ความคิดเห็นที่ 1 11 หรือคือเธอ? “อือ... อ้าโอ้ว... ซื้ด” คุณเคยเห็นโปสเตอร์หนังที่เป็นภาพพระเอกเอาน้ำแข็งถูหลังให้นางเอกกำลังนอนคว่ำหน้าโชว์แผ่นหลังเปลือยเปล่าหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขอยู่บนโซฟามั๊ยคะ? นั่นแหละค่ะ ฉากเซ็กซี่สุดคลาสสิคนั้นเลยที่กำลังเกิดขึ้นในห้องนอนฉันขณะนี้! เหอๆ แต่เปลี่ยนพระเอกคนนั้นเป็นตาทัพพี และนางเอกสุดเซ็กซี่เป็นฉันเอง เพียงแต่ว่าฉันไม่ได้หลับตาพริ้มอย่างมีความสุขเลย ทำไมน่ะเหรอคะ “โอ๊ยๆ ซื้ด... คันๆๆๆ คันจะตายแล้ว โอวๆ ใช่ๆ ตรงนั้นล่ะ ตรงนั้น” “ไปทำอะไรมาเนี่ยป้าจี้ หนังลอกซะขนาดนี้ เป็นแผ่นๆ เลย ...อย่างบอกนะว่าอาบแดดมา?” “อย่าถามป้าได้มั๊ย ตาทัพพ์ รีบๆ ถูเข้า ป้าคันๆๆๆ” ฉันหันไปแว๊ดๆ ใส่หลานชาย เพราะไม่รู้จะบอกเขายังไงดีว่าฉันทะลุมิติไปเป็นน้องบือเดินแบกแอกไถนามา แล้วพอดีไม่มีเสื้อผ้าหรือครีมกันแดดสำหรับควาย ปกติฉันในร่างเจ้าชมพูน้อยได้วิ่งเล่นกับปั้นเมฆบ้างก็จริง แต่ฉันเป็นควายพันธุ์อู้ ใช้เวลาส่วนมากหลบแดดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีมากมายในที่นาของนายอาทิตย์ ไม่ได้ออกไปเดินรับแสงเต็มๆ เหมือนช่วงนี้ แล้วพอดี๊อีกนั่นแหละ ฉันเป็นพวกไม่ดูดซับแสงแดด ผิวขาวจัดมาแต่เกิด โดนแดดเท่าไหร่ก็ไม่ดำขึ้น แต่จะไหม้แดงและหนังลอกออกมาจนกว่าจะขาวจั๊วะดังเดิม ต้องทนทรมานทั้งแสบทั้งคันมานอนให้เขาทาครีมอาฟเตอร์ซันให้ แล้วมันยังไม่หายคันเลยขอให้เขาช่วยเอาน้ำแข็งประคบให้อยู่นี่ไง “ป้าจี้...” เอ เรียกชื่อฉันเสียงซีเครียด แถมหรี่ตามองฉันอย่างสงสัย มันต้องมีอะไรแน่ๆ “...จำเมล็ดข้าวเปลือกที่ทัพพ์เก็บได้จากห้องป้าวันนั้นได้มั๊ย?” ตายล่ะ! ตาทัพพีต้องหมายถึงเมล็ดข้าวที่ติดผมฉันมาจากมิติโน้นแน่ๆ เลย ทำไมถึงได้มาถามอะไรฉันเอาตอนนี้ เขาระแคะระคายอะไรหรือไงนะ “ ป้าจี้เก็บมันมาจากไหนเหรอ?” จะตอบยังไงล่ะเนี่ย คำถามนี้ “เอ่อ... ไม่รู้สิ ป้าแก่แล้วความจำไม่ดี มีอะไรเร๊อะ?” เรื่องแกล้งโง่นี่ อย่ามามีใครแย่งโล่กะฉันเลยเชียว “ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่แปลกใจว่า แถวๆ นี้ยังเหลือใครปลูกข้าวพันธุ์พื้นบ้านอีกเหรอ ป้าจี้ไปวิ่งเล่นที่ไหนมา?” เจี๊ยก!!! เจอคำถามนี้เข้าไป ฉันหายคันเป็นปลิดทิ้ง “อ่า... ข้าวพันธุ์นี้มันทำไมเหรอ? แล้วทัพพ์รู้ได้ไงว่าเป็นพันธุ์อะไร” ในเมื่อตอบไม่ได้ก็ถามกลับละกันนะ เหอๆ “ทัพพ์กำลังสะสมข้อมูลทางพันธุกรรมของเมล็ดพันธุ์ข้าวเป็นงานอดิเรก” โอ๊ย เวรกรรม ทำไมหลานชายฉันต้องมีงานอดิเรกฉลาดและประหลาดอย่างงี้ด้วย “ป้ารู้มั๊ยว่า พันธุ์ข้าวไทยของเรามีกี่พันธุ์” จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนแนวคำถามกระทันหัน ทำเอาฉันตั้งหลักไม่ถูกเลย “...อืมๆ... ก็มีหอมมะลิกับเสาไห้” ฉันนับนิ้วได้แค่ 2 นิ้ว ก็ฉันเคยได้ยินชื่อพันธุ์แค่นี้นี่นา (ไม่นับพันธุ์พวงแดงของนายอาทิตย์ ซึ่งฉันกำลังเสียวๆ อยู่ว่า มันจะเป็นต้นเหตุทำให้ตาทัพพีจะจับได้ว่าฉันทะลุมิติมา) “เออ ยังดีที่ป้าจี้ไม่ตอบเป็นชื่อยี่ห้อหน้าถุงข้าวที่เค้าขายตามซุปเปอร์มาเก็ต” “แล้วตกลงมันมีกี่พันธุ์กันล่ะ” “ทุกวันนี้ ธนาคารเมล็ดพันธุ์ของเราเก็บตัวอย่างพันธุ์ไว้ได้เพียงแค่สองหมื่นกว่าตัวอย่าง ส่วนที่สูญพันธุ์ไปแล้ว เราไม่รู้หรอกว่ามีเท่าไหร่ คาดว่ามีหลายหมื่นพันธุ์” “โห... หลายหมื่น? ทำไมมีมากขนาดนั้นล่ะ?” นั่นคือคำถามของเด็กที่โตขึ้นมาด้วยการกินข้าวสีขาวๆ จากถุงพลาสติกพิมพ์ยี่ห้อ True Food เขียนข้างถุงว่า สะอาด ไม่ต้องซาว หุงขึ้นหม้อ และคิดว่า ‘ข้าวก็คือข้าว’ ตักเข้าปาก รสชาติก็เหมือนๆ กัน “มีนักวิทยาศาสตร์เค้าวิจัยออกมาว่า ในโลกนี้มีศูนย์กลางพันธุ์พืชพื้นบ้านอยู่แค่สิบกว่าแห่งเท่านั้น โชคดีที่ประเทศไทยเป็นหนึ่งในนั้น ...เรามีทรัพย์สมบัติล้ำค่าที่นักวิทยาศาสตร์เรียกว่า ‘ความหลากหลายทางชีวภาพ’ ในพื้นที่ 100 ตารางเมตรของแผ่นดินไทยของเรามีพันธุ์พืชผักผลไม้เฉลี่ยราวๆ 300 ชนิด ” เล่ามาถึงตรงนี้ ทำให้ฉันนึกถึงเมนูอาหารของโรงเรียนชาวนา นักเรียนโรงเรียนนี้มาจากต่างภูมิภาค มักจะหอบหิ้วของฝากซึ่งส่วนมากเป็นผักผลไม้พื้นถิ่นมาแบ่งปันกันกิน มีการเข้าครัวแสดงฝีมือปรุงอาหารสนุกสนาน ดังนั้น เมนูจึงพิสดารมากสำหรับเด็กที่ถูกเลี้ยงโตด้วยอาหารยี่ห้อทรูฟู๊ตกับสินค้าในซุปเปอร์มาเก็ตโลตู๊ดอย่างฉัน ไม่ว่าจะเป็นแกง ยำ น้ำพริกล้วนแปลกประหลาด ยิ่งพวกผักนี่ถ้าฉันได้ยินแต่ชื่อ คงเดาไม่ออกว่ามันเป็นพืชหรืออะไรกันแน่ อย่างเช่น... ตับเต่านา (แน่นอน ฉันคงคิดว่ามันคืออวัยวะภายในของสัตว์ครึ่งบกเครึ่งน้ำชนิดมีกระด่องที่อาศัยอยู่ในนา) ท้าวยายม่อม (ไอ้ม่อมนี่มันกินอุ้งตีนยายเป็นยาชูกำลังรึยังไงนะ) มันห้านาที (อุ๊ย พี่ขา ...