ความคิดเห็นที่ 1 10 นิทานนางฟ้า แก๊งกระบือเจ๊ ไม่มีใครรู้เรื่องที่น้อง (เห็ด) นางฟ้าสามารถกลายร่างเป็นคนได้ โชคดีที่ไอ้สิงโตไม่ได้เที่ยวป่าวประกาศบอกสิ่งที่มันเห็นออกไป ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมันเข้ากับควายตัวอื่นไม่ได้ หรือว่ากลัวโดนหาว่าบ้า แต่ที่ฉันสะใจที่สุดคือ เดี๋ยวนี้มันไม่กล้ามาซ่ากับฉันอีกเลย เจอหน้า มันก็รีบวิ่งหนีหางจุกไปหลบหลังต้นไม้ปลายนาโน้น...น! อะโด่ว ไม่แน่จริงนี่หว่า กิ๊วๆ แบ...ร่! ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่ในโลกอดีตอยู่ในร่างน้องบือ จะได้ไปไหนมาไหนสะดวกกว่า เว้นแต่เวลาหิว ต้องพึ่งพาปั้นเมฆคืนร่างเดิมแล้วซ่อนตัวอยู่เฉพาะในยุ้งข้าวเท่านั้น ควายแปลกหน้าอย่าง ‘เจ้าชมพู’ ตัวนี้ นายทิตย์กับนางฝนเห็นจนชินเสียแล้ว โผล่มาทีไร ลูกชายก็ดีใจกอดรัดฟัดเหวี่ยงเล่นกับมันเหมือนสัตว์เลี้ยงหมาแมว “เจ้าของมันคงทิ้งแล้วล่ะ ก็น่าอยู่หรอกนะ เลี้ยงเท่าไหร่ก็ไม่โต ใช้งานอะไรก็ไม่ได้ อยู่ไป ก็เปลืองฟางเปลืองหญ้าเปล่าๆ” โฮ... ฉันดูไร้ค่าแม้แต่ตอนเป็นควายเลยเหรอเนี่ย กาซิกๆ แต่พวกเขาก็ไม่ไล่ฉันไป “ดีเหมือนกัน มาเป็น ‘ควายของเล่น’ ของเจ้าเมฆ ไว้พ่อจะทำแอกอันเล็กๆ ใส่หลังมันให้เจ้าเมฆใช้ฝึกไถนา” เวรกรรม! เป็นควายของเล่น? ศักดิ์ศรีของฉันกระเด็นไปไหนแล้วไม่รู้ สองสามีภรรยาเคยพยายามจับฉันสนตะพายใส่คอกไว้กับควายตัวอื่นๆ แต่ฉันไม่ยอม วิ่งหนีขึ้นไปหลบอยู่ในยุ้งข้าว แถมเจ้าลูกชายยังส่งเสริมความกระแดะ เสียสละยกเอาที่นอนหมอนมุ้งของเขามาให้เจ้าชมพูนอนในยุ้งด้วย คุณฝนแอบหมั่นไส้ แน่ล่ะ คงไม่มีชาวนาเลี้ยงควายแบบคุณหนูเลี้ยงหมาพุดเดิ้ลกระแดะมีที่นอนในบ้านอย่างที่ปั้นเมฆเลี้ยงฉันเป็นแน่  แต่ด้วยความที่หล่อนรักและตามใจลูกชาย ก็เลยต้องเย็บที่นอนใหม่ให้เขาแทนอันเก่าซึ่งถูกฉันยึดไว้ใช้นอนค้างคืนในโลกอดีต แม้ว่าจะไม่ใช่ห้องแอร์เย็นฉ่ำ แต่อากาศในท้องนาที่นี่บริสุทธิ์สะอาด ถึงจะร้อน ก็ไม่ได้ร้อนอย่างในกรุงเทพฯ ยุคโลกร้อนที่ฉันจากมา ถึงจะไม่มีเตียงนุ่มนิ่มนอน แต่แค่เบาะบางๆ ผืนเล็กขนาดเด็กนอนที่เจ้าปั้นเมฆมอบให้ ก็ยกระดับคุณภาพชีวิตกระบือน้อยอย่างฉันมากมายแล้ว ลืมตาตื่นขึ้นมาทุกเช้าที่ได้อยู่ในมิตินี้ ฉันก็เริ่มคุ้นเคยกับการถูกปลุกด้วยเสียงไก่ขัน นกร้อง และลมพัดทิวไผ่ที่ปลูกอยู่รอบๆ ยุ้งข้าวจนกิ่งใบไหวเสียดสีกันเกิดเป็นเสียงซ่าๆ เหมือนคลื่นกระทบฝั่ง... ฉันมักจะขดตัวนอนอยู่นิ่งๆ ต่ออีกพักใหญ่ เพื่อดื่มด่ำกับความสงบสุขแบบเรียบง่ายของยุคสมัยที่กระแสไฟฟ้ายังมาไม่ถึง ทุกครั้งหลังอาหาร ฉันในร่างหญิงสาวไม่อาจตัดใจกลายเป็นน้องบือได้ในทันที เพราะ สงสารปั้นเมฆ เขาติดพี่นางฟ้ามาก อาจเป็นเพราะว่าฉันแตกต่างจากใครอื่นๆ ที่เขารู้จัก เล่นกับฉันมันน่าตื่นเต้นจะตายไป ถึงฉันจะพูดไม่เป็นประโยค แต่ฉันก็ชอบมีเรื่องราวแปลกๆ นิทานสนุกๆ มาเล่าให้เขาฟังเสมอ โดยการวาดรูปประกอบด้วย (ฉันไม่ได้แต่งนิทานพวกนั้นเองหรอกค่ะ จริงๆ ต้องขอบคุณโดเรม่อน วอล ดีสนีย์ และการ์ตูนอื่นๆ ในสมัยของฉันมากกว่า) เขาชอบการ์ตูนที่ฉันวาดมาก ฉันก็เลยลองสอนเขาวาดรูปและปั้นดินเหนียว แล้วก็ได้เห็นแววศิลปินของเขาเช่นกัน ฉันต้องทั้งปลอบทั้งขู่อยู่นาน กว่าจะไล่เขากลับบ้านได้แต่ละที ไม้ตายของฉันก็คือ “ถ้า (เมฆ) ไม่กลับบ้าน (พี่นางฟ้า) จะไม่มาให้ (เมฆ) เห็นหน้าอีก” ฉันขู่ด้วยภาษาไทยผสมภาษาใบ้ (คำที่อยู่ในวงเล็บ คือคำที่ฉันไม่ได้ออกเสียงแต่ใช้มือชี้ หรือ ทำท่าทางแทนนะคะ) “แล้วพี่นางฟ้าจะกลับมาอีกเมื่อไหร่” ก่อนจากกัน เขาต้องน้ำตาซึมถามฉันด้วยประโยคนี้เสมอ ซึ่งฉันไม่เคยตอบเขาเลย เพราะฉันคำนวนเวลาของมิติทั้งสองหรือตั้งเวลาไปกลับไม่ได้ สุดแล้วแต่บุญนำกรรมส่ง อีกนานต่อมา... ฉันถึงได้รู้ความจริงที่เขาสารภาพว่า ในสายตาของหนูน้อยปั้นเมฆนั้น...