ความคิดเห็นที่ 1 “โมได” เสียงนุ่มแสนอ่อนโยนเรียกไม่ดังนัก เด็กหนุ่มบ่นออกมาสองสามคำและยกมือขึ้นปัดหน้าของตัวเองด้วยความรู้สึกรำคาญ “เช้าแล้วนะโมได” เสียงนั้นเรียกอีกครั้ง คราวนี้ดังมากกว่าเดิมเล็กน้อย โมไดพลิกตัวและพูดพึมพำ “อย่ากวนน่ะลินซ์” “เฮ้ย! ตื่นได้แล้วไอ้เด็กขี้เซา” เสียงห้าวๆตะโกนกรอกเข้าไปในหู โมไดลืมตาและผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันที เขาขยี้ตาสองสามครั้งเพื่อขับไล่ความมึนงงจากนั้นจึงหันขวับไปทางด้านข้าง “เรียกเบาๆก็ได้” เขาบ่นพลางอ้าปากหาว โซลย์ซึ่งกำลังดับไฟโยนกิ่งไม้แห้งใส่เขาก่อนตอบ “ฟอร์เซ็ตติเรียกเจ้าไม่รู้กี่ครั้งแล้ว” เขาใช้เท้าเกลี่ยกองขี้เถ้าจนแน่ใจว่าไม่เห็นร่องรอยของกองไฟที่ก่อไว้เมื่อคืนจึงหันไปทางโมได “เขาเรียกเบาๆจนข้ารำคาญถึงได้ลงมือปลุกเจ้าด้วยตัวเอง เอ้า! ลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาเร็วๆ เราต้องรีบออกเดินทางกันตั้งแต่เช้า” “รู้แล้วๆ” เด็กหนุ่มบิดตัวไปมาและลุกขึ้นเดินไปที่ริมฝั่งแม่น้ำ เขาวักน้ำล้างหน้าจนรู้สึกสดชื่นจึงเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ คิ้วสีเข้มขมวดมุ่นเมื่อเห็นจอมเวทแห่งมาร์วัลลัสกำลังยืนนิ่งรออยู่อีกด้านหนึ่งของฝั่งแม่น้ำ “เจ้านั่นข้ามไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” “หลังจากที่ข้าปลุกเจ้า” โซลย์ตอบ เขาก้าวยาวๆลุยข้ามแม่น้ำไปอย่างไม่ยาก โมไดรีบวิ่งตามไปติดๆ “แล้วพวกเราจะไปทางไหนกัน” “ขึ้นเหนือ” โซลย์ตอบสั้นๆก่อนจะเดินไปสบทบกับฟอร์เซ็ตติที่กำลังไล่สายตามองสำรวจโดยรอบอย่างระมัดระวังเหมือนเช่นเคย “จากนี่ไปจนถึงชายแดนจะเป็นทุ่งโล่ง เราต้องเร่งเดินทางผ่านไปให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นแล้วจะลำบากเพราะจะไม่มีที่หลบซ่อนตัวเลยระหว่างทาง” จอมเวทหนุ่มกล่าวแต่โซลย์กลับส่ายหน้า “มีค่ายทหารขนาดย่อมตั้งอยู่ที่เนินก่อนเข้าเขตป่า รอบค่ายจะมีหมู่บ้านขนาดเล็กตั้งกระจัดกระจายอยู่ ข้าคิดว่าพวกผีดิบคงจะยังไม่บุกเข้าไปทำลายเพราะทหารรักษาการที่นั่นเก่งกาจนัก” “เราไม่อยากเข้าไปพักค้างแรมรวมกับพวกเขา” ฟอร์เซ็ตติกล่าว แม่ทัพแห่งมอร์เซลมองหน้าเขาและเอ่ยถาม “ทำไม เพราะพวกเขาเป็นมนุษย์อย่างนั้นหรือ” จอมเวทหนุ่มหันมามองโซลย์นิ่งก่อนตอบ “สิ่งที่ข้ากลัวก็คือ หากพวกเขากลายสภาพไปเป็นผีดิบหมดทั้งค่าย รวมถึงเหล่าชาวบ้านที่อาศัยอยู่รอบๆนั่นด้วย ข้าแน่ใจว่าคงมีหลายคนที่ท่านเคยรู้จักและคุ้นเคยเป็นอย่างดี ท่านจะกล้าสังหารพวกเขาไหม กล้าลงดาบตัดคอคนเหล่านั้น สหายร่วมรบของท่านรวมทั้งผู้คนตลอดไปจนถึงเด็กทารกไร้เดียงสาหรือไม่ท่านแม่ทัพ” โซลย์ถึงกับอึ้งต่อคำอธิบายของฟอร์เซ็ตติ เขาถอนหายใจก่อนเลื่อนสายตามองไปทางทิศเหนือ “ข้าเตรียมใจเอาไว้แล้วสำหรับเรื่องนั้น” แม่ทัพแห่งมอร์เซลหันกลับมาทางจอมเวทแห่งมาร์วัลลัสอีกครั้ง “แต่ข้าก็ขอยืนยันว่าจะเดินทางแวะไปที่ค่ายก่อนข้ามชายแดนไปยังมาร์วัลลัส” “หากท่านยืนยันหนักแน่นเช่นนั้น ข้าก็จะไม่ขอขัด” ฟอร์เซ็ตติเอ่ยเสียงขรึม “ถ้าอย่างนั้นพวกเราควรรีบออกเดินทางกันเสียตั้งแต่ตอนนี้เลยดีกว่า” “ข้าก็ว่าอย่างนั้น ไม่รู้จะมามัวพูดจายอกย้อนกันไปมาอยู่ทำไม่ให้เสียเวลา” โมไดพูดแทรกขึ้นมาด้วยท่าทางหงุดหงิด ทั้งฟอร์เซ็ตติและโซลย์มองหน้ากันแล้วยิ้ม “ข้าเสียเวลารอให้เจ้าตื่นได้ตั้งนานโดยไม่ปริปากบ่นเลยสักคำนะ โมได” จอมเวทหนุ่มกล่าวขณะก้าวเดินตามหลังแม่ทัพแห่งมอร์เซล เด็กหนุ่มเม้มปากแน่น “ข้าก็ยังไม่ลืมเรื่องที่จะจัดการกับเจ้าเหมือนกัน เจ้าจอมเวท” ฟอร์เซ็ตติอมยิ้มให้กับคำพูดของโมได หลังจากนั้นทั้งหมดก็เดินทางกันต่อไปอย่างเงียบๆแต่รวดเร็ว   แม้จะเร่งฝีเท้าให้รีบเร่งอย่างเต็มที่ แต่ในที่สุดสามนักเดินทางก็ไม่สามารถข้ามพ้นทุ่งโล่งไปให้ถึงค่ายทหารได้สมดังใจ สีหน้าของฟอร์เซ็ตติและโซลย์เต็มไปด้วยความเคร่งเครียดส่วนโมไดนั้นมักจะวิ่งนำหน้าออกไปหลายต่อหลายครั้งด้วยความรู้สึกวิตกไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน แสงแดดยามบ่ายเริ่มอ่อนแสงลง ความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามาแทนที่ โมไดซึ่งกำลังยืนอยู่บนเนินดินกวาดสายตามองไปรอบๆพร้อมกับพูดเสียงดัง “ข้าไม่เห็นมีบ้านคนเลยสักหลัง สงสัยว่ากว่าจะถึงคงอีกไกล” “ข้าจำได้ว่าเคยมีหมูบ้านเล็กๆอยู่แถวนี้” โซลย์กล่าวด้วยสีหน้ามั่นใจ “เมื่อครึ่งปีก่อนข้ายังมาตรวจตราความสงบแถบนี้เลยด้วยซ้ำ” “ตั้งครึ่งปี ป่านนี้ผีดิบคงบุกเข้ามาบดขยี้จนเป็นฝุ่นไปหมดแล้วล่ะ” โมไดโพล่งขณะเดินลงมาจากเนิน “ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็น่าจะมีเศษซากบ้านเรือนหรือโครงกระดูกของคนเล่านั้นบ้าง แต่นี่ไม่มีเลยสักชิ้น ท่านแน่ใจหรือว่าจำไม่พลาด ท่านแม่ทัพ” ฟอร์เซ็ตติพูดอย่างมีเหตุผล โซลย์พยักหน้า เขาเงยหน้าขึ้นมองดูท้องฟ้าซึ่งเริ่มมีดาวบางดวงปรากฏขึ้น แม่ทัพหนุ่มลดสายตาลงและกวาดมองไปโดยรอบอีกครั้งจึงเอ่ยออกมา “จริงอย่างที่เจ้ากล่าว หมู่บ้านที่ว่านั่นตั้งอยู่ห่างจากที่นี่ไปอีกราวสองสามไมล์ ข้าคิดว่าถ้าพวกเราเร่งฝีเท้าเดินน่าจะถึงที่นั่นก่อนค่ำอย่างแน่นอน” “แน่ใจนะว่าไม่พลาด” โมไดคาดคั้น