ความคิดเห็นที่ 1 “ยิ่งกว่าเลวร้าย... มันเป็นหายนะชัด ๆ” เขาแค่นหัวเราะ “ฉันถูกตั้งกรรมการสอบวินัย เพราะมีคนไปร้องเรียนว่า ฉันละเว้นการปฏิบัติหน้าที่ ไม่ยอมรับเรื่องที่ผู้เสียหายเข้ามาแจ้งความร้องทุกข์” เขาหยุดมือของตัวเองไว้ก่อนจะเผลอลงน้ำหนักกับขาของฉัน กำหมัดแน่นด้วยความขุ่นเคือง “ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวนะ แก มันเล่นงานฉันด้วยวิธีนี้มาหลายหนแล้ว ทั้งเรื่องเก่าเรื่องใหม่ค้างอยู่ในคณะกรรมการ จะไปไหนก็ไปไม่ได้ ไม่ได้รับการพิจารณาให้เลื่อนยศ ทำอะไรก็ผิดในสายตาคนอื่นไปหมด ทั้งที่ฉันไม่ได้ทำ นายไม่ฟังฉัน มันก็จบเห่... ไอ้เรื่องเฮงซวยแบบนี้มันจะสิ้นสุดเมื่อไหร่ก็ไม่รู้”   ความอัดอั้นตันใจที่เขาระบายออกมาทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าจะสรรหาคำใดมาบรรเทาความคับแค้นของเพื่อนให้เบาบางลงได้... แต่อะไรก็ไม่น่าเจ็บใจเท่ากับรู้ทั้งรู้ว่า เพื่อนมีปัญหา แต่ฉันกลับไม่มีทางช่วยเหลืออะไรเขาได้เลย ไม่จำเป็นต้องถามว่า จะมีใครช่วยอธิบายแทนเขาได้ไหม ในเมื่อก่อนหน้านั้น เขาเคยเล่าให้ฟังแล้วว่า คนที่เคยคิดว่าเป็นเพื่อนร่วมงานก็หักหลัง ทำร้ายด้วยการแทงข้างหลัง และยังทำให้เขาไม่เหลือใครที่พึ่งพาได้แม้กระทั่งลูกน้องที่ควรจะรู้นิสัยและการทำงานของคนเป็นนายดีที่สุด แต่อะไรก็คงไม่ร้ายกาจเท่าการที่ผู้บังคับบัญชาเลือกเชื่อคำพูดของคนที่ยอมก้มหัวให้ทุกเรื่องแทนที่จะพิจารณาข้อเท็จจริงและความเป็นไปได้ของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “ฉันถามได้ไหมว่า ทำไมแกไม่รับแจ้งความ” “แกจะรับแจ้งความในข้อหาที่เป็นการปรักปรำคนอื่นให้ต้องรับผิดเกินความเป็นจริงได้ลงคอเหรอ” เขาย้อนถาม “อะไรที่ทำได้ ฉันก็บอกว่าได้ อะไรที่ทำไม่ได้ ฉันก็บอกตรง ๆ ว่าทำไม่ได้... ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่า คนที่มาแจ้งความมันต้องการอะไร”   “ถ้าฉันบอกให้แกยอมถอยสักก้าว ยอมทำตามที่มันขอ แล้วค่อยหาทางแก้ทีหลัง มันจะแจ้งความก็ปล่อยให้มันแจ้งไป เดี๋ยวอัยการก็ยกคำร้อง ถ้าไปถึงศาล ศาลก็ยกฟ้องเองล่ะ” คำถามนั้นทำให้เขาจ้องหน้าฉันนิ่ง แต่แล้วริมฝีปากที่เม้มแน่นก็คลี่ออกเป็นรอยยิ้ม “ถ้าฉันไม่รู้จักนิสัยแก ฉันคงเลิกคบกับแกเพราะคำแนะนำนี้...” “ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน” ฉันยิ้มให้เขาอย่างรู้กัน “แล้วถ้าฉันถามว่าทำไมแกถึงเลือกทางที่จะพาตัวเองไปตาย แทนที่จะถีบให้คนอื่นไปตายแทนแก หรือปัดปัญหาไปให้พ้น ๆ ตัวไปก่อนล่ะ แกจะตอบว่ายังไง” “คนที่ฆ่าคนที่ไม่มีความผิดได้ ก็เหมือนเป็นคนไม่มีหัวใจ คนไม่มีหัวใจก็ไม่ได้ต่างจากคนที่ตายไปแล้วนั่นละ ถ้าจะเลือกตาย