ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อเห็นการประลองระหว่างชาลัวห์กับดูลัส อาเมียร์แทบไม่เชื่อสายตา เขาอยากชมฝีมือของดูลัสเต็มๆ ตา...แม้อยากให้ชายหนุ่มประลองกับคาเฮียร์หรือเฟลิมมากกว่า และคิดว่าองครักษ์หนุ่มจะจัดการชาลัวห์หมอบได้ในไม่กี่กระบวนท่า ไม่ใช่ถูกเล่นงานหมดท่าเสียเอง เด็กหนุ่มจึงปักใจเชื่อว่าดูลัสถูกวางยา หากชาลัวห์โกงคะแนนสอบข้อเขียน โกงจับฉลากจนได้ชัยภูมิที่ดีที่สุดไป และโกงคะแนนรวมจนเข้ารอบสุดท้าย ทำไมจะไม่ทำถึงขั้นนี้เพื่อให้ได้ชัยชนะสูงสุดมาเล่า อย่างน้อยก็ยังดี เจ้าหน้าที่ของธีร์ดีเรไม่นิ่งดูดาย มีประกาศว่าการประลองรอบสุดท้ายในตอนบ่ายระหว่างเฟลิมกับชาลัวห์ถูกเลื่อนออกไปเพื่อตรวจสอบบางอย่าง อาเมียร์หวังว่าพวกเขาจะพบยาหรือสิ่งผิดปกติอะไรก็ตามโดยเร็ว และปรับให้คนที่โกงมาตลอดหมดสิทธิ์เสียที แต่เพื่อไม่ประมาท เด็กหนุ่มต้องตัดโอกาสที่เฟลิมจะได้รับยาเช่นเดียวกัน ชุดอาหารกลางวันหรูหราในภาชนะเครื่องเงินที่ส่งมายังห้องพักของชายหนุ่มถูกวางหลีกไว้บนโต๊ะมุมห้องโดยไม่แตะต้อง และอาเมียร์ก็ใช้ให้รูอาร์คซึ่งคล่องตัวที่สุดออกนอกวัง ไปหาซื้ออาหารจากร้านที่ไว้ใจได้ รวมทั้งยาสมุนไพรแก้พิษทั่วไปที่พอรู้จัก “ท่านดูลัสคงไม่เป็นไรใช่ไหมขอรับ” เฟลิมซึ่งนั่งรอด้วยกันพูดขึ้น “หวังว่าพวกเขาจะตรวจหายาได้เร็วๆ นะขอรับ” “ข้าก็หวังอย่างนั้นเหมือนกัน” เด็กหนุ่มผมดำรับ “ข้าไม่อยากให้ท่านดูลัสแพ้เลยขอรับ ยังคิดอยู่ว่าเขาจะได้สู้กับท่านคาเฮียร์ในรอบชนะเลิศแน่ๆ” ชายหนุ่มเอ่ยลอยๆ “แต่ท่านกับคาเฮียร์ก็สู้กันอย่างยุติธรรมแล้วนี่...แล้วท่านก็เอาชนะมาได้” “ก็อย่างที่บอกอาจารย์ขอรับ” เฟลิมยิ้มแห้งๆ ก่อนจะยักไหล่ “ข้าแค่ลองสู้เต็มที่ดู แล้วอาจารย์ก็สอนกลวิธีให้เป็นพิเศษด้วย ท่านคาเฮียร์คงคาดไม่ถึง เพราะทางดาบข้าเป็นแบบนักรบทะเลทรายเหมือนอาจารย์มากกว่า” ประตูเปิดโดยไม่มีเสียงเคาะ รูอาร์คก้าวสวบๆ เข้ามาในห้อง หยิบห่อกระดาษออกจากเสื้อคลุมสองห่อ วางห่อที่ดูใหญ่กว่าบนโต๊ะตรงหน้าเฟลิม ตามด้วยผ้าเล็กๆ สีขาวพับหนึ่ง “ให้ตาย...เกิดพวกทหารหาว่าข้าเอาของต้องสงสัยเข้าวังละยุ่งแน่” เด็กหนุ่มผมแดงโยนห่อกระดาษที่เล็กกว่าให้อาเมียร์ “นี่ของที่อาจารย์สั่งมา แล้วนี่แซนด์วิชของพี่เฟลิม แบนช้ำไปหน่อยขออภัย แอบเอาเข้ามาได้นี่นับว่าโชคดีแล้ว” “ขอบใจ” เฟลิมคลี่ห่อกระดาษ หยิบขนมปังประกบเนื้อกับผักในนั้นมากินอย่างไม่เกี่ยงงอน ส่วนเด็กหนุ่มผมดำตรวจดูสมุนไพรว่าได้ตรงตามคำสั่ง ครั้นเรียบร้อยแล้วก็มองห่อผ้าขาวที่รูอาร์คกำลังคลี่ออกมาด้วยความสงสัย “นั่นอะไรหรือ รูอาร์ค” “เครื่องรางนำโชค เห็นยายคนทรายที่เป็นแม่ค้าบอกว่าหลานแกเจอตั้งสี่ใบ สี่คูณสี่ก็ยิ่งอภิมหานำโชคน่ะสิ” “ใบแชมร็อคนี่นะ” ผู้พูดคือเฟลิม ซึ่งเพิ่งกลืนแซนด์วิชคำแรกลงคอ “มีคนเจอใบสี่แฉกพร้อมกันถึงสี่ใบ...แถมในเมืองหลวงด้วยหรือ เหลือเชื่อ” “ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ” รูอาร์คพูดอย่างภูมิใจ แล้วคลี่ออกให้ดูจะๆ “แกบอกไม่ขาย แต่พอซื้อของนิดหน่อย แกก็แถมให้ เลยว่าเอามาให้พี่พกนำโชคก็ดี” “ใบแชมร็อคสี่แฉกเป็นอย่างนี้เองหรือ ข้าเพิ่งเคยเห็น” อาเมียร์ชะโงกเข้ามาดูใกล้ๆ ความรู้สึกบางอย่างทำให้เขาแตะมันดู...พลันร้อนวูบที่ปลายนิ้วจนสะดุ้งเฮือก เด็กหนุ่มชักมือออก ยิ่งเบิกตาโพลงเมื่อพบว่าใบแชมร็อคนั้นค่อยๆ ไหม้กลายเป็นสีดำ แต่ไม่มีเปลวไฟ สุดท้ายก็เหลือเพียงเขม่าบนผืนผ้าขาวที่มีรอยไหม้เช่นกัน เฟลิมกับรูอาร์คจ้องตาค้าง “อาจารย์! อาจารย์ทำอะไร!!” เด็กหนุ่มผมแดงเพิ่งร้องเสียงหลงจริงๆ เป็นครั้งแรก “ม...ไม่รู้” อาเมียร์สั่นศีรษะ เขาเองตกใจมากเช่นกัน “ข้า...ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น” รูอาร์คหยิบใบแชมร็อคที่เหลือหนึ่งในสองใบขึ้นมาพลิกดู บี้ในมือแล้วยื่นให้เด็กหนุ่มผมดำ “เจ้าจะทำอะไร” อาเมียร์ไม่ยอมรับมันไป และถามอย่างประหลาดใจ “ลองดู อาจารย์ มันจะเป็นอย่างใบนั้นอีกหรือเปล่า” คนถูกบอกให้ลองดูไม่ค่อยเห็นด้วยนัก แต่ก็อยากรู้เช่นกัน...และทันทีที่ใบไม้นั้นร่วงลงบนมือของเขา อาเมียร์ก็รู้สึกร้อนวูบขึ้นมาอีก ใจของเขาสั่นอย่างประหลาด ขณะที่มันไหม้คามือจนกลายเป็นขี้เถ้า ทว่าพอสะบัดคราบดำที่เหลืออยู่ออกไป ผิวตรงนั้นก็ไม่มีความเจ็บปวด ไม่มีรอยแดงหรือแผลพุพองแม้แต่นิดเดียว “อาจารย์ไปทำอะไรมา” รูอาร์คตั้งคำถามอีกครั้ง “เล่นกลเป็นด้วยหรือ” “ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย” เด็กหนุ่มผมดำยืนกราน “พอแตะถูกมัน มันก็ไหม้เอง” เด็กหนุ่มผมแดงหยิบแชมร็อคใบที่สามขึ้นมา แล้วตรงไปที่เหยือกน้ำดื่มข้างถาดอาหาร เทน้ำรดมือตนเองกับใบไม้จนชุ่ม “ลองอีกทีซิ” อาเมียร์แตะใบแชมร็อคบนมือของรูอาร์ค เจ้าตัวแสบพลันร้องเสียงดังจนเขาตกใจ ซ้ำสะบัดมือเร่าๆ ใบไม้ร่วงลงบนพื้นหินขัด ไหม้เป็นเขม่าตามสองใบแรก ควันพวยพุ่งฟู่เมื่อน้ำระเหยเป็นไอ เด็กหนุ่มผมแดงวิ่งไปเทน้ำในเหยือก ราดมือตนเองจนหกเลอะพื้นพลางสูดปาก “ข...ข้าขอโทษ” เด็กหนุ่มผมดำตัดสินใจพูด ทั้งๆ ที่ไม่รู้เหมือนกันว่าตนทำร้ายอีกฝ่ายได้อย่างไร “อาจารย์ไม่รู้สึกร้อนเลยหรือ!” รูอาร์คหันมาตั้งคำถาม “ก็...นิดหน่อย แต่...มันไม่เห็นจะลวกมือข้าเลย” “หมายความว่า...มือของอาจารย์ร้อนจนเผาใบไม้กับทำให้น้ำเดือดได้ แต่อาจารย์ไม่รู้ตัวเลยหรือขอรับ!” เฟลิมซึ่งวางแซนด์วิชค้างไว้นานพูดขึ้นบ้าง “ไม่ใช่แน่ๆ” อาเมียร์ค้านเสียงแข็ง แล้วก็ตรงไปยังที่วางเหยือก รูอาร์คหลีกทางให้เขาทันควัน เด็กหนุ่มผมดำรินน้ำใส่มือของตน ยังรู้สึกว่าน้ำนั้นเย็นตามปกติ และไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย นอกจากมันไหลซึมลงไปตามร่องนิ้ว “ข้าไม่ได้ทำให้น้ำเดือด” เขาสรุป “แต่...ดูเหมือนถ้าแตะใบไม้นั่น มันจะร้อนจนไหม้คามือจริงๆ” “งั้นมันเป็นใบไม้ประหลาด...หรืออาจารย์เป็นมนุษย์ประหลาดกันแน่” รูอาร์คทำสีหน้าบอกไม่ถูก “เพราะข้าเอามันมาถึงนี่ก็ไม่ยักเกิดอะไรขึ้นเลย” “แล้วเจ้าคิดว่าข้าไม่ใช่คนหรือ!” อาเมียร์พูดเสียงขุ่นทันควัน “ไว้พูดตอนข้ามีเขางอกขึ้นมาต่อหน้าเจ้าเถอะ!!” รูอาร์คกับเฟลิมชะงัก ขณะที่เด็กหนุ่มรวบรวมสติบอกตนเองให้สงบอารมณ์ เขาก็แค่รู้สึกไม่ดี ตลอดหลายปีที่ผ่านมาต้องฟังเรื่องเล่าลือว่าเสด็จพ่อ เสด็จแม่ กับเสด็จอา รวมทั้งตัวเขาเองไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นปีศาจ...เป็นบุตรของเทพแห่งความมืดผู้ชั่วร้ายที่ต้องถูกกวาดล้างกำจัด “ข้าขอโทษ” อาเมียร์กลั้นใจพูด “ข้า...แค่อารมณ์ไม่ดี ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมใบไม้พวกนี้ถึงไหม้บนมือข้า” รูอาร์คหัวเราะเฝื่อนๆ “อาจารย์ลองฝึกเล่นแร่แปรธาตุดูสิ อาจจะไปรุ่งก็ได้” “ข้าว่า...นี่น่าจะเป็นใบไม้ประหลาดนะขอรับ” เฟลิมก้มมองแชมร็อคใบสุดท้ายที่เหลืออยู่โดยไม่แตะต้อง “บางที...มันอาจจะไหม้ในมือของคนบางคนก็ได้ แต่...อย่างนี้ก็เหมือนเวทมนตร์เลย” “ข้าคิดว่าเราไม่ควรแตะต้องมันจริงๆ” เด็กหนุ่มบอกตามตรง พลันสังหรณ์ไม่ดีกับใบแชมร็อคนี้อย่างบอกไม่ถูก “เดี๋ยวข้าจะเอามันไปทิ้ง” “ก็ได้ ว่าแต่อาจารย์ช่วยดูนี่ด้วยแล้วกัน” รูอาร์คพยักหน้าหงึกหงัก แล้วหยิบของบางอย่างออกจากกระเป๋าเสื้อ เป็นสร้อยลูกปัดและกำไลแบบชาวทะเลทราย “นี่ของที่ข้าซื้อมาจากยายคนนั้น ช่วยดูหน่อยว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า เกิดข้าเอาไปให้คนที่ข้าอยากให้ แล้วมันมีมนต์เสน่ห์ทำให้นางรักข้าเต็มเปาในทันทีก็จีบไม่ลุ้นพอดี” “เจ้านี่!” เด็กหนุ่มผมดำเอ็ด “ข้าไม่ใช่พ่อมดสักหน่อย! แล้วเรื่องแบบนี้ยังมาพูดเล่นได้อีก!” เสียงเคาะประตูเบาๆ ทำให้ทั้งสามเงียบทันควัน “พ่อเอง เข้าไปได้ไหม” “เชิญขอรับท่านพ่อ” เฟลิมตอบทันที ท่านเบเรคเปิดประตูเข้ามา สีหน้าบอกความภูมิใจในตัวลูกชายเต็มที่ “รีบเตรียมตัวเสียนะ การประลองรอบสุดท้ายจะเริ่มในอีกครึ่งชั่วยามหน้า” “กับชาลัวห์หรือขอรับ” อาเมียร์กะพริบตาปริบๆ ครั้นชายวัยกลางคนพยักหน้า ก็ถามต่อ “แล้วดูลัส...พวกเขาไม่สืบหรือขอรับว่าดูลัส...ถูกโกงหรือเปล่า” “เห็นจะไม่ต้องสืบต่อแล้ว หมอไม่พบร่องรอยของยาอะไรเลย ไม่มีหลักฐานว่าชาลัวห์โกง...ถึงจะดูไม่น่าเชื่อก็เถอะ” ชายวัยกลางคนยักไหล่ ปรายตามองถาดอาหารที่วางหลบไว้ตรงโต๊ะมุมห้อง กับแซนด์วิชที่มีรอยกัดค้างตรงหน้าเฟลิม “แต่ดีแล้วที่เจ้ารอบคอบไว้ก่อน เราไม่ควรเสี่ยงจริงๆ หากชาลัวห์ชนะย่อมไม่ดีต่อธีร์ดีเรแน่นอน คงต้องฝากหน้าที่นี้ให้เจ้าแล้ว เฟลิม” “...ขอรับ” อีกฝ่ายรับคำ แม้เสียงจะลังเล “ข้า...คงพูดไม่ได้ว่าจะไม่ทำให้ท่านพ่อหรือใครๆ ผิดหวัง แต่จะพยายามให้ดีที่สุดขอรับ” “ดีแล้ว แค่พยายามก็พอแล้วลูก” ท่านเบเรคยิ้มอ่อนๆ “เท่านี้พ่อก็ภูมิใจในตัวเจ้ามากแล้ว” ทั้งสี่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนชายหนุ่มจะตัดสินใจหยิบแซนด์วิชขึ้นมารับประทานต่อ “เดี๋ยวพ่อกลับที่นั่งดีกว่า...ถึงจะไม่อยากฟังคาลวาห์พล่ามอวดสรรพคุณลูกชายก็เถอะ ตามสบายนะทุกคน ขอให้เจ้ามีชัย เฟลิม” หลังท่านเบเรคออกไปจากห้อง อาเมียร์ก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ บังคับตนเองไม่ให้ถอนใจเฮือกใหญ่ เขาไม่รู้ว่าชาลัวห์ใช้วิธีสกปรกอะไร แต่หากจับกลโกงของมันไม่ได้ทั้งๆ ที่เห็นพิรุธอยู่ทนโท่...มันก็น่าหงุดหงิดเกินไปแล้ว “อาจารย์...” เฟลิมเรียกเบาๆ “ท่านเฟลิมต้องเล่นงานมันให้หนัก” อาเมียร์พูดเสียงแข็ง “เอาให้มันขายขี้หน้าอย่าได้ผุดได้เกิดเลย ข้าจะช่วยท่านวางแผนเอง” * * * * * “ไอ้คางคกนั่น...” ชายชราซึ่งอยู่ใกล้ดูลัสที่นอนบนเตียงคำราม “มันใช้วิธีสกปรกอะไร” ข้อนี้องครักษ์หนุ่มตอบพ่อของตนไม่ได้ เขามั่นใจว่าตนกับเกอร์มอนระแวดระวังเรื่องอาหารและน้ำดื่มแล้ว ทั้งยังตรวจชุดเกราะอาวุธถ้วนถี่ ถึงอย่างนั้น เมื่อกรรมการเรียกตัวเขากับชาลัวห์ออกไป ดูลัสก็ปวดศีรษะและวิงเวียนอย่างประหลาด เขาพยายามข่มอาการไว้สุดความสามารถ...แต่ก็ไม่เป็นผล และพ่ายแพ้อย่างไม่น่าให้อภัย... หลังจากนั้น หมอเข้ามาตรวจอาการของเขาอย่างละเอียด แต่ก็ดูเหมือนอาการเหล่านั้นหายดีเป็นปลิดทิ้งทันทีที่เขาถอดชุดเกราะเข้ามานอนพัก หมอยืนยันว่าไม่พบร่องรอยหรือผลตกค้างของยาชนิดใด ทั้งที่ใครๆ เห็นพ้องกันว่าการประลองดูผิดปกติ แม้แต่เจ้าหญิงแอชลีนน์ ซึ่งไม่อาจเสด็จมาเยี่ยมเขาด้วยพระองค์เอง แต่ก็ทรงมีน้ำพระทัยส่งนางกำนัลคนสนิทมา เคียราคงเสียใจมาก หญิงสาวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ถามเขาซ้ำๆ ว่าเป็นอะไรมากไหม เธอกำชับหมอให้ตรวจดีๆ และแสดงความห่วงใยด้วยการถามอาการเขาเอง บวกกับเสนอวิธีพยาบาลสารพัดอย่าง ออกจะเป็นความหวังดีที่วุ่นวายเกินไป จนสุดท้ายดูลัสต้องบอกเธอว่าเขาไม่เป็นอะไรมากและอยากพักผ่อนเงียบๆ เธอจึงได้ยอมกลับ และเมื่อหมอออกไปแล้ว บัดนี้ในห้องก็เหลือเพียงเขา เกอร์มอน ท่านพ่อ กับมาดาย นักบวชที่ติดตามท่านพ่อ อันเป็นชายชราร่างผอมสูง สวมเสื้อคลุมยาวสีขาว สีเดียวกับผมและหนวดเคราสั้นราวต้นคอ บัดนี้นักบวชชราหันมองไปมาโดยรอบ แล้วเอ่ยด้วยเสียงเรียบเย็น “ข้าคิดว่า...ข้าสัมผัสเวทมนตร์ได้จากบริเวณนี้” “เวทมนตร์...หรือ” ท่านพ่อหันไปถามทันควัน “พวกมันใช้เวทมนตร์ทำให้ลูกข้าแพ้หรือ” “อาจเป็นได้ แต่ข้าต้องดูต้นตอของเวทมนตร์ก่อนว่าเป็นสิ่งใด” ชายชุดขาวหันศีรษะไปมา ก่อนจะตรงไปยังชุดเกราะและเสื้อผ้าที่ดูลัสสวมตอนประลอง ซึ่งวางเรียงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง แล้วหยิบถุงผ้าเล็กๆ ในนั้นขึ้นมา “หากสัมผัสของข้าไม่ผิด...วัตถุที่มีพลังเวทมนตร์อยู่ในนี้” “นั่นมัน...” ดูลัสชันกายขึ้นนั่งแล้วขมวดคิ้ว นิ้วเรียวของมาดายคลายเกลียวด้ายที่ปากถุง แล้วคว่ำมันลง ใบแชมร็อคทั้งสี่ทยอยร่วงลงบนฝ่ามือของเขา ดูลัสเห็นเปลวไฟสีฟ้าลุกพรึบบนมือเหี่ยวย่น เผาแชมร็อคทุกใบจนกลายเป็นขี้เถ้าในพริบตา “มันรู้ทัน...กำกับมนตร์ทำลายมาด้วย หากถูกสัมผัสด้วยผู้มีเวทมนตร์เหมือนกัน จะได้ไม่อาจเก็บไว้พิสูจน์หลักฐาน” มาดายเปรย “อาคมสะกดแรงมาก ท่านไปได้พวกมันมาจากที่ใด” “...มีคนมอบให้ข้า” องครักษ์หนุ่มตอบเลี่ยงๆ “เป็นเครื่องรางนำโชค แต่ข้าไม่คิดว่าคนคนนั้นรู้เรื่องนี้ เขา...เป็นคนที่ข้าเชื่อว่าไว้ใจได้” “ถึงไว้ใจได้ก็ต้องระวัง ไม่สิ...เพราะยิ่งไว้ใจต่างหาก จึงต้องระแวงให้จงหนัก” ท่านพ่อผู้เข้มงวดไม่วายพูดเสียงเครียด “มันเป็นใคร จงบอกมา” “ข้าทราบ” ชายหนุ่มรับ “แต่ข้าเชื่อว่าเขาไม่รู้เรื่องจริงๆ ท่านอย่าสงสัยเลย ข้าจะไปถามเขาเองว่าได้พวกมันมาจากไหน ไม่ต้องห่วง แต่เรื่องเวทมนตร์...ท่านมาดายคิดว่าเราจะพิสูจน์ได้ไหม ว่าฝ่ายตรงข้ามใช้เวทมนตร์ในการโกง” ดูลัสถาม ทั้งๆ ที่ตนเองยังคิดว่าเป็นไปได้ยาก เขาไม่เคยเชื่อเรื่องเวทมนตร์...ในเมื่อไม่เคยเห็นกับตาจนถึงเมื่อครู่ และต่อให้ชาวธีร์ดีเรส่วนมากเชื่อเรื่องแบบนี้ หากไม่มีหลักฐานชัดเจน จะยืนยันให้ผู้สำเร็จราชการและขุนนางทั้งหลายเชื่อได้อย่างไร มาดายปัดเศษขี้เถ้าจากมือ แล้วโคลงศีรษะ “หากไม่มีหลักฐานให้นักบวชผู้รู้อาคมตรวจสอบ ก็เห็นจะไม่ได้ ข้าขออภัยที่ประมาท ไม่ได้ร่ายมนตร์ล้างอาคมทำลายเสียก่อน แต่หากได้วัตถุเวทมนตร์อย่างเดียวกันมาปลดอาคมทำลาย...ก็อาจมีหวัง” “หมายความว่าคาดหวังไม่ได้เลย” ท่านพ่อพูดขึ้น “อย่าร้อนใจ ท่านแฟคท์นา” มาดายติงด้วยเสียงเรียบๆ “ชะตาลิขิตเป็นเช่นไร วิถีของทุกผู้คนย่อมเดินตามนั้น ท่านวางใจเถอะ” แตรสัญญาณดังแว่วมา บอกว่าการประลองรอบสุดท้ายจะเริ่มในไม่ช้า ดูลัสลุกจากเตียง แต่งกายให้เรียบร้อย เกอร์มอนหยิบเสื้อคลุมที่แขวนอยู่มาสวมให้ตามหน้าที่ “เอาเถอะ ในเมื่อยังทำอะไรไม่ได้ ก็อย่ากังวลเลย” เขาบอกตนเอง ให้ข่มอารมณ์อันขุ่นมัวเป็นที่สุดไว้ด้วยเหตุนั้นเช่นกัน “ข้าจะไปดูการประลอง ไม่แน่...หากลูกชายมังกรน้ำมีอาการเดียวกัน เราอาจมีหวังคัดค้านผลการประลองได้มากขึ้น” “เจ้าคิดจะร่วมมือกับพวกมันหรือ” ท่านพ่อถาม “พวกมันเชื่อถือได้เท่าไรกัน” “เพื่อกำจัดศัตรูที่อันตรายที่สุดในตอนนี้...ก็ต้องทำ” องครักษ์หนุ่มตอบง่ายๆ “ถ้าจำเป็น ค่อยตลบหลังพวกมันได้ไม่ใช่หรือ” ชายชราไม่พูดอะไรอีก แต่มองเขาด้วยสายตาเห็นด้วยเต็มที่ บวกชื่นชมที่ลูกชายนำคำสอนของตนมาใช้ * * * * * ดูลัสออกจากห้อง มีเกอร์มอนตามไปเพียงคนเดียว ทิ้งบิดาของตนไว้กับผู้รู้อาคม ครั้นไปตามทางเดินเพียงไม่นาน เขาก็พบคนที่ไม่ได้คาดว่าจะพบ “ท่านดูลัส” อีกฝ่ายทักเขาก่อน “หายดีแล้วหรือ” ดูลัสมองเด็กหนุ่มชาวทรายผู้ถาม สีหน้าของมันบอกความห่วงใยอย่างจริงใจ...เกินกว่าจะเป็นเสแสร้ง “ก็อย่างที่เห็น” อาเมียร์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “ข้า...เสียใจด้วย ข้าหวังว่าท่านจะชนะแท้ๆ” “ขอบใจ” ชายหนุ่มตอบสั้นๆ “แล้วไม่ไปให้กำลังใจนายเจ้าหรือ” “ข้ากำลังจะไป” ดูลัสมองคนตอบ สังเกตเห็นอีกฝ่ายถือผ้าสีขาวบางไว้ในมือ มีบางสิ่งอยู่ด้านบน...มองแวบๆ เป็นแผ่นเล็กสีเขียวมัว “นั่นอะไร” “อ้อ ไม่มีอะไร” เด็กหนุ่มตอบเสียงเรียบ “แค่เศษขยะ ข้าจะนำไปทิ้ง” ชายหนุ่มปราดไปข้างหน้า ครั้นเห็นใบสี่แฉกถนัดตา เขาก็รีบยื่นมือไปคว้าโดยไม่คิดอะไรอีก “เอามานี่!” อาเมียร์ปัดป้องทั้งๆ ที่ดูตกใจ ครั้นดูลัสแย่งผ้าขาวมาได้ก็พบเพียงรอยดำบนนั้น องครักษ์หนุ่มก้มลงมองพื้นหินโดยรอบ แต่ก็ไม่พบสิ่งที่ตนตามหาอยู่ “ใบแชมร็อค...ใบแชมร็อคนั่นอยู่ไหน!” เขามองอีกฝ่ายอย่างแข็งกร้าว “เจ้าเอามันไปซ่อนไว้ที่ไหน!” “ใบแชมร็อคอะไรกัน” เด็กหนุ่มตอบอย่างสงบขึ้น พร้อมกับแบมือที่มีคราบเขม่าเล็กน้อยให้เขาดู “ผ้านี่เปื้อนเขม่า ข้าถึงจะเอาไปทิ้ง ท่านตาฝาดกระมัง” ชายหนุ่มเห็นคราบเขม่ารูปร่างคล้ายใบแชมร็อคสี่แฉกบนมือนั้น และรู้สิ่งที่มันไม่ได้พูดในทันที เขาบอกตนเองให้สงบอารมณ์ ตอบเรียบๆ เช่นกัน “ขอโทษ ข้าคงตาฝาดไปเอง” “ไม่เป็นไร ข้าเข้าใจว่าท่านคงระแวงเรื่องยา ข้าเชื่อว่าท่านถูกวางยาจริงๆ คณะกรรมการคงจะสืบสวนต่อ—“ “อาจไม่ใช่ยาก็ได้” องครักษ์หนุ่มพูดทันควัน พร้อมกับมองอีกฝ่ายหาพิรุธเพิ่มเติม “หมายความว่าอย่างไร” อาเมียร์ยังดูงุนงงและซื่อ จนเขาไม่อยากเชื่อว่ามันแสดงละครเป็นคนดีได้แนบเนียนเสียเหลือเกิน “ช่างเถอะ ข้าจะรีบไปดูการประลอง หวังเป็นอย่างยิ่งว่านายของเจ้าจะไม่แพ้แบบเดียวกับข้า” ว่าแล้ว ดูลัสก็ก้าวยาวๆ จากไปกับเกอร์มอน ทิ้งเด็กหนุ่มไว้ที่เดิม ไม่นึกเลยว่ามันจะอันตรายกว่าที่คิด แต่มันอยู่ฝ่ายใคร...นั่นคือคำตอบที่เขาต้องรู้ให้ได้จากผลการประลองครั้งนี้ * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 19:21:49

