ความคิดเห็นที่ 1 9 พรกามเทพ ฉันดีใจแทบตายเมื่อเห็นเงาร่างของ ‘เขา’ ปรากฎตัวขึ้นที่ขอบฟ้า (เหอๆ ฉันก็บรรยายให้มันได้ภาพไปอย่างงั้นเอง จริงๆ เขาอยู่ปลายนาทางด้านโน้น) และกำลังวิ่งตรงมาทางนี้ พระเอกของฉัน นักรบหนุ่มโบราณคนนั้น อา... ในที่สุด คุณก็มาทันเวลา ช่วยแองจี้ด้วยค่ะ แองจี้โดนรังแก ฉากนี้ คุณจะนึกภาพแบบสโลวโมวชั่นก็ได้นะคะ มันได้อารมณ์ดี... นางเอกกำลังวิ่งหนีควายอันธพาลซึ่งกำลังไล่ปล้ำเธอด้วยความหวาดกลัวสุดชีวิต นักรบหนุ่มรูปงามผ่านมาโดยบังเอิญ จึงยื่นมือเข้าช่วยด้วยมนุษยธรรม จากที่ฉันเห็นเขาเป็นเพียงจุดเล็กๆ อยู่ไกลแสนไกล ร่างของเขาก็ค่อยๆ ใหญ่ขึ้น...ใหญ่ขึ้น... ทุกทีที่เราวิ่งเข้ามาใกล้กันมากขึ้น...มากขึ้น... จนกระทั่งมาหยุดที่ขนาดร่างสูงประมาณหนึ่งเมตร ไม่ใหญ่ขึ้นอีก ใช่สิ เพราะเขามายืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้วนี่ มันจะไปใหญ่กว่าที่เห็นในตอนนี้ได้ยังไงล่ะค้า ...แป่ว! เย้ย... ทะ...ทำไมพระเอกของฉันถึงได้ตัวเท่าลูกหมาอย่างงี้ล่ะ!? เวรกรรม! ที่สำคัญเมื่อฉันได้เห็นเขาเต็มๆ ตา                กรี๊ดดดดดด!!...โป๊ด้วย!!! อะไรเนี่ย? ไม่ใช่ค่ะ นักรบหนุ่มรูปงามไม่ใส่เสื้อผ้า แต่กลับเป็นเด็กชายตัวกระจ้อยแก้ผ้าวิ่งโทงเทงมายืนจังก้า เอาตัวเองกันไอ้สิงโตไว้แล้วโบกมือน้อยๆ ทำสัญญาณให้ฉันวิ่งไปหลบข้างหลังเขาด้วยมาดพระเอกอย่างเท่ (ทั้งๆ ที่หุ่นไม่ให้เอาซะเลย ดูยังไงเจ้าหนูน้อยนี่ก็อายุไม่น่าจะเกินสี่ห้าขวบ) ในมือของเขามีไม้ง่ามผูกหนังยางใส่หินเล็กๆ ก้อนหนึ่งเป็นกระสุนง้างค้างไว้พร้อมตั้งท่าเล็งไปที่กระบืออันธพาลโดยหรี่ตาลงข้างหนึ่ง ปากก็ตวาดขู่ด้วยเสียงแหลมเล็กอย่างเด็กไร้เดียงสา แต่ว่า คำพูดของเขาฟังดูช่างกล้าหาญและโอหังยิ่งนัก “หยุดเดี๋ยวนี้นะ เจ้าควายปีศาจ บังอาจรังแกสัตว์ที่อ่อนแอกว่างั้นเหรอ อภัยให้ไม่ได้!” แง๊... เขาเห็นฉันเป็นแค่ ‘สัตว์ที่อ่อนแอกว่า’ ! “ไอ้เด็กเวรนี่ เจือกไม่เข้าเรื่อง ควายจะอื้บกัน มันเกี่ยวอะไรกับคนวะ หลีกไป๊” ฉันไม่รู้ว่า เพราะเด็กชายฟังภาษาควายไม่ออกหรือเปล่า ขาสั้นๆ ทั้งสองของเขาจึงยังคงปักหลักมั่นไม่ขยับแม้แต่น้อย เอ่อ...คือว่า... จะไหวเหรอเนี่ย เทียบขนาดตัวของเขากับไอ้สิงโตแล้วฉันก็รู้สึกใจคอไม่ดีเลย ยิ่งเห็นเขาแหลมเฟี้ยวที่อยู่บนหัวของมันแล้วสยอง... หวังว่าจะไม่มีภาพควายขวิดเด็กไส้ทะลักติดตาฉันไปตลอดชีวิตนะ คิดได้ดังนั้นแล้ว ฉันรีบก้มเอาจมูกไปสกิดไหล่เตือนสติเจ้าหนูน้อย ‘เน่ๆ... จะช่วยใครเค้าน่ะ ดูสารรูปตัวเองซะก่อนเถอะพ่อคู๊ณ’ “เจ้ารีบหนีไปเร็ว ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวข้าจัดการกับมันเอง” เขากลับตะโกนบอกฉันโดยไม่หันหน้ามา ยังคงจ้องตากับเจ้าควายอันธพาลอย่างเอาเรื่อง พระเอกม๊ากมากค่ะ คุณน้องขา “ไอ้เด็กเปรตหน้าโง่ กลับบ้านไปดูดนมแม่ไป๊ กูอุตส่าห์หวังดี จะช่วยพ่อมึนขยายพันธุ์โคกระบือนะโว้ย... โอ๊ย!” ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ ไอ้สิงโตโดนลูกหินที่เด็กชายดีดใส่เข้าตาซ้ายเต็มๆ โอ้โห... ถ้าไม่เห็นกับตา ใครจะเชื่อล่ะคะว่าฮีโร่ตัวน้อยของฉันจะยิงแม่นได้ใจขนาดนี้ นายแน่มาก! “อ๊ากกก!” ฉันเพิ่งเคยได้ยินเสียงควายร้องโหยหวนก็วันนี้เอง ก็สมควรจะร้องอยู่หรอกนะคะ เลือดทะลักออกจากเบ้าตาแดงฉาดซะขนาดนั้น สมน้ำหน้าอยากไล่ป้ำเค้าดีนัก อุ๊ย... ไม่ได้ๆ นางเอกต้องรักสัตว์ ฉันควรต้องบอกว่า น่าสงสารสิ ขณะที่ฉันกำลังยืนสับสนในชีวิต ไม่รู้ว่าควรสมน้ำหน้าหรือสงสารไอ้สิงโตดี ก็รู้สึกว่าใต้กีบเท้าทั้งสี่สั่นสะเทือนเหมือนแผ่นดินไหว อ่า... ไม่ใช่แผ่นดินไหวหรอกค่ะ ควายอันธพาลแปลงร่างเป็นกระทิงดุต่างหาก มันใช้เท้าหน้าตะกุยจนดินกระจายพร้อมพ่นลมหายใจฟืดฟาดออกมาทางจมูกด้วยความโมโหสุดขีด ก่อนจะก้มหัวลงจนเขาแหลมโค้งชี้ชันตั้งท่าเตรียมพุ่งเข้ามาขวิดเด็กชายที่ทำร้ายมันบาดเจ็บ “ตายซะเหอะมึน!!!” “ยังจะยืนจังก้าทำท่าเท่อยู่อีกเหรอ พ่อฮีโร่น้อย เดี๋ยวก็ไส้ทะลักหรอกไอ้หนู” ยามกระทันหัน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำอีท่าไหน