ความคิดเห็นที่ 1 12. เทวะแห่งปัญจยุทธ (ครึ่งหลัง) “เชิญท่านเลือกอาชา” บังสูรย์บอกขณะที่อนุญาตให้ทั้งสองไปเลือกม้าตามที่ทางเจ้าภาพจัดไว้ให้ ทุกคนรอบลานได้ยินต่างพากันให้ความสนใจ ไม่เว้นแม้แต่ทางเทพตะวันออกและเผ่าภูระ เพราะต่างรู้ว่าต่อจากนี้ไปจะได้เห็นการต่อสู้ที่นับว่าหาชมไม่ได้ง่ายๆ หากบุษบรรณกลับรู้สึกว่าตัวเธอไม่สามารถทนอยู่นั่งนิ่งๆ ได้ เธอลุกขึ้นจากที่ของตัวเอง และไม่ตอบคำถามบาลานว่าจะไปไหน นี่...การประลองจะเริ่มอยู่แล้วนะ? ท่านมือปราบเดินมาอยู่ด้านหลังของปะรำหันหลังให้ผู้คนและพยายามไม่สนใจเสียงกู่ร้องฮือฮาของคนที่อยู่ในสนาม ความจริงเธออยากจะก้าวเดินหนีออกไปจากทุ่งพยุอัสดรแต่ก็ไม่สามารถหักใจออกไปได้ จึงได้แต่เดินไปเดินมาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี จนกระทั่งหางตาของเธอเหลือบไปเห็นความเคลื่อนไหวจากผู้ที่ยืนอยู่เบื้องหลังพร้อมกับเสียงทักที่เธอพอจะเริ่มคุ้น “ข้าบอกแล้วว่ามันใช้ได้ดี จริงไหมขอรับ?” เมื่อบุษบรรณหันขวับไปตามต้นเสียง จึงเห็นอารมันยืนกอดอกมองเธออยู่ในระยะห่างประมาณหกเจ็ดก้าว เธอเหลือบตามองกริชของนักล่านกที่เข็มขัดตน มันดูเป็นเล่มเดียวกันที่อีกฝ่ายใช้เขวี้ยงไปปักอยู่หน้าศนิกะ ผิดแต่ว่ามันถูกย่อขนาดลงคล้ายถูกทำขึ้นมาเพื่อให้ผู้หญิงใช้โดยเฉพาะ รวมทั้งสีของปลอกหนังของอารมันเป็นสีดำส่วนของเธอเป็นสีน้ำตาลอมแดง หญิงสาวพยักหน้ารับ “ใช่...มันใช้ได้ดี” อารมันยิ้ม ท่าทางผ่อนคลายลงอย่างมากกว่าเมื่อครู่ที่อยู่ในสนาม เอามือทาบอกทำท่าคล้ายโล่งใจ จากนั้นชายนักรบแห่งเวนไตยก้าวหยุดตรงหน้าบุษบรรณ เสียงอึกทึกครึกโครมภายนอกคล้ายจะหยุดอยู่ชั่วขณะ “ข้ายินดีที่ท่านเห็นว่ามันมีประโยชน์ ท่านบุษบามินตราแห่งป้อมนักล่า” เขาเอ่ยนามฝ่ายตรงข้าม โดยไม่ได้ใช้ชื่อตำแหน่งเหมือนเคย “มันจะอยู่ปกป้องคุ้มครองท่านตลอดกาล” หลังจากนั้นอารมันผงกศีรษะนิดหนึ่ง ก่อนจะล่าถอยออกไปเพื่อกลับไปลงสนามปัญจยุทธ ทว่าทันใดนั้น “เดี๋ยวก่อน ท่านอารมัน!” เมื่อได้ยินหญิงสาวร้องเรียกให้หยุด ชายหนุ่มจึงยั้งฝีเท้าเอาไว้ รอจนบุษบรรณเดินตามมา “อาวุธนั้นไร้การคาดเดา ท่านอาจจะเก่งแต่ก็ไม่แน่ว่าไม่เสียทีภายใต้กำลังขวานแห่งผากระทิง แขนขาหลุดร่องแร่ง ข้าไม่อยากฝันร้าย ทางที่ดีท่านน่าจะยอมแพ้แต่เนิ่นๆ จะได้ไม่เจ็บตัวมากไปกว่านี้” อารมันขมวดคิ้ว ฟังทีแรกเหมือนไม่เข้าหู หากเมื่อพิจารณาดีๆ จะสัมผัสได้ถึงความห่วงใย “ยินดีอย่างยิ่งที่ได้รับคำอวยพรจากท่าน!” เขากล่าวสำทับ จากนั้นเมื่อหญิงสาวตระหนักว่าไม่มีทางที่จะหยุดยั้งการแข่งขันได้ เธอพลันยื่นสิ่งของอย่างหนึ่งแก่อารมัน “มันเป็นของที่ข้าจะให้ผู้ที่เป็นสหายเท่านั้น” นักรบจากเวนไตยนิ่งฟังในตอนแรกคล้ายไม่แน่ใจว่าตนได้ยินถูกแล้วหรือไม่ ก่อนจะกล่าวขออภัยและหยิบของชิ้นนั้นมาจากบุษบรรณ มันถูกม้วนไว้ในห่อผ้า รัดสายหนัง ค่อนข้างมีน้ำหนัก อารมันจึงขออนุญาตว่าจะแกะได้เลยหรือไม่? เธอพยักหน้า สิ่งของที่อยู่ในห่อผ้าสีเขียวอ่อนคล้ายสีของต้นหญ้าในทุ่งพยุอัสดร แท้จริงเป็นมีดสั้นยาวเท่าฝ่ามือของอารมัน คมกริบ ถนัดมือ ด้ามจับประดับด้วยลวดลายดอกไม้ใบไม้สีเงิน อารมันเห็นเข้าถึงกับชะงัก และหากว่าไม่มีหน้ากากพญาครุฑปิดบังไว้ บุษบรรณคงจะได้เห็นดวงตาที่กำลังฉายแววพิศวงแกมอัศจรรย์ใจ บุษบรรณเข้าใจท่าทีนิ่งอึ้งของฝ่ายตรงข้ามไปอีกอย่างหนึ่ง “มันไม่ใช่ของมีค่ามากนักหรอกนะ” หากเทียบกับกริชเวนไตยของท่าน เธอคิดแต่ไม่ได้พูด อารมันกลับย้อนถาม “มีดสั้นนี่เป็นของท่านหรือขอรับ?” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 22:37:36

