ความคิดเห็นที่ 1 7 ปั้นเมฆ หลังจากนอนพักทั้งวันจนหายเหนื่อย ฉันก็เริ่มงานต่อทันที ขยันจริงจี๊งช้าน ไม่ค่ะ... ฉันไม่ได้โดดลงกระพ้อมไทม์แมชชีนใส่ชุดกระบือน้อยเหมือนคืนก่อน แต่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เคาะแป้นคีย์บอร์ดเสริชข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตแทน ‘ปั้นเมฆ คือ พิธีกรรมก่อนการเพาะปลูกในภาคกลาง ระหว่างเดือน 6 ถึงเดือน 8 บ้างก็ทำร่วมกับพิธีแห่นางแมวเพื่อขอฝน เป็นการขุดดินเหนียวมาปั้นเป็นอวัยวะเพศชายหญิงให้ใหญ่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ หรือเป็นรูปชายหญิงกำลังเสพสังวาสกัน นำไปวางไว้ตรงทางสามแพร่ง ตรงกลางนา หรือแห่ไปรอบๆ เพื่อให้เทวดาโกรธและอับอาย ปล่อยน้ำฝนลงมาละลายรูปปั้นดินนั้น’ อ๊าย... มิน่าล่ะ สองคนนั้นถึงมุดเข้ากระท่อมไปช่วยกัน ‘ปั้นเมฆของจริง’ ไม่ต้องพึ่งดินเหนียว เหอๆ ฉันอยากรีบกลับไปดูจังว่า มันจะได้ผลรึเปล่า ป่านนี้อาจจะน้ำท่วมแล้วก็ได้ 555 ‘ ปั้นเมฆเป็นพิธีทางพิรุณศาสตร์ที่มีมาแต่สมัยดึกดำบรรพ์บนแผ่นดินสุวรรณภูมิ มีหลักฐานพบตุ๊กตาปั้นเมฆอายุกว่าสองพันปีที่บ้านโคกไม้เดน ต.ท่าน้ำอ้อย อ.พยุหะคีรี จ.นครสวรรค์ ” ฉันเห็นรูปตุ๊กตาโบราณเป็นชายเปลือยทำท่าเหมือนกบแล้วนั่งทำท่าเขินอายอยู่หน้าจอคอมพ์ ทั้งๆ ที่ฉันเคยปั้นรูปหนุ่มเปลือยได้ A มาแล้ว (อาจารย์มาเฉลยภายหลังว่าให้เกรดตามขนาด หุหุ)... ต้องเป็นเพราะฉันดันนึกถึงสองคนนั้นน่ะสิ เฮ่อ...บังเอิญได้รับเกียรติร่วมเป็นสักขีพยานในพิธีกรรมปั้นเมฆแบบไม่ใช้ดิน นอกจากนั้น ฉันก็ยังได้ข้อมูลดีๆ มาอีกเพียบ บางคนอาจจะบอกว่ามันก็แค่เรื่องการทำนาทั่วๆ ไป ใครๆ ก็รู้ แต่ฉัน...บัณฑิตใหม่จากรั้วมหา’ลัยใจกลางกทม. ไม่รู้มาก่อนนี่นา อย่างเช่น... ที่เจ๊จิ๋มพูดถึง ‘ข้าวนาสวน’ ฉันก็เพิ่งรู้ว่า ข้าว...ถ้าแบ่งตามวิธีการทำนา จะแบ่งได้ 3 ชนิดคือ 1.‘ข้าวไร่’...ปลูกในที่ดอน ไม่ต้องใช้น้ำท่วมขังบนที่ดิน 2.‘ข้าวนาสวน’...ข้าวพันธุ์ดีที่สุด ต้องการน้ำท่วมขังไม่เกินหนึ่งเมตร ส่วนมากเป็นนาดำ (อันนี้ฉันรู้ค่ะว่า คือนาที่หว่านเพาะต้นกล้าแล้วค่อยเอาไปปักดำลงในนา) นาในประเทศไทยโดยมากเป็นข้าวนาสวน และ 3.‘ข้าวนาเมือง’...ปลูกในพื้นที่ราบลุ่มที่น้ำท่วมมากกว่าหนึ่งเมตร ส่วนใหญ่อยู่ในภาคกลาง บางทีเรียกว่า ข้าวลอย ข้าวฟางลอย หรือข้าวขึ้นน้ำ (แต่ก่อนฉันรู้จักแต่ข้าว (หุง) ขึ้นหม้อ) เพราะเป็นพันธุ์ที่มีลำต้นยาว และทอดออกไปแตกแขนงตามข้อและออกรากตามข้อได้ โตเร็วสามารถสูงพ้นน้ำท่วมได้ ใช้วิธีหว่านในการปลูก มิน่า เจ๊จิ๋มถึงชื่นชมปู่ของนายคนนั้นนักหนา ชาวนาในสมัยโบราณที่แหวกประเพณีเอาข้าวนาสวนมาปลูกด้วยวิธีหว่านเป็นคนแรกแล้วได้ผลดีจนชาวบ้านทำตามนี่นับว่ากล้าหาญชาญชัยจริงๆ มีอีกเรื่องที่ฉันไม่ยักรู้มาก่อน ‘พระแม่โพสพเป็นเทพธิดา ร่างงาม แต่งกายด้วยผ้าผ่อนแพรพรรณสมัยโบราณห่มสไบเฉียง นุ่งผ้าจีบชายกรอมลงมาถึงปลายหน้าแข้ง ทรงเครื่องถนิมพิมพาภรณ์ตระการตา ไว้ผมยาวสลวยประบ่า มีกระจังกรอบหน้าคล้ายมงกุฎ และจอนหูงอนชดช้อย มือข้างหนึ่งชูรวงข้าว ส่วนอีกข้างถือถุงโภคทรัพย์เต็มถุง ประทับนั่งพับเพียบเรียบร้อยแบบแพนงเชิงอย่างไทยโบราณ’ ฉันนึกถึงแฟชั่นชุดกระโปรงแสกสีเขียวอ่อนผ้าชีฟองพริ้วสวยของเทวีแห่งข้าวตัวจริงเสียงจริงที่ฉันเคยพบมาแล้วได้แต่ยิ้ม ‘...