ถึงสามารถจับเด็กชายขึ้นขี่หลังได้ ที่แน่ๆ ฉันเผ่นหนีสุดฝีเท้าโดยมีเจ้าตัวน้อยเกาะเขาทั้งสองของฉันเอาไว้แน่น ไม่รู้เวรกรรมทำมาแต่ชาติปางไหน ฉันถึงต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ นึกว่าจะได้เจอพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยแล้วเชียว ที่ไหนได้กลายเป็น... คุณเคยเจอนวนิยายหรือหนังเรื่องไหนมั๊ยล่ะคะ ที่นางเอกวิ่งหนีอันธพาลปล้ำมาเจอพระเอกตัวเตี้ยแค่เอว แถมไม่นุ่งผ้าวิ่งโทงเทงมา แล้วนางเอกต้องแบกพระเอกวิ่งหนีอันธพาลต่อ (กรุณาอย่ามโนลงลึกในรายละเอียดนะคะ ว่าพระเอกแก้ผ้าแล้วขี่หลังนางเอกเนี่ย หลังของคุณนางเอกเธอจะต้องเจอะเจอกับอะไรบ้าง ฮือๆ... เอาน่า ตัวมันเตี้ยแค่เอว ยังไม่มีพิษมีภัย คงไม่เป็นไรหรอกมั๊ง) แฮ่กๆๆ... ฉันวิ่ง... วิ่ง... วิ่งจนเหนื่อยหอบแทบขาดใจ จนในที่สุด ก็หลุดพ้นจากการไล่ขวิดของไอ้สิงโตได้ ไม่สิ... ต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ ควายน้อยตัวผอมแห้งอย่างฉันซึ่งมีน้ำหนักของเด็กชายถ่วงไว้ จะไปวิ่งได้เร็วกว่าควายตัวผู้รูปร่างสูงใหญ่ที่กำลังบ้าคลั่งได้ยังไง? ชักเอะใจว่าทำไมจู่ๆ มันถึงไล่ฉันไม่ทันจึงเหลียวกลับไปมองด้านหลัง ก็เห็นว่ามันหยุดวิ่งแล้ว และกำลังยืนอ้าปากกว้างตาเหลือกค้างอย่างตื่นตะลึง เอ...ทำไมไอ้สิงโตทำหน้าเหมือนเห็นผีอย่างงั้น? ตอนนั้นฉันยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ แต่เพื่อความปลอดภัย ฉันตัดสินใจวิ่งหนีมันต่อ เพราะกลัวว่ามันจะบ้าขึ้นมาอีก จนกระทั่งมาถึงยุ้งข้าว ฉันรีบก้าวขึ้นบันไดพาเด็กชายตัวน้อยเข้าไปแอบไว้ข้างในโดยไม่รอรี “ฮู่...ค่อยยังชั่ว” เมื่อมั่นใจแล้วว่าปลอดภัย ฉันก็ปล่อยเจ้าหนูน้อยโดดลงจากหลัง ส่วนตัวเองก็นั่งแปะบนพื้นพิงฝาในท่าหมดสภาพ แต่แทนที่จะได้นั่งพักอย่างสบายใจ กลับเป็นต้องงุนงงสงสัย เพราะพอเด็กชายหันหน้ากลับมา ก็ยืนจ้องฉันตาไม่กระพริบ ปากเล็กๆ อ้ากว้างค้างอาการเดียวกับไอ้สิงโตเปี๊ยบเลย “เป็นอะไรไปอีกคนแล้ว ทำไมทำหน้าอย่างงั้น?” นิ้วเล็กๆ ของเขาชี้มาตรงหน้าฉันเป็นคำตอบ “อารายยะ? ชี้หน้าฉันหมายความว่าไง?” “ค...คะ... ควาย... ควาย...” “ย่ะ ไม่ต้องย้ำก็ได้ไอ้หนู รู้แล้วว่า ฉันมันควาย” ชิ เด็กอะไรหยาบคายที่สุด... “กรี๊ด!!!” เด็กบ้ากล้าดียังไงมาจับน๊มนมช้านนนน “ ตายซ้า... อีตาบ้าลามกตั้งแต่เด็ก นี่แน่ะๆๆๆ ” อย่างงี้ต้องสั่งสอน ฉันจับมือเล็กๆ ของเด็กน้อยที่กำลังลูบคลำตัวฉันอย่างไร้มารยาทมาตีเพี๊ยะๆๆ ...แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักค้าง เอ๊ะ ทำไมฉันตีเด็กได้? ควายน้อยอย่างฉันมีมือตั้งแต่เมื่อไหร่กัน??? ...และเมื่อก้มลงดู ฉันก็ได้เห็นฝ่ามือบางๆ อันคุ้นเคยของตัวเอง... มองเลยต่อมาก็พบว่ามือทั้งสองข้างนั้นต่อกับแขน และอา... ร่างกายเปลือกเปล่าของฉันขาวโพลนอยู่ในความสลัวของยุ้งข้าว กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!! ฉันคืนร่างกลับกลายเป็นคนตั้งแต่เมื่อไหร่ ? บัดนั้น ภาพควายอันธพาลตาเหลือกค้างกลางทุ่งนาก็ผุดขึ้นมาในสมอง นั่นแปลว่ามันคงเห็นน้องนางฟ้าแปลงร่างเป็นคนแน่แล้ว อา... มิน่าเล่า ฉันถึงเดินขึ้นบันไดยุ้งข้าวได้โดยง่ายดาย ไม่เหมือนตอนมีสี่ขาฝ่าเท้าเป็นกีบเลย ไม่นะ...หวังว่านอกจากเจ้าสิงโต (ซึ่งเที่ยวบอกชาวบ้านไม่ได้) แล้ว จะไม่มีใครที่พูดภาษาคนได้มาเห็นฉันในสภาพนี้อีกนะ อ๊ะมีสิ! มีแน่นอน... เจ้าของสองตากลมแป๋วที่กำลังจ้องมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความอยากรู้อยากเห็นนั่นไง ตัวปัญหาใหญ่เลยล่ะ! เพราะว่าเขาพูดได้! “โป๊” นั่นไง เห็นมั๊ยคะ ฉันบอกแล้วว่าเขาพูดได้ “เดี๋ยวก่อน ว่าอะไรนะ?” ฉันรีบเอามือปิดบังหน้าอกให้พ้นจากสายตาอยากรู้อยากเห็นนั่น ส่วนด้านล่างก็รีบไขว้ขาหนีบเข้าหากันไว้แน่น “...เด็กบ้า มาหาว่าฉันโป๊เร๊อะ หนอย...