ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ ๒๑  ขังลืม นิศาเทวีระยอบกายลงตรงเบื้องพระพักตร์พระอุมาเทวี เหล่านางฟ้าองค์อื่นๆ ที่อยู่บริเวณนั้นค่อยๆ เร้นกายหายไป ด้วยรู้ด้วยว่าพระแม่เจ้าทรงพระประสงค์จะรับสั่งเรื่องสำคัญ “ไปดูแลเพลิงประลัยมาเป็นยังไงบ้างล่ะ” ท่าทีของพระนางเธอมิได้แสดงออกว่าอยากทรงทราบคำตอบเท่าใดนัก แต่นิศาเทวีก็ทูลตอบด้วยความภาคภูมิ “เพลิงประลัยไม่ได้ก้าวร้าวอย่างที่เคยเป็นแล้วเพคะ และหม่อมฉันก็เชื่อว่าเขาจะต้องดีขึ้นเรื่อยๆ” “การที่เพลิงประลัยเปลี่ยนแปลงไปในที่ดีขึ้นก็ถือเป็นเรื่องดี แต่อย่าลืมภาระหน้าที่สำคัญของเจ้าล่ะ” “เรื่องพระอังคารใช่มั้ยเพคะ” นิศาเทวีเงยหน้าขึ้นทูลถาม “ใช่ ภาระหน้าที่ของกรรติเกยะกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว เวลานี้เขากำลังเดินทางออกจากคีรีรัตน์นคร” “เพคะ หม่อมจะคอยปกป้องคุ้มครองพระอังคารให้ดีที่สุด” “เจ้าเพียงแต่คอยดูแลอยู่ห่างๆ เท่านั้น ทุกอย่างดำเนินไปตามชะตากรรมของมันเอง” “เพคะ” พระอุมาเทวีนิ่งไปเป็นครู่ เมื่อทรงรับรู้ได้ว่าภายในใจของอีกฝ่ายยังพะวงถึงเพลิงประลัยด้วยความเป็นห่วง นิศาเทวี เมื่อยามที่เจ้ายังเป็นมนุษย์ เจ้าก็ทำเพื่อผู้อื่นมาโดยตลอด ผลบุญนั้นจึงทำให้ชาติภพนี้เจ้าได้กำเนิดเป็นเทพธิดาที่มีรูปโฉมเป็นเลิศและมีจิตใจที่งดงามยิ่งนัก และในปัจจุบันภพนี้เจ้าก็ยังจะทำเพื่อผู้อื่นอีกอย่างไม่ย่อท้อ น้ำใจเจ้าช่างประเสริฐแท้นัก เราคงจะห้ามการประกอบบุญกุศลของเจ้าไม่ได้ แล้วก็ไม่สามารถห้ามกรรมชักนำของเจ้าได้เช่นกัน... :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ยามที่ไม่มีนิศาเทวีอยู่ด้วย มันช่างอ้างว้างโดดเดี่ยวเสียยิ่งกว่าแต่ก่อน แม้จะพยายามทำทุกสิ่งอย่างเป็นปกติ หรือจะเพ่งสมาธิเพื่อค้นหาขุมพลังแห่งอัคคี แต่เพราะจิตใจที่มัวคะนึงหาถึงแต่เทพธิดาโฉมงาม ทำให้สมาธิที่พยายามรวบรวมไม่เคยสำเร็จผล ถ้าหากนางทิ้งข้าไปละ...ไม่สิ นางแสนดีที่สุด นางไม่มีวันทิ้งข้าหรอก...แต่คำพูดของข้าทำร้ายจิตใจนางเช่นนั้น นางคงจะโกรธข้าแน่ๆเลย... ทำไมนะ...ทั้งที่แต่ก่อนไม่เคยมี...ไม่เคยรู้จัก...ข้าก็ยังอยู่ได้...แต่ ณ เวลานี้...กลัวว่าจะถูกทอดทิ้ง...ถูกลืม...กลัวว่าจะต้องกลับไปเดียวดายเหมือนเมื่อก่อน เพลิงประลัยลืมตาขึ้น ไม่อาจทำสมาธิได้ ดวงอัคคีสีน้ำเงินไม่ปรากฏให้เห็นอีกเลย มันอยู่ที่ไหนนะ ถ้าไม่มีมัน ข้าก็จะไม่มีพลัง แล้วจะออกไปหานิศาเทวีได้ยังไง ข้าอยากไปหานางเหลือเกิน! เพลิงประลัยวิ่งออกมายังอุทยานรอบวิมาน มนตราที่ครอบคลุมอยู่โดยรอบยังคงขวางกั้นอยู่ แต่เทวบุตรองค์น้อยก็ยังหาญกล้าพุ่งเข้าชนปราการนั้นทั้งที่รู้ว่าเสียแรงเปล่า เมื่อทำอะไรไม่ได้ เพลิงประลัยก็ตะโกนก้องขึ้นไปยังเบื้องบน...ยอดไกรลาสคีรีที่เรืองรองอยู่สูงสุดเวหา “นิศาเทวี!! นิศาเทวี!!” ...นางจะได้ยินมั้ย ถ้าได้ยินจะลงมาหาเขารึเปล่า “นั่นเจ้าทำอะไรน่ะ เพลิงประลัย!” นางฟ้าพัทธิราและนางฟ้าสร้อยดาราอยากจะเข้าไปห้ามปรามความบ้าระห่ำของเทวบุตรน้อย แต่ก็ยากจะเข้าใกล้ “ข้าเรียกนิศาเทวี ข้าอยากพบนาง” “นางมาหาเจ้าไม่ได้หรอกนะ” เพลิงประลัยได้ฟังคำตอบของพัทธิราก็ยิ่งเกิดความหวาดหวั่น กลัวว่าจะไม่ได้พบเทพธิดาผู้อ่อนโยนองค์นั้นอีก “ทำไมล่ะ ทีก่อนหน้านี้นางยังมาหาข้าได้บ่อยๆเลย หรือว่าพวกท่านไม่ได้นางมาหาข้า!” เพลิงประลัยเริ่มพาล “พวกท่านโหดร้าย! กักขังข้าไว้แล้วยังไม่ยอมให้ข้าได้พบนิศาเทวีอีก พระอุมาก็พระทัยร้าย พระศิวะก็โหดร้าย ทุกคนเกลียด ชังข้าคอยแต่จะกลั่นแกล้งข้า!!” “ไม่มีใครทำอย่างนั้นหรอกนะ เพลิงประลัย มีแต่เจ้าทำตัวเจ้าเองทั้งนั้น!” นางฟ้าพัทธิราค้าน “ใช่ ถ้าเจ้าไม่อาละวาดเอาแต่ใจก็ไม่จำเป็นต้องใช้มนตรากักขังหรอก นิศาเทวีเองก็เหมือนกัน นางมีภาระสำคัญที่ต้องทำ จะให้มาดูแลเจ้าตลอดไปได้ยังไง” คำพูดของนางฟ้าสร้อยดาราทำให้เพลิงประลัยชะงัก ความคิดที่ยังไร้เดียงสาทำให้กลัวว่าจะเสียสิ่งที่มีค่าไป! ...