ความคิดเห็นที่ 1 “ละ...แล้วมันยังไงเหรอ?  เงินไม่พอรึ?” บิดาของอคิลงุนงงไปเล็กน้อย เนื่องจากปกติแล้วภรรยาของเขาเป็นผู้ถือบัญชีเงินค่าใช้จ่าย ในบ้านทุกประการ หล่อนมีสิทธิ์อำนาจในการเบิกจ่าย ทุกรายการในบ้านรวมไปถึง ค่าใช้จ่ายส่วนอยู่แล้ว “ตาบ้า! ใช่เสียที่ไหนเล่า!” เขาอยากจะตอบว่าก็นั่นน่ะสิ แต่ไม่ได้เอ่ยออกไปรอจนกว่า ภรรยาสุดที่รักจะเปิดไพ่ไม้ตายเสียเอง “เอารถประจำตำแหน่งมาซะดีๆ” หล่อนหมายถึงรถยุโรปคันหรู ตะแกรงหน้ารถประดับด้วย ตราประจำตระกูลชลันธีร์ “เห..? ทำไมล่ะ?” ยามปกติแล้วชามีดามิสาใช้รถคันงามของตนเองในการเดินทางไปที่ต่างๆ “เพราะว่า...วันนี้ภรรยาของท่าน  ตั้งใจจะไปเฉิดฉายในฐานะชามีของท่านผู้บัญชาการ กองกำลังพิเศษปาลทัตน่ะสิเจ้าคะ   เพราะงั้น....ขอใช้รถนะคะวันนี้” “เอ้อ...” พันเอกภัณฑิลอ้าปากค้างด้วยความงุนงง “ก็วันนี้เป็นหยุดไม่ใช่เหรอ?  คุณพี่ไม่ต้องใช้รถนี่คะ” “แต่พี่มีประชุมนอกรอบ” “นอกรอบ? แปลว่าไม่เป็นทางการใช่ไหมคะ  ดีค่ะ ถ้างั้นเอารถของน้องไป แลกกันนะ” “แต่...” พันเอกภัณฑิลกำลังจะอ้าปากคัดค้าน แต่ภรรยาของเขาไม่เปิดโอกาสให้ “อีกอย่าง  เอาลูกไปด้วยนะ” “เดี๋ยว! พี่ไปประชุมนะ” “แค่อคิลน่า  อคิลโตแล้วไม่ซนหรอก เนอะ” ท้ายประโยคหล่อนหันไปยิ้มหวาน กับบุตรชายคนโต “อคิลอยากเป็นทหารก็ตามไปดูปอปอทำงานนะ  แล้วต้องเชื่อฟังปอปออย่าซนล่ะรู้ไหม?” “แต่ลูกต้องเรียนพิเศษ” “ครูเขาโทรมาลาป่วยค่ะ  ลูกว่างงงง..ง ไม่ต้องเรียนพิเศษแล้ว” “งั้นก็เอาลูกไปช็อปปิ้งด้วยสิดามิสา” “ฝันไปเถอะ ใครจะเอาลิงไปช็อปปิ้งด้วย” หล่อนเชิดหน้าขึ้นเมื่อพูดถึงลิงตัวน้อยของตน “แล้วภามินล่ะใครจะดูแล?” “ภามินไม่ค่อยสบาย ให้อยู่บ้านนี่แหละ เดี๋ยวป้าบารวัณจะดูแลเอง ฝากด้วยนะจ๊ะป้า” ชามีดามิสาพูดพลางหันไปยิ้มให้แม่บ้าน “เจ้าค่ะชามี  ป้าจะดูแลคุณหนูภามินให้เอง  ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะเธอไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก” อคิลยังจำแววตาของมารดาได้  ในตอนนั้นสายตาของมารดาไม่ได้ว่าอยากไปช็อปปิ้งจริงๆ วูบหนึ่งดวงตาคู่สวยนั้นสะท้อนความวิตกกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด  แต่อคิลเด็กเกินกว่า จะเข้าใจความหมายของมันได้  และเมื่อหันกลับมายิ้มให้บิดาอีกครั้งสิ่งซ่อนเร้น ในดวงตาก็ถูกปกปิดไว้อย่างมิดชิด  มารดาของเด็กชายพยายามทำทุกอย่าง ให้เป็นปกติที่สุด  จนพันเอกภัณฑิลมิได้เอะใจใดๆ แม้จะรู้สึกประหลาดใจบ้างก็ตาม ชามีดามิสาออกจากบ้านไปแล้ว  