นายก็โป๊เหมือนกันล่ะย่ะ” พูดออกไปแล้ว ฉันก็เพิ่งนึกขึ้นได้ อร๊ายยยย... นี่ฉันกำลังเปลือยกายอยู่กับผู้ชายสองต่อสองในที่รโหฐานเหรอเนี่ย ตายแล้วๆๆ ใครรู้เข้าล่ะก็ ฉันจะทำยังไงดี จะทำยังไงดี๊ “แต่เมฆสี่ขวบนะ สี่ขวบไม่ต้องนุ่งผ้า” เอิ่ม... จริงด้วย จะตีโพยตีพายไปทำไมล่ะเนี่ย ถึงเขาจะเป็นผู้ชาย แต่ก็ตัวแค่นี้เอง หุหุ ยังเด็กอยู่ ไม่เป็นไรหรอกมั๊ง ฉันไม่รู้เลยว่า ในอนาคต... ฉันกับเขาต้องมาอยู่ในสภาพนี้ในสถานที่เดิมอีกครั้ง โดยมีสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปคืออายุของเขาซึ่งทำให้สถานการณ์แตกต่างกันลิบลับ ตอนนั้น ฉันจึงไม่ทันคิดอะไรมาก นอกจากพยายามตีซี้กับเด็กชายเพื่อผลประโยชน์ อย่างน้อย หลอกเขาให้ช่วยรักษาความลับของฉันเอาไว้ได้ก็ยังดี “เน่... นายว่านายชื่ออะไรนะ?” “ชื่อเมฆ ” เมฆ?  ฉันได้ยินชื่อเด็กน้อยแล้วอดสงสัยไม่ได้ อย่าบอกนะว่าเขาคือ... “ปั้นเมฆเหรอ?” “อืม” นายปั้นเมฆจริงๆ ด้วย! เฮ้ย ทำไมตัวโตเร็วอย่างงี้?! ฉันกลับบ้านไม่กี่วันเองนะ กลับมาอีกทีตัวขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย? “แล้วตะกี๊ว่า กี่ขวบแล้วนะ?” “สี่ขวบ” เขาตอบพร้อมชูมือโชว์นิ้วมอมแมมทั้งสี่โดยงอนิ้วโป้งลง อา... มิติเวลาของสองโลกไม่เท่ากันนี่มันน่ากลัวจริงๆ ฉันต้องระวังหน่อยแล้ว “เธอ... เอ่อ... พี่...” เด็กน้อยเริ่มงง ไม่รู้จะเรียกหญิงสาวแสนสวยอย่างฉันว่าอะไรดี “รู้จักเมฆเหรอ?” “รู้ซี่ เมฆมีพ่อชื่ออาทิตย์ มีแม่ชื่อฝนใช่มั๊ยล่ะ?” “พี่...เอ่อ...เธอ...เอ่อ...รู้จักพ่อกับแม่ด้วย? งั้นเมฆต้องเรียกน้าหรือป้า แม่สอนให้เรียกเพื่อนแม่ว่าน้าหรือป้า” “นี่แน่ะ เดี๋ยวก็เขกกบาลแตกซะหรอก” ...ตอนเด็กๆ ฉันอยากโตเร็วๆ เลยบังคับให้ตาทัพพีเรียกฉันว่าป้า แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้อยากแก่เร็วๆ สักหน่อย “...เรียกพี่ก็พอย่ะ ฉันไม่ได้เป็นเพื่อนแม่นาย” เด็กชายทำหน้างงอย่างแรง “ เอาเป็นว่าเรียกฉันว่าพี่ก็แล้วกัน พี่ชื่อ...” แองจี้คงยากไปสำหรับเด็กยุคโบราณอย่างเขาละมั๊ง “...พี่นางฟ้า” “อ๋อ พี่เป็นนางฟ้านี่เอง มิน่าล่ะ...” เด็กชายพยักหน้าหงึกๆ “...พ่อเคยเล่านิทานเรื่องนางฟ้าแปลงร่างเป็นควายมาช่วยไถนาด้วย” ฉันได้ยินว่าเด็กชายเชื่ออย่างงั้นก็รีบเนียน บอกเขาว่า “ใช่แล้ว ฉันก็คือนางฟ้าประจำตัวของปั้นเมฆไง” “จริงเหรอ? เมฆมีนางฟ้าประจำตัวด้วย!?” เด็กชายปั้นเมฆตาโตด้วยความยินดี เดี๋ยวซี่ ฟังก่อน อย่าเพิ่งดีใจไปไอ้หนู “ฉันเป็นนางฟ้า บินลงมาดูว่าปั้นเมฆน่ะ เกเรรึเปล่า ถ้าเกเรพูดมาก ฉันก็จะพาไปตัดหัว ฉับๆๆๆ” “...” เด็กชายฟังแล้วขมวดคิ้ว “...แต่พ่อไม่ได้เล่าแบบนี้สักหน่อย” เขาเถียง “พ่อเมฆเค้าไม่รู้เรื่อง” “ไม่จริงพ่อเก่งที่สุด พี่นางฟ้าห้ามมาว่าพ่อนะ” เด็กชายรีบโวยวายปกป้องพ่อของเขาเสียงดัง “ชู่ว์” เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้าจะทำยังไง เจ้านี่นิ“...เออๆ พ่อนายต้องเก่งอยู่แล้วล่ะ วันก่อนฉันยังเห็นพาแม่นายหายเข้ากระท่อมไปปั้นเมฆอยู่เลย วันนี้นายออกมายืนเถียงกับฉันฉอดๆๆ” เด็กน้อยฟังแล้วเข้าใจไปว่าฉันชมพ่อของเขาจริงๆ ก็ยิ้มหน้าบานแฉ่ง เมื่อเราญาติดีกันแล้ว ฉันก็พูดชักแม่น้ำร้อยสายเพื่อมาถึงข้อสรุป... “ห้ามเมฆไปพูดเรื่องฉันให้ใครฟังเด็ดขาด เข้าใจมั๊ย ไม่งั้นล่ะก็...” เอ... ฉันจะขู่เด็กนี่ว่ายังไงดีนะ ตะกี๊ขู่ว่าจะตัดหัว ก็ไม่เห็นกลัว “...ไม่อย่างงั้นล่ะก็ ฉันจะตัด... ตัด...” ฉันหรี่ตามองหาอวัยวะน่าตัดไปทั่วตัว... เด็กชายรีบกุมเป้าหันก้นให้ แล้วเหลียวหน้ามามองหน้าฉันด้วยสายตาไม่ไว้วางใจทันที “เฮ่ย เห็นฉันเป็นคนยังไง ยังไม่ได้พูดสักหน่อยว่าจะตัดตรงนั้น เน่ ฉันนางฟ้านะยะ!” แต่สุดท้าย เราก็เกี่ยวก้อยตกลงกันได้โดยสันติวิธี “ถ้าปั้นเมฆพูดเรื่องพี่นางฟ้าออกไปแม้แต่คำเดียวล่ะก็ ฉันจะไม่มาให้เมฆเห็นหน้าอีกเลย” ตัดอะไรก็ไม่ร้ายเท่าตัดสัมพันธ์ สิ่งที่เด็กชายปั้นเมฆกลัวที่สุดคือ นางฟ้าประจำตัวแสนสวยและใจดี (ที่ขู่ว่าจะตัดตรงนั้นตรงนี้) หายตัวจากเขาไปตลอดกาล เชื่อไหมคะว่า นั่นคือเหตุผลซึ่งทำให้เขาไม่เคยผิดสัญญาที่ให้ไว้กับฉันเลย เรื่องของฉันจึงยังคงเป็นความลับเรื่อยมา โดยมียุ้งข้าวเก่าๆ หลังนี้เป็นที่ซ่อนตัว แม่ฝนคนสวยคงสงสัยนิดหน่อยว่า ทำไมลูกชายของเธอถึงได้ชอบแอบไปเล่นคนเดียวในยุ้งข้าวนัก จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 22:23:49