พระแม่โพสพเป็นหญิงขวัญอ่อนง่าย ขี้อาย ต้องทำพิธีเรียกขวัญเสมอ’ ขวัญอ่อนเหรอ? ไม่มั๊ง พระแม่โพสพที่ฉันเคยเห็นคือเวิร์คกิ้งวูแมนที่ชาญฉลาดและมั่นใจ ไม่เห็นขี้อายเลยสักหน่อย ...เหอๆ “แม่กระบือน้อย ยิ้มอะไรยะ?” เสียงหวานใสที่เริ่มคุ้นหูฉันดังขึ้นเบื้องหลังพร้อมให้พรฉันหนึ่งโป๊ก เนี่ยอ่ะนะเทพีขวัญอ่อน วันนี้เทพธิดาแห่งข้าวอยู่ในชุดกางเกงกับเสื้อตัวหลวมกว้างอย่างเปรี้ยวสีเขียวใบไม้ คาดผมด้วยแถบผ้าอันโตสีเดียวกัน พอมาเห็นรูปวาดพระแม่โพสพบนหน้าจอที่ฉันเปิดค้างไว้ก็กระตุกยิ้มมุมปาก “เฮ่อ... คนไทยสมัยนี้จินตนาการรูปฉันเองไม่เป็นหรือยังไงนะ เวลาวาดภาพแม่โพสพทีไร ถึงได้วาดรูปยายฉันที่บรรพบุรุษวาดเอาไว้ทุกที” “เราอนุรักษ์ความเป็นไทยค่ะ” ฉันรีบแก้ตัวแทน ‘คนไทยสมัยนี้’ ...ในฐานะศิษย์มีอาจารย์เป็นศิลปินไทยร่วมสมัย โดนต่อว่าแบบนี้รู้สึกหน้าร้อนๆ ยังไงไม่รู้ “ฮึ... ไม่คิดอะไรเอง กินบุญเก่าบรรพชนสร้างสรรไว้ แล้วอ้างคำว่าอนุรักษ์ ฮึฮึ อนุรักษ์โดยไม่มีวิวัฒน์ก็เท่ากับการทำลายดีๆ นี่เอง” เทพีแห่งข้าวพูดได้ตรงใจฉันจริงๆ แต่ถ้าฉันวาดรูปแม่โพสพใส่ชุดที่ฉันเห็นอยู่นี้ไปส่งอาจารย์ล่ะก็ ฉันคงโดนอาจารย์คอนเซอร์เวถีบถีบกระเด็นออกมาแน่ๆ “พระแม่โพสพเหรอ? เชื่อสิ ทัพพ์เชื่อว่าพระแม่โพสพมีอยู่จริงๆ” เราลองมาฟังความคิดสร้างสรรค์ของชาวนา (กึ่ง) นักวิทยาศาสตร์รุ่นใหม่กันดีกว่า... “ใส่ชุดยังไงเหรอ?... อืม... อืม... อืม... ถ้าให้ทัพพ์เดา... ทัพพ์ว่าต้องไม่ใส่อะไรแน่ๆ เลย!” เย้ยยยย...!!! ตาทัพพีพูดอะไรออกม้าอ้าอ้าอ้า “อ้าว... ก็ทัพพ์คิดอย่างงั้นจริงๆ นี่ โอ๊ย...เจ็บ!” นำทัพพ์ลูบหัวตัวเองแล้วหันซ้ายหันขวาทำหน้างงๆ คงไม่รู้ว่าเทพีที่เขากำลังพูดถึงยืนเท้าสะเอวอยู่ข้างหลังให้พรเขาโป๊กๆๆ โชคดีที่อีตาทัพพีไม่ได้เรียนศิลปะ ไม่งั้นเราคงมีรูปเทพีแห่งข้าวนู้ดประชันแข่งกับวีนัส อาจจะดังกว่าภาพกำเนิดวีนัสของบอติเชลลี ก็ได้   “ไม่ได้หมายถึงรูปเทพเจ้าแบบศิลปะฝรั่งนุ่งน้อยห่มน้อยอย่างงั้น ทัพพ์คิดว่าเทพีแห่งข้าวก็คือจิตวิญญาณของข้าว ที่คนไทยเราเชื่อว่ามีขวัญของข้าวนั่นแหละ มีงานวิจัยทางวิทยาศาสตร์หลายชิ้นที่บ่งชี้ว่า พลังงานแห่งจิตวิญญาณของสิ่งแวดล้อม มีจริงๆ อย่างงานวิจัยของดอกเตอร์อีโมโตะ  ใช้กล้องออร่า และ เครื่องวัดพลังงาน Bovis scale แล้วสรุปได้ว่าน้ำมีจิตวิญญาณ ซึ่งความเชื่อของเราก็คือพระแม่คงคา” ค่อยยังชั่ว ฉันลืมไปว่ากำลังคุยอยู่กับนักวิทยาศาสตร์ระดับโลก พูดอะไรต้องมีหลักฐานยันเหตุและผล ลองมาฟังความคิดเห็นของชาวนาร่วมสมัยสุด ’ไฮเทค’ ที่ได้รับการยกย่องให้เป็น ‘ปาดชาวบ้าน’ มั่งดีกว่าค่ะ ถึงตอนที่คุยกับฉันเกี่ยวกับพิธีกรรมปั้นเมฆแห่นางแมว แกจะบอกว่า... “อู๊ย เชยระเบิดหมดสมัยแล้ว เทคโนโลยีเค้าไปถึงไหนๆ ใครจะยังมานั่งเอาน้ำสาดแมว ปั้นดินให้ฝนตกเล่า ไม่มีเหตุผล ไม่เป็นวิทยาศาสตร์ งมงายๆ” แต่พอถามถึงเรื่องพระแม่โพสพ แกก็รีบอวด “ป๋าน่ะ ถึงจะไฮเทคแค่ไหน แต่ก็เป็นลูกกตัญญู ไม่ลืมคุณแม่โพสพหรอกนะ ที่บ้านป๋ามีบูชาอยู่ 10 องค์ นี่นี่... ที่คอนี่ก็มีอยู่ 2 องค์” แกรีบควักสร้อยคอทองคำเส้นโตห้อยพระเครื่องเป็นสิบๆ องค์ออกมาจากข้างในเสื้อ “...