PANTIP.COM : W10407153 มายากรแห่งรัก{ตอนพิเศษ}คริสต์มาสของแวนด้ากับซานตาฯสีเงิน+ภาพวาดที่ผู้เขียนจะแจกในงานหนังสือวันที่3กับ6 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 20

มายากรแห่งรัก ตอนพิเศษ:
คริสต์มาสของแวนด้ากับซานต้าฯสีเงิน

“คริสต์มาสน่ะไม่ใช่อะไรที่พิเศษสำหรับพวกแมวหรอก”
แพทริเซียแมวเปอร์เซียสาวหน้าตุ๊กตาเพื่อนของแวนด้ามักจะย้ำด้วยน้ำเสียงเชิดๆ
จนหูชาแทบทุกปี

...แล้วก็เป็นจริงตามนั้น เพราะทั้งซิลเวอร์เจ้านายแวนด้าเองรวมไปถึงคุณนาย
ผู้เป็นเจ้าของแพทริเซียซึ่งอยู่บ้านหรูเคียงกันแทบไม่เคยอยู่ติดเคหสถานในค่ำคืนที่ว่านั้นเลย

ในที่สุดแวนด้าจึงจำใจต้องปลงตามคำแพทริเซีย

สำหรับแวนด้า ซิลเวอร์นับเป็นทั้งเพื่อนทั้งเจ้านาย เขาพาเธอย้ายมาอยู่บ้านใหญ่สามชั้นหลังนี้
หลายปีดีดักแล้ว ตัวบ้านหน้าตาคลาสสิก สีขาวสะอาดตา ทว่าทรงทึบราวกับแมนชั่นที่แบ่งส่วน
ให้คนเช่าอยู่
และแม้มีรั้วเหล็กดัดเตี้ยๆ กั้นแต่ก็ยังถือว่าชิดกันมากกับบ้านหลังถัดไปทางซ้ายซึ่งเป็นเคหสถาน
อันมีแมวสาวแพทริเซียวางท่าเป็นนายใหญ่อยู่กับหญิงคนรับใช้กลางคนอายุจวนเจจะเรียกได้ว่า
วัยทองผู้มีฐานะมั่งคั่ง เงินทองกองจนเกินจะใช้คนเดียวหมด ทั้งยังทำท่าว่าจะโสดสนิท
อย่างเสมอต้นเสมอปลายไปตลอดกาล

แม้ซิลเวอร์เองมิเคยพักเสวนากับเพื่อนบ้าน แต่แวนด้ากับแพทริเซียก็ลอบมองกันผ่านหน้าต่างหลายหน
แพทริเซียแมวสาวรสนิยมสูงซึ่งมีสายตาแหลมคมสามารถสัมผัสได้ถึงรังสีระยิบระยับแปลกตาจาก
แม่แมวดำสาวแสนงามที่หล่อนเห็น

แมวดำตัวนั้นช่างแลดูสวยสง่ามีสกุลรุนชาติจริงๆ...
แมวขาวที่มาอยู่ใหม่น่ารักจังเลย ตาใสบ้องแบ๊ว ต้องนิสัยดีแน่นอน...

ทั้งคู่จึงได้เริ่มย่องลงมาสานไมตรีกันเงียบๆ จนความเป็นเพื่อนแน่นแฟ้นขึ้นเรื่อยๆ ตามวันเวลา

แวนด้ามีขนสีดำปลอดเป็นเงา ไม่ยาวและไม่สั้นเกินไปนัก ส่วนแพทริเซียขาวจั๊ว
เวลามานั่งจุ้มปุ๊กใกล้ๆ กันเมื่อไหร่จะแลดูตัดกันราวแสงและเงา นิสัยก็ไปเสียไกลกันคนละโยชน์

กลายเป็นผิดจากที่คาดไว้ทีแรก เมื่อแวนด้าเป็นแค่แมวพันธุ์ผสมแบบบ้านๆ ที่บังเอิญสวย
และแพทริเซียซึ่งน่ารักยิ่งกว่าตุ๊กตากลับมีนิสัยเจ้าอารมณ์ร้ายกาจอย่างกับนางมารร้าย

