ความคิดเห็นที่ 1 8 ข้าวขวัญ พอเจอหน้าฉัน คุณพลก็เริ่มทำงานที่ได้รับมอบหมายมาจากคุณหญิงไพลินทันที... “ไง... ว่าที่สะใภ้น้อย” อ๊าก... สะใภ้น้อย? (ฉันล่ะอยากจะวิ่งไปขวิดกำแพงระบายอารมณ์จริงๆ) “แม่ส่งพี่มาดูว่าไปถึง ’ขั้นไหน’ กันแล้วคู่นี้ จะได้หาฤกษ์หายามสักที ฮึฮึ เอาปีนี้เลยดีมั๊ย จะได้แซงหน้าพี่” แซงหน้าพี่? หมายความว่ายังไง? หรือคุณพลจะแต่งงาน? ไม่มั๊ง... ก็คุณพลน่ะ เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่น ใช้หญิงเปลืองยิ่งกว่าทิชชู่ในส้วมซะอีก เพราะเฮียแกเน้นควงแต่สาวไฮโซ อย่าว่าแต่หน้าตาการศึกษานิสัยจะเป็นยังไม่สำคัญเลย ต่อให้ตูดแหว่ง นมเบี้ยว จั๊กกาแร้เหี่ยว คุณพลก็คงไม่สนใจ เพราะสายตาเรด้าของเขาเล็งหาแต่นามสกุลดังของว่าที่พ่อตาแม่ยาย คำนวนความยาวใหญ่ของเส้นสายที่ตระกูลฝ่ายหญิงมี เหมือนที่พี่พลอยแต่งงานกับลูกชายท่านรัฐมนตรี เพื่อความเหมาะสมของฐานะและส่งเสริมความก้าวหน้าทางธุรกิจ หาได้ดูที่ตัวหญิงสาวซึ่งจะมาเป็นศรีภริยาไม่ ฉันยังเคยคิดเลยว่าคุณพลจะแต่งกับพ่อตาแม่ยายรึไงไม่รู้ สุดท้ายก็ทนคบพวกหล่อนไม่เคยเกินสามเดือนทุกที คราวนี้คุณพลจะหาหญิงสาวโชคร้ายคนไหนมาเป็นว่าที่ศรีสะใภ้ของคุณหญิงไพลินอีกล่ะ? แล้วฉันก็ได้คำตอบ เมื่อหญิงสาวร่างสูงระหงในชุดกางเกงผ้าเนื้อดีสีดำก้าวเข้ามายืนเคียงข้างพี่ชายร่วมสายเลือดของฉัน “อะไรกัน อ้าปากซะกว้างขนาดนั้น 555 จำนายเก่าไม่ได้เหรอ แองจี้?” อ๊าก!!! (วิ่งเอาหัวไปชนกำแพง โป๊กๆ) ...นี่ฉันไม่ได้ฝันร้ายอยู่ใช่ไหมเนี่ย? ช่างเป็นคำตอบที่น่ากลัวจริงๆ ข้าวขวัญ...ยัยแม่มดดำมหาปะลัยนั่นเอง! อา... ฉันขอถอนคำพูด เพราะไม่รู้แล้วค่ะ ว่าใครกันแน่ที่โชคร้ายกว่ากัน! “ต้องขอบคุณแองจี้ แม่สื่อน้อยนะเนี่ย ที่ชักนำให้เราได้รู้จักกัน” คุณพลหันไปยิ้มหล่อกับยัยแม่มด เอ้ย...แฟนสาว อา... ใช่แล้ว เป็นเพราะฉัน เพราะฉันคนเดียวแท้ๆ ราว 1 ปีก่อนหน้านี้... หลังจากโดนยัยแม่มดด่าๆๆ มาทั้งเดือน ก็ใกล้ถึงกำหนดครบเวลาฝึกงานของฉันแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นคงกระโดดโลดเต้นดีใจฉลองให้แก่อิสรภาพของตัว พร้อมเตรียมถังสัมฆทานใบโตๆ ไปทำบุญสะเดาะเคราะห์ แต่ฉันกลับรู้สึกอาลัยแปลกๆ ลึกๆ เหมือนยังไม่สะใจ คล้ายกับยังทำงานไม่สำเร็จ พอนั่งคิดนอนคิด คิดๆ ดู... ฉันก็เดาว่า น่าจะเป็นเพราะฉันยังไม่ได้รับคำชมเชยจากเรียวปากเต็มอิ่มได้รูปทรงกระจับของยัยแม่มดเลยสักกะครึ่งคำ ใครน้า เคยบอกฉันว่า ถ้าอยากได้อะไร ก็จงให้สิ่งนั้นก่อน... ฉันอยากได้คำชม ฉันก็ควรชมชีก่อน คิดได้ดังนั้นแล้วฉันก็พยายามสังเกตว่า ยัยแม่มดมีอะไรที่พอจะชมได้บ้าง... แต่... เหอๆ ตัดเรื่องนิสัยทิ้งไปเลย ใครชมชีก็บ้าแล้ว งั้นก็คงต้องรูปร่างหน้าตาแล้วล่ะ รับรองว่ายัยแม่มดข้าวขวัญไม่เป็นรองใคร โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ ชีชอบปล่อยผมดำสวยหยักเป็นลอนยาวถึงกลางหลัง บางครั้งก็เกล้ามวยสูงหรือไม่ก็รวบเป็นหางม้าอวดหน้าผากมนสวยรับกับจมูกโด่งได้รูป... ถึงชีจะได้สมญานามว่ายัยแม่มดดำ แต่ความจริงผิวของชีเป็นสีน้ำผึ้งนวลเนียน เข้ากับใบหน้ารูปไข่ ตาคมสวยซึ้งแบบไทยแท้ แต่ด้วยรูปร่างสูงเพรียว ท่าทางคล่องแคล่วประเปรียว ประกอบกับช่วงขาเรียวยาว ทำให้ชีดูเซ็กซี่ร้อนแรงเหมือนพวกลูกผสมละตินอเมริกัน ฉันยังจำสายตากับรอยยิ้มเย็นชาของชีตอนที่ฉันพยายามชื่นชมชียาวเหยียด ฉันชมจนเหนื่อย แต่แล้วก็ต้องเดินคอตกออกมาจากถ้ำแม่มดด้วยความผิดหวัง วันต่อมา ฉันก็ต้องแปลกใจที่ได้รับสตรอว์เบอร์รี่ถุงเบ้อเริ่มเทิ่มจากยัยแม่มด “เอ่อ...คือว่า ซื้อผิดรึเปล่าคะ?” ไม่ใช่แอปเปิ้ลเหรอ? ก็ตามบทดั้งเดิมแล้ว แม่มดต้องให้แอปเปิ้ลอาบยาพิษแก่สโนวไวท์นี่คะ (ยังอุตส่าห์คิดว่าจะได้เป็นนางเอก เหอๆ) “ไม่ผิดหรอก พอดีซุปเปอร์มาเก็ตที่คอนโดบ้านฉันมันไฮโซไป ไม่มีสตอเป็นพวงๆ ขาย ฉันก็เลยได้ไอ้นี่มาให้เธอแทน จำไว้... ทำงานกับฉัน จงใช้สมอง ฉันตัดสินคนที่ผลงาน ไม่ใช่สตอ เอาของเธอคืนไป!” ใครน้า เคยบอกฉันว่า ถ้าอยากได้อะไร ก็จงให้สิ่งนั้นก่อน... แต่ฉันไม่ได้อยากได้สตรอว์เบอร์รี่นี่นา โอ๊ย........ เจ็บปวด...รวดร้าว... ‘ฉันตัดสินคนที่ผลงาน ไม่ใช่สตอ’ งั้นเหรอ? ได้ค่ะ แองจี้จัดให้! ฉันตัดสินใจใช้เส้นสายที่มีอยู่เส้นเดียว ยกหูโทรศัพท์โทรหาคุณพล “ของาน? ...การตลาด? ...อ๋อ ได้สิ พอดีตอนนี้เรากำลังมีแผนปรับเปลี่ยนทิศทางการตลาดทรูฟู๊ตอยู่พอดีเลย” หวังว่าถ้าฉันหางานใหญ่ยักษ์เข้าบริษัทยัยข้าวขวัญแล้ว ชีจะเห็นคุณค่าที่ฉันคู่ควรกับคำชมเชยบ้าง แต่สุดท้าย ฉันก็อกหักแล้วจากมาโดยไม่ได้รับคำชมเลยสักนิด ส่วนงานที่คุณพลให้ยัยแม่มดทำนั้น ฉันไม่ได้ติดตามว่าเป็นยังไงต่อไปหลังจากนั้น จนกระทั่งเพิ่งรู้วันนี้แหละว่า หนึ่งปีผ่านไป... เมล็ดที่ฉันหว่านเอาไว้ได้งอกออกดอกออกผลมาแบบนี้ ตั๊ยตัย... นี่นอกจากหางานเข้าบริษัทแล้ว ฉันยังหาผัวให้ยัยแม่มดโดยมิได้ตั้งใจอีกด้วยเหรอเนี่ย อย่างงี้แทนที่จะแค่ชมเชยฉัน ชีควรต้องลงไปกราบขอบคุณเอาหัวโหม่งพื้นสักสามทีแล้วล่ะ 555 เอ...ว่าแต่ว่า พวกเขามาทำอะไรที่นี่? “หา... ทรูฟู๊ตจะรุกฆาตตลาดเกษตรอินทรีย์?!” “หา... ทำแบรนด์ True Organic ...ข้าวปลอดสารพิษ True Rice?!” “หา... ดูงานโรงเรียนชาวนา?!” “หา... จะขออาศัยบ้านตาทัพพีชั่วคราว?!” นอกจาก 4 หาที่น่าตกกะใจแล้ว ฉันยังสะดุดใจกับอะไรบางอย่าง นั่นก็คือ นัยน์ตาคมสวยของยัยข้าวขวัญที่มองทะลุฉันราวกับตัวโปร่งใสไปหยุดค้างบนใบหน้าของตาทัพพีอย่างตื่นตะลึง “เขาคนนี้น่ะเหรอ คือน้องชายของคุณ ” เสียงถามแผ่วเบาราวกับไม่ใช่ลอดออกมาจากริมฝีปากเต็มอิ่มได้รูปของยัยแม่มดคนเดิม “...น้องชายที่คุณเล่าว่าเป็นนักวิทยาศาสตร์...