เห็นมั๊ยๆ ...องค์นี้เนื้อผงรุ่นชาวนามหารวย ศักดิ์สิทธิ์สุดๆ เช่ามาปุ๊บ ถูกหวยทั้งชุด เคียวโกะเค้าฝันเห็นข้าว 5 เมล็ด งวดนั้นป๋าเลยแทง 55 50 05 500 555 ป๋ารีบส่งไปให้เค้าเลี่ยมทองเลย” เอ่อ...ป๋าขา พระแม่โพสพท่านเป็นเทพีแห่งข้าวนะค้า ไม่ใช่ เทพีแห่งหวย “นี่อีก องค์นี้เนื้อโลหะ ปีที่แล้วราคาข้าวสูงปรี๊ดตันละ 800 ดอลลาร์ ป๋าเลยยุให้เจ้าอาวาสจัดสร้างแม่โพสพรุ่น ‘พุ่งกระฉูดทะลุพันดอน’ 1000 องค์ อู๊ย... ชาวบ้านแห่กันเช่าบูชาเกลี้ยงภายในวันแรกที่เปิดจอง วัดอื่นเห็นญาติโยมนิยมเช่าพระแม่โพสพก็รีบเกาะกระแสออกตามมาอีกหลายรุ่น ทั้งแบบขึ้นหิ้ง ทั้งหล่อเป็นองค์โตๆ ไว้ที่วัดให้ชาวนาได้มาทำบุญกันก็มี” สรุปว่า มารดาแห่งข้าวก็ได้แจ้งเกิดในวงการจัดสร้างและให้เช่าบูชาวัตถุมงคลด้วยประการฉะนี้ แล้วปาดชาวบ้านก็ สรุปด้วยปรัชญาอันคมกริบส่งท้าย “แต่ก็อย่างว่าละนะ ต่อให้บูชาแม่โพสพโพศรีกี่สิบองค์ ถ้าไม่ลงทุนใส่ปุ๋ย ฉีดยาฆ่าแมลง ต้นข้าวก็คงไม่โตหรอก เหอๆ” สามวันต่อมา พระแม่โพสพก็ปรากฎตัวขึ้นเตือนว่าก็ถึงเวลาที่ฉันจะต้องเริ่มปฏิบัติภารกิจอย่างจริงจังแล้ว (จริงๆ ท่านพูดแค่สั้นๆ ว่า “เน่เธอ...อย่าอู้สิ” ) “หนูขอถามหน่อยนะคะ ทำไมเราต้องไปตามหาฮีโร่ในอดีตด้วยล่ะ? แปลว่าตอนนี้ประเทศไทยไร้คนดีแล้วเหรอคะ?” มารดาแห่งข้าวไม่ตอบคำถามตรงๆ แค่ให้ข้อมูลกว้างๆ ว่า... “เด็กรุ่นใหม่ไม่ค่อยยอมมาเป็นชาวนา พอได้รับการศึกษาก็หันไปทำงานในเมืองหมด น้อยคนที่จะกลับบ้านเกิดทำนาเหมือนพ่อแม่ เหลือแต่ลุงๆ ป้าๆ...หาชาวนาเอ๊าะๆ แบบเกิร์ลเจนเนอเรชั่นไม่ค่อยมี มีแต่ ‘เกินเจนเนอเรชั่น’ ฉันอยากเห็นฮีโร่ไทยรุ่นใหม่วัยละอ่อน ไม่ใช่ฮีโร่วัยเกษียณ” ก็เลยต้องย้อนกลับไปในอดีต เพราะมีชาวนาหนุ่มสาวให้ค้นหามาเป็นฮีโร่ได้มากกว่างั้นเหรอ? “นำทัพพ์ไง” ฉันนึกถึงตาทัพพีหลานชายคนดีของฉันขึ้นมาได้ ก็รีบดัน “ นำทัพพ์ไงคะ ชาวนาหนุ่ม หน้าตาดี มีการศึกษา แฟมิลี่แมน สุดแสนโรแมนติก บุคลิคพระเอก เหมาะนำมาทำเป็นฮีโร่สุดๆ” ฉันยังไม่ทันได้รู้ว่าพระแม่โพสพจะตอบรับหรือปฏิเสธ จู่ๆ สุดหล่อสะท้านปฐพีที่ยืนอยู่เบื้องหลังฟังฉันกับเทพีแห่งข้าวคุยกันอยู่เงียบๆ ก็เอ่ยแทรกถามขึ้นมาลอยๆ “เธอเชื่อในพรหมลิขิตมั๊ย?” เขาก้าวออกมาหาฉันแล้วถามต่อโดยไม่รอคำตอบ “มนุษย์ถูกพระเจ้าผ่าแบ่งออกเป็นสองซีก ชายและหญิง แยกกันมาเกิดบนโลกนี้ ทั้งสองซีกต่างตามหาส่วนที่ขาดหายไปของกันและกัน เพื่อเติมเต็มชีวิตให้สมบูรณ์อีกครั้ง ...เธออยากเจออีกซีกหนึ่งของเธอหรือเปล่า?” คำถามนั้นทำให้ฉันนึกถึง ‘เขา’ ...นักรบหนุ่มร่ำไห้ ชายผู้เฝ้าคอยฉันคนนั้นขึ้นมา อา...ใช่แล้ว หรือว่า เขานั่นแหละคือวีรบุรุษที่ฉันกำลังตามหา ที่พระแม่โพสพมอบหมายภาระกิจนี้ให้กับคนนอกวงการ (เกษตร) อย่างฉันย้อนเวลากลับไปในอดีต ก็เพราะฉันเป็นคนรักของเขาเมื่อชาติก่อน ไม่แน่ว่า ฉันอาจจจะได้พบตัวเองเมื่อชาติปางก่อนก็ได้ เหมือนเขาจะอ่านความคิดของฉันได้ ชายหนุ่มสุดหล่อส่ายหน้าช้าๆ เอ๊ะ หรือว่าไม่ใช่? “ฉันจะถามเธออีกครั้ง... เธออยากไปพบกับรักแท้ที่เธอตามหา ได้เจอกับคนที่เธอเฝ้าฝันมานานหรือไม่?” ฉันรู้แล้ว! ฉันเข้าใจแล้ว!!! เขาไม่ได้หมายถึงฉันในชาติก่อน แต่หมายถึง...