ไม่ว่าอย่างไรก็แล้วแต่ ทั้งคู่กลับเข้ากันได้ดีมาก ทั้งเรื่องซุบซิบนินทาเจ้านาย อาหารการกินหรืออื่นใด
แพทริเซียเองนั้นเพิ่งถูกนำมาเลี้ยงไว้หลังจากคุณนายข้างบ้านแวนด้าอยู่เดียวเปลี่ยวเอกามาได้สัก
สี่ซ้าห้าปีเห็นจะได้ ตอนมาถึงเจ้าหล่อนก็เริ่มเป็นสาวแล้ว แถมยังแก่แดดเกินวัยไปมาก
แมวเปอร์เซียสาววางตัวเทียบเท่าทันที ทั้งที่แวนด้าอ้อมแอ้มว่าเธออายุมากกว่าเจ้าหล่อน
อาจเพราะคะเนเอาจากรูปลักษณ์แล้ววัยคงไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก

หารู้ไม่ว่าแวนด้าไม่อยากจะบอกความจริงออกไปว่าตนแก่กว่าอีกฝ่ายนับได้เป็นร้อยๆ ปี...

“เฮ้อ อากาศหนาวแล้วนะ ไม่มีแมวหนุ่มๆ ไว้นัวเนียเคลียคลอให้อุ่นกับเขาบ้างเลย”
แพทริเซียบ่นอย่างก๋ากั่นตามประสาพลางบิดขี้เกียจอยู่ในกองผ้าห่มบนเตียงหรูขนาดมหึมาของเจ้านาย
“ต่อไปฉันต้องกลายเป็นยายแก่แร้งทึ้งนอนเหี่ยวเดี่ยวโดดเอกาอยู่บนเตียงคู่แบบยายคุณนายนี่แน่”

แวนด้าขมวดคิ้ว กระดิกหนวดยุกยิกอย่างคันปาก เธอไม่ใคร่ชอบใจเวลาที่เห็นแพทริเซียหลงคิดไปว่า
ตนเองคือนายหญิง และคนคอยเกาคางเอาใจให้ข้าวปลาอาหารเป็นข้าทาสบริวาร

จะทำอย่างไรได้ ...ในสังคมแมว ทุกตัวลงความเห็นกันเช่นนั้น
แวนด้าก็ต้องยอมตามน้ำไป แต่ดูเหมือนเพื่อนสาวของเธอจะค่อนข้างไว้ตัวและพองขนอยู่ในบ้าน
เกินหน้าแมวตัวไหนๆ ที่เคยพบมาทั้งหมด

จู่ๆ แพทริเซียก็ชันตัวพรวดขึ้นมาอย่างเพิ่งนึกได้
“เออแน่ะ ! วันก่อนมีแมวขาจรผ่านมาเมาท์ให้ฟังนะ ว่าบ้านไม่ไกลจากเราเท่าไหร่นี้แหละ
เขาเพิ่งไปรับแมวหนุ่มมาบูชาไว้คู่บ้าน ชื่อโรมิโอ ฟังดูมีคลาสใช่ไหม
...ฉันแอบไปส่องมาแล้ว รูปหล่อมากเลยละ ขนสีเงินสวยเชียว
แต่ขนสั้นไปหน่อยเลยไม่ใช่สเป็คฉันเท่าไหร่ คิดว่าเธอน่าจะชอบนะ”

คำว่า สีเงิน สะดุดหูแวนด้าเข้าอย่างจัง แต่เธอก็แกล้งเมินไปเสียทางอื่น

“...ป่านนี้แล้ว เรื่องมากอะไรอีกล่ะ เมื่อไหร่จะเลิกรักอีตาซิลเวอร์ คนรับใช้อวดดี...อุ๊ย
เจ้านายสุดหล่อของเธอเสียที มันไม่มีวันสมหวังไปได้หรอก”
แพทริเซียแกล้งเรียกผิดแล้วรีบแก้อย่างจงใจ

แวนด้าฟุบลงนอนเหงา กวาดหางไปมาอย่างหงุดหงิดใจ ทว่าไม่โต้ตอบใดๆ

“ตามฉันไปดูตัวพ่อแมวหนุ่มสีเงินนั่นสักครั้งเหอะน่า หนาวขึ้นทุกที อย่างน้อยจะได้
ไม่ต้องนอนหนาว ได้ของขวัญคริสต์มาสเป็นการออกเดทก็ยังดีน้า... ” แพทริเซียยั่วเย้า

“ไม่ ! ” แวนด้าตอบเฉียบขาด เหยียดขาไปข้างหน้า ตาสีเขียวสวยใสหรี่ปรือลง
“ของขวัญคริสต์มาสที่ฉันอยากได้น่ะ มีแค่อย่างเดียวเท่านั้นแหละ...”

