PANTIP.COM : W10389606 เนตรสองภพ : บทที่ 11 : สาวตั้งครรภ์ [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

ประกายแก้วรู้สึกหน้ามืดพร้อมๆกับจุกเสียดแน่นที่หน้าอกอย่างเฉียบพลัน วิญญาณ ผี ภูติพรายคราวนี้ถึงขั้นเกาะแข้งเกาะขาเชียวหรือนี่ เด็กสาวหลับตาลงชั่วครู่เพื่อตั้งสติไม่ให้กรีดร้อง และเมื่อลืมตาอีกครั้งจึงได้เห็นอาคันตุกะแห่งโลกวิญญาณ
ที่ตักของแก้ว บัดนี้ปรากฏร่างเด็กน้อยที่นอกจากเธอแล้วไม่น่าจะมีใครมองเห็น ร่างเล็กๆที่เห็นน่าจะเป็นเด็กชายที่มีอายุเพียงแค่ขวบปี เด็กน้อยใส่ชุดสีขาวประดุจผ้าสะอาดที่ยังไม่แปดเปื้อน เด็กน้อยกำลังใช้มือเกาะที่ต้นขาของเธอ เวลานั้นแก้วรู้สึกว่าใบหน้าน่ารักน่าชังกำลังระทมทุกข์

“ ช่วยหนูด้วย ” เสียงเด็กน้อยอีกครั้ง คราวนี้ฟังชัดเจน ไม่ยืดยาว ไม่แผ่วเบา ดูเหมือนถ้อยสำเนียงจะแจ่มชัดมากขึ้นตั้งแต่ที่แก้วมองเห็นร่างของเด็กน้อย

ประกายแก้วใจเต้นโครมคราม บางสิ่งบางอย่างที่มิอาจพิสูจน์กำลังเกาะอยู่บนตัก บรื๋อออออ ... นี่มันระยะประชิดมากยิ่งกว่าทุกครั้ง โชคดีที่รูปร่างที่เห็นยังน่ารัก น่าเอ็นดู
และวินาทีนั้นเองที่เด็กสาวสังเกตเห็นบางอย่าง ... นั่นคือเส้นด้ายบางเบาสีขาวประกายเงิน มันลอยล่องแผ่วพลิ้วออกจากศีรษะของเด็กน้อย แก้วรู้จักสายสีเงินนี้ดีเนื่องเพราะเคยมีประสบการณ์มาก่อนหน้า

มันคือสายใยชีวิต !
เช่นนั้นเด็กน้อยผู้นี้ก็คือ ... วิญญาณคนเป็น !?

ที่สำคัญเส้นด้ายประกายเงินนั้นเชื่อมต่อระหว่างศีรษะของเด็กน้อยและยืดยาวหายเข้าไปใน ‘ ท้อง ’ ของนักศึกษาสาวผู้ที่นั่งถัดจากเธอ !?

ด้วยความงุนงงเพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน ประกายแก้วคิดไม่ทันว่าจะต้องทำเช่นไรต่อไป ทันใดนั้นเอง เด็กน้อยก็เขย่าขาเธอด้วยมือเล็กๆคู่นั้น แววตาระทมทุกข์ส่งประกายอ้อนวอนเด็กสาวผู้บังเอิญได้เจอกันบนรถแดง

“ ช่วยหนูด้วย ... แม่จะฆ่าหนู ! ”
“ เฮ้ย ! ”

ประกายแก้วสะดุ้งหลุดปากร้องอุทาน เมื่อตั้งสติได้จึงเห็นว่าคนรอบๆในรถกำลังหันมามองด้วยความสงสัย เด็กสาวจึงทำทียกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแนบหู นัยเพื่อแสร้งว่ากำลังคุยกับเพื่อนที่อยู่ปลายสาย

“ หนู ... หนูเป็นใครจ๊ะ ? ” เด็กสาวพูดพลางใช้มือป้องปากทำทีเป็นคุยโทรศัพท์ น้ำเสียงสั่นไหวระรัว ถึงแม้เธอจะเคยมีประสบการณ์สัมผัสวิญญาณ ... แม้ร่างเด็กน้อยตรงหน้าจะไม่น่าเกลียดน่ากลัว ซ้ำยังไม่ใช่วิญญาณคนตาย
แต่กระนั้นก็ไม่อาจห้ามใจไม่ให้หวาดผวาได้ !