แค่ห้านาที จะไปมันได้ยังไงเค๊อะ ไวอะกร้าสักโหลมั๊ยค้า) พ่อค้าตีเมีย (ฉันเกือบจะไปฟ้องปวีณากับกรมธุรกิจการค้าแระ) ฟักแม้ว.........(จ๊าก เสื้อแดงบุก) ...อะไรประมาณนี้ ซึ่งตาทัพพีเรียกด้วยความภูมิใจว่า ‘อาหารคนรวยของแท้’ “เรามี 300 ชนิด แต่ของฝรั่งเค้ามีแค่ 3 ชนิด เราถือว่าร่ำรวยกว่าเขาร้อยเท่า ฝรั่งก็เลยกินผักเป็นอยู่แค่กระหล่ำ แครอท บล๊อคคอรี่ 555 เหมือนป้าจี้เลย” “แล้วเราปลูกข้าวมาไม่รู้ตั้งกี่พันปี มีวิวัฒนการสะสมมาจนมีพันธุ์ข้าวมากมายส่งต่อๆ กันมารุ่นแล้วรุ่นเล่า สมัยก่อนในนาของครอบครัวชาวนาหนึ่งๆ ปลูกข้าวตั้งหลายพันธุ์” จริงด้วย ตอนที่นายอาทิตย์สอนลูกชายหว่านข้าว ฉันเห็นเขาแยกเมล็ดสำหรับปลูกในนาแต่ละแปลงไว้คนละกระบุงไม่ให้ปะปนกัน เจ้าปั้นเมฆก็ขี้สงสัยตามประสา ‘ทำไมเราต้องปลูกข้าวหลายๆ พันธุ์ด้วยล่ะพ่อ?’ ‘ก็ถ้าปลูกพันธุ์เดียวกัน เวลาข้าวสุกก็สุกพร้อมๆ กันหมด แล้วพ่อมีสองมือ แม่เอ็งมีสองมือ เอ็งก็มีสองมือ รวมกันพ่อแม่ลูกหกมือ จะเกี่ยวทันมั๊ยล่ะ?’ ‘ไม่ทัน เพราะพ่อจน ไม่มีปัญญาจ้างลูกจ้าง อ้าวพ่ออย่าทำหน้าดุเมฆสิ... เมฆได้ยินตาพูดบ่อยๆ ว่าพ่อน่ะ จน แม่เลยต้องลำบากทำทุกอย่างเอง แล้วไอ้จ้อยก็ฟังพ่อมันบอกมาอีกทีเหมือนกันว่า บ้านเราจน ไม่มีลูกจ้างมาช่วยทำนาเหมือนบ้านอื่นเค้า’ ‘ก็เราทำเองได้จะไปเสียงเงินจ้างลูกจ้างทำไมวะ สมัยก่อนรุ่นปู่เอ็งทำนา ไม่เห็นมีใครเค้ามีลูกจ้าง มีแต่ระบบกูช่วยมึนมึนช่วยกู ก็อาศัยปลูกกันคนละพันธุ์ ข้าวสุกกันคนละวัน คนละเดือนกันนี่แหละ จะได้ลงแขกแลกแรงกันได้ ไม่เหมือนเพื่อนบ้านสมัยนี้ ไม่ช่วยกันแล้วยังดูถูกกันอีก วันหลังเอ็งไปบอกตาเอ็งนะ ว่าพ่อเอ็งจะเร่งปั้มลูกเยอะๆ มาช่วย 555’ โถ พ่ออาทิตย์ คิดแต่จะลงแรงนะ ไม่ยอมลงทุนเลยว่างั้นเหอะ กลับมาฉากถูน้ำแข็งสุดเซ็กซี่กับเรื่องที่ฉันคุยค้างอยู่กับตาทัพพี... “ชาวนาสมัยก่อนเค้าไม่ใส่ยา การที่เค้าปลูกข้าวหลายพันธุ์ ก็ช่วยป้องกันไม่ให้แมลงหรือโรคพืชระบาดโดยธรรมชาติ เพราะข้าวที่ต่างพันธุ์กัน ทนโรคทนแมลงไม่เหมือนกัน ถ้าปลูกอะไรพันธุ์เดียวในพื้นที่กว้างๆ เวลาแมลงมาหรือเกิดโรค มันจะลามไปทั่วทั้งทุ่ง ยิ่งถ้าทั้งหมู่บ้าน ทั้งตำบลแห่ปลูกอะไรตามๆ กัน ในพื้นที่ติดๆ กันนะ โห... หลอนระทึกเลยทีนี้!” “งั้นชาวนาก็ต้องปลูกหลายๆ พันธุ์สิ เรารวยพันธุ์นี่” “น่าเสียดายที่ หลังจากปฏิวัติเขียว เราก็ปลูกกันแต่ข้าวพันธุ์ส่งเสริมเพื่อขายป้อนเข้าตลาด พันธุ์ข้าวพื้นบ้านที่บรรพบุรุษเคยปลูกไม่เป็นที่ต้องการ เพราะไม่มีใครโฆษณาว่าได้ผลผลิตสูง ก็เลยค่อยๆ หายไปเรื่อยๆ ทั้งๆ ที่พันธุ์ข้าวพื้นบ้านเป็นสมบัติดั้งเดิม เหมาะกับสภาพดินน้ำและอากาศของแต่ละท้องถิ่นมากกว่า ทนโรคและแมลงมากกว่าเพราะเหมือนธรรมชาติช่วยพัฒนาพันธุ์มาเป็นพันๆ ปี เรามีสมบัติล้ำค่าที่หาอะไรมาทดแทนไม่ได้ แต่กว่าเราจะรู้ค่าความสำคัญ พันธุ์ข้าวพื้นบ้านของเราก็สูญพันธุ์ไปจนเหลือแค่นี้ ไม่ได้อยู่ในที่ที่ควรอยู่ด้วย” “หมายความว่าไงอ่ะ ไม่อยู่ในที่ที่ควรอยู่” “ก็ใครที่ควรเป็นเจ้าของพันธุ์ข้าวพื้นบ้านล่ะ” “ชาวนา” ฉันตอบโดยไม่ต้องคิด “ ชาวบ้าน” “เออ แต่ตอนเนี้ย... ตัวอย่างพันธุ์ข้าวสองหมื่นกว่าตัวอย่างที่ว่านี่อยู่ในห้องเย็นของธนาคารเชื้อพันธุ์พืช” “ธนาคารเชื้อพันธุ์พืช? ...ฟังดูไฮเทคจัง คืออะไรอ่ะ?” “เป็นห้องเย็นอุณหภูมิห้าองศากับลบสิบองศา  ใช้ความเย็นเพื่อเก็บตัวอย่างพันธุ์... ส่วนมากเป็นพวกพืชไร่ เพราะลดความชื้นแล้วไม่ตาย เก็บได้ประมาณ 20 ปี จริงๆ ก็เหมือนแช่แข็งนั่นแหละ อย่างที่ลุงสิบว่า เป็นห้องดับจิตพระแม่โพสพ!” ฉันล่ะสะดุ้งแทนเทพีแห่งข้าว หันซ้ายหันขวา ไม่รู้ว่าแอบฟังอยู่แถวนี้รึเปล่าหว่า เหอๆ เป็นห่วงว่าไม่ใครก็ใครจะโดนโป๊กหัว “...