ศึกแม่มดมหัศจรรย์ บทที่ 18 การกลับมาของเฟรย์ (อวสาน)

บทที่ 17 เผชิญหน้า
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10379475/W10379475.html

<18>

การกลับมาของเฟรย์

หลังจากออกเดินทางมาได้พักใหญ่ทั้งหมดก็หยุดที่ดินแดนแห่งชาวเอลฟ์เพื่อส่งดาฟเน่ ราชาแห่งเอลฟ์ซึ่งในตอนแรกโกรธเกรี้ยวทั้งเฟลมและเอิร์ธที่บังอาจนำลูกสาวของเขาไปสู่อันตรายแต่หลังจากถูกบุตรีพูดจาเกลี้ยกล่อมพร้อมทั้งอธิบายอยู่พักใหญ่จึงยอมนั่งนิ่งรับฟังเรื่องราวที่ดาฟเน่เล่าอย่างตั้งใจ หลังได้ฟังุกอย่างจบลงพระองค์จึงพยักหน้าก่อนจะตรัส

“พวกเจ้าช่างโชคดีนักที่ได้รับชัยชนะเหนือนางมารอิคิดน่า สมดังคำทำนายของเหล่าชาวเหนือทั้งหลายที่ถูกสังหารหมดสิ้นอย่างทารุณ”

“ข้าได้ยินอิคิดน่าพล่ามพูดเรื่องคำทำนายนั่นเหมือนกัน” เฟลมพูดขึ้น “แต่ข้าไม่เคยรู้เรื่องการทำนายอะไรมาก่อนเลย”

“ข้าจะไม่เล่ารายละเอียดทั้งหมด แต่คงบอกบางอย่างได้เล็กน้อยเท่านั้น” ราชาเอลฟ์ตรัสอย่างเคร่งขรึม “ในตอนแรกที่อิคิดน่าปรากฏตัวบนโลกนางได้ไล่ล่าคร่าวิญญาณของมนุษย์อย่างสนุกสนาน จนกระทั่งเลยไปถึงดินแดนทางเหนือ ชนเผ่าโบราณที่อาศัยอยู่ที่นั่นได้ถูกนางสังหารเล่นอย่างทารุณจนกระทั่งร่างทรงแห่งเทพได้ปล่อยคำทำนายดุจดั่งคำสาปออกมา คำทำนายนั้นคือ เมื่อใดที่มีเด็กอันมีนามแห่งธาตุไฟถือกำเนิดมาบนโลกโดยมารดาผู้มีนามของเทพแห่งแสงอาทิตย์และบิดาผู้มีนามของเจ้าแห่งไฟโดยช่วงเวลากำเนิดอยู่ในช่วงคาบเกี่ยวระหว่างกลางคืนและกลางวัน และเมื่อเด็กนั้นโตขึ้น เขาและผู้มีนามแห่งธาตุทั้งสี่บนโลกจะเป็นผู้ทำลายชีวิตอันเป็นนิรันดร์ของอิคิดน่าและล้างคำสาปทุกๆอย่างของนางที่ทำไว้จนหมดสิ้น เจ้าคือเด็กคนนั้นเฟลม อิคิดน่าพบเจ้าและแม่ของเจ้าในวันที่เจ้ากำลังถือกำเนิด นางมารร้ายได้สาปเจ้า แต่ไกอาเข้ามาขัดขวาง นางจึงโดนไล่ล่าแทน ส่วนแม่ของเจ้าโดนผลแห่งคำสาปนั้นเป็นเหตุให้นางต้องทนทุกข์ทรมานอยู่กับเงาของเซอเบอรัส สุนัขแห่งนรกนับแต่บัดนั้นเป็นต้นมา อิคิดน่านั้นไม่อาจสังหารเจ้าได้เนื่องจากพลังแห่งเทพไกอาที่แทรกอยู่ในทุกอณูของแผ่นดินคอยคุ้มครองเจ้าอยู่ ทั้งๆที่ตัวของนางเองโดนกักขังอยู่ในที่ที่จำกัด”

พระองค์ทรงมองเอิร์ธและดาฟเน่

“แล้วผู้ที่มีนามแห่งธาตุทั้งสี่นั้นก็คือ เจ้า เอิร์ธ เจ้าคือตัวแทนแห่งธาตุดิน ดาฟเน่บุตรสาวของเรานั้นคือตัวแทนแห่งธาตุน้ำ เพราะนามของนางนั้นคือนามแห่งนางไม้ผู้พิทักษ์ลำธาร”

