ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อมองจากมุมสูง บ้านดอกไม้เหมือนภาพเขียนรูปดอกไม้อยู่ในกรอบสี่เหลี่ยมที่เกิดจากต้นชาทองที่ปลูกเรียงเป็นแถวอยู่ข้างรั้ว ถนนที่ทอดยาวจากประตูหน้าถึงตัวบ้านไม่ได้ตัดตรงแหน่วเหมือนถนนโดยทั่วไป แต่กลับตัดเป็นเส้นโค้งอ่อนช้อยสมกับเป็นลำต้นของบ้านดอกไม้ ทางด้านซ้ายขวามีลานรูปใบไม้อยู่สองใบ ใบทางด้านซ้ายได้มีการติดตั้งหลังคาทำเป็นโรงรถ ขณะที่ใบทางขวายังคงถูกใช้เป็นลานอเนกประสงค์อยู่เหมือนเดิม เช้าวันนี้ อาณาเขตเป็นรายแรกที่ออกจากบ้าน เขาโบกมือลาธารระรินที่ตื่นมารดน้ำต้นไม้แต่เช้าอย่างร่าเริงก่อนจะขับรถกระบะคู่ใจไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัย เมื่อเห็นว่าประตูไฟฟ้าเลื่อนปิดเรียบร้อย ธารระรินก็หันไปรดน้ำต้นไม้ต่อ ไม่ได้สังเกตเลยว่าอีกฟากของรั้วมีหัวสีดำผลุบๆโผล่ๆมาเป็นระยะๆ ที่อีกด้านของรั้ว ชายหนุ่มอายุประมาณสามสิบ สวมสูทสีเทาเต็มยศ ผูกไทด์ผ้าไหมสีเดียวกับเสื้อสูทมีลายเส้นสีขาวเล็กๆแบบอนุรักษ์นิยมสุดขีด ยืนมองชายในเสื้อยืดลายดอกสีแสบตาและกางเกงขาสั้นแค่เข่ากำลังก้มๆเงยๆอยู่ข้างรั้วมาพักใหญ่ จนเขาทนไม่ได้ต้องเดินไปตบไหล่เป็นการเตือน ปั๊บ “เฮ้ย” คนที่ก้มๆเงยๆสะดุ้งสุดตัว แล้วก็มาทำหน้าย่น “นึกว่าใคร ที่แท้ก็คุณชาย จะไปทำงานก็ไปสิครับ” “ทำอะไร” คนที่ถูกเรียกว่าคุณชายถามคิ้วขมวด ซึ่งมันขัดกับผมเรียบกริบ ไม่กระดิกสักเส้นของเขาเป็นอย่างยิ่ง “ดูคนสวย ไม่เห็นเหรอ” คนใส่เสื้อยืดหันไปก้มๆมองๆต่อ “ไอ้คุณชิต นายจะมัวมาแอบดูสาวไม่ได้นะ วันนี้ผมมีประชุมเช้าต้องออกภายในห้านาทีนี้” คุณชายโวยได้ไม่จบ ไอ้คุณชิตก็กระโดดมาตะครุบปากคุณชายให้เงียบ หลังจากที่ใช้ภาษาใบ้สื่อสารกันจนเข้าใจดีแล้ว ว่าการส่งเสียงดังของคุณชายจะทำให้คนสวยรู้ตัว จึงเป็นการไม่บังควรเป็นอย่างยิ่งที่คุณชายจะทำอย่างนั้น ไอ้คุณชิตจึงได้ปล่อยคุณชาย แล้วล้วงกระเป๋าหยิบกุญแจรถส่งให้ “เอ้า วันนี้ขับไปเองละกัน ผมลาป่วย” พอพูดจบไอ้คุณชิตก็หันไปปฏิบัติการถ้ำมองต่อ ส่วนคุณชายก็อ้าปากค้างทำอะไรไม่ได้ นอกจากจะเอามือเสยผมอย่างขัดใจ แต่พอนึกได้ว่ากำลังจะสาย เขาก็เดินจากไปทันที แต่เมื่อไปถึงรถและเห็นเงาตัวเองในกระจก คุณชายก็รีบเข้าไปในรถแล้วจัดแต่งทรงผมใหม่ทันที เขาใช้เวลาเกือบห้านาทีเต็มกว่าจะเริ่มสตาร์ทรถ ---------------------------------------- ในขณะเดียวกัน มุกล้อมในชุดแซคแขนกุดลายเสือดาวก็เดินมาที่รถแจ๊สคันเก่งของเธอเพื่อเตรียมตัวไปทำงาน “มอร์นิ่งริน วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ” มุกล้อมทักทายน้องร่วมบ้านอย่างอารมณ์ดี ธารระรินยิ้มกว้างก่อนจะตอบ “โรงเรียนหนูปิดไข้หวัด 2009 สองวันค่ะ” “เฮ้อ อิจฉาครูอนุบาลจัง โรงพยาบาลจะปิดเพราะไข้หวัด 2009 บ้างไหมเนี่ย” มุกล้อมแกล้งบ่นไปอย่างนั้น แต่แล้วเธอก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเปิดประตูรถด้านหลังเพื่อวางของ “ริน” มุกล้อมเรียกน้องเสียงดัง “คะ มีอะไรหรือเปล่าคะ” ธารระรินทิ้งสายยางรดน้ำต้นไม้ รีบวิ่งมาดู เมื่อมาถึง เธอก็ต้องทำตาโตมองทีวี 29 นิ้วที่ตั้งโดดเด่นเป็นสง่าอยู่ที่เบาะหลังรถแจ๊สไปอีกคน ดูเหมือนว่ามุกล้อมจะลืมของ ไม่ได้ขนเข้าบ้านไปหนึ่งชิ้น “ริน ช่วยพี่ยกไอ้เจ้านี่เข้าบ้านทีนะ นะ พี่ยกไม่ไหว” มุกล้อมขอร้องเสียงหวานทันที ธารระรินยิ้มแห้งๆ “พี่มุกขา หนูตัวเล็กกว่าพี่มุกอีกนะคะ หนูยกไม่ไหวหรอกค่ะ” สองสาวมองหน้ากันแป็บเดียว มุกล้อมก็ตัดสินใจไปตามตัวคนที่สาม วรรณจันทร์ถูกลากออกจากเตียงมาในสภาพดูไม่ได้ นอกจากเธอจะเมาขี้ตาจนเดินไม่ตรงทางแล้ว ผมซอยสั้นทรงเก๋ของเธอตอนนี้ยังชี้ไปทุกทิศราวกับเพิ่งโดนไฟช็อตมา “จันทร์ช่วยพี่ยกทีวีที แล้วเย็นนี้พี่เลี้ยงหมูกะทะ” มุกล้อมเสนออย่างใจป้ำ “ไม่เอาอะ จันทร์มีตังค์ จ่ายเองได้ ไม่ต้องขายแรงงาน” วรรณจันทร์ตอบด้วยท่าทางงัวเงีย แถมยังจะเดินกลับไปนอนเอาดื้อๆ แต่มุกล้อมคว้าตัวไว้ได้เสียก่อน “น่าช่วยพี่หน่อยนะ ยกเองเสื้อพี่ก็ยับ ขืนเอามันไปทำงานด้วย ก็เปลืองน้ำมัน ช่วยพี่ แล้วลดโลกร้อนด้วยนะจันทร์นะ” มุกล้อมสามารถหาเหตุผลที่ไม่น่าจะเกี่ยว มาเกี่ยวด้วยจนได้ วรรณจันทร์หันมามองด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่มีทีท่าว่าจะใจอ่อน และแม้จะง่วง เธอก็ยังอุตสาห์เห็นหัวดำๆผลุบๆโผล่ๆอยู่ที่ข้างรั้ว วรรณจันทร์เหลียวไปเหลียวมาอยู่สองทีก็เดินไปหยิบเอาร่มพับสีแดงสดในรถมุกล้อมออกมาแล้วเขวี้ยงสุดแรง โดยมีหัวดำๆที่ผลุบๆโผล่ๆเป็นเป้าหมาย “เฮ้ย” คราวนี้สามสาวเห็นหน้าคนที่ซ่อนตัวอยู่ถนัดตา เพราะรายนั้นไม่ใช่แค่หลบร่มได้อย่างเฉียดฉิว แต่ยังเก็บร่มแล้วปีนรั้วข้ามมาหาสามสาวด้วยท่าทางเอาเรื่อง “นี่คุณ ทำแบบนี้ได้ไง รู้ไหมว่า ถ้าผมหลบไม่ทัน มันถึงหัวร้างข้างแตกเลยนะ” “แล้วหัวนายแตกไหมล่ะ” มือขว้างถามด้วยสีหน้าเฉยสนิท “ยัง” คนในชุดเสื้อยืดสีแสบตาตอบเสียงห้วน “นี่คุณ อย่าเอาเรื่องพี่จันทร์เลยนะคะ” พอคนสวยขอร้อง ไอ้คุณชิตก็แทบจะละลายอยู่ตรงนั้น แต่... “แต่พี่จะเอาเรื่องหมอนี่” วรรณจันทร์แทรกหน้าตาเฉย “อะไรนะ” ไอ้คุณชิตอุทานอย่างไม่เชื่อหู “นายบุกรุกเข้ามาในบ้านของเรา ปีนรั้วเข้ามาเห็นๆ มาในขณะที่มีแต่ผู้หญิงอยู่ในบ้าน แถมก่อนหน้านี้ยังด้อมๆมองอยู่ข้างรั้วอีก ต้องไม่มีเจตนาดีแน่” วรรณจันทร์ชี้หน้าคาดโทษท่าทางจริงจัง “เฮ้ย ก็คุณ...” ยังไม่ทันที่ไอ้คุณชิตจะได้พูดถึงสาเหตุที่ทำให้ต้องปีนเข้ามา มุกล้อมก็เอื้อมมือมาหยิบร่มออกจากมือของไอ้คุณชิตไปอย่างรวดเร็ว เธอโยนมันเก็บเข้าไปในรถแล้วหันมายิ้ม “ร่มของฉัน อยู่ในรถตลอดเวลา ไม่เคยให้ใครยืมไปไหนเลย ดังนั้นจึงไม่มีทางที่มันจะไปเฉียดหัวใครได้ มีพยานอยู่ตรงนี้สองคน รับรองว่าตำรวจต้องเชื่อฉันมากกว่านายแน่ๆ” มุกล้อมยิ้มหวานอย่างเป็นต่อ “เฮ้ย” ไอ้คุณชิตร้องได้อีกคำ “สรุปว่า พี่มุกได้คนยกทีวีแล้วนะคะ จันทร์จะไปนอนต่อล่ะ” ยังไม่ทันจะรู้เรื่อง วรรณจันทร์ก็จะไปอีกแล้ว “ได้ไง นายนี่ไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ พวกเธอต้องอยู่ช่วยพี่คุมหมอนี่ให้ช่วยพี่ขนของให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไป” มุกล้อมพูดราวกับว่าไอ้คุณชิตรู้เรื่องแล้วว่าต้องทำอะไร ทั้งๆที่พนักงานขนของคนใหม่ยังยืนงงอยู่เลย “พี่มุกหมายความว่า เราจะไม่แจ้งตำรวจว่าคุณบุกรุก ถ้าคุณช่วยพี่มุกขนทีวีเข้าไปในบ้านน่ะค่ะ” ธารระรินช่วยอธิบาย “ครับ ยินดีครับ” ไอ้คุญชิตหันไปส่งยิ้มปัญญาอ่อนให้ธารระรินเสียจนธารระรินถอยไปยืนหลบหลังมุกล้อม วรรณจันทร์มองหน้าบานเป็นจานเชิงของไอ้คุณชิตอย่างไม่ค่อยจะแปลกใจ ผู้ชายร้อยละเก้าสิบมักจะเอ๋อๆแบบนี้แหละเวลาที่ยายรินคุยด้วยหนแรก แม้ว่าส่วนมากจะอาการดีขึ้นหลังจากที่รู้จักยายรินได้สักพัก แต่ก็สามารถกลับมามีอาการเหมือนเดิมได้เสมอถ้ายายรินเผลอยิ้มให้แบบหวานกว่าปกติ ส่วนมุกล้อมก็เริ่มบงการให้ไอ้คุณชิตที่ยังเหม่อลอยให้เริ่มขนทีวีทันที “ขอบคุณนะคะ” ไอ้คุณชิตแทบจะลอยได้ เมื่อได้ยินคำขอบคุณจากคุณคนสวย แต่ก็ต้องถูกกระชากกลับมาบนดิน เมื่อมีแบงค์ยี่สิบยื่นมาตรงหน้า “นี่ค่าแรง” มุกล้อมให้ค่าขนด้วย คนอย่างเธอไม่เคยหลอกใช้ใครฟรีอยู่แล้ว “เอ่อ ไม่ต้องก็ได้ครับ” ไอ้คุณชิตยิ้มแห้งๆก่อนจะปฏิเสธ “รับไปเถอะ ถึงจะไม่มาก แต่สำหรับคนสวนอย่างนายมันก็คงไม่น้อย” มุกล้อมบอกเรียบๆ “เปล่า ผมไม่ใช่คนสวน” ไอ้คุณชิตปฏิเสธเสียงลั่น “อืมม จันทร์ก็ว่าไม่เหมือน ขาวขนาดนี้คงไม่ใช่คนสวนที่ต้องตากแดดตัวดำหรอก จันทร์ว่า....” ตอนที่วรรณจันทร์เดินวนสำรวจไอ้คุณชิต เขายิ้มกว้างเตรียมรับคนตาถึง แต่ก็ต้องเหี่ยวลงในทันใดเมื่อวรรณจันทร์พูดจบประโยค “ต้องเป็นคนขับรถแน่ๆเลย” ----------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 15:35:13

