ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ ไฟกองฟืนเริ่มราลงแล้ว เมื่อจวนสิ้นยามของอุ่นเมือง แจ้งหล้าลุกขึ้นจากที่ของตนเข้ามาผลัดเวรกับอีกฝ่ายโดยไม่พูดจาอันใดสักคำ ชายหนุ่มทำท่าจักพูดอันใดสักอย่าง แต่เมื่อเห็นสีหน้าเรียบเฉยแลดวงตาสีน้ำตาลเข้มแฝงแววดุคู่นั้นแล้ว อุ่นเมืองก็กลืนคำพูดหายลงคอเสียดื้อๆ ทั้งทำท่าว่าจักเลี่ยงกลับไปที่ของตน หากราชองครักษ์หนุ่มเรียกรั้งไว้โดยที่มิได้หันหน้ากลับมามอง “แม้นยังไม่ง่วงก็มานั่งพูดกันเสียสักครู่เถิด อุ่นเมือง” ร่างสูงชะงัก หันมามองแผ่นหลังกว้างเฉกนักรบของเจ้าของวาจาอย่างไม่แน่ใจว่าตนหูฝาดไปฤๅไม่ ตราบจนแจ้งหล้าเอ่ยซ้ำความเดิมอีกครั้ง จึงกลับมาทรุดตัวลงนั่งตรงข้าม โดยมีกองฟืนกั้นกลางอยู่ “มีอันใดจักพูดด้วยข้ารึ” อุ่นเมืองถามเสียงห้วน ราชองครักษ์หนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำตาลละจากกองไฟเบื้องหน้ามาจับนิ่งที่ดวงหน้าเข้มของผู้ที่ริปองเด็ดดอกฟ้า เอ่ยถามเสียงเยียบเย็น “เจ้าต่างหาก ใคร่เจรจาอันใดกับข้าจงว่ามาให้เสี้ยง๑ใจเจ้าเถิด” ครั้นเห็นฝ่ายถูกถามมีท่าทีอึดอัดนัก แจ้งหล้าก็หัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยความสืบต่อไปว่า “ข้าคงเข้าใจผิดไปเอง ขอสุมาเถิด เจ้าไปนอนพักเสีย ฟ้าแจ้งเมื่อใดจักได้ออกเดินทาง” “ไยเจ้าจึงดูสนิทสนมด้วยเจ้านางน้อยนัก” แทนที่จักลุกหนีไปนอนดังวาจาอนุญาต อุ่นเมืองกลับโพล่งถามความขึ้นมา ราชองครักษ์หนุ่มยิ้มน้อยๆ พลางย้อนถาม “ใคร่รู้ไปด้วยเหตุอันใด ท่านน้อยอินทร์ยังมิเห็นใส่ใจ” คนได้ยินถึงกับสะอึก หากมิลดละที่จักเอาคำตอบ ในเมื่อพลั้งปากถามเสียแล้วก็จักต้องเอาความให้จงได้ จักลุกหนีเพลานี้ก็เสียศักดิ์ศรีอยู้ใช่น้อย “ข้าเป็นราชองครักษ์ในเจ้านางกาสะลองมาแต่ทรงพระเยาว์ ข้าบอกเจ้าได้เท่านี้ สิ้นกินแหนงแล้วฤๅไม่” รู้เท่าที่ควรรู้ แจ้งหล้าบอกกับตนเองดั่งนั้น เมื่อแรกที่จับรหัสเหตุนี้ได้เขายังปัดไปว่าคงคิดมากไปเอง มาสองจิตสองใจก็ตอนน้อยอินทร์แลเสือปกบอกเมื่อยามแลง มาถึงเพลานี้เขาก็ตระหนักแน่แล้วว่าอุ่นเมืองริปองดอกฟ้าเป็นแม่นมั่น แต่จักทำอย่างใดให้ 'ความรัก' เหลือเพียง 'ความจงรัก' ยามนี้พูดอันใดไปอีกฝ่ายคงไม่ฟังแน่แท้ มีแต่จักตะบึงขืนต่อต้านเพียงถ่ายเดียว อีกประการหนึ่งนั้นเล่า เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้ตนเสียด้วยซ้ำ ตราบใดที่ยังมิยอมรับดวงใจตนเอง ก็คงยากที่จักยอมรับสิ่งที่ผู้อื่นบอกขานอยู่นั่นเอง “อุ่นเมือง ข้าจักไม่ถามว่าเหตุใดเจ้าจึงถามข้าเยี่ยงนี้ แต่ข้าจักให้เจ้าไปถามตนเองเสียว่าไยจึงตั้งคำถามดั่งนี้ แม้นราตรีนี้เจ้ายังมิง่วง ก็จงทำตามที่ข้าว่านั้นเถิด ได้คำตอบว่าอย่างใด 'เรา' ค่อยพูดจากันอีกครา” สองคนแล้วที่บอกให้เขาถามตนเอง นี่มันหมายความว่าอันใดแน่ อุ่นเมืองมองหน้าแจ้งหล้าแล้วก็พยักหน้ารับก่อนลุกขึ้นไปนอนยังที่ของตนเงียบๆ ครั้นล้มตัวลงนอนแล้ว ชายหนุ่มจึงเริ่มตรองถามตนถึงสาเหตุแห่งความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นเพลานี้ ก่อนจักเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อรู้ว่าเพลานี้ตนได้ 'ฮักเมา' นายสาวเข้าเสียแล้ว นี่เองเล่าที่น้อยอินทร์แลแจ้งหล้าจึงเอ่ยความนัยเตือนมาหนักหนา ......'