ความคิดเห็นที่ 1 ตอบความเห็นครั้งที่แล้วครับ คุณ แพรวดาว ตกลงตามนั้นครับ แต่ต้องรอหนังสือออกก่อนนะครับ ตอนนี้กำลังอยู่ในโรงพิมพ์ คุณ ปล่อยใจ   ขอบคุณมากครับ คุณ ฮะเก๋า (M A T A O) 5555 สับเป็นท่อนๆ ก่อนดีมั้ยครับ จะได้ไม่เปลืองปูนมาก คุณ หนมจีน   ผมจะไปอีก วันที่ 2,3,6 เมษา ครับ เข้ามาทักทายได้เลย คุณ pantee   ขอบคุณมากครับ คุณ kannasan   จำได้ครับ ไม่ลืมแน่นอน ^___^ คุณ มนต้นไม้ (Setakan)   ขอโทษทีครับ ไม่ได้ตั้งใจให้คุณมนต้นไม้สำบากใจเลย บังเอิญผมสงสัยคำๆ นี้มานานแล้วน่ะครับ คุณ ลูนาติก   5555 คุณหมอเดาใจผมถูกอีกแล้ว คุณ กุลธิดา (kdunagin) น่ากลัวตรงมีปีศาจนี่แหละครับ ^___^ คุณ justforme   5555 คุณjustforme ยังไม่ชินอีกหรือครับ แต่ถึงจะหายไปนานยังไง ก็ลงต่อจนจบครับ คุณ scottie   บทนี้ก็จะได้รู้แล้วครับ คุณ เทียนหลง   เรื่องนี้ไม่ค่อยน่ากลัวครับ มีมาม่า เอ๊ย ดราม่านิดหน่อย คุณ makokchor   5555 หัวเราะอีกหน รีบๆ เขียน "สายธารฯ" ให้จบ ส่ง สนพ. แล้วเอามาแลกกันสิ คุณ GoOsHa!R (join_Eng)   ไปหาเรื่องครับ แต่จะได้อะไรกลับมา โปรดติดตาม... -------------------    เจ้าสำราญ ------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 19:59:01

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 7 พลินลุกขึ้นจากโซฟาสีฟ้าสด พื้นหินอ่อนเป็นมันปลาบจากอิตาลีนั้นไม่มีความลื่นเลยสักนิด เขาถือวิสาสะเดินสำรวจไปทั่วห้องรับแขก หากไม่แตะต้องสิ่งใดเลย บนฝาผนังสีขาวสะอาดประดับรูปภาพศิลปะสไตล์แอบสแตร็คหลายภาพ มูลค่าของมันคงไม่ใช่น้อย ทว่าพลินไม่สนใจเลย ด้วยความสำคัญของเขาอยู่ที่กรอบรูปตั้งบนตู้โชว์นั่นต่างหาก มันเป็นกรอบรูปอิเล็กทรอนิคส์ขนาดแปดนิ้ว แสดงภาพจากไฟล์นับพันไฟล์ที่บรรจุอยู่ โดยปรับเปลี่ยนภาพไปเรื่อยๆ ไม่มีวันหยุด จนกว่าจะถอดปลั๊กไฟฟ้า ชายหนุ่มหยิบมันขึ้นมาดูอย่างสนอกสนใจ ภาพที่ปรากฏและแปรเปลี่ยนไปเรื่อยๆ นั้นส่วนใหญ่เป็นภาพของสองพี่น้อง ทิวาและนิศา ถ้าไม่ถ่ายด้วยกันก็ถ่ายกับเพื่อนๆ และก็มีจำนวนไม่น้อยที่เป็นภาพเดี่ยว พลินต้องการรู้ว่าจะมีภาพของพี่เขยเขาอยู่ด้วยหรือไม่ จึงรีบกดปุ่มให้ภาพเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว ดูอยู่พักใหญ่ๆ ก็ไม่เห็น นิ้วที่กดเปลี่ยนภาพจึงช้าลง ช้าลง และแล้วความสนใจของเขาก็มุ่งไปอยู่ที่สิ่งอื่นแทน ภาพแต่ละภาพของสาวน้อยที่ปรากฏอยู่ช่างดูสดใสเป็นธรรมชาติ จะมีเก๊กหน้าเต๊ะท่าทางให้ถ่ายบ้างก็ขำๆ น่าเอ็นดูไม่น้อย บางภาพที่เป็นภาพเดี่ยว พลินถึงกับเผลอตัวกดปุ่มซูมเพื่อขยายภาพเข้ามาดูใกล้ๆ ดวงหน้านวลเนียนไร้การปรุงแต่งดูอย่างไรก็ไม่เบื่อ โดยเฉพาะดวงตาของเธอ แม้จะเป็นเพียงภาพถ่าย แต่พลินก็มองเห็นความแจ่มใสเป็นประกายอยู่ในดวงตาคู่นั้น จนเขาอดคิดไม่ได้ว่า หากใครมีความทุกข์ใจไม่ว่าเรื่องใดๆ ขอแค่ได้มองตาเธอ ความทุกข์เหล่านั้นก็คงจะปลาสนาการไปจนสิ้น “ดูรูปแล้วยิ้มอย่างนี้ หมายความว่าอย่างไรคะ” เสียงใสๆ ดังอยู่ตรงหน้าใกล้ๆ พลินสะดุ้งสุดตัว รีบสลายรอยยิ้มแล้วปั้นหน้าให้เป็นปกติ นึกโกรธตนเองอยู่ในใจ “ทำไมคะ รูปนิศามันน่าขำมากนักหรือ” คนเป็นทั้งเจ้าของบ้านและเจ้าของรูปจี้ถาม เห็นสีหน้าของเขาแล้ว เธอก็กลับเป็นฝ่ายขำเสียเอง เหมือนเด็กถูกจับได้ว่าแอบกินขนมอย่างไรอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ตัวโตอย่างกับตึก พลินวางกรอบรูปไว้บนตู้โชว์ตามเดิม ไก๋ทำเป็นไม่มองหน้าหญิงสาว จ้องอยู่แต่กรอบรูปทำทีว่าสนใจนักหนา “กรอบรูปนี่สวยดีนะครับ ซื้อมาจากที่ไหนหรือ” นิศาเกือบกลั้นหัวเราะไม่อยู่ เออ... แน่ะ คนเรา แก้ตัวไปได้น้ำขุ่นๆ “อะไรกันคะสวย กรอบรูปดำๆ อย่างนี้เนี่ยนะ” ก็น่าจะให้เธอย้อนถามอยู่หรอก เพราะกรอบรูปอิเล็คทรอนิคส์กรอบนี้สีดำล้วนไม่มีลวดลายอะไรเลย คนออกแบบคงตั้งใจไม่ให้มันเด่นเกินกว่ารูปภาพที่แสดง สุดที่พลินจะโต้ตอบ นิศาจึงยิ้มให้ แล้วตัดบทด้วยการเดินนำไปนั่งบนโซฟา “ช่างมันเถอะค่ะ เรามาคุยเรื่องธุระกันดีกว่า” พลินเดินตามอย่างว่าง่าย เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าวันนี้หญิงสาวแต่งตัวผิดแผกไปจากสองครั้งที่พบเจอ จากเสื้อยืดคอกลมเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตตัวหลวมแขนสามส่วนสีขาว กางเกงยีนส์สีซีดเปลี่ยนเป็นกระโปรงยาวพลิ้วไหวสีเดียวกับเสื้อ และสวมสร้อยลูกประคำเล็กๆ ที่คอ พอจะทำให้ ‘เด็กกะโปโล’ กลายเป็นหมอดูขรึมขลังขึ้นมาได้บ้าง เพียงแต่ต้องเปลี่ยนเสียงใสๆ ให้เข้มกว่านี้อีกหน่อยเท่านั้น “ก่อนอื่นต้องขอโทษด้วยนะคะที่ปล่อยให้รอนานไปหน่อย” คำออกตัวอย่างมีมารยาทของนิศาทำให้พลินต้องรีบกล่าว “ผมเองต่างหากครับที่ต้องขอโทษที่มารบกวนเวลาทำงานของคุณ” “ไม่เป็นไรค่ะ” นิศายิ้มให้ ก่อนพูดต่อเมื่อเห็นสายตาสงสัยของพลิน “อย่าแปลกใจไปเลยค่ะ ปกติที่นี่จะรับเฉพาะแขกส่วนตัวหรือเพื่อนๆ เท่านั้น แต่ที่ให้คุณพลินมารอที่นี่ก็เพราะนิศาเกรงว่าผู้ศรัทธาจะเข้าใจผิดคิดว่าถูกลัดคิว ถ้าคุยกับคุณพลินที่นั่น” “ครับ ผมพอเข้าใจ” พลินพยักหน้าแล้วก็อดถามไม่ได้ “นี่ชุดทำงานหรือครับ” “ค่ะ” นิศาหัวเราะ “อันที่จริง สำหรับนิศาแล้วชุดไหนๆ ก็เหมือนกัน เพียงแต่ผู้ศรัทธาหลายๆ คนรับไม่ได้ที่เห็นหมอดูใส่กางเกงยีนส์” อย่าว่าแต่ใส่กางเกงยีนส์เลย แม้ชุดที่เธอสวมอยู่ในขณะนี้ ยังยากที่จะทำให้พลินคิดว่าเธอเป็นหมอดูจริงๆ อย่างสนิทใจ “คุณคงรู้ว่าผมมาหาทำไม ใช่ไหมครับ” พลินเริ่มเรื่อง ซึ่งนิศาก็พยักหน้าตอบรับ แล้วถามกลับ “พี่เขยของคุณเป็นอย่างไรบ้างคะ” คิ้วของชายหนุ่มขมวดเข้าหากัน ความเคร่งเครียดประดังเข้ามาทันทีที่ได้ยินคำถามนี้ บรรยากาศมิตรภาพเมื่อสักครู่ค่อยๆ เลือนหายไป “ถามอย่างนี้แสดงว่าคุณรู้ใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่เขยผมเมื่อเช้านี้” หญิงสาวงงงันไปกับคำพูดยอกย้อนของเขา คนขมวดคิ้วจึงเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน “นิศาไม่รู้จริงๆ ค่ะ เกิดอะไรขึ้นหรือคะ” พลินพยายามจ้องตาเธอเพื่อจับพิรุธ เธอควรจะถามถึงพี่สาวของเขาซึ่งเป็นผู้ศรัทธาโดยตรงมากกว่า พฤติกรรมอย่างนี้มันชวนให้สงสัย “พี่ดนัยกลับมาถึงบ้านก็หมดสติ คุณทำอะไรเขา” นิศาถอนหายใจเฮือกใหญ่ “แล้วทำไมคุณถึงคิดว่านิศาเป็นคนทำล่ะคะ” ชายหนุ่มนิ่งอึ้ง ถ้าจะถามถึงเหตุผลคงมีน้อยนิด แต่ถ้าเป็นความรู้สึก มันมีมากมายมหาศาล อาจจะเป็นเพราะเขาเห็นเธอขับรถไล่ตามดนัยในวันนั้น อาจจะเพราะเธอแกล้งส่งนามบัตรให้พี่สาวของเขาไปหา หรืออาจจะเป็นเพราะเธอจงใจทำนายให้พี่สาวกับพี่เขยผิดใจกัน ทั้งหมดนั้นมันก็แค่ความรู้สึกของเขาเอง “ถ้าไม่ใช่คุณ แล้วจะเป็นใคร” ในตอนแรกที่ดนัยตาค้างหมดสติ พลินไพล่ไปนึกถึงการวางยาทำร้ายด้วยซ้ำ แต่เมื่อหมอตรวจแล้วไม่พบความผิดปกติใดๆ ดังนั้นนอกจากจะมีคำถามว่า ‘ใครทำ’ แล้ว ยังมีคำถามว่า ‘ทำอย่างไร’ อีกหนึ่งคำถามด้วย “นิศาไม่ทราบหรอกค่ะ” คำตอบตรงๆ ของหญิงสาวทำให้อารมณ์ของพลินขุ่นมัวขึ้นมาอีก “คุณเป็นหมอดู บอกว่าไม่รู้ได้ยังไง” “เป็นหมอดูก็ไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องนี่คะ” “ไม่รู้ทุกเรื่อง แต่สามารถทำนายว่าพี่เขยของผมไปติดพันผู้หญิงอื่นได้” “นิศาไม่เคยทำนายอย่างนั้น” หมอดูสาวจ้องตาชายหนุ่มกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน “นิศาบอกว่ามีผู้หญิงมาติดพันพี่เขยของคุณ” “แล้วมันต่างกันตรงไหนครับ” “ต่างกันสิคะ แค่เจตนาก็ไม่เหมือนกันแล้ว” พลินนึกถึงคำทำนายของเธอในวันนั้นได้ไม่ชัดเจน แต่ดูท่าทางแล้วน่าจะเป็นอย่างที่เธอกล่าว หากเขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี “ผู้หญิงอื่นมาติดพัน แต่พี่เขยผมไม่กลับบ้านทั้งคืน คุณจะอธิบายว่าอย่างไร” นิศาอึกอัก สาเหตุใดนั้นเธอทราบดี ทว่าจะบอกเขาไปตรงๆ โดยที่เธอยังไม่รู้วิธีแก้ไขอย่างนั้นหรือ ถ้าเขาเชื่อก็ดีไป จะได้ช่วยกันปรึกษาหาทางออก แต่ถ้าไม่เชื่อเหตุการณ์อาจยิ่งบายปลายจนช่วยเหลือดนัยไม่ได้ ถ้าเปลี่ยนจากพลินเป็นพัสตร์ อะไรๆ น่าจะง่ายกว่านี้ เธอไม่ควรเสียเวลามาคุยกับเขาเลย พลินพอเห็นอาการของหญิงสาวก็เข้าใจว่าเธอตอบไม่ได้ จึงถามอย่างไม่เกรงใจ “คุณเป็นหมอดูจริงๆ หรือเปล่าครับนี่” มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 20:02:14