ตัวฉันในตอนนี้! โอ้ หรือว่าคู่แท้ของฉันดันทะลึ่งเกิดคนละมิติเวลา! อีตาบ้า คนอะไรงี่เง่าจริงๆ ชิงเกิดก่อนหน้าคู่แท้ซะนาน นี่ถ้าไม่มีกระพ้อมไทม์แมชชีน ฉันมิต้องขึ้นคานรึไง (เรื่องอะไรจะโทษตัวเองว่าดันทะลึ่งมาเกิดช้ากว่าเค้าล่ะ) ด้วยความอยากมีคู่ เอ้ย... ด้วยความรับผิดชอบต่อหน้าที่อันทรงเกียรติซึ่งได้รับบัญชาจากสวรรค์ แองจี้นางฟ้าแสนสวยก็รีบโดดกระพ้อมเดินทางทะลุมิติกลับไปในโลกอดีตอีกครั้ง... จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 19:37:15

ความคิดเห็นที่ 2 ถึงจะทำใจไว้แล้วว่าต้องกลายเป็นน้องบือ ฉันก็ยังไม่ชินกับการขึ้นลงบันไดไม้เล็กๆ ด้วยสี่เท้ากีบอยู่ดี แล้วก็อดอนาถใจตัวเองไม่ได้ทุกทีที่เห็นเงาสะท้อนหน้าตัวเองในน้ำ ที่สำคัญ ถึงจะซ้อมสั่นหนังมาแล้วอย่างตั้งใจแต่ฉันก็ยังทำไม่ได้ แก๊งแมลงบ้าเลยพากันมารุมแกล้งเกาะฉันเต็มไปหมด เจ็บใจที่สุด เจ็บใจๆๆ “เอ๊ะ... นั่น... ยัยเผือกน้อยนี่นา ใช่มั๊ยพวกเรา” มาถึงก็เจอแก๊งเจ๊กระบือเม้าเข้ามาห้อมล้อมต้อนรับอย่างอบอุ่น “โถ... หายหน้าหายตาไปไหนเสียตั้งนาน พวกเรานึกว่าเธอโดนจับไปทำลูกชิ้นซะแล้ว” “ทำไมเธอถึงไม่โตขึ้นเลย ตัวเล็กเท่าเดิม?” “น่าสงสารจริงเชียว นอกจากเผือกแล้ว ยังเป็นแคระด้วย” หุหุ ไม่ต้องยกย่องกันขนาดนั้นก็ได้ค่ะเจ๊ แค่ไม่ได้มาให้เห็นหน้าสามวัน จะให้ฉันโตสักแค่ไหนเชียว? อีกอย่าง ฉันไม่ใช่ลูกควาย คงโตไปกว่านี้ไม่ได้แล้วล่ะ ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงร้องไห้จ้าของเด็กทารกดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกล “อุแว้ๆๆ” “ร้องอีกแล้ว ร้องอีกแล้ว เด็กคนนี้มันซ่าดีจริงจี๊ง” เจ๊รมบ่นด้วยน้ำเสียงเอ็นดู แล้วเดินนำเหล่ากระบือเม้าไปทางบ้านไม้เล็กๆ หลังหนึ่งซึ่งปลูกอยู่ริมคลองท่ามกลางสวนผลไม้รกครึ้ม “ดูสิ ร้องเสียงดังจนพี่ๆ มามุงดูกันใหญ่แล้ว” ชายหนุ่มร่างสูงกำลังก้มลงอุ้มลูกน้อยขึ้นมาจากเปลไกวที่แขวนไว้กับคานซึ่งเป็นเพดานของใต้ถุนเรือน มาส่งให้หญิงสาวคนหนึ่งบนแคร่ไม้ไผ่ “โอ๋... โอ๋ ลูกแม่อย่าร้องน้า” ฉันเห็นภาพครอบครัวอบอุ่นพ่อแม่ลูกแล้วอ้าปากค้าง... “อะ... อะ... อะไรเนี่ย? ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” ฉันหันไปทำหน้างงใส่เจ๊จิ๋ม “...ใครก็ได้ช่วยอธิบายหน่อย เด็กนั่นลูกใครคะ?” อย่าบอกนะว่า... “ก็ต้องเป็นลูกนายเรากับแม่ฝนน่ะสิ!” หา? ฉันรีบมองหน้าคนเป็นพ่อกับแม่ให้ชัดๆ อีกครั้งเพื่อความมั่นใจ อา...ใช่นายผู้ท้าชิงตำแหน่งวีรบุรุษกับแม่ฝนสุดสวยจริงๆ ด้วย “อะไรกัน เธอไปอยู่ที่ไหนมา เชยจริง ไม่รู้เหรอ นี่เป็นตำนานรักบันลือโลกแห่งทุ่งรังสิตเลยนะ ไม่แพ้ไอ้ขวัญกับอีเรียมแห่งทุ่งแสนแสบเล้ย” รีบเชียว... กรูกันเข้ามาแย่งกันเล่าอย่างออกรส ถ้าเป็นคนคงต้องป้องปากสูดน้ำลายเม้ากันเลยล่ะค่ะ “แม่ฝนทำอีท่าไหนไม่รู้... ป่อง!” เจ๊ไม่รู้ แต่หนูว่าหนูพอจะรู้ค่า เหอๆ “ผู้ใหญ่โกรธมาก ขังแม่ฝน จับเฆี่ยนด้วยแส้หนาม แล้วเอาเกลือทา มัดตากแดดกลางนา ให้ควายขึ้นไปเหยียบ หวังรีดลูกในท้องออกมา แล้วสับๆๆ” “พอๆๆ... นังนวลเขาทู่ เว่อร์ซะไม่มี ...