อันกระต่ายหมายได้โสมมาโลมชิด..........ด้วยดวงจิตปฏิพัทธ์เป็นปฐม หากคว้าได้ก็แต่เพียงสายลม.........................อกระทมต้องร้าวรอนทุกเพลา ......คิดอาจเอื้อมบ่เจียมกายกระต่ายดง...........มุ่งประสงค์จะเคียงเพ็ญเป็นขวัญฟ้า เผ่าพงศ์เดียวมิเหลียวแลแม้ชายตา.................หากจันทรามิแลเหลียวเฉกเดียวกัน' เพลงซอประชันอันลือเลื่องจากเมืองหลวงที่บรรดาไพร่ฟ้าเวียงภูแก้วจดจำมาร้องสู่กันฟัง แลขยายออกไปสู่เมืองน้อยใหญ่ในเพลาต่อมาท่อนหนึ่งคล้ายแว่วตามลมมาเข้าโสต ชายหนุ่มระบายลมหายใจยาวอย่างหนักอก มิเคยคิดเลยว่าเรื่องดั่งนี้จักเกิดขึ้นกับตนได้ วันพรุ่งไม่จำต้องถามแจ้งหล้าหรือผู้ใดอีกแล้ว ถึงอย่างใดเขาก็ย่อมรู้ถึงการควรไม่ควรอยู่นั่นเอง ด้วย 'รัก' ของชายชาติทหารอันมีต่อนายนั้นมีเพียงประการเดียวคือ 'จงรัก' แลต้อง 'ภักดี' ตราบลมหายใจสุดท้าย ฟ้าเริ่มสางแล้ว ยอดตฤณชาติชุ่มฉ่ำด้วยน้ำเหมย๒ที่ตกต้องเมื่อราตรี บางส่วนยังเกาะพราวอยู่ปลายใบ กลิ่นไอเย็นชื้นของอากาศประสมกับกลิ่นควันจางๆ นั้นค่อยแทรกเข้าสู่ฆานประสาทของคนที่นอนหลับใหลให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทีละน้อย คนแรกที่รู้สึกตนขึ้นเต็มที่ก็คือเจ้านางกาสะลอง วรกายโปร่งระหงขยับลุกขึ้นจากพระที่อย่างง่ายๆ อันทำจากใบไม้รองจนหนาแลปูลาดด้วยผ้าอย่างรวดเร็ว ไม่มีเค้าว่าจักทรงงัวเงียเสียด้วยซ้ำ เมื่อทรงลุกขึ้นได้ เนตรสีนิลมันระยับก็ส่องประกายซุกซนเฉกละอ่อนน้อย เมื่อทอดพระเนตรน้อยอินทร์นั่งหันหลังให้อยู่ที่กองไฟกองกลาง ก็ทรงลุกขึ้นจรดฝีพระบาทเบากริบเข้าไปด้านหลังแม่ทัพเฒ่าทันที “เจ้านางน้อยเจ้า แกล้งคนเฒ่าให้ตกใจนี่บาปหนาเจ้า” เสียงกลั้วหัวเราะของคนที่กำลังจักโดนแกล้งดังขัดขึ้นก่อนที่เจ้านางน้อยจักทรงทำสำเร็จเสียด้วยซ้ำ วรกายบางชะงักกึก ก่อนเสด็จมานั่งฝั่งตรงข้ามกับแม่ทัพเฒ่า “ท่านน้อยอินทร์รู้ได้อย่างใด ข้าคิดว่าข้าเดินเบาแล้วเทียว” มิตรัสเปล่า หัตถ์เรียวยกขึ้นเกาพระเศียรแกรก อย่างที่เอื้องคำหรือนางข้าหลวงคนใดมาเห็นจักต้องออกท่าตกใจ ยกมือขึ้นทาบอกปานเห็นฟ้าถล่มมาเบื้องหน้า แลร้องว่า 'ไม่งามหนาเจ้า เจ้านางน้อย' ทุกทีไป แต่หากเป็นแจ้งหล้า ข้าราชบริพารฝ่ายชาย หรือแม้แต่พระราชบิดาทอดพระเนตรเข้า ก็จักทรงส่ายพระเศียรอย่างขบขันกึ่งระอา น้อยอินทร์เพลานี้ก็เฉกกัน “ข้าเจ้าถูกเจ้านางหลวงเนตรดาราทรงแกล้งเอาจนชินเสียแล้วเจ้า ไม่คิดสักน้อยว่าเฒ่าปานนี้จักถูกแกล้งวิธีเดิมอยู่” “เจ้าแม่น่ะฤๅ” เจ้านางน้อยตรัสแล้วก็สรวลอย่างชอบพระทัย “เห็นจักแท้ มิน่าเพลาข้าฮ้าย