พี่นางฟ้าเป็นหญิงสาวแสนสวยคนพิเศษสุดของเขา ตั้งแต่ตอนที่เขายังไร้เดียงสา ไม่รู้ว่าความรักคืออะไรด้วยซ้ำ ที่เขาชอบที่สุด คือการได้มาอยู่ใกล้ๆ ฉัน ฟังเสียงของฉันเล่านิทาน ดูมือของฉันที่กำลังขยับดินสอวาดรูป ไม่ใช่ติดใจเรื่องราวของ ‘คอปเตอร์ไม้ไผ่ของโดเรม่อน’ อย่างที่ฉันเข้าใจ แต่... สำหรับฉันในตอนนั้นก็แค่รู้สึกว่า ปั้นเมฆช่างน่ารักน่าชัง มีน้ำใจและใสซื่อจนทำให้คนอย่างฉันซึ่งไม่ใช่นางงามรักเด็กเลย กลับหลงติดลมอยู่ในโลกอดีตเพลินโดยไม่รู้ตัว ฉันพยายามกลับมิติปัจจุบันบ้าง เพื่อให้ทัพพีเห็นหน้าเห็นตา เป็นโชคดีรึเปล่าไม่รู้ ที่ตั้งแต่ยัยแม่มดดำมา ตาทัพพีก็ดูแปลกๆ ไป ใจลอย ไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ เลยไม่ทันได้สนใจว่าฉันหายไปไหน บางทีฉันไม่กลับบ้านเป็นวัน เขาก็ไม่ถามถึง หรือว่าโดนยัยแม่มดดูดวิญญาณไปจนหมดแล้วก็ไม่รู้ ความจริงฉันก็เป็นเป็นห่วงตาทัพพีเหมือนกัน อยากรู้ด้วยว่าเขามีอะไรกับยัยแม่มด “พี่ปิ๋มเคยเห็นหนุ่มหล่อชื่อนำทัพพ์ไปที่บริษัทมั่งรึเปล่าคะ” ฉันนึกขึ้นได้ว่า น่าจะลองสืบหาพยานดู อาจจะได้เรื่องอะไรบ้าง “อะไรน้า ฮาโหล... พูดดังๆ ซิ พี่ไม่ได้ยิน” เสียงเพลงดังสนั่นมาตามคลื่นโทรศัพท์มือถือเหมือนพี่ปิ๋มกำลังปาร์ตี้อยู่ ฉันดูนาฬิกา บ่ายโมงครึ่งวันอังคารซึ่งไม่ใช่วันหยุดราชการ “วันนี้พี่ปิ๋มไม่ได้อยู่ที่ออฟฟิสเหรอคะ?” “อยู่สิจ๊ะ พวกเราอยู่กันครบทุกคน” เสียงสดใสซาบซ่าของพวกพี่ๆ คนอื่นๆ แทรกเข้ามา “ฮู่เร่ฮ่าๆ ...ที่ไม่อยู่น่ะ ยัยแม่โม๊ด” “จี้อยู่ที่ไหนน่ะ มาแจมกันมั๊ย พวกเรากำลังแด๊นซ์กันอย่างเมามัน ฮาเรลูย่า!” “ยัยแม่มดจอมโหดไปฮันนีมูนล่วงหน้ากกับว่าที่สามี ไม่อยู่ตั้งเป็นเดือน พวกเรามีความสุขที่สุดในโลกเล้ย... ซาละไบ” ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้ายัยแม่มดเกิดกลับไปเห็นภาพในอ๊อฟฟิสตอนนี้ มันจะโป๊ะเช๊ะขนาดไหน อาจจะมีข่าวพาดหัว ‘ตายอนาถยกบริษัท’ ก็ได้ กลับมาที่เรื่องสำคัญ หัวข้อที่ฉันโทรหาพี่ปิ๋ม... “เอ... นำทัพพ์เหรอ? ไม่มีนะ พี่ไม่เคยได้ยินชื่อเลย ต้องไม่อยู่ในรายชื่อหนุ่มๆ ในสต๊อคของยัยแม่มดแน่ๆ ในฐานะหัวหน้าฝ่ายบุคคล พี่ท่องได้หมดทุกคน หนุ่มคนไหนชื่ออะไร โปรไฟล์เป็นยังไง น้ำหนักส่วนสูงอกเอวสะโพก ใครยาวใครสั้นเท่าไหร่ พี่ปิ๋มจำได้หมด” จะว่าแปลกใจก็ไม่เชิง ฉันพอจะเดาได้รางๆ แล้วว่าคงได้คำตอบประมาณนี้จากพี่ปิ๋ม หลานชายฉันไม่มีคุณสมบัติร่วมอะไรเลยกับพวกหนุ่มโปรไฟล์ไฮโซสุดโคตรเฟอร์เฟ็คเหล่านั้น ที่สำคัญ ดูจากลักษณะการดูดวิญญาณแล้วก็รู้สึกว่า เขาต้องมีความสัมพันธ์อะไรกับยัยข้าวขวัญซับซ้อนกว่านั้นมาก ยัยแม่มดถึงแม้จะทำเนียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ถ้าสังเกตุให้ดี ชีมีบางอย่างเปลี่ยนไป ไม่ใช่สาวสวยฉลาดมาดมั่นคนเดิม สิ่งแรกที่ฉันจับได้ คือชีไม่กล้าสบตาทั้งพี่พลและตาทัพพี เหมือนคนมีความผิด ชีทำอะไรผิดมา? ฉันไม่รู้หรอกว่าชีทำอะไรผิดมาก่อน แต่ฉันแอบเห็นได้ยินบางสิ่งบางอย่างเข้าโดยบังเอิญในเย็นวันหนึ่ง วันนั้น ฉันเพิ่งออกมาจากกระพ้อมข้าว ด้วยความตกใจที่มองปฏิทินแล้วรู้ตัวว่าหายไปเกือบสองวัน เลยต้องรีบเสนอหน้าไปให้ตาทัพพีเห็นเพื่อเป็นการรายงานตัว ปรากฎว่า ฉันไม่พบตาทัพพี แต่ที่ใต้ซุ้มไม้เลื้อยมุมหนึ่งบนระเบียงบ้านของเขา ฉันกลับเห็นยัยแม่มดนั่งคุยอยู่กับ ‘ผู้ชายคนหนึ่ง’... ไม่ใช่คุณพล ไม่ใช่พี่:-) ถึงตรงนั้นจะไม่มีแสงมากพอให้ฉันเห็นหน้าของชายคนนั้นชัดๆ แต่จากรูปร่างและท่าทางของเขาที่เห็นจากมุมที่ฉันแอบอยู่นี้ ฉันคิดว่า ไม่น่าจะรู้จักเขามาก่อน... แต่เคยเห็นที่ไหนมาก่อนหรือไม่นั้น ฉันไม่แน่ใจ ใครหนอ? ทำไมชีกล้าพาชายแปลกหน้าขึ้นมาถึงบนนี้? แล้วตาทัพพีกับคุณพลไปไหน? ฉันล่ะกลัวจริงๆ ว่าจะได้เห็นภาพยัยแม่มดดูดวิญญาณหนุ่มอีกคน! เฮ่อ... ผู้หญิงอะไรไม่รู้ ไม่ไหวเลย ควงแฟนมาพรีฮันนี่มูน แต่พอตกกลางคืน แฟนเผลอ ก็แอบไปดูดวิญญาณน้องชายแฟน แล้วนี่ พอพี่น้องคู่นั้นไม่อยู่ ก็ไปคว้าเอาใครไม่รู้อีกคนขึ้นบ้านมานั่งเบียดกันในมุมมืด ดูสิ โอ๊ยตาย... มีจับไม้จับมือกันด้วย ว๊ายๆ... มีฉากกอดกันกลมดิ๊กอีกต่างหาก ฉันได้ข่าวมานานแล้วว่ายัยแม่มดเจ้าชู้ ใช้ผู้ชายเปลืองกว่าทิชชู่ แต่นึกไม่ถึงเลยว่า จะต้องมาเห็นภาพอะไรอย่างงี้ด้วยตาตัวเอง ชีเบียดเข้าไปในวงแขนของชายคนนั้นมากขึ้นแล้ว... กรี๊ด... อย่า... อย่า อย่าน้า ช่วยด้วย มีชายเคราะห์ร้ายไม่ทราบชื่อกำลังจะโดนแม่มดร้ายดูดวิญญาณอีกแล้ว... แต่โอว... คราวนี้ไม่ดูดวิญญาณทางปากแฮะ ชีเปลี่ยนไปดูดที่แก้มซ้ายแก้มขวาของเขาคนนั้น แล้วฉันก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ จากเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายรายนี้ (สงสัยดวงแข็ง ไม่เห็นกลายเป็นซอมบี้เหมือนตาทัพพีน้อยเลย) ฉันรีบกางหูเต็มที่...