ความคิดเห็นที่ 2 เธอผงกศีรษะ “มันอาจจะไม่สวยงามนัก เพราะช่างโลหะที่มีฝีมือในป้อมมีจำนวนจำกัดไม่เหมือนบนผาสูง” อารมันอยากจะบอกว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น ครู่หนึ่งสีหน้าของเทพเวนไตยกลับแสดงความวิตกกังวลออกมาอย่างไม่ปิดบัง หากต่อมาดูเหมือนอารมันคล้ายจะตัดสินใจบางอย่างได้ จึงพูดออกมา “หากครั้งนี้ข้ารอดจากคมขวานของท่านศนิกะมาได้ ข้ามีเรื่อง...” ทว่าชายหนุ่มยังไม่ทันได้พูดจนจบประโยค ทางตัวแทนฝ่ายจัดการแข่งขันก็เดินมาตามอารมัน นักรบจากเวนไตยพยักหน้ารับก่อนจะหันมาขยับศีรษะขอตัวกับบุษบรรณอย่างมีมารยาท และเดินตามข้ารับใช้ผู้นั้นออกไปทางสนาม ส่วนบุษบรรณกลับมานั่งในปะรำ ท่าทางสบายใจกว่าเดิม บาลานมองซ้ายขวาก่อนจะชะโงกตัวบอกเบาๆ “อย่าให้พี่ใหญ่รู้เชียวนะน้องรัก” ***** อารมันเดินไปยังกลุ่มข้ารับใช้ที่เดินจูงอาชาสวรรค์พันธุ์ดีออกมาคู่หนึ่ง หนึ่งขาว หนึ่งดำ... ศนิกะเดินวนไปมารอบม้าศึกทั้งสองก่อนจะเลือกอาชาสีขาวดุจปุยหิมะ ส่วนอารมันนั้นกลับไม่เลือกมาก เขากระโดดขึ้นบนอานของม้าสีดำสนิท จากนั้นทั้งสองกระตุ้นบังเหียนม้าแยกกันไปคนละทิศเพื่อรับทวนติดพู่สีแดงของตน นอกจากนั้นยังมีดาบยาวที่สะพายไว้ด้านหลังอีกคนละเล่ม เมื่อเห็นผู้ประลองกลางสนามพร้อมแล้ว บังสูรย์จึงลุกขึ้นยืนประกาศนามของคนทั้งสองที่ยืนม้านิ่งอยู่คนละข้างของสนาม “ศนิกะแห่งเผ่าคารูณ และอารมันแห่งเผ่าเวนไตย” ทั้งสองตอบรับโดยการค้อมศีรษะลงนิดหนึ่งเพื่อให้เกียรติซึ่งกันและกัน “การประลองครั้งนี้ พวกท่านห้ามใช้เวทใดๆ ขอให้เป็นการต่อสู้ในเชิงรบแบบโบราณโดยทั้งสิ้น หากผู้ใดละเมิดกฎนอกจากจะมีความผิดถึงขั้นอุกฤษฏ์แล้ว ยังต้องโทษแห่งอาณาจักร ต่อให้เป็นเทพชั้นสูงก็ไม่มีการละเว้น” บังสูรย์จงใจเน้นประโยคหลัง “ขอให้ท่านทั้งสองต่อสู้กันอย่างยุติธรรม ทว่าคมอาวุธนั้นไร้ตา...หากใครคนหนึ่งเกิดพลาดพลั้งมือ บาดเจ็บ หรือสิ้นชีพภายใต้การแข่งขันครั้งนี้ ขออย่าให้ตระกูลของพวกท่านบาดหมางกัน หรือล้างแค้นกันในเวลาต่อมา ขอให้พวกท่านตอบรับคำสาบานนี้” “ข้ายอมรับใต้คำสาบาน” ทั้งสองตอบรับเกือบจะในเวลาเดียวกัน บังสูรย์ระบายลมหายใจเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์ผ่านไปด้วยดี เขาจ้องเขม็งไปที่ร่างของเทพนักรบเผ่าเวนไตยอย่างครุ่นคิด ทว่าชายมากอาวุโสกว่าได้แต่เก็บความสงสัยไว้กับตัว ได้แต่จ้องมองอารมันอย่างไม่คลาดสายตา ราวกับกำลังจะจับผิดบางอย่าง หากท่วงท่าตั้งแต่การบังคับอาชาและใช้อาวุธ อารมันล้วนทำได้ถูกต้อง ราวกับเคยฝึกศาสตร์รบชั้นสูงของเทพนักรบมานานเป็นแรมปี ถูกต้องตามแบบแผนจนเกินไปเสียด้วยซ้ำ...บังสูรย์ส่งสัญญาณให้บาลานตีกลองเพื่อเริ่มการประลอง ในทันใดนั้นทั้งศนิกะและอารมันต่างก็กระตุ้นม้าของตนเข้าหากันด้วยความเร็วพร้อมกับใช้มือกำทวนเล่มยาว หันปลายเข้าหาคู่ต่อสู้ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 22:41:51