ความคิดเห็นที่ 2 ส่วนเรื่องที่ว่า ทำไมฉันถึงได้กลายร่างเป็นคนน่ะเหรอคะ เรื่องนี้มีเหตุและผลค่ะ และผู้ที่สามารถไขปริศนานี้ได้ก็คือ... ทาแด๊ม... หนุ่มหล่อสะท้านปฐมพีที่ชอบปรากฎตัวพร้อมกับพระแม่โพสพคนนั้นนั่นเอง! แต่วันนี้ เขามาเดี่ยว มารดาแห่งข้าวไม่ได้มาด้วย “ที่เธอกลายร่างเป็นคนได้ ก็เพราะพรของเรา” “พรของท่านเหรอคะ?” “ใช่แล้ว เราให้พรเธอว่า... เธอจะกลายร่างเป็นคนดังเดิม เมื่อ ‘ถูกเนื้อต้องตัว’ มนุษย์เพศชายและร่างกายมีปฏิกริยาดังนี้ หนึ่ง...หัวใจเต้นแรงผิดปรกติ สอง...เกิดอาการหอบกระเส่า และ/หรือ ส่งเสียงคราง อย่างใดอย่างหนึ่งหรือทั้งหอบทั้งครางก็ได้” โห... พร (บ้า) อะไรเนี่ย เรทซะไม่มี “หึหึ อาชีพกามเทพอย่างเราก็ถนัดแต่ให้พรชาวบ้านประมาณนี้แหละนะ” “ท่านคือกามเทพ!” ว๊ายๆ หนุ่มหล่อสะท้านปฐพี ไม่ใช่พระพ่อโพสพ แต่เป็นกามเทพเหรอนี่ มิน่าเล่า ถึงได้หล่อเลิศปานนี้ แต่เดี๋ยวก่อน พรกามเทพที่ว่า ฉันจะคืนร่างเป็นคนน่ะ มันมีอะไรผิดพลาดรึเปล่า ในเมื่อ... “เอ่อ... คือว่า แต่หนูยังไม่ได้ทำเรื่อง ‘อย่างงั้น’ เลยนะคะ” “อย่างไหง... อ๋อ... เหอๆ พรของเราก็ไม่ได้ระบุนี่ ว่าให้เธอทำเรื่อง ‘อย่างงั้น’ เราแค่บอกว่า แตะเนื้อต้องตัวผู้ชาย ” “หนูก็ยังไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวผู้ชายคนไหนเลยนี่คะ” ฉันมั่นใจว่ายังไม่ได้แต๊ะอั๋งใครเลยสักคน “จริงรึ? เธอไม่ได้แตะผู้ชายเลย? คิดดีๆ ซี่ แองจี้ เธอลืมใครไปรึเปล่า” แล้วหน้าตามอมแมมของเจ้าเด็กปั้นเมฆก็ชะแว๊บขึ้นมาในความคิด “โอ๊ย เจ้าตัวเล็กนั่นอ่ะนะ? นับเป็นผู้ชายด้วยเหรอคะ?” “อ้าวก็เขาเป็นผู้ชายจริงๆ นี่นา เธอก็เห็นหลักฐาน” “ค่ะค่ะค่ะ” ไม่ต้องย้ำมากก็ได้ “...เห็นแล้วค่ะ แต่ว่าเขายังไม่...เอ่อ” “พรเราก็ไม่ได้ระบุอายุหรือขนาดนี่” “แล้ว... แล้ว หัวใจเต้นแรง... หอบกระเส่า... ส่งเสียงคราง... ก็คือ...” พูดๆ ไปแล้วภาพตอนที่ฉันวิ่งหนีไอ้สิงโตผุดขึ้นมาเองโดยที่กามเทพไม่ต้องตอบ! โอ๊ยตาย... ฉันหัวใจเต้นแรง หอบกระเส่า และส่งเสียงครางออกมาจริงๆ ด้วย เวรกรรมของแองจี้ อะไรกันนี่! ส่วนเรื่องการแปลงร่างกลับไปเป็นควายน้อย พรของกามเทพไม่ได้ครอบคลุมไว้ และผู้ที่มาให้ ‘พรเสริม’ ภายหลัง ก็คือพระแม่โพสพนั่นเอง... “ทำแบบนี้ได้ไง ท่านใช้อำนาจโดยมิชอบ” พอพระแม่โพสพรู้เข้าก็ต่อว่าต่อขานกามเทพทันที “มิชอบตรงไหน ผ่านมติเห็นชอบในที่ประชุมสวรรค์แล้วนา” เขายักไหล่ตอบเสียงนุ่ม “เมื่อไหร่กัน? ทำไมเราไม่เห็นรู้เรื่อง”   “ก็ท่านขาดประชุมครั้งที่ผ่านมาไงเล่า นี่แปลว่าท่านยังไม่ได้อ่านรายงานการประชุมเลยล่ะสิ” กามเทพสะบัดมือเบาๆ กระดาษแผ่นหนึ่งก็ปรากฎขึ้น “...นี่ไง วาระที่ 30.2 เรื่องแจ้งเพื่อพิจารณา ” เขาอ่านออกเสียงให้มารดาแห่งข้าวฟัง “...หัวข้อ... แนวทางป้องกันการผสมพันธุ์ข้ามสปีชี่ส์ เพื่อมิให้เกิดเรื่องอื้อฉาวเชิงชู้สาวระหว่างคนกับควาย...” “ไหนๆๆ” พระแม่โพสพดึงกระดาษแผ่นนั้นไปอ่านเองแล้วเงยหน้าขึ้นมาด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่ง “ต๊ายตาย มีพรทะลึ่งอย่างงี้ด้วยเหรอ” “ไม่เห็นทะลึ่งตรงไหน กามเทพอย่างเรามีหน้าที่ดูแลเรื่องพรรค์นี้โดยตรง ก็ย่อมอยากปกป้องสาวน้อยที่ถูกเลือกให้ข้ามมิติไปปฏิบัติหน้าที่ เราเห็นว่าท่านมีเหตุผลของท่าน ถึงได้ให้พรเธอเป็นน้องบือ จึงไม่ได้ขัดขวางอย่างใด แต่ถ้าเธออยู่ในร่างน้องบือแล้วโดนเจ้าควายอันธพาลนั่นทำท้องขึ้นมาเรื่องมันจะยิ่งวุ่นกันใหญ่” โหแค่คิดตามที่กามเทพพูด ฉันก็อยากตายแล้ว “ที่สำคัญ... เราท่านก็รู้ๆ กันอยู่ว่า สักวันเธอต้องพบกับเนื้อคู่ซึ่งเป็นคนในมิติอดีต” อา...