ความคิดเห็นที่ 1 9/1 ในที่สุด ความฝันแต่ครั้งเยาว์วัยของตนที่อยากจะเป็นแม่พิมพ์ของชาติตามอย่างยายศรีและคุณครูสร้อยก็ใกล้ความจริง รุ่งทิพย์สอบติดคณะครุศาสตร์สมใจ ท่ามกลางความขุ่นเคืองของดารินทร์ซึ่งถูกขัดใจเป็นครั้งแรก เมื่อเด็กสาวไม่ยอมเลือกเรียนบริหารธุรกิจตามที่เธอแนะนำ นิสิตใหม่ฟันฝ่าคลื่นความเงียบที่คุณน้าปล่อยมากดดันด้วยการเอาอกเอาใจน้าสาวเป็นพิเศษ ยอมให้เจ้าหล่อนจับแต่งตัวสะสวย พาไปอวดเพื่อนๆ ด้วยความภาคภูมิใจ กระทั่งกิจกรรมของมหาวิทยาลัยทยอยมีเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ช่วยดึงเธอออกจากสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนั้นเสียที แต่แรกนั้นดารินทร์เทียวรับเทียวส่งทุกวัน หากรุ่งทิพย์ก็ขอคุณน้าให้เธอได้ช่วยเหลือตัวเองบ้างด้วยการไปกลับเอง ผู้สูงวัยกว่ายิ้มอย่างรู้เท่าทัน ประกอบกับกิจการงานรัดตัวทำให้เธอจำต้องยินยอมตามข้อเสนอนั้น ไม่วายกำชับห้ามหลานสาวกำมะลอเผลอตัวเผลอใจกับชายคนไหนเป็นอันขาด ร่างบางในชุดนักศึกษาเรียบร้อยจึงมีโอกาสได้นั่งรอบุรุษหนุ่มเช่นวันนี้ พันตรีพิรุณโทรศัพท์ถึงล่วงหน้าว่าจะมารับ รุ่งทิพย์ยังคงสำนึกผิดตั้งแต่เหตุการณ์ที่บางปูจึงไม่กล้าขัดเขา ใจเจ้ากรรมเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อรถยนต์คันคุ้นตาเคลื่อนใกล้เข้ามา “ขึ้นรถสิ” คนขับไขกระจกลงบอก หญิงสาวเปิดประตูขึ้นนั่งก่อนพนมมือไหว้สวยงาม ตราสัญลักษณ์บนเครื่องแบบทหารสะท้อนแสงแดดยามเย็น ขับให้ผู้สวมใส่แลดูสง่าผึ่งผายในที “รอฉันนานไหม” ดวงตาใสซื่อซึ่งเผลอมองเขาอย่างชื่นชมรีบหลุบลงมองตักตัวเอง พิรุณกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเอ็นดู “ไม่นานค่ะ” “แล้วไม่มองฉันแล้วหรือ” เขากระเซ้า “มองได้ แค่นี้ฉันไม่สึกหรอหรอก” “คุณโต้งหายโกรธทิพย์แล้วหรือคะ” รุ่งทิพย์กลั้นใจถาม “ฉันโกรธเธอเรื่องอะไร” “เรื่อง...” เสียงหวานอึกอัก “เธอยังบอกไม่ได้แล้วฉันจะโกรธเธอทำไม” ดวงตาคมกล้าปรายตามองเสี้ยวหน้าผุดผ่องซึ่งขึ้นสีระเรื่อแล้วก็ให้รู้สึกเหมือนตนกำลังรังแกเด็ก วันนั้นเขาวู่วามไปหน่อย เมื่อไม่ได้ดั่งใจจึงพาลหงุดหงิดทั้งตัวเองและเจ้าหล่อน มือสากเอื้อมไปหยิบผมซึ่งตกลงปรกแก้มนวลทัดหู บอกตัวเองว่าถ้าอยากได้ตุ๊กตาแก้วไปครอบครอง เขาต้องเบามือ ทะนุถนอมเธอกว่านี้ “ฉันจะพยายามเข้าใจเธอ แต่ขอให้เธอเข้าใจฉันบ้างเช่นกัน เราอายุห่างกัน ความคิดความอ่าน รวมทั้งการกระทำย่อมต่างกัน” “คุณโต้ง...” “คิดดูเถอะ ฉันเฝ้าดูเธอมาสิบกว่าปี เห็นใจฉันบ้าง รีบๆ โตกว่านี้และตั้งใจเรียนให้จบไวๆ อย่านอกใจฉันเชียว” “ทำไม...จู่ๆ คุณโต้งถึง...” “ทำไมจู่ๆ ฉันถึงบอกเธอน่ะหรือ ทิพย์ เธอเคยสังเกตไหมว่าเธอสวย เป็นสาวเต็มตัวแล้วอย่างนี้ ฉันก็ต้องพูดให้เธอเข้าใจความรู้สึกฉันเสียก่อนซี ก่อนที่หนุ่มหน้าไหนจะแย่งเธอไป” ถ้อยความราวเขาคลั่งรักเธอมากมายหลอมละลายหญิงสาวไร้เดียงสาให้จมจ่อมอยู่ในธารน้ำผึ้ง แม้เขาไม่ได้เอ่ยคำรักออกมาตรงๆ แต่ประโยคออดอ้อนอ่อนหวานนั้นก็สั่นคลอนหัวใจสาวไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน “ไม่มีใครสนใจทิพย์หรอกค่ะ” อ้อมแอ้มทักท้วงอย่างเอียงอาย “ฉันกลัวเธอจะสนใจคนอื่นน่ะซี” “ทิพย์ไม่เคย...สนใจใคร” “นอกจากฉัน อย่างนั้นใช่ไหม” พิรุณคาดคั้นเอาอีก รุ่งทิพย์หน้าแดงซ่าน โธ่เอ๋ย เติบโตมาจนป่านนี้ไม่เคยข้องแวะกับบุรุษเพศ แต่บทจะถูกเกี้ยวทั้งทีเขาก็ไม่ปล่อยให้เธอได้ตั้งตัวเลย “ฉันจะพยายามไปรับเธอบ่อยๆ เราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันบ้าง เธอจะได้เลิกเกร็งเวลาอยู่กับฉันเสียที” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอีกครั้งหลังใกล้ถึงที่หมาย รถยนต์เคลื่อนจอดใต้เงาแมกไม้เยื้องบ้านไม่ไกล แม้เขาพอทราบล่วงหน้าว่าวันนี้ดารินทร์จะกลับดึก แต่ก็ยังระแวงสายตาของแม่ครัวปากมากอยู่ดี “ฉันอยากให้เธอเก็บเรื่องวันนี้เป็นความลับ คุณดาวคงไม่ชอบใจแน่ถ้ารู้ว่าฉันคิดอย่างไรกับหลานเธอ อย่างน้อยก็รอจนกว่าเธอจะเรียนจบเถอะนะ” “ค่ะ” หญิงสาวรีบเออออ หากเขาไม่บอก รุ่งทิพย์ก็ขอเก็บเรื่องนี้ไว้กับตัวกับใจอยู่ดี น่าอายน้อยไปหรือ แค่เพียงไม่กี่วันหลังเปิดเทอมเธอก็ทำลายความไว้วางใจของคุณน้าเสียแล้ว แต่จะให้เธอหักหาญน้ำใจเขา บังคับหัวใจตัวเอง เธอก็ทำไม่ลงเหมือนกัน จากคุณ : ภามิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 11:28:03