ผู้ใหญ่เค้าแค่ตีลูกสาวทำโทษหน่อยเดียว นายเรารู้เข้าก็ไม่ยอม เลยไปทะเลาะกับพ่อตาแล้วพาลูกสาวเค้าหนีมาอยู่กินด้วยกัน จนคลอดนายน้อยออกมานี่แหละ... ตอนหลังพยายามกลับไปขอขมา แต่ผู้ใหญ่ก็ใจแข็งไม่ยอมรับ เพราะไม่ปลื้มลูกเขย” “เดี๋ยวๆๆๆ... ฉันงง... ขอใหม่อีกทีซิคะ เจ๊ๆ ยังไม่เห็นเคยเม้าถึงตอนนี้เลยนี่นา” เรื่องสำคัญขนาดนี้ ไม่น่าพลาดนะ หรือฉันฟังอะไรตกหล่นไป? “อ้าว ก็วันนั้นที่เราเจอกัน มันยังไม่เกิดเรื่องนี่นา แต่หลังจากนั้นไม่นานแม่ฝนก็ป่อง” “น่าสงสาร กลายเป็นขี้ปากชาวบ้านเค้าทั้งบาง ทั้งคน ควาย เป็ด ไก่ หมู หมา เม้ากันสนุกสนาน” ฉันไม่ได้สนใจว่าตัวอะไรจะขี้เม้าแค่ไหน เพราะกำลังนั่งคำนวนเวลาที่ต่างกันของสองมิติ... วันก่อน ฉันมาอยู่ในโลกอดีตทั้งวัน แต่พอกลับไปโลกปัจจุบันกลายเป็นว่าฉันหายไปแค่สามสี่ชั่วโมง แสดงว่าเวลาที่โลกของฉันเดินช้ากว่าที่นี่ แต่ในทางกลับกัน... ฉันกลับบ้านแค่สามวัน พอมาที่นี่อีกครั้ง กลายเป็นฉันหายไปประมาณเก้าเดือน (คำนวนจากที่เจ๊จิ๋มบอกว่า หลังจากเจอฉันไม่นานแม่ฝนก็ป่อง) ...เวลาในอดีตเดินเร็วกว่ามากจนน่าตกใจ เทพีแห่งข้าวอธิบายเรื่องนี้ให้ฉันเข้าใจในภายหลังว่า “...มิติคู่ขนานทั้งจักรวาลถึงไม่ได้ขนานกันแบบหนึ่งต่อหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้เร็วช้ากว่ากันเป็นอัตราส่วนอย่างที่เธอคิด เวลา 3 วันในโลกปัจจุบันของเธอ ไม่ใช่เท่ากับ 9 เดือนในโลกอดีตเสมอไป” “แล้วมันจะเท่ากับเท่าไหร่เหรอคะ?” “เราบอกไม่ได้ มันไม่แน่ไม่นอน” “ทำไมไม่ตั้งเวลาให้มันแน่นอนไปเลยล่ะคะ” “เราไม่ใช่โดเรม่อน” ฉันต้องกลั้นหัวเราะแทบตาย แอบคิดในใจว่า หนูก็ไม่ใช่โนบิตะค่ะ เหอๆ “ไทม์แมชชีนเราไม่มีปุ่มให้กดตั้งเวลาได้เหมือนหม้อหุงข้าวนะยะ ...เหมือนกับที่ชาวนาขอพรเรา เราก็ดูแลผลผลิตให้ได้ แต่ทั้งนี้ ต้องขึ้นอยู่กับบุญกรรมของแต่ละคนด้วย เราไม่ใช่บริษัทขายปุ๋ยเคมีที่โฆษณาว่าใส่กี่ลูกต่อไร่ได้ผลทันตาเป็นสูตรสำเร็จ ฉันใดก็ฉันนั้น ที่เธอข้ามมิติมาได้ นอกจากพรของเราแล้ว ยังมีกรรมของเธอนำพามาด้วย” “ตกลงพี่ทิตย์ตั้งใจจะให้ลูกเราชื่อไอ้ ‘พวงแดง’ จริงๆ รึ?” 555 ฉันซึ่งแอบฟังพ่อแม่มือใหม่คุยกันอยู่หลังพุ่มไม้ข้างแคร่แล้วต้องรีบกลั้นหัวเราะ ตาทัพพี ‘พลวงโต’ มีเพื่อนแล้ว “ไม่ดีหรือ ก็มันมาเกิดพร้อมกับข้าวหอมพวงแดงนี่” ฉันมารู้จากเจ๊รมทีหลังว่า ‘พวงแดง’ เป็นข้าวพันธุ์ใหม่ที่นายอาทิตย์พบขึ้นในนาของเขาโดยบังเอิญแล้วเอามาเพาะขยาย ต่อมาประกวดในงานเกษตรประจำอำเภอ ได้รางวัลพันธุ์ข้าวดีเด่นด้วย เป็นที่ภาคภูมิใจของเขากับแม่ฝนมาก “พวงแดง... เอ่อ... มันฟังดูมันช้ำๆ เหมือนเป็นโรคไปรึเปล่า?” “หรือจะเปลี่ยนเป็น ‘พวงหนัก’ ?” 555 ฉันชอบบบบ... ขำจริงๆ พ่อแม่คู่นี้ ตั้งชื่อลูกเหมือนแกล้งกันชัดๆ แต่เค้ามีเหตุผลนะค้าจะบอกให้... “เพราะพวงแดงเป็นข้าวหนัก” ฉันมารู้ทีหลังอีกเหมือนกันว่า ข้าวหนักกับข้าวเบาไม่ได้เกี่ยวอะไรกับน้ำหนัก (ของพวง) เลย แต่มันต่างกันตรงข้าวหนักใช้เวลาเพาะปลูกมากกว่าข้าวเบาต่างหาก “อย่าเลยทิตย์ พวงหนัก... ฟังดูเมื่อยขาจะแย่ ฝนสงสารลูก โตขึ้น มันต้องโดนเพื่อนล้อแน่ๆ” คนเป็นแม่กลุ้มใจ ในขณะที่ฉันกลั้นหัวเราะเกือบตาย ...