ความคิดเห็นที่ 3 . เป็นอีกครั้งที่นิศาต้องนับหนึ่งถึงสิบในใจเพื่อระงับความโกรธ ไม่มีใครเคยดูถูกเธอเท่าผู้ชายคนนี้มาก่อนเลย เธอต้องหายใจช้าๆ ไม่ให้อารมณ์พลุ่งพล่าน “ถ้าคุณมีตาก็คงเห็นแล้วนะคะว่านิศามีผู้ศรัทธาขนาดไหน คุณว่าพวกนั้นเขาเข้ามาดูนิศาอย่างนั้นหรือคะ” พลินหลอกตัวเองไม่ได้ ทั้งจำนวนรถและจำนวนคนที่มาหานิศา ยืนยันความสามารถของเธอได้เป็นอย่างดี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอดูแม่น มีหมอดูหลายๆ คนใช้วาทศิลป์ในการโน้มน้าวให้คนฟังเชื่อถือ พอดูผิดก็เงียบๆ ไว้ แต่พอถูกแค่ครั้งสองครั้งก็กระพือข่าวเสียจนใหญ่โตกลายเป็นหมอดูเทวดา และก็มีจำนวนไม่น้อยที่อาศัยสื่อต่างๆ โปรโมทตัวเอง ทั้งทางรายการโทรทัศน์และหน้าหนังสือพิมพ์ ชอบทำนายบุคคลสาธารณะ หรือเหตุการณ์บ้านเมืองที่ผู้คนให้ความสนใจ เก่งหรือไม่เก่งไม่รู้ เอาการตลาดนำหน้าไว้ก่อน หากสุดท้ายแล้วก็ยึดหลักการเดียวกับพวกแรก นั่นคือ ‘ผิด‘ อุบเงียบ ‘ถูก’ ตะโกนดังลั่น “ผมจะไม่เชื่อจนกว่าคุณจะพิสูจน์ให้ผมเห็น” “พิสูจน์ยังไงคะ” “ดูสิครับ ดูว่าอดีตของผมเป็นอย่างไร หรือว่า... ผมกำลังคิดอะไรอยู่” พลินเคยเห็นวิธีทำงานของหมอดูสาวมาแล้ว จึงยื่นมือออกมาให้เธอสัมผัส นิศามองมือคู่นั้นก่อนไล่สายตาไปตามแขนแล้วไปจบที่ใบหน้า ดวงตาของเขาฉายแววท้าทายออกมาอย่างชัดเจน “ไม่ค่ะ” เธอปฏิเสธชัดถ้อยชัดคำ “นิศาไม่มีอะไรจะต้องพิสูจน์” “คุณไม่กล้า” เขายังคงท้าทาย หญิงสาวระบายลมหายใจออกมาช้าๆ “ต่อให้นิศาทำนายถูกต้องอย่างไร คุณก็ไม่เชื่ออยู่ดี ในเมื่อใจของคุณไม่พร้อมที่จะเชื่อ อย่างที่นิศาบอกไปแล้วเมื่อสักครู่ หมอดูไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่อง แต่พวกเราสามารถเตือนคนอื่นได้ก่อนที่จะเกิดเรื่องร้าย แม้จะไม่ระงับเหตุการณ์นั้นไม่ให้เกิดขึ้น แต่อย่างน้อยก็ทำให้เรื่องหนักกลายเป็นเรื่องเบา ปัญหาใหญ่กลายเป็นปัญหาเล็กๆ” พลินอึ้งไปกับคำพูดของเธอ ใจของเขาเป็นดังที่เธอกล่าว ยังไม่ทันที่จะทำนายใดๆ เขาก็คิดหาเหตุผลในการโต้แย้งไว้ก่อนแล้ว ลักษณะนี้ไม่ใช่การ ‘พิสูจน์’ เลย แต่เป็นการจ้องจะ ‘จับผิด’ เสียมากกว่า “เอาไว้คุณพลินศรัทธาเมื่อไหร่ ค่อยให้นิศาทำนายนะคะ” นิศาเห็นว่าไม่มีประโยชน์อันใดที่จะคุยกันต่อไป ที่เธอยอมปลีกตัวให้พบเพราะคิดว่าพลินต้องการความช่วยเหลือ แต่คุยไปคุยมากลับกลายเป็นเขามาหาเรื่องชวนทะเลาะเสียมากกว่า เธอไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับดนัย แต่ที่แน่ๆ คือต้องเป็นเรื่องร้ายและเกี่ยวข้องกับปีศาจตนนั้น ตั้งใจมาช่วยเหลือเต็มที่ แต่กลับถูกกวนโมโห เป็นใครก็ต้องโกรธ “นิศาต้องไปทำงานต่อแล้วค่ะ ทิ้งผู้ศรัทธามานานพอสมควรแล้ว” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พร้อมกับลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวสิครับ” พลินทักท้วง แต่ไม่เป็นผล “ถ้าคุณอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่เขยของคุณ ก็ให้พี่พัสตร์มาคุยกับนิศาจะดีกว่านะคะ” นิศาพูดจบก็ก้าวเดิน แต่ก่อนจะพ้นประตู เธอหันกลับมาพูดกับเขาอีกครั้ง “อ้อ... แล้วกรุณาอย่าคิดว่านิศาเป็นต้นเหตุของเรื่องเหล่านี้ด้วย” พลินมาถึงโรงพยาบาล อุมาพรก็ขับรถสวนออกไปพอดี เขาเห็นเธอหน้าตาตื่นๆ ชอบกล ครั้นพอเดินขึ้นไปถึงห้องพักก็เห็นพี่สาวทำหน้าตาอย่างนี้อีกคน จึงสอบถาม “มีอะไรหรือเปล่าครับ พี่พัสตร์” ในขณะที่ปากถาม ตาก็มองไปยังเตียงคนไข้ เห็นพี่เขยของเขายังนอนหลับอยู่ก็อุ่นใจ พอละสายตากลับมาก็พบว่าพี่สาวกำลังจ้องเขาเขม็ง ด้วยกิริยาเช่นนี้เขาจึงถามย้ำอีกครั้ง “อะไรหรือครับ พี่พัสตร์” พัสตร์เม้มปากแน่นเหมือนกับคนกำลังตัดสินใจอย่างหนัก แล้วในที่สุดเธอก็ถามน้องชาย “พลินเชื่อเรื่องไสยศาสตร์หรือเปล่า” ชายหนุ่มนึกแปลกใจที่พี่สาวถามเช่นนั้น เธอก็รู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่เคยเชื่อถือเรื่องเหล่านั้นเลย มิหนำซ้ำยังชอบขัดคอคนที่คุยเรื่องเกี่ยวกับไสยศาสตร์อีกด้วย “พี่พัสตร์มีอะไรก็บอกมาเถอะครับ” พลินทรุดตัวลงนั่งบนเบาะยาว แสดงท่าทีตั้งอกตั้งใจฟังเต็มที่ สถานการณ์อย่างนี้ไม่ใช่เวลาจะมาพูดขัดคอกัน “คุยกับพี่อุ้มว่ายังไงกันหรือ เห็นรายนั้นก็ทำหน้าตาตื่นออกไป” พัสตร์ยังลังเลอีกพักหนึ่ง กว่าจะกล่าวออกมา “อุ้มเขากำลังสงสัยว่า พี่ดนัยถูกของ... เอ้อ... ถูกทำเสน่ห์น่ะ” เธอเกรงว่าน้องจะไม่เข้าใจ จึงพูดให้ชัดแจ้ง แล้วก็คอยว่าจะถูกหัวเราะเยาะหรือไม่ น่าแปลกที่พลินยังนั่งฟังเฉยๆ ไม่มีการขัดคอแต่อย่างใด พัสตร์จึงกล้าพูดต่อ “ตอนแรกพี่ก็ไม่ค่อยเชื่อนะ แต่พอมาคิดๆ ดูแล้ว ก็พอจะเป็นไปได้นะ พลินจำได้มั้ยที่หมอนิศาบอกให้พี่พูดกับพี่ดนัยดีๆ อย่าชวนทะเลาะ ก็เพราะพี่ดนัยไม่ใช่คนผิดนั่นเอง” นอกจากพลินจะนึกถึงคำพูดของนิศาในวันนั้นแล้ว เขายังนึกถึงคำพูดของเธอในวันนี้ด้วย ‘นิศาบอกว่า มีผู้หญิงมาติดพันพี่เขยของคุณ’ เขาเข้าใจแล้วว่าสิ่งที่เขาเถียงกับเธอนั้น หมายความว่าอย่างไร “พลินสังเกตไหมว่าหน้าพี่ดนัยหมองคล้ำมาก พี่เพิ่งเห็นตอนที่อุ้มเขาบอกนี่แหละ คงจะเป็นมานานแล้ว แต่ไม่ทันได้สังเกตเอง” ระยะหลังๆ พลินเองก็ไม่ค่อยได้เจอดนัย จึงบอกไม่ได้ว่าเป็นมานานอย่างที่พี่สาวของเขากล่าวหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ ก็คือ เช้าวันนี้ตอนที่ดนัยกลับมาถึงบ้าน ความมีสง่าราศีของด็อกเตอร์หนุ่มอนาคตไกลเหือดหายไปจนสิ้น เหลือแต่ความหมองคล้ำบนใบหน้ากับความด้านชาเลื่อนลอยในแววตา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสน่งเสน่ห์อะไรนั่นมีจริง “พลินว่าพี่ควรจะทำอย่างไรดี จึงจะแก้คุณไสยเสน่ห์ยาแฝดนี้ได้” ‘เพล้ง !’ ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะตอบ เสียงแก้วแตกก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ พัสตร์สะดุ้งสุดตัวเอามือทาบอก หน้าซึ่งซีดเซียวอยู่แล้วก็ยิ่งซีดขาวราวกับกระดาษ เธอหันขวับไปยังต้นกำเนิดของเสียง พบว่าแก้วน้ำตกลงพื้นแตกกระจายใกล้ๆ กับเตียงคนไข้ ในขณะที่สามีของเธอกำลังชันกายลุกขึ้นนั่งโดยมือข้างหนึ่งเท้าอยู่บนโต๊ะหัวเตียง ที่แท้มือของดนัยพลาดไปปัดแก้วน้ำตกแตกนั่นเอง “พี่ขอโทษ...” เสียงของดนัยแหบแห้งและอ่อนล้า ดวงตาของเขาบ่งบอกความรู้สึกผิดมากกว่าคำพูดเสียอีก ร่างกายที่อ่อนแรงพยายามลุกขึ้นนั่งอย่างลำบากยากเย็น แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่อาจลุกขึ้นได้ “ไม่เป็นไรค่ะ แค่แก้วใบเดียว” พัสตร์บอกสามี แล้วหันรีหันขวางหาไม้กวาดจะมาเก็บกวาดเศษแก้ว พลินเห็นดังนั้นจึงบอกพี่สาว “พี่พัสตร์ไปดูพี่ดนัยเถอะครับ เรื่องเศษแก้ว ผมจัดการเอง” ‘จัดการ’ ของชายหนุ่มคือ การออกไปเรียกแม่บ้านให้มาเก็บกวาดและทำความสะอาดให้ พอกลับเข้ามาก็พบว่าดนัยลุกขึ้นนั่งสำเร็จแล้วจากการประคองของพี่สาว เขายิ้มให้ทั้งคู่ก่อนหลีกทางให้แม่บ้านซึ่งเดินถือไม้กวาด ที่เก็บขยะ และไม้ถูพื้นเข้ามา ระหว่างที่ยืนรอ เขาก็สอบถามอาการของพี่เขย “เป็นอย่างไรบ้างครับ พี่ดนัย ยังมึนหัวอยู่หรือเปล่า” ดนัยส่ายหน้าแทนคำตอบ แล้วหันไปยิ้มให้ภรรยา พลินลอบสังเกต เห็นใบหน้าพี่เขยสดชื่นขึ้นมากก็โล่งอก เขาแอบหัวเราะในใจ ท่าทางอย่างนี้คงไม่ได้ถูกคุณไสย แพทย์เจ้าของไข้ก็วินิจฉัยแล้วว่าน่าจะเกิดจากลมบ้าหมู พี่อุมาพรเอาอะไรที่ไหนมาพูด ไม่ควรทำให้พี่พัสตร์ไขว้เขวเลย พัสตร์เห็นสามีอาการดีขึ้นก็ดีใจ เมื่อสักครู่อาการยักแย่ยักยันทำเธอใจเสีย แต่พอประคองให้นั่งได้ก็ไม่มีอาการนั้นให้เห็นอีก คงจะเป็นเพราะงัวเงียเพิ่งตื่น พลินนั่งเป็นเพื่อนอีกสักพักก็ขอตัวกลับ พัสตร์ยิ้มสดชื่นให้น้องชาย “ฝากดูแลน้องเพชรด้วยนะ ไม่ต้องห่วงพี่ ทางนี้คงไม่มีอะไรแล้ว” เธอนึกล่วงหน้าไปถึงวันรุ่งขึ้น หมอคงจะอนุญาตให้กลับบ้านได้ตั้งแต่เช้า หญิงสาวไม่รู้เลยว่า เธอกำลังคิดผิดอย่างมหันต์ ! ------------- จบบทที่ 7 ------------- ต่อบทที่ 8 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 20:05:07

