ความคิดเห็นที่ 1 อชิระยืนนิ่งอยู่หลังรถเข็นของมารดาภายในห้องคับแคบสีหม่นที่เขาไม่เต็มใจจะกลับมาเหยียบนัก สายตาเหลือบมองร่างของบิดาที่ถูกพาเข้ามายืนอีกฝั่งของโต๊ะ ก่อนผู้คุมจะออกไปคอยหน้าห้องเช่นเคย แต่เขาไม่ได้เดินตามออกไป เพียงแค่แยกตัวไปยืนพิงร่างกับกรอบหน้าต่างที่ติดเหล็กดัดแน่นหนา หยิบโทรศัพท์มือถือมากดดูโน่นดูนี่เป็นการฆ่าเวลา เพราะลึกๆภายในใจแล้ว ยังไม่ไว้ใจมารดานัก ด้วยเกรงว่าจะหลงคารมของบิดาจนใจอ่อนเช่นในอดีต “..ดา..” วรพลครางอย่างไม่อยากเชื่อสายตาว่าจะได้เห็นอดีตภรรยาอีกครั้ง “..ไม่คิดนะว่า..เธอจะมาเยี่ยมฉันด้วย” อารดายิ้มอ่อนโยน “อั๊วแค่อยากเห็นกับตาว่าลื้อสบายดี ไม่เดือดร้อนอะไรก็เท่านั้น” วรพลพยักหน้า ยิ้มเจื่อนให้กับความมีน้ำใจที่นางยังหลงเหลือให้ พร้อมยอบตัวลงนั่งบนเก้าอี้ “ฉันสบายดี..ขอโทษนะที่ต้องดึงเธอมาเดือดร้อนด้วย..เพียงแต่ ฉันจนปัญญาแล้วจริงๆ” “อั๊วไม่เดือดร้อนหรอก เพราะทุกอย่าง เล่ยเป็นคนจัดการหมด..ผู้หญิงแก่ๆที่หมดสภาพอย่างอั๊วไม่มีปัญญาทำอะไรแล้วล่ะ” อารดาไม่ได้คิดจะประชดประชันอดีตสามี เพียงแต่พูดไปตามความคิดเท่านั้น เพราะทุกวันนี้ นางก็มีชีวิตอยู่ไปเพียงวันๆและมีความสุขกับสิ่งที่ลูกคอยหยิบยื่นให้เท่านั้น ถ้าหากไม่มีลูกคอยดูแล..ชีวิตของนางคงไม่ยืนยาวมาจนถึงทุกวันนี้หรอก แต่สำหรับวรพล กลับคิดว่านั่นคือคำถากถาง เขาได้แต่นิ่งเงียบ “ฉันขอโทษ ที่เป็นสาเหตุให้เธอต้องเป็นอย่างนี้..” “ลื้อไม่เกี่ยวหรอก อั๊วทำตัวของอั๊วเอง และมันคงเป็นบาปกรรมที่อั๊วไม่เชื่อฟังเตี่ยน่ะ” วรพลจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของผู้พูด “เธอไม่โกรธ ไม่เกลียดฉันเลยเรอะ” “ไม่หรอก..เพียงแต่ สิ่งที่ผ่านมามันสอนให้อั๊วเห็นถึงความเป็นจริงหลายๆอย่าง อั๊วถึงไม่โกรธลื้อไงล่ะ” คนฟังไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เพราะเหตุการณ์ที่กระทำไว้ในอดีตนั้นเลวร้ายเกินกว่าจะได้รับการอภัยได้ง่ายดายเช่นนี้ ทำให้เขาต้องมองอดีตภรรยาอย่างพิจารณาอีกครั้ง แม้ว่ากาลเวลาจะนำพาความสดสวยของผิวพรรณไปแล้ว แต่ความอบอุ่นอ่อนโยนก็ยังฉายชัดออกมาจากดวงหน้าที่เจือด้วยรอยยิ้มละไมไม่ต่างจากในอดีต..เป็นการตอกย้ำในความโง่เขลาของตนที่โยนเพชรล้ำค่าทิ้งอย่างไม่ไยดี เพียงเพื่อแลกกับชีวิตรื่นรมย์เพียงฉาบฉวย เลื่อนลอยเท่านั้น และมันคงสายเกินไปแล้วที่จะกลับมาเริ่มต้นใหม่..