“แล้วสกอลล์ล่ะ” เฟลมถามขึ้นมาทันที ราชาแห่งเอลฟ์ยิ้ม

“ท่านสกอลล์นั้นถูกส่งมาเพื่อช่วยเจ้าโดยเฉพาะ ร่างดั้งเดิมของเขาก็คือเทพหมาป่าแห่งสวรรค์ที่ว่องไวปราดเปรียวดุจสายลม เมื่อหมดภาระกิจแล้ว สกอลล์จึงได้กลับคืนไปสู่แดนสวรรค์ดังเดิม”

เฟลมถึงกับอ้าปากค้างด้วยความคาดไม่ถึงก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินว่าเพื่อนก็อบลินมิได้ตาย หากแต่กลับคืนสู่ดินแดนที่จากมา เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าและพูดขึ้นเบาๆ

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้สกอลล์ก็คงกำลังมองพวกเราอยู่ข้างบนนั้นสิ”

“ถูกต้อง” ราชาแห่งเอลฟ์กล่าวตอบก่อนจะหันไปทางดาฟเน่

“เจ้าต้องเดินทางไปกับท่านเฟลมก่อน และจงช่วยเหลือเขาจนกว่าท่านเฟรย์จะฟื้นคืนมา นั่นเป็นภาระกิจที่เจ้าจะต้องทำต่อให้สำเร็จดาฟเน่”

ดาฟเน่รีบรับคำบัญชาของราชาแห่งเอลฟ์ทันทีด้วยความยินดี นางมองเฟลมและเอิร์ธก่อนจะเดินไปหาพวกเขา

“แล้วนางจะกลับมาที่นี่ได้ยังไง” เฟลมถามอย่างสงสัยแกมเป็ฯห่วงระคนกัน ราชาแห่งชาวเอลฟ์ยิ้มพลางหันไปทางอาชาสวรรค์ซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล

“ท่านเพกาซัสจะเป็นผู้นำนางมาหลังจากภารกิจสุดท้ายเสร็จสิ้นท่านไม่ต้องกังวลไปหรอกท่านเฟลม” ราชาแห่งเอลฟ์ทรงตรัสตอบ “เอาล่ะจงรีบเร่งเดินทางโดยเร็ว เวลาของท่านเฟรย์นั้นเหลือน้อยลงเต็มทีแล้ว ขอให้พวกเจ้าจงโชคดี ลาก่อน”

เฟลม ดาฟเน่และเอิร์ธ  ขึ้นไปนั่งบนหลังของเพกาซัสอีกครั้ง อาชาแห่งสวรรค์กางปีกออกและโผบินขึ้นไปบนท้องฟ้าทันที หลังจากบินติดต่อกันยาวนานหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืน ทั้งหมดจึงได้มาถึงหมู่บ้านของเอิร์ธ เด็กชายลงจากหลังของเพกาซัสด้วยความรู้สึกไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่

“ข้าอยากไปช่วยแม่ของเจ้าด้วย เฟลม” เขาพูดเสียงเศร้าแกมอ้อนวอน เฟลมยิ้มกว้าง

“จงอยู่ดูแลแม่ของเจ้าเถอะ เอิร์ธ เพียงแค่หัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความคิดที่จะช่วยเหลืออย่างบริสุทธิ์มันก็คือพลังที่ยิ่งใหญ่จนหาที่สุดไม่ได้แล้ว”

เอิร์ธหันหน้าไปมองดูมารดาของเขาที่กำลังก้าวออกมาจากบ้านและมองเด็กทั้งสามอย่างตื่นตะลึงจากนั้นจึงรีบเดินมาหาพร้อมกับรอยยิ้มและคำทักทาย เด็กชายหันกลับไปที่เฟลมอีกครั้งพร้อมกับถอนใจ  

“ถ้าอย่างนั้น” เขาพูดอย่างจำยอมและส่งขวดแก้วบรรจุน้ำผึ้งสีทองให้กับเฟลม “นำนี่ไปด้วย อย่าได้ปฏิเสธน้ำใจของเราเฟลม เจ้าอาจจะต้องใช้มัน”

เฟลมรับขวดน้ำผึ้งของเอิร์ธมาถือไว้ เขาบีบไหล่เพื่อนของเขาเบาๆ

“ลาก่อนเอิร์ธ ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่าง”