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๒๒ เสร็จสิ้นพิธีสยุมพร หลังเสียงแตรสัญญาณในยามบ่าย แอชลีนน์กลับมายังที่นั่งของตน ขุนนางและผู้ชมอื่นๆ ยืนทำความเคารพเธอ ก่อนจะนั่งลงโดยพร้อมเพรียง ผู้เข้าประลองทั้งสองเข้าประจำขอบสนาม การประลองรอบสุดท้ายเริ่มขึ้นในไม่ช้า ท่ามกลางเสียงร้องให้กำลังใจที่ค่อนข้างแผ่วในทีแรก คงเพราะคนที่มีผู้รู้จักและให้กำลังใจมากกว่าอย่างดูลัสกับคาเฮียร์ล้วนแพ้ไปก่อนหน้านี้แล้ว แต่ไม่นาน...เสียงเหล่านั้นก็เริ่มดังกระหึ่มเมื่อการต่อสู้ทวีความดุเดือดขึ้นทุกขณะ ชาลัวห์เปิดฉากรุกเป็นชุดเช่นเดิม ทว่าเฟลิมหลบหลีกได้อย่างง่ายดาย แล้วพลิกตัว ฟาดดาบลงกลางหลังอีกฝ่ายจนเซหลายก้าว เรียกเสียงเฮจากบรรดาผู้ชม อย่างน้อยคนที่เอาใจช่วยเฟลิมดูเหมือนจะมีมากกว่า หรือไม่ก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เด็กสาวเองดูการต่อสู้ด้วยใจที่เต้นระทึก พลอยให้กำลังใจเฟลิมโดยปริยาย...ในเมื่อปักใจเชื่อว่าชาลัวห์วางยาโกงดูลัส เธอไม่เห็นเลยว่าชาลัวห์เก่งตรงไหน และยิ่งเฟลิมต้อนอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ เธอก็พบจุดอ่อนที่ไม่ควรมีเต็มไปหมด ผู้ชมโห่อย่างไม่พอใจเมื่อเขาคว้าดินปนทรายขึ้นซัดใส่หน้าเฟลิมแล้วฟันซ้ำ แต่ชายหนุ่มก็หลบได้ทันท่วงที ซ้ำหมุนตัววางดาบจ่อหลังคอคู่ต่อสู้ได้อย่างรวดเร็วและเฉียบขาด ทว่าชาลัวห์กลับไม่ยอมหยุดมือ จนกรรมการต้องเข้ามาแยกทั้งสองจากกัน “ข้ายังไม่แพ้!! ข้าจะแพ้ได้อย่างไร!!” “ดาบของคู่ต่อสู้แตะจุดตายท่านแล้ว” “แตะจุดตายแล้วไม่ได้หมายความว่าโดนฆ่าเสมอไปสักหน่อย! ข้าขยับหลบได้ก่อน! แต่เจ้าไม่เห็นเอง!!” “คำตัดสินของกรรมการถือเป็นสิทธิ์ขาด” ท่านน้าคอนรอยพูดเสียงดังให้ได้ยินถึงในสนามประลอง “ใต้เท้า!! แต่ว่า—“ ชายหนุ่มยังค้าน “หากเจ้ายังคัดค้านคำตัดสิน ก็เท่ากับลบหลู่พระเกียรติของเจ้าหญิงแอชลีนน์และราชวงศ์อลาชตาร์” นั่นทำให้ชาลัวห์ยอมเงียบและจับมือกับผู้ชนะได้ตามธรรมเนียม...แม้ตอนเดินกลับเข้าไปจะยังแสดงท่าทางไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด กรรมการชูมือของเฟลิมขึ้น พร้อมกับประกาศว่าเขาเป็นผู้ชนะ ผู้ชมโห่ร้องแสดงความยินดี เจ้าหน้าที่ทำสัญญาณให้ชายหนุ่มก้าวมาตรงหน้าแอชลีนน์ เธอลุกขึ้นยืน หยิบมงกุฎใบลอว์ราสอันเป็นสัญลักษณ์ของชัยชนะจากบนถาด แล้วก้าวไปยังระเบียงด้านหน้าอัฒจันทร์เพื่อพบกับเขา เฟลิมค้อมศีรษะคำนับตามธรรมเนียม แล้วก้าวเข้ามาใกล้ เขาไม่เงยมองเธอเลยขณะยืนอยู่ต่ำกว่า เด็กสาวเองไม่เห็นความจำเป็นของการบอกให้เขาเงยหน้าขึ้น เธอสวมมงกุฎใบลอว์ราสอันเป็นสัญลักษณ์แห่งชัยชนะให้เขา และกลับหลังหันเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร ขณะพยายามระงับคำถามที่ผุดขึ้นซ้ำๆ ในใจ ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังชัยชนะของชายที่ได้แต่งงานกับเธอรู้สึกอย่างไรในตอนนี้...ดีใจ...และภูมิใจที่ได้ทำหน้าที่ ‘ข้าแผ่นดิน’ ของธีร์ดีเรสำเร็จสมใจหรือ แอชลีนน์ได้แต่ปลอบตนเอง ว่าอย่างน้อยผู้ชนะก็ไม่ใช่ดูลัสที่เคียราชอบ ไม่ใช่คาเฮียร์ที่เธอไม่รู้จัก ไม่ใช่ชาลัวห์ที่ไร้มารยาท ซ้ำอาจคดโกง แต่เป็นคนที่เธอรู้จัก และอย่างน้อยก็ยังไม่เห็นข้อเสียร้ายแรงอันใดอย่างเฟลิม ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่รู้เลย ว่าจะปฏิบัติต่อเขาในงานเลี้ยงฉลองคืนนี้อย่างไรดี * * * * * หลังถูกเคี่ยวเข็ญให้แต่งตัวงดงามที่สุดจนเย็นย่ำ แอชลีนน์จึงได้ออกมาในสถานที่จัดพิธีหมั้น อันเป็นโถงใหญ่มีเพดานสูง สว่างพราวแพรวด้วยโคมไฟระย้าขนาดใหญ่ ท่านน้าคอนรอยเป็นผู้จับมือเธอแทนเสด็จพ่อ ขณะที่เฟลิมซึ่งสวมชุดพิธีการก้าวมาตามพรมที่ปูเป็นทางยาว ถือกล่องกำมะหยี่ซึ่งเธอรู้ว่ามีแหวนหมั้นอยู่ภายใน ทั้งสองวงทำโดยสำนักพระราชวัง ในเมื่อพระสวามีของเธอย่อมถือเป็นผู้สมรสเข้าพระราชวงศ์ ครั้นถึงเบื้องหน้าเด็กสาว ชายหนุ่มก็คุกเข่าลง เธอยื่นมือไปให้เขาจุมพิตเบาๆ ตามธรรมเนียม ก่อนจะรับแหวนทองที่สลักตราราชวงศ์และลวดลายเงื่อนสอดสลับเกี่ยวพันไม่มีวันจบสิ้นจากท่านน้าคอนรอย สวมบนนิ้วนางซ้ายของเขา แหวนนั้นหลวมนิดหน่อย แต่แหวนแบบเดียวกันซึ่งเฟลิมสวมนิ้วนางซ้ายของแอชลีนน์มีขนาดพอดี เพราะเธอเคยลองแหวนวงนี้มาแล้วนั่นเอง ทั้งสองไม่ได้ตั้งใจสบตากันเลย และเมื่อสายตาเผลอประสานแวบหนึ่ง เฟลิมก็เบือนหลบเสียก่อนด้วย แอชลีนน์อดคิดไม่ได้ว่าเขาคงประหม่าจริงๆ แต่ขณะเดียวกัน ก็สงสัยว่าเขารู้เรื่องที่เธอเป็นคนเดียวกับแอช และเคียราที่ชายหนุ่มได้พบในวันลูคนาซัธหรือไม่ จึงลังเลที่จะเข้าหน้าเธอเช่นนี้ แต่ไม่ทันคิดต่อ เสียงประกาศอวยชัยแด่ธีร์ดีเร เจ้าหญิงกับพระคู่หมั้นก็ดังสะท้อนในโถงหิน พิธีไม่ได้สิ้นสุดลงเพียงเท่านี้ เธอกับเฟลิมยังมีหน้าที่เป็นคู่เต้นรำคู่แรก ชายหนุ่มจูงเด็กสาวมากลางลานเต้นรำ ก่อนจะโค้งคำนับ และโอบหลังเอวพร้อมกับจับมือเธอไว้หลวมๆ ครู่นั้น ทั้งสองไม่อาจเลี่ยงการสบตาได้อีก แอชลีนน์บังคับตนเองให้แสดงสีหน้าเรียบเฉยที่สุด ขณะที่เฟลิมกลืนน้ำลายฝืดๆ ก่อนจะกระซิบ “ท่านเคียรา...เจ้าหญิงคือท่านเคียรา...หรือแอช...จริงๆ ใช่ไหมขอรั...พ่ะย่ะค่ะ” เด็กสาวไม่ตอบ และก้มหน้าลงมองชายกระโปรง เสียงดนตรีเริ่มขึ้น บังคับให้ทั้งสองเต้นรำกันอย่างเงียบงัน เป็นพิธีรีตอง ผิดกับการเต้นรำอันแสนสนุกสนานในวันลูคนาซัธครั้งที่แล้ว เมื่อจบเพลง เสียงปรบมือก็ดังขึ้นตามธรรมเนียม เฟลิมคลายมือจากร่างของเธอ และค้อมศีรษะอีกครั้ง แอชลีนน์ถอนสายบัวรับอย่างเงียบๆ ก่อนจะตัดสินใจกลับหลังหัน “ต้องขอตัวก่อน ขออภัยด้วย เรารู้สึกไม่ค่อยสบาย” เธอก้าวไปหาเคียรากับคุณท้าวทราซาที่ยืนประจำตรงมุมห้อง ทีแรกคุณท้าวยืนกรานให้รักษามารยาท แต่ครั้นเด็กสาวบอกว่าตนอยู่ร่วมงานไม่ไหวแล้วจริงๆ นางจึงยินยอมไปรายงานท่านน้าคอนรอย และแอชลีนน์ก็ได้รับอนุญาตให้กลับห้องบรรทมกับเคียรา * * * * * นอกห้องโถง ดูลัสผู้สวมเครื่องแบบราชองครักษ์ค้อมคำนับเด็กสาว ก่อนจะอารักขาเธอไปตามทางเดินในวัง “ดูลัสไม่ไปร่วมงานเลี้ยงหรือ” ระหว่างทาง แอชลีนน์อดถามเบาๆ ไม่ได้ “คนแพ้อย่างกระหม่อมไม่มีเรื่องใดให้ฉลองนี่พ่ะย่ะค่ะ” “ดูลัส...” “พระอาญามิพ้นเกล้า...กระหม่อมเพียงแต่ล้อเล่นพ่ะย่ะค่ะ ที่จริงกระหม่อมไม่อยากพบชาลัวห์ในงาน เพราะเกรงจะเกิดเรื่องวุ่นวาย” องครักษ์หนุ่มพูดเรียบๆ “อย่างนั้นหรือ” เด็กสาวรับ “เขา...มางานด้วยหรือ” “ขุนนางผู้ใหญ่ทั้งหมดได้รับเชิญมาในพิธีทั้งนั้นเพคะ รวมทั้ง...ผู้เข้าประลองและผู้ติดตามใกล้ชิดด้วย หม่อมฉันยังเห็นน้องชายของคุณชายเฟลิม...กับคนทรายนั่นอยู่เลยเพคะ” เคียราเอ่ยขึ้นบ้าง แอชลีนน์เงียบไป ตลอดเวลาที่อยู่ในโถง เธอเอาแต่ก้มหน้า แทบไม่มองผู้คนรอบด้านเสียด้วยซ้ำ ทั้งสามเดินอย่างเงียบงันจนถึงห้องบรรทม เมื่อนั้นเองที่เด็กสาวตัดสินใจเอ่ย “ดูลัส เรา...เราขอพูดกับดูลัส...ตามลำพัง...แค่ครู่เดียวได้ไหม” ทั้งองครักษ์หนุ่มและนางกำนัลสาวมีสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน “องค์หญิง! เรื่องแบบนี้...” เคียราเริ่มค้าน “แค่ครู่เดียวเองนะ...เคียรา นี่เป็นเรื่องสำคัญมากด้วย เราไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้พูดอีกเมื่อไร” “...เพคะ” หญิงสาวจำใจรับ “หม่อมฉันจะดูต้นทางให้ แต่อย่านานนักนะเพคะ” แอชลีนน์พยักหน้าพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ แล้วจึงเดินเข้าไปในห้องของตน มีชายหนุ่มตามหลัง “ทรงมีเรื่องใดหรือพ่ะย่ะค่ะ” ดูลัสรีบถาม “เรา...” เด็กสาวพยายามเรียบเรียงคำพูด แต่ก็ไม่พบคำที่เธอคิดว่าเหมาะสมที่สุดจริงๆ “เรา...หวังว่า...ดูลัสจะไม่เสียใจมาก...เรื่องประลอง...เรา...เราเชื่อว่าดูลัสมีฝีมือมากกว่านี้...เราเชื่อว่าต้องมีเรื่องผิดพลาดแน่ๆ” “ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ” ดูลัสยิ้มอ่อนๆ “แต่ว่า...ถึงจะไม่ชนะ...ดูลัสก็...ไม่เป็นไรใช่ไหม” “ทรงหมายความว่าอย่างไรหรือพ่ะย่ะค่ะ” ชายหนุ่มเริ่มขมวดคิ้ว “คือ...เราคิดว่า...มีคนที่...” แอชลีนน์รวบรวมความกล้า “มีคนที่...เรา...คิดว่าคู่ควรกับดูลัสอยู่ ถ้าดูลัส...เอ้อ...ไม่ได้หมายความว่าเราอยากให้ดูลัสจำใจรับรักกับคนคนนั้นหรอกนะ แต่ว่า...ถ้าดูลัสกับนางมีใจตรงกัน...เราจะ...จะดีใจมาก” “ขอบพระทัยในพระเมตตาพ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์หนุ่มกลับพูดเสียงเครียด “แต่...ไม่ว่านางจะเป็นใคร กระหม่อมคงต้องขอบังอาจปฏิเสธ ในเมื่อองค์หญิงทรงโทมนัสอย่างนี้...แต่ยังทรงมีพระเมตตา คำนึงถึงความสุขของกระหม่อมก่อนแท้ๆ” “หมายความว่าอย่างไร” เด็กสาวถามอย่างสงสัย “องค์หญิงทรงไม่ได้มีพระประสงค์จะอภิเษกกับเฟลิมไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ แค่เห็นในพิธีหมั้นเมื่อครู่ กระหม่อมก็ทราบแล้ว ชายคนทรายคนนั่นผลักดันให้เขาชนะจนได้ นั่นคือแผนการของพวกเขาไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ” “เรา...” แอชลีนน์รู้ว่าใจจริงเธอไม่อยากอภิเษกกับใครในผู้เข้าประลองรอบสุดท้ายทั้งสี่คน...แต่จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีกหรือ “หากองค์หญิงทรงไม่พอพระทัย ก็ได้โปรดให้กระหม่อมช่วยเท่าที่ทำได้เถอะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะสืบ...ทั้งเรื่องที่กระหม่อมมีอาการแปลกๆ ตอนสู้กับชาลัวห์ และจุดมุ่งหมายของคนทรายพวกนั้น หากทราบแผนร้ายของพวกเขาได้ก่อนพิธีอภิเษก จะได้เปิดโปงจับกุม และผลักดันให้มีการคัดเลือกพระคู่ใหม่” แอชลีนน์ไม่แน่ใจว่านั่นเป็นสิ่งที่เธอต้องการหรือไม่ “แต่...เราไม่คิดว่าเฟลิมโกงนะ” เธอพยายามแย้ง “ส่วนอาเมียร์...ถึงเขาจะมีแผนอะไร เราก็คิดว่าเขาเป็นคนดี เขาแค่...คิดถึงธีร์ดีเรมากกว่าใจของเราเท่านั้นเอง ดูลัสก็รู้” “แต่องค์หญิงคือพระหถทัยของธีร์ดีเร หากองค์หญิงไม่ทรงสำราญแล้ว...ความสงบสุขของธีร์ดีเรก็ไม่มีความหมายพ่ะย่ะค่ะ” “ดูลัส...” เด็กสาวเริ่มไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ทำไมกันหนอ...เรื่องที่เธออยากพูดเกี่ยวกับดูลัสกับเคียรากลับกลายเป็นเรื่องไร้คำตอบของเธอเสียได้ แอชลีนน์ยิ่งตกใจเมื่อองครักษ์หนุ่มถึงกับคุกเข่าลงเบื้องหน้าเธอ “ขอเพียงองค์หญิงตรัสมาคำเดียว ดูลัสก็พร้อมจะรับใช้ถวายชีวิตทุกอย่างพ่ะย่ะค่ะ” “ดูลัส...เรา...” เสียงเคาะประตูอย่างร้อนรนดังขึ้น “องค์หญิง คุณท้าวทราซากำลังเดินมาเพคะ” ชายหนุ่มรีบออกไปจากห้อง ให้เคียราผลุบเข้ามาแทบทันควัน การสนทนาที่ไม่เป็นผลอะไรจึงจบลงเพียงเท่านั้น * * * * * “ท่านได้พูดอะไรกับเจ้าหญิงไหม” อาเมียร์รีบถามเฟลิมทันทีที่ชายหนุ่มเดินเข้ามาหา อีกฝ่ายสั่นศีรษะ ก่อนจะขยายความ “ข้าได้ถามแค่ว่าเจ้าหญิงเป็นคนเดียวกับแอชกับเคียราหรือเปล่าขอรับ พระองค์ไม่ตรัสตอบ ข้ายังไม่ทันบอกเรื่องที่อาจารย์ฝากไว้ พระองค์ก็ทรงขอตัวออกไปก่อน...ขออภัยด้วยขอรับ ตอนเต้นรำกันอยู่ข้าไม่กล้าเสี่ยงพูด กลัวทำอะไรผิดไปแล้วจะไม่ดีนัก” “ไม่ใช่เรื่องที่ท่านต้องขอโทษหรอก ข้าต่างหากที่ต้องขอโทษ” เด็กหนุ่มผมดำพยายามข่มความกังวลของตน “อาจารย์” เฟลิมยิ้มอย่างอ่อนใจ “เราก็พูดกันแล้วนี่ขอรับ” หลังจากเฟลิมชนะ อาเมียร์ก็รีบขอเวลาพูดกับเขาและรูอาร์คตามลำพังทันที เพื่อเผยเรื่องที่เด็กหนุ่มรู้ว่าแอชกับเคียราในวันลูคนาซัธคือเจ้าหญิงแอชลีนน์ ชายหนุ่มประหลาดใจและตกใจมากจริงๆ แต่เมื่ออาเมียร์ขอโทษที่ปิดบัง เขาก็บอกว่านั่นไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอโทษเลย “ถ้าอาจารย์บอกข้าแต่แรกว่าแอชคือเจ้าหญิงแอชลีนน์...ข้าคงวางตัวไม่ถูก จนเจ้าหญิงทรงไม่สบายพระทัยยิ่งกว่านี้แน่ๆ” เด็กหนุ่มตัดสินใจเล่าต่อว่าเจ้าหญิงแอชลีนน์เลิกเสด็จมาเรียน เพราะเข้าใจไปว่าเขาต้องการจับคู่พระองค์กับเฟลิม จึงฝากคำขอโทษให้เจ้าหญิงด้วยถ้ามีโอกาส ชายหนุ่มไม่ได้ต่อว่าเขาเรื่องนี้ รูอาร์คฟังแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร กระนั้นยังแอบยิ้มมุมปาก และมองเขาด้วยสายตาเป็นนัย...เหมือนจะบอกว่าข้อสันนิษฐานทั้งหมดของตนไม่ผิดเลย “อาจารย์หาโอกาสไปพูดกับเจ้าตัวเองไม่ได้หรือ” เด็กหนุ่มผมแดงแทรกใกล้ๆ ทั้งสอง “ใครเขาจะอยากฟังคำขอโทษที่ฝากคนอื่นมาเล่า” “ก็ข้าเข้าพบเจ้าหญิงได้ที่ไหน” เด็กหนุ่มผมดำแย้งทันควัน “เข้าพบไม่ได้ก็ปีนเข้าห้องคืนนี้เลย ไหนๆ ได้พักในวังแล้ว ข้าไปตะล่อมถามนางกำนัลแถวนี้ให้ไหมว่าห้องบรรทมของเจ้าหญิงอยู่ที่ไหน จะได้ปีนสะดวก” อาเมียร์กำลังจะดุคนยุให้เขาหาเรื่องหัวขาดอยู่พอดี เมื่อท่านเบเรค ท่านหญิงภรรยา และคุณหนูฟิเดลมาเดินเข้ามา “คุยอะไรกันอยู่หรือพ่อหนุ่มทั้งสาม” ท่านเบเรคถาม “เรื่องที่พี่เฟลิมเพิ่งถูกสลัดรักกระมังขอรับ” รูอาร์คโพล่งตอบทันควัน “รูอาร์ค นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น” ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว เด็กหนุ่มผมแดงเพียงยักไหล่ ก่อนจะผละไปคุยกับหญิงในชุดราตรีอีกคน แล้วไม่นานก็ควงแขนกันไปเต้นรำ “เจ้าหญิงคงจะทรงพระประชวรจริงๆ ในพิธีหมั้นกับเต้นรำ ลูกทำถูกต้องตามธรรมเนียมทุกอย่าง อย่าห่วงเลย” ท่านเบเรคดูเหมือนจะห่วงความรู้สึกของลูกชายคนโตไม่น้อย “ขอรับ ข้าก็ไม่ได้กังวลอะไรหรอก” เฟลิมตอบพร้อมกับยิ้มอ่อนๆ “ไปพักผ่อนตามสบายเถอะ แต่ตอนนี้ลูกเป็นพระคู่หมั้นแล้ว ต้องวางตัวให้ดี” ท่านเจ้ามณฑลบอก ก่อนจะหันมาทางลูกสาวคนเล็ก “เอ้อ ฟิเดลมา ลูกอยากเต้นรำหรือเปล่า” เด็กสาวผมสีน้ำตาลก้มหน้าลงอย่างสำรวม “ถ้าท่านพ่ออนุญาตนะคะ” “ถ้าอย่างนั้น...ไปเต้นรำกับอาเมียร์ไหม” เด็กหนุ่มผมดำประหลาดใจขึ้นมาทันที ครั้นมองท่านเบเรค ก็เห็นอีกฝ่ายสบตากับตนเหมือนคะยั้นคะยอทางอ้อม “ให้เกียรติเต้นรำกับลูกสาวข้าเถอะนะ” “ข้า...ขออภัยขอรับ” อาเมียร์รีบค้อมศีรษะ “ข้าเต้นรำอย่างชาวธีร์ดีเรไม่เป็นขอรับ” “อย่างนั้นหรือ น่าเสียดาย” ชายวัยกลางคนรับ “หากรู้ก่อน ข้าจะได้ให้เฟลิมหรือรูอาร์คช่วยหัดให้ เอาเถอะ กลับไปแล้วค่อยหาโอกาสฝึกก็ได้” “ให้ฟิเดลมาเต้นรำกับข้าก็ได้ขอรับท่านพ่อ” เฟลิมเสนอ “ก็ดี ถึงอย่างไรก็ได้มางานในวังหลวงแล้ว จะได้มีประสบการณ์ไว้ เสียแต่คู่เต้นรำต้องเลือกให้ดี ให้ได้คนที่เป็นสุภาพบุรุษและมีเกียรติ” ท่านเบเรคลดเสียงลงขณะเหลือบมองอีกทาง เป็นครั้งแรกที่ดูคล้ายรูอาร์คขึ้น “อย่างน้อย ก็อย่าเลือกอย่างรองชนะเลิศงานนี้เป็นอันขาด” ท่านหญิงยกพัดขึ้นป้องปาก ส่วนอาเมียร์กับเฟลิมยิ้มออกมา แม้จะไม่สดใสนัก ชายหนุ่มจูงมือน้องสาวไป ส่วนเด็กหนุ่มผมดำก็ได้รับคำบอกจากนายจ้างให้พักผ่อนตามอัธยาศัย เขาจึงเลี่ยงไปลองเครื่องดื่มและของว่างที่จัดไว้บนโต๊ะมุมหนึ่งโดยเฉพาะ แต่ก็ไม่อาจทำตนเองให้ชินกับบรรยากาศของงาน ซึ่งล้วนมีเพียงขุนนางชั้นสูง ซ้ำบางคนลอบมองหรือซุบซิบอย่างประหลาดใจ...ที่คนต่างชาติอย่างเขาแต่งกายราวกับขุนนางเข้ามาในงานนี้ได้ สุดท้าย อาเมียร์จึงหลบไปสูดอากาศในสวนด้านนอก ที่สวนยามค่ำซึ่งมีตะเกียงจุดไว้เป็นระยะๆ ไม่มีคนมากนัก ลึกเข้าไปอีก เด็กหนุ่มเห็นหลังคา ยอดป้อมกำแพง และหอคอยหลังหนึ่งซึ่งสูงดึงดูดสายตาที่สุด เขาจึงสนใจพวกมันขึ้นมา พระราชวังหลวงของธีร์ดีเรแตกต่างจากวังที่เขาเคยอยู่ ซึ่งประกอบด้วยหมู่อาคารเตี้ยหลายหลังบนพื้นที่กว้างขวาง ปราสาทหลังนี้สร้างบนเกาะในอ่าว ก่อด้วยหินแน่นหนาเหมือนป้อมปราการ มีทางเชื่อมกับแผ่นดินใหญ่ทางเดียว คือสะพานขนาดใหญ่ซึ่งมีกลไกชักรอกขึ้น เหมือนจะใช้ทะเลเป็นด่านคุ้มกันทางธรรมชาติอีกชั้นหนึ่ง กระทั่งในสวนเช่นนี้ กลิ่นเค็มเฉพาะยังโชยเข้ามา แม้จะไม่ได้ยินเสียงคลื่น มิน่าเล่า แอชจึงบอกว่าใกล้ถึงปราสาทเมื่อใด สิ่งแรกที่บอกให้รู้คือกลิ่นไอเกลือ ความคิดถึงเจ้าของชื่อทำให้เด็กหนุ่มสงสัยขึ้นมา...ว่าตอนนี้เธอกำลังทำอะไร อยู่ที่ใด สนามประลองอยู่ด้านหน้าสุดของปราสาท ขนาบข้างสนามใหญ่ด้านหน้าโถงท้องพระโรง ที่ประทับส่วนพระองค์คงอยู่ลึกเข้าไปข้างใน...ตรงส่วนที่มีหอคอยสูงๆ นั่นกระมัง แต่แอชคงไม่ถึงกับอยู่บนยอดหอคอย เหมือนเจ้าหญิงในตำนานพื้นบ้านแถบนี้ที่ต้องรอเจ้าชายมาช่วยดอก เด็กหนุ่มลองสำรวจในสวนไปเรื่อยๆ ก่อนจะพบทางเดินต่อไปอีกด้านหลัง ทางนั้นมีทหารเฝ้าอยู่ แต่ทั้งสองก็ไม่ได้ทักหรือห้ามแต่อย่างใดเมื่อเขาเดินผ่านเข้าไป ข้างในเป็นสวนติดคูน้ำ ปลูกต้นหลิวไว้เป็นทิว ดูร่มรื่นกว่าด้านนอก แลไปอีกก็เห็นระเบียงเล็กๆ ล้อมด้วยราวเหล็กดัด ...มีสีขาวขยับไหวน้อยๆ บนนั้น... จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 19:24:43