(แบบว่าไม่ค่อยอยากรู้) แทบไม่ได้ยินเสียงของยัยแม่มดเลย ได้ยินแต่เสียงต่ำทุ้มนุ่มเจือหัวเราะน้อยๆ อย่างอารมณ์ดีของฝ่ายชายแว่วมาตามลมเป็นระยะๆ น่าเสียดายที่จับความไม่ได้ สองคนคุยอะไรกันกระหนุงกระหนิงอยู่เป็นนานไม่รู้ ดูท่าออดอ้อนของยัยแม่มดแล้ว อยากให้พวกพี่ปิ๋มมาเห็นภาพนี้จัง แต่คิดอีกที อย่าเลยดีกว่า เดี๋ยวพี่แกช๊อคตาย ฉันแอบดูจนถึงฉากร่ำลา... เมื่อชายแปลกหน้าคนนั้นยืนขึ้น ฉันถึงได้รู้ว่าเขาตัวสูงใหญ่มาก มองจากด้านหลัง เห็นไหล่กว้างสมส่วนแบบนักกีฬาในชุดกางเกงยีนส์ขายาวกับเสื้อเชิตพับแขนนั่นแล้ว หญิงสาวเรียบร้อยอย่างฉันถึงกับผิวปากออกมา... วู้ หุ่นแมนชะมัดเลย ยิ่งเมื่อยืนคู่กับหุ่นนางแบบของยัยแม่มดแล้ว ดูสมกันอย่างกับภาพคู่พระเอกนางเอก รูปร่างสูงโปร่งของตาทัพพีคงต้องชิดซ้ายและชายไทยร่างสันทัดอย่างคุณพลคงต้องชิดขวาแล้วล่ะ ด้วยความที่ฉันอยากเห็นหน้าตาที่ซ่อนอยู่ในเงามืดนั้นว่าจะหล่อสมตัวรึเปล่า ขณะที่เขาทำท่าจะก้าวลงเรือนไป ฉันก็ย่องอ้อมไปอีกด้านเพื่อแอบดูใบหน้าของเขาให้ชัดๆ แต่จนแล้วจนรอด ฉันก็ไม่มีโอกาสได้เห็น ต้องโทษตาทัพพีที่ดันไม่ติดไฟในสวนให้มันสว่างกว่านี้ ยังดีที่ได้ยินเสียงชัดขึ้น... “ไม่ต้องไปส่งหรอก... ขึ้นเรือนไปเถอะ” น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำแต่นุ่มนวล ฟังดูเป็นผู้ใหญ่ ให้ความรู้สึกอบอุ่นและอ่อนโยน ไม่เหมาะที่จะมาใช้พูดกับยัยแม่มดเล้ย เสียของหมด! “ฝันดีนะคะ” “จ้า... ฝันดี” โอ๊ยๆ...เห็นแล้วอยากจะอ๊วก มีรายการจุมพิตหน้าผากด้วย ทำอย่างกับชีเป็นสาวน้อยน่าเอ็นดู๊...อูแหวะ!... “เอ่อ...” อะไรอีกนะ พ่อคนนี้ อิดออดอยู่ได้ ยังไม่รีบๆ ไป? มีอะไรคาใจอยากพูดรีบๆ พูดเร็วๆ เข้าซี่ “ขวัญ...” เสียงทุ้มนุ่มที่เรียกชื่อนั้นฟังดูช่างอ่อนหวาน เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย แต่ฉันได้ยินแล้วสะดุ้งเฮือก โอ นี่เขาก็เป็นอีกคนหนึ่งเหรอ ที่บังอาจเรียก ‘ชื่อต้องห้าม’ นั้น ฉันรอดูปฏิกริยาของยัยแม่มด แต่ชีกลับไม่อาละวาดอย่างที่ฉันเคยได้ยินมา ทำราวกับว่านั่นเป็นชื่อเรียกของชีอย่างถูกต้องสมควรแล้ว “อะไรคะ?” “เอ่อ...” เขาอ้ำอึ้งนิดหน่อย ก่อนจะเอ่ยถามคล้ายไม่มั่นใจ “...จะไม่ไปนอนด้วยกันจริงๆ เหรอ?“ อร๊ายยยย... ชะ...ชวนกัน ‘ไปนอน’ ได้ไม่อายปาก “ไม่ดีกว่าค่ะ” เหอๆ ยัยแม่มด รู้จักไว้ฟอร์มซะด้วย “เอ่อ...แต่ว่า” ฝ่ายชายยังแอบมีความหวัง ฉันล่ะอยากวิ่งเข้าไปกระซิบ... เจ้านายขา บอกเค้าไปเลยซี่คะ ว่าประจำเดือนมา “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ประตูมีล๊อค คิคิ” ฉันไม่เคยเห็นยัยแม่มดล้อใครเล่นแล้วหัวเราะน่ารักแบบนี้มาก่อนเลย ทำให้ฉันยิ่งสงสัยเหลือเกินว่า เขาเป็นใคร หรือว่าเป็น ‘ตัวจริง’ ที่ชีแอบซ่อนไว้ไม่ให้เป็นข่าว น่าจะใช่ จากคำพูดที่เขาวางท่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของและหวงเจ้าหล่อนเหลือเกินนี่ไง “หาอะไรหนักๆ มากั้นที่ประตูอีกทีนะ เผื่อเจ้าของบ้านมีกุญแจเปิดเข้าไปได้” “บ้าน่า...“ ยัยแม่มดหมุนร่างสูงให้หันหน้าไปอีกทางแล้วดันเขาจนหลังแอ่น “...กลับบ้านไปได้แล้ว” “โอเคๆ ไปก็ได้ ไม่เห็นต้องไล่กันขนาดนั้นเลย” ยัยแม่มดใช้สายตาส่งร่างสูงใหญ่จนลับหายไปในความมืดยามค่ำคืน ชีส่ายหัวพร้อมกับยิ้มและบ่นพึมพำอยู่คนเดียว... “หึหึ... คนบ้า คิดอะไรไม่รู้... สงสัยตัวเองเคยทำบาปกับสาวเอาไว้ล่ะสิท่า เลยมานั่งหวงเรา” ฉันสงสัยเหลือเกิน เขาคนนั้นเป็นใครกันแน่? จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 00:30:55