เจ้าแม่ถึงไม่ทรงเคยว่าข้าสักคำ มีแต่ทำพระเนตรเขียวปั้ดอย่างเดียว” “แล้วเจ้าหลวงทรงว่าอย่างใดเจ้า” น้อยอินทร์ชวนคุยอย่างสำราญใจ อย่างน้อยเพลานี้ก็ยังไม่มีเจ้าหนุ่มคนใดลุกขึ้นมาร่วมวง เจ้านางกาสะลองเองก็ทรงดูสดใสเมื่อได้ตรัสถึงพระราชบิดาพระราชมารดา   “เจ้าพ่อไม่ทรงว่าอันใดเหมือนกัน แต่บอกข้าว่า เจ้าแม่ฤๅจักกล้าดุกาสะลอง ในเมื่อตอนยังสาวแม่ของลูกก็เป็นดั่งนี้มิผิดกันเลยสักน้อย”   เจ้านางน้อยทรงทำสุรเสียงห้าวๆ เลียนแบบพระราชบิดาได้เหมือนนัก จนแม่ทัพเฒ่าอดหัวเราะมิได้ “แล้วผลล่ะเจ้า” “ผลรึ เจ้าแม่ก็ประทานยิ้มหวานให้เจ้าพ่อ แล้วเจ้าพ่อก็ร้องโอยให้ลั่นไป” “อ้าว! ประทานยิ้มแล้วไฉน...” “ยิ้มของเจ้าแม่มาพร้อมกับเล็บคมๆ ที่หยิกเนื้อเจ้าพ่อน่ะสิ”   น้อยอินทร์หัวเราะครึ่ก เขาพอนึกภาพออกได้ไม่ยาก ก็เจ้าหลวงเมืองคำทรงออกพระอาการเกรงเจ้ารอมแพงมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ส่วนเรื่องแย้มพระโอษฐ์หวานเจียนหยดนั่นก็เฉกกัน ข้าราชบริพารทั้งสองเวียงย่อมรู้ดีว่า เพลาใดที่เจ้านางหลวงทรงแย้มพระโอษฐ์ดั่งนี้ หาใช่เรื่องน่ายินดีไม่ การณ์ที่ปรากฏเมื่อคราวศึกจินแสงย่อมเป็นประจักษ์พยานได้ดีกว่าคำบอกเล่าใดๆ “ท่านน้อยอินทร์ ข้าขอล่วงหน้าไปที่เชิงผาดงเหล็กก่อนได้ฤๅไม่” จู่ๆ ก็ตรัสเปลี่ยนเรื่อง สุรเสียงใสแปรเปลี่ยนจากร่าเริงกลับเป็นการเป็นงานทันใด น้อยอินทร์ขมวดคิ้วอย่างไม่เห็นด้วย “ไยมิเสด็จไปพร้อมกันล่ะเจ้า เสด็จไปองค์เดียวฉวยถูกพวกมันล้อมจับเอาจักทำอย่างใด” “ก็นั่นล่ะที่ข้าต้องการ ขืนลงไปพร้อมกันทั้งห้าคนนี่ ข้าว่ามันออกจักเสี่ยงมากกว่า พวกท่านตามไปทีหลัง รอข้าส่งข่าวกลับมา ข้าว่าน่าจักทันเพลาที่ทหารของเรามาถึง” “แจ้งหล้าเห็นทีจักได้ถอนหงอกข้าเจ้าก็ครานี้” “แจ้งหล้าไม่กล้าหรอกหนา เพราะรู้มาแต่เมื่อราตรีแล้ว แจ้งหล้านั่นล่ะที่เป็นคนบอกข้าให้มาหารือด้วยท่านน้อยอินทร์เสียก่อน” “แปลว่าสองพี่น้องตกลงกันเป็นมั่นเหมาะแล้ว ถึงได้มาหาข้าเจ้า แหม! มันน่านัก” เจ้านางกาสะลองแย้มพระโอษฐ์เจื่อนๆ ดุจเดียวกับละอ่อนน้อยยามจับได้ว่าทำผิดกระนั้น ส่วนน้อยอินทร์นิ่งคิดอยู่พักใหญ่ เมื่อแรกก็ตกลงไว้ว่าจักให้ตามเสด็จจนถึงกว๊านจันทร์เสี้ยว แล้วเจ้านางกาสะลองจักทรงทำกลขึ้นมาอย่างหนึ่งเพื่อให้โจรเหล่านั้นเข้ามาจับตัวไป ซึ่งกลนั้นผู้เป็นนายยังมิได้แจ้งว่าดำริอย่างใดไว้ มาเพลานี้จักทรงเปลี่ยนแผนเป็นเสด็จเพียงลำพัง ซึ่งเขาไม่อาจคาดเดาเหตุการณ์ได้เลยว่าจักร้ายหรือดีประการใด หากเมื่อสบสายพระเนตรมุ่งมั่นรอคอยคำตอบนั้นแล้ว แม่ทัพเฒ่าก็ถอนใจยาว แววพระเนตรเยี่ยงนี้ล่ะที่เจ้านางหลวงเนตรดาราทรงชอบใช้หนักหนา เห็นทีว่าเขาคงต้องยอมแพ้เจ้านางน้อยพระองค์นี้ดุจเมื่อครั้งอดีตที่ยอมแพ้เจ้านางน้อยเนตรดาราอีกคำรบเสียแล้ว *** มีต่อค่ะ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 13:30:59