ความคิดเห็นที่ 3 เสียงโลหะดังสะท้อนกึกก้องพร้อมกับประกายไฟแปลบปลาบ ทวนของทั้งสองกระทบกันกลางอากาศก่อนจะละออกจากกันอย่างรวดเร็ว คล้ายทั้งคู่เพียงแค่ประเมินกำลังของฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น ดังนั้นในเวลาต่อมาต่างคนจึงต่างรั้งม้าของตัววกกลับมาประจันหน้ากันอีกครั้ง ศนิกะกู่ร้องจนลั่นสนาม ควบม้าสีขาววิ่งเข้าหาคู่ต่อสู้ หากอารมันกลับใจเย็นกว่าเขาใช้สองมือรับอาวุธหนักจากนักรบเทพ แสดงถึงความเจนจัดในการขับขี่อาชาไนยโดยไม่ต้องใช้บังเหียน และวกกลับเข้ามาตีอีกด้านหนึ่งอย่างฉับไว แต่เจ้านักรบแห่งเขาจามรียังเร็วพอที่จะเปลี่ยนมือจับอาวุธเข้าขวางทางเอาไว้ได้ แรงที่อารมันกระหน่ำลงมารุนแรงจนทำให้เขาต้องใช้สองมือยันเอาไว้เช่นกัน ถึงกระนั้นทวนเหล็กถึงกับสั่นไหว...บัดนั้นศนิกะพลันได้ตระหนักถึงความจริงอย่างหนึ่ง...เทวะหนุ่มผู้นี้แท้จริงดูเหมือนจะไม่ใช่ตัวตลก และดีไม่ดีเขานั่นเองกำลังจะกลายเป็นตัวตลกแทน! เจ้าแห่งผาจามรีใช้กำลังตนยันกลับออกไป จากนั้นใช้ขากระตุ้นม้าให้ออกวิ่ง เพื่อจะได้โจมตีกลับในด้านที่ถนัด ส่วนอารมันถือหอกแนบกายใช้มืออีกข้างบังคับม้าให้อยู่ในท่าจะพร้อมจะรับมือ ศนิกะไม่รอช้าควบม้าเข้าหาเหมือนในคราที่แล้ว หากทว่าในขณะที่เขากำลังแทงหอกเข้าหา มืออีกข้างหนึ่งของเขากลับชักเอาอาวุธออกจากข้างเข็มขัดซัดเข้าใส่คู่ต่อสู้ในระยะกระชั้นชิด ขวานพิฆาตหมุนติ้วออกจากมือของเทพนักรบตรงเข้าหาลำตัวของอารมัน แม้จะไม่ได้มุ่งเน้นที่จุดชีวิตหากทว่าย่อมทำให้เขาได้รับบาดเจ็บไม่น้อย แต่เทพนักรบจากผาพญาครุฑใช้เวลาเพียงครู่เอนหลังหงายแนบกับอานจนดูคล้ายตกจากหลังม้าเพื่อหลบรัศมีของคมขวาน อาวุธร้ายจึงซัดพลาดจากเป้าหมายหมุนไปปักคาอยู่บนเสาไม้ด้านหลังเข้าอย่างจัง แม้จะพลาดแต่ศนิกะเป็นนักรบที่รู้จักฉกฉวยโอกาส เขาเร่งม้า กระชับทวนในมือหมายโจมตีร่างที่ยังไม่อยู่ในภาวะพร้อมที่จะต่อสู้ “แก! ยอมแพ้ซะ!” ศนิกะตวาด หากในทันใดที่โจมตี เทพจากเผ่าเวนไตยที่คล้ายกำลังเสียเปรียบกลับเป็นฝ่ายรอให้อีกฝ่ายมาโจมตีอยู่แล้ว เขาตวัดทวนของตนปัดอาวุธของอีกฝ่ายจนมันเสียศูนย์ในขณะเดียวกันก็พลิกกายกลางอากาศ  ใช้มือข้างหนึ่งรับน้ำหนักตัวขณะที่ตวัดเท้าอีกข้างเตะสูง กลับยันเอาร่างของศนิกะลอยละลิ่วตกจากหลังม้าจนกระแทกพื้นดังผลั่ก! ดีที่ทุ่งพยุอัสดรเป็นสนามหญ้าคนที่ลอยตกลงมาจึงไม่ได้รับบาดเจ็บกระไรนัก ศนิกะรีบลุกขึ้นยืนอย่างระวังตน และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นจึงเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามยึดอาวุธยาวของตนได้ เจ้าแห่งผาวัวป่าไม่รอช้าชักดาบยาวที่สะพายอยู่ด้านหลังออกมาเตรียมรับมือกับนักรบบนหลังม้า แต่ทันใดนั้นอารมันกลับโยนอาวุธยาวทั้งของศนิกะและตนเองออกไปนอกสนามไม่ยอมใช้ความได้เปรียบของตนเอง เทพเวนไตยกระโดดลงจากหลังม้าและตบที่ต้นขาของม้าทั้งสองอย่างชื่นชม หากสิ่งที่ทำให้เส้นโทสะของศนิกะแล่นทะลักกลับเป็นภาพของอารมันเดินไปชักด้ามขวานที่ฝังลึกอยู่ในเสาไม้ออกมาหมุนไปมา เหมือนกำลังชั่งน้ำหนัก ไอ้ตัวตลกนั่น...มันหยามกันนี่หว่า! ศนิกะด่าสบถอยู่ในใจ ขณะที่กัดฟันกรอดมองคู่ต่อสู้กำอาวุธของตนไว้ในมือ หัวหน้าเผ่าคารูณคำรามลั่นแล้ววิ่งปรี่เข้าใส่ราวกับกระทิงเปลี่ยว อารมันขวางรับไว้ด้วยขวานด้ามสั้นของเทพนักรบอย่างชำนาญ และกำลังเป็นฝ่ายรุกกลับอีกต่างหาก ความจริงแล้วขวานชนิดนี้น่าจะเป็นอาวุธที่ถนัดของฝ่ายนักรบคารูณ ในขณะเดียวกันดาบเองก็น่าจะเป็นอาวุธของเทพจากเผ่าเวนไตยที่ใช้ได้ดี เพราะผาครุฑเองก็ขึ้นชื่อในประดิษฐ์อาวุธไม่น้อย จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 22:43:26