สำคัญ...อะไรที่สำคัญกว่าข้า...นิศาเทวีมีสิ่งที่สำคัญกว่าข้างั้นเหรอ...ทำไมข้าจะต้องด้อยค่าในสายตาทุกคน! “นิศาเทวีไปทำอะไร ทำไมถึงมาหาข้าไม่ได้” “นางมีหน้าที่ปกป้องคุ้มครองพระอังคารที่จุติลงไปยังโลกมนุษย์ เพราะมัวแต่มาดูแลเจ้าทำให้นางถูกพระแม่เจ้าตำหนิที่บกพร่องต่อหน้าที่” “คำก็พระอังคาร สองคำก็พระอังคาร! เคยมีใครเห็นข้าอยู่ในสายตาบ้างมั้ย!” อารมณ์ของเพลิงประลัยโหมทวีมากขึ้นเมื่อได้ยินชื่อที่เหล่าเทวดานางฟ้าเรียกหาซ้ำซาก พระอังคารงั้นหรือ...พระอังคารมันสำคัญมากเลยรึไง ถึงได้ยกย่องกันนัก ทั้งที่ป่านนี้ไปอยู่ที่ไหนไม่รู้ ในขณะที่ข้าอยู่ที่นี่ แต่ไม่มีใครมองเห็นข้าเลยสักคน! “เจ้าก้าวร้าวมากเกินไปแล้วนะ เพลิงประลัย!” นางฟ้าพัทธิราพยายามตักเตือนอย่างเอือมระอา โดยหารู้ไม่ว่ายิ่งพูดก็ยิ่งบันดาลโทสะของเพลิงประลัยให้เกรี้ยวกราดราวกับวายุกระพือพัดกองอัคคี “เพราะเจ้าเป็นอย่างนี้น่ะสิ จะทำให้นิศาเทวีไม่อยากมาหาเจ้า” “ไม่จริง!! พวกท่านต่างหากที่คอยกีดกันนิศาเทวีไม่ให้มาหาข้า ในเมื่อนางมาหาข้าไม่ได้ ข้าก็จะไปหานางเอง!!” เพลิงประลัยแผดเสียงก้อง ราวกับมีเปลวเพลิงลุกพรึ่บขึ้นทั่วทั้งสรรพางค์กาย แววตาวาวโรจน์ รัศมีจากเปลวเพลิงร้อนแรงจนเหล่านางฟ้าต้องถอยห่าง พลังเพลิงแผ่กว้างปะทะกับมนตราที่ขวางกั้น ไม่เพียงแต่วิมานที่กักขัง หากทั้งชั้นฟ้า จาตุมหาราชิกาสะเทือนเลื่อนลั่น!! “เพลิงประลัย! เจ้าจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ” นางฟ้าพัทธิราร้องห้าม แต่ไม่ทันการณ์เสียแล้ว “อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ด้วยอำนาจบุตรแห่งพระเพลิง เพียงแค่มนตราของเหล่าเทพทั่วไป มีหรือจะต้านทานเพลิงกาฬที่แรงกล้าเพราะความเกรี้ยวกราดได้ เพลิงประลัยรวบรวมกำลังพุ่งเข้าชนปราการที่ขวางกั้นอีกครั้งโดยแรง มนตราที่ครอบคลุมวิมานที่กักขัง แตกออกเป็นเสี่ยงๆราวกับกระจกร้าว บังเกิดความโกลาหลขึ้นทั่วทั้งสวรรค์ชั้นฟ้าอีกครั้ง! เสียงนางฟ้าพัทธิราร้องสั่งเหล่าเทวดาทั้งหลาย “จับเพลิงประลัยไว้ให้ได้ มนตราแตกแล้ว!!” :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: เพลิงกัมปนาทที่พุ่งขึ้นมาจากด้านล่างเจิดจ้า ทำให้ผู้ที่ประทับยังวิมานเบื้องบนฉุนเฉียวเมื่อตระหนักถึงต้นเหตุแห่งความโกลาหลในครั้งนี้ “เพลิงประลัย!” นิศาเทวีคะเนได้ไม่ผิดเพี้ยน และเมื่อหันมาเห็นพักตร์พระอุมาเทวี นางก็อดหวั่นใจแทนเด็กน้อยไม่ได้ “พระแม่เจ้าเพคะ...” “นี่หรือที่เจ้าว่าดีขึ้น!” สุรเสียงพิโรธเกินกว่าจะกล้าทัดทาน แล้ววรองค์สง่างามก็กลายเป็นดวงประทีปขาวพิศุทธิ์สุกสว่างยิ่งกว่าเทพเทวีองค์ใดพุ่งลงไปเบื้องล่าง นิศาเทวีกลายเป็นละอองทองเร่งรีบตามไปอย่างไม่อาจรอช้าได้ “เพลิงประลัย! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” ดวงอัคคีอันคือจิตทิพยะของเพลิงประลัยพุ่งขึ้นผ่านชั้นฟ้าหมายจะไปให้ถึงวิมานพระอุมาเทวี ณ ไกรลาสคีรีเบื้องบนอันอยู่นอกจากเหนือสวรรค์ทั้งหกชั้นให้ได้ “สกัดกั้นเด็กน้อยผู้นั้น อย่าให้ผ่านขึ้นไปถึงเบื้องบนได้” อิทธิฤทธิ์ของเพลิงประลัย ดุจเพลิงกาฬที่ลุกลามสร้างความเดือดร้อนไปทั่วทุกอาณาเขต หากก็มิมีเทพเทวาองค์ใดจะคณามือเด็กน้อยเชื้อสายอัคนีที่กำลังมืดมัวด้วยโทสะที่เข้า ครอบงำ เทวดาแต่ละองค์ถูกพลังที่เหนือกว่าผลักกระจัดกระจายไปรอบทิศ นางฟ้าพัทธิราอาศัยจังหวะที่เพลิงประลัยจัดการกับเทวดาองค์อื่นๆ รีบเข้าไปให้ถึงตัวเด็กน้อย มือบางแตะที่อังสะเพลิงประลัยจากทางด้านหลัง ทั้งที่ไม่มีใครกล้าทำเช่นนั้นเพราะรู้กันดีว่ากายของเด็กน้อยนั้นมีรังสีร้อนแรงแค่ไหน ยิ่งยามเกิดโทสะยิ่งราวกับไฟโลกันตร์ แต่นางจำเป็นต้องทำเช่นนั้น โดยไม่อาจรู้ได้ว่านั่นคือสิ่งสุดท้ายที่จะได้ทำ! เพลิงประลัยหมดสิ้นสติการยับยั้งทุกสิ่งแล้ว ในความคิดของเด็กน้อย ทุกคนรอบกายคือพวกที่คอยขัดขวางไม่ให้เขาได้มีความสุข บุตรแห่งพระเพลิงสะบัดมือนางฟ้าพัทธิราออกอย่างแรง พร้อมกับพลังเพลิงกาฬมหาศาลซัดเข้าใส่ “กรี๊ดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” นางฟ้าพัทธิรากระเด็นออกไปไกลประจักษ์แก่สายตาเหล่าเทพยดาทั้งหลาย กายทิพย์ของนางถูกพลังเพลิงกาฬลุกท่วมทุรนทุราย เผาผลาญจนสลายเหลือเพียงธุลีดาวระยิบระยับค่อยๆ ร่วงหล่นลงจากฟากฟ้า “พัทธิรา...ข้า...ข้าไม่ได้ตั้งใจ” เด็กน้อยที่เพิ่งบันดาลโทสะพลั้งมือไปนั้นยังคงตกตะลึงกับการกระทำของตนเอง แม้จะมีความชิงชังเคียดแค้น แต่นางฟ้าพัทธิราก็เป็นผู้ที่ใกล้ชิดกับตนเองมากที่สุดมาแต่ไหนแต่ไร “บังอาจนัก เพลิงประลัย!!!” สุรเสียงพระอุมาเทวีก้องกังวานท่ามกลางความวุ่นวาย “พระอุมา...” วรองค์พระแม่อุมาเทวีผู้ทรงสิริโฉมเลอเลิศโดดเด่นสง่างามอยู่เหนือเทพทุกองค์ในภาคพระแม่ทุรคา...เทวีแห่งการยุทธสงคราม พัสตราภรณ์แปรเปลี่ยนจากสีเศวตบริสุทธิ์มาเป็นสีนิลเข้มขรึมตามพระอารมณ์พิโรธโกรธา พระกรทั้งสิบทรง ถือศาสตราวุธต่างชนิดกวัดแกว่งเป็นที่น่ายำเกรงแก่ทุกผู้ในโลกายิ่งนัก เทพเทวาทุกองค์ต่างระยอบเคารพ พระแม่อุมาในภาคพระทุรคาทอดเนตรละอองธุลีของนางฟ้าพัทธิราที่ล่องลอยไปตามกระแสวายุพัดพาอย่างสังเวช ในที่สุด...เจ้าเองก็มีชะตากรรมไม่ต่างจากทิพย์อาภาเพื่อนของเจ้า...ถูกพลังของเพลิงประลัยเผาผลาญจนเหลือเพียงธุลีดาวที่ไร้ค่า... “เจ้าทำลายมนตราที่คุมขังซ้ำยังทำให้นางฟ้าพัทธิราผู้ซึ่งมีพระคุณประดุจมารดาต้องดับสูญ การกระทำของเจ้าช่างเลวร้ายเกินกว่าที่เราจะรับได้จริงๆ” เพลิงประลัยไม่ได้ใส่ใจกระแสรับสั่งบริภาษของพระอุมาเทวีเท่ากับเทพธิดาผู้อยู่เบื้องหลัง แม้ใครจะด่าว่าเขาอย่างไรมันก็ไม่มีความหมาย แต่เพียงผู้เดียวที่เพลิงประลัยขอ...ขอให้เข้าใจ เพลิงประลัยเชิดหน้าสู้พระอุมาเทวีอย่างไม่เกรงกลัว “พัทธิราไม่ใช่ผู้มีพระคุณของข้า ไม่มีใครมีพระคุณกับข้าทั้งนั้น เพราะฉะนั้นผู้ใดขัดขวางข้า ข้าก็จะทำลายซะให้หมด!” “อวดดีนัก! ทำผิดมหันต์ถึงเพียงนี้เจ้ายังไม่รู้สำนึกอีก...นิศาเทวี เห็นหรือไม่ ว่าสิ่งที่เจ้าทำไม่ได้เกิดประโยชน์อันใดขึ้นมาเลย” นิศาเทวีไม่ออกความเห็นใดๆ มีเพียงแววตาที่มองเขาด้วยความโศกเศร้า ผิดหวัง...และเวทนา! ความเงียบของนางทำให้เพลิงประลัยยิ่งเสียใจ แม้แต่นิศาเทวีที่ข้าไว้ใจก็ยังไม่อยู่เคียงข้างข้า แล้วข้า...