ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 12 พังทลาย และ บางสิ่งที่..... การสอบตกตัวคณะก็มีข้อดีบางอย่างที่ตามมาพอสมควรอย่างแรกคือไม่ต้องกดดันให้ตัวเองจบให้ได้ใน 4 ปีและมีเวลาไปหาทางกู้เกรดที่แย่ลงอย่างไม่ต้องไปกังวลเรื่องเวลา เพราะมันทำให้ผมนอกจากมีเวลาพอควรในการที่จะไปกับสาวที่ผมคิดจะไปลองจีบเพื่อหาใครซักคนที่ทำให้รู้สึกว่าพร้อมจะเสี่ยงอีกซักครั้งและได้เจอเพื่อนใหม่มากมายในการเรียนตัวอิสระที่มหาวิทยาลัยมีให้เลือก แต่ใช่ว่าผมได้ฉายานี้มาแล้วจะหยุดเพราะที่ทำก็คือหาคนคุยไปเรื่อยๆไปดูแลเทคแคร์ไปเรื่อยแต่ก็ไม่มีใครที่ใช่ จนมีบางเรื่องที่เหมือนเพื่อนเริ่มจะเทสผมบางอย่างเพราะเพื่อนในกลุ่มของน้องสาวคนหนึ่งอยู่ๆก็ให้ผมไปส่งที่ห้องแล้วก็บอกให้รอไปส่งเรียนด้วยจะนอนซัก 2 ชั่วโมงคุณเธอก็นอนในชุดนักศึกษาอยู่อย่างนั้นประมานชั่วโมงผมก็ไม่ทำอะไรนอกจากเดินไปเดินมาในห้องนั้นหละจนเพื่อนอีกคนมาผมถึงได้กลับ ไม่ใช่เพื่อนไม่สวยหรือไม่น่าสนใจนะครับแต่ผมคิดว่าเพื่อนคือเพื่อนถ้าเราข้ามคำว่าเพื่อนมันคงไม่ดี การใช่ชีวิตมี 2 เรื่องที่ยังคงอยู่คือโทรหากุ้งทุกวันศุกร์ และ บางครั่งก็ยังฝันถึงทิพย์เหมือนเดิมแต่จะบอกว่าผมเริ่มไม่อยากฝันถึงมากขึ้นเรื่อยๆเพราะยิ่งฝันมันดีมากเท่าไหร่เมื่อพบกับความจริงมันยิ่งโหดร้ายกับตัวผมเท่านั้นเพราะเมื่อตื่นแล้วก็ไม่เคยที่จะไม่ร้องไห้สักครั้ง และบางวันที่เจอทิพย์กับแฟนไปกันผมได้แต่ตะโกนในห้องตัวเองโดยเอาหมอนอุดปากตัวเองแทบจะทุกครั้งเพราะเมื่อไปพบกับเพื่อนผมต้องทำทุกอย่างเหมือนเดิมแล้วพอใครถามว่าโกรธอะไรทิพย์ผมก็บอกปัดไปว่าไม่รู้เขาไม่ยอมคุยด้วย เรื่องที่พอจะทำให้ฮาในการใช้ชีวิตช่วงนั้นก็มีเพียงการที่ไปนั่งอ่านบอร์ดที่ทางมหาวิทยาลัยจัดมาเพื่อให้นักศึกษาสอบถามและเสนอแนะความคิดเห็นเข้ามาแต่ส่วนมากจะเป็นการระบายอารมณ์บางเรื่องก็บอกรักหรือมีมาบ่นว่าน้องคนนี้น่ารักจัง แต่ที่ทำให้รู้สึกฮาที่สุดก็เป็นเรื่องน้องและเพื่อนสายอื่นที่ไม่ใช่สายวิทยาศาสตร์บ่นสาย วิทยาศาสตร์ว่าทำไมต้องมาต้มกบด้วยเพราะสายวิทยาศาสตร์ที่เกี่ยวกับสุขภาพหรือชีวะต้องมีการจับแมงสาปขุดไส้เดือนต้มกบเอากระดูกมาต่อแล้วการต้มกบเป็นอะไรที่เหม็นมากเพราะต้องทำในห้องพักตัวเอง ซึ่งจริงๆสมัยผมปี 1ก็ทำ ต้มรวมกับเพื่อนสามตัวแล้วกบที่ผมต่อมันออกมาทำท่าชูสองนิ้ว