ความคิดเห็นที่ 3 อาเมียร์กะพริบตา เผื่อเขาจะตาฝาดไป แต่สีขาวนั้นยังคงอยู่ พลิ้วไหวเหมือนเนื้อผ้าบางเบา...บอกว่าร่างนั้นคงเป็นผู้หญิง เขาลองก้าวเข้าไปใกล้ แล้วก็แทบไม่เชื่อสายตาตนเอง “แอช!” ร่างนั้นสะดุ้งเฮือกและหันมา เป็นคนที่เขาคิดจริงๆ เธอสวมชุดนอนสีขาวพลิ้ว มีผ้าคลุมไหล่ ผมปล่อยสยาย เด็กสาวกระชับผ้าคลุมไหล่แน่นขึ้น ก่อนจะถามลงมา “ท่านเข้ามาได้อย่างไร” “ข้า...” อาเมียร์ชี้ข้ามไหล่ไปข้างหลัง “ก็เดินเข้ามาทางนี้” “นี่เขตวังชั้นในนะ ทหารยามไม่ห้ามไว้หรือ” เด็กหนุ่มสั่นศีรษะ “เห็นพวกเขาไม่พูดอะไร ข้าเลยเดินเข้ามา” เจ้าหญิงแอชลีนน์ขมวดคิ้วเงียบอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตรัสเสียงเข้มขึ้น “ข้าไม่รู้ว่าท่านพูดจริง หรือใช้วิธีอื่นลอบเข้ามา แต่รีบออกไปเสีย” เธอกลับหลังหัน “หากไม่อยากถูกลงโทษ” “เดี๋ยวก่อน” อาเมียร์ร้องห้ามทันควัน “ข้า....กระหม่อม...มีเรื่องต้องกราบทูลให้ได้พ่ะย่ะค่ะ” “เรายังมีอะไรต้องพูดกันอีก” เด็กสาวเหลียวหน้ามาน้อยๆ “กระหม่อมฝากจดหมายขอโทษไปกับดูลัสตั้งแต่ก่อนกลับเมืองหลวง พระองค์ได้รับแล้ว...ใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ” เจ้าหญิงหันกลับมาทางเขาเต็มตัว แต่ยังไม่เข้ามาใกล้ระเบียงนัก “ท่านคิดว่านั่นเป็นคำขอโทษหรือ” เสียงถามของเธอเริ่มขุ่น จนอาเมียร์ไม่เข้าใจ “ก็กระหม่อม...” “ท่านขอโทษ! แต่ก็ยังรอวันให้ข้าเป็นราชินีผู้ยิ่งใหญ่แห่งธีร์ดีเร! เคยนึกถึงความสุขกับความต้องการของข้าในฐานะคนคนหนึ่ง...คนที่ไม่ใช่เจ้าหญิง...แต่เป็น...เป็นเพื่อนของท่านบ้างไหม! นั่นคือคำขอโทษของเพื่อนหรือ! จะมาพูดอะไรอีก...ในเมื่อท่านทำให้เฟลิมชนะสมใจแล้ว!” “เพราะเป็นเพื่อนน่ะสิ...ถึงปล่อยให้ชาลัวห์ชนะไม่ได้” เด็กหนุ่มพยายามอธิบาย “กระหม่อมได้ยินมาว่าชาลัวห์ชอบฉุดคร่าหญิงชาวบ้าน แล้วพ่อของเขายังอยู่เบื้องหลังพวกโจรป่าที่เที่ยวปล้นเก็บค่าคุ้มครอง...พวกที่ฆ่าสามีของลีชาก็เป็นพวกนั้น กระหม่อมเชื่อว่าท่านดูลัสแพ้เพราะถูกโกงด้วยวิธีบางอย่าง แต่ในเมื่อยังพิสูจน์ไม่ได้...ก็มีแต่ใครสักคนต้องชนะชาลัวห์ ถ่วงเวลาให้ได้ก่อนเท่านั้น” “...แล้วถ้า...” เธอถามช้าๆ หลังจากเงียบไปอีกครู่ “พิสูจน์ได้ว่าชาลัวห์โกงจริงๆ ท่านจะทำอย่างไร ผลักดันให้มีการประลองใหม่อย่างยุติธรรมหรือ” อาเมียร์ครุ่นคิด ว่าเจ้าหญิงแอชลีนน์ต้องการสื่ออะไรผ่านคำตอบนั้น “หากทรงต้องการให้เป็นเช่นนั้น” ครั้นเขาพูดไป ก็ได้ยินเด็กสาวถอนใจหยันๆ “ความต้องการของเราเคยสำคัญเสียที่ไหน” “ถ้าทรงต้องการให้ดูลัสชนะ...กระหม่อมมั่นใจว่าเขาต้องชนะได้อย่างยุติธรรมแน่นอน” เด็กหนุ่มเสี่ยงพูด แอชลีนน์กลับจ้องเขม็งมาทางเขาทันควัน “แล้วท่านรู้ได้อย่างไรว่าเราอยากให้ดูลัสชนะ เราอาจจะอยากให้ชาลัวห์ชนะ...อยากให้คาเฮียร์ชนะ...หรืออยากให้ใครก็ตามที่ไม่ได้ลงประลองตั้งแต่แรกชนะ ไม่งั้นก็ไม่อยากเป็นราชินีแห่งธีร์ดีเรด้วยซ้ำไป...ถ้าต้องแต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่ได้รักเลยอย่างนี้!” เด็กหนุ่มเข้าใจความหมายของคำพูดนั้น...ไม่ก็คิดว่าตนเข้าใจ แต่ทว่า... “เลิกหวังเถอะพ่ะย่ะค่ะ หวังในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ มีแต่จะยิ่งทำให้เจ็บปวดพระทัยเมื่อผิดหวัง” “แล้วท่านรู้ได้อย่างไรว่าเป็นไปไม่ได้” เด็กสาวแย้งทันที “พระองค์ทรงทราบได้อย่างไรว่าเป็นไปได้” “ก็ถ้าไม่ลองแล้วจะรู้หรือ” “หากพระองค์ไม่ปกครองธีร์ดีเร ใครจะปกครอง ความเป็นอยู่ของประชาชนนับแสนนับล้าน...ใครจะรับผิดชอบ เพื่อความสุขของพระองค์เพียงผู้เดียว...จะทรงทำให้บ้านเมืองปั่นป่วนวุ่นวาย เพราะต้องการอภิเษกกับคนที่ใครๆ ไม่มีวันยอมรับในฐานะราชาหรือพ่ะย่ะค่ะ” “ท่านรู้ได้อย่างไรว่าใครๆ จะไม่ยอมรับ!” แอชลีนน์ร้อง “ถ้าท่...คนคนนั้นมีความสามารถ...เหนือกว่าใครหลายคน...เหนือกว่าคนที่ชนะการประลองด้วยซ้ำ! นั่นยิ่งดีต่อธีร์ดีเรไม่ใช่หรือ! ถ้าคนคนนั้นอยากให้ธีร์ดีเรสงบร่มเย็น...ไม่สิ...ถ้าเห็นข้าเป็นมากกว่าเบี้ย...หรือนายที่ข้าแผ่นดินต้องรับใช้...นั่นอาจเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด นอกเสียจาก...เขาไม่ได้รู้สึกอย่างเดียวกับที่ข้ารู้สึก ถ้าเป็นอย่างนั้น...ข้ายอมรับคำปฏิเสธได้...ถึงจะ...เสียใจ...อยู่บ้าง...ก็เถอะ” ใจของอาเมียร์กระตุกวูบ...ยิ่งเมื่อมองเด็กสาวที่หลบสายตาไปอีกทาง เห็นไหล่บอบบางสั่นน้อยๆ ราวกับแบกรับน้ำหนักเกินตัวมาเนิ่นนานเจียนไม่ไหว เป็นครั้งแรกที่เขาเพิ่งตระหนักได้ว่าแอชเป็นเพียงเด็กสาวคนหนึ่ง...เขาเองก็เป็นเพียงเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ต่างคนเป็นเพียงมนุษย์ ตัวเล็กกระจ้อยร่อยเมื่อเทียบกับป้อมกำแพงและพระราชวังใหญ่โต สงคราม และกลไกขับเคลื่อนอาณาจักร ชาติกำเนิด...ฐานันดร...เปลือกที่ห่อหุ้มพวกเขาอยู่หาได้สำคัญอันใดเลย แอชเกิดมาเป็นเจ้าหญิงเช่นเดียวที่เขาเกิดมาเป็นเจ้าชาย...แล้วอย่างไร จู่ๆ เขาก็เสียฐานะนั้นไป กลับกลายเป็นสามัญชนในชั่วพริบตา ทั้งสองต่างกันเพียงไร...ต่างกันจนสวมกอด ปลอบประโลมและเติมเต็มกันไม่ได้เชียวหรือ ใช่ สิ่งที่ทำให้เธอเป็นเธอ และเขาเป็นเขา อยู่ลึกลงไปกว่านั้น ทว่า...เปลือกนั้นไม่ใช่เพียงเปลือก มันเป็นตาข่ายที่โยงใยรัดพันพวกเขาไว้กับหลายสิ่ง เมื่อตาข่ายของเขาถูกกระชากออก มันดึงเอาชีวิตมากมายลงสู่ห้วงเหว อาณาจักรที่ไร้ผู้ปกครองเป็นแกนกลางนั้นอ่อนแอ ผู้คนมากมายต้องล้มตาย สิ่งใดจะรับประกันได้ว่าสงครามและการฆ่าฟันจะไม่เกิดขึ้น...ไม่ว่าเขาจะตอบรับใจของแอชในฐานะผู้อพยพคนทรายที่มีความสามารถแต่ไร้อำนาจ หรือเปิดเผยฐานะเจ้าชายทัมมุซแห่งอาณาจักรสาบสูญ...ศัตรูของสาวกแห่งองค์สุริยเทพ...ซึ่งรวมถึงธีร์ดีเร เขาดึงเธอลงมาจากระเบียง...มายืนอยู่บนพื้นแผ่นเดียวกันเพื่อสวมกอดในตอนนี้ไม่ได้ และไม่อาจเอื้อมถึงขั้นดึงเธอลงมาแบกรับสงครามอีกครั้ง เแอชเป็นคนที่ร่าเริงสดใส แต่ที่จริงก็รักธีร์ดีเรมาก เป็นคนที่เขาสนิทด้วยที่สุดนอกจากแม่กับน้องสาว แต่...เขาเผยใจต่อเธอไม่ได้ “คนคนนั้น...ไม่อาจก้าวล้ำความเป็นข้าแผ่นดินพ่ะย่ะค่ะ” สุดท้าย อาเมียร์ก็พูดออกไป “ขออภัยด้วย” “เพราะ...ไม่มีใจ...เกินข้าแผ่นดินอย่างนั้นหรือ” คำถามของเธอแผ่วเบา...แทบขาดห้วงจนเขาไม่รู้ว่าตนฟังถูกหรือไม่ เด็กหนุ่มนิ่งงัน ไร้คำตอบ ก่อนหน้ารูอาร์คทัก เขาไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าความรู้สึกที่ตนมีต่อแอช...ไม่อยากให้เธอโกรธ...อยากพูดคุยด้วย...อยากให้เธอสบายใจ...อยากแบ่งปันสิ่งที่ตนจะให้ได้...เหล่านี้รวมกันเรียกว่าอะไร มันไม่ใช่สิ่งที่เขาเคยรู้จักหรือเข้าใจ และคงไม่ใช่สิ่งนั้นไปได้ ในเมื่อรู้แต่ต้นว่าเธอเป็นคนที่ไม่อาจครองคู่...ความรู้สึกที่มีจะเรียกว่ารักได้อย่างไร “คนคนนั้น...เสียแผ่นดินที่เป็นของตนไปแล้ว” อาเมียร์ตัดสินใจพูดช้าๆ “สูญเสียรุนแรง...ในสงคราม เขาเห็นคนตายมากมาย เสียคนที่รักไปมากมาย เสียกระทั่งสิ่งที่ตนถูกกำหนดให้เป็นตั้งแต่เกิด เสียจนไม่รู้ว่า...ชีวิตของตนมีความหมายอะไรอีก เขาไม่อยากให้ธีร์ดีเรต้องสูญเสียเช่นนั้น ไม่อยากให้เกิดเหตุนองเลือดใดๆ ก็ตาม...โดยเฉพาะเรื่องที่เขาเป็นต้นเหตุ จึงไม่อาจข้ามผ่านความเป็นข้าแผ่นดินไปได้...แต่แรกแล้ว” เจ้าหญิงแอชลีนน์เงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนจะถอนใจยาว “เขาเคยสูญเสีย ข้าก็เคยสูญเสีย ถึงไม่อาจข้ามผ่านความเป็นข้าแผ่นดิน...ก็ยังพูดคุยกันในฐานะอื่นได้ใช่ไหม” “...ทรงหมายความว่าอย่างไร” “ที่...ท่านพูดถึงเขา ข้าพอเข้าใจ แต่ในฐานะ...ผู้สูญเสียเหมือนกัน เราสองคนยังปลอบโยนกันได้ใช่ไหม” “เขา...ไม่อยากพูดถึงสิ่งที่จบไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ” อาเมียร์รีบปฏิเสธ...ทั้งๆ ที่ต้องการพูดมาเนิ่นนานเหลือเกิน ถึงเสด็จพ่อที่สวรรคตด้วยน้ำมือศัตรู...เหมือนพระราชบิดาของเจ้าหญิงแอชลีนน์ ถึงความสูญเสียและการฆ่าฟันที่บังเกิดต่อหน้าต่อตา... แต่ไม่ได้ เขาจะให้แอชเข้ามาเกี่ยวข้องมากไปกว่านี้ไม่ได้ “ถึงอย่างนั้น” เด็กสาวเอ่ยอย่างลังเล “ในฐานะข้าแผ่นดินของธีร์ดีเร เขายังสอนข้าได้...เหมือนกับที่สอนเฟลิมใช่ไหม เขายังเป็น...ที่ปรึกษาของเราสองคนได้ไหม” อาเมียร์พลันเย็นวาบในใจ ไม่รู้ว่าตนเองหวาดระแวงเกินไปหรือไม่ แต่ก็เหมือนสังหรณ์ว่าเจ้าหญิงแอชลีนน์ยังไม่ได้ยอมแพ้อย่างสิ้นเชิง ถึงรู้ว่าไม่อาจครองคู่ ก็ยังหวังพบเขาและให้เขาอยู่ใกล้ๆ ... เป็นภาพหลอนที่คุ้นเคยจนน่ากลัวเกินพอ เฟลิมเป็นคนดี หากได้อภิเษกกับเจ้าหญิง ก็ย่อมให้เกียรติและซื่อสัตย์ต่อพระองค์ ไม่นานคงกลายเป็นความรัก...เหมือนที่เสด็จพ่อทรงรักเสด็จแม่ แต่...หากแอชเป็นเหมือนเสด็จแม่ ไม่อาจมีใจให้เฟลิม...ยิ่งเพราะมีเขาอยู่ใกล้ชิดทั้งสองคนจนเกินไป...แล้วจะเป็นอย่างไร อาเมียร์ไม่อยากเป็นเหมือนท่านอา ไม่อยากทำให้เฟลิมเสียใจเหมือนเสด็จพ่อ ถึงเขาจะไม่ได้รักแอชลึกซึ้งเหมือนที่ท่านอารักแม่...เขารักเธอไม่ได้...และเสี่ยงให้เธอผูกพันกับเขามากไปกว่านี้ไม่ได้จริงๆ มันอันตรายเกินไป ไม่ดีต่อเฟลิม แอช ตัวเขาเอง รวมทั้งธีร์ดีเรทั้งอาณาจักร เด็กหนุ่มรีบตัดสินใจในบัดนั้น และค้อมศีรษะลงอย่างต่ำที่สุด ขณะเอ่ยคำปดที่เพิ่งคิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ “ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมตัดสินใจได้พักใหญ่แล้ว...ว่าจะเลิกทำงานกับท่านเจ้ามณฑลเมื่อสิ้นสุดการประลอง” “อะไรนะ!” เด็กสาวพลันก้าวเข้ามาชิดลูกกรงกั้นระเบียง สองมือเท้าบนราวขณะชะโงกมองเขา “ทำไม!” “กระหม่อมคิดได้ว่าตนไม่เหมาะกับงานนี้เลย แค่สำคัญตนไปว่าจะช่วยธีร์ดีเรได้ แต่...ที่จริงก็เดินทางผิดเสียเอง” “ถ้าท่านตั้งใจช่วยข้ากับธีร์ดีเรจริงๆ ท่านอาจทำสิ่งที่ถูกต้องแล้วก็ได้” เจ้าหญิงแอชลีนน์กลับแย้งจนเขาประหลาดใจขึ้นมา “ถ้า...ถ้าชาลัวห์โกงจริงๆ อย่างที่ท่านว่า...ก็ต้องมีใครสักคนหยุดเขา ท่านเพียงแต่บังเอิญเป็นคนของเฟลิม ข้าไม่ว่าอะไรท่านอีกแล้ว ถ้าอยากช่วยธีร์ดีเรต่อไป...ก็มาช่วยข้าเถอะ...ช่วยชี้แนะข้ากับเฟลิมว่าจะปกครองอย่างไรดีเถอะนะ” อาเมียร์สั่นศีรษะปฏิเสธ กลัวว่านั่นต่างหากคือการเดินทางผิดซ้ำสอง “ท่านเฟลิมเรียนรู้จากกระหม่อมไปมากแล้ว และหากทรงต้องการผู้ชี้แนะจริงๆ ก็ยังมีคนอื่นๆ ที่ทำหน้าที่ได้ดีกว่ากระหม่อมอยู่ไม่ห่างพระองค์นี่เอง ขออภัยด้วย” “แต่ท่านจะไปทำอะไร ถ้าไม่ทำงานกับเฟลิมกับท่านเจ้ามณฑล” “ก็กลับไปช่วยพ่อแม่ทำไร่ตามเดิม” “แต่ความสามารถของท่าน...” “กระหม่อมยังไร้ความสามารถนัก แต่ที่สำคัญกว่า...ไม่อยากให้ครอบครัวต้องเดือดร้อนอีกพ่ะย่ะค่ะ” เด็กหนุ่มรีบอ้าง “ครั้งนั้นดูลัสแค่ขู่ กระหม่อมทราบว่าเขาไม่มีเจตนาร้าย แต่หากกระหม่อมได้ทำงานในราชสำนัก ย่อมมีคนไม่พอใจทั้งเรื่องชาติกำเนิดฐานันดร หากขวางหูขวางตาใคร...พวกเขาอาจเล่นงานพ่อแม่หรือน้องๆ แทน กระหม่อมเห็นแก่ตัวมานานเกินไปแล้ว ควรคำนึงถึงความปลอดภัยของพวกเขาให้มากกว่านี้” “ข้า...ส่งคนไปคุ้มครองพวกเขาก็ได้ ให้พวกเขาย้ายเข้าเมืองหลวงก็ยังได้ อย่าห่วงเรื่องนั้นเลย” “ท่านพ่อคงไม่ยอม ท่านอยากเป็นชาวไร่ ไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องการเมืองการปกครอง ตอนนี้...กระหม่อมก็ไม่อยากยุ่งเหมือนกัน” ครั้งนี้เด็กสาวนิ่งเงียบไปนาน ก่อนจะเอ่ยขึ้นในที่สุด “ถ้าท่านบอกว่า ‘ไม่ต้องการ’ แต่แรก ข้าก็ไม่คัดค้านหรอก” เธอถอนใจ “ข้าจะไม่ฝืนใจท่าน...ข้ารู้ดีว่าฝืนใจตนเองเป็นทุกข์อย่างไร แต่ท่านยังเห็นข้าเป็นเพื่อนเหมือนเดิม...ใช่ไหม ว่างๆ ...ให้ข้ากับเฟลิมไปเยี่ยมบ้านท่านอีกนะ...ถึงเราสองคนคงจะไม่ค่อยว่างนัก” “แน่นอน บ้านของกระหม่อมยินดีต้อนรับฝ่าบาทกับท่านเฟลิมเสมอพ่ะย่ะค่ะ” เขาพยายามยิ้มตอบ “แล้ว...ท่านต้องอยู่ร่วมพิธี...ของพวกเราด้วยนะ อย่างน้อย...ก็อยู่จนถึงตอนนั้นแล้วค่อยกลับเถอะ” “...พ่ะย่ะค่ะ” อาเมียร์ตัดสินใจรับ...แม้จะยังลังเล ที่จริงเขาคงปฏิเสธไม่ได้ เพื่อที่จะไม่ดูเหมือนหลบเลี่ยงจนเป็นพิรุธเกินไป “ขอบคุณมากนะ ที่จริง...ข้ายังมีเรื่องอยากพูดกับท่านมากมายเลย แต่ตอนนี้ท่านรีบกลับเข้างานก่อนดีกว่า มาคุยกันนานๆ อย่างนี้ในเขตหวงห้ามสำหรับท่านออกจะอันตรายไปหน่อย” “รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ” “รับด้วยเกล้าอะไรกัน” เด็กสาวยิ้มอ่อนๆ แล้วก็ยักไหล่ “ข้า...ยังเห็นท่านเป็นอาจารย์อยู่เหมือนเดิมนะขอรับ” “...เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้น...ลาก่อนนะแอช” “ลาก่อนขอรับ อาจารย์” เด็กหนุ่มโบกมือให้เด็กสาวบนระเบียงแวบหนึ่ง ก่อนจะกลับหลังหันเดินจากไป ใจปลอดโปร่งขึ้น แต่ก็ยังมีความกังวลบางประการค้างอยู่ เขาไม่รู้อีกแล้วว่าสิ่งใดถูกหรือผิด รู้แต่ว่าสิ่งที่ตนคิดจะทำเพื่อช่วยธีร์ดีเรอาจไม่ใช่การช่วยเหลือที่แท้จริง และคำพูดสวยหรูอย่าง ‘อุดมการณ์’ ที่ตนอ้าง...ก็กลับกลายเป็นเรื่องเล่นๆ เอาสนุกเพียงเมื่อไม่มีชีวิตคนเป็นเดิมพัน และการสนองความสาสมใจส่วนตัวที่ได้รับจากการขัดขวางคนที่ตนชังอย่างชาลัวห์เท่านั้น เขาคิดถึงใจของคนที่อยู่กลางเรื่องทั้งหมด และได้รับผลกระทบทุกประการอย่างแอชกับเฟลิมน้อยเกินไปอย่างไม่ควรอภัย บางที เขาควรถอนตัวจากเรื่องบ้านเมืองของธีร์ดีเร...และจากแอชกับเฟลิมจริงๆ เพื่อให้ทั้งสองคนได้ช่วยเหลือกันและกัน ก้าวเดินต่อไปโดยไม่มีเขายุ่งเกี่ยว...จะได้ดับโอกาสเกิดปัญหาอะไรก็ตามหลังจากนี้ * * * * * แอชลีนน์มองตามร่างของอาเมียร์จนลับสายตา แล้วก็ถอนใจอีกครั้ง เธอคงยอมแพ้ง่ายเกินไป แต่เมื่อรู้ว่าอาจไม่มีโอกาสได้พบปะพูดคุยกันเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ..เด็กสาวก็ตระหนักว่ามัวแต่โกรธกันไม่อาจทำให้สิ่งใดดีขึ้น อาเมียร์รู้ความรู้สึกของเธอแน่ๆ ถึงได้หลีกเลี่ยงเสียขนาดนั้น แต่เขาจะมีใจตรงกับเธอหรือไม่ก็ไม่สำคัญ ปัญหาใหญ่กว่านั้นเป็นไปตามที่เด็กหนุ่มติงทุกประการ...ถึงจะมีความรู้ความสามารถเทียบเท่าขุนนาง อาเมียร์ก็ยังเป็นผู้อพยพต่างชาติ ไม่มีอำนาจหนุนหลัง แต่มีพ่อแม่และน้องเล็กๆ ให้เป็นห่วง แล้วยังเรื่องที่เขาพูดเป็นนัยให้เธอฟังอีก... เด็กสาวเคยได้ยินมาบ้าง ว่าชนเผ่านับร้อยในทะเลทรายเป็นพวกป่าเถื่อน นิยมการสู้รบ แม้ไม่มีเรื่องแค้นเคือง ก็สามารถยกพวกมารบราฆ่าฟันกันถึงขั้นล้างเผ่าได้ ที่จริง เธอยังเคยคิดว่าเป็นเรื่องประหลาดเหมือนกัน ที่ชาวทะเลทรายซึ่งดูมีชาติตระกูลและความรู้อย่างครอบครัวของอาเมียร์อพยพเข้าธีร์ดีเร...เพียงเพื่อใช้ชีวิตเป็นชาวไร่อย่างนี้ บางที...คงมีเหตุอะไรมากกว่าพ่ออยากเปลี่ยนอาชีพจากนักรบรับจ้างเป็นชาวไร่ ครอบครัวของอาเมียร์อาจหนีจากการฆ่าล้างเผ่าในตอนเขายังเล็ก เด็กหนุ่มจึงอยากให้ธีร์ดีเรสงบสุขขึ้น ความต้องการของเขากับเธอที่มีต่ออาณาจักรตรงกัน แต่ด้วยฐานะของอาเมียร์ในปัจจุบัน มันจึงเป็นเรื่องเกินตัวกว่าจะคิดถึงเรื่องร่วมมือช่วยเหลือกัน ขุนนางแทบทั้งธีร์ดีเรคงยากจะยอมรับเขา และเธอก็ยังเคารพรักเสด็จพ่อเสด็จแม่ กับเสด็จพี่ไอลีชผู้ล่วงลับเกินกว่าจะทิ้งอาณาจักรที่ทั้งสามฝากไว้ให้ หรือแม้แต่นำความมั่นคงของชาติไปแลกความสุขส่วนตัว บางที...ความรู้สึกต่ออาเมียร์และความโกรธเคืองน้อยใจที่เธอมีก่อนหน้านี้คงเป็นเรื่องที่ไร้สาระและเห็นแก่ตัวเกินไปจริงๆ ได้เวลาที่เธอต้องมองและยอมรับความเป็นจริงเสียที ถึงแม้ว่า...ความปรารถนาที่เห็นแก่ตัวและไม่อาจเป็นไปได้ จะยิ่งไม่อาจคลายจากใจเลยก็ตาม * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 19:25:04

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ ๒๓ เรื่องที่ไม่อาจเป็นไปได้ กว่าอาเมียร์จะกลับเข้าโถงก็ใกล้เวลาเลิกงานเลี้ยง กระนั้น ท่านเบเรคกับครอบครัวยังรออยู่  ชายวัยกลางคนบอกว่ามีเรื่องอยากพูดกับเด็กหนุ่มตามลำพัง เขาจึงให้ท่านเบเรคเข้ามาในห้องพักของตน ทีแรก อาเมียร์ไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายต้องการพูดอะไร แต่ก็พอเดาได้จากคำขึ้นต้น...ซึ่งนำความประหลาดใจเล็กน้อย “เจ้าคิดว่าฟิเดลมาเป็นอย่างไร” เด็กหนุ่มนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจตอบตามตรง “ข้าเข้าใจเรื่องที่ท่านจะพูด แต่ขออภัยที่ต้องปฏิเสธขอรับ” “ทำไมล่ะ” ท่านเจ้ามณฑลถามด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “เจ้าเชื่อในรักแท้เหมือนพ่อของเจ้าด้วยหรือ” อาเมียร์ไม่รู้ว่าตนเชื่อหรือไม่ หากรักแท้คือการที่แม่กับท่านอารักกันมั่นคงยืนนาน...แม้ในยามรู้ว่าไม่อาจครองคู่กันได้ เขาคงต้องเชื่อ แต่เด็กหนุ่มไม่คาดว่าตนจะได้พบและมีรักแท้...ยิ่งเพิ่งผ่านเหตุการณ์ที่ตอกย้ำว่าเขาไม่คู่ควรกับสิ่งนั้นเลยมาหมาดๆ เห็นจะจริงอย่างที่แม่บอก คนอย่างเขาคงถูกปลูกฝังให้เห็นการแต่งงานการเมืองเป็นหน้าที่ และเรื่องจำเป็นเพื่อผลประโยชน์ของอาณาจักรจนเกินไป กระทั่งไม่หวังพบรักแท้ก่อนแต่งงาน แต่เรียนรู้จะรักใครก็ตามที่ตนต้องแต่งงานด้วย “หรือ...เจ้ามีคนอื่นอยู่แล้ว ถ้าอย่างนั้นข้าขอโทษด้วย ได้ยินว่าผู้หญิงธีร์ดีเรที่อยู่บ้านเจ้าไม่ใช่ภรรยาหรือคนรักของเจ้า แต่ข้าไม่แน่ใจว่าข่าวผิดพลาดหรือเปล่า” “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนางขอรับ” อาเมียร์ปฏิเสธ “ข้าไม่ทราบว่าตัวเองเชื่อในรักแท้หรือไม่ แต่ข้าไม่คู่ควรกับคุณหนูฟิเดลมาเลยขอรับ ท่านเบเรคย่อมหาลูกเขยที่เหมาะสมกว่าข้าได้มากมาย...ทั้งเพื่อความสุขของคุณหนูและตัวท่านเองด้วย” “ทำไมถึงคิดว่าเจ้าไม่คู่ควรกับนาง” นายจ้างของเขาไม่วายหว่านล้อม “ข้าเชื่อว่าความสามารถสำคัญกว่าเชื้อชาติ วัยของเจ้ากับฟิเดลมาก็ไม่ห่างกันนัก แล้วข้าใช่จะให้เจ้าแต่งงานกับนางในวันนี้วันพรุ่ง แต่จะให้รับราชการกับข้าก่อน อีกสองสามปี...เจ้าคงก้าวหน้าพอจะแต่งงานกับนางได้อย่างเหมาะสม ข้าเชื่อว่าเจ้าย่อมดูแลลูกสาวข้าเป็นอย่างดี และเจ้าจะมีหนทางก้าวหน้ามากขึ้นในฐานะเขยของข้า เจ้าเป็นคนฉลาด ถึงข้าไม่พูดอะไรมาก ก็คงเห็นแล้วว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเป็นประโยชน์ต่อเราทั้งสองฝ่าย” “ข้าเห็นด้วยขอรับ” เด็กหนุ่มตอบ “แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ ขออภัยที่อาจพูดกะทันหันไป แต่ข้าตั้งใจไว้...ว่าจะลาออกหลังเสร็จการประลองขอรับ” “ทำไมล่ะ” ท่านเบเรคถามอย่างประหลาดใจ “ข้า...รู้ตัวว่าตนเองไม่เหมาะสม ทั้งเรื่องสอนพวกคุณชายและรับราชการขอรับ ข้ายังขาดความสามารถนัก” “ข้าไม่เห็นว่าเจ้าขาดความสามารถเลย แต่ตอนนี้ขาดความต้องการที่จะทำมากกว่า” ชายวัยกลางคนกลับพูดตรงเผง “ทำไมถึงคิดอย่างนี้ เกิดอะไรขึ้นหรือ” อาเมียร์นิ่งเงียบ “เอาเถอะ หากบอกไม่ได้ก็ไม่เป็นไร” ท่านเบเรคยิ้มน้อยๆ “พวกเราเองซาบซึ้งมากที่เจ้าช่วยมาตลอด หากเจ้าจะลาออกก็เป็นสิทธิ์ของเจ้า แต่ข้าจะให้รางวัลเจ้าอย่างคุ้มค่า นอกจากเงินเดือนแล้ว...ข้ายังคิดว่าจะให้ค่าตอบแทนเพิ่มเติมด้วย” “ขอบคุณมากขอรับ” เขาค้อมศีรษะ “แต่เงินเดือนเพียงเท่าเดิมก็เกินพอแล้วขอรับ งานของข้ายังบกพร่องนัก” “หากไม่สะดวกใจจะรับเป็นเงิน ข้าจะงดเว้นภาษีให้ครอบครัวของเจ้าห้าปีก็แล้วกัน คงไม่ขัดข้องสินะ” “...