ความคิดเห็นที่ 2 หญิงสาวหน้าตาหมดจด สวยหวานตามธรรมชาติ แลดูอ่อนกว่าวัยของเครื่องแบบนักศึกษาที่เธอสวมใส่อยู่ ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเรียนบนโต๊ะหินอ่อนเพียงลำพัง เจ้าหล่อนไม่รู้ตัวเลยว่าตนกำลังตกเป็นเป้าสายตาของใครคนหนึ่ง ดวงตาพราวระยับเพ่งมองร่างแบบบางนั้นด้วยความลังเล ตั้งแต่บังเอิญพบเธอในสัปดาห์แรกของชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย เขาก็ติดตาต้องใจดวงหน้าผุดผาดนั้นอย่างประหลาด ถึงขนาดเลียบๆ เคียงๆ ผ่านกลุ่มเพื่อนของเธอ ทว่าบัดนี้ศรัณย์รู้แล้วว่าเพราะเหตุใดเจ้าหล่อนถึงได้คุ้นตาคุ้นใจเขานัก ก้อนเนื้อในอกโลดแรงเมื่อได้พบเจอเพื่อนในวัยเยาว์ซึ่งข่าวคราวเงียบหายไปนานอีกครั้ง เชื่อเหลือเกินว่าหากทุกคนในบ้านเขาทราบข่าวดีนี้ก็คงมีอาการไม่ต่างกัน นักศึกษาหนุ่มสูดหายใจลึก รวบรวมความกล้าก่อนตรงเข้าไปทัก บางสิ่งบางอย่างบอกเขาในใจว่าอีกฝ่ายไม่มีวันลืมเขาเช่นกัน “ทิพย์... รุ่งทิพย์หรือเปล่าครับ” เจ้าของชื่อเงยหน้ามองคนแปลกหน้าอย่างระแวดระวัง แล้วภาพใบหน้าคล้ายกันนี้ก็ค่อยๆ ซ้อนทับเข้ามา “ค่ะ” “เรา ‘นัท’ เองนะ ลูกครูสร้อย หลานยายศรี ทิพย์จำได้ไหม” วิธีการแนะนำตัวของเขาเรียกรอยยิ้มขันจากริมฝีปากอิ่ม รุ่งทิพย์ดีใจเหลือเกิน ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้พบเจอเพื่อนเก่าโดยบังเอิญเช่นนี้เลย “จ้ะ จำได้สิ” เสียงตอบสั่นเครือด้วยความตื้นตัน “นัทเรียนที่นี่เหมือนกันเหรอ” “นัทเรียนรัฐศาสตร์” เขาถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามด้วยยังมีเรื่องให้พูดคุยกันอีกนาน “ทิพย์สบายดีไหม พวกเราทุกคนเป็นห่วงทิพย์มากนะ แล้วก็คิดถึงมากด้วย” “ทิพย์สบายดี ทิพย์ก็คิดถึงยายศรีกับคุณครูสร้อยเหมือนกัน ทุกคนสบายดีใช่ไหมจ๊ะ” “แม่ของนัทสบายดี แต่ยาย...เสียเมื่อต้นปีที่แล้ว” “ยายศรี...” ดวงตากลมรื้นน้ำขึ้นมาทันที เออหนอ เธอปล่อยเวลาทิ้งไป ผลัดกับตัวเองว่าเมื่อโตกว่านี้จะกลับไปเยี่ยมเยียนและทดแทนพระคุณท่าน จนลืมว่าเวลาไม่เคยคอยใคร “ยายไปสบายแล้ว ทิพย์อย่าคิดมากเลยนะ ว่าแต่ทิพย์เถอะ อยู่ทางนี้เป็นอย่างไรบ้าง อยู่กับใคร โดนดุบ่อยๆ เหมือนตอนอยู่กับตาสุกไหม” เขาเสเปลี่ยนเรื่อง “ทิพย์อยู่กับเพื่อนของแม่ เธอชื่อน้าดาวจ้ะ เธอดีกับทิพย์มาก” พลันรุ่งทิพย์ก็ไพล่นึกถึงใครอีกคน “จริงสิ แล้วน้าส้มสบายดีไหมจ๊ะ นัท” “ก็น่าจะสบายดี” “อ้าว” ศรัณย์จ้องลึกเข้าไปในดวงตาซื่อพิสุทธิ์คู่นั้น เขามองไม่เห็นความผิดปกติใดๆ นอกจากความฉงนสงสัยฉายชัดออกมา รุ่งทิพย์คงยังไม่รู้ว่าน้าส้มที่เธอถามถึงได้ถูกเพื่อนรักหักหลังอย่างเจ็บปวดที่สุด ก็คนที่เธอคิดว่าดีนักดีหนานั่นไง ชายหนุ่มนึกสงสารเพื่อนตนจับใจ เจ้าหล่อนคงยังไม่รู้เป็นแน่แท้ว่าคุณน้าที่ตนเคารพรัก แท้จริงคือมารดาผู้ให้กำเนิดตน ศรัณย์ทราบความจริงทั้งหมดจากจดหมายที่น้าสาวส่งมาจากต่างแดน น้าส้มสารภาพว่าตนร่วมมือกับเพื่อนรักพาตัวเด็กหญิงไปอยู่กรุงเทพฯ หลังตาทองสุกจากโลกนี้ไป เพื่อแลกกับการที่ตนจะได้ติดตามไปอยู่อาศัยอย่างสะดวกสบายในเมือง ทว่าราตรีหรือที่เปลี่ยนชื่อเป็นดารินทร์กลับร่วมมือกับเสี่ยสมานหักหลังเธอ ด้วยการส่งไปทำงานในร้านอาหารที่ประเทศออสเตรเลีย เพียงเพราะระแวงว่าเธอจะเปิดเผยความจริงทั้งหมดให้เด็กหญิงรับทราบ แต่แรกนั้นส้มไม่อาจทำใจได้ เธอโกรธแค้นและพยายามทำทุกวิถีทางให้ได้กลับมาแก้แค้นเพื่อนตัวดี หากก็ไม่อาจทำได้ดังใจหวังเมื่อหนังสือเดินทางและเอกสารทุกอย่างถูกคนของเสี่ยผู้นั้นยึดไป ส้มจำต้องทำงานอยู่ในร้านอาหารแห่งนั้น กระทั่งตกล่องปล่องชิ้นกับหนุ่มตาน้ำข้าวคนหนึ่งและหนีออกมาแต่งงานในที่สุด ความแค้นเหล่านั้นจึงค่อยๆ รางเลือนตามกาลเวลา เหลือเพียงความห่วงใยเด็กหญิงนั่นแล จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 11:29:15

