นิยายมันก็แค่....นิยาย บทที่ 16

บทที่ 16
พบรักกับ......และศูนย์เสียการควบคุม

การเรียนในตอนนั้นก็ต้องทำรายงานกันมากขึ้นและโดยตลอดต้องไปทำที่ห้องคอมพิวเตอร์แต่สมัยนั้นด้วยความเร็วไม่เท่าไหร่แล้วยิ่งมีหลายเครื่องพ่วงกันทำให้การใช้คอมเล่นอินเตอร์เน็ตเป็นเรื่องน่าเบื่อเพราะกด 1 ทีรอไปครับ 10-20 นาทีโหลดหน้าหนึ่งเสร็จผมก็สิงอยู่ในนั้นเล่นเหมือนกันเพราะใหม่เพื่อนในกลุ่มเป็นคนดูแลห้อง

สิงอยู่ในห้องนั้นเรื่อยๆจนวันหนึ่งเหมือนกับในหนังครับตอนหัวค่ำผมเปิดประตูออกมาจากห้องคอมพิวเตอร์เจอกับคนๆหนึ่งในความรู้สึกในตอนนั้นคือคนๆนี้ผมเห็นแล้วรู้สึกดีมากอยากให้เจอกับเขาตลอดไป

ผมใช้เวลาประมาน 5 วินาทีก่อนจะนึกออกว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคือทิพย์ครับผมต้องรีบหุบยิ้มแทบจะทันทีเพราะที่รู้คือตอนนั้นผมยิ้มออกไปแบบไม่รู้ตัว

แน่นอนครับเรื่องที่เกิดผมรู้สึกเหมือนครั้งแรกที่รู้สึกรักมันเป็นอะไรที่ เอ่อลำบากใจยิ่งกว่าเดิมเพราะมันไม่เคยหายแต่มันก็เกิดอีกได้อย่างง่ายๆเพราะฉะนั้นตอนนี้ส่วนหนึ่งอยากพูดให้เขาเข้าใจ

ผ่านไปจนถึงงานเปิดหอคณะซึ่งห้องผมไม่เปิดเพราะรกมากๆทั้ง 3 คนไม่มีใครดูแลและแค่จัดของให้อยู่กับที่ของมันก็พอ

ตอนเช้าที่แรกที่ไปไปก็ห้องทิพย์ครับเพื่อนๆเมเจอร์ลากไปไปนั่งได้ซักพักก็ไม่รู้ทำตัวไงเพราะก่อนหน้าไม่ว่าเปิดกี่ครั้งก็ไปแต่ห้องเพื่อนผู้ชายทำอะไรไม่ถูกซักพักก็กลับมาที่ห้องเพื่อนคือห้องใหญ่กับต้อมเพื่อนเมเจอร์ก็สนุกกันเต็มที่ครับ

ตกบ่ายก็เริ่มมึนๆตามเรื่องตามราวจนมีเพลงดังขึ้นซึ่งเป็นเพลงที่ดังในช่วงนั้นคือไม่ต้องมีคำบรรยายของ มิสเตอร์ทีมพอเมาก็ร้องตามครับแต่คนที่ผมคิดก็อยู่ในห้องนั้นแหละก็คือทิพย์นั้นเองและตอนนั้นทิพย์ก็อยู่ในห้องนั้นด้วย

แต่สิ่งที่เกิดคือทิพย์ไม่คิดอย่างนั้นเพราะทิพย์มองผมเหมือนจะร้องไห้แล้วเดินออกจากห้องไปผมคิดว่าทิพย์คงจะเข้าใจผิดว่าผมยังรักคนเก่าที่ผมเคยบ่นเมื่อคราวไปมิตติ้งที่ออบหลวงอยู่

พอตามไปทิพย์ก็ร้องไห้อยู่ในห้องน้ำจริงๆผมรู้สึกสงสารมากเพราะผมรู้สึกว่าอย่างน้อยผมควรบอกทิพย์ว่าจริงๆผมรู้สึกกับทิพย์ยังไง

พอเดินเข้าไปทิพย์ก็หันมามอง

“ออกไปนะ”ทิพย์มองผมด้วยสายตาที่โกรธมาแต่ผมไม่สนเพราะยังไงก็จะพูดให้ได้

ทิพย์พยายามเดินหนีออกจากห้องแต่ผมเอามือขวางไว้ทิพย์ก็เอามือทั้ง 2 ข้างทุบแขนผมออกแน่นอนผมไม่ได้เกร็งเพราะกลัวทิพย์เจ็บผมก็บอกกลับไปว่า