จะต้องเกรงใจใครทำไม! “ต่อไปนี้ไม่มีมนตรากักขังข้าอีกแล้ว ข้าจะไปจากที่นี่ตามที่ข้าต้องการ” “หากเราปล่อยเจ้าไป โลกนี้คงไม่มีวันสงบสุขเป็นแน่” “ข้าจะไป ใครก็ขัดขวางข้าไม่ได้!!” เพลิงประลัยบังอาจซัดอำนาจที่มีทั้งหมดไปยังพระอุมาเทวีเป็นการท้าทาย พระกรหนึ่งที่ถือตรีศูรเพียงแค่สะบัด พลังเพลิงกระเด็นกลับไปหาผู้เป็นเจ้าของที่ถูกพลังของตนเองกระแทกจนกระเด็นไปไกล และในทันทีนั้นอีกหัตถ์ก็โยนระฆัง ทองดวงน้อยลงมาครอบเพลิงประลัยเอาไว้ “อย่านะ!!” เพลิงประลัยยกแขนขึ้นป้องระฆังทองที่ขยายใหญ่จากระฆังกลายเป็นปรางค์ทองคำที่ใหญ่โตมโหฬารครอบลงมากักขังเขาเอาไว้ อำนาจของมันทรงอานุภาพยิ่งกว่ามนตราใดๆที่เหล่าเทพสามัญสร้างขึ้นมาเสียอีก “พระอุมา! ปล่อยข้า!! ปล่อยข้าออกไปเดี๋ยวนี้!” เพลิงประลัยส่งเสียงร้องออกมาจากปรางค์ทองอย่างน่าเวทนา “นิศาเทวี! นิศาเทวี! พาข้าออกไปที” ภายนอกนิศาเทวีไม่สามารถทำตามคำอ้อนวอนขอร้องของเพลิงประลัยได้เลย “พระแม่เจ้าเพคะ” นางอยากจะขอพระกรุณาแต่ก็จนใจ “ปรางค์ทองคำไม่สามารถจองจำเพลิงประลัยได้ตลอดกาลหรอกนะ เมื่อเวลาผ่านไปพลังอำนาจของเพลิงประลัยก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้น” *************************************** จากคุณ : บทเพลงปีศาจ เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 13:15:25

ความคิดเห็นที่ 2 แก้วนพเก้า บทที่ ๒๒ พายุกับมิตรภาพ                                กล่าวถึงองค์สิทธาจารย์ผู้เรืองฤทธิ์      สงบจิตสถิตอินทาภูผา                        ทรงสดับรับรู้ด้วยวิญญา                             โอรสาธีรวงศ์องค์นรินทร์                            ราชบุตรณรงค์เทพผู้แกร่งกล้า                     จุติมายังพิภพบรรจบสินธุ์                        เกิดแต่กรรมนำพรากจากธานินทร์                 ต้องสูญสิ้นเดียวดายไม่เหลือใคร                                ได้บังเกิดน้ำฟ้าพายุโหม                         คลื่นซัดโครมโถมถาพาสั่นไหว                        หลายชีวาหวาดหวั่นพรั่นพรึงใจ                    คลื่นยักษ์ร้ายกลืนเภตราจมมหานที เมื่อสำเภาเคลื่อนจากปากแม่น้ำศิราลัยออกสู่ห้วงสมุทรอันกว้างใหญ่มาเป็นเวลาสองราตรีแล้ว ยิ่งไกลออกไปเท่าไรสภาพอากาศก็ยิ่งแปรปรวนเท่านั้น มหาวาตะ โหมกระหน่ำในราตรีอันมืดมิด ระลอกคลื่นซัดสาดโจมตีนาวาที่ลอยคว้างอย่างไม่ปรานี ท้องฟ้าแปลบปลาบไปด้วยสายอสุนีบาตฟาดเปรี้ยงปร้าง ฝนเม็ดหนาเย็นยะเยือกสาดปะทะผิวกายราวกับเหล็กแหลมนับพันนับหมื่นทิ่มแทง ลงมาไม่ยั้ง ความหวาดกลัวแทรกซึมไปถึงหัวใจ แต่ก็มิอาจทำให้หลายชีวิตบนเรือย่อท้อได้ เหล่าทหารองครักษ์ต่างช่วยกันทานอำนาจมหาวาตะอย่างขันแข็งเพื่อมิให้เรือล่มจมไปในท้องทะเลลึก เสียงอำมาตย์ศักดาตะโกนสั่งการแข่งกับ สายฝนและสายฟ้า ธีรวงศ์ใจเต้นระทึกท่ามกลางความกราดเกรี้ยวของมหานทีที่ไม่มีทีท่าว่าจะสงบจนไม่อาจทนอยู่แต่ใต้ท้องเรือได้ แม้ว่าอำมาตย์ศักดาจะให้เขาลงไปหลบอยู่ข้างใน แต่ความหวาดกลัวในเวลาที่ต้องอยู่เพียงลำพังทำให้โหยหาอ้อมกอดของพระบิดาพระมารดา อย่างน้อยขึ้นมาอยู่พร้อมหน้ากับเหล่าทหารแม้จะต้องเปียกฝนก็ยอม มือน้อยกำห่อผ้าไว้แน่น มิใช่ว่าเกรงภูษาภายในจะเปียกปอนหรือว่าพระราชสาสน์ถึงพระดาบสจะเสียหาย แต่ทว่าในนั้นมีสิ่งสำคัญที่เป็นเสมือนของแทนตัวอนุชาฝาแฝดที่ผูกพันยิ่ง เสียงโกลาหลของเหล่าทหารองครักษ์ดังขึ้นพร้อมกันอย่างน่าตระหนกเมื่อเสากระโดงเรือหักโค่นลงมาเพราะไม่อาจต้านพายุไหว คลื่นซัดสาดโครมครามพาเรือเอนเอียงน่าใจหาย ผสานกับเสียงท้องนภาพิโรธดังกึกก้อง เสียงหยาดพิรุณรุนแรงที่ตกลงมาดั่งฟ้ารั่ว เสียงลมพายุอื้ออึงหวีดหวิว และคลื่นยักษ์ที่โถมขึ้นมากลืนนาวาทั้งลำให้พลิกคว่ำจมลงสู่ห้วงมหรรณพอันสุดจะหยั่งถึง! :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: “เจ้าพี่!!!” คีรีจักรตะโกนเรียกหาพระเชษฐาสุดเสียง