ก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย  หล่อนจากไปตลอดกาล เหลือแต่ร่างงดงามไร้วิญญาณเท่านั้นที่อคิลได้เห็นอีกครั้ง   เด็กชายไม่เข้าใจว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่  เพียงแต่จับความได้จากการลอบฟังการสนทนา ของผู้เป็นบิดากับผู้ใหญ่ในบ้านเมืองคนอื่นๆ ในช่วงนั้นวิปุลามีกระแสคลื่นในการเมือง   แบ่งแยกเป็นฝักฝ่าย  หากมิได้เปิดเผยถึงรอยร้าวในประเทศชัดเจนนัก....ทุกอย่าง ยังไม่ปะทุขึ้นมา อคิลไม่ทราบว่ามารดารู้ได้อย่างไรว่าจะเกิดเหตุบางประการขึ้น  เขาแน่ใจว่ามารดาของเขา มิได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องการเมืองเช่นนี้  บิดาไม่มีทางปริปากเรื่องงานให้ครอบครัวฟัง อย่างเด็ดขาด  แล้วยิ่งเป็นเรื่องความลับทางราชการเช่นนี้ด้วย   วิปุลากำลังแตกแยก... บางกลุ่มรอวันที่จะเปลี่ยนแปลงวิปุลา  บางพวกรอวันแห่งวิถีโลกที่วิปุลาก็ไม่อาจฝืนชะตาได้   หากแต่บางกลุ่มรุ่มร้อนไปกว่านั้น  พวกเขาต้องการพลิกวิปุลาให้หมุนกลับด้านอย่างรวดเร็ว ทันใจผู้คนร้อนไปด้วยไฟโลภเหล่านั้น  พันเอกภัณฑิลเป็นผู้หนึ่งที่ไม่เห็นด้วยกับคนกลุ่มนั้น   เขายืนขวางแม่น้ำอันเชี่ยวกราก ด้วยการกุมกองกำลังพิเศษปาลทัตที่ตั้งไว้เพื่อปฏิบัติการ ในเหตุการณ์ฉุกเฉิน  และนำอำนาจในมือมาปกป้องความมั่นคงของประเทศ ปกป้อง ราชวงศ์ไทวาวัตด้วยความจงรักภักดีเยี่ยงอัศวินที่ดีพึงกระทำ ชามีดามิสาอาจเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ไร้พลัง อำนาจ ในการเปลี่ยนแปลงโลก  แต่หล่อนมี หัวใจอันแข็งแกร่ง มีความรักอันมั่นคง อำนาจแห่งดวงใจนั้นยิ่งใหญ่เกินกว่าผู้ใดจะคาดถึง   และนั่นเป็นที่มาของการตัดสินใจอันเด็ดขาด เสียงเคาะประตูดังขึ้นด้วยฝ่ามือของทหารในเครื่องแบบนายหนึ่ง  เขามีสีหน้าไม่สู้จะดีนัก ระหว่างทางก็เดินผ่านเด็กชายอคิลที่วิ่งเล่นอยู่ในตึกนั้นโดยไม่เหลือบมองด้วยซ้ำ   ราวกับว่าต้องรีบไปให้ถึงห้องประชุมก่อนโลกจะสลาย  อคิลนึกสนุกลอบติดตาม ทหารนายนั้นไปเงียบๆ จนถึงหน้าห้องประชุมที่บิดาของเขาอยู่ภายใน “ขออนุญาตครับท่าน  เรื่องด่วน” เสียงตอบรับจากภายใน  ทำให้นายทหารรีบเปิดประตู ก้าวเข้าไป  เขาคงจะรีบร้อนมากจึงไม่ได้ปิดประตูให้สนิท  เด็กชายจึงมองลอดเข้าไปในห้อง “ท่านภัณฑิลครับ  ผมมีข่าวด่วนต้องเรียนให้ทราบเดี๋ยวนี้” ทุกคนในห้องส่งเสียง แสดงความประหลาดใจ  ก่อนจะหันมาจ้องหน้าบิดาของเด็กชายเป็นตาเดียว จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 00:33:03