โซลย์หันมองเด็กหนุ่มด้วยสายตาขุ่นเล็กน้อย “ข้าแน่ใจ” เขาตอบเสียงห้วนสั้นก่อนเดินนำหน้าไปอย่างเร็ว ฟอร์เซ็ตติหันมามองดูโมไดและพูดเบาๆ “การไม่พูดไม่ได้หมายความว่าเจ้าเป็นใบ้หรอกนะ โมได” เด็กหนุ่มแทบอยากจะกระโดดหักคอจอมเวทด้วยความโมโหทันทีที่เขาพูดจบ “ก็ยังดีกว่าพวกเก่งแต่ปากหรอกน่ะ” เขาพูดไล่หลังเสียงไม่เบานักก่อนออกเดินตามชายทั้งสองไป หลังจากเดินไม่พูดไม่จากันไปได้ราวสองชั่วโมง ท้องฟ้าก็มืดมิดลง แสงไฟวับแวมปรากฏขึ้นให้เห็นจากที่ไกลๆ โซลย์ยิ้มอย่างยินดี “นั่นยังไงหมู่บ้านที่ข้าพูดถึง รีบไปที่นั่นกันเร็วเข้า” แม่ทัพหนุ่มรีบเดินนำไปอย่างรวดเร็ว เสียงร้องโหยหวนของเหล่าภูตผีร้ายดังล่องลอยมาแต่ไกล ทำให้พวกเขาทั้งสามรีบเร่งฝีเท้าให้ก้าวเดินเร็วยิ่งขึ้น จนกระทั่งทั้งหมดมาถึงประตูทางเข้าของหมู่บ้าน โซลย์หันไปทางฟอร์เซ็ตติ “ซ่อนไม้เท้าของท่านก่อน คงไม่ดีแน่หากพวกชาวบ้านเห็นจอมเวทมาเดินอยู่นอกเขต มาร์วัลลัสแบบนี้” แม่ทัพแห่งมอร์เซลรอจนกระทั่งจอมเวทหนุ่มซ่อนไม้เท้าของเขาไว้ในเสื้อคลุมจนมิดชิดดีแล้วจึงใช้ด้ามดาบเคาะบานประตูไม้แรงๆพร้อมกับร้องเรียกเสียงดัง “เปิดประตูด้วย” “ใคร!” เสียงห้าวๆดังตอบออกมาจากด้านใน โซลย์จึงรีบตอบเขา “พวกข้าสามคนเดินทางลี้ภัยมาจากอีกหมู่บ้านหนึ่ง ขอเข้ามาหลบที่หมู่บ้านของท่านสักคืนจะได้หรือไม่” เสียงดัง คลิ๊ก คล้ายคนที่อยู่ด้านในกำลังถอดดาลประตู ช่องมองถูกเปิดออกพร้อมกับใบหน้าหยาบกร้านของชายวัยกลางคนผู้หนึ่งมองผ่านออกมา สายตาคมกริบมองไล่สำรวจอาคันตุกะยามวิกาลไปทีละคน “พวกแกเป็นคนแน่เรอะ” “พวกข้าเป็นคน ลองจับตัวข้าดูก็ได้ มันยังอุ่นๆอยู่เลยเห็นไหม” โซลย์ยื่นแขนของเขาออกไปคล้ายยืนยันคำกล่าวของเขา ชายคนนั้นสอดมือออกมาจากช่องและคลำแขนของแม่ทัพหนุ่มหลายครั้งจนกระทั่งแน่ใจ “พวกเจ้าเป็นคนจริงๆ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง “แต่แน่ใจหรือว่าพวกเจ้ามากันแค่สามคน” “พวกข้าแน่ใจ” โซลย์ตอบ “ไม่มีผีดิบหรืออสุรกายตัวใดลอบติดตามพวกเรามาแน่นอน ขอให้เชื่อเถอะ” ช่องบนบานประตูถูกเลื่อนปิด เสียงถอดกลอนดังขึ้นอีกหลายครั้งพร้อมกับเสียงลั่นเอี๊ยดเมื่อประตูไม้หนาหนักถูกเปิดออก ร่างกำยำของชายผู้ที่คุยกับพวกเขาเมื่อครู่ก้าวออกมาพร้อมกับชายฉกรรจ์อีกห้าหกคน ทั้งหมดจ้องมองดูชายแปลกหน้าทั้งสามอย่างไม่วางใจ “เจ้าชื่ออะไร” ชายคนแรกที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าถามเสียงห้วน โซลย์ตอบทันที “ข้าชื่อโซลย์” สายตาดุดันมองสำรวจโซลย์ไล่ไปตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเลื่อนผ่านไปทางด้านหลังและหยุดไว้ที่จอมเวทหนุ่มซึ่งยืนนิ่งเงียบอยู่ “แล้วหญิงสาวผู้นั้นล่ะ นางเป็นอะไรกับเจ้า” แม่ทัพแห่งมอร์เซลทำสีหน้างงงันในคำถามของคู่สนทนา แต่โมไดกลับรีบพูดแทรกขึ้น “นางเป็นแม่ของข้าเอง” ทั้งโซลย์และฟอร์เซ็ตติหันขวับไปมองดูเด็กหนุ่มพร้อมกันด้วยคิดไม่ถึงว่าเขาจะสร้างเรื่องเช่นนี้ขึ้น โดยเฉพาะสีหน้าของจอมเวทหนุ่มนั้นฉายความโกรธออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ดูเหมือนคำตอบของโมไดจะลดความตึงเครียดของทุกคนลงได้เล็กน้อย “แม่ของเจ้าหรือ นางชื่ออะไร” “ฟอร์จีเซล” โมไดตอบหน้าตาเฉยในขณะที่ฟอร์เซ็ตติทำท่าเหมือนจะเข้าไปหักคอเขา ชายผู้ที่เป็นหัวหน้าผงกศีรษะพร้อมกับเปิดทางให้ “ในเมื่อมีสตรีและเด็กเดินทางมาด้วย ก็เร่งเข้ามาข้างในกันก่อนเถอะ เดี๋ยวฝูงปิศาจมันจะมาทำร้ายเอาได้” โซลย์กล่าวคำขอบคุณเบาๆและเดินผ่านชายเหล่านั้นเข้าไปด้านในตามด้วยโมไดและ ฟอร์เซ็ตติ จอมเวทหนุ่มแอบก้มลงไปกระซิบกับเด็กชายเสียงไม่ดังนัก “ข้าจะจัดการกับเจ้าหลังจากออกจากที่นี่ไปแล้ว โมได” “ข้าจะรอ” โมไดตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริง “แต่ตอนนี้ข้าอยากจะขอเตือนให้เจ้าระวังตัวเอาไว้หน่อย อย่าให้พวกเขาจับได้ว่าตัวจริงของเจ้าคือใคร ไม่อย่างนั้นพวกเราเน่าแน่ เจ้าจอมเวท” เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับส่งยิ้มกวนๆให้ จอมเวทหนุ่มเม้มปากตนเองแน่นคล้ายพยายามสะกดอารมณ์ ทั้งหมดเดินตามชายฉกรรจ์ผู้ที่เฝ้าประตูไปจนกระทั่งถึงอาคารไม้ที่ดูกว้างขวางที่สุดในหมู่บ้าน ทั้งหมดเปิดประตูและก้าวเข้าไปด้านใน ที่นั่นพวกโซลย์ได้พบกับชาวบ้านอีกหลายคนกำลังนั่งชุมนุมกันอยู่เป็นจำนวนมาก ทุกคนหันมามองดูอาคันตุกะทั้งสามพร้อมกัน “พวกเราจะมารวมตัวกันที่นี่ทุกคืนหลังพระอาทิตย์ตกดิน” ชายผู้นำกล่าว “เพราะนอกจากกองไฟที่ก่อไว้รอบๆหมู่บ้านแล้วมีเพียงที่นี่ที่เดียวเท่านั้นที่พวกเราจะจุดไฟไว้ในเตาผิง เพื่อเป็นการประหยัดฟืน” “ประหยัดฟืนรึ” โมไดพูดทวนคำ “ทำไม” “เพราะการออกไปหาเชื้อไฟในแต่ละครั้งต้องใช้เวลานานมากกว่าหนึ่งวัน อย่างที่พวกท่านเห็น รอบหมู่บ้านของเรามีแต่ทุ่งโล่งกว้าง ป่าที่ใกล้ที่สุดอยู่ขึ้นไปทางเหนืออีกราว 20ไมล์ ใช้เวลาเดินทางไปกลับราววันครึ่งซึ่งเสี่ยงต่อการถูกโจรและผีดิบทำร้ายมาก” “ข้าเข้าใจแล้ว” โซลย์กล่าวและนั่งลงบนเก้าอี้ยาวที่หญิงชาวบ้านคนหนึ่งเชื้อเชิญ เขาเหลือบตามองไปทางฟอร์เซ็ตติ ดูเหมือนจอมเวทหนุ่มจะชำเลืองสายตามองไปรอบๆด้วยท่าทางระวังตัว