ความคิดเห็นที่ 2 “นั่นมันเจ้าเผือกนี่!” นายอาทิตย์เห็นฉันกำลังย่องออกมาจากยุ้งข้าวก็ร้องลั่นทุ่งด้วยความดีใจ “...หายหน้าหายตาไปไหนมาตั้งหลายเดือน ปล่อยให้ไอ้เมฆตามหาซะแทบแย่ เมฆเมฆ...ไอ้เมฆ มานี่เร้ว... ดูซินี่ตัวอะไร” เด็กชายหันมาตามเสียงเรียกของพ่อ พอเห็นฉันก็วิ่งเข้ามากอดน้ำตาซึม “รู้มั๊ย ไอ้เมฆคิดว่าแกน่ะ ตายซะแล้ว มันตรอมใจ ไม่ยอมกินข้าวปลาถึงขนาดล้มป่วยต้องไปหาหมอนอนหยอดน้ำเกลือเลยนะ” เขาบ่นโดยไม่คิดว่าควายตัวนี้จะฟังภาษาคนออก จากที่คนเป็นพ่อบอก ฉันจึงสังเกตุเห็นว่า แม้เด็กชายจะตัวสูงขึ้นจากครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็น (ซึ่งสำหรับฉัน มันก็แค่เมื่อวานซืนเท่านั้น) แต่เขาดูซูบไปและหน้าตาเศร้าสร้อยจนผิดหูผิดตา “เจ้าชมพู... พี่นางฟ้าของฉันล่ะ เจ้าไปพาพี่นางฟ้ากลับมาหาฉันทีนะ ขอร้องล่ะ” เด็กชายกระซิบข้างหูฉันเบาๆ ระวังไม่ให้พ่อของเขาได้ยิน ฟังเสียงเศร้าสร้อยของปั้นเมฆแล้วฉันก็ใจอ่อนยวบ สงสารที่เขาอุตส่าห์รอคอยฉันจนกลายเป็นแบบนี้ ดังนั้น พอได้โอกาสเหมาะ ฉันก็รีบแปลงร่างเป็นพี่นางฟ้าแล้วหลบกลับเข้ามาในยุ้งข้าวเพื่อคุยกับเขา เด็กชายไม่ได้โผเข้ากอดฉันแน่นเหมือนที่ทำกับเจ้าชมพู เขาพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหลลงมา ยืนมองหน้าฉันนิ่งค้างเหมือนดีใจจนทำอะไรไม่ถูก ฉันเลยเป็นฝ่ายดึงร่างน้อยเข้ามากอด “พี่นางฟ้า... กลับมาแล้วจริงๆ ด้วย” เขากอดฉันตอบ ...แขนน้อยๆ คู่นั้นพยายามโอบรอบตัวฉันจนแน่นไม่ยอมปล่อย ก็เป็นซะแบบนี้ไง... เลยทำให้ฉันไม่กล้ากลับบ้านนานเกินหนึ่งวัน เพราะครั้งหนึ่งเมื่อสัปดาห์ก่อน... (สัปดาห์ก่อนตามเวลาของฉัน แต่ของปั้นเมฆ...คงต้องบอกว่าประมาณปีก่อนละมัง) เคยมีเหตุการณ์แบบนี้ครั้งหนึ่ง ฉันไม่รู้ว่าหายไปจากโลกอดีตนานแค่ไหน เขาซึ่งเด็กกว่าในตอนนี้ยังพูดไม่ค่อยรู้เรื่องจึงได้แต่ร้องไห้งอแงไม่หยุด ยังดีที่คราวนี้เขาโตขึ้น รู้จักกลั้นน้ำตา และพูดจารู้เรื่องแล้ว “ปั้นเมฆ” นานๆ ฉันถึงจะเรียกชื่อเขาสักที เด็กชายรู้ทันทีว่าฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกเขา “(พี่นางฟ้า) ขออะไรอย่างได้ไหม” ฉันกลับบ้านครั้งนี้ ไม่ได้ข้ามมิติมาแค่สองวัน แต่เวลาที่นี่ผ่านไปหลายเดือน... ครั้งหน้าไม่รู้ว่า จะเป็นยังไง ฉันคงต้องพูดอะไรสักอย่างเพื่อสร้างความมั่นใจกับเขา “เมฆทำตามสัญญา ไม่เคยบอกใครเรื่องพี่นางฟ้ากับใครเลยนะ” “เออน่าๆ... เรื่องนั้น (ฉัน) รู้อยู่แล้ว (พี่นางฟ้า) ซะอย่าง ถ้า (เมฆ) ผิดสัญญาแม้แต่นิดเดียว (พี่) ก็ต้องรู้ทันที แล้วก็จะไม่มาที่นี้วันนี้หรอกนะ” เหอๆ ...ยังไม่วายมีขู่เขาอีก (ก็ฉันบอกแล้วไง ว่าไม่ใช่นางงามรักเด็ก) “...ที่จะขอน่ะ คือขอให้เชื่อมั่น... เชื่อว่ายังไง (พี่นางฟ้า) ก็จะไม่ทิ้ง (ปั้นเมฆ) ไปไหน” “ไม่จริง... พี่นางฟ้าทิ้งเมฆไปตั้งนาน” อ้าว... ไอ้หนู ตัวแค่นี้มีงอนกะเค้าเป็นด้วย “ไม่ได้ทิ้งซะหน่อย ” ฉันพยายามอธิบาย “แถวบ้านเมฆเรียกว่าทิ้งนี่” ดูหน้าง้ำงอแสนงอนนั้นสิ ปั้นเมฆเอ๊ย ฝึกไว้โตเป็นหนุ่มจะได้งอนสาวเหรอไง มันน่าหมั่นไส้จริง เดี๋ยวก็ทิ้งจริงๆ ซะเลย “ไหน...ไหน...ทิ้งยังไง (นาย) ก็ไม่อยู่ในถังขยะไม่ใช่เหรอ” ชิชิ... คิดเถียงกะแองจี้เร๊อะ ตัวแค่นี้ สู้ฉันไม่ได้หรอกย่ะ 555 ยิ่งตอนนี้ฉันใช้สองภาษาผสมกันได้อย่างชำนาญ พูดลื่นปื้ดจนเรียกได้ว่าเป็น ‘ไบลิงกั้ว’ เต็มขั้นโดยไม่ต้องจบโรงเรียนอินเตอร์ เหอๆ “ทิ้งซี่... ทิ้งไม่ลงถังด้วย... แย่กว่าจับเมฆทิ้งถังขยะอีก” ต๊าย ร้ายจริง เจ้าปั้นเมฆน้อย “มานี่เลย” ฉันอุ้มเขาขึ้นมาแกล้งเล่นด้วยความมันเขี้ยว ถึงได้รู้ว่าเด็กชายตัวโตขึ้นมาก น้ำหนักตัวของเขาทำฉันเกือบทรุด ยิ่งเขาทั้งดิ้นทั้งโวยวายแข้งขายาวเก้งก้างนั้นทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นซุปเปอร์วูแมนกำลังฟัดกับปีศาจแมงมุม กว่าจะยัดเจ้าตัวร้ายใส่กระพ้อมข้าวเปล่าใบหนึ่งใกล้ๆ นั้นได้ ฉันก็จุกแทบตาย “นี่แน่ะๆ... ทิ้งขยะลงถังซะเลย เสียดายไม่มีฝาปิด” “ฟังนะ... ปั้นเมฆ” เด็กชายได้ยินฉันเรียกชื่อเขาด้วยเสียงจริงจังอีกครั้ง ก็ยอมนิ่งฟังแต่โดยดี “(พี่นางฟ้า) ไม่ทิ้ง (ปั้นเมฆ) ไปไหนแน่นอน ต่อให้ต้องหายไปนานแค่ไหน กี่ปี กี่เดือนยังไง (พี่นางฟ้า) ก็จะกลับมาหา (ปั้นเมฆ) อยู่วันยังค่ำ เข้าใจมั๊ย” ฉันให้คำมั่นแก่เขาด้วยความรู้สึกแปลกแยก ใจหนึ่งก็หวังให้เขาลืมเลือนฉัน เมื่อฉันจากไปและเขาเติบโตขึ้นจนหายจากอาการ ‘ติดพี่เลี้ยง’ แล้ว แต่อีกใจ... กลับรู้สึกอยากยึดมั่นในคำสัญญาที่ให้ไว้กับเด็กชาย ไม่อยากให้เขาลืมฉันเลย แค่คิดว่าสักวันเมื่อเขาโตขึ้น ก็คงไม่ต้องการฉันอีกแล้ว ฉันกลับรู้สึกเสียใจอยู่ลึกๆ เหมือนกัน “ทำไมพี่นางฟ้าต้องไปไหน ทำไมไม่อยู่ที่นี่กับเมฆ?” ฉันไม่รู้จะตอบเขายังไงดี “เอาเป็นว่า... (พี่นางฟ้า) มีความจำเป็นต้องไป แต่ไม่ว่ายังไง (ฉัน) ก็จะกลับมา โอเคมั๊ย” “...” เด็กชายไม่ตอบ กลับนิ่งครุ่นคิดในท่าเดิมที่ฉันเห็นเสมอ คิดจนข้อมูลในสมองตกตะกอนออกมาเป็นคำตอบสุดท้าย เขาคงเข้าใจแล้ว ถึงได้ยิ้มโชว์ฟันที่กำลังจะงอกขึ้นมาใหม่แทนฟันน้ำนมที่หลุดไป “เมฆจะเชื่อพี่! ...