“ หนูเป็นลูกของแม่ ... ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆพี่นั่นแหละ ” เด็กชายตัวเล็กตอบคำถาม ดวงตาของเด็กส่องประกายเศร้าสร้อย แก้วลอบชำเลืองไปทางพี่สาวนักศึกษาที่นั่งข้างๆ เธอนั่งไม่รู้เรื่องว่าวิญญาณลูกในท้องกำลังออกมาพูดคุยกับคนอื่น
“ หนูอยู่ในท้อง แต่หนูได้ยินพ่อคุยกับแม่ ... คุยกันว่าจะเอาหนูออก ” เด็กน้อยเล่า

เพียงแค่ประโยคนี้ประโยคเดียว ความประหวั่นพรั่นพรึงของประกายแก้วกลับแปรเปลี่ยนเป็นความเวทนาสงสารในบัดดลนั้น ทารกผู้มีชีวิตอยู่ในครรภ์ของมารดา หน้าท้องใหญ่พร้อมน้ำคร่ำของผู้เป็นแม่คอเฝ้าปกป้องร่างน้อยน่าทะนุถนอมจากสิ่งรบกวนภายนอก ทว่าบัดนี้ผู้บังเกิดเกล้ากลับคิดร้าย ตัดสินใจทำลายเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเอง

“ พี่ช่วยหนูด้วย ” วิญญาณคนเป็นขอความช่วยเหลือ
“ ทำไม ? ทำไมน้องถึงเลือกพี่ ทำไมถึงจะให้พี่ช่วย ” แก้วถามโดยทำทีเป็นกระซิบกระซาบใส่โทรศัพท์ซึ่งจริงๆแล้วไม่มีใครอยู่ในสาย

“ นั่นก็เพราะพี่มองเห็นหนู อีกอย่างหนึ่งท่าทางพี่คงเป็นคนดี ดูสิ .. ซื้อเครื่องถวายสังฆทานมาตั้งเยอะแยะ ” วิญญาณเด็กน้อยชี้มือไปทางของถวายพระที่ซื้อมาเตรียมไว้ทำบุญ
โธ่ ! อย่างนี้ก็กลายเป็นว่าของที่จะทำบุญให้ผีสองตน ... กลับทำให้เธอต้องมาเจอเรื่องลึกลับเพิ่มขึ้นเสียอย่างนั้น !?

“ แล้วหนูจะให้พี่ทำยังไง ? ” ประกายแก้วถาม เด็กสาวไม่รู้หนทางที่จะห้ามไม่ให้นักศึกษาสาวไปทำแท้งพรากเลือดเนื้อของตัวเอง
ที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้น หากเธอไม่ช่วย ... หรือเกิดช่วยไม่สำเร็จแล้วล่ะก็ วิญญาณทารกที่เกาะแข้งเกาะขาเธออยู่นี่ล่ะ ? หากหนูน้อยนี่ตายไปจริงๆ เด็กน้อยก็จะเปลี่ยนจากวิญญาณคนเป็น ... กลายเป็นวิญญาณสัมภเวสี

แล้วเธอจะถูกรังควาญ ถูกตามหลอกหลอนหรือไม่ ?

“ พี่ช่วยพูดกับแม่หนูหน่อย อย่างน้อยเพื่อแม่จะเปลี่ยนใจ ” เสียงเว้าวอนจากวิญญาณน้อย ประกายแก้วเริ่มใจอ่อน ที่ผ่านมาเธอเคยเห็นวิญญาณเด็กที่โดนทำแท้ง พวกเขาจะเกาะติดอยู่กับมารดาโดยเหล่าวิญญาณน้อยจะมีโซ่สีดำคล้องกระหวัดรัดที่คอโดยปลายอีกข้างจะกลืนหายเข้าในอกผู้เป็นแม่ เด็กสาวรู้ว่าดวงจิตเหล่านั้นไม่อาจไปสู่สุขคติและวนเวียนอยู่รอบตัวผู้เป็นแม่ด้วยโหยหาอาลัยรัก

เธอไม่อยากเห็นเหตุการณ์ที่ว่าอีก เช่นนั้นอาจมีค่าควรแก่การลอง ?

