ความคิดเห็นที่ 1     หลังพูดคำอธิษฐานยาวเหยียด ชูการ์ก็ล้มตัวนั่งลงบนสนามหญ้าพลางมองไปรอบ ๆ  ที่นี่วิวดี ลมก็เย็นสบายชวนให้ไม่อยากลุกจากไปไหน เธอถอนใจให้เรื่องคำสาปเกี่ยวกับทรี – การ์เด้นท์ที่ฟังดูบ้าบอ ก่อนมายัยจินนี่ก็ย้ำ ย้ำซะจริงว่า ถ้าไม่ได้ขอพรต้นไม้มนตราก็อย่าได้เหยียบเข้ามา หรือเหรียบเข้ามาขอพรปุ๊บก็ให้กลับปั๊บ เพราะใคร ๆ ก็เล่าว่า หากเหยียบเข้ามาที่นี่โดยไม่มีสาเหตุก็จะนำมาซึ่งความซวย     ร้อยไม่เชื่อพันไม่เชื่อ...แต่ยังไงก็ควรฟังหูไว้หูดีกว่า...  แม้ชูการ์จะคิดแบบนั้นในทีแรก แต่สงสัยว่าตอนนี้จะโดนมนต์สะกดลมเย็น ๆ กลิ่นอากาศแสนสดชื่น กับต้นไม้สวย ๆ น่าวาดเก็บไว้ในสมุดที่สุด     ชูการ์หยิบสมุดสเก๊ตช์คู่ใจออกมา ร่างภาพต้นไม้ซึ่งอยู่ตรงหน้า เขาว่าการวาดภาพต้องใช้อารมณ์และจินตนาการ เธอจึงปล่อยใจให้เป็นอิสระพักหนึ่งก่อนจะก้มมองรูปวาดในกระดาษ     เบิกตากว้าง !     ไหงรูปวาดที่ออกมา...รูปที่ตั้งใจจะวาดต้นไม้ ดอกไม้ มันกลายร่างเป็นภาพลายเส้นหน้าตาเหมือนจานบิน จานบินซึ่งดูยังไงก็เป็นจานบินจริง ๆ ไม่ใช่รูปประเภทวาดจานเป็นเมฆอย่างที่ผ่านมา ใกล้ ๆ รูปจานบินนั่น ยังมีรูปสิ่งมีชีวิตหน้าตาประหลาดก้าวออกมาจากแผ่นสี่เหลี่ยมผืนผ้าเปล่งแสงได้      กำยางลบขึ้นมาเตรียมกำจัดสัตว์ประหลาดต่างดาวให้ออกจากสมุดแสนรัก แต่ก่อนที่ชูการ์จะได้พิฆาตหมู่อสูรกาย ก็มีเสียงหวานใสดังขึ้นมาเหนือศีรษะ     “ขอให้มินชนะการแข่งขันครั้งนี้ด้วยเถอะนะคะ”     “อะ....เอ๋...” หัวใจกระตุกวูบในทีแรก หากหลังจากเงยหน้ามองเห็นสารรูปเจ้าของเสียงหวานใสไม่ใช่ธามกับวินธัย ใจเธอก็กลับมาเต้นในจังหวะปกติ ซึ่งน่าจะสวนทางกับนักเรียนหญิงในชุดพละ อ้อมกอดถือลูกบาสเอาไว้     “มะ...มีคนอื่นอยู่ระหว่างเราขอพรด้วยหรือ” นักเรียนหญิงผู้มาใหม่หยิบแว่นจากกระเป๋าขึ้นสวม ก่อนอุทานเสียงดัง “งะ....ง่า....งั้นก็ผิดกฎน่ะสิ”     ‘ผิดกฎ’ หมายความว่าไง ?     “ไม่น่าลืมใส่แว่นเลยอ่าเรา งือออ” สาวแว่นใสชุดพละหน้าตื่นราวกับโลกจะถล่ม ปล่อยลูกบาสหลุดจากมือ ร้องว้ายแล้วกลับหลังหันวิ่งฝุ่นตลบอบอวลออกไปจากทรี – การ์เด้นท์     “เดี๋ยวก่อนสิเธอ...