จริงเหรอค้า ท่านกามเทพอย่าหรอกให้สาวน้อยตาดำๆ ดีใจเล่นนะค้า “เมื่อเขาและเธอเจอกันแล้ว ก็จะรักกันโดยไม่มีข้อแม้ รักแท้ไม่มีพรมแดน... ทีนี้ก็แย่น่ะสิ เพราะเธออยู่ในร่างน้องบือ ใจคอท่านจะใจร้ายให้เขาวิตถารมีอะไรกับน้องบือเร๊อะ?” ใช่ กามเทพพูดถูก พระเอกกับควายได้ไง นิยายเรื่องนี้ก็จะกลายเป็นนิยายวาย (แอนนิม่อน) น่ะสิ วิตถารแย่เลย “เราไม่ทันคิดถึงเรื่องบัดสีอย่างท่านนี่” พระแม่โพสพเถียงเสียงอ่อนลง “ท่านไม่ถนัดด้านนี้เรารู้ เราก็เลยอาสาดูแลให้ไง เพราะกามเทพอย่างเราถนัด เหอๆ ...อย่างงี้สิ ถึงจะเรียกว่าบัดดี้ทีมเวิร์ค” “งั้นเรามาเซ็ทพรกันใหม่ดีกว่า เราไม่ต้องการให้เธออยู่ในร่างคนนานๆ รู้สึกไม่สบายใจ ยังไงควายก็ไม่ทำให้ความลับรั่วไหลแน่นอน ให้เธอเป็นคนเฉพาะกิจตามพรของท่าน เสร็จกิจแล้วก็กลับมาเป็นควายตามเดิมเพื่อความปลอดภัยดีหรือไม่” “โอเคๆ ให้พรเธอกลายร่างเป็นคนเฉพาะกิจ เมื่อเสร็จกิจแล้วก็กลับไปเป็นน้องบือตามเดิม” “เดี๋ยวๆๆๆๆ เดี๋ยวค่า ช่วยแปลความคำว่า ‘เสร็จกิจ’ หน่อยเถอะค่ะ กิจอะไร ยังไงคะ? ความหมายมันกว้างไปรึเปล่าค้า” ฉันประท้วง “จริงของเธอนะ เอ...เอาอย่างงี้มั๊ยล่ะแม่โพสพ... เรากลัวเธอเป็นควาย จะไปทำวิตถารกับคน ส่วนท่านก็กลัวเธอเป็นคน จะพูดมาก ” ปัดโธ่ ท่านเทพทั้งสองช่วยมองฉันในแง่ดีหน่อยได้มั๊ยค้า “เราแก้ปัญหาด้วยการให้พรเธอกลายร่างเป็นคน โดยสร้างเงื่อนไขครอบคลุมเฉพาะสถานการณ์ที่มีความเสี่ยงว่าจะได้ประกอบกิจกาม” ฉันไม่แน่ใจว่ากามเทพท่านออกเสียงคำว่ากิจกรรมยาวไปหรือเปล่า “...ได้แก่ แตะเนื้อต้องตัวผู้ชาย หัวใจเต้นแรง และหอบกระเส่าหรือครวญคราง ท่านก็ควรให้พรเธอกลายร่างเป็นควาย ด้วยการสร้างเงื่อนไขครอบคลุมเฉพาะสถานการณ์ที่มีความเสี่ยงว่าเธอจะเปิดเผยความลับออกไปเช่นกัน” “เป็นความคิดที่ดี เอาอย่างงี้แล้วกัน เพื่อให้เธอพูดด้วยความระมัดระวังทุกครั้งที่อยู่ในมิติโน้น ฉันจะให้พรเธอว่า...” พระแม่โพสพหันมายิ้ม “...เธอจะกลายร่างเป็นกระบือน้อยสีชมพู สิบวินาทีหลังจากที่มีประโยคบอกเล่าผ่านออกมาจากปาก!” “ประโยคบอกเล่า?” ฉันไม่เข้าใจ “หวังว่าเธอคงได้เรียนภาษาไทยมาบ้าง น่าจะรู้นะว่า ประโยคบอกเล่าคืออะไร” ฉันเรียนภาษาไทยมาค่ะ แต่ก็ยังงงกับพรของพระแม่โพสพอยู่ดี “ประโยคบอกเล่า อย่างน้อยต้องประกอบไปด้วย ‘ประธาน’ และ ‘กริยา’ ส่วนจะมี ‘กรรม’ หรือไม่มีก็ได้” กามเทพหนุ่มสุดหล่อช่วยอธิบาย พร้อมยกตัวอย่าง “...เช่น ถ้าเธอพูดว่า ‘หมา-กัด’ หรือ ‘หมา-กัด-แมว’ เธอจะกลายเป็นควายภายในสิบวินาที เพราะ ‘หมา-กัด’ เป็นประโยคบอกเล่า ไม่ต้องมี ‘แมว’ ก็ได้ แต่ถ้าเธอพูดว่า ‘แมวสีดำตัวอ้วนที่โดนหมาสีขาวขนปุยกัดวันก่อนโน้น’ ก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะสิ่งที่เธอพูด มีแต่ประธานคือแมว นอกนั้นเป็นคำขยายนามทั้งหมด... ไม่มีกริยา ก็ไม่นับว่าเป็นประโยค” โอ๊ย... แค่ฟังก็เวียนหัวแล้ว ใครจะไปคิดทัน สาปให้ฉันเป็นใบ้ซะเลยดีกว่ามั๊ยค้า “ฝึกให้เธอคิดก่อนพูดไง” พระแม่โพสพบอกยิ้มๆ “แล้วทำไมต้องสิบวินาทีด้วยคะ?” “ฉันเผื่อเวลาให้เธอวิ่งไปหาที่ซ่อนก่อนที่จะแปลงร่าง จะได้ไม่มีใครเห็นไง” พระแม่โพสพช่างรอบคอบจริงๆ “อย่างงี้ก็ดีนะคะ จะได้ไม่มีใครสงสัย แต่พรของกามเทพไม่เห็นให้เวลาหนูวิ่งไปหาที่ซ่อนเลยนี่นา” “ถึงเวลานั้น เธอยังคิดจะซ่อนอะไรอีกเหรอ เหอๆ ...เอางี้สิ ถ้าเธอแตะเนื้อต้องตัวผู้ชาย และหัวใจเต้นแรง แล้วยังไม่อยากแปลงร่างตอนนั้น เธอก็ใช้วิธีกลั้นใจอย่าเพิ่งหอบหรือส่งเสียงครวญครางเอาก็แล้วกัน ถ้าพร้อมแปลงร่างเมื่อไหร่ ค่อยปล่อยมันออกมา” เวรกรรม! ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจอกับเงื่อนไขอะไรแบบนี้ โฮๆๆ “แล้วที่เจ้าปั้นเมฆเห็นเข้าแล้วนี่ จะเป็นอะไรรึเปล่าคะ ฉันหลอกเขาว่าเป็นนางฟ้าแปลงร่าง ไม่รู้ว่าเขาจะเชื่อแค่ไหน” “เขายังเด็ก หลอกง่าย และเพิ่งเห็นแค่ครั้งเดียว วิ่งเล่นเดี๋ยวเดียวก็คงจะลืมแล้ว เธอพยายามอย่าแปลงร่างให้เขาเห็นอีกก็แล้วกัน” ฉันก็ได้แต่ภาวนา ขอให้มันเป็นแบบนั้นด้วยเถิด สรุปว่า เมื่อนำพรดั้งเดิมที่ฉันได้รับก่อนเดินทางข้ามมิติมารวมกับพรใหม่ของกามเทพและพระแม่โพสพแล้ว ก็จะได้ว่า... 1 ถ้าฉันย้อนอดีต จะโผล่ไปในร่างน้องบือสีชมพู 2 ถ้าฉันแตะตัวผู้ชาย หัวใจเต้นแรง และหอบหรือคราง ฉันจะกลายร่างเป็นแองจี้คนเดิม 3 