เรื่องต้มกบเป็นประเด็นเกือบ 2 อาทิตย์ในบอร์ดนั้นเพราะมีพวกคณะแพทย์เขียนร่วมด้วยเลยยาวเพราะถ้าไม่เอากบมาทดลองก็ไม่สามารถเรียนกายวิภาคภายในได้และถ้ากลุ่มที่โวยไปดูพวกผมเรียนทำลายระบบประสาทกบสดๆก่อนผ่าเพื่อเรียนงานคงจะยาว เข้าช่วงสอบก็ทำเหมือนๆเดิมคือไปอ่านหนังสือที่ห้องชิวเพราะเรียนตัวใกล้เคียงกันอยู่หรือไม่ก็ไปกับกลุ่มหาที่อ่านกันไม่ก็ไปอ่านหนังสือคนเดียวชีวิตเหมือนอยู่ไปวันๆหมุนไปเรื่อยๆและวันหนึ่งประมาน2อาทิตย์ก่อนไปงานมิตติ้งเมเจอร์ผมก็ได้ข่าวหนึ่งมาจากกุ้งว่า “ตอนนี้กุ้งเลิกกับเขาได้ซักพักแล้วนะเพราะเพื่อนผมคนนั้นเลิกเจ้าชู้ไม่ได้” “อือไม่เป็นไรหรอกแล้วเราก็จะโทรมาคุยกับเพื่อนเหมือนเดิม”ผมรีบพูดตัดบทออกไป ที่ผมพูดไปนั้นบางคนอาจคิดว่าผมแก้แค้นที่เขาบอกว่าคิดกับผมแค่เพื่อนแต่ไม่ใช่หรอกครับเพราะผมรู้สึกกับเขาแบบเพื่อนแล้วจริงๆเพราะมันไม่ได้ทำให้ผมดีใจเลยแม้แต่น้อยแต่มันทำใหผมกลับยิ่งเศร้าเข้าไปใหญ่เพราะหวังว่าเขาจะมีความสุขกับคนที่เขาเฝ้าหวังจะคบกันมานานแต่กลับไปไม่ได้ไกล ความคิดนี้มันก็ตกค้างในหัวผมเป็นอาทิตย์เพราะที่ผ่านมาผมคิดว่าอย่างน้อยคนที่ผมหวังดีคนหนึ่งก็สมหวังแต่มันไม่เป็นอย่างนั้นแล้วคนที่ผมรักมากแล้วอยู่ไม่ได้ไกลจากผมมากกลับไม่มีทางเลยที่ผมจะได้คบด้วยและที่ได้ข่าวแฟนทิพย์ก็ไม่ได้เป็นคนดีนักมันยุ่งอยู่ในหัวผมจนทนไม่ได้ วันไปมิตติ้งตอนแรกก็สนุกสนานไปตามเรื่องราวจนกระทั่งผมเริ่มเมาเพราะอยากเมาไม่รู้จะทำอะไรมากกว่านั้น จนถึงระดับหนึ่งผมร้องไห้พร้อมกับหัวเราะเหมือนคนบ้าเพราะผมเสียใจกับทั่ง 2 เรื่องและสมน้ำหน้าตัวเองจนแทบอยากตายแต่จนเพื่อนปีเดียวกันต้องมานั่งเฝ้าไว้แต่สิ่งที่หลุดจากปากผมไม่ได้หลุดเรื่องทิพย์ออกไปแม้แต่นิดเดียวเพราะผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมเสียใจเรื่องนี้ด้วยแต่ในความจำอันเลือนลางขณะนั้นคือทิพย์กลับมองผมด้วยอารมณ์โกรธแล้วก็ร้องไห้ แต่ที่ผมเจอตอนเช้าคือเพื่อนบ่นเพราะต้องเฝ้าผมแล้วก็ไปถ่ายรูปเล่นกันที่ออบหลวงเป็นสถานที่สวยมากเป็นเหมือนแม่น้ำแต่ต้นนน้ำจะแทรกผ่านหน้าผาที่มาประชิดกัน มีเรื่องของรูปวาดโบราณบนผนังด้วยแต่ที่แน่มันก็ไม่น่าสนเท่ากับผมมีรูปที่ถ่ายกับทิพย์ในจำนวนเพื่อนน้อยที่สุดและใกล้ที่สุดและเป็นรูปแรกที่ถ่ายกัน