PANTIP.COM : W10392573 PSYCHO GAME (เกมพิศวง......Level 23

PSYCHO GAME (เกมพิศวง......Level 23 - 24) [นิยาย]

= = = = = = = = = = = = = =

เกมพิศวง LEVEL 23 (ฝันยามตื่น)
: GTW (รุริกะ ft. GTW)

= = = = = = = = = = = = = =

ตอนที่แล้ว
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10367584/W10367584.html

สักกะหลังจากแบ่งความสามารถให้การมองเห็นของเขาผ่านเกมจนหมดสิ้น เขาก็ตกอยู่ในความสิ้นหวังและความฝันอันสับสนหม่นมัว สโรชินได้มาปรากฏตัวที่บ้านของสักกะอย่างน่าแปลกใจ ทำไม อย่างไร ต้องติดตามกันต่อไปล่ะครับ ^^..

-------

ตอนที่ 23 ฝันยามตื่น

ชายหนุ่มกำลังอยู่ในกระแสน้ำไหลเชี่ยวกรากหมุนวนอย่างบ้าคลั่ง บางครั้งดึงดูดเขาจนจมหายลงไปในความมืดมิดก่อนจะตะเกียกตะกายขึ้นมาตามสัญชาตญาณมากกว่าคิดจะเอาตัวรอดอย่างจริงจัง น้ำเย็นเฉียบจนทำให้หัวใจเหมือนจะหยุดเต้น ทุกอย่างหมุนคว้างเป็นกังหัน รวมทั้งความรู้สึกของชายหนุ่มซึ่งคิดว่าตนเองกำลังจะขาดใจตายไปกับสายน้ำ น่าแปลกว่าเขาไม่ได้นึกเสียใจมากมายกับการละทิ้งร่างกายทิ้งวิญญาณให้อยู่ในอ้อมอกของสายน้ำตลอดกาล กับคนซึ่งให้คำตอบตัวเองไม่ได้ว่าจะมีชีวิตต่อไปเพื่ออะไร และทำไม มันก็ไม่ผิดกับว่าวสายป่านขาดหลุดลอยไร้ความหมายไร้ทิศทาง

ก่อนหน้านี้เขาพยายามตามหาหญิงสาวอย่างบ้าคลั่งในความฝัน ผ่านขุนเขา แมกไม้ และเมืองอันปราศจากผู้คน จนในที่สุดพลัดหล่นลงไปในแม่น้ำกว้างใหญ่สายหนึ่ง

ลาก่อน...สโรชิน

นั่นคือความคิดสุดท้ายของชายหนุ่มผู้พร้อมจะต้อนรับอ้อมแขนแห่งความตายอย่างไม่มีการขัดขืนต้านทาน ผมเพียงเสียใจว่าไม่ได้เจอคุณเป็นครั้งสุดท้าย ขอให้คุณมีความสุขอย่างที่ผู้หญิงทั่วไปควรจะมี และมีชีวิตที่ดี ถ้าโลกหลังความตายมีจริง และผมจดจำทุกอย่างได้ ผมก็อยากจะเฝ้าดูคุณ ปกป้องคุณจากที่ไกลแสนไกล เหมือนที่เคยเฝ้ามองคุณผ่านจอคอมพิวเตอร์ ผมอยากให้เป็นเช่นนั้น

เขาได้กลิ่นหอมจางๆ ในช่วงจะขาดใจ

รู้สึกถึงลมหายใจอบอุ่นและสัมผัสนุ่มนวลประทับลงมาบนริมฝีปาก ราวกับมีนางฟ้าแสนดีกำลังบรรจงฝากรอยจุมพิตผ่านม่านเมฆมายาลงมาจากสรวงสวรรค์ซึ่งเต็มไปด้วยการปลอบประโลมและห่วงใย

เนิ่นนาน..โลกหยุดนิ่ง ไม่สิ... เหมือนความรู้สึกหยุดนิ่งมากกว่านอกจากความรู้สึกติดตรึงใจอย่างไม่เคยรู้สึกแบบนี้จากใครมาก่อน สัมผัสนั้นถ่ายทอดวิญญาณ ความรู้สึก ความมีชีวิตให้กลับมาอีกครั้ง

ทันใดนั้นชายหนุ่มรู้สึกว่าเหมือนมีใครคนหนึ่งดึงเขาขึ้นมาจากความหนักอึ้งมืดดำ หลุดพ้นจากความเย็นเฉียบของกระแสน้ำขึ้นมาลอยอยู่ในความบางเบากลางท้องฟ้าเต็มไปด้วยปุยเมฆโอบล้อมสงบเยือกเย็น สายตาเหมือนเห็นแสงสว่างเลือนราง

สโรชิน...นั่นคุณใช่ไหม

สักกะพยายามตะโกนเรียกอีกครั้ง ทันใดนั้นน้ำก็ท่วมทะลักเข้าปาก ไม่ใช่น้ำเย็นเฉียบในลำธารที่เขาเพิ่งดิ่งจม แต่มันมีรสขมฝาด ชายหนุ่มสำลักออกมาแต่บางส่วนก็ไหลลงคอไปอย่างห้ามไม่ได้ ความเจ็บปวดทรมานฉุดรั้งให้เขาจมดิ่งลงไปอีก แต่คราวนี้ไม่ใช่ในวังน้ำวนเชี่ยวกราก เหมือนกลับมานอนบนที่นอนนุ่มในห้องของตัวเองอีกครั้ง เขากลับมาซุกตัวในผ้าห่มอุ่นตั้งแต่เมื่อไหร่

หรือที่ผ่านมาทั้งหมดคือฝันไป?

ไม่สิ... สักกะเขาแน่ใจว่ากำลังอยู่ในโลกแห่งความฝัน เพราะถึงจะมึนเมาอย่างไรก็ยังจำได้ว่าได้แบ่งความสามารถในการมองเห็นทั้งหมดไปให้สโรชินเรียบร้อยแล้ว ไม่มีทางว่าจะกลับมามองเห็นแสงสว่างอะไรอีกต่อไป ลองนอนดูความฝันของตัวเองสิว่าจะมีอะไร อย่างน้อยในความฝันก็ยังมีแสงสีให้เห็นบ้าง แต่ทำไมความรู้สึกมันเลือนรางเหมือนคนเมาแบบนี้ แล้วชายหนุ่มก็เพิ่งนึกได้ถึงการดื่มอย่างหนักของเขา ฤทธิ์ของเหล้ามันตามมาได้กระทั่งในความฝันหรืออย่างไร

สักกะลืมตา ยิ่งตอกย้ำว่าเขาอยู่ในความฝัน เพราะถ้าเป็นความจริง เขาต้องไม่เห็นอะไรใดๆทั้งสิ้น เขากำลังอยู่ในสภาพนอนนิ่ง มีผ้าบางๆพันอยู่รอบศีรษะ อาการปวดหนึบบริเวณขมับยังคงค้างแต่จางหายไปมากแล้ว และนั่น...สีเทาเบลอๆข้างหน้า อาจจะเป็นเมฆบนท้องฟ้า หรืออาจจะเป็นเพดานห้อง ความฝันของคนตาบอดมันหม่นมัวไม่ชัดเจนแบบนี้หรืออย่างไร สโชรินเธอจะฝันแบบไหนของเธอนะ อาการปวดหนักๆในหัวกลับมาอีกแล้วและอาการสะลืมสะลือเหมือนคนอดนอนอย่างหนัก