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ 8 เสียงฟ้าร้องทำให้พัสตร์สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก แสงสว่างแปลบปลาบฉายวาบเข้ามาข้างในห้องจนเธอต้องลุกขึ้นไปปิดผ้าม่าน พอไปถึงตรงหน้าต่างฟ้าก็แลบอีกครั้งทำให้รู้ว่าด้านนอกฝนเริ่มโปรยปราย อากาศเริ่มเย็นลงทุกที เธอมองไปที่เตียง เห็นสามีนอนคลุมโปงจึงเดินไปหยิบรีโมตเครื่องปรับอากาศมากดปุ่มเพิ่มอุณหภูมิ เหมือนกับไม่ได้ช่วยอะไรเลย เวลายิ่งผ่านไปอากาศก็ยิ่งหนาวมากขึ้นเรื่อยๆ พัสตร์จึงตัดสินใจปิดเครื่องปรับอากาศ ภายนอกฝนก็หนาเม็ดขึ้นทุกทีๆ จนกลายเป็นกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา ผ้าห่มที่โรงพยาบาลจัดให้ไม่น่าจะให้ความอบอุ่นพอ เธอจึงเดินออกไปนอกห้องเพื่อขอผ้าห่มเพิ่มจากพยาบาลเวร ก่อนที่จะออกจากห้องต้องผ่านตู้เย็น แก้วน้ำใบใหม่ห่ออยู่ในถุงพลาสติกวางเรียบร้อยอยู่บนหลังตู้ แม่บ้านคงเอามาเปลี่ยนให้ตอนช่วงหัวค่ำ ขณะที่เธอคว้าลูกบิดประตูความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในสมอง แก้วน้ำห่อพลาสติกอย่างนี้ อุมาพรเคยทักว่าโรงพยาบาลนี้บริการดี แม้กระทั่งแก้วน้ำยังมาเปลี่ยนให้บ่อยๆ ความทรงจำกระจ่างชัด อุมาพรพูดก่อนที่เธอจะกลับ สักพักเดียวพลินก็มา หลังจากนั้นไม่นานแก้วก็แตก พัสตร์นึกถึงตอนนี้ ใจก็หายวาบ... แก้วน้ำซึ่งห่อพลาสติกอย่างดีวางเรียบร้อยอยู่บนหลังตู้เย็น ลอยมาตกแตกข้างเตียงคนไข้ได้อย่างไร สามีของเธอไม่ใช่คนทำมันตกอย่างที่คิดในตอนนั้นอย่างแน่นอน ในห้องนอกจากเขาแล้วก็มีเพียงเธอกับพลินซึ่งนั่งหันหน้าคุยกันอยู่เท่านั้น แล้วใครทำ ! หญิงสาวขนลุกเกรียว รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เพิ่งรู้ว่าความมืดในโรงพยาบาลไม่ใช่สิ่งที่น่าภิรมย์เลย เธอเหลียวซ้ายแลขวา ที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวที่มีในตอนนี้ก็คือสามีซึ่งนอนคลุมโปงอยู่บนเตียงนั่นเอง พัสตร์ก้าวเท้ายาวๆ มายืนอยู่ข้างเตียงอย่างรวดเร็ว ฝนฟ้าคะนองเช่นนี้ยิ่งเพิ่มบรรยากาศให้น่ากลัวขึ้นอีกหลายเท่า ‘ใคร’ ที่ทำแก้วแตกอาจจะยังอยู่ในห้องนี้ พัสตร์ยืนเบียดชิดเตียงคนไข้ จะปลุกสามีก็เกรงใจ จะกลับไปนอนบนเบาะยาวที่เดิมใจมันก็หวาดหวั่นเสียแล้ว ฉับพลันฟ้าก็ผ่าเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ราวกับผ่าอยู่ใกล้ๆ แสงฟ้าแลบทำให้ห้องทั้งห้องสว่างจ้าราวกับกลางวัน เพียงชั่วแวบเดียวนั้น พัสตร์ก็เห็นความผิดปกติบนเตียง ใจของเธอสั่นระรัว รวบรวมความกล้าที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด เอื้อมมือจับผ้าห่มแล้วกระชากมันออกทันที แสงสว่างจากฟ้าแลบที่ยังคงมีเป็นระยะๆ ฉายให้เธอเห็น บนเตียงนั้นว่างเปล่า ไม่มีใครนอนอยู่เลย หมอนหนุนสองใบวางอยู่กลางเตียงทำให้เธอเข้าใจผิดคิดว่าเป็นสามีนอนคลุมโปงอยู่ พัสตร์ยืนถือผ้าห่มค้าง ร่างกายสั่นสะท้านควบคุมตัวเองไม่ได้ ดนัยหายออกไปจากห้องตั้งแต่เมื่อไรกัน เสียงชักโครกในห้องน้ำดังขึ้น พัสตร์ถอนหายใจโล่งอก ที่แท้สามีของเธอก็ไปเข้าห้องน้ำนั่นเอง หลงตกอกตกใจเสียแทบแย่ เธอวางผ้าห่มไว้บนเตียงตามเดิม จัดหมอนให้เข้าที่ เปิดไฟที่หัวเตียงแล้วไปนั่งรอบนเบาะยาว ความตระหนกเรื่องสามีหมดไปแล้ว หากความหวาดหวั่นเรื่องแก้วแตกยังคงหลงเหลืออยู่ ห้านาทีผ่านไป ดนัยยังไม่ออกจากห้องน้ำ หญิงสาวชักเป็นห่วงจึงเดินไปหากะว่าจะเคาะประตูถามไถ่ ทว่ากลับเห็นสิ่งที่ทำให้ขวัญระทึกซ้ำสอง ประตูห้องน้ำเปิดแง้มจนเห็นบางส่วนของชักโครกในความสลัว ถ้าดนัยนั่งอยู่ เธอจะต้องเห็นเขา แต่นี่กลับว่างเปล่า พัสตร์สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกลั้นมันไว้ก่อนผลักประตูอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครอยู่ที่นั่น ! มืออันสั่นเทาของหญิงสาวรัวตบไปที่สวิตซ์ไฟ ไม่มีเวลามาคิดกว่าอันไหนคือสวิตซ์เปิดไฟห้องน้ำ แสงสว่างไม่ช่วยคลายบรรยากาศระทึกขวัญนี้เลย หากความเป็นห่วงสามีมีมากกว่า เธอจึงชะโงกหน้าเข้าไปในห้องน้ำมองหาดนัย ห้องน้ำทั้งห้องว่างเปล่า ขวัญที่เพิ่งกลับมาอยู่กับตัวก็โบยบินไปอีกครั้ง ไม่มีใคร... แล้วมีเสียงชักโครกได้อย่างไร ขณะที่หัวใจกำลังเต้นแรงราวกับจะออกมานอกอก ก็มีเหตุอันเกือบจะทำให้มันหยุดเต้น จู่ๆ โคมไฟก็ดับพรึ่บลง พร้อมกับเสียงคร่อกดังลั่นมาจากก๊อกน้ำ พัสตร์ตกใจสุดขีด ถอยหลังออกมาจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เธอละล่ำละลักเปิดประตูจะออกไปจากห้องพักให้ได้ อย่างน้อยข้างนอกก็ยังมีนางพยาบาลอยู่เป็นเพื่อน ทว่าเปิดประตูเท่าไรมันก็ไม่ยอมเปิดออก เสียงคร่อกๆ ในห้องน้ำก็ดังไม่หยุด ขวัญของหญิงสาวกระเจิดกระเจิง ทำได้ดีที่สุดคือวิ่งกลับมาที่เบาะยาว เอาผ้าห่มคลุมโปงขดตัวนอนสั่นพร่ำสวดมนต์เท่าที่พอจะนึกได้ เธออยากให้เหตุการณ์เหล่านี้คือความฝันเหมือนเมื่อตอนกลางวัน เฝ้ารอว่าเมื่อไรจะตื่นขึ้นมาพบว่าตนเองแค่หลับไป สามียังคงนอนอยู่บนเตียงไม่ได้หายไปไหน แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ไม่สะดุ้งตื่นเสียที เสียงฝีเท้าเบาๆ ตรงเข้ามาหา พัสตร์ยิ่งสวดมนต์ดังขึ้น พร้อมๆ กับกระชับผ้าห่มคลุมโปงแน่นหนา ซุกหน้าอยู่ในวงแขนของตนเอง แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อรู้สึกว่าข้อเท้าเธอถูกจับ ความเย็นเยียบแผ่ซ่านไปทั้งร่างกาย เสียงสวดมนต์ก็พลอยชะงักค้าง ในยามนี้เสียงกรีดร้องดังๆ น่าจะช่วยได้มากกว่า ยังไม่ทันได้ร้อง เสียงนุ่มๆ ก็ดังขึ้นใกล้ๆ “คุณ... คุณคะ เป็นอะไรหรือเปล่า” ใจของพัสตร์กลับมาเป็นกอง เธอจำได้ว่านี่คือเสียงของนางพยาบาลกะกลางคืน ผ้าห่มจึงถูกเปิดออกพร้อมกับรอยยิ้มซีดเซียว นางพยาบาลยิ้มตอบ ก่อนสอบถาม “หนาวเหรอคะ ดิฉันจะหรี่แอร์ให้” เธอเดินไปหยิบรีโมตเครื่องปรับอากาศมาดูแล้วก็พึมพำกับตัวเอง “ก็หรี่ตั้งเยอะแล้วนี่นา” หากกระนั้นเธอก็ยังกดปุ่มเพิ่มอุณหภูมิให้อีก ก่อนหันมาพูดกับพัสตร์ “ฝนตกหนักๆ อากาศก็เย็นอย่างนี้แหละค่ะ ผ้าห่มพอไหม ถ้าไม่พอดิฉันจะไปหามาให้” พัสตร์ปฏิเสธด้วยความเกรงใจ รู้ดีว่าผ้าห่มของโรงพยาบาลเตรียมไว้สำหรับคนไข้เท่านั้น และอีกอย่างซึ่งเป็นเหตุผลแท้จริง ที่เธอนอนคลุมโปง นอนตัวสั่นนั้น เป็นเพราะเธอกำลังหนี ‘อะไร’ บางอย่างต่างหาก มิได้เกิดจากความหนาวเลย ‘อะไร’ ที่ยังหาคำตอบไม่ได้ว่ามันคืออะไร “คนไข้เข้าห้องน้ำนานแล้วหรือยังคะ” นางพยาบาลถามพัสตร์ เมื่อเธอถือเครื่องวัดความดันโลหิตรออยู่สักพัก พัสตร์ส่ายหน้าอันซีดเซียว นางพยาบาลไม่เข้าใจความหมาย แต่ก็ไม่ถามซ้ำอีก เธอเดินไปที่ห้องน้ำ แล้วส่งเสียงเรียก “คุณคะ... คุณ... อ้าว ไม่อยู่นี่” เธอเดินเร็วๆ กลับมา ถามคนเฝ้าไข้ด้วยสายตา ครั้นพอได้รับคำตอบเป็นอาการส่ายหน้าอีกครั้ง จึงเดินไปยังระเบียงก็ไม่เห็นใคร “คนไข้หายไปไหนคะ” นางพยาบาลถามเสียงเครียด พัสตร์เองก็เครียดไม่น้อยไปกว่ากัน “ดิฉันก็กำลังจะถามคุณเหมือนกันนั่นแหละค่ะ” เท่านั้นเอง ความโกลาหลก็เกิดขึ้นทันที นางพยาบาลรีบไปตามเพื่อนที่อยู่เวรด้วยกันมา ทั้งสองผลัดกันถามพัสตร์ แต่ก็ไม่ได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์เลย ส่วนพัสตร์ก็ถามกลับ เธอคิดว่าบางทีเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลจะพาดนัยไปตรวจอะไรที่ไหนสักแห่ง ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นไปได้ยาก เธอคาดคั้นนางพยาบาลว่าเคยมีกรณีนี้บ้างไหม ทั้งคู่ปฏิเสธเป็นเสียงเดียว ก่อนโทรถามนางพยาบาลประจำชั้นอื่นให้วุ่น ร้อนถึงหัวหน้าเวรที่ต้องติดต่อเจ้าหน้าที่ให้เปิดเทปบันทึกภาพเคลื่อนไหวจากกล้องวงจรปิดให้ดู โชคดีที่กล้องวงจรปิดใช้งานได้ตามปกติ ไม่เหมือนตามที่เป็นข่าวอยู่บ่อยๆ ว่าเวลาเกิดเรื่องสำคัญใดๆ กล้องมักจะชำรุดใช้การไม่ได้อยู่เสมอๆ ภาพบนจอมอนิเตอร์ฟ้องว่า ดนัยออกจากห้องพักในเครื่องแต่งกายคนไข้ก่อนฝนตกเล็กน้อย เขาเดินไปตามทาง ทว่าไม่ได้มาที่บันไดหรือลิฟต์ตรงส่วนกลางของอาคาร ซึ่งตรงนั้นมีเคาน์เตอร์ที่ทำงานของนางพยาบาลอยู่ เขากลับเดินไปริมสุด แล้วลงจากอาคารด้วยบันไดหนีไฟ กล้องตัวอื่นยังแสดงให้เห็นว่า ดนัยเดินลงไปเพียงลำพัง พอไปถึงชั้นล่างก็วิ่งข้ามลานจอดรถ กระโดดข้ามคูเล็กๆ เกือบไม่พ้นจนกลิ้งหลุนๆ ไปบนพื้นดิน ก่อนลุกขึ้นปีนข้ามกำแพงรั้วโรงพยาบาลออกไปข้างนอก พัสตร์จ้องมองเหตุการณ์เหล่านั้นด้วยความพิศวงเหลือที่จะกล่าว สามีของเธอออกจะเจ้าสำอาง ขนาดเสื้อยับเพียงนิดเดียวยังไม่ยอมใส่ออกจากบ้าน แต่นี่กลับไปทั้งๆ ที่ใส่ชุดคนไข้ รองเท้าก็ไม่สวม มิหนำซ้ำยังลงทุนทั้งวิ่งทั้งกระโดดข้ามคูจนเกือบตกลงไป แถมปีนข้ามกำแพงราวกับพวกหัวขโมย ที่ยิ่งไปกว่านั้น เขาออกไปไหน และไปทำไม นางพยาบาลและเจ้าหน้าที่ทุกคนก็อึ้งจนพูดไม่ออก ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีเหตุการณ์คนไข้หนีออกจากโรงพยาบาลเกิดขึ้น ทว่าครั้งนี้ผู้ที่หนีออกไปเป็นถึงข้าราชการระดับสูง... หนีไปขณะที่มีภรรยามานอนเฝ้า ต่างคนต่างทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะดำเนินการต่อไปอย่างไรดี จะแจ้งความหรือ คนไข้ก็เป็นฝ่ายออกไปเอง เรื่องค่าใช้จ่ายในการรักษาพยาบาลคนรับผิดชอบก็นั่งอยู่ตรงนี้ ส่วนพัสตร์จะตำหนิเรื่องการดูแลของโรงพยาบาลก็คงจะได้ไม่เต็มปากนัก ขนาดเธอนอนเฝ้าสามีอยู่แท้ๆ เขาออกจากห้องไปเมื่อไรยังไม่รู้ พัสตร์ไม่ต้องการโทษใครทั้งสิ้น เธอต้องการทราบเพียงว่าดนัยออกไปไหน และไปทำไมเท่านั้น ในยามที่มืดมน ไร้คำตอบให้แก่ตนเอง เธอควรจะต้องปรึกษาใครสักคน และคนๆ นั้นจะเป็นใครไปเสียไม่ได้ นอกจากน้องชายคนเดียวของเธอ มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 20:06:28