ขอบคุณมากขอรับ” อาเมียร์คำนับอีกครั้งหนึ่ง “แต่ข้ายังไม่เลิกหวังหรอก” นายจ้างของเขาบอก “หากเจ้าอยากกลับมาทำงานกับข้า...ไม่ว่าเมื่อไร...ก็มาเถอะ ข้ากับครอบครัวยินดีต้อนรับเจ้าเสมอ” “...ขอรับ” “แล้วก็อยู่ร่วมพิธีราชาภิเษกก่อนค่อยกลับด้วยกันเถอะ อยู่ฉลองความสำเร็จของเฟลิมที่เจ้าช่วยมากับมือ ถ้าอยากให้ครอบครัวได้มาฉลองที่เมืองหลวงด้วย ข้าจะจัดการเรื่องเดินทางไปกลับให้” “ขอบคุณมากขอรับ แต่เรื่องครอบครัวข้าไม่เป็นไรหรอก เกรงจะลำบากกันทั้งสองฝ่าย ข้าแค่...ขอความกรุณาจนสิ้นสุดพิธีราชาภิเษก...ก็เป็นพระคุณมากแล้วขอรับ” อาเมียร์ตัดสินใจตอบแบ่งรับแบ่งสู้ ในเมื่อถึงอย่างไร เขาก็รับปากใครอีกคนไว้แล้ว ว่าจะรออยู่จนเวลานั้น * * * * * ที่จริง ก่อนถึงวันอภิเษกในเดือนหน้า แอชลีนน์จะ ‘หาเหตุ’ ไม่ไปพบหน้าพระคู่หมั้นอีกเลยก็ได้ แต่หลังจากพูดกับอาเมียร์เมื่อคืนวาน เด็กสาวก็คิดว่าควรทำให้เฟลิมเข้าใจว่าเธอต้องการเป็นมิตรกับเขา จึงได้เชิญชายหนุ่มมาดื่มน้ำชาในสวนยามบ่ายวันต่อมา เฟลิมมาเพียงลำพัง ไม่มีรูอาร์คหรืออาเมียร์มาด้วย มีแต่ราชองครักษ์ของวังหลวงเป็นผู้ติดตามอารักขา แต่เรื่องที่เธอจะพูดก็เป็นเรื่องที่ตั้งใจบอกเขาเพียงคนเดียวอยู่แล้ว “ข้าขอโทษ ที่เมื่อวานออกไปก่อนงานเลิก” เด็กสาวตัดสินใจเอ่ยหลังทักทายตามธรรมเนียม และจิบชาไปเล็กน้อย “ห...หามิได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมต่างหากที่ต้องขอประทานอภัย หากทำสิ่งใดให้ฝ่าบาทไม่พอพระทัย” เฟลิมก้มหน้าพูด “โดยเฉพาะ...เรื่องที่กระหม่อมถามว่าฝ่าบาทคือแอชกับท่านเคียราใชไหม กระหม่อมเพิ่งทราบเมื่อวานนี้เอง อาจารย์เป็นคนบอก อาจารย์ยังฝากขอประทานอภัยที่เคยทำให้ฝ่าบาททรงไม่พอพระทัยมาเลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมหวังว่า...ฝ่าบาทจะทรงเข้าพระทัยและประทานอภัย...” “ข้าไม่ว่าอะไรหรอก” แอชลีนน์พูดง่ายๆ ยังผลให้อีกฝ่ายเงยหน้าอย่างประหลาดใจ “ข้าอารมณ์ร้อนเกินไปเอง ก็ขอไปเรียนร่วมกับท่านในทีแรก แถมอาจารย์รับสอนให้อย่างเต็มใจแท้ๆ ยังระแวงอะไรไม่เป็นเรื่องอย่างนี้อีก” เฟลิมก้มหน้าก้มตาคนชาในถ้วยของตน “ฝ่าบาท...ทรงไม่พอพระทัยกับผลครั้งนี้หรือเปล่าพ่ะย่ะค่ะ” “ก็ไม่นี่” เด็กสาวรีบตอบ “ถ...ถ้าทรงไม่พอพระทัยก็...ตรัสมาตรงๆ เถอะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมรู้ตัวว่ายังขาดความสามารถอีกมาก ที่พยายามเต็มที่ในการทดสอบครั้งนี้ ก็เพราะอยากพิสูจน์ตนเอง มีคนที่กระหม่อมคิดว่าสมควรชนะมากกว่านี้ แต่เขาถูกโกงจนแพ้ไป อาจารย์กับกระหม่อมถึงได้เห็นตรงกันว่าจะปล่อยให้คนโกงนั้นชนะไปก่อนไม่ได้” “แล้วท่านเฟลิมอยากให้ข้าทำอย่างไร” แอชลีนน์ถาม “ก็...ตรวจสอบ หากจับได้ว่ามีการทุจริต ก็น่าจะจัดการประลองใหม่ได้ และผลอาจเป็นที่พอพระทัยมากกว่านี้...” เด็กสาวลอบยิ้มอย่างอ่อนใจ แม้เขาไม่เห็น “ข้าก็เชื่อว่ามีผู้ทุจริตจริงๆ แต่เรายังขาดหลักฐาน หากจะสืบให้ได้ผลสิ้นสุดคงใช้เวลานาน ยิ่งไม่นับว่าใครต่อใครจะลำบากมากขึ้นอีกถ้าทดสอบใหม่ ธีร์ดีเรขาดราชามานานแล้ว ข้าคิดว่าหากท่านเป็นราชาองค์ใหม่อาจจะดีแล้วก็ได้ นอกเสียจาก...ท่านไม่อยากแต่งงานกับข้าด้วยเหตุอื่น” “ห...หามิได้พ่ะย่ะค่ะ” เฟลิมตอบตะกุกตะกัก “กระหม่อม...เอ้อ...กระหม่อมไม่ได้อาจเอื้อม อยากแต่งงานกับพระองค์ แต่...แต่ถ้าเป็นหน้าที่ของ...ของผู้ชนะ...เอ๊ย...ถ้าฝ่าบาททรงเห็นชอบ...กระหม่อมก็...” “ข้าหมายถึง...ท่านมี...คนรักอยู่แล้วหรือเปล่า” เธอตัดสินใจพูดตรงขึ้น “ม...ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ” ชายหนุ่มสั่นศีรษะทันที “แต่ไหนแต่ไร...กระหม่อมก็รู้มาตั้งแต่เด็กแล้ว ว่าต้องแต่งงานกับคนที่เหมาะสม ท่านพ่อเคยบอกว่า...หากแต่งงานเพื่อวงศ์ตระกูลตามหน้าที่แล้ว...จะมี...เอ่อ...คนรักอีกก็ได้ ขอแค่สามารถรับผิดชอบได้ และไม่ทำให้เกิดเรื่องเสื่อมเสีย แต่...แต่กระหม่อมไม่คิดจะทำอย่างนั้นหรอกพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อม...สงสารผู้หญิงทั้งสองฝ่าย” “ข้าก็รู้มาตั้งแต่เด็ก ว่าต้องแต่งงานกับคนที่เหมาะสมเหมือนกัน” เด็กสาวตอบลอยๆ ถึงอย่างนั้น...ใจอันดื้อด้านของเธอก็ยอมรับได้ยากเย็น ไม่อยากนึกถึงชีวิตที่ต้องจากเสด็จพ่อ เสด็จแม่ กับเสด็จพี่ไอลีชไปต่างแดน เพื่อแต่งงานกับเจ้าชายหรือราชาองค์ใดที่ตนแทบไม่รู้จัก ซ้ำยังต้องรักษากิริยาอยู่ทุกขณะในฐานะตัวแทนของธีร์ดีเร หาความสุขสบายใจจริงๆ ยากนัก ไม่นึกเลย...ว่าเธอไม่จำเป็นต้องไปแดนไกล สมกับที่เคยภาวนาไว้ แต่ทั้งสามพระองค์ต่างหากที่ล้วนจากธีร์ดีเรและเธอไปจนสิ้น “ฝ่าบาทคงทรงไม่ทราบเรื่องรูอาร์ค” เสียงพูดของเฟลิมเรียกเธอจากภวังค์ “เขา...เป็นลูกนอกสมรสของท่านพ่อกับ...ผู้หญิงอื่นพ่ะย่ะค่ะ” “อย่างนั้นหรือ” แอชลีนน์รับอย่างไม่ประหลาดใจนัก กระทั่งเคียราที่เธอรู้จักมานานยังเป็นอย่างนั้นเลยนี่นา “ท่านแม่ไม่เคยตำหนิท่านพ่อ หรือแสดงท่าทางไม่พอใจ แต่กระหม่อมคิดว่าท่านคงเสียใจเรื่องนี้เหมือนกัน มันอาจเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับผู้ชาย แต่กระหม่อมก็คิดว่ามันไม่ยุติธรรม กระหม่อมเห็นใจท่านแม่ แล้วถ้ามีใครทำร้ายจิตใจฟิเดลมาอย่างนั้น กระหม่อมย่อมไม่พอใจ กระหม่อมจึงตั้งใจว่า...ไม่ว่าจะแต่งงานกับใคร...กระหม่อมก็จะ...ซื่อสัตย์กับคนคนนั้นพ่ะย่ะค่ะ” เด็กสาวนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ประหลาดใจที่เฟลิมสามารถรับคำหนักแน่นถึงเพียงนั้น และตัดสินใจถามเบาๆ “ถึงแม้ว่า...จะเข้ากับนางไม่ได้หรือ” “กระหม่อม...เป็นคนเข้ากับคนอื่นง่าย ถึงอย่างไรก็...น่าจะปรับตัวให้เข้ากันได้ในระดับหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ ขนาดรูอาร์คยังเคยพูดว่า...ต่อให้ท่านพ่อใช้ให้กระหม่อมไปแต่งงานกับงูพิษ...กระหม่อมก็จะทำให้งูพิษเชื่องไปเองโดยไม่รู้ตัว เอ้อ...กระหม่อมไม่ได้หมายความว่าฝ่าบาทเป็น...” แอชลีนน์ค่อยหัวเราะออกมาได้ แต่เมื่อรู้ตัวว่าตนเองคงดูไม่สำรวมนักก็รีบยกมือขึ้นป้องปาก “ข...ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ” เฟลิมพูดเจื่อนๆ “ไม่เป็นไรหรอก ข้าไม่ได้เป็นงูพิษอะไร เป็นแต่...แมวที่เอาใจยากกระมัง” เด็กสาวยักไหล่ “แต่ข้าจะพยายามไม่สร้างปัญหาให้ท่านมาก ข้า...คิดว่าเราน่าจะเข้ากันได้ และช่วยดูแลธีร์ดีเรด้วยกันได้” “พ...พ่ะย่ะค่ะ” ชายหนุ่มก้มหน้าลงอีกครั้ง “กระหม่อม...กระหม่อมไม่ทราบว่าตนมีอะไรดีกว่าคนอื่น...แต่จะพยายามให้เต็มที่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อม...จะพยายามไม่ทำให้ฝ่าบาทผิดหวังพ่ะย่ะค่ะ” “ข้าก็จะพยายามเหมือนกัน” เด็กสาวยื่นมือข้ามโต๊ะไปจับมือของเขา แล้วพยายามส่งยิ้มให้ “ข้าไม่อยากให้ท่านผิดหวัง ไม่อยากให้เสด็จพ่อ เสด็จแม่ กับเสด็จพี่ต้องผิดหวัง ไม่อยากให้ชาวธีร์ดีเรผิดหวัง แล้วก็...” แอชลีนน์ชะงัก ลังเลว่านั่นเป็นสิ่งที่เธอควรเอ่ยหรือไม่...จนกระทั่งเฟลิมถาม “แล้วก็...อะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ” “แล้วก็...” เธอลอบระบายลมหายใจ “...ไม่อยากให้...อาจารย์ของเราสองคนต้องผิดหวัง” เด็กสาวจะพยายามนึกถึงคนคนนั้นในฐานะนี้ จะพยายามไม่หวังถึงสิ่งที่ไม่อาจเป็นไปได้เสียที... * * * * * “อาจารย์คิดจะหนีล่ะสิ” อาเมียร์ซึ่งนั่งอยู่ที่ชุดโต๊ะเก้าอี้ในห้องพักของตนเพียงแต่ยิ้มเนือยๆ เมื่อถูกลูกศิษย์...หรือที่ถูกควรเป็นอดีตลูกศิษย์ กล่าวหาเอาด้วยเสียงหยันๆ หลังจากเจ้าตัวแสบออกปากเรื่องที่เขาขอลาออกกับท่านเบเรคเมื่อคืน “ใช่” รูอาร์คกลับทำสีหน้าพิลึก ก่อนจะเกาศีรษะแกรก ขณะเท้าแขนกับโต๊ะข้างหน้าตน “เฮ้ย...ยอมรับง่ายๆ อย่างนี้ไม่สนุกเลยอาจารย์ ด่าข้าเถียงข้าเหมือนเดิมสิ” “ก็เจ้าพูดจริง ข้าจะด่าไปทำไม” เด็กหนุ่มรับพลางกอดอก ทอดสายตาเลื่อนลอยบนโต๊ะ ซึ่งมีเพียงแจกันดอกไม้วางประดับ “ข้าคิดจะหนีเงื่อนไขของเจ้าจริงๆ ต้องขอโทษด้วย” “...แสดงว่าเป็นเอามากเข้าขั้น” รูอาร์คกลอกตา แล้วก็รีบแย้ง “ข้าไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้น ถ้าจะเลิกทำงานกับพวกเราแค่เพราะกลัวถูกข้าจับไปอาบเลือด อาจารย์ก็ไม่ได้มีกึ๋นเท่ากับที่ข้ารู้ว่ามีหรอก ข้าหมายถึงเรื่องที่คิดหนีหน้ายายเจ้าหญิงเปี๊ยกต่างหาก” “เมื่อวานข้าหลบไปขอโทษเจ้าหญิงแล้ว ถึงจะไม่ได้ปีนเข้าห้องนาง พอใจแล้วหรือยัง” “และเพราะไปขอโทษแล้ว เลยคิดจะหนีล่ะสิ” เด็กหนุ่มผมแดงเดาถูกเผงเหมือนเดิม ก่อนจะแถมด้วยคำที่อาเมียร์ไม่ชอบเสียเลย “ขอโทษเถอะ อาจารย์สมควรไปเคี้ยวเอื้องจริงๆ แล้ว มีผู้ชายตั้งมากตั้งมายพยายามทุกวิถีทางแค่ให้ผู้หญิงเหลียวหน้ามาค้อน ส่วนอาจารย์...ไม่ต้องกระดิกนิ้วก็มีคนมาหลงรักหัวปักหัวปำเอง แต่กลับหนีเขาไปเสียดื้อๆ แบบนี้” “ผู้หญิงที่เจ้ากำลังพูดถึงคือเจ้าหญิงแห่งธีร์ดีเร และกำลังจะเป็นพี่สะใภ้ของเจ้าด้วย” อาเมียร์พูดเสียงขรึม “ให้ข้าไปเสนอหน้าอยู่ใกล้ๆ สองคนนั้นได้เสียที่ไหน” “งั้นอาจารย์ก็แต่งงานกับฟิเดลมาไปเลยสิ เจ้าหญิงจะได้รีบตัดใจ” “เจ้าไม่อยากให้ข้าแต่งงานกับคุณหนู ถึงได้ชวนสองคนนั้นไปสอดแนมบ้านข้าไม่ใช่หรือ” เขาพยายามจ้องตารูอาร์ค แต่อีกฝ่ายก็เสมองไปทางอื่น “ไม่รู้สิ...ถ้าอาจารย์กับฟิเดลมารักกันก็เป็นอีกเรื่อง แต่ถ้าอาจารย์รักยายเจ้าหญิงเปี๊ยกก็เป็นอีกเรื่อง” “ความรู้สึกของข้าไม่เกี่ยวอะไรด้วย ถึงอย่างไร มันก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว นางเป็นถึงเจ้าหญิงแห่งธีร์ดีเร ข้าเป็นแค่คนต่างชาติ ไม่มีเชื้อสายขุนนาง ไม่มีคุณสมบัติให้ใครยอมรับเป็นราชา เจ้าจะไปชอบ ไปสนับสนุนเรื่องรักต้องห้ามในละครเรื่องไหนก็แล้วแต่เจ้า แต่นี่เป็นความจริง เป็นเรื่องที่กระทบทั้งอาณาจักร เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้” “สำหรับข้า...เรื่องที่เป็นไปไม่ได้มีแต่เรื่องที่ข้าไม่อยากทำ” รูอาร์คแค่นเสียง “เท่านั้นล่ะ” “แล้วถ้าเจ้าเป็นข้าและรักแอช เจ้าจะทำอย่างไร พานางหนีไป หรือพยายามถีบตัวเองขึ้นมาคู่กับนางให้ได้โดยไม่สนใครๆ ...ไม่สนท่านเบเรคกับท่านเฟลิม ไม่สนพ่อแม่กับน้องๆ ที่อาจเป็นอันตราย ไม่สนประชาชนธีร์ดีเรที่ต้องเดือดร้อนเพราะบ้านเมืองระส่ำระสายเลยหรือ!” อาเมียร์เริ่มไม่สบอารมณ์ “รูอาร์ค คนเราลอยตัวเหนือปัญหาทุกอย่างตลอดไปไม่ได้ เจ้าจะมัวหาความสุขใส่ตัวเองคนเดียวไม่ได้ ในโลกนี้ เราทุกคนมีความรับผิดชอบ มีหน้าที่ที่ต้องทำ...มีเรื่องที่ต้องเสียสละกันทั้งนั้น!” “แต่ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน เป็นเรื่องของอาจารย์กับยายเปี๊ยก พี่เฟลิมหรือใครๆ ก็ไม่เกี่ยว” “งั้นรู้ไว้เลยว่าข้าไม่ได้รักเจ้าหญิง!” อาเมียร์โพล่งออกไป เขากลัวอีกฝ่ายจะหาว่าตนโกหก ทว่าเด็กหนุ่มผมแดงก็เอาแต่นั่งไขว่ห้าง ใบหน้าเฉยเมย ไม่หันมามองเด็กหนุ่มผมดำตรงๆ “นั่นสิ ข้าก็ว่าไม่ได้รักหรอก” รูอาร์คพูดช้าๆ “คนอย่างอาจารย์ยึดติดกับเหตุผลและความเป็นไปได้เกินไป จนไม่เปิดช่องว่างไว้แต่แรกแล้ว พอรู้ตัว...อะไรก็ตามที่มีในใจเลยไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ ‘เรื่องที่เป็นไปไม่ได้’ เท่านั้นเอง” “แล้วเจ้าจะให้ข้าทำให้มันเป็นไปได้อย่างไร! รู้ดีนักก็บอกมาสิ!” “ข้าเองก็ไม่รู้ ถ้าอาจารย์อยากทำให้มันเป็นไปได้ ก็ต้องจัดการเอง แต่พอคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ก็หนีไปเฉยๆ ปากบอกทำเพื่อธีร์ดีเรปาวๆ แต่พอผลของเรื่องที่ตัวเองก่อมันไม่โสภาก็หนีมันทุกอย่าง เหมือนกับเรื่องกลัวเลือดนั่นล่ะ...ถ้าตั้งใจจะทำอะไรก็ตามที่ต้องยุ่งกับเลือด ก็ต้องเอาชนะมันให้ได้ ไม่ใช่หนีเลือดทุกโอกาส แล้วยังคิดจะทิ้งทุกอย่างที่อาจารย์อยากทำ...ด้วยเหตุผลตื้นๆ กะแค่หนีหน้าคนที่ชอบเรา เพราะกลัวเขาตัดใจไม่ได้ สุดท้าย...งานราชการที่อาจารย์อยากทำ กับธีร์ดีเรที่บอกว่าอยากให้สงบสุข มันก็แค่การเล่นสนองตัณหาชั่วคราวงั้นสินะ” “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ แต่คนที่ชอบเล่นบ้าบอสนองตัณหาตัวเองมากกว่าข้า มันยืนอยู่ตรงหน้าข้านี่เอง มิหนำซ้ำยังมีหน้ามาสั่งสอนคนอื่นเสียอีก!” เด็กหนุ่มผมแดงลุกจากเก้าอี้มาประจันหน้ากับเขา “เออ ข้าชอบสนองตัณหาตัวเอง แต่ถ้าข้าทำอะไรเพื่อสนองมัน ข้าจะรับผิดชอบ อาจารย์ทำอย่างนั้นหรือเปล่า” “ก็นี่อย่างไร ความรับผิดชอบของข้า! หรือจะให้ข้ารับผิดชอบอย่างอื่นแทนก็บอกมาสิ!” “บอกไปก็ป่วยการเปล่า อาจารย์ไม่คิดจะทำอยู่แล้วนี่ เชิญดูคนสองคนเขาแต่งงานการเมืองกัน แล้วกลับบ้านไปไถนาตามเดิมเถอะ แต่อย่าลืมสลับตัวเองไปเดินลากไถข้างหน้าเสียล่ะ” “รูอาร์ค!” อาเมียร์ถลันเข้าไปกระชากแขนอีกฝ่ายบีบแน่น “เจ้าพูดเกินไปแล้ว!!” “แล้วทำไม” คนถูกดึงแขนไว้กลับมองเขาอย่างเรียบๆ “ขืนเจ้าพูดอะไรอย่างนั้นอีก...ข้าไม่เกรงใจแน่!” “งั้นข้าจะพูดอีก กลับไปไถนาแทนวัวไป อาจารย์...อ้อ...ขอโทษที เราไม่ใช่ศิษย์อาจารย์กันต่อไปแล้วนี่” รูอาร์คพูดเสียงเย็น “อยากต่อยข้าก็เอาเลย ข้าเป็นคนพูดแล้วรับผิดชอบ ไม่ขี้แยขนาดจะวิ่งไปฟ้องพ่อหรอก ถ้าเจ้าจะไม่ต่อยข้า ก็แค่เพราะเจ้าคิดว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เท่านั้นเอง” “เจ้า!!” เด็กหนุ่มผมดำขึ้นเสียง ใจอยากรับคำท้าอยู่เร่าๆ แต่มือยังไม่ยอมขยับ เสียงเคาะประตูดังขึ้นในตอนนั้น “อาจารย์...รูอาร์ค ทำอะไรกันอยู่หรือ” อาเมียร์ปล่อยมือจากรูอาร์ค ผละไปเปิดประตูให้ชายหนุ่มเข้ามา เฟลิมดูยิ้มแย้มกว่าเมื่อเช้ามาก จนเด็กหนุ่มผมดำสงสัย “เจ้าหญิง...ทรงว่าอย่างไรหรือ” “เจ้าหญิงทรงมีพระปฏิสันถารกับข้าดีมากขอรับ ตรัสว่าไม่ได้กริ้วอาจารย์เลยด้วย ข้าบอกเรื่องที่อาจารย์จะลาออกแล้ว เจ้าหญิงทรงเสียดาย แต่...ก็อวยพรให้อาจารย์โชคดีขอรับ” เฟลิมบอกอย่างกระตือรือร้น “อย่างนั้นหรือ” อาเมียร์ทำเป็นรับเฉยๆ เพื่อปิดความจริงที่ว่าเขาบอกแอชก่อนอีกฝ่ายเสียอีก “ก็ดีแล้ว” “ข้าใจหายเหมือนกันนะขอรับ ที่จู่ๆ อาจารย์บอกว่าจะลาออกอย่างนี้” ชายหนุ่มพูดต่อ “แต่...ถึงอย่างไรอาจารย์ก็คงอยู่สอนข้าตลอดไปไม่ได้จริงๆ ต้องให้ข้าได้เรียนรู้เองบ้าง ถ้ามีปัญหาอะไรที่แก้ไขไม่ได้ ก็คงจะช่วยกับคนอื่นๆ แก้ได้ขอรับ” “หาคนอื่นมาช่วยแก้เถอะ” รูอาร์คโพล่งขึ้นมาด้วยเสียงขุ่นมัว “คนบางคนแถวนี้ยังไม่มีปัญญาแก้ปัญหาของตัวเองเลย” ว่าแล้ว เด็กหนุ่มผมแดงก็ก้าวฉับๆ ออกไปจากห้อง และปิดประตูเสียงดัง เฟลิมมองตามหลังของรูอาร์ค ไปจนถึงประตูที่ปิดอยู่อย่างงงๆ “รูอาร์คเป็นอะไรไปหรือขอรับ” “ก็...คงโมโหเรื่องที่ข้าจะลาออกนั่นล่ะ” อาเมียร์รีบกลบเกลื่อน ชายหนุ่มโคลงศีรษะอย่างอ่อนใจ “อย่าถือสาเลยขอรับ เขาคงน้อยใจ เดี๋ยวข้าก็จะไปแล้ว อาจารย์ก็จะไม่อยู่สอนเขาต่อเหมือนกัน เขาคงเหงามาก รูอาร์คเห็นอาจารย์เป็นเหมือนเพื่อนเหมือนพี่น้องอีกคนนะขอรับ” “นั่นสินะ” เด็กหนุ่มผมดำยิ้มเจื่อนๆ และตัดสินใจพูด “เอ้อ...ท่านเฟลิม ตอนนี้ข้าไม่ถือเป็นอาจารย์ของท่านอีกแล้ว ไม่ต้องเรียกข้าว่าอาจารย์หรอก ข้าคิดว่าตัวเองยังบกพร่อง ไม่เหมาะสมกับคำนั้นอีกมาก” เฟลิมหัวเราะน้อยๆ “อย่าคิดมากเลยขอรับ อาจารย์ ท่านทำหน้าที่ของท่านได้ดีแล้ว ข้าพูดจริงๆ ถ้าไม่ได้พบท่าน ข้าคงไม่รู้ตัวหรอก ว่ามีเรื่องที่ข้าทำได้มากมายขนาดนี้” อาเมียร์นิ่งเงียบ และยิ้มเฝื่อนๆ ตามเดิม “แต่ถ้าเป็นความต้องการของอาจารย์...ก็ได้นะขอรับ มีคนอายุมากกว่าอย่างข้าเรียกอาจารย์อยู่ทุกวัน คงเป็นเรื่องแปลกจริงๆ” ชายหนุ่มเสยผมอย่างประหม่า “แต่จะให้ข้าเรียกอาจารย์ว่าอะไรดีขอรับ” “เรียกแค่ชื่ออาเมียร์ก็ได้” “ถ้าอย่างนั้นก็...ตกลงขอรับ อาเมียร์” เฟลิมจับมือกับเขา “ถือว่า...นี่เป็นวันสุดท้ายที่เราจะเป็นศิษย์อาจารย์กันนะขอรับ” เด็กหนุ่มผมดำรับคำเบาๆ “เอ้อ เย็นนี้เจ้าหญิงทรงเชิญทุกคนในครอบครัวของข้ากับอาจารย์...เอ้อ...อาเมียร์ ไปร่วมโต๊ะเสวยด้วย รีบแต่งตัวเถอะขอรับ รูอาร์คยังไม่รู้ เดี๋ยวข้าขอตัวไปบอกเขาก่อน” ชายหนุ่มคลายมือ และก้าวไปที่ประตู “แล้วพบกันขอรับ” “แล้วพบกัน” อาเมียร์พยายามรักษารอยยิ้มไว้ กระนั้น...เมื่ออีกฝ่ายออกไปจากห้องแล้ว เขาก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตัวเดิม ไม่คิดจะค้นเสื้อผ้าสำหรับงานทางการ ซึ่งท่านเบเรคให้มามากมายเกินพอด้วยซ้ำไป เด็กหนุ่มชั่งใจว่าจะหาข้ออ้างว่าไม่สบาย แล้วหลบอยู่ในห้องคนเดียวดีกว่าไหม แต่นึกดูอีกที ทำอย่างนั้นคงจงใจหลบหน้าจนเป็นพิรุธเกินไป และเขาก็ไม่อยากให้เจ้าหญิงแอชลีนน์หรือใครก็ตามรู้สึกไม่ดีมากไปกว่านี้ด้วย อย่างไหนจึงจะถือเป็นการหนีกันนะ...หรือว่าทั้งสองอย่าง แต่ถ้าเป็น...มันจะผิดตรงไหน มีเสียงฝีเท้าผ่านหน้าห้อง ตามมาด้วยเสียงแสกสากเบาๆ ที่ประตู อาเมียร์รีบหันไปมอง เห็นแผ่นแบนเล็กๆ สีนวลสอดอยู่ใต้ประตูห้อง เขาลุกไปหยิบมันขึ้นมา พบว่าเป็นกระดาษพับหนึ่ง ครั้นคลี่ออกก็เห็นลายมือคุ้นตา “พบกันที่สวนหลิวคืนนี้หนึ่งยาม มีเรื่องจะพูดด้วยเกี่ยวกับกลโกงของชาลัวห์ อ่านแล้วทำลายจดหมายนี้ทิ้งเสีย” ไม่มีชื่อเขียนไว้ แต่เขาจำได้ดีว่าเป็นลายมือของดูลัส เด็กหนุ่มถอนใจ ลุกไปจุดตะเกียง เผากระดาษแผ่นนั้นตามคำบอก อาเมียร์ไม่แน่ใจ ว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของดูลัสคืออะไร แต่ก็คิดว่าต้องลองไปพูดคุยด้วย ถึงอย่างไร เด็กหนุ่มก็อยากแลกเปลี่ยนข้อมูลเรื่องการโกงของชาลัวห์...และจัดการให้คนผิดได้รับโทษสมการกระทำเสียที ...ถ้านั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปได้... * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 19:27:44