เขายิ้มให้กับหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังวางชามซุปร้อนๆให้แต่ไม่สนใจที่จะกิน “พวกเจ้าคงเดินทางกันมาไกล” ชายคนเดิมกล่าว “กินอาหารให้อิ่มก่อนแล้วค่อยคุยกัน” โซลย์ผงกศีรษะพร้อมกับกล่าวคำขอบคุณ เด็กสาวอีกคนหนึ่งยกถ้วยซุปมาวางไว้ตรงหน้าเขา นางหันไปส่งยิ้มให้กับโมได เด็กหนุ่มยิ้มกว้างรับแต่ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงกระซิบ “อย่ากินมันนะ” โมไดเงยหน้าขึ้นมองดูเด็กสาวผู้ที่กล่าวเตือนด้วยความสงสัยทันที แต่นางเดินหายเข้าไปในกลุ่มคนซึ่งกำลังจ้องมองดูพวกเขาด้วยท่าทางสนอกสนใจจนดูผิดปรกติ ชายผู้นำผายมือพร้อมกับกล่าว “ซุปกำลังร้อนๆ รีบกินเถิด” โซลย์จัดแจงยกชามซุปขึ้นจรดบนริมฝีปาก แต่โมไดรีบคว้าถ้วยของเขาขึ้นและโวยวายเสียงดัง “ซุปในชามของข้ามีนิดเดียวเอง ข้าไม่ยอม” เขารีบยื่นชามในมือออกไปกระแทกเข้ากับชามซุปที่โซลย์กำลังยกขึ้นกินโดยแรงจนหลุดจากมือตกกระแทกพื้นเสียงดัง “เจ้าเล่นอะไรของเจ้ากันน่ะ โมได” แม่ทัพหนุ่มดุขึ้นด้วยความรู้สึกโกรธ แต่ต้องหยุดเมื่อถูกมือของฟอร์เซ็ตติเอื้อมมาสะกิด เขาหันไปมองดูจอมเวทหนุ่มด้วยความสงสัยแล้วต้องนิ่งเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังส่งแววตาคล้ายเตือนกลับมา โมไดรีบพูดขึ้นทันที “ก็ชามของเจ้ามันมากกว่าของข้า” “อย่างเรื่องมากนักได้ไหม ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเจ้านะ” โซลย์โต้กลับทันควัน เขาสังเกตเห็นสีหน้าแสดงความไม่พอใจฉายออกมาจากชาวบ้านที่ยืนรอบๆ แต่ตัวชายผู้นำรีบเอ่ยขึ้น “ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าจะให้คนยกมาให้พวกเจ้าใหม่” “ช่างเถอะ” แม่ทัพหนุ่มพูด “ข้ารู้สึกเหนื่อยจนกินไม่ลงแล้วเหมือนกัน” ชายคนนั้นกัดปากตัวเองราวกำลังพยายามสะกดโทสะที่เริ่มพุ่งขึ้น เขาฝืนยิ้มกับโซลย์และกล่าว “ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะไม่ขัดใจ เอาล่ะไหนเจ้าลองเล่าให้ข้าฟังหน่อยสิว่าพวกเจ้ามาจากที่ใดและกำลังจะไปไหน” “พวกข้ามาจากหมู่บ้านที่อยู่ทางอีกฝั่งหนึ่งของแม่น้ำสวิฟท์ พวกผีดิบและกองโจรบุกเข้าไปทำลายที่นั่นจะพินาศไปเมื่อหลายคืนก่อน พวกมันปล้นสะดมและจับตัวเด็กๆไปหลายคนโดยที่พวกเราไม่สามารถป้องกันหรือต่อสู้กับพวกมันได้เลย” “เจ้าจึงพาลูกเมียหนีมาจนถึงที่นี่” ชายผู้นั้นพูดต่อประโยคให้ แต่โซลย์สะดุ้งเฮือกสุดตัว เขาเหลือบตาไปมองดูฟอร์เซ็ตติและทันเห็นดวงตาวาววับจากจอมเวทหนุ่มก่อนรีบตอบปฏิเสธ “เขาไม่ใช่ลูกเมียของข้า พวกเราเจอกันระหว่างการหลบหนีและเดินทางมาด้วยกันเท่านั้น” “อย่างนั้นหรือ” ชายคนนั้นพยักหน้าราวกับเข้าใจ”จริงสิ พวกเจ้าเดินทางมาไกลคงจะเหน็ดเหนื่อยกันมามาก คนของข้าจัดห้องพักไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เชิญเจ้าทั้งสามคนไปพักผ่อนกันเถิด ข้าจะไม่ขอรบกวนพวกเจ้าอีกต่อไป” ชายผู้นำหันไปผงกศีรษะให้กับหญิงกลางคนคนหนึ่ง นางและเด็กสาวคนที่ยกชามซุปให้โมไดก้มตัวลงน้อยๆพร้อมกับเชื้อเชิญเสียงเบา “เชิญพวกเจ้าตามข้ามา” ทั้งคู่เดินนำหน้าออกไปทันที โซลย์หันมากล่าวคำขอบคุณกับชายคนนั้นและรีบเดินตามฟอร์เซ็ตติและโมไดซึ่งเดินนำไปก่อนแล้ว เขาสาวเท้าก้าวจนทันจอมเวทหนุ่มและกระซิบถามเสียงแผ่ว “ดูเจ้าไม่ค่อยวางใจคนของที่นี่เท่าใดนัก” “ข้าไม่เคยวางใจใครโดยง่าย” ฟอร์เซ็ตติกระซิบตอบ โซลย์พยักหน้าคล้ายเห็นด้วยก่อนเบนสายตามองตามหลังโมไดที่กำลังเร่งฝีเท้าให้เดินตามเด็กสาวที่นำหน้าจนทัน “เจ้าชื่ออะไร” เขาถามขึ้นแต่อีกฝ่ายกลับนิ่งเงียบไม่ตอบและดูเหมือนจะพยายามเร่งจังหวะการเดินให้เร็วขึ้นอีก “ข้าชื่อโมได” เด็กหนุ่มแนะนำตัว เขาระบายลมหายใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมพูดจา “ถ้าเจ้าไม่ยอมบอก งั้นข้าจะขอเดาชื่อเจ้าเองก็แล้วกัน” เขาทำท่าคิดและพูดออกมา “หน้าตาน่ารักแบบเจ้านี่คงชื่อ คิวท์ ไม่สิ เลิฟเลส ไม่ๆ ไม่ไหว งั้นเพอร์คิวไพน์....” เสียงหัวเราะคิกคักดังออกมาจากอีกฝ่าย โมไดเลิกคิ้วพร้อมกับยิ้ม “ข้าทายถูกใช่ไหม” “ผิดต่างหาก” เสียงใสๆดังตอบกลับมา “คนอะไรจะชื่อพิลึกอย่างที่เจ้าพูดออกมา ข้าชื่อเฟทต่างหาก” “เฟทรึ” โมไดทวนแล้วยิ้ม “เป็นโชคชะตาสมกับชื่อจริงๆที่ทำให้ข้าได้มาพบกับคนน่ารักอย่างเจ้า” แก้มใสๆของเฟทมีสีแดงระเรื่อขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำกล่าวของโมได นางก้มหน้าลงมองดูพื้นเป็นเวลาเดียวกันกับที่หญิงกลางคนเปิดประตูห้องห้องหนึ่งออก “เชิญพวกเจ้าพักที่ห้องนี้” นางผายมือเชื้อเชิญพร้อมกับส่งตะเกียงให้โซลย์ เขากล่าวคำขอบคุณและก้าวนำเข้าไปด้านในตามด้วยฟอร์เซ็ตติ และโมไดซึ่งส่งยิ้มให้กับเฟท เขาชะงักเมื่อเด็กสาวกระซิบข้างหู “หนีไปซะ” จากคุณ : Moony_Lupin เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 10:17:52

ความคิดเห็นที่ 2 เด็กหนุ่มหันไปมองดูเฟททันที เขาทันเห็นดวงตาที่ฉายความปวดร้าวของนางก่อนจะถูกหญิงกลางคนดึงตัวออกไป “นอนหลับให้สบาย” นางพูดเสียงห้วนก่อนลากเฟทออกไปจากที่นั่น โมไดมองดูเด็กสาวจนลับสายตาจึงหมุนตัวเดินเข้าไปในห้อง ทันทีที่บานประตูปิดลงมือที่แข็งแรงข้างหนึ่งก็ยื่นออกมาคว้าคอของเขาและบีบ “เจ้าเด็กแสบ ข้าไปเป็นแม่ของเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หา!” ฟอร์เซ็ตติถามขึ้นด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง โมไดยิ้มกวนก่อนตอบ “ข้าคิดแผนอื่นไม่ออกนี่นา” เขายักคิ้วให้จอมเวทด้วยท่าทางล้อเลียน “แต่มันก็ได้ผลไม่ใช่หรือ เจ้าพวกนั้นเชื่ออย่างสนิทใจเลยว่าเจ้าเป็นแม่ของข้าจริงๆ” “แผนอื่นมีอีกเป็นร้อยทำไมต้องใช้แผนนี้” “หรือจะให้ข้าแนะนำว่าเจ้าเป็นเมียเขาแล้วข้าเป็นเด็กรับใช้” โมไดย้อนด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ โซลย์ละสายตาออกมาจากหน้าต่างที่เขากำลังใช้สังเกตการณ์ทันที “ข้าหักแขนเจ้าแน่ถ้าเจ้าพูดแบบนั้น” แม่ทัพหนุ่มพูดเสียงห้วน “ให้ตายเถอะในหัวของเจ้าคิดอะไรกันอยู่นะถึงได้คิดแต่แผนบ้าๆแบบนี้ออกมา” “แล้วพวกเจ้ามีแผนอื่นที่มันดีกว่านี้ไหมล่ะ” เด็กหนุ่มถาม “ข้าแค่คิดว่าจะทำยังไงถึงจะให้เจ้าพวกนี้มันเชื่อและยอมให้พวกเราเข้ามาข้างในนี่มากกว่า” “น่าจะมีเวทสาปคนสักบทนะ ข้าจะได้เสกให้เจ้ากลายเป็นอีกาไปเสียเลย” ฟอร์เซ็ตติพูดด้วยความโกรธก่อนปล่อยมือออกจากลำคอของเด็กหนุ่ม เขากระแอมออกมาสองสามครั้ง “ความจริงข้าก็ภูมิใจนะที่มีแม่สวยๆอย่างเจ้า” “โมได!” จอมเวทหนุ่มร้องขึ้นอย่างเหลืออด เขาก้าวเข้ามาหาโมไดด้วยสีหน้าโกรธจัดในขณะที่อีกฝ่ายหัวเราะพลางกระโดดหนีไปรอบๆและหยุดร้องอุทานเสียงดังเมื่อถูกปลายไม้เท้าของอีกฝ่ายฟาดเข้าที่หัว “พวกเจ้าเลิกเล่นเป็นเด็กกันเสียทีจะได้หรือไม่” โซลย์โพล่งขึ้นมาด้วยความรู้สึกรำคาญ “เจ้าห้ามเขาก่อนสิ” โมไดตอบขณะยกมือขึ้นคลำไปบนหัวของตัวเอง “จอมเวทอะไรขี้โมโหชะมัด” “ถ้าเจ้าไม่หยุดพูด ข้าจะเอาหมอนนี่ยัดปาก” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยด้วยความเหลืออดก่อนเบนสายตามองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ฟอร์เซ็ตติเดินไปยืนข้างๆพร้อมกับถาม “มีอะไรหรือ” “ชาวบ้านพวกนั้นทำอะไรแปลกๆ พวกเขาออกไปยืนรวมกลุ่มกันอยู่ข้างนอกทันทีที่พวกเราเข้ามาในห้องนี้” จอมเวทแห่งมาร์วัลลัสมองผ่านช่องหน้าต่างตามสายตาของโซลย์ออกไป จริงดังที่แม่ทัพแห่งมอร์เซลกล่าว เหล่าชาวบ้านจำนวนนับร้อยกำลังทะยอยกันออกไปยืนรวมตัวกันอยู่ที่ด้านนอกของอาคารไม้ ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองจ้องเขม็งมายังห้องที่เขาทั้งสามพักอยู่ด้วยสายตามุ่งร้าย “แบบนี้ไม่ดีแน่” โมไดบ่น “ข้าว่าพวกเรารีบออกไปจากที่นี่จะดีกว่านะ” “เป็นความคิดแรกของเจ้าที่ข้าเห็นด้วย” โซลย์พูดและหมุนตัวเดินตรงไปที่ประตู เขาขยับมันเบาๆในครั้งแรกแล้วขมวดคิ้วเมื่อมันไม่ยอมเปิดออก “พวกมันขังเราเอาไว้ในห้องนี่” แม่ทัพหนุ่มพูดขึ้นและเริ่มผลักประตูแรงขึ้น โมไดรีบเดินไปช่วยทันที “มันขัดดาลไว้ข้างนอก” เด็กหนุ่มร้องบอกหลังจากที่พยายามใช้ไหล่กระแทกไปบนบานประตูสองสามครั้ง “พวกเราคงหนีออกไปทางนี้ไม่ได้แน่ๆ” “ใช้รันนิ่งของเจ้าสิ” ฟอร์เซ็ตติบอก “ที่แคบๆแบบนี้น่ะหรือ ข้าเคยลองมาแล้วมันไม่ได้ผลหรอก” โมไดพูดแต่จอมเวทหนุ่มกลับทำท่าไม่สนใจ “หยิบมันออกมาโมได” แม้จะไม่ชอบใจในคำสั่งของฟอร์เซ็ตติ แต่เด็กหนุ่มก็ยอมดึงรันนิ่งของเขาออกมาจากซองหนังและทำท่าจะเหวี่ยงเข้าใส่บานประตู แต่จอมเวทร้องห้ามไว้ “เดี๋ยว” “อะไรกัน ตอนแรกบอกให้ข้าใช้รันนิ่ง มาตอนนี้กลับห้าม เจ้าจะเอายังไงแน่” โมไดพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโกรธ แต่ฟอร์เซ็ตติกลับโบกมือ “ถอยออกไปให้ชิดผนังและยกรันนิ่งของเจ้าขึ้นใช้นิ้วแตะบนอัญมณีสีเทาพร้อมกับพูดคำว่า “บลาสต์” เด็กหนุ่มยกรันนิ่งของเขาขึ้นและทำตามที่จอมเวทแนะนำทุกคำ เขารู้สึกตกใจเมื่อมีดบินของเขาเกิดอาการสั่นสะท้านอย่างแรงจนแทบจับเอาไว้ไม่อยู่ “เกิดอะไรขึ้น” เข้าร้องถามเสียงดัง ดวงตาของฟอร์เซ็ตติส่งแระกายวาวก่อนตอบ “ปล่อยมือของเจ้าสิโมได” เด็กหนุ่มเจ้าปัญหาคลายมือที่จับรันนิ่งออก เขาเบิกตากว้างด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นอาวุธของเขาหมุนอยู่กลางอากาศด้วยความเร็วสูงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “ใช้จิตของเจ้าสั่งให้รันนิ่งพุ่งออกไปหาเป้าที่เจ้าต้องการเลยโมได” จอมเวทหนุ่มร้องบอก โมไดเม้มปากตนเองแน่นและพยายามตั้งสมาธิมั่น “ทำลายบานประตูนั่นเลยรันนิ่ง!” เขาร้องออกมา มีดบินของเขาพุ่งปราดออกไปทันที เสียงระเบิดดังสนั่น บานประตูไม้หนาหนักแตกกระจุยก่อนที่รันนิ่งจะสัมผัส มันหมุนวนอยู่กับที่ก่อนวิ่งวนกลับไปหาเจ้าของ เพียงแค่โมไดยกมือขึ้นรันนิ่งก็หยุดนิ่งรอให้เขาจับเอาไว้โดยง่ายผิดกับทุกครั้ง เด็กหนุ่มมองอาวุธในมือของเขาด้วยความรู้สึกพิศวง “เหลือเชื่อ แค่คำพูดสั้นๆเพียงคำเดียวก็สามารถบังคับรันนิ่งได้ตามใจนึกเลยหรือนี่” “ถูกต้อง” ฟอร์เซ็ตติกล่าว “และมันจะได้ผลมากกว่านี้หากเจ้าใช้จิตในการบังคับมากกว่าร้องตะโกนออกมาแบบนั้น” “ช่วยพักเรื่องการเรียนเอาไว้ก่อนจะได้ไหม” โซลย์พูดขัดขึ้น เขาเดินไปที่ประตูและกวาดตาม มองทั้งสองด้าน “เสียงระเบิดดังขนาดนั้น อีกเดี๋ยวพวกมันคงแห่กันมาแน่ๆ” “แล้วพวกเราจะไปทางไหนกันดีล่ะ” โมไดถาม