ไบโอเทคฯ คนเก่งของทรูฟู๊ต“ “คนนี้แหละ ดอกเตอร์สติเฟื่อง บ้าพลัง...” คุณพลโฆษณาสรรพคุณตาทัพพีซะจนเห็นภาพเหมือนตัวร้ายในการ์ตูนฮีโร่ “...มันเพี๊ยน ทำงานด้วยกันอยู่ดีๆ หนีมาเปิดโรงเรียนชาวนาที่นี่ ทัพพ์ นี่คุณข้าวขวัญ” “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ...คุณนำทัพพ์” ฉันเห็นรอยยิ้มของยัยแม่มดที่ส่งให้หลานชายฉันแล้วรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้ยังไงไม่รู้ “เช่นกันครับ” ทัพพียิ้มตอบ ...แปลกแฮะ ถึงแก้มบุ๋มของเขายังมีอยู่ แต่ยิ้มของเขาไม่เหมือนทุกที แล้วมันก็ไม่ใช่ยิ้มตามมารยาทให้กับหญิงสาวที่พี่ชายเพิ่งแนะนำให้รู้จักด้วย สองคนนี้ มีความลับอะไรรึเปล่านะ? หรือต่อมคิดมากของฉันดันขยันไปเอง??? เพื่อเป็นการทดสอบดูว่า ต่อมใต้สมองของฉันทำงานผิดปรกติรึเปล่า “ทับบี้จ๋า ” ฉันรีบดัดเสียงหวานแหลมเหมือนตัวอิจฉาในละครหลังข่าวแล้วกระแซะๆ เข้าไปอยู่ในสายตายัยแม่มด พร้อมกันนั้นก็แอ่นอึ๋มขนาดคัพเอบดเบียดกับแขนของหลานชายสุดหล่อ ถ้าเป็นเวลาปกติ ฉันคงโดนตาทัพพีหันมาดุว่าเล่าอะไรบ้าๆ แน่ๆ แต่พอดีตอนนี้เขาเกิดอาการอัมพาตกระทันหัน แขนขาชาหมดความรู้สึก เลยได้แต่ยืนนิ่งเป็นท่อนไม้ปล่อยให้ฉันลงทุนเอาตัวเข้าแลกเต็มที่ เพื่อดูปฏิกริยาของยัยแม่มด ได้ผล! นัยน์ตาสวยวาววับปรับโฟกัสมาทางฉัน แล้วมันก็เปลี่ยนไป กลายเป็นมีดอีโต้คมแปร๊บมาจ่อที่คอหอยเตรียมพร้อมลงมือเชือด! โฮๆ... ใจร้ายที่สุด ไม่ยุติธรรมเลย นี่มันตาคนละคู่กับที่ใช้สบตากับทับบี้น้อยชัดๆ “ฉันเพิ่งรู้ว่าแองเจลล่ารู้จักกับ... ‘คุณ’ เป็นการส่วนตัว” ฉันไม่รู้ว่า ‘คุณ’ ของยัยข้าวขวัญหมายถึงตาทัพพีหรือคุณพลกันแน่ แต่คุณพลรีบอาสารับบทนี้ก่อน “ข้าวคงไม่รู้ใช่มั๊ย ว่ายัยแองจี้เด็กฝึกงานของคุณน่ะ... ความจริงเป็น ‘ว่าที่น้องสะใภ้’ ของผม 555” ประโยคนั้นของคุณพลเท่ากับคำสั่งฆ่าดีๆ นี่เอง อ๊าก... อีโต้ที่จ่อคอหอยอยู่กระซวกใส่ฉันจนเลือดสาด! เป็นไงล่ะ ทีนี้ก็ได้พิสูจน์แล้วว่าต่อมใต้สมองของฉันทำงานเป็นปรกติดี ไม่ได้หลั่งฮอร์โมนคิดมากไปเองจริงๆ ...สองคนนี้ ต้องมีเบื้องหลังอะไรบางอย่างซ่อนอยู่แน่ๆ และฉันมุ่งมั่นว่าจะต้องรู้คำตอบนั้นให้ได้ ฮึ่ม! “ไม่มีอะไรหรอกป้าจี้ คนอย่างทัพพ์จะไปมีอะไรกับเค้าได้ไง” “ไม่ใช่แฟนเก่าแน่นะ?” “ไม่ใช่” ปฏิเสธเสียงแข็งอย่างงี้ เป็นอันว่าสมมติฐานแรกของฉันตกไป “งั้นก็... ศัตรูเก่า?” “บ้าน่า” อ้าว... ไม่ใช่อีกเหรอ? งี้ยัยแม่มดดำกับตาทัพพีจะมีความสัมพันธ์อะไรกันได้อีกล่ะ? “พี่น้องต่างพ่อ ไม่ใช่เหรอ? ...พี่น้องต่างแม่... ไม่ใช่อีก? ...คู่หมั้นตั้งแต่อยู่ในท้อง? ...ไม่ใช่ก็ไม่ใช่... เจ้าหนี้... ไม่ใช่งั้น... ลูกหนี้...  