มีเงาบางอย่างเคลื่อนผ่านฉากสีเทาลางเลือน ได้กลิ่นหอมจางๆ เหมือนกลิ่นหอมของสโรชินที่เขากอดในฝัน และเงาร่างนั้น กำลังก้มลงมามองเขา

“คุณฟื้นแล้วหรือคะ…”

เสียงนั้นเหมือนลอยมาจากที่ห่างไกล
ประโยคแบบนี้ น้ำเสียงแบบนี้ เขาเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

“สโรชิน”

เขาหลุดปากออกจากลำคอแห้งผาก พยายามขยับตัว แต่ดูเหมือนเรี่ยวแรงจะหายไปจนหมด ชายหนุ่มพยายามตั้งสติเพ่งมองจนเห็นเป็นเงาเลือนรางของผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนว่าเธอกำลังจ้องมองเขาอยู่เช่นกัน แวบหนึ่งเขาเห็นอาการประหม่าและละล้าละลัง แต่ครู่หนึ่งก็กลับมาสงบนิ่งและเอื้อมมือมาแตะที่ศีรษะเขา

“ไข้ลดลงบ้างแล้ว... ว่าแต่คุณ... พอจะเห็นฉันบ้างไหมคะ...”

เห็นสิ... รูปร่างแบบนี้ โครงหน้าแบบนี้ เขาไม่มีวันลืมเลือน ถึงจะเห็นด้วยสายตาอันฝ้าฟางและบรรยากาศอันมืดมัว ก็ตอบได้ว่าเห็น

“ผมเห็นคุณ...สโรชิน”

ใช่แน่ เธอมาหาเขาในความฝัน สักกะพยายามยันตัวลุกขึ้นแต่แล้วมือนุ่มๆก็กดบ่าของเขาเอาไว้อย่างนุ่มนวลแต่แฝงการบังคับกลายๆอยู่ในที และเสียงหวานๆคุ้นหูซึ่งเขาไม่เคยลืม

“อย่าเพิ่งลุกขึ้นมาสิคะ คุณต้องนอนพัก”

“เป็นคุณจริงๆ ผมฝันถึงคุณอีกแล้ว”

คราวนี้สักกะร้องอย่างดีใจ พยายามฝืนตัวจะลุกขึ้นให้ได้ หากมือของอีกฝ่ายดูจะมีกำลังมากกว่าร่างกายอันอ่อนล้าของเขา

“นอนก่อนค่ะ อย่าดื้อสิคะ”

เสียงนั้นคล้ายจะดุๆ แต่กลับมีแววอ่อนโยนอย่างปิดไม่มิด

“ผมอยากคุยกับคุณ อยากพบคุณ”

“ค่ะ... แต่อย่าเพิ่งลุกขึ้นมา ฉันก็อยู่นี่แล้วไง”

“ขอผมนั่งได้ไหมครับ”

ชายหนุ่มต่อรอง เพราะการนอนทำให้เขาไม่สามารถจ้องมองหญิงสาวได้ถนัดนัก แม้จะเป็นความฝันเขาก็อยากเห็นเธอให้ชัดและสะดวกมากกว่านี้

ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะถอนใจ ครู่หนึ่งมือกดบ่าก็เปลี่ยนมาเป็นประคองไหล่ให้เขาลุกขึ้นอย่างช้าๆ พร้อมกับหมอนนุ่มๆสอดมาด้านหลัง

“อย่างนี้ก็แล้วกัน คุณนั่งพิงหมอนนี้อยู่หัวเตียง แล้วห้ามไปไหนหรือทำอะไรทั้งนั้น นั่งเฉยๆ อยู่นิ่งๆ เข้าใจไหมคะ”

“เข้าใจครับ”

ชายหนุ่มรีบรับคำ กลัวว่าความฝันจะจางหายไป

“แล้วคุณอย่าหนีผมไปอีกนะครับ อยู่กับผม จนกว่าผมจะตื่น”

“ค่ะ...”

หญิงสาวรับคำสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงเหมือนจะสั่นเครืออย่างพยายามจะระงับความรู้สึกบางอย่าง นั่นคงเป็นเพราะคำพูดแปลกๆของเขา ที่ต้องการให้เธออยู่ด้วยกันไปตลอดความฝัน มันช่างเป็นคำพูดทั้งน่าขำและน่าเวทนาในคราเดียวกัน ถึงรู้ว่าเป็นความฝันก็ยังจะพยายามไขว่คว้าเอาไว้จนวินาทีสุดท้าย

“คุณมาที่นี่ได้ยังไงครับ”

ชายหนุ่มถามขณะมองหน้าของเธอซึ่งดูไม่ชัดเจนเอาเสียเลย แต่กระนั้นเขาก็พอใจมากแล้ว

“ก็...มันเป็นความฝันของคุณนี่คะ คุณจะฝันอย่างไรก็ได้ จริงไหมล่ะคะ”

“ครับ แต่น่าเสียดายว่าทุกครั้งเมื่อผมฝันถึงคุณ ผมจะตื่นเร็วเหลือเกิน ผมอยากฝันต่อไปให้นาน ๆ อยู่ในความฝันผมยังได้พบคุณ ถ้ามีคุณอยู่ในความฝัน ผมก็อยากฝันให้ตลอดไป”

“แล้ว...คุณฝันถึงฉันบ่อยไหมคะ”

เสียงของหญิงสาวถามเหมือนจะมีแววเขินอายปนอยู่ด้วย ชายหนุ่มฟังแล้วยิ้มเศร้าๆ ตอบว่า

“ผมฝันถึงคุณแทบทุกคืนเลย เมื่อผมตื่นขึ้นมาผมก็มักจะได้

ความฝันดีๆติดตัวไปเสมอ แต่พักหลังคุณมักจะหนีผมไป อย่างครั้งที่แล้วผมฝันว่ากำลังกอดคุณไม่ให้คุณไปไหน แต่คุณยังแกะมือผมออกแล้วหนีผมไปเฉยเลย”

ประโยคหลังเหมือนจะตัดพ้อต่อว่า อีกฝ่ายฟังแล้วได้แต่ถอนใจ

“ก็มันเป็นความฝันนี่คะ”

หญิงสาวพยายามชี้แจง

“ความฝันก็ไม่ควรจะหนีผม”

“คุณก็ฝันให้ดีๆสิคะ”

“โธ่...สโรชิน เราบังคับความฝันได้ที่ไหนกัน ตอนนี้แค่ผมนึกอยากให้คุณกอดผมหรือผมกอดคุณผมยังทำไม่ได้เลย”

“อย่าฝันบ้าๆกับฉันนะคะ”

“ใครบอกว่าฝันบ้าๆล่ะครับ สำหรับผมแล้วเป็นความฝันที่แสนดีเหลือเกิน ผมได้กอดคุณ ได้กลิ่นตัวหอมๆของคุณแบบนี้เลย ผมอยากจะจูบคุณด้วย แต่ยังไงผมก็ไม่กล้าทำแบบนั้นหรอกครับ เดี๋ยวคุณโกรธแล้วจะทำให้ผมตื่น ว่าแต่เมื่อครู่เหมือนฝันว่าคุณแอบมาจูบผมด้วย”

