|
คุณ: (นาย)หูโน่ (HooNo2000)
อย่าเพิ่งน้อยใจไปนะคะ พักนี้มี log in บัตรผ่านเข้ามาตั้งคำถามแปลกๆ อยู่บ่อยๆ หลายคนต้องระมัดระวังตัวในการตอบกระทู้กันมากขึ้น
รุริกะก็รู้จักจารย์จีและคนอื่นๆจากการอ่านนิยาย, เรื่องสั้น แล้วคุยไปคุยมานี่แหละค่ะ ไม่ได้มีความพิเศษหรือสลักสำคัญอะไร
งานเขียนของรุริกะจริงๆ เป็นแนวนี้ค่ะ
v v
ขออนุญาตเอามาแปะเลย เป็นนิทานสั้นๆ อย่างน้อยก็ให้กระทู้นี้มีงานเขียนเป็นเรื่องเป็นราวบ้าง ให้ถูกกติกา และจะได้ไม่ต้องถูกแจ้งลบนะคะ :)
(ที่ไม่ถูกกติกาแล้วเขาแจ้งลบเขาก็ทำถูกแล้วนะคะ งานอื่นๆจะได้ไม่ต้องถูกผลักให้ตกเร็วเกินไปไง)
+ + + + + + + + + + + + นิทานชาดก เรื่อง: มิตรแท้ โดย รุริกะ + + + + + + + + + + + +
กาลครั้งหนึ่งพระพุทธเจ้าเกิดเป็นเทวดาประจำกอหญ้า อยู่ภายในป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่น้อย ในครั้งนั้น เทวดาทั้งหลายก็มีการแบ่งชนชั้นของเทวดาตามขนาดของต้นไม้ที่ตนอารักขา มีเพียงเทวดาประจำต้นสมุขพฤกษ์เท่านั้น ที่มีขนาดใหญ่โตที่สุด และคบหาเทวดาที่อารักขาต้นไม้ทุกประเภท ตั้งแต่ต้นไม้ใหญ่ไปจนถึงกอหญ้า ต้นไม้ทั้งหลายต่างก็พากันตั้งข้อติฉินนินทา ว่าสมุขพฤกษ์ไม่ควรจะลดตัวลงไปคบกับกอหญ้า ด้วยไม่น่าจะมีประโยชน์อันใด ควรเลือกคบหาแต่ไม้ใหญ่อันเป็นชาติตระกูลเดียวกันดีกว่า ฝ่ายเทวดากอหญ้าได้ยินดังนั้นก็มิได้ถือสาอันใด เพียงแต่กล่าววาจาไว้ว่า
หากท่านต้นไม้ใหญ่มีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจอันใด ข้าพเจ้าก็จะมาช่วย
เทวดาประจำต้นไม้ต่างๆ ได้ยินแล้วก็พากันหยามหยัน ว่าเทวดากอหญ้าจะมาช่วยไม้ใหญ่ได้อย่างไรกัน แต่แล้ววันหนึ่ง พระเจ้าพรหมทัต ราชาเมืองพาราณาสี มีพระประสงค์จะปฏิสังขรณ์ปราสาทราชวัง ได้ทรงรับสั่งให้นายทหารไปหาต้นไม้ที่ใหญ่ที่สุดในป่า เพื่อนำมาเป็นไม้ค้ำยันปราสาทให้มั่นคง ครั้นแล้ว ทหารก็ตรงมายังต้นสมุขพฤกษ์ ร้อนถึงเทวดาผู้สถิตในไม้ใหญ่นั้น หากต้นไม้ถูกโค่นล้มลงไปก็จะไร้ที่อาศัย เทวดาประจำต้นไม้อื่นๆก็ต่างพากันเกรงกลัวอำนาจของพระราชา ไม่มีใครกล้าขันอาสาให้ความช่วยเหลืออันใด ขณะที่เทวดากอหญ้าปรากฏกายและยืนยันคำมั่น
ข้าพเจ้าช่วยท่านได้
ครานั้น เทวดาทั้งหลายก็ยังพากันหยามหยัน ว่าเทวดาต่ำต้อยเช่นเทวดากอหญ้า จะมาช่วยอะไรเทวดาต้นไม้ใหญ่ได้ ครั้นพอรุ่งสาง ทหารพาช่างไม้มาดูเนื้อไม้และทำพิธีขอขมาก่อนตัดไม้ใหญ่ เทวดากอหญ้าได้จำแลงกายเป็นกิ้งก่าและวิ่งผ่ากลางพิธีมุดไปยังใต้โคนไม้ และวิ่งไตขึ้นไป จากนั้นใช้ฤทธิ์ของเทวดาชำแรกกายออกมายังเปลือกไม้ตรงกลางลำต้น เหล่าทหารและช้างไม้เห็นเฉพาะตอนที่กิ้งก่าวิ่งจากข้างล่างแล้วไปโผล่ตรงกลางต้น ช่างไม้เห็นแล้วแถลงไขว่าชะรอยจะไม่เข้าที ไม้ใหญ่นี้เห็นจะมีเนื้อไม้ที่กลวงเป็นแน่แท้ ไม่เช่นนั้นกิ้งก่าคงจะไม่สามารถวิ่งไต่ไปมาเช่นนี้ได้ ทหารและช่างไม้ทั้งหลายจึงได้พากันถอนตัวจากไป
เทวดาประจำต้นไม้ใหญ่ก็ได้วิมานคืนมา เทวดาน้อยใหญ่ก็ต่างให้ความเลื่อมใสและศรัทธาในเทวดากอหญ้า ต่างก็พากันคบหาสมาคมด้วยความเคารพนับถือต่อกันตลอดมา
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า แม้ขึ้นชื่อว่าเกิดในที่ต่ำ แต่ก็เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยปัญญาได้ การคบมิตรจึงไม่ควรดูที่ฐานะ แต่ให้มองที่ปัญญาของมิตร
วันนี้ เหลียวดูมิตรที่รายล้อมอยู่บ้างนะคะ เราเลือกมิตรประเภทใดมาไว้ข้างกายกันนะ :)
จากคุณ |
:
รุริกะ
|
เขียนเมื่อ |
:
1 เม.ย. 54 12:43:33
|
|
|
|
|