ลืมตาตื่นขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดในห้องบรรทม เสโทผุดเต็มดวงหน้า เหลียวมองไปรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่ายังอยู่ในตำหนัก กุมารน้อยถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าทั้งหมดที่เห็นเป็นเพียงความฝัน เสียงหัวใจยังคงเต้นรัวราวกับกลอง ความฝันนั้นมันช่างเหมือนจริงเหลือเกิน! เขาเห็นธีรวงศ์ผจญกับพายุกระหน่ำกลางทะเล แล้วคลื่นก็ซัดเรือทั้งลำจนล่ม ร่างธีรวงศ์ตกลงไปในกระแสน้ำที่ปั่นป่วน มันชัดเจนจนคีรีจักรรู้สึกถึงแรงน้ำรอบกายที่กดดันจนสำลักราวกับว่าเป็นตัวเขาเสียเองที่จมลงใต้ผืนน้ำนั้น! “เจ้าพี่ธีรวงศ์...” คีรีจักรเปล่งเสียงกระซิบเรียกหาผู้ที่อยู่ห่างไกล ไม่อาจข่มตาลงนอนเพียงลำพังได้อีกเลยตลอดทั้งคืน... ได้แต่คาดหวังว่านิมิตที่เห็นนั้นไม่เป็นความจริง! :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ท่ามกลางความมืดมนนั้น ประดุจมีหัตถาอันอ่อนนุ่มคอยโอบประคอง สัมผัสเย็นๆ ที่ละมุนละไมคอยปัดเป่าทะนุถนอม ธีรวงศ์ขยับกายเมื่อรู้สึกเหมือนมีใครมาปลุกเขาอย่างอ่อนโยน ...อ่อนโยนเหมือนเสด็จแม่เลย... แสงสีทองแห่งรุ่งอรุณส่องกระทบแก้วตาที่เพิ่งจะลืมขึ้นบาดจ้าจนต้องหลับตาลงอีกครั้งอย่างระคาย   ที่นี่ที่ไหน เป็นความคิดแรกที่ผุดขึ้นในความคิดของกุมารน้อย พลันความทรงจำเมื่อตอนที่ถูกมหาวาตะโจมตีก็กลับคืนมา ความทรงจำสุดท้าย ธีรวงศ์จำได้ว่าเขาพลัดตกจากเรือที่เอียงคว่ำลงไปในลูกคลื่นที่บ้าคลั่ง พยายามตะเกียกตะกายสำลัก...แล้วทุกอย่างก็ดับลง! งั้นเราก็ตายแล้วสิ... ...แล้วที่นี่เป็นสวรรค์หรือนรกกันแน่... สวรรค์หรือนรกในความคิดของธีรวงศ์มีเสียงคลื่นทะเลสาดกระทบฝั่งและเสียงวิหคขับขานรับอรุณ ใบพฤกษาไหว และเขายังรู้สึกถึงสายลมเย็นๆปะทะผิวกายอีกด้วย...คนตายรู้สึกแบบนี้ด้วยรึเปล่า ...ไหนเสด็จแม่รับสั่งว่าคนตายแล้วจะไม่รู้สึกเจ็บอะไรอีกไง...หรือเขายังไม่ตาย! ธีรวงศ์ค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้ง เปลือกตาที่ประดับแพขนตาหนากระพริบถี่ๆให้รับกับแสงแรกแห่งวัน เขานอนอยู่บนพื้นหินเรียบๆใต้ไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านพอจะเป็นที่พักแรมได้เพียงลำพัง เบื้องหน้าคือหาดทรายขาวที่มีเกลียวคลื่นซัดไม่หยุดหย่อน ยังไม่ตาย...แต่ที่คิดว่ามีใครมาปลุกก็คงจะไม่มีสินะ สิ่งสุดท้ายที่ธีรวงศ์จำได้คือเขาพยายามตะเกียกตะกายไปในสายน้ำที่หมุนคว้าง มองไม่เห็นใครสักคน ในขณะที่เจียนจะหมดลมหายใจกระแสน้ำที่เชี่ยวกรากก็ดุจจะเบาบางลงเหมือนเป็นสายธาราไหลเรื่อย ดวงตาที่กำลังจะปิดลงสร้างจินตนาการภาพได้อย่างวิจิตรพิสดาร เป็นพักตร์ของสตรีพิลาศลักษณ์ แย้มเยื้อนฉ่ำละมุนอย่างปลอบโยน เกลียวน้ำหมุนวนเหมือนเป็นอาภรณ์สีขาวเหลือบฟ้ายะยิบพันรอบกายเขา และเสียงกระซิบที่เหมือนจะหูแว่วไปเอง สำเนียงเสนาะโสตยิ่งกว่าเพลงพิณที่เขาเหมือนคุ้นเคย ‘...น้องจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็แล้วกันนะ พระพี่นาง...’ ฝันแน่ๆ เลย!...ธีรวงศ์บอกกับตัวเองเช่นนั้น ก่อนจะนึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้ ขุล่ยแก้วล่ะ! โอรสแห่งคีรีรัตน์นครรีบลุกขึ้นมองหาย่ามที่ติดตัวมา พบว่ามันวางอยู่ข้างกาย มือน้อยควานหาสำรวจของที่อยู่ข้างใน สิ่งแรกที่พบคือวัตถุทรงกระบอกแข็งๆบรรจุราชสาสน์จากพระบิดาถึงพระดาบส และข้างๆกันนั้นธีรวงศ์สัมผัสได้ถึงเนื้อ แก้วเย็นเฉียบ โอรสน้อยก็รู้สึกอุ่นใจที่มันยังอยู่ไม่ได้จมหาย น่าแปลก! ย่ามสำคัญยังติดมาด้วย ไม่ถูกกระแสน้ำพัดพาไป “อ้าว! เจ้าตื่นแล้วหรือ” เสียงเล็กๆเอ่ยทักขึ้น ธีรวงศ์หันไปตามเสียงนั้นก็พบกับกุมารน้อยคนหนึ่งที่น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ทั้งหน้าตาและผิวพรรณดูมีราศีไม่น่าจะใช่เด็กชาวบ้านธรรมดาเป็นแน่ เด็กชายแปลกหน้าส่งยิ้มให้เขา อย่างเป็นมิตร “เจ้าช่วยชีวิตเราไว้หรือ” เมื่อธีรวงศ์เอ่ยปากถาม เขาก็เพิ่งรู้ตัวว่าลำคอแห้งผากเพียงใด “อ่ะ...