ความคิดเห็นที่ 3 “น้าส้มไม่ได้กลับไปที่บ้านหรอกเหรอ นัท” “เปล่า น้าส้มไปทำงานที่ออสเตรเลียน่ะ แต่ก็สบายดีมัง แกแต่งงานไปกับฝรั่ง มีลูกแล้วด้วยนะ” “ดีจัง” เออนะ ได้เห็นรอยยิ้มของเจ้าหล่อนแล้วศรัณย์ก็นึกดีใจที่ตนเองไม่ได้เปิดเผยความจริงทั้งหมด “ทิพย์พูดเก่งขึ้นนะ ผู้หญิงคนนั้นคงดีกับทิพย์มากจริงๆ” “ก็ทิพย์โตแล้วนี่นา” แก้มนวลแดงปลั่งเมื่อประหวัดไปนึกถึงถ้อยความออดอ้อนอ่อนหวานของใครอีกคน สายตาคมดุจับสังเกตความสนิทสนมระหว่างชายหญิงอยู่แต่ไกล ครั้นเห็นท่าทางขวยเขินที่เจ้าหล่อนมีต่อนักศึกษาหนุ่มผู้นั้นแล้ว พิรุณก็ไม่อาจทนนั่งนิ่งรออยู่ในรถได้อีกต่อไป “ทิพย์” เสียงแข็งเอ่ยทักให้รู้ตัว ศรัณย์ลุกยืนตามเพื่อนสาวซึ่งผุดลุกขึ้นเร็ว เขาทำความเคารพเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอาวุโสกว่าตน “คุณโต้งคะ นี่นัทค่ะ เพื่อนสมัยเด็กของทิพย์เอง” รุ่งทิพย์แนะนำโดยไม่ได้รู้เลยว่าท่าทางสนิทสนมระหว่างเธอกับเพื่อนเก่าสร้างความขุ่นเคืองแก่พันตรีพิรุณเพียงใด ชายหนุ่มรับไหว้แกนๆ ก่อนถือวิสาสะโอบเอวเจ้าหล่อนไว้ แสดงความเป็นเจ้าของในที ดูเถอะ เพียงแค่นี้ลูกตาของหมอนั่นก็ลุกเป็นไฟ แล้วจะให้เขามั่นใจหรือว่ามันบริสุทธิ์ใจกับหญิงสาวจริง “จะกลับหรือยังจ๊ะ” เขาถามอย่างอ่อนหวานเป็นพิเศษ “ค่ะ” รุ่งทิพย์ร้อนเห่อไปทั้งใบหน้า ไม่กล้าบิดตัวหนีอ้อมแขนแข็งแรงด้วยเกรงจะเสียมารยาท เธอไม่คุ้นและไม่ชอบท่าทางเช่นนี้ของเขาเลย “ทิพย์ เดี๋ยว...” ศรัณย์ตัดสินใจก้าวไปดักหน้าไว้ “เราขอเบอร์โทรศัพท์ทิพย์หน่อยได้ไหม มีเรื่องอยากคุยอีกเยอะเลย” “จ้ะ ได้สิ” เขารีบกดหมายเลขตามที่รุ่งทิพย์บอก ก่อนกดโทรออกจนได้ยินเสียงเรียกเข้าจากเครื่องของเธอ “ขอบใจนะ แล้วคืนนี้เราจะโทรไป” ศรัณย์ฉีกยิ้มกว้างใส่ตาหญิงสาว หากไม่วายเผื่อแผ่ไปถึงชายหนุ่มอีกคนอย่างยียวนเต็มที พิรุณขบกรามแน่นสะกดอารมณ์ พลอยโมโหคนข้างกายที่เปิดทางให้หมอนั่นเยาะหยันเขาได้ ร่างสูงใหญ่ออกแรงรั้งให้เจ้าหล่อนก้าวเร็ว จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 11:30:01