เมื่อยขา! “บ้าน่า ฝนนี่ทะลึ่ง คิดลึกจริง ...เอ๊ะ!!!...นั่นใครน่ะ!” เพราะฉันกลั้นหัวเราะไม่ได้ เลยปล่อยพรืดออกมา โดนเค้าจับได้เลย แย่จัง “อ้าว เจ้าเผือกน้อย!” อุ๊ย! เขาจำฉันได้ด้วย! “อะไรเหรอพ่อ?” แม่ฝนยื่นหน้ามาดู “ควายของใครไม่รู้ล่ะแม่ มาด้อมๆ มองๆ” “ลูกควายเผือกเหรอ?” “น่าจะเป็นควายเผือกแคระมากกว่า หลายเดือนก่อนพ่อเห็นมันตัวเท่านี้ นี่ก็ยังตัวเท่าเดิม ไม่โตขึ้นเลย เอ้อ... จริงสิ... วันที่พ่อเจอมันน่ะ จำได้ว่าเป็นวันนั้น...” “วันไหน?” “ที่เรา...แอบนัดมาเจอกัน แล้วแม่ฝนก็ชวนพ่อทิตย์ปั้นเมฆไง” “ต๊าย ทะลึ่ง” อารายฟะ ฉันไม่เกี่ยวซะหน่อย อย่ามามองฉันอย่างงั้นเด้ “หรือมันพาให้ไอ้หนูมาเกิด?” “อื้ม น่าจะใช่ เพราะหลังจากนั้น พ่อก็ไม่ได้เห็นมันอีก จนวันนี้ ไอ้หนูเพิ่งจะมาเกิดได้ไม่นาน มันก็โผล่มา” อ้าว... ฉันกลายกลายเป็นควายนำโชคให้ลูกชาวบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันแค่เป็นพยาน ไม่ได้มีส่วนร่วมในการผลิตเลยนะ “รู้แล้ว!!!” คนเป็นพ่อกระโดดขึ้นมาร้องตะโกนอย่างยินดี “...รู้แล้วว่าจะให้ไอ้หนูเราชื่ออะไร” อีตาบ้า... ร้องซะตกกะใจหมด “ชื่ออะไรเหรอพ่อ?” “พ่อมันชื่อ ‘อาทิตย์’ ...แม่มันชื่อ ‘ฝน’ ...งั้นก็ให้ไอ้หนูมันชื่อ ‘เมฆ’ ละกัน ...ปั้นเมฆ!” ปั้นเมฆ!!! โอ้ว... ฝนตกรึเปล่าไม่รู้ แต่ฉันขอยืนยันค่ะว่าปั้นเมฆแล้ว ได้ผล (ผลิต) จริงๆ ด้วย นั่นไงคะ...หลักฐาน! ก๊ากๆๆๆ ด.ช. ปั้นเมฆ ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายที่ฉันกลายร่างเป็นกระบือน้อย ฉันก็เลยสามารถเดินเข้าไปใกล้เปลเด็กอ่อนนั่นได้โดยที่พ่อแม่ไม่กลัวว่าฉันจะไปรังแกลูกเขา แล้วเราก็ได้พบกัน... อีตาปั้นเมฆดูท่าน่าจะฉลาดใช้ได้ ขนาดอยู่ในเปลตัวนิดเดียว พอเห็นฉันเข้าก็มองตาแป๋ว ขยับแขนขาไปมา พยายามจะไขว่คว้าจับเขาของฉัน “แบร่ๆ จ้างให้ก็จับไม่ถึง อ๊าก...” ฉันแลบลิ้นให้เขา แต่แล้วกลับแจ๊กพ๊อตแตก โดนฉี่พุ่งใส่หน้าเข้าไปเต็มเปา พร้อมๆ กับเสียงหัวเราะของคนเป็นพ่อแม่ดังลั่นด้วยความภูมิใจลูกชายยิงได้ตรงเป้า หนอย... ไอ้เด็กบ้า ถ้าฉันมีมือนะจะหยิกให้พวงแดงจริงๆ เล้ย คอยดู๊ แถมเขียวกับม่วงด้วยก็ยังได้ จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 19:39:26

ความคิดเห็นที่ 3 เฮ่อ... ว่าแต่ว่า... ไหนหนุ่มหล่อพระพ่อโพสพคนนั้นเค้าว่าฉันจะได้เจอคู่แท้ในอดีตไง ที่ไหนได้... อีตาผู้ท้าชิงตำแหน่งวีรบุรุษก็ดันชิงมีบุตรภริยาไปซะแล้ว คงต้องตัดความน่าจะเป็นทิ้ง เพราะฉันไม่ได้อยากจะแย่งของใคร หันไปมองซ้ายมองขวา จะไปหา ‘เขาคนนั้น’ ได้จากไหนกันเนี่ย? “ชายหนุ่มชาตินักรบ ร่างกำยำสูงใหญ่เหรอ? มีสิ... เดี๋ยวพาไปแนะนำให้รู้จัก” เจ๊นางแอ่นอาสาพาไปดูตัว... “เริ่มจากนี่เลย ...