ความคิดเห็นที่ 2 **** มาอ่านกันต่อค่ะ “แล้วจักทรงส่งข่าวให้พวกเราทราบได้อย่างใดเจ้า” “แจ้งหล้ารู้ว่าข้าจักส่งข่าวด้วยวิธีใด ขอท่านอย่าได้กังวลไปเลย” “จักเสด็จบัดเดี๋ยวนี้เลยฤๅเจ้า เสวยเสียก่อนจักดีกว่า ข้าเจ้ากำลังปิ้งเผือกแลมัน” “ขอบใจท่านมาก แต่ข้าเห็นจักต้องขอตัวก่อน ขืนช้านักจักมิได้ไปเสียเปล่าๆ” ว่าแล้วก็เสด็จผละไปสรงพระพักตร์ แลคว้าเอากล้วยป่าติดไปด้วยกึ่งหวี ก่อนจักทรงจูงอาชาประจำพระองค์เสด็จไปยังทางลงเขา ครั้นแน่พระทัยว่าไกลพอที่เสียงเท้าม้าจักไม่รบกวนผู้ใดแน่แล้ว ก็ทรงโหนองค์ขึ้นประทับอย่างชำนาญทันที เส้นทางอันไปสู่เชิงผาดงเหล็กนั้นทรงไต่ถามได้ความถ้วนถี่จากน้อยอินทร์แต่เมื่อวันวานแล้ว จึงไม่เป็นการยากจนเกินไปนัก แต่อาจช้าเล็กน้อยด้วยมิทรงชำนาญเส้นทาง ซึ่งหาได้เป็นอุปสรรคอย่างใดไม่ เจ้านางกาสะลองเสด็จไปเพียงอึดใจเดียว ร่างสูงก็ลุกขึ้นเดินมาทรุดตัวลงนั่งในตำแหน่งที่นายสาวประทับเมื่อครู่นี้ น้อยอินทร์ทักผู้มาใหม่โดยไม่เงยหน้าจากสิ่งที่กำลังทำ “คิดจักให้ข้าช่วยรั้งเจ้านางน้อยไว้ฤๅ” “เจ้า แต่เห็นทีว่าจักมิได้ผล” “เจ้านางน้อยทรงเหมือนกับเจ้านางหลวงเนตรดารา ลงว่าทรงตั้งพระทัยทำอันใดแล้วก็จักทรงทำให้ได้ เมื่อห้ามไม่ได้ก็ต้องปล่อยให้ทำตามพระทัย แต่มิใช่กับทุกเรื่อง ส่วนครานี้ข้าคิดดูแล้ว ถึงจักทรงทำในสิ่งที่เสี่ยงอันตราย หากก็มิได้น่ากังวลจนเกินไปนัก เจ้านางน้อยทรงมีวิชาอยู่พอตัวมิใช่ฤๅ แจ้งหล้า” “ครบสิ้นทั้งอาวุธแลอาคมเจ้า” แจ้งหล้ายอมรับแต่โดยดี เจ้านางกาสะลองทรงจัดเจนในสรรพวิชาที่เจ้าอุปราชพึงจักเรียนรู้ แลยังทรงเสาะแสวงหาความรู้เพิ่มเติมโดยไม่หยุดเท่าที่พระอาจารย์สอน ศาสตร์แห่งบุรุษเพศมีเท่าใดทรงแจ้งใจสิ้นแล้ว ศาสตร์แห่งอิตถีก็ทรงเพียบพร้อมแลรู้จักปรุงแต่งตามแต่กาละแลเทศะ มาตรแม้นในหล้านี้มีร้อยวิชา เจ้านางกาสะลองก็ทรงรู้แล้วถึงเก้าสิบเก้า เว้นเพียงวิชาเดียวที่เจ้านางน้อยหรือแม้แต่ผู้ใดก็มิอาจจัดเจนแลเรียนรู้ได้ครบสิ้น นั่นคือวิชาแห่งน้ำใจมนุษย์ ซึ่งยอกย้อนแปรผันได้ทุกเพลา เพียงล่วงเข้ายามขวาย๓ เจ้าอาชาทรงสีน้ำตาลก็พานายของมันมาได้ไกลโข กลิ่นไอความเย็นชื้นที่แทรกมาตามลมบอกให้ทรงทราบว่าเบื้องหน้านี้ก็จักถึงกว๊านจันทร์เสี้ยวแล้ว จึงทรงแก้พระเวฐนะออกเสีย ปล่อยให้เกศานุ่มดำยาวเป็นมันยาวถึงบั้นพระองค์สยายลงมา แม้นแจ้งหล้าหรือคนอื่นๆ มีญาณล่วงรู้ว่าจักทรงทำดั่งนี้ เห็นทีจักห้ามปรามไว้เป็นแม่นมั่น แม้การปรากฏพระองค์ในลักษณาการของแม่ญิงจักเป็นภัย หากบางที ทรงมองว่าเป็นคุณเสียยิ่งกว่า โดยเฉพาะครานี้ เจ้านางกาสะลองทรงบังคับอาชาให้ผ่อนฝีเท้าลงเป็นเพียงเดินเอื่อยๆ คล้ายเจ้าของประสงค์จักชมนกชมไม้กระนั้น แล้วก็ทรงแย้มพระโอษฐ์อย่างสมคะเน เมื่อทอดพระเนตรเงาดำวูบไหวอยู่ตามต้นไม้ใหญ่ข้างทาง แสนหลวงฉลาดสมเป็นนายโจร ด้วยมันวางเวรยามไว้ตลอดรอบอาณาจักรของมัน ดีแล้วที่ไม่โปรดให้ทั้งสี่คนติดตามมาด้วย เจ้านางกาสะลองทรงบังคับม้าให้เดินอยู่ในลักษณาการเดิม