ความคิดเห็นที่ 2 ตลอดเช้าวันนี้ มุกล้อมทำงานอย่างมีความสุขมากทั้งๆที่มาทำงานสาย เธอรู้สึกว่าวันนี้ฟ้าอยู่ข้างเธอ คิดดูสิ ถึงจะลืมทีวีไว้ในรถ ฟ้าก็ส่งคนขับรถข้างบ้านมาช่วยขน มาสายตั้งครึ่งชั่วโมง พี่กาน หรือกานพลู หัวหน้าแผนกก็ต้องไปเข้าคอนเฟอร์เร้นกับทีมรักษา เลยไม่มีเวลาจะดุเธอ และที่สำคัญ ฟ้าได้ส่งหนุ่มในฝันมาหล่นปุ๊อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว มุกล้อมส่งยิ้มให้หนุ่มหน้าใส ไว้ผมประบ่าที่ยืนอยู่ตรงหน้า “ว้าว สูงไม่ต่ำกว่าร้อยแปดสิบห้า หุ่นนักกีฬา ล่ำบึ้กถูกใจ” มุกล้อมพิจารณาคนตรงหน้ายังไม่เสร็จ ก็มีคนส่งเสียงเรียกเธอออกจากภวังค์ “พี่มุก ชาร์ทคนไข้ค่ะ” พนักงานผู้ช่วยยื่นแฟ้มผู้ป่วยให้ มุกล้อมขัดใจเล็กน้อยที่มีคนมาขัดจังหวะ แต่ก็ยังสามารถส่งยิ้มหวาน ผายมือให้ผู้ป่วยรายใหม่นั่งรอระหว่างที่เธออ่านแฟ้มประวัติ ผู้ป่วยชาย ลูกครึ่ง ไทย-เกาหลี เกิดและโตที่ออสเตรเลีย เพิ่งย้ายมาเมืองไทยได้ประมาณสองเดือน มุกล้อมเงยหน้ามาส่งยิ้มให้หนุ่มหน้าใสอีกครั้ง “เป็คเลย ลูกครึ่งเกาหลีเสียด้วย โตที่ออสฯแสดงว่าสปีคอิงลิชได้ ฉะนั้น ภาษาไม่เป็นอุปสรรค” เธอก้มหน้าอ่านต่อ ขณะนี้ศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัย xxx ชั้นปีที่ 1 คณะ xxx “ซวยแล้วตู บรรลุนิติภาวะหรือยังฟะ” มุกล้อมรีบกวาดตามองหาอายุผู้ป่วยทันที “18 เองหรือนี่ รักเด็กอีกแล้วเรา” มุกล้อมรำพึงอย่างเซ็งๆก่อนจะหันไปทำอะไรเป็นงานเป็นการด้วยการเริ่มอ่านประวัติการเจ็บป่วยและการรักษาที่หนุ่มน้อยคนนี้ได้รับจากคนอื่น จะได้เริ่มประเมินและรักษาทางกิจกรรมบำบัดเสียที “มุก คอลหลี่แฟรกเจอร์ น่ะ ไม่ต้องตรวจเพคโทลาริส เมเจอร์  ก็ได้นะจ๊ะ”  เสียงทักท้วงนุ่มๆเบาๆดังขึ้นมาตอนที่คนไข้กำลังลองถอดเสื้อยืดตามคำสั่งของมุกล้อมพอดี นักกิจกรรมบำบัดสาวสะดุ้งโหยง ตื่นจากภวังค์ ละสายตาจากซิกแพคตรงหน้าอย่างเสียดาย  หันไปยิ้มแหยๆให้หญิงสาวร่างเล็กวัยสี่สิบหมาดๆหน้าตาใจดี เป็นนางฟ้าในชุด(กาวน์)ขาว ในชีวิตนี้แทบไม่เคยดุใคร แต่เป็นคนเดียวที่สามารถทำให้มุกล้อมเกรงใจ๊ เกรงใจ เพราะใครๆเขาก็ว่า ถ้าใครทำให้พี่กานพลูโมโหได้ละก็ ต้องไปทำบุญล้างซวยเจ็ดวัด “พี่กานมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” มุกล้อมพยายามจะเปลี่ยนเรื่อง “ก็มาได้ไม่นานเท่าไรหรอกจ๊ะ แล้วคนไข้แค่กระดูกข้อมือหักไม่ใช่หรือ ทำไมต้องให้ถอดเสื้อตรวจกล้ามเนื้อหน้าอกด้วย” กานพลูไม่ยอมเปลี่ยนประเด็น “ใครว่ามุกตรวจกล้ามเนื้อ มุกกำลังทดสอบต่างหากว่าคนไข้กระดูกหักแบบนี้ยังถอดเสื้อ ใส่เสื้อเองได้ไหม พี่ก็รู้นี่คะว่านักกิจกรรมบำบัดอย่างเรา สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ คนไข้ต้องทำกิจกรรมต่างๆได้ด้วยตนเองได้มากที่สุดโดยเฉพาะกิจวัตรประจำวัน เช่น การใส่เสื้อใส่กางเกงไงพี่” มุกล้อมตอบตามความจริงแต่บังเอิญว่าคนฟังไม่ค่อยแน่ใจเรื่องเจตนาแฝงสักเท่าไร กานพลูพยักหน้า เดินไปหยิบแฟ้มประวัติคนไข้มาดู “เจฟฟรีย์ วอน” คนไข้หน้าใสเงยหน้ามาส่งยิ้มให้ผู้รักษารายใหม่เมื่อได้ยินชื่อตัวเอง กานพลู หันไปยิ้มตอบด้วยมาดคุณแม่ใจดี มุกล้อมเลยชวนคุยเปลี่ยนเรื่องอีกหน “คนอื่นเขามี วอนบิน แต่เราก็มี เจฟฟรีย์ วอนเนอะ พี่กานเนอะ พระเอกเหมือนกัน” กานพลูหันมามองอย่างรู้ทัน “จ๊ะ แต่น้องเขาเพิ่งสิบแปดนะจ๊ะ ระวังนิดก็แล้วกันนะ ก่อนจะได้เป็นคุณนายวอน จะกลายเป็น วอนนอนคุก ไปเสียก่อน” -------------------------------- แก้ไขเมื่อ 31 มี.ค. 54 15:50:29 จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 15:40:43

ความคิดเห็นที่ 3 เนื้อเรื่องช่วงนี้ยังรู้สึกว่ามันเป็นฉากที่จับมาต่อกันเฉยๆ ยังไม่เนียนเท่าไร แถมมุกหวัด 2009 ทำให้คนอ่านรู้อีกว่าดองไว้นานมาก ถ้ามีคำแนะนำก็เชิญได้เลยนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 15:43:53

ความคิดเห็นที่ 4 ไอ้คุณชิตนี่ฮานะเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 19:27:22

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านค่ะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 20:39:28

ความคิดเห็นที่ 6 ตกลงตำแหน่งอะไรอ่ะตาคนสวนเนี่ย จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 22:43:41

ความคิดเห็นที่ 7 โห หนู Monday ได้ใจจริงๆ หนมจีนเลือกเชียร์คนนี้แหละ เชียร์ให้มีโรแมนติคยากไม่เป็นไร หนมๆเชียร์บทบู๊ก็ได้ อิอิ จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 08:56:12 A:202.142.216.87 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 8 ตาชิต มาจากไหนเนี่ย ต้องตามต่อไป จึงจะรู้ใช่ไหมครับ แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 54 18:25:21 จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 18:24:37

ความคิดเห็นที่ 9 น่าจะมีตัวละครเพิ่มมาอย่างน้อยๆ ก็สองคน ไอ้(คุณ)ชิต กับ คุณชาย ใช่ไหมคะเนี่ย ^ ^ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 02:49:33