ความคิดเห็นที่ 5 ขณะรอคู่นัดหมายมาถึง ชายหนุ่มผมสีทองจางยังทบทวนข้อมูลต่างๆ ที่ตนรู้เป็นอย่างหนัก เขาลองถามเคียราแล้ว ได้ความว่าใบแชมร็อคพวกนั้นมาจากแม่ค้าชราชาวทรายแถวจัตุรัส และบอกมาดายว่าเห็นใบแชมร็อคที่คล้ายกันอยู่กับใครอีกคนซึ่งสามารถทำลายมันได้ ส่วนตัวเขาเดาไว้สองทาง หนึ่งคือใบแชมร็อคถูกส่งมาให้เฟลิมเช่นกัน โดยใครสักคนที่เป็นพวกของชาลัวห์ แต่อาเมียร์รู้อาคม จึงแก้ไขได้ทัน ส่วนอย่างที่สอง คืออาเมียร์เป็นผู้ใช้อาคมทำใบแชมร็อคขึ้นมาเอง และอยู่เบื้องหลังแผนการนี้ แต่หากเป็นอย่างหลัง เด็กหนุ่มคงไม่กล้าถึงขนาดนำใบแชมร็อคนั้นมาให้เขาเห็น และเผามันให้ดูต่อหน้าต่อตามิใช่หรือ สู้ปล่อยให้เขาเห็นว่าเป็นใบแชมร็อคธรรมดาๆ คงมีพิรุธน้อยกว่า เพราะถ้าไม่มีจอมเวทของท่านพ่อ ดูลัสก็ไม่มีวันรู้สาเหตุอาการของตนอยู่แล้ว ถึงอย่างนั้น อาเมียร์อาจคิดเผื่อว่าการแสดงพิรุธไว้บ้างโดยสุจริตเป็นผลดีกว่าทำตัวแนบเนียนไร้พิรุธ มันอาจวางแผนเช่นนี้ไว้ก็ได้ จุดบอดสำคัญคือเขายังไม่รู้ว่าที่จริงมันเป็นใคร มาจากไหน มีจุดประสงค์อะไร และกำลังร่วมมือกับใคร ขณะที่เด็กหนุ่มสืบประวัติขององครักษ์หนุ่มกับบิดาได้ไม่ยาก แม้จะไม่น่ารู้เรื่องของมาดาย ซึ่งท่านพ่อเพียงแต่รับไว้เป็นผู้ติดตาม ไม่ได้รับราชการ และไม่ใด้ร่วมทางไปทั่วจนเป็นที่สังเกต ชายหนุ่มจึงถามนักบวชชราว่าผู้มีอาคมสามารถรับรู้ตัวตนของกันและกันได้หรือไม่ และก็ได้รับคำตอบว่า “หากเพ่งจิตสืบทราบ...ผู้มีอาคมย่อมจับตัวตนของผู้อื่นได้ ไม่ว่าผู้นั้นจะมีอาคมเช่นกันหรือไม่ก็ตาม แต่จอมเวทที่มีความสามารถสูงจะสามารถดับสัมผัสของตน ไม่ให้จอมเวทที่มีพลังด้อยกว่าหรือทัดเทียมกันทราบได้ ข้าเองไม่ทราบว่าชายที่ท่านพูดถึงมีอาคมในระดับใด แต่ตอนอยู่ในสนามประลอง ข้าไม่อาจสัมผัสผู้มีเวทคนอื่นได้เลย” “ถ้าอย่างนั้น เขาก็ไม่มีอาคม” ดูลัสถามต่อ “อาจเป็นอีกทางก็ได้” มาดายกลับบอก “หากเขาทำลายใบไม้ลงอาคมได้ตามที่ท่านบอก...เขาย่อมมีอาคม ที่ข้าไม่รู้สึกถึงเขา อาจเป็นเพราะเขามีอาคมสูงมาก ระดับกลบลบตัวตนได้อย่างไร้ร่องรอย” หากเป็นความจริงก็น่ากลัวเกินไป อาเมียร์จะแข็งแกร่งเกินต่อกรด้วย กระนั้น มาดายก็บอกว่าเวทมนตร์ไม่ได้ร้ายกาจถึงเพียงนั้น “ข้าจะมอบเครื่องรางป้องกันให้ท่านพกติดตัวตลอดเวลา และเราต้องทำเขตอาคมป้องกันไว้ หากคิดจะต้อนเขาให้จนมุม” จอมเวทเสนอ ด้วยเหตุนี้ ดูลัสจึงยอมรับเครื่องรางป้องกันของมาดาย ซึ่งก็เป็นเพียงสายประคำ ร้อยจี้ตราสัญลักษณ์แห่งองค์สุริยเทพ ไม่ต่างจากสร้อยที่นักบวชหรือผู้มีศรัทธาส่วนมากพกพา เขาไม่รู้สึกว่ามันมีสิ่งใดวิเศษไปกว่าสร้อยธรรมดา แต่ก็คงต้องเชื่อดูสักครั้ง มีเสียงฝีเท้าเบาๆ ...องครักษ์หนุ่มหันไป เห็นคนที่เขารออยู่เดินเข้ามาหา เด็กหนุ่มผมดำยังสวมชุดทางการ แสดงว่าคงจะตรงมาที่นี่ทันที หลังร่วมโต๊ะเสวยพระกระยาหารค่ำกับเจ้าหญิงและพระคู่หมั้น “ท่านได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติม เกี่ยวกับการโกงของชาลัวห์หรือ” อาเมียร์ถามตรงประเด็นทันที “ข้าคิดว่า กลโกงในรอบสุดท้ายไม่น่าจะใช่ยา แต่เป็นเวทมนตร์” ดูลัสบอกตามตรง ครั้นอีกฝ่ายกะพริบตาปริบๆ เหมือนไม่อยากเชื่อ เขาก็เปรย “ข้านึกว่าคนทรายเชื่อไสยเวทอาคมเสียอีก” “โดยทั่วไป...ก็คงใช่” เด็กหนุ่มตอบ “แต่ข้าไม่เคยเห็นเวทมนตร์จริงๆ กับตา เลยไม่รู้ว่าตนเองเชื่อหรือไม่” องครักษ์หนุ่มจับตามองคู่สนทนาอย่างระแวดระวัง ขณะพูดต่อ “ข้าลองให้นักบวชผู้รู้เวทตรวจสอบดู จึงได้รู้ว่าใครบางคนสร้างใบแชมร็อคพวกนั้นขึ้นมาด้วยเวทมนตร์ แล้วหลอกคนรู้จักของข้าให้นำมันมาให้ข้าพกติดตัวตอนประลอง คนรู้จักคนนั้นบอกว่า เขาได้ใบแชมร็อคมาจากแม่ค้าเฒ่าแถวจัตุรัสที่เป็นคนทราย” “อย่างนี้นี่เอง!” เด็กหนุ่มรับทันที “ท่านเฟลิมได้รับใบไม้นี้เหมือนกัน ตอนนั้น ข้าให้คนรู้จักไปซื้อของเข้ามา เขาเจอแม่ค้าแบบเดียวกับที่ท่านว่า จึงได้ใบแชมร็อคติดมาด้วย แต่...พวกเราเห็นมันมีพิรุธ เลยไม่ได้ให้ท่านเฟลิมพกติดตัว” “มีพิรุธอย่างไร” อาเมียร์ดูลำบากใจขึ้นมาทันที แต่ก็เอ่ยช้าๆ “เมื่อข้าแตะมัน...มันจะไหม้คามือ แต่ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บหรือเจ็บปวดอะไรเลย นั่นเป็น...ผลของเวทมนตร์ใช่ไหม” “...เห็นจะใช่” ดูลัสตัดสินใจพูดความจริง “นักบวชคนนั้นบอกข้าว่า ใบแชมร็อคพวกนี้ถูกลงอาคมให้ทำลายตนเอง เมื่อผู้มีเวทมนตร์ด้วยกันสัมผัส แสดงว่าเจ้ามีเวทมนตร์สินะ” “ข้าน่ะหรือ...มีเวทมนตร์” เด็กหนุ่มผมดำกลับอุทานอย่างไม่อยากเชื่อ “ข้าไม่รู้เวทมนตร์อะไรเลยจริงๆ” “ข้าหมายความว่า... เจ้าอาจมีอำนาจเวทมนตร์อยู่ในตัว แต่ไม่เคยรู้มาก่อน...ก็เป็นได้กระมัง” “ข้าไม่รู้เหมือนกัน” อาเมียร์รับเบาๆ ด้วยสีหน้าลำบากใจ ก่อนจะรีบตัดบท “แต่ที่สำคัญกว่านั้น หากรู้ว่าพวกชาลัวห์ใช้เวทมนตร์แล้ว...น่าจะเปิดโปงความผิดมันได้ใช่ไหม” “มันไม่ง่ายหรอก” ชายหนุ่มตอบ “เราไม่มีหลักฐาน ถึงหาใบแชมร็อคมาได้อีก ใครจะไปเชื่อ ต่อให้เห็นมันไหม้คามือผู้มีอาคม คนเขาคงหาว่าเล่นกลแหกตาไปเท่านั้นเอง” “แล้วเรื่องอื่นล่ะ อย่างผลสอบข้อเขียน หรือผลจับฉลากเลือกที่มั่น นั่นคงไม่ได้โกงด้วยเวทมนตร์” “ชาลัวห์โง่บัดซบก็จริง แต่พ่อของมันยังมีอิทธิพลมากพอตัว” ดูลัสติง “ข้าเชื่อว่าพรรคพวกที่ร่วมกันโกงคงเกรงบารมีมันอยู่ อย่างน้อยก็จนกว่าจะมีการเปลี่ยนขั้วอำนาจจริงๆ ...ขึ้นอยู่กับนายเจ้า ว่าจะพิสูจน์ตนเองเป็นราชาที่เข้มแข็งได้ขนาดไหน” “ท่านไม่อยากให้มีการทดสอบใหม่หรือ” น้ำเสียงคนถามฟังดูจริงใจเสียจนเขาไม่รู้จะคิดอย่างไรดี “ประหลาดที่เจ้าอยากให้มี ทั้งๆ ที่นายเจ้าชนะไปแล้ว แถมยังดูร่าเริงยินดีถึงขนาดนั้นเวลาอยู่ใกล้เจ้าหญิง” ชายหนุ่มตั้งใจประชด แม้เสียงจะเรียบสนิท “ข้าก็แค่...” เด็กหนุ่มพูดเบาๆ “อยากให้มีความยุติธรรมต่อทุกฝ่าย” “ข้าเคยกราบทูลเจ้าหญิงว่าจะลอบสืบเรื่องโกงการทดสอบ แต่วันนี้พระองค์ทรงปฏิเสธ ตรัสว่าเป็นอย่างนี้ก็ดีแล้ว ไม่อยากให้มีเรื่องยุ่งยากขึ้นอีก ถ้าพระองค์ทรงพอพระทัยนายเจ้าจริงๆ ข้าก็ไม่ขัดข้อง” ดูลัสตอบตามจริงในทีแรก แต่ประโยคหลังขัดกับความรู้สึกของเขาเหลือเกิน องครักษ์หนุ่มระแวงว่าที่จริงอาเมียร์เป็นผู้ทำกลโกงในการประลองระหว่างเขากับชาลัวห์ เพื่อกันไม่ให้ฝ่ายเฟลิมดูมีพิรุธ  ทั้งจะได้ป้ายความผิดให้ชาลัวห์และดึงเขามาเป็นพันธมิตร ดูลัสเคยสงสัยว่าเด็กหนุ่มมีจุดประสงค์บางอย่าง เช่น คอยชักใยการปกครองธีร์ดีเรเบื้องหลังเฟลิม แต่เรื่องที่เพิ่งได้รู้วันนี้ทำให้เขาประหลาดใจ...พอๆ กับไม่วางใจเพิ่มขึ้น ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรกันแน่ “หากไม่กระเทือนถึงเจ้าหญิง ก็ปล่อยเรื่องโกงการประลองไว้เถอะ ข้าอยากถามมากกว่าทำไมเจ้าถึงจะลาออก” “อ้อ” เด็กหนุ่มผมดำรับเรียบๆ “ท่านทราบแล้วหรือ” “ในเมื่อเจ้าหญิงทรงทราบ ทำไมข้าจะไม่รู้” เจ้าหญิงแอชลีนน์เป็นผู้บอกเขา หลังจากทรงขอให้ปล่อยผลการประลองไว้เช่นนี้โดยไม่ต้องสืบสวน พระองค์ทรงรับรองกับเขาเองว่าอาเมียร์ไม่มีแผนร้ายต่อธีร์ดีเร แต่ดูลัสไม่อาจวางใจ เขาไม่คิดมาก่อนว่ามันจะลาออก และนึกว่านี่อาจเป็นกลลวง “แล้ว...ทำไมหรือ” อาเมียร์ถามต่อ “ข้าอยากรู้ว่าทำไมเจ้าถึงลาออกกะทันหัน ทั้งๆ ที่มีช่องทางให้รับราชการ...ไม่ก็ได้เป็นขุนนางแท้ๆ” “อ้อ” เด็กหนุ่มเสมองคูน้ำใกล้ๆ “ข้ารู้ตัวว่าตัวเองไม่เหมาะกับงานพวกนี้ แล้วก็พบว่า...กลับไปทำไร่ไถนาตามเดิมสบายใจกว่า” “คนมีความสามารถอย่างเจ้า ทำไมถึงคิดจะกลับไปหมกตัวในชนบทให้เสียเปล่าอีก” “ข้าไม่มีความสามารถอะไรเป็นพิเศษเลย ก็แค่เคยมีโอกาสร่ำเรียนมากกว่าชาวทะเลทรายทั่วไป” อาเมียร์พูดเรียบๆ “ที่รับทำงานนี้ก็เพราะความคะนองของคนหนุ่ม คิดไปว่าตัวเองจะช่วยให้ธีร์ดีเรสงบสุขขึ้นได้ แต่ลงท้าย มันก็เป็นแค่ความเห็นแก่ตัว กับความอยากเอาชนะแบบเด็กๆ ของตัวเอง ท่านคงเคยได้ยินเรื่องชาลัวห์ ข้าชังเขา ถึงได้พยายามทำให้เขาเสียหน้าทุกโอกาส พ่อห้ามไม่ให้มาที่นี่ ข้าก็ดึงดันจะมาเพราะอยากพิสูจน์ว่าท่านคิดผิด ข้าเห็นท่านดูลัสเป็นคนเก่ง ถึงได้อยากทดสอบ ว่าระหว่างเราสองคนใครจะเหนือกว่ากัน...ท่านคงเห็นแล้วในรอบสอง ซ้ำหลังจากนั้น...ข้ายังเคี่ยวเข็ญท่านเฟลิมให้มาประลองตัวต่อตัวกับท่านแทนที่ข้า ข้าทำทุกอย่างลงไปโดยไม่คิดเลยว่าท่าน ท่านเฟลิม กับแอช...ข้าหมายถึงเจ้าหญิงแอชลีนน์...รู้สึกอย่างไรกับเรื่องทั้งหมด ข้าทำเหมือนทุกคนเป็นแค่เบี้ยของข้า...อย่างไม่อาจให้อภัยจริงๆ” ชายหนุ่มพยายามชั่งน้ำหนัก ว่าจะเชื่อคำพูดของอีกฝ่ายได้มากน้อยแค่ไหน และสุดท้ายก็ตัดสินใจเปรย “เจ้าไม่เคยได้ยินหรือ มหาราชทุกองค์เป็นทรราช แต่ทรราชทุกคนไม่จำเป็นจะต้องเป็นมหาราช” อาเมียร์นิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วก็ยิ้มฝืดเฝือ “อย่านำคำพูดแบบนี้มาเปรียบข้าเลย ท่านดูลัส ข้าเป็นแค่คนต่ำต้อย ไม่เคยคิดอาจเอื้อมจะเป็นราชาด้วยซ้ำ” “ไม่ใช่ว่าเจ้า ‘เกิด’ มาเพื่อเป็นคนระดับนั้นอยู่แล้วหรือ” ดูลัสค่อยๆ ตะล่อมถามข้อสันนิษฐานของตน “ท่านไปเอาเรื่องแบบนี้มาจากไหน” เด็กหนุ่มถามเหมือนขัน แต่สีหน้าแววตาเปลี่ยนไปชั่วแวบ “ได้ยินว่าในทะเลทรายมีหลายอาณาจักร...ถ้าเผ่าพวกนั้นจะนับเป็นอาณาจักรได้ จะปิดอย่างไร เจ้าก็ปิดไม่มิดหรอกว่าเจ้ากับพ่อแม่ดูมีชาติตระกูลและความรู้ความสามารถสูงกว่าคนทรายธรรมดา พวกเจ้าทิ้งเผ่ามาเป็นแค่ชาวไร่ชาวนาทำไมหากไม่มีเหตุจำเป็น เช่นการชิงอำนาจ สงคราม หรือฆ่าล้างเผ่าพันธุ์” องครักษ์หนุ่มบอกข้อสันนิษฐานของตน “เจ้ากลัวเลือดเพราะเหตุนั้นด้วยใช่ไหม” เด็กหนุ่มผมดำพยักหน้า “ใช่” เขาถอนใจยาว “ในเมื่อท่านรู้ถึงขั้นนี้ ก็คงไม่ต้องปิดบังกันอีก เผ่าของข้าถูกทำลายไปแล้ว เหลือรอดมาแต่พวกเราพ่อแม่ลูกเท่านั้น พวกเขาอยากใช้ชีวิตด้วยกันอย่างสงบ แต่ข้าโตเกินกว่าจะลืมเรื่องพวกนั้น แต่ก็เด็กเกินกว่าจะปล่อยวางให้มันเป็นอดีต ถึงได้หนีออกจากบ้านมาอยู่ตรงนี้ เพราะไม่อยากให้ใครต้องมาตายเปล่าต่อหน้าอีก” คนทั้งสองเงียบไปครู่หนึ่ง มีเพียงเสียงใบหลิวลู่ลมแสกสาก และเสียงน้ำในคูไหลเอื่อย “แต่ตอนนี้ ข้าได้บทเรียนของข้าเกินพอแล้ว ที่เหลือก็หวังแค่ว่าท่านจะช่วยชี้แนะท่านเฟลิมกับเจ้าหญิงต่อไป” “เจ้าก็มาทำงานกับข้าสิ” องครักษ์หนุ่มกลับเสนอ ครั้นเห็นสีหน้าตะลึงงันของอีกฝ่ายก็ขยายความ “ข้าเชื่อว่าเจ้ายังอยากทำงานเพื่อธีร์ดีเรในฐานะข้าแผ่นดิน ที่ไม่อยากทำงานกับมังกรน้ำต่อไปเพราะมีเรื่องอื่นมากกว่า แต่ธีร์ดีเรไม่ได้มีแค่ยาร์ลาธ มณฑลอูลทูร์กับท่านพ่อของข้าก็ต้องการคนมีความรู้ความสามารถเช่นกัน เจ้าว่าอย่างไร” ใช่ ดูลัสยังไม่รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของมัน แต่ก็คิดว่าเพราะไม่รู้จึงต้องเก็บไว้ใกล้ๆ เพื่อหยั่งเชิงดูก่อน หากมันตอบรับข้อเสนอของเขา แสดงว่ามันย่อมมีผลประโยชน์แอบแฝง ทว่าหากปฏิเสธ...เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน “ขอบคุณที่เสนอ แต่...ข้าคงรับไม่ได้” อาเมียร์สั่นศีรษะ “ข้าอยากให้พ่อแม่หายเป็นห่วงเสียที แล้วถึงเป็นชาวไร่ก็ยังมีหน้าที่เพื่อแผ่นดินเหมือนกัน ที่เหลือมีคนอื่นคอยจัดการตามหน้าที่ของเขาอยู่แล้ว” เด็กหนุ่มพูดเท่านั้นก็ตัดบทว่าดึกแล้ว เขาควรรีบกลับ ดูลัสจึงปล่อยเขาไปอย่างเคลือบแคลง แต่ก็ไม่มีเรื่องที่จำเป็นต้องถามเพิ่มเติมในตอนนี้ องครักษ์หนุ่มมองตามแผ่นหลังของชายผู้อ่อนวัยกว่าอย่างระแวดระวัง ขณะประมวลว่าทุกอย่างที่มันบอกเขาเป็นจริงเท็จประการใด อย่างไรก็ดี ดูลัสหวังมากกว่าว่าเรื่องทั้งหมดเป็นความจริง และอาเมียร์คิดถอนตัวอย่างบริสุทธิ์ใจ ไม่มีเจตนาแทรกแซงการปกครองของธีร์ดีเร องครักษ์หนุ่มจะได้ไม่มีเรื่องยุ่งยากมากไปกว่านี้...และเขาก็ไม่ต้องเห็นเด็กหนุ่มเป็นศัตรูจริงๆ... * * * * * เมื่อออกจากสวน อาเมียร์ถอนใจน้อยๆ  กึ่งเสียดายและโล่งอก ที่ดูลัสดูจะยอมรับผลการประลองซึ่งตนถูกโกงง่ายดายกว่าที่คิด ดีที่ชายหนุ่มไม่ได้ต้องการขึ้นครองราชย์จริงๆ หากดูลัสช่วยดูแลเฟลิมกับแอชอย่างบริสุทธิ์ใจ เด็กหนุ่มคงไม่ต้องกังวลอะไรอีก... ความเย็นเยียบพลันปะทะแผ่นหลัง เด็กหนุ่มหันกลับไปพบภาพอันแปลกประหลาด...ของบางสิ่งเป็นแท่งยาวสีดำไหวพร่า...ลอยค้างอยู่ห่างจากหลังของตนหนึ่งช่วงแขน นิ่งอยู่เช่นนั้นไม่ขยับเขยื้อน ก่อนจะร่วงผล็อยลงบนพื้นหินทางเดินอย่างไร้เสียง เด็กหนุ่มก้มลงสำรวจ รูปร่างของแท่งสีดำนั้นคล้ายธนูหรืออาวุธซัด แต่พร่ามัวเหมือนควัน ไม่ใช่ของแข็ง คงอยู่ไม่นานก็กลับจางหายไป ไม่ทันตั้งตัว...อาเมียร์ก็รู้สึกเย็นวาบที่ข้างศีรษะอีกครั้ง เขาหันไปเห็นสิ่งประหลาดสีดำอีกอันพุ่งเข้าหาตนใต้แสงโคมส่องทาง มันหยุดอยู่ตรงหน้าเขา สั่นไหวระรัว...เหมือนพยายามเจาะทะลุกำแพงที่มองไม่เห็น ก่อนจะพุ่งเข้ามาใกล้กว่าเดิม เด็กหนุ่มไม่อาจหลบทัน แต่ก็ยกสองแขนขึ้นป้องหน้าตามสัญชาตญาณ คลื่นความร้อนปะทะแขนวูบหนึ่ง กระนั้น...เขาก็ไม่รู้สึกอะไรมากไปกว่าถูกซัดด้วยขี้เถ้าที่ยังไม่หายร้อนดี ...มีเพียงภาพแปลกประหลาดผุดขึ้นในคลองจักษุให้เบิกตาโพลง... ...เขาเห็นใครสักคน...ใครก็ไม่รู้ที่มีร่างผอมบาง...ผิวเหี่ยวย่นเป็นสีเหลืองซีด...ผมขาวกระเซิงสยาย...นางเป็นหญิงชรา...สวมชุดสีดำทึม...คอสวมสร้อยระย้าและข้อมือมีกำไลหลายขอน... ...ดวงตาที่มีรอยช้ำเลือดของนางเบิกกว้าง...ริมฝีปากเผยอค้าง...เขาเห็นร่างสูงใหญ่สะท้อนอยู่ในแก้วตาของนาง...ขยายใหญ่ชัดเจนอย่างไม่น่าเป็นไปได้...ร่างนั้นมีสีดำตลอดร่างเหมือนหมอกควัน...นัยน์ตาเรืองแสงสีทอง...ปีกขนาดใหญ่แผ่กว้างดำทะมึนอยู่เบื้องหลัง... ...แล้วภาพทั้งหมดก็ดับวูบไป... อาเมียร์หันมองโดยรอบ...แต่ก็ไม่พบใคร บนแขนของเขามีแต่คราบเขม่าเล็กน้อย บนพื้นที่เคยเจอแท่งเงาประหลาดนั้นก็มีเพียงขี้เถ้าบางๆ เช่นกัน เด็กหนุ่มได้แต่กะพริบตาปริบๆ อย่างไม่อยากเชื่อ นี่คือ...เวทมนตร์...อย่างนั้นหรือ ...เป็นไปไม่ได้... เขาภาวนา...อย่าให้เกิดเรื่องร้ายใดๆ ก็ตามกับเขาหรือคนรอบข้างอีกเลย แต่ก็รู้ในไม่นานเพียงเช้าวันต่อมา ว่าดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้เสียแล้ว * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 19:27:57

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ ๒๔ สูญเสีย เมื่ออาเมียร์วิ่งมาถึงหน้าห้องพัก ครอบครัวของท่านเบเรคก็อยู่พร้อมหน้าแล้ว ท่านหญิงร้องไห้เสียงดัง คุณหนูฟิเดลมาสะอื้นพลางกอดเธอไว้ ท่านเบเรคมีสีหน้าสลดอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ส่วนรูอาร์คยืนพิงผนังก้มหน้าไม่พูดจา ทหารยามกั้นไม่ให้ใครเข้าไปในห้อง ทว่าเพียงมองจากข้างนอกก็เลวร้ายเกินพอ เจ้าของห้องซึ่งเขาเพิ่งพบเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อค่ำนี้นอนกึ่งคว่ำกึ่งตะแคงบนพื้น ดวงตาไร้ชีวิตยังเบิกกว้าง บนใบหน้า ร่างกาย และพื้นห้องแดงฉานด้วยเลือดจากแผลยาวบนคอ อาเมียร์เบือนหน้าหนีสีแดงนั้น ก้าวถอยหลังไปพิงผนัง นัยน์ตาร้อนผ่าวและหยดน้ำเริ่มหลั่งไหล เป็นไปไม่ได้...เป็นไปไม่ได้!! ...ตอนแรก...ข้าคิดว่าข้าไม่มีทางเป็นราชาได้หรอก ข้าไม่อยากเป็น กระทั่งเจ้ามณฑลยังไม่แน่ใจว่าจะเป็นได้เลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้...ข้ากลับคิดว่าจะทำให้เต็มที่ขอรับ... ...ข้าเคยคิดว่าชีวิตตัวเองมีความสุขดีแล้ว อยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ ก็พอ ไม่ต้องไขว่คว้าอำนาจหรือลาภยศอะไรหรอก แต่พอได้ฟังเรื่องที่เกิดกับลีชา...ข้าก็เห็นจริงอย่างที่อาจารย์บอก ข้าอยู่ในที่ที่มีความสุขและปลอดภัย ขณะที่คนอีกมากมายในอาณาจักรไม่เป็นอย่างนั้น ข้าควรช่วยเหลือพวกเขาเท่าที่ทำได้... ...ข้าก็น่าจะทำอะไรสักอย่างได้เหมือนกัน ความกลัวของข้า...เมื่อเทียบกับความทุกข์ของคนอื่นๆ แล้วเป็นเรื่องเล็กน้อยและเห็นแก่ตัวเหลือเกิน... ...เพราะฉะนั้น...ข้าจะพยายามให้เต็มที่ขอรับ ถึงไม่ได้ข้าก็ไม่เสียอะไร ยังพยายามดูแลชาวยาร์ลาธให้มีความสุขได้นี่ขอรับ... ใครกันที่มันทำเรื่องนี้ และทำเพื่ออะไร เฟลิมมีจิตใจดี ไม่ควรตายอย่างนี้...แค่เพราะไปขัดผลประโยชน์ของใครบางคน... มีเสียงฝีเท้าถี่กระชั้นไล่มาจากอีกทางเดิน เด็กหนุ่มเหลือบเห็นท่านผู้สำเร็จราชการ เจ้าหญิงแอชลีนน์ นางกำนัล และราชองครักษ์ดูลัส “พวกเจ้า...ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร!” เสียงร้องของเด็กสาวดังตามมาไม่นาน “พระอาญามิพ้นเกล้า...” องครักษ์สองคนคุกเข่าและค้อมศีรษะแทบจรดพื้นทันควัน “พวกกระหม่อมสมควรตายพ่ะย่ะค่ะ แต่พวกกระหม่อมไม่เห็นหรือได้ยินอะไรผิดสังเกตเลย จึงไม่นึกว่า...” “เอาเถอะ สำคัญที่สุดคือเราต้องรีบหาตัวผู้กระทำผิดมาลงโทษก่อนพ่ะย่ะค่ะ” ผู้สำเร็จราชการบอก “ผู้กระทำผิดเป็นใคร...ก็เห็นๆ กันอยู่แล้ว” รูอาร์คเข่นเสียง “ใครมันโกงตลอดจนแถกไถขึ้นมาได้ถึงนี่ กะแค่โกงเป็นชุดๆ ยังจับไม่ได้...ต้องให้ผู้ชนะตายเปล่าสักคน...แล้วให้ฆาตกรมันขึ้นครองราชย์แทนรึไง!!” “รูอาร์ค!” ท่านเบเรคขัด “ข้าขออภัยด้วย” ผู้สำเร็จราชการค้อมศีรษะให้พวกเขาอย่างเคร่งขรึม “พวกท่านมีเหตุผลที่จะโกรธแค้น และตำหนิที่พวกเราบกพร่องในหน้าที่ แต่ตอนนี้ เรื่องสำคัญที่สุดคือการสืบสวนหาตัวผู้กระทำผิด ขอให้พวกท่านสงบอารมณ์ และทำความเข้าใจเรื่องนี้ด้วย” “ข้าทราบดี ท่านคอนรอย” ท่านเบเรคตอบ เสียงเริ่มสั่นเครือในตอนท้าย “ช่วย...