ความคิดเห็นที่ 5 . เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกลางดึกเหมือนคืนก่อน พลินตื่นขึ้นมาเปิดไฟคว้าโทรศัพท์พร้อมกับเหลือบตามองนาฬิกาตามความเคยชิน อาการงัวเงียหายไปราวกับปลิดทิ้งเมื่อรู้ว่าใครโทรมาหาตอนตีสามเช่นนี้อีก “มีอะไรหรือเปล่าครับ พี่พัสตร์” แล้วเขาก็ต้องรีบแต่งตัวออกจากบ้านไปหาพี่สาวที่โรงพยาบาล โดยจดโน้ตสั้นๆ วางไว้บนโต๊ะอาหารให้พ่อแม่รู้ว่าไปไหน ระหว่างทาง ชายหนุ่มครุ่นคิดมาตลอดว่าเกิดอะไรขึ้น เหตุใดพี่เขยจึงได้กลายเป็นคนอย่างนี้ หายไปอยู่กับผู้หญิงอื่นทั้งคืน พอกลับมาบ้านก็เจ็บปางตาย พี่สาวของเขาก็อุตส่าห์พาไปโรงพยาบาล ซ้ำยังเฝ้าไข้ทั้งวันทั้งคืน อาทรห่วงใยแทบจะไม่ได้กินข้าวกินปลา ครั้นพอหายดีก็กลับหนีไปเสียอีก พลินไม่อยากจะเชื่อเลยว่าการ ‘ติดผู้หญิง’ ของหนุ่มวัยกว่าสามสิบ จะเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ ยิ่งพอมาเห็นหน้าพี่สาวก็อดนึกโกรธพี่เขยไม่ได้ เธอทั้งเสียใจและทั้งอับอายนางพยาบาลตลอดจนเจ้าหน้าที่ซึ่งรุมล้อมเธออยู่ ขนาดเขาเพิ่งมาถึงยังรู้สึก “โทรหาพี่ดนัยบ้างหรือเปล่าครับ” พัสตร์ส่ายหน้า นางพยาบาลคนที่ทราบเหตุเป็นคนแรกตอบแทน “คนไข้ไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปค่ะ ไม่มีอะไรติดตัวไปเลย นอกจากชุดของโรงพยาบาล” ท่าทางจะหนักกว่าที่คิด คนเราลองถึงขนาดลืมทุกสิ่งทุกอย่างแบบนี้ สงสัยจะกู่ไม่กลับเสียแล้ว “พลินพอจะรู้ไหมว่าพี่ดนัยหนีไปที่ไหน” พลินไม่ตอบพี่สาวแม้จะพอเดาออก ครั้นถูกสายตาหลายคู่จ้องมองมา เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ เดินไปหยิบข้าวของ แล้วหันมาดูดกับพัสตร์ “ผมว่าพี่พัสตร์กลับไปนอนที่บ้านดีกว่า แล้วตอนเช้าค่อยมาเคลียร์เรื่องค่าใช้จ่าย” พัสตร์ไม่มีปัญญาจะคิดอะไรได้อีก น้องชายว่าอย่างไรก็ต้องว่าตามนั้น พลินพาพี่สาวกลับมาบ้านพ่อกับแม่ ซึ่งก็ไม่มีปัญหาเรื่องห้องนอน เพราะห้องที่พัสตร์เคยอยู่เมื่อตอนก่อนแต่งงานยังคงอยู่ในสภาพเดิม หลังจากส่งพี่สาวขึ้นห้องนอนแล้ว พลินก็กลับลงมาเก็บโน้ตสั้นๆ ที่เขาเขียนไว้ คงต้องคุยกับพ่อแม่ยาวเหยียด เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว สุดที่จะปิดบังอีกต่อไป พลินไม่กลับขึ้นไปนอน เขาเดินมายังห้องรับแขก หยิบโทรศัพท์เครื่องหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา แล้วพิจารณาโทรศัพท์เครื่องนั้นเหมือนกับกำลังจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง มันเป็นโทรศัพท์ของดนัย ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ในที่สุดเขาก็ยอมเสียมารยาท เปิดดูบันทึกเลขหมายที่ดนัยโทรไปหา รวมทั้งเลขหมายที่โทรเข้ามายังโทรศัพท์เครื่องนี้ โดยเฉพาะการโทรครั้งล่าสุด เขาผิดหวังที่เมื่อวานตลอดทั้งวันไม่มีการใช้โทรศัพท์เครื่องนี้เลย เลขหมายที่โทรมาครั้งล่าสุดต้องย้อนไปถึงเย็นวันศุกร์ก่อนเวลาเลิกงาน ปรากฏรายชื่อที่โทรเข้ามาว่า ‘ปิ๋ม’ พลินกดดูย้อนหลังไปอีก ไม่มีอะไรน่าสนใจ เป็นเลขหมายต่างๆ ไม่ค่อยจะซ้ำกัน แต่ที่ทำให้เขาขุ่นมัวก็คือ ดนัยไม่เคยโทรหาภรรยาเลย พลินเอนหลังพิงพนักอย่างผิดหวัง ลำพังรู้แค่คนชื่อปิ๋มโทรมาหาเมื่อเย็นวันศุกร์คงไม่อาจเชื่อมโยงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสองชั่วโมงที่ผ่านมาได้ เขาเกือบจะท้อแท้ถ้าไม่ฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ช่องทางติดต่อทางโทรศัพท์ไม่ใช่มีแค่โทรหากันเท่านั้น ยังมีการส่งข้อความถึงกันได้อีกด้วย ชายหนุ่มผลุดลุกขึ้นนั่งตัวตรงราวกับติดสปริง คว้าโทรศัพท์ของดนัยมาเปิดอ่านข้อความ ‘ไปด้วยกันนะคะ ปิ๋มมารอรับพี่ที่ถนนข้างโรงพยาบาลแล้ว’ ข้อความสั้นๆ นี้เองที่ทำให้ดนัยลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ถึงกับปีนกำแพงหนีออกไปหา ที่น่าตกใจก็คือ เมื่อเขาตรวจดูเวลาแล้ว พบว่าข้อความนั้นส่งเข้ามาตอนหนึ่งนาฬิกาห้าสิบนาทีตามที่กล้องวงจรปิดบันทึกไว้ และเมื่อย้อนหลังไปดูก็ไม่พบข้อความใดๆ ก่อนหน้านี้เลย นั่นแสดงว่าไม่มีการนัดแนะใดๆ กันมาก่อน พี่เขยของเขาออกไปทันทีที่ได้รับข้อความ... อะไรจะขนาดนั้น ! พลินกลับไปเปิดบันทึกรายชื่อเพื่อดูหมายเลขโทรศัพท์ของคนชื่อปิ๋มเพื่อโทรหา เขารอบคอบพอที่จะใช้โทรศัพท์ของตนเองไม่ใช้โทรศัพท์ของพี่เขย เสียงสัญญาณดังขึ้นนานหลายครั้งกว่าทางโน้นจะรับสาย หากพอรับแล้วก็ผรุสวาทกลับมาทันทีโดยพลินไม่ทันตั้งตัว “รู้จักเกรงอกเกรงใจกันบ้าง ตี่สี่ตีห้าแล้วจะโทรมาทำไม” เป็นเสียงผู้หญิงค่อนข้างจะเกรี้ยวกราด ทว่าพลินไม่สนใจ เขากล่าวกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ผมขอพูดกับพี่ดนัยหน่อยครับ” ไม่มีคำตอบรับหรือปฏิเสธจากทางโน้น คงจะมัวแต่อึ้งอยู่ ความเงียบปรากฏอยู่พักเดียว ทางโน้นก็วางสายไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ครั้นพลินโทรไปอีกครั้งก็ปิดเครื่องหนีไปแล้ว แม้จะไม่ได้รับคำตอบหรือได้คุยกับดนัย หากเมื่อฝ่ายโน้นแสดงอาการออกมาอย่างนั้นก็ทำให้พลินมั่นใจว่าพี่เขยของเขาต้องอยู่ที่นั่นแน่ แต่จะทำอย่างไรต่อไปคงต้องแล้วแต่พี่สาวอีกที ทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตากันในเวลาอาหารเช้า พล.ท.พฤกษ์ กับคุณหญิงพลอยแปลกใจไม่น้อยที่จู่ๆ ลูกสาวก็มาค้างที่บ้านตอนค่อนรุ่ง ทว่าท่านทั้งสองไม่ปริปากถามสักคำ รอให้รับประทานอาหารเสร็จแล้ว จึงบอกให้แม่บ้านพาตัวเด็กชายเพชรออกไปข้างนอกก่อนแล้วจึงเริ่มซัก “พัสตร์ มีอะไรจะเล่าให้พ่อกับแม่ฟังหรือเปล่าลูก” พล.ท.พฤกษ์ ถามลูกสาว พอเห็นท่าทีอึกอัก คุณหญิงพลอยก็หันไปทางลูกชาย “ว่าไงเรา รู้เรื่องอยู่เหมือนกันไม่ใช่หรือ” พลินกระดากอย่างคนรู้สึกผิด ลองมารดากล่าวอย่างนี้ก็แสดงว่าท่านระแคะระคายมาบ้าง คงสังเกตเห็นความผิดปกติของเขากับพี่สาว เพียงแต่ท่านทั้งสองไม่เอ่ยปากถามให้ลำบากใจเท่านั้น ชายหนุ่มสบตาพี่สาวเป็นเชิงขอความเห็น พอฝ่ายนั้นพยักหน้าน้อยๆ ให้เขาเป็นคนบอกบิดามารดา เขาจึงเล่าเรื่องให้ฟังทั้งหมด... ยกเว้นเรื่องหมอนิศากับเรื่องคุณไสยเสน่ห์ยาแฝดเท่านั้น พล.ท.พฤกษ์ กับคุณหญิงพลอยฟังอย่างสงบ สอบถามขัดจังหวะบ้างในบางประเด็น พอลูกชายเล่าจบ พล.ท.พฤกษ์ ก็บอกว่า “พ่อจะวานลูกน้องเก่าสืบให้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร คงต้องคุยกันหน่อยแล้ว ทั้งผู้หญิงผู้ชายนั่นแหละ” “คุณพ่อครับ...” พลินท้วงหากพล.ท.พฤกษ์ ก็โบกไม้โบกมือ “พ่อไม่ให้ใครไปทำร้ายใครหรอกน่า แค่เจรจาตกลงกันว่าจะเอายังไงกันแน่ ปล่อยไปอย่างนี้เรื่อยๆ ที่เสียหายคือฝ่ายเรา” แม้จะได้รับคำยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะ แต่พัสตร์ก็ยังไม่วางใจ ด้วยกิตติศัพท์ทางด้าน ‘คุยกันหน่อย’ ของบิดาสมัยยังเรืองอำนาจอยู่นั้น เธอพอจะได้ยินอยู่บ้าง แม้ระยะหลังๆ จนกระทั่งลาออกจากราชการมาแล้วจะเพลาลงจนไม่มีใครพูดถึงอีกแล้วก็ตาม หากพลาดพลั้งไปเธอคงจะเสียใจ เพราะถึงอย่างไรดนัยก็คือสามีของเธอ ด้วยเหตุนี้พัสตร์จึงแอบกระซิบกระซาบน้องชาย “พลิน... เราช่วยกันหาตัวพี่ดนัยให้เจอก่อนลูกน้องของคุณพ่อนะ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำ เขาเล็งไว้แล้วว่าจะหาใครมาเป็นผู้ช่วย ------------- จบบทที่ 8 ------------- ต่อบทที่ 9 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 20:07:54