ความคิดเห็นที่ 2 “เชิญว่ามา” “ภรรยาของท่าน...ชามี..ชามีดามิสา  เสียชีวิตแล้วครับ” พันเอกภัณฑิลลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะ แล้วถลันมาถึงตัวคนแจ้งข่าวด้วยความรวดเร็ว “อะไรนะ? ทหารพูดใหม่ซิ บอกผมอีกที  เมื่อกี้คุณว่าอะไร?” “ผมเสียใจด้วยครับท่าน...ภรรยาท่าน...ชามีดามิสาเสียชีวิตแล้วครับ” บิดาของอคิลคงไม่รู้ว่า มือแข็งแกร่งสองข้างนั้นขยุ้มคอนายทหารผู้โชคร้ายไปเสียแล้ว “เกิดอะไรขึ้นรีบพูดมา!!” “รถของท่าน...รถประจำตำแหน่งถูกลอบยิง” เพียงเท่านั้นพันเอกภัณฑิลก็สั่นสะเทิ้มไปทั้งร่าง สองมือละจากคอเสื้อผู้มาแจ้งข่าว “ดามิสา...ดามิสา...” “ใจเย็นๆ ภัณฑิล” สหายของบิดารีบลุกขึ้นมาปลอบโยน “รายงานต่อไปซิ  มันเกิดขึ้นได้ยังไง?” “รถกันกระสุนไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงยิงเข้า” “นั่นสิ! เราสั่งรถเข้ามาเพื่อการณ์นี้นี่  แล้วทำไม?” หลายเสียงแย่งกันถามเซ็งแซ่   ไม่มีผู้ใหญ่สักคนที่นั่งติดเก้าอี้ได้  ในขณะที่เด็กชายยืนตัวชาอยู่ข้างประตู  ดวงตาสองข้าง ยังแสดงอาการมึนงง อคิลรู้สึกราวกับว่าพวกเขากำลังพูดเรื่องคนอื่น  ไม่ใช่เรื่องมารดาแน่ๆ เ มื่อครู่นายทหารคนนั้นคงรายงานผิดไป  ปอปอถึงได้โกรธนักถึงขั้นขยุ้มคอหมอนั่น “รถถูกยิงยางแตก  เลยพลิกคว่ำครับ  แล้วไถลตกลงเนินเขาไป  โชคดีที่รถไม่ระเบิด...” “โชคดีกับผีน่ะสิ  ดามิสาตายจะโชคดีได้ยังไง” บิดาของอคิลหน้าแดงจัดคล้ายคนเมาสุรา   แล้วยังแสดงอาการกรรโชกโฮกฮากอย่างที่เด็กน้อยไม่เคยเห็นมาก่อน “โชคดีจริงๆ ครับ...พอเราเข้าไปถึงยังมีคนรอดชีวิต” “ไอ้คนขับรอด? แต่เมียเขาตายงั้นรึ?” ผู้มากยศอีกคนถามแทรกขึ้นมา “คนขับยังโคม่าอาการเป็นตายเท่ากัน  แต่เราโชคดีกว่านั้นครับ  เด็กรอด...ชามีดามิสา กอดไว้แน่นจึงไม่เป็นอะไรเลย ไม่มีแผลเพียงแต่ยังช็อคอยู่เท่านั้นเองครับ” “เด็ก?  เด็กที่ไหน? ” พันเอกภัณฑิลส่ายศีรษะไปมาด้วยสับสน  ก่อนจะรีบวิ่งออกมานอกห้อง แล้วตะโกนหาบุตรชาย “อคิล! อคิลอยู่ไหน? อคิลลล...