ดื่มน้ำเสียก่อน เราเพิ่งไปรองจากห้วยใกล้ๆ นี่มา เจ้าพูดแทบจะไม่มีเสียงอยู่แล้ว” อีกฝ่ายยื่นกระบอกไม้ไผ่ที่ร่องรอยตัดยังสดใหม่มาให้ ความเย็นฉ่ำของน้ำผสมกับรสชาติเฝื่อนของเยื่อไผ่แปลกจากสุธารสหอมเย็นในวัง แต่ธีรวงศ์ ก็ดื่มด้วยความกระหาย “เรามาช่วยเจ้าตามคำสั่งของพระดาบสน่ะ ท่านบอกให้เรามารับคนๆหนึ่งที่นี่ เราชื่อมโนพัศ มาจากมัณฑรนคร เจ้าล่ะเป็นใครมาจากไหน ทำไมถึงมานอนสลบอยู่ริมหาดได้” แววตาของมโนพัศสดใสแสดงความอยากรู้เรื่องของอีกฝ่ายเต็มเปี่ยม “เราชื่อธีรวงศ์ มาจากคีรีรัตน์นคร” ธีรวงศ์เล่าให้สหายใหม่ฟังว่าตนเดินทางมาตามหาพระดาบสที่เทือกเขาอินทาเพื่อเรียนวิชาและขอความช่วยเหลือ แต่เจอกับพายุกลางทะเลเสียก่อน “เจ้าว่าพระดาบสให้เจ้ามาช่วยเรา แสดงว่าท่านคงมีญาณแก่กล้ามากเลยนะ ถึงรู้ว่าเรากำลังลำบาก” หรือว่าจะเป็นพระดาบสที่ช่วยให้เขาปลอดภัยจากพายุที่โหมกระหน่ำนั่น! “ใช่! เสด็จพ่อของเราชื่นชมและเคารพท่านมากเลยล่ะ เราก็เลยมาหาพระดาบสที่นี่เพื่อมาขอเรียนวิชากับท่านเหมือนกัน” มโนพัศดีใจเมื่อรับรู้ว่าจะได้มีเพื่อนร่วมเรียนวิชาด้วยกัน “เสด็จพ่อหรือ งั้นเจ้าก็เป็นโอรสกษัตริย์เหมือนกันน่ะสิ” “เจ้าพูดเหมือนเป็นพระโอรสอย่างนั้นล่ะ หรือว่าเจ้าเป็นโอรสแห่งคีรีรัตน์นคร” ธีรวงศ์ยังไม่ทันตอบ บุรุษฉกรรจ์สองคนเดินเข้ามาพร้อมกับผลไม้ป่า “พวกข้าพระองค์ไปเก็บผลไม้มาได้เยอะเลยพระเจ้าค่ะพระโอรส อ้าว! เจ้าหนูตื่นแล้วหรือ” ชายคนหนึ่งเอ่ยทักธีรวงศ์ที่มองมาด้วยความมึนงง ขณะวางผลไม้ลงเบื้องหน้ากุมารน้อยทั้งสอง “นี่คือขุนณรงค์กับขุนแกล้วกล้าเป็นองครักษ์ของเราเอง” มโนพัศแนะนำทั้งสองฝ่ายให้รู้จักกัน “นี่...พระโอรสธีรวงศ์แห่งคีรีรัตน์นคร” ขุนทหารทั้งสองเมื่อได้ยินสรรพนามที่นายของตนเอ่ยเรียกกุมารน้อยแปลกหน้าก็รีบถวายความเคารพทันที “พระโอรสแห่งคีรีรัตน์นคร!...ข้าพระองค์ขอพระราชทานอภัยที่ลบหลู่เมื่อครู่พระเจ้าค่ะ” ขุนแกล้วกล้าก้มลงศีรษะแทบจรดพื้น “ท่านลบหลู่อะไรเรา” ธีรวงศ์ถามอย่างสงสัย เพราะยังไม่รู้สึกว่าตนเองถูกลบหลู่อะไรเลยแม้แต่คำเดียว “ที่ข้าพระองค์บังอาจเรียกพระโอรสว่า...เอ่อ...ว่าเจ้าหนูน่ะพระเจ้าค่ะ” “อ๋อ เราไม่ถือหรอก ก็ท่านไม่รู้นี่ว่าเราเป็นใคร” “นั่นสิ พวกเจ้าไม่ต้องคิดมากหรอก ธีรวงศ์ มากินผลไม้กันดีกว่า” มโนพัศเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงอยู่เป็นนิจ “อ้าว แล้วพวกท่านสองคนไม่กินหรือ มากินด้วยกันสิ” ธีรวงศ์ถามองครักษ์ผู้ติดตามโอรสแห่งมัณฑรนครอย่างมีน้ำใจ “ขอบพระทัยพระเจ้าค่ะ แต่พวกข้าพระองค์กินมาแล้ว เชิญพระโอรสทั้งสองเสวยเถอะพระเจ้าค่ะ” “ไม่ต้องเป็นห่วงท่านขุนทั้งสองหรอกธีรวงศ์ เจ้าก็ควรกินเยอะๆนะ อีกไกลกว่าจะไปถึงอาศรมพระดาบสบนยอดเขาน่ะ” เมื่อเห็นมโนพัศกินผลไม้อย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร ธีรวงศ์จึงยอมกินบ้าง แต่ก็อดถามไม่ได้ “แล้วเราต้องเดินทางอีกกี่วันจึงจะถึงเขาอินทาล่ะ” “อ้าว นี่เจ้าไม่รู้หรือว่าที่นี่คือเชิงเขาอินทา เดินทางจากเวลานี้ไปถึงยอดเขาก็พลบค่ำพอดี” “เราจะรู้ได้ไงในเมื่อเราเรือแตกมา...” ธีรวงศ์มองไปรอบๆ ไพรสณฑ์ที่รกทึบ พื้นดินเป็นเนินสูงต่ำสลับกัน และทางขึ้นเขาที่เห็นอยู่ไกลๆก็ดูจะไร้มรรคาที่จะให้เดินขึ้นไปได้ นี่เขามาถึงเทือกเขาอินทาแล้วหรือ! “เออ จริงสินะ เราลืมไป...