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ 9 สว่างแล้วปุณยวีร์ยังนอนลืมตาโพลงอยู่บนเตียง ทั้งๆ ที่ไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาทั้งคืน แต่เธอก็ไม่ง่วงเลยสักนิด เฝ้าคิดเพียงว่า สิ่งที่เธอพยายามทำตลอดหลายเดือนที่ผ่านมานี้ ประสบความสำเร็จแล้วหรือยัง คนข้างๆ ขยับตัวเปลี่ยนท่านอน เธอจึงดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้ หากร่างสันทัดนั้นกลับดึงเธอเข้าไปกอด พลางพูดงึมงำฟังไม่ได้ศัพท์ หญิงสาวยิ้มอย่างพออกพอใจ เงินที่สูญเสียไป แลกกับสิ่งที่ได้มานับว่าพอสมน้ำสมเนื้อ แต่จะคุ้มค่ากว่านี้ถ้าชายหนุ่มที่กอดเธออยู่ ไม่กลับไปหาภรรยาของเขาอีก ‘อาจารย์’ บอกว่าเรื่องอย่างนี้ต้องค่อยเป็นค่อยไป ความผูกพันของเขากับภรรยามีมากมาย ไม่สามารถตัดขาดได้ในเร็ววัน หากเธอใจร้อนเกินกว่าจะรอให้ถึงวันนั้น มนตราธรรมดาๆ ของอาจารย์เพียงทำให้เขาลุ่มหลงเธอในบางเวลา ยังไม่ทันได้อิ่มเอมเขาก็หวนคิดถึงบ้าน เธอไม่ต้องการแค่คบกันเพียงฉาบฉวย หากเธอต้องการเป็นเจ้าของด็อกเตอร์หนุ่มอนาคตไกลคนนี้ นับตั้งแต่วันที่เธอพบดนัยครั้งแรกอย่างบังเอิญเมื่อสี่เดือนก่อนในที่ประชุมระหว่างภาครัฐกับภาคเอกชน เพื่อนของเธอได้แนะนำให้รู้จักเจ้านาย ใครจะนึกเล่าว่าข้าราชการผู้มีตำแหน่งถึงผู้อำนวยการกองจะยังหนุ่ม อายุเพียงสามสิบกว่า มิหนำซ้ำยังหล่อเหลาเจ้าสำอางได้ถึงขนาดนั้น เธอตกหลุมรักเขาทันที แม้จะรู้ในอีกไม่กี่วันถัดมาว่าเขามีภรรยาแล้ว ก็ยังถอนตัวไม่ขึ้น เธอพยายามทุกวิถีทางที่จะให้ดนัยหันมาสนใจ แต่ก็เปล่าประโยชน์ มารยาหญิงที่ว่ามีอยู่ร้อยเล่มเกวียน ใช้งานไม่ได้กับด็อกเตอร์หนุ่มผู้รักภรรยาคนนี้ แล้วโชคชะตาก็พาเธอไปพบกับ ‘อาจารย์’ ผู้เชี่ยวชาญทางไสยเวทย์มนต์ดำ เธอไม่ลังเลใจที่จะบอกถึงความต้องการ ซึ่งก็ได้รับการตอบสนองทันที เงินตรา แลกกับ มนตรา พิธีกรรมหลายอย่างเกิดขึ้น แล้วดนัยก็หันมามองเธอ ความสัมพันธ์เป็นไปอย่างเงียบเชียบไม่มีใครรู้ แม้แต่บรรดาสาวๆ ในที่ทำงานซึ่งหมายปองเขาอยู่เช่นกันก็ตาม แต่ก็อย่างที่กล่าว เธอไม่ต้องการความสัมพันธ์เพียงเท่านี้ เธอต้องการเป็นเจ้าของ ข้อเสนอใหม่จึงเกิดขึ้น มนต์ดำขั้นสูง ซึ่งก็ทำให้ค่าตอบแทนสูงขึ้นตามไปด้วย เพียงไม่กี่วัน เธอก็สามารถพาเขามานอนค้างคืนที่ห้องพักของเธอได้สำเร็จ หากยังมีข้อผิดพลาด ชายหนุ่มจึงยังคงคิดถึงบ้าน ครั้นอาจารย์ร่ายมนต์ซ้ำ เขาก็กลับมาหาเธอ และนอนอยู่ตรงนี้ จะมีน่าหวาดหวั่นอยู่บ้างก็ตรงที่มีโทรศัพท์จากชายลึกลับถามหาดนัยหลังจากที่เขากลับมาไม่ถึงสองชั่วโมง แม้ ‘อาจารย์’ จะรับปากเป็นมั่นเหมาะว่า นับจากนี้จะไม่มีใครสามารถพรากดนัยไปจากเธอได้ แต่เธอก็อดหวั่นใจไม่ได้ ลางสังหรณ์บอกว่า เธอจะได้เจอศึกหนักกว่าที่เคยคิด นิศานั่งตรวจรายชื่อผู้อยู่ในคิวที่จะดูหมอกับเธอในวันนี้ ส่วนใหญ่เป็นผู้ศรัทธาหน้าใหม่ซึ่งเธอจะต้องใช้พลังในการดูมากกว่าผู้ศรัทธาเจ้าประจำ เธอเจตนาจัดคิวอย่างนี้ ยอมทำงานหนักในวันอาทิตย์ เพื่อจะหยุดพักผ่อนในวันจันทร์ เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า นิศาเหลือบตามองก็รู้ว่าใครโทรมา เธอแกล้งไม่รับ ปล่อยให้มันดังอย่างนั้น ดูซิว่าจะตั้งใจโทรมาหาจริงหรือเปล่า ทิวาเดินผ่านมาก็แปลกใจ จะว่านิศาไม่ได้ยินเพราะใจจดจ่ออยู่กับสิ่งอื่นก็คงไม่ใช่ เพราะเสียงดังขนาดนั้น มิหนำซ้ำยังอยู่ใกล้แค่เอื้อม “นิด... ทำไมไม่รับโทรศัพท์” “ประเดี๋ยวค่อยรับค่ะ พี่ทิว” นิศาเงยหน้ายิ้มให้พี่ชาย ก่อนก้มหน้าก้มตาตรวจดูข้อมูลผู้ศรัทธาต่อไป ทิวาหรี่ตามองน้องสาว เธอก็เหมือนกับเขาตรงที่จะให้หมายเลขโทรศัพท์ส่วนตัวก็เฉพาะคนที่สนิทกันหรือจำเป็นเท่านั้น และลักษณะนี้คนโทรมาน่าจะมีความสำคัญในระดับหนึ่ง เพราะไม่อย่างนั้นหากเธอไม่รับสาย ก็ควรจะไม่รับเลย และถ้าจะรับก็ควรรับในทันที ไม่ใช่ ประเดี๋ยวค่อยรับอย่างนี้ ชายหนุ่มทำเป็นคว้าหนังสือพิมพ์มานั่งอ่าน ทั้งๆ ที่ตอนรับประทานอาหารเช้าเขาได้อ่านจนไม่มีอะไรน่าสนใจอีกแล้ว นิศารอจนฝ่ายโน้นโทรมาเป็นครั้งที่สามเธอจึงรับสาย แต่น่าแปลกตรงที่ไม่มีเสียงต่อว่าจากเขาอย่างที่เธอคิด และยิ่งกว่านั้นก็คือ น้ำเสียงถึงกับตรงกันข้ามเลยทีเดียว “สวัสดีครับ คุณนิศา นี่ผมพลินนะครับ” อย่างเดียวที่ไม่เปลี่ยนแปลงก็คือ เขาไม่เคยเรียกเธอว่า ‘หมอ’ อย่างคนอื่นทั่วไปเลยสักครั้ง “โทรมาหาแต่เช้า มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ อย่าบอกนะว่าจะมาที่นี่อีก คราวนี้นิศาไม่ยอมให้พบอย่างนั้นอีกแล้ว” เธอพูดดักคอเขาไว้ก่อน เพราะวันนี้งานเธอหนักกว่าเมื่อวานมากมาย “คุณเล่นพูดอย่างนี้ ผมก็แย่สิครับ” “ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า จะมารบกวนนิศาจริงๆ” คำว่า ‘รบกวน’ ออกมาจากปากอย่างจงใจ ทว่าฝ่ายโน้นยังคงพูดต่อเหมือนไม่ได้ยิน “ผมขอเวลาเพียงเล็กน้อยเท่านั้นครับ” “ถ้าเล็กน้อย พูดตรงนี้เลยก็ได้ค่ะ” พลินเงียบไปนานเหมือนกับจะตัดสินใจ หากในที่สุดเขาก็พูด “คุณนิศาคงทราบแล้วว่าพี่สาวของผมร้อนใจขนาดไหน ที่สามี... เอ่อ... ที่มีผู้หญิงอื่นมาติดพันสามีของเธอ” “แล้วไงคะ” เขาเงียบไปอีกหน คงต้องอดทนกับวาจาของเธอพอดูกว่าจะพูดต่อ “ตอนนี้พี่เขยของผมไปอยู่กับผู้หญิงอื่นเรียบร้อย ไม่รู้ว่าใครติดพันใครกันแน่” ถึงจะอดทนเพียงใด ก็อดประชดประชันไม่ได้ “แล้วผมก็บังเอิญรู้ว่าผู้หญิงคนนั้น ชื่ออะไร” ฟังมาตั้งยืดยาว นิศายังไม่รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาเลย เธอจึงบอกไปตรงๆ “คุณมีธุระอะไรก็พูดมาได้เลยค่ะ ไม่ต้องอ้อมค้อม” เขาเงียบไปเป็นหนที่สาม ซึ่งครั้งนี้นานกว่าสองครั้งก่อน “ผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ” นิศาเหลือบตามองพี่ชาย เห็นเขายังอ่านหนังสือพิมพ์ง่วนอยู่ก็เบาใจ แต่หากจะคุยกับพลินตรงนี้คงไม่สะดวกนัก ด้วยเกรงว่าพี่ชายได้ยินแล้วจะตำหนิที่เธอไปยุ่งเรื่องนี้อีก หญิงสาวจึงลุกขึ้นเดินเลี่ยงไปที่อื่น ทันทีที่น้องสาวเดินลับไป ทิวาก็เก็บหนังสือพิมพ์ ตาของเขามองตัวหนังสืออยู่ก็จริง แต่หูคอยเงี่ยฟังตลอดเวลา ได้ยินเสียงน้องสาวแล้วเขาก็สรุปว่า คนที่โทรมาน่าจะเป็นคนพิเศษจริงๆ ทำเป็นงอนไม่รับโทรศัพท์ แต่ในที่สุดก็ต้องรับ แถมยังพูดจาห้วนเป็นมะนาวหน้าแล้ง ทว่าน้ำเสียงที่เขาได้ยินนั้น... น้องสาวทั้งคน ทำไมทิวาจะไม่รู้ว่าเธอกำลังมีความสุข “จะให้นิศาช่วยเรื่องอะไรคะ” พอลับตาพี่ชาย นิศาก็พูดจาได้สะดวกขึ้น “ถ้าเป็นเรื่องพี่สาวคุณ นิศาบอกแล้วว่าให้พี่พัสตร์มาคุยด้วยตัวเอง” “พี่พัสตร์ไม่อยู่ในสภาพที่จะไปพบใครได้หรอกครับ สภาพจิตใจของเธอย่ำแย่เหลือเกิน” นิศาได้ยินก็รู้สึกสงสาร ผู้หญิงที่ถูกสามีทอดทิ้ง คงยากที่จะทำใจ “แล้วจะให้นิศาช่วยยังไงคะ” “ผมอยากให้คุณตรวจดูทีว่าพี่เขยผมไปอยู่ที่ไหน” “ถ้าคุณพลินต้องการอย่างนั้น นิศาว่าให้ตำรวจทำไม่ดีกว่าหรือคะ หรือจะไปจ้างนักสืบเอกชนก็ได้ มีเยอะแยะถมไป” นิศาไม่ได้มีเจตนาจะพูดกวนเขาเลย เพราะถ้าจะให้ได้ผลจริงๆ ก็ควรเป็นผู้มีอาชีพตามที่กล่าว “ถ้าทำอย่างนั้นแล้วไม่มีปัญหาตามมาผมคงทำไปแล้ว และอีกอย่างหนึ่ง ผมคิดว่าถ้าให้คุณช่วยเหลือ จะรวดเร็วกว่า คุณนิศาเป็นหมอดูไม่ใช่หรือครับ” “คุณเชื่อแล้วหรือว่านิศาเป็นหมอดูจริงๆ” หญิงสาวย้อน พลินไม่ตอบ เธอจึงยื่นเงื่อนไข “ถ้าคุณพลินเชื่อว่านิศาเป็นหมอดูจริงๆ นิศาก็จะช่วยค่ะ แต่ต้องพูดดังๆ ให้ได้ยินชัดๆ ด้วยนะคะ” มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 20:09:36