ตัวเขา คงต้องอยู่อย่างอ้างว้างเดียวดายไปตลอดชีวิต “ตลอดมา อั๊วคิดว่าลื้อคงมีความสุขแล้ว..แต่ไม่เข้าใจ ลื้อมายุ่งกับไอ้ยาพวกนี้ทำไม” สีหน้าของผู้ถูกตั้งคำถามเผือดสลด ละอายใจในสิ่งที่กระทำ “ฉันมีปัญหาเรื่องเงินน่ะ ไม่รู้จะแก้อย่างไง ก็เลยคิดอะไรตื้นๆ..ผลมันเลยออกมาเป็นอย่างที่เห็นนี่ล่ะ” “..อย่างนั้นเรอะ..คนเรามันก็ทำเรื่องผิดพลาดกันได้ทั้งนั้น ถ้ามีโอกาสก็ยังแก้ไข แก้ตัวกันใหม่ได้” “ฉันก็ขอแค่โอกาสนั้นล่ะ แล้วจะไม่หันกลับไปหามันอีกเลย” อารดายิ้มให้กำลังใจ และพูดคุยกันอีกไม่นาน ก็ขอตัวกลับ “แล้วเธอจะมาเยี่ยมฉันอีกไหม” นางหันมองบุตรชายที่ยังคงก้มหน้าสนใจโทรศัพท์ในมือ โดยไม่รู้เลยว่า ตลอดคำพูดในบทสนทนานั้นได้เข้าหูชายหนุ่มทุกคำ “ยังไม่รู้เหมือนกัน เพราะเล่ยไม่ค่อยมีเวลานัก อั๊วเองก็ไม่อยากรบกวนคนอื่นด้วย..แต่ไม่ต้องห่วงนะ อั๊วจะให้เล่ยพยายามช่วยลื้อให้ถึงที่สุด” วรพลยิ้มรับกับความหวังที่อดีตภรรยามอบให้ “ขอบใจมากนะ..แต่ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากให้เธอมาเยี่ยมอีก” อารดาเพียงแค่ยิ้มแกนๆ ก่อนจะหันไปเรียกบุตรชาย “อาเล่ย..กลับกันเถอะ” ชายหนุ่มเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าเสื้อเชิ้ตตัวในขณะก้าวเข้ามาเข็นรถเข็นของมารดาไปเคาะเรียกผู้คุม โดยไม่เหลือบสายตามองบิดาเช่นเคย เมื่อขึ้นมาอยู่ภายในรถตู้..อารดาหันมาถามลูกชาย “เรื่องของป๊าไปถึงไหนแล้วล่ะ..พอจะมีทางไม่ให้เขาติดคุกได้มั้ย” แม้จะรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยาก แต่ลึกๆก็ยังหวังว่าลูกจะสามารถทำได้สำเร็จ “อั๊วกำลังเจรจากับพวกตำรวจอยู่..กว่าจะรู้ผลก็เป็นเดือนๆ..” “งั้นก็หมายความว่า..พอมีหวังสินะ” “..อั๊วจะพยายามให้สำเร็จ” อารดายิ้มอย่างวางใจ “ขอบใจมากนะ..จบเรื่องนี้อั๊วก็คงไม่ขออะไรลื้อแล้วล่ะ เพราะไอ้ที่เคยขอไปลื้อก็ไม่มีทีท่าว่าจะให้อั๊วสักที” อชิระยิ้มแกนๆ เมื่อรู้ว่ามารดาหมายถึงเรื่องอะไร และอารดาก็ถอนใจเฮือก เวลาที่รู้ข่าวว่าลูกชายมีผู้หญิงอยู่ข้างกาย ก็ได้แต่เฝ้าคอยว่าเมื่อไหร่ลูกจะพาผู้หญิงคนนั้นเข้าบ้านมาแนะนำให้รู้จักเสียที แต่เปลี่ยนไปคนแล้วคนเล่า นางก็ได้แต่ฝันลมๆแล้งๆจนหมดความอดทน และเอ่ยถามลูกชายในที่สุด..และคำตอบที่ได้ก็ทำให้นางหมดความหวังที่จะได้อุ้มหลานตัวน้อยๆ “ไว้รอให้ผู้หญิงพวกนั้นรักอั๊วจริงๆ ไม่ใช่รักที่เงินของอั๊วเมื่อไหร่ รับรองม่าได้อุ้มหลานแน่” นางไม่ได้คิดจะดูถูกน้ำใจผู้หญิงคนไหนหรอกนะ เพียงแต่..อาชีพการงานที่ลูกทำทุกวันนี้น่ะมันมีเวลาส่วนตัวเสียที่ไหนกัน กลางวันก็วุ่นวายแต่กับกองเอกสารและการประชุม ตกกลางคืนก็ไปควบคุมพวกธุรกิจคลับบาร์ บางเดือนก็ล่องหายไปกับเรือสำราญของตนเอง แล้วแบบนี้จะเหลือเวลาไปสืบเสาะหาผู้หญิงในอุดมคติได้ที่ไหนกัน นอกจากพวกที่เข้ามาหวังขุดทองจากลูกชายเท่านั้น อชิระนิ่งเงียบไปอึดใจ เมื่อแวบหนึ่งคิดถึงเรื่องของเขากับเมธิกาขึ้นมา..แม้ว่าในความคิดที่ตั้งใจไว้ ว่าจะจัดงานหมั้นแบบเงียบๆ แต่ทางฝ่ายบุริมทร์นั้นก็ถือว่าเป็นคนกว้างขวางพอสมควร คิดว่างานนี้คงไม่สามารถรอดหูรอดตาพวกนักข่าวได้ และมันคงไม่เป็นการดีแน่ หากมารดามารู้ในภายหลัง..ถ้าไม่ร้องห่มร้องไห้เพราะน้อยใจ ก็คงไม่พูดกับเขาไปนานเลยทีเดียว ชายหนุ่มครุ่นคิดก่อนตัดสินใจเกริ่นออกมาในที่สุด “ม่า..อั๊วมีเรื่องจะบอก” “เรื่องอะไรล่ะ” “..คือ อั๊วจะหมั้นเร็วๆนี้ล่ะ..เราจะจัดงานกันเงียบๆ” อารดาหูผึ่ง สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ “จริงเหรอ ผู้หญิงคนไหนไม่เห็นลื้อพามาให้อั๊วเห็นเลย..ลื้อก็รู้ว่าอั๊วรอแล้วรอเล่า อยากเห็นคนที่จะมาเป็นเมียลื้อจริงๆเสียที ลื้อก็มัวแต่ท่ามากอยู่ได้” “ก็อั๊วยังไม่มั่นใจนี่นา” “แล้วคนนี้ลื้อมั่นใจแล้วเรอะ ถึงได้คิดจะหมั้นกับอีน่ะ” อชิระซ่อนอาการอึดอัดในสีหน้า ก่อนพยักหน้ารับ “..เขาก็น่ารักดี” “แล้วแน่ใจเรอะว่า เขารักที่ตัวลื้อจริงๆ ไม่ใช่รักที่เงินน่ะ” นางย้อนถามเพื่อความมั่นใจ ซึ่งลูกชายก็ยืนยันออกมาเต็มปากเต็มคำ “..รักที่ตัวอั๊วสิครับ ไม่งั้นอั๊วก็ไม่ขอหมั้นด้วยหรอก” คนฟังยิ้มหน้าบาน “ฮ่า..งั้นจะต้องจัดงานหมั้นให้เสียเวลาทำไม ก็แต่งๆกันไปเลย อั๊วจะได้อุ้มหลานเสียที” และคิดไปไกลถึงหลานชายหลานสาวแล้ว..ในขณะที่ใจคนฟังหล่นวูบ อึกอักเร่งหาทางเอาตัวรอด แต่มารดาก็ชิงพูดเสียก่อน “เดี๋ยวเย็นนี้ลื้องดไปข้างนอกสักวันนะ แล้วพาอีมากินข้าวด้วยกันหน่อย อั๊วจะได้ดูว่าจะเตรียมของรับไหว้แบบไหนให้ดี แล้วก็อยากรู้ว่าอีน่ารักขนาดไหน ถึงมัดใจคนช่างเลือกอย่างลื้อได้น่ะ” “..คือ” “นะอาเล่ย อั๊วอยากเห็นอีจริงๆ..ถ้าไม่ติดว่าลื้อต้องไปทำงานอั๊วคงให้ลื้อไปพาอีมาตอนนี้เลย” และเป็นอีกครั้งที่อชิระไม่สามารถต้านทานอาการกระตือรือร้นเปี่ยมด้วยความหวังของมารดาได้ จึงจำใจต้องรับปาก “ครับ..” ต่อค่ะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 15:48:26