ความคิดเห็นที่ 4 คุณWaasuthep - ขอบคุณค่ะ :) รอฟังความเห็นเพิ่มเติมเสมอนะคะ พี่ไก่ - แพรวสับสนอีกแล้ว ผิดเรื่องบรรลุนิติภาวะจริงๆด้วยค่ะ เดี๋ยวแก้ในต้นฉบับนะคะ ขอบคุณสำหรับกุหลาบสีหวานค่ะ พี่มาลัย - อิอิ คนอ่านเรื่องนี้เดาทางพิรุณออกกันหมดเลยแฮะ สงสัยแพรวจะซ่อนปมไม่แนบเนียนพอนะคะ หุๆ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยจ้า คุณscottie - ขอบคุณค่ะ รอคุณscottieเหมือนกัน คุณmakokchor - ความรู้สึกที่มีต่อทิพย์มันยาวนาน ทั้งเอ็นดู อ่อนโยน ยากที่จะเปลี่ยนค่ะ แต่จะไปรู้สึกยังไงกับใครเพิ่มหรือไม่ก็เป็นอีกเรื่องนึง แหะๆ พี่พิชช์ - ดีใจมากเลยค่ะที่พี่พิชช์มาอ่านอีกครั้ง(ไม่เจอตั้งแต่เรื่องที่แล้วแน่ะ) แพรวจะรอฟังความเห็นอีกนะคะ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ คุณจิ๊บ - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 11:42:55