“เช่นเดียวกันเฟลม ความกล้าหาญของเจ้าจะอยู่ในใจของข้าตลอดไป” เอิร์ธมองไปยังดาฟเน่และส่งยิ้มให้กับนาง

“ข้าคงไม่มีโอกาสได้พบกับเจ้าอีก ดาฟเน่ ข้าจะจดจำเอลฟ์ที่แสนดีเช่นเจ้าไว้ในหัวใจไปจนตลอดชีวิตของข้าเลย”

“ข้าเองก็เช่นกัน เอิร์ธ ข้าจะไม่มีวันลืมชื่อของเจ้าและความกล้าหาญของเจ้าไปจนตลอดกาล” ดาฟเน่บีบมือของเอิร์ธแน่น น้ำตาใสไหลรินลงมาบนแก้ม

“ลาก่อนเอิร์ธ”

“ลาก่อนดาฟเน่”

เอิร์ธกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยก่อนจะถอยหลังไปยืนอยู่ข้างๆแม่ของเขา ดาฟเน่ปาดน้ำตาของนางก่อนจะโบกมือให้กับเขาจากนั้นจึงขึ้นไปนั่งอยู่บนหลังเพกาซัส อาชาสวรรค์กระพือปีกและโผบินขึ้นสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง เอิร์ธยืนกอดมารดาของเขามองดูจนเพื่อนทั้งสองหายลับไปกับสายตา

หลังจากส่งเอิร์ธที่หมู่บ้านของเขาเรียบร้อยแล้ว เพกาซัสก็บินข้ามผ่านป่าของเหล่าเซ็นทอร์ไปเรื่อยๆ เพียงเวลาไม่นานทั้งหมดก็ไปถึงบ้านของเฟลมที่ตั้งอยู่โดดเดี่ยวห่างไกลจากชุมชน อาชาสวรรค์ค่อยๆร่อนลงกลางป่าที่ขึ้นรกครึ้มและแน่นขนัดไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ เฟลมกระโดดลงจากหลังของมันและมองไปโดยรอบอย่างงงงัน

“บ้านของข้าหายไปไหน” เขาพูด ดาฟเน่ยิ้มน้อยๆ

“บ้านของท่านก็ยังคงตั้งอยู่ที่เดิมน่ะแหละเฟลม เพียงแต่ท่านมองไม่เห็นมันเท่านั้น ไกอาได้สร้างมนตร์กำบังสายตาอิคิดน่าไว้เพื่อไม่ให้นางย้อนกลับมาทำร้ายร่างแม่ของท่านได้”

ดาฟเน่อธิบายพลางเดินไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่งและกระซิบเบาๆ ร่างที่งดงามของไกอาก้าวออกมาจากเงาไม้ นางยิ้มให้กับเฟลมด้วยสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความดีใจ

“ท่านนำลูกแก้ววิญญาณของท่านเฟรย์กลับมาอย่างปลอดภัยจนได้ ท่านเฟลม”

“แล้วแม่ของข้าล่ะ”

เฟลมถามอย่างร้อนใจ ไกอายังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะโบกมือของนางขึ้น เหล่าต้นไม้ค่อยๆขยับถอยเดินอย่างน่าอัศจรรย์ บ้านของเฟลมปรากฏขึ้นในสายตาระหว่างต้นไม้เหล่านั้น เฟลมรีบก้าวเข้าไปในบ้านทันที ร่างที่หลับไหลของเฟรย์ผู้เป็นมารดายังคงผุดผ่องสดใสราวกับมีชีวิต เฟลมดึงลูกแก้วออกมาถือไว้และหันไปทางดาฟเน่

“คราวนี้ถึงคราวที่ข้าจะต้องร้องขอความช่วยเหลือจากเจ้าแล้ว ดาฟเน่ ช่วยแม่ของข้าด้วยเถิดนะ”

ดาฟเน่ยื่นมือไปหาเฟลมและดันทั้งลูกแก้วและมือของเขาไปแนบไว้ที่หน้าอกของเฟรย์

“จงใช้ความรักของเจ้าที่มีต่อมารดาเรียกวิญญาณของนางออกมาจากลูกแก้วนี่”

นางพูดเบาๆและหลับตาลง เฟลมมองหน้าแม่ของเขา ภาพความรักความห่วงใยของแม่ที่มีต่อเขาหลั่งไหลเข้ามาในห้วงสำนึก น้ำตาของเด็กชายไหลรินออกมาช้าๆ