เพราะสายตาพร่าเลือนชายหนุ่มจึงไม่เห็นคู่สนทนาหน้าแดง ถ้าไม่คิดว่าเป็นคนป่วยจะหยิกให้เนื้อเขียว

รู้ว่าเป็นความฝันชายหนุ่มเลยไม่ค่อยระวังคำพูดคำจานัก อย่างไรก็ต้องตื่นอยู่แล้ว ไม่ช้าก็เร็วความฝันนี้จะหายไปไม่มีอะไรเป็นจริง แต่ถึงจะคิดว่ากำลังฝันเขาก็ไม่ได้ทำอะไรบุ่มบ่ามผิดวิสัย เขารักเธอมากแม้กระทั่งในฝันก็ยังให้เกียรติเธอเสมอ

เวลาผ่านไปกับการสนทนาไม่ค่อยเป็นเรื่องเป็นราวมากนัก

หญิงสาวเองก็ดูเหมือนจะตอบอะไรไปเรื่อยราวกับกำลังรอคอยอะไรสักอย่าง เธอไม่ได้หนีไปไหน ดูเหมือนสักกะเริ่มอารมณ์ดี เขาเริ่มพูดคุยสนุกสนานมากขึ้นแต่ฤทธิ์ยาหรืออาจเพราะความเมาผสมกันทำให้เขารู้สึกง่วงมากขึ้นทุกที กระนั้นเขาก็พยายามต่อต้านความง่วงนั้นสุดฤทธิ์ เพราะยังไม่อยากหลับในความฝันแบบนี้ ถ้าหลับสโรชินก็จะหายไปอีกครั้ง สักกะพยายามเขม้นมององค์ประกอบของสโรชินให้ชัดขึ้น เธอยังคงไว้ผมยาวประบ่า แต่รูปร่างดูมีน้ำมีนวลขึ้นกว่าในเวลาที่เขาเห็นผ่านจอ ชุดที่เธอสวม เป็นชุดสีขาวปลอดทั้งตัว เสื้อแขนสั้น ปกเสื้อเป็นรูปปีกนก สายตาสักกะเลื่อนลงมาจนใกล้ถึงบริเวณเนินอกก็กลั้นใจหาบทสนทนาอื่น ก่อนจะควบคุมความคิดบางอย่างไม่อยู่

“คุณใส่ชุดเหมือนนางพยาบาล”

“อืม... ใช่ค่ะ วันนี้ฉันเข้าเวรตอนบ่ายและเพิ่งเลิกเวรตอนสี่ทุ่ม รู้สึกไม่ไว้ใจว่าคืนนี้คุณเป็นอย่างไร ก็เลยแวะมาทั้งที่ดึกดื่น”

“นี่มันฝันจริงๆนั่นแหละ ก็คุณในเกม ยังเป็นสาวน้อยอายุยี่สิบต้นๆ ตาบอด ยังไม่มีงานทำ แต่คืนนี้มาเจอผมในฝันด้วยชุดนางพยาบาลกับเรือนร่างของสาวสวยเต็มตัว ถ้าไม่ได้ยินเสียงคุณ ผมคงไม่เชื่อ ว่านี่เป็นสโรชินของผม…”

“เข้าข้างตัวเองเกินไป ฉันเป็นของคุณตั้งแต่ตอนไหน”

หญิงสาวโบกมือค้าน

“เป็นมาตั้งนานแล้วครับ ตั้งแต่ตอนไหนนะ อาจจะตั้งแต่ตอนฝันถึงครั้งแรก จนถึงตอนนี้ และตลอดไปเลยล่ะครับ”

ไม่พูดเปล่า สักกะคว้ามือนั้นมากุมไว้แล้วบีบเบาๆ สโรชินขยับจะชักมือกลับแต่แล้วก็ปล่อยให้เขากุมอยู่อย่างนั้นโดยไม่ตอบคำใด

“มือนุ่มๆนี่ เหมือนมือของพยาบาลที่มาดูแลผมตอนผมโดนรถชนไม่มีผิด”

สักกะใคร่ครวญแล้วถามอย่างไม่แน่ใจนัก

“มือคุณหรือเปล่าครับ”

สโรชินส่ายหน้าก่อนตอบ

“มือผู้หญิงก็อย่างนี้แหละค่ะ คล้ายๆกัน ตอนเปิดตา คุณก็เห็นแล้วนี่คะ ว่าพยาบาลคนนั้นไม่ใช่ฉัน”

“นั่นสิครับ…”

สักกะเออออตาม ทั้งที่รู้สึกว่ามีอะไรลักลั่นบางอย่างที่ไม่ลงตัวอยู่ ชายหนุ่มพยายามนึกทบทวน แต่ขณะเดียวกัน ความง่วงก็เข้าครอบงำและคุกคามหนักขึ้น สักกะพยายามขยับตัวเพื่อบรรเทาความง่วงแต่ก็แทบกระดิกกระเดี้ยไม่ไหว

“เอาล่ะค่ะ ฉันว่าคุณต้องนอนพักผ่อนแล้วนะคะ”

หญิงสาวชี้แจงขณะขยับตัวมาใกล้พลางแตะบ่าเบาๆ สักกะยังส่งเสียงคัดค้านอย่างไม่เห็นด้วยทั้งที่ตาปรือจะปิดอยู่แล้ว

“ก็ผมกำลังพักผ่อนอยู่นี่ครับ ตอนนี้ผมหลับอยู่ แล้วผมก็กำลังฝันอยู่เท่านั้น ทำไมผมจะต้องมาพักผ่อนหลับนอนในความฝันของตัวเองอีกล่ะครับ คุณอยากจะหนีผมไปอีกใช่ไหม สโรชิน”

“เชื่อฉันเถอะค่ะ สักกะ”

เสียงของหญิงสาวอ่อนโยนเหลือเกินขณะประคองชายหนุ่มให้ค่อยนอนลงบนเตียงอีกครั้ง

“ถึงจะเป็นในความฝันคุณก็ต้องพักผ่อนอยู่ดี เพื่อที่ว่าพอคุณตื่นขึ้นมาคุณจะได้พบสิ่งดีๆ”

“ยังจะมีอะไรดีๆเหลือให้ผมอีกล่ะครับ ในเมื่อโลกนี้ไม่มีคุณ”

“คุณตื่นมาก็รู้ค่ะ...จะต้องมีสิ่งดีๆรอคุณอยู่แน่นอน”

ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปพักหนึ่งแล้วก็เลื่อนมือขวามาดึงมือของหญิงสาวกลับไปใหม่ เอามือของเธอมาวางแนบอกตำแหน่งหัวใจของตัวเองอย่างทะนุถนอม ก่อนวางฝ่ามือทั้งสองทับลงไปอยู่อย่างนั้น และหลับตาลงอย่างคนว่าง่าย
“สโรชิน คุณอย่าหนีผมไปเลย อยู่กับผมจนกว่าผมหลับนะครับ”

“ฉันจะอยู่ข้างๆคุณค่ะ”