ล” เจ้าของชื่อสะดุ้งจนสุดร่าง เมื่อบิดามองเห็นเขา แล้ววิ่งเข้ามาคว้าตัวไปกอดเสียแน่จนแทบหายใจไม่ออก “ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม?” บิดาถามซ้ำไปมาอย่างนี้หลายครั้ง  จนอคิลต้องยืนยันว่า เขาไม่เป็นอะไร  พันเอกภัณฑิลถึงสงบลงได้ “เด็กที่ไหน? ลูกผมอยู่นี่ อีกคนก็อยู่บ้าน  แล้วเด็กที่ไหนมาอยู่กับดามิสา?” “เอ้อ...คือ...” “อ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละ พูด!” “คะ..คือว่า เด็กคนนั้น...เราคิดว่า...เอ้อ  เป็นเอ่อ...เป็นลูกของท่านครับ” สิ้นคำรายงาน เสียงฮือฮาดังขึ้นอีกครั้ง “ก็ลูกเขาอยู่นี่  อีกคนก็อยู่บ้านนี่...หรือว่า? ชามีเอาลูกคนเล็กไปด้วยรึ?” “ไม่ได้เอาไป  ภามินไม่สบายนอนอยู่บ้าน เมื่อเช้าดามิสาออกไปคนเดียว ออกไปก่อนผม เสียอีก” พันเอกภัณฑิลเรียบเรียงสถานการณ์ “แล้วทำไมถึงคิดว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของเขาล่ะ?” “เพราะว่า...เด็กคนนั้น  หน้าเหมือนชามีดามิสาครับ...เหมือนมากไม่น่าเป็นเด็กอื่นไปได้” คนพูดเองก็สีหน้าไม่ดีนักตอนที่รายงาน  ส่วนบิดาของอคิลหน้าซีดเสียยิ่งกว่า “...ภามิน!  เป็นไปไม่ได้”  ไม่มีใครกล้าออกความเห็นใดๆ อีก  ผู้ใหญ่คนอื่นๆ เพียงแต่ซักถาม ว่าศพมารดาของเขาอยู่ที่ใดเท่านั้น   “ต่อโทรศัพท์ไปบ้านผมด่วน  ต้องถามให้แน่...ภามินอยู่ที่บ้าน มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิด” พันเอกภัณฑิลกำลังภาวนาให้สิ่งที่ฟังรายงานมาไม่เป็นความจริง   ในปีคริสต์ศักราชนั้นโทรศัพท์เคลื่อนที่ยังไม่เป็นที่รู้จัก  โลกรู้เพียงว่ามันกำลังจะเป็นจริง   โดยมีโทรศัพท์ที่ทดลองใช้ในระยะใกล้ๆ ก่อนจะพัฒนาขึ้นมาเป็นโทรศัพท์ติดรถยนต์ และกลายมาเป็นโทรศัพท์ติดตามตัวแบบกระเป๋าหิ้ว  แล้วเทคโนโลยีก็พากันวิวัฒน์ มาถึงโทรศัพท์มือถือในปัจจุบัน จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 00:34:09