“แม่”

เฟลมเรียกแม่ของเขาเบาๆ อัญมณีของดาฟเน่ส่องแสงอีกครั้ง คราวนี้เฟลมรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แฝงอยู่ในลำแสงนั้น ลูกแก้วในมือสั่นน้อยๆและอ่อนตัวลงก่อนจะสลายไป เหลือเพียงดวงวิญญาณสีทองสุกสว่างของเฟรย์ มันจมหายลงไปในร่างของนางอย่างช้าๆ ดาฟเน่ลืมตาขึ้นและยิ้ม

“จงลืมตามองดูสิเฟลม”

เอลฟ์สาวเรียกเพื่อนของนางเบาๆ เด็กชายลืมตาขึ้นและหยุดค้างนิ่งเมื่อได้เห็นดวงตาอันแสนอ่อนโยนของเฟรย์ที่กำลังจับจ้องมองดูเขาอยู่เช่นเดียวกัน

“เฟลม”

เฟรย์เรียกลูกของนางเบาๆ เฟลมถึงกับร้องไห้โฮและโผเข้ากอดแม่ของเขาราวกับเด็กชายตัวน้อย เฟรย์ยกแขนขึ้นกอดร่างของเฟลมไว้แล้วร่ำไห้ด้วยความยินดี

“แม่ได้ยินเสียงของลูกตลอดเวลา เฟลม แม่รู้ว่าลูกต้องทำได้”

“ข้าขอโทษ แม่ ข้าขอโทษ” เฟลมคร่ำครวญพร่ำพูด แต่แม่ของเขากลับส่ายหน้า

“เด็กโง่ ไม่มีอะไรที่เจ้าจะต้องมาขอโทษแม่สักนิด แม่ต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษเจ้า”

“ไม่หรอกแม่” เฟลมปาดน้ำตา “ถ้าข้าเชื่อฟังแม่ แม่คงไม่ต้องถูกอิคิดน่าจับเอาวิญญาณไป”
“แต่เจ้าก็ไปช่วยแม่ได้ไม่ใช่หรือ” แม่ของเฟลมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นนั่งโดยมีเฟลมคอยประคอง นางมองไปที่ไกอาและก้มหัวลงทำความเคารพ

“ขอบคุณท่านมากที่ช่วยเหลือข้าให้รอดพ้นจากสายตาของนางมารร้ายเป็นครั้งที่สอง”

“ข้าเพียงแค่ทำในสิ่งที่ควรทำเท่านั้น” ไกอาตอบ “บัดนี้หน้าที่ของข้าได้สิ้นสุดลงแล้ว ข้าคงต้องกลับคืนสู่ผืนแผ่นดินของข้าเสียที”

ร่างของไกอาค่อยๆจางหายไปทันทีที่กล่าวจบ แม่ของเฟลมค้อมตัวน้อยๆราวกับส่งก่อนจะมองไปทางดาฟเน่

“ขอบคุณท่านมาก และขออภัยที่พวกเราสองแม่ลูกไปรบกวนความสงบของพวกท่าน”

“โปรดอย่าได้เกรงใจไปเลย ท่านเฟรย์” ดาฟเน่พูดขึ้น “เฟลมคือเพื่อนของข้า และเพื่อนย่อมยินดีที่จะได้ช่วยเหลือเพื่อน”

เฟลมยิ้มกว้างกับคำพูดของดาฟเน่

“ขอบใจเจ้ามาก ดาฟเน่”

“ข้าก็เช่นกันเฟลม” ดาฟเน่ตอบก่อนจะลุกขึ้น “ข้าคงต้องไปแล้ว”

เฟลมและแม่ของเขามีสีหน้าตกใจ เด็กชายถึงกับรีบกล่าวอย่างเร็ว

“นี่มันจะมืดแล้วนะ พักที่นี่สักคืนแล้วค่อยออกเดินทางในตอนเช้าไม่ดีกว่าหรือ”

“เวลาไม่สำคัญสำหรับชาวเอฟล์อย่างเราหรอก เฟลม อย่าลืมสิ” ดาฟเน่มองดูเฟลมและยิ้มอย่างน่ารักให้กับเขา “ข้าเองก็อยากจะรีบกลับไปหาพ่อเต็มทีแล้วเหมือนกัน”