ไม่ว่านานแค่ไหน เมฆก็จะรอพี่นางฟ้านะคับ” โอย... ฟังแล้วแองจี้หัวใจละลาย ไอ้ปั้นเมฆเอ๊ย... นายโตขึ้นต้องสาวติดตรึมแน่ ขี้อ้อนได้ใจขนาดนี้ “แต่อย่าไปนานมากได้มั๊ย เมฆไม่ชอบรอเลย มันทรมานจัง” เขาบอกฉันซื่อๆ อย่างน่าสงสาร “เออๆ... แต่ไม่ต้องรอหรอกน่า เดี๋ยวถ้า (ฉัน) จะมา (ฉัน) ก็มาเองนั่นแหละ ไปวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ กับพวกไอ้จ้อยเถอะ” ไอ้จ้อยคือลูกชายคนเล็กของเพื่อนบ้านที่ชอบมาเล่นกับปั้นเมฆเป็นประจำ มีนิสัยขี้อวด แถมยังชอบล้อปั้นเมฆที่มีสัตว์เลี้ยงเป็นควายแคระอย่างฉัน ในขณะที่มันอวดว่ามีควายตัวโตๆ อยู่ในคอกตั้งพันตัว (ไอ้ขี้โม้ตัวพ่อ) และไม่ว่าจะไปวิ่งเล่นที่ไหน มันก็จะชี้ว่า นี่ไง ที่นาของพ่อมัน โชคดีที่ปั้นเมฆไม่รู้สึกว่าตัวเองมีปมด้อยที่พ่อไม่ร่ำไม่รวยเท่าเขา “ไอ้จ้อยมันไปโรงเรียนแล้ว” “แล้ว (ปั้นเมฆ) ล่ะ?” “เมฆยังไม่เจ็ดขวบเลย ปีหน้าค่อยได้ไปโรงเรียน” เด็กในยุคนี้เค้าไปโรงเรียนช้าจัง เด็กในสมัยฉันเข้าอนุบาลตั้งแต่ยังไม่ทันสามขวบด้วยซ้ำ บางคนที่พ่อแม่ต้องทำงานต้องเอาลูกไปฝากไว้ครูเลี้ยงตั้งแต่ยังไม่สองขวบ แถมมีเรียนพิเศษนั่นโน่นนี่อีกต่างหาก โชคดีที่ฉันไม่เป็นที่ต้องการของแม่ เลยไม่ต้องเรียนบัลเล่ต์ เปียโน ว่ายน้ำ... เด็กที่นี่ ฉันเห็นพวกเขาโดดคลองกันตุ๋มๆ ลงน้ำก็ว่ายได้เอง พ่อแม่ไม่เห็นต้องพาไปเรียนว่ายน้ำเลย “ถึงเมฆยังไม่ไปโรงเรียน แต่พ่อก็สอนให้ช่วยทำนาแล้วนะ” เด็กชายอวดอย่างภาคภูมิใจ แต่สำหรับฉัน ไม่มีความภูมิใจเลยจริงๆ ทำไมน่ะเหรอคะ... “มานี่เลย อีเผือก” นายอาทิตย์ทำจับฉันใส่อุปกรณ์ไม้ที่เขาประดิษฐ์ขึ้นเอง “ฉันอุตส่าห์ทำเพื่อแกโดยเฉพาะนะเนี่ย แต่แกหายหัวไปตั้งนาน ฉันยังกลัวว่าจะเสียเวลาเปล่า ไม่ได้ใช้มันแล้ว” มันคือแอกใส่หลังควายที่มีไถคันเล็กๆ  เหมือนไถไม้ของจริงทุกอย่าง แค่ย่อส่วนให้ขนาดสมตัวฉันกับเด็กชายปั้นเมฆ ระหว่างจับฉันปล้ำใส่อุปกรณ์ คนเป็นพ่อก็สอนลูกชาย “เดือยไถเอาคล้องกับหนังต้องแอกแบบนี้...” ฮือๆ นี่ฉันต้องกลายเป็นค.ควายไถนาของเล่นให้เจ้าปั้นเมฆฝึกซ้อมจริงๆ เหรอ ...เวรกรรมอะไรฟะเนี่ย จะปฏิเสธก็ไม่ได้ จะหนีก็ไม่รอด ฉันตัวแค่นี้จะไปสู้แรงผู้ชายตัวโตๆ อย่างพ่อปั้นเมฆได้ยังไง แงๆๆ ให้ไถนาน่ะ ไม่เท่าไหร่หรอก ฉันว่าฉันทำได้ แต่ทำไมต้องให้ฉันอยู่ในตำแหน่งควายด้วย ขอเป็นคนถือคันไถได้มั๊ย แก๊งเจ๊หัวเราะชอบใจกันใหญ่ที่เห็นฉันใส่อุปกรณ์เต็มยศเสร็จก็นั่งแปะลงกลางนา “อะไรกัน น้องนางฟ้า เพิ่งลงสนามเป็นครั้งแรกก็ไม่สู้ซะแล้ว?” พวกเจ๊นางรมแซว “นาบ้านเราไม่ใหญ่เท่าไรหรอก พวกเราช่วยๆ กันไป ไม่กี่วันก็เสร็จ” พ่อเทพทุยเดินเข้ามาให้กำลังใจ “เจ้านายเราใจดี เหนื่อยก็พัก เบื่อก็ลงไปแช่ปลักได้ เขาตามใจควาย” “ชมพูลุกขึ้นซี่ เป็นเด็กดีนะ เดี๋ยวจะเด็ดมะม่วงลูกสวยๆ ให้กิน” ปั้นเมฆพยายามลูบหัวลูบหางฉันปลอบใจ “นี่ อีเผือก ถึงแกจะพิกลพิการ แต่ฉันเชื่อว่าแกทำได้ ลุกขึ้นซี่ สู้ๆ” นายอาทิตย์เข้ามาเชียร์ฉันอีกแรง จนในที่สุด ฉันก็ฮึดสู้ลุกขึ้นลุย เอาก็เอาวะ... ลองดูสักตั้ง! ทำมาตั้งหลายอย่างแล้ว ยังไม่เคยลองไถนาดูซักที ฮึ...ก็แค่เดินตากแดดไปมา แดดอ่อนๆ ยามเช้าจะช่วยเปลี่ยนไขมันใต้ผิวหนังเป็นวิตามิน เหอๆ ไม่เห็นน่าจะยาก แต่ทว่า ยังไม่ทันเริ่มงาน... ปัญหาก็เกิด นายอาทิตย์พาพ่อเทพทุยเดินนำขึ้นไป หัวหมูที่ติดอยู่ตรงไถขุดดินกระเด็นขึ้นมาพาเอาสิ่งมีชีวิตตัวยาวสีแดงดิ้นยุบยับพันกันเหมือนเส้นสปาเก็ตตี้กระเด็นขึ้นมาตกอยู่ตรงหน้าฉันกองใหญ่ “อ๊าก... หนอนๆๆๆ” ถ้าฉันอยู่ในร่างแองจี้คงกรี๊ดแตก แต่ตอนนี้ฉันพูดไม่ได้ เลยได้แต่ตั้งท่าวิ่งหนี ติดอยู่ที่เจ้าปั้นเมฆตัวดีดึงอุปกรณ์ที่อยู่บนหลังฉันเอาไว้ไม่ให้ไป “พ่อพ่อ... ทำไงดี เจ้าชมพูมันกลัวไส้เดือนล่ะ” “บ๊ะ... นังนี่ เป็นควายอะไร กลัวไส้เดือนวะ เอาอย่างงี้สิ นี่แน่ะ...” กรี๊ดดดดดดด~! ใจร้ายที่สุด พอปั้นเมฆเห็นพ่อโกยเอาไส้เดือนขึ้นมาโปะใส่หัวฉันก็รีบทำตาม ช่วยด้วย... ฉันยังไม่อยากเป็นเมดูซ่านะ “หนามยอกเอาหนามบ่ง ทีนี้คงหายกลัวไส้เดือนแล้วล่ะ” ระหว่างที่ฉันกลับโลกปัจจุบัน เคยเข้าร่วมฟังอบรมเรื่องดินดีของโรงเรียนชาวนาแว๊บๆ ...