ประหนึ่งว่ามิได้ตระหนักรู้ถึงเหตุผิดปกตินั้นเลยสักน้อย หากพระทัยเต้นแรงด้วยทรงใคร่ทราบว่า พวกมันจักทำอันใดต่อไปอีก ครั้นพ้นโค้งด้านหน้าไป แสงระยิบของแผ่นน้ำยามต้องเปลวแดดก็สะท้อนยะยิบเข้าในพระเนตร แทบจักในเพลาเดียวกันนั้นเอง ม้าดำสนิทสี่ตัวก็เผ่นโผนออกมาขวางทาง บนหลังม้าปรากฏร่างสูงใหญ่ของชายฉกรรจ์ในอาภรณ์สีเปลือกไม้แลปิดบังใบหน้าด้วยผ้าสีเดียวกัน คนหนึ่งชักม้าล้ำออกมากว่าคนอื่นๆ ดวงตาสีเหล็กคมกริบกวาดมองทั่วสิริลักษณ์อันโสภิตนั้นอย่างสังเกต ก่อนกังวานเสียงห้าวห้วนจักดังขึ้น “เจ้าจักไปที่ใด แม่โฉมงาม” “ข้าจักไปที่ใดก็หาเกี่ยวกับเจ้าไม่” เจ้านางกาสะลองตรัสสวนกลับทันใด อีกฝ่ายหัวเราะหึๆ เมื่อเห็นแม่ญิงโฉมงามหาญต่อคำทั้งที่นัยน์ตาบอกถึงความตื่นกลัวดุจฟานน้อยเห็นนายพราน มันกระตุ้นม้าเข้ามาใกล้ มือใหญ่เอื้อมมาจักจับดวงหน้างามผ่องเพ่งพินิจ หากเพียงปลายนิ้วแตะคางมนเท่านั้น แม่สาวงามก็สะบัดหน้าหนีทันใด “อย่ามาแตะตัวข้า” เสียงใสตวาดอยู่ลั่นๆ   “ชะ! แม่นางไม้เอ๋ย รู้ตัวฤๅไม่เล่าว่าพูดกับผู้ใดอยู่” “ไม่รู้ แลมิได้ใส่ใจด้วย” “โอ! คำแปง สีมา ระเมา วานบอกข้าทีเถิด ในแผ่นดินเวียงสบสองนี้ยังมีคนมิรู้จักข้าอยู่อีกฤๅ” “แผ่นดินนี้ผู้ใดมิรู้จักนายโจรแสนหลวงแห่งเชิงผาดงเหล็กเป็นไม่มี ข้าเจ้าสงสัยว่านางรูปสวยนี่คงมาจากถิ่นอื่นกระมัง” ใครคนหนึ่งตอบกลับมา เนตรสีนิลวาววับขึ้นแวบหนึ่งก่อนเกลื่อนทับด้วยแววตระหนกดังเดิม “ว่าอย่างใดเล่า เจ้ามาจากหนใดจึงมิรู้จักข้า” “ข้ามาแต่หนใดก็มิใช่กงการของเจ้า แลเจ้าจักเป็นโจรมาแต่ใดก็มิใช่เรื่องของข้าเฉกกัน” เสียงใสสวนคำอย่างไม่ลดละ นัยน์ตาสีเหล็กฉายแววพึงใจนัก ไม่เคยมีแม่ญิงคนใดทำกิริยาเช่นนี้กับเขา นางผู้นี้ถึงจักเห็นอยู่ชัดๆ ว่าตระหนกอยู่ใช่น้อย หากก็คุมสติได้ดียิ่ง ทั้งลักษณะนางเองก็บ่งบอกว่ามิใช่คนยอมคนง่ายๆ แม่ญิงเยี่ยงนี้มิใช่ฤๅที่เขาเพียรเสาะหามานาน “ช่างเจรจาเยี่ยงนี้ เห็นทีต้องพาไปไว้ที่ชุมโจรเสียละกระมัง จักได้ฟังเสียงแจ้วๆ ของเจ้าได้ทั้งวันทั้งคืน หรือว่าอย่างใด” ตอนท้ายเอ่ยถามสมุนโจร เจ้าพวกนั้นมีฤๅจักขัด มีแต่จักตบมือโห่ขึ้นอย่างยินดีปนเห็นด้วยเท่านั้น เจ้านางกาสะลองลอบแย้มพระโอษฐ์นิดๆ เสือเดินมาติดบ่วงจนได้ แต่การจักทรงยอมให้พวกมันจับตัวไปแต่โดยดีก็คงดูกระไรอยู่ จำจักต้องต่อสู้ขัดขืนบ้างพอมิให้เป็นที่ผิดสังเกต ดำริแล้วก็ทรงกระชากพระแสงมีดสั้นที่ทรงพกติดพระองค์ไว้เสมอยามประพาสขึ้นมาทันใด แสนหลวงเห็นแล้วก็หัวเราะก้องอย่างชอบใจ “เอาวะ แม่เสือเสียด้วยเว้ย อย่างนี้สิจึงจักม่วน” นายโจรแห่งเชิงผาดงเหล็กกระตุ้นม้าให้ถอยห่างออกมาน้อยหนึ่งอย่างระวังตน ส่วนเจ้านางกาสะลองเองก็ทรงชักอาชาให้เดินเหยาะย่างดูท่าทีคู่ต่อสู้เฉกกัน อันที่จริงเรื่องจับกุมแม่ญิงรูปร่างอรชรเยี่ยงนี้มิจำต้องถึงมือตนก็ได้ หากอะไรบางอย่างทำให้แสนหลวงนึกสนุกที่จักได้ประมือกับสาวเจ้าสักน้อย