ก็ขอตายแบบคนมีเลือดมีเนื้อดีกว่า” เขาว่า “แล้วถ้าให้ฉันต้องเลือกระหว่างทำตามเสียงของความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในใจ แล้วได้รับผลร้ายตอบแทน ทำยังไงก็ไม่มีวันเจริญเหมือนคนอื่นเขา กับยอมขายวิญญาณเพื่อผลประโยชน์กับความก้าวหน้าในชีวิตที่มั่นใจว่าต้องได้แน่นอน... แกคงรู้ว่าคำตอบของฉันคืออะไร” “แล้วก็คงเป็นคำตอบที่ทำให้ฉันยังไม่เลิกคบแกด้วย” ฉันบอก ไม่มีคำตอบจากคนที่ยืนอยู่นอกรถ หากประกายตาที่กำลังยิ้มอยู่แม้ปากจะไม่ขยับทำให้ฉันโล่งใจว่า บางสิ่งที่กดดันเขาอยู่ได้ถูกผ่อนออกไปบ้างแล้ว “แกยังเจ็บขาอยู่หรือเปล่า” มือของเขาแตะลงที่ปลายเท้าของฉันเบา ๆ “ไม่แล้วละ” ฉันบอก เลื่อนตัวออกมาจากรถ ใส่ถุงเท้ากับรองเท้ากลับไปเหมือนเดิม แล้วลุกขึ้นยืนตรงหน้าเขา เอื้อมมือออกไปข้างหน้าเหมือนจะสัมผัสเหนืออกข้างซ้ายของเขา แต่หยุดมือรักษาระยะห่างจากเขาเอาไว้ “แล้วแกล่ะ... ยังเจ็บอยู่ไหม” “ความจริง คือ มาก... เจ็บมานาน แล้วก็ไม่คิดว่าจะหายง่าย ๆ” เขาก้มลงมองมือข้างนั้นของฉัน ยกมือของเขาขึ้นมาจับมือข้างนั้น แล้วกุมไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง “แต่แกทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น...” ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา ค่อย ๆ ดึงมือออกไปจากมือของเขา “เพราะฉะนั้น ถ้าแกมีอะไรไม่สบายใจ ก็อย่าลืมว่า แกมีฉันคอยรับฟังปัญหาของแก... คืนนี้ แกมีอะไรอยู่ในใจก็พูดออกมาให้หมดเถอะ มากแค่ไหน ฉันก็จะฟัง แต่...” “หือ...” เขาเลิกคิ้ว “แต่ก่อนจะฟังแกเล่าเรื่องทั้งหมด... แกหาที่ให้ฉันเข้าห้องน้ำก่อนได้มั้ย…” เขาหัวเราะก๊ากออกมาอย่างไม่เกรงใจ ส่วนฉันได้ยิ้มแหย ๆ ก่อนเปิดประตูรถแล้วผลักเขาเข้าไปนั่งประจำที่นั่งคนขับ แล้วรีบพาตัวเองขึ้นรถ “เลิกหัวเราะได้แล้ว ออกไปเดี๋ยวนี้เลย” ขณะสตาร์ทรถ เขายังคงหัวเราะไม่หยุดจนฉันนึกหมั่นไส้ “พอได้แล้ว ฉันอายจะแย่แล้วนะ แก” หากเมื่อหันไปหา แล้วเห็นเขายกมือขึ้นปาดน้ำตา ฉันเริ่มไม่แน่ใจนักว่า มันมาจากการหัวเราะหรือร้องไห้กันแน่   ฉันเรียกชื่อเขาเบา ๆ วางมือลงบนมือของเขาที่วางอยู่บนพวงมาลัยรถ “ฉันไม่เป็นไร... แค่ขำมากไปหน่อย” เขาตอบกลับมาด้วยเสียงที่ไม่ดังไปกว่ากัน หากไม่ยอมหันมามองหน้าฉันเช่นปกติ ท่าทีนั้น ทำให้ฉันไม่อยากเชื่อคำพูดของเขา แต่ในความไม่เชื่อ ฉันเชื่อว่าเขามีเหตุผลของเขา และในบางครั้ง คนเราก็ย่อมจะมีความลับและสิ่งที่ไม่พร้อมจะบอกให้ใครรู้เป็นธรรมดา และทำให้ฉันบอกตัวเองให้เชื่อในสิ่งที่เขาเอ่ย “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว...” (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 21:46:57