ไม่ใช่... โอ๊ยๆๆ ป้าจี้เดาไม่ถูกแล้ว” “...” อ้าว... เงียบได้อีก หลานชายชั้นปากแข็งโป๊กแถมปิดสนิท ซักเท่าไหร่ ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ฉันก็เลยต้องสละเวลาพาตัวเองเกาะติดสถานการณ์ พวกเขาไปไหนกัน ฉันขอไปด้วย พวกเขาทำอะไรกัน ฉันขอทำด้วย รู้สึกสนุกสุขสันต์มันในอารมณ์จริงๆ ยิ่งโดนอีโต้ของยัยข้าวขวัญทิ่มแทงเวลาที่ฉันกระดี้กระด้าทัพพ์คะทัพพ์ขาอยู่ข้างตัวทับบี้น้อย (ซึ่งรายนี้ยังคงมีอาการอัมพาตเรื้อรัง ทำหน้าซังกะตายเหมือนใส่หน้ากากรูปเป็ดมีคำว่า ‘เซ็ง’ ตัวใหญ่พิมพ์ไว้กลางหน้าผาก) “ตลาดอาหารอินทรีย์ทั่วโลกกำลังเฟื่องฟู ยอดขายสินค้าเกษตรอินทรีย์ทั่วโลกเพิ่มขึ้นสิบเท่าตัวภายในไม่กี่ปี พี่ก็เลยมีนโยบายปรับเปลี่ยนทิศทางทรูฟู๊ต มาเน้นส่งเสริมการเกษตรแบบอินทรีย์ก่อนใคร” ฟังดูเหมือนจะดี แต่ฉันสงสัยว่า จะเป็นไปได้เหรอที่ ทรูฟู๊ต บริษัทผู้ค้าเคมีภัณฑ์เกษตรยักษ์ใหญ่จะใจป้ำ ทิ้งยอดขายปุ๋ยยามูลค่าเท่ากับหนี้เกษตรกรไทย (มหาศาลแค่ไหน) มาส่งเสริมเกษตรอินทรีย์? ส่งเสริมให้ชาวนาเลิกอุดหนุนสินค้าสำคัญของบริษัทงั้นเหรอ? นี่เป็นอีกเรื่องรึเปล่า ที่ทำให้คุณพลทะเลาะกับท่านเจ้าสัวได้ทุกวี่ทุกวัน? “...ถึงเวลาแล้ว ที่ทรูฟู๊ตจะต้องเปลี่ยนโฉมหน้าครั้งยิ่งใหญ่ เพื่อเป็นผู้นำเทคโนโลยีการเกษตรแบบใหม่ ไร้สารพิษ” ฉันยังไม่เข้าใจ ถ้าชาวไร่ชาวนาเลิกปุ๋ยยา หันมาทำเกษตรแบบอินทรีย์แล้ว ทรูฟู๊ตจะขายอะไร ทำไมถึงได้กลายเป็น ‘ผู้นำเทคโนโลยีการเกษตรแบบอินทรีย์’ ??? ฉันแอบเห็นตาทัพพีทำหน้าเหมือนไม่เห็นด้วย ไม่เขาก็ไม่ได้ส่งเสียงค้านอะไรออกมา “...โชคดี พี่ได้ข้าวเข้ามาช่วยทำตรงนี้ แต่เกรงว่า สาวสวยไฮโซที่ไม่เคยมีโอกาสได้สัมผัสกับท้องไร่ท้องนาอย่างข้าวจะมองไม่เห็นภาพ... พอดีนึกขึ้นมาได้ว่ามีน้องชายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเกษตรอินทรีย์อยู่แถวนี้” ฉันไม่ชอบเวลาที่คุณพล ‘เอ่ยวาจาชื่นชม’ ตาทัพพีเลย น้ำเสียงของเขาเหมือนรับประทานดันยังไงไม่รู้ “...พี่ก็เลยชวนข้าวมาดูงานที่นี่ จะได้เรียนรู้การทำนาอินทรีย์ ...ยังไง นำทัพพ์ก็ช่วยแนะนำเธอด้วยก็แล้วกัน” “ผมแนะนำพี่กับขวัญ เอ้ย... คุณข้าวขวัญได้อยู่แล้ว เพียงแต่... ไม่แน่ใจว่า กิจการโรงเรียนชาวนาเล็กๆ นี่จะไปมีประโยชน์อะไร เพราะพี่ก็รู้ คำว่า ‘เกษตรอินทรีย์’ ของพี่กับผม มันคนละความหมายกัน” ฉันไม่ได้สนใจหรอกค่ะ ว่า ‘เกษตรอินทรีย์’ ของพี่น้องคู่นี้จะแตกต่างกันยังไง เพราะหูน้อยๆ ของฉันสะดุดตรงคำเรียกหาที่หลุดออกมาจากปากตาทัพพีตอนทีเผลอ... ‘ขวัญ’ ? ตาทัพพีเรียกยัยแม่มดดำว่า ‘ขวัญ’!? ฉันจำได้ว่า วันแรกที่ฉันเข้าไปฝึกงาน พี่ปิ๋มบอกกฎข้อห้ามสำคัญที่สุด ‘จำไว้นะแองจี้ ห้ามเรียกชื่อ ‘ขวัญ’ เด็ดขาด เป็นสิ่งที่ชีรับไม่ได้’ ‘ทำไมล่ะพี่?’ ‘พี่ก็ไม่รู้ ...ไม่มีใครรู้ รู้แต่ว่า ชีให้ทุกคนเรียกชื่อเต็มๆ ‘คุณข้าวขวัญ’ เว้นแต่บางคนที่ชีให้ความสำคัญเป็นพิเศษ อย่างเช่นนายใหญ่ หรือคนระดับเดียวกับชีจะเรียก ‘ข้าว’ เฉยๆ ...