ข้างสมุนโจรทั้งสามเองก็ยืนม้ามองเฉยอยู่ ด้วยเห็นว่าผู้เป็นนายลงมือเองเสียแล้ว ซ้ำคู่ต่อสู้เป็นเพียงแม่ญิงก็คงไม่กระไรนัก แสนหลวงยิ้มน้อยๆ หรี่ตามองดูมีดสั้นในมือสาวงามอย่างเห็นเป็นเรื่องขัน มีดเล่มกระจ้อยนี้จักทำอันใดเขาได้ แม่นางไม้เอ๋ย เจ้าจักรู้ฤๅไม่ว่ามีดสั้นจักใช้ได้ผลก็ต่อเมื่อศัตรูจู่เข้าประชิดตัวเท่านั้น ยิ่งบนหลังม้านี้ยิ่งเป็นไปได้ยากยิ่ง เจ้านางกาสะลองทอดพระเนตรแววขันในดวงตาคู่นั้นก็พอพระทัยนัก ให้คิดว่าองค์เองมิทรงเชี่ยวเชิงอาวุธ เป็นเพียงแม่ญิงไร้พิษสงนั้นเถิดดีนักแล้ว ต่อเมื่อใดที่ชุมโจรนี้แหลกยับลงมันจักได้รู้ชัดว่าอย่าได้ประมาทเพศแห่งมารดานั้นเลย เจ้านางน้อยทรงกระตุ้นม้าให้เผ่นเข้าหาศัตรูโดยมิทันให้มันตั้งตัว แสนหลวงรีบชักม้าเบี่ยงออกน้อยหนึ่งอย่างตกใจที่จู่ๆ อีกฝ่ายก็จู่เข้ามาดั่งนั้น เมื่อตั้งหลักได้ก็เป็นฝ่ายเข้าจู่โจมบ้าง ครานี้เจ้านางกาสะลองทรงตวัดพระแสงออกไปด้วยท่าทีของผู้มิเคยจับอาวุธ หากสายพระเนตรจับนิ่งอยู่ ณ ตำแหน่งต้นแขนขวาของมันแล้ว พริบตานั้นเอง แขนเสื้อของแสนหลวงบริเวณนั้นก็ขาดออกเป็นทางยาวพร้อมกับโลหิตที่ไหลซึมออกมา นายโจรหนุ่มเห็นเลือดเข้าก็เริ่มมีโทสะ กระตุ้นม้าให้พุ่งเข้ามาอีกคำรบ เจ้านางกาสะลองเนตรวาววับ มิได้ทรงชักม้าหลบแต่อย่างใด ทรงทำทีเป็นตกพระทัยเสียจนทำอันใดไม่ถูก เปิดโอกาสให้นายโจรคว้าพระองค์มานั่งร่วมม้าเดียวกันได้สำเร็จ “ปล่อยข้า ปล่อยข้าบัดเดี๋ยวนี้” วรกายบางดิ้นรนจักเป็นอิสระพร้อมกับร้องเสียงลั่นด้วยมารยาสตรีโดยแท้ พระเวฐนะที่ทรงเหน็บบั้นพระองค์ไว้หลวมๆ ร่วงลงดินสมดั่งเจตนาของผู้เป็นเจ้าของ ท่ามกลางเสียงหัวเราะชอบใจของเหล่าโจรทั้งสี่ แสนหลวงยิ่งออกแรงรัดร่างบางในอ้อมแขนตน “จักดิ้นรนไยเล่าแม่ตัวดี ทำข้าเจ็บแล้วก็ต้องชดใช้สิ ระเมาผูกตานังคนนี้ไว้ ข้าจักพามันไปเป็นศรีชุมโจร” ระเมาปราดเข้ามาทำตามคำสั่งนายอย่างรวดเร็ว ถึงจักผิดแผนไปบ้างตรงที่มิได้ทอดพระเนตรทางเข้าออกชุมโจรของมัน แต่เอาเถิด อย่างน้อยก็ได้เสด็จสู่ถ้ำเสือสมเจตนาแล้ว การค้นหาทางเข้าออกของมันคงมิใช่เรื่องยาก ไม่มีผู้ใดใส่ใจต่อพระเวฐนะที่ร่วงสู่ผืนดินนั้นสักคน เมื่อคล้อยหลังพวกโจรไปได้พักใหญ่ ม้าทั้งสี่ของข้าราชบริพารในเจ้านางกาสะลองจึงตามมาถึงสถานที่แห่งนั้น แจ้งหล้าโจนลงจากหลังม้าฉวยภูษาขึ้นมาพิจารณาก่อนหันไปแจ้งแก่ผู้อาวุโสที่สุด “ของเจ้านางน้อยเจ้า” รอยกังวลของสี่บุรุษฉายขึ้นบนใบหน้าพร้อมกัน ถึงจักรู้นี่คือการส่งข่าวว่าแผนการแรกได้สำเร็จลงแล้ว แต่แผนขั้นต่อไปเล่าจักเป็นฉันใด หากความกังวลเพียงประการเดียวคงทำอันใดมิได้ จำต้องสงบใจเพื่อรอข่าวต่อไปจากผู้เป็นนายเท่านั้น เส้นทางสู่ถ้ำเสือได้เปิดออกแล้ว ส่วนจักจับเสือได้ฤๅไม่ ขึ้นอยู่กับพระปรีชาของเจ้านางกาสะลอง แลแน่นอน ขึ้นอยู่กับโชคชะตาด้วยว่าจักเข้าข้างฝ่ายใด                                                                                             อริญชย์ ****************************** หมายเหตุ ๑ เสี้ยง ภาษาเหนือ แปลว่า หมด ,สิ้น ๒ น้ำเหมย ภาษาเหนือ  แปลว่า น้ำค้าง (คำนี้ห้ามสะกดผิดอีกเช่นกันค่ะ 555+)   ๓  ยามขวาย ภาษาเหนือ ขวายก็คือ สาย นั่นเองค่ะ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 13:32:38