เราเสียพลังงาน เสียงบประมาณตรงนี้ไปไม่รู้เท่าไหร่ แต่มันก็จำเป็น ดีกว่าปล่อยให้สูญพันธุ์ เพราะพันธุ์พืชพื้นบ้านสำคัญสำหรับการพัฒนาปรับปรุงพันธุ์มาก” ทัพพีอธิบายจนฉันเห็นภาพ “อย่างเช่น เรามีพันธุ์ข้าวที่ให้ผลผลิตสูงแต่ไม่ทน เราก็ต้องไปหาพันธุ์พื้นบ้านที่มีคุณสมบัติที่เราต้องการ อย่างบางพันธุ์ทนน้ำท่วม บางพันธุ์ทนเพลี้ย มาคัดเลือกแล้วก็ผสมเพื่อพัฒนาพันธุ์ของเราที่ให้ผลผลิตสูงให้ทนน้ำท่วมและทนเพลี้ยด้วย” “ทำได้ด้วยเหรอ?” “ทำได้ซี่ ทำกันมาแต่โบราณแล้ว วิธีผสมพันธุ์พืชน่ะ ชาวนาสมัยก่อนเค้าใช้วิธีตัดเกสรตัวผู้ของอีกต้นมาเขย่าใส่เกสรตัวเมียของอีกต้นเพื่อพัฒนาพันธุ์ ไม่ต้องจีเอ็มโอ แต่ต้องใช้ความพยายามและเวลานานหลายฤดู” ฉันหันไปมองลายเส้นภาพดอกข้าวที่ฝาผนังไม่ไกลจากที่ฉันนอนอยู่นี้ แล้วสงสัยว่า คนวาดวาดไว้เพื่อเก็บข้อมูลการพัฒนาพันธุ์ข้าวของเขารึเปล่าหนอ “ยิ่งมีความหลากหลายทางชีวภาพมากกว่า ก็ยิ่งมีโอกาสพัฒนาเทคโนโลยีชีวภาพ เพราะมีวัตถุดิบให้ใช้มากกว่า น่าเสียดายที่เกษตรกรยุคใหม่เน้นปลูกแต่พันธุ์ที่ให้ผลผลิตสูง ระยะเวลาเก็บเกี่ยวสั้น ทำให้พวกพันธุ์ที่ให้ผลผลิตน้อย ใช้เวลาปลูกนาน ถึงจะมีคุณสมบัติดีด้านอื่นๆ อีกมากแต่ก็ถูกมองข้าม มันก็เลยสูญพันธุ์ไปเรื่อยๆ พอเราต้องการมองหาพันธุ์ที่มีคุณสมบัติอื่นๆ มาใช้ปรับปรุงพันธุ์ เราก็จะไม่มีเหลือให้ใช้” “เราก็เลยต้องเอาไปเก็บในห้องเย็น” “ใช่ สมบัติล้ำค่าของชาติ ความจริงคนไทยเราน่าจะเป็นผู้นำด้านไบโอเทคโนโลยีนะ เพราะเราเป็นเจ้าของสมบัติที่แท้จริง น่าเสียดาย หลายสิบปีมานี้ เราโดนประเทศร่ำรวยที่ส่งออกสินค้าเกษตรอย่างอเมริกา เอาพันธุ์พืชพื้นบ้านนับมูลค่าไม่ได้จากเราออกไปพัฒนาแล้วกลับมาขายแข่ง เด็ดสุดคือเอาเมล็ดพันธุ์กลับมาขายเราอีกต่างหาก!” โอ๊ย ฉันฟังแล้วแค้น แต่ทำอะไรไม่ได้ “เอาไว้ทัพพ์จะพาป้าจี้ไปเที่ยวนะ อยู่ที่สถานีทดลองข้าวปทุมธานีนี่เอง” “แล้วเค้าเปิดให้ประชาชนเข้าเหรอ?” “ไปขอเมล็ดเค้ามาปลูกยังได้เลย ฟรี...เค้าจะให้คนละ 10 กรัม ประมาณ ร้อยกว่าเมล็ดต่อ 1 ตัวอย่างพันธุ์ แต่มีข้อแม้ว่า ต้องเป็นคนไทยนะ” “ตายล่ะ ป้าชื่อฝรั่งนามสกุลจีนอ่ะ เค้าต้องไม่ให้นางสาว แองเจลล่า ลี แน่เลย” “โธ่ป้า ขนาดปลูกถั่วงอกยังตายเลย อย่าไปขอเค้าเลย เสียดายของเปล่าๆ” “หุหุ” ฉันหัวเราะเพราะรู้ตัวค่ะว่า ไม่เอาไหน “...เออ สมบัติชาติ เก็บไว้ให้ชาวนาจริงๆ ไปขอดีกว่าเน๊อะ” “ชาวบ้านตาสีตาสาไม่ค่อยมีใครรู้จักหรอก คนที่ไปขอพันธุ์ส่วนมากเป็นนักวิชาการ นักศึกษา ขอมาใช้เพื่อการศึกษาและวิจัย ทัพพ์ก็ไปขอเค้าประจำ ซี้กับพี่ที่ดูแลธนาคารตั้งแต่เรียนอยู่แล้ว เค้ารับฝากด้วยนะ ลุงสิบก็เอาพันธุ์ข้าวที่แกพัฒนาเองไปฝากไว้เยอะเหมือนกัน” “อ้าว ลุงสิบ ว่าเค้าซะเสียหาย เป็นห้องดับจิต แต่ไหงไปใช้บริการล่ะ” “ลุงสิบแกไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเทคโนโลยีหรอกนะ 555...คือ ลุงแกเห็นด้วยกับแนวคิดธนาคารเมล็ดพันธุ์ชุมชนมากกว่า รณรงค์ให้ชาวบ้านปลูกพันธุ์ข้าวพื้นเมืองที่เคยอยู่แต่เดิม ให้เจ้าของที่แท้จริงเป็นคนเก็บสมบัติของตัวเอง ให้เมล็ดข้าวได้งอกเป็นต้นข้าวจริงๆ ในท้องถิ่นเดิม ไม่เปลืองงบ ไม่เปลืองพลังงาน ไม่ต้องกลัวเมล็ดที่เก็บไว้มีอัตราการงอกลดลงด้วย แต่โครงการก็ยังเพิ่งเริ่มๆ กว่าจะทุกชุมชนจะมีธนาคารเมล็ดพันธุ์เป็นของตัวเอง ไม่รู้อีกนานแค่ไหน ยังไงก็ต้องพึ่งห้องเย็นไปก่อนล่ะ” ดั่งเห็นแสงรำไรที่ปลายฟ้า... ฟังที่ตาทัพพีพูดแล้ว ฉันว่าฉันต้องทำอะไรสักอย่าง... อะไรสักอย่าง อุตส่าห์ได้พรวิเศษจากพระแม่โพสพให้ทะลุมิติกลับไปยังอดีตทั้งที หึหึ... “นี่... ตกลงบอกได้รึยัง ว่าป้าไปได้เมล็ดพันธุ์ข้าวสีแดงนั่นมาจากไหน?” โอ๊ย... เอาแล้วไง จู่ๆ ก็วกกลับมาคำถามนี้อีกจนได้ ทำไมไม่ลืมๆ ไปซะมั่ง “อู๊ย... ทัพพี” ฉันรีบโอดโอยเปี่ยงเบนความสนใจทันที “ ทางขวาอีกหน่อยซิ โอวๆ ตรงนั้นแหละ อา...” “ห้ามป้าจี้ถอดเสื้อผ้านอนอาบแดดแถวนี้อีกนะ” ตาทัพพีสรุปเองเสร็จ เขาคงเห็นฉันบ้าๆ บอๆ ทำอะไรไม่ปกติอยู่แล้ว “...ถึงจะเป็นที่ดินเราก็เถอะ แต่มันก็เป็นบ้านนา รั้วก็ไม่ได้มิดชิดอะไร เกิดเดี๋ยวใครดวงตก มาเห็นเข้าจะทำยังไง หา?” “ตาบ้าทัพพี พูดซะป้าเสียหายหมด ...โอวๆ ตรงนั้นแหละ ทับบี้ อย่างงั้นๆ อา...” ฉันครางเสียงอ้อนต่อเนื่องเป็นชุด แต่ในหัวพยายามคิดหาทางเลี่ยงจากการโดนซักเรื่องเมล็ดข้าว  “...ดีจังๆ... อย่างงั้นเลยทับบี้น้อย โอ้วๆ ซื้ด... อ้าว... เป็นไรไป หยุดทำไมล่ะทับบี้ ถูต่อซี่” ชักเอะใจ ว่าทำไมน้ำแข็งที่หลังไม่ยอมขยับเขยื้อนต่อ ก็เลยหันไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น อุ๊? เอ๊ะ? ทำไมตาทัพพีนิ่งค้างอย่างงั้น? ฉันรีบมองตามสายตาเขาไป ตึ๊ดๆๆๆ... อะจึ๋ย! ยัยแม่มด! จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 12:56:22