ได้ยินประโยคหนึ่งที่พูดกันจนติดหูว่า ‘ดินดี คือดินที่มีชีวิต’ หมายความว่า ในดินจะมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ตามธรรมชาติ เช่นจุลลินทรีย์ กิ้งกือและไส้เดือน มีการสอนให้ชาวนาเลี้ยงไส้เดือนเพื่อเอาฉี่ไส้เดือนไปใช้แทนปุ๋ยด้วย “พวกมันช่วยพรวนดิน พลิกกลับดินด้านล่างขึ้นมาด้านบน ช่วยกินขยะในดินแล้วอึออกมาเป็นปุ๋ยให้พืช” พี่:-)พูดจนฉันรู้สึกว่าไส้เดือนเป็นพระเอกม๊ากมาก แต่พอมาเจอตัวจริงเสียงจริงเข้า ยิ่งได้สัมผัสความนุ่มเหนียวมีกลิ่นเฉพาะซึ่งหาดมที่ไหนไม่ได้ของพวกมันบนกบาลฉันแล้ว ฮือๆ   “มันไม่ทำอะไรเจ้าหรอกน่า แค่จั๊กกะจี้” ปั้นเมฆปลอบใจ เอาพวกมันออกไปเดี๋ยวนี้นะเด็กบ้า เกิดมันชอนไชเข้าไปพรวนสมองของฉันจะทำยังไง ยิ่งสมองฉันร่วนๆ อยู่ด้วย พอฉันเริ่มทำใจกับดินมีชีวิตของผืนนาบ้านนี้ได้แล้ว ก็เจอเข้าอีกปัญหา พ่อเทพทุยที่เดินนำหน้าฉันแสดงมายากลพ่นอึ๊ออกมาพรวดๆ ให้นายอาทิตย์ได้สาธิตการใช้ปุ๋ยอินทรีย์อย่างดีได้ฟรีจากก้นควายโดยใช้คราดผสมกับดินแล้วเอาเท้าย่ำๆ ให้ลูกชายดู เจ้าปั้นเมฆตัวดีก็เลยหวังว่าฉันจะแสดงมายากลพ่นอึ๊ให้เขาได้ใช้คราดอันเล็กที่พ่อเขาเพิ่งทำให้ใหม่ด้วย พอเห็นฉันไม่ยอมทำอย่างควายของพ่อก็เกิดคำถาม... “ทำไมเจ้าไม่เคยขี้?” เคยสิยะ จะบ้าเหรอ มีตัวอะไรบ้างในโลกนี้ที่ไม่เคยขี้ แต่ฉันไม่ขี้ต่อหน้าประชาชนย่ะ เด็กบ้า! แต่เรื่องขี้ก็ยังเป็นแค่เรื่องขี้ๆ (ปั้นเมฆจะทำยังไงกับฉันได้ ก็ฉันไม่ขี้ซะอย่าง) ปัญหาจริงๆ มันเกิดจากที่เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่นาที ฉันแค่เดินย่ำบนโคลนหนืดๆ ได้ไม่กี่ก้าวก็หอบแฮกแล้ว ดวงอาทิตย์แผดเผาอยู่บนฟ้าทำเอาฉันหัวหมุนตาลาย (ถึงจะเป็นแดดเช้า แต่สำหรับคนที่ไม่ค่อยได้โดนแดดอย่างฉันรู้สึกว่ามันร้อนจนแทบจะละลายเสียให้ได้) มองไปข้างหน้าก็รู้สึกว่าผืนดินช่างกว้างใหญ่เหลือเกิน ไม่รู้ชาวนาปลูกข้าวจนเขียวทั่วผืนได้ยังไง นี่ใช่มั๊ย หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน? โชคดีที่นายอาทิตย์ใจดีกับควายของเขาจริงๆ “ทำไงดีพ่อ เจ้าชมพูมันไม่ไหวแล้ว” เด็กชายทำท่าจะร้องไห้เมื่อเห็นฉันลงไปกลิ้งอยู่กลางนาแบบไม่รักษาฟอร์มใดๆ ทั้งสิ้น “ไม่ไหวก็ไปพักใต้ต้นไม้โน่นไป๊ ปูเสื่อเตรียมไว้ รอเดี๋ยวแม่เอาข้าวเช้ามาให้กิน” “แต่ว่า... พ่อเคยบอกว่า คนโบราณสอนให้ไถนาวันละ 8 ชั่วโมง ห้ามใช้ควายทำงานหักโหม” ฉันเพิ่งรู้ว่ามีกฎกติกามารยาทในการใช้ควายด้วย ดีจัง ไม่ต้องมีกรมแรงงานหรือกฎหมายกระบือ ชาวนาในสมัยก่อนก็มีน้ำใจ รู้จักใช้แรงงานสัตว์อย่างมีจรรยาบรรณ ไม่รู้ว่ามีประกันสังคมควายรึเปล่านะเนี่ย “แต่นี่ยังไม่ถึงชั่วโมงเลยนะพ่อ” เวรแระไง ไอ้เมฆ นายจะโหดร้ายกับฉันไปถึงไหน หา “เอาน่า ไอ้นี่มันตัวเล็กแค่นี้ จะไปเอาอะไรกะมันมากมาย เด็กใหม่ เพิ่งเข้าทำงานวันแรกด้วย ให้โอกาสมันหน่อย” อ่ะนะ ทำไมไม่บอกว่ามีโปรเบชั่น ระยะทดลองงานด้วยล่ะค้าเจ้านายขา ตอนหลัง ฉันถึงได้รู้ว่า ไม่มีระยะทดลองงานหรือประกันสังคมควาย มีแต่พิธีทำขวัญควายที่ชาวนาสมัยโบราณจัดขึ้นหลังไถนาเสร็จ เพื่อเป็นการขอบคุณและขอขมาสัตว์สี่เท้าที่ช่วยงานสำคัญให้มีอาหารกิน พอได้รับเกียรติให้เป็น ‘อุปกรณ์ในการทำนา’ ฉันก็เลยมีโอกาสได้เห็นพิธีมากมายที่มีขึ้นตลอดทุกขั้นตอนการปลูกข้าว ซึ่งล้วนแต่เป็นพิธีกรรมง่ายๆ ที่ชาวนาสมัยก่อนทำด้วยใจที่เคารพในธรรมชาติไม่ว่าสัตว์หรือพืช ทำให้ฉันได้รู้ว่า ความเชื่อของคนโบราณช่างเต็มเปี่ยมไปด้วยน้ำใจและใสซื่อดีจัง จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 00:34:34