ความคิดเห็นที่ 3 มาปาดเอาหน้า เหอๆ เวลาผู้ชายเขาคุยกันต้องเปิดอกด้วยป่ะ อิน ฮ่าๆ จะได้ย่องไปแอบดูมั่ง ฮี่ๆๆ ปล. อย่างกับนัดกันไว้แนะเรา จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 13:44:19

ความคิดเห็นที่ 4 อืม .. รู้สึกเหมือนจะเขียนให้สาวแสดงฝีมือไปค่ะ ประมาทไปมาก ดูไม่ชวนเชื่อเลย ไม่ใช่ซีนานะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 13:57:30

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนเก่าๆ ค่ะ บทนำ  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10330405/W10330405.html บทที่ ๑  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10339998/W10339998.html บทที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10361440/W10361440.html บทที่ ๓  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10380517/W10380517.html คุยกันท้ายบทค่ะ ^^ คุณ แพรวดาว : คุณแพรวดาว : ขอบคุณสำหรับกุหลาบสวยๆ ค่า แล้วก็ขอบคุณรอยยิ้มที่สวยไม่แพ้ดอกไม้ด้วย ^___^ ********* คุณ Setakan : อ่า เอ่อ อื้ม..... เขิน ตอบไม่เป็นเลยง่า นอกจาก ขอบคุณค่า (ว่าแต่อิมเมจรูปกะคำชมมันขัดๆ อยู่นา 555+) ********* คุณ อรุสา (npuiy)  : ถ้าตามที่เค้าว่า มันน่าจะเป็นตุลานา แต่ถ้าทาง สนพ.ว่า อันนี้บอกได้เลยว่า ไม่รู้ง่า เป็นดุลพินิจของ บก.ท่าน คงต้องรองานหนังสือจบก่อนอ่ะ ถึงจะมีอะไรคืบหน้าได้ ถ้าเป็นช่วงนั้น เค้าจะแลกกะตัวเองจ้า โถๆๆๆ แผ่นดินไหวบ้านเค้าไม่ได้แรงเท่าเชียงใหม่หรือเชียงรายนะ ไม่มีอาฟเตอร์ช็อคด้วยอ่ะ มาเมื่อไหร่บอกล่วงหน้า จะจัดการทำแกงฮังเลไว้รอ อิอิ ********* คุณ สายธารแห่งฟากฟ้า -นภสินธุิ์ (s.paresu)  : เจ้านิลจะโผล่มาช่วงท้ายๆ หน่อยจ้ะ น้องแพร (อีกนานพอสมควรเลย ^^") เอ๋ ที่ว่ามานี่ประสบการณืจริงป่าวเนี่ย ฮ่าๆ แต่มันก็จริงแหละ เวลาแอบชอบใครสักคนแล้ว มันหวงไปหมดจริงๆ เจ้านางน้อยจะกลับเวียงมาทันเจ้าพ่อเจ้าแม่มาถึงรึเปล่าเนี่ย ต้องลุ้นกันหน่อยล่ะจ้า แต่บอกได้คำเดียว ไปถึงชุมโจร ต้องได้เรื่อง และอาจได้เลือดด้วย อิอิ ********* คุณ GTW  : ขอบคุณสำหรับความหมายของคำว่า "อาการเจ" ค่ะ ทีนี้เข้าใจแจ่มเจ้งละ โหหหห นักมวยอย่างอุ่นกำลังเจอหมัดรัก ก็ต้องมึนๆ เบลอๆ อยู่สิคะ เดี๋ยวก็กลับมาเรียกคะแนนเองค่า ใจเย้น ใจเย็น 555+ อ่ะนะ แหมๆๆๆ แค่ข้าวนึ่งคำเดียว ส้มตำ ไก่ย่าง มาเป็นขบวนเลย ^^ ********* คุณ scottie  : อุ๊ยโหย แล้วนอกจากยุงหามแล้ว มีบาดเจ็บที่ไหนมั้ยคะ เป็นห่วงค่ะ ^^ ********* คุณ รัญช์  : เรื่องที่ว่าไม่เคยอ่านภาค 1-2 มาก่อนเลย แล้วมาอ่านภาคนี้จะรู้เรื่องหรือเปล่าเนี่ย  อินตอบได้ว่า รู้เรื่องค่ะ เพราะว่าแต่ละภาคมันจะมีความเป็นเอกเทศอยู่ในตัวเอง เพียงแต่อาจมีบางช่วงบางตอนที่มีเอี่ยวตัวละคร หรือเหตุการณ์ในภาคก่อนๆ มาบ้างนิดหน่อยเท่านั้นเองค่ะ แต่ถ้าเกรงว่าจะงงจริงๆ อินยังแปะสองภาคก่อนไว้ที่เว็บเด็กดีค่ะ ตามลิ้งค์นี้นะคะ สายรุ้ง...