เหมาะสมจะกล่าวออกมา “เจ้าแค่ไม่ยอมรับตัวเอง แฮร์วูล์ฟ เจ้าไม่ยอมรับทั้งหมดที่เจ้าเป็น ไม่ยอมรับทั้งหมดที่เจ้าทำ” ชายในชุดคลุมดำกล่าวด้วยน้ำเสียงอุ่นละมุน รอยยิ้มเปี่ยมเมตตาปรากฏขึ้นบนใบหน้า ในยามที่พูดต่อไปว่า “คนเราอาจมีทั้งส่วนที่ตนชอบและไม่ชอบ แต่ผู้ที่เลือกจะยอมรับเพียงส่วนที่ตนชอบย่อมไม่อาจสำนึกในบาปของตน และผู้ที่ไม่สำนึกในบาปของตนย่อมไม่อาจเข้าถึงการให้อภัยแห่งพระผู้เป็นเจ้าได้ แฮร์วูล์ฟเอ๋ย เจ้าสำนึกในบาปของเจ้าแล้วหรือยัง” สิ้นถ้อยกระบวนความก็บังเกิดแสงทองเรืองรองขึ้นที่ด้านหลังชายลึกลับผู้นั้น ดวงหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งผู้เจริญด้วยวัยวุฒิช่างอบอุ่นคุ้นเคย คล้ายกับใบหน้าที่เขาเห็นมันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ตั้งแต่ลืมตาตื่นจวบจนกลับเข้าสู่ห้วงนิทราสุขารมณ์และมีชั่วขณะหนึ่งที่แฮร์วูล์ฟมั่นใจเหลือเกินว่าจำดวงหน้านั้นได้ นั่นทำให้เขาถึงกับถลาเข้าไปคุกเข่าแทบเท้าในชายเสื้อคลุม สองมือหนุ่มแน่นประคองมือซีดเซียวและเหี่ยวย่น ดวงหน้าของเขาซบลงกับมือชายลึกลับดังแกะหลงผู้ต้องการที่พึ่ง ปากหรือก็พร่ำบ่นอยู่แต่ว่า “พระองค์...ลูกลุแก่ความผิดแล้ว ได้โปรด ได้โปรดฟังลูกสารภาพและให้อภัยในบาปทั้งปวงของลูกด้วยเถิด ได้โปรด” สายตาอ่อนโยนทอดมายังชายหนุ่มอย่างเอ็นดู คนลึกลับผู้นั้นค่อยๆพยุงแฮร์วูล์ฟให้ลุกขึ้น พลางส่ายหน้าราวกับจนใจที่จะทำให้เขาเข้าใจในสิ่งที่ตนเพิ่งพูดไปได้ “ข้าฟังเจ้าสารภาพและให้อภัยแก่บาปของเจ้าไม่ได้หรอก เพราะข้าไม่ใช่ตัวแทนแห่งพระองค์” เสียงของชายในชุดคลุมดำผู้นั้นแหบพร่า ตาสีน้ำตาลกร้านโลกจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลอ่อนวัย หน้ายาวเหี่ยวย่นเผชิญหน้ายาวเกลี้ยงเกลา และสิ่งที่หลุดรอดออกมาจากริมฝีปากภายใต้หนวดสีน้ำตาลนั้นคือ “ขอพระองค์ทรงเมตตาดวงวิญญาณของ ‘เรา’ ด้วยเถิด” คำพูดนั้นทำให้ความกลัวแลบแล่นเข้าตัดขั้วหัวใจของแฮร์วูล์ฟ ความเย็นยะเยือกสะท้านเข้าไปถึงในอก จนสองขาเขาหมดเรี่ยวแรง พาร่างล้มพับลง และเก้าอี้บุนวมแดงตัวเดิมก็เข้ามารับร่างของเขาไว้ ราวกับว่าเขาไม่อาจไปไหนได้ไกลจากเก้าอี้ตัวนี้เลย เขารู้แล้วว่าชายในชุดคลุมดำคนนั้นเป็นใคร เขารู้ รู้แล้วจริงๆ! ทว่าสิ่งที่รู้นั้นกลับทำให้เขายิ่งหวาดกลัว จนต้องจดริมฝีปากสั่นเทากับมือข้างที่กำไม้กางเขนแน่นเสียจนชุ่มเหงื่อ ชายหนุ่มประสานสองมือเข้าด้วยกัน