ความคิดเห็นที่ 3 “เอ้า... ไอ้เมฆ เอ็งว่านะโมสามจบซิ” ฉันยืนมองพ่อสอนลูกชายตัวน้อยทำพิธีก่อนหว่านเมล็ดข้าวในเช้าวันหนึ่ง รู้สึกทึ่งที่ปั้นเมฆนอกจากสวดนะโมเป็นทำนองเหมือนพระในวัดได้อย่างคล่องแคล่วแล้ว เด็กชายยังสามารถท่องคาถายาวๆ ตามพ่อได้ไม่ผิดเลยสักคำ “พุทธัง เลิศล้ำ อุตตะมังเลิศล้ำ ธัมมังเลิศสล้ำ อุตตะมังเลิศล้ำ สังฆัง เลิศล้ำ อุตตะมังเลิศล้ำ แม่โพศรี  แม่โพสพ  แม่นพดารา เชิญมาเถิดแม่มา  มาทำมาหากินในผืนแผ่นดินนี้ ขอให้ลูกนี้เป็นเศรษฐีชาวนา ขอให้เป็นพ่อค้าบ้านนอก ขอให้วัวควายเต็มคอก คุ้มแอก คุ้มไถ คุ้มไร่ คุ้มนา คุ้มเคราะห์ คุ้มโศก คุ้มโรคโรคา คุ้มนก คุ้มหนู คุ้มปู คุ้มปา คุ้มงู คุ้มเฮี่ย อย่างให้เพลี้ยกินนา อ้ายหนอน[^_^]อย่าให้มีเข้ามา สัพพะโภสาวินาศสันติ” พอจบคาถา เด็กชายหันไปเงยหน้าถามพ่อของเขาด้วยความสงสัย “ไหนพ่อเคยบอกว่าเป็นชาวนาไม่รวยไง ไม่รวยแล้วจะเป็นเศรษฐีได้ไง?” “คาถาเค้าว่ายังงี้นี่ จะไปมีใครแช่งตัวเองให้จนล่ะวะ มีแต่คนขอพรให้ตัวเองรวยทั้งนั้นแหละ” “แล้วพ่อเป็นเศรษฐีชาวนารึเปล่า?” “เปล่า... ตาของเอ็งถึงได้ดูถูกพ่อไง” ฉันได้ยินจากปากเจ๊ๆ ว่า นายอาทิตย์พยายามจะเข้าไปขอขมาพ่อตาหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ คนที่สามารถเข้าหาผู้ใหญ่ได้ มีก็แต่เจ้าหนูปั้นเมฆ หลานชายคนเดียวเท่านั้น “แต่พ่อก็ไม่ได้อยากเป็นเศรษฐีนี่หว่า เราอยู่อย่างงี้ก็มีความสุขดีแล้ว มีบ้านอยู่ มีข้าวกิน มีแม่เอ็ง มีเอ็ง พ่อก็ไม่อยากได้อะไรอีกแล้ว” “ตาเป็นเศรษฐีชาวนาใช่มั๊ยพ่อ” “เออใช่... วุ้ย ถามเยอะจริง แล้วเมื่อไหร่จะได้หว่านข้าววะ พอแล้วๆ เดี๋ยวแดดร้อน... เอ้ารีบๆ กำข้าวขึ้นมาเร้ว” เด็กชายรีบกำเมล็ดข้าวไว้ในมือน้อยๆ ตามที่พ่อสั่ง “หว่านกำแรก ให้ตั้งจิตอธิษฐานนะว่า ทำบุญ” เด็กชายทำหน้าจริงจัง จดเมล็ดข้าวในมือที่หน้าผากแล้วหลับตาทำปากขมุบขมิบ ‘ทำบุญ’ ก่อนจะสาดเมล็ดข้าวในมือออกไปสุดแรง “เอ้า... หว่านกำที่สอง ให้ตั้งจิตอธิษฐานว่า ทำทาน” เด็กชายทำตามแบบเดิมอีกครั้ง “ดีมาก... หว่านกำที่สาม ให้ตั้งจิตอธิษฐานว่า เลี้ยงชีวิต” ถึงตรงนี้ฉันยืนกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอน้ำตาซึม อา...ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ชาวนาสมัยก่อนเค้าคิดกันแบบนี้เหรอ... ‘ทำบุญ’ ก่อน ค่อย ‘ทำทาน’ แล้วค่อย ‘เลี้ยงชีวิต’... หว่านเสร็จ ก็ต้องคอยไล่นกที่มาขโมยกินเมล็ดข้าว นายอาทิตย์ใช้ระบบสุดคลาสสิคแก้ปัญหา ในนาของเขามีหุ่นไล่กาอยู่ตัวหนึ่ง มันเก่ามากแล้ว นกหรือกาไม่เคยกลัวมันเลย ประมาณว่าอยู่มานานจนเป็นเพื่อนกันไปแล้ว บางวันฉันเห็นมีนกเกาะดี๊ด๊าเต็มตัว แถมขี้ใส่อีกต่างหาก เด็กชายก็เลยอาสาพ่อทำตุ๊กตาตัวใหม่ หุ่นไล่กาของเขานั้น ถึงจะทำจากฟาง ไม้ และหินที่หามาได้แถวนั้น แต่มันก็สามารถสื่อว่าจำลองแบบมาจากตัวเขาเองได้ชัดเจน เป็นหุ่นเด็กชายปั้นเมฆทำท่าแหงนมองฟ้าทำหน้าละห้อยน่าสงสาร นับว่าเจ้าหนูน้อยมีพรสวรรค์ในทางศิลปะและงานประดิษฐ์จริงๆ ...แต่ที่ฉันอดขำไม่ได้คือเสื้อผ้าของเจ้าหุ่นตัวนั้น “เฮ้ย เอ็งให้ไอ้หุ่นไล่กามันใส่กุงเกงอะไรวะ นั่นมันผ้านุ่งแม่ไม่ใช่เร๊อะ” เหอๆ... มันคือ กางเกงที่ฉันใช้ผ้าถุงเหลือๆ ตัดให้เขาใส่นั่นเอง “นกไม่โง่ มันไม่ยอมโดนเราหลอกง่ายๆ” เด็กชายบอกเหตุผลเบื้องหลังงานประดิษฐ์ชิ้นนี้ “...เมฆทำให้พี่นางฟ้าดูต่างหาก พี่มองลงมาจากฟ้า จะได้เห็นว่าเมฆรออยู่ไง” ฟังที่เขาออดอ้อนออเซาะแล้ว ฉันก็ใจอ่อนเหลวเป็นน้ำ แต่จะให้พี่นางฟ้าทำท่าซาบซึ้งน่ะเหรอ ฝันไปเหอะน้องชาย! “แน่จริง ทำไม (นาย) ไม่ไปยืนรอเองล่ะ” “เมฆต้องช่วยพ่อกับแม่ทำงานหลายอย่าง ยืนเฉยๆ รอพี่นางฟ้าอย่างเดียวไม่ได้” โถ ฉันแค่ล้อนายเล่นเท่านั้น พ่อคุณกลับอธิบายเป็นจริงเป็นจัง ฟังดูทั้งแก่แดดทั้งไร้เดียงสาในคราวเดียวกัน น่ารักน่าหยิกเป็นที่สุด “ก็เลยทำหุ่นมายืนรอแทน ชิชิ... (นก) ไม่โง่ ไม่ยอมโดน (นาย) หลอกง่ายๆ งั้นแสดงว่า (นาย) แอบด่า(ฉัน) โง่เร๊อะ (พี่นางฟ้า) ก็ไม่ยอมโดนหลอกง่ายๆ เหมือนกันนะ แกล้งทำหุ่นมายืนรอ (ปั้นเมฆ) ตัวจริงไปวิ่งเล่นที่ไหนไม่รู้ ไม่ได้รอ (ฉัน) สักหน่อย” “รอนะ รอจริงๆ ...เมฆให้มันยืนแทน แต่ไม่ว่าเมฆจะทำอะไรอยู่ ก็รอพี่นางฟ้าไปด้วยเสมอเลยนะ” โอยๆๆ...