ลูกบาส ! ”     ชูการ์ผละจากข้าวของตัวเองวิ่งตามลูกบาสไป ลูกบาสกระดอนไปเรื่อย ก่อนจะปะทะกับหน้าแข้งนักเรียนชายคนหนึ่ง และใครคนนั้นก็มีน้ำใจช่วยตะครุบลูกบาสเกตบอลไว้ ชูการ์โล่งใจที่สามารถจบหน้าที่พลเมืองดีของตัวเองได้ซะที สายตาจ้องลูกบอลไม่กระพริบ ขาเลยดันมาสะดุดเก้าอี้ล้มจับกบระหว่างจะวิ่งเข้าไปขอบคุณ     มือนวดข้อเท้า อาการเจ็บน่าจะหนักกว่าที่คิดไว้ ท่าจะยืนไม่ไหว ใครคนที่เก็บบาสเกตบอลได้เดินเข้ามาหา หากเธอไม่ทันสนใจมองเขาหรอก เรื่องขาตัวเองสำคัญกว่า     “เจ็บเท้าเหรอครับ ให้พี่พาไปห้องพยาบาลดีกว่านะ”     “อืม...เอ่อ...ก็คงต้องไปห้องพยาบาลจริง ๆ ด้วยล่ะค่ะ” สายตาเธอจับบนลูกบาสเกตบอลกลมเกลี้ยง ที่คนใจดีคนนั้นวางมันลงกับพื้นหญ้า เสียงทุ้มของเขาฟังคุ้นหู เหมือนเคยได้ยินจากที่ไหนสักแห่ง     “เอ่อ...ลูกบาสเนี่ยของน้องรึเปล่าครับ”     ชูการ์สั่นหน้า สายตายังมองข้อเท้าอย่างกังวลใจ “ไม่ค่ะ แค่วิ่งมาเก็บให้คนอื่นเค้า” ไม่พูดเปล่าแต่เหลือบซ้ายแลขวาหาสาวน้อยชุดพละเจ้าของลูกบาสคนนั้นด้วย ก่อนตาจะมาหยุดลงบนปกเสื้อคนมีน้ำใจตรงหน้า     บนปกเสื้อมีดาวสีชมพูปักอยู่สองดวง หมายถึงเรียนชั้นม. 5      “หืม...เราเนี่ยมีน้ำใจจังนะครับ น่าชมเชย”     สายตาเหลือบขึ้นมองตามเสียงทุ้ม ชูการ์ผงะทันที     เอเลี่ยนธาม ! จากคุณ : citrus_tree เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 16:38:19

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 3 ศิลปะยืนยาว ชีวิต(ฉัน)สั้น     หนึ่งวินาที....สองวินาที....สามวินาที.... หลายวินาทีผ่านไป     กระทั่งเอเลี่ยนใจอำมหิตผู้สวมหน้ากากสุภาพบุรุษ เอ่ยขึ้นว่า “อ้าว ๆ  เจ็บเท้าซะจนงงไปเลยหรือครับ หึ ให้พี่ช่วยพยุงเราขึ้นดีกว่านะ”     “ขะ... ขอบคุณค่ะ แต่ไม่รบกวนดีกว่า” ชูการ์พยายามคลานเข่าหนีเจ้าบ้าที่เหยียบกล่องสีของเธอเมื่อวาน หากเขากลับวิสาสะเข้ามาโอบร่างเธอไว้ แขนหนึ่งสอดประคองตรงบั้นเอว ดึงมือหนึ่งจากชูการ์พาดบ่าเขา     แนบชิด... เกินไปแล้ว !     “ไม่รบกวนหรอกครับ หึ ๆ อย่าเกรงใจเลย” สุ้มเสียงสุภาพผิดกับเมื่อวานลิบลับ     ร่างสูงโปร่งค่อย ๆ พาเธอลุกขึ้น เขายิ้มอ่อนโยน หันมาเอียงคอทำหน้าทำตาน่ารัก ถามว่า “จะไปห้องพยาบาลกันเลยไหม”     ชูการ์พูดไม่ออก ทำได้แค่งุ่นง่านหันซ้ายหันขวา เธอควรจะพูดอะไรต่อ ทำยังไงต่อ สำคัญที่สุดคือหนีหมอนี่ยังไงดี !     “ลูกบาสนั่น ประทับตราโรงเรียนไว้น่ะครับ แปลว่าจะทิ้งไว้ตรงนี้ก็ไม่เป็นไรหรอก ชมรมบาสเกตบอลเค้ามีหน่วยเก็บลูกบาสอยู่แล้ว”     เอเลี่ยนใจอำมหิตคงคิดแน่ว่า เธอห่วงลูกบาสเกตบอลนั่น แต่ใช่ซะที่ไหนกัน !     “พะ...พี่คะ หนูว่าพี่เอาลูกบาสนั่นไปคืนชมรมเถอะค่ะ ปล่อยหนูทิ้งไว้ตรงนี้เถอะ...คือ...อ่า..เดี๋ยวชมรมบาสคงมาตามเก็บหนูเองแหละ”     “เป็นแป้นบาสหรือสนามล่ะครับน้อง” เอเลี่ยนธามจอมโฉดหัวเราะคิกคัก “บอกแล้วว่าไม่ต้องเกรงใจไงครับ เกือบจะหมดพักเที่ยงก็จริง แต่คาบหน้าเป็นคาบอิสระของห้องพี่ เลยมีเวลาบำเพ็ญประโยชน์เต็มที่ครับ”     ไม่ได้เกรงใจ...แต่กลัว... ชูการ์กลืนน้ำลายเอือกพยายามไม่จ้องตากับเอเลี่ยนจอมโฉด     “คะ...คือ หนูมีของกองอยู่ใต้ต้นไม้มนตรา ยะ...อยากกลับไปเอาก่อนไปห้องพยาบาลน่ะค่ะ” ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ ชูการ์เลยจำใจบอกเอเลี่ยนให้พากลับไปเอาข้าวของใต้ต้นไม้     “ของอะไรครับ ? ”     “สมุด ดินสอ กับกระเป๋าหนังสือค่ะ” เธอเริ่มจะเชื่อแล้วว่า การเหยียบย่างมาที่ทรี – การ์เด้นท์นำความซวยมาได้จริง ๆ     ระหว่างทางเจ้าเอเลี่ยนใจอำมหิต ก็แนะนำตัวกับชูการ์ว่า เขาชื่อธาม เรียนอยู่ม. 5 / 1 ต่อมาก็เนียนถามชื่อเธอทั้งที่มันเคยถามแล้วหนหนึ่ง ชูการ์เลยแกล้งเนียนบ้าง     “มารีน...เอ่อ..เลี่ยน ๆ ”     ธามหันขวับ ทำตาวิบวับ “น้องชูการ์พูดว่าอะไรนะครับ”       “หนูจำได้ว่ายังไม่ได้บอกพี่ธามเลยนะคะ ว่าตัวเองชื่อชูการ์”     “บอกแล้วสิคร้าบบบ” ธามเหยียดยิ้มหวานเจี้ยบ “ไม่บอกงั้นพี่ธามจะรู้ได้ยังไงล่ะ ถามแปลกนะครับน้องชูการ์ เอ...แต่พี่ยังงงครับว่าน้องชูการ์พูดอะไรเลี่ยน ๆ”     “อ๋อ ชูการ์พึมพำว่า สงสัยต้องโดดเรียนคาบห้าต่างหากค่ะ” เอเลี่ยนโกหกได้...มนุษย์อย่างเธอก็โกหกได้เหมือนกัน “เอ๊ะ แล้วพี่ธามได้ยินว่าอะไรคะ ? ”     “นั่นสิครับ โธ่...