ตั้งใจจะสวดมนต์อีกครั้ง ทว่าสัมผัสแห่งกางเขนนั้นเปลี่ยนไป น้ำหนักเงินแท้เบาหวิวกลายเป็นหนักอึ้ง โลหะที่เคยดูดซึมไออุ่นจากร่างกายมาบัดนี้กลับเย็นเยียบ ความเรียบรื่นบางเฉียบแปรผันเป็นด้ามหนาโกร่งใหญ่ปลายกลวงมน และเมื่อชายหนุ่มก้มลงมองจึงได้เห็นว่าสิ่งที่อยู่ในมือเขาไม่ใช่ไม้กางเขนสัญลักษณ์แห่งพระคริสต์อีกต่อไป หากแต่เป็นปืนวอลเธอร์ .22 กึ่งอัตโนมัติ ฉับพลันแฮร์วูล์ฟรู้สึกเสมือนมีน้ำอุ่นๆไหลรินลงมาที่ข้างแก้ม เขาค่อยๆยกมือออกปาดดู และสิ่งที่ไหลเยิ้มเปื้อนฝ่ามือของเขาคือโลหิตแดงฉาน เมื่อเขามองตรงไปยังร่างในชุดคลุมดำที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า ชายวัยกลางคนผู้นั้นก็มีเลือดไหลเป็นทางที่ข้างแก้มขวา เวลานั้นเองที่แฮร์วูล์ฟเห็นได้อย่างถนัดตาว่าเลือดของชายลึกลับได้ไหลออกมาจากบาดแผลเล็กๆที่ขมับขวา ขนาดกระสุนประมาณ .22 พอดี! ปัง! เสียงบานประตูถูกกระแทกอย่างแรงจากทางด้านนอก แฮร์วูล์ฟสะดุ้งด้วยความตกใจสุดขีด และพร้อมๆกันนั้นเขารู้สึกว่าตัวเองมิได้นั่งอยู่บนเก้าอี้นวมอีกต่อไปแล้ว ปัง ! ประตูถูกกระแทกเป็นครั้งที่สอง เป็นเวลาที่แฮร์วูล์ฟเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังยืนอยู่กลางห้อง เสื้อผ้าของเขาดูแปลกตา เขาไม่ได้สวมเครื่องแบบสีน้ำตาลแห่งผู้นำพรรคอีกต่อไปแล้ว แต่กลับเป็นชุดคลุมยาวสีดำคาดสายรัดเอว มีผ้าคลุมปกปิดศีรษะและดวงหน้าเสียกว่าครึ่ง ธารโลหิต ยังคงไหลปรี่ลงมาเป็นสายบนแก้มขวา ทว่าเขากลับรู้สึกตึงแน่นที่หน้าผากและศีรษะด้านซ้าย เมื่อวางมือลงตรงจุดนั้นก็สัมผัสกับความขรุขระของผิวหนังอันเป็นรอยแผลเก่าที่น่าจะอยู่ติดตัวเขามากว่าขวบปี และหากเขาสามารถมองเห็นเงาของตนในกระจกแล้วละก็ คงจะเห็นเปลวเพลิงอเวจีลุกไหม้อยู่ในดวงตา มันโหมกระพือโชติช่วงราวกับจะบอกว่าไม่ว่าเขาจะหนีมันอย่างไรก็ไม่มีวันหนีพ้น ปัง! บานประตูที่ลงดานไว้แน่นหนาหลุดผลัวะออก เหล่าชายฉกรรจ์ในเครื่องแบบทหารสีเทากรูกันเข้ามาภายในห้อง พวกนั้นสวมหมวกนิรภัยเหล็กกล้าและรองเท้าคอมแบตหุ้มแค่ครึ่งแข้ง หลายนายมองไม่เห็น ไม่นำพาว่ามีเขาอยู่ตรงนั้นด้วย และอีกหลายนายวิ่งทะลุผ่านร่างของเขาไปราวกับเขาไม่มีกายหยาบ แต่ทุกนายกลับหยุดยืนชะงักงันอยู่หน้าเก้าอี้บุนวมแดงในมุมมืด สีหน้าตื่นตะลึงของพวกเขาชวนให้แฮร์วูล์ฟลากสายตากลับไปมองยังเก้าอี้นวมที่เคยนั่งอยู่แต่เดิม สิ่งที่อยู่บนเก้าอี้ตัวนั้นคือร่างอันแข็งเกร็งซีดเผือดของชายวัยกลางคนในเครื่องแบบผู้นำพรรคนาซี กระเป๋าซ้ายติดกางเขนเยอรมันค.