ชายหนุ่มดูเหมือนจะยิ้มอย่างมีความสุขเป็นครั้งแรก แล้วฤทธิ์ยา ฤทธิ์เหล้า ความเมาและความอ่อนเพลีย ก็ทำให้หลับสนิทลงไปอย่างรวดเร็ว

******

แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 54 00:16:43

จากคุณ : Psycho man

เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 00:10:37

เพราะเป็นคนชอบลอง ชอบสัมผัสว่าจะรู้สึกยังไง เกือบตกบันไดเพราะว่าหลับตา

เพิ่งจะกลับมาจากการเลี้ยงส่งค่ะ เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายของการทำงาน (ที่เก่า)ก็ร่ำลา ถ่ายรูป กินข้าว ร้องคาราโอเกะ ตอนนี้เจ็บคอมากค่ะ

ความคิดเห็นที่ 38

โบนัส

===============

ชื่อเรื่อง : เงาอสรพิษ
ประเภท : เรื่องสั้น
คนเขียน : (PSYCHO MAN ft. GTW)

===============

จิตแพทย์วัยกลางคนนึกถึงเจ้าของสมุดบันทึกเล่มที่อยู่ในมือ คนเขียนเป็นคนป่วยทางจิต รูปร่างผอมสูง ใบหน้าเรียวยาวตารี่เรียว จมูกแหลม ริมฝีปากบาง ตกสะเก็ดและแห้งเหมือนคนขาดน้ำ ผิวหนังเหลืองซีดๆ ทำให้นึกถึงสัตว์เลื้อยคลานจำพวกงูเงี้ยวเขี้ยวขออย่างช่วยไม่ได้

ห้องทำงานของจิตแพทย์อยู่ชั้นสองของอาคาร ไม่สูงเกินกว่าเมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างจะพบใบสีเขียวและกิ่งสีขาวหม่นแกมน้ำตาลของต้นไม้ซึ่งขึ้นอยู่แถวนั้น และสายตาหลังกรอบแว่นราคาแพงของหมอก็สามารถมองเห็นผืนฟ้าปนหมู่เมฆหลังเงาไม้ได้ชัดเจน

อากาศตอนบ่ายค่อนข้างร้อนและอบอ้าว แมลงสี่ห้าตัวบินวนทำความรำคาญให้ไม่มากก็น้อย จิตแพทย์พยายามละความสนใจ มองออกไปนอกหน้าต่าง ผ่านความเขียวชอุ่มของกลุ่มแมกไม้ กระรอกตัวน้อยวิ่งผ่านไปมาอย่างหาความหมายไม่ได้ ขณะที่นกน้อยสองสามตัวกระโดดโลดเต้นตามกิ่งไม้ ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องธรรมดาไม่ควรค่าใส่ใจอะไรมากมาย

รวมถึงเจ้างูสีเขียวตัวน้อย กำลังถูกกลืนกินด้วยงูสีเดียวกัน หากขนาดใหญ่กว่า ฆาตกรรมหฤโหดเพื่อความอยู่รอดบนม่านใบไม อำพราง หางเขียวๆ ของผู้ตกเป็นเหยื่อส่ายถี่เร็วไหวระริกจวบจนลับหายไปในร่างของสัตว์ประเภทเดียวกันแต่ใหญ่กว่า ไม่ได้ทำให้จิตแพทย์สนใจเท่าใดนัก อีกประการหนึ่งเขาไม่ใช่นักชีววิทยาที่จะมาสนใจกระบวนการล่าและผู้ที่ตกเป็นเหยื่อท่ามกลางแสงแดดยามบ่ายแก่ๆของวันนั้น

เขาจึงไม่เห็นอาการขู่ฟ่อขณะหันมามองของผู้ล่าซึ่งคล้ายเต็มไปด้วยความปรีเปรมหรรษา ขณะคลี่คายขดวงมรณะเลื้อยหายไปอย่างแช่มช้าในแมกไม้ใต้หน้าต่าง ซุ่มดูบรรดานกทั้งหลายซึ่งอาจกลายเป็นเหยื่อรายต่อไป และต่อไป ...

ความเป็นความตายดูไม่มีความหมายมากไปกว่าการล่าหรือฆ่าตามกฏธรรมชาติ

ลายมือขยุกขยิกบนสมุดบันทึกประจำวันก็เกี่ยวกับงูเช่นกัน ตัวอักษรราวกับจะดิ้นได้และเลื้อยปราดออกมาจากหน้ากระดาษ จิตแพทย์มีเวลาพลิกอ่านอย่างช้าๆและไม่รีบร้อน เพราะอีกนานกว่าจะถึงเวลาเลิกงาน

+++++

พวกมันมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดใต้เตียง หมกตัวอยู่ในกองเสื้อผ้า แอบอยู่ในกระเป๋าเอกสาร แฝงตัวอยู่ในห้องนอน ใต้ผ้าห่ม ถึงจะไม่ค่อยปรากฏตัวให้เห็นแต่ผมรู้ว่าพวกมันแอบมองอยู่อย่างมุ่งร้ายและเย้ยหยัน การเคลื่อนไหวของมันแผ่วเบาแต่ยังพอได้ยินเพราะต้องการให้ผมได้ยิน มันต้องการอย่างนั้นจริงๆ

ทำไมพวกมันถึงตามจองล้างจองผลาญเหลือเกินก็ไม่รู้ ทั้งที่ผมเลิกทำงานเกี่ยวกับการส่งงูออกขายนอกประเทศอย่างผิดกฏหมายมานานแล้ว งูพวกนี้สมัยก่อนผมไม่เคยคิดแม้แต่จะกลัวมันเลย งูนับร้อยๆตัวเลื้อยพันกันบิดเป็นเกลียวเลื้อยไขว้สลับสอดประสานพันไปมายุ่บยั่บเคลื่อนไหวในกรงหุ้มตาข่ายเป็นภาพสวยงามและเต็มไปด้วยศิลปะ ผิวหนังของพวกมันเย็นชืดหยุ่นเหนียวไม่เคยทำให้ผมนึกหวาดกลัวอะไรเลยยามสัมผัส ก็แน่ล่ะ ในเมื่อพวกมันเป็นส่วนหนึ่งของการทำมาหาเลี้ยงชีพนี่นา จะกลัวมันทำไม

แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เหตุการณ์อันผิดปกติเกิดขึ้นในเช้าวันหนึ่ง

ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการเหมือนมีอะไรบางอย่างทาบผ่านลำคอ มันกำลังเคลื่อนที่ผ่านไปอย่างช้าๆและเงียบเชียบ ราวกับอาการโอบกอดสัมผัสลูบไล้แผ่วเบาอย่างมีความหมายของคนรัก แต่เมื่อประสาทตารับรู้ก็ทำให้ประสาทชาดิก นอนนิ่งไปชั่วขณะอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

นั่นเป็นงูตัวยาวเฟื้อยตัวลายพร้อยด้วยวงสีดำสลับเหลืองตลอดความยาว เลื้อยพาดผ่านร่างไปอย่างแช่มช้า กลิ่นสาปสาง-ฉุนและเหม็นเขียวชนิดหนึ่งลอยจางๆอยู่ในอากาศ มันวกหัวกลับมาชูคอขึ้นจ้องหน้าห่างออกไปจากใบหน้าของผมประมาณสองฟุตใ นขณะที่ลำตัวของมันบางส่วนขดพาดอยู่บนลำคอของผมซึ่งยังมึนงงเกินกว่าจะจัดการอะไรได้ จมูกได้กลิ่นที่แสนคุ้นเคยเหลือเกิน กลิ่นของเหล่าอสรพิษร้าย......