หลังจากวันนั้นก็เหมือนเพื่อนๆจะดูสนิทกับผมมากขึ้นเพราะอะไรก็ไม่แน่ใจพอกลับมาก็มีงานเปิดหอมหาวิทยาลัยอีกคราวนี้ก็ไปนั่งเปิดห้องชิวเล่นนั่งกินในนั้นทั้งวันเพราะผมอยู่หอนอกเลยไม่มีงานเปิดมาเที่ยวเจอเพื่อนแก้เหงากันไปจนแฟนเท่งพาเพื่อนมาน่ารักมากเป็นเด็กมหาวิทยาลัยพายัพที่อยู่ใกล้ๆกันก็จีบไปตามเรื่องจนใหม่แซว “จะเปลี่ยนเป็น 4 ปี 16 คณะ 2 มหาลัยเหรอแก” สุดท้ายก็ได้เบอร์เพจมาก็เพจไปอยู่ได้ 2 หรือ 3 ครั้งแต่กลับทำให้นึกถึงเบอร์เพจอีกเบอร์หนึ่งที่ผมไม่ได้ใช้มันเป็นเวลานานแต่ก็ยังจำมันได้อยู่ก็เลยคิดว่าผมกำลังทำอะไรแค่ทิพย์ไปมีคนอื่นแล้วผมต้องเอาบ้างตลอดเหรอ ก็เลยไม่ทำอะไรต่อจากเพจสุดท้ายที่เพจเพลงไป แต่ที่ทำให้รู้สึกมันไม่ได้มีแค่เรื่องเพจหรือเรื่องตอนมิตติ้งเมเจอร์เท่านั้นหรอกครับที่ทำให้ผมรู้สึก เพราะมีครั้งหนึ่งที่ผมขับมอเตอร์ไซด์ล้มเพราะขับตามหลังรถ 4  ล้อแดงแล้วเขาเบรคกระทันหันทำให้ผมชนท้ายรถจนมีแผลถลอกไปทั้งเข่าพอไปทำแผลแล้วไปเจอเพื่อนๆต่อก็ได้เห็นคนที่ดูห่วงผมมากแต่ไม่กล้าเข้ามาดูแลผมก็คือทิพย์หนะแหละมันเลยยิ่งทำให้ผมไม่แน่ใจว่าเขาไม่เหลือความรู้สึกกับผมแล้วจริงๆหรือ ทำให้คิดได้ว่าใครคิดยังไงผมไม่รู้จะว่าผมโง่คิดไปเองก็ได้แต่ที่แน่ๆผมขอเชื่อความรู้สึกของผมอีกซักครั้งเพราะผมว่าคงไม่เสียหายอะไรที่จะทำ แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 54 00:00:39 จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 21:45:13

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 13 อุบัติเหตุ ปี 2542 หลังจากการจีบสาวต่างมหาวิทยาลัยคนนั้นผมก็ไม่ได้คิดจะเริ่มมีความสัมพันธ์กับใครแบบแฟนอีกเพราะผมเริ่มที่จะไม่อยากไปทำอะไรให้ดูเหมือนไม่ดีอีกแม้เรื่องที่ทิพย์ไปคบกับคนอื่นจะทำให้รู้สึกแย่เหมือนเดิมแต่ก็มีสังหรณ์บางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกว่าความรู้สึกที่ทิพย์มีให้ผมมันยังคงอยู่ ก็มีบ้างที่แฟนเท่งมาแซวว่าไม่เพจหาแล้วหรือผมก็ได้แค่ยิ้มแต่ก็แปลกที่เท่งเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างเพราะเท่งพูดออกมาว่า “เบอร์สาวคนนั้นแต้คงนึกไม่ออกแล้วมั้ง แต่เบอร์เพจทิพย์คงต้องถามมันเพราะคงเป็นคนแรกที่ตอบได้” และแล้วเวลาก็กลับมาสู่ช่วงการสอบมหาโหดอีกครั้งเพราะการเรียนในเทอมนี้เป็นการเรียนในคณะแพทย์ทำให้หลายๆอย่างออกจะต้องผิดไม่ได้หรือได้น้อยสุดเพราะมีตั้งแต่การสอบเรื่องการทดลองแบบจับเวลา