ความคิดเห็นที่ 2 (2) “ขอบคุณนะคะ ที่ให้ใช้ห้องน้ำ” ฉันบอกกับเจ้าของห้องน้ำในห้องแถวเล็ก ๆ ที่ฉันขออาศัยใช้ และบอกกับตัวเองในใจว่า จะไม่ดื่มเบียร์เข้าไปเยอะขนาดนี้อีกเด็ดขาด นึกเกรงใจแกอยู่ไม่น้อย และนึกแปลกใจไปพร้อมกันที่เพื่อนรู้ว่า มีสถานที่ที่สามารถเข้ามาขอใช้ห้องน้ำได้เปิดอยู่จนถึงบัดนี้ “ไม่เป็นไร” คำตอบของเจ้าของบ้านห้วน สั้น แต่ไม่ปรากฏอารมณ์ไม่พอใจที่มีคนมารบกวนตอนค่อนรุ่งอยู่ในนั้น แต่ความประหยัดถ้อยคำและสำเนียงภาษาไทยที่ไม่ชัดนักก็ทำให้ฉันเลิกคิดที่ถามหาเพื่อนของฉันที่แวบหายไปกับชายวัยกลางคน หน้าตาบ่งบอกว่ามีเชื้อสายจีนที่ง่วนอยู่กับการหยิบถุงใส่ขนมปังกะโหลก ถุงแล้วถุงเล่าใส่ตะกร้าจนเต็ม แล้วส่งให้หญิงวัยเดียวกันร่างผอมบาง คู่ชีวิตของแกที่พูดน้อยเสียยิ่งกว่า ฝ่ายภรรยาเดินออกไปที่โต๊ะด้านนอก แล้วลงมือเฉือนขนมปังจากก้อนลงเป็นแผ่น แล้วทอนลงเป็นชิ้นสี่เหลี่ยมเตรียมบรรจุถุง ส่วนฝ่ายสามีหันไปเปิดถุงกระสอบอีกใบหนึ่งในครัว แล้วเทสิ่งที่อยู่ในนั้นออกมา เมล็ดกาแฟที่ยังไม่ได้ผ่านการคั่วหล่นกระทบกาละมังสเตนเลสกราวใหญ่ จากนั้นก็ถูกถ่ายเทออกจากภาชนะหนึ่งไปสู่ถังทรงกลมที่มีช่องเปิดสำหรับใส่เมล็ดกาแฟที่ตั้งรออยู่เหนือเตาถ่าน แล้วจะถูกเขย่าไปมาภายในนั้นด้วยแรงคนที่จับด้ามของถังคั่วกาแฟจนกระทั่งเมล็ดกาแฟจะได้ที่ ซึ่งกว่าจะได้เมล็ดกาแฟที่พร้อมสำหรับการนำมาชงนั้น กินเวลานานนับชั่วโมง และต้องอาศัยความอดทนเป็นอย่างยิ่ง “กาแฟที่แกขายให้บริษัทเหมือนของอาโกเขาไหม” เสียงของคนที่เข้ามาอยู่ข้างหลังโดนที่ฉันไม่รู้ตัวทำให้ฉันสะดุ้ง ในขณะที่เขาก้าวมาหา แล้วยื่นถุงพลาสติกจากร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งให้ “เราแบ่งกันคนละตัว อย่าแย่งฉันกินหมดล่ะ” ฉันเปิดถุงอย่างงง ๆ  และพบว่ามีซาลาเปาไส้ครีมรูปกระต่ายอยู่ในนั้น ส่วนเขาเดินเลยเข้าไปยื่นซาลาเปาอีกถุงหนึ่งให้ชายเจ้าของบ้าน “ผมซื้อมาฝาก เอาให้น้าเขาด้วยนะ” คนที่ง่วนกับการคั่วกาแฟหน้าเตาถ่ายเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้จนตาหยี “ได้ ขอบใจนะ จ่า” คำเรียกแบบลดยศทีละหลายขั้นนั้นทำให้ฉันอดขำไม่ได้ ส่วนคนถูกเรียกก็ได้แต่ส่ายหน้า บ่นพึมพำด้วยสำเนียงทีเล่นทีจริง ไม่ถือสาอะไร “มาทีไรโดนเรียกจ่าอยู่เรื่อย มิน่าล่ะถึงไม่ได้ขึ้นเป็นผู้กองกับเขาสักที” ภาพของความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอีกฝ่ายดูเหมือนจะชัดเจนขึ้นว่า น่าจะเป็นคนที่เคยช่วยเหลือผูกพันกันมามากกว่าจะเป็นญาติร่วมสายเลือด เพราะรูปร่างหน้าตาของคนทั้งสองไม่มีส่วนไหนเลยที่บ่งบอกว่าเป็นญาติกับคนที่พาฉันมาที่นี่ และขอเข้ามาใช้สถานที่แห่งนี้อย่างคนคุ้นเคยเลยสักนิด “เหมือนหรือเปล่า” “อะไรเหมือน” “เหม่อหรือคิดอะไรอยู่ละสิ ถึงไม่ได้ยินคำถาม” เขาหยิบเอาซาลาเปากระต่ายในถุงไปจากฉันตัวหนึ่ง ภาพผู้ชายหน้าดุ ผิวเข้มที่ถือซาลาเปารูปกระต่ายสีขาวตัวอวบกลมดูไม่เข้ากันเลย “ฉันถามแกว่า กาแฟของอาโกเหมือนกาแฟที่แกเป็นนายหน้าขายอยู่มั้ย” “ไม่เหมือนหรอก คนละพันธุ์กัน” ฉันบอก ทบทวนความจำจากสิ่งที่เห็นเมื่อครู่ที่ผ่านมา สีของเมล็ดกาแฟที่เห็นออกสีน้ำตาลมากกว่าสีเขียว กลิ่นกาแฟคั่วที่สัมผัสกับประสาทไม่หอมมากนัก “เมล็ดกาแฟที่ใช้ทำกาแฟสด แล้วส่งร้านกาแฟที่ฉันทำอยู่ตอนนี้เป็นพันธุ์อาราบิก้า