เราต่างจ้องมองกันอยู่ครู่หนึ่ง ลิ้นของมันแลบไหวไปมาวูบวาบรวดเร็วราวประกายสายฟ้ากลางกลุ่มเมฆคะนองฝนซึ่งคำรณคำรามยามผิดฤดู

งูสามเหลี่ยมตัวเขื่อง

คุณเคยมองตางูไหม ผมคิดว่าผมเคยมองตาของพวกมัน แต่ไม่เคยมองใกล้และตั้งใจแบบนี้มาก่อน นัยน์ตาของมันเร้นลับแน่วนิ่งอย่างประหลาด หากด้วยจุดประสงค์บางอย่างที่ไม่อาจล่วงรู้ น่าแปลกที่มันไม่ยอมง้างหัวฉกลงมาสักที แต่นั่นก็ดีแล้ว เพราะในระยะขนาดนี้ไม่มีทางหลบหลีกได้ทันแน่

และด้วยความคุ้นเคยในระดับหมองูมือฉกาจ ผมคว้าลำคอของมันไว้อย่างรวดเร็ว บีบอย่างแรง ในตำแหน่งที่หมองูผู้เชี่ยวชาญรู้ดีว่าทำให้พวกมันไม่สามารถก้มหัวลงมาฉกกัดได้ ลุกขึ้นจากเตียงลากมันไปยังหน้าต่างซึ่งเปิดอ้ารับลมอยู่ตั้งแต่เมื่อคืน

“แกแน่มาก..”

ผมคำรามใส่หน้ามันในขณะที่ลำตัวลายพร้อยยาวกว่าสองเมตรเศษๆ ของเจ้างูร้ายพยายามบิดเกลียวพันไปตามข้อมือและหัวไหล่อย่างน่าขยะแขยง เกล็ดของมันทำให้รู้สึกสากๆคันๆพิกล แต่ความโกรธแค้นมากเกินกว่าจะแยแส บังอาจมาหยามหยันถึงที่นอน เจ้าเลือดเลือดเย็นชั้นต่ำ..

“คิดหรือว่าฉันจะกลัว แกเล่นอยู่กับใครน่าจะสำนึกหัวกะโหลก…”

อัดหัวของเจ้างูร้ายเข้ากับขอบหน้าต่างอย่างแรงหลายครั้งด้วยพลังแห่งความโกรธเกรี้ยว อัดจนศีรษะของมันแหลกคามือ ลำตัวของมันกระตุกพลิกบิดม้วนไปมาทั้งตายไปแล้วเหมือนปลาไหลถูกย่างไฟสดๆอย่างไรอย่างนั้น นานกว่าอาการกระตุกและบิดเกลียวของมันจะบรรเทาเบาบาง แต่ยังมีอาการกระตุกอยู่บ้างพอปรากฏให้เห็น

ลำตัวของมันพันแขนของผมอย่างแนบแน่นเหมือนเชือกพันธนาการตรึงรัดอย่างอาฆาตแค้นจนแกะไม่ออก สุดท้ายต้องเดินลงไปห้องครัว ใช้มีดหั่นเนื้อค่อยงัดแซะเชือดเฉือนอย่างใจเย็นซึ่งต้องใช้แรงและความพยายามพอสมควร มันขาดออกเป็นท่อนๆ ถ้าหากเป็นงูเห่าหรืองูสิงก็อยากจะโยนมันลงกระทะร้อนๆ แต่งูชนิดนี้ผมไม่เคยกิน

สัตว์อสรพิษตัวนี้ทำบ้านเลอะเทอะ แต่เช้าเลย น่าแค้นใจจริงๆ

นั่นเป็นวันแรกที่มีโอกาสพิจารณางูซึ่งตายใหม่ๆ ดูอย่างไม่ค่อยตั้งใจนักก่อนจะนำมันไปทิ้งถังขยะหน้าบ้าน

และนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกหวาดกลัวและขยะแขยง ผิวหนังของมันแม้ว่าจะตายไปแล้วแต่ถ้าดูให้ดียังมีการขยับเคลื่อนไหวไปมาราวกับคลื่นลมในทะเลหากเชื่องช้ากว่า ผิวหนังของมันก็หยุ่นเหนียวน่าเกลียดที่สุด ลวดลายบนผิวหนังบิดไปมาชวนขนลุกกระตุกไหว การพิจารณาอะไรที่ถี่ถ้วนละเอียดมากเกินไปก็ไม่ดี

ความขยะแขยงครั้งแรกที่มีต่อสัตว์พวกนี้พุ่งพรวดเข้ามาในจิตใจจนตั้งตัวตั้งใจไม่ทัน รีบทิ้งซากอันน่าขนลุกขนพองนั่นลงในถังขยะ ให้ตายเถอะ..ทำไมสมัยก่อนถึงจับมันได้อย่างไม่สะทกสะท้านนะ..:-)น่าขยะแขยงแบบนี้ มุมมองที่มีต่ออสรพิษทุกเผ่าพันธุ์เปลี่ยนไปตั้งแต่บัดนั้น มันเกิดขึ้นรวดเร็วจนไม่เข้าใจตัวเอง

ถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว เท้าไปเหยียบอะไรบางอย่างคล้ายเชือกเส้นใหญ่หากนิ่มและเคลื่อนไหวได้ ผมกระโดดกลับหลัง.. นั่นงูสีคล้ำตัวหนึ่งเลื้อยปราดๆเข้าไปในเขตบ้าน ลำตัวยาวเหยียดสะบัดปราดส่ายไปมาตามสนามหญ้าอันอ่อนนุ่มสวยงามอย่างอหังการ์ ก่อนละลับหายไปกับมุมของตัวบ้าน

ผมโกรธจนตัวสั่น ทั้งโกรธทั้งขยะแหยง มันคงต่างจากการที่คุณเผลอเหยียบลงไปบนร่างของตัวทาก กิ้งกือ ไส้เดือน หรือสัตว์ที่น่าสยองแหยงพวกนั้น และนี่มันรุกล้ำเข้ามาในพื้นที่โดยไม่ได้รับอนุญาต ถ้ามันจะเข้ามาต้องเป็นผมลากคอพวกมันเข้ามาไม่ใช่มาแบบพละการแบบนี้ พวกมันถือดีอย่างไร

คว้าท่อนไม้ได้ท่อนหนึ่ง ก้าวตามไปในทิศทางซึ่งมันหายลับไป มันจะมาหลบอยู่ในบ้านแล้วคอยหัวเราะเยาะเจ้าของบ้านไม่ได้