โดยที่ให้นักศึกษาไปนั่งตามโต๊ะแล้วเขียนคำตอบในสิ่งที่เห็นตรงหน้าแล้ววนไปตามโต๊ะเรื่อยๆจนหมดห้อง ในการสอบมีเรื่องขำเพราะเพื่อนออกมาเล่าว่าไปนั่งที่จุดพักแล้วมีลูกศรชี้ให้ไปทางซ้ายต่อแต่เพื่อนเห็นลูกศรชี้ที่ปลั๊กไฟก็เขียนบอกไปในข้อสอบว่าปลั๊คไฟมีไว้เสียบกว่าจะนึกได้เกือบลบแทบไม่ทัน พอสอบเสร็จก็กลับบ้านเลยครับเพราะรู้สึกเหมือนเป็นเทอมที่ยาวนานที่สุดสำหรับผมและมีเรื่องที่ไม่อยากจำมากมายเกี่ยวกับมัน กลับมาถึงบ้านพ่อก็ไม่ว่าอะไรเพราะอีกเกือบเดือนถึงจะเปิดแต่ที่พ่อเบื่อมากๆคงจะเป็นเพื่อนบ้านด้านหลัง เพราะบ้านผมเป็นตึกแถวแล้วมีกันสาดเทน้ำออกแล้วบ้านข้างหลังก็มีต้นไม้เยอะใบไม้เลยไปอุดรางน้ำของบ้านผมทำให้พอฝนตกแรงๆน้ำจะไหลไปทางบ้านเขาพ่อทนบ่นไม่ไหวตอนแรกจะให้ผมไปล้างรางน้ำแต่ผมไปไม่ได้เพราะผมกลัวความสูงถ้าเป็นบันไดที่ไม่ถูกยึดหรือที่สูงไม่มีทางกันจะไม่สามารถเข้าไปใกล้ได้ พ่อผมจึงต้องขึ้นไปล้างเองผมก็นั่งอยู่ห่างๆเพราะเป็นห่วงแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้และพ่อเคยเป็นช่างก่อสร้างมาก่อนเลยรู้ตำแหน่งเหยียบได้ไม่ได้บนหลังคาหลังจากที่ล้างหมดเสร็จพ่อก็ลุกขึ้นมา “ป้าเดินระวันนะเดี๋ยวตกลงมานะ”ผมพูดดักไว้เพราะเป็นห่วง แต่พ่อผมเกิดหน้ามืดเหยียบพลาดตรงแผ่นหลังคาตกลงมาจากหลังคาผมรีบวิ่งลงไปดูพ่อๆผมพอที่จะพยุงตัวขึ้นนั่งได้แต่เจ็บหลังมากและลุกไม่ไหวเพราะขาไม่ค่อยมีแรงจึงต้องให้พี่ชายและแม่เอาตัวขึ้นแท็กซี่ไปโรงพยาบาลด่วนส่วนผมต้องไปทำงานแทนพ่อในวันนั้น หลังจากไปทำงานก็ไปหาพ่อที่โรงพยาบาลหมอก็บอกว่าพ่อกระดูกหลังทรุดแต่ยังโชคดีที่ไม่กดทับเส้นประสาทหลังจากนั้นก็เลยต้องไปทำงานสลับกับพี่ชายอยู่ประมาน 1 เดือนพ่อก็ไล่ให้กลับไปเรียนทั้งๆที่เป็นห่วงอยู่แต่ก็ต้องไป ถึงมหาวิทยาลัยก็เป็นห่วงอยู่แต่ซักพักพ่อก็ออกจากโรงพยาบาลมาอยู่บ้านพ่อผมโมโหมากเพราะพ่อยังไม่หายเจ็บแต่หมอบอกให้กลับเพราะหมอบอกเกรงใจประกันไม่รู้จะเขียนอะไรให้นอนโรงพยาบาลต่อได้ยินอย่างนั้นแทบจะกลับไปด่าหมอที่โรงพยาบาล กลับมาก็เลยตั้งหน้าตั้งตาเรียนลูกเดียวเพื่อให้จบแต่การเรียนก็ฝืดเพราะเกรดไม่ค่อยดีซัมเมอร์ก็ต้องเรียนแต่ตัวที่เป็นตัวดึงเกรดให้ขึ้นและตัวที่มาเก็บได้ง่ายในช่วงนี้อย่างคณิต 2 เพราะมีแต่เมเจอร์ตัวเองที่เรียนและอาจารย์ไม่เขี้ยวนักวิชาเลือกที่เลือกเรียนก็คือแมรี่เอจ คือการเรียนเกี่ยวกับการใช้ชีวิตคู่เพื่อนบอกสนุกและเกรดได้ง่ายดี ลงทะเบียนไปทั้ง 2 ตัวโดยคิดอย่างสุกสนานเพราะวิชาทั้ง 2 สองสนุกจริงๆแต่ที่ดูจะถนัดก็จะเป็นคณิต 2 เพราะเป็นคณิตศาสตร์แนวประยุกต์ และรู้สึกสนุกกับมันมากเรียนได้สบายๆส่วนแมรี่เอจก็เป็นอะไรที่ฮาเพราะเรื่องเกี่ยวกับความรักและเรื่องเกี่ยวกับความพร้อมในการใช้ชีวิตคู่การเลือกคนที่เหมาะสมการเปรียบเทียบคนกับสัตว์ คืออย่างผู้ชายถ้าคิดจะมีแฟนเป็นผู้หญิงให้หัดเลี้ยงปลาทองเพราะผู้หญิงปากจะขมุบขมิบไปเรื่อยแล้วก็จะอ้วนขึ้นเรื่อยๆ ส่วนผู้หญิงถ้าจะมีแฟนเป็นชายให้ลองเลี้ยงหมาดูก่อนเพราะผู้ชายก็เหมือนหมาที่ตอนแรกๆก็น่ารักดีพอโตก็ออกตลอนๆ ไปทั่วสร้างปัญหาให้เจ้าของปวดหัวแต่ไม่ว่ายังไงมันก็กลับมาหาเจ้าของมันคนเดียว เรียนก็โอเคนะแต่พอสอบรอบแรกนี่สิปวดหัวเพราะแมรี่เอจไม่ได้ให้สอบโดยตรงแต่ให้ไปทำรายงานนำเสนอแล้วบังเอิญกลุ่มผมก็มีพี่ที่หัวครีเอทีฟมากจนเพื่อนตามไม่ทันให้จัดเหมือนรายการโชว์แล้วเขาเป็นพิธีกรให้ผมกับเพื่อนอีก 2 คนแสดงผลจากแบบสอบถามแต่บังเอิญฝ่ายข้อมูลไม่ค่อยแน่นเลยกลายเป็นว่าคุยแต่พรีเซนต์ผลทดสอบมากกว่า ก็เลยกลายเป็นแมรี่เอจเป็นตัวฉุดเพราะได้ C แต่คณิต 2 อาจารย์จะให้ A ผมกับเพื่อนอีกคนแต่อาจารย์บอกถ้ามี A ก็จะมี F ผมจะยอมลดเกรดได้ไหมผมก็เดือดร้อนนะแต่ก็เข้าใจดีว่าถ้า F คือเรียนใหม่และเกรดจะฉุดลงเยอะเลยตอบตกลงอาจารย์ไปสรุปตัวหลักที่หลบมาเรียนได้ B เป็นตัวดึงเกรดขึ้นแทน ตลอดการเรียนซัมเมอร์ผมไม่ได้เจอกับทิพย์เลยแต่ก็โอเคกับมันเพราะทิพย์มีแฟนอยู่แล้วก็ถ้าไปอยู่กับพ่อหรือไม่ผมคงไม่รู้สึกผิดและเสียใจมาก ช่วงต้นเทอมอาจารย์ที่แผนกได้ทดลองให้นักศึกษาใช้อินเตอร์เนตโดยจัดให้ทุกคนมีเมล์ส่วนตัวโดยไอดีเป็นรหัสนักศึกษาผมก็ไปลองใช้ดูก็สนุกดีเพราะด่าเล่นกันฮาๆสนุกสนานอีกทั้งคอมพิวเตอร์เป็นเรื่องใหม่สมัยนั้นทางคณะได้งบมาเลยทำห้องคอมที่คณะและหอคณะเพื่อให้นักศึกษาได้เข้าถึง พอสอบเสร็จพ่อก็บอกไม่ต้องรีบกลับก็ได้ตอนนี้ไม่มีปัญหาอะไรมากเพราะเริ่มแข็งแรงขึ้นมากแต่ไปไหนนั่งนานต้องใส่ตัวพยุง ผมก็เลยมีเวลาได้เตรียมย้ายเข้าหอคณะเพราะตกลงจะอยู่ห้องเดียวกับชิวและปิ๊กซึ่งตอนแรกนึกว่าจะเป็นแจวแต่ขานั้นแฮปปี้กับการอยู่หอนอกมากกว่า พอย้ายอะไรเสร็จก็เกือบหมดเดือนมีนาพอถึงวันที่ 