เดี๋ยวเรานำทางขึ้นไปเอง เจ้ากินผลไม้ดีกว่า กินเยอะๆนะเจ้าเพิ่งฟื้นจะได้มีแรงเดินทาง” มโนพัศทำเป็นชักชวนแก้เก้อด้วยกริยาร่าเริงพลอยให้ธีรวงศ์อดยิ้มไปด้วยไม่ได้ เมื่อหยุดการสนทนากับสหายใหม่เขาก็ คิดถึงอนุชาขึ้นมา คีรีจักร...ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: เบื้องบนไกรลาสคีรียามนี้งามวิจิตรเกินจะพรรณนา เมื่อองค์เอกมหาเทวีทรงรื่นรมย์ยามพาทีกับพระเชษฐภคินีที่นับตามลำดับเชื้อสาย องค์เอกเทวนารีทั้งสองทัศนากุมารน้อยทั้งสองด้วยความเอ็นดู ทว่าองค์หนึ่งที่งามเลิศภพจบแดนฟ้าธาตรี ทรงพัสตราภรณ์สีเศวตพลิ้วแสงแดงยามชายภูษาทิพย์สะบัดไหว ประทับบนพระแท่นศิลาขาวจะสงบกว่าเทวนารีอีกองค์ที่ประทับยืน อยู่ “สุดท้ายก็อดยื่นมือลงไปช่วยไม่ได้นะ พระพี่นาง” เทวนารีองค์นั้นเบือนพักตร์กลับมา ความงามพิศุทธิ์ดุจกระแสคงคาสวรรค์ ยุรยาตรราวสายน้ำไหล พัสตราสีขาวเหลือบฟ้าพะพรายเป็นละอองกระทบรัศมีแห่งตนเกิดเป็นสายรุ้งเลื่อม “พี่ก็อยากจะรู้ว่าน้องจะทนนิ่งดูดายได้นานสักแค่ไหน อุมาเทวี” กระแสรับสั่งต่อพระขนิษฐภคินีสัพยอก “น้องไม่ใจอ่อนเหมือนพระพี่นางหรอก” พักตร์พิลาศยิ่งคมขำยามแย้มสรวล ประภารัศมีทิยพะยิ่งสุกสว่าง “อีกอย่างนิศาเทวีก็คอยดูแลอยู่” “กรรติเกยะยังต้องเผชิญเคราะห์กรรมอีกมาก คงมีสักครั้งที่น้องจะใจอ่อน” พระอุมาเทวีทรงนิ่งอย่างใคร่ครวญตามคำตรัสของพระคงคาเทวี ก่อนจะแย้มสรวลเป็นนัย “ก็อาจจะมี” :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: เทือกเขาอินทาเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ภายในอาณาบริเวณของพระดาบสผู้เรืองฤทธิ์ ดังนั้นคาถาอาคมอื่นใดจึงไม่อาจกล้ำกรายเข้ามาได้ โอรสน้อยต่างนครทั้งสองรีบเร่งฝีเท้าเพื่อไปให้ถึงอาศรมก่อนพลบค่ำ สนทนาพาทีกันไปตลอดทางทำให้คลายความเหน็ดเหนื่อยไปได้โดยไม่รู้ตัว ด้วยวัยใกล้เคียงกัน คนหนึ่งเพิ่งจากอนุชาและบิดามารดามา อีกคนหนึ่งก็ไร้พี่น้องและ เพื่อนเล่นวัยเดียวกันจึงทำให้สนิทสนมกันได้อย่างรวดเร็ว “เราให้ขุนณรงค์กับขุนแกล้วกล้าไปตรวจดูรอบๆชายฝั่งแล้ว แต่ไม่พบใครเลยนอกจากเจ้าคนเดียว” มโนพัศตอบเมื่อธีรวงศ์ถามถึงบรรดาลูกเรือจากคีรีรัตน์นครที่น่าจะมาติดฝั่งที่นี่บ้าง “ไม่รู้ว่าคนอื่นๆจะเป็นยังไงบ้าง เรารู้สึกผิดจริงๆ ที่พาพวกเขามารับเคราะห์อย่างนี้” นอกจากเขา...ไม่มีใครรอดจากพายุร้ายเมื่อคืนเลยสักคนหรือ “อย่าคิดมากสิ พวกเขาอาจจะไปติดชายหาดที่อื่นก็ได้ พระดาบสท่านมีญาณหยั่งรู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่ถึงได้บอกให้เรามารับ บางทีพวกทหารที่ติดตามเจ้ามาอาจจะมีคนช่วยไว้แล้วก็ได้” “เจ้าไปเจอกับพระดาบสมาแล้ว...แล้ว...เอ่อ...ท่านเป็นยังไงบ้าง ดุมั้ย” พระดาบสจะเข้มงวดเหมือนท่านอาจารย์รามเสนหรือจะขี้บ่นเหมือนท่านอาจารย์ศรีศิลป์รึเปล่านะ ...