ความคิดเห็นที่ 3 “ตกลงลูกคุณอยู่บ้านหรือเปล่าภัณฑิล?” เสียงถามนั้นเรียกสติบิดาของเขา ที่เคร่งขรึม ไปหลังวางโทรศัพท์ “แกไม่ได้อยู่ที่บ้าน...ไม่มีคนรู้ว่าภามินหายไป” เสียงตอบนั้นแผ่วเบานัก “งั้นเรารีบไปโรงพยาบาลกันให้รู้แน่เถอะ” พันเอกภัณฑิลพนักหน้า  แล้วหันไปคว้าตัว อคิลมาอุ้มไว้ ระหว่างเดินทางเด็กชายพลอยได้ฟังรายงานการเสียชีวิตของมารดาไปด้วย  พร้อมๆ กับบิดา และผู้ใหญ่คนอื่นๆ ที่นั่งร่วมกันอยู่ในรถโรลสลอยด์หกประตู เบาะนั่งหันหน้าชนกันสะดวก แก่การสนทนายิ่ง “มันน่าแปลกมาก  คนที่เห็นเหตุการณ์เล่าว่า  รถประจำตำแหน่งของท่านภัณฑิลปิดม่าน   เลยมองไม่เห็นว่าข้างในเป็นใคร” “อย่างนี้นี่เอง  มันถึงเข้าใจผิด เป้าหมายในการสังหารคงเป็นคุณไม่ใช่ภรรยา” ผู้ใหญ่คนหนึ่ง วิจารณ์ขึ้นมาซึ่งบิดาเขาเห็นด้วยแต่มิได้เอ่ยอะไรออกมา  เนื่องด้วยความเสียใจท่วมท้น เกินกว่าจะบรรยายได้ “แต่ที่น่าแปลกครับท่าน เหมือนชามีเธอจะรู้ตัว” “ทำไมรึ?” คนที่นั่งข้างบิดาเป็นฝ่ายถามแทน “เขาว่า ชามีสั่งให้ขับรถเปลี่ยนเส้นทาง เธอไม่ได้แวะที่ไหนเลย เหมือนกับว่าขับรถวนไปวนมา ล่อใครอยู่ แล้วก็ออกนอกเมืองไป พอจะวนกลับมาอีกรอบก็โดนยิงเสียก่อน” “แปลกจริงๆ ภัณฑิลคุณบอกภรรยาหรือ? เรื่องสถานการณ์ของเรา” “ไม่...ความลับทางราชการผมจะไปบอกเธอได้ยังไง  อีกอย่างผมไม่อยากให้เธอเป็นห่วง” “แล้วอยู่ๆ ทำไมเธอถึงสลับรถกับคุณล่ะ  วันนี้ทำไมคุณมารถคันอื่น” พันเอกภัณฑิลนิ่งไปชั่วครู่   เรื่องที่เกิดขึ้นยากเย็นเกินกว่าสามีของชามีดามิสาจะเข้าใจได้เช่นกัน “เมื่อเช้าเธอบอกว่าจะไปช็อปปิ้งเลยขอเปลี่ยนรถกัน” “ไม่เข้าใจ? ช็อปปิ้งแล้วทำไมต้องเปลี่ยนรถกับคุณ  เหมือนเธอจะรู้อะไรเลย” “มามาบอกว่าอยากไปช็อปปิ้งแบบคุณนาย  เลยเอารถของปอปอไปครับ” กลายเป็นเด็กชาย คนเดียวในกลุ่มผู้ใหญ่ที่ตอบขึ้นมา “เหตุผลแค่นั้นเองรึ?” อคิลพยักหน้า  ก็มามาบอกเขาแบบนี้นี่ “มันยิ่งแปลกไปกันใหญ่  แล้วทำไมเธอต้องปิดม่าน  แล้วทำไมต้องขับถวนไปวนมาล่อมัน ไปนอกเมือง?” “อาจจะแดดร้อนเลยปิดม่านก็ได้มั้ง” “ไม่ใช่หรอกครับ  จากรายงานเธอปิดม่านรอบครัน ไม่เว้นแม้แต่ด้านหลัง” ทุกคนในที่นั้น พากันเงียบ  ต่างไม่เข้าใจพฤติกรรมอันผิดปกติของชามีดามิสา “ภัณฑิลก่อนออกจากบ้านเธอบอกอะไรคุณหรือเปล่า?” “ดามิสา...ยิ้มให้ผม  แล้วบอกว่าให้เอาอคิลไปด้วย...ใช่ เธอว่าจะได้ช็อปปิ้งสะดวกไม่มีลูกลิง ไปเกะกะ” หากเป็นยามปกติคำบอกเล่านั้นฟังดูน่าขบขัน  แต่สถานการณ์ขณะนี้ไม่อาจเรียก รอยยิ้มจากใครได้เลย “จากนั้นดามิสาก็จูงอคิลมาให้ผม  แล้วบอกว่า...ฝากลูกด้วยนะ อย่าทิ้งลูกล่ะ  เธอพูดอย่างนั้น” น้ำเสียงของพันเอกภัณฑิลแผ่วเบาจนฟังดูเลื่อนลอย “นั่นไงล่ะ...มันแปลกตรงนั้นแหละ” “ผมว่าเธอรู้  แต่จะรู้จากไหนนั่นมันอีกเรื่อง  ที่แน่ๆ เธอจงใจออกไปล่อคนร้าย...จงใจไป... ตายแทนคุณ” เมื่อพูดไปแล้วผู้พูดถึงได้รู้ตัวว่าหลุดปากคำที่อาจทำร้ายน้ำใจสหายได้ออกไป จึงรีบเงียบเสียงลงไม่กล้ากล่าวสิ่งใดอีก “ถ้าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ภรรยาท่านรู้ได้อย่างไรนี่ก็เป็นประเด็นที่น่าสนใจ” ผู้ใหญ่อีกหลายคน ยังถกเถียงเรื่องนี้ไม่จบสิ้น   รถก็แล่นมาถึงโรงพยาบาลเสียก่อน อ่านต่อตอนหน้าค่ะ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ย้อนอ่านตอนก่อนๆ ได้ตามลิ๊งค์นี้เลยค่ะ บทนำ+ บรรพที่ 1  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10315410/W10315410.html บรรพที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10338519/W10338519.html บรรพที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10365816/W10365816.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 00:34:57