ส่วนที่อาโกคั่วอยู่เป็นพันธุ์โรบัสต้า” “สองพันธุ์นี้ต่างกันยังไง” เขาถามต่อ ถือวิสาสะลากเอาม้านั่งพลาสติกในบ้านมาให้ฉันตัวหนึ่ง ส่วนเขาหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้อีกตัว “อาราบิก้าคาเฟอีนน้อยกว่า หอมกว่า ขมแป๊บเดียวก็จะรู้สึกได้ถึงรสเปรี้ยวอ่อน ๆ แล้วจบด้วยรสหวานติดลิ้น ใช้ทำพวกกาแฟสดอย่างที่เรากินกันเป็นล่ำเป็นสันอยู่ทุกวันนี้ ส่วนโรบัสต้า มีคาเฟอีนมากกว่าอาราบิก้าสองเท่า ไม่ค่อยหอม รสชาติเข้มกว่า ขมกว่า เปรี้ยวกว่า ส่วนใหญ่เอาไว้ทำกาแฟสำเร็จรูปหรือกาแฟโบราณ เพราะมันถูกกว่าอาราบิก้าเกือบสองเท่า” ฉันตอบ “แกจะลองภูมิฉันว่ารู้เรื่องกาแฟจริงไหมหรือไง” “เปล๊า” เขาทำเสียงสูง มองของกินในมือเหมือนขออโหสิ แล้วจัดการสำเร็จโทษซาลาเปากระต่ายไปอย่างรวดเร็ว ปัดเศษขนมออกจากมือ แล้วล้วงลงไปในกระเป๋าแจ็คเก็ต “อย่าสูบนะ” “จะบ้าเหรอ แกเห็นฉันเป็นอะไร... อยู่ในบ้านคนอื่นฉันไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า” เขาทำหน้าคล้ายจะเคือง ๆ อยู่บ้าง ก่อนส่งของที่หยิบออกมาจากกระเป๋าแจ็คเก็ตให้ฉันรับไว้ “เอ้า นี่... เคาน์เตอร์เพน ทาขาแกซะ” “ขอโทษที แก... ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ฉันรู้ตัวว่าทำพลาดไปที่เพียงแค่เห็นเขาสูบบุหรี่หนเดียวก็มองเขาในแง่ร้าย และเข้าใจได้ทันทีว่า ความรู้สึกของเขาที่ถูกผู้บังคัญชามองว่าผิดไปหมดทุกครั้งเป็นอย่างไร เขาโบกมือไปมาแทนคำตอบว่า ไม่ได้โกรธอะไร “ที่ถามตะกี้ ฉันแค่อยากรู้ว่า ทำไมคนกินอาราบิก้ากันมากกว่าโรบัสต้า” เขาถามโดยไม่ละสายตาไปจากชายเจ้าของบ้านที่ยังคั่วเมล็ดกาแฟอยู่ไม่หยุดมือ นาน ๆ สักหนจึงจะเอาเหล็กตะขอเกี่ยวฝาถังเปิดดูว่า ของที่อยู่ภายในได้ที่แล้วหรือยัง “อาราบิก้าขมน้อยกว่า ดื่มง่ายกว่า หอมกว่า เหมาะสำหรับการชงเป็นกาแฟร้อน ถ้าจะกินเป็นกาแฟเย็นจริง ๆ ต้องชงเป็นดับเบิลช็อต คือ ชงเป็นสองเท่าของกาแฟร้อน เพื่อให้ได้ความเข้มข้นมากพอที่จะเติมส่วนผสมอย่างอื่นลงไปอีก” ฉันอธิบาย พร้อมหยิบซาลาเปาที่เขาซื้อมาฝากออกมาจากถุง “ส่วนโรบัสต้าขมกว่า เข้มกว่า บางคนไม่เคยกิน มากินโรบัสต้าก็เจอของแรง กินแล้วมึนหัว ยอมแพ้ไปเลย แต่ถ้าพูดกันตามส่วนประกอบของเคมีในกาแฟ โรบัสต้าเหมาะกับการชงเป็นกาแฟเย็นมากกว่า แต่คนชงบางคนใส่น้ำเพิ่มปริมาณไม่ให้น้อยไป กาแฟเลยออกจืด ๆ ไม่เข้มเหมือนกาแฟสด” “ถ้าอย่างงั้น ฉันก็กินผิดมาตลอดสิเนี่ย” เขาว่า คำปรารภของเขาทำให้ฉันชะงักมือที่แกะกระดาษออกจากก้นซาลาเปา “แกหมายความว่าไง” “กาแฟดำไหม จ่า” เสียงร้องถามจากมุมบ้านเป็นคำตอบให้แทน สายตาแกส่งมาถึงฉันด้วย แต่ไม่กล้าเอ่ยปากถาม เพราะความไม่คุ้นเคยกัน “โกโก้ร้อนก็แล้วกันค่ะ” ฉันไม่ปฏิเสธเช่นกัน และหันไปบอกคนที่ลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วเรียกให้ภรรยามาคอยดูถังคั่วกาแฟแทน “ไม่ต้องหวานมากนะคะ โก” แกไม่ตอบ เอาแต่ยิ้มรับจนตาหยี แล้วเดินกะโผลกกะเผลกไปยังเตาที่ต้มน้ำและเตรียมอุปกรณ์สำหรับขายกาแฟเอาไว้ด้วยท่าทีกระตือรือร้นที่จะให้บริการเต็มที่ เมื่อแกหันหลังให้ ฉันก็เกือบเผลออุทานออกมา หันไปมองคนข้าง ๆ ด้วยความตกใจ... เนื้อขาข้างที่ขยับไม่ถนัดของชายขายกาแฟคนนั้นยุบหายไปก้อนใหญ่ ทิ้งไว้แต่รอยแผลเป็นที่มองแล้วต้องเบือนหน้าหนีด้วยความหวาดเสียว “ลูกชายแกไปกู้เงินนอกระบบมาแล้วไม่จ่าย พวกเจ้าหนี้ตามมาทวงหนี้จากแกแทน แกสู้ยิบตา