“เจ็บนะรู้ไหม”

แต่แทนที่ทิพย์จะทุบผมต่อเพื่อออกไปทิพย์กลับเอามือกอดอกไว้เพราะไม่อยากที่จะทำให้ผมเจ็บอีกแล้วก็พยายามบอกให้ผมออกไป

ซักพักต้อมก็เดินเข้ามากับเพื่อนเมเจอร์อื่น(ตอนนั้นต้อมไม่รู้เรื่องผม 2 คนเพราะเพิ่งย้ายเมเจอร์มา)พอเห็นผมไม่ยอมถอยออกไปก็เลยขอร้องให้ต้อมพาออกไปจากห้องที

“ออกไปก่อนได้ไหมต้อม”ผมบอกให้ต้อมออกไปก่อน

“ไม่เอาน่ามีอะไรก็ไว้คราวหลัง”ต้อมบอกกลับพร้อมจะพาทิพย์ออกไป

พบบอกต้อมอีกครั้งให้ออกไปก่อนแต่กลับมีเพื่อนเมเจอร์อื่นๆที่ไม่รู้เรื่องเลยเข้ามาห้ามผมเพราะคิดว่าผมจะทำอะไรทิพย์ผมได้แต่ตะโกนอย่างเซ็งในอารมณ์พร้อมกับเดินออกไป

หลังจากนั้นผมก็ไปทานเหล้าห้องอื่นต่อไม่รู้ว่าผมทานไปเท่าไหร่กี่ยี่ห้อกี่ชนิดแต่ที่แน่ๆผมไม่มีแรงจนกลับมานอนที่ห้องตัวเอง

พอหลับไปได้ซักพักก็ตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดหัวอย่างมากมือสั่น คอแห้งผมไม่เคยเป็นอย่างนั้นมาก่อนพาตัวเองออกมาดื่มน้ำที่หน้าห้องก็ยังไม่หายแล้วมีอาการเหมือนจะเป็นลมต่อแต่ก็ต้องทนไว้แต่ตอนนั้นไม่มีเพื่อนอยู่เลยเพราะดูเหมือนจะไปต่อข้างนอกกันหมดก็เลยต้องหาทางรอดเอาเอง

สุดท้ายต้องขี่มอร์เตอร์ไชด์ออกไปที่ร้านสะดวกซื้อๆน้ำหวานและอะไรที่เป็นนมมาทานผ่านไปหลังทาน 10 นาทีหลังทานถึงได้ค่อยยังชั่ว

หลังจากวันนั้นทิพย์ก็คุยกับตี้ที่เป็นแฟนน้องสาวผมทิพย์ไปไหนมาไหนกับตี้ประมาน 2 อาทิตย์ผมรู้ว่ามันไม่มีอะไร

แต่ที่แน่ๆคือผลที่ตามมาที่ผมพอจะเดาได้คือเพื่อนของน้องสาวผมต้องไปฟ้องน้องสาวผมจะบอกว่าจริงๆผมรู้ว่าเพราะอะไรทิพย์ถึงคุยกับตี้เพราะนายตี้มีอาการเหมือนพยายามจะบอกอะไรบางอย่างกับผมแต่ก็ไม่ทัน

เพราะว่าอาทิตย์ที่ 3 น้องสาวผมขึ้นมาจากกรุงเทพแล้วเพื่อนน้องผมพยายามที่จะเล่นงานทิพย์ผมก็ได้แต่เอามือมากันไม่ให้เพื่อน้องสาวเข้าไปทำอะไรทิพย์โดยหันหน้าไปทางเพื่อนน้องสาวผมเพื่อไม่ให้ใครเข้าไปทำอะไรกับทิพย์ได้

น้องสาวผมร้องไห้ตลอดเรื่องน่าสงสารแต่ผมก็ให้น้องแค่ซบไหล่ร้องไห้อยู่อย่างนั้นเพราะถ้าผมตกลงกับเขาแล้วว่าแค่พี่น้อง

หลังจากผ่านวันนั้นไปทิพย์ก็มาชี้หน้าตี้ว่าห้ามบอกอะไรผมแต่ผมก็พอจะเดาได้แต่ไม่มีโอกาสดีๆและผมก็ไม่รู้จะเอาเรื่องไหนมาให้หลุดอีก

แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 54 15:23:31

จากคุณ	: Peera Ler
เขียนเมื่อ	: 29 มี.ค. 54 15:21:30