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันไม่เคยอยากกระโดดกอดใครเท่าตอนนี้มาก่อนเลย เย้!!! ตัวช่วยของฉันมาได้ทันเวลาพอดี! ขอโทษนะทัพพี ป้าจี้จำเป็นต้องทำเพื่อชาติ เหอๆ คิดได้ดังนั้นแล้ว ฉันก็รีบตีบทนางเอกแตกกระจุย “กรี๊ด!!!“ ส่งเสียงกรีดร้องกระแดะซะไม่มีแล้วแกล้งทำเป็นสะดุ้งตกใจ ดีดตัวลุกขึ้นนั่งให้มันรู้กันไปเลยว่าฉันไม่ได้ใส่เสื้อด้วยนะยะ! นั่นไง! ได้ผลจริงๆ ด้วย สายตาของชีที่กำลังจ้องมาที่เราทั้งสองนั้นน่าสยดสยองจนบรรยายไม่ถูก ยังไม่พอๆ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ฉันรีบแอบเอาหน้าอกแนบกับหลังตาทัพพีทันที (หุหุ จริงๆ ไม่ค่อยอยากโชว์เท่าไหร่หรอกค่ะ ก็ของฉันมันแค่คัพเอหลวมๆ นี่นา สู้อึ๋มชีไม่ได้แน่ๆ) “เปล่านะ ขวัญ มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด เดี๋ยวซี่ ฟังก่อน...” ทัพพีรีบแก้ตัวจนลิ้นแทบจะพันกับเหงือก แต่สายไปเสียแล้ว ปัง! โหย แม่คุณ ปิดประตูอย่างงี้จะพังบ้านฉันรึยังไงนี่ อะไรกัน ยัยแม่มดควงคุณพล แอบจู๋จี๋กับหนุ่มนิรนาม แล้วยังมีหน้ามาหึงหวงหลานชายฉันอีกเหรอ ผู้หญิงอะไร โลภชมัดเลย “ชีเป็นอะไรของชี?” ฉันแกล้งตีหน้าไร้เดียงสาถามไปงั้นแหละค่ะ อิอิ “ป้าจี้! ทำบ้าอะไรของป้าน่ะ หา...” ฉันไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้มาก่อนเลย โกรธ...แต่ก็ทำหน้าเหมือนอยากร้องไห้ด้วย “ ป้าทำแบบนี้ทำไม ฆ่ากันชัดๆ!” ว่าแล้ว ร่างสูงก็ลุกขึ้นวิ่งตามยัยแม่มดออกจากบ้านฉันไปอีกคน “รอก่อน ขวัญ... เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งไป ข้าวขวัญ” เสียงของเขาห่างออกไปเรื่อยๆ จนเงียบหายไปในที่สุด เฮ่อ... รอดตัวไปฉัน คราวหน้าทะลุมิติกลับมา ฉันหมายมาดว่าจะต้องโกยเอาเมล็ดข้าวโบราณกลับมาให้เขาอีกเยอะๆ เผื่อจะได้เป็นประโยชน์ ...เหลือก็แต่ จะบอกตาทัพพียังไงดี ไม่ให้เขาสงสัยเหมือนอย่างครั้งนี้ ไม่แน่ว่า นี่คือชะตาลิขิตของฉัน ...อา หรือว่าความจริง ไม่มีวีรบุรุษในอดีต มีแต่วีรสตรีหญิงที่ชื่อแองจี้ พระแม่โพสพให้ฉันย้อนเวลากลับไปช่วยชาติด้วยวิธีนี้ ที่ไม่บอกความจริง เพราะขัดกับศีลข้อ 3 ห้ามขโมยนั่นเอง (คิดได้นะแองจี้) “ทำไมทำไม่ได้ล่ะคะ” ฉันโวยวายใส่พ่อกามเทพสุดหล่อทันทีที่เห็นหน้าเขา โดยลืมไปว่าเขาเป็นถึงเทพแห่งความรักเชียวนะ (ถ้าไม่ลืมตัวคงมิบังอาจ เพราะฉันกลัวขาดความรักนี่คะ) เรื่องของเรื่องคือ ฉันพยายามเอาเมล็ดข้าวเปลือกในยุ้งของนายอาทิตย์กลับโลกปัจจุบัน แต่ทุกครั้งก็กลับบ้านมามือเปล่า “เราไม่อนุญาตให้นำสสารจากอดีตมา” “งั้นทำไมคราวโน้น เมล็ดข้าวถึงติดตัวหนูมาได้ล่ะคะ?” “นั่นมันก่อนที่เธอจะได้รับพรจากฉันนี่ แต่ตอนนี้ เธอกลายเป็นคนในมิติโน้นได้แล้ว ที่ประชุมสวรรค์จึงลงมติให้มีกฎข้อ 21.3.6-ง. ต่อท้ายพรของเรา ห้ามมิให้นำสิ่งของใดๆ จากโลกนี้ย้อนกลับไปยังอดีตและ/หรือจากโลกอดีตมายังปัจจุบัน มิเช่นนั้นอาจจะเกิดเรื่องยุ่งได้สักวัน” กามเทพยื่นเอกสารปึกหนามาให้อ่านประกอบพร้อมชี้ลายเซ็นพญาแถนประธานการประชุมเพื่อยืนยันกับฉัน” “ว้า... หนูนึกว่า ที่ให้หนูเป็นวีรสตรีย้อนกลับไปอดีต เพื่อไปเอาพันธุ์ข้าวพื้นบ้านมาเก็บไว้ซะอีก” “จะบ้าเหรอ วีรสตรีบ้านไหนของเธอ ถึงได้มีภาระกิจอย่างกับเจ๊หิ้วของหนีภาษีกันเล่า หา? อ้อ... บอกบุญอีกอย่าง... ศีลข้อ 3 น่ะ ห้ามประพฤติผิดในกามนะจ๊ะ ส่วนห้ามลักทรัพย์ผู้อื่นน่ะ ศีลข้อ 2 ต่างหาก” แป่ว! “ตกลง วีรบุรุษคนนั้นมีอยู่จริงๆ เหรอคะ ทำไมจนป่านนี้แล้ว หนูยังหาเขาไม่เจอเลย” ฉันถามในสิ่งที่ค้างคาใจมานาน แต่กามเทพหนุ่มกลับยักไหล่ให้ฉันแทนคำตอบ เหมือนจะบอกประมาณว่า ก็แล้วแต่เธอจะคิด “ฉันจะบอกว่า ‘ก็เธอห่วยเอง ช่วยไม่ได้’ ต่างหาก เหอๆ” โฮ... ใจร้าย “งั้น หนูขอถามเรื่องสำคัญได้มั๊ยคะ แฮะๆ หนูจะได้เจอเนื้อคู่ที่โลกอดีตจริงๆ เหรอคะ? ทำไมไม่เห็นมีวี่แววเลย เฮ่อ” “...” กามเทพสุดหล่อยักไหล่ท่าเดิม เอ่อ... หวังว่าเขาคงไม่ได้จะบอกประโยคเดิมหรอกนะ “เธอเข้าใจถูกแล้ว ประโยคเดิมเลย” แง้... ใจร้ายที่สุด ไม่ยอมตอบคำถาม แถมยังซ้ำเติมกันอีก“ เขายักคิ้วแล้วยิ้มให้ฉันอย่างมีเลศนัยก่อนจะชะแว๊บหายตัวไปอย่างไร้ร่อยรอย ปล่อยให้ฉันครุ่นคิดหาคำตอบเอาเอง แล้วจะได้คำตอบมั๊ยเนี่ย เฮ่อ... ยิ่งคิด ฉันก็ยิ่งรู้สึกเหมือนมีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่อะไรล่ะ? ฉันลืมอะไรบางอย่างไปหรือเปล่า อะไรบางอย่างที่สำคัญ แต่ฉันกลับมองข้ามไป? อะไรหนอ? คิดไปคิดมา... เวลาก็ผ่านล่วงไป ...