ความคิดเห็นที่ 5 เชียร์นัทเหมือนกันค่ะ ^ ^ แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 54 00:47:00 จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 23:21:42

ความคิดเห็นที่ 6 มาตามอ่านแล้วค่ะ ไม่อยากให้ทิพย์คู่กับพิรุณเลยค่ะ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 02:23:41

ความคิดเห็นที่ 7 หรือว่าศรัณย์เป็นพระเอก แหะๆ ยังมองหาพระเอกให้รุ่งทิพย์ต่อไปค่ะเพราะตะขิดตะขวงใจยังไงไม่รู้ถ้าพิรุณเป็นพระเอก ยิ่งเวลาผ่านไปพิรุณก็ยิ่งน่ารังเกียจขึ้นทุกที ตอนนี้ใกล้ๆ จะถึงขั้นเฒ่าหัวงูแล้ว ยังไม่หมดเดือนก็เลยยังไม่มีกิฟต์อยู่เหมือนเดิมค่ะ คราวนี้ให้ดอกมะลิก็แล้วกันะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 03:03:34

ความคิดเห็นที่ 8 พิรุณไม่น่าจะเป็นพระเอก ไม่น่ารักเอาเลยค่ะ ดูๆแล้วเหมือนใช้ความเป็นผุ้ใหญ่ ประสบการณ์มากกว่า เข้าครอบงำทิพย์เลยค่ะ แล้วยังแสดงความเป้นเจ้าเข้าเจ้าของอีก ส่วนศรัณย์เป็นเพื่อนเก่าด้วย ...น่าสนใจจ้ะว่าจะมีบททาทต่อทิพย์แค่ไหน ปล. พี่พิชช์ไม่ได้อ่านนิยายมาพักใหญ่ๆเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นเล่ม หรือ ทางเน็ต   เลยเหมือนหายไปเลยเนอะ จากคุณ : pichayaratana เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 07:50:01

ความคิดเห็นที่ 9 ขอนัทเป็นพระเอกได้ปะ ฮี่ๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 12:40:49

ความคิดเห็นที่ 10 น้องแพรวคะ ถ้าไม่ให้นัทเป็นพระเอกก็ส่งต่อมาให้พี่นะ เดี๋ยวพี่จัดการเอง อิอิ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 14:25:04