ความคิดเห็นที่ 4 แต่บัดนี้ทั้งสองต่างดูเหมือนแลกอาวุธกันใช้ จึงบังเกิดความแตกตื่นไปทั่ว เหล่าผู้คนที่ดูชมอยู่รอบบริเวณต่างก็นึกไม่ถึงว่าจะได้เห็นการต่อสู้ที่ผิดแผกไปเช่นนี้ ต่างคนต่างผุดลุกขึ้นจากที่นั่งด้วยความตื่นเต้นระคนอัศจรรย์ใจ ด้วยขวานแห่งผาจามรีนั้นมิใช่ศาสตร์รบที่จะฝึกฝนกันได้ง่ายๆ และนักรบแห่งเผ่าคารูนมักจะมีขวานประจำตัวซึ่งจะมีลักษณะเฉพาะแตกต่างกันเพื่อดัดแปลงให้เหมาะสมกับผู้ใช้ แต่ทว่าบัดนี้ขวานคู่ชีพของศนิกะกลับดูราวกับทำมาเพื่อนักรบแห่งเขาหิมวัตโดยเฉพาะ ด้วยไม่ว่าศนิกะจะฟันโจมลงมาที่ใดเป็นต้องโดนคมขวานของตนขวางเอาไว้ราวกับรู้ทาง คมอาวุธของทั้งสองกระหน่ำใส่กันอย่างหนักและรุนแรงจนบังเกิดประกายไฟ ท่วงท่าของทั้งสองบ่งบอกว่าตนไม่ได้มีวิชาฝีมือเพียงแค่ระดับปานกลาง บัดนี้แม้แต่บุษบรรณยังต้องมองการต่อสู้ของทั้งสองจนลืมตัวผุดลุกขึ้นยืนเพื่อให้เห็นภาพที่ชัดเจนยิ่งขึ้น นี่ยังไม่นับคนที่อยู่รอบสนามที่ต่างคนต่างเอาใจช่วยฝ่ายของตน ฝ่ายศนิกะที่ได้เปรียบความยาวของอาวุธ และเขาก็เป็นนักรบที่รู้จักฉกฉวยความได้เปรียบและดูเหมือนจะอ่านออกนิดๆ ว่าฝ่ายตรงข้ามไม่ถนัดในการใช้ขวานเท่าใดนัก แต่นี่...ขนาดไม่ถนัดนะ? ทันใดนั้นศนิกะใช้ปลายดาบตวัดไปที่ช่วงลำคอของเทพเผ่าเวนไตย หากทว่าอารมันรู้ทันเสียก่อนจึงย่อกายหลบได้ทัน หากความร้ายกาจของคมอาวุธจากเทพนักรบก็ยังแผลงฤทธิ์กระชากเอาหน้ากากพญาครุฑของเทวะหนุ่มกระเด็นออก! ผู้คนรอบสนามส่งเสียงครางฮือ บุษบรรณและพี่ชายใหญ่เป็นคู่แรกรีบวิ่งไปที่ด้านหน้า หากด้วยวัตถุประสงค์ที่ต่างกัน ร่างสูงในชุดสีน้ำตาลเข้มไม่มีอาการตื่นตกใจหรือเสียสมาธิที่หน้ากากของตนหลุดออก เขาจงใจใช้จังหวะในช่วงที่ตนกำลังย่อกายลง ตวัดกลับด้ามขวานในมือสะบัดเฉียงด้านบน ศนิกะกำลังดีใจที่ตนได้เลือดจากคู่ต่อสู้จนไม่ทันระวังตัวเมื่อฝ่ายตรงข้ามโต้ตอบกลับอย่างฉับพลัน  และมันรวดเร็วจนเทพนักรบไม่อาจตั้งรับได้ทัน ในโสตประสาทของศนิกะได้ยินเพียงเสียงวัตถุแหวกอากาศและเมื่อตนตั้งใจจะกระชับด้ามดาบขึ้นรับมือ ปลายคมขวานก็ถึงลำตัวเสียแล้ว เพียงแต่ในชั่วเวลาพริบตาผู้ใช้ขวานกลับพลิกสลับเอาด้านทื่อกระทุ้งเข้าที่ลำตัวแทนที่จะใช้ด้านมีคม ร่างของเจ้าเผ่าคารูณถึงกลับกระเด็นลอยอยู่กลางอากาศเป็นเวลานานก่อนจะตกกระแทกลงพื้นหญ้าดังตึบ เมื่อเขากำลังจะขยับตัวปลายโลหะคมกริบกลับจ่ออยู่ที่ข้างคอ และแววตาของฝ่ายตรงข้ามก็ไม่มีเค้าแห่งความเล่ห์กล มันแหลมคม ดุดัน กล้าแกร่ง ข้าไม่เคยสังเกตว่าไอ้อารมันจะมีแววตาเช่นนี้มาก่อน เจ้าเผ่าคารูณหอบหายใจแรงอย่างหนักหน่วง หากในที่สุดศนิกะก็เอ่ยยอมรับอย่างสิ้นท่า “ท่านชนะแล้ว นักรบแห่งเวนไตย...” อารมันเพียงแค่ผงกศีรษะรับ เขาเงยหน้าขึ้น โครงหน้าคมสันและแววตาจริงจังคือใบหน้าหลังหน้ากากพญาครุฑ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนคาดหวังจะได้เห็น ตัวตลกไม่ควรจะมีดวงตาคมกล้าเช่นนี้ เส้นผมสีดำที่แท้จริงของอารมันยาวระท้ายทอย ชายเสื้อสีน้ำตาลเข้มไหวตามแรงลม ขณะที่เจ้าตัวยืนจังก้าอยู่กลางสนาม อารมันตวัดด้ามขวานอย่างชำนาญแล้วปักลงบนดินไม่ห่างไปจากที่ศนิกะนอนหงายอยู่เท่าไร จากนั้นร่างสูงตรงของเทพนักรบแห่งผาพญาครุฑถอยออกมาสองสามก้าว ยืดแขนทั้งสองออกนอกลำตัว แล้วโค้งให้เกียรติและขออภัยต่อผู้ปราชัยโดยปราศจากการเย้ยหยันแต่อย่างใด ทั่วสนามเงียบกริบ... แต่ทว่าหลังจากนั้นกลับบังเกิดเสียงดังจนฟ้าแทบถล่มด้วยเสียงโห่ร้องยินดีอย่างกึกก้อง เหล่านักล่านกร้องตะโกนโหวกเหวกและกระโดดขึ้นกระโดดลงโหยงเหยงชูกำปั้นหมุนไปมาราวกับกลุ่มคนบ้า บ้างชี้มือชี้ไม้มาที่ตนเองในทำนองว่า ‘นั่นเผ่าเราเองๆ’ เสียงโห่ร้องนั้นดังขนาดที่ผู้คนในเขตป้อมยังได้ยิน จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 22:46:26