จากคุณ : Luckard

เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 11:12:39

ความคิดเห็นที่ 3

ทว่ายังไม่ทันคิดอ่านประการใด รถแดงก็หยุดจอดพร้อมกับการขยับตัวลุกจากที่นั่งของนักศึกษาสาวผู้มีทารกน้อยในครรภ์

“ พี่จ๋าช่วยด้วย แม่หนูจะลงแล้ว ” เด็กน้อยเร่งเร้า ร่างวิญญาณคนเป็นเริ่มเลือนหายเมื่อนักศึกษาเดินห่างอกไป พี่สาวคนนั้นกำลังจะก้าวลงจากรถ ประกายแก้วไม่รู้จะทำอย่างไร เธอจึงตัดสินใจก้าวลงจากรถแดง และเมื่อทั้งคู่ชำระค่าโดยสารเรียบร้อย นักศึกษาว่าที่มารดาจึงเตรียมตัวที่จะเดินทางต่อไปยังจุดหมายของตัวเอง ... ทว่าเธอถูกแก้วเรียกไว้เสียก่อน

“ พี่คะ เดี๋ยวค่ะ ” เด็กสาวชั้นมัธยมเรียก ทั้งที่ไม่แน่ใจว่าจะเริ่มบทสนทนาอย่างไร
“ คะ ? มีอะไรหรือคะ ? ”

“ คือ ... เอ่อ ... คือว่า ... ” ประกายแก้วอึกอักในคอ นักศึกษาสาวเห็นเช่นนั้นจึงแบะปากยักไหล่ เธอหันกลับและตั้งใจจะเดินต่อ
“ คือว่า ... พี่อย่าทำแท้งเลยค่ะ ” เด็กสาวโพล่งออกมาตรงๆ

ได้ผล ! หญิงสาวหยุดชะงักฝีเท้าในทันที เธอหันกลับมาหาประกายแก้ว สายตาและดวงหน้าสวยใสบัดนี้ระคนไปด้วยความเคลือบแคลง
“ น้องพูดอะไรน่ะ ? ”
“ พี่ ... พี่อย่าทำแท้งเลยนะคะ ชีวิตทุกชีวิตย่อมมีค่า ”

“ ใครบอกน้อง ? มันไม่จริงรู้ไหม ” นักศึกษาพูดกับแก้ว ทว่าสายตากลับสอดส่ายระแวดระวังไปทั่วบริเวณ
“ ใครบอกไม่สำคัญหรอกค่ะ แต่พี่สงสารเด็กเถอะ ได้โปรดอย่าทำแท้งเลยนะคะ ” แก้วพยายามขอร้อง ทั้งนี้ก็เพื่อตัวทารกน้อย เพื่อพี่สาวนักศึกษา ... และก็เพื่อตัวของเธอเองด้วย ก็เธอไม่อยากเห็นวิญญาณที่ถูกโซ่ดำคล้องคอมากไปกว่านี้

“ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับน้อง พี่จะเอาออกหรือเปล่ามันก็อยู่ที่ตัวพี่ ” นักศึกษายื่นหน้ามาชิดกับดวงหน้าของประกายแก้ว
“ แต่พี่คะ ... ”

“ ก็บอกว่าอย่ามายุ่ง ! ” ว่าที่คุณแม่ตวาดลั่น ฝ่ามือผลักเข้ายอดอกของเด็กสาวผู้หวังดี ที่บัดนี้ล้มลงก้นจ้ำเบ้าตามแรงกระแทก
“ แต่พี่ไม่ควรเอาน้องออกนะ ” ประกายแก้วยังไม่ยอมแพ้ เธอไม่อยากให้วิญญาณตัวเล็กต้องกลายเป็นสัมภเวสีที่มีห่วงเกาะติดอยู่กับมารดาไปตลอดชีวิต