ยิ่งเวลาในโลกอดีต ยิ่งผ่านไปเร็วกว่าจนน่าตกใจ รู้ตัวอีกที เจ้าหนูฟันหลอตัวน้อยที่วิ่งเล่นไปทั่วทุ่งนาคนนั้นก็หายตัวไปไหนแล้วไม่รู้ กลายเป็นเด็กชาย ในชุดนักเรียนประถม ผมสีน้ำตาลไหม้หยักศกนุ่มนิ่มที่ฉันชอบขยี้เล่นถูกกำจัดออกจนหมดเหลือแต่โคนผมสั้นกุดติดหนังหัว...พ่อคุณเอ๋ย ‘เด็กเกรียน’ ของแท้ 100% กิ้วๆ ยังดีที่หัวของเขาทุยได้รูป จมูกโด่ง คิ้วเข้ม กับตาโตคมพราวระยับคู่นั้น ทำให้ (ถ้าไม่เห็นชุดนักเรียนกางเกงขาสั้นแล้วล่ะก็) ดูเหมือนเด็กแก่แดดตัดผมทรงสกินเฮดล้ำสมัยไปโน่น แต่ยังไงก็ไม่ถูกใจพี่นางฟ้าอยู่ดี เพราะเวลาที่เด็กชายมาอ้อนนอนหนุนตักแล้วผมแหลมๆ มันแทงขาฉันทำให้รู้สึกจั๊กจี้พิกล ทว่า... ยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไหร่ เขาก็ค่อยๆ ละ ลด เลิก นัวเนียพี่นางฟ้า และรู้จักวางตัวมีระยะห่างมากขึ้นๆ ทุกที เหมือนเขารู้ได้เองโดยธรรมชาติว่า ฉันเป็นผู้หญิงและเขาเป็นผู้ชาย ...ครั้งสุดท้ายที่เขามาอ้อนขอนอนหนุนตักฉัน ฉันรู้สึกได้ว่าเขาอาย นอนกระสับกระส่าย พอฉันแกล้งทำเป็นหลับ เขาก็กลับลุกขึ้นมานั่งมองฉันเงียบๆ ...หลังจากนั้น เด็กชายปั้นเมฆก็ไม่เคยกลับมาเกยตักฉันอีกเลย จนกระทั่ง... บางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป คนที่กลับมาหนุนตักฉันก็ไม่ใช่เด็กชายปั้นเมฆคนเดิม... ฉันชอบฟังเขาเล่าเรื่องที่โรงเรียนซึ่งตั้งอยู่ในวัดใกล้ๆ บ้าน ไม่รู้พ่อแม่สมัยนี้หัวใจทำด้วยอะไร ถึงปล่อยให้ลูกชายพายเรือไปโรงเรียนเอง ไม่กลัวตกน้ำตกท่ามั่งหรือไงนะ ถ้าฉันทำได้ล่ะก็ อยากพาเขาไปส่งให้ถึงโรงเรียน แล้วรอรับเขากลับบ้านจริงๆ แต่ก็นะ... ฉันพายเรือไม่เป็น ยังสู้เด็กชายไม่ได้ด้วยซ้ำ แทนที่จะช่วย คงกลายเป็นภาระเกะกะเขาเปล่าๆ ทำในสิ่งที่ฉันถนัดดีกว่า... “หลวงพ่อชมว่าเมฆเก่ง ท่านแปลกใจว่าเมฆรู้จักตัวหนังสือทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษได้ยังไง” เอาล่ะสิ ฉันไม่น่าสอนเขาเลย นอกจากเล่านิทานประกอบการ์ตูนแล้ว เพื่อเป็นการตอบแทนที่เขาเลี้ยงข้าวฉัน ก็เลยสอนหนังสือเขา โดยวาดรูปประกอบตัวอักษรเหมือนแบบเรียนของเด็กอนุบาล จนเขาท่องก.ไก่ ถึงฮ.นกฮูกได้ ร้องเพลง ABC ก็ได้ ท่องสูตรคูณนี่อย่างคล่องก่อนที่เขาจะไปโรงเรียนซะอีก จริงๆ ฉันแอบหวังให้เขาอ่านออกเขียนได้เร็วๆ จะได้ไม่ต้องใช้ภาษาใบ้ พอดีปั้นเมฆเป็นเด็กหัวไว และสนใจเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ น่าเสียดายที่เวลาในร่างคนของฉันมีจำกัด และที่จำกัดยิ่งกว่า คือกระดาษ ดูเหมือนบ้านของนายอาทิตย์แทบไม่มีกระดาษสำหรับเขียนหนังสือเลย ต้องรอให้เด็กชายไปเยี่ยมบ้านคุณตา แล้วได้เงินค่าขนมมา เอาไปซื้อสมุดจดเล่มบางๆ สักเล่มจากร้านขายของชำที่ตลาด “คุณครูสงสัยว่าทำไมเมฆคิดเลขเร็ว” แหงล่ะ เพราะฉันสอนวิธีคิดเลขในใจให้เขาด้วย “ใครๆ บอกว่าเมฆต้องได้เรียนสูงๆ ได้ใบปินยาแน่ๆ ...พี่นางฟ้า ไอ้ใบปินยานี่มันดียังไงเหรอ” “เอ่อ... (เค้าเรียกว่า) ใบปริญญา” “มันทำให้เราแข็งแรงขึ้นมั๊ย?” “ไม่ได้ทำให้แข็งแรงขึ้นหรอก เหอๆ” ฉันนึกถึงตาทัพพี ต่อให้มีถึงปริญญาเอกก็ไม่ได้ทำให้ขาของเขาหายเป๋ “งั้นทำให้เราร่ำรวย?” “ก็ไม่ได้ทำให้รวยด้วย” ฉันนึกถึงบัณฑิตตกงาน...ไม่ต้องใครอื่นไกล ศิลปกรรมศาสตร์บัณฑิตนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้หนึ่งคน หุหุ ชาตินี้จะได้ใช้ใบปริญญาเลี้ยงชีพได้แค่ไหน สงสัยต้องเกาะหลานชายกินไปจนตายรึเปล่าไม่รู้ (มามิตินี้ก็ยังเกาะเค้ากินได้ แม้กระทั่งเด็กตัวกระเปี๊ยกก็ไม่เว้น) “งั้นก็คงทำให้เรามีความสุข?” เอ... มีความสุขรึเปล่านะ ก็สุขนะ ตอนวันรับปริญญานี่สุขมากเลย แต่เราไม่ได้รับปริญญาทุกวันนี่หว่า ดังนั้น คงตอบว่า... “ไม่ใช่ (มัน) ไม่ได้มีไว้ให้ความสุข” “ถ้างั้น... มันทำให้ข้าวในนาเราเยอะขึ้นได้รึเปล่า?” “เอ่อ...” ใบปริญญาจะทำให้ข้าวในนาเยอะขึ้นได้ไง “เอ... ถึงไม่ทำให้ข้าวในนาเราเยอะขึ้น แต่ว่า ก็อาจจะทำให้ (เรา) รู้วิธีทำให้ข้าวในนาเยอะขึ้นได้” “จริงเหรอ?” แววตาของเด็กชายวาววับขึ้นมาทันใด ดูเขาสนใจอยากเป็นชาวนาเหมือนอย่างพ่อมากกว่าอะไรทั้งหมด “แต่ (เมฆ) ต้องเข้าใจก่อนนะ ว่าใบปริญญา (มาพร้อมกับ) ความรู้... (เมฆ) มีใบปริญญาไม่ทำให้ข้าวในนาเยอะขึ้น... (เมฆ) ต้องมีความรู้ต่างหาก ดังนั้น มีความรู้จึงสำคัญกว่า” ฉันนึกถึงที่ตาทัพพีเล่าถึงซือแป๋ของเขาให้ฟังว่า ลุงสิบไม่ได้มีปริญญาอะไร แต่ทุกวันนี้ มหา’ลัยต่างๆ เชิญลุงไปบรรยาย เอาความรู้และประสบการณ์ทำเกษตรอินทรีย์จริงๆ ไปสอนนักศึกษา อา...