ความคิดเห็นที่ 2 “หา! จะพาฉันไปหาแม่คุณเย็นนี้เนี่ยนะ” เมธิกาเสียงหลง เมื่ออชิระโทรศัพท์มาหา และบอกถึงจุดประสงค์ที่ต้องการ “ใช่ เดี๋ยวหกโมงผมจะไปรับ” “ฉันยังไม่ตกลงเลยนะ” “คุณไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอะไรทั้งนั้น..แล้วรับรองเลย ว่าผมไม่ทำอะไรคุณหรอก..แค่นี้ล่ะ เดี๋ยวหกโมงเจอกัน” พูดจบก็วางสาย โดยไม่บอกถึงปัญหาใหญ่ที่จนป่านนี้เขาก็ยังคิดไม่ตกให้หญิงสาวได้เตรียมตัวเตรียมใจเผชิญกับมัน เมธิกาได้แต่ฮึ่มฮั่มใส่โทรศัพท์มือถือของตน “ฮึ ! ไอ้แก่เผด็จการ” แล้วก็มานั่งกลัดกลุ้ม ถ้าขืนดื้อแพ่งไม่ไปเดี๋ยวพ่อคุณก็จะยกเรื่องคลิปมาขู่อีก แต่ถ้าไปแล้วจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเขาจะไม่ทำอะไรเธอเหมือนอย่างที่พูด..ก็ตัวเขาน่ะยังพูดออกมาเองเลยว่า..ไม่มีสัจจะในหมู่โจร “โอ้ย..ทำไงดีเนี่ย” คิดไปคิดมาก็โทรศัพท์หาพิมพ์กมล “แก..ฉันจะทำอย่างไงดีล่ะ ตานั่นชวนฉันไปหาแม่เขาที่บ้านเย็นนี้น่ะ” “ตานั่น!?” “ก็ไอ้เลวนั่นไงล่ะ” เมธิกาพ่นใส่อย่างหงุดหงิด “แหม จู่ๆก็โพล่งออกมาอย่างนี้ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะ..แล้วจนป่านนี้แกก็ไม่เรียกชื่อเขาเสียที” เมธิกาเองก็เพิ่งจะนึกได้ “เออ จริงด้วย..จนป่านนี้ฉันก็ยังไม่รู้จักชื่อเขาเลย” “โอ้ยแม่คู้ณ จะหมั้นกันอยู่แล้ว ชื่อแซ่ยังไม่รู้จักอีก” “แกก็รู้เหตุผลที่ฉันต้องหมั้นกับตานั่นแล้วนี่..เป็นแก แกอยากจะสนใจชื่อแซ่ไหมล่ะ..ฮึ พูดแล้วก็ยิ่งเศร้า..อีกไม่กี่วัน ชีวิตฉันจะต้องดิ่งลงเหวแล้ว” “เอาน่า ๆ อย่าเพิ่งคิดมากเลย..มันอาจไม่เลวร้ายถึงขั้นนั้นก็ได้” “ฉันก็หวังอย่างที่แกพูดนั่นล่ะ..ว่าแต่..เย็นนี้ฉันจะทำไงดีล่ะ” “จะทำไง ก็ต้องไปกับเขาน่ะสิ” “แล้วถ้าเกิดมันปล้ำฉันอีกล่ะจะทำไง” “แม่เขาอยู่ด้วย..คงไม่กล้าหรอกมั้ง” ใจนึงก็เป็นห่วงเพื่อน แต่อีกใจก็พยายามคิดในแง่ดีเข้าไว้ “ใครจะไปรู้ล่ะ..เอางี้ แกมาเป็นไม้กันหมาให้ฉันหน่อยสิ”เมธิกาเอ่ยชวนดื้อๆ และพิมพ์กมลก็ร้องเสียงหลง “เฮ้ย !” “ไม่ต้องมาเฮ้ย มาไฮ้ หรอก..