30 มีนาก็เป็นวันเกิดทิพย์พอดีเลยส่งเมลทางคณะไปสุขสันต์วันเกิดทิพย์เพราะคิดว่าคงไม่เสียหายอะไรที่จะส่งไป แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 54 00:10:30 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 54 00:07:22 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 54 00:04:31 จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 21:45:43

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 14 รักคือ? ส่งเมล์เสร็จผมก็กับมากรุงเทพเพื่อที่จะไปร่วมรับน้องรถไฟอีกครั้งพ่อก็ดูมีอาการเรื่อยๆอย่างที่บอกทางโทรศัพท์แต่ห้ามยกของแม้แต่อุ้มเด็กยังไม่ได้เลยแต่จะบอกว่าจริงๆอุ้มไม่ได้อยู่แล้วเพราะเด็กร้องทุกทีไม่เข้าใจ มาพักช่วยงานที่บ้านได้ 2 วันก็ขึ้นมาพร้อมกับน้องในวันงานปีนี้ไม่เห็นทิพย์แต่อย่างใดการทำกิจกรมกับน้องสำหรับผมก็เลยลื่นไหลเป็นปกติ พอไปถึงเชียงใหม่ก็ให้น้องปี 2 เทคแคร์กันไปเพราะไงๆก็อยากให้ปี 2 สนิทมากกว่าอยู่แล้วพอมาถึงหอก็เจอพี่ที่เป็นประธานชมรมถ่ายภาพของคณะแกดักรออยู่ “แต้ชอบเล่นกล้องใช้ปล่าวอะนี่กล้องชมรม”แกมาถึงก็ยื่นกล้องให้ “พี่ขึ้นปี 4 ละไม่มีเวลาในการถ่ายให้น้องๆแล้วและพี่จำได้ว่าแกมาสมัครสมาชิกตอนปี1”พูดเสร็จแกก็สอนการใช้กล้องคร่าวๆแล้วก็จากไป สรุปมาถึงผมก็กลายเป็นประธานชมรมถ่ายภาพคณะไปซะแล้วคราวนี้การเป็นประธานชมรมก็ต้องลงทุนเอาเองกับค่าใช้จ่ายต่างๆเพราะชมรมไม่ได้มีงบมากมายอะไร งานของชมรมก็ง่ายๆถ่ายรูปน้องๆทำกิจกรรมแล้วเอามาขายให้น้อง ก็ถือว่าเป็นงานที่ถนัดอยู่ก็แค่เข้าไปในที่เขาเล่นกิจกรรมแล้วถ่ายมุมหลุดๆบ้างมุมแปลกๆของน้องๆแม้โดยมากจะขาดทุนแต่ก็สนุก การที่ได้อยู่ชมรมถ่ายภาพก็ดีอีกอย่างคือได้ทำให้คนอื่นมีรอยยิ้มเลยทำให้รู้สึกได้ว่ายังมีคนมีความสุขเพราะผมเป็นคนทำมัน ปีนี้ผมลองเดินขึ้นดอยสุเทพไปเวียนเทียนวันวิสาขะบูชาคนเดียวก็สนุกไปอีกแบบเพราะสิ่งที่ได้เห็นหลังเวียนก็คือบรรยากาศเมืองเชียงใหม่กลางคืนแม้ว่าจริงๆเอารถขึ้นได้แต่คนอื่นก็ไม่แนะนำเพราะขับยาก(วันพระเท่านั้นที่เปิดหลัง 1 ทุ่ม) ทิพย์มาร่วมงานกิจกรรมบ้างโดยจะมากับเกดตลอดเพราะทิพย์ย้ายมาหอคณะเหมือนกันโดยพักอยู่ห้องเดียวกับเกดตอนแรกก็ไม่คิดว่ามีอะไร