แต่ห้ามขาด ไม่ให้เรียก ‘ขวัญ’ ...เคยมีคนดวงตกเผลอไปเรียกชีว่า ‘ขวัญ’ เฉยๆ เหอๆ ...ตายอย่างเขียด!’ แล้วทำไมทัพพีน้อยของฉันเรียกชีว่า ‘ขวัญ’ หรือมันจะเป็นความบังเอิญ? แต่ก็ไม่ใช่มีแต่ตาทัพพีเท่านั้นที่เรียกนายเก่าฉันว่า ‘ขวัญ’ มีใครอีกคนเรียกชีว่า ‘ขวัญ’ เหมือนกัน ถึงจะไม่ใช่ขวัญเฉยๆ ก็เหอะ “ฮ้า? ยัย ‘สยองขวัญ’ อ่ะนะ มาดูงานอบรมด้านเกษตรอินทรีย์ นี่หล่อนจะเล่นตลกอะไรอีกเนี่ย?” พี่:-)ตะโกนลั่นเมื่อหลานชายของฉันเดินเข้าไปรายงานเขาว่าข้าวขวัญมาที่นี่กับคุณพลและสนใจดูงานโรงเรียนชาวนา เอ... อย่างงี้ก็หมายความว่า พี่:-)อาจจะรู้อะไรบางอย่างสินะ จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 22:26:24

ความคิดเห็นที่ 2 “น่า พี่:-)สุดหล่อบอกหน่อยน่า นะนะ” ฉันสาบานว่าได้พยายามเก็บอาการอยากรู้อยากเห็นสุดชีวิตแล้ว “ไม่รู้โว้ย ไปถามเจ้าตัวเอาเองเด่ะ” “ถามแล้ว แต่เค้าไม่บอกนี่” “งั้นก็ไปถามยัยสยองขวัญดิ” “โฮ่... อายุขัยหญิงไทยยุคนี้เฉลี่ย 72 ปี  หนูยังมีอนาคตบนโลกได้อีกหลายปีนะค้า” ไม่มีใครยอมบอกอะไรฉันเลย พวกเขามีความลับอะไรปิดบังนักหนานะ คันคันคัน ฉันล่ะคันหัวใจจนไม่รู้จะเกายังไงจริงๆ สิ่งที่ฉันรู้แน่ๆ ไม่มีใครปิดบัง คือพี่:-)กับตาทัพพีไม่ชอบใจเท่าไหร่ที่อยู่ดีๆ กรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตก็สวมหน้ากากพระเอกแขวนป้าย ‘ส่งเสริมเกษตรอินทรีย์’ แล้วเดินยิ้มเข้ามาเยี่ยมชมอณาจักรข้าวปลอดสารพิษแห่งนี้ (คงเหมือนผู้นำเกาหลีเหนือขอเข้าไปเดินเล่นในสำนักงานปรมณูเพื่อสันติละมั๊งคะ) “ปกติแล้ว การอบรมระยะสั้นสำหรับเกษตรกรที่เดินทางมาจากต่างจังหวัดจะใช้เวลาแค่หนึ่งถึงสองสัปดาห์เท่านั้น” ฉันหวังว่าคุณพลจะฟังออกนะว่าโดนตาทัพพีไล่อย่างสุภาพ แต่เขากลับทำไม่รู้ไม่ชี้ถามเป็นการเป็นงาน “แค่มาอบรมไม่เกินสองอาทิตย์ ก็ทำนาอินทรีย์เป็นเลยเหรอ?” “ก็ได้เรียนรู้ในหลักการ 3 เรื่องใหญ่ๆ เกี่ยวกับดิน ศัตรูพืช แล้วก็เมล็ดพันธุ์ เรามีนาทดลองทุกๆ ระยะการเติบโตของต้นข้าวจนถึงการเก็บเกี่ยว เอาไว้ให้นักเรียนสามารถเข้าไปจับต้องลองดูได้ แต่พวกเค้าต้องกลับไปลองทำบนผืนดินของเค้าเอง ปรับปรุงสิ่งที่เรียนรู้ให้เข้ากับสภาพแต่ละท้องถิ่น” “อืม... น่าสนใจ น่าสนใจ” “แต่ชาวนาจำนวนน้อยมากๆ ที่เอาวิธีที่ได้อบรมกลับไปใช้แล้วปฏิบัติต่อเนื่อง... ส่วนใหญ่ก็กลับไปใช้ปุ๋ยเคมีกับยาฆ่าแมลงเหมือนเดิม” “อ้าว... ทำไมล่ะ?” ได้ยินคำถามนั้นของท่านกรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ต พี่:-)ก็หันไปมองหน้าตาทัพพี เหมือนจะเกี่ยงให้เขาเป็นคนตอบพี่ชายตัวเอง “ไม่รู้สิ... อาจจะด้วยโฆษณา... ค่านิยม... ความเชื่อ... ความเคยชิน... ทัศนคติ... มันฝังรากลึกจนลบล้างไม่ออก ก็คงเหมือน เรารู้ว่ายาปฏิชีวนะไม่ดี