ด้านหลังเป็นห้องครัว ถัดออกไปสามสี่เมตรเป็นรั้วบ้านซึ่งมีเศษโต๊ะเก้าอี้เก่าๆวางทับกันอยู่อย่างไม่เป็นระเบียบ รวมทั้งมัดกระดาษเก่าๆซึ่งไม่ใช้แล้ววางอยู่เต็ม ประตูหลังครัวปิดอยู่ ช่องว่างเพียงนิดเดียวระหว่างบานประตูกับพื้นไม่ใหญ่พอที่สัตว์ตัวขนาดนั้นจะแทรกไปได้ เดาเอาว่างมันคงหลบอยู่ในขยะหลังบ้าน เลยรั้วบ้านออกไปเป็นพื้นที่ว่างเปล่าและมีน้ำขังอยู่ภายใต้วัชพืชท่วมสูง แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้ว่างูตัวนั้นจะฉลาดพอที่จะเลื้อยข้ามรั้วออกไป ถ้าผมเป็นงูก็คงจะเลือกหลบอยู่ในกองขยะนั้นมากกว่าที่อื่น

ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปรื้อดูกองขยะพวกนั้น มันเสี่ยงต่อการถูกมันฉกกัดเอาง่ายๆ

ผมนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็พลันนึกได้ว่าใต้บันใดเก็บกระป๋องทินเนอร์ซึ่งใช้สำหรับผสมยูรีเทนสำหรับทาพื้นบ้านอยู่กระป๋องหนึ่งอันเกิดจากการประมาณการของพวกช่างทาสีบ้านผิดผลาด สมัยสร้างบ้านหลังนี้ใหม่ๆซึ่งก็เป็นเวลาปีเศษแล้ว แต่มันน่าจะใช้งานได้ และสามารถราดลงบนกองไม้เผาเจ้าอสรพิษร้ายให้ตายทั้งเป็นในกองเพลิง แค่หลับตาก็พอมองเห็นภาพลำตัวยาวเหยียดขดไหวไปมาอย่างเจ็บปวดท่ามกลางเปลวเพลิงนรก

กลับเข้าทางประตูหน้าบ้านเข้าไปควานหากระป๋องทินเนอร์ใต้บันได บันใดบ้านของหนุ่มโสดซึ่งอยู่ตามลำพังมันย่อมสกปรกและไม่เป็นระเบียบเหมือนบ้านซึ่งมีแม่บ้านดูแลเท่าไรนัก มันมีกลิ่นอับแบบชื้นๆ และมืด หลอดไฟฟ้าขนาดสิบกว่าแรงเทียนมันคงขาดหรือด้วยสาเหตุอะไรสักอย่าง คุณคงเคยคิดว่าเมื่อไรที่มุดเข้าไปในที่รกๆใต้บันใดหรือใต้เตียง งูร้ายมันกำลังนอนรอการสัมผัสอยู่อย่างเงียบเชียบและเลือดเย็น

และกว่าจะรู้ตัวมือก็สัมผัสอะไรบางอย่างหยุ่นเหนียวเย็นชืดน่าขยะแหยง ผมแทบร้องออกมาสุดเสียงด้วยความตกใจ ผวาออกมาอย่างไม่รู้ตัว ให้ตายเถิด... สิ่งนั้นมันขยับไหวไปมาได้...

มีเสียงเคลื่อนที่เบาๆ ซึ่งถ้าหากตั้งใจฟังให้ดีจะรู้สึกได้ว่าอะไรบางอย่างมีขนาดยาวเหยียดกำลังเคลื่อนที่ช้าๆ ผ่านบริเวณใต้ชั้นบันใดที่รกไม่ผิดอะไรกับห้องเก็บของอันปราศจากการเก็บกวาดให้เป็นระเบียบ เจ้าสิ่งนั้นขยับตัวอย่างช้าๆและระมัดระวัง เป็นเสียงเดียวกับที่เคยได้ยินสมัยพยายามตามล่าจับงูซึ่งซ่อนตัวในพงไม้พงหญ้าเพื่อหาเลี้ยงชีพ

ความโกรธและความกลัวประดังขึ้นมาโดยแทบจะพร้อมเพรียงกัน สัตว์ไม่มีขาแน่นอน มันมาหลบซ่อนอยู่ใต้บันใดตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ และดูเหมือนว่ามันกำลังหัวเราะเยาะที่เห็นผมเอื้อมมือไปสัมผัสมันอย่างไม่ตั้งใจ เพื่อให้มันฝากรอยประทับหยุ่นเหนียวเย็นชืดไว้ในความรู้สึก ที่นึกครั้งใดก็ทำให้ขนลุกทุกครั้ง

ไม่น่าเชื่อว่าคนล่างูอย่างผมจะกลายเป็นคนกลัวงูไปได้ หรือว่าพวกมันกำลังล้างแค้น..???

ล่าถอยออกมาตั้งหลักคู่หนึ่งก่อนขึ้นไปห้องนอนชั้นสอง ลากไฟฉายท่อนหนึ่งลงมา ไม่ลืมคว้ามีดทำครัวเล่มที่ใหญ่และคมที่สุดติดมามาด้วย ขณะที่เปิดไฟฉายสว่างจ้าไปในใต้บันใด มือหนึ่งกระชับมีดเตรียมพร้อม

ไม่ได้ตาฝาด... งูสามเหลี่ยมตัวลายพร้อยขดบิดเป็นก้อนขยุกขยิกไหวไปมาอยู่บนชั้นวางของซึ่งอัดไปด้วยกองหนังสือและเครื่องใช้ไฟฟ้าซึ่งชำรุด วงแหวนเหลืองปนดำบิดเกลียวไหลปราดไปมาด้วยท่วงท่าอันน่าขนลุกขนพอง พวกมันมีมากกว่าหนึ่งตัว บางทีอาจจะเป็นสองตัวซึ่งกำลังแสดงความรักกันอย่างน่าสะพรึงกลัวและสยองแสยงชวนขนลุก

พวกมันไม่สนใจคนซึ่งกำลังจ้องมองอยู่เลยสักนิด เหมือนไม่มีความหมายอะไรต่อพวกมัน ทั้งที่มันเป็นฝ่ายบุกรุกเข้ามาอาศัยแท้ๆ แล้วใครบ้างล่ะจะอยู่สงบสุข หรือข่มตานอนหลับได้ ในเมื่อรู้ว่ามีงูพิษมาอาศัยอยู่ในบ้าน วันดีคืนดีมันอาจเลื้อยขั้นมาบนตัวคุณในขณะกำลังนิทราอยู่อย่างเป็นสุข เอาลำตัวอันน่าขยะแขยงของมันมาสัมผัสกับข้อเท้าขณะที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น หรือเลื้อยออกมาจากหลังกระจกส่องหน้าในห้องน้ำในขณะที่คุณกำลังอาบน้ำ หรือนอนงดตัวเป็นวงอยู่ในลิ้นชักในขณะที่คุณเปิดออกมาอย่างไม่ทันระวัง อะไรก็เป็นไปทั้งนั้น

ปืนลูกซอง..... ผมนึกถึงปืนลูกซองหลังจากนั่งคุกเข่าจ้องมองภาพเบื้องหน้าอย่างที่ทำอะไรไม่ได้ครู่หนึ่ง มันต้องมีวิธีจัดการเรื่องนี้ ปืนลูกซองซึ่งไม่เคยทำหน้าที่อะไรมากไปกว่ายิงนกหนูตามพื้นที่หลังบ้านเล่นๆ นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าเงินซึ่งเสียไปกับการซื้อบ้านดูคุ้มค่าคุ้มราคาที่สุด