แต่ที่มารู้หลังจากเปิดเรียนได้หนึ่งเดือนคือทิพย์เลิกกับแฟนแล้วทั้งงงและเครียดเพราะสงสัยว่าเกิดจากเมล์ที่ผมส่งไปหรือเปล่าหรือเพราะอะไรแต่ที่แน่ๆผมรู้สึกบอกไม่ถูกเกี่ยวกับเรื่องๆนี้ดีใจและเสียใจสับสนบอกไม่ถูกแน่นอนผมก็กลับไปรักษาระยะห่างของผมอีกครั้ง ชีวิตช่วงนี้สิ่งที่ทำในห้องเรียนก็คือฟังอาจารย์สอนแล้วนั่งมองทิพย์จากอีกฟากของห้องเพราะอยากจำทุกเวลาเท่าที่เหลือที่พอจะมีได้เพราะออกนอกห้องเรียนต้องต่างคนต่างอยู่ไม่อยากให้ไปทำชีวิตเขาพัง เรื่องของผมกับทิพย์ทีสังเกตเห็นคือทิพย์เข้ากับน้องที่เรียนด้วยดีมากๆแต่ก็ไม่ได้มีแค่วิชาเดียวหรอกที่ผมเรียนกับทิพย์ การเรียนถามว่ารู้เรื่องไหมรู้เรื่องนะแต่ถ้าช่วงไหนอาจารย์อธิบายไม่มีรูปหรืออะไรที่จำก็นั่งมองทิพย์ไปเรื่อย มีวิชาของตัวคณะแพทย์อีกตัวที่ดรอปไว้ปีแล้วคือไบโอเคมซึ่งเป็นแนวที่ไม่ถนัดเพราะผมเกลียดการท่องจำเป็นทุนเดิมอยู่แล้วอาจารย์เลยเรียกนักศึกษาที่ไม่ใช่ชั้นปี 2 ไปถามว่าจะทำรายงานเพิ่มไหมเพราะไม่อยากให้มาลงเรียนอีกรอบแน่นอนผมกับทิพย์โดนให้อยู่กลุ่มเดียวกัน ทิพย์ตั้งใจมากแต่ตอนนำเสนอผมก็ไม่รู้จะไปช่วยยังไงเพราะผมไม่ได้ร่วมทำด้วยเหมือนต่างคนต่างมีอะไรมากั้นระหว่างกันจนผมพูดอะไรไม่ออกและมันยิ่งรู้สึกกดดันมากขึ้นเรื่อยๆ นอกจากนั้นก็ต้อไปลงวิชาอื่นเพื่อดึงเกรดให้ตัวเองจบได้ในเวลาที่เหลือเพราะอย่างไรก็อยากใส่ชุดครุยพร้อมกับทิพย์เป็นอย่างน้อยเพราะถ้าแผนชีวิตของทิพย์ไม่เป็นเรื่องดีผมอาจจะขอเริ่มในตอนนั้นก็ได้ วิชาเลือกมีแต่ของคณะศึกษาซะส่วนใหญ่ทำให้ตอนนี้ผมเป็นเด็กคณะศึกษามากกว่าที่เป็นคณะเทคนิคการแพทย์แน่นอนก็มีคนมาให้คุยมากขึ้นแต่ก็อย่างที่ผมเริ่มมั่นใจนอกจากทิพย์ก็ไม่มีใครที่ทำให้ผมอยากไปไหนด้วยเกิน 2 อาทิตย์ ส่วนเรื่องกีฬาก็เปลี่ยนมาเล่นที่ตัวเองถนัดเพราะเคยเล่นบาสเกตบอลตั้งแต่มัธยมต้น และที่หอคณะก็มีสนามเลยได้เล่นแทบทุกวันเวลาไม่มีกิจกรรม ด้วยอาหารเหนือที่อร่อยมากและจะออกแนวหวานเกินไปทำให้ถึงเล่นกีฬาทุกวันก็ดูบวมขึ้นอีกเหตุหนึ่งคงจะเป็นเพราะเริ่มทานเหล้าบ่อยขึ้นมีเพื่อนมากออกสังคมมาก และก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมทะเลาะกับปิ๊กอีกครั้งเพราะไปเที่ยวกันแล้วให้ผมออกไปก่อนจนแทบหมดตัวเพราะเกินโควต้าไปเยอะแล้วไม่มีใครช่วยเพราะมีคนที่ผมคิดจะจีบไปด้วย