ความคิดเห็นที่ 5 จ้าวแดนตะวันออกผุดลุกขึ้นยืน ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความโกรธา หากเพียงครู่เดียวกลับเปลี่ยนเป็นความพึงพอใจและแค่นยิ้มออกมา ต่อมาเขาตัดสินใจหันหลังเดินกลับออกไปนอกสนามพร้อมเทพอารักขา ส่วนบาเยนทร์ในทีแรกก็โห่ร้องยินดีแต่เมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของพี่ชายใหญ่ เมื่อนั้นเขาจึงเกิดความสงสัยและเพ่งมองกลับไปที่สนาม และแล้ววาระนั้นเองเขาก็ได้แต่อ้าปากค้าง พูดตะกุกตะกัก “...อา...อารมันนั่น” เมื่อพูดไปแล้วจึงได้คิด ใช่ อารมันแน่หรือ? “พี่ใหญ่ ท่านคิดเหมือนข้าหรือไม่?” บาเยนทร์ถามความเห็น บังสูรย์ผงกศีรษะช้าๆ ถึงแม้จะไม่ได้พูดสิ่งใดออกมาแต่ทั้งสองพี่น้องก็เห็นตรงกัน กำลังจะหันไปถามความเห็นจากน้องสาว แต่แล้วกลับต้องชะงัก บุษบรรณจับราวไม้ที่กั้นสนามแน่น บังเกิดความรู้สึกหลายอย่างในเวลาเดียวกัน ทั้งสับสน ยินดี โล่งใจ พิศวง และโมโหจนไม่สามารถจำแนกได้ว่าตนรู้สึกอย่างไรกันแน่ กระนั้นคำพูดเดียวที่หลุดออกมาด้วยเสียงเบาเพียงกระซิบมีเพียงนามของสหายที่คิดว่าคงไม่มีโอกาสได้พบหน้ากันอีกแล้ว “...รามิต” แม้จะดูแตกต่างไปจากเด็กหนุ่มคนเดิมจนจำแทบไม่ได้ โครงหน้าของเขาคมเข้มและดูแข็งแกร่งขึ้น เสียงเปลี่ยน ร่างกายสูงขึ้นมาจากเดิมถึงสองช่วง ทว่าเค้าหน้านั้นมีกลับมีหลายส่วนที่ละม้ายคล้ายศิษย์เอกจอมเทพอย่างไม่น่าจะเป็นความบังเอิญได้ โดยเฉพาะดวงตาสีเทาคล้ายควันไฟที่ทอประกายกล้าอยู่ตลอดเวลา ***** คุยกันท้ายบท: ลงตอนนี้จบคนเขียนเผ่นไปหลบใต้โต๊ะโดยทันที m(^ ^”)m, พร้อมกับแถลงสักนิดนะคะ ก็..ก็..บอกตั้งแต่ตอนแรกแล้วไงว่าค่าตัวมันแพงๆ ต้องเอามาใช้งานแต่เนิ่นๆ เย่ย! ไม่ใช่ค่ะ เอาใหม่...ก็เรื่องราวเกือบทั้งหมดของเรื่องชุดนี้เป็นเรื่องของศิษย์เอกจอมเทพนี่คะ (เห็นไหมพอมันไม่ออกโรงสักกะทีก็มีคนคิดถึงมันตั้งเยอะ, นักอ่านพันทิปนี่ปากแข็งจริงๆ ต้องทำถึงขนาดนี้ถึงจะยอมพูดใช่ไหมนี่?) และตั้งแต่อีตาอารมันเปิดตัวมา มันก็เที่ยวแย่งซีนชาวบ้านเค้าไปทั่ว ขนาดวาฬายังต้องหลีกทางให้ พลังมากมายอย่างนี้แล้วจะไม่ให้มันเป็นพระเอกได้ไง? เห็นมะ? แย่งซีนคืนทันตาเห็น (ดูมันน่า...นัก), ส่วนเรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างไรจะค่อยๆ บอกนะคะ แต่รับรองว่ารามิตมันไม่ได้ตั้งใจมาหลอกใครแน่ค่ะ เพราะความจริงก็คือ...หุ..หุ...จะบอกได้อย่างไรคะ? บอกก็หมดสนุก (คนเขียนคนเดียวน่ะสิ) ส่วนรามิตกลายเป็นอารมันได้อย่างไร จอมเทพรู้เรื่องนี้หรือไม่? เอาเป็นว่า...ค่อยๆ อ่านนะคะ แต่...พักเรื่องอารมันหรือรามิตไว้สักนิดขอโฆษณาก่อน เพราะตอนหน้า ตอนที่ 13: จตุวงกต, เฮียวิษฯ มาแว้วววว...คราวหน้าแกยอมมาออกหน้ากล้องแล้วค่ะ ปล. 1 ว่าแต่งานนี้คนที่ร้องฮูเรเสียงดังที่สุด คงเป็นคุณชัดเจนฯ ที่ได้หน้าคืนแล้ว เอ๊ย! ที่เดาได้ตั้งแต่ช่วงแรกเลย แม้จะโดนคนเขียนหลอกให้เฉไปบ้างก่อนหน้านี้ก็ตามค่ะ เก่งจริงๆ ยกนิ้วให้เลยค่ะ รวมทั้งนักอ่านท่านอื่นๆ ที่อาจแอบลุ้นให้ทั้งคู่นี้เป็นคนเดียวกันอยู่เงียบๆ ด้วยนะคะ เพราะบทอีตาอารมันมันเด่นเหลือเกิน เราอยากให้คนอ่านรู้สึกประมาณนี้ค่ะ >> โธ่เอ้ย...ตรูว่าแล้ว...(ว่าแล้วจริงๆ ใช่มะ?) หนายครายกันที่คิดอย่างนี้ตั้งแต่แรกแต่ไม่กล้าเดา กลัวโดนคนเขียนหลอก (ก็หลอกจริงๆ นี่นา ฮี่..ฮี่...) คนเขียนจะได้รู้ว่าคนอ่านคิดอย่างไรกันบ้างค่ะ (ผู้ที่ไม่เคยเข้ามาคุยหรืออ่านเงียบๆ ก็มาได้นะคะ ไม่จำกัดสิทธิ) ปล. 2 ถือว่าเป็นไคล์แมกซ์เล็กๆ พอเรียกน้ำย่อย และทำไม??? << ใบ้ให้นิดหนึ่งย้อนกลับไปหาชื่อภาคนี้ค่ะ (นี่เรียกว่าใบ้เรอะ?) ปล. 3 พรุ่งนี้ถึงที่พักเย็นๆ จะกลับมารับผิดนะคะ เอ๊ะ...ไม่ใช่ กลับมาคุยด้วยค่ะ เพราะหลังจากตานี้แล้วจะได้เข้าธีมหลักจริงๆ สักทีค่ะ เพราะที่เล่ามาทั้งหมดนี่แค่ครึ่งของครึ่งเรื่องเท่านั้น (เย้ยยยย!!!) ยังมีพลิกกลับไปมา (กันไหม้?) ได้อีกหลายจาน เอ๊ย...หลายยกค่ะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 22:55:53