ตอบสนองต่อความคิดได้รวดเร็วเพราะไม่กี่อึดใจผมก็กลับมาคุกเข่าอยู่หน้าช่องทางเข้าใต้บันใดอีกครั้งพร้อมปืนลูกซองกระบอกยาวและอาการหมายมั่นปั้นมือเต็มที่

พอไฟฉายสาดส่องเข้าไป พวกมันก็หายไปเสียแล้ว หายไปเหมือนกับว่าไม่เคยมีอยู่ก่อนอย่างไรอย่างนั้น... อยากจะคิดว่าเป็นภาพหลอนเหลือเกิน แต่กลิ่นชนิดหนึ่งซึ่งลอยจางๆในอากาศ ทำให้มั่นใจว่าร่างอันยาวเหยียดของพวกมันกำลังซ่อนซ่อนอยู่ ณ ที่ใดที่หนึ่ง ในบริเวณอับทึบมืดมิดใต้ขั้นบันได เหมือนจงใจจะเล่นซ่อนหากับเจ้าบ้านอย่างเลือดเย็นและคงเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน

แน่ล่ะ มีใครบ้างจะอยู่อย่างสงบสุข เหมือนรู้ว่ามีงูซ่อนตัวอยู่ในบ้านของตนเอง

แล้วหลังจากนั้น ผมก็ฝันร้ายทุกคืน

++++++++

ความฝันทั้งหมดทั้งปวงเกี่ยวข้องกับงูทั้งนั้น ไม่ทางตรงก็ทางอ้อม ฝันถึงกองทัพงูที่เลื้อยยุ่บยั่บยั้วเยี้ยบิดพันกันเป็นเกลียวนับไม่ถ้วน ทับถมเคลื่อนตรงเข้ามาราวกับคลื่นในมหาสมุทรถาโถมซัดฝั่ง ฝันถึงงูที่ห้อยตัวดิ้นเร่าๆลงมาจากท้องฟ้านับร้อยนับพันและที่สำคัญที่สุด ผมถูกแขวนห้อยหัวลงมาเหมือนกับบรรดางูพวกนั้นด้วย บรรดางูทั้งหลายจ้องมองมารอบทิศอย่างเยือกเย็น

ห่างออกไปไม่มากนัก คนซึ่งมีใบหน้าคล้ายงูหลายสิบคนล้อมล้อมมองมาอย่างกระหาย ในขณะที่ชายหน้างูอีกคนหนึ่งยืนถือมีดอยู่หน้าแผงไม้ซึ่งมีขวดหลายใบวางเรียงกันอยู่

“เอาตัวนี้....เอาตัวนี้!!!”

เสียงของพวกมันร้องเซ็งแซ่ บางคนมีลิ้นสองแฉกตวัดสะบัดแดงวูบวาบออกมาจากปาก และชี้มือซึ่งมีปลายนิ้วเป็นหัวงูมีริมฝีปากอ้าแดงฉานมาที่ผมเป็นจุดเดียว ไม่สนใจงูซึ่งห้อยลงมาจากท้องฟ้าซึ่งเรียงรายนับไม่ถ้วนอยู่รอบข้างเลย

“ตัวนี่ท่าทางดีจะอร่อย...เอาดีของมันใส่เหล้ามาให้พวกเรา”

“ส่วนเนื้อเอาไปผัดเผ็ด ใส่พริกไทยอ่อนเยอะๆ รับรองอร่อย”

ผมห้อยหัวดิ้นรนอยู่เช่นนั้น แต่ไม่สามารถหลุดพ้นจากเชือกซึ่งมัดตัวอยู่ได้ ชายหน้างูท่าทางใจร้ายและเลือดเย็นคนนั้นเดินถือมีดตรงมาแล้วแทงเข้าบริเวณท้องของผมก่อนลากคมมีดเป็นเส้นยาวจนตับไตใส้พุงหลุดห้อยรุ่งริ่งแกว่งไกวไปมาตามแรงดิ้นรนบิดไปมาอย่างเจ็บปวด พร้อมเสียงร้องโหยหวน อาบเลือดสดๆซึ่งกระฉูดออกมาจนแดงฉานไหลเป็นทางลงกับพื้น ใครคนหนึ่งรีบยื่นแก้วใบใหญ่มารองรับเลือดพวกนั้นพร้อมอาการยิ้มแสยะอย่างพอใจก่อนยกขึ้นใส่ปาก ยืดคอดื่มเลือดลงไปอย่างเอร็ดอร่อย

คนอื่นซึ่งยืนดูอยู่ตวัดลิ้นสองแฉกของพวกมันไปมาอย่างหิวกระหาย

คนที่ลงมือเชือดใช้มือควานเข้ามาให้กลุ่มก้อนของอวัยวะชุ่มเลือด ควานหาอะไรบางอย่างและในที่สุดก็กระตุกอวัยวะชิ้นหนึ่งออกมาจากทะเลเลือดนั้นเสียงดังหนึบ เจ็บปวดลึกร้าวเข้าไปในความรู้สึก

“นั่นดีคน ดีคน....เอามาใส่เหล้าเลย” เสียงของพวกมันร้องอย่างยินดีปรีดา ไม่สนใจความเจ็บปวดของเหยื่อเลยแม้แต่น้อย

“ดีต้องกินสดๆ..จึงจะมีคุณค่า”

อวัยวะส่วนที่เรียกว่าดีถูกหย่อนลงไปในเหล้าขวดหนึ่งแล้วเขย่าไปมาแล้วรินลงถ้วยใบเล็กๆแจกจ่ายกันไปทั่ว เหมือนว่าเป็นสิ่งที่เลิศเลอคุณค่าต่อร่างกายเหลือเกิน

“ต่อไปก็เป็นรายการปรุงอาหารจานป่ารสเด็ด...”

ผมเห็นแต่ดวงตาวาววับและใบหน้ารูปงูกับลิ้นที่แลบวูบวาบรายรอบตัวเต็มไปหมด ปากอ้ากว้างแดงฉานขากรรไกรแยกห่างและเขี้ยวโง้งยาวเหยียด...ฉกวูบวาบกัดเนื้อหลุดออกไปคาปากชิ้นเล็กชิ้นใหญ่บ้างตามตำแหน่งของการงับ ปากกว้างยิ้มร่าอย่างพอใจ กระเดือกชิ้นเนื้อชุ่มเลือดลงไปในลำคออย่างเอร็ดอร่อย ในฝันนั้นความเจ็บปวดดูโถมทับทวีเจียนใจจะขาด แต่ยังคงเห็นภาพสยดสยองอย่างถนัดชัดตาเหมือนถูกบังคับให้ดูอย่างไม่มีทางปฏิเสธ

เสียงร้องของผมดังจนตื่นขึ้นมาพร้อมเหงื่อท่วมตัว

และนั่นเป็นฝันร้ายทุกคืนที่หลับ ซ้ำซากจนจดจำรายละเอียดไม่ถูกตอนทุกฉาก ในฝันบางทีรู้ตัวว่าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นมาแล้ว แต่จนใจที่แก้ไขอะไรไม่ได้เลย