จากคุณ : อสิตา

เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 07:17:35

ความคิดเห็นที่ 21

แต่ก่อน...เมื่อสมัยศตวรรษที่ 16 การฉลองคริสต์มาสยังไม่ได้นิยมไปทั่วโลกเช่นนี้

หลังจากซิลเวอร์พาแวนด้าหนีจากหมู่บ้านซึ่งถูกทำลายด้วยน้ำมือของพวกล่าแม่มดไปอยู่กัน
ตามลำพังในบ้านเล็กๆ รกร้างห่างไกล พวกเขาอยู่กันเงียบๆเหงาๆ อย่างนั้นหลายปี

แวนด้ารู้สึกเศร้าบ้างเวลาคิดถึงแม่และพี่น้องที่ตามหาไม่พบ แต่ก็เป็นเรื่องเกือบจะธรรมดา
เมื่อแมวสักตัวจะหายหรือตายจากไปง่ายดายตั้งแต่ครั้งสมัยยังอยู่สุขสงบกันดี เธอรู้อยู่
ในจิตสำนึกว่าแมวมีช่วงชีวิตสั้นกว่าคนมากมายนัก ดังนั้นจึงตัดใจได้เมื่อผ่านไปนานเข้า
อีกอย่างเมื่อตอนจากกันแวนด้าก็ยังจำอะไรไม่ได้มาก เพราะเธอเองยังเป็นแค่ลูกแมวเล็กๆ
อยู่เลยด้วยซ้ำ
แต่ตอนนี้แวนด้าจะไม่ตายตราบใดที่ซิลเวอร์ยังใช้ยาอายุวัฒนะ
ทำไมนะ...คนที่แลดูหมดหวังในชีวิตถึงขนาดนั้นกลับอยากมีชีวิตอยู่
เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะอยู่ไปเพื่ออะไร

เธอเห็นใจซิลเวอร์ เพื่อนผู้เป็นมนุษย์คนนี้ต้องการกระแสความสงบมาช่วยเยียวยาจิตใจ
อันแหลกสลาย เพราะมีเสี้ยวหนึ่งแห่งวิญญาณของเขาอยู่ในกายแวนด้าจึงพลอยเศร้าไปด้วย
กับความรู้สึกหลากหลายของมนุษย์ซึ่งติดมาจากความทรงจำของเขา ยิ่งในส่วนที่หวั่นไหวรุนแรง
บางวันชายหนุ่มออกไปทำไร่ บางวันนั่งวาดรูปเล่นเรื่อยเปื่อยตามมือจะพาไป นอกจากนั้นก็
เอาแต่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ครุ่นคิดอะไรตามลำพังไปไกลเกินกว่าขอบเขตของขอบฟ้า

ผ่านไปเกือบหกปี ซิลเวอร์ถึงได้ตัดสินใจพาเธอย้ายออกจากบ้านน้อยหลังนั้น
แวนด้าไม่คิดว่าตัวเองจะลืมที่นั่นได้เลย แต่ทั้งคู่ก็ไม่เคยหวนกลับไปยังบ้านเก่าอีก

ซิลเวอร์กลายเป็น ผู้ตามล่าพวกล่าแม่มด ในระยะแรกนั้น เลือดมากมาย
ที่หลั่งรินหาได้ทำให้ไฟแค้นสีเงินช่วงโชติมอดดับลง ไม่แม้กระทั่งสั่นไหว

การฆ่าฟันยืดเยื้อยาวนานราวกับจะไม่มีวันจบสิ้น เวลาแห่งความหมกมุ่นหม่นหมองผ่านไป
สิบ ยี่สิบปี... จวบกระทั่งร้อย...

จนวันหนึ่งชายหนุ่มผมสีเงินซึ่งซ่อนหน้าไว้ใต้ผ้าคลุมศีรษะมิดชิดก็สามารถยืนมอง
ภาพการแขวนคอแม่มดได้ด้วยกิริยาอันเฉยชา

แวนด้าที่ถูกอุ้มแอบไว้ใต้เสื้อคลุมรุ่มร่ามรู้สึกได้
หัวใจของเขาไม่เต้นแรงอีกแล้ว
ลมหายใจของเขาไม่ถี่กระชั้นด้วยความโกรธ
แถมยังคล้ายจะยินเสียงหัวเราะเบาๆ อยู่ในอกด้วยซ้ำ

แมวสาวจึงกระซิบถามอย่างเศร้าใจ ทั้งที่ก็ไม่มีคนธรรมดาได้ยินเสียงของเธออยู่ดี
“ทำไมถึงเฉย คราวนี้ทำไมไม่ช่วยล่ะซิลเวอร์...”