ตอนนี้จำไม่ได้แล้วล่ะ”     เอเลี่ยนโฉดใจโหดพาชูการ์ไปถึงใต้ต้นไม้ เขาจัดแจงให้เธอนั่ง ก่อนจะก้มหน้าก้มตารวบรวมอุปกรณ์การเรียนทุกชิ้นเก็บเข้ากระเป๋าสะพายหลัง ธามชวนคุยว่า ถ้าทรี – การ์เด้นท์ไม่มีข่าวลือบ้าบอ ป่านนี้คงเป็นสถานที่ฮิตของเหล่าคู่รัก     “ตลกจริง ๆ  ไอ้เรื่องเหยียบที่นี่แล้วจะพบความซวย” ธามส่งยิ้มให้ มือเก็บสมุดสเก็ตช์สุดรักของชูการ์ขึ้นมา “ชูการ์เนี่ยจัดว่าเป็นคนแปลกที่หาได้ยากเลยนะ ที่ไม่เชื่อ”     “ค....ค่ะ....” ชูการ์อ้าปากค้างทันทีที่เอเลี่ยนธามหยิบสมุดสุดรักเล่มนั้นขึ้นมา “อะ...อะ....สมุดนั่น...”     ประโยคหลังชูการ์แค่กระซิบ กระซิบเท่านั้นและธามจะไม่มีวันได้ยิน ถ้าเพียงความซวยจะไม่ออกฤทธิ์ด้วยการบันดาลให้เอเลี่ยนบ้าหันมาเจอสีหน้าประหลาดของเธอ จึงหยิบสมุดสเก็ตช์มาวิสาสะเปิดดูข้างใน     “อ๊ากกกก !!! ”     ชูการ์ลุกพรวดด้วยความหวีดสยอง หวังจะรีบวิ่งไปหยุดยั้งเหตุการณ์ซวยซ้ำซ้อนซ่อนเงื่อนแต่สังขารกลับไม่เอื้ออำนวย คนเจ็บขายืนตรงขึ้นได้นานไม่เกินสามวิก็ล้ม เธอเห็นเอเลี่ยนธามหันมาส่งยิ้มหวานหยด....โดยไม่รู้ว่าตาฝาดรึเปล่าที่เห็นมุมปากเขากระตุกนิด ๆ     ไม่สังหรณ์ก็เดาได้ สถานการณ์ตรงหน้าเข้าสู่ภาวะวิกฤติไปเรียบร้อย !     ธามเดินตรงมา ในมือถือสมุดที่เปิดค้างตรงหน้ากระดาษซึ่งมีรูปวาดสารพัดสัตว์นอกโลก     “อะไรครับเนี่ย ?” ธามยิ้มหวาน แววตาวิบวับเหมือนเจอเรื่องสนุก     “สัตว์ประหลาดในหนังฮอลลิวูดค่ะ” ชูการ์ฉีกยิ้มกว้าง ทั้งที่ใจจริงอยากร้องไห้       “หืม...ช่างจินตนาการจังนะครับ” นิ้วเรียวยาวเลื่อนไปจิ้มบนรูปจานบิน “วาดน่ารักได้อีกจริง ๆ นะเนี่ย ยิ่งรูปนี้ดูสิครับ ฮอลลิวูดยังไม่มีหนังเกี่ยวกับคนเดินทางด้วยสี่เหลี่ยมเปล่งแสง ชูการ์ก็ยังคิดได้”     เมื่อเดินไม่ไหวชูการ์จึงตัดสินใจคลานหนี ในช่วงเวลาไร้ทางออกของชีวิตใบหน้าของบุพการีที่เลี้ยงดูเธอมาผุดขึ้น ช่วงชีวิตนั้นแสนสั้นและมันกำลังจะจบลงในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าแล้ว !         “รีบไปไหนล่ะครับ พี่ธามยังไม่ได้ถามถึงแรงบันดาลใจของชูการ์เลย” เอเลี่ยนใจโหดพูด พลางคว้าขาข้างหนึ่งของชูการ์หมับ “กระเป๋าเราก็อยู่กับพี่ อีกอย่างเดี๋ยวต้องไปห้องพยาบาลกันด้วยนะ”     “มะ...