ไอ้พวกชั่วนั่นคว้าจอบมาฟันขาแกจนเนื้อหลุดทั้งปั้นอย่างที่เห็นนั่นแหละ... เมื่อก่อนแกไม่ได้เป็นแบบนี้หรอก แต่เจอเรื่องร้ายเข้า บางที สติสตังแกก็ไม่ค่อยอยู่กับตัวเท่าไหร่ พอย้ายมาอยู่กับญาติที่นี่ก็ค่อยยังชั่วขึ้นเยอะ ไม่ผวาเหมือนตอนที่เกิดเรื่องใหม่ ๆ” เขาเล่าความเป็นมาของบาดแผลนั้นให้ฟังราวกับว่ารู้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาด้วยตาตัวเอง “แสดงว่าที่แกพาฉันมาที่นี่ก็เพราะแกรู้จักอาโกดีอยู่แล้วสินะ” “เป็นลูกค้าขาประจำ แล้วก็เป็นเจ้าของสำนวนคดีทำร้ายร่างกายของบ้านนี้น่ะ” เขาว่ายิ้ม ๆ “คดีจบแล้ว เผอิญรู้ว่าแกย้ายหนีจากแถวบ้านพักฉันมาอยู่นี่ เลยแวะมาเที่ยวหาบ้าง” “เผื่อได้กินกาแฟฟรี...” ฉันแหย่ “เคยกินฟรีที่ไหน มาทีไรก็จ่ายเขาทุกทีแหละน่า จะไถใครก็ต้องเลือกดูคนหน่อย” ฉันทำเสียงหือในลำคอเหมือนสะดุดหูกับประโยคสุดท้าย แกล้งค้อนเหมือนไม่พอใจกับพฤติกรรมที่ว่า ในขณะที่เขายักไหล่แทนคำพูดว่า ไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ท้ายที่สุดแล้ว เราก็ยิ้มขันกันเอง “ตอนไปเยี่ยมโกที่โรงพยาบาล... จริง ๆ ก็จะไปถามปากคำแกนั่นแหละ ฉันไม่รู้จะซื้ออะไรไปเยี่ยมแกดี เห็นในเซเว่นมีแต่ซาลาเปากระต่าย เลยซื้อไอ้นี่ไปฝากแบบสิ้นคิด ไม่นึกว่าแกจะชอบ” เขาเล่าต่ออย่างอารมณ์ดี สีหน้าของเขาทำให้ฉันจินตนาการออกว่า ยามที่ผู้เสียหายยินดีรับและตอบสนองน้ำใจของเขาด้วยดี เขามีความสุขแค่ไหน “โกชงกาแฟอร่อยมากเหรอ แกถึงได้ตามมากินถึงนี่” “ไม่เลย ขมจะตายชัก จิบเข้าไปคำแรกก็แทบจะบ้วนทิ้งด้วยซ้ำ...” ฉันเบิกตาโต ส่วนเขาพยักหน้าหนักแน่นว่าสิ่งที่กล่าวเป็นความจริง “แล้วแกกินเข้าไปได้ยังไง” เขาหัวเราะ “ฉันก็เคยถามโกอย่างที่แกถามฉันนี่แหละ... รู้ไหม โกว่ายังไง” ฉันส่ายหน้า “โกถามฉันกลับว่า กาแฟดำมันมีรสอะไร” เขาเฉลย “พอฉันตอบโกว่าขม แกก็บอกฉันกลับมาว่า ลื้อรู้อยู่แล้วว่ากาแฟดำมันขม ถ้ารู้ว่าขมแล้วลื้อรู้ว่าตัวเองกินไม่ได้ ลื้อจะสั่งทำไม ถ้าลื้อสั่งแล้ว ลื้อก็ต้องกิน แล้วก็ต้องหาทางทำให้มันดีพอที่ลื้อจะกินได้เอาเอง” เล่าจบ เขาก็หันมายิ้มให้ฉัน “กาแฟดำของโกไม่อร่อยเลย แต่มันทำให้ตาสว่าง…” “เรื่องบางอย่าง ถ้าหันหลังไม่ได้ ก็ต้องหาทางทำให้มันดีขึ้นให้ได้ แล้วถ้าทำให้ดีขึ้นไม่ได้ ก็อาจจำเป็นต้องกระเดือกลงไปทั้ง ๆ อย่างงั้น ถึงมันจะขมจนแทบรับไม่ได้ แต่กินเข้าไปมันก็ไม่ทำให้ตายง่าย ๆ หรอก” ระหว่างที่พูด แววตาคู่นั้นของเขาที่ส่งมายังฉันมีประกายบางอย่างที่ฉันไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน “ฉันยอมรับกับแกก็ได้ว่า ฉันเหนื่อยกับการทำตัวเข้มแข็ง ไม่กล้าแสดงความอ่อนแอของตัวเองให้ใครเห็นเพราะกลัวว่าจะถูกทำร้ายมากไปกว่านี้ เหมือนต้องทนดื่มกาแฟขม ๆ แล้วยังต้องแกล้งทำหน้าเฉยว่า ดื่มได้ ไม่เป็นไร...” เขากล่าว “แกเป็นคนแรกที่ฉันกล้าที่จะบอกว่า ฉันเหนื่อย ฉันทนไม่ไหวได้อย่างไม่ต้องระแวงอะไร ถึงการบอกแกว่า กาแฟที่กินมันไม่อร่อย ไม่ทำให้กาแฟหวานขึ้นมาได้ แต่อย่างน้อย ฉันก็ยังดีใจว่า มีคนเข้าใจว่า สิ่งที่ฉันทนอยู่กับมันมาจนทุกวันนี้มีรสชาติยังไง...” “แล้วถ้าฉันทำให้กาแฟดำขม ๆ ของแกหวานขึ้นได้ล่ะ... แกจะว่ายังไง” (จบตอนที่ 3) ----------------------------------------------------------------- จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 21:48:52