พ่อเทพทุย (อ่านว่าเทบ-พะ-ทุย) สุดหล่อคอกเรา” นางนวลหัวเราะคิกคัก แนะนำให้ฉันรู้จักควายหนุ่มร่างกำยำสูงใหญ่ เขาโค้งสวย ซึ่งเป็นพ่อพันธุ์ประจำบ้านนี้ ฉันได้แต่ยิ้มค้างทำความเคารพ “ลูกใคร คอกไหนรึ นางรม?” “ลูกคุณหญิงไพลินจ้าพี่เทพ” พี่เทพทุยทำหน้างง... คงคิดไม่ออกว่าคุณหญิงไพลินนี่กระบือบ้านไหนหว่า “มันหลงมา หาแม่ไม่เจอ ชอบมาประจ๋อประแจ๋อยู่กับพวกเรา นายเห็นก็ไม่ว่าไม่ไล่ ให้มันรวมฝูงด้วยละกัน” “ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค้า” เอาน่า ดีกว่าไม่มีพรรคพวก “มีชื่อรึยังล่ะ นายเราเค้าตั้งชื่อแม่พวกนี้ขึ้นต้นด้วยนางหมด เหอๆ... ไม่เป็นชื่อนก ดอกไม้ ต้นไม้ หรือไม่ก็หอย” “เห็ดย่ะ” เจ๊นางรมรีบแก้ “งั้นเธอชื่ออะไรดี? นางเผือกก็ฟังดูไม่เข้า” “เอ่อ... ต้องขึ้นต้นด้วยนางเหรอคะ งั้น... นางสาวละกัน เอ๊ะ แต่ก็ไม่ดีๆ เดี๋ยวได้เป็นนางสาวตลอดกาลคานไม่หักสักที เอางี้... นางเอกดีกว่า 555” “อะไรคือนางเอก?” แป่ว... “โอเค งั้น... นางงามก็ได้ ...ไม่รู้จักอีกเร๊อะ เฮ่อ... นางแบบล่ะ ยิ่งไม่รู้จักเข้าไปใหญ่ อ๊า...รู้แล้ว!  แองจี้ก็นางฟ้าไง” ลืมไปได้ไง ชื่อ 'นางฟ้า' แสนหวาน ลั้นลา คิดออกแล้ว “ได้ๆ นางฟ้า ฟังดูเข้าท่า ดีๆ ฉันจะได้มีเพื่อน” เจ๊รมดีใจใหญ่ “มีเพื่อนยังไงคะ?” “อ้าว ก็นางแอ่น นางนวล มันชื่อนก นางแย้ม นางล้อม นางรำ มันชื่อพืช  มีฉัน...นางรมนี่แหละ เป็นเห็ดอยู่ตัวเดียว ถ้าเธอชื่อนางฟ้า จะได้เป็นเห็ดเหมือนกันไง” จากนั้นมา ฉันก็เลยกลายเป็น นางฟ้า...ควายน้อยสีชมพูมีชื่อเป็นเห็ดซะงั้น “เลือกเอาเลย ชอบตัวไหน เดี๋ยวฉันจะพาไปแนะนำ” เจ๊นางแอ่นชวนฉันเดินข้ามทุ่งนามาส่องหนุ่ม แต่ฉันไม่ได้มองหาควายซะหน่อย “อ้าวก็ไหนถามหาหนุ่มมาดนักรบร่างสูงใหญ่ นี่ไง ล่ำๆ ทั้งน้าน” บัดนั้น... ฉันรู้สึกขนลุกขนพอง เหมือนมีสายตาเพชรฆาตกำลังจ้องมองฉันอยู่ “นี่ แม่นางฟ้า” นางแอ่นแอบกระซิบ “...เธอต้องระวังไอ้สิงโตหน่อยนะ มันมองเธออย่างกับจะกินเข้าไปแน่ะ” “หา... มีสิงโตในนาด้วยเหรอ?” “ม่ายช่าย สิงโตน่ะ มันชื่อควายอันธพาล นิสัยแย่ที่สุด เจ้าของเค้าปล่อยมันมากินหญ้า มันก็เที่ยวหาเรื่องไปทั่ว เจอควายตัวผู้ท้าตีท้าต่อย เจอควายตัวเมียก็ไล่ปล้ำ พวกเราเกลียดขี้หน้ามันจะตาย คู่แค้นพ่อเทพทุยเลย เจอหน้ากันไม่ได้นะ... พวกเราไปกันเถอะ ไว้ให้ไอ้เวรนี้ไปก่อน ค่อยมาใหม่” แต่แล้ว ไอ้สิงโตก็มาดักหน้าเรา “เด็กใหม่รึ อีแอ่น... แหม ตัวเล็กๆ น่ารัก เนื้อหนัง ดูนุ่มนิ่มดีจังนะ” ว่าแล้ว ไอ้สิงโตก็สูดปากซื้ดๆ ไม่เก็บอาการบ้ากาม ทำฉันสยองสุดๆ “ไอ้สิงโต มรึงอย่าทะลึ่ง นางฟ้ามันยังเด็กอยู่นะ แถมพิการด้วย” ปกติ ควายตัวผู้จะไม่สนใจจะผสมพันธุ์กับควายเผือกหรือตัวเมียที่รูปร่างแคระ แต่... “โอ้ว ชื่อนางฟ้าเหรอจ๊ะ สาวน้อย แหม พี่สิงอยากลองของแปลกอยู่พอดี... ซื้ด” เวรกรรม! ตอนเป็นคนก็โดนเพื่อนล้อ พอมาเป็นควายก็ยังกลายเป็นของแปลก ฮือ... ฉันมองหน้ากวนๆ ของไอ้สิงโตแล้วอยากอวก แต่ก็แอบกลัวไม่ได้ เห็นขนาดตัวใหญ่โตของมันเทียบกับเจ๊นางแอ่นแล้ว เฮ่อ...เจ๊สู้ไม่ได้แน่ ส่วนฉันยิ่งแย่ เขาทู่ๆ กุดๆ ของฉันจะไปสู้ใครได้ “เรารีบไปกันเถอะ...