กินแล้วมีผลข้างเคียง แต่พอเป็นหวัด แทนที่จะดื่มน้ำมากๆ นอนห่มผ้าพักผ่อนให้พอ เราก็หันไปพึ่งยาปฏิชีวนะเพราะมันหายไวทันใจดี ประมาณนั้น” “อืมๆๆ” คุณพลพยักหน้าหงึกๆ ฉันสงสัยว่าเขาจะรีบกลับไปขึ้นเงินเดือนแผนก CRM ของบริษัทรึเปล่า ทำงานได้ดีจริงๆ “เพียงแต่พอได้มาอบรม ก็มีความรู้ ทำให้รู้จักลดต้นทุน ไม่ใช่ใส่ปุ๋ยยาแบบไร้บันยะบันยังเหมือนแต่ก่อน” เอ... ตาทัพพ์ฉันจะโดนพี่ชายเล่นงานมั๊ยนะ โทษฐานทำให้ยอดขายของทรูฟู๊ตลดลง? “ผมอยากมากราบสวัสดีทำความรู้จักกับผู้ก่อตั้งโรงเรียนด้วย เผื่อว่าจะเชิญท่านมาเป็นคณะกรรมการที่ปรึกษาของทรูฟู๊ต” “โชคดี... เอ้ย... :-)น่าเสียดายที่ท่านไม่อยู่ครับ ไปสัมนา กลับมาสัปดาห์หน้าก็ต้องเดินทางไปดูงานต่างประเทศอีกสิบวัน” “ไม่เป็นไรครับ ยังไงผมคงอยู่บ้านน้องชายสักพักใหญ่ๆ” คุณพลบอกยิ้มๆ ‘มันคิดจะมาฮันนีมูนบ้านเอ็งหรือไงวะ’ พี่:-)หันไปกระซิบตาทัพพีซึ่งยืนทำหน้าเซ็งเป็ดเต่าควาย “บ้านนี้มีแค่ห้องนอนเดียว จะอยู่กันยังไง?” หลังจากนัดแนะกำหนดการร่วมสัมนาของวันรุ่งขึ้น พวกเราทั้งสี่ก็พากันกลับมาที่บ้านตาทัพพีแล้วประเด็นสำคัญที่ทำให้ต้องถกถียงกันต่อเนื่องก็คือเรื่องที่พัก คุณพลยืนยันว่าจะไม่กลับเข้าเมือง เขาอ้างว่าขี้เกียจขับรถไปๆ มาๆ “พี่พลค้างกับผมก็ได้ แต่... เอ่อ... คุณไปนอนบ้านตัวเอง... เอ้ย... บ้านแองจี้ดีกว่า” ทัพพีน้อยใจร้าย โยนยัยแม่มดมาโบ๊ะใส่บ้านฉันเฉย! “เย้ย! ม่ายด๊ายยยย!!!” ฉันได้ยินตัวเองร้องเสียงหลง อ่ะนะ...ตับใคร ใครก็หวง ไม่อยากโดนแม่มดกินเหมือนกันนั่นแหละ นอกจากตับแล้ว...ฉันมียังมีความลับสวรรค์อีกอย่างที่ต้องปกป้อง กระพ้อมข้าวไทม์แมชชีน ความลับสำคัญที่ให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด ถ้าชีมาอยู่ด้วยแล้วฉันจะมุดกระพ้อมยังไงล่ะค้า “งั้น ทัพพ์ แกก็ไปอยู่กับยัยแองจี้ บ้านนี้ก็ยกให้ฉันกับข้าวอยู่กัน” นั่นไง อย่างที่:-)ว่าไว้ไม่ผิดเลย คุณพลกะมาฮันนี่มูนบ้านตาทัพพีจริงๆ ด้วย แต่... “ไม่ได้!” ทั้งเจ้าของบ้านและหญิงสาวที่คุณพลพามาประสานเสียงดังปฏิเสธพร้อมๆ กันราวกับนัดไว้ “อ้อ... เอ่อ ไม่เหมาะมั๊ง” ตาทัพพีก้มหน้าพูดเบาๆ กับปลายเท้าตัวเอง ฉันเห็นดังนั้นรีบแจม หุหุ ก็แหม อยากดูปฏิกริยาตาทัพพีนี่นา “เอางี้มั๊ยคะ คุณข้าวขวัญนอนบน คุณพลนอนล่าง หุหุๆ แหะๆ เหอะๆ เอ่อ...” อ๊ากกกกก...ก!!! พรุนค่ะพรุน นอกจากสายตาอีโต้ของยัยแม่มดจ้วงแทงฉันแล้ว ยังมีสายตาเย็นเยียบเหมือนแท่งน้ำแข็งอันแหลมคมจากหลานชายสุดที่รักจิ้มหน้าผากอีกอัน แง... ไม่รักป้าจริงนี่ตาทัพพี “เอ่อ... เค้ายังพูดไม่จบเลยนะตะเอง จริงๆ เค้าจะบอกว่า คุณข้าวขวัญนอนบน คุณพลนอนล่าง คุณนำทัพพ์นอนกลางต่างหาก...หุหุ” เงียบ~ (สายตาสามคู่เบนมาจ้องหน้าฉัน ...