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ ถ้ามีคำแนะนำอะไร หรืออยากแวะมาคุยกันก็ยินดีเสมอเช่นเคยนะคะ ^^ คราวนี้ หายหน้าไปนาน (โดนทวงมาหลายรอบแล้วด้วย แหะๆ) พอพ้นจากสภาวะงานท่วม พอหายใจหายคอได้บ้างก็เลยได้ฤกษ์เอามาลงต่อซะที คุณมนต้นไม้ (Setakan) : ขอบคุณที่แวะมาทักนะคะ คุณสังข์ ศักดา (หัวใจนพพร) : ขอบคุณค่ะ พี่จริง : น่ารักมาก ๆ คุณห้าสิบป่าย : มาลงต่อละค่ะ คราวหน้าเป็นตอนจบแล้วนะคะ คุณระรินใจ : ขอบคุณที่แวะมาตามค่า ^^ เรื่องนี้ได้อ่านตอนจบแบบไม่มีไหแน่นอน   (ใครไม่แซว เราก็แซวตัวเองได้ ฮา) คุณ scottie  : โอ๋ๆๆ อย่างอนจิ ตัวเอง เขาเอากาแฟมาให้แล้ว แถมซาลาเปากระต่ายด้วย เอ้า คุณ LJ.Kanomjan  : ขอบคุณที่มาช่วยตามอ่านอีกคนนึงนะคะ อย่าเพิ่งม้วนเสื่อกลับน้า ปูอยู่เป็นเพื่อนกันต่ออีกตอนเนอะ ^^ คุณ Maddenknight : ขอบคุณค่ะ เมาเบียร์เมาได้ แต่ติดบุหรี่ไม่ค่อยดีมั้งคะ คุณกุลธิดา (kdunagin) : งานบางอย่าง ผู้หญิงทำได้ ที่ลำบากไม่ใช่เพราะตัวงาน แต่บางทีก็เป็นเพราะปัจจัยภายนอกอย่างอื่นด้วยละค่ะ คุณ littlevalvie : คราวนี้ ไม่รู้ว่าใครพึ่งใครแล้วละค่ะ ตาพระเอกในเรื่องนี้ เรียกว่า เจอมาหนักจนชินและชิลไปแล้วละมั้งคะ ^^" ป.ล. เรียกว่า ออกทะเลพร้อมแผนที่ และพร้อมเอาเรือเล็กเข้าฝั่งได้ตลอดค่ะ ฮาา คุณโก้ (เซโก้4) : ตอนจบมีคำตอบของทุกปัญหาแน่นอนค่า ^^ คุณ Roxan : เอาเรื่องมาลงให้อ่านต่อแล้วนะคะ ขอโทษจริง ๆ ที่ทำให้รอนาน คุณเทียนสี (teansri) : จริง ๆ ตัวเองเป็นคนไม่โรแมนติกและหาความอ่อนหวานไม่เจอ แต่คนเขียนกลอนซึ้งอย่างคุณเทียนสีทัก ก็ต้องเชื่อแล้วละค่ะ แสดงว่าความซึ้งเกิดขึ้นได้ทุกที่และไม่เกี่ยงเรื่องสรรพนามได้เหมือนกัน ^^ ขอบคุณกิฟจาก คุณ Mnemosyne, คุณเซโก้4, คุณห้าสิบป่าย, คุณหมอลูนาติก, คุณ LJ.Kanomjan, คุณ makokchor, คุณ littlevalvie และ คุณ Draconia ค่ะ ขอบคุณสำหรับการติดตาม และพบกันในตอนจบนะึึคะ :) แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 54 23:51:46 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 54 22:28:33 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 54 22:00:58 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 21:49:39