แกรักฉันรึเปล่าล่ะ ถ้ารักก็แต่งตัวมาที่บ้านฉันเลย แต่ถ้าไม่รักชาตินี้ก็ไม่ต้องเจอกันอีก..เพราะฉันกำลังจะตกนรกหมกไหม้ไปเพียงลำพัง” แล้วก็ร้องไห้คร่ำครวญ จนอีกฝ่ายทั้งรำคาญทั้งหมั่นไส้ “เออ ๆ ฉันไปก็ได้” เมธิกายิ้มเผล่ทันตา หากมีอะไรเกิดขึ้นจริงเพื่อนคนนี้ก็คงช่วยเธอได้ไม่มากก็น้อยล่ะน่า “ขอบใจจ้ะเพื่อนเลิฟ เดี๋ยวเจอกันนะจ๊ะ..จุ๊บ..จุ๊บ” พอวางสายจากเพื่อนรักไปแล้ว  พิมพ์กมลก็เป็นฝ่ายคิดหนักบ้าง จู่ๆต้องถูกลากเข้าถ้ำเสือด้วย..แล้วถ้าเกิดเสือมันอยากขย้ำเธอขึ้นมาอีกคนแล้วจะทำไงกัน!? ..ไม่ได้การล่ะ..งานนี้ต้องมีเครื่องป้องกัน กันหน่อย หญิงสาวลุกขึ้นค้นหาเครื่องช็อตไฟฟ้า สเปรย์พริกไทยรวมทั้งมีดพกยัดใส่กระเป๋าถือ แต่ดูเหมือนว่ามันยังไม่ทำให้รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาเลย จึงแอบย่องเข้าห้องทำงานของบิดา ตรงไปยังตู้เก็บปืนและเปิดออกอย่างง่ายดาย เพราะห้องนี้เป็นเขตหวงห้ามของบิดา ตู้ใบนี้จึงไม่เคยถูกล็อกกุญแจ และเลือกปืนลูกโม่ ซึ่งคุ้นมือกับมันมาแล้วในสนามซ้อมยิงที่บิดาเคยพาไป ตรวจเช็คกระสุนในรังเพลิงจนเป็นที่เรียบร้อย แล้วก็เหน็บมันกับขอบกางเกงขาสั้นด้านหลัง ก่อนดึงชายเสื้อยืดตัวโคร่งมาปิดคลุม และพาร่างของตนมาค่อยๆชะโงกหน้ามองผ่านประตูที่ค่อยๆเปิดแง้ม เมื่อแน่ใจว่าทางสะดวกก็รีบวิ่งปรู๊ดหวังขึ้นห้อง พลัน !สะดุ้งเฮือก เมื่อจู่ๆมารดาก็โผล่มาจากห้องครัว “ทำไม !? เจอแม่แล้วทำหน้าอย่างกับเห็นผีเรอะ”นางประชดประชันด้วยสีหน้าขุ่นเคือง ทำให้บุตรสาวรีบฉีกยิ้มกว้าง เข้าประจบประแจง “โถ ๆ ใครเขาจะเห็นแม่ที่น่ารักเป็นอย่างนั้นล่ะคะ..คือ..หนูจะรีบเข้าห้องน้ำน่ะ..โอ๊ะ ๆ หนูไปนะ ข้าศึกประชิดถึงหน้าประตูเมืองแล้ว” แล้วก็เผ่นแผล็วโดยเร็ว ผู้เป็นมารดาหันมองตามร่างที่ซอยเท้าขึ้นบันไดแล้วก็ส่ายหน้า ก่อนเดินไปทำงานของตนต่อ พิมพ์กมลเข้าห้องได้ก็ปิดประตูกดล็อกทันที พร้อมเป่าปากอย่างโล่งอก และชักกระบอกปืนออกมาจากขอบกางเกง เพ่งมองมันอย่างคิดหนัก “หวังว่า..คืนนี้ฉันคงไม่ต้องใช้แกหรอกนะ” ศรารู้ว่าพี่ชายจะไปรับเมธิกาจึงเปลี่ยนรถเป็นคันใหญ่แทนรถสปอร์ตที่ขับอยู่เป็นประจำ แต่เมื่อเหลือบสายตามองใบหน้าเคร่งเครียดของพี่ชาย เขาก็อดสงสัยไม่ได้ “กังวลอะไรอยู่เรอะเฮีย” อชิระถอนใจยาว “ก็เมธิกาน่ะสิ อั๊วยังไม่ได้บอกถึงเรื่องงานแต่งเลย..