ถ้าฉันพูดเป็นประโยคบอกเล่าเมื่อไหร่ ฉันจะเปลี่ยนร่างกลับไปเป็นน้องบือภายในสิบวินาที 4 ถ้าฉันกลับมาโลกปัจจุบัน ฉันก็จะคืนร่างคนดังเดิม ไม่ว่าพูดกี่ประโยคก็ไม่กลายเป็นน้องบือ “งั้นขอถามอะไรอีกหน่อยนะคะ” ฉันยกมือถามสิ่งที่ยังค้างคาใจ “หนูขอเสื้อผ้าใส่หน่อยได้มั๊ย? ทำไมหนูต้องโป๊ทุกครั้งที่กลายร่างคืนจากน้องบือเป็นคนด้วยคะ?” ฉันนึกได้ว่า ตอนที่กลับมาโลกปัจจุบัน ฉันก็เป็นชีเปลือยอยู่ในกระพ้อมทุกที “ก็เพราะตามหลักการทางวิทยาศาสตร์ สสารไม่หายไปจากโลกน่ะสิ...” กามเทพที่เสกฉันกลับไปกลับมาระหว่างคนกับควาย และให้ฉันย้อนเวลาได้ ยังอุตส่าห์อ้างหลักการทางวิทยาศาสตร์อีกเร๊อะ?! “...เธอข้ามมิติไปแต่ส่วนที่เป็นร่างกายแท้ๆ ซึ่งเปลี่ยนไปเป็นน้องบือที่มีน้ำหนักเท่ากับมวลสารของตัวเธอในมิตินี้ ส่วนที่ไม่ได้เป็นเนื้อกาย อย่างพวกเสื้อผ้าเครื่องประดับไม่ได้ข้ามมิติไปด้วย ก็ถูกทิ้งไว้ก้นกระพ้อมรอเธอกลับมา ทีนี้พอเปลี่ยนจากน้องบือเป็นคน แน่นอนล่ะ ก็เลยไม่มีเสื้อผ้า เพราะไม่รู้จะไปเรียกเอาสสารมาจากไหน” อ้อ... เป็นอย่างงั้นนั่นเอง โชคยังดีที่มีเจ้าปั้นเมฆวิ่งไปขโมยผ้านุ่งแม่มาให้ฉันใส่ และบังเอิญฉันมีพรสวรรค์ทางการออกแบบตัดเย็บ ก็เลยมีแฟชั่นผ้าถุงไทยซ่อนอยู่ในยุ้งข้าว เศษผ้าที่เหลือ ฉันก็เย็บเป็นกางเกงเด็กตัวเล็กๆ ให้เจ้าปั้นเมฆใส่ลายเดียวกันกับของฉันเป็นชุดๆ ซึ่งเขาเห็นหน้าฉันทีไรก็จะรีบใส่มันเอาใจฉันทันที จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 22:31:01

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากนั้นได้รับพรกามเทพ... ฉันก็ยังคงข้ามไปมาระหว่างสองมิติเหมือนที่เคย แต่ไม่ให้เด็กชายได้เห็นตอนแปลงร่างอีกเลย ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้าย ปั้นเมฆมีจินตนาการบรรเจิด ในขณะเดียวกันก็เป็นเด็กช่างสงสัย ถึงเขาจะเชื่อว่าฉันเป็นนางฟ้า แต่ข้องใจว่าเจ้าบือน้อยสีชมพูสามารถแปลงร่างได้ยังไง ‘อย่าน้า... โอ๊ย กั๊กๆๆ ก๊าก... จั๊กกะจี๋ ไม่เอ้า’ นี่ถ้าฉันเป็นคนอยู่คงหัวเราะดิ้นจนขาดใจไปแล้ว ‘ คิคิ... อุ๊ย...เด็กบ้า ไปให้พ้นนะ...อย่ามายุ่งกับช้าน กั๊กๆๆๆ อุ๊บส์’ โอ๊ย... ทรมานจริงๆ เลย การที่ต้องกลั้นใจไม่ส่งเสียงครางหรือหอบหายใจระหว่างโดนนิ้วเล็กๆ จี๋นี่มันแทบตายเลยทีเดียว เด็กชายเห็นฉันในร่างน้องบือทีไรก็รีบรี่เข้ามาสัมผัสเนื้อตัวเปะปะไปหมดซะทุกส่วนด้วยความอยากรู้อยากเห็น นี่ถ้าเขาโตกว่านี้และฉันไม่ใช่ควายล่ะก็ต้องฟ้องเขาในข้อหาลวนลามอย่างแน่นอน ฮึ่ม... เท่านั้นไม่พอ เขายังทำราวกับฉันเป็นหุ่นยนต์ของเล่นที่แปลงร่างได้ จับฉันพลิกคว่ำพลิกหงาย ลองจิ้มตรงนั้นตรงนี้บนตัวฉันดู เหมือนพยายามจะค้นหาปุ่มที่กดแล้วทำให้ฉันแปลงร่างให้ได้ (ยังดีที่เจ้าหนูน้อยไม่เคยแสดงทีท่าว่าคิดจะจับฉันผ่า ไม่งั้นล่ะสยองแย่เลย) แล้วทุกครั้ง ฉันก็ต้องโดนพรกามเทพเล่นงาน เพราะเหนื่อยจนกลั้นอาการหอบไม่ได้ ทำให้เงื่อนไขทั้ง 4 ครบ แตะต้องผู้ชาย+หัวใจเต้นแรง+หอบ+คราง จบ! เสร็จเลยฉัน... ต้องวิ่งเตลิดเปิดเปิงหนีไปหาที่ซ่อนเพื่อแปลงร่าง ฮู่ว์... ฉันจึงต้องคิดหาวิธีหลอกเด็ก เพื่อให้เขาเลิกลวนลามฉันเสียที “(ฉัน) (ไม่ใช่) ควาย” เป็นเพราะพรของพระแม่โพสพ ทำให้ฉันพูดได้ไม่เต็มประโยค ต้องใช้ภาษาใบ้ช่วย ‘ฉัน’ ที่อยู่ในวงเล็บ ถูกแทนด้วยการใช้นิ้วชี้ตัวเอง ส่วนคำว่า ‘ไม่ใช่’ ก็ใช้มือโบกประกอบกับส่ายหน้าแทนออกเสียงพูด ตอนเป็นเด็กเล็กๆ ฉันมักแยกความฝันกับความจริงไม่ออก ตาทัพพีต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่ออธิบายให้ป้าตัวน้อยของเขาเข้าใจ ว่าฝูงปลาสีชมพูที่ฉันเห็นพวกมันบินอยู่บนหลังคาบ้านฉันนั้น ชาวบ้านเรียกว่าความฝัน ฉันจึงเอาตรงนี้มาใช้หลอกเจ้าปั้นเมฆว่า ที่เขาเคยเห็นฉันแปลงร่างนั้นคือเขาสับสนระหว่างความจริงกับความฝันของตัวเอง ไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กชายเชื่อที่ฉันหลอกเขาแค่ไหน แต่ว่า เมื่อเวลาผ่านไป เขาก็ค่อยๆ เลิกจับน้องบือน้อยมากดหาปุ่มแปลงร่าง