ทุกคืน และทุกคืนจนกระทั่งในยามตื่น เงาร้ายของอสรพิษยังคล้ายปรากฏรายรอบตัว พวกมันเหมือนหลบอยู่ตามใต้เตียง ในมุมมืดและอับทึบของตัวบ้าน ในกองผ้าห่ม และตามสถานที่ต่างๆ ไม่ว่าจะย่างกรายไปที่ไหน พวกมันล้วนสะกดรอยติดตามอย่างแน่วนิ่งเหยียดหยันจนแน่ใจได้เลยว่าไม่ช้าอาการวิปริตผิดเพี้ยนคงมาเยือนแน่หากเป็นเช่นนี้ต่อไป

เช้าวันหนึ่งในขณะที่อาบน้ำอย่างเลื่อนลอย รู้สึกว่าผิวหนังมันสากๆชอบกลจึงล้างสบู่ยกแขนดูอย่างใกล้ชิด ใต้ผิวหนังเป็นรอยรางๆ ซึ่งเมื่อพิจารณาดูให้ดีเห็นว่าคล้ายกับเกล็ดของอะไรบางอย่าง ผมปฏิเสธว่ามันไม่ดูเหมือนเกล็ดงูเลยสักนิด แต่ความคิดนั้นทำให้ขนลุกไปทั้งตัว และเมื่อส่องดูหน้าตัวเองในกระจกก็พลันรู้สึกว่ามันแปลกตาออกไปอย่างเห็นได้ชัด

ใจหายวาบ ยกมือลูบใบหน้าอย่างไม่แน่ใจ หน้าตาผมดูผิดแผกแตกต่างจากเมื่อก่อน ทำไมมันดูเรียวยาวขึ้นอย่างประหลาด ร่างก็ดูผอมลงแบบไม่น่าเชื่อ หรือว่าประสาทกำลังวิปลาสคลาดเคลื่อนไปแล้ว

หรือผมกำลังจะกลายร่างเป็นงู...

พอความคิดนี้พุ่งวูบเข้ามา ผมสั่นไปทั้งตัว ทั้งที่บอกกับตนเองว่า เรื่องแบบนี้เป็นไปไม่ได้ ไม่ใช่ภาพยนตร์หรือละครทางโทรทัศน์ มันจะต้องมีคำอธิบายสักอย่าง

ผมบิดก๊อกน้ำ ตั้งใจจะล้างหน้าให้หายมึนงงสับสน

แต่สิ่งที่ไหลออกมาจากก๊อกน้ำกลับเป็นร่างสีดำลื่นๆ ม้วนเป็นวงอย่างสวยงามบรรจงโรยตัวลงในอ่างล้างหน้า เลื้อยปราดๆไปมาอยู่พื้นที่แคบๆนั้น ไม่มีเพียงหนึ่ง..สอง....สาม... พวกมันทยอยออกมาราวกับไม่มีที่สิ้นสุด ยุ่บยั่บเบียดเสียดเหมือนไส้เดือนอยู่ในกระป๋องรอเวลาเสียบเบ็ดตกปลา ดวงตาสีแดงของพวกมันประหลาดจัดจ้าอย่างมีปริศนาเร้นลับ พื้นผิวของอ่างล้างหน้าทำให้พวกมันไม่สามารถเลื้อยได้ถนัดนัก แต่บางตัวก็พ้นขอบอ่างหล่นลงมาบนพื้นอันเจิ่งนองไปด้วยน้ำ

ผมเผ่นออกจากห้องน้ำด้วยอาการคนขวัญกระเจิงและอกสั่นขวัญแขวน มันอะไรกันนี่.....
ตาฝาดหรือไม่ก็ภาพหลอน ..... มันจะต้องเป็นแบบนี้แน่นอน ไม่มีงูพันธุ์ไหนจะไปอาศัยอยู่ในระบบส่งน้ำประปาได้แบบนี้ เด็กๆก็รู้...

ใช่ มันต้องเป็นเรื่องของประสาทหลอนอย่างไม่ต้องสงสัย ประสาทหลอนอันเกิดจากความเครียดหรืออะไรก็แล้วแต่ ถ้าเป็นภาพหลอนก็ไม่มีอะไรต้องกลัว เพียงทำใจให้เข้มแข็งและไม่หวั่นไหว.. รู้ให้เท่าทันความวิปริตผิดเพี้ยนของประสาทเท่านั้น

ตั้งสติ ค่อยย่องกลับไปห้องน้ำอย่างระมัดระวัง นึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเกิดความหวาดกลัวต่อ “ภาพหลอน” ทั้งที่รู้ว่ามันไม่จริง ตอนนี้ยังมีเสียงเหมือนน้ำรินดังแว่วออกมาเบาๆ แต่ประตูปิดสนิท คงเผลอไปปิดไปเข้าโดยไม่รู้ตัว

เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ทั้งที่บอกกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า ภาพหลอน...ภาพหลอน....... และในที่สุดก็สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่และเปิดประตูออกโดยแรง

........
........

ใช่แล้ว ไม่มีงูเลยสักตัว ในอ่างล้างหน้าคงมีแต่สายน้ำไหลรินเบาๆ และพื้นห้องที่ชื้นแฉะ บอกแล้วว่ามันเป็นเพียงความวิปริตผิดพลาดของระบบการรับรู้เท่านั้น ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก
ตรงรูระบายน้ำซึ่งเปิดทิ้งเอาไว้เพื่อความสะดวกในการไหลของน้ำ หางตาเห็นไปเคลื่อนไวอยู่แวบๆ พอหันไปมองก็ทันเห็นหางของเจ้าอสรพิษร้ายกวัดแกว่งเหนือรูระบายน้ำก่อนจะหายวูบลงไปสู่ท่ออันมืดมิด สู่ระบบน้ำทิ้งของเมืองอันมีเส้นทางซับซ้อนมากมายยิ่งกว่าไยแมงมุม

ประสาทลั่นเปรี้ยะทันที ดาวทองกระจายเต็มหน้า พื้นห้องเหมือนกำลังโคลงเคลงไปมา เข่าอ่อนจนต้องพยุงขอบประตูเอาไว้ พวกมันยังอยู่ ภาพหลอนเหล่านี้ยังคงอยู่ นี่ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

พอได้สติ คลานไปชะโงกดูรูระบายน้ำอันมืดมิด เห็นดวงตาแดงจัดจ้าสองสามคู่มองขึ้นมาพักหนึ่งก่อนจะหรี่ลงเหมือนหลอดไฟกำลังดับเพราะขาดไฟฟ้า

สิ่งที่ทำเป็นอันดับแรกเมื่อตั้งสติได้คือหาปูนมาจัดการปิดฝาครอบรูระบายน้ำให้แน่นหนา ฝาครอบมีรูระบายน้ำเล็กๆ ไม่ว่างูพันธุ์ไหนก็ไม่น่าผ่านขึ้นมาได้

เว้นแต่พวกมันจะมาทางอื่น...................

++++++

ติดตามตอนจบในกระทู้หน้าครับ
แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 54 01:23:17

จากคุณ : Psycho man

เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 01:22:51

ค่ะ พี่รุริกะ พอเค้าตื่นมาก็เข้าพันทิปก่อนเลย มาอ่านเรื่องงู กินข้าวไม่ลงเพราะนึกภาพตาม