“ เอ๊ะ ! อย่ามายุ่ง อีเด็กนี่ ! กุจะให้มันอยู่หรือกูจะเอาออกมันก็เรื่องของกุ ” ริมฝีปากบางสวยตวาดลั่น บัดนี้นวลหน้าไม่เหลือแม้เค้าโครงที่เคยงดงาม
ใบหน้าสวยใสบัดนี้บิดเบี้ยวด้วยความโกรธ ! ... หาใช่ใบหน้าของผู้เป็นมารดาไม่ !

ผลักนักเรียนสาวที่มาจุ้นจ้านล้มลงสนามเสียทีหนึ่งแล้ว นักศึกษาผู้หลงผิดจึงสะบัดหน้าพร้อมกับเดินออกไปจากตรงนั้น ทิ้งให้ประกายแก้วนั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่คนเดียว ... เธอไม่อาจช่วยเหลือดวงวิญญาณทารกให้รอดพ้นจากบาปแห่งการทำแท้งได้

เธอช่างไร้พลัง ... ไร้พลังสิ้นดี
...

ถัดจากนั้นหลายวัน ในเวลาเย็นย่ำ ประกายแก้ว สกุลสุวรรณกำลังเดินอยู่บนทางเท้า เด็กสาวอยู่ในระหว่างการเดินทางกลับจากสถานที่เรียนพิเศษกับบ้านของเธอ วันนี้ถนนในตัวเมืองเชียงใหม่มีรถราวิ่งน้อยกว่าทุกๆวัน
“ พี่จ๋า ... พี่จ๋า ... ” เสียงเรียกเย็นเยือกจากด้านหลัง ประกายแก้วหันกลับไปตามสัญชาตญาณ เด็กสาวจึงได้เห็นสิ่งที่ปกติคนธรรมดาไม่อาจสัมผัสได้

เด็กน้อยที่เจอบนรถแดง ... ทารกที่วันนั้นเป็นวิญญาณคนเป็น ทว่าบัดนี้ร่างตรงหน้าหาได้มีสายใยชีวิตสีเงินทอดยาวจากศีรษะ
หมายถึงเด็กชายตรงหน้า ... ตายแล้ว !

“ หนู ? หนูตาย เอ่อ .. เสียชีวิตแล้ว ? ” ประกายแก้วถามปากคอสั่น วิญญาณตรงหน้าจะกล่าวโทษเธอหรือไม่ ค่าที่ว่าเธอไม่สามารถช่วยเหลือให้เขารอดพ้นจากการทำแท้ง
ทว่าใบหน้าน้อยกลับยิ้มกว้างให้เด็กสาว ท่าทางเด็กทารกหาได้มีความทุกข์เจือปนไม่ มันเป็นรอยยิ้มอันปราศจากมลทินที่แปดเปื้อน

“ ใช่ครับ ตายแล้ว ”
“ แปลว่าคุณแม่ของหนู ... ทำแท้งแล้ว !? ” แก้วสรุปเหตุการณ์ กระนั้นเด็กสาวยังสงสัยว่าที่คอของทารกน้อยหาได้มีโซ่ดำกระหวัดรัดเหมือนวิญญาณที่ถูกทำแท้งดวงอื่นๆ

“ ใช่ ... และวิญญาณดวงนี้กำลังจะไปสู่สัมปรายภพอันสมควร ” แว่วอีกเสียงหนึ่ง และเมื่อเธอมองรอบๆจึงได้เห็น ... ชายในชุดสากลสีดำคนนั้น ชายผู้มีหนวดเข้มเหนือริมฝีปาก ชายผู้เป็นเงาร่างปริศนาที่เคยเห็นมาก่อนหน้า
“ เด็กคนนี้จะไม่ต้องเป็นวิญญาณที่เกาะติดพ่อแม่หรือคะ ? ” แก้วถามตามความเข้าใจของตัวเอง หลายครั้งแล้วที่เธอเห็นวิญญาณทารกที่ไม่อาจไปเกิด พวกเขาต้องตามติดมารดาไปจนกว่าจะหมดกรรม