ช่วยมอบความเป็นธรรมให้ลูกข้าด้วย...” ชายวัยกลางคนดูเหมือนห้ามตนเองไม่ให้ร้องไห้ออกมาอย่างยากเย็น ความเงียบที่มีเพียงเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของท่านหญิงกับคุณหนูฟิเดลมาดำเนินไปอีกครู่ ก่อนท่านผู้สำเร็จราชการเอ่ยต่อ “พวกท่านไปพักสงบสติอารมณ์ก่อนเถอะ ข้าจะให้เจ้าหน้าที่ตรวจสอบที่นี่ให้ละเอียด ได้ผลอย่างไรจะรีบรายงานให้พวกท่านทราบ” พ่อที่เพิ่งสูญเสียลูกชายพยักหน้ารับ แล้วจึงประคองภรรยาไป ตามด้วยฟิเดลมากับรูอาร์ค อาเมียร์ตัดสินใจตามพวกเขาไปเป็นคนหลังสุด ในเมื่อรู้ดี...ว่าไม่มีประโยชน์ที่ตนเองจะอยู่ที่นี่อีกเช่นกัน * * * * * แอชลีนน์รู้สึก...ตันในอกอย่างบอกไม่ถูก เธอเสียใจ ถึงไม่ได้สนิทกับเฟลิมนานพอจะโศกเศร้ามาก แต่ก็เข้าใจจากคราวลอบปลงพระชนม์ว่าการสูญเสียญาติที่รักและใกล้ชิดเจ็บปวดเพียงไร จึงไม่อยากให้คนร้ายที่พรากชายหนุ่มไปต้องลอยนวล และคิดว่าตนควรทำทุกสิ่งเท่าที่ทำได้ หลังเสวยพระกระยาหารเช้าพอเป็นพิธี เจ้าหญิงจึงเรียกให้ราชองครักษ์หนุ่มเข้าเฝ้า และรีบถามตรงประเด็นทันที “ดูลัสคิดว่าชาลัวห์เป็นผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้หรือเปล่า” “ทำไมหรือพ่ะย่ะค่ะ” ชายหนุ่มมีสีหน้าประหลาดใจ “ก็...เป็นไปได้มากว่าเขาโกงการประลอง...ไม่ใช่รอบเดียวแต่หลายรอบไม่ใช่หรือ” “ถึงได้ทรงคิดว่า...เขาจะทำได้ถึงขั้นลอบสังหารพระคู่หมั้น...เพื่อให้ตนขึ้นเป็นแทนหรือพ่ะย่ะค่ะ” “แล้วนั่นไม่ใช่จุดมุ่งหมายของเขาหรือ” ดูลัสขมวดคิ้วเคร่งเครียด แม้จะพยักหน้ารับ “เป็นไปได้พ่ะย่ะค่ะ แต่...หากชาลัวห์หรือบิดาฉลาดกว่านี้อีกสักหน่อย จะทราบว่ายังไม่ควรลงมือ เพราะพวกตนกำลังถูกจับตามองอยู่ สองวันหลังพิธีหมั้น กระหม่อมเห็นว่าเร็วเกินไปพ่ะย่ะค่ะ” “แต่ถ้าไม่ใช่เขา แล้วเป็นใคร เรายังไม่เห็นเลย ว่าใครจะได้ผลประโยชน์จากการตายของเฟลิมชัดเจนไปกว่าสองคนนี้” ชายหนุ่มนิ่งคิดครู่หนึ่ง “กระหม่อมก็ไม่ทราบว่าเป็นใคร แต่เชื่อว่าหากเป็นผู้บงการที่ฉลาดจริงๆ เขาย่อมฉวยโอกาสในตอนที่มีคนอื่นน่าสงสัยมากกว่าตน แล้วก็น่าจะเป็นคนที่เราคาดไม่ถึงมากกว่านี้พ่ะย่ะค่ะ” แต่แอชลีนน์มองไม่ออกเลยว่าเป็นใครอื่น ไม่มีทางเป็นท่านแฟคท์นากับดูลัสแน่ๆ แม่ทัพคาฮาลกับผู้กองคาเฮียร์ก็ไม่น่าใช่เช่นกัน ทว่าหากไม่ใช่หนึ่งในสามผู้ผ่านการทดสอบรอบสุดท้าย ใครกันจะได้รับประโยชน์จากการตายของเฟลิม “แล้วดูลัสคิดว่าเรื่อง...ผู้ชนะ...จะทำอย่างไรต่อไป” เด็กสาวตั้งคำถาม “จะให้ชาลัวห์ขึ้นมาแทนเลย หรือจะคัดเลือกคู่หมั้นของเราใหม่จากคนที่เหลืออยู่ ถ้าอย่างนั้นก็เหลือแต่ชาลัวห์ ดูลัส กับคาเฮียร์ เราเชื่อว่าดูลัสกับคาเฮียร์ไม่มีวันใช้วิธีสกปรกอย่างนี้เด็ดขาด แล้วชาลัวห์ก็...น่าจะโกงมาตั้งแต่รอบแรกๆ แล้วด้วย” “กระหม่อมคิดว่า...นั่นเป็นสิ่งที่ผู้บงการต้องการให้พวกเราคิดพ่ะย่ะค่ะ” เธอนิ่งไป พอเห็นด้วยกับองครักษ์หนุ่ม แต่ก็อดติงไม่ได้ว่าเขาหวาดระแวงเกินไปเหมือนครั้งอาเมียร์หรือไม่ “ตอนนี้ เรายังไม่มีข้อมูลชัดเจน องค์หญิงควรทรงรักษาท่าที และรอต่อไปก่อนพ่ะย่ะค่ะ หากได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติม กระหม่อมจะรีบมากราบทูลและหารือด้วยแน่นอน...หากองค์หญิงทรงให้เกียรติและไว้ใจกระหม่อมถึงเพียงนั้น” แอชลีนน์พยักหน้า “เราเชื่อใจดูลัส ฝากด้วยนะ” ชายหนุ่มค้อมศีรษะอย่างหนักแน่น “กระหม่อมจะไม่ทำให้องค์หญิงทรงผิดหวังพ่ะย่ะค่ะ” * * * * * เวลาในวันนั้นผ่านไปอย่างเชื่องช้า ทีแรก อาเมียร์ดึงเก้าอี้ตัวหนึ่งไปนั่งเงียบในมุมห้องรับรอง ขณะที่ท่านเบเรคกับคุณหนูฟิเดลมาคอยดูแลท่านหญิง ซึ่งร้องไห้เป็นพักๆ เหมือนรับความสูญเสียได้ยากยิ่งนัก ส่วนรูอาร์คหลบเข้าห้องพักของตนเอง เงียบอยู่เพียงลำพัง เมื่อเวลาค่อยๆ เคลื่อนผ่านไป เด็กหนุ่มก็ตระหนักว่าตนเป็นส่วนเกินของครอบครัวผู้สูญเสีย และลุกจากไปอย่างเงียบงัน เขาไปมองแถวหน้าห้องพักของเฟลิม ซึ่งบัดนี้มีเจ้าหน้าที่เดินกันขวักไขว่ ดูเหมือนศพของชายหนุ่มจะถูกเคลื่อนย้ายไปไว้ที่อื่นแล้ว แต่เมื่อมองแวบๆ เขาก็ยังเห็นรอยเลือดแห้งกรังบนพื้น เป็นเหตุให้อาเมียร์รู้ว่าตนไม่สามารถทำอะไรที่นี่ได้เช่นกัน และไปหลบมุมที่ระเบียง ซึ่งมองออกไปเห็นสวนเล็กๆ แห่งใดแห่งหนึ่งในบรรดาอุทยานทั้งหมด เป็นอีกครั้งที่เขาเจ็บใจกับอาการกลัวเลือดของตน ถ้าเพียงแต่เขาสามารถทำอะไรสักอย่าง...ถ้าเพียงแต่หาหลักฐานมามัดตัวฆาตกรที่มันฆ่าเฟลิมอย่างเลือดเย็นได้... ถ้าเพียงแต่...เขาทำอะไรสักอย่างเพื่อไถ่โทษของตนได้ เฟลิมไม่เคยมักใหญ่ใฝ่สูง ไม่เคยต้องการเป็นกษัตริย์เพียงเพื่อตนเองหรือวงศ์วาน หากอาเมียร์ไม่เสนอตัวมาเป็นอาจารย์สอนชายหนุ่มจนทำให้เขาได้เป็นพระคู่หมั้น...ก็คงไม่ตกเป็นเป้าหมายของการลอบสังหารอย่างนี้ เพราะไม่อยากให้คนดีอย่างเกล็นต้องตายเปล่าก่อนวัยอันควร อาเมียร์จึงมาอยู่ที่นี่ แต่เขากลับทำให้เฟลิมตายไปเช่นนั้นอีกคน ทุกอย่างที่เขาคิดว่าทำเพื่อธีร์ดีเร...ที่จริงแล้วเป็นเพื่อใคร...หรืออะไร...และผลของมันกลับกลายเป็นอะไรไปแล้วกันแน่... อาเมียร์กำมือทุบระเบียงหินเต็มแรง ก่อนจะทิ้งศีรษะลงบนนั้น...เมื่อไม่อาจห้ามน้ำตาของตน โธ่เว้ย! เป็นอย่างที่ท่านอาบอกจริงๆ...ข้า...ไม่ควรดันทุรังมาที่นี่ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม... ไม่รู้ว่าเขาซบระเบียงอยู่นานเท่าใด แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกที ก็มีมือทาบบนไหล่ เด็กหนุ่มจึงรีบเช็ดน้ำตากับแขน แล้วหันไปพบใบหน้าเศร้าสร้อยของคนคนนั้น “ท่านเบเรค” “เจ้าไปรับประทานอาหารกลางวันเถอะ นี่เที่ยงแล้ว” อาเมียร์หลบสายตาลงมองสวน “ขอบคุณมาก...ที่ท่านอุตส่าห์มาตาม แต่ข้ายังไม่หิวขอรับ” “ข้าก็ไม่หิว ไม่มีใครหิวเลยเหมือนกัน” ชายวัยกลางคนถอนใจ “แต่...เฟลิมคงไม่อยากให้พวกเราเป็นอย่างนี้ใช่ไหม เขา...ขี้เป็นห่วงมาแต่เด็ก เห็นใครมีสีหน้าทุกข์ร้อน ก็รีบเข้าไปถามไถ่เป็นกังวลแทนเสียเอง ถ้าพวกเราไม่ยอมดูแลตัวเองอย่างนี้...เขาจะยิ่งเป็นห่วงขนาดไหน เขาอยู่...ที่อีกฟากนั้นก็คงเห็นพวกเราทุกคน เขากำลังเฝ้าดูพวกเราทุกคนอยู่นะ” อาเมียร์กลืนน้ำลายฝืดๆ แล้วตัดสินใจพูด “ข้า...ขออภัยขอรับ” ท่านเบเรคเงียบไปพักหนึ่งจึงเอ่ย “อย่าคิดอย่างนั้นเลย ข้าไม่โทษเจ้าหรอก พวกเรา...ไม่มีใครโทษเจ้าเลย เจ้าอุตส่าห์ช่วยให้เฟลิมได้พิสูจน์ตนเอง...ทำให้เขามั่นใจขึ้น...และทำให้ข้าภูมิใจในตัวเขา หากเขาต้องตายเพื่อธีร์ดีเร...เพื่อกันไม่ให้คนชั่วได้ครองบัลลังก์...ก็คงเป็นชะตากรรมที่พวกเราต้องยอมรับ” “แต่ข้า...” เด็กหนุ่มอดพูดไม่ได้ “ข้า...ยอมรับไม่ได้ขอรับ ชะตากรรมอะไรนั่น...ที่จริง...มันเกิดขึ้นจากมือข้าเองแท้ๆ ...ข้า...ข้าทำให้เขาไปอยู่ตรงนั้น!” “อาเมียร์” ท่านเบเรคบีบไหล่เขาแน่นขึ้นพลางกระซิบ “อย่าคิดอย่างนั้น คิดเสียว่า...คิดเสียว่าทำเพื่อเฟลิมเถอะนะ เพื่อให้ลูกข้าได้ตายตาหลับ อย่าโทษตัวเองเลย” ...อย่าโทษตัวเองเลย... รู้สึกเสด็จแม่เคยตรัสอย่างนั้นเหมือนกันใช่ไหมนะ...เมื่อเขาเล่าเรื่องที่เกิดกับพวกเด็กและผู้หญิงที่อารามฮอว์ธอร์นซึ่งหนีไปด้วยกัน...เมื่อเขาสารภาพว่าทุกคนถูกสังหารอย่างเลือดเย็นทั้งๆ ที่พยายามต่อสู้ปกป้องเขา...ทั้งๆ ที่เขาซึ่งเป็นถึงองค์รัชทายาทและศิษย์ของนักรบผู้เกรียงไกร กลับเอาแต่หลบซ่อนอยู่ในที่มืดมิดและปลอดภัย...ปิดตาหนีภาพเหล่านั้นด้วยความขลาดเขลา จนเสด็จอาเนมอสเข้ามาช่วยชีวิตเขาได้คนเดียว แล้วเขายัง... ภาพที่คุ้นตาอย่างประหลาดผุดในห้วงสำนึกอีกครั้ง เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง เสด็จแม่คู้ร่างกลางกองของเหลวสีแดงฉาน...แผ่นหลังของท่านเต็มไปด้วยรอยแผลยับเยิน...มีศพกองรอบด้าน...เขาสั่นศีรษะแรงๆ เพื่อไล่พวกมันออกไป ดูเหมือนคนที่ยืนอยู่ข้างหลังจะตีความการกระทำนั้นเป็นอีกอย่าง “เอาเถอะ...ข้าเข้าใจ เจ้าย่อมต้องใช้เวลา พวกเราทุกคนก็ต้องใช้เวลาเหมือนกัน แต่อย่างน้อยก็...อย่าคิดหรือทำอะไรที่เป็นการทำร้ายตนเองเลยนะ” อาเมียร์พยายามกลั้นน้ำตาไว้ ขณะพยักหน้า “...ขอรับ” “ดีแล้ว” ชายวัยกลางคนตบบ่าเด็กหนุ่ม “ไปรอที่ห้องรับรองเถอะ ข้าจะไปพูดกับรูอาร์คอีกที เมื่อครู่ข้าไปตาม เขาก็ไม่ยอมออกมา ไม่รู้ป่านนี้อาละวาดจนห้องของพระราชวังเละเทะขนาดไหนแล้ว” “ไม่เป็นไรขอรับ ท่านเบเรคไปเถอะ ข้า...ข้าจะไปตามเขาให้เอง” อาเมียร์พึมพำ “ข้ามีเรื่องที่ต้องพูดกับเขาเหมือนกัน” “จะดีหรือ” สีหน้าของอีกฝ่ายเหมือนไม่เห็นด้วย “ถ้าเกิด...” “ถ้าเกิดเขาลุกขึ้นมาต่อยข้า ข้าก็ยิ่งกว่ายินดีให้เขาต่อยขอรับ” อาเมียร์พูดเรียบๆ “ก็ข้า...เป็นคนทำให้พี่ชายของเขาต้องตายนี่ขอรับ” “อาเมียร์...” “ท่านเบเรคไปที่ห้องรับรองก่อนเถอะขอรับ เดี๋ยวข้าจะพารูอาร์คไปด้วยให้ได้” สีหน้าของท่านเจ้ามณฑลยาร์ลาธยังไม่สู้ดี กระนั้น อาเมียร์ก็เดินออกมาเสียแล้ว * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 19:29:07

ความคิดเห็นที่ 7 อาเมียร์เคาะประตูห้องของรูอาร์ค แต่ไม่มีเสียงตอบ “รูอาร์ค นี่ข้าเอง” เขาพยายามอีกครั้ง “ข้าบอกแล้วว่าไม่กิน ยังจะส่งใครมาตามอีก” เสียงขุ่นเขียวตอบอู้อี้จากในห้อง “อย่าทำตัวเป็นเด็กไปหน่อยเลย เจ้าก็รู้ว่าอดอาหารมันช่วยอะไรไม่ได้ทั้งนั้น” “เออสิ มันช่วยอะไรไม่ได้ แต่ข้าอยากทำ ข้ามันชอบทำตัวเป็นเด็กเอง ใครจะไปทำอะไรก็ทำไป ปล่อยข้าไว้ของข้าอย่างนี้ก็พอแล้ว” “รูอาร์ค เฟลิมไม่อยากให้เจ้าทำอย่างนี้หรอก เขาจะเป็นห่วงเจ้ามากนะ” มีเสียงกระแทกผนังห้องแว่วออกมา ตามด้วยเสียงขุ่นอีกครั้ง “ให้ตาย ทำไมอาจารย์พูดเหมือนลุงกระรอกน้ำตาลไม่มีผิด พี่เฟลิมตายไปแล้ว! คนตายลุกขึ้นมาหายใจ...หรือพูดอะไรกับเราไม่ได้อีก! อย่าทึกทักไปเองได้ไหมว่าเขารู้สึกอะไร! ไม่มีใครรู้ทั้งนั้นว่าตอนนี้เขาไปอยู่ที่ไหน...รู้สึกอะไร...หรือแม้แต่มีความรู้สึกหรือเปล่าด้วยซ้ำ!” “รูอาร์ค...” “แล้วไอ้เรื่องที่ว่ามันเป็นชะตากรรมก็เหลวไหลทั้งเพ! ชะตากรรมบ้าอะไร! คนถูกฆ่าก็คือคนถูกฆ่า! จะให้มานั่งทำใจสงบ...คิดว่าเขาต้องตายอยู่แล้ว....ทั้งๆ ที่ควรอยู่ต่อไปได้อีกนานน่ะหรือ!! มีแต่แก่ตายเท่านั้นที่เรียกได้ว่าชะตากรรม เรื่องอย่างนี้มันฆาตกรรมชัดๆ!” “รูอาร์ค” เด็กหนุ่มผมดำปราม “ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้า แต่คนตายไปเพราะอะไรก็ตาม...เขาฟื้นกลับมาอยู่กับเราไม่ได้อีกแล้ว เพราะอย่างนี้...เราถึงมีแต่ต้องยอมรับว่ามันเป็นชะตากรรมเท่านั้น” “พอที! ข้าฟังเรื่องห่าเหวแบบนี้มาพอแล้ว!” อาเมียร์พยายามข่มอารมณ์ ถึงรูอาร์คจะไม่เป็นผู้ใหญ่ไปบ้างในบางเรื่อง เขาก็ไม่เคยเห็นอีกฝ่ายทำตัวเป็นเด็กโดยสมบูรณ์อย่างนี้ “รูอาร์ค ข้าขอเข้าไปได้ไหม” “ไม่ได้!!” เสียงตอบกลับทันควัน เขาลองดึงประตู พบว่ามันลงกลอนจากด้านใน มีเสียงดังโครมอีกเป็นคำรบสอง “ให้ข้าเข้าไปเดี๋ยวนี้” เด็กหนุ่มผมดำย้ำ “เจ้าจะต่อยจะเตะข้าอย่างไรก็ได้ แต่ต้องให้ข้าเข้าไป” “ไม่!!” “เจ้ากำลังหนีอยู่นะ!” “ช่างข้า! อาจารย์ก็หนีเหมือนกันนี่!” “คนอื่นๆ เขาเสียใจไม่น้อยกว่าเจ้า เขายังไม่เป็นอย่างเจ้า ทำอย่างนี้คิดว่ามันน่าสงสารนักหรือ!” “ถึงมันน่ารำคาญน่ากระทืบ...ข้าก็จะทำ ข้ามันผ่าเหล่า! ข้าไม่เหมือนคนอื่น...แต่ก็ไม่อยากเหมือนเองนี่!!” แวบหนึ่ง อาเมียร์นึกอยากต่อยหน้าอีกฝ่ายจริงๆ ขึ้นมาสักเปรี้ยง มือของเขาดึงประตูอีกครั้ง มันเปิดผัวะ เผยให้เห็นเจ้าของห้อง ซึ่งหันขวับมาทางคนเปิดประตูอย่างประหลาดใจ ดวงตาช้ำแดงที่ยังมีคราบน้ำตาหมาดๆ เบิกกว้างแทบเป็นลุกโพลง “อาจารย์เข้ามาได้อย่างไร!!” เด็กหนุ่มผมดำไม่ตอบ แต่ก้าวเข้ามาใกล้ จนเด็กหนุ่มผมแดงซึ่งตัวสูงแต่ร่างผอมบางกว่าถอยกรูดจนหลังติดผนัง “ข้ารู้ว่าเจ้าเสียใจ” อาเมียร์พูดเสียงเข้ม “ข้าก็เสียใจ ท่านเบเรค ท่านหญิง กับคุณหนูฟิเดลมาก็เสียใจ ข้าจะไม่เทียบว่าใครเสียใจมากไปกว่ากัน เพราะมันเทียบไม่ได้ แต่อย่าทำให้คนอื่นๆ เขาเสียใจหรือทุกข์ใจมากไปกว่านี้ได้ไหม ใช่...เจ้าเสียใจ จะเก็บตัวอยู่ในห้องไม่มีใครว่า แต่ถ้าทำเหมือนตัวเองจะเป็นจะตายอยู่คนเดียวแต่คนอื่นๆ สบายกันหมด...มันก็เห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว!” “ก็ข้า...” “ข้ารู้ว่าเจ้าแค้นไอ้คนฆ่าท่านเฟลิม ข้าก็แค้น อยากให้พวกเขาลากตัวมันมาลงโทษให้ได้ แต่ที่เจ้าทำอยู่มันเป็นประโยชน์กับใครไหม!” “แล้วข้าทำอะไรได้เล่า!! จะให้ข้าแล่นไปบีบคอชาลัวห์รึ!!” “ถ้าเรื่องแค่นี้ยังไม่รู้อีก ข้าก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ทีเรื่องคนอื่นทำเป็นรู้ดี แต่เรื่องตัวเองไม่ยักจะสำเหนียก!!” “ทำเป็นพูดดี...อาจารย์รู้จักข้ากับพี่เฟลิมดีแล้วหรือ!” รูอาร์คพูดสวน “อาจารย์ไม่รู้หรอก...ว่าเขามีความหมายกับข้าแค่ไหน ไม่รู้หรอกว่าทำไมใครๆ ถึงไม่รู้ไม่เข้าใจ!!” “ใช่...ข้าไม่รู้ แต่เจ้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่ามีคนมากมายตายต่อหน้าข้าในอดีต...มีคนที่ข้ารักต้องตายไป...แต่ข้าช่วยอะไรไม่ได้เลย...เจ้าไม่รู้ว่าพวกเขามีความหมายอย่างไรกับข้า ก็เหมือนกับที่ข้าไม่รู้เรื่องของเจ้า แต่ถ้าไม่บอก ใครจะไปรู้” “ข้ายังบอกใครได้อีกล่ะ” รูอาร์คแค่นเสียง “ใครจะยอมฟัง...ใครจะเข้าใจ!” “ถ้าเจ้าอยากบอก แต่คิดว่าบอกใครในบ้านไม่ได้ ก็บอกข้าเถอะ” อาเมียร์ตัดสินใจพูด “ข้าสัญญาว่าจะไม่บอกใคร กระทั่งเรื่องกระรอกแดงที่เจ้าเล่าในตอนนั้น ข้าก็ไม่พูดกับใครเลยเหมือนกัน” อีกฝ่ายยังคงเงียบ “หรือถ้าเห็นว่าบอกไม่ได้กระทั่งข้า ข้าก็จะไม่เซ้าซี้ แต่รู้ใช่ไหม ว่าฟาดหัวฟาดหางไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น” เด็กหนุ่มผมแดงยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตา เงียบอยู่อีกพักหนึ่งจึงเอ่ยเบาๆ “ข้าแค้นไอ้คนฆ่าพี่เฟลิม แต่แค้นตัวเองมากกว่า...ข้าเคยอิจฉาเขา เคยหมั่นไส้ที่เขาชอบทำตัวเป็นเด็กดีตลอดเวลา ตอนมาอยู่จวนใหม่ๆ เขาแบ่งของเล่นให้ข้า...ข้าก็ทำมันพังเพราะอยากให้เขาโกรธ อยากแก้แค้นครอบครัวเขาที่ตัดแม่ข้าออกจากตระกูล ทำให้พ่อแม่ต้องลำบากจนตายแค่เพราะเลือกแต่งงานกันด้วยความรัก ข้าอิจฉาเขาที่มีทั้งพ่อแม่ มีอะไรต่อมิอะไรที่ข้าไม่เคยมี ไม่รู้จักความอดอยากหรือเจ็บปวด...ทั้งๆ ที่ข้าต้องอดมื้อกินมื้อ...ถูกไอ้พวกหนูท่อมันซ้อม...มันทำอะไรร้ายๆ กับข้าสารพัด ถึงอย่างนั้น...ข้าก็มารู้ว่าเขาไม่ต่างจากข้า เขาโกรธเป็น...เขาไม่พอใจชีวิตตัวเอง แต่...ที่เขาดีกับข้าไม่ใช่เรื่องเสแสร้ง เวลาข้าโมโห หลบมาอยู่ตัวคนเดียว...เขาก็เป็นคนเดียวที่มาตามข้า เป็นคนแรกในบ้านที่ยอมรับข้า...ในฐานะน้องชายจริงๆ...” “ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ เจ้ากับท่านเฟลิมเป็นเหมือนพี่น้องกันจริงๆ นี่ เขาไม่โกรธเจ้า เขาน่าจะให้อภัยเจ้าตั้งนานแล้ว” “แต่ข้าไม่เคยขอโทษเขา...ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม ข้ารู้ว่าเขาเสียใจที่คิดไปว่าลุงกระรอกน้ำตาลนอกใจแม่เขา...แต่ข้ายังพูดใส่หน้าเขา...ว่าลุงกระรอกน้ำตาลรักแม่ข้ายิ่งกว่าแม่เขาอีก ข้าคิดว่าตัวเองไม่ผิดที่พูดความจริง ข้ามันปากหนักเกินไป ไม่เคยขอโทษ หรือบอกความจริงกับเขาเลยว่าข้าเป็นใคร ข้ากลัวเขาจะยอมรับข้าไม่ได้...ไม่อยากให้พี่เฟลิมยอมรับข้าไม่ได้จริงๆ ถึงอย่างนั้น...พอเขาตายแล้ว...ข้ากลับเสียใจที่ไม่ได้บอก แถมในคืนก่อนเขาตาย...ข้ายังทำท่าแบบนั้นใส่เขา...ข้านี่มัน...” “รูอาร์ค” อาเมียร์แตะไหล่อีกฝ่าย พูดสิ่งที่เคยพร่ำบอกตนเอง...แม้จะทำตามได้ยากเย็น “ไม่มีใครรู้หรอก ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่มีใครรู้ว่าครั้งใดก็ตามที่เราพบคนคนหนึ่ง...จะเป็นครั้งสุดท้ายหรือเปล่า ที่เจ้าเสียใจไม่ใช่เรื่องแปลก แต่...ข้าคิดว่า...ในเมื่อมันเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว สิ่งที่เราทำได้ คือจำไว้ เพื่อไม่ให้ทำเรื่องเสียใจแบบนั้นเป็นครั้งที่สองไม่ใช่หรือ ข้าคิดว่าคนติดละครอย่างเจ้าน่าจะเข้าใจคำพูดนี้มากกว่าข้าเสียอีก” “แต่ที่สำคัญกว่าเข้าใจ คือต้องทำตามให้ได้นั่นล่ะ” รูอาร์ครับเบาๆ “มันยาก...พูดมันง่าย แต่ทำยากจริงๆ” “ข้ารู้” อาเมียร์พยักหน้ารับ “แต่ถ้าไม่ทำ ก็จะเสียใจมากกว่านี้อีก” “ให้ตายสิ...” เด็กหนุ่มผมแดงเบือนหน้าไป แล้วเกาศีรษะ “มาบอกข้าตอนนี้...ข้าก็ทำไม่ได้หรอก แต่นึกดูอีกที...ข้ามันก็น่ารังเกียจจริงๆ นั่นล่ะ สรุปว่าข้าร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรเพราะเสียใจที่นึกได้ว่าตัวเองเลวแค่ไหน ไม่ใช่เสียใจที่พี่เฟลิมตายแท้ๆ...” “แล้วมันผิดด้วยหรือ” เด็กหนุ่มผมดำตั้งคำถาม “ไม่รู้สิ แต่มันเป็นความจริง ไม่ต้องหาอะไรมาปลอบข้าอีกหรอก อาจารย์” รูอาร์คยักไหล่ “ถึงอย่างไร พี่เฟลิมก็ตายไปแล้ว ถ้าข้ามัวแต่ร้องไห้สงสารตัวเองที่ไม่มีโอกาสแก้ตัว แทนที่วิญญาณเขาจะหัวเราะเยาะข้า ก็คงเป็นห่วงข้ายิ่งกว่าเดิม แล้วข้าจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเลวขึ้นอีก” “ข้าจะไม่บอกให้เจ้าเลิกร้องไห้ อยากร้องก็ร้องเสียให้พอ ไม่มีใครพูดได้หรอกว่าเจ้าผิด แต่ตอนนี้ เราควรไปพบท่านเบเรคก่อน ป่านนี้ทุกคนคงรอแย่แล้ว” เด็กหนุ่มผมดำเพิ่งนึกได้ เด็กหนุ่มผมแดงพยักหน้าเงียบๆ ก่อนจะเดินนำไปพลางใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตา...อย่างไม่เกรงว่ามันจะยับนัก อาเมียร์เดินตามหลังเขา...พร้อมกับอดคิดไม่ได้ว่าตนเป็นเช่นเดียวกับรูอาร์คใช่ไหม หรือเลวร้ายยิ่งกว่าที่เสียใจกับความผิดพลาดมากมายที่ไม่อาจแก้ไขของตน...ที่ทำให้ใครหลายๆ คนรวมทั้งเฟลิมต้องตาย แล้วเขามีความผิดหรือไม่กันแน่... ความคิดพลันสะดุดลง...เมื่อปิดประตูห้องของรูอาร์คไม่อยู่ ครั้นเด็กหนุ่มมองให้ดี ก็พบว่ากลอนเหล็กด้านในห้องหักกระเด็นไปแล้ว รูอาร์คเดินลิ่วๆ นำหน้าไปโดยไม่สังเกต...มิเช่นนั้นคงลืมเรื่องกลอนที่หักอย่างสิ้นเชิง อาเมียร์จึงได้แต่ปิดประตูแบบแง้มๆ แล้วรีบเดินตามเขาจะหาโอกาสแจ้งเจ้าหน้าที่พระราชวังทันทีที่ทำได้ แค่กลอนห้องพักหักคงไม่ใช่ปัญหาอะไรมากมาย เด็กหนุ่มพยายามไม่คิดอะไรมาก แม้จะสงสัยว่าเขาหักกลอนประตูเข้าไปได้อย่างไร ได้แต่เดาว่าความโกรธชั่ววูบคงทำให้เขา...ออกแรงมากเกินไป แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ ที่สำคัญเร่งด่วนกว่านี้คือต้องรู้ให้ได้ว่าใครต่างหากที่สังหารเฟลิม * * * * * ค่ำแล้ว แต่ดูลัสยังอยู่ในห้องพักของราชองครักษ์ตามลำพัง เขาออกเวรตั้งแต่บ่าย แต่ก็ไม่กลับบ้านพักนอกวัง และอยู่ถามเจ้าหน้าที่ต่างๆ ที่กำลังเร่งรีบตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุกับชันสูตรศพ เพื่อรวบรวมข้อมูลให้ได้มากที่สุด ชายหนุ่มไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปดูสถานที่กับศพโดยตรง เพราะมีผลประโยชน์ส่วนตนในฐานะผู้เข้าประลองรอบสุดท้าย จึงต้องถือว่าเป็นผู้ต้องสงสัยที่อาจเข้าไปเปลี่ยนแปลงหรือทำลายหลักฐาน แต่พวกราชองครักษ์ที่เป็นเพื่อนร่วมงานก็ให้ความร่วมมือเท่าที่จะทำได้ ชายหนุ่มตั้งใจจะไม่ทำให้องค์หญิงแอชลีนน์ทรงผิดหวังจริงๆ ตามที่รับปาก กระนั้น เรื่องเท่าที่เขาได้ยินจากเจ้าหน้าที่หรือคนอื่นๆ อีกต่อหนึ่งก็แปลกประหลาดจนไม่รู้ว่าจะคิดอย่างไรดี เฟลิมเสียชีวิตเพราะแผลลึกที่คอเพียงแผลเดียว เขาคงตายโดยไม่มีโอกาสส่งเสียงร้อง หรือแม้แต่รู้ตัวคนร้ายด้วยซ้ำ ทหารยามไม่ได้ยินเสียงผิดสังเกต ซ้ำในห้องไม่มีร่องรอยการต่อสู้ แสดงว่าคนร้ายต้องมีฝีมือในระดับนักฆ่าอาชีพ หากเป็นอย่างนั้น ก็คงไม่แปลกที่ทหารองครักษ์ไม่ได้ยินเสียงหรือเห็นอะไรที่มีพิรุธ ทว่า...แปลกเกินไปที่ไม่มีร่องรอยว่าใครอื่นเข้ามาในห้อง หน้าต่างเปิดรับลมไว้ก็จริง แต่ด้านนอกไม่มีกันสาดกว้างพอให้เดินได้สะดวก หรือไต่ลงมาจากหลังคาที่อยู่สูงขึ้นไปมาก ซ้ำอยู่ในมุมที่ทหารบนกำแพงป้อมมองเห็นชัดเจน ดังนั้นจึงไม่น่าเป็นไปได้ที่ใครสักคนจะลอบปีนผนัง หรือรางน้ำฝนที่แคบจนวางเท้าได้ไม่ถึงครึ่ง แล้วนักฆ่าจะลอบข้ามสะพานมาจากแผ่นดินใหญ่...เล็ดลอดสายตาทหารยามเข้าไปสังหารเหยื่อในห้อง...และลอบออกมาโดยไม่มีใครรู้ตัว...โดยไม่ทิ้งไว้แม้แต่รอยเท้าได้อย่างไร ที่แปลกยิ่งกว่าคือแผลของเฟลิมไม่ได้เกิดจากของมีคม...และก็ไม่ได้เกิดจากกรงเล็บสัตว์ ผิวหนังบริเวณคอของชายหนุ่มปริแตกออกมาเอง...จากภายในเส้นเลือดใหญ่ที่คอ มีอาวุธ หรือยาใดทำให้คนตายในลักษณะนี้ได้หรือ ...คงมีแต่เวทมนตร์แท้ๆ ที่ทำได้... ดูลัสนึกถึงหญิงชราชาวทะเลทราย...ซึ่งน่าจะเป็นผู้มีอาคมที่ทำใบแชมร็อคใส่มนต์ให้ตนอ่อนเพลีย นางมีตัวตนจริง และเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ใช่ไหม หากสอบปากคำนางได้คงดี...แต่เขาจะหาเหตุใดมาทำอย่างนั้นได้ โดยที่ใครๆ ไม่หาว่างมงายหรือเพ้อเจ้อไปเองเล่า ตอนนั้นเอง เสียงเคาะประตูดังขึ้น “ท่านดูลัส...ยังอยู่ใช่ไหมคะ” เสียงนั้นคุ้นหู เขาวางมือจากเอกสารก่อนตอบ “เคียราหรือ เข้ามาสิ” หญิงสาวผู้สวมชุดนางกำนัลถือตะเกียงเดินเข้ามา แล้วมองรอบห้องพักที่มีเพียงเขาอยู่กับกองกระดาษบนโต๊ะยาว และตะเกียงอีกดวง “ข้าเพิ่งมาจากห้องของเจ้าหญิง เห็นพวกองครักษ์ที่อยู่เวรบอกว่าท่านยังค้นข้อมูลไม่ยอมกลับ เลยนำของว่างมาให้ค่ะ” ราชองครักษ์หนุ่มเพิ่งสังเกตเห็นตะกร้าใบเล็กที่คล้องแขนเธอ หญิงสาววางตะกร้านั้นบนโต๊ะ แล้วเลิกผ้าที่คลุมไว้ “มีขนมปังกับแฮมรมควัน แล้วก็เนยค่ะ เดี๋ยวข้าทำแซนด์วิชให้นะคะ” “ขอบใจ” ดูลัสตอบอย่างยินดี “ไม่เป็นไรค่ะ” เขาเห็นเคียรายิ้มอ่อนๆ ใต้แสงตะเกียง ขณะวางขนมปังลงบนจานไม้ที่เธอหยิบออกมาจากตะกร้า “ก็ท่านดูลัสกำลังพยายามช่วยเจ้าหญิงอย่างเต็มที่นี่คะ ข้าก็อยากช่วยพระองค์ได้มากกว่านี้เหมือนกัน” “ข้าแค่ทำตามหน้าที่” องครักษ์หนุ่มพูดง่ายๆ “แต่ถ้าแค่ทำตามหน้าที่...ก็ไม่เห็นต้องอยู่จนดึกดื่นขนาดนี้เลยนี่คะ” หญิงสาวแย้ง “แต่ก็ดี ท่านดูลัสยังอยู่ จะได้แจ้งข่าวล่าสุดได้เลย เมื่อเย็นนี้ พวกทหารจับผู้ต้องสงสัยได้คนหนึ่ง เห็นว่าเป็น...แม่มดค่ะ” “แม่มดนี่นะ” ดูลัสขมวดคิ้ว “ค่ะ ได้ยินว่าชาวบ้านในย่านแออัดไปพบตอนนางเดินโซเซอยู่ ท่าทางเหมือนคนเสียสติ พูดขอโทษใครสักคนที่นางเรียกว่า ‘ท่านจ้าว’ แล้วก็บอกว่า...ตัวเองฆ่าพระคู่หมั้นของเจ้าหญิงไปตามคำสั่งของ ‘ท่านจ้าว’ กับชาลัวห์แล้ว” “...เสียสติแล้วเชื่อได้อย่างไร หญิงชราตัวคนเดียวไม่มีทางเข้ามาฆ่าพระคู่หมั้นในวังได้แน่ๆ” ชายหนุ่มยังติงด้วยเหตุผล “ก็เวทมนตร์น่ะสิคะ” เคียราพูดขึงขังขึ้น “นางออกมาพูดว่าตัวเองฆ่าคุณชายเฟลิมก่อนข่าวออกไปนอกวังเสียอีก แล้วที่ตัวนางยังมีแผล... เขาบอกว่าเหมือนเส้นเลือดข้างในระเบิดออกมาเอง ไม่ถึงตายแต่ก็เป็นแผลหนักน่าดู มนุษย์ธรรมดาไม่น่าทำให้เกิดแผลอย่างนี้ได้ใช่ไหมคะ” ดูลัสนึกไปถึงหญิงชราที่มอบใบแชมร็อคให้เคียรา และนึกสงสัยว่านางเป็นคนเดียวกับแม่มดที่ว่านี้ใช่ไหม แต่หญิงสาวคงยังไม่เห็นหน้านาง จึงไม่อาจยืนยันได้ว่าใช่หรือไม่ “ตอนนี้ นางถูกคุมตัวในคุกใต้ดินของปราสาทค่ะ จะมีการไต่สวนเช้าพรุ่งนี้ เจ้ามณฑลยาร์ลาธจะอยู่ฟัง ก่อนนำศพของลูกชายกลับไปทำพิธีที่มณฑล และเจ้าหญิงแอชลีนน์ก็ทรงตัดสินพระทัยว่าจะเสด็จไปประทับฟัง เลยทรงมีพระดำริให้ท่านดูลัสตามเสด็จอารักขา ท่านจะได้อยู่ฟังในห้องไต่สวนด้วย” “ดีแล้ว” เขาพูด “ขอบใจที่มาบอก เคียรา” “ม...ไม่เป็นไรค่ะ ข...ข้าก็แค่คิดว่าบอกท่านดูลัสไว้เนิ่นๆ คงดี แต่ปลีกตัวมาได้เร็วที่สุดเท่านี้” นางกำนัลสาวเสมองไปอีกทางขณะเช็ดมือ “เอาเถอะ นี่ดึกแล้ว” ดูลัสตัดสินใจว่าหากอีกฝ่ายมีเรื่องบอกเขาเพียงเท่านี้ ก็สมควรแก่เวลาขอตัวเสียที “เจ้ากลับไปดูแลเจ้าหญิงเถอะ ข้าจะอ่านเอกสารต่ออีกสักหน่อย” “ค่ะ” เคียรารับง่ายๆ แล้วผละไปที่ประตู “พยายามเข้านะคะ แล้วก็...ราตรีสวัสดิ์ค่ะท่านดูลัส” “ราตรีสวัสดิ์” องครักษ์หนุ่มหยิบแซนด์วิชที่อีกฝ่ายเพิ่งทำให้มากัดคำหนึ่ง แล้วหันไปสนใจเอกสารอีกครั้ง ขณะที่ประตูปิดลงแผ่วเบา ยังมีเรื่องต้องทบทวนอีกมากมาย ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังอยากเร่งเวลาไปถึงตอนไต่สวนหญิงชราเสียตอนนี้ จะได้รู้ว่าข้อสันนิษฐานของตนถูกต้องหรือไม่ และเรื่องทั้งหมดนี้เป็นมาอย่างไรเสียที * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 19:29:18

ความคิดเห็นที่ 8 บทที่ ๒๕ การไต่สวน ห้องไต่สวนคือโถงเล็กบนชั้นหนึ่งของอาคารเหนือคุกใต้ดิน ดูเหมือนผู้ที่น่าจะเกี่ยวข้องกับคดีมารวมตัวกันที่นี่ครบถ้วนดี ฝ่ายหนึ่งคือท่านเจ้ามณฑลยาร์ลาธ บุตรชายคนรองและอาเมียร์ ส่วนอีกฝ่ายคือท่านเจ้ามณฑลชอร์ซากับชาลัวห์ เจ้าหญิงแอชลีนน์ประทับแยกอยู่อีกมุม เยื้องจากเสนาบดีตุลาการกับท่านผู้สำเร็จราชการคอนรอยซึ่งเป็นประธาน มีเคียราตามเสด็จมาพร้อมกับดูลัส หญิงชราร่างเล็กผอมเกร็ง ผมขาวทั้งศีรษะถูกคุมตัวเข้ามา ตรวนไม้หนักอึ้งสวมบนข้อมือข้อเท้าซึ่งแทบมีแต่หนังหุ้มกระดูก นัยน์ตาของนางกลอกไปทั่วอย่างรวดเร็วราวลิงลม ดูตื่นหวาดเหมือนสัตว์ป่า มากกว่าจะเป็นมนุษย์ที่มีสติสัมปชัญญะครบถ้วน ทันทีที่เห็นใครคนหนึ่ง นางก็ทิ้งตัวลงบนพื้น ก้มศีรษะแทบโขกแผ่นหิน ยังความประหลาดใจให้ดูลัส...และคงจะรวมถึงคนอื่นๆ ด้วย “ท่านจ้าว! อภัยให้ข้าน้อยด้วย...ข้าน้อยไม่ทราบเลยว่าเป็นท่าน!! ข้าน้อยผิดไปแล้วที่บังอาจหันคมอาวุธใส่นายท่าน!!” ผู้ถูกคำนับ...ซึ่งดูประหลาดใจและตกใจถึงขีดสุดไม่ต่างจากใครอื่นในที่นั้น...คืออาเมียร์ “นี่อะไรกัน เจ้ารู้จักนางด้วยหรือ” เสนาบดีตุลาการตั้งคำถามหลังจากทุกคนเงียบไปพักหนึ่ง มีเพียงหญิงชราที่ยังละล่ำละลักร้องขออภัยต่อ ‘ท่านจ้าว’ ไม่หยุดหย่อน “ข้าไม่เคยพบนางเลยขอรับ” เด็กหนุ่มรีบตอบ “นางคงเข้าใจผิดไปเอง” “ท่านจ้าว...อภัยให้ข้าน้อยด้วยเจ้าค่ะ...ข้าน้อยผิดไปแล้วจริงๆ!!” “เงียบเสีย!” เสนาบดีตุลาการตัดสินใจออกคำสั่ง ทว่านางดูเหมือนจะไม่ฟังเลยแม้แต่น้อย ดูลัสจับตามองเรื่องไม่คาดฝันนี้อย่างจดจ่อ แล้วก็เห็นอาเมียร์พูดขึ้นด้วยสีหน้าลำบากใจ “เลิกขออภัยข้า แล้วตอบคำถามของท่านเสนาบดีตุลาการตามตรงทุกข้อ...ได้ไหม” “เจ้าค่ะ! ข้าน้อยทราบแล้ว...ข้าน้อยจะทำตามที่ท่านจ้าวสั่งทุกประการเจ้าค่ะ!!” หญิงชรารับ ครั้นแล้วก็คุกเข่าหันหน้าไปทางเด็กหนุ่มชาวทะเลทราย นิ่งราวกับสุนัขที่กำลังรอคำสั่งจากนาย “...เจ้าไม่รู้จักนาง แต่ออกคำสั่งให้นางทำตามได้อย่างไร” เสนาบดีตุลาการถามอาเมียร์ “ข้าแค่คิดว่า...ถ้านางเห็นข้าเป็นคนที่นางเชื่อฟัง ก็น่าจะทำให้นางยอมเงียบได้ ท่านเสนาบดีจะได้ไต่สวนต่อขอรับ” อีกฝ่ายตอบ แล้วก็พูดต่ออย่างลังเล “หันหน้าไปทางท่านเสนาบดี แล้วตอบคำถามท่านดีๆ อย่าเรียกข้าอีก” “เจ้าค่ะ! ข้าน้อยจะทำตามนั้นเจ้าค่ะ!!” นางใช้สองมือและเข่ากระวีกระวาดหมุนตัวไปอีกทาง ดูเหมือนท่านเสนาบดียังมองทั้งสองด้วยสายตาเคลือบแคลง แต่ก็เริ่มไต่สวนในไม่ช้า หญิงชรากลับพูดจารู้เรื่องดีจนน่าประหลาดใจเมื่อถูกถามชื่อและพื้นเพ...แม้คำตอบจะฟังเลอะเลือนไปบ้าง จนมาถึงคำถามสำคัญ “เจ้าเป็นผู้สังหารท่านเฟลิม พระคู่หมั้นของเจ้าหญิงแอชลีนน์จริงหรือ” “จริง...ตามคำสั่งของท่านจ้าว กับชายธีร์ดีเรชื่อชาลัวห์” “พูดจาพล่อยๆ!” ชาลัวห์โพล่งทันที...แต่ดูลัสใช่จะไม่คาดการณ์ไว้ “ข้าไม่เคยรู้จักเจ้า!” “ทำไมเจ้าถึงทำตามคำสั่งของ ‘ท่านจ้าว’ กับคุณชายชาลัวห์” เสนาบดีถามต่อ “’ท่านจ้าว’ เป็นผู้พาชายคนนั้นมาพบข้า...และบอกให้ข้าช่วยให้เขาได้แต่งงานกับเจ้าหญิง ข้าได้รับคำสั่งจากท่านจ้าวให้มอบใบแชมร็อคลงอาคมให้คู่ประลองที่สู้กับเขา เพื่อทั้งสองคนพ่ายแพ้ แต่ทำสำเร็จเพียงคนเดียว...เพราะมีผู้แก้มนต์ให้คู่ประลองคนหลัง สุดท้าย...ท่านจ้าวกับเขาจึงสั่งให้ข้าใช้มนตร์สังหารผู้ชนะเสียในคืนวานซืน” “นังไพร่! กล้าดีอย่างไรมากล่าวหาข้า!!” ชาลัวห์ผุดลุกขึ้น “ข้าไม่เคยรู้จักคนชั้นต่ำอย่างเจ้าด้วยซ้ำ!!” หญิงชราหันขวับมาทางเขา “หากท่านจ้าวไม่บัญชาให้ข้าช่วยแก ก็อย่าหวังเลย...ว่าข้าจะยอมเสียมนตร์อันมีค่าให้คนน่ารังเกียจเบาปัญญาอย่างแกแค่กระผีกริ้น!!” “นังนี่!!” “จงเงียบ!” เสนาบดีตุลาการสั่ง แล้วหันมาทางหญิงชราอีกครั้ง “ท่านจ้าวเป็นใคร เหตุใดเจ้าจึงเชื่อฟังเขา จงตอบตามความจริง” “ท่านจ้าว...” หญิงชราเอ่ยด้วยเสียงชื่นชมกึ่งกริ่งเกรง “คือผู้เกรียงไกรสำหรับพวกเรา คือนายแห่งอาณาจักรสาบสูญ คือจ้าวแห่งโลกมืด...จ้าวแห่งมหาอาคมอนธการผู้จักโค่นล้มองค์สุริยเทพ” จอมปีศาจ... ดูลัสขมวดคิ้วครุ่นคิด นางพูดถึงจอมปีศาจอย่างนั้นหรือ แม่มดผู้ใช้มนตร์ดำจะนับถือจอมปีศาจ เทพมารผู้เป็นปฏิปักษ์ต่อเทพแห่งแสงสว่างย่อมไม่ใช่เรื่องแปลก ทว่าแม่มดที่ทึกทักเป็นตุเป็นตะว่ามารตนนั้นนำคนอย่างชาลัวห์มาให้นางทำงานให้ มิหนำซ้ำยังเห็นแค่เด็กหนุ่มชาวทะเลทรายคนหนึ่งเป็น ‘ท่านจ้าว’ ผู้เกรียงไกรพระองค์นั้นเป็นเรื่องที่ออกจะเกินไปหน่อย จะเป็นไปได้หรือ ต่อให้อาเมียร์มีอาคมจริงๆ แต่ปิดบังไว้หรือมีโดยไม่รู้ตัวก็ตาม ดูลัสก็ยังเห็นอีกฝ่ายเป็นมนุษย์ธรรมดาเหมือนกับตนนี่เอง ไม่มีทางเป็นสิ่งใดที่เหนือกว่านั้นไปได้เด็ดขาด “แต่...เมื่อครู่เจ้าเรียกชายชาวทรายคนนั้นว่า ‘ท่านจ้าว’ ของเจ้าไม่ใช่หรือ” เสนาบดีตุลาการถามช้าๆ “ใช่แล้ว เขาผู้นั้นคือท่านจ้าวของข้า” “...แล้วเป็นคนเดียวกับท่านจ้าวแห่งโลกมืดของเจ้าหรือ” “ใช่แล้ว เป็นท่านเดียวกัน” “นังนี่บ้าไปแล้ว! ท่านอย่าเชื่อคำพูดมัน!!” ชาลัวห์พูดขึ้นอีก “ข้าไม่เคยรู้จักหรือพบนางมาก่อน แล้วถ้านางเห็นไอ้คนทรายนั่นเป็นนายบ้าบออะไรของนาง...ข้ากับมันก็เกลียดกันจะเป็นจะตาย! ใครหลายคนในนี้รู้อยู่! ข้าจะตามมันไปหานางได้อย่างไรกัน!!” “ข้าก็สาบานได้ว่าไม่เคยรู้จักนางเลยขอรับ” อาเมียร์เอ่ยด้วยเสียงที่สงบกว่า “ที่จริง ข้าพอระแคะระคายเรื่องที่ท่านดูลัสถูกอาคมทำให้แพ้ในการประลองรอบแรก และข้าก็เป็นคนทำลายใบแชมร็อคลงอาคมที่ถูกส่งมาให้ท่านเฟลิมเอง...ถึงจะโดยไม่ตั้งใจ หากข้าร่วมมือกับชาลัวห์จริงๆ  ก็สู้ให้ท่านเฟลิมแพ้ไปตั้งแต่ตอนนั้น จะได้ไม่ต้องเสี่ยงลอบฆ่าทีหลังไม่ดีกว่าหรือ” องครักษ์หนุ่มเห็นด้วยกับคำพูดตอนท้ายของเด็กหนุ่ม อาจดูมีพิรุธถ้าชาลัวห์ชนะผู้เข้าแข่งขันทั้งสองคนซ้อนเพราะพวกเขามีอาการอ่อนเพลียกะทันหันในวันนั้น แต่ก็ย่อมเป็นเรื่องที่ทำง่ายและมีปัญหาน้อยกว่าลอบสังหาร และหากมีแผนกำจัดลูกชายของเจ้ามณฑลหรือขุนนางอื่นๆ ที่จะขวางผลประโยชน์ชาลัวห์ในฐานะราชาองค์ต่อไป พวกเขาก็น่าจะเลือกเวลาและสถานการณ์ที่ไม่โดดเด่นกว่านี้ ไม่ท้าทายอุกอาจถึงเพียงนี้ นอกจากนั้น  เฟลิมดูจะมีพิษสงก็ต่อเมื่อมีอาเมียร์เป็นอาจารย์และที่ปรึกษา โดยตนเอง เขาเป็นคนที่ไม่มีความรู้ความสามารถหรือชั้นเชิงด้านการเมืองเป็นพิเศษถึงขั้นปล่อยไว้ไม่ได้ ดูลัสหรือคาเฮียร์ยังน่าจะมีอันตรายมากกว่าสำหรับชาลัวห์ด้วยซ้ำ เสนาบดีตุลาการไม่ตอบทั้งคู่ แต่ออกคำสั่งต่อหญิงชรา “จงเล่ามาแต่ต้น ว่าเจ้าพบ ‘ท่านจ้าว’ ของเจ้ากับคุณชายชาลัวห์เมื่อไร และอย่างใด” “ท่านจ้าวมาพบข้าที่บ้านตั้งแต่ต้นฤดูใบไม้ผลิ โดยพาชายธีร์ดีเรคนนั้นมาด้วย” “พอระบุวันที่แน่นอนได้ไหม” “ทำไมจะไม่ได้ ข้าจำเวลาที่ท่านจ้าวเสด็จมาหาข้าได้ดีทีเดียว” หญิงชราบอกอย่างมั่นใจ “คืนวันที่สิบสามเดือนหนึ่ง คืนที่พวกเราเหล่าสาวกแห่งความมืดทำพิธีบูชาพระองค์” ดูลัสคิดตาม พบว่านั่นเป็นช่วงหลังจากผลการทดสอบรอบที่สองออกแล้ว และผู้เข้าประลองรอบสุดท้ายทั้งสี่ต้องเข้ามาเตรียมตัวในเมืองหลวง ทั้งชาลัวห์และอาเมียร์ย่อมอยู่ในเขตเมืองหลวงพอดี “ทั้งสองมาทำอะไร” “มาขอให้ข้าช่วยให้ชายนั้นชนะผู้เข้าแข่งขันทุกคนในวันประลอง เพื่อเขาจะได้แต่งงานกับเจ้าหญิง ท่านจ้าวเป็นผู้สั่งข้าให้ทำใบแชมร็อคลงอาคม และปลอมตนเป็นแม่ค้าเร่ นำพวกมันไปให้คนสองคน ซึ่งท่านบอกว่าจะผ่านจัตุรัสกลางและสนใจพวกมัน” “คนสองคนนั้นคือใคร” “นางกำนัลตรงนั้น” นางพูด เคียราสะดุ้ง รีบก้าวหลบเมื่อนางชี้นิ้วผอมและเหี่ยวย่นมาทางเธอ “กับชายผมแดงคนนั้น” หญิงชราหันกลับมาชี้ลูกชายคนรองของเจ้ามณฑลยาร์ลาธ ซึ่งขมวดคิ้วเคร่งเครียด “เจ้าทั้งสอง ที่นางพูดเป็นความจริงไหม” เสนาบดีตั้งคำถาม “จ...เจ้าค่ะ” เคียราตอบตะกุกตะกัก “วันก่อนประลอง ข้าไปอารามหลวง ตอนจะกลับเข้าวัง เห็นแม่ค้าเร่ชาวทรายคนหนึ่งมีใบแชมร็อค จึงเข้าไปซื้อของจากนาง และนำใบไม้นั้นมาให้ท่านดูลัสเจ้าค่ะ” “เจ้าหมายถึงราชองครักษ์ดูลัสหรือ” “เจ้าค่ะ” “แล้วเจ้าล่ะ” เสนาบดีตุลาการหันไปทางลูกชายคนรองของเจ้ามณฑลยาร์ลาธ “จริงขอรับ” เด็กหนุ่มตอบ “วันนั้น อาจารย์ให้ข้าออกไปซื้ออาหารกลางวันให้พี่ เพราะกลัวว่าอาหารที่ในวังส่งมาจะมียาบางอย่าง ข้าเลยบังเอิญเจอร้านของนาง และได้ใบแชมร็อคมาเหมือนกัน แต่พออาจารย์แตะใบไม้พวกนั้น พวกมันก็ไหม้เป็นเถ้าถ่านเองจนหมด พี่เฟลิมจึงไม่ได้พกติดตัว” “‘อาจารย์’ ที่เจ้าพูดถึง หมายถึงชาวทรายนี้หรือ” “ขอรับ” “หมายความว่า...เจ้าได้พบนาง เพราะอาจารย์สั่งให้ออกไปในวันนั้นและเวลานั้น” “แต่ถ้าเขาตั้งใจให้ชาลัวห์ชนะจริงๆ จะทำลายใบไม้นั้นต่อหน้าข้าทำไมขอรับ” เด็กหนุ่มผมแดงย้อนถาม “ข้าคำนึงถึงเรื่องนั้นเช่นกัน” เสนาบดีตุลาการพยักหน้ารับ และหันมาเรียกหญิงชราอีกครั้ง “ท่านจ้าวที่มาหาเจ้ากับนายอำเภอชาลัวห์มีรูปร่างหน้าตาอย่างไร” “ท่านจ้าวสวมผ้าคลุมสีดำล้วนปกปิดหน้าตา” “แล้วเจ้าทราบได้อย่างไร ว่าชายชาวทรายคนนี้เป็นคนเดียวกับท่านจ้าวของเจ้า” “ข้าสัมผัสอำนาจเวทมนตร์อันแรงกล้าของพระองค์ได้ พวกเราสาวกแห่งความมืด...ไยจะไม่รู้จักอำนาจของนายตน” ในห้องไต่สวนมีเพียงความเงียบพักหนึ่ง ก่อนเสนาบดีจะถามต่อไป “ในตอนนี้ เจ้ายังสัมผัสอำนาจเวทมนตร์ที่ว่าได้จากชาวทรายคนนั้นหรือ” “บัดนี้ท่านจ้าวมิได้แผ่อำนาจออกมา แต่ข้าจดจำพระองค์ได้จากรูปร่างหน้าตา” “แต่เจ้าบอกว่าไม่เห็นหน้าตาของเขา...” “เมื่อสามคืนก่อน...” สีหน้าของหญิงชราดูหวาดหวั่นขึ้น “ข้าได้รับคำสั่งจากท่านจ้าวและชายธีร์ดีเรให้ฆ่าคู่หมั้นของเจ้าหญิง และเมื่อท่านจ้าวออกไป ชายธีร์ดีเรนั่นก็บอกให้ข้าฆ่าผู้ติดตามของคู่หมั้นที่เป็นคนทรายอีกคนหนึ่งด้วย ข้าจึงลงมือฆ่าทั้งสองพร้อมกันในคืนวาน...แต่ไม่นึกเลย...ว่าผู้ติดตามคนนั้นที่แท้คือท่านจ้าว! ท่านจ้าวปิดบังอำนาจของตนไว้ ข้าเพิ่งรู้เมื่อท่านทำลายอาคมของข้าได้!! ซ้ำทำให้อาคมนั้นย้อนกลับมาสู่ข้าเอง!!” นางยกมือขึ้นกุมสีข้าง ใต้ชุดนักโทษแบบเรียบๆ ที่สวมอยู่ “นั่นเป็นเหตุให้เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือ” “ใช่! ท่านจ้าว...ท่านจ้าวช่วยข้าน้อยด้วย!!” หญิงชราหันไปพูดกับอาเมียร์อีกครั้ง “ข้าน้อยปฏิบัติตามคำสั่งของท่านอย่างเคร่งครัด ข้าน้อยเพียงพลาดไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ที่บังอาจทำร้ายท่าน...