ความคิดเห็นที่ 6 แอบมาลงดึกๆ ดีนะที่มาเจอ สนุกมากครับ จากคุณ : mementototem เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 23:26:03

ความคิดเห็นที่ 7 โอ สารภาพว่าผิดหวัง (ถึงแม้ว่าอันดับ 1 กำลังจะโผล่มาก็ตาม) จริงๆ ก็คิดอยู่ว่าอารมันออกจะเด่นเกิน ยิ่งนานยิ่งเด่น หัสรังสีก็คงสงสัยมานานแล้ว (แล้วเจ้าตาเดียวเนี่ย ตอนแรกสุดคิดว่าคือไอ้แร้งตัวเดิมนะ จำชื่อมันไม่ได้อะ) แต่ว่าบุคลิกอารมันก็ผิดจากรามิตไปหลายอย่าง แล้วก็ไม่รู้สึกว่ารามิตจะมีฝีมือการใช้อาวุธดี (คงไปฝึกมาอีกเยอะ) แต่ก็ยังรู้สึกแบบเดิมแหละค่ะ คือคิดว่าถึงเวลาตัวละครรุ่นหนุ่มใหม่มา ยิ่งทำวาฬาหดหายไปเลยเช่นนี้ คาดว่าจากนี้คงถึงเวลาของหัสรังสีและรามิตใช่ไหมคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 54 23:47:02