“ หนูอโหสิกรรมให้พ่อแม่แล้วครับ ” ทารกบอก
“ ใช่ .. และวิญญาณเด็กน้อยต้องการมาเจอผู้ที่ทำให้เขาสามารถหมดห่วง ” ชายชุดดำกล่าวต่อ

“ หมายถึงพ่อแม่หรือคะ ? ” แก้วถามชายชุดดำ
“ ไม่ใช่หรอกครับ คนที่ทำให้ผมหมดห่วงก็คือพี่สาวนั่นแหละครับ ” วิญญาณตัวน้อยเป็นผู้ตอบ

“ พี่ ? พี่เหรอคะ ? ” เด็กสาวทวนคำอย่างงงๆ
“ วิญญาณเด็กน้อยที่โหยหาความรัก ความโศกเศร้าเสียใจจะกลายเป็นโซ่แห่งพันธนาการ จากนั้นวิญญาณจะถูกอาวรณ์เหล่านั้นเหนี่ยวรั้งไว้ในโลก ... แต่การที่แม่หนูเอาใจใส่ ตัดสินใจยื่นมือเข้าช่วยเหลือทำให้ความต้องการความรักถูกทุเลาเบาบางลง ” ชายผู้มีหนวดเข้มพูด
“ ใกล้ถึงเวลาที่หนูจะต้องไปแล้วล่ะ ” วิญญาณทารกเตรียมกล่าวคำลา

ทว่าในเวลานั้น ตรงถนนที่เด็กสาวกำลังยืนคุยกับร่างทิพย์ทั้งสอง ปรากฏขบวนรถหาเสียงที่กำลังใกล้เข้ามา
“ โปรดเลือกนายสมเดช เป็นผู้ว่าราชการจังหวัดเชียงใหม่ ” เป็นขบวนรถหาเสียงขบวนเดียวกับที่แก้วและเพื่อนเคยเจอในครั้งที่รอรถโดยสารเพื่อไปดูงานที่โรงพยาบาลอำเภอฝาง เมื่อระลึกได้ เด็กสาวถึงกับขนลุกซู่ เธอจำได้ว่าที่ขบวนรถนี้นอกจากนายสมเดชผู้ลงสมัครรับเลือกตั้งแล้ว ยังมีอะไรแปลกๆที่เธอ ‘ เห็น ’

นั่นคือชายสูงวัยชุดขาว คงไม่แปลกหากที่บ่าของเขาไม่มีเด็กชุดโจงกระเบนสีทองขี่คออยู่ แม้ไม่อยากจะเชื่อ ไม่อยากจะคิด แต่บางทีอาจจะใช่จริงๆก็ได้
เด็กคนนั้นอาจจะเป็น ... กุมารทอง !?

รถหาเสียงใกล้เข้ามา ประกายแก้วอดไม่ได้ที่จะหันไปดู เด็กสาวไม่แน่ใจว่าตัวเองต้องการที่จะเห็นกุมารทองตนนั้นหรือไม่
“ พี่สาวอย่าหันไปนะ ” วิญญาณน้อยร้องเตือน เมื่อแก้วหันมาจึงเห็นใบหน้าเด็กทารกที่กำลังเป็นห่วงเธอ
“ ถ้าพี่มอง มันจะรู้ว่าพี่สาวมองเห็นมัน ! ... มันจะรู้ว่าพี่เป็นพวกคนพิเศษ ”

“ พวกคนพิเศษ ? ... ‘ พวก ’ ? หมายถึงมีคนอื่นที่สามารถเห็น .. เอ่อ .. สัมผัสสิ่งแปลกๆได้อีกอย่างงั้นหรือ ” ประกายแก้วถาม ทั้งกลัว ทั้งตื่นเต้น ที่สำคัญเธอกำลังดีใจลึกๆที่น่าจะมีคนอื่นที่มีความสามารถเหมือนกับตัวเธอ