โปรดอภัยและรักษาข้าน้อยด้วย!!” นางเริ่มร้องไห้คร่ำครวญ เกลือกศีรษะกับพื้น เบื้องหน้าเด็กหนุ่มที่มีสีหน้าทั้งสงสัย กังวล และลำบากใจ เสนาบดีตุลาการนิ่งอยู่ครู่หนึ่งจึงประกาศ “ขอให้ทุกท่านอยู่ในความสงบ ขณะที่เจ้าหญิงทรงมีพระวินิจฉัยร่วมกับท่านผู้สำเร็จราชการ” เขาหันมาทางทั้งสองแล้วเอ่ยเบาลง “กราบทูลฝ่าบาท เรื่องทั้งหมดนี้สุดที่กระหม่อมจะตัดสินจริงเท็จประการใด กระหม่อมคิดว่า...เราควรประสานศาสนจักรแห่งซาเกรดา โซล เพื่อขอให้พระเถระชั้นผู้ใหญ่ที่มีความรู้หรือความรับผิดชอบด้านอาคมเข้ามาตรวจสอบพ่ะย่ะค่ะ” “แต่นั่น...จะไม่ถือเป็นการดึงอำนาจต่างชาติเข้าแทรกแซงหรือ” เจ้าหญิงแอชลีนน์ทรงติง “ในเมื่อซาเกรดา โซล...” เด็กสาวเงียบไปเท่านั้น ทว่าดูลัสเข้าใจดีว่าพระองค์ต้องการตรัสอะไร หากเหตุลอบสังหารไม่เกิดขึ้น...เจ้าหญิงก็คงอภิเษกสมรสกับเจ้าชายรัชทายาทของซาเกรดา โซล ไปแล้ว ตามพระวินิจฉัยของพระราชาและพระราชินีผู้ล่วงลับ ซึ่งกำลังดำเนินการเรื่องหมั้นหมายเมื่อสามปีก่อน แต่มีอันต้องล้มเลิกไป...เพราะเหตุร้ายที่ทำให้เจ้าหญิงแอชลีนน์กลายเป็นรัชทายาทองค์สุดท้ายโดยปริยาย “คณะสังฆราชาจะไม่นำเรื่องการเมืองเข้ามายุ่งเกี่ยวหรอกพ่ะย่ะค่ะ” ท่านคอนรอยออกความเห็น “และเหตุครั้งนี้ก็ดูเหนือธรรมชาติจนเกินความคาดคิดของพวกเราแล้วจริงๆ” “เช่นนั้น เราควรคุมตัวผู้ต้องสงสัยทั้งสองไว้ตั้งแต่ตอนนี้ เพื่อรอพระเถระผู้ตรวจสอบไสยเวทและพฤติกรรมนอกรีต” เสนาบดีตุลาการสรุป “ต้องคุมตัวเชียวหรือ!” เด็กสาวกลับพูดอย่างตกใจ “เราปล่อยให้พวกเขาหนีไปไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ” “แต่อาเมียร์...ข้าหมายความว่าทั้งสองคนจะหนีไปที่ไหนได้” “โอกาส และที่ให้หนีหรือหลบซ่อนตัวมีมากมาย เราประมาทไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ” “แต่ว่า...ครอบครัวของเขาล่ะ” “ครอบครัว?” ดูเหมือนเสนาบดีตุลาการตีความเป็นคนละทางสิ้นเชิง “เจ้าหญิงทรงมีพระสติปัญญานัก กระหม่อมจะให้ตรวจสอบครอบครัวของทั้งสองแน่นอนว่ามีส่วนร่วมหรือไม่ โดยเฉพาะครอบครัวคนทรายนั่นยิ่งน่าสงสัย” “ข้า...ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” เจ้าหญิงแอชลีนน์รีบแก้ “ข้าเพียงแต่...คิดว่าสอบสวนแค่เจ้าตัวก็พอแล้ว คนในครอบครัวของเขาไม่น่าจะรู้เรื่องหรอก” “หากไม่สอบสวน...แล้วจะทรงทราบได้อย่างไร” “ก็เรา...” เด็กสาวเงียบไป ดูลัสภาวนาอย่าให้เจ้าหญิงทรงแพร่งพรายความจริงที่ขุนนางผู้ใหญ่ทั้งสองย่อมไม่ยินดีที่ได้ฟัง...แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผล “เราเคยไปบ้านเขามาก่อน” สีหน้าของสองผู้ฟังเปลี่ยนไปทันที “ตรัสว่าอะไรนะพ่ะย่ะค่ะ” ท่านคอนรอยถามซ้ำ “ตอนเราไปแสวงบุญที่อารามในยาร์ลาธ...เราได้ข่าวเรื่องเขาในฐานะอาจารย์ของคุณชายเฟลิม จึงได้สนใจ วันลูคนาซัธเราเลยลองไปบ้านเขา...แต่แค่ครั้งเดียวนะ เราปลอมตัวไป พวกเขาไม่รู้ว่าเราเป็นเจ้าหญิง ครอบครัวของเขาก็เป็นครอบครัวผู้อพยพธรรมดาๆ เท่านั้นเอง ไม่มีใครน่าสงสัยเลย มีแค่พ่อแม่กับน้องๆ อายุมากสุดแค่ห้าขวบ น้องคนสุดท้องเพิ่งคลอดเมื่อสี่ห้าเดือนก่อนเท่านั้น” ดูลัสนึกไม่ผิด ลองเจ้าหญิงทรงรับรองหนักแน่นว่าไม่น่าสงสัยเช่นนี้แล้ว ขุนนางผู้ใหญ่ทั้งสองซึ่งมากประสบการณ์กว่าย่อมสงสัยแทนที่พระองค์ทรงออกหน้าปกป้องคนพวกนั้น ต่อให้ยังไม่ได้สืบประวัติอันคลุมเครือของครอบครัวของอาเมียร์อย่างละเอียดก็ตาม “ถึงอย่างไร ก็ควรตรวจสอบเพื่อความปลอดภัยพ่ะย่ะค่ะ” เสนาบดีตุลาการตัดสินใจทูล “ตรวจสอบนี่...ไม่ได้หมายความว่าจะจับพวกเขาใช่ไหม” “หากไม่มีหลักฐานความผิด เราไม่จับกุมประชาชนผู้บริสุทธิ์แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ” ท่านเสนาบดีตอบแฝงนัยอย่างแยบยล และเมื่อเจ้าหญิงแอชลีนน์พยักหน้ารับอย่างดูเหมือนไม่ติดใจ เขาจึงได้หันไปประกาศต่อคนอื่นๆ “เจ้าหญิงแอชลีนน์ทรงมีพระดำริให้คณะสังฆราชาจากซาเกรดา โซล เข้ามาตรวจสอบเหตุการณ์ครั้งนี้ เพื่อพิสูจน์เรื่องการใช้ไสยเวทและพฤติกรรมนอกรีต ทางเราจะคุมตัวนายอำเภอชาลัวห์ ผู้อพยพชาวทรายอาเมียร์ กับนางแม่มดไว้ในเรือนจำพิเศษก่อน” “พวกท่านจับข้าไม่ได้นะ!!” ชาลัวห์ขึ้นเสียงทันที “ในเมื่อไม่มีหลักฐานอะไรทั้งนั้น...นอกจากคำพูดของยายแก่บ้านี่!!” “ใช่!” เจ้ามณฑลชอร์ซาเสริม “ข้าไม่ยอมให้ลูกถูกจับเข้าคุกเหมือนคนชั้นต่ำ แค่เพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างคำพูดของยายแก่เสียสติคนเดียวหรอก!!” “นี่เป็นมาตรการรักษาความปลอดภัยของเรา ขอให้พวกท่านเข้าใจด้วย” ท่านเสนาบดีตุลาการตัดบท “ผู้ใดคัดค้านเท่ากับหมิ่นพระราชอำนาจ และพระวินิจฉัยของเจ้าหญิงแอชลีนน์” “ข้าทราบขอรับใต้เท้า” เด็กหนุ่มชาวทรายกลับพูดขึ้น “เพื่อรูปคดี ข้ายินดีให้คุมตัวขอรับ” จากนั้น อาเมียร์ก็หันไปพูดเบาๆ กับลูกชายคนรองของเจ้ามณฑลยาร์ลาธ แล้วลุกจากที่นั่ง ทหารยามเข้ามาใกล้เขา หญิงชราที่ยังหมอบพึมพำอยู่เบื้องหน้า และชาลัวห์ หญิงชรายอมให้พวกทหารพยุงตนเองขึ้นมาโดยไม่ขัดขืนแต่ประการใด ทว่าเมื่อพวกเขาคนอื่นทำท่าจะเข้าไปคุมตัวเด็กหนุ่มคนทราย นางก็เบิกตากว้างและร้องขึ้นทันที “อย่าบังอาจเอามือสกปรกของพวกแกมาแตะต้องท่านจ้าว!!” จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 19:30:15

ความคิดเห็นที่ 9 ทหารยามสองนายที่อยู่ใกล้อาเมียร์ผงะออกไปทันทีพร้อมกับส่งเสียงร้อง แขนของพวกเขาปรากฏรอยแผลคล้ายเส้นเลือดบวมและแตกออกมาโดยตัวของมันเอง ทั้งที่หญิงชราเพียงแต่จ้องมองพวกเขาอยู่ที่เดิมโดยมิได้ขยับตัวเลย ดูลัสรู้สึกเหมือนมีลมเย็นเยือกอย่างประหลาดพัดเข้ามาในห้องวูบหนึ่ง เขาเห็นทหารที่อยู่ใกล้อาเมียร์ที่สุดยกมือขึ้นกุมคอของตน แวบต่อมา...เกิดเสียงซึ่งเขาบรรยายไม่ถูก กับเลือดที่พุ่งกระฉูดเป็นสายเหมือนน้ำพุ ร่างของทหารคนนั้นล้มลงจมกองเลือดของตน โดยไม่มีโอกาสร้องสักครั้งเดียว เคียราต่างหากที่กรีดร้องอย่างตกใจ องครักษ์หนุ่มปราดมายืนขวางหน้าเจ้าหญิงแอชลีนน์ ใครหลายคนในห้องลุกขึ้นยืนทันที หญิงชราเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง กระทั่งทหารยามที่คุมตัวหญิงชราถอยกรูดไปจากนาง “ท่านจ้าว...อา!! ท่านจ้าว!!! ข้าจะปกป้องพระองค์เอง!! รีบหนีเถิด!! รีบ—“ นางพูดได้เท่านั้น ดูลัสก็เห็นใครสักคนเปิดประตูผางเข้ามา เขาเบิกตากว้างเมื่อพบว่าชายนั้นรูปร่างหน้าตาเหมือนมาดาย แต่สวมชุดคลุมสีขาว ทับด้วยผ้าทอลวดลายสัญลักษณ์ซับซ้อน บ่งบอกสถานะพระเถระชั้นผู้ใหญ่แห่งซาเกรดา โซล และถือคทาที่มีตราแห่งองค์สุริยเทพ “ปีศาจร้ายจงถูกกำราบสิ้น!” สิ้นเสียงประกาศ หัวคทาประดับแก้วใสที่ชายชราถืออยู่ก็สว่างขึ้นมาแวบหนึ่ง หญิงชราเบิกตาโพลง ปากอ้ากว้างโดยไร้เสียง ร่างเริ่มสั่นเทิ้ม ของเหลวรินเป็นสายจากดวงตา หู ปาก และรูจมูกของนาง...เหมือนเลือด ทว่ามีสีดำสนิทและหลั่งไหลไม่หยุด นางส่งเสียงกลั้วน้ำเหมือนกับสำลัก และอีกครู่ถัดมาก็ล้มฟาดพื้น ทุกคนในห้องนั้นตะลึงงันไปครู่ใหญ่ ก่อนเสนาบดีตุลาการจะตั้งคำถามกับชายผู้เข้ามา “ท...ท่านเป็นใคร” “ถวายบังคมเจ้าหญิงแอชลีนน์แห่งธีร์ดีเร ขอประทานอภัยที่กระหม่อมเสียมารยาท” ชายชราค้อมศีรษะ “กระหม่อมมีนามว่ามาดาย เป็นพระเถระแห่งซาเกรดา โซล ผู้ได้รับมอบหมายให้ปราบปรามปีศาจและพวกนอกรีต กระหม่อมติดตามคนนอกรีตกลุ่มหนึ่งมาจากดินแดนทะเลทราย จนสืบทราบว่าพวกเขากบดานอยู่ ณ ธีร์ดีเรแห่งนี้ ทว่าพวกเขากลบลบอำนาจเวทมนตร์ของตนได้แนบเนียนนัก กระหม่อมจึงต้องใช้เวลาจับสังเกตอยู่นานจนเผยร่องรอย โปรดอภัยด้วยที่กระหม่อมมาช้าเกินไป จึงไม่อาจรักษาชีวิตของพระคู่หมั้นไว้ได้” ในห้องมีเพียงความเงียบนิ่งนานอีกครั้ง กระทั่งดูลัสยังประหลาดใจมาก...ที่เพิ่งได้รู้ตัวจริงของมาดายผู้ติดตามท่านพ่อ “ล...แล้วท่านเข้ามาได้อย่างไร” เสนาบดีตุลาการถามต่อ “ขอประทานอภัยเจ้าหญิงแอชลีนน์ กระหม่อมเป็นผู้นำเขามาเอง” องครักษ์หนุ่มเห็นบิดาของตนเดินเข้ามา “กระหม่อมให้การรับรองพระเถระมาดายขณะพักในธีร์ดีเรโดยไม่เปิดเผยตัว เมื่อเช้านี้เพิ่งทราบว่าจะมีการไต่สวนผู้ต้องสงสัยว่าเป็นแม่มด ท่านมาดายจึงขอให้รีบพาเขามาที่นี่เพื่อป้องกันเหตุร้าย แต่ในทีแรกทหารที่เฝ้าอยู่ไม่ยอมให้พวกเราเข้ามา ไม่นึกเลยว่า...เพราะเจรจากันอยู่ พวกเราจึงมาช้าไป” “ท่านทั้งสองมาทันคุ้มครองให้เจ้าหญิงแอชลีนน์ไม่ได้รับอันตราย และผู้กระทำผิดหลบหนีไป ก็นับว่าดียิ่งแล้ว” เสนาบดีตุลาการเอ่ย แล้วร้องสั่งทหารอีกครั้ง “คุมตัวผู้ต้องหาทั้งสองไป” “ต...แต่ว่า...” ทหารคนหนึ่งพูดเสียงสั่น ขณะมองศพเพื่อนร่วมงานซึ่งนอนแน่นิ่ง เบื้องหน้าอาเมียร์ผู้ทรุดลงนั่งและเบือนหน้าไปอีกทาง สีหน้าของเด็กหนุ่มหวาดหวั่นถึงขีดสุด “ข้าจัดการเอง” มาดายรับเรียบๆ แล้วรีบก้าวเข้ามาด้วยความกระฉับกระเฉงราวคนหนุ่ม เป้าหมายของเขาคืออาเมียร์ซึ่งยังไม่หายตกใจ...คงเพราะเลือดที่ไหลนองและคนที่ล้มลงตายต่อหน้า เด็กหนุ่มเหลือบมองชายชราแวบเดียวก่อนดวงตาจะเบิกกว้างขึ้น “น...นี่มัน...” “ไม่ได้พบกันเสียนาน” นักบวชชราเอ่ยพลางแค่นยิ้ม “แต่...เจ้าคงจำไม่ได้แล้วสินะ” มาดายวาดคทาเป็นสัญลักษณ์บางอย่าง และพึมพำสั้นๆ เพียงแวบเดียว เด็กหนุ่มผมดำก็ยกสองมือขึ้นกุมศีรษะ ร้องโหยหวนออกมา เขางอตัวดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้นครู่หนึ่งก็แน่นิ่งไป “อาจารย์!” เจ้าหญิงแอชลีนน์ร้อง “นี่เจ้า...เจ้าทำอะไรเขา!!” “พระอาญามิพ้นเกล้า...” ชายชราค้อมศีรษะให้พระองค์ “กระหม่อมเพียงแต่ร่ายมนตร์สะกดอำนาจมืดในตัวเขาไว้เท่านั้น เพื่อความปลอดภัยของพวกทหารที่คุมตัวเขาพ่ะย่ะค่ะ” เสนาบดีตุลาการทำมือออกคำสั่งอีกครั้ง พวกทหารรีรออยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็พยุงเด็กหนุ่มที่หมดสติออกไป ตามด้วยชาลัวห์ซึ่งหน้าเสียนิ่งเงียบอีกคน ดูเหมือนลูกเจ้ามณฑลชอร์ซาจอมผยองจะตกใจเกินกว่ามีสติร้องโวยวาย “จากนี้ เราต้องนำศพนางแม่มดไปเผาเสีย แล้วปล่อยเถ้าถ่านให้ลอยไปในสายลม ข้าจะเจรจากับอารามใกล้ๆ นี้ให้จัดการเอง ส่วนพวกท่าน...ก็ขอให้ติดต่อศาสนจักรแห่งซาเกรดา โซล ตามสมควรเถิด” “แต่...ท่านมาดายก็มีความรู้ความสามารถด้านเวทมนตร์ จะช่วยเราสืบคดีนี้โดยตรงเลยไม่ได้หรือ” เสนาบดีตุลาการตั้งคำถาม “เรื่องนั้นข้าต้องขอปฏิเสธ ความรู้เรื่องอาคมของข้ายังจำกัดนัก และ...หากชายชาวทรายผู้นั้นมีความเกี่ยวข้องกับ ‘อำนาจมืดอันยิ่งใหญ่’ จริงๆ อำนาจของข้าเพียงลำพังคงไม่เพียงพอจะรับมือเขาได้ ผู้ที่ข้าคิดว่าเหมาะสมกับหน้าที่นี้มีเพียง...พระมหาเถระลูเธียนเท่านั้น” “พระมหาเถระลูเธียน...ท่านหมายถึงพระมหาเถระลูเธียนคนนั้นหรือ” ผู้สำเร็จราชการถาม ดูลัสรู้ว่าพระมหาเถระลูเธียนนั้นเป็นใคร ผู้มีศรัทธาในองค์สุริยเทพน้อยนักจะไม่รู้จักเขา...พระมหาเถระซึ่งได้รับการแต่งตั้งแต่ยังเยาว์ และสืบสายเลือดจากผู้กล้าลูเธียน ผู้ถือครองดาบศักดิ์สิทธิ์ในอดีต เมื่อสามปีก่อน มีเรื่องร่ำลือว่าท่านเป็นผู้ปราบปีศาจร้ายที่ออกอาละวาด ณ เมืองแห่งหนึ่งในทะเลทราย ทว่าองครักษ์หนุ่มไม่ได้สนใจเรื่องภูตผีปีศาจ จึงไม่รู้เรื่องราวนัก “เดี๋ยวก่อน” เจ้าหญิงแอชลีนน์ขัด “ท่านกำลังจะบอกว่าอาเมียร์เป็นปีศาจหรือ ข้าไม่เชื่อหรอก!” เคียรารีบเข้าไปแตะแขนของเจ้าหญิง คงหมายจะให้รู้สึกพระองค์ กระนั้นก็ไม่เป็นผล “ข้า...ข้ารู้จักเขา...ข้าเคยพูดคุยกับเขา...เขาเป็นคนดี...ข้าไม่เคยเห็นเขายุ่งเกี่ยวกับเวทมนตร์เลย...ข้าเชื่อว่านี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด...ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆ! เขาจะฆ่าเฟลิมไปทำไม!!” “‘ปีศาจ’ สามารถปิดบังโฉมหน้าที่แท้จริงของตนได้แนบเนียนนัก ขอให้เจ้าหญิงทรงใคร่ครวญและระวังให้ดีเถิด” มาดายติง “...แต่ว่า...” “การไต่สวนสิ้นสุดแล้ว เจ้าหญิงคงจะทรงเหนื่อยมาก ขอให้เสด็จกลับไปทรงพักผ่อนก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ” ท่านผู้สำเร็จราชการคอนรอยตัดบท “เรื่องนอกเหนือจากนี้ พวกกระหม่อมจะจัดการเอง” เด็กสาวยังมีสีหน้าสับสนและไม่ยอมรับ แต่เคียราก็พยุงเธอไปทางประตูด้านหลัง โดยมีราชองครักษ์หนุ่มตามไป ดูลัสเหลือบมองข้ามไหล่ก่อนออกจากห้อง เขาเห็นพวกทหารนำผ้ามาห่อศพหญิงชรากับทหารอีกคนออกไป เห็นร่างอ้วนท้วนของเจ้ามณฑลชอร์ซาเดินออกไปช้าๆ อย่างสลดและเงียบงัน เห็นท่านคอนรอยผู้สำเร็จราชการ ท่านเสนาบดีตุลาการ ท่านเจ้ามณฑลยาร์ลาธ รวมทั้งท่านเจ้ามณฑลอุลทูร์บิดาของเขายืนสนทนากันอยู่เงียบๆ องครักษ์หนุ่มสะกิดใจว่าไม่เห็นลูกชายอีกคนของเจ้ามณฑลยาร์ลาธที่มีผมสีแดงโดดเด่นกว่าใครอยู่ที่นั่นเลย แต่ก็ไม่คิดว่าเรื่องนี้สลักสำคัญอะไรกับตนนัก เขาพบว่าเรื่องของ ‘พระเถระมาดาย’ เป็นเรื่องที่ควรสืบรู้มากกว่า * * * * * “ท่านพ่อทราบเมื่อไรขอรับ ว่าท่านมาดายเป็นพระเถระจากซาเกรดา โซล” ดูลัสปลีกตัวจากพระราชวังในเย็นนั้น มายังคฤหาสน์ประจำตระกูลในเมืองหลวงซึ่งบิดากำลังพักอยู่ และได้รับคำชวนให้มาพักดื่มน้ำชาด้วยกัน มาดายไม่ได้อยู่ที่คฤหาสน์ด้วย เขาถามบิดาก่อนหน้านี้  และได้คำตอบว่าชายชราออกไปจัดการธุระที่อาราม ซึ่งคงรวมถึงเรื่องพิธีสะกดวิญญาณของแม่มดที่ตายในห้องไต่สวน “ทราบตั้งแต่ต้นแล้ว” ชายชราเบื้องหน้าตอบเรียบๆ ก่อนยกถ้วยชาขึ้นจิบ “แล้วทำไมท่านพ่อถึงไม่บอกข้าเลย” ชายหนุ่มตั้งคำถามอีกครั้ง “เรื่องแบบนี้...ให้คนรู้น้อยเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น” ก็จริง ทั้งสองล้วนยึดหลักการนี้ ชายหนุ่มเองก็พร้อมจะกระทำการใดๆ ลับหลังผู้เป็นพ่อของตนได้ทุกเมื่อ...หากจำเป็น “แล้วท่านพ่อเชื่อได้อย่างไร ว่าเขาเป็นพระเถระของซาเกรดา โซล” “เขามีสัญลักษณ์รับรองตนเอง และพ่อก็ไปสืบมาแล้ว ว่าพระเถระจากซาเกรดา โซลที่ชื่อว่า ‘มาดาย’ มีตัวตนอยู่จริง” “แต่มาดายออกจากซาเกรดา โซล และมาอยู่กับท่านพ่อ...โดยปิดบังฐานะของตนไว้ตั้งสามสี่ปี เพื่ออะไรกันแน่ขอรับ” ดูลัสติง “ดูเหมือนเขาติดตามครอบครัวผู้อพยพนั่นมาตั้งแต่ตอนนั้น สามปีก่อน...ไม่สิ...นับถึงตอนนี้ก็สี่ปี...มีเรื่องปีศาจที่เมืองแห่งหนึ่งในทะเลทราย...เจ้าคงได้ยินมาบ้าง ถึงศาสนจักรจะไม่ได้ให้รายละเอียดอะไรมาก...ก็ดูเหมือนเรื่องครั้งนั้นจะไม่มีการประกาศผลการจับกุมสืบสวน ไม่มีการลงโทษคนนอกรีตเป็นสาธารณะเหมือนทุกๆ ครั้ง เท่ากับว่าคงจับใครไม่ได้กระมัง ถ้าพวกนั้นหนีเข้าธีร์ดีเร เป็นเหตุให้ศาสนจักรต้องส่งพระเถระที่รับผิดชอบมาสืบอย่างลับๆ ก็คงไม่แปลกอะไร” “แต่ว่า” ชายหนุ่มตัดสินใจพูด “มาดายมาอยู่กับท่านพ่อถึงสี่ปี แต่ข้าสืบมาแล้ว ผู้อพยพพวกนั้นเพิ่งเข้ามาอยู่ที่นี่เพียงปีเดียวเท่านั้น ในช่องว่างสามปีก่อน พวกเขาไปอยู่ที่ไหน และมาดายรออะไรอยู่เล่าขอรับ ถ้าพวกเขาอพยพซอกซอนไปตามอาณาจักรอื่นๆ จริง มาดายก็ควรจะติดตามพวกเขา ไม่ใช่มาอยู่กับท่านพ่อตั้งแต่ต้น...เหมือนกับรู้ล่วงหน้าว่าพวกเขาจะมาที่นี่” ...เพราะถ้ารู้ล่วงหน้าจริง...ก็คงป้องกันไม่ให้เฟลิมถูกฆ่าแต่แรก... ดูลัสขมวดคิ้ว ใช่เขาไม่ทันคิดว่ามาดายอาจรู้ล่วงหน้า แต่หวังผลให้เหตุการณ์ดำเนินไปในรูปนี้เพื่อผลประโยชน์อย่างใดอย่างหนึ่งของตน มาดายเป็นมิตรของท่านพ่อ และท่านพ่ออาจเป็นฝ่ายเดียวกับเขา...แต่ชายหนุ่มใช่จะอยากได้ชัยชนะ และอภิเษกกับเจ้าหญิงแอชลีนน์ด้วยเล่ห์กลอย่างนี้ ทว่า...ในเมื่อการณ์เป็นไปในรูปนี้เสียแล้ว ดูลัสก็คงได้แต่ปล่อยทุกสิ่งให้เป็นไป...ตราบใดที่เจ้าหญิงแอชลีนน์ทรงไม่ได้รับอันตรายไปด้วย ชายชราเบื้องหน้าหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะย้อนถามเรื่องที่เขาคิดว่าไม่เกี่ยวกันเลย “ดูลัส เจ้าเชื่อในชะตากรรมไหม” “ทำไมหรือขอรับ” ชายหนุ่มยิ่งขมวดคิ้ว “พ่อกับมาดายเชื่อในชะตากรรม และกำลังรอสิ่งนั้นอยู่” บิดาของเขาลุกจากเก้าอี้ เป็นการตัดบททางอ้อม “เมื่อถึงเวลาที่ทุกสิ่งกระจ่างแล้ว พ่อจะเล่าให้เจ้าฟัง” ชายหนุ่มได้แต่มองตามหลังบิดาของตนไปอย่างสงสัย...ว่านั่นคือคำสารภาพทางอ้อมใช่หรือไม่ และเหตุการณ์ทั้งหลายที่เกิดขึ้น กับ ‘ชะตากรรม’ ที่ท่านพ่อพูดถึงนั้นมีความเกี่ยวข้องกันอย่างใด * * * * * คนเขียนขอคุย ขอโทษที่ไม่ได้นำเนื้อหารีไรท์มาลงที่นี่นานนะครับ m[_ _]m ที่จริงก็คิดอยู่บ้างว่าอาจมีคนตามไปอ่านที่เว็บอื่นๆ ซึ่งลงเร็วกว่านี้ แต่บางท่านก็อาจจะสะดวกอ่านที่นี่เป็นหลัก ผมจึงคิดว่าลงไว้ก็คงดี เพราะในขณะเดียวกันก็เป็นที่เก็บผลงานของเราไว้หลายๆ แห่ง จะได้สะดวกคนอ่านใหม่ๆ ตามหาด้วย สำหรับเรื่องนี้ก็ตามที่เคยคุยไว้ครับ คือคิดว่าคงรอให้จบสมบูรณ์ทั้งสามภาคก่อนแล้วค่อยส่งสนพ. หรือทำเป็นหนังสือทำมือเอง เพราะเรื่องนี้ค่อนข้างยาว แล้วก็คิดว่าแนวไม่ตลาดเท่าไร ขณะนี้เลยเขียนเรื่องอื่น หรือกำลังวางเรื่องอื่นที่สั้นกว่า ซึ่งน่าจะมีโอกาสตีพิมพ์มากกว่าไปด้วย มีเรื่องนึงที่ตั้งใจว่าถ้าจบแล้ว จะนำมาลงที่นี่ครับ จะได้สามารถลงได้อย่างต่อเนื่องไปเลย ขอบคุณที่ติดตามนะครับ :) จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 19:30:28

ความคิดเห็นที่ 10 วิ้วๆ รออ่านอีกเรื่องที่พี่ธินแอบซุ่มไปเขียนดีกว่า^^ จากคุณ : Sudiarill เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 09:44:56

ความคิดเห็นที่ 11 น้องแตม - ขอบคุณที่รอติดตามนะ ^^ จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 11:21:49