ไม่ได้รีบค่ะ”     “ตอบมาซีครับ” น้ำเสียงข่มขู่ชัดเจน ดีที่ชูการ์ยังพอมีสติ ปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา เอเลี่ยนธามจึงค่อย ๆ แบมือออก ยื่นมือมาตรงหน้าชูการ์ ก่อนที่บนฝ่ามือจะปรากฎภาพชวนพรั่นพรึง     ลูกไฟประหลาดสีฟ้าผุดขึ้นเหนือฝ่ามือมนุษย์ต่างดาว มันขยายใหญ่ขึ้นหดเล็กลงทุกครั้งที่มือขยับ ตาชูการ์เบิกกว้างอย่างขวัญผวา ขนลุกเกรียวด้วยความสยดสยอง     ในโรงเรียนมันยังกล้าทำขนาดนี้ เมื่อวานเธอรอดมาได้ยังไงเนี่ย ?!?     “นี่สวยรึเปล่าครับน้องชูการ์”     “สะ....สะ....สะ...”     “นั่นสินะ...ใครเห็นก็บอกเป็นเสียงเดียวกันเสมอว่า ลูกไฟมนตราของธามสวยมาก สีฟ้าใสกระจ่างคล้ายลูกแก้ว”     เธอตั้งใจจะพูดออกไปว่า ‘สยอง’ ต่างหาก !     “ฝีมือลบรอยทรงจำของวินธัยเก่งเป็นอันดับต้น ๆ ของพิภพ แต่ก็เห็นได้ชัดจากสมุดนั่นว่า เธอยังจดจำมันไม่ลืม...จริงไหมครับน้องชูการ์”     ธามบิดข้อมือเหวี่ยงลูกไฟสีฟ้าทะยานไปฟาดกิ่งไม้ใหญ่ส่งเสียงดัง “เปรี้ยง” กิ่งไม้ใหญ่ขนาดประมาณท่อนขาชูการ์แหลกเป็นเศษไม้เล็กๆกระจายร่วงเต็มพื้นดิน เสร็จเจ้ามนุษย์ต่างดาวก็หันมาส่งยิ้มชั่วร้าย แล้วออกคำสั่งเสียงเย็นเยียบ     “เล่ามาสิ ว่าเธอจำอะไรได้บ้าง ไม่งั้นฉันจะทำให้เธอเป็นเหมือนกิ่งไม้เมื่อครู่แหง ๆ ”     ชูการ์กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ตอนนี้รู้สึกสยองยิ่งกว่าตอนโดนยัยพี่เลี้ยงทรมานเสียอีก ระหว่างรอปากคำชูการ์ เจ้าเอเลี่ยนใจยักษ์ก็หยิบโทรศัพท์ติดต่อใครคนหนึ่ง เดาว่าน่าจะเป็นวินธัย...     “มาที่ต้นไม้มนตราด่วน เกิดปัญหาน่ะสิ ก็คนที่ท่านเพิ่งลบความทรงจำเมื่อวาน...ยัยเตี้ยตัวซวยนั่นน่ะ ยังจำข้าได้อยู่...”     พูดเสร็จ ใบหน้าหล่อราวเทพบุตรนั้นก็โน้มเข้ามาประชิดหน้าเธอ พูดจาสั่นประสาทว่า     “ทำเหมือนกิ่งไม้เมื่อครู่ ด้วยการระเบิดให้กระจุยไงล่ะ ไม่อยากโดนก็เล่ามาสิ...อย่าตุกติกนะ”      ชูการ์พยักหน้าอย่างขมขื่น เล่าทุกอย่างที่เธอนึกได้ออกไปจนหมด พระเอกเราช่างโหดเหลือเกิน เรื่องราวเป็นยังไง ติดตามต่ออาทิตย์หน้าค่ะ m(_ _)m ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ จากคุณ : citrus_tree เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 16:48:50

ความคิดเห็นที่ 3 เหมือนอ่านการ์ตูน ซึ่งไม่ค่อยถนัดเลยค่ะ แหะๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 00:32:25