ความคิดเห็นที่ 7 . พลินนึกไม่ถึงว่าเธอจะใช้วิธีนี้ให้เขายอมรับ เรื่องพูดน่ะไม่ยากหรอก แต่มันยากตรงที่ต้องทำใจ “หมายความว่าถ้าผมไม่พูดแล้วคุณจะไม่ช่วยพี่พัสตร์ใช่ไหมครับ... คุณนี่ใจร้ายจัง” นิศายิ้มเจ้าเล่ห์ ถึงอย่างไรคุยทางโทรศัพท์ เขาก็ไม่มีทางเห็นหน้าเธอ “นิศาไม่ใจร้ายกับพี่พัสตร์หรอกค่ะ แต่นิศาใจร้ายกับคุณ” ขนาดคุยกันทางโทรศัพท์ เธอยังได้ยินเขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ว่าไงคะ จะพูดหรือไม่พูด” “โอเคๆ ” เสียงชายหนุ่มอ่อนอกอ่อนใจ “ผมพูดก็ได้ว่าผมเชื่อแล้วว่าคุณเป็นหมอดูจริงๆ “ “อะไรนะคะ นิศาได้ยินไม่ชัดเลย สงสัยสัญญาณขาดๆ หายๆ “ ชายหนุ่มถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ ก่อนพูดช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ “ผมเชื่อแล้วครับ ว่าคุณเป็นหมอดูจริงๆ “ นิศาเกือบจะหัวเราะออกมา นึกสะใจอยู่เหมือนกัน หากแค่นี้คงยังไม่เพียงพอ “แหม... ฟังน้ำเสียงเหมือนไม่ค่อยจะเต็มใจพูดเลยนะคะ” “ได้ยินชัดแล้ว ทีนี้ผมจะอธิบายละนะว่าจะให้คุณช่วยอย่างไรบ้าง” “ยังค่ะ ยังไม่หมด นิศายังมีเงื่อนไขอีกข้อ” “หา... “ เสียงของพลินแทบจะเป็นเสียงตะโกน “ยังจะให้ผมทำอะไรอีกหรือ” “ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แค่มาช่วยงานนิศาเท่านั้น” “ช่วย... ช่วยงานอะไรครับ” “ก็งานดูหมอนะสิคะ ถามได้ คุณพลินต้องมาช่วยนิศาวันนี้” “ให้ผมไปเป็นลูกมือคุณนะหรือครับ” เหมือนเขาทำท่าจะโวย แต่แล้วเสียงกลับอ่อยลง “ทำอย่างกับว่าผมเป็นลูกศิษย์คุณยังไงยังงั้นเลย” นิศากลั้นหัวเราะแทบแย่ อยากเห็นพลินจริงๆ ว่าจะทำหน้าอย่างไรในตอนนี้ “ไม่ใช่ทั้งลูกมือและลูกศิษย์ค่ะ นิศาเรียกว่าผู้ช่วย” “ไม่แตกต่างกันเลย” เขาประท้วงก่อนยอมจำนนแต่โดยดี “ตกลงครับ แล้วจะให้ผมไปช่วยคุณเมื่อไหร่” นิศาแย้มยิ้มอย่างสดใส “วันนี้นิศาเริ่มงานเก้าโมงเช้า ผู้ช่วยที่ดีต้องอย่ามาสายนะคะ” พลินนึกขุ่นเคืองตัวเองในใจ นี่เขาต้องตกไปเป็นเบี้ยล่างให้ยายเด็กกะโปโลนั่นเสียอย่างนั้น นึกถึงตอนที่ไปช่วยแล้วพาลหงุดหงิด ภาพลิ่วล้อของหมอดูในละครโทรศัพท์ผุดขึ้นมา เขากำลังจะต้องไปเป็นอย่างนั้น มิหนำซ้ำยังรวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัวอีกต่างหาก ตอนนี้เกือบจะแปดนาฬิกาแล้ว นั่นหมายถึงเขามีเวลาทั้งเตรียมตัวและเดินทางเพียงชั่วโมงเศษๆ เท่านั้น พัสตร์เดินจูงลูกเข้ามา พอเด็กชายเพชรเห็นพลินทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างนั้นก็หยุดกึก พร้อมกระตุกมือมารดา “น้าพลินหน้าบึ้ง” เด็กชายบอกผู้เป็นแม่ดังๆ จนผู้ที่ถูกกล่าวถึงรู้ตัว จึงต้องปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “ไม่ได้บึ้งเสียหน่อย ไอ้เสือเพชร... ดูใหม่สิครับ” พอเห็นน้าชายยิ้ม ไอ้เสือเพชรก็ยิ้มร่าวิ่งเข้ามาหา พลินสวมกอดหลานชายแล้วบอก “อยู่กับแม่นะครับ ประเดี๋ยวน้าพลินจะไปธุระ” “ไปไหนหรือพลิน” พัสตร์แปลกใจจึงถาม “ถ้าเป็นที่โรงพยาบาล สายๆ พี่จะไปเคลียร์เอง” “เปล่าหรอกครับ” พลินยิ้มให้พี่สาว “ผมจะไปธุระของผมนิดหน่อย” ครึ่งชั่วโมงต่อมา พลินก็มาถึงบ้านของนิศา เขาใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีครีม กับกางเกงสแล็คสีดำ รองเท้าหนัง ตั้งใจให้ดูเนี๊ยบ ข่มเด็กกะโปโลให้อยู่หมัด ชายฉกรรจ์ที่เฝ้าหน้าประตูปล่อยให้ผ่านโดยไม่สอบถามอะไรเลย มีเพียงทักทายตามประสาคนเคยเจอหน้ากันมาแล้วสองหน พอเดินมาถึงอาคารชั้นเดียว พลินก็พบนิศานั่งรออยู่ที่นั่นแล้ว “มาก่อนครึ่งชั่วโมง ถือว่าเป็นผู้ช่วยที่ดีนะครับ” พลินพูดพลางดึงคอเสื้อให้ตึง มองเห็นหญิงสาวอยู่ในชุดเช่นเดียวกับวันวานก็ยิ้มอยู่ในใจ คงไม่มีผู้ศรัทธาคนไหนมองว่าเขาเป็นลิ่วล้อของเธอแน่ แล้ววินาทีต่อมาก็ได้รู้ว่าตนเองคิดผิดไปถนัด นิศาส่ายหน้าหลังจากกวาดสายตามองชายหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอเบ้ปากก่อนจะกล่าวเสียงเรียบๆ “เกือบดีแล้วค่ะ ถ้าไม่แต่งตัวอย่างนี้” ขณะที่พลินขมวดคิ้ว เธอก็พูดต่อ “นิศาไม่ได้บอกคุณพลินหรือคะว่าต้องสวมสีขาวทั้งชุด” คิ้วของพลินขมวดจนแทบจะผูกติดกัน เขามั่นใจเหลือเกินว่าเธอไม่ได้บอก ชักจะสังหรณ์ใจอย่างไรชอบกลเสียแล้ว และลางสังหรณ์ของเขาก็เป็นจริง เมื่อเธอหยิบเสื้อผ้าชุดหนึ่งซึ่งพับวางอยู่เรียบร้อยข้างๆ ตัวขึ้นมา “ดีนะที่นิศาเตรียมไว้ ไม่อย่างนั้นแล้วคุณพลินต้องกลับบ้านไปเปลี่ยน เสียเวลาแย่เลย” ฟังเธอพูดเข้า ยังจะทำเป็นทวงบุญคุณอีก ต่อให้เขาซื่ออย่างไรก็ต้องดูออกว่าเธอเจตนาแกล้งเขาชัดๆ พอรับเสื้อผ้าชุดขาวนั้นมาก็รู้ว่าเธอร้ายกว่าที่คิด เสื้อแขนสั้นผ้าฝ้ายฟอกขาวสะอาดยังพอจะรับได้ ทว่ากางเกงสีขาวแบบชาวเลนี่สิที่สุดจะฝืน อุตส่าห์สวมชุดเนี้ยบมา หมดท่ากันพอดี “ไม่สวมไม่ได้เหรอครับ” เขาอุทธรณ์พร้อมให้เหตุผล “ผมกลัวหลุด” “ไม่หลุดหรอกค่ะ ถ้าคุณพลินนุ่งไม่เป็นก็จับมันไว้” พูดง่ายจริงนะ... พลินคิดในใจ นึกถึงภาพตนเองเดินไปไหนมาไหนโดยต้องจับกางเกงไว้แล้ว ช่างน่าสมเพชเหลือเกิน “ห้องน้ำอยู่ทางโน้นค่ะ” นิศาไม่เปิดโอกาสให้เขาต่อรองอะไรอีกเลย เธอผายมือไปยังด้านในของอาคารแล้วกล่าวต่อสั้นๆ “เก้าโมงเช้าเริ่มงานค่ะ” พลินสวมชุดขาวเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างทุลักทุเล วิธีการนุ่งกางเกงแบบนี้ก็คล้ายกับการนุ่งผ้าเช็ดตัว ผิดแต่ว่าผ้าเช็ดตัวนั้นถึงจะหลุดหรือหมิ่นเหม่ก็อยู่ในที่รโหฐาน แต่ที่นี่คือการนุ่งต่อหน้าธารกำนัล พลาดพลั้งไปก็ไม่รู้จะเอาหน้าไว้ที่ไหน นิศาอดยิ้มไม่ได้ที่เห็นท่าทางกระโดกกระเดกของชายหนุ่ม ผิดกับตอนเข้ามาใหม่ๆราวฟ้ากับดิน อันที่จริงเธอก็ไม่อยากจะแกล้งเขานักหรอก แต่หากไม่ทำเสียบ้างก็คงจะได้ใจ พูดจาดูถูกไม่ได้หยุดหย่อน และการที่เธอบังคับให้เขามาเป็นผู้ช่วยนั้น ก็เพื่อให้เห็นการทำงานจริงๆ ว่าเป็นอย่างไร ผู้ที่ศรัทธานั้น นับถือเธอขนาดไหน... จะได้เลิกกวนโมโหเสียที พลินหายใจโล่งอกที่ไม่ต้องเดินไปไหนมาไหนให้ต้องคอยระแวดระวัง พิธีรีตองในการดูหมอของนิศาก็ไม่ได้มีอะไรมาก ไม่ได้มีบรรยากาศขรึมขลังแต่อย่างใด มีเพียงความเป็นกันเองระหว่างหมอดูกับผู้ศรัทธา ในบรรยากาศเงียบสงบ ส่วนตัวเขาเองก็คอยช่วยแค่หยิบโน่นหยิบนี่ส่งให้เท่านั้น ผู้ศรัทธาคนแรกผ่านไปได้ด้วยดี แม้จะมีสายตาแปลกๆ มองมาที่เขาบ้าง แต่พอคนที่สองซึ่งเป็นหญิงวัยห้าสิบเศษเดินเข้ามาได้ชั่วครู่เท่านั้น จากที่ซักถามนิศาเกี่ยวกับเรื่องเดือดร้อนของตัวเองก็กลายเป็นสอบถามเกี่ยวกับตัวเขาแทน “หมอนิศามีลูกศิษย์ด้วยหรือคะ ดิฉันไม่ยักรู้มาก่อน” ‘ลูกศิษย์’ สะดุ้งโหยง ในขณะที่ ‘อาจารย์’ ยิ้มกริ่ม “เพิ่งมาวันแรกน่ะค่ะ พอจะรู้งานอยู่บ้าง” “แหมดีเชียวค่ะ ถ่ายทอดกันไว้ วิชาจะได้ไม่สูญหาย” พลินทำตาปริบๆ หมอดูกับคนมาดูเข้ากันราวปี่กับขลุ่ย เขากระแอมเบาๆ ก่อนพูดเสียงเรียบ “ไม่ใช่ลูกศิษย์ลูกหาอะไรหรอกครับ ผมแค่มาช่วย” “โอ๊ย ไม่ต้องมาออกตัวหรอก แต่งตัวอย่างนี้ ไม่ใช่ลูกศิษย์แล้วจะเป็นอะไร” พลินถลึงตามองนิศา หากฝ่ายนั้นนั่งเฉยไม่แก้ต่างอะไรให้ทั้งสิ้น ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไร ‘ป้า’ ก็พูดต่อ “พอเก่งแล้ว จะอยู่ที่นี่หรือแยกไปที่อื่นจ๊ะ พ่อ” นางถามชายหนุ่มก่อนหันไปพูดกับนิศา “ช่วยกันดูทั้งครูทั้งลูกศิษย์ก็ดีนะคะ หมอนิศา ดิฉันเคยไปที่แปดริ้ว มีครูกับลูกศิษย์อยู่ครู่หนึ่ง คนขึ้นกันเยอะเชียวคะ” “เขาคงอยู่ไม่นานหรอกค่ะ นิศายังไม่รู้เลยว่าเขาจะยึดอาชีพหมอดูหรือเปล่า” นิศาตอบ ยังผลให้คนฟังทำปากจิ๊จ๊ะ ไม่ค่อยสบอารมณ์ “จริงหรือพ่อ” นางหันกลับมาถามพลิน “คิดดูให้ดีเถอะ เป็นหมอดูอยู่ที่นี่น่ะดีแล้ว ตอบแทนคุณครูบาอาจารย์ด้วย หน้าขาวๆ คิ้วเข้มๆ อย่างพ่อน่ะ ขี้คร้านจะเรียกสาวๆ ให้เข้ามาดูได้เยอะแยะ” พลินกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น อะไรจะคิดเป็นตุเป็นตะเลยเถิดได้ขนาดนั้น ยายเด็กกะโปโลนี่ก็เหลือเกิน ถึงจะไม่เคยเอ่ยปากว่าเขาเป็นลูกศิษย์ก็จริง แต่ก็พูดจากำกวมได้เป็นที่หนึ่ง ไหนจะวางฟอร์มได้นิ่งสมกับเป็นหมอดูผู้เก่งกาจ ไม่มีอาการ ‘หลุด’ เลยแม้สักนิดเดียว ใบหน้าก็ปั้นเสียจนดูมีเมตตาน่านับถือ หากมีอยู่สิ่งเดียวเท่านั้นที่แตกต่างออกไป ความสนุกสนานสมใจ ส่งเป็นประกายออกมาจากดวงตาคู่นั้น ------------- จบบทที่ 9 ------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 20:10:54

