นิยายมันก็แค่....นิยาย บทที่ 17

บทที่ 17
ฉันรักเธอ

หลังจากเหตุการณ์แทบตลอดเทอมผ่านไปผมก็เริ่มรู้แล้วว่าปัญหาที่ผมทำมันเริ่มวุ่นวายขึ้นเรื่อยๆและสิ่งที่ผมคิดได้เพียงอย่างเดียวคือจะบอกเขายังไงเพราะผมไม่อยากเห็นทิพย์ร้องไห้อีกด้วยสาเหตุที่ทิพย์คิดว่าผมไม่รักเขา

ในตอนแรกผมคิดไม่ออกหรอกว่าจะทำยังไงแต่อย่างน้อยก็แค่หาทางสื่อถึงกันให้ได้ก่อนเพราะแค่พูดกันยังไม่พูดเลย หาทางอยู่นานเลยคิดเอาเป็นพูดลอยๆไปก่อนเผื่อว่าสิ่งที่เกิดมันจะไม่เป็นไปตามคาด

เริ่มแรกผมก็ทำเป็นทักแบบผ่านๆในขณะที่สวนกันตรงทางเดินหน้าห้องโดยที่ไม่มีใครเห็นแต่ที่ผมได้ยินก็คือเสียงของทิพย์ที่ตอบกลับมาแล้วเดินไปเหมือนกันจะบอกว่าดีใจนะกับสิ่งที่เกิดเพราะมันทำให้รู้ได้อย่างคือเรื่องที่เกิดผมไม่ได้คิดไปเอง

หลังจากนั้นก็ใช้วิธีนี้เรื่อยมาไม่ว่าทิพย์จะไปไหนหรือผมโอเคไม่โอเคในเรื่องต่างๆตอนนี้ก็ใช้วิธีนี้เพื่อคุยกันแม้จะไม่คุยกันต่อหน้าจริงๆ(บางทีก็ทำเป็นคุยบางเรื่องให้ผมหึงซะงั้น)

จนบางคนน่าจะจับได้หรือจะมีใครว่า 2 คนนี้บ้าแต่ก็ไม่ค่อยแคร์ซักเท่าไหร่และก็ยังทำมันต่อไป

งานมิตติ้งปีนี้เป็นปีที่รหัสปีผมจัดเป็นรีสอท์ที่สวยมากแต่ก็มีกลุ่มที่ไม่ใช่เมเจอร์ผมไปด้วยเป็นเพื่อนที่ต่างมหาวิทยาลัยอีกต่างหากมาโดยดูเหมือนจะสนิทกับฝั่งสาวๆปีผมมากแน่นอนทิพย์ก็มีคนหนึ่งมาสนิทด้วยแต่ก็บอกมาวิธีเดิมด้วยการพูดดังๆว่าเพื่อนเท่านั้น

งานปีนี้เป็นไปด้วยความเรียบร้อยกว่าปีก่อนๆที่ผ่านมาเพราะอย่างหนึ่งคือผมเพลาๆเรื่องเหล้าลงจากเหตุเกือบตายก่อนหน้านี้

แต่ก็ตั้งใจจะทำอย่างหนึ่งที่เป็นการวัดดวงเพราะบังเอิญรุ่นผมเล่นร้องเพลงเป็นการแสดง

ในตอนนั้นมีละครทางทีวีเรื่องหนึ่งชื่อ นิยายรักภาค 2 แล้วมีเพลงตอนจบที่พระเอกแต่งให้กับนางเอกชื่อเธอคนเดียวซึ่งจริงๆอยากร้องให้กับทิพย์ฟังมากเนื้อเพลงทั้งหมดมันเป็นอะไรที่เราอยากจะบอกแต่ก็คิดไว้ในใจแล้วว่าคงไม่มีเพราะสมัยนั้นเพลงละครจะออกมาช้ามากและก็ไม่มีจริงๆก็เลยไม่ได้ร้องกันไป

การเรียนการสอบก็เป็นไปอย่างที่มันเป็นเพราะเวลาเรียนทั้งหมดเอาไปมองหน้าคนที่เรารักหมดแม้จะทำท่าสนใจเรียนในบางครั้งแน่นอนพอสอบก็เขียนได้แต่หัวเรื่องเข้าใจไหมเข้าใจแต่อธิบายไม่ถูกเอาซะเลยตอบสั้นๆลายมือก็แย่มาก

พอซัมเมอร์ตั้งใจไว้ว่าจะไปบวชซักเดือนเพราะจริงๆก็บนไว้ว่าจะบวชหากสอบติดแต่ก็ไม่มีเวลาซักทีแต่พอกลับมาพ่อและแม่ไม่พร้อม  หาวัดที่น่าจะไปบวชไม่ได้

แต่ที่อาการหนักจริงๆคงจะเป็นตัวผมเองที่ตอนนี้คิดถึงแต่ทิพย์ทุกวันไม่ว่าจะทำยังไงก็คิดถึงจนไม่มีสมาธิจะทำอะไร