แม่ทัพหนุ่มนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งและก่อนที่เขาจะได้ตัดสินใจ เสียงใสๆดังมาจากอีกด้านหนึ่ง   “ตามข้ามาทางนี้” “เฟท” โมไดร้องทักเด็กสาวด้วยความดีใจ นางส่งยิ้มที่ดูเหนื่อยอ่อนมาให้เขาพร้อมกับหันไปทางโซลย์ “พวกท่านออกไปทางนั้นไม่ได้หรอก ข้ามีเส้นทางลับ รีบตามข้ามาเร็วถ้าอยากรอด” เฟทรีบเดินนำหน้าออกไปทันทีที่พูดจบโดยมีโมไดก้าวตามไปติดๆ เด็กหนุ่มหันหน้ากลับมามองแม่ทัพและร้องเรียก “จะมัวชักช้าอยู่ทำไมกันรีบๆตามเฟทไปเร็ว” “ข้าจะไว้ใจนางได้อย่างไร” โซลย์พูดขึ้น เฟทชะงักและหมุนตัวกลับมา “ข้าไม่ได้ขอให้ท่านเชื่อข้า แต่ข้าอยากจะให้พวกท่านรอด ถ้าไม่ไว้ใจกันก็รอคนพวกนั้นอยู่ที่นี่” ฟอร์เซ็ตติมองหน้าโซลย์และเดินตามหลังเด็กสาวไปโดยไม่พูดอะไร แม่ทัพหนุ่มถอนหายใจออกมาและรีบวิ่งตามเพื่อนของเขาไป ทางที่เฟทนำพาคนทั้งสามไปเป็นช่องขนาดเล็กและแคบ พวกเขาต้องเดินเรียงแถวทีละคนจึงจะผ่านไปได้ ทั้งหมดเดินตามกันไปอย่างเงียบๆอยู่ครู่หนึ่งโมไดจึงถามขึ้น “นี่มันช่องอะไรกันน่ะ” “ในสมัยก่อนพวกเราใช้สำหรับการหลบหนีออกจากเมืองในยามสงคราม” เฟทตอบ “เมื่อก่อนมันจะทะลุออกไปจนถึงทุ่งหญ้าห่างออกไปจากหมู่บ้านสามไมล์ แต่หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น ช่องนี้ก็ถูกปิดตาย ทางออกจึงเหลือเพียงแค่ปากประตูทางเข้าของหมู่บ้านเท่านั้น” “เจ้าหมายถึงประตูไม้หนาๆด้านหน้าน่ะเหรอ” เด็กหนุ่มพูด เฟทพยักหน้า “ถูกต้อง ตอนนี้ชาวบ้านทั้งหมดไปรวมตัวกันอยู่ที่หน้าอาคารใหญ่ ดังนั้นที่ประตูทางเข้าจะไม่มียามเฝ้าเลยสักคน พวกท่านรีบออกไปและหนีให้ห่างจากที่นี่โดยเร็วที่สุด” “แล้วเจ้าล่ะ” โมไดดึงแขนของเด็กสาวเอาไว้ “เจ้าจะไปกับพวกเราด้วยหรือไม่” “ข้าไปกับพวกท่านไม่ได้ แม้หัวใจปรารถนาที่จะออกไปจากที่นี่เหลือเกิน โมได หมู่บ้านนี้คือนรก คนที่นี่คือผีร้ายรวมทั้งข้าด้วย” เด็กสาวดึงแขนออกจากมือของโมไดและเดินนำหน้าต่อไปโดยไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย ในไม่ช้าทั้งหมดก็มาถึงช่องทางออกที่ติดกับประตูของหมู่บ้าน เฟทค่อยๆชะโงกหน้าออกมาและกวาดมองโดยรอบอย่างระมัดระวัง “ปลอดคนแล้ว พวกท่านรีบออกมาเถิด จงอย่าลืมว่ารีบออกไปให้พ้นเสียจากที่นี่อย่าได้หวนกลับคืนมาอีก” “แต่ว่า.....”โมไดมองหน้าเด็กสาวนิ่ง นางยิ้ม “ขอบใจในความห่วงใยของเจ้าที่มีต่อข้า หากเป็นไปได้เมื่อเราพบกันในอีกลักษณะหนึ่ง ขอให้ช่วยปลดปล่อยข้าไปสู่ดินแดนแห่งสันตินิรันดร์ด้วยมือของเจ้าด้วย โมได” เสียงกู่ร้องดังโหยหวนขึ้น เฟทสะดุ้งสุดตัวและหันหลังไปมองด้วยท่าทางหวาดระแวง นางรีบดันหลังของโมไดไปที่ประตูทางเข้าออกของหมูบ้าน “พวกนั้นรู้แล้วว่าพวกท่านหลบหนีออกมา รีบไปเร็ว” นางล้วงมือไปดึงสลักกลซึ่งซ่อนอยู่ที่ด้านหนึ่งของประตู เสียงคลิ๊กเบาๆ เฟทจึงวิ่งออกไปและชี้ไปที่ดาลซึ่งขัดบานประตูเอาไว้ “รีบๆเร่งมือเข้าก่อนที่พวกเขาจะมาที่นี่” โซลย์รีบตรงไปยกไม้ขนาดใหญ่ซึ่งชาวหมู่บ้านใช้เป็นดาลขัดประตู เขารู้สึกแปลกใจที่มันหนักจนแทบยกไม่ขึ้น “ดาลนั่นทำมาจากไม้ซึ่งกลายเป็นศิลาจากป่าอาถรรพ์แห่งมาร์วัลัส เจ้าไม่มีวันยกมันขึ้นได้หรอก โซลย์” เสียงห้าวดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ชายทั้งสามรวมถึงเฟทหันกลับไปมองดูพร้อมกันด้วยความรู้สึกตระหนกเมื่อเห็นชาวบ้านทั้งหมดยืนรายล้อมโดยรอบ สีหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความดุร้าย แววตาส่องประกายดุจสัตว์ป่ายามเห็นเหยื่อ ชายผู้นำยกมือขึ้นชี้ไปที่เฟท “แก! นังคนทรยศ แกกล้าดียังไงถึงได้พาเหยื่อของพวกเราหนีออกมาแบบนี้” “ข้าไม่อยากทำร้ายพวกเขา” เฟทตอบเสียงสั่น แต่ตัวหัวหน้าหมู่บ้านกลับหัวเราะเสียงดัง “ไม่อยากทำร้ายพวกเขา เชอะ! พูดได้น่าขำมากเลยนะเฟท ข้าอยากจะรู้นักว่าหลังจากนี้อีกครึ่งชั่วโมง เจ้าจะยังพูดจาแบบนี้อยู่อีกไหม” เด็กสาวทำหน้าราวกับจะร้องไห้ในขณะที่โมไดขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธ เขาดึงดาบออกมาจากฝักและชี้ไปที่หน้าของชายคนนั้นพร้อมกับตวาด “เฮ้ย! เจ้าล่ำแกคิดว่าตัวเองเป็นใครกันถึงได้พูดจาระรานเฟทแบบนี้น่ะ นางเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเท่านั้นนะ” “เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเรอะ ข้าจะรอดูว่าอีกเดี๋ยวเจ้าจะกล้าใช้คำคำนี้กับนางหรือไม่ เจ้าหนู ถ้าแกรอดไปได้น่ะนะ” “พวกแกจะทำอะไร!” โซลย์พูดขึ้นบ้าง เขาเลื่อนมือไปแตะด้ามดาบและดึงมันออกมาจากฝักเมื่อเห็นท่าทางคุกคามของกลุ่มคนตรงหน้า “พวกเขาไม่ใช่มนุษย์” ฟอร์เซ็ตติพูด “และแกก็ไม่ใช่แม่ของเจ้าเด็กปากกล้านั่น” หัวหน้าหมู่บ้านพูดเสียงเยาะ “ข้าอยากจะรู้เหลือเกินว่าเลือดในตัวของแกจะหวานเหมือนกับหน้าสวยๆนั่นไหม ฟอร์จีเซล” “อย่าเรียกข้าด้วยชื่อทุเรศนั่นเป็นอันขาด” จอมเวทพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่น่ากลัวและดึงไม้เท้าออกมาจากเสื้อคลุม เสียงร้องฮือดังออกมาจากกลุ่มคนพวกนั้น “มันเป็นพวกจอมเวท” คนหนึ่งร้อง “คนจากมาร์วัลลัส” “และพวกแกก็เป็นพวกผีดิบกลายพันธุ์” ฟอร์เซ็ตติย้อน “ข้าได้กลิ่นลมหายใจเหม็นเน่าของพวกแกตั้งแต่ในอาคารนั่นแล้ว” “หึ เก่งนี่” หัวหน้าหมู่บ้านแสยะยิ้ม “ขอให้ใช้ความเก่งของแกพาตัวเองให้รอดพ้นจากพวกข้าเถอะ เจ้าจอมเวท”     สิ้นคำร่างของหัวหน้าหมู่บ้านก็สั่นเทิ้มไปทั้งตัว ใบหน้าของเขาเริ่มบวมเป่ง ดวงตาทั้งสองข้างเหลือกถลนปูดโปนออกมา เสียงร้องครางแหบต่ำฟังไม่ได้ศัพท์ดังออกมาจากปากของชาวบ้านทุกคนซึ่งแปรสภาพไปอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน โมไดก้าวถอยหลังออกมาสองสามก้าว “นี่มันอะไรกันน่ะ” “คนพวกนี้คงไปกินเนื้อของสัตว์ที่ดื่มน้ำพิษจากมาร์วัลลัสเข้า พวกเขาไม่ถึงกับตาย แต่ต้องกลายสภาพไปเป็นผีดิบในตอนกลางคืน” ฟอร์เซ็ตติอธิบาย “ข้าเคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาบ้างเหมือนกัน แต่ไม่คิดว่าจะได้พบเข้าจริงๆ” “แล้วพวกเราจะทำยังไงกันดี” โซลย์เอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าวิตก เพราะแม้กลุ่มคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าจะกลายไปเป็นฝูงผีดิบแล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าครึ่งหนึ่งของชาวบ้านพวกนี้ก็ยังมีความเป็นคนอยู่ เขามองดูเด็กตัวเล็กๆที่กลายสภาพไปเรียบร้อยแล้วกำลังยืนแยกเขี้ยวส่งเสียงร้องคำรามด้วยความรู้สึกหดหู่ “คนพวกนี้ไม่มีความเป็นมนุษย์หลงเหลืออยู่อีกต่อไปแล้ว พวกเขายินดีต้อนรับพวกเราเข้ามาเพียงเพื่อเอาไว้เป็นอาหาร มิใช่ความเมตตาดังเช่นที่คนพึงจะมีต่อคนด้วยกัน” ฟอร์เซ็ตติกล่าวเตือน โซลย์ขยับดาบในมือในท่าเตรียมพร้อม “ข้ารู้ แต่มันทำใจยากเหลือเกินฟอร์เซ็ตติ จะให้ข้าตัดคอเด็กตัวเล็กๆนั่นคงไม่ใช่เรื่องง่าย” “ถ้าอย่างนั้นก็ยืนเฉยๆรอให้พวกเขารุมฉีกเนื้อท่านกินก็แล้วกัน” จอมเวทหนุ่มพูด เขายกไม้เท้าขึ้นและฟาดเข้าใส่ร่างของหญิงคนหนึ่งซึ่งกางกรงเล็บวิ่งเข้ามาหาจนกระเด็นออกไกล โซลย์มองดูด้วยความรู้สึกเศร้าใจ “เฟท” โมไดร้องเรียกและหันไปทางเด็กสาว เขายืนตกตะลึงเมื่อเห็นนางกำลังอ้าปากกว้างและแยกเขี้ยวพร้อมกับกางกรงเล็บออก “ระวัง!” ฟอร์เซ็ตติร้องขึ้นพร้อมกับเหวี่ยงไม้เท้าใส่ร่างของเฟทที่กำลังพุ่งเข้าใส่โมไดด้วยท่าทางดุร้าย เขาหันไปทางเด็กหนุ่มที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ “อย่ามัวแต่ตกตะลึงอยู่สิเจ้าตัวแสบ” เขาตวาดเสียงดังและหันไปตีร่างของผีดิบอีกตัวจนมันทรุดลงไปนอนกองกับพื้น โซลย์ตวัดดาบในมือไปมาและตัดคอผีดิบกลายพันธุ์ทุกตัวที่เข้ามาใกล้ เสียงคำรามคล้ายสัตว์ป่าดังขึ้นข้างตัว   แม่ทัพหนุ่มหันขวับไปมองดูทันที เขาร้องอุทานออกมาคำหนึ่งเมื่อถูกมือหยาบหนาของหัวหน้าหมู่บ้านคว้าหมับเข้าที่ลำคอและบีบอย่างแรง โซลย์ยกเท้าขึ้นเตะใส่หว่างขาของมันแต่ไม่เป็นผลเขาจึงเปลี่ยนเป็นหมุนดาบในมือฟันฉับลงไปที่ข้อต่อส่วนหัวไหล่ของเจ้าอมนุษย์กลายพันธุ์จนขาดสะบั้น เจ้าหัวหน้าผีดิบถอยหลังออกไปสองสามก้าวและอ้าปากร้องเสียงดังด้วยความโกรธ มันพุ่งตัวเข้าหาโซลย์อีกครั้ง คราวนี้แม่ทัพใหญ่หมุนตัวหลบพร้อมกับตวัดดาบตัดคอของมันจะขาดกระเด็น ร่างสูงทะมึนล้มลงกองกับพื้นทันที “โมไดใช้รันนิ่งของเจ้าสิ” ฟอร์เซ็ตติตะโกนบอกเด็กหนุ่ม เขาดึงอาวุธออกมาจากซองเก็บและร่ายเวท “บลาสต์” รันนิ่งหมุนด้วยความเร็วและพุ่งออกจากมือของโมได มันบินโฉบร่อนตัดคอของเหล่าผีดิบจนล้มตายไปหลายตัว เด็กหนุ่มเหวี่ยงดาบของเขาเข้าใส่อมนุษย์ที่เดินเข้ามาอย่างไม่ปราณี เสียงขู่คำรามดังมาจากทางด้านหลัง โมไดเงื้อดาบขึ้นและหันกลับไปหมายจะฟันคอเจ้าผีดิบตัวนั้นให้ขาดภายในครั้งเดียว ความคิดของเขาหยุดชะงัก ดาบในมือถูกยกค้าง เด็กหนุ่มครางออกมา “เฟท” เด็กสาวผีดิบแสยะยิ้มอวดเขี้ยวอันแหลมคมภายในปากแทนคำตอบรับชื่อ นางกางเล็บทั้งห้าออกและเดินเข้าหาโมไดด้วยท่าทางมุ่งร้าย เขาเอี้ยวตัวหลบทันควัน “อย่าบังคับให้ข้าต้องทำแบบนั้นเลย เฟท” โมไดครวญด้วยความรู้สึกเศร้าใจ เขามองดูเพื่อนสาวตัวน้อยตรงหน้า ความปวดร้าวหลั่งไหลเข้ามาในหัวใจ คำพูดของนางหวนเข้ามาสู่ความคิดคำนึง “ขอบใจในความห่วงใยของเจ้าที่มีต่อข้า หากเป็นไปได้เมื่อเราพบกันในอีกลักษณะหนึ่ง ขอให้ช่วยปลดปล่อยข้าไปสู่ดินแดนแห่งสันตินิรันดร์ด้วยมือของเจ้า โมได” เด็กสาวผีดิบหันมาทางเขาอีกครั้งและวิ่งเข้าหาด้วยท่าทางดุร้ายราวกับสัตว์ป่า โมไดกำดาบในมือแน่นและตวัดฟันฉับไปที่ลำคอของนาง หัวของเด็กสาวหลุดกระเด็นกลิ้งตกลงไปบนพื้น วูบหนึ่งที่เด็กหนุ่มเห็นรอยยิ้มจางๆปรากฏบนใบหน้าที่เศร้าหมองของเฟท น้ำตาของเขาไหลอาบใบหน้า “สิ่งตอบแทนที่ข้าสามารถทำให้เจ้าได้มีเพียงเท่านี้ เฟท” โมไดหันหน้าไปทางโซลย์และฟอร์เซ็ตติ ดวงตาของเขาเปล่งประกายแห่งความโกรธแค้น รันนิ่งวิ่งวนไปมาอย่างดุร้ายมันตัดคอของผีดิบเกือบทุกตัว หลายครั้งที่มันร่อนเฉียดใบหน้าของโซลย์จนเขาต้องร้องโวยวายขึ้น “ตั้งใจให้มันดีๆหน่อยสิโมได ข้าไม่ใช่ผีดิบนะ” ฟอร์เซ็ตติหันไปจ้องหน้าเด็กหนุ่ม สีหน้าและแววตาที่ปวดร้าวซึ่งปรากฏบนใบหน้าของเขาทำให้จอมเวทถึงกับถอนหายใจหนักๆ “ระเบิดบานประตูนั่นและวิ่งออกไปจากที่นี่ โมได ข้าจะชำระมลทินให้คนเหล่านี้เอง” จอมเวทหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดังนัก โมไดพยักหน้าและเบนสายตาไปทางด้านประตูทางออก รันนิ่งหมุนวนเร็วขึ้นกว่าเดิมจนลุกเป็นไฟ มันกระแทกบานประตูไม้จนระเบิดกระจาย “ออกไป เร็ว” ฟอร์เซ็ตติร้องสั่ง โซลย์และโมไดรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วโดยมีจอมเวทตามมาไม่ห่าง เขาหยุดยืนอยู่ที่ช่องทางเข้าหมู่บ้านและเริ่มร่ายเวททันที คริสตัลบนปลายไม้ส่องแสงเรืองรองออกมา มันแผ่ขยายครอบคลุมทั่วทั้งหมู่บ้านคล้ายโดมสีฟ้า เหล่าผีดิบที่อยู่ภายในนั้นร้องคำรามด้วยความโกรธจัดขณะที่พยายามตะกุยตะกายกำแพงมนตรา จอมเวทหนุ่มประสานมือเขาไว้บนด้ามไม้เท้า “ด้วยพลังแห่งองค์ซอนเนสซาร์ เทพผู้ซึ่งปกปักรักษาข้า ขอพลังเพลิงของพระองค์ช่วยชำระล้างมลทินของมนุษย์ที่น่าสงสารเหล่านี้ให้พวกเขาพ้นจากสภาพอันน่าเวทนาไปสู่ดินแดนแห่ง สันตินิรันดร์ของพระองค์ด้วยเถิด” “ซอนเนน!”   เพลิงสีฟ้าลุกโชติช่วงขึ้นภายในโดมที่ฟอร์เซ็ตติสร้างขึ้น มันแผดเผาร่างของเหล่าผีดิบกึ่งมนุษย์ให้มอดไหม้ไปภายในพริบตา เพียงชั่วเวลาไม่นานทั้งหมู่บ้านก็จมหายไปในกองเพลิงและดับสนิทลงพร้อมกับแสงอรุณรุ่งของเช้าวันใหม่ โมไดยืนมองดูซากเถ้าถ่านสีดำด้วยหัวใจที่เศร้าสลด “ถ้าตอนนั้นข้ารีบออกจากหมู่บ้านตามที่เฟทบอก บางทีนางอาจจะไม่ต้องตาย” “แต่นางก็ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่กับชีวิตที่มืดราวกับต้องคำสาบต่อไปไม่มีวันสิ้นสุด” ฟอร์เซ็ตติกล่าว “เป็นการดีแล้วที่ช่วยปลดปล่อยวิญญาณเฟทและทุกคนในหมู่บ้านนี้ให้หลุดพ้นจากฝันร้ายที่ไม่มีวันจบลงไปได้” “เจ้าพูดราวกับคนไร้น้ำใจ” โมไดพูดขึ้นและหันมามองหน้าอีกฝ่าย “จอมเวทอย่างพวกเจ้าคงไม่มีความรู้สึกรู้สาอะไรเวลาเห็นมนุษย์อย่างพวกเราต้องตาย” “ตรงกันข้าม ข้าเข้าใจความรู้สึกปวดร้าวเหล่านั้นได้เป็นอย่างดี บางทีอาจจะมากกว่าเจ้าเสียด้วยซ้ำ โมได” ฟอร์เซ็ตติกล่าวด้วยใบหน้าเคร่งขรึม เขาหันไปทางโซลย์พร้อมกับพูด “สายมากแล้วอย่ามามัวเสียเวลากับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้อีกต่อไปเลย รีบเร่งเดินทางกันเถอะ” จอมเวทหนุ่มเดินออกไปทันทีโดยไม่กล่าวสิ่งใดต่อ แม่ทัพแห่งมอร์เซลมองตามหลังเขาและยื่นมือออกไปดึงไหล่ของโมไดไว้ “เจ้าคิดว่าฟอร์เซ็ตตินี่น่าจะมีอายุซักเท่าไหร่” “ข้าจะไปรู้เรอะ” เด็กหนุ่มตอบด้วยสีหน้าหงุดหงิดและทำท่าจะก้าวเดินต่อแต่โซลย์กลับรั้งเขาเอาไว้ “ข้าตั้งใจถามเจ้าจริงๆนะ” โมไดกระแทกลมหายใจด้วยความรู้สึกขุ่นเคือง เขาหันมาจ้องหน้าแม่ทัพหนุ่มด้วยความตั้งใจจะพูดตัดบทแต่สีหน้าและสายตาของโซลย์ทำให้เขาเปลี่ยนใจ “ถ้าเจ้าอยากรู้นักทำไมไม่ไปถามเจ้าตัวเขาเองล่ะ” “ข้าถามเจ้า และอยากให้เจ้าตอบ” เด็กหนุ่มทำสีหน้าเบื่อหน่ายก่อนตอบเสียงกระด้าง “ฟังจากที่พ่อเคยเล่า ข้าคิดว่าเขาน่าจะมีอายุมากกว่าแปดสิบ” “แปดสิบ” โซลย์ทวนคำ “เจ้าคิดว่าคนที่มีอายุขนาดนี้จะพบกับสิ่งต่างๆที่ผ่านมาในชีวิตมากมายขนาดไหน” “ข้าจะไปรู้เรอะ” โมไดตอบ แม่ทัพแห่งมอร์เซลบีบไหล่แล้วกล่าวต่อ “เจ้าอายุแค่เพียงสิบห้า เพียงแค่ผ่านเหตุการณ์ต่างๆมาได้ไม่กี่วันยังรู้สึกเศร้าและหดหู่จนถึงขนาดนี้ แล้วเคยย้อนคิดถึงใจของเขาบ้างหรือไม่ว่า ตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมา ฟอร์เซ็ตติต้องพานพบกับความทุกข์ใจ ความเศร้าหมองรัดทดหดหู่มากมายขนาดแค่ไหน” “เจ้านั่นเคยมีความรู้สึกที่ไหนกัน” เด็กหนุ่มเถียงข้างๆคูๆโซลย์จ้องเขานิ่ง “เจ้าลืมใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียใจของเขาตอนที่ช่วยลินซ์ไม่สำเร็จไปแล้วหรือ โมได ความเศร้าโศกเสียใจนั้นเกิดขึ้นได้กับทุกคน จะแตกต่างกันก็ตรงที่เขาจะแสดงออกมาให้เห็นหรือไม่เท่านั้น” แม่ทัพปล่อยมือของเขาออกและกล่าว “หากต้องการที่จะเดินทางร่วมกันต่อไป อย่าได้กล่าวคำพูดทำลายน้ำใจของอีกฝ่ายเป็นอันขาด โมได” โซลย์หมุนกายเดินออกไปหลังจากที่พูดจบปล่อยให้โมไดยืนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาเหลือบตามองร่างในเสื้อคลุมสีขาวที่กำลังเดินห่างออกไป เด็กหนุ่มเบ้ปากน้อยๆ “เฮอะ! มีพวกคนแก่ขี้บ่นเดินทางไปด้วยนี่น่าเบื่อชะมัดเลย” เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งไปจนทันโซลย์และฟอร์เซ็ตติ จอมเวทหนุ่มหันมาทางเขาพร้อมกับกล่าว “เจ้านี่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยบ้างเลยหรือยังไงกัน” “ข้าไม่ใช่คนแก่อายุสามสิบห้าหรือชายชราอายุเกือบร้อยเหมือนพวกที่อยู่แถวนี้นี่ ฟอร์จีเซล” ไม้เท้าในมือของฟอร์เซ็ตติฟาดลงไปที่กลางศีรษะของเด็กหนุ่มทันที แม้จะไม่แรงนักแต่ก็เรียกเสียงร้องอุทานอย่างเจ็บปวดออกมาได้ โมไดคลำหัวของตัวเอง “ข้าจะจับตัวเจ้าขึ้นไปแขวนห้อยหัวเอาไว้บนต้นไม้ แล้วเรียกฝูงแมลงให้มารุมกัดจนยับไปทั้งตัว หากยังขืนเรียกข้าด้วยชื่อนั้นอีก” “ข้าอุตส่าห์ตั้งชื่อเพราะๆให้น่าจะขอบใจกันมากกว่านะเจ้าจอมเวท ชื่อเดิมของเจ้าน่ะเรียกยากเป็นบ้า” โมไดเถียงและกระโดดถอยห่างออกไปเมื่อเห็นอีกฝ่ายขยับไม้เท้าในมือ “ฟอร์เซ็ตติเป็นเพียงฉายาของข้าเท่านั้น ไม่ต้องมาวุ่นวายเปลี่ยนให้ข้า เจ้าเด็กแสบ ถ้าข้าเรียกเจ้าว่าโมดี้บ้างจะว่ายังไง” “ห้ามเด็ดขาด!” เด็กหนุ่มพูดเสียงดัง “ข้าจะเอามีดเชือดหูแหลมๆของเจ้าให้แหว่งเลยถ้าขืนเรียกข้าแบบนั้น” “เจ้ามีอีกชื่อหนึ่งด้วยหรือ ฟอร์เซ็ตติ” โซลย์ถามขึ้นหลังจากทนนิ่งฟังทั้งคู่ทะเลาะกันมาพักใหญ่ จอมเวทผงกศีรษะ “ใช่” “แล้วชื่อจริงๆของเจ้าน่ะ ชื่ออะไร” โมไดรีบถามเพราะความอยากรู้แต่จอมเวทแห่งมาร์วัลลัสกลับส่ายหน้า “พวกเราจะไม่มีวันบอกชื่อจริงให้คนอื่นรู้หรอก โมได นอกจากคนที่เราคิดจะฝากชีวิตไว้กับเขา หรือผู้ที่เราไว้วางใจที่สุด” “แล้วเจ้าไม่ไว้วางใจพวกข้าหรือยังไงกัน” โซลย์ถามเรื่อยๆมากกว่าจริงจัง ฟอร์เซ็ตติถอนหายใจ “ข้าเชื่อใจพวกเจ้า แต่ไม่ไว้ใจพลังมืดของจอมมารที่อาจจะแฝงเร้นเข้าไปในความคิดของเหล่ามนุษย์ เพราะเมื่อใดที่พวกเจ้าถูกอำนาจปิศาจสะกด เมื่อนั้นเราอาจจะหันหน้าเข้าห้ำหั่นกันเอง” จอมเวทหนุ่มหันมาทางแม่ทัพแห่งมอร์เซล “สักวันหนึ่งหลังจากที่ภารกิจทั้งหลายสิ้นสุดลง ข้าจะบอกนามจริงของข้าให้เจ้าทั้งสองคนรู้เป็นพวกแรก โซลย์ โมได” “ขอบใจ” โซลย์พูดพร้อมกับยิ้ม “พวกเราเร่งเดินทางต่อกันดีกว่า เพราะระยะทางจากที่นี่ไปถึงค่ายที่ข้าบอกยังอีกไกลนัก” “แล้วระหว่างทางพวกเราจะเจอหมู่บ้านอีกไหม ท่านแม่ทัพ” โมไดถามขึ้นด้วยสีหน้าล้อเลียน แต่โซลย์กลับตอบกลับมาด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม “ข้าก็ไม่แน่ใจนักหรอก โมได”           */*/*/*/*/*/* บทนี้ยาวมาก จะตัดยกไปบทใหม่ก็กลัวว่าอารมณ์จะขาดตอนเลยเขียนแบบม้วนเดียวไปเลย ส่วนที่ชอบในบทนี้ก็คือการแสดงความรู้สึกของฟอร์เซ็ตติที่มีต่อเพื่อนทั้งสองคน กับฉากอาบน้ำ ^^ มาคุยกันค่า "ไม่มีส่งใด"....สิ่งใด ................................... "จอมเวทแห่งมาร์วัลลัสยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ และอบอุ่นที่สุดเท่าที่โซลย์เห็นมา" อย่าทำแบบนี้ คุณมูนี่ อ๊าก....โดนใจคนอ่านอย่างแรงงง จากคุณ : Setakan   - แก้คำผิดเรียบร้อยแล้วค่า ท่าทางคุณมนต้นไม้จะชอบฟอร์เซ็ตติมากกว่าจอมมารแล้ว ลุ้นแล้วลุ้นอีก แต่สุดท้ายลินซ์ก็ถูกจับไปจนได้ จอมมารบอกกับจอมเวทว่า เราสองคนเหมือนกัน...อืม หมายความว่าอย่างไรกันนะ เสี้ยวเอลฟ์ เสี้ยวจอมเวท เสี้ยว?มาร ไม่ใช่แค่ลูกครึ่งธรรมดาจริงๆ รออ่านต่อไป จากคุณ : zoi   - นั่นสิคะ จอมเวทกับจอมมารเหมือนกันตรงไหน(ถ้าไม่นับความหล่อ) เขาไม่ใช่ลูกครึ่งธรรมดาแน่นอนค่ะ อยากเห็นรูปจอมเวทตอนกลายร่างจัง จะหล่อมั๊ยน้า จากคุณ : wor_lek   - แน่นอนว่าไม่หล่อค่ะ ตามความคิดมูนนี่เขาจะดูน่ากลัวมาก เคยวาดเหมือนกันแต่ไม่ถูกใจเลยต้องยอมแพ้ ฟอร์เซ็ตติ รับบทเข้ม และพยายามทำดีที่สุดแล้ว แต่ยังช่วยหนูลินซ์ไว้ไม่ได้ ลินซ์ จะเป้นยังไงบ้างนะ แต่คงไม่เป็นอะไรมาก จอมมารโหดและเก่งได้สาสมใจ จากคุณ : GTW - นอกจากบทเข้มแล้วยังเจ็บตัวหนักด้วย แผลที่จอมมารฝากไว้จะสร้างความทรมานให้กับเขามากมาย มาตามเก็บค่ะ เจ้าหนุ่มนี่เลือดร้อนดีแท้ รู้สึกว่าเรื่องนี้ตัวละครมีอะไรที่ต้องเรียนรู้ดีค่ะ ชอบ จากคุณ : scottie   - จะว่าไปเรื่องนี้เป็นนิยายที่มูนนี่ชอบมากมายเลยค่ะ จนรู้สึกว่าระยะหลังเขียนอะไรง่ายๆเกินไป ความจริงคุณ g-maru เคยวาดจอมเวทอาบน้ำไว้แต่มูนนี่จำไม่ได้ว่าเอาไปเก็บไว้ที่ไหน วันนนี้เลยขอนำเสนอผลงานตัวเองไปก่อนนะคะ เป็นภาพฟอร์เซ็ตติหลับค่ะ อ้อ พอดีน้องนักอ่านชอบนิยายเรื่อง นักล่าแห่งรัตติกาล จนถึงขนาดขอนำไปทำเป็นอนิเมชั่นเพื่อเป็นธีสิส มูนนี่ภูมิใจและดีใจมากเลยขออนุญาตนำลิ้งค์มาให้ทุกท่านได้ชมค่ะ http://www.youtube.com/watch?v=0kLrFK6gOHk&feature=player_embedded แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 54 13:29:13 แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 54 10:32:45 จากคุณ : moony (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 10:26:37

ความคิดเห็นที่ 3 ฟอร์เซ็ตติตอนนี้ใกล้เคียงกับความเป็นมนุษย์มากขึ้น (อ้าว..หมายความว่าไง ^^... ฉากแรกยี้..กับซอมบี้หนอนมาก คุณมูนนี้วาดภาพสวยจนน่าทึ่ง จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 05:02:37

ความคิดเห็นที่ 4 พึ่งมาเก็บได้จนจบ ขนาดมีแค่สามคน ยังชุลมุนวุ่นรัก เอ้ย วุ่นวายมากขนาดนี้ ถ้ามีครบคนจะขนาดไหนกัน เป็นกลุ่มที่ไปกันไม่น่ารอดเลยนะเนี่ย จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 11:34:51

ความคิดเห็นที่ 5 อีตาโมไดนี่น่าเขกกะโหลกจริงๆ แต่ดูเป็นกลุ่มที่เข้ากันดีค่ะ ช่วยกันเรียนรู้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 12:38:40

ความคิดเห็นที่ 6 มาส่งเสียงครับว่าตามอ่านอยู่ จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 13:19:47

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่หรอกค่ะ ชอบจอมมารที่ซู๊ดดด ส่วนพี่ฟอร์ มนเอาหนีบรักแร้ขวาไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ หนีไปไหนไม่ได้แล้ว อิๆ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 15:08:27

ความคิดเห็นที่ 8 เอ สงสัยอย่างครับ คือเรื่องนี้ จขกท เคยตีพิมพ์ไปแล้วนี่ครับ หมดสัญญากับทางสำนักพิมพ์แล้วเลยเอามาโพสต์ได้เหรอครับ? เผอิญไปค้นหนังสือในห้องหนังสือแล้วเห็นเล่มนี้ผ่านตาพอดี จากคุณ : zeros เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 23:41:31