คราวนี้โดนอีกมีด อภินันทนาการจากคุณพล) แต่สุดท้าย พวกเขาก็ตกลงใช้วิธีที่ฉันแนะนำจริงๆ! อะโด่ว ยัยแม่มดดำนอนในห้องนอนเจ้าของบ้านชั้นบน ส่วนคุณพลนอนในห้องทำงานชั้นล่างกับตาทัพพีซึ่งปวารณาตัวเป็นไม้กันหมา สาธุ... ขอให้กันได้สำเร็จนะ สู้เค้าต่อไปเถิดทับบี้แมน และแล้ว... ในคืนแรกที่แม่มดมาเยือนนั้นเอง ฉันก็ได้เห็นภาพประหลาดพิสดารซึ่งเป็นนิมิตอันอัปมงคลที่สุดในชีวิต!!! หลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จ ก็รีบนอนพักเอาแรง กะว่าถ้าไม่เหนื่อยหลับไปจนถึงเช้า ก็จะชแว๊บแช๊บทะลุมิติไปปฏิบัติหน้าที่อันทรงเกียรติของกระบือน้อยคอยรักสักหน่อย เลยตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอนตีสอง พอได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกฉันก็ดีดตัวขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันโบ๊ะแป้งจนผ่อง (ไม่รู้จะโบ๊ะไปทำไม ทะลุมิติไปก็กลายเป็นกระบือ ฮือๆ) แต่ยังไม่ทันที่จะได้ปีนขึ้นไปรอประตูมิติเปิดที่ปากกระพ้อม ฉันก็ได้ยินเสียงสวบสาบๆ ดังอยู่ด้านนอก เหมือนมีตัวอะไรกำลังเคลื่อนที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล... พอเงี่ยหูตั้งใจฟังจริงจัง จึงได้รู้ว่าเป็นเสียงคน มีใครบางคนกำลังกระซิบกระซาบถกเถียงอะไรบางอย่างอยู่ตรงใต้หน้าต่างทางหัวนอนฉันนั่นเอง ฉันค่อยๆ คลานให้เบาที่สุด แล้วปีนขึ้นไปแอบแง้มบานหน้าต่างเพื่อมองลอดออกไปดู ใช่จริงๆ ด้วย มีคนสองคนยืนประจันหน้ากันอยู่ข้างล่าง ในความมืดสลัวเลือนลางท่ามกลางแสงจันทร์ที่ลอดผ่านกิ่งก้านของปาริชาติต้นใหญ่กับเงาตะคุ่มของต้นไผ่ที่ปลูกเป็นแนวแทนรั้วบ้านฉัน ฝ่ายหนึ่งหันหน้ามาทางนี้ ถึงแม้มันจะมืดจนมองไม่เห็นใบหน้า แต่เพียงได้เห็นเงาร่างของเขาเท่านั้นฉันก็จำได้ว่าเป็นตาทัพพีหลานชายสุดที่รักนั่นเอง ส่วนร่างระหงที่ยืนพิงเสาเรือนด้วยท่าทางราวกับนางพญาอย่างกับงั้น จะเป็นใครไปได้อีกนอกจากยัยแม่มด! เฮ่ย...! ดึกดื่นค่ำคืน ออกมายืนมืดๆ ทำอารายก๊านนนนนน? ถ้าคำตอบคือแค่ยืนคุยกัน แล้วทำไมต้องใกล้ชิดขนาดน้านนนน??? “...เขา........ ฮึ .โกหกเค้า.................” ตาทัพพีกำลังพูดอะไรบางอย่าง ดูเหมือนเขาพยายามลดเสียงลงให้เบาที่สุด  อย่าบอกนะว่าเกรงใจ กลัวทำเสียงดังรบกวนฉันตื่น เลยต้องกระซิบๆ แล้วฟังไม่ชัด คุยไม่ถนัดเลยต้องยืนชิดๆ กันแบบนั้นน่ะ “ฉันไม่ได้โกหก ฉันไม่เคยโกหก” ฝ่ายหญิงตอบโต้กลับมาด้วยแรงอารมณ์ทำให้ระดับเสียงชีดังกว่า ในขณะที่ฝ่ายชายยังมีระดับเสียงคงที่ด้วยความเยือกเย็น “...เรา.........เอง .........................