มาถึงตรงนี้ ฉันก็คิดอะไรบางอย่างได้... บัดนั้น ราวกับมีแสงสีทองพวยพุ่งจากฟ้าทะลุผ่านเมฆหมอกที่มืดมัวส่องลงมาต้องเด็กชายปั้นเมฆ พร้อมกับเสียงเพลงบรรเลงจากสรวงสวรรค์ หรือว่า... เขานั่นเองคือ วีรบุรุษที่ฉันค้นหา (เหล่มองหน้าที่ลำแสงส่องใส่... ไอ้บ้า วันนี้ดันไม่ล้างหน้า หัวหูมอมแมม เชียวนะยะ) ไม่สิ ไม่ไม่ เขายังไม่ใช่วีรบุรุษ เขาเป็นได้แค่ ‘ว่าที่วีรบุรุษ’ ...ที่พระแม่โพสพกับกามเทพส่งฉันย้อนเวลากลับมาอดีตเพื่อเป็นพระอาจารย์สั่งสอนให้เด็กชายกลายเป็นวีรบุรุษนั่นเอง! ที่ฉันหาวีรบุรุษไม่เจอ เพราะยังไม่มีวีรบุรุษ ฉันต้องปั้นวีรบุรุษด้วยมือทั้งสองของตัวเองยังไงเล่า!!! แต่เดี๋ยวก่อน... ฉันเนี่ยอ่ะนะ พระอาจารย์ของวีรบุรุษกู้ชาติ? นอกจากศิลปะแล้ว แองเจลล่าคนนี้ก็ไม่มีความรู้ด้านอื่นๆ สักอย่าง คงได้แต่สอนเขาวาดรูป ปั้นดิน กับความรู้ทั่วๆ ไประดับอนุบาลถึงประถมปลายๆ ไอ้ที่เรียนตอนมัธยมก็เก็บเข้าหม้อถังกาละมังไหคืนครูไปหมดแล้ว วีรบุรุษที่พระแม่โพสพต้องการจะต้องมีคุณสมบัติยังไง และต้องรู้อะไรมั่งนะ? เอ... ดูท่า ฉันคงต้องกลับไปตั้งใจเรียนในโรงเรียนชาวนาจริงจังแล้วละมั๊ง ที่ยังคาใจ เหมือนมีเสี้ยนเล็กจิ๋วตำเนื้ออยู่ลึกๆ ...คือความรู้สึกแปลกๆ เหมือนมันยังมีบางสิ่งบางอย่างไม่ถูกต้อง... ถ้าฉันเป็นพระอาจารย์ ส่วนเจ้าเด็กปั้นเมฆเป็นวีรบุรุษ แล้วที่กามเทพเคยบอกไว้ว่า ฉันจะได้พบเนื้อคู่ซึ่งเกิดอยู่ในมิตินี้ล่ะ? อย่าบอกนะว่า เอ่อ... “พี่นางฟ้า... มองเมฆแบบนั้นทำไมอ่ะ?” เด็กชายดึงชายเสื้อที่ตัวเองสวมอยู่ขึ้นมาดมแล้วย่นจมูก “...พอดีวันนี้กลับจากโรงเรียนเร็ว เลยไปนาช่วยพ่อถอนหญ้ามา” เขาบอกฉันเขินๆ “...งั้น เมฆไปอาบน้ำปะแป้งหอมๆ ก่อนนะ พี่นางฟ้าจะได้ไม่ว่าเมฆเหม็นๆ” ว่าแล้วเขาก็วิ่งตื๋อลงเรือนไปอย่างรวดเร็ว กรี๊ด...! อย่าบอกนะว่า นอกจากเป็น ‘ว่าที่วีรบุรุษ’ แล้ว เจ้าปั้นเมฆยังเป็น... อ่าเป็น... ว่าที่... เอ่อ... ว่าที่... ไม่ๆๆๆ ไม่มีทาง... บ้าๆๆ บ้าที่สุด แองจี้ แกคิดอะไรกับเด็ก แกคิดอกุศลอย่างงั้นได้ไง ยัยบ้า บ้าไปแล้ว เป็นไปไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด... เห็นเขามาตั้งตะเกิด ไม่มีทางๆ ฉันไม่ใช่นังความแก่โรคจิตชอบงาบเด็กกรุบๆ นี่ อย่าลืมสิ กามเทพเค้าแค่บอกว่าจะเจอเนื้อคู่ในมิตินี้ แต่ไม่ได้บอกสักหน่อยว่า เนื้อคู่ของฉันเป็นคนเดียวกับวีรบุรุษนี่นา ดังนั้น เจ้าปั้นเมฆกับฉันน่ะเหรอ ไม่-มี-ทาง เด็ดๆ! ไม่มีทางอย่างแน่นอน... ก็คนที่ฉันตามหา คือ ‘เขาคนนั้น’ ไม่ใช่หรือ... นักรบหนุ่มโบราณ ที่แม้ตัวตายจากไป แต่วิญญาณของเขาก็ยังคงรอคอยฉันอยู่ในยุ้งข้าวหลังนี้ไง เขาเป็นใคร อยู่ที่ไหนหนอ แล้วฉันจะเจอเขาได้ยังไงในโลกอดีตนี้? เดี๋ยวก่อนนะ นักรบหนุ่มเหรอ... ฉันไม่คิดว่าแถวๆ บ้านเด็กชายปั้นเมฆจะมีทัพพม่ามาบุกหรอกนะ อา... ฉันนึกได้แล้ว ที่ฉันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างไม่ถูกต้อง ที่ฉันมองข้ามไป ยุคสมัยไง! ต้องย้อนกลับไปคำถามแรกที่ฉันยังหาคำตอบไม่ได้จนถึงตอนนี้ ‘นี่ฉันย้อนมาอยู่ในยุคไหน?’ ตอนที่ฉันหลุดมิติมาใหม่ๆ กลายเป็นน้องบือ ไม่สามารถหาข้อมูลได้ แต่ตอนนี้ ฉันเป็นถึงพระอาจารย์วีรบุรุษเชียวนะ “2510 เหรอ?” ฉันมองปีพ.ศ.ในปฏิทินที่เจ้าปั้นเมฆขอคุณตามาให้ตามสั่งด้วยความสงสัย ฉันย้อนอดีตมาสี่สิบกว่าปี ...เกือบครึ่งศตวรรษ จะว่านานก็นานอยู่ แต่... พ.ศ. 2510 ?... แล้วฉันจะไปตามหานักรบหนุ่มคนนั้นจากที่ไหนกันเล่า ถึงจะไม่ได้เชี่ยวชาญประวัติศาสตร์ แต่ใครๆ ก็รู้ว่า ยุคนี้ไม่มีพม่ายกทัพมาบุกสยามแล้ว (ต้องรอให้ถึงยุคฉันก่อน ถึงจะมีพม่ามาบุกอีกที เหอๆ) อีกย่าง นี่มันหลังสงครามโลกครั้งสองแล้วนี่นะ มีแม้แต่ระเบิดนิวเคลียร์ ใครยังจะใช้ธนูเป็นอาวุธสงครามอยู่อีกเล่า งงไปหมดแล้ว อะไรกัน หรือฉันมาผิดยุคสมัย? นี่ยังไม่โบราณพอ สมควรย้อนกลับไปให้นานกว่านี้สักร้อยปี? จริงด้วย... เพราะสัญญาที่ไทยเซ็นกับเซอร์จอนห์ บราวน์ลิ่งก็เซ็นไปแล้ว ปฏิวัติเขียวก็เกิดขึ้นแล้ว ดังนั้น ฉันมายุคนี้ ก็สายไปแล้วสิ จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 12:59:36