จริงๆคนที่ผมจีบคนนี้เป๊นแฟนเพื่อนผมที่เป็นสาวหล่อแต่เพื่อนบอกว่าถ้าชอบจริงๆก็ไม่ว่าที่จะจีบเพราะเขาว่าผมก็เป็นคนดีแต่ถ้าจีบติดห้ามทิ้งแต่แน่นอนพอเริ่มระดับหนึ่งก็ดูเหมือนทำให้เขาทะเลาะกันผมก็เลยไม่ไปจีบต่อซึ่งผมเองไม่เข้าใจเพราะผมรู้สึกว่าชอบมากๆแต่ผมก็เริ่มมีความรู้สึกให้กับเขาจริงๆไม่ได้ ที่งงคงจะเป็นชิวเพื่อนผมที่เห็นผมไม่เคยเสียใจกับการจีบใครไม่ติดเพราะเพื่อนเริ่มสังเกตว่าไม่มีซักครั้งที่ผมมาบ่นว่าเสียใจ และก็มีคนที่สังเกตบางอย่างในตัวผมคือเกตที่สังเกตว่าเมื่อไหร่ที่ผมมีใครซักคนผมจะทำตัวดูดีแต่เวลาที่ไม่มีใครผมจะทำตัวดูแย่ไม่เหมือนกับคนอื่นทั่วไป ผมเลยเริ่มคิดว่าที่ผมทำไปตลอดเวลาที่ผ่านมาผมน่าจะเกิดจากผมชอบรอยยิ้มของคนอื่นมากกว่าเพราะผมเองคิดไม่ค่อยออกว่าผมมีเรื่องดีๆอะไรนอกจากการทานอาหารเลยอ้วนในเวลาที่ไม่มีใคร แต่ที่แน่ๆรู้สึกตัวเองเสียบุคลิกไปมากละกับความอ้วนนี้เลยเริ่มหาวิธีลดน้ำหนักด้วยตัวเอง วิธีลดก็ง่ายๆไม่ทานอะไรเลยหลัง 4 โมงเย็นทานอาหารเป็นปกติหากวันไหนเครียดมากๆก็พาน้องๆไปทานนมกันตอนเย็นโดยผมจะทานแค่นมเย็นแก้วเดียวเท่านั้นเพราะเวลาได้เห็นน้องๆสนุกกันผมก็ผ่อนคลายไปด้วย และในที่สุดผมก็ได้วิธีที่ไม่ต้องไปทำให้คนอื่นรู้สึกไม่ดีกับผมอีกจนน้องๆรู้สึกว่าผมเป็นพี่ที่ดีแต่จะบอกว่ามันไม่ดีต่อพ่อผมและสุขภาพกระเป๋าผมเลย หลังๆก็โดนคนอื่นหาว่าจะไปจีบน้องในชมรมบาสเก็ตบอลหรือเปล่าหรือเพราะน้องกลุ่มที่ไปประจำก็เป็นกลุ่มนี้ตลอดผมก็เลยพยายามเปลี่ยนน้องไปด้วยไม่เอาคนไปซ้ำบ่อย นอกจากนั้นตอนนี้ผมสบายขึ้นเพราะเพื่อนในเมเจอร์ไม่ต้องให้ผมมาตามอีกแล้วเพราะเรียนเหลื่อมกันและปัจจุบันมีการลงทะเบียนในคอมพิวเตอร์ทำให้ไม่ต้องไปขอลายเซ็นต์หรือติดต่ออาจารย์อีก แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 54 11:45:47 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 54 00:15:47 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 54 00:14:02 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 54 00:11:59 จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 21:46:17

ความคิดเห็นที่ 4 แก้แล้วต่อไปคงโพสช้าลงเพื่อให้การโพสมีประสิทธิภาพขึ้นครับขอโทษทุกคนด้วยครับหรือเลิกอ่านกันไปหมดแล้วหวา แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 54 11:47:03 จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 06:32:33