ศ.1914 ไว้หนวดเป็นแนวเฉพาะตรงกลางขนานกับริมฝีปากบน หน้าผากและศีรษะซีกซ้ายมีรอยแผลเป็นอันเกิดจากไฟลวก ส่วนที่ขมับขวามีแผลเล็กๆแต่เจาะกะโหลกลึกเป็นรู พร้อมคราบเลือดไหลย้อยจากบาดแผลลงมาถึงข้างแก้ม ในมือขวาของเขากุมปืนวอลเธอร์แน่น จากนั้นเสียงของทหารสัมพันธมิตรก็กู่ร้องกึกก้องขึ้นว่า “ฮิตเลอร์ตายแล้ว ! ” Adolf Hitler กระทำอัตวินิบาตกรรมในปี ค.ศ. 1945 ในหลุมหลบภัยที่กรุงเบอร์ลิน หลังจากที่อยู่ในตำแหน่งประธานาธิบดีเยอรมันรวมทั้งสิ้น 12 ปี เขาเป็นมังสะวิรัติแต่กลับฆ่าล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์ถึง 11 ล้านคน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวยิว ----------------------------------------------------------------------------------------- สำหรับเรื่องนี้เราคิดนานมากกว่าจะกล้าเอามาลง เพราะคิดว่าอาจจะมีเนื้อหาที่กระทบกับความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนของคนในสังคม แต่เราอีกใจก็คิดว่าถ้าเราเก็บไว้คนเดียวจะไม่มีทางรู้เลยว่าสังคมยอมรับได้หรือเปล่า ในเมื่อเราตัดสินใจเอามาลง เราเองก็น้อมรับทุกความเห็นค่ะ ----------------------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : โกมุท เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 18:52:11

ความคิดเห็นที่ 3 สำหรับเรา... เราคิดว่ามันอ่านยากค่ะ หรือไม่ใช่แนวที่เราชอบมั้ง ดูเครียด ๆ ไปหน่อย แต่เราชอบเรื่อง "อวัยวะสำคัญ"มากกว่าค่ะ ^^ จากคุณ : หม่ามี๊ของเด็กๆ (หม่ามี๊ของเด็กๆ) เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 00:15:57

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นการนำเสนอที่แปลกดีค่ะ สำนวนดีเลย เพียงแต่ไม่ถนัดเรื่องทางศาสนา ก็เลยไม่รู้ว่าควรจะตีความเรื่องนี้อย่างไร ไม่คิดว่าอาณาจักร Reich ควรจะแทนด้วย ซ์ นะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 00:18:44

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณที่เอามาลงครับ ผมชอบ^^... บ้งเอิญเหลือเกินว่าเพิ่งได้ดูหนังเกี่ยวกับวาระสุดท้ายของ Adolf  Hitler จำชื่อเรื่องไม่ได้ แต่ตอนต้นเรื่องมีผู้หญิงหลายๆคนมาสมัครเป็นเสขาของ Hitler น่าคิดดีสหรับผม :) จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 06:29:15