แค่งานหมั้นเขาก็พยายามดิ้นรนหนีแล้ว นี่ถ้ารู้ว่าจะต้องแต่ง มีหวังได้แผลงฤทธิ์ต่อหน้าอาม่าแน่” “นั่นสิ..” ศราพึมพำครุ่นคิดตาม เพราะเรื่องแต่งงานนั้นถือเป็นเรื่องสำคัญเกือบทั้งหมดของชีวิตเชียว แล้วยังต้องมาถูกบังคับกันอย่างนี้ เมธิกาคงดิ้นสุดชีวิตแน่ “..แล้วจะเอาไงดี” “ฉุกละหุกแบบนี้ อั๊วก็คิดไม่ทันเหมือนกัน” อชิระพูดออกไปตามตรง..หลังจากที่ส่งมารดากลับบ้านแล้ว  ก็พยายามคิดหาคำพูดมากล่อมเมธิกา แต่เมื่อถึงบริษัท เขาก็แทบไม่มีเวลา เพราะบรรดาผู้บริหารคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆปรึกษาหารือกันถึงโครงการใหม่ๆจนไม่เหลือสมาธิจะคิดถึงเรื่องอื่นเลย ชายหนุ่มยังพยายามใช้ความคิดทุกวินาทีอย่างมีค่า ในขณะที่ศราก็ไม่คิดจะขัดสมาธิพี่ชายอีกเลย จนกระทั่ง..ถึงบ้านของเมธิกา ก็เจอกับด่านแรกที่เป็นชายฉกรรจ์สองคนยืนเฝ้าประตู หนึ่งในสองเดินเข้ามาถามน้ำเสียงห้าวห้วน ในขณะที่อีกคนยืนคุมเชิงด้วยสายตาหวาดระแวง “มาหาใคร” “มาหาคุณเมธิกาตามนัดครับ” ศราปั้นหน้าใสซื่อตอบอย่างที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผู้ถามเดินกลับไปหาเพื่อนพร้อมหยิบวิทยุสื่อสารหาบุคคลภายในบ้าน และรอไม่กี่อึดใจ ก็เปิดประตูปล่อยผู้มาเยือนให้เข้าไป โดยมีสายตาลูกน้องของบุริมทร์และเมธัสคอยสอดส่องอยู่ไม่ไกล อชิระและศราเดินตามหญิงรับใช้มานั่งภายในห้องโถงด้านหน้า และรอเพียงครู่..เมธิกาก็เดินนำเพื่อนสาวลงมาด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ..และตั้งแง่เล่นงานเขาทันที โดยยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู “คุณมาสายไปเจ็ดนาที” อชิระเลิกคิ้วมองผู้พูด ในขณะที่ศราหัวเราะขลุกขลัก ก่อนเอ่ยแก้ตัวแทนพี่ชาย “รถติดก็เลยมารับช้าหน่อยน่ะครับ” และเหลือบสายตามองหญิงสาวอีกคนพร้อมรอยยิ้ม แต่ก็ต้องเจื่อนสนิทเมื่ออีกฝ่ายถลึงตาใส่แทน “เรื่องนั้นเป็นปัญหาของคุณที่ต้องเผื่อเวลาเอาสิ..ฮึ!กะอีเรื่องแค่นี้ยังไม่มีปัญญารักษาคำพูดเลย แล้วนับประสาอะไรกับเรื่องอื่น” เมธิกาจิกกัดคนตรงหน้าที่ยังยืนสงบนิ่ง มีเพียงสายตาเท่านั้นที่เริ่มแสดงปฏิกิริยาดุดัน จนเพื่อนสาวต้องรีบสะกิดเตือน พร้อมยื่นหน้ามากระซิบ “อย่างเพิ่งเล่นแรงนักสิเพื่อน” หญิงสาวหันไปทำสีหน้าฮึดฮัดใส่ ซึ่งพิมพ์กมลรีบพยักเพยิดให้ใจเย็น..