ความคิดเห็นที่ 8 ลิงก์ครับ บทนำ และบทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10229368/W10229368.html บทที่ 2,3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10250404/W10250404.html บทที่ 4-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10379506/W10379506.html ------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 20:12:16

ความคิดเห็นที่ 9 กรี๊ดดดดดดดดดดดด  น่ากลัว คุณคนเขียนอย่ามาทำให้เค้าไปกล้าไปเฝ้าไข้ที่โรงพยาบาลเชียวนะ เหอ ปล. ไม่ได้ลำบากใจอะไรเลยค่ะ เพียงแต่ ไม่รู้จริง เหอๆ (ปกสวยดีค่ะ ถ้าออกทันวันที่ สองนี้ จะไปสอยค่ะ) จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 20:36:54

ความคิดเห็นที่ 10 มาเร็วเกินคาด จนเกือบไม่เชื่อสายตาเลยนะคะเนี่ย...^______^ ต่อไปนี้สัญญาว่าจะไม่ไปนอนเฝ้าใครในโรงพยาบาลแน่นอน...กึ๋ยๆๆๆ ปกเก๋มากเลยค่ะ ^______^ จะรอหนังสือพร้อมลายเซ็นนะคะ ถึงจะพิมพ์ไปแล้ว แต่ก็ยังอยากเก็บมาฝาก เผื่อจะแก้ในการพิมพ์รอบ 2-3-4-5-6-7 ค่ะ ... อิอิ คคห.ที่ 3 นิศาอึกอัก สาเหตุใดนั้นเธอทราบดี ทว่าจะบอกเขาไปตรงๆ โดยที่เธอยังไม่รู้วิธีแก้ไขอย่างนั้นหรือ ถ้าเขาเชื่อก็ดีไป จะได้ช่วยกันปรึกษาหาทางออก แต่ถ้าไม่เชื่อเหตุการณ์อาจยิ่ง [บายปลาย] คคห.ที่ 5 พลินไม่ตอบพี่สาวแม้จะพอเดาออก ครั้นถูกสายตาหลายคู่จ้องมองมา เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ เดินไปหยิบข้าวของ แล้วหันมา [ดูด] กับพัสตร์ คคห.ที่ 7 พลินนึกขุ่นเคืองตัวเองในใจ นี่เขาต้องตกไปเป็นเบี้ยล่างให้ยายเด็กกะโปโลนั่นเสียอย่างนั้น นึกถึงตอนที่ไปช่วยแล้วพาลหงุดหงิด ภาพลิ่วล้อของหมอดูในละคร [โทรศัพท์] ผุดขึ้นมา           . แอบทักคุณมน ... มาเร็วมากกกกกก ... อิอิ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 21:37:07

ความคิดเห็นที่ 11 หลังจากที่กวนประสาทมานาน นายพลินก็ถูก นิศาแกล้งกลับบ้าง สะใจๆ เอิ๊กๆ แลกกับเล่มนี้ได้ป่ะพี่ตั๋ม(แต่ไม่รู้เมื่อไหร่นะ) ดูท่าทางไม่น่ากลัวเท่าเรื่องพราย(หรือน่ากลัวกว่าอ่ะ) จริงๆ แล้วชอบพลิน กวน จุด จุด จุด ได้ใจ ปล. ถ้าแว่บไปได้ วันที่ 2 จะแว่บไปหานะ  ^^ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 21:47:43

ความคิดเห็นที่ 12 โดนนางเอกเอาคืนซะ อิอิ ปกนิยายสวย ชอบคำโปรยด้วยอะ   ........ไม่อาจครอบงำ คู่รักแท้   กรี๊ด โรแมนติกมาก จากคุณ : justforme เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 54 22:15:12

ความคิดเห็นที่ 13 เจอผู้หญิงอย่างปิ๋มนี่น่ากลัวจริงๆ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 01:44:05

ความคิดเห็นที่ 14 สงสัยคงดนัยคงไม่ได้ไปเพราะถูกปิ๋มเรียกตัวอย่างเดียวแล้วมั้งคะเนี่ย ถ้าดนัยไปแล้วใครชักโครกในห้องน้ำ ต้องมีอะไรอย่างอื่นร่วมด้วยแน่ๆ ปกทั้งสวยทั้งน่ากลัวค่ะ งานหนังสือเดือนตุลาคมคงมีเหลือให้ซื้อนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 05:26:23

ความคิดเห็นที่ 15 นิ๊ดนึงนะครับ ขอให้เปลี่ยนฉากโรงพยาบาล เป็น รพ.เอกชนเล็กๆ ทั่วๆไป เพราะถ้าเป็น รพ.รัฐ .. บอกให้ได้เลยครับว่า ทุกแห่ง .. "เจ้าของสถานที่" .. ทรงอำนาจมากมาย ทั้งอำนาจในฐานะที่ตัวเอง "อยู่ใน รพ.นั้น" และอำนาจที่ "ได้รับมอบมา" ยิ่งเป็น รพ.รัฐ ใหญ่ๆ ถ้า "เจ้าของสถานที่" ไม่ใหญ่จริง รับรองว่า ได้มีปั่นป่วนรวนเร ชนิดลงข่าวหนังสือพิมพ์กันวันละสามรอบ เพราะคนจำนวนไม่น้อย ที่โดน"พาเข้ามา"โดยไม่รู้ตัว ก่อนกลับไปได้ ... เฉพาะร่าง ไม่ใช่แค่ 1-2 ราย หรือ 100-200 ราย แต่ .. นับไม่ถ้วน และแทบทุก รพ.รัฐ .. โดยเฉพาะ รพ.ใหญ่ๆ จะมี "ตำรวจ" "นุ่งผ้าแดง" แทบจะเต็ม รพ. เพื่อรับร่างที่มองไม่เห็น ไปสู่ที่ที่ควรไป พวกวิญญาณชั้นต่ำ ที่ต้องอาศัยสื่อ และบัดพลี ไม่กล้ากรายกล้ำเข้าใกล้หรอก จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 07:49:08

ความคิดเห็นที่ 16 สวัสดีค่ะ คุณตั๋ม ดีใจที่ศาสตร์มรณะจะออกแล้ว วันอาทิตย์จะแวะไปหาอีกรอบนะคะ จากคุณ : หมูน้อยห้อยหัว เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 09:06:56

ความคิดเห็นที่ 17 หมอนิศานี่ แกล้งผู้ศรัทธา น่าตีจริง แกล้งเขาเสร็จ ต้องไปทำงานใช้หนี้นา (ปากว่า แต่เชียร์สุดใจ แกล้งหนักๆเล้ยยย อิอิ) จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 09:33:23 A:58.8.60.200 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 18 ผู้หญิงบนหน้าปกหนังสือนี่ คือนิศาหรือเปล่าน้า เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 10:15:35

ความคิดเห็นที่ 19 โห บทจะให้รอก็รอจะซะจนหุดหิด พอจะมาก็มาทีละหลายตอนเลย แต่ชอบค่ะ แหะ แหะ ศรีสองรักอ่านจบแล้วค่ะ ทวงเช้าทวงเย็นจากเพื่อนเลย จนมันบ่นอุบ ว่ารู้งี้รอให้เธออ่านจบก่อนแล้วค่อยยืม 555 จะรออุดหนุนเรื่องนี้นะคะ จะบอกพี่ จขร เอามาให้ค่ะ ชอบศรีสองรักมากๆ เพื่อนอ่านจบแล้วเค้ายังสั่งให้พี่ จขร เอามาให้เลย บอกว่าอยากได้เก็บไว้สะสม แกชอบตรงที่เกี่ยวกับเรื่องราวบ้านเมืองด้วยน่ะค่ะ *** ลืมถาม เรื่องนี้มีกี่เล่มคะ จะได้บอกพี่แกเอามาทีเดียวครบเลย เดี๋ยวแกเอามาครึ่งเรื่องอีก แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 54 11:45:37 แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 54 11:44:24 จากคุณ : แม่น้องเบนส์ เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 11:42:15

ความคิดเห็นที่ 20 นายพลินโดนเอาคืนซะบ้าง.... สะใจหมอนิศาเค้าละ ถ้าเรื่องทำเสน่ห์มีจริงละก็...น่ากลัวมากๆเลย จากคุณ : pantee เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 13:19:09

ความคิดเห็นที่ 21 เหมือนปูเรื่องให้ดนัยรักครอบครัว แต่ที่พลินพูดถึง กลับเหมือนดนัยเจ้าชู้ ที่แปดริ้ว มีครูกับลูกศิษย์อยู่ครู่หนึ่ง คู่ ค่ะ นิศาแกล้งพลินอย่างนี้ จะทำให้พลินเข้าใจมากขึ้น หรือมัวหงุดหงิดที่ถูกแกล้ง เลยยิ่งไม่เข้าใจคะ ขนาดเอาตัวดนัยไปแล้ว พัสตร์ยังโดนหลอกเลยหรือคะ ไม่ใช่ไปกับดนัยแล้วหรือ ปีศาจตัวนั้นน่ะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 22:50:11

ความคิดเห็นที่ 22 ปกน่ากลัวทีเดียวค่ะ ฮาๆ พลินโดนเอาคืน สมๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 00:26:10

ความคิดเห็นที่ 23 ... ทำไมนิยายแนวนี้ มักเกิดเรื่องในโรงพยาบาล คืนนี้ต้องอยู่เวรดึกคนเดียวด้วย .... สมๆอีตา พลิน จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 02:52:40

ความคิดเห็นที่ 24 ไปสอยมาเรียบร้อยแล้วค่ะ ^_^ จากคุณ : หมูน้อยห้อยหัว เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:35:48

ความคิดเห็นที่ 25 คุณหมอสนุกใหญ่เชียวล่ะ ถูกแกล้งแบบนี้ แอบแค้นมั้ยนั่นคุณพลิน จากคุณ : GoOsHa!R (join_Eng) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 03:36:45