เวียงภูแก้ว  http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=516875 ดารากลางหทัย  http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=550962 จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 14:13:22

ความคิดเห็นที่ 6 อ่ะเจ้ยยยย มาเร็วกันจังเลยง่า พี่ม้นนนนน ใครจะคิดว่าพี่ท่านลงงานวันนี้เนี่ย 555+ ใจตรงกันของแท้เลย ผู้ชายคุยกันก็ต้องเปิดอกจิคะ หุหุ แต่ฉากนี้ให้เปิดไม่ด้ายยยย เพราะบนลานชมพูอากาศเย็น ขืนเปิดโชว์ซิกแพคก็พอดี ได้หวัดก่อนได้งาน อิอิ ว่าแต่ อีโมตัวนี้ มันดูแฝงความเจ้าเล่ห์ไว้นิดๆ นะคะเนี่ย หุหุ คุณก๊อตตี้ บทนี้มาเร็วจังเลยค่ะ โอเช รับคำวิจารณ์แต่โดยดีค่ะ บทนี้อินจงใจเขียนออกมาแบบที่คุณก๊อตตี้ว่าจริงๆ นั่นแหละ รับสารภาพแต่โดยดี มันดูเว่อร์ไปนิดใช่มั้ยคะ เดี๋ยวจะได้จัดการแก้ไขในต้นฉบับเสียเลย ^^ จริงๆ ความสามารถของตัวละครอื่นที่ยังไม่เอ่ยถึงเนี่ย เพราะมันยังไม่ถึงจังหวะน่ะค่ะ ช่วงแรกเป็นการปูพื้นนางเอกไปก่อน ส่วนคนอื่นๆ จะค่อยๆ ทยอยแสดงฝีมือกันทีหลัง อย่างแสนหลวงเอง ก็จะมีบทพิสูจน์ฝีมือเหมือนกันค่ะ อ่า....พี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ท่านใด ต้องการติชม หรือวิจารณ์เนี่ย เต็มที่เลยนะคะ น้อมรับค่า ^^ จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 14:20:50

ความคิดเห็นที่ 7 คือว่าตรงประโยคต้นเรื่อง "ม้าทั้งห้าม้า" สรรพนามของม้าเราว่าควรใช้ ตัว นะคะ หากผิดพลาดประการใดเราขอโทษด้วยนะ จากคุณ : สร้อยอินทนนท์ เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 19:29:10

ความคิดเห็นที่ 8 ราชาศัพท์หรือภาษาโบราณบางสำนวนจะใช้ว่า --ม้าทั้งห้าม้า-- ก็คงไม่ผิดหรอกค่ะ อย่างไรรอผู้เขียนมาอธิบายเองดีกว่านะคะ แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 54 01:33:12 จากคุณ : ถั่วงอกกระชากวิญญาณ เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 00:49:03

ความคิดเห็นที่ 9 โห หนูกาลงทุนสูงเกินไปหรือเปล่านี่... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 05:08:21

ความคิดเห็นที่ 10 อืม ม้าทั้งห้าม้า ลักษณนามนี้ อินใช้ตามแบบโบราณค่ะ อาจไม่คุ้นหูเท่าไหร่นัก แต่ที่ใช้ ห้าม้า แทน ห้าตัว ก็เพราะอยากให้กลมกลืนกับช่วงเวลาในเนื้อเรื่องน่ะค่ะ ^^ แวบมาบอกว่า ขอติดบทที่ 5 ไว้ก่อน เพราะมีภารกิจการอบรมน่ะค่ะ แล้ววันอังคารจะมาลงบทใหม่ให้ค่า ^^ จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 12:55:06