แม่ของเฟลมพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะลุกขึ้น

“ข้าขอออกไปส่งท่าน” นางพูดและเดินออกไปพร้อมกับเฟลม ดาฟเน่หยุดยืนข้างๆเพกาซัสอาชาแห่งสวรรค์ นางหันมาทางเฟลมและยื่นมือออกไปหาเขา เด็กชายยื่นมือออกมาจับมือของนาง

“ลาก่อนเฟลม เราจะจดจำเรื่องราวของท่านตลอดไป”

“เช่นเดียวกันดาฟเน่ ข้าจะไม่มีวันลืมมิตรภาพของพวกเรารวมทั้งเอิร์ธและสกอลล์ไปจนชั่วชีวิต และจงโปรดจำไว้เมื่อใดที่เจ้าต้องการความช่วยเหลือ เมื่อนั้นเจ้าจะได้รับจากข้าในทันทีแม้ว่าตัวข้านั้นจะอยู่ในดินแดนที่ห่างไกลกับเจ้ามากเพียงใดก็ตาม”

ดาฟเน่ยิ้มให้กับคำพูดของเฟลมก่อนจะหันไปทางแม่ของเขา นางก้มศีรษะลงค้อมคำนับนางก่อนจะขึ้นไปนั่งบนหลังของเพกาซัส  เฟลมกับแม่ของเขาถอยหลังออกมาสองสามก้าวและมองดูเพกาซัสที่กำลังกางปีกของมันออกโผบินขึ้นไปบนท้องฟ้า ดาฟเน่หันกลับมาโบกมืออำลาให้กับเฟลมจนกระทั่งหายลับไปกับสายตา

“ข้าจะไม่มีวันลืมพวกเจ้าและมิตรภาพระหว่างพวกเราอย่างแน่นอน”

เฟลมพูดเบาๆขณะที่แหงนหน้าขึ้นไปมองดูดวงดาวบนท้องฟ้าที่กำลังทอแสงประกายระยิบระยับอยู่อย่างร่าเริงราวกับประกายตาของเพื่อนตัวจ้อยของเขา

“โดยเฉพาะเจ้า สกอลล์ ข้าจะไม่มีวันลืมเจ้าเลย ตลอดกาล”


END

*****************

 ในที่สุดก็ถึงบทสุดท้าย ความจริงมูนนี่เคยวางภาคต่อของนิยายเรื่องนี้ไว้เพื่อจะเปิดเผยเรื่องเอิร์ธเป็นผู้หญิงและดำเนินเรื่องราวความรักระหว่างเอกับเฟลม แต่ยังขาดรายละเอียดสำคัญเลยต้องพับไปโดยปริยาย

แต่ยังไงนิยายเรื่องนี้ก็จบแบบ Happy Ending นะคะ

มาคุยกันค่า
 
ตามอ่านจากในบล๊อค เห็นมีหลายเรื่องที่น่าสนใจ
จากคุณ : mementototem
- ขอบคุณมากๆค่า อ่านแล้วชอบใจหรือมีคำแนะนำอะไรเชิญได้เลยนะคะ

ตอนหน้าก็จบแล้ว เอิร์ธคงจะเปิดเผยตัวว่าเป็นผู้หญิงซะทีนะ
จากคุณ : wor_lek  
- น่าเสียดายที่ไม่ไดเปิดเผยค่ะ ตามเหตุผลข้างต้น

ตอนหน้าคงแฮปปี้เอ็นดิ้ง คิดถึงสกอลล์จัง
จากคุณ : scottie  
- แฮปปี้เอ็นดิ้งค่ะ ทุกคนแม้จะต้องแยกจากกันแต่ก็ดำเนินชีวิตต่อไปอย่างมีความสุข

จบเร็วกว่าที่คาดคิดเอาไว้นะครับ
จากคุณ : GTW
- จากเรื่องสั้น 50 หน้าขยายออกมาได้เกือบสองร้อยหน้าเลยนะคะ อยากจะเขียนให้ยาวกว่านี้แต่มูนนี่กลัวมันจะยืดเกินไปน่ะค่ะ

ท้ายนี้ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่กรุณาติดตามนิยายเรื่องนี้มาจนถึงบทสุดท้ายนะคะ ขอปิดฉากด้วยภาพสวยๆ เป็นหนุ่มน้อยหมาป่าท่ามกลางดอกไม้งาม

จากคุณ	: Moony_Lupin
เขียนเมื่อ	: 1 เม.ย. 54 08:48:54