เธอจึงหันมาพูดกับคู่กรณีต่อ “แต่เอาเถอะ ฉันเองก็ไม่ถือสาอะไรนักหรอกกับเรื่องพวกนี้ อ้อ !แล้วฉันจะพาเพื่อนไปด้วย หวังว่าคุณคงไม่ว่าอะไรนะ” “ผมเชิญแค่คุณคนเดียว และตามมารยาทแล้วคุณควรจะบอกผมล่วงหน้านะว่าจะพาใครไปด้วย..แต่เอาเถอะ ผมเองก็ไม่ถือสาอะไรนักหรอกกับเรื่องพวกนี้..เราไปกันเถอะ” พูดจบก็หมุนร่างเดินนำออกจากบ้าน เมธิกาแทบเต้น หันมาฟ้องเพื่อนที่เขานำประโยคของเธอกลับมายอกย้อนให้เจ็บใจ “แก๊..แกได้ยินมั้ย” “เออๆ” พิมพ์กมลพยักหน้าหงึกหงัก และศราที่เดินตามพี่ชายออกไปถึงหน้าประตูบ้านก็หันมาเอ่ยเรียก “เชิญขึ้นรถครับคุณผู้หญิงทั้งสอง” แล้วก็อมยิ้มเมื่อสองสาวพากันหันขวับขึงตาเขียวปัดใส่ ก่อนเดินตะบึงตะบอนมาขึ้นรถที่เขาเปิดประตูที่นั่งโดยสารตอนหลังให้ และพากันเงียบกริบ แต่ตัวรถแล่นไปได้ไม่นานนัก อชิระก็สั่งให้ศราจอดรถ..สองสาวหันมองหน้ากันเลิกลั่ก เพราะสองข้างทางมันมีเพียงแค่ถนน ต้นไม้ และคูคลองเท่านั้น บ้านเรือนที่เห็นก็อยู่ไกลๆ “จอดทำไม” เมธิกาถามอย่างหวาดระแวง “ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณก่อน” อชิระตอบพร้อมเปิดประตูลงไปเปิดประตูฝั่งเมธิกาฉุดดึงเธอให้ออกมานอกรถจนได้ “เรื่องอะไรอีกเล่า” เมธิกายังคงขืนร่างไม่อยากเดินตามเขาไปนัก แต่ก็สู้แรงไม่ไหว หันมาทางเพื่อนที่กำลังจะโผตามลงมา แต่อชิระปิดประตูใส่หน้าและศราก็กดล็อกรถทันที “เปิดเดี๋ยวนี้นะ” พิมพ์กมลหันมาแหวอย่างเกรี้ยวกราด หัวใจเต้นระทึกลุ้นว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น “ไม่มีอะไรหรอกน่า” แต่หญิงสาวไม่คิดเช่นนั้น จึงล้วงมือลงไปหยิบปืนออกมาจากกระเป๋า ยกขึ้นเล็งกลางแสกหน้าอีกฝ่ายก่อนเค้นเสียงเข้ม “ฉันบอกให้เปิดประตู” ศราถึงกับอึ้งไปทีเดียว ไม่คิดว่าผู้หญิงที่มีใบหน้าสวยหวานจะเล่นอาวุธหนักถึงเพียงนี้ และจากสายตาแน่วแน่ บ่งบอกให้รู้ว่าเธอกล้าที่จะลั่นไกแน่ เพียงแต่จะใจเด็ดเล่นงานเขาตรงจุดตายอย่างที่ขู่ในตอนนี้รึเปล่าเท่านั้น “ผมรับประกันเลยว่าไม่มีอะไรต้องกังวล..เพียงแต่ พี่ชายผมมีเรื่องต้องตกลงกับเพื่อนของคุณเท่านั้น” “จนป่านนี้แล้ว..พี่ชายคุณยังไม่พอใจอะไรอีกรึไง” “ไม่ใช่ว่าไม่พอใจ..เพียงแต่มันมีปัญหาเพิ่มขึ้นมาเท่านั้น..