ดุงั้นหรือ... มโนพัศนึกถึงเมื่อครั้งที่เขาเดินทางมาถึงอาศรมเมื่อวันวาน พระดาบสท่านนั่งบำเพ็ญภาวนานิ่งเฉยโดยไม่สนใจการมาของเขาเลยราวกับอยู่ในห้วงนิทรา ไม่มีทีท่าว่าจะลืมตาขึ้นมามอง แต่เมื่อจะเข้าไปเรียก ท่านก็เอ่ยขึ้นมาก่อนโดยไม่ ลืมตา ‘ลงจากยอดเขาอินทานี้ไปทางด้านทิศอุดร รูปวานให้มหาบพิตรช่วยเหลือคนๆหนึ่ง และพาเขากลับมาที่นี่’ แล้วท่านก็นิ่งเงียบไปอีกครั้ง แม้ว่าขุนทหารทั้งสองจะช่วยกันถามถึงรายละเอียดของบุคคลที่ต้องไปตามหา หรือสถานที่ที่จะได้พบบุคคลที่ว่าอย่างไรก็ไร้เสียงตอบกลับมา ‘พระโอรสจะทำยังไงต่อไปพระเจ้าค่ะ’ ขุนณรงค์ถามโอรสมโนพัศ ซึ่งก็กำลังงุนงงไม่ต่างกัน ‘เราก็คงต้องทำตามที่พระดาบสว่านั่นแหละ ไปกันเถอะ ถ้าพบคนๆนั้นแล้วจะได้รีบพากลับมาพบท่านเร็วๆ’ “เราก็ไม่รู้เหมือนกัน พอไปถึงท่านก็บอกให้เรามาตามหาเจ้าก่อน” ธีรวงค์ถอนใจที่ไม่ได้รับรู้ข้อมูลใดๆของผู้ที่เขาจะมาขอความช่วยเหลือเลย พยายามเร่งฝีเท้าให้ทันขุนณรงค์ที่เดินนำอยู่ข้างหน้า แต่เพราะทางบางตอนที่ชื้นและเต็มไปด้วยตะไคร่ทำให้ธีรวงศ์เหยียบลื่นจวนจะไถลตกลงไป “ธีรวงศ์!” โชคดีที่ขุนแกล้วกล้าซึ่งคอยรั้งท้ายรับร่างน้อยไว้ได้ทัน “พระโอรสธีรวงศ์ทรงเป็นอะไรรึเปล่าพระเจ้าค่ะ” ธีรวงศ์ไม่ห่วงตนเอง กลับมองหาแต่ย่ามที่หล่นลงไปเบื้องล่างเกี่ยวอยู่กับกิ่งไม้ “ย่าม!...” ขุนแกล้วกล้าอาสาลงไปเก็บขึ้นมาให้ ธีรวงศ์จึงยอมรออยู่ด้านบน ทันทีที่ได้คืน สิ่งแรกที่โอรสน้อยสำรวจคือขลุ่ยแก้ว...โชคดีที่มันไม่ได้เสียหายอะไร “มันคืออะไรหรือ ธีรวงศ์” มโนพัศถามด้วยความสงสัยที่อีกฝ่ายให้ความสำคัญกับย่ามผ้าใบนี้มาก และมันก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาพบติดตัวธีรวงศ์ตั้งแต่ยังนอนสลบที่ชายหาด “ขลุ่ยแก้วน่ะ” ธีรวงศ์ตอบด้วยรอยยิ้ม ทะนุถนอมสิ่งที่อยู่ในมือด้วยอ่อนโยน แต่สายตายามที่ทอดมองกลับแฝงไปด้วยความเศร้า “ขลุ่ยนี่สวยดีนะ มันคงสำคัญกับเจ้ามากเลยสิ” มโนพัศให้ความสนใจเครื่องดนตรีในมืออีกฝ่าย เนื่องจากประดิษฐ์มาจากแร่ธาตุที่มีค่า และดูแปลกตาไม่เหมือนขลุ่ยเลาใดที่เขาเคยเห็น “ใช่มันสำคัญกับเรามาก เพราะมันเป็นของน้องชายเรา” “เจ้ามีน้องชายด้วยหรือ” โอรสแห่งมัณฑรนครตื่นเต้นกับเรื่องราวของมิตรใหม่อีกแล้ว “ใช่! เรากับคีรีจักรเป็นฝาแฝดกัน พวกเราเคยสลับตัวกันเรียนวิชาโดยที่ท่านอาจารย์ไม่รู้ด้วยล่ะ แล้วก็ไม่เคยถูกจับได้ด้วย” ธีรวงศ์เล่าขานเรื่องราวระหว่างตนกับอนุชาด้วยน้ำเสียงที่แจ่มใสขึ้น “ดีจัง เราเองก็อยากมีน้องชายบ้าง” “อ้าว แล้วเจ้าไม่มีพี่น้องเลยหรือ”   “เสด็จแม่เราสิ้นพระชนม์หลังจากเราเกิดได้ไม่กี่วันเอง” มโนพัศตอบน้ำเสียงเศร้าเมื่อนึกถึงผู้ให้กำเนิดตนขึ้นมา แต่ก็เป็นเพียงชั่วครู่เท่านั้นก็กลับมาร่าเริงได้เช่นเดิม นับเป็นอุปนิสัยที่มั่นคงและเข้มแข็งมากในความรู้สึกของธีรวงศ์ “เจ้าเป่าขลุ่ยเป็นใช่มั้ย เจ้าเป่าให้เราฟังหน่อยสิ” “ได้ ตอนนี้เลยเหรอ” เมื่อมโนพัศพยักหน้ารับ ท่าทีต้องการฟังเต็มที่ การเดินทางขึ้นสู่ยอดเขาหยุดพักชั่วขณะ เมื่อให้สองขัตติยราชได้พักเหนื่อย ธีรวงศ์จรดขลุ่ยแก้วขึ้นเป่าเป็นท่วงทำนองรื่นรมย์ดังกังวานไปทั่วผืนป่า แว่วเสียงวิหคขับขานรับทำนองเพลง ท้องนภาสดใสหลังพายุ ราวกับธรรมชาติกำลังแสดงความยินดีให้แก่มิตรภาพใหม่ที่ก่อตัวขึ้น *************************************** จากคุณ : บทเพลงปีศาจ เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 13:17:17

ความคิดเห็นที่ 3 เข้ามาอ่านอีกแล้วนะคะ บทนี้สนุกดีค่ะ ในส่วนของเพลิงประลัย เขียนได้เห็นภาพเด็กมีปัญหากับเทพธิดาแสนดี และผู้ใหญ่ใจแคบได้ชัดดีค่ะ มีแปร่งๆ เรื่องคำนิดเดียวตรงที่บอกว่า รัศมีรอบกายเพลิงประลัยเป็นสีแดงฉ่ำค่ะ คือคำว่าฉ่ำขยายสีแดงก็จริง แต่มันทำให้รู้สึกเย็นๆ อยู่นะคะ นึกถึงสตอเบอรี่ หรือกุหลาบ หรือมะเขือเทศแช่เย็นมากกว่าเปลวไฟค่ะ นอกนั้นก็สนุกดีค่ะ จากคุณ : ข้าวเหนียวปิ้งไส้มัน เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 16:19:16