ความคิดเห็นที่ 8 ถึงขู่ไว้จากตอนที่แล้วว่าบทอารมันมันเด่นกว่าบทรามิตเพราะความลับเปิดช้าจนชินบทอารมันละ กลัวเปิดตัวยังไม่เด่นพออะ (คือ จริงๆ ลุ้นให้เปิดตัวตอนประลองกะตาหัส จะได้เจิดจ้า (ว่าไปนั่น)) แต่มาเปิดตัวจากฉากดาบเฉี่ยวหน้ากากแบบหนังจีนนี่... หลังจากนี้ปั้นบทรามิตให้เท่ห์กว่าบทอารมันน้อ แม้ตัวแสดงตัวเดียวกัน ก็ระวังนะๆ เพราะหนุ่มลึกลับในหน้ากากน่ะหมดไปละ อะ กรี๊ด รอตอนหน้า ป๋าติดหลานแต่ซึนออกแสดง คุณหลานเรียกท่านลุง รึยังป๋า? (หลบทันใด กลัวโดนฟ้าผ่า) ปล. แถม (แก้ไขเพราะเหตุนี้) อ่านบทบรรยายหน้ารามิต คิดถึงแต่หน้าหมออาซาดะ จากซี่รี่ส์ iryu team medical dragon ก็ซากางุจิ เคนจิ เล่นบทคุณหมอตาคม หน้าเข้ม ได้ดีแท้ๆ พอเจอบทบรรยาดวงตา รูปหน้าคมๆ เลยลอยมาเลย แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 54 00:44:07 จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 00:26:54

ความคิดเห็นที่ 9 คิดไว้ว่า อารมันถ้าไม่ใช่รามิตก็ต้องเกี่ยวข้องกับรามิต คลู(clue)ที่ทำให้สงสัยก็คือไอ้นกตาเดียวตัวนั้นนั่นแหละ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 11:34:52

ความคิดเห็นที่ 10 อ้าว...คุณรัน แล้วตกลงไม่ใช่อย่างที่คิดหรือค่ะ แป่วๆ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 14:09:26

ความคิดเห็นที่ 11 ที่มั่นใจว่าเป็นรามิต ยอมรับว่าเหตุผลคงยกอ้างไม่ถูก เป็นอารมณ์ประมาณเราฟังเพื่อนสนิทเล่าเรื่องอะไรให้ เราฟังไม่ว่าเรื่องที่เล่าจะโยกโย้วกวนแค่ไหนเราก็พอ จะเดาความต้องการที่เพื่อนจะสื่อถึงเราได้แต่บอกเหตุ ผลที่รู้ไม่ได้ครับ สวัสดี จากคุณ : ชัดเจนน้องนาง เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 14:33:30

ความคิดเห็นที่ 12 อูย...บอกว่าจะมาเย็นๆ ขออภัย เราเลทประจำ 1. mementototem: เอ๊ะ เปล่าค่ะ, ไม่ได้แอบมาลงดึกๆ แต่เป็นเวลาว่างที่สุดแล้วของคนเขียนค่ะ 2. คุณ Scottie: ชะอุ๋ย...comment ยาวเป็นประวัติการณ์ (ต้องอ่านสองรอบเพื่อให้แน่ใจว่าใช่คุณจริงๆ ด้วย) อย่างแรกเลยต้องขออภัยค่ะที่ทำให้ผิดหวังค่ะ (แอบเก็กซิมนิดหนึ่ง)...เอ่อ...มันเป็นไปตามสคริปน่ะ ส่วนเหตุใดบุคลิกระหว่างอารมันและรามิตมันไปคนละทางเช่นนี้ << นั่นละ 'แก่น' ของเรื่องเลยค่ะ ต้องทำให้แตกต่างกัน ไม่งั้นพลังส่งไปไม่ถึงท้ายเรื่อง (มันอ้างอย่างนี้อีกแล้ว) ที่คุณ Scottie comment มานั้น มาถูกทางและเข้าเป้าอย่างจังเยย (แง้!) เหตุใดรามิต (น่าจะอารมันมากกว่า) ฝืมือการใช้อาวุธดี? << รออีกสักพักจะมีคำตอบค่ะ แต่สุดท้่ายขอยืนยันอีกนิดนะคะ เจ้าตาเดียวเป็นคนละตัวกับ เวหา ที่เป็นพญาแร้งตัวเดิมของรามิตค่ะ (จริงๆ นะ อันนี้ไม่หลอก) เพราะตาเดียวเป็นเพศเมีย ส่วนเวหาเป็นเพศผู้ค่ะ ส่วนวาฬามีบทสำคัญตอนหลังๆ รออยู่ ให้มาตอนนี้ไม่ได้ค่ะ, ตัวละครรุ่นหนุ่มใหม่ๆ << มีค่ะ แต่ต้องออกตามคิวค่ะ ปล. เรื่องจะเหวี่ยงกลับไปหาใครบ้าง ตอนหน้ารู้กันค่ะ คุณ ซาลาสซา: ฉากบังคับระหว่างอารมันกับจ้าวแดนตะวันออกต้องรอลุ้นรอบลึกๆ ค่ะ ให้มาอยู่หน้าๆ ไม่ได้ (เดี๋ยวเจ้าภาพขาดทุน ขายตั๋วไม่ได้), ส่วนคนเขียนจะปั้น รามิต ให้สู้อารมันได้หรือไม่นั้น? ต้องรบกวนคนอ่าน อ่านตั้งแต่บทหน้าเป็นต้นไปค่ะ ส่วนข้อท้วงติงมานั้น คนเขียนก็เกรงอยู่เหมือนกันค่ะ เพราะถึงแม้จะใช้คนเดียวกันแสดง แต่ตอนนี้ดูเหมือนอารมันจะคะแนนนำนิดๆ ใช่ไหมคะ (รามิตมันต่อให้ค่ะ << แน้! ดูมัน) แต่อันนี้ขำ >> ป๋าซึนอะ << ใช่แล้วค่ะ (^ ^) ปล. เราเลยไปดูมาแล้วว่า คุณหมอเคนจิ ในซีรี่ย์ที่คุณว่าเป็นอย่างไร โอ้...หล่อไปมั้ง? (แต่ชอบแววตาจริงจัง ไม่หลุกหลิกดีค่ะ) ยินดีมากค่ะที่นึกถึงดาราคนนีค่ะ, มันมาฉายซีซันใหม่เมื่อไรจะตามดูนะคะ คุณ ลูนาติก: เปล่านา..ตาเดียวคือตาเดียวค่ะ ไม่เกี่ยวกับพญาแร้งตัวเก่าของรามิตแต่อย่างใด (อันนี้ไม่หลอก) คุณ Setakan: ยังค่ะ ยังมีพลิกกลับไปมา ได้ตลอดค่ะ (อย่าเพิ่งไว้วางใจคนเขียนนะ) คุณ ชัดเจนฯ: อย่างนี้เรียกว่าใช้ประสบการณ์เดาทางเรานี่นา...ว้า...สู้ไม่ได้แฮะ ขอบคุณในทุกความเห็นเลยค่ะ ปล. คุณ GTW ไปไหนแล้วอ่า...เห็นมาแสดงชื่อนี่นา (เอ...สงสัยจะยุ่ง) จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 19:51:12