ความคิดเห็นที่ 4 คุยกับคนอ่าน ช่วงนี้อากาศเย็นอย่างกับหน้าหนาว ทำเอาง่วงงุนไปทั้งวัน ว่าแล้วก็มึนๆ ตกลงนี่ฤดูอะไรกันแน่  แถมคนรอบตัวไม่เว้นกระทั่ง เจ้าแก้ว พากันเป็นหวัดไปหมด  เพื่อนๆ ก็ดูแลสุขภาพหน่อยนะคะ ปูนนี้กันแล้ว...เอ้ย ไม่ใช่ สุขภาพเป็นเรื่องสำคัญสำหรับทุกคนค่ะ ไม่อยากป่วยกันไปเสียก่อน  นอกจากเรื่องสุขภาพกายแล้ว นี่เป็นสัปดาห์ล้มละลายแห่งชาติ  ระวังสุขภาพกระเป๋าตังค์กันด้วยนะคะ ถ้าช็อปฯ มากไป อาจถูกโรคทรัพย์จางแทรกแซงได้ ใครที่มีผลงานจำหน่ายในงานก็ขอให้ขายดีนะคะ  ส่วนใครที่ไปช็อปฯในงาน ขอให้ได้หนังสือที่สนุกถูกใจกันทุกคนไปนะคะ   ส่วนเจ้าแก้ววุ่นอยู่ยังไม่รู้เลย ว่าจะได้ไปงานไหม  ช็อปฯ เผื่อด้วยนะคะ คุยกับคนอ่าน Setakan : สายลมที่พริ้วไหว : เดิมทีที่วิปุลามีชนพื้นเมือง ที่ผมดำตาดำค่ะ  แต่กษัตริย์ไทวาวัตอพยพคนจำนวนหนึ่งติดตาม พระองค์มา  แล้วก็แต่งงานกับชนพื้นเมือง คนเมืองนี้เลยหน้าตา ออกลูกครึ่งเอเชีย-ฝรั่ง ส่วนมากจะผมสีน้ำตาล แต่จะเข้มหรืออ่อน ก็ว่ากันไป บางคนก็อาจจะผมดำได้ค่ะ  ตาก็เป็นสีน้ำตาหรือดำ ตอนเขียนก็ลองค้นๆ ดูเหมือนกัน ว่าชนแถวนั้นเขามีรากมาจากไหนบ้าง ก็ทำให้สร้างประวัติศาสตร์ให้ได้ 2 ทาง คือเป็นชาวอารยัน(พวกนี้ หน้าตาฝรั่งๆ หน่อย) อพยพมา กับเศษเสี้ยวกองทัพที่เหลือของ อเล็กซานเดอร์มหาราชก็ยังได้  หรือจะสร้างขึ้นมาเอง อย่างการอพยพ ของชาวตะวันตกอย่างในเรื่อง ซึ่งน่าจะใช้เป็นข้อสันนิษฐาน ของชาวเมืองเองได้  แต่เรื่องเล่าหรือตำนานมันก็ยังเป็นความลับ รอพิสูจน์ต่อไปค่ะ ลูนาติก : ขอบคุณที่แวะมาอีกค่ะ นารีจำศีล : อย่าชี้นำค่ะ เดี๋ยวคนเขียนเผลอ Y จะไม่ดี makokchor : ในตอนนี้อคิลยังยึดบทต่อไปค่ะ ธีตภากร : น้องหมาน่ารักมากเลยค่ะ ขนฟูฟ่องสุดๆ เวลานอนคงเหมือนพรมนิ่มๆ เลยนะคะ piccy : มามาออกจะใจดี แค่ขู่เด็ก ยังไม่ต้มกินจริงๆ หรอก pantee : เป็นความผูกพันของแม่ลูกค่ะ ส่วนอคิลก็วอนแต่เด็ก Friday Story : นิทานซุปเปอร์ฮิตล่ะ เรื่องนางพรายนี่ เล่ากันทั้งเมืองไม่เบื่อสักที Tyra : ยังเป็นช่วงย้อนอดีตไปอีกสักพักค่ะ เพื่อให้ คนอ่านรู้จักพื้นฐานของตัวละคร ว่าทำไมโตมานิสัยเสียอย่างนี้ scottie : ต่อจากเล่มของภามิน กะจะให้อคิลเป็นพระเอกมั่งนะนี่ Waasuthep : มามาเค้าสวยแกมฮาค่ะ อมราวตี : ดิคชื่ออคิล.. คิดได้ไงนี่ ขอบคุณสำหรับทุกกิฟค่ะ กิฟหมดแล้ว ไม่สามารถแจกให้ทุกคนที่แวะมาอ่านได้  งั้นเอาน้องข้าวสวย ไปแทนละกันนะ แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 54 00:51:36 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 00:42:57