ความคิดเห็นที่ 6 คุณหม่ามี๊ของเด็กๆ  - อ่านยากจริงๆค่ะ แต่ก็ขอบคุณมากนะคะที่ตามมาอ่าน เอาไว้จะลงเรื่องตลกร้ายอย่างอวัยวะสำคัญให้อ่านอีกค่ะ คือว่าเราเป็นคนเขียนหลากแนวน่ะค่ะ เขียนได้หมดยกเว้นปรัชญาเหอๆ คุณ scottie - ขอบคุณค่ะ เอาไว้จะลองหาข้อมูลดูอีกทีว่าอาณาจักรนี้ใช้ ท์ หรือ ซ์ ค่ะ ถ้ารู้จักเพื่อนที่เป็นคริสเตียนลองชวนมาอ่านดูนะคะ อยากรู้ว่าคริสเตียนยอมรับการนำเสนอแบบนี้ได้หรือเปล่า แต่ถ้าเป็นสนพ.เขาปฏิเสธไว้ก่อนเพราะเขารู้สึกว่าเป็นเรื่องบอบบางขี้เกียจให้ปัญหาเกิดแล้วมาตามแก้ ส่วนตัวเราเคยเรียนโรงเรียนคริสต์ค่ะ ฟังเทศน์ก็บ่อย เราว่าเรื่องคนบาปนี่ถ้าฮอลิวูดส์ทำอาจไม่โดนประณามเพราะมีหลายเรื่องที่ฮอลิวูดส์เอาเหตุการณ์จากพระคัมภีร์มาจับกับปัจจุบัน บางทีก็ดัดแปลงจนรับไม่ได้ แต่คนก็ยังดูกัน อย่างเรื่องอะไรไม่รู้ที่จูดัสผูกคอตายแล้วกลายเป็นต้นตระกูลแวมไพร์ เรารับไม่ได้เพราะจูดัสไม่ได้ผูกคอตายอ่ะค่ะ คุณ GTW - ขอบคุณที่ชอบค่ะ เราไม่เคยดูหนังเรื่องนั้นหรอกค่ะ แต่ฟังดูแล้วก็น่าเชื่อนะคะว่าเขามีอะไรบางอย่างในตัวที่ดึงดูดคน หรือไม่บางทีอาชีพเลขาอาจจะเป็นที่น่าสนใจของสาวสมัยนั้น เหอๆ ไอ้ที่ว่าน่าคิดนี่ประเด็นสาวๆมาสมัครเลขาหรือประเด็นในเรืองสั้นที่ว่าฮิตเลอร์เชื่อว่าตัวเองได้รับพรพิเศษคะ จากคุณ : โกมุท เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 09:57:44

ความคิดเห็นที่ 7 แล้วจะติดตามรออ่านนะคะ อ้อ ! เราสงสัยอย่างนึง ทำไมคุณเขียนเก่งจัง เราเคยพยายามลองเขียนแล้ว ชอบแนวนิยายวัยรุ่น แต่เขียนทีไรมันก็ตัน เขียนไม่จบ กระท่อนกระแท่นตลอด อยากได้เคล็ดลับจากคุณบ้างค่ะ จากคุณ : หม่ามี๊ของเด็กๆ (หม่ามี๊ของเด็กๆ) เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 22:29:32

ความคิดเห็นที่ 8 ง่า คุณหม่ามี๊ของเด็กๆคะ เราคงไม่ถึงขั้นที่เรียกว่าเก่งหรอกค่ะ ความจริงต้องปรับปรุวเยอะเลย อย่างเรื่องนี้เราก็รู้ตัวนะว่าธีมไม่ชัด แต่ด้วยปัญญาอันน้อยนิดก็ไม่รู้ว่าจะแก้ไขยังไงให้ธีมชัดขึ้นน่ะค่ะ เคล็ดลับนี่เราไม่มีอะไรเลยอ่ะค่ะ มีอย่างเดียวที่ทำคือพยายามเสาะหาว่าใครที่ติเก่งๆ แล้วก็ส่งเรื่องให้เขาอ่าน เขาไม่อ่านก็อ้อนวอนให้เขาอ่าน แล้วเขาก็จะติมาอ่ะค่ะ แล้วเราก็ค่อยๆปรับค่ะ เคล็ดลับอย่างอื่นก็คิดไม่ออกแล้วค่ะ จากคุณ : โกมุท เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 15:55:09