ความคิดเห็นที่ 4 มาแล้ว คนแรกเลย อิอิ จากคุณ : Roxan เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 22:02:36

ความคิดเห็นที่ 5 สองคนนี้ดวงเรื่องงานเศร้าจัง สมแล้วที่เป็นเพื่อนกัน มานั่งปลอบใจกัน “กาแฟดำของโกไม่อร่อยเลย แต่มันทำให้ตาสว่าง…” ถูกใจประโยคนี้จริง ๆ ^^ จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 22:57:44

ความคิดเห็นที่ 6 ลอย (ม)คอ ตามมา จากคุณ : จริง เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 23:05:32

ความคิดเห็นที่ 7 ตกใจ  ใจหายแว้บบบบ จะคอยกินชอคโกแลตครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 23:28:59

ความคิดเห็นที่ 8 เราหายไปนานนนนนนนนมาก เพราะบังเอิญมีเรื่องยุ่ง ๆ เกิดขึ้นมากมาย ทั้งงานประจำและงานเข้า (งานด่วน) จนแทบไม่ได้หายใจหายคอเลยค่ะ อย่างไรต้องขออภัยคุณปิยะรักษ์อย่างงาม ๆ ที่ไม่ได้มาคอมเม้นท์ตั้งแต่ ตอนแรกนะคะ ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ เราก็ชอบอ่านงานเขียนของคุณแท้ ๆ ^^" (ติดตามเงียบ ๆ ไม่รู้พอจำกันได้ไหม แฮ่ ๆ เข้าห้องนี้ไม่บ่อยเสียด้วย) ตอนนี้กลับมาติดตามอ่านแล้วนะคะ อ่านรวดเดียวจนตอนล่าสุดเลยค่ะ แต่ว้า...เดี๋ยวก็จบซะแล้ว (ไม่เป็นไร เชื่อว่าระดับนี้ต้องมีผลงานออกมา อีกเรื่อย ๆ แน่ เรื่องหลักเราก็ยังตามลุ้นอยู่น้า) จะขออยู่ติดตามตอนจบด้วยคนนะคะ :) จากคุณ : ปลาทองติดปีก เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 00:19:13

ความคิดเห็นที่ 9 ซาลาเปากระต่ายมันรสหวาน เขาไม่จ้อบ ไม่เอาเคาน์เตอร์เพนด้วย มันร้อน ไอ้ตอนเปิดกระทู้เนี่ย มันต้องเปิดประตูรถด้วยนะ ไม่งั้นก้มทับไม่ถนัด แหม เล่นกันประเจิดประเจ้อทีเดียว หุๆ อิอิ เขารู้ล่ะว่าทำยังไงให้กาแฟหวาน .. ไม่บอก เดี๋ยวสปอยล์คนอ่านเมนท์คนต่อไป ว่าแต่ จะไปหาของได้ที่หนายอ่า หรือว่าชอบขนาดมีพกติดตัวเลยทีเดียว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 02:10:43

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่อยากบอกเลยค่ะว่าตอนต้นๆ ของบทนี้นี่จินตนาการไปซะไกลเลย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 05:41:34

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาอ่านต่อค่ะ ^_____^ ชอบประโยคนี้จังเลยค่ะ มีบางคนเคยบอกคล้ายๆ แบบนี้เหมือนกัน “แกรู้หรือเปล่า การที่ได้รู้ว่ามีใครคนหนึ่งอยู่ข้างเราในช่วงเวลาที่เรารู้สึกว่า ไม่เหลือใคร มันทำให้คำว่า ‘วันพรุ่งนี้’ มีความหมายมากกว่าแค่เวลายี่สิบสี่ชั่วโมงที่อยากให้มันผ่านพ้นไปไว ๆ หรือไม่ ก็ไม่ต้องตื่นขึ้นมาเจอกับมันอีกเลย”         รอตอนจบ และยังรอเกดกับณตอยู่นะคะ ^_______^ . จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 06:09:13

ความคิดเห็นที่ 12 แหมๆๆต้นเรื่องทำเอาตกกะใจ แต่ท้ายเรื่องทำเอาตาสว่างนะคะ จากคุณ : แสนดีคนในพื้นที่ เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 08:09:58

ความคิดเห็นที่ 13 เบียร์ก็ฝาด กาแฟก็ขม แล้วช็อคโกแล็ตร้อนๆ จะช่วยได้มั้ยเนี่ย? จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 11:10:20 A:202.142.216.87 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 14 ^ ^ หนม ๆ แอบถามความลับจาก คห. ที่ 9 สิ เขารู้ดี คห. 6 พี่จริงใจร้ายยยยยยยยยยยย พูดถึง มคอ. ที่นี่ทำม้ายยยยย  T-T จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 11:22:48