ความคิดเห็นที่ 5 อ่าว ไหงจบกันงี้ละค่ะ สงสัยๆๆจังว่าเป็นงัยต่อ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 03:33:01

ความคิดเห็นที่ 6 มาให้กำลังใจจ้า จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 10:27:17

ความคิดเห็นที่ 7 เอาเล่มนี้เลยแหละ ดูสิ อคิลน่ารักแต่เด็กเลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 13:49:44

ความคิดเห็นที่ 8 แวะมาให้กิ๊ฟ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 14:06:58

ความคิดเห็นที่ 9 สงสัยจัง.... เมื่อภามีนไม่สบายแล้วไปอยู่ในรถได้ยังไง จากคุณ : pantee เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 14:14:46

ความคิดเห็นที่ 10 เฮ้อ ตัวละครน่ารักมากมาย เหมาะจะเป็นวายจริง...จริ๊งงงง เอ้ย ไม่ช่าย สนุกมากค่ะ ไว้จะมาอ่านต่อนะคะ 555 กิฟหมดเช่นกันค่ะ ขอมอบน้องเหมียวให้แทนละกัน จากคุณ : นุ้ย (นารีจำศีล) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 18:15:16

ความคิดเห็นที่ 11 สารภาพว่าอ่านจบตอนนี้แล้วน้ำตาซึม TT_TT ซาบซึ้งกับความรักที่ชามีดามิสามีให้กับสามีค่ะ ยอมตายแทนคนที่รัก ถ้าท่านนายพลคิดมี ภรรยาใหม่นะ เกดจะแช่งด้วย งือ.. (อินจัด) จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 21:19:48

ความคิดเห็นที่ 12 เศร้า... ปล. เห็นด้วยกับคุณ scottie ...อคิลน่ารักจริงๆ โตขึ้นก็เป็นพันตรีประจักษ์ อยากรู้ว่าภามินจะทวงตำแหน่งพระเอกคืนมาจากพี่ชายได้ยังไง ฮ่ะๆ จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 21:31:24

ความคิดเห็นที่ 13 มาลงชื่อว่ายังตามอ่านอยู่นะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 05:34:28

ความคิดเห็นที่ 14 โอ้ว..เนื้อเรื่องเข้มข้นขึ้น การเมืองนี่น่ากลัวจริงๆพลอยกระทบคนในครอบครัว รอติดตามตอนต่อไป.. น้องข้าวสวยทำหน้าง่วงจังดูแล้วน่าแกล้งจัง... จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 15:54:22

ความคิดเห็นที่ 15 ok ka จัดไป ว่าแต่มาต่อเร็วๆนะ ต่ะเองงงงงงง จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 05:15:39

ความคิดเห็นที่ 16 ก...กรี๊ด... ชามีดามิสา...น่ารัก ๆ ๆ ๆ มาก ๆ เลยค่ะ โอย...ไอซ์หลงรักผู้หญิงคนนี้ แต่เธอดันตายเสียแล้ว แง ๆ พี่เจ้าแก้วใจร้าย ไอซ์หายหน้าไปแค่ตอนเดียว ทำไมทำร้ายจิตใจไอซ์อย่างนี้ละคะ ฮือ ๆ ไม่รู้ละ...พี่เจ้าแก้อย่าลืมส่งภามินมาปลอบใจไอซ์ไว ๆ นะคะ หรือไม่อย่างนั้นก็คุณอคิลก็ได้ น่ารัก น่ากินทั้งพี่ทั้งน้องเลย จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 21:26:03

ความคิดเห็นที่ 17 ว่าจะแวะมาจำมุขชามี แต่เจอเหตุการณ์ต่อเนื่องมา...ขำไม่ออก น้ำตาจะตกแทน T^T ประวัติศาสตร์คงจะบันทึกไว้ง่ายๆ แต่หัวจิตหัวใจของคนในครอบครัวนี่สิ คงมีร้อยถ้อยพันคำที่ไม่มีใครใส่ใจจะบันทึกไว้แน่ๆ  ทั้งที่มันอาจจะส่งผลต่อ ประวัติศาสตร์ในหน้าถัดมาก็ได้แท้ๆ แอบ...ไม่สิ เศร้าอย่างเปิดเผย สงสารชามี แต่ก็สงสารคุณพ่อด้วย ดูสิ ลูกยังเล็กแค่นั้น แถมสถานการณ์ืทางการเมืองอีก T^T จากคุณ : อมราวตี เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 17:34:44

ความคิดเห็นที่ 18 บรรพที่ 5 มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10421348/W10421348.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 00:17:18