วิ่ง!” เจ๊นางแอ่นให้สัญญาณ พาฉันหนี โชคดีที่ไอ้สิงโตควายอันธพาลไม่ได้ตามมา แต่... แค่ส่งสายตาโลมเลียบั้นท้าย ฉันก็อยากตายแล้ว ฮือๆ น่ากลัวจริงๆ ส่วนเรื่องอาหารการกิน ด้วยความบังเอิญที่ฉันสั่นหนังไม่เป็น เลยตบแมลงด้วยวิธีอันแสนชาญฉลาด การวิ่งไปชนต้นไม้ (กะให้ไอ้แมลงมันบี้แบนแต๊ดแต๋ระหว่างตัวฉันกับโคนต้นมะม่วง) ถึงแม้พวกมันไม่ตาย (ไอ้พวกบ้า ดันบินหนีทัน) แต่กลับได้ผล... ผลมะม่วงค่ะ ตกใส่หัวฉันเสียบคาเขา ฉันเลยเอามาเหยียบๆ บีบเนื้อนิ่มๆ ที่แสนจะหอมหวานออกมากิน จากนั้นมา เวลาหิว ฉันก็เดินเข้าสวนป่าของเจ้าของบ้านที่แสนอุดมสมบูรณ์ มองหาผลไม้สุกงอมหล่นอยู่ตามพื้นเก็บมากินพอประทังชีพได้ น่าเสียดายที่กระบือไม่มีมือและปีนต้นไม้ไม่ได้ ไม่งั้นฉันคงเด็ดผลไม้กินอย่างมีความสุข... คิดไปคิดมา เวทนาตัวเองจริงๆ นอกจากไม่กินหญ้าไม่กินฟาง ขนาดตัวไม่เท่ากับชาวบ้าน และมีผิวสีขาวอมชมพูแล้ว ฉันนับว่าเป็น ‘ควายนอกคอก’ ของแท้แน่นอนอีกด้วยค่ะ... เพราะฉันไม่ได้นอนในคอกกับพวกเจ๊นางๆ ทั้งหลาย ทุกวัน พอตกเย็น ฉันก็รีบปีนบันไดขึ้นไปหลบนอนในยุ้งข้าว พอเช้าก็ค่อยแอบมุดออกมา ฉันต้องคอยหาโอกาสกลับโลกปัจจุบันบ่อยๆ เพื่อไม่ให้ทัพพีน้อยเป็นห่วงและสงสัยว่าฉันหายตัวไปไหน โชคดีที่เทพีแห่งข้าวชาญฉลาด ตั้งไทม์แมชชีนให้ฉันไปโผล่ในมิติเวลาสองโลกไม่เท่ากัน ถึงจะอยู่ในโลกอดีตเป็นวันๆ แต่เมื่อกลับโลกปัจจุบัน ฉันก็จะไปโผล่ตรงเวลาที่ฉันหายตัวไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น อย่างมากสุดที่ฉันเคยเจอ ก็คือหายไปครึ่งวัน ซึ่งทำให้ฉันโดนตาทัพพีซักแทบตาย ซ้ำร้าย ดันมีหลักฐาน!... พอดีวันนั้น นายอาทิตย์เอาข้าวเปลือกใส่ไว้เต็มทุกกระพ้อม รวมทั้งกระพ้อมไทม์แมชชีนของฉันด้วย แต่ฉันไม่รู้ ไม่ทันได้ดูให้ดี เทข้าวเปลือกออกก่อนโดด เลยจมลงไปในกองข้าวเปลือกทั้งตัว กว่าจะตะเกียกตะกายว่ายทะลุข้าวเปลือกออกมามิติปัจจุบันได้ ก็เลยมีเมล็ดข้าวติดตัวฉันมาหล่นกระจายเต็มห้องเก็บไม่ทัน ตาทัพพีก็ดันตาดีสังเกตุเห็นก่อน ฉันงี้ร้อนๆ หนาวๆ ยิ่งเห็นตอนที่เขาหยิบขึ้นมาส่องดูแล้วดูอีกแล้วใส่ลงกระเป๋าไปก่อนจะบอกฉันยิ้มๆ ว่า ‘ทัพพ์ขอนะป้า’! อา... ฉันได้แต่หวังว่า แค่เมล็ดข้าวเปลือก คงไม่ทำให้ตาทัพพีรู้ความลับหรอกมั๊ง ไม่น่านะ... เมล็ดข้าวไม่ได้มีวันที่ผลิตพิมพ์เอาไว้นี่นะ เหอๆ... “แย่แล้วป้าจี้... แย่แล้วๆ ...ป้า ป้าตื่นๆ ความลับแตกแล้ว!” เสียงกระซิบร้อนรนของตาทัพพีปลุกฉันให้ตื่นขึ้นมา แม้ว่าพักนี้ฉันจะนอนไม่ค่อยพอ เพราะต้องคอยไปๆ มาๆ ระหว่างสองมิติ แต่พอได้ยินคำว่า ‘ความลับแตก’ ฉันก็หายงัวเงียเป็นปลิดทิ้งทันที “หา? ไม่... ไม่จริง” ฉันตกใจจนลิ้นพันกันพูดจาไม่รู้เรื่อง “...ไม่... รู้...รู้ได้ไง... หรือว่าเมล็ดข้าวเปลือกนั่นมีวันที่ผลิตบอกไว้จริงๆ?” “ป้าจี้ว่าอะไรนะ?” “อ๊ะ!” ทำไมตาทัพพีทำหน้างงอย่างงั้น “...หรือว่าไม่ใช่ งั้น...ทับบี้น้อยรู้ได้ไง? ความลับอะไรแตก?” “แม่เค้ารู้หมดแล้วว่าป้าจี้มาอยู่กับทัพพ์น่ะสิ!” “เย้ย!...ว่าไงนะ!!!” ถ้าถามตอนนี้ ฉันตอบไม่ได้จริงๆ ค่ะ ว่ากลัวความลับไหนแตกมากกว่ากัน! “แล้วแม่รู้ได้ไง?” “พี่พลมาที่นี่น่ะสิ!” จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 19:42:07

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 20:17:32

ความคิดเห็นที่ 5 ปั้นเมฆๆๆๆๆๆๆ >< จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 23:16:54

ความคิดเห็นที่ 6 คู่แท้มาเกิดแล้วมั้งเนี่ย ขอมือมาตีหน่อยค่ะ สังเกตใส่สระอุมาอีกแล้ว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 01:01:51