รออีกแค่ไม่กี่นาที เดี๋ยวคุณก็จะได้รู้เอง” พูดจบก็หันกลับไปเปิดเพลง “เก็บลูกกระสุนไว้ใช้ในโอกาสอื่นเถอะคุณ” และฮัมเพลงอย่างไม่สะทกสะท้าน พิมพ์กมลลังเลกับปฏิกิริยาที่ไม่ส่อเค้าให้เห็นถึงการกระทำคุกคามจากฝ่ายตรงข้าม จึงลดปืนลง เพราะใจจริงก็ไม่อยากจะใช้มันนักหรอก และชำเลืองมองไปทางเพื่อนรักที่ถูกฉุดห่างออกไปไม่เท่าไหร่ กำลังโต้เถียงอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเคร่งเครียดสลับกับเหลือบมองชายหนุ่มแปลกหน้าที่นั่งฮัมเพลงอย่างไม่ไว้วางใจนัก มือที่กำด้ามปืนขยับเบาๆ..ไว้รอให้แน่ชัดว่าเขาโกหกเมื่อไหร่ ไว้ค่อยใช้มันตอนนั้นก็คงจะไม่สายเกินไป ....................................................................................... จบตอนค่ะ โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 15:54:13

ความคิดเห็นที่ 3 ระทึกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 18:06:32

ความคิดเห็นที่ 4 โอ ชอบพิมพ์กมลละ เด็ดเดี๋ยวเจ๋งดี ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 20:52:10

ความคิดเห็นที่ 5 พิมพ์กมลกับศราดูน่าลุ้นนะเนี่ย จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 21:15:37

ความคิดเห็นที่ 6 พิมพ์กมลกับศราคงเป็นอีกคู่แน่ๆ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 05:01:18

ความคิดเห็นที่ 7 มีแม่สื่อให้ศรา 2 คนแล้ว เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 12:53:21

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ Tyra === อันนี้แค่เบาะๆค่ะ อิอิ คุณ scottie === คนเขียนยังชอบเลยค่า แต่ก็ให้มีบทบาทมากไม่ได้ เดี๋ยวขโมยซีนหนูเมย์หมด ^^" คุณ ปิยะรักษ์ === อิอิ ศราคงต้องคิดหนักหน่อย ขืนผลีผลามเจอลูกตะกั่วสวนแน่ คุณ กุลธิดา (kdunagin) === เป็นคู่ที่มาเพิ่มสีสันค่ะ เพราะบทบาทเรื่องนี้ เฮียแกจืดสนิทเลย คุณ ลูนาติก === แล้วคุณลูนาติกไม่คิดจะเป็นแม่ (พ่อ)สื่อ เพิ่มอีกสักคนหรือคะ ^^ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 13:31:51

ความคิดเห็นที่ 9 สงสัยเมจะโดนบังคับจนได้แต่งจริงๆ แต่พ่อเมจะยอมหรือคะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 00:27:42

ความคิดเห็นที่ 10 มาติดตามด้วยค่ะ ชอบงานของคุณระรินใจมาตั้งแต่เรื่องก่อนแล้ว ไม่ทราบว่ายังมีวางแผงอยู่ที่ร้านหนังสืออยู่ไหมคะ จากคุณ : PhArMaRAnGeR เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 23:42:05