เหลือแต่แววตาที่มักหรี่มองน้องบือด้วยท่าทางครุ่นคิดเหมือนยังติดใจสงสัย แล้วมันก็เลือนหายไปตามกาลเวลา (ฉันเดาว่าเขาคงค่อยๆ ลืมๆ ไปเอง) ฉันพยายามให้ความทรงจำในวัยเด็กของปั้นเมฆมีเพียงว่า เขาชอบแอบมาเล่นกับพี่นางฟ้า... หญิงสาวลึกลับคนหนึ่งซึ่งซ่อนตัวเองอยู่ในยุ้งข้าวของพ่อ และเรื่องนี้เป็นความลับสุดยอดของเขา เมื่อเด็กชายโตขึ้นแล้วจะเชื่อว่านางฟ้ามีจริงหรือไม่นั้น ฉันไม่สามารถรู้ได้ เขาอาจจะคิดว่า ที่แท้ ตอนเด็กๆ เขาโดนหัวขโมยหญิงที่มาซ่อนตัวหลบตำรวจอยู่หลอกเอาก็ได้ ถึงตอนนั้น ฉันก็คงปฏิบัติภาระกิจเสร็จและจากไปแล้วละมั๊ง เด็กชายยังรู้ว่า พี่นางฟ้ามีสัตว์เลี้ยงเป็นควายเผือกแคระอยู่หนึ่งตัว เขาตั้งชื่อให้มันและเรียกจนติดปาก ว่า ‘เจ้าชมพู’ เพราะผิวของฉันมีสีชมพูอ่อนๆ ถ้าเขาเห็นมันโผล่มาเมื่อไหร่ นั่นแปลว่า ไม่ช้า พี่นางฟ้าของเขาจะปรากฏตัวขึ้นในยุ้งข้าว หุหุ... คือว่า ฉันใช้เด็กชายปั้นเมฆเป็นอุปกรณ์ช่วยในการแปลงร่างน่ะค่ะ โธ่... จะให้ควายอย่างฉันไปแตะเนื้อต้องตัวผู้ชายคนไหนล่ะคะ ก็คงต้องเป็นเขานั่นแหละ หาง่ายดี เขาชอบมาวิ่งเล่นอยู่กับเจ้าชมพูนี่นา ทีนี้เวลาฉันอยากได้ร่างคนคืนมา (โดยเฉพาะเวลาหิว เพราะควายอย่างฉันกินหญ้าไม่เป็น) ฉันก็แค่แตะตัวเขา แล้ววิ่งไปรอบๆ นาให้หัวใจเต้นแรง เสร็จก็มุดเข้าไปแอบในยุ้งข้าว ที่ต้องเป็นยุ้งข้าวหลังนี้เท่านั้น เพราะฉันซ่อนเสื้อผ้าเอาไว้ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในนั้น ก็จะส่งเสียงครางเบาๆ ...เท่านั้นแหละค่ะ ฉันก็ได้ร่างแองจี้กลับมาแล้ว นอกจากถูกใช้เป็นหนึ่งในปัจจัยในการแปลงร่างแล้ว เด็กชายยังถูกฉันใช้ให้ไปจิ๊กอาหาร (คน) ของที่บ้านมาให้ฉันกินด้วย ปั้นเมฆเป็นเด็กฉลาด ไม่นานก็รู้งาน ถ้าเขาเห็นเจ้าชมพูออกอาการวิ่งไปรอบๆ นา เขาก็จะรีบวิ่งเข้าครัวไปหาอาหารมาให้พี่นางฟ้ากินโดยที่ฉันแทบไม่ต้องสั่ง ที่ทำให้ฉันอดยิ้มไม่ได้ทุกทีที่คิดถึงเขา... “นะนั่น... อะไร?” ฉันถามเมื่อเด็กชายทำท่าเขินพร้อมๆ กับหยิบไข่ต้ม 2 ฟองออกมากจากกางเกง (ไม่ใช่กระเป๋ากางเกงนะคะ แต่เป็นเป้ากางเกง) ของเขาแล้วยื่นให้ฉัน (มิน่า ตุงผิดปกติ) ที่เขาแอบซุกมันไว้ตรงนั้น เพราะ... “พ่อใช้ให้เมฆไปเก็บไข่ไก่ ” ปั้นเมฆทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันตอนเป็นเด็กช่างไร้ค่าจริงๆ เด็กสี่ขวบในสมัยก่อน นอกจากช่วยตัวเองได้ทุกอย่างแล้วยังสามารถช่วยพ่อแม่ทำงานเล็กๆ น้อยๆ ได้มากมาย “...เมฆแอบขโมยมา กลัวพ่อจับได้ เดี๋ยวโดนตี”   เรื่องของเรื่องคือ ฉันกินเผ็ดไม่ได้ เด็กชายเคยเห็นฉันน้ำหูน้ำตาร่วงตอนกินน้ำพริกของแม่เขา และนั่งเฝ้าฉันขดตัวนอนปวดท้องอยู่เป็นชั่วโมงๆ เขาจึงแอบเก็บไข่ไก่ไว้ต้มให้ฉันกินกับข้าว “ไข่ไม่เผ็ด พี่นางฟ้าเบื่อไข่เมฆรึยัง?” อ่า...ไข่เมฆ?! นี่ถ้าฉันไม่เห็นแววตาบ้องแบ๊วไร้เดียงสานั่นล่ะก็นะ! “อุ๊ย...ดอกไม้!” สวยจังเลย ฉันรับดอกไม้สีชมพูหวานช่อโตจากมือหนุ่มน้อย และนั่นก็เป็นดอกไม้ช่อแรกที่ฉันได้รับจากเขา... พวงชมพู ...แต่ว่า เขาไม่ได้ให้ฉันแบบที่ชายหนุ่มให้หญิงสาวหรอกค่ะ เหอๆ ตัวเปี๊ยกแค่นั้นเองนี่นา “เย้ย... ทำอะไรน่ะ?” ฉันโวยลั่นเมื่อเห็นเจ้าหนูเอาดอกไม้ใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ หน้าตาเฉย แถมยังพยายามป้อนเข้าปากฉันด้วย “กินสิ กินๆ อร่อยนะ หวานดี ไม่เผ็ดด้วย” เด็กชายเห็นฉันกินแต่ไข่ เลยกลัวว่าฉันจะเบื่อ เลยพยายามสรรหาของกินที่ไม่เผ็ดมาให้ฉันชิม แล้วเจ้าหนูซึ่งโตกลางทุ่งนาก็ช่างกินง่ายเหลือเกิน ไม่ว่าพืชผักดอกไม้ใบไม้อะไรเก็บได้ก็เอาใส่ปากเคี้ยวแจ๊บๆ หมด แม้แต่ใบของต้นปาริชาติข้างยุ้ง เขาก็เด็ดเอาใส่ปาก “กินได้ แม่ใช้ให้เมฆเก็บเอาไปห่อเมี่ยงกิน” พอเขาโตขึ้นอีกหน่อย ฉันในร่างน้องบือน้อยก็ได้ยืนแหงนมองเขาพยายามฝึกปีนต้นไม้ด้วยความหวาดเสียว แล้วผลไม้มากมายในสวนของพ่อเขาก็ถูกเด็ดลงมา “นี่แน่ะเจ้าชมพู” นิ้วเล็กบังอาจมาเข็กหัวฉัน แล้วชี้มะม่วงช้ำๆ ที่ตกอยู่บนพื้น “ ถ้าเจ้าอยากกิน ไปกินลูกโน้น โน่น ลูกนี้ห้ามนะ จะเก็บไว้ให้พี่นางฟ้า” ได้ยินแล้วก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าฉันควรดีใจหรือเสียใจดีหนอที่เด็กชายลำเอียง เลือกแต่ผลไม้ลูกงามๆ ไป เหลือแต่ที่มีตำหนิไว้ให้ฉันเก็บกินตามพื้น แต่กับพี่นางฟ้า... “ตอนนี้เมฆกำลังฝึกช่วยแม่ตำน้ำพริก เอาไว้...