“คงช่วยอะไรไม่ได้แล้วละ ฉันคนเดียว...หรือถึงแม้จะมีพวกเราหลายคนทำแบบนั้น
แต่ตราบใดที่มนุษย์ยังไม่หยุดแบ่งแยก บิดเบือนความจริงเพื่อประโยชน์ของตัว”
ชายหนุ่มผมสีเงินเบือนหน้าเสียจากภาพอันน่าสลด
กับเสียงร้องคร่ำครวญทรมาที่เคยทนมองทนรับฟังเสมอมา

นับจากวันนั้นเจ้านายของแวนด้าก็เริ่มทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง พาแมวคู่ใจท่องเที่ยวไปยัง
ที่ที่ทั้งคู่อยากไป ตั้งแต่ยอดเขาอันเหน็บหนาวที่สุด ข้ามทะเลทรายร้อนระอุ กับดักค่ายกล
ในปิรามิดมีไว้ให้ล้อเล่นราวกับกำลังท่องไปในสวนสนุกมหันตราย ท่องไปในมิติอันหลากหลาย
ทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้ด้วยกลและมนต์มายาอันสามารถเสกสรรเติมแต่งการผจญภัย
ให้กลายเป็นเรื่องมหัศจรรย์เกินฝัน...

แต่แล้วพอนานเข้าซิลเวอร์จึงได้ค้นพบว่าสิ่งที่ทำให้เขาทึ่งจริงๆ กลับเป็นวิทยาการ
ของมนุษย์ธรรมดาๆ เมื่อตัวตนของคำว่าวิทยาศาสตร์ปรากฏชัดเจนขึ้นในสังคมโลก
ช่วยขับไล่ความเชื่อเก่าๆ เรื่องล่าแม่มดให้ถดถอยลงไป เมื่อนั้นโลกก็น่าอยู่ขึ้นมาอีกโข
สำหรับพ่อมดแม่มดตัวจริง

พอถึงศตวรรษที่ 18 มาร์ลอน เดอะ ซิลเวอร์ ชายผู้เคยเป็นคนไม่ธรรมดาก็ย้ายไปอเมริกา
หันหน้าไปเข้าเรียนในโรงเรียนกับชาวบ้านธรรมดาๆ เขาบ้าง โดยลดอายุตนให้กลายเป็น
วัยรุ่น ร่ำเรียนไปตามลำดับชั้นร่วมกับนักเรียนปกติจนกลับเติบโตเป็นหนุ่มขึ้นมาอีกครา

ระหว่างนั้นแวนด้าจึงกลายเป็นแมวเฝ้าบ้านจนเริ่มชิน แต่เธอก็ชอบใจเช่นกัน
เมื่อได้อยู่กับหนังสือหนังหาเต็มห้องที่เจ้านายสรรหามาไว้ให้

แมวสาวมีเครื่องพลิกหน้าหนังสือซึ่งซิลเวอร์ประดิษฐ์ให้เธอโดยเฉพาะ เพียงแค่ใช้
อุ้งเท้าหน้าเหยียบ เครื่องทองเหลืองบางเบานั้นก็จะพลิกกระดาษเปิดไปสู่หน้าถัดไป
ให้อย่างเรียบร้อย

...ยิ่งอ่านก็ยิ่งเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของคน ซึมซับ และต้องการ
อยากใส่ชุดสวยเหมือนเจ้าหญิงในนิทาน
อยากได้กุหลาบแดงในวันวาเลนไทน์
แล้วก็เรื่องของขวัญคริสต์มาสนั่นอีก...

สงสัย ใคร่หาคำตอบ จนเป็นเหตุให้มีคืนนั้น...
ค่ำคืนของวันคริสต์มาสอีฟที่แวนด้าได้รู้ตัวเป็นครั้งแรกว่าเธอเองหลงรักซิลเวอร์ตลอดมา

จากคุณ : อสิตา

เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 07:19:22