ความคิดเห็นที่ 15 จินตนาการไปไกลแล้วค่ะตอนต้นเรื่อง ฮ่าๆ ชอบประโยคนี้จังค่ะ "ลื้อรู้อยู่แล้วว่ากาแฟดำมันขม ถ้ารู้ว่าขมแล้วลื้อรู้ว่าตัวเองกินไม่ได้ ลื้อจะสั่งทำไม ถ้าลื้อสั่งแล้ว ลื้อก็ต้องกิน แล้วก็ต้องหาทางทำให้มันดีพอที่ลื้อจะกินได้เอาเอง" อ่านแล้วรู้สึกมีแรงฮึดขึ้นอีกเยอะเลย ^^ จากคุณ : blvan เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 11:34:19

ความคิดเห็นที่ 16 มาอ่านต่อค่ะ หนึ่งคนรู้ใจ ดีกว่าร้อยคนรู้จักแน่นอนค่ะ มิตรภาพไม่รู้จบ ( เอาคำคุ้นๆ นี้มาจากคุณเพลงเกือบพันค่ะ ไม่รู้ตอนนี้เป็นไงบ้างหนอ) จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 12:46:45

ความคิดเห็นที่ 17 บรรยายการแก้ไขตะคริวได้สยึยกึ๋ยมาก เหมือนกับเรื่องการแอบฟังสามีภรรยาช่วยกันร้อยด้ายเข้ารูเข็มเลย แล้วคิดเป็นตุเป็นตะเลย เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 15:10:02

ความคิดเห็นที่ 18 เห็นด้วยกับหลายๆคนเลยค่ะว่า ตอนต้นกระทู้เล่นเอาจินตนาการไปไกล แล้วก็เบรกกันหัวทิ่มเลย ฮี่ๆ อืม..กาแฟขม.. แต่เราก็ชอบที่จะดื่มมัน..เนอะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 16:22:35

ความคิดเห็นที่ 19 เปิดเรื่องมากะให้คนอ่านหงายเงิบกันเลยใ่ช่ไหมคะ 555+  ตอนนี้ให้แง่คิดเยอะแยะเลยค่ะ ชอบ ๆ  เราเป็นคนนึงล่ะไม่ชอบกาแฟขม ทำใจกระเดือกไม่ลงจริง ๆ อึ๋ย XP  เพราะงั้นทางแก้คือ ไม่สั่งมันซะแต่แรก (อย่างโกแกว่า) หรือไม่ก็ถ้าจับพัดจับผลูต้องกินจริง ๆ ยังไงขอเติมน้ำตาลโลด อยากอ่านตอนต่อไปอ่า อยากกินช็อกโกแล็ตตตตต (ยิ่งดาร์กช็อกโกแล็ตขม ๆ นี่ของโปรดเลย) ป.ล. ในที่สุดนางเอกก็ปวดฉี่จนได้ อะฮิ ๆ จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 23:28:49

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านแล้วรีบไปซื้อน้องกุเต่ยมากินอย่างว่อง ฮาาาา จากคุณ : waidhaya เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 16:52:02

ความคิดเห็นที่ 21 แอบเข้าใจผิดตอนอ่านพารากราฟแรกๆ ด้วยล่ะ ...เอ้อออ เราคิดอะไรอยู่นะ? ปล...แล้วก็ดีใจที่หลายๆท่านก็คิดคล้ายๆกัน จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 22:42:59

ความคิดเห็นที่ 22 ไม่ต้องกลัวจะโดนเข้าใจผิดหรอกค่ะคุณจ่า (เรียกตามอาโก) เพราะสายไปเสียแล้ว คนอ่านคนนี้เข้าใจผิดไปเรียบร้อยแล้ว ^^" หนักงานไม่ว่า หนักเรื่องคนนี่จนใจแฮะ ปัญหาโลกแตกอ่ะ ทำได้อย่างเดียวคือทำใจ หรือไม่ก็ต้องเลี่ยงออกมาเอง จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 22:45:37

ความคิดเห็นที่ 23 ช่วงแรกจินตนาการไปไกลลิบ ไม่ต่างจากคนอื่นเลยค่ะ อิ อิ อ่านเรื่องกาแฟแล้วทำให้ตาสว่างจริงๆ ค่ะ อยากรู้จังว่าวิธีทำกาแฟให้หวานทำยังไง จะตรงกับที่เดาไว้ไหมน้า จะรอติดตามต่อค่ะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 14:05:19

ความคิดเห็นที่ 24 รออ่านตอนต่อไปครับ จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 13:23:41

ความคิดเห็นที่ 25 หน้าตอนอ่านบทต้นๆ เป็นงี๊เลย -> O_O พอรู้ว่าเป็นตะคริว เลยขำเสียยกใหญ่ ชอบภาพ image นะครับ..ได้อารมณ์ดี :) จากคุณ : Toodmeeh เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 13:17:57

ความคิดเห็นที่ 26 ข้อความซ้ำ..ขอลบทิ้งครับ แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 54 13:19:40 จากคุณ : Toodmeeh เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 13:18:55