ข้าวขวัญ....... ความจริงเป็น... แล้วดูซิว่า.....................” อีตาบ้าทัพพี พูดดังกว่านี้เป็นมั๊ย ด้วยมารยาทอันดีของบุคคลที่สาม ฉันรีบเอาหูแนบผนังด้วยท่าทางของนักฟังมือโปร “นำทัพพ์! ฉันทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เธอไปไม่รู้กี่ครั้งแล้ว เมื่อไหร่จะไปผุดไปเกิดแล้วเลิกตอแยกับฉันสักที” มันต้องอย่างงั้นซี่ พูดจาเสียงดังฟังชัด อา... หรือว่า... ถ้าให้ฉันเดาจากประโยคนี้ของยัยแม่มด ความจริงที่ซ่อนอยู่ นั่นก็คือ... นั่นก็คือ... นำทัพพ์พระเอกของเรื่องนี้ตายไปแล้ว! เหอๆ ...บ้าน่า ฟังต่อดีกว่า   “...กลัว...ทำไม ...เธอเคยบอกเราว่า ไม่ใช่เหรอ” อีตาบ้า สมควรตายจริงๆ ขนาดฉันเอาหูแนบผนังจนแทบจะทะลุออกไปข้างนอกอยู่แล้วยังไม่ค่อยได้ยินเลย แล้วฉันจะรู้ไหมเนี่ยว่าใครโกหกใครเรื่องอะไร “นี่ไง ลองดูสิ แล้วจะได้รู้ว่า พี่พลเค้า..............รึเปล่า .................. ถ้า.............. สารภาพ.........ว่า เธอเคยเป็น .ด้วย” อืม... ถ้าให้ฉันลองเติมคำในช่องว่างด้วยความสามารถของเด็กได้เกรด 4 วิชาภาษาไทยสามสมัยซ้อนล่ะก็ คงได้อะไรประมาณนี้ นี่ไง ลองดูสิ แล้วจะได้รู้ว่า พี่พลเค้าเป็นเกย์รึเปล่าหรือว่าเป็นไบ แต่ถ้าจะให้มันยุติธรรมก็ควรจะสารภาพทั้งสองฝ่ายนะว่า เธอเคยเป็นผู้ชายมาก่อน แต่แปลงเพศเรียบร้อยแล้วด้วย เหอๆ เป็นไงคะ พอไหวมั๊ย หรือคุณมีไอเดียอะไรกิ๊บเก๋กว่านี้? เพี๊ยะ!!! เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นปลุกฉันตื่นจากจินตนาการอันบรรเจิด เอ่อ... ตะกี๊มันเสียงใครทำอะไรใครยังไงเหรอคะ? ...ฉันรีบโผล่หน้าออกไปดู แต่ก็ไม่ได้คำตอบ ภาพที่เห็น ยังคงเป็นชายหนุ่มหญิงสาวยืนประจันหน้ากันอยู่ที่เดิม ผิดไปแต่เพียง ตาทัพพีหลานชายฉันหน้าหันไปอีกทาง อ่า... ป้าจี้หวังใจว่าแก้มขาวๆ ที่ซ่อนอยู่ในเงามืดนั่นจะไม่มีรอยนิ้วมือใครประทับติดอยู่นะ “ยะ... ยังจะหน้าด้านพูดถึงเรื่องนั้นอีกทำไม” เสียงหญิงสาวสั่นด้วยแรงอารมณ์ คนหน้าด้านไม่ตอบ “เธอต่างหากที่มีอะไรต้องสารภาพ ลูกชายคนเล็กของทรูฟู๊ตมาทำอะไรอยู่ที่นี่... นำทัพพ์ เธอ ” ฝ่ายหญิงลดเสียงลง ฉันเลยต้องหดหัวกลับเข้ามาเอาหูแนบผนังตามเดิม “...ไม่ ” ผมไม่อะไร ปัดโธ่โว้ย ทับบี้พูดดังๆ ให้ป้าได้ยินด้วยเซ่ “งั้นเธอกล้าสารภาพมั๊ยล่ะ?” “กล้าสิ .........................ทุกอย่าง รวมทั้งเรื่องคดี.......................” คดี? คดีอะไร??? หรือว่ายัยแม่มดเป็นฆาตกรที่ฆ่าตาทัพพี? “นำทัพพ์! มันจบไปตั้งนานแล้ว ทำไมถึงไม่ยอมปล่อยให้มันจบไปสักที เธอก็รู้ว่าฉัน... อ๊ะ...” ยัยแม่มดยังพูดไม่ทันจบประโยค ก็เปล่งอุทานเสียงสั้นๆ ที่ไม่มีความหมายออกมาคำหนึ่ง ก่อนจะปล่อยให้ความเงียบเข้ามาแทนที่ จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 22:30:32

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 00:24:52

ความคิดเห็นที่ 5 <3 จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 12:54:28

ความคิดเห็นที่ 6 ให้อยากรู้อยากเห็นมั่กๆ ส่งหลังไมค์ไปนะค้า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 13:12:04