ความคิดเห็นที่ 13 มาแล้วครับ เพิ่งได้จังหวะอ่านเย็นนี้เอง ^^.. ไม่ว่ารามิตหรืออารมัน ผมว่าบุคลิกภาพสองตัวละครนี่ค่างกันมาก รามิตต้องมีโจทย์ให้แก้หลายอย่าง และเป็นโจทย์ที่สำคัญด้วย โดยเฉพาะถ้ารามิตกับอารมันเป็นคนๆเดียวกันล่ะก้อ..โจทย์หนักเลยสำหรับรามิต แต่ถ้าหากไม่ใช่ก็จะมีโจทย์ใหม่อีก ทั้งขึ้นทั้งล่อง รามิตเอ้ย..อยากหายไปดีนัก กลับมาก็ชักจะไม่เหมือนเดิมแล้วนะ^^.... ไม่ว่าสองคนนี่จะเป็นคนๆเดียวกันหรือคนละคนก็ตาม ส่วนจะแก้ยังไง ทำไม เดี๋ยวค่อยคุยกีน อยากดูใจคนเขียนก่อน อิอิ ปล. ตอนนี้ออกแบบฉากการต่อสู้ได้ดีครับ แม้จะรู้ว่าผลจะออกมาอย่างไรก็ตาม จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 20:24:56

ความคิดเห็นที่ 14 มาแล้วครับ สูดหายใจเข้าลึก ลึก ลึก..... .................................... .................................... .................................... .................................... เจี๊ยกกกกกกกกกกกกกกกก รอดูป๋าตอนหน้าครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 13:13:05

ความคิดเห็นที่ 15 โอ้.........อ่านตอนนี้ถึงขั้นอึ้ง นี่โดนไรเตอร์หลอกไปกี่รอบกันแล้วเอ่ย แต่ก็นะเป็นรามิตจริงๆด้วยนะ สู้ๆครับไรเตอร์.....^_^ จากคุณ : Phoenixorus เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 16:06:42

ความคิดเห็นที่ 16 อ่า... รามิตแน่รึ หรือว่าเราถูกผู้เขียนหลอกอีก ไม่แน่ใจๆ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 17:31:28

ความคิดเห็นที่ 17 คุณ zoi: ท่านเอาเทพวานรมาปล่อยในกระทู้เสียแล้ว (ล้อเรื่องที่คุณ zoi เขียนอยู่น่ะค่ะ) ฮื้อ...มาจุดๆ เป็นบรรทัดอย่างนี้แทงกั๊กนี่นา รอดูท่าทีของเฮียวิษฯ เราก่อนใช่ไหม? ดูว่าจะออกหัว (อารมัน) ออกก้อย (รามิต) หรือหมุนวนไปเรื่อยๆ ดี? คุณ Phoenixorus: วี้ด ว้าย นักอ่านเงาเผยตัว (ชื่อเพราะนะคะ) เอ่อ...ก็...คือว่า มันมีมูลเหตุนะคะ แต่ยังตอบตอนนี้ไม่ได้ค่ะ ไม่ได้มาหลอกจริง จริ๊งงงง.... คุณ yuc: เย้ยยย...อูย ต่อไปเราบอกอะไรไปจะมีใครเชื่อไหมนี่? ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 20:52:02