“ แม่หนูน้อย ถ้าแม่หนูมองเห็นกุมารทองตนนั้นจริง แม่หนูเห็นใครอื่นอีกหรือเปล่า ? ” แทนที่จะได้รับคำตอบ กลับกลายเป็นคำถามจากชายในชุดสากลสีดำ
ประกายแก้ว สกุลสุวรรณที่ตอนนี้อยู่ในท่าหันหลังให้ริมถนน เด็กสาวค่อยๆหันศีรษะเพื่อมองไปในทิศทางที่ขบวนรถกำลังจะเคลื่อนผ่าน แล้วเธอก็ได้เห็นเด็กหัวจุก กระโจงเบนสีทองอีกครั้ง ร่างที่น่าจะเป็นกุมารทองกำลังขี่คอชายชราในชุดขาวซึ่งเป็นผู้เฒ่าคนเดิมกับที่เคยเห็นในครั้งแรก

กุมารทองกำลังเหลียวมองซ้ายขวา คลับคล้ายระแวดระวังภัยที่อาจจะมาจากรอบด้าน ส่วนด้านหลังที่นั่งอยู่บนรถแห่ก็คือนายสมเดช ผู้ลงสมัครรับเลือกตั้งผู้ว่าราชการจังหวัด แก้วรีบหันกลับมาเมื่อกุมารทองหันมองมาทางเธอ เด็กสาวจำได้ว่าเมื่อคราวที่แล้วเธอได้ยินเสียงลึกลับดังก้องในหัว

‘ เห็นฉันงั้นหรือ ? ’ เป็นสุ้มสำเนียงลึกลับที่อยู่แทรกเข้าโสตสัมผัสเมื่อครั้งนั้น แน่นอนว่าประกายแก้วรู้สึกกลัวและตื่นตระหนกมาก คราวนี้เธอจึงพยายามหลบเลี่ยงด้วยไม่อยากข้องแวะกับเรื่องประหลาด
“ แม่หนูเห็นใครบ้าง ” น้ำเสียงราบเรียบจากชายชุดดำผู้ซึ่งมารับดวงวิญญาณของเด็กน้อย

“ เห็นนายสมเดชผู้สมัครรับเลือกตั้ง และก็เห็นกุมารทองค่ะ ” เด็กสาวตอบ
“ แล้วเห็นใครอีก ? ”

“ เอ่อ ... คนแก่ชุดขาวค่ะ กุมารทองขี่คอคนแก่คนนี้อยู่ ” แก้วตอบตามจริง
ไม่มีคำตอบจากชายหนวดเข้มชุดดำ เขาทำท่าครุ่นคิดอยู่สักพักจึงใช้มือไปสะกิดวิญญาณเด็กน้อยที่เสียชีวิตจากการทำแท้ง

“ หมดเวลาของหนูแล้ว ลาก่อนครับพี่ ระวังตัวด้วย ” เป็นคำกล่าวสุดท้ายที่มาพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้ม
“ เดี๋ยว ! ” ประกายแก้วร้องเสียงดัง ร่างทิพย์ของทั้งคู่กำลังจะเลือนหายไปกับอากาศ เธอยังไม่เข้าใจถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแม้สักนิด ... ชายชุดดำหลายๆคนที่เคยเจอ รวมถึงคนหนวดเข้มเมื่อครู่เป็นใคร ... อาจเป็นยมทูต ? แล้วชายชุดขาวผู้นั้นล่ะ ?
ยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนมีคนอื่นที่สามารถสัมผัสสิ่งลึกลับได้เหมือนกับตัวเธอ ... แล้วพวกเขาอยู่ไหน

ทว่าไม่มีคำตอบ ดวงวิญญาณสองร่างเลือนหายไปหมดสิ้น ... ประกายแก้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ เด็กสาวสังหรณ์ถึงความยุ่งยากที่กำลังจะตามติดหลังจากนี้
เหตุการณ์เมื่อครู่อาจเป็นเพียงแค่การ ‘ โหมโรง ’ เท่านั้น !?

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 54 11:16:26

จากคุณ : Luckard

เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 11:15:18