ความคิดเห็นที่ 3 “อยากไปโบราณกว่านี้อีกเร๊อะ?” พระแม่โพสพเท้าสะเอวทันทีที่ได้ยินคำเรียกร้องของฉัน “...จะเอาโบขนาดไหนล่ะ โบยุคไดโน่เลยไม๊? เดี๋ยวจัดให้ จะแถมพรให้ด้วย คราวนี้จะได้กลายร่างเป็น เอาตัวอะไรดี เธออยากเป็นพันธุ์อะไรล่ะ ไทรันโนซอรัสหรือไรโนซอรัส?” “เอ่อ... ไรโนซอรัสมันแรดไม่ใช่เหรอคะ” “อ้าวนึกว่าตามไม่ทัน ฉันอุตส่าห์หลอกด่า” สรุปว่า มารดาแห่งข้าวกับเทพแห่งความรักต่างยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่า ฉันมา ‘ถูกยุค’ แล้ว “แล้วหนูจะได้เจอเขาคนนั้นเหรอคะ? ยุคนี้นักรบโบราณไม่มีเหลือแล้ว” “นี่เธอ ตั้งใจทำงานหน่อยซี่ ฉันส่งเธอมาค้นหาวีรบุรุษนะ ไม่ใช่ให้มาค้นหาสามี” โอ๊ย... เจ็บปวด “น่าสงสารจริงๆ หึหึ ...อย่าเพิ่งจ๋อยสิ สาวน้อย” ยังคงเป็นกามเทพสุดหล่อที่ใช้จิตวิทยามาสั่งงานฉัน “...เอางี้นะ วีรบุรุษเป็นใคร เราก็ยังไม่รู้ แต่... กามเทพอย่างฉันรู้แน่ว่าใครคือคู่แท้ของเธอ บอกได้คำเดียว คูมั่กๆ” “จริงเหรอคะ งั้น...เนื้อคู่หนูกับวีรบุรุษกับนักรบหนุ่มคนนั้นก็ไม่ใช่คนเดียวกันใช่มั๊ยคะ?” “อาจจะใช่ และอาจจะไม่ใช่ และอาจจะทั้งใช่และไม่ใช่ในคราวเดียวกัน” แน่จริง ใบ้ให้งงกว่านี้อีกสิคะ “เอาเป็นว่า ตั้งใจทำงานไป แล้วเขาคนนั้นจะปรากฎตัวเอง” “หนูก็อยากตั้งใจทำงานนะคะ แต่ก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง อ่า... ถ้าหาวีรบุรุษไม่เจอจริงๆ หนูขอปั้นเขาขึ้นมาเองได้มั๊ยคะ” “...จะไหวเร๊อะ? ไม่รู้จะออกมาเป็นวีรบุรุษแบบไหน” พระแม่โพสพหันไปกระซิบกับกามเทพหนุ่ม “...นั่นสิ จะหลุดขนาดไหนคงต้องรอดู ลุ้นๆ” “...แปลว่าท่านยังยืนยันจะใช้ยัยนี่ทำงานต่อชิมิ?” “...เอาน่า อย่างน้อย เธอก็ตั้งใจ ค่าตัวก็ไม่ต้องจ่าย เป็นวัวเป็นควายก็ได้ ฮาดีออก” กามเทพหนุ่มกระซิบตอบมารดาแห่งข้าวแล้วหันมาบอกฉันเสียงหล่อ “จะทำอะไรก็ทำเถอะ ทำให้ดีที่สุดก็แล้วกัน พวกเราเชื่อมั่นในตัวเธอ” โอ ฟังแล้วซึ้ง อย่างงี้ถึงไหนถึงกัน แองจี้สู้ตายค่ะ! “หนูสัญญาว่าจะตั้งใจเป็นพระอาจารย์ที่ดีของวีรบุรุษค่ะ แล้วก็... หุหุ ไม่คิดวอกแวกหาสามี” ถึงตอนนี้ ฉันก็ยังไม่รู้อยู่ดี ว่านักรบหนุ่มโบราณคนนั้นเป็นใครกันแน่ หรือเป็นแค่คนรักเก่าของฉันเมื่อชาติปางก่อนจริงๆ? เขาต้องการบอกอะไรกับฉัน? ทำไมหลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เขาก็ไม่ปรากฎตัวให้เห็นอีกเลย? หรือไปเกิดใหม่แล้ว? เฮ่อ...ไม่อยากจะคิดมากไปกว่านี้ เดี๋ยวบ้าพอดี คงได้แต่เชื่อว่า ถ้าเขาเป็นคู่แท้ของฉันจริง สักวันเราคงได้พบกัน สักที่ใดที่หนึ่ง ในมิติใดมิติหนึ่ง เมื่อถึงเวลา... (ละมั๊ง) หลังจากอุปโลกน์ตัวเองเป็นพระอาจารย์วีรบุรุษแล้ว ทุกครั้งที่กลับโลกปัจจุบัน ฉันก็ตั้งใจเข้าฟังอบรมในโรงเรียนชาวนา ซึ่งว่าด้วยเรื่องหลักสำคัญของเกษตรแบบยั่งยืน 3 หัวข้อ คือ 1.ดิน 2.แมลงและศัตรูพืช 3.เมล็ดพันธุ์ ทำไม 3 เรื่องนี้ถึงสำคัญ? ลองมาฟังอาจารย์ใหญ่โรงเรียนชาวนาให้เหตุผลกันดีกว่า “ถ้ารู้ว่าทำยังไงให้ดินดีได้ :-)ก็ไม่ต้องควักกระเป๋าซื้อปุ๋ย ถ้ารู้วิธีป้องกันโรคและแมลง :-)ก็ไม่ต้องควักกระเป๋าซื้อยาฆ่าแมลง ถ้ารู้วิธีคัดเมล็ด เลือกพันธุ์ข้าว :-)ก็ไม่ต้องควักกระเป๋าซื้อเมล็ดมาปลูก ก็จะประหยัดแล้ว:-)ก็ไม่ติดหนี้ ยกเว้นว่าทำนาได้กำไรมาเอาไปแบ่งรัฐบาลกินสลาก ม้าหวยมวยบอล ...:-) ทำยังไงก็จน ช่วยไม่ได้แล้วว่ะ ตัวใครตัวมัน หรือไม่ก็หมดไปกับค่ายอดข้าวเหล้าเบียร์” เรื่องของดิน... “...ดินในป่าเป็นดินดีอุดมสมบูรณ์เพราะมีซากพืชซากสัตว์เน่าเปื่อยทับถมกันเป็นเวลานาน ในสมัยก่อนเราไม่ต้องใส่ปุ๋ยเพราะเราเพิ่งถางป่าขยายพื้นที่เพาะปลูก ยิ่งที่ราบภาคกลางมีน้ำหลากพัดตะกอนจากป่าเขาลงมาให้ ผสมขี้วัวขี้ควายนิดหน่อยก็พอแล้ว” “แต่พอเราทำเกษตรนานๆ เข้า อาหารในดินก็ค่อยๆ หมดไป ทำยังไงให้ดินในนาเรากลับไปอุดมเหมือนดินในป่า เราก็ต้องเอาจุลินทรีย์จากป่าที่สมบูรณ์มาหมักเพื่อเพาะขยายแล้วเอาใส่ไร่นา ดีกว่าใส่ปุ๋ยเคมี ต้นข้าวต้องการธาตุอาหาร 16 ชนิด แต่ปุ๋ยเคมีที่ขายกันอยู่ในท้องตลาดมีเลข 3 ตัว มีธาตุอาหารแค่ไม่เกิน 3 ชนิด ” ครูอาสาสมัครที่มาช่วยอบรมพูดมาถึงตรงนี้ ฉันก็หันควับไปมองหน้ากรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตที่มานั่งฟังด้วย แต่ดูหน้าพี่แกไม่สะทกสะท้านต่อการที่ผลิตภัณฑ์ถูกโจมตีแต่อย่างใด เพราะมัวแต่ส่งสายตาปิ๊งปั๊งไปมากับยัยแม่มดที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ที่ฉันอดขำไม่ได้คือตอนที่เค้าให้นักเรียนชาวนาทำดินไอเอ็มโอ ยัยข้าวขวัญสลัดคราบไฮโซสาวคลุกเค้าน้ำหมักจุลินทรีย์กับแกลบด้วยมือเปล่า คุณชายพลแห่งทรูฟู๊ตก็เลยลงมือด้วย โอ้โห ฉากนี้...คลาสิคเลยครับพี่น้อง Oh my love my darling I've hungered for your touch เสียงเพลง Unchain Melody หอน... เอ้ย โหยละห้อยหวนครวญแว่วมาแต่ไกล ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย เสียงพี่:-)นั่นเอง เขาคงคิดเหมือนฉัน เห็นภาพนั้นแล้วนึกถึงหนังเก่าเรื่อง Ghost ตอนที่เดมี่มัวปั้นหม้อ นี่ใจคอพ่อคุณ กะจะโรแม้งกันตรงนี้เลยชิมิ แหมมีจับไม้จับมือกันนัวเนียตอนผสมดิน ขอโทษนะ กลิ่นมันไม่ช่วยส่งเสริมเล้ย ทำไปได้ ทับบี้น้อยทนไม่ไหวถึงขนาดเดินหนี ไม่รู้ว่าเขาทนดูไม่ได้ หรือทนฟังไม่ได้กันแน่ เหอๆ การทำน้ำหมักจุลินทรีย์มีหลายสูตรมาก มีทั้งน้ำหมักจากพืชสีเขียว ผลไม้รสหวาน เปลือกหอยก้างปลา และอะไรอีกหลายอย่างซึ่งหาได้จากในไร่นานั่นแหละ ฉันพยายามจดจำเพื่อเอาไปสอนต่อ “เรียนแบบท่องจำไม่ได้หรอกน้อง ของงี้ต้องลองทำเอง อย่างเกษตรกรที่มาอบรมเค้าเอาสูตรไปประยุกต์ใช้ บางคนก็ทดลองทำพื้นที่น้อยๆ ก่อน ได้ผลก็ค่อยขยาย ค่อยๆ ลดการใช้สารเคมีลง” นอกจากทำน้ำหมักแล้ว การทำดินให้ดีมีหลายวิธี ขึ้นอยู่กับสภาพของแต่ละท้องถิ่นด้วย “หลักการก็คือ สร้างระบบนิเวศขึ้น ใช้ธรรมชาติพึ่งพาอาศัยกันเอง อย่างการเพาะแหนแดงในนาข้าว  แหนแดง มันมากับสาหร่ายสีเขียวแกมน้ำเงินที่ตรึงไนโตรเจน เป็นปุ๋ยอย่างดี ช่วยไม่ให้วัชพืชขึ้น เป็นอาหารปลาในนาได้เพราะมันมีกรดอะมิโน โปรตีน ไขมัน และแร่ธาตุต่างๆ ตักเอาไปเลี้ยงหมู หรือ เป็ดก็ได้ ปลาขี้ใส่นาก็เป็นปุ๋ยอีก” ตอนนี้ฉันพอจะดูเป็นแล้ว ถ้านาข้าวบ้านไหนมีอะไรเขียวๆ เต็มผิวน้ำ แปลว่าเป็นนาอินทรีย์ ดินดี สีเขียวของใบข้าวไม่เขียวปี๋ แต่เป็นสีตองอ่อนๆ สบายตา ที่ฉันว่า น่าเอาสอนเจ้าปั้นเมฆสุดคือ การทำนาแบบธรรมชาติ...ปล่อยให้ข้าวงอกขึ้นเองตามธรรมชาติ ชาวนามีหน้าที่แค่หมักฟางคลุมดิน หลักการก็คล้ายกับใบไม้ที่ทับถมกันในป่าเน่าเปื่อยกลายเป็นปุ๋ย ฟางจะช่วยกักเก็บความชื้นในดิน เหอๆ ที่ฉันชอบก็เพราะเค้าว่าสามารถใช้ฟางคลุมดินแทนการไถพรวนได้ เท่ากับว่าฉันจะได้ปลดแอกออกจากหลัง ไม่ต้องเป็นน้องบือเดินไถนา ตากแดดร้อนๆ ผิวเสียอีกต่อไป ไชโย้ ฉันว่า ทางที่ดี สมควรเผยแพร่วิธีนี้ให้ตำรวจจราจรที่ชอบซ่อนตัวดักตามสี่แยกด้วยนะ เหอๆ จะได้เลิกไถไงคะ จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 13:01:14

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 21:57:16

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบวิธีนำเสนอความรู้การทำนา เลยไปซื้อมาอ่านทั้งสามเล่มแล้วครับ ขอบคุณครับ สวัสดี จากคุณ : ชัดเจนน้องนาง เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 10:23:40

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านไปอ่านมาเริ่มจะทำนาเป็นแล้ว 55 จากคุณ : ฉันคือกาต้มน้ำน้อย เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 14:09:57

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนที่ทับบี้พูดถึงเรื่องพันธุ์ข้าวว่าเมื่อก่อนไทยเรามีพันธุ์ข้าวเยอะมาก แต่ก็สูญพันธุ์ไปเยอะแล้วเพราะปฏิวัติเขียว อ่านแล้วรู้สึกเสียดายพันธุ์ข้าว T^T แล้วก็ขนลุกเพราะรู้ว่าคุณ IVORY ทำการบ้านดีมากเลย เคยอ่านในบทความนึงของคุณสังคม สัญจร ในหนังสือเรื่อง "ธรรมชาติ ทรัพยากร คนเดินดิน" เป็นจริงอย่างที่ตาทับบี้เล่าทุกประการ แต่ละพื้นที่ในสมัยก่อนมีพันธุ์ข้าวที่เหมาะสมกับพื้นที่นั้นๆ อยู่แล้วผ่านการคัดเลือกโดยกฎเกณฑ์ของธรรมชาติ เช่น พื้นที่ไหนน้ำท่วมบ่อย ก็จะมีพันธุ์ข้าวที่สามารถทนน้ำท่วมได้ ชาวนาไม่เดือดร้อน พื่นที่ไหนน้ำน้อย ก็จะมีพันธุ์ข้าวที่ปลูกได้โดยไม่ต้องใช้น้ำมาก แต่พอเราหันมาปลูกข้าวเพื่อหวังผลผลิต พันธุ์ข้าวพื้นเมืองก็ค่อยๆ สูญหายไปหมด T^T แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 54 00:19:25 จากคุณ : Blue Sky in My Heart เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 00:18:22