ทุกวันที่อยู่ที่บ้านก็ไปทำงานให้พ่อตอนเช้ามีเงินได้ซักนิดก็คิดด้านไม่ดีบางอย่างเพราะจริงๆมีหลายคนพูดว่าผู้ชายที่ไม่เคยมีอะไรเลยใครได้ไปก็เหมือนควาย 1 ตัว แน่นอนครับคิดไว้ว่าถ้าคบกับทิพย์ก็จะไม่เที่ยวอีกแต่ก็คิดจะลองมันซักครั้งหนึ่ง

คงไม่อธิบายรายละเอียดแต่จะบอกว่าป้องกันทุกวิธีที่มีอยู่เพื่อไม่ให้ติดโรคอะไรเพราะกะลองให้รู้แล้วก็จะไม่ทำอีกจะบอกว่ายังไม่คบกันไม่ถือว่านอกใจใช่มะแต่ไม่ว่ายังไงหลังจากไปไงก็รู้สึกผิดอยู่ดี

การไปช่วยพ่อทำงานเป็นการพักผ่อนและมีอะไรให้ทำพอแก้คิดถึงคนที่เรารักได้บ้างแม้มีแอบไปนอกใจอยู่แต่ก็คิดอยู่อย่างหนึ่งที่คิดว่ายังไม่ได้ทำและต้องทำเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมาอีกใครจะได้ไม่มองทิพย์ว่าเป็นคนไม่ดีอีก

คืนนั้นถือว่าเสี่ยงดวงมากๆเพราะโทรไปหอพักคณะทั้งๆที่ไม่เคยจำเบอร์ได้แต่ก็เตรียมตัวเตรียมใจมาตั้งแต่ก่อนปิดเทอมเพราะคิดไว้แล้วไงก็จะทำ

จริงๆตอนแรกตั้งใจไว้ว่าจะรอให้ถึงวันเกิดทิพย์แต่ก็ทนไม่ไหวสั่นมากๆเพราะไม่รู้ผลจะออกมายังไง

กดไปน่าจะเป็นแววที่รับสายแต่ดูเหมือนแววจะจำเสียงผมไม่ได้

“ขอสายทิพย์ครับ”

ผมพูดไปตามสายคิดเหมือนกันถ้าไม่อยู่ผมคงเครียดกว่าเดิม

“ทิพย์โทรศัพท์”แววตะโกนเรียกทิพย์ที่ห้อง

“สวัสดีค่ะ”

ผมยังจำเสียงได้และเป็นเสียงที่ผมคิดถึงและไม่ได้คุยด้วยมานาน

“เอ่อนี่แต้นะ”

ผมพูดเว้นช่วงไปเพราะจะดูว่าจะวางหูใส่ผมหรือไม่แต่ผิดคาดเพราะไม่วาง

“อีก 2 วันก็จะวันเกิดเธอ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ล่วงหน้านะ”

“ก็จะบอกว่าจริงๆแล้วฉันรักเธอนะ”

ไม่มีคำใดออกมาจากฝ่ายทิพย์นอกจากอือแต่จริงๆผมก็พอฟังออกว่าทิพย์ก็ดีใจที่ได้ยินมันเหมือนกันแต่ผมก็ทำอะไรไม่ถูกนอกจากพยายามอธิบายเรื่องที่หนุ่มพยายามแยกเรา 2 คนออกจากกันแต่ก็อธิบายด้วยความยากลำบากเพราะจริงๆผมเตรียมใจที่จะโดนอย่างอื่นที่ไม่ดีกลับมามาก

แต่ซักพักสายก็ตัดผมกระวนกระวายโทรไปอีก 3 รอบแต่ไม่ติดเพราะที่ผมโทรติดผมถือว่าโชคดีมากๆแล้วเพราะจริงๆเป็นช่วงเวลาที่โทรติดยากมากๆ

และจะบอกว่าแม้ผมจะพูดประโยคนี้เป็นครั้งที่ 3 ในชีวิตแล้วก็ตามแต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งก่อนๆที่ผ่านมาเลยเพราะครั้งแรกที่ผมได้พูดเป็นการพูดเพื่อที่จะยื้อให้บางคนหันมาหาผมครั้งที่ 2 พูดเพื่อกดดันตัวเองไม่ให้หลุดแต่ครั้งนี้เป็นครั้งที่ผมได้พูดกับคนที่ผมรักโดยไม่ได้ต้องการสิ่งไหนๆกลับมาเพียงอยากให้เขาได้รู้ว่าผมเองรู้สึกไม่ต่างกับเขา เข้าใจเขาและเชื่อใจในทุกการกระทำไม่ว่าอะไรก็ตามมันเป็นทั้งความสุขและความทรมานเพราะผมรู้ว่าสิ่งที่จะเจอต่อไปจากที่พูดไปมันจะต้องลำบากกว่าเดิมมากมาย

จากคุณ	: Peera Ler
เขียนเมื่อ	: 30 มี.ค. 54 16:36:14