ตายแล้วๆ... ตัวแค่นี้ยังทำเอาฉันใจละลายได้ ถ้ามันโตกว่านี้สงสัยฉันคงละลายหมดเนื้อหมดตัวอยู่ตรงนี้แน่ๆ เล้ย “ทำไมพี่นางฟ้าไม่มาหาเมฆตั้งนาน” ยังมีหน้ามาถามทำงอนอีกเร๊อะ ก็นายเล่นใช้ฉันไถนานี่หว่า จะให้ฉันทั้งทำงาน ทั้งเล่านิทาน ทั้งสอนวาดรูปปั้นดินด้วย จะแยกร่างยังไงล่ะ หา ยังดีหน่อย ตรงที่หลังจากฉันให้สัญญาว่ายังไงฉันก็จะกลับมาหาเขา เด็กชายก็เชื่อมั่นตามนั้น ไม่งอแงเมื่อฉันหายไปนานๆ อีกเลย แค่ตัดพ้อแบบนี้ และมีอาการดีใจจนออกนอกหน้าเมื่อเห็นหน้าฉันอีกครั้ง กับท่าทางซึมจ๋อยแบบเก็บอาการไม่อยู่เมื่อต้องร่ำลาจากกัน บ่ายวันหนึ่ง อากาศแจ่มใส หลังอาหารกลางวัน แม่ฝนเก็บปิ่นโตกลับบ้านไปแล้ว เหลือพวกเราสองคนหนึ่งตัวพักผ่อนชิลๆ อยู่บนเสื่อใต้ร่มไม้... ฉันในร่างน้องบือน้อยนั่งฟังสองหนุ่มต่างขนาดนอนคุยกันประสาพ่อลูก “พ่อๆ... พ่อจำนิทานเรื่อง ‘ชาวนากับนางฟ้า’ ที่เล่าให้เมฆฟังได้ป่าว” “เล่าไปตั้งหลายเรื่อง จำไม่ค่อยได้ว่ะ เอ็งจะเอาเรื่องอะไรนะ ชาวนากับงูฟ้า ที่ว่าชาวนาตีงู ” “ไม่ใช่ๆ ...ชาวนากับนางฟ้า” “อ๋อ ที่ว่าชาวนาเปลี่ยนจากปลูกข้าวไปเพาะเห็ดนางฟ้าขายได้ราคากว่าใช่มั๊ย?” เด็กชายอ้าปากค้าง ก่อนจะจับตัวล่ำหนาของพ่อเขามาเขย่าจนหัวสั่น (ฉันล่ะสมน้ำหน้า) “พ่อ!... ตื่นๆ ตื่นเหอะพ่อ” “โอ๊ย... พอแล้ว มึนๆ เดี๋ยวพ่อเอ็งก็หัวหลุดออกมาหรอก” “ก็พ่อจำนิทานเรื่องชาวนากับนางฟ้าที่เมฆชอบที่สุดไม่ได้นี่ จำไม่ได้จริงๆ เหรอ ที่ว่า...มีนางฟ้าหลงรักหนุ่มชาวนา เลยหนีลงมาที่โลกมนุษย์แล้วแปลงร่างเป็นควาย จะได้แอบมาอยู่ใกล้ๆ ชาวนาไง” ต๊าย โลแม้นจริงๆ มีนิทานอะไรแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย ฉันไม่เห็นเคยได้ยิน “เออ... ข้านึกออกแล้ว แล้วยังไงต่อนะ” “พ่อยังเล่าไม่จบเลย” “เอ็งหลับไปซะก่อนล่ะสิ” “พ่อหลับไปก่อน ให้เมฆรอฟังเก้อต่างหาก แล้วพอคืนต่อมาพ่อก็ทิ้งเมฆไป บอกว่าจะไปช่วยแม่ทำน้องมาให้เล่นไง แล้วพ่อก็โทษเมฆด้วยว่าเป็นเพราะมัวแต่เล่านิทานให้เมฆฟัง เลยยังไม่มีน้องซะที” “ไอ้ลูกเวร... ทำไมเอ็งต้องความจำดีขนาดนี้วะ” ฉันล่ะขำพ่อลูกคู่นี้จริงๆ “เมฆอยากให้พ่อเล่าตอนจบนี่ ตอนจบเป็นยังไง?” “อ่า... ตอนจบเป็นไงเหรอ... ก็... เอ่อ...” เห็นท่าคิดหนักของพ่อแล้ว ฉันว่าเขาคงยำมั่วตำนัวนิทานเรื่องนั้นโน้นนี้มาเล่าให้ลูกฟังแน่ๆ “...คิดออกแล้ว... นางฟ้าก็ต้องบินกลับขึ้นฟ้าสิ ส่วนชาวนาก็รอคอยนางฟ้าจนตาย กลายเป็นดวงดาวบนทางช้างเผือก แล้วทุกๆ วันที่เจ็ดเดือนเจ็ดก็จะข้ามสะพานดาวมาเจอกัน” นั่นมันตำนานเด็กเลี้ยงวัวกับเจ้าหญิงทอผ้าต่างหาก มั่วได้นิ่มมากๆ เลยนะคะคุณพ่อขา “ทำไมจบเศร้าจังพ่อ” “เอ๋า... ถ้าไม่เศร้า มันจะค๊าดสิกเหรอวะ” “พ่อๆ” “อารายอี๊ก ไม่ต้องมาเซ้าซี้ให้เปลี่ยนตอนจบนะ พ่อขี้เกียจมั่ว เอ้ย ขี้เกียจคิดแล้ว” “ป่าว ไม่ต้องเปลี่ยนตอนจบก็ได้ แต่เมฆจะถามพ่อว่า ถ้าชาวนาไม่อยากให้นางฟ้ากลับขึ้นฟ้า จะต้องทำยังไง” “อุ๊ย แอบฉลาดนะเอ็ง มันต่างกับเปลี่ยนตอนจบยังไงฟะ” นายอาทิตย์บ่นไปยิ้มไป แล้วตอบคำถามลูกชาย “ เอ ทำยังไงไม่ให้นางฟ้ากลับขึ้นฟ้าเหรอ ถ้าเป็นพ่อนะ... ปล้ำ:-)เลย 555 ” เย้ย!!! ไอ้คุณพ่อเวร! สอนอะไรลูกเนี่ย ฉันอยากกระโดดกัดหัวพ่อปั้นเมฆจริงๆ “ปล้ำซะ จะได้ไม่ต้องบินไหน เหมือนแม่เอ็งไง พอเป็นเมียแล้วมันเกาะติดหนึบ ต่อให้ไล่ก็ไม่ยอมไปแล้ว เหอๆ แต่ข้อเสียคือมันจะกลายเป็นอีแก่หนังเหนียวเหี่ยวลงๆ ทุกวัน 555 แล้วยิ่งแก่ มันก็ยิ่งอ้วน พออ้วนๆ นะ ตัวมันก็หนักจนบินไม่ขึ้น กลับขึ้นฟ้าไม่ได้ ก๊ากๆๆ” ฉันล่ะอยากให้แม่ฝนมาได้ยินเหลือเกิ๊น หวังว่าเด็กชายคงจะไม่คิดจริงจังกับสิ่งที่พ่อเขาสอนนะ เห็นเขาพยักหน้าทำท่าครุ่นคิดขนาดนั้นแล้วฉันรู้เสียวสันหลังยังไงอยู่ แต่พอได้ยินเสียงใสๆ ถามพ่อ ฉันก็อดยิ้มขำในความไร้เดียงสาแกมแก่แดดของเขาไม่ได้ “พ่อๆ... ปล้ำนี่เค้าต้องทำยังไงอ่ะพ่อ?” “555 ไอ้เมฆ ของพรรค์นี้มีใครเค้าถามพ่อกันวะ เดี๋ยวโตขึ้นเอ็งก็ทำเป็นเองแหละ” “เป็นเองจริงๆ นะพ่อ” “จริงเซ่” ถ้าฉันรู้ว่า เด็กชายนอกจากช่างจดช่างจำคำสั่งสอนบ้าๆ ของพ่อเขาแล้วยังนำไปปฏิบัติจริงๆ ในอนาคตล่ะก็ คงยิ้มไม่ออกแน่นอน จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 00:37:33

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 00:38:08

ความคิดเห็นที่ 5 ขอโทษนะคะ  ทุกๆ คน ช่วงนี้อาจจะไม่ได้โพสต์ ข้าวของขวัญ เหมือนทุกวัน เพราะกำลังทำเรื่องขอเปลี่ยนชื่อ Log-in จาก Acciacatura เป็น IVORY ค่ะ เห็นทางเจ้าหน้าที่บอกว่า ใช้เวลา 1 สัปดาห์ จากคุณ : IVORY (Acciacatura) เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 12:42:29