เมฆจะตำน้ำพริกแบบไม่ใส่พริก มาให้พี่กินนะ” ไม่ดีใจหรือเสียใจหรอกมั๊ง ฉันว่าฉัน ‘ประทับใจ’ มากกว่า ...ประทับใจยิ้มหวานฟันหลอของเด็กน้อยไร้เดียงสาตาใสซื่อที่แสนฉลาด มีน้ำใจ และช่างคิดช่างทำคนนี้จริงๆ ฉันว่า พี่นางฟ้าคงได้อยู่ชิมน้ำพริกของเขาก่อนจากไปแน่ ก็เขาน่ะ ขยันเรียนรู้อะไรใหม่ๆ เสมอ คงตำเป็นเร็วๆ นี้ ในขณะที่ฉันยังไม่มีวี่แววว่าจะได้เจอวีรบุรุษที่มาตามหาเลย มีแต่เจ้าหนูน้อยนั่นแหละที่ชอบทำตัวเป็นฮีโร่ ฉันนึกถึงตอนที่เขาสวมวิญญาณเดวิดวิ่งโทงๆ เอาไม้ง่ามผูกหนังยางมายิงไอ้สิงโตแทนยักษ์โกไลแอธ แล้วต้องขี่ควายหนีตายขึ้นมาทีไร ก็ยังขำทุกที น่าสงสารฮีโร่ตัวน้อยอุตส่าห์ช่วยฉัน ทำให้เขาโดนพ่อตี ทำโทษที่เขายิงควายของเพื่อนบ้านจนตาบอดไปข้าง จนพ่อต้องชดใช้เขาด้วยการซื้อควายตาบอดมา แถมยังเถียงไม่หยุดว่า “พ่อตีเมฆทำไม ไอ้สิงโตมันรังแกเจ้าชมพูนี่” “เอ็งไม่ขอโทษพ่อ ยังจะมีหน้ามาเถียงอีก” เด็กชายน้ำตาคลอเบ้า แต่เขาอดทนไม่ร้องไห้ ปากน้อยๆ ร่ำร้องหาความยุติธรรม “...ผมทำความดี คนทำความดีไม่ต้องพูดว่าขอโทษนี่คับ พ่อตีผิดตัวแล้ว ไปตีไอ้สิงโตซี่” เขามีมุมมองเป็นของตัวเอง ทำให้คำพูดของเขา บางครั้งฟังดูเหมือนเด็กดื้อ แต่เขาไม่ใช่คนดื้อด้านไร้เหตุผลอย่างแน่นอน... “แล้วที่เอ็งทำควายเค้าตาบอดล่ะ จะว่าไง?” “...” เด็กชายนิ่งเงียบครุ่นคิดหาคำตอบคำถามของพ่อเขาอยู่พักใหญ่ ก่อนจะพนมมือไหว้ยอมรับผิด “...ขอโทษคับ” “พ่อ พ่อ...” “อะไร?” “ถ้าพ่อเห็นคนตัวโตรังแกคนตัวเล็ก พ่อจะช่วยคนไหน?” “ดูก่อนว่ะ ...ถ้าคนตัวเล็กเป็นผู้หญิงสวยๆ นะ พ่อจะช่วยทันทีเลย ไล่ไอ้ตัวโตไปแล้วพ่อจะรังแกเอง 555 ล้อเล่นน่า” อ้าว นายอาทิตย์เดี๋ยวลูกชายก็สับสนหรอก “...แต่ถ้าคนตัวโตเป็นผัวคนตัวเล็กเป็นเมีย พ่อก็ไม่ขอยุ่งเรื่องผัวเมียเขาต้องไปคุยกันเอง ยิ่งถ้าคนตัวโตเป็นเมียรังแกคนตัวเล็กเป็นผัวนะ พ่อจะรีบเผ่นก่อนเลย” นายอาทิตย์เห็นลูกชายวัยสี่ขวบเกาหัวจนผมยุ่งก็หัวเราะ “...เออ ลืมไปมันไปซะเถอะ ไว้เอ็งโตกว่านี้ ข้าค่อยสอนว่าอย่าเสือกเรื่องผัวเมียชาวบ้าน ตอนนี้...พ่อก็ต้องตอบเอ็งว่า ช่วยคนตัวเล็กกว่าอยู่แล้ว พ่อเป็นพระเอกนี่หว่า จริงมั๊ย” “พ่อๆ... แล้ว... ถ้าพ่อรู้ว่า ช่วยคนตัวเล็กแล้วต้องถูกตี พ่อยังจะช่วยมั๊ย?” “แล้วเอ็งคิดว่าไงล่ะ?” “...” เขานิ่งเงียบ ทำท่าครุ่นคิดสักพักก่อนจะเงยหน้ามายิ้ม “...เมฆช่วย! แต่ไม่รู้ว่าพ่อจะช่วยรึเปล่า” “ไอ้ลูกเวรนี่... เห็นข้าเป็นยังไงวะ” “เป็นพ่อพระเอก... เมฆต่างหากเป็นพระเอก อิอิ” ฉันว่าเด็กในยุคสมัยของฉันแก่แดด แต่ฉันก็เพิ่งรู้ว่า เด็กสมัยก่อนก็มีคำพูดแก่แดดๆ เหมือนกัน โดยเฉพาะเด็กชายปั้นเมฆ เขาชอบคิด พูด และทำอะไรเป็นผู้ใหญ่เกินตัวเสมอ “พ่อๆ” “อะไรอีกวะ” “ตาของไอ้สิงโตเปลี่ยนอันใหม่ได้รึป่าว?” “ไม่ได้โว้ย... แต่เห็นเค้าว่า ในอนาคตคนเราจะสามารถเปลี่ยนตาใหม่ได้นะ แต่ควายนี่ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน” “...” ปั้นเมฆเงียบไปอีกครั้ง เขาชอบมีท่าครุ่นคิดประจำตัว ฉันไม่รู้หรอกว่าในหัวที่ปกคลุมไปด้วยผมหยักศกอ่อนนุ่มนั้นคิดอะไรอยู่ แต่ฉันก็ชอบรอฟังสิ่งที่ถูกกลั่นกรองออกมาทางปากเล็กๆ นั่น “พ่อ... พ่อๆ” “อารายอีกวุ้ย” “ไว้เมฆโตขึ้น ทำนาเป็นแล้วมีเงินเยอะๆ จะซื้อควายใหม่ตาไม่บอดมาคืนพ่อหลายๆ ตัวเลยนะ” “เออๆ” นายอาทิตย์ทำเสียงรำคาญ แต่ฉันเห็นนะ ว่าเขาแอบซ่อนยิ้มเอาไว้ไม่ให้ลูกชายเห็น “งั้น...พ่อไม่ตีเมฆแล้วได้ป่าว นะนะ” “เอออออออ...” จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 22:33:47

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